Poezi nga libri i tretë ne botim ” NE RRUGICAT E SHPIRTIT “

Genc Kastrati

PAS KESAJ

Pas kesaj nate
Ku do na shpie e nesermja
Ku do ribehen klithmat
E netve te virgjera

Tashme me mundon e ardhmja
Synimet per projektet
E dashurise sone

Me shikon me habi
Per te degjuar planin e zemrave
Pyet ku do shpalosen tingujt e puthjeve
Te kepusim telin e kitares
Si nje shirit inagurues
Mes shpirterave tone
Per te punuar bashk
Ne uzinen e dashurise

Pas kesaj nate
Pres lajmin e dites se re
Me lindjen e bardhesise se qiellit
Nga itinerari i faqeve te jetes
Me levizjen e gjallesave
Te na ftoj ne vendin tone
Ne tubimin e syve
Ne ndeshjen e eshtrave.

NE QERDHEN TIME

Kerkoj perqafimin tend
Shtrengimin e bukur
Me ngushellimin e ngrohte

Mjaft jame grryer jetes
Prej gjurmeve te kohes
Tani kerkoj mbeshtetjen
E kraheve te tu
Ku mbahet shpirti prane
Dhe degjohet zemra

Gjersa kerkoj qetesine
Kuptoj qe jam duke pushuar
Ne stuhine tende
Kuke pritur per krahet e tu
Te m’e shpiejne ne qerdhen time.

KA MBREMJE

Ka mbremje
Qe shoh pelhuren e syve te tu
Perdet e shpirtit qe dashuroj
Me mbulon si nje mbulese e ngrohte
Dhe me s’me pelqen drita
Nuk dua te prish vizionin e nates
Imazhit te syve te tu udhetoj
Si nje klandestin dashurie
Bebezave te tua pushoj
Gjersa erresira t’me deboj ne gjume
Dhe porsa fillojne te me mbyllen syte
Shoh qe me ke mbajtur zgjuar gjer vone
Afrohem muzgut dhe te them naten e mire.

RREFIM

I rrefeva zemres per ty
Se pash diten, as naten
As erresiren, as driten
Po shifja vetem brendesine
Thellesine mbjellur ndjenjes
I thash qe ishe per mua
Dhe mbi ty nuk kishte qiell
As ombrelle, as mbules reje
Qe vetem ti ishe horizonti
Qiell mbi qiell gjer ne tretje
I thash qe ishe zjarre
Dhe mbi zjarr ikje ne djegije
Qe ishe dore timoni e shpirtit tim
Se vec teje, skishte rruge tjeter
I fola gjere e gjate
Si boten ne atlas te shtrova
I thash qe ishe i vetmi shtrat
Ku do mund te pushoja,
Zemra mu ndal per nje cast
Dhe fjalet u shuan ne pritje
Sikur tha me jep nje tjeter rast
Dua te pushoj dhe une ne kete ngjizje.

NUK MJAFTON

Nuk mjafton nje puthje,nje arome luleje, nje ferkim eshtrash
Aq sa nje ferfellime e fustanit tend qe shuhet si puhize ere
Porsa hape syte, ti prape me mungon,thellohet zbrazetira
Me duket sikur kurre nuk te pash, dhe humbe lakores se hijes

Sa dua te te mbaj prane, asgje nuk mbush ngopjen time per ty
Dhe prezenca jote eshte e perkohshme, si jeta drejt vdekjes
Drejt nje shtegu fundit, ku per nje kohe kemi ndalur kohen bashke
Une dhe ti, rezistent karshi ndarjes gjer ne udhetimin internal

Shpirtit jeton brenga, dhe dhembshurise i shtohet dashuria
Sa e frikshme, aq e embel, ti ke hyre dhurate e vetme zemres
Me kthen ne kohen e femijerise, kur mbaroja keshtjella prej balte
Ndiqja pulebardhat vrapit tim, dhe prekja qiellin enderrimtar

Shoh qe prape asgje nuk mjafton murlanit te historise perpos teje
Imazhit tend perfytyroj te kaluaren dhe perleshjet e tashme
Brenda meje ti tani banon ne rrugicat e qeta te labirinthit tim
Sikur nga nentoka sfidohet dhe vdekja, tek ngjallem prezences tende.

ZEMRA IME

Trajtoj me kujdes zemren tende
Marr persiper te rrahurat e saja
Dhe i shtrij si pulse te shpirtit
Mbi zemren time,

Ne qetesine e frikshme
Ora braktis minutat
Ne tinguj zemrash mes nesh
Si nje sonate e pagoje
Ti flet melodis me zemer
Qe derdhet tungujve parreshtur
Ne dridhje te buzeve tona

Trajtoj me kujdes zemren tende
Si burine e zgjimit te madh
Dhe marr persiper tere peshen e fatit
Per deshmine e dashurise sime.

ASKUSH

Askush se vodhi kete nate
Me bukur se ti
Degjoheshin te shtenat e zemres
Tek festonte shpirti

Askush se pa erresiren syve te tu
Me bukur se une
Qe digjej flake ne bebezat e tua
Dhe hijet e nates
Fundoseshin ne trupin tend

Ti marshoje e perflakur zjarrit
Si nje gure ne rrokullisje
Thermoheshe puthjeve
Dhe ndaleshe ne permbysje te embel
Duke u endur buzeve te mia

Askush se pa me bukur se ne te dy
Henen e lakuriqte
Dhe qiellin e zhveshur
Tek edukonim dashurine.

PER MAHNI

Qe nga koha kur jemi takuar
Per mahni ke zbukuruar cdo gje
Dhe fjetjen e kam me te qete
Ne cdo gjume te marr me vete
Shfletoj sekretet e dashurise
Ku memorizoj castet e kaluara
Kur gjuheshim edhe me jastuk
Kur ndjekeshim edhe neper dhome
Sikur kur luanim symbyllas
Shkujdesur epsheve
Me kthen ne lojerat femijerore
Dhe porsa zgjohem gjumit
Kuptoj qe hija jote ishte prezente
Spirales se mistershme te jetes
Ku per mahni ke zbukuruar
Te gjitha oriendite e endrrave te mia.

TRASHEGIMTARE

Po vdes ngadal per puthjet e saja
Te hapura plag buzeve te mia
Ngadal po tretem plot trashegim
Me thesarin e saj qe m’e la pas

Shoh qe dhe vdekja do jete e bukur
E heshtur dhe e pa fjale si nje kopsht
Si kur shtrihesha vellos se saj
Dhe e mbuloja me petale shtatit

Kam zberdhyer sekretin e parajses
Gojedhenat i kam takuar ne toke
Me madheshtin e bukurise se perfolur
Lumenjte e arit ne trupin e saj
Kupen plot qumesht gjirit te mbushur
Ku tani pi nga pak per t’u mbajtur gjalle
Me trashegimine e jetes
Dhe trajtoj me respekt
Misterin delikat te dashurise
Ku shoh qe do vdes ngadal i lumtur.

TE UROJ

Te uroj, dhe atehere kur s’me degjon fare
Kur s’je me mua, e zeri im nuk te arrine
Vetem mendja ime te kaperthen si e roberuar
Zihesh si ne rrjet marimange, dhe te mbaj per vete
Mahnitur t’i uroj gjithe te mirat e kesaj jete
Mes vajit dhe gazit, buzeve te mia shtyhen ngjyrat
Cila do dale fitimtare shpirtit te ngarkuar
Dekoret humbin syve te mi si shkendija zjarri
Ndahen cope-cope, mosperfilles te meshirimit tim
Nga grimcat mistike grumbullohesh mendjes sime
Dhe vjen si nje perbindeshe e dalldisur qenies
Me fton ahengut tim, si nje shtegtare e tejdukshme
Kercimtare qe rikembon gjer ne dridhje te zemres
Duke te uruar pafund, si unaze e perflakur floriri
Me rremben pshertimes,dhe sikur humbem lakuriq urimit
Mes tokes dhe qiellit, hapsires se frikshme.

MARGARITARE

O e madherishmja ime
E gjithe pushtetshmja
Qe prej asgjeje
Ne cdo gje me shenderron
Me ben mbret te mvehtesise sime
Pushtetarin e gjithe fuqishem
Me ke fundosur si dielli ne det
Ku kam zbuluar margaritaren e thellesise
Qe shpirti im tani e ruan si ne muze.

Pikëtakim ‘Rruga e Arbërit” numër 2011-të

Nga Drite Ademi

 Basel CH,Zvicër 

 

Zbardhur erdhi mëngjesi sot,

Rrezet e Diellit pëshpërisin

                         Udhëtimin...

                                           ...matanë bregut...

Portat hapur

                 Kali i Bardhë pret urdhërin e Zotit

                                                Uratën prej Qiellit...

Pikëtakim:

             “Rruga e Arbërit” numër 2011

Dasma:

          Tek “Kulla e Gjergjit”

Do të bëhet kanjushe,

Më the...

              Mos harro

... dhe dymijë e dymbëdhjetë pranverat aty do të celin!

Lumenjtë

            ...tok me ne vallen

... do të hedhin

Deri në Jon!

Kënga e malli

Atë ditë do të jehojnë

Deri në Prizren e Janinë...

                       ... e një kupë të Qiellit

Unë Teutë me lule dafine

Cep më cep oborrin shtruar...

Kurorë imazh Ilirie...

... e ti Yllo...

Xhamadan amanetin e Dymijë e Dymbëdhjetë brezave!

Në sy të Shqipes

.... Pikëtakim “Rruga e Arbërit” numër 2011-të!

Nga Flori Bruqi :Për flamur, shqiptari s'fal...

Alma Papamihali , është poete, publiciste, pedagoge e mirënjohur shqiptare. U lind në qershor të vitit 1974 në Tiranë. Aty kreu gjimnazin Ismail Qemali më pas studjoi Gjuhë dhe letërsi.

 U rrit në gjirin e një familjeje atdehtare  ku mori nxitje dhe përkrahje artistike. Bota letrare, veçanërisht poezia, ia rrëmbeu shpirtin që në fëmijëri. Ka lexuar shumë libra qysh në moshë të njomë duke patur për model shkrimtarët dhe poetët e vet të preferuar: Millosh Gjergj Nikolla- Migjenin, Naimi Frashërin , Dom Ndre Mjedën, Lasgush Poradecin, Ismail Kadarenë, Dritero Agollin, Bardhyl London etj.


Nga letërsia e huaj preferonte Pushkinin, Heinrich Heinen, Pablo Nerudën etj.

Gjatë viteve shkollore ka bashkëpunuar me gazetat dhe revistat e qytetit, si Rinia, Intervista, Pasqyra etj. Aktualisht jeton me familje në Gjermani, ku mallin e shuan për Atdheun me një hallkë të fortë të lidhjes sentimentale, siç është poezia. 

Në shtator 2007, në Aschaffenburg të Gjermanisë, ka krijuar shkollën shqipe Iliria, në gjirin e së cilës vepron si mësuese. Është anëtare akitive e Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve Shqiptar në Gjermani. 

BOTIME:


 Përmbledhja poetike "Nën tingujt e natës" e Alma Papamihalit me 100 poezi, është botuar në Tiranë në shtator të vitit 2007 (redaktor, Viktor Canosinaj). Poezitë e Alma Papamihalit janë përmbledhur dhe përkthyer edhe ne gjuhën franceze, apo atë rumune, (në antologjinë "Çelësi i Shpirtit"), si dhe në revista, apo gazeta të ndryshme periodike. Disa poezi nga libri "Nen tingujt e nates" ... 


http://www.youtube.com/watch?v=jdzFlqmOw9s

Enigmë kthimi


Jemi shumë, sa shumë jemi ne,
fëmijë dyvendesh lindje-perënduar,
si të huaj njërës anë përcjellë,
e në tjetrën mysafirë pritur,
dhe pse më parë (kurrë) s´ishim harruar...

Qindra duar zgjatur sportelesh,
shpesh fundosur kur indentifikohen,
më shumë largohemi se vijmë,
jetë që ecin pas ndërprerjesh,
por që pa nisur ende, mbarohen...

Çdo centimetri gjendemi ne,
të ashtuquajturit "binjakë perëndimi",
vërtetë nuk veshim të njëjtat ngjyra,
por skenar ëndrrash të një autori jemi,
përfunduar me enigmën e një kthimi...

Jemi shume... sa shume jemi ne,
që dy herë më shpejt, vdesim nga të tjerë...


Shtegtim pulbardhe

Largohem për të mos u kthyer më,
Ndaj iki tutje, fluturoj,
Në pulëbardhë etur bregut shndërrohem,
Duke dashur të lënit pas t´i harroj...
Por të harrosh s´mjafton gjithmonë,
Drejt qiellit të kaltër një fluturim,
Dhe pse pulëbardhë shndërruar jam,
Ka dhe shtegtime me drejtim kthim...
Drejtuar qiellit ti vazhdon sheh,
Me tëndin shpirt ndjek shtegëtimin,
Kur lartësive në pikë shndërrohet,
Oh sa i largët të duket kthimi.
Larg fluturoj, pa frikë largohem,
Sepse e ndiej që çdo shtegtim,
Sado i largët në vetvete,
Do më riktheje pranë detit tim.
Dhe për çudi vazhdoj e ngjitem,
Aspak s´kërkoj të shoh nga pas,
E mjerë do mbetej çdo pulbardhë,
Të huajat brigje po të trokasë...
Ndaj ngjitem lart, ndaj fluturoj,
Në pupël reje jam shndërruar,
Nëse ky qiell mbi det s´do flinte,
I imi mall do ish´ harruar...

Ëndrrat

Nëse ëndrrat nuk do ekzistonin

Jeta do kthehej në përvëlim,

Etja e jetës do mbetej pashuar,

Pa ëndrrën një jetë do quhej trishtim.

Nëse me fjalë s’mund të zgjidhej,

Nyja mpleksur pa dëshirë,

Ëndrës do i rikthehesha ,

Atje je vërtetë i lirë.

Ëndërr dhe jetë!

Sinonime të  etjes së pashuar,

Nëse një ditë do  shuhej etja,

Dije, nga kjo jetë ke shkuar.

Kujdes

Nëse një degë këput

mos pyet më pas,

pema si quhet.

Para se dikë të lëndosh,

mundohu të dish,

çfarë duhet...

Emigranti

Diku veç në tavolinën

Me mbulesë të bardhë shtruar,

Birrë të huaj ke përpara

Dhe një pamje të menduar.

Diku veç në tavolinën

Në një qoshe të lokalit,

Shokun tënd se ke përballë

Pi vetmuar ti prej hallit.

Diku veç në tavolinën

Në një lagje të panjohur,

Gjithçka është akull e ftohtë

Vetëm birra është e ngrohur.

Diku veç në tavolinën,

Që të bën ty shoqëri

Gotën s´di ku t´a trokasësh,

Tavolina s´është njeri.

Kuajt

Kurrë s´ia qava hallinkalorësit për këmbët,
që i vareshin.Netëve ulëriva,
me kuajt në stallë.

Më dhimbej,

kurrizi i tyre i dalë...

Flirtimi

Secili ulur në karrigen e tij,

të dy përballë...

nuk e njohin njëri-tjetrin,

ndaj nuk shkëmbejnë fjalë.

Ndërkohë që s´flasin,

ju puthen vështrimet.

Stacioni vjen. Njëri zbret.

Ja pra, ç´na qenkan flirtimet.

HËNA GËNJEN

Nuk bie hëna,

mos prit t´a presësh

dhe nëse pranë e ke...

Nuk bie hëna,

mos prit t´a presësh,

veç djallëzisht të sheh...

SHPIRT I RI

Çdo mur i dhomës,

ka varur një pasqyrë,

ku veten sheh çdo ditë...

Por të rinohesh,

nuk vlejnë pasqyrat,

që s´depërtojnë në shpirt...

Rrugë që shkelen

Kjo rrugë ende më do,
dhe pse çdo ditë e kam shkelur...

Sa rrugë të tilla ka në botë,që të pafjala kanë ngelur...

Lulja

Lule në kopështin tënd, nën barin e njomë fshehur...

Kujdes kur hapat hedh,
nuk flet, por s´duhet

shkelur...

Koha ime

Së fundi kuptova,

që s´është e thënë

të dashurosh sytë,

apo buzëqeshjen...

Ka dhe të tillë

njerëz në botë,

që dashurojnë kohën,

më shumë se prekjen...

Ushqehem me gjuhën time

Jam një lypëse e mjerë,

S´jam e pasur o njeri,

Ndaj mos m´u afro,

Kur s´kam ç´të të fal...

Jam një lypëse e mjerë,

Ushqehem me gjuhën time,

Libër lëmoshë kërkoj,

Ndryshe të mbijetoj s´ja dal.

Qetësi

Asnjë qindarkë

s´paskam në xhep,

fundja të hollat ç´i dua...

qyteti sot qenka i shkretë

dhe s´paskam kujt,

ti jap qerasje hua...

Përmbledhja poetike "Nën tingujt e natës" e Alma Papamihalit hapët me poezinë "Dashuri e përjetshme" e cila ndjeshëm shprehë dashurinë ndaj Shqipërisë, dashuri e cila shndërrohet në mall. Ajo dashuri nuk vdesë, nuk harrohet, nuk vyshkët, nuk shteron, dhe nuk plaket kurrë. Dashuria ndaj natyrës qe ajo e do dhe i mungon shum e shtyn të bëhet poete,të ushqehet më gjuhen e vet,sepse fëmijët nuk mund të mbesin viktimë e natës. Të "Nëna" krijuesja lidhët tërësisht më moralin e Nënës, dashuria dhe përvujtëria e saj me lumturinë më të madhe ndër duar. Sikur për të gjithë poetet e mërgimit,edhe për Alma Papamihalin jeta në mërgim është Dimër edhe pse ndryshe e kishte imagjinuar, në mërgim çdo stinë qenka dimër, edhe pse Alma ka në shpirt edhe stinën e pestë qe e mban ngrohtë gjithnjë,ajo është stina e dashurisë. Vetminë në mërgim pa të dashurit, në një lagje të panjohur, ku nuk ke me kënd e cakërron gotën, e përcjellin malli, meditimet, shtohen thinjat qe ushqehen me këso meditimesh,siç të poezia"Thinjat": "Dikur fëmijë mendoja/ thinjat qenë për ata/ në moshë të thyer/ por sot i dua thinjat/ mendimi i çdo dite / m´i ka ushqyer. Dhimbja dhe solidarizimi i saj më të vuajturit të poezia "Kuajt" shpreh një diferencim shoqëror qe vështir i shpëton pa vërejtur syrit krijues." Tirana ime" dhe "Në Tiranë"janë poezi qe i kushtohen qytetit të saj të lindjes, ashtu siç është, aty ku ka shum zhurmë, ku ka smog, pluhur dhe trotuaret kah kalojnë gocat e pispillosura, pellgjet me uji qe rënkojnë njësoj si poetja, dhe se është plagë e këtij qyteti njësoj si Alma, qytet qe me së miri e njeh: M´u lagën këmbët / në pellgun me ujë / qe rënkoi si unë ... Por edhe qyteti i Korçës është qyteti nga ka sythet e ëma dhe është po aq i dashur për poeten. Pastaj Kosovës i kushton gjithashtu vëmendje te veçantë,te poezia apeluese "Indiferentizëm që vret",i drejtohet botës që nuk sheh, as nuk dëgjon, apo nuk dëshiron të dëgjoj apo flet:"Ah botë e vjetër / që sheh,dëgjon,por s´flet / indiferentizmi yt i sotëm / sa e sa zemra i vret". Poetja komunikon me realitetin, me natyrën nuk i lëshohet rastësisë, nuk pret qe ti bie nga hëna diçka, apo ti vijë në paketë diçka e dhuruar, e nuk i dihet paketa të tilla mund të sjellin edhe halle ose surpriza qe nuk gëzojnë. Krijuesit duhen të jenë këmbëngulës si bleta apo tekanjoz si fëmijët, kundrejt rrethit i cili nuk është gjithmonë i mëshirshëm, por herë-herë edhe si lule e heshtur qe numëron ditët qe kalojnë e qe "Nen tingujt e natës" dhe të muzikës përpiqet qe jetën ta kaloj të dyfishtë:"Dita stafetën i dha natës / prisja diçka të tillë/ kur muzgu zë të bjerë/ frymëzimi merr zanafillë. Heshtje dhe përsëri muzikë / mbrëmjeve dëgjoj një serenatë / nëse di dhe natën ta jetosh / jeta është dyfish e gjatë. Të poezia Nen Tingujt e natës. Shprehja e saj alegorike për poetet dhe poezinë,qe të paret dashurojnë e nuk e shijojnë kurrë, por qe nuk vdesin kurrë, sepse ata rilindin aq sa lexohen, ndërsa frymëzimi vjen i papritur e shpesh i gjënë poetet të pa përgatitur. Lirika e Almës për dashurinë është gjithashtu një temë sublime qe i kushton disa poezi. Jeta është plot kundërthënie e qe dashuria duhet ta mbisundojë, të dhurohet dhe të pranohet. Aty ku rrah pulsi i dashurisë asgjë nuk plasaritët as thyhet në jetë. Rolet ndahen nga rastësia por vuajtjet i përjetojnë ata qe nuk e kanë rolin kryesor. Dashuria i ka të gjitha të mirat, përkëdheljet, ëndrrat, jetën ,besimin, vetëm atëherë kur është reciproke, e barabartë: Përkulu / në do të me puthesh / s´jam aq e gjatë /sa ti / Zgjatu / në do të me duash / kacavjerrjen e urrej / në dashuri. Të poezia "Barasvlerë". Me poezinë "Reflektime" Alma Papamihali e përmbyllë këtë përmbledhje poetike pothuaj se me apel qe të merren përgjegjësi për ta lëvizur jetën përpara, dhe të korrigjohen gabimet e së kaluarës sepse na ulërinë zemra nga çalimet,nga fantazmat e maskat. "Shqiptar i përgjumur në krevat i gozhduar / mos prit më nga bota, lëviz për të ndryshuar. Alma lufton determinizmin në jetë, në art dhe e ruan origjinalitetin e vet krijues nganjëherë edhe me fanatizëm feminist, edhe pse shihet se Alma edhe pse në mërgim përcjell me dashuri letërsinë shqiptare, por edhe atë gjermane. Njeri nder poetet tjerë të preferuar të Alma Papamihalit është edhe poeti gjerman Heinrich Heine në një libër të tij "Ausgewählte Kostbarkeiten" kur flet për Artin dhe fjalën thotë"Ashtu siç ishte i pathyeshëm dhe i fortë Anteusi i madh kur qëndronte me këmbët e tij mbi sipërfaqen e nënës Tokë,dhe forcën e vet e humbi atëherë kur Herkulesi e peshoj lartë, ashtu është edhe poeti i fortë dhe i qëndrueshëm për aç sa nuk shkëputet nga baza e realitetit,dhe do të bëhet i pa vetëdijesuar derisa shpirtërisht qëndron në ajrin e kaltër". Pra poezia është pasqyrë e jetës. E tërë poezia e Almës është e tillë,shpalosë momente reale e pa ngarkuar me simbolikë të tepruar dhe mbi rrafshin real edhe pse nga njëherë rrafsh i dhimbshëm. Poezia e saj me varg të rimuar përafërsisht tetërrokëshe është e rrjedhshme me metaforë e alegori të sinkronizuar shum mirë me semantik apo porosi të qartë dhe të e lexueshme mëton realizim të mirë të fjalës s e shkruar poetike për çka i urojmë nga zemra suksese dhe t´i ketë lexuesit e saj,thekson studiuesi Pal Sokoli.