RIZA LAHI
Sigurisht që ambasadorët amerikanë në vëndin tonë kanë përfaqësuar pa asnjë
mëdyshje politikën e shtetit të tyre, por, nga ana tjetër, edhe ata kanë patur
dhe kanë pavarësië e tyre relative dhe që është e lidhur me edukatën , formimin
kulturor, intuitën e zgjuarsinë personale.
Amerika ka patur përrfaqësuesin e saj, edhe kur në vëndin tonë aplikohej teoria
e tmerrëshme e shokut, edhe kur na u shkatërrua shteti , edhe kur lulëzuan
piramidat apo I shitej karburant makinës së Millosheviçit; duhet të ketë qënë
këshilla e ndonje ambasadori amerikan, kur Shqipëria u vendos të mos kishte më
ministri kulture, por, në vënd të saj, kultura e një populli konservator siç
janë shqiptarët, të ishte një nëndegë e një ministrie të quajtur “ Minsitrisë së
Turizmit,Kulturës, Rinisë dhe Sporteve”, ku mund të livadhisë pa I hyrë gjëmb në
këmbë çdo bylmez kulturor ardhur nga politika..
Në të vërtetë, që të gjitha forcat politike shqiptare e kanë pranuar dhe
thuajse gjithmonë kanë synuar të sigurojnë simpatinë e kryediplomatit amerikaën
në të gjitha kohërat, aq sa ka patur raste që ndonjëri prej atyre specialistëve
shumë cilësorë, është konsideruar nëpër ndonjë media a mediatik apo, mbase edhe
e ka ndjerë veten, si një lloj “guvernatori”.
Sigurisht, në shkrimin tonë, nuk kemi për objeksion të analizojmë
aktivitetin e ambasadorëve amerikanë në vëndin tonë , siç bënte para ca ditëve
“Panorama” në analizën e shkruar me mjaft kopetencë rreth marëdhënieve të
ambasadorëve amerikanë në vëndin tonë dhe politikës shqiptare dhe ku tërhiqej
një konkluzion I dyshimtë , jo dashamirës e mbase fatalist , kur përmendej fati
I ish kryeministrit Italian Aldo Moro për ndonjë politikan shqiptar që do të
përpiqej me forcë për ta ngritur vëndin tonë nga llumi e bataku ku ka rënë falë
shtresës së tmerrëshme të “politikanëve profesionistë”.
Në shkrimin deshëm të përmëndnim disa ndërhyrje të zgjuara, spektakolare në
jetën e shqiptarëve të ambasadorit amerikan Aleksandër Arvizu, këtij burri me
pamjen përralltarëve shkurtanakë nga fshatrat e Filipineve apo Amazonës dhe me
mbiemrin ca të ngatërruar.
Zoti Arvizu, është nga të rrallët që ka pranuar sfidën të flasë
drejtpërdrejtë me shqiptarët përmes televizioneve, pa kërkuar ta shikojë më parë
materialine inçizuar për të redaktuar diçka. Kështu bëjnë vetëm njerëzit e
ndershëm, të hapur dhe që nuk kanë zhigla në shpirt. ( Sigurisht që teorema e
anasjelltë nuk qëndron, të kuptohemi, ë? Pra, jo secili burr që rend nga një TV
tek tjetri, hazërxhevap për gjithëçka dhe “live” është asi burri siç po
flasim!!!).
Në një intervistë të dhënë, ky burr me pamje aspak joshëse për botën femërore
por që bëhet I pashëm dhe tërheqës kur jep përgjigje, kur dëgjon me vëmendje apo
kur qesh me shpirt, tregoi për spekticizmin thuajse “en block” të njerëzve
përqark, kur u nis t’I mbushte mëndjen zotit Berisha të mos bënte antimiting; a
miting paralel, në shënjë përgjigjeje “hazërxhevap” ndaj revolëts së gruptit
stërmadh dhe të inatosur të drejtuar nga zoti Rama dhe kur katër xhenaze në mes dhe rreth 100 të plagosur ende e kishin gjakun të
patharë nëpër asfhalt.
Katër xhenaze, kur kemi 60 vjet që kujtojmë nënën Mine Peza. Fashistët që ishin fashistë dhe jo shqiptarë, vetëm një herë kanë guxuar
të hapin zjarr në një turmë shqiptarësh. Mirëpo, ja, ndodhi ajo që ndodhi dhe
ne, nuk kemi ndër mënd ta analizojmë atë ngjarje sa të dhimbëshme e po aq të
ndyrë.
Popo, ishte një rrezik real dhe shumë I frikëshëm që, nisur si një formë
“tazie”, siç bëjnë dervishët kur kujtojnë mes pluhurave dhe vapës vrasjen e
“Imam Hysejnit” për të përfunduar në ndeshje të përgjakura mes “Sunitëve” dhe
“Shiitëve”– këtë radhë ishin katër xhenazet e pakallura – të niste një përgjakje
tjetër popullore. Që në sheshin “Skënderbej”, që atje!!
Mirëpo z. Aleksandër Arvizu u nis, ngadalë, i qetë, i qeshur dhe i vendosur dhe
arriti t’ ia mbushte mëndjen zotit Berisha, që njihet si organizator dhe
pasionant i vjetër i mitingjeve impulsive dhe që i thotë pa hezitim sherrit
“lepe”.
I lumtur, që kontribuoi në mënyrë vendimtare që të mos ngjiste një “tollovi” mbase e përafërt me marsin e 97 që erdhi pas masakrës së votimeve të
bëra në 96 ën dhe piramidave, Arvizu tha për zotin Berisha një cilësim që nuk
e kishim dëgjuar nga asnjë ambassador amerikan më parë apo nga ndonjë përfaqësues i OSBE. I tha “Burrë shteti I vërtetë”.
E kishim dëgjuar këtë cilësim për Curcillin, Stalinin, Rusveltin, De Golin,
Klintonin, Ali Pashë Tepelenën por…edhe për Berishën tonë?
Popo, ashtu!
Pas asaj deklarate, Arvizu, ky burrë i mirë, nuk u kuptua krejtësisht; nuk u
kuptua nga të gjith dhe nuk kishte se si. Një “burr shteti” ka disa parametro që
të quhet I tillë dhe zoti Berisha , pas këtij cilësimi historik, sigurisht do të
jetë akoma më I kujdesëshëm, për të mbetur vërtetë një burr shteti në mes të
shqiptarëve.
Një burr shteti di të sillet ndaj popullit dhe organizmave të shtetit e opozitës me prudencë, fisnikëri ; di t’i vërë një gur zemrës për
dashuritë e simpatitë personale dhe, kur kupton që njerëzit nuk e duan më, di
të japë edhe dorëheqje. Nocioni i dorëheqjes është nga dukuritë më qenësore të
fisnikërisë në politikë .
Duke i thënë z Berisha “Burrë shteti”, z. Arvizu, jo vetëm që vlerësoi pozicionin vendimtar të zotit Berisha në ata ditë ku mund të
pëllciste e ta hante dreqi gjithëçka, por edhe I kujtoi me këtë rast, se ai e
kishte shansin që nuk e kanë të githë njerëzit – të cilësohej “Burrë shteti”.
Që , krahas sakrificave të panumurta e privimeve të përditëshme në emër të
shtetit dhe të popullit të tij, ai , një burr shteti, mund të bëjë edhe
sakrificën e fundit në emër të shtetasve dhe të atdheut të tij - t’i dorëzojë
fiskikërisht çelësat dikujt tjetër, kur e sheh se ka ardhur koha “të lëë
futbollin, para se ta lërë ai”.
Arvizu është parë me rrobe sporti e me një kapë sportive në kokë, të shkojë e
të shikojë një ndeshje futbolli me dy “Opozitarët vëllezër” që nganjëherë sillen
si armiq me njëritjetrin.
Por Arvizu…uou…, kish vendosur të bënte një tjetër lëvizje spektakolare.
Si një vëzhgues I thjeshtë, vendosi dhe u ul në një karrige ku po numuroheshin
kutitë vendimtare të votimeve.
Ngado flitej e flitet me tmerr për vjedhje votash... Është e llahtarëshme që populli të mos ketë më besim te votimi. Të thotë “e
ç’më duhet të votoj? Do të vjedhin votën time”.
Për vjedhje massive votash në vëndin tonë janë dhënë prova. Ngado tregohej kohë
më parë barsoleta sesi kryeministri rus i kërkoi një shpërblim një kryeministrit shqiptar, kur ai I kërkoi ndihmë për të sjellë ca nga armatat e
tija në Shqipëri. Kryeministri rus I kërkoi homologut nga Tirana t’I huazonte
për ca kohë “Komisionin qëndror të zgjedhjeve”.
Protagonistët e vjedhjeve të votive i kemi mes nesh, i kemi të gjallë, madje
shumicën aktivë në politikë, e emra të njohur.
Do të ishte e turpëshme të lihej kjo shpresë nga më të fundëtat e shqiptarëve
për demokracinë, në duar të një konkluzioni as mish e as peshk dhe që vetëm
motivon pisllëqe. Në duartë , pra , të një konkluzioni si ai që është aplikuar
më parë në vëndin tonë nga ndërkombëtarët që po na menaxhojnë: “ Me ca difekte,
hajt, por, me notë kaluese!”.
Nuk ka më “notë kaluese”, por ka kryetar bashkie - ja ish ministri i pozitës,
ja ish kryetari i opozitës dhe kjo është gjë e prerë Jojo.
Hiletë në menaxhimin e vullnetit të popullit shqiptar, hile që nuk do të kishte
shpirte do t’I dhimbsej t’i bënte dhe një gangster apo hajn xhepash, duhet të
zhduken nga faqja e jetës së politikës shqiptare.
Arvizu, ky njeri që di të cilësojë dikënd me emrin që e meriton e që duhet ta
meritojë - “Burrë shteti”, di dhe të gjejë forma aq të thjeshta, siç është
vëzhgimi I heshtur, I qetë dhe me sytë katër i betejës vendimtare.
Ky vëzhgim në vëndin ku numurohen kutitë e fundit, sikur ka një ngjashmëri të
largët me operacionin e “Team six” kur vëzhgohej terroristi më i madh i ditëve
të sotme, Bin Laden.
Terroristët e vjedhjes së votive të popullit shqiptar – nëse ka në të vërtetë e
nuk janë pandehma për të justifikuar humbjen elektorale - nuk kanë ç’të bëjnë
tjetër. Veçse t’I fshihen syve diankë, zemërbardhë dhe që zbulojnë gjithëçka të
këtij burri me pamje aspak joshëse për botën femërore por që bëhet I pashëm dhe
tërheqës kur jep përgjigje, kur dëgjon me vëmendje apo kur qesh me shpirt,
RIZA LAHI
13.maj.2011
