Tremben vargjet nga duart e ndrydhura...

Ku shkoni, o të plakur?... Çapiten nëpër ajër të kohës, kukurisin me pak zë grumbuj të moshuarish. -Ku shkoni, o të plakur nëpër mjegullën e bardhë... jeni hallexhinj, deri në shpirt të thinjur?... * *  * Tani nuk ka lojëra për ata, veç fjalës që ua dhurojmë a belbëzimin e një foshnjeje... Mbetur me veten, qeshin me fytyrën plakushe të tyre dhe ëndërrojnë kujtimet e së djeshmes varur në kopshtin e lodrave. Në gram të shpirtit ndihen pëshpërima buzësh që dikur puthën... Të ecin duan, diçka më tutje, ashtu, Me gjysmë fryme, ecin... 17 Qershor 2010 Vendi im Kërkëllinë Vajtueshëm Ishull shpërndar nëpër ujë, një i bukur, vendi im. Drejt tij gjithçka fluturuese kërkëllinë vajtueshëm virgjërinë. *  *  * Vendi im, jugë e shi. Qielli prerë nga vetëtimat era dhunshëm loz. Për gjatë ditës, gri e i qulltë qielli, ajri e toka. *  *  * Mbrëmjeve vendi pikëllimë ngjyrash si mendim në fluturim shpend të gjalla firuar nga uria. *  *  * Nëpër rrugë të shkara me mushka e xhipa drejt tokave të vjetra. Nëpër det, njeriu luan monologun e shishes veshur me gjethe greke a romake. *  *  * I lajthitur nëpër sheshet e fshat-qyteteve vendi im përtyp i verbër, ato çka i kanë mbetur nga torba e gjyshërve, me dëshirë t’i vër zjarrin pranverës vyshkur nëpër pyje. Ku fëmijë topbore heqin vallen e Lek Dukagjinit.    20-2-2010         Athinë        Pluhuri i të vdekurve Pluhuri i të vdekurve trazohet në vite e sekuj... Mbushur fushat dhe kodrat. Së afërmi do ngopen dhe malet me pluhur kufomash, Pluhuri i të vdekurve do bashkohet me retë. Do ketë shi të vdekurish? Besoj te dyshimi.                   Përfytyrime                            Nëpër                                       Vargje... *  *  * Të shikosh dëborën dhe erën kaq afër nëpër fshat e ti ledhatosh me duar cung në këto vise të veriut rrezikon të trembesh nga ulërima e egërsirave, që si muzikë-Pop- bredhërijnë nëpër shtëpitë e fshatit. Në ish sheshin e Katundit grinden meloditë e humbura në skamje për kufoma këngësh, dhe shëmtitë e tyre shëtisin asfalteve për të qenë të lumtur një çast. *  *  * Kishte sëmundje të keqe... Sytë i dridheshin nën mbulesën e qerpikëve të gjatë shkruar me bojë dyshimesh. Dikush e ngriti në krah deri te frymëmarrja, që i përgjigjej peshës së tij të lodhur. Kështu, përsëri zbriti që të ndiqte shtëpinë e tij që lundronte mbi lum. *  *  * Duke ardhur rreth e qark vetes për të parë, se çfarë kam për të lënë peng, si një mendim i prishur rrjedhojë e fërkimit me jetën mu tha qëllimi i vetes për të shkuar deri te pragu i një kasolleje, ku jeta ecën shaluar mbi një mëz fushave për të gjuajtur lepuj. *  *  * Sot në kohën e divorcit, kujtimet më të bukura shkruhen në “bashkëjetesë” Pëllumbat fluturojnë nëpër aerodromet e shpirtit të mangët, të patejdukshme, si smog ndër sytë e ngjyrosura, të thara nga padashuria.                      Trembja Poetike A të mjafton vetmia e trupit tënd...? *  *  * Ta nxjerrsh jashtë derës...atë, që dikush e pret me trembje. Ai është misterioz! Rri diku thellë në mendjen tënde...       *  *  * Përkrah mendjes misterioze mjegulla e qullur nga dhimbjet e gjymtyrëve vajton mendjen e milingonave të tmerrshme. *  *  * Milingonat...! Nuk i keni parë rrugëve pafund? Se si tremben nga jeta në globalizëm dhe pse nuk fluturojnë, ato zhyten thellë në metrotë e tokës. *  *  * Dhe vjen shiu litar i dhunon, i mjeron, i sakaton milingonat “zuzare” Trembeni? Trembeni...? Të gjithë trembemi, dhe toka rreth bishtit të saja, dhe yjet tej lartë, rrëzohen në vrimën e zezë nga bukuria e hënës. *  *  * Tremben vargjet nga duart e ndrydhura, trembet shiu nga barku shtatzan i lumit, trembet syri nga rrezja e diellit ngjyrëari. *  *  * Nga heshtja e bukurisë                   po tremben vjershëtorët                                      me sy të mbetur te fjala. *  *  * Në qiell po dëgjohet muzikë.               Retë e bardha po luajnë balet në ajër,                         nga majëmalet fluturojnë  hije njerëzish të trembur,                                                                                              si shpend të flamura.   *  *  * Të gjithë, në mënyrën e vetë sodisin heshtjen e bukurisë, dridhur nga frika si lypsarë. *  *  * Aty, nën lëkurën tonë të trembjes, me përbuzje shkulim bimët e bukurisë së shkuar. *  *  * Dhe përsëri çapitemi të trembur drejt heshtjes së bukurisë për të shkruar poezi të palumtura. *  *  * Heshtja e bukurisë veshur me rrobat e pikturës qesh e qan nën frikën e vetmisë nga tallëzitjet e çmendurisë së kohës për jetën dhe vdekjen e së ardhmes.                     Dhjetor  2009  Athinë   Arqile Gjata  Ka lindur në qytetin e Vlorës më 24 Qershor 1942. Nga viti 1995 jeton dhe punon familjarisht në Athinë. Gjatë këtyre viteve ka bashkëpunuar me shtypin shqiptar në Athinë duke shkruar  reportazhe, artikuj problemore për emigracionin, skica, tregime si dhe poezi. Vepra: Në vitin 2000 ka botuar një monografi të shkurtër për arvanitasin Aristidh Kolia. Në vitin 2005 vëllimin e pare me poezi “Kur trazohet jeta” Në vitin 2006  vëllimin e dyte me poezi “Kurorë me ngjyra “ Në vitin 2008 vëllimin me tregime “Qyteti që kërkon Muzikë”   Në vitin 2009 Botova vëllimin e tretë me poezi “Gratë e poetëve”. Bashkautor  në antologjinë poetike “Itaka e Fjalës”, në Antologjin poetike “Qiejtë e Shpirtit! Në Vëllimin poetik Rumanisht-Shqip  “Çelsi i Shpirtit” Po kështu Revista “Hahemus” ka botuar disa here cikle me poezi në rumanisht. Së shpejti  del me një përmbledhje me përsiatje, kritikë dhe esse të ndryshme për gjate viteve 2007-2009, shumë nga të cilat janë botuar te “Fjala e Lirë” dhe në shtypin Shqiptar në Athinë. Në Lidhjen e Shkrimtarëve dhe Artistëve Liter-Art që kryen aktivitetin e saj në Greqi me Kryetar Miho Gjinin (Mjeshtër i Madh) ka detyrën e sekretarit të saj.    Poezi në kujtim të kohëve të shkuara        Kali i jetës time Hipur mbi kalin e jetës udhëtoj në hapsirën time për të kapur vet-veten duke mbajtur në shpinë rrugët e saj të rënduara nga koha, që si udhëtar i përjetëshëm i genit tim duke e lënë veten peng i së ardhmes lëkundur në shtratin e shpresës. Me brishtësinë e fjalës mendimi im jep koncert për të shkundur ret e ngarkuara të jetës duke mbushur një boshllëk të një moshe që ka blerim.   Në Konakun e Emigrimit I lodhur... Ulur në oxhakun e mendimit vendosa të rrugëtoja në tokën e kurbetit                        si udhëtar i një emri brigjeve të jetës të shkoja mik në Konakun e emigrimit. Me derën e shpresës të lënë hapur lypa pak buzëqeshje për të shkrirë varfërinë. Në çdo kohë vrapova nëpër skenat e punës të blija me djersën time ca të qeshur dhe dashuri. Kështu, i shpenguar me dhëmbsuri përqafova rreth vetes  njeriun e kurbetit.   Ekziston diçka sot Tek qetësohesha poshtë qiellit gjeta një mendim të shkruar nëpër re: -Ato që ikën s’kanë më frymë! Ekziston sot diçka që se ke parë kurrë. Afroju! Ta prekësh krah hapur lulishten njerëzore parcelë njomëzake e ndarë në vuajtje nëpër rrugë dhe kulla të zhurmëshme. Dhe era e këngëve kundërmon aromë sysh si motërzim shpërthimesh nëpër autostradat e mendimeve. Ku luhet pjesë me fëmijët për ti lënë lamtumirën stinëve, e për të sulmuar kështjellën e kohës drejt majave ku duam të arrijmë. Si në përrallë Dje… Njeriu, statuj e lashtësisë në shtegtim të syrit tone si në përrallë. Luftëtarë të ndritur , nga të shenjta eshtra rrëmbenin shpirtërat e të vdekurve si në përrallë. *  *  * Sot… I lajthitur, duke përkëdhelur qenin njeriu hamall me flok gri fle bashkë me njerun lakuriq, që ende lundron me varkë të ndihmojë të marrët si në përrallë.                        Mbetëm larg… Sa keq, që nuk lundruam sëbashku në dashuri…! *  *  * Eja! Merrëm një copëhere prej dore të vizitojmë ato kopshte dashurie që i kam gjezdisur netëve pagjum. Do ta kërkojmë njeri-tjetrin duke u dalluar nga shija e flokëve, të pafuqishëm do mbahemi në kujtime, veç sytë do puthen si dikur.                 Janar 2010  Athinë Nga Arqile V Gjata                      Po ky ajri! Çdo ditë grindem me ajrin e rifreskoj mendimin në kthjellsin e tij. I çuditshëm, hedh vështrimin mbi ajrin... Fytyrën e tij e kam brengë kur nëna  me vocrakun kanë uri. S’më mbushen syt me ajër, kur mbërdhin i vetmuar plaku Gëzim nuk kam nga aroma e ajrit, kur fëmija dridhet nga gjakmarrja. Po ky ajri, seç më mashtron! Kur më thotë se, si në ëndër me atë të gjëndem lakuriq...   Rakia e Kuqe Dje... Të nesërmen e darkës së madhe djem këmishëbardhë, mustaqespic hedhur mbi sy buzëqeshjen dhuronin të kuqenraki... Gëzohej djalëria nga rakia e kuqe rrjedhur nga poshtë këmbëve të trëndafilta të dashurisë virgjërore. *  *  * Sot... Në natën e lodhjes së madhe muret e virgjërisë thërrasin përmallshëm gjysmë burrërinë vjeshtore. Krehur nga erërat, djemuria fytyrëshkruar mbushë enët e lashtësisë me parfum, që frymëmarrin  të dëshpëruar në qetësin e mbramjes.           Athinë 2 Janar 2010                                 Vagabondi Një mik më thoshte gjithmon: Je shumë vagëbond! Po i tillë më pëlqen të jem, të shijoj ato që të tjerët s’i prekin dot. Vagabond të jem në mbrëmje, më pëlqen të jenë net me shi, kështu nuk do i ndiej lotët e shtirë. Kur të jem ulur në karige dua të dukem më shumë vagabond, aspak i tillë në shtrat... Mëngjezi i këthjellët të më gjej përsëri vagabond kudo ku ka poetë...!

Ëndërr dhe jetë!

Alma Papamihali

Enigmë kthimi Jemi shumë, sa shumë jemi ne, fëmijë dyvendesh lindje-perënduar, si të huaj njërës anë përcjellë, e në tjetrën mysafirë pritur, dhe pse më parë (kurrë) s´ishim harruar... Qindra duar zgjatur sportelesh, shpesh fundosur kur indentifikohen, më shumë largohemi se vijmë, jetë që ecin pas ndërprerjesh, por që pa nisur ende, mbarohen... Çdo centimetri gjendemi ne, të ashtuquajturit "binjakë perëndimi", vërtetë nuk veshim të njëjtat ngjyra, por skenar ëndrrash të një autori jemi, përfunduar me enigmën e një kthimi... Jemi shume... sa shume jemi ne, që dy herë më shpejt, vdesim nga të tjerë... Shtegtim pulbardhe Largohem për të mos u kthyer më, Ndaj iki tutje, fluturoj, Në pulëbardhë etur bregut shndërrohem, Duke dashur të lënit pas t´i harroj... Por të harrosh s´mjafton gjithmonë, Drejt qiellit të kaltër një fluturim, Dhe pse pulëbardhë shndërruar jam, Ka dhe shtegtime me drejtim kthim... Drejtuar qiellit ti vazhdon sheh, Me tëndin shpirt ndjek shtegëtimin, Kur lartësive në pikë shndërrohet, Oh sa i largët të duket kthimi. Larg fluturoj, pa frikë largohem, Sepse e ndiej që çdo shtegtim, Sado i largët në vetvete, Do më riktheje pranë detit tim. Dhe për çudi vazhdoj e ngjitem, Aspak s´kërkoj të shoh nga pas, E mjerë do mbetej çdo pulbardhë, Të huajat brigje po të trokasë... Ndaj ngjitem lart, ndaj fluturoj, Në pupël reje jam shndërruar, Nëse ky qiell mbi det s´do flinte, I imi mall do ish´ harruar...       Ëndrrat Nëse ëndrrat nuk do ekzistonin Jeta do kthehej në përvëlim, Etja e jetës do mbetej pashuar, Pa ëndrrën një jetë do quhej trishtim. Nëse me fjalë s’mund të zgjidhej, Nyja mpleksur pa dëshirë, Ëndrës do i rikthehesha , Atje je vërtetë i lirë. Ëndërr dhe jetë! Sinonime të  etjes së pashuar, Nëse një ditë do  shuhej etja, Dije, nga kjo jetë ke shkuar.   Kujdes Nëse një degë këput mos pyet më pas, pema si quhet... Para se dikë të lëndosh, mundohu të dish, çfarë duhet...   Emigranti Diku veç në tavolinën Me mbulesë të bardhë shtruar, Birrë të huaj ke përpara Dhe një pamje të menduar. Diku veç në tavolinën Në një qoshe të lokalit, Shokun tënd se ke përballë Pi vetmuar ti prej hallit. Diku veç në tavolinën Në një lagje të panjohur, Gjithçka është akull e ftohtë Vetëm birra është e ngrohur. Diku veç në tavolinën, Që të bën ty shoqëri Gotën s´di ku t´a trokasësh, Tavolina s´është njeri.

Alma është lindur në qershor të vitit 1974, rritur dhe shkolluar në Tiranë për Gjuhë Letërsi. Pasioni i saj, ka qenë që në fëmijëri poezia, por vazhdimisht angazhimi i saj ka qenë edhe publicistika. Alma gjithashtu është anëtare e Lidhjes se Shkrimtarëve në Gjermani, si dhe themelusese dhe mësuese e shkollës shqipe "Iliria", po në Gjermani. Përmbledhja poetike "Nën tingujt e natës" e Alma Papamihalit me 100 poezi, është botuar në Tiranë në shtator të vitit 2007 (redaktor, Viktor Canosinaj).    Poezitë e Alma Papamihalit janë përmbledhur dhe përkthyer edhe ne gjuhën franceze, apo atë rumune, (në antologjinë "Çelësi i Shpirtit"), si dhe në revista, apo gazeta të ndryshme periodike. Disa poezi nga libri "Nen tingujt e nates" ...     Kuajt Kurrë s´ia qava hallinkalorësit për këmbët, që i vareshin.Netëve ulëriva, me kuajt në stallë. Më dhimbej, kurrizi i tyre i dalë...   Flirtimi Secili ulur në karrigen e tij, të dy përballë... nuk e njohin njëri-tjetrin, ndaj nuk shkëmbejnë fjalë. Ndërkohë që s´flasin, ju puthen vështrimet. Stacioni vjen. Njëri zbret. Ja pra, ç´na qenkan flirtimet. HËNA GËNJEN Nuk bie hëna, mos prit t´a presësh dhe nëse pranë e ke... Nuk bie hëna, mos prit t´a presësh, veç djallëzisht të sheh... SHPIRT I RI Çdo mur i dhomës, ka varur një pasqyrë, ku veten sheh çdo ditë... Por të rinohesh, nuk vlejnë pasqyrat, që s´depërtojnë në shpirt...   Rrugë që shkelen Kjo rrugë ende më do, dhe pse çdo ditë e kam shkelur... Sa rrugë të tilla ka në botë,që të pafjala kanë ngelur... Lulja   Lule në kopështin tënd, nën barin e njomë fshehur... Kujdes kur hapat hedh, nuk flet, por s´duhet shkelur...   Koha ime Së fundi kuptova, që s´është e thënë të dashurosh sytë, apo buzëqeshjen... Ka dhe të tillë njerëz në botë, që dashurojnë kohën, më shumë se prekjen... Ushqehem me gjuhën time Jam një lypëse e mjerë, S´jam e pasur o njeri, Ndaj mos m´u afro, Kur s´kam ç´të të fal... Jam një lypëse e mjerë, Ushqehem me gjuhën time, Libër lëmoshë kërkoj, Ndryshe të mbijetoj s´ja dal. Qetësi Asnjë qindarkë s´paskam në xhep, fundja të hollat ç´i dua... qyteti sot qenka i shkretë dhe s´paskam kujt, ti jap qerasje hua...

Letersia dhe arti nuk marrin shperblimin e merituar materialisht dhe nuk kane mbeshtetjen institucionale...

Letersia dhe arti nuk marrin shperblimin e merituar materialisht dhe nuk kane mbeshtetjen institucionale... I dashur FLORI BRUQI, I nxitur nga sakrifica jote per te gjetur kohe, ne cdo kohe, te lexosh e publikosh mjeshterisht krijimet tona, e lexova pothuajse krejt shkrimin tend te gjate teper ineteresant dhe inkurajues per te gjithe shkrimtaret, qe ndonese punojne me shpirt te lodhur, per t'u dhuruar njerezve artin e telentit personal, mohohen paturpesisht nga disa pseudokritike te kohes sone. Mund te them me bindje konstatuese, se shume nga ata qe marrin penen ne dore, me endrra ambicioze per tu bere shkrimtare te medhenj dhe deshtojne per shkak te mungesese se talentit, behen kritike te rendomte. Dhe godasin e percmojne gjithcka qe nuk jane ne gjendje ta bejene vete. Dihet se njeriu lind nje here krijues dhe dy here kritik. Nje shkrim per tipa dhe fenomene te tilla, ka bere keto dite edhe miku im, profesor doktor Adriatik Kallulli, per krijuesin Kostandin Vogli i sulmuar padrejtesisht nga kata pseudokritike. Ju po merrni ne mbrojtje jo vetem krijuesit, por edhe letersine ne teresi, sepse te thuash sot nuk ka letersi, eshte budallallek me brire, per shkak, se ashtu si mes grurit ka edhe kashte, letersia cilesore ekziston e fuqishme mes mediokriteteve sasiore. Pastaj cdo kohe ka letersine dhe artin e saj, ne veresi te tematikes, kushteve rrethanore dhe interesit te mases se lexuesve. Ndonese sot letersia dhe arti nuk marrin shperblimin e merituar materialisht dhe nuk kane mbeshtetjen institucionale, goditjet nga pseudokritike te tille si ndonjeri nga i cili merrni shkas ju, jane poshtersisht te demshme. Por megjithate, floriri mbetet flori edhe po ta hedhesh ne balte. Por kete tipa nuk jane as mish as peshk. Ju uroj dhe perqafoj vellazerisht per problemein e madh qe keni ngritur. Me dashuri e respekt Vullnet Mato