Beogradi vazhdon të “rrahë telin” e ndarjes së Kosovës

Bashkësia ndërkombëtare po shqyrton tri opsione si rrjedhojë të mundshme të bisedimeve ndërmjet Serbisë e Kosovës: ndarjen e Kosovës, status kuon dhe zbatimin e modelit të dy Gjermanive, me ç’rast Beogradi nuk do ta njihte Kosovën, kurse Prishtina nuk do të merrte karrigen në KB, citon gazeta “Blic” një burim të saj në Qeverinë e Serbisë.
Qëndrimi zyrtar i Serbisë në bisedimet me Kosovën është në përputhje me Kushtetutën e Serbisë dhe qëndrimin se Serbia nuk njeh Kosovën, por Beogradi pret që në kuadër të dialogut të shqyrtohet çështje statusore, para se gjithash statuti i ardhshëm i veriut të Kosovës.
Ndarja nuk hedhet poshtë si një zgjidhje e mundshme, por kjo është e detyrueshme të arrihet përmes bisedimeve e dialogut, vazhdon “Blic” të citojë burimet e saj në qeveri. Tash për tash kjo çështje është shumë larg.
Hans Ola Urstad, këshilltar në Ministrinë e Jashtme të Norvegjisë, në një bisedë dje me gazetën “Blic” ka konfirmuar se ideja për ndarjen e Kosovës ekziston një kohë të gjatë në bashkësinë ndërkombëtare.
“Është e nevojshme të arrihet marrëveshja që do të kënaqte të dy palët. Nëse Kosova e Beogradi merren vesh, kjo do të ishte e pranueshme edhe në BE. Nuk mund ta merr me mend se pse evropianët nuk do të mbështesnin e pranonin diçka për të cilën janë marrë vesh dy palët e interesuara”, citon “Blic” Urstadin.
Si ish-ambasador i OSBE-së në Beograd, ai konsideron se kjo zgjidhje do të mund të siguronte stabilitet në rajon.

Dobruna: Unë e dënova me pushkatim Blerim Kuçin

Ish-kryetari i Gjykatës Ushtarake të UÇK-së, Sokol Dobruna, e pranon publikisht se e ka gjykuar kryetarin aktual të Suharekës, Blerim Kuçi, dhe e ka dënuar me pushkatim. Në një intervistë ekskluzive për “Kohën Ditore”, ish-udhëheqësi i Shërbimit Juridik të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, në kuadër të të cilit shërbim ka funksionuar edhe gjykata, thotë se arsyeja pse e kishte dënuar me pushkatim Kuçin ishte dezertimi nga ushtria.
Dobruna, që tashmë i ka mbushur 70 vjet flet, siç thotë ai “pa pardon”, për të gjitha ngjarjet në UÇK. Ai ka thënë se Kuçi nuk ishte pushkatuar për shkak se nuk kishte mundësi që të rreshtonte një brigadë ushtarësh para të cilëve duhej të kryhej pushkatimi dhe mungesa e plumbave të manovrave.
“Nuk është ekzekutuar për shkak se në momentin e bombardimit nuk kam pasur mundësi me dhanë urdhrin për pushkatim pa e thirrur mjekun, pa e thirrur prokurorin pa e thirrur ushtrinë, sipas rregullores dhe Ligjit mbi ekzekutimin e sanksioneve penale ushtarake. Unë nuk kam pasur mundësi t’i siguroja plumbat qorr”, thotë Dobruna. Ai shton se ndihet mirë që Blerim Kuçi sot jeton, teksa nuk e fsheh patriotizmin e njeriut që e kishte gjykuar. Sipas Dobrunës, Kuçi kishte bërë luftë të mirë pasi i ishte falur jeta.
Themeluesi i Gjykatës Ushtarake dhe i ligjeve me të cilat kishte funksionuar kjo gjykatë thotë se asnjë person nuk është ekzekutuar me vendim të saj. Ai nuk e fsheh se po të kishte kohë, shumë persona që ishin në burgjet e UÇK-së do të gjykoheshin me pushkatim dhe do të ekzekutoheshin. Dobruna që tash ushtron profesionin e avokatit në Gjakovë nuk ndien asnjë fije mëshire për disa njerëz që ai i quan spiunë. “Spiunët vriten gjithkund”, thotë ai.
Dobruna flet edhe për Gani Gecin, për rastin e të cilit shprehet se nuk ka informacion. Mirëpo, përkrah deklaratën e Azem Sylës dhe shton se nëse ish-komandanti i përgjithshëm i UÇK-së ka urdhëruar vrasjen e Gani Gecit – ka bërë mirë!
Dobruna në këtë intervistë të gjatë të dhënë pas shumë vjetësh pranon se gjatë luftës janë bërë gabime. Gabimet më të mëdha, sipas tij, janë bërë me rastin e mosbashkimit të UÇK-së dhe FARK-ut. Po të ndodhte ky bashkim, Dobruna thotë se Kosova do të ishte në pozitë shumë më të mirë. Ai tregon një rast të takimit me Tahir Zemajn, të cilin, siç thotë Dobruna, e kishte lutur Ramush Haradinaj të bashkoheshin duke pranuar që të bëhej edhe zëvendëskomandant. Mirëpo Zemaj, sipas Dobrunës, nuk kishte pranuar duke ikur nga Kosova me 1.800 ushtarë.
Sokol Dobruna flet edhe për procesin hetimor kundër Fatmir Limajt, të cilin e vlerëson lart. Limaj, sipas tij, nuk ka “shpirt krimineli”, ndërsa tregon raste kur ish-komandant Çeliku kishte liruar të burgosur.
Dobruna thotë edhe se i ka vizituar shpesh burgjet e UÇK-së. Po kështu shprehet se e njeh mirë dëshmitarin kundër Limajt, të koduar si dëshmitari “X”. Ia ka bërë të qartë prokurorit Maorizio Salustro se nuk do të pranojë të dëshmojë edhe po qe se do ta ketë fatin e Blerim Kuçit që të vuaj një muaj burg.
Sokol Dobruna sqaron se në Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës ishte inkuadruar më 7 shtator 1998. Deri atëherë kishte qenë bashkudhëheqës me të gjithë veprimtarët në Gjakovë për sigurimin e prapavijës luftarake. Prej asaj date ka  shkuar në Gllogjan ku ka qenë komandant Ramush Haradinaj. “Jam rreshtuar në mëngjes si ushtar, më është dhënë arma dhe kam filluar krejt çka është dashur të bëja në luftë”
Atëherë ai ka pasur diku 58 vjeçar. Pas një kohe relativisht të shkurtër, tregon ai,  Shtabi i Zonës Operative të Dukagjinit e kishte emëruar si ndihmëskomandant për moral. Para kësaj, para së të dilte në vijën e frontit, Gani Krasniqi kishte kërkuar prej tij të shkonte në Malishevë. Unë jam orientuar së pari nga Gllogjani. Sokoli sqaron se Ramushi ia kishte dhënë  shoferin dhe kerrin dhe diku në mesnatë kishte arritur në Malishevë. Ganiu kishte qenë në Tiranë. “Më ka pranuar kryetari aktual i Malishevës z. Isni Kilaj, ka kërkuar nga unë që të shkoja të flija në shpi, por i kam thanë jo këtu do të fle në shtab”.
Siç shpjegon sot Sokoli, qëllimi i tij ishte që të bisedonte më të, kështu që të nesërmen ishte takuar me Shaban Shalën, i cili i kishte thënë që duhej të takohej me Jakup Krasniqin. “Meqenëse atëherë nuk kisha mundësi, jam kthyer në Gjakovë me një tregtar gjakovar, i cili më pa pak të hutuar se kah me ia mbajt, tha hyrë në kerr te unë. Rrezikoi, se po ta kishte zënë Policia... na kanë ndalë nja dy-tri herë dhe e kanë pyetur çka e ke këtë plak, ka thënë mixha është. Hajt baju. Kështu që kemi shpëtuar edhe unë edhe ai. Më vonë kanë ardhur Jakup Krasniqi dhe Hashimi.

KD: Hashim Thaçi?

Dobruna: Po Hashim Thaçi edhe kemi biseduar dhe kanë biseduar në kuadër të shtabit problematikat e luftës e të tjera.

KD: Kur dhe ku?

Dobruna: Në Jabllanicë, në vitin 1998. Më vonë më është komunikuar se duhet të shkoja në shtab për themelimin e shërbimit juridik në kuadër të të cilit duhet të vepronte edhe Gjykata Ushtarake?
KD: Kur keni shkuar pastaj në Shtab?

Dobruna: Në shtab kam shkuar njëherë, pastaj jam kthyer. Më 16 dhjetor 1998 e kam marrë detyrën e shefit të Shërbimit Juridik. Kemi filluar punën për hartimin e legjislacionit. Përveç kësaj edhe të hulumtimit të kuadrove. Sa ka juristë, më kë kam të bëj, a ka kush punon...”

POLICIA E DURRËSIT NUK E NJEH SHTETIN E KOSOVËS ?!

Policia kufitare në Portin e Durrësit duket thuaja se lëngon nga mungesa e mirësjelljes, nuk i njeh ligjet, nuk e rrespekton Kushtetutën e Shqipërise, neglizhon kodeksin e profesionit…maltreton turistët, udhëtarët në transit, konsumatorët e këtyre shërbimeve…edhe të atyre policore, anise konsumatori taksapagues i Shqipërisë, edhe një pjesë prej nesh nga Kosova kur përkohësisht ndodhemi te “ Mëma “ Shqipëri – kontribuojmë në Buxhet dhe në pagat e shpenzimet tjera të Policisë ?! Kolegët italianë të durrsakëve në Bari, policë kufitarë, dolën më burra: E trajtuan me dinjitetin e duhur familjen nga Kosova,. E ushqyen dhe e vendosën si nikoqirë e mikpritës të vërtetë – si vëllezër, me që mikpritja vëllazërore u mungoi në Portin e Durrësit ?! Kolegët italianë Kontaktuan Ambasadorin e Kosovës në Romë ( veprim ky që i mungoi policëve në Durrës ), duke u këshilluar me Të se pse në Durrës nuk pranohet Kosova ( pse nuk pranohet dokumenti zyrtar i Ambasadës së Kosovës në Romë ) ? Policia kufitare në Portin e Durrësit nuk ia njohu dokumentin e përkohëshëm të udhëtimit një familjeje nga Kosova, dokument ky që është leshuar nga autoriteti, nga Ambasada e Kosovës në Itali, për shkak të skadimit të dokumenteve të udhëtimit.



 




Ky dokument i udhëtimit ( passavan ) ka vlerë edhe nëse nuk shoqërohet nga pasaporta. Vlerën e këtij dokumenti e njohu dhe e respektoi paraprakisht Policia kufitare në Bari të Italisë, veprim ky që do të duheshte t ia lehtësonte punën PK të Durrësit. Policia kufitare e Portit të Durrësit nuk u mjaftua me kaq. Për t i vënë “ kapak turpit “ e gjobiti familjen nga Kosova me 4.000 € ?! Derisa në vendkalimin kufitar Kosovë – Shqipëri kalohet vetëm me karte identiteti zotërinjëve police kufitarë të Portit të Durrësit nuk iu mjafton as pasaporta as dokumenti valid i lëshuar nga organi kompetent – siq është Ambasada ?! Derisa një deputete e Parlamentit të Shqipërisë ( zonja Vokshi ) mund të provokojë skandal po në këtë kufi, derisa për të intervenojnë mbi Ligjin duke e shkeluar ate ata të cilët janë më të thirrurit ta mbrojnë: Qeveritë e Shqipërisë dhe të Kosovës – për këtë rast askush nuk merr mundin ?!


Ndaj, Qeveritë e Shqipërisë dhe të Kosovës, ashtu si u angazhuan padrejtësisht për rastin “ Vokshi “ duhet të angazhohen edhe për të zbatuar Ligjin, për ta njohur edhe praktikisht Kosovën e Shqipërinë dhe për ta marrë në mbrojtje këtë familje të pafat – skajshmërisht të maltretuar, të ofenduar e të indinjuar. Veçanërisht aktivë në këtë drejtim duhet të jenë Ministritë e punëve të jashtme, Ministritë e Punëve të Brendshme dhe Policia e Shqipërisë. Sipas linjës vertikale të hierarkisë përgjegjësit duhet të japin llogari para opinionit, para ligjit, para kodeksit profesional dhe llogari morale. Ministria e Turizmit, e cila me rastin e hapjes së Panairit të sivjemë të Turizmit na thirri, na premtoi, bile edhe na garantoi mikpritje, kujdes e siguri poashtu duhet të angazhohet për satisfaksionimin e kësaj familjeje por edhe, së bashku me Policinë e Shqipërisë, të kërkojnë falje publike për këtë dhe për rastet tjera të shkeljes së dinjitetit dhe të keqtrajtimit të turistëve, pushuesve nga Kosova – qofshin ata edhe ne transit.





Në këtë kontekst freskojmë dhe përsërisim ftesën tone për t u takuar me Ministrin e Turizmit, e kesaj rradhe këtë ftesë po ia drejtojmë edhe drejtorit të PSH, të ulemi dhe t i trajtojmë me seriozitetin maksimal vëllazëror çështjet që na interesojnë ? Edhe Ambnasada e Kosovës në Romë të Italisë është dashur të jetë më e vendosur dhe të insistojë në respektimin e dokumentit zyrtar. Nëpërmes rrugës diplomatike është dashur të merret në mbrojtje e përkujdesje kjo familje – sepse edhe kështu dëshmohet shtetësia, sepse të qenit Shtet duhet t ia dëshmojmë së pari vetvehtes ! Ky rast, kur të kihet parasysh edhe rasti i “ aneksimit “ të Kaçanikut në favor të hartës së IRJM nga Ofiqaria e Komunes Saraj të Shkupit, na bëjnë që të mos e ndiejmë vehten rehat. Stina turistike është aq afër sa që autoritetet e Mëmës Shqipëri duhet të mendojnë e të veprojne shpejtë për të përmirësuar imazhin, për të dëshmuar se ftesa, premtimet dhe garancitë e dhëna me rastin e hapjes së Panairit të sivjemë të turizmit në Prishtinë – ishin serioze dhe të sinqerta. Reth këtij rasti, mendoj se duhet të prononcohen edhe shoqatat për mbrojtjen e konsumatorëve në Shqipëri. Sepse, anise konsumatorët turistik të lënduar në dinjitet nuk janë shtetas të Shqipërise janë konsumatorë të ndodhur në Shqipëri të cilëve iu takon mbrojtje ( ndoshta mbrojtje e dyfishtë ). Posaçerisht pres reagimin dhe kujdesin e Agjensioneve Turistike, agjensioneve të udhëtimit…e operatorëve të turizmit që veprojnë në Shqipëri, në Itali e në Kosovë për të ndërprerë praktikat e tilla, për t i marrë në mbrojtje klientët.

Selatin Kaçaniku, dhe KONSUMATORI, Prishtinë, Kosovë

URTËSI

DANIEL GAZULLI

URTËSI

Më ndodh shpesh t’i drejtohem lashtësisë, ose të paktën kohëve gjithësesi të largëta, sepse sot, në botën e një komunikimi marramendës (tv, internet etj.) reflektojmë ma pak se paraardhësit tanë.

Mendoj se kemi nevojë të reflektojmë disi të patrysnuem nga ritmet shokuese bashkëkohore.

1) DO T’ISHTE MIRË

Kalo me qetësi përmes poterës dhe nxitimit, dhe kujto sa paqë ka në heshtje.

Sa të mundesh, por pa u përulë, mbaj marëdhanje të mira me të gjithë.

Parashtro opinionin tand me qetësi e qartësi, dhe dëgjo të tjerët, edhe nëse janë të mërzitshëm e të padijtun: edhe ata kanë një histori të tyne.

Shmangu prej personave vulgarë e prepotentë: ata janë një stërmundim i vërtetë për shpirtin tand.

Nëse kambëngulë të ballafaqohesh me të tjerët, rrezikon të bahesh kapadai e i helmtë, sepse do të ketë gjithmonë njerëz ma të mirë e ma të këqijë se ti.

Gëzoju sukseseve që arrin e projekteve tueja. Rueje interesin për profesionin, sado i përvujtë të jetë; ai asht një pasuni e vërtetë në ecejaket e fatit në jetë.

Tregoju i matun në punë tueja, sepse bota asht e mbushun me mashtrues. Por kjo nuk duhet të të bajë të verbër ndaj virtytit: janë të shumtë ata që u përkushtohen idelave të nalta dhe jeta asht plot heroizma.

Të jesh gjithmonë vetvetja. Sidomos mos u shtijë në dashuni. Mos trego cinizëm ndaj dashunisë, sepse, edhe nëse përjeton zhgënjime, ajo mbetet përjetësisht pema e vetme gjithmonë e gjelbër.

Prano urtësinë e moshës, leni pa keqardhje dëshirat rinore.

Kultivo forcën e shpirtit per t’u mbrojtë në rast fatkeqësishë të paprituna. 

Mos e mundo veten me fantazina: shpesh frika lindë nga lodhja dhe vetmia.

Mbaj në jetë një disiplinë të shëndetëshme, por të jesh njëherësh edhe tolerant me vetveten.

Ti je bir i gjithësisë jo ma pak se pemët dhe yjet, dhe ke plotësisht të drejtë të egzistojsh.

Dhe, i bindun apo jo i bindun ti të jesh, nuk ka dyshim që gjithësia evolon ashtu si duhet.

Prandaj të jesh në paqë me Zotin, pavarësisht nga konceptimi i Tij prej teje. Dhe, cilatdoqofshin shqetësimet dhe aspiratat tueja, në konfuzionin e zhurmshëm të egzistencës, ruej qetësinë shpirtnore.

Pavarësisht nga mashtrimet, shqetësimet e andrrat e thyeme, kjo asht gjithësesi një botë e mrekullueshme.

Jij i kujdesëshëm.

Përpiqu të jesh i lumtun.

                 Dorëshkrim i vitit 1692 gjetë në Baltimora

                                                në Kishën e vjetër të Shën Palit.

2) QUHEJ FLEMING

Quhej Fleming dhe ishte një fshatar i vorfën skocez.

Një ditë, ndërsa po punonte, dëgjoi një thirrje për ndihmë, që vinte nga një kënetë aty afër. Atje, i zhytun deri në brez në baltën e murrme, ishte një fëmijë i terrorizuem që bërtiste e përpiqej të lirohej.

Bujku Fleming e shpëtoi djalin nga një vdekje e ngadalëshme dhe e llahtarëshme.

Të nesërmen një karrocë e bukur përshkoi arat mjerane të skocezit; zbriti prej saj një zotni i veshun me elegancë, që u paraqit si baba i djalit që Flemingu kishte shpëtue një ditë ma parë: "Do të doja t’ju shpërbleja", i tha zotnia, "Keni shpëtue jetën e birit tim".

"Nuk mund të pranoj asnjë pagesë për ate që kam ba”, ia ktheu fshatari skocez tue zmbrapsë ofertën.

Atë çast i biri i fshatarit u duk tek dera e kasollës së tyne.

"Asht djali juej?", pyeti zotnia. "Po", u përgjegj krenar fshatari.

"Po ju propozoj një marrëveshje: më lini që të kujdesem unë për t’i dhanë djalit tuej të njejtin nivel shkollimi që do të ketë edhe im biri. Nëse djali i ngjet babës, nuk ka pikë dyshimi se do të bahet një burrë për të cilin që të dy do të jemi krenarë ".

Dhe kështu ndodhi.

I biri i bujkut Fleming ndoq shkollat ma të mira të asaj kohe, u diplomue pranë shkollës së mjeksisë të Spitalit St. Mary të Londrës dhe u ba i shquem në botë si sër Alexander Fleming, zbuluesi i penicilinës.

Vite ma vonë, po ai djalë i zotnisë së pasun, që fshatari Fleming e kishte shpëtue nga këneta, u smue nga polmoniti. Kësaj here qé penicilina që i shpëtoi jetën. Emni i zotnisë ishte lord Randolph Churchill dhe ai i të birit sër Winston Churchill. 

3) VIRTYTI

VOLTAIRE: FJALORI FILOZOFIK

Çfarë asht virtyti?  T’i bajsh mirë të afërmit. A mund ta quej virtyt diçka që nuk më ban mirë? Unë jam i vobektë, ti je bujar; unë jam në rrezik, ti më vjen në ndihmë; më mashtrojnë, ti më thue të vërtetën; jam i shpërfillun, ti më ngushllon; jam i padijtun, ti më mëson: do të të quej pa ngurrim i virtytshëm. Po si do t’i bahet me virtytet themelore e teologjike? 

E ç’më duhet si ti je njeri i përkorë? Asht një  normë shëndetësore, që ti e respekton; do të ndjehesh ma mirë e unë do të gëzohem për ty. Ti beson e shpreson, e unë gëzohem edhe ma shumë për ty. Ato do të të sigurojnë jetën e amshueme. Virtytet tueja teologjike janë dhunti qiellore; virtytet tueja themelore janë të një cilësie të shkelqyeshme e do të të shërbejnë për të rregullue jetën; por ata nuk janë virtyte në marëdhanje me të afërmin tand. Matunia të ban mirë vetë ty, virtyti u ban mirë të tjerëve. Shën Pali ka pasë të drejtë të thonte që dhimbshunia vlen ma shumë se sa besimi dhe shpresa.

                           4)HIMN DHIMBSHUNISË

                 Shën Pali: Nga letra dërgue korithnsave (fragment)

Dhuntitë shpirtnore nuk vlejnë asgja pa dhimbshuninë.

Kur unë flas gjuhën e njerëzve dhe të engjëjve, nëse nuk kam dhimbshuni, jam si një bronz që tingullon e një dajre që zhurmon.

Edhe nëse kam gjithë profecitë, dhe njoh të gjithë misteret e çdo shkence, edhe kur zotnoj gjithë besimin fetar, deri sa me luejtë edhe malet, nëse nuk kam dhimbshuninë, jam një asgja.

Edhe nëse shpërndaj gjithë pasuninë time për të ushqye të vorfnit, edhe nëse sakrifikoj trupin tim e të digjem, nëse nuk kam dhimbshuninë, asgja nuk më gëzon.

Karakteri i dhimbshunisë

Dhimbshunia asht e durueshme, asht bamirëse, dhimbshinia nuk njeh smirën, nuk asht e pacipë, nuk mburret, nuk asht ambicioze, nuk shikon interesin e saj, nuk rrëmbehet, nuk mendon keq, nuk i gezohet padrejtësisë, por i gëzohet së vërtetës.

Dhimbshunia nuk do të mungojë kurrë

Dhimbshunia nuk do të mungojë kurrë. Profecitë do të kalojnë, gjuhët do të shuhen, shkenca do të ketë një fund. Sepse njohim në mënyrë jo të përsosun e në mënyrë jo të përsosun profecojmë, e kur të vijë përsosmënia çka asht jo e përsosun do të zhduket.

Mbesin tashti për tashti që te tria: besimi, shpresa dhe dhimbshunia; por ma e madhja ndër to asht dhimbshunia.

Ëndrra e Edvin Kristaq Ramës dhe shokëve të tij komunist ende ...vazhdon

Gjatë numërimit të votave për minibashkitë, proces që ka nisur dje, kanë rezultuar deri në mesnatë, të paktën 100 vota të dhëna për Lulzim Bashën, por që gjatë procesit të votimit, janë ngatërruar nga qytetarët duke i hedhur në kutitë jo për kryetarin e baskisë së madhe por të kryetarit të minibashkisë.
Ngatërresa në futjen e fletëvotimeve qe ishin katër ku secila futej në një kuti të caktuar, në fakt pritet të marrë përmasa më të mëdha, pasi shumë njerëz gjatë ditës së votimit dhe më tej, thanë se ishin të painformuar për mënyrën e votimit, mënyrën e hedhjes së votës dhe u ankuan për faktin se ngjyra sinjalizuese e çdo fletëvotimi, ishte e përafërt me njëra-tjetrën.
 Lulzim Basha
Nga informacion i marrë dje në KZAZ-të e njësive 6 dhe 7, si edhe në Komisionin Qendror të Zgjedhjeve (KQZ), bëhet e ditur se vetëm në hapjen e kutive të para për njësitë bashkiake, pikërisht tek KZAZ tek kutitë ku hidhet vota për kryetarin e minibashkisë, janë gjetur të paktën 100 vota të cilat ishin dhënë për kryetarin e bashkisë së madhe, duke bërë si zgjedhje të tyre në votim, kandidatin Lulzim Basha.
Nisur nga ky fakt, kandidati Basha sipas ligjit, ka kërkuar që këto vota të përfshihen në totalin e votave që ka marrë ai si kandidat për kryetarin e Bashkisë së Tiranës. Në këtë mënyrë, kandidati demokrat Lulzim Basha vetëm me votat që janë gjetur gjatë nisjes së procesit të numërimit, shënon një avantazh prej të paktën 90 votash përballë rivalit socialist Edi Rama.

Në fakt, këto fletëvotimi, nuk mund të përfshihen në fletëvotime të pavlefshme për arsye se vullneti i votuesit është ai që ka rëndësi. Në momentin që zgjedhësi e ka shprehur vullnetin e tij me votë, ngatërresa ne hedhjen te kutitë, nuk mund t'i heqë asnjë qytetari të drejtën e vlefshmërisë së votës.

 Arben Imami

Lidhur me këtë fakt, deputeti demokrat Arben Imami i cili ndodhet si vëzhgues në KZAZ e Njësisë nr 7, tha mbrëmë se kishin konstatuar se disa fletëvotime që ishin vota për kryetarin e bashkisë së madhe ishin hedhur në kutitë për kryetar minibashkie. Ai pohoi se bëhet fjalë për një gabim njerëzor në hedhjen e votës në kuti të ngatërruar ndaj bëri thirrje që shpallja e tyre e të jetë e vlefshme.

AMBASADORI SIMPATIK ARVIZU….

RIZA LAHI
 

 
Sigurisht që ambasadorët amerikanë në vëndin tonë kanë përfaqësuar pa asnjë 
mëdyshje politikën e shtetit të tyre, por, nga ana tjetër, edhe ata kanë patur 
dhe kanë pavarësië e tyre relative dhe që është e lidhur me  edukatën , formimin 
kulturor, intuitën e zgjuarsinë personale.

Amerika ka patur përrfaqësuesin e  saj, edhe kur në vëndin tonë aplikohej teoria 
e tmerrëshme e shokut, edhe kur na u shkatërrua shteti , edhe kur lulëzuan 
piramidat apo I shitej karburant makinës së Millosheviçit; duhet të ketë qënë 
këshilla e ndonje ambasadori amerikan, kur Shqipëria u vendos të mos kishte më 
ministri kulture, por, në vënd të saj,  kultura e një populli konservator siç 
janë shqiptarët, të ishte një nëndegë e një ministrie të quajtur “ Minsitrisë së 
Turizmit,Kulturës, Rinisë dhe Sporteve”, ku mund të livadhisë pa I hyrë gjëmb në 
këmbë çdo bylmez kulturor ardhur nga politika..

Në të vërtetë, që të gjitha forcat politike shqiptare e kanë pranuar  dhe 
thuajse gjithmonë kanë synuar të sigurojnë simpatinë e kryediplomatit amerikaën 
në të gjitha kohërat, aq sa ka patur raste që ndonjëri prej atyre specialistëve 
shumë cilësorë, është  konsideruar nëpër ndonjë media a mediatik apo, mbase edhe 
e ka ndjerë veten, si një lloj “guvernatori”.

               Sigurisht, në shkrimin tonë, nuk kemi për objeksion të analizojmë 
aktivitetin e ambasadorëve amerikanë në vëndin tonë , siç bënte para ca ditëve 
“Panorama” në analizën e shkruar me mjaft kopetencë rreth marëdhënieve të 
ambasadorëve amerikanë në vëndin tonë dhe politikës shqiptare dhe ku tërhiqej 
një konkluzion I dyshimtë , jo dashamirës e mbase fatalist , kur përmendej fati 
I ish kryeministrit Italian Aldo Moro për ndonjë politikan shqiptar që do të 
përpiqej me forcë për ta ngritur vëndin tonë nga llumi e bataku ku ka rënë falë 
shtresës së tmerrëshme të “politikanëve profesionistë”.

   Në shkrimin deshëm të përmëndnim disa ndërhyrje të zgjuara, spektakolare në 
jetën e shqiptarëve  të ambasadorit amerikan Aleksandër Arvizu, këtij burri me 
pamjen përralltarëve shkurtanakë nga fshatrat e Filipineve apo Amazonës dhe me 
mbiemrin ca të ngatërruar.

    Zoti Arvizu, është nga të rrallët që ka pranuar sfidën të flasë  
drejtpërdrejtë me shqiptarët përmes televizioneve, pa kërkuar ta shikojë më parë 
materialine inçizuar për të redaktuar diçka. Kështu bëjnë vetëm njerëzit e 
ndershëm, të hapur dhe që nuk kanë zhigla në shpirt. ( Sigurisht që teorema e 
anasjelltë nuk qëndron, të kuptohemi, ë? Pra, jo secili burr që rend nga një TV 
tek tjetri, hazërxhevap për gjithëçka dhe “live” është asi burri siç po 
flasim!!!).

Në një intervistë të dhënë, ky burr me pamje aspak joshëse për botën femërore 
por që bëhet I pashëm dhe tërheqës kur jep përgjigje, kur dëgjon me vëmendje apo 
kur qesh me shpirt, tregoi për spekticizmin thuajse “en block” të njerëzve 
përqark, kur u nis t’I mbushte mëndjen zotit Berisha të mos bënte antimiting; a 
miting paralel, në  shënjë përgjigjeje “hazërxhevap” ndaj revolëts së gruptit 
stërmadh dhe të inatosur të drejtuar nga zoti Rama dhe kur katër xhenaze në mes dhe rreth 100 të plagosur ende e kishin gjakun të 
patharë nëpër asfhalt.

  Katër xhenaze, kur kemi 60 vjet që kujtojmë nënën Mine Peza. Fashistët që ishin fashistë dhe jo shqiptarë, vetëm një herë kanë guxuar 
të hapin zjarr në një turmë shqiptarësh. Mirëpo, ja, ndodhi ajo që ndodhi dhe 
ne, nuk kemi ndër mënd ta analizojmë atë ngjarje sa të dhimbëshme e po aq të 
ndyrë.

Popo, ishte një rrezik real dhe shumë I frikëshëm që, nisur si një formë 
“tazie”, siç bëjnë dervishët kur kujtojnë mes pluhurave dhe vapës vrasjen e 
“Imam Hysejnit” për të përfunduar në ndeshje të përgjakura mes “Sunitëve” dhe 
“Shiitëve”– këtë radhë ishin katër xhenazet e pakallura – të niste një përgjakje 
tjetër popullore. Që në sheshin “Skënderbej”, që atje!!

Mirëpo z. Aleksandër Arvizu u nis, ngadalë, i qetë, i qeshur dhe i vendosur  dhe 
arriti t’ ia mbushte mëndjen zotit Berisha, që njihet si organizator dhe 
pasionant i vjetër i mitingjeve impulsive dhe që i thotë pa hezitim sherrit 
“lepe”. 

I lumtur, që kontribuoi në mënyrë vendimtare që të mos ngjiste një “tollovi”  mbase e përafërt me marsin e 97 që erdhi pas masakrës së votimeve të 
bëra në 96 ën  dhe piramidave, Arvizu tha për zotin Berisha  një cilësim që nuk 
e kishim dëgjuar nga asnjë ambassador amerikan më parë apo nga ndonjë përfaqësues i OSBE. I tha “Burrë shteti I vërtetë”.

E kishim dëgjuar këtë cilësim për Curcillin, Stalinin, Rusveltin, De Golin, 
Klintonin, Ali Pashë Tepelenën por…edhe për Berishën tonë? 

Popo, ashtu!

Pas asaj deklarate, Arvizu, ky burrë i mirë, nuk  u kuptua krejtësisht; nuk u 
kuptua nga të gjith dhe nuk kishte se si. Një “burr shteti” ka disa parametro që 
të quhet I tillë dhe zoti Berisha , pas këtij cilësimi historik, sigurisht do të 
jetë akoma më I kujdesëshëm, për të mbetur vërtetë një burr shteti në mes të 
shqiptarëve. 

Një burr shteti di të sillet ndaj popullit dhe organizmave të shtetit e opozitës me prudencë, fisnikëri ; di t’i vërë një gur zemrës për 
dashuritë e simpatitë personale dhe,  kur kupton që njerëzit nuk e duan më, di 
të japë edhe dorëheqje. Nocioni i dorëheqjes është nga dukuritë më qenësore të 
fisnikërisë në politikë .

Duke i thënë z Berisha “Burrë shteti”, z. Arvizu, jo vetëm që vlerësoi pozicionin vendimtar të zotit Berisha në ata ditë ku mund të 
pëllciste e ta hante dreqi gjithëçka, por edhe I kujtoi me këtë rast, se ai e 
kishte shansin që nuk  e kanë të githë njerëzit – të cilësohej “Burrë shteti”.

 
Që , krahas sakrificave të panumurta e privimeve të përditëshme  në emër të 
shtetit dhe të popullit të tij, ai , një burr shteti, mund të bëjë edhe 
sakrificën e fundit në emër të shtetasve dhe të atdheut të tij -   t’i dorëzojë 
fiskikërisht çelësat dikujt tjetër, kur e sheh se ka ardhur koha “të lëë 
futbollin, para se ta lërë ai”.

   Arvizu është parë me rrobe sporti e me një kapë sportive në kokë, të shkojë e 
të shikojë një ndeshje futbolli me dy “Opozitarët vëllezër” që nganjëherë sillen 
si armiq me njëritjetrin.

Por Arvizu…uou…, kish vendosur të bënte një tjetër lëvizje spektakolare.
Si një vëzhgues I thjeshtë, vendosi dhe u ul në një karrige ku po numuroheshin 
kutitë vendimtare të votimeve. 
 
Ngado flitej e flitet me tmerr për vjedhje votash... Është e llahtarëshme që populli të mos ketë më besim te votimi. Të thotë “e 
ç’më duhet të votoj? Do të vjedhin votën time”.

Për vjedhje massive votash në vëndin tonë janë dhënë prova. Ngado tregohej kohë 
më parë barsoleta sesi kryeministri rus i kërkoi një shpërblim një kryeministrit shqiptar, kur ai I kërkoi ndihmë  për të sjellë ca nga armatat e 
tija në Shqipëri. Kryeministri rus I kërkoi homologut  nga Tirana t’I huazonte 
për ca kohë “Komisionin qëndror të zgjedhjeve”.

 Protagonistët e vjedhjeve të votive i kemi mes nesh, i kemi të gjallë, madje 
shumicën aktivë në politikë, e emra të njohur.

Do të  ishte e turpëshme të lihej kjo shpresë nga më të fundëtat e shqiptarëve 
për demokracinë, në duar të një konkluzioni as mish e as peshk dhe që vetëm 
motivon pisllëqe. Në duartë , pra , të një konkluzioni si ai që është aplikuar 
më parë në vëndin tonë nga ndërkombëtarët që po na menaxhojnë: “ Me ca difekte, 
hajt, por, me notë kaluese!”. 
 
Nuk ka më “notë kaluese”, por ka kryetar bashkie -  ja ish ministri i pozitës, 
ja ish kryetari i opozitës dhe kjo është gjë e prerë Jojo.

Hiletë në menaxhimin e  vullnetit të popullit shqiptar, hile që nuk do të kishte 
shpirte do t’I dhimbsej   t’i bënte dhe një gangster apo hajn xhepash, duhet të 
zhduken nga faqja e jetës së politikës shqiptare.

Arvizu, ky njeri që di të cilësojë dikënd me emrin që e meriton e që duhet ta 
meritojë - “Burrë shteti”, di dhe të gjejë forma aq të thjeshta, siç është 
vëzhgimi I heshtur, I qetë dhe me sytë katër i betejës vendimtare.
Ky vëzhgim në vëndin ku numurohen kutitë e fundit, sikur ka një ngjashmëri të 
largët me operacionin e “Team six” kur vëzhgohej  terroristi  më i madh i ditëve 
të sotme, Bin Laden.

Terroristët e vjedhjes së votive të popullit shqiptar – nëse ka në të vërtetë e 
nuk janë pandehma për të justifikuar humbjen elektorale -  nuk kanë ç’të bëjnë 
tjetër. Veçse t’I fshihen  syve diankë, zemërbardhë dhe që zbulojnë gjithëçka të 
këtij burri  me pamje aspak joshëse për botën femërore por që bëhet I pashëm dhe 
tërheqës kur jep përgjigje, kur dëgjon me vëmendje apo kur qesh me shpirt,
 
                         RIZA LAHI
 
13.maj.2011

Autizmi kuron zemrat…

Nga Keze Kozeta Zylo

 

             

Edhe pse ka kaluar një vit, është  e çuditshme se si një  ndodhi e dhimbshme po kaq dhe humane ta ka prekur shumë shpirtin, por prapë nuk të ka bërë dora për të marrë penën dhe ta ndash me miqtë këtë  histori…
Kjo kishte arsyet e veta shokuese për ne që u ndodhëm vjet në festimin e ditës së nënës në Maj, një festë që u organizua nga aktivistja e mirënjohur znj.Shqipe Biba në bashkëpunim me organizatën e gruas “Zëri Ynë”, si një ditë bamirësie në ndihmë të fëmijëve me Autizëm në Kosovë.  Mjaft gra erdhën nga lagje të ndryshme të New Yorkut, grupe-grupe ato zinin vend të gëzuara në tavolinat përkatëse.  Ishte një festë e bukur të gjitha kishim ardhur për një qëllim madhor: Të ndihmonim fëmijët e Kosovës në nevojë.  Midis tyre nuk mungoi dhe znj. Diana Karamuca me origjinë nga Korca, një grua zonjë, që mirësinë e saj nuk është vështirë ta dallosh brenda vështrimit të syve me një butësi të kadifejtë.  Tavolna e saj ishte e mbushur plot me mike korcare të cilat kishin ardhur për të njejtin qëllim.  Mbrëmja ishte e hareshme, ku këtë gezim ia shtonte dhe më shumë Diana, e cila vallëzoi dhe këndoi tëre kohën, por papritur nga fundi i mbrëmjes duartë e saj u shkëputën nga duartë e mia dhe të Vera Hoxhës një tjetër zonjë bamirëse korçare, që kishin ardhur së bashku dhe që ne në atë kohë ishim duke vallëzuar të tria.

 

            Ajo pati nje atak masiv në zemër, goditje që i ndodhi para syve tanë.  Eshtë tepër e dhimbshme të ndodhesh para kësaj situate, është shokuese.  Në këtë kohë edhe zëri i këngëtarit Hajro Ceka së bashku me pjesëmarrësit u duk sikur thirrën me oshëtimë urgjencën…

Erdhën tri ambulanca shumë shpejt, por zemra e do në minutë ndihmën e shpejtë, ndaj në këtë situatë sikur zbriti nga qielli një djalosh amerikan i cili ishte i pajisur me licensën CPR, dhe i bëri frymëmarrjen e shpejtë dhe çdo gjë të nevojshme për të furnizuar trurin me oksigjen. 

Eshte tepër emocionues fakti, se djaloshi amerikan punonte shumë rrallë si kamarier ne restorantin “Crystal Room”, në Staten Island ku u zhvillua festa, por atë ditë rastësisht si per fatin tonë ai u ndodh aty duke shërbyer si kamarier.  Ishte për të besuar se atë e kishte sjellë Zoti pranë Dianes, i cili i shpëtoi jetën.  Vetë mjekët e vlerësuan në maksimum punën e tij, dhe pohuan katërcipërisht se po të mos ishte djaloshi amerikan jeta e saj ishte tepër e rrezikuar, në raste të tilla vetëm 1% shpëtojnë.  Ai ishte ëngjëlli i Dianës, sjellë nga fëmijët me Autizëm, për të cilët Diana kishte ardhur për bamirësi atë ditë.  

 

Për këtë rast krejtësisht të veçantë shkruajtën disa gazeta amerikane nën titullin: “Woman stricken while she danced at South Beach hall thanks those who saved her life”.

Ajo pas 26 ditësh shkoi të falënderonte amerikanin William (Billy) Agnew, doktorin, menaxherin e restorantit dhe të gjithë të punës së saj ku ajo kishte vite të tëra që punonte në një spital në Brooklyn, të cilët u kujdesën maksimalisht jo vetëm si qënie njerëzore, por ajo i kishte lënë vend vetes si një grua zonjë në punë dhe kudo.

 

Ka kaluar një vit që nga Maji i vjetshëm dhe të gjithë miqtë kanë qenë në kontakt të vazhdueshëm për shëndetin e saj.  Kështu në ditën e nënës në Amerikë, mikja ime e ngushtë znj.Uliana Isak më solli ftesën e Dianës e cila na ftonte të shkonim në shtëpinë e saj për të festuar ditën e nënës së bashku.

Dita e 8 Majit ishte një ditë e bukur pranverore, ku të gjitha gratë të gëzuara u mblodhen rreth kopshtit të bukur të rrethuar me pemë gjithë freski, ku dhe ushqimet e shijshme të gatuara aq mjeshtërish nga amvisat e bukura shqiptare ja shtonin dhe më shumë hijeshinë të zonjes së shtepisë, Dianës gojë ëmbël.

Përshëndetja e Dianes ishte shumë mbresëlënëse, ajo me pak dridhje zëri iu shprehu mirënjohjen e pakufishme gjithë pjesëmarrësve, falënderoi Zotin që e solli përsëri në jetë, ndërkohë pranë kishja miken time korçare znj. Shpresa Fejzuallai dhe përballë nesh, nënën fisnike të Dianës, në moshën 87 vjecare, të cilave nga sytë u ridhnin pikëza loti nëne...  Gratë e tjera e dëgjonin me vëmendje dhe dashuri Dianën, dhe qerpikët u lageshin nga gëzimi që ajo tani ndihej shumë mirë, e cila ka kohë që është në jetën normale si më parë.

Ishte Perëndia jonë që e donte aq shumë do të shprehej një mike tjetër e Dianës, po aq fisnike znj.Tefta Prifti.  Ne jemi shumë të gëzuar që jemi mbledhur këtu si motra për të festuar këtë ditë kaq të bukur do të vazhdonte znj.Prifti.  Fjala e dhimbshme dhe plot mirënjohje e Dianës do të ma çonte kujtesën një vit më parë, në ditën kur ajo u shtri para nesh duke vallëzuar, por jeta e saj u mbrojt nga ëngjëjt e Autizmit, për të cilet ajo kishte ardhur për bamirësi.  Unë i besoj bamirësisë, ju besoj shpirtrave të pastër të fëmijeve që vuajnë nga Autizmi, me të cilët kam vite që punoj, ju besoj atyre në çdo gjë edhe tek mrekullia se: Autizmi kuron zemrat...

 

Maj, 2011

Staten Island, New York