Islami feja e dytë në 20 shtete në Amerikë

Të dhënat e reja të publikuara nga autoritetet e regjistrimit në SHBA kanë publikuar se Islami është feja e dytë më e madhe në njëzet shtete amerikane pas krishterimit që u shfaq si besim dominues në të gjithë vendin.

Të dhënat e reja u shpallën nga Shoqata e Statistikave, Organet Fetare Amerikane, e cila e kryen regjistrimin Fetar në SHBA për çdo 10 vjet, sipas OnIslam.net.

Islami doli si besimi më i madh, pas Krishterimit, në 20 shtete, kryesisht në Amerikën e Mesme-Perendimore në atë Jugore.

Sipas regjistrimit, gjithashtu, Krishterimi është feja më e madhe në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, tri të katërtat e amerikanëve identifikohen si të krishterë.

Regjistrimi i mëhershëm i publikuar nga ASARB në nivel kombëtar, dëshmon se Islami është rritut me një milion ndjekës në mes të viteve 2000 dhe 2010, sipas regjistrimit të popullsisë, pas Mormonizmit, i cili ka një rritje prej 1.9 milionë anëtarë.

Islami u rrit 67 për qind, ndërsa Mormonizmi u rrit me 46 për qind.

Rritja e popullsisë myslimane i atribuohet emigracionit, sidomos nga refugjatët, në veçanti, nga Somalia, Iraku, Afganistani dhe Bosnja, sigurisht rritja vjen edhe nga lindjet dhe konvertimet nga besimet tjera në Islam.

Edhe pse nuk ka vlerësime zyrtare, SHBA është shtëpia për 7 deri -8 milion muslimanë.

Sipas një studimi të vitit 2011 nga Forumit Pew për Fenë dhe Jetën Publike, rreth 20 për qind e myslimanëve amerikanë kanë pranuar Islamin nga besimet tjera. Prej të konvertuarëve që kanë përqafuar Islamin, rreth 54 për qind janë meshkuj dhe 46 përqind janë femra.

Profesorët amerikan kërkojnë luftë të re botërore

Shokuese: profesorët amerikan kërkojnë luftë të re botërore, që të zgjidhet kriza ekonomike, shkruan New York Times.

Sa do që të tingëllojë si e pabesueshme, kapitali është më i rëndësishëm se njerëzimi. Ekspertët e Nju Jork Tajms konsiderojnë se është e nevojshme një luftë e madhe botërore për t’u parandaluar një krizë e re botërore.

Kërkesa e dobët, rritja e dallimeve shoqërore, si dhe zhdukja e klasës së mesme, kontrollimi i madh i tregëtisë, konkurenca e Kinës, mungesa e ideve… këto janë shkaqet që me vite ekspertë ekonomik të ndryshëm i përmendin duke u përpjekur t’i shpjegojnë rritjet e dobëta ekonomike si dhe kërcënimet e vazhdueshme për një krizë të re botërore.

Megjithatë, kohëve të fundit po vërtetohet se paqja në botë është shkak i stagnimit ekonomik. Kaluan shumë vite, shkruan për Nju Jork Tajms profesori dhe eksperti ekonomik Tajler Koen, dhe gjatë kësaj kohe popullata po rritet dhe nuk ka rishpërndarje të burimeve dhe pasurisë. Edhe pse lajmet nga Sudani, Lindja e afërt, Afganistani… flasin për luftë dhe viktima, kjo gjë as që i afrohet kërcënimit të paqës në botë, si dhe numri i viktimave është i parëndësishëm në krahasim me Liftën e Dytë Botërore ku vetëm në Europë, jetën e humbën mbi 80 milion njerëz. Tajler Koen, i cili ligjëron ekonomi në Univerzitetin Xhorxh Mejson, thotë se ky argument nuk duhet të jetë i lidhur drejtëprdrejtë, se secila luftë e madhe pa rezerva më pas shkakton një rritje të madhe ekonimike në botë dhe rritje të punësimit dhe pasurisë… por se historia ka treguar ndërsa përvoja ka konfirmuar, kur shfaqen stagnime të gjata ekonomike, luftërat më saktësisht periudhat pas tyre kanë qenë lëvizëse dhe produktive për ekonominë. Ai thekson se kërcënimet për luftë, dhe situatat luftarake, i detyrojnë qeveritë që të përqëndrohen në shkencë, teknologji dhe prodhimtari. Përvojat e SHBA-së, thotë profesori Koen, se të gjitha shpikjet dhe teknologjitë e mëdha, nga interneti e deri tek aeroplanët, përparimet mjekësore në shkencë, fizika dhe ekonomia…kanë ndodhur gjatë periudhave të luftërave dhe pas tyre. Të gjitha kompanitë e mëdha në SHBA, dhe zgjerimi i tyre, futjet dhe rritjet e tyre në treg e kanë falë kontratave me ushtrinë, apo përdorimi i shpikjeve të cilat janë të bëra për ushtrinë, ndërsa pastaj janë transformuar në produkte dhe shërbime për përditshmërinë.

Bota është shokuar nga koncepti i këtij shkencëtari amerikan, dhe konsiderohet se kjo është një shprehje publike për strategjitë e fshehura të Uashingtonit të cilat tashmë i hsohim në shumë vende të botës. Parashtrohet pyetja, kur professor Koen mendon se janë të nevojshme luftërat, a do të thotë se luftë do të ketë edhe në territorin e SHBA-së apo vetëm në vendet tjera të Botës, ku SHBA në dhe pas Luftës së Parë dhe Të dytë Botërore të marin pjesë në vendet e tjera si bashkëpunues luftarak, dhe më pastaj të shesin tepricën nga tregu amerikan dhe me këtë ta përmirësojnë ekonominë e tyre.

Rrëfimi i agjentit anglez i cili ka jetuar si ekstremist musliman në Britani

Për “vëllezërit” e tij ekstremistë, Morten Storm ka qenë Murat Al Danmarki, një i konvertuar në islam dhe vëlla-xhihadist, i cili ka dashur të kryejë krime në Perëndim. Megjithatë, danezi Storm në fakt ka qenë agjent i kundërzbulimit anglez MI5, dhe së fundmi ka shkruar një libër në të cilën zbulon detajet nga jeta e dyfishtë e tij e tmerrshme, shkruan Daily Mail.
“Nxitonin nëpër shkretëtirë nëpër mjegulla prej pluhuri, nëpërmjet shtetit të Jemenit në gadishullin Arabik ku mbretëronte paligjshmëria; me kallashnikov në dorë, vozitja njërin prej njerëzve më të rëndësishëm të Al-Kaedës në një mbledhje, Naser Al Vuhajsi, për të cilin fliteshte se do ta zavendësojë Bin Ladenin. Më pas po atë natë, në janar të vitit 2012, isha i përshëndetur si një mik i besuar dhe mora ftesë për të bërë hapin e rradhës në islam, për të bërë betim ndaj Al-Kaedës dhe Vuhajsit. Pa mos pasur zgjedhje tjetër, thashë; “Do t’i jem besnik udhëheqësit të besimtarëve dhe do të luftoj për All-llahun, i kujton ai ato momente në librin e tij.

Në këtë mënyrë ky delikuent i mitur danez, motorist dhe i burgosur, dhe pastaj si një person i sinqertë kthehet në musliman dhe bëhet anëtar i përbetuar i Al-Kaedës, i dorëzuar në luftën kundër pabesimtarëve, para së gjithash në Britani dhe SHBA.

Mirëpo normalisht, e gjithë kjo është një maskë, pas së cilës me sukses ka vepruar si një spiun dhe ka punuar për shërbimet perëndimore të intelegjencës.

“Pashë shumë ekzekutime brutale nga ana e Al-Kaedës për të qenë i vetëdijshëm për fatin tim në rast se më zbulojnë. Më priste prerje e kokës në mënyrë të ngadaltë dhe të egër, ku trupi me ditë do të më qëndronte në kryq” shpjegon ai “rreziqet e profesionit”.


Për të shmangur një fund të tillë, nuk ka guxuar të zbulohet për asnjë moment, sidomos nëpër rrugët e Londrës, Luton dhe Birmingem, ku më shpesh kanë “operuar” të cilat janë të mbushura me ekstremistë. Identitetin e tij të vërtetë nuk e kanë ditur as gruaja e tij Fadija e as fëmijët e tij që i ka patur me të.

Vazhdimisht ka ndryshuar rrobat, pasaportat dhe identitetin, gjithmonë i koncentruar dhe i vëmendshëm në një situatë ku një vendim i gabuar apo spiunim në telefon do t’i kushtonte jetën. Me vite të tëra ka punuar si spiun dhe ka arritur të parandalojë shumë plane terorristësh./

ISIS: Sot Iraku, nesër Jordania?

Kombet e Bashkuara thonë se së paku 1,075 njerëz janë vrarë në Irak në periudhën 5 qershor – 22 qershor, derisa militantët sunitë kanë pushtuar territore në provincën Anbar dhe në veri të Bagdadit.

OKB thotë se shumica e viktimave janë civilë, të cilët kanë pësuar nga shpërthimet dhe ekzekutimet. Zëdhënësi i OKB-së, Rupert Colville, ka thënë se shifrat duhet të shihen si minimum. Shteti Islamik i Irakut dhe Levanti, grup i lidhur me Al Kaidën, ka thënë se ka ekzekutuar mbi 1,700 rekrutë shiitë të ushtirsë, pasi ka marrë kontrollin e qytetit Mosul, pak javë më parë.

Në qytetin verior të Irakut, Irbil, të martën ka qëndruar sekretari amerikan i shtetit, John Kerry. Ai ka takuar atje presidentin e rajonit autonom kurd, Masud Berzani, në përpjekje për të inkurajuar formimin e një qeverie të re, më gjithëpërfshirëse.

Kryeministri i Irakut, Nuri al-Maliki, një shiit i cili është kritikuar për nxitjen e tensioneve sektare, pasi nuk u ka ofruar pozita adekuate përfaqësuesve sunitë dhe kurdë, i ka thënë Kerryt të hënën se do të japë dorëheqje nga posti më 5 korrik.

Kerry, gjatë bisedimeve me Berzanin dhe zyrtarët e tjerë kurdë, ka thënë se sfida e formimit të qeverisë është sfida kryesore në Irak. Ai po ashtu ka lavdëruar bashkëpunimin e forcave kurde në siguri, duke thënë se ka qenë vërtet e rëndësishme që t’iu ofrohet ndihmë forcave irakiane të sigurisë, në luftën kundër militantëve. “Sfida e formimit të qeverisë është sfida kryesore me të cilën përballemi. Në ditët e fundit, bashkëpunimi në siguri midis forcave këtu, në rajonin kurd, ka qenë vërtet i rëndësishëm”, ka thënë Kerry.

Militantët e Shtetit Islamik të Irakut dhe milicitë finsore kanë vazhduar edhe sot luftimet në përpjekje për të konsoliduar kontrollin në territoret që kanë uzurpuar së fundmi, në perëndim të provincës Anbar dhe në veri të Bagdadit. Zyrtarët e ushtrisë irakiane kanë hedhur poshtë pohimet e militantëve se kanë marrë nën kontroll të plotë rafinerinë më të madhe në vend, Baiji, e cila ndodhet pranë Mosulit.

Kjo rafineri është nën rrethimin e militantëve që dhjetë ditë. Forcat qeveritare kanë thënë sot se kanë kryer një seri sulmesh ajrore kundër militantëve, duke pretenduar se kanë vrarë disa prej tyre. Por, këto informacione nuk kanë mundur të verifikohen në mënyrë të pavarur.

Grupi terrorist ISIS dhe milicitë aleate po zgjerojnë sferën e tyre të ndikimit në Irak. Ndërkohë ata kanë nën kontrollin dhe kalimin e vetëm kufitar për në Jordani. 

Kufiri jordanezo-irakian është një vendkalim i vetmuar diku në shkretëtirën e pafund të verdhë-kafe në mes të kryeqytetit jordanez Aman dhe Bagdadit. Në fakt këtu duhet të gjendeshin doganierët e qeverisë qendrore të Irakut dhe të kontrollonin hyrjet dhe daljet. Por qeveria qendrore e Irakut nuk e ka më nën kontroll kufirin jordanezo-irakian. Milicë sunitë, aleatë të grupit terrorist ISIS e kanë vënë nën kontroll postën kufitare.

Ky është vetëm një tjetër hap tjetër në marshimin e ISIS në Irak. Në Aman lajmi për pushtimin e postës kufitare shkaktoi shqetësim të madh. Ministri i Brendshëm jordanez tha se vendi i tij është “i rrethuar nga ekstremistët.” Qeveria i vuri trupat e saj në kufi me Irakun në gatishmëri. Mbretëria ka mobilizuar dhjetëra organizata përgjatë kufirit, u tha nga burime ushtarake.

Edhe SHBA është e shqetësuar. Presidenti Barack Obama paralajmëroi se ofensiva e xhihadistëve nga Iraku mund “të përhapet në Jordan.” Sekretari amerikan i Shtetit John Kerry tha, ISIS është “një kërcënim për të gjithë rajonin.” Asnjë vend nuk është i sigurt nga ky lloj terrori. Jordania është një aleat kyç i SHBA-së në rajon.

Aparat i fortë sigurie

André Bank ekspert i Lindjes së Mesme në Institutin Giga të Hamburgut mendon se qëllimi i ISIS është që të krijojë një shtet islamik në Irak dhe të ashtuquajturin Siri e Madhe. “Kjo do të thotë jo vetëm Siria e sotme por edhe pjesë të mëdha pjesë të Irakut, Libanit, të Palestinës dhe të Jordanisë.”
Ky pretendim reflektohet në një video propagandistike që ISIS përhapi javën e kaluar në internet. Në të shihen pesë luftëtarë, gjoja nga Britania e Madhe dhe Australia. “Ne nuk njohim kufij,” deklaron njëri nga burrat. “Ne kemi luftuar në Siri, për pak ditë do të shkojnë në Irak, dhe do të shkojnë në Jordani dhe Liban. Kudo që na dërgon udhëheqësi ynë.”
Por ndoshta të paktën tani për tani kjo është vetëm propagandë. André Bank mendon se për momentin nuk ka gjasa që luftëtarët e ISIS të depërtojnë në Jordani. Sepse ndërsa në Irak ata kanë përballë një ushtri të demoralizuar, e cila i dërëzoi thuajse pa luftë pjesë të tëra të vendit, ushtria jordaneze konsiderohet si aftë për të luftuar. “Aparati jordanez i sigurisë është një nga më të fortët në rajon. Pikëkalimet kufirtare ruhen shumë fort.”

Kërcënim i shtuar prej terrorit

Por ISIS mund të përpiqet ta destabilizojë Jordaninë përmes sulmeve terroriste. Nuk është hera e parë që Jordania është objekt i sulmeve terroriste. Në vitin 2005 prej tri sulmeve në hotele luksoze, gjetën vdekjen më shumë se 50 vetë. Pas këtyre sulemeve ishte grupi terrorist “Al-Qaida në Irak”, paraardhësi i ISIS. Udhëheqësi i tyre: jordanezi Abu Musab al-Zarkaui.
Ramzy Mardini është një ekspert për sigurinë në Këshillin Atlantik dhe jeton në Aman. Ai beson se grupet radikale mund të kenë ndërtuar tashmë celula terroriste në Jordani. Në Jordani ka një numër në rritje xhihadistësh, thotë Mardini. Kjo u duk të premten e kaluar (20.06.2014), kur rreth 200 përkrahës të ISIS dolën në rrugë në qytetin e Maan në jug të Jordanisë. Në parullat që mbanin në dorë ata e deklaruan qytetin e tyre “Falluxhën e Jordanit”. Qyteti irakian Falluxha është bastion i islamistëve radikalë.
Por shumica e popullsisë është kundër ekstremistëve të ISIS, beson Marvan Muasher, ish-ministër i Jashtëm i Jordanit, sot zëvendëspresident i institutit Carnegie Endowment. Sipas tij “rreziku që paraqet ISIS për Jordaninë nuk mund të krahasohet me rrezikun që përbën kjo organizatë për Sirinë apo Irakun.” ISIS është një kërcënim për sigurinë, por jo “kërcënim ekzistencial”.

Idetë më të çuditshme që CIA ka shpikur ndonjëherë

CIA fshehurazi ka zhvilluar një kukull me fytyrën e Osama Bin Laden fytyra e të cilit mundeshte që plotësisht të hiqej dhe të dilte një djall i tmerrshëm, thuhet në një raport të publikuar nga gazeta “Washington Post”. Në kuadër të kësaj përpjekjeje nga viti 2005 kukulla është dashur të shpërndahet në tërrë Afganistanin dhe ti trembë fëmijët dhe prindërit për të ulur respektin ndaj liderit të Al-Kaedës, i cili në atë kohë ishte ende i fshehur, transmeton “Biznis Insider”.

Projekti kap atur emrin e koduar “Sytë e djallit” dhe ka arritur në fazën e përpunimit të prototipit nga kukulla. Disa burime thonë se një numër i këtyre kukullave, fytyra e të cilave ndryshonte kur ekspozohej ndaj nxehtësisë, në fakt janë prodhuar në një fabrikë në Kinë.

A ju duket kjo gjë si një qasje jo-standarde në luftën psikologjike? Normalisht, por megjithatë në të njejtën kohë është edhe diçka që i konvenon CIA-s. Agjencioni në të kaluarën ka qenë pas shumë planeve të çuditshme, humoristike por edhe të çmendura për të përmbushur qëllimet e saja.

Gjatë viteve 60 dhe 70 urdhërat për operacione të tilla shpesh kanë ardhur nga pozicionet më të larta të Agjencisë. Edhe pse një pjesë e madhe e planeve janë vërtetë të çuditshme, egzistojnë të paktën tre projekte të CIA-s për të cilat ka dokumente vërtetuese.

Filma pornografike

Gjatë viteve të 50-ta të shekkulit të kaluar CIA ka prodhuar një film pornografik aktori kryesor i së cilës ngjantë me presidentin e Indonezisë, Sukarno. Ideja ka qenë që ai të diskreditohet para syve të popullit të tij, duke gjykuar nga memoaret ku në vitin 1976 i ka botuar agjenti i CIA-s, Joseph Smith Burkholder, për shkak se ai ka qenë një nga ata që kanë qenë kundër Perëndimit.

Filmi me titullin “Ditë të lumtura” është inçizuar, si dhe fotografitë që është dashur të shpërndahen në rajon, por nuk ka dëshmi se kjo gjë është bërë.

Sipas tregimit të “Washington Post” CIA ka menduar për një ide të tillë edhe për Sadam Huseinin, mirëpo ky plan nuk arritur përtej debatit mbi këtë temë.

Mace akustike

CIA ka vendosur pajisje për përgjime dhe transmetues tek macet më qëllim për të përgjuar njerëzit për të cilët kanë dyshuar të jenë agjentë sovjetikë, thuhet në raportin e vitit 1967.

Pasi kanë krijuar me sukses pajisje të gjallë përgjimi me katër këmbë, macja është dërguar në një park për testim në Uashington. Agjentët e kanë lëshuar dhe janë përpjekur ta çojnë tek një ulëse tek e cila kanë qenë duke biseduar dy persona, mirëpo macen e ka shkelur një taski para se të arrijë tek caku, sipas Victor Marketij, ish-asistent special në drejtorinë e agjencisë.

Teknikët gjatë kohës së eksperimentimit kanë zbuluar se macet kanë vullnetin e tyre dhe se është shumë vështirë që të vendoset në afërsi të personave të cilët kryejnë biseda sekrete.

Guaskë eksploduese

Mesiguri plani më i famshëm i CIA-s nuk ka qenë vetëm nji projekt por disa: operacioni Mongus, aksioni sekret kundër presidentit të Kubës Fidel Castro.

Plani është hartuar nga administrata e presidentit Kennedy pas dështimit të aksionit në Gjirin e derrave. Operacioni Mungos, e njohur edhe si Projekti Kuban, përfshin vendosjen e bombave në guaskat detare në zonën për të cilën kanë menduar se është vendi i preferuar i Fidel Kastros për zhytje.

Megjithatë, planet janë refuzuar pas debateve të ashpra rreth asaj se a mund të sigurohen se mu Kastro do ta merr atë guaskë, të paktën sipas librit të Thomas Powers për ish-shefin e Agjencisë, Richard Helms me titull, “Helms dhe Agjencia; Njeriu që ruan sekretet”.

Çfarë e nxit zemërimin e Sunnive në Irak?

Një nga veprimet e para pas fitores kundër ushtrisë irakiane në Mosul, më 6 deri më 9 qershor, ishte hapja e dyerve të burgut të qytetit. Simbolizmi ishte i fuqishëm: ata që u liruan, sipas kryengritësve, ishin viktima të qeverisë represive të udhëhequr nga pjesëtarë të komunitetit Shiia që po persekutonin popullatën Sunni, popullatë kjo që përbën shumicën në Mosul.

Me këto veprime, kryengritësit që janë një përzierje e xhihadistëve, grupeve islamike, ish pjesëtarëve të partisë së Sadam Hysenit, Baath dhe disa grupeve fisnore, shpresojnë që të fitojnë përkrahje popullore duke shfrytëzuar ankesat e shumta të komunitetit Sunni.

Në vijim po japim disa prej ankesave kryesore dhe si do të mund të rrisin ato krizën e sotme:

Ligji kundër terrorizmit

Fuqia e veprimit të kryengritësve me burgun në Mosul mbështetet në bindjen e përhapur gjithandej se komuniteti Sunni mban në mënyrë të padrejtë, peshën kryesore të bastisjeve periodike të sigurisë, bastisje këto që bëhen duke u bazuar në një ligj kontraverz kundër terrorizmit.

Ky ligj ishte aprovuar në vitin 2005 nga një parlament që nuk ishte i zgjedhur me vota, në vitet e para të okupimit amerikan të Irakut. Kjo kohë ishte kur Iraku përballej me një kryengritje të komunitetit Sunni, çdo herë në rritje, të atyre që ishin lojal ndaj regjimit të Sadam Hysenit dhe grupeve islamiste. Ligji nuk është shfuqizuar asnjëherë ndërsa Sunnit thonë ai po përdoret që komuniteti i tyre të mbahen nën vëzhgim.

Në janar të vitit 2013, mijëra pjesëtarë të komunitetit Sunni, dolën në rrugët e Bagdadit dhe gjithandej Irakut për të protestuar atë që e ata e quanin burgosje vjetore të qindra njerëzve të pafajshëm duke u bazuar në këtë ligj dhe paraburgosjen e tyre me vite të tëra pa iu dhënë mundësia e një procesi gjyqësor.

“De-Baathifikimi”

“De-Baathifikimi” është emri jo zyrtar për një tjetër ligj që pjesëtarët e komunitetit Sunni thonë se në mënyrë të padrejtë i ka cak ata. Ligji zyrtarisht quhet për “Përgjegjësi dhe Drejtësi”.

Koncepti i mos lejimit të pjesëtarëve të rëndësishëm të partisë tashmë të ndaluar, Baath për të marrë poste të larta qeveritare gjithashtu daton nga koha e okupimit amerikan, më sakt vitin 2003. Ky ligj është i përfshirë edhe në Kushtetutën e Irakut.

Forma aktuale e ligjit, që është amandamentuar në vitin 2008, e ka krijuar Komisionin e Lartë Kombëtar, organ i pavarur që ka për qëllim të vazhdojë “de-Baathifikimin” në kohë të pacaktuar, por gjithashtu iu siguron të drejtën personave të larguar nga puna që të apelojnë vendimin. Pjesëtarë të komunitetit Sunni thonë se ligji është përdorur në përgjithësi për t’i perjashtuar ata në përgjithësi nga vendpunimet qeveritare. Qeveria irakiane e hedhë poshtë këtë pretendim.

Procesi i “De-Baathifikimit” është një ankesë tjetër e protestuesve Sunni në vitin 2013, së bashku me pretendimin se qeveria mbush institucionet publike me persona që janë lojal ndaj partive politike të Shiiave si pjesë të një sistemi të gjerë të klientelizmit.

Arrestimi i politikanëve Sunni

Pjesëtarët e komunitetit Sunni ndjehën se politikisht janë të margjinalizuar nga qeveria e Nuri al Malikut, e dominuar nga Shiiat.

Ata u zemëruan tejmase kur, vetëm një ditë pas largimit të trupave amerikane nga Iraku, në dhjetor të vitit 2011, Maliti bëri përpjekje që ta arrestojë zëvendës presidentin irakian, Tariq al Hashimi, pjesëtarë i komunitetit Sunni, duke u mbështetur në Ligjin kundër Terrorizmit.

Ministria e Brendshme kishte urdhëruar arrestimin e Hashimit pasi disa prej truprojeve të tij raportohet se e kishin akuzuar atë se udhëhiqte ekipe të vrasjeve gjatë kohës së pikut të dhunës sektariane në vitin 2006 dhe 2007.

Zyra e presidentit irakian, Jalal Talabani, pjesëtar i komunitetit të kurdëve, përmes një deklarate kishte njoftuar se ai ishte i “befasuar” me urdhër arrestin, ndërsa Hashimi ishte larguar për në rajonin që vetëudhëhiqet prej kurdëve për shkaqe sigurie. Hashimi më pas ishte larguar nga Iraku, ndërsa ai është gjykuar dhe dënuar në mungesë me vdekje.

Një vit më vonë, zemërimi i Sunnive është thelluar derisa 10 truproje të një tjetër politikani të rëndësishëm Sunni, ministrit të asaj kohe të financave, Rade el Essaëi, u arrestuan me akuzën për terrorizëm. Arrestimi i dhjetorit të vitit 2012 kishte nxitur 70 ditë të protestave të Sunnive, të cilat e arritën kulmin kur Essari i zemëruar njoftoj se kishte dhënë dorëheqje gjatë një prej protestave në dalje të qytetit të Ramadit.

Shtypja e protestave

Zemërimi i komunitetit Sunni me qeverinë e Malikut u transformua në një protestë të qëndrueshme në vitin 2013 me ndërtimin e kampeve të protestës në shumë qytete në zemër të territorit të këtij komuniteti. Protestat, që në fillim u fokusuan duke e akuzuar qeverinë për korrupcion dhe shërbime jo adekuate, morrën përkrahje edhe në disa zona të banorëve Shiia.

Por bastisja qeveritare në një nga kampet e protestave në al Hawijah, në pjesën veriore të krahinës së Kirkukut në prill të vitit 2013 e ktheu lëvizjen e protestave çdo herë e më shumë në një konfrontim në mes të militantëve Sunni dhe forcave të sigurisë. Tetë persona kanë vdekur gjatë asaj bastisje, që u bë pasi protestuesit refuzuan që të dorëzojnë militantët që dyshoheshin për vrasjen e një ushtari irakian.

Në dhjetor të vitit 2013 kishte edhe më tutje përleshje të përgjakshme, kur forcat e sigurisë e bastisen një kamp në afërsi të qytetit të Ramadit në krahinën perëndimore të Anbarit. Luftime morrën jetën e 14 personave, ndërsa kryengritësit Sunni morrën nën kontroll disa pjesë të Ramadit dhe tërë Falluxhan.

Duke e mbajtur me sukses nën kontroll Falluxhan dhe disa pjesë të Ramadit kundrejt ofenzivës qeveritare për gjashtë muaj, kryengritësit e shfrytëzuan momentumin për pushtimet ushtarake që i bën në qershor të vitit 2014 duke marrë nën kontroll Mosulin dhe më pas duke vazhduar tutje në drejt jugut, për të arritur deri në periferi të Bagdadit.

Fundi i “Rizgjimit”

Tani që “Shteti Islamik i Irakut dhe Levanti”, një grup i lidhur me Al Kaidën është duke e udhëhequr kryengritjen, ata që duan të rikthejnë kohën, shpresojnë për një lëvizje të Sunnive për ‘Rizgjim’. Kjo në fakt ishte edhe përpjekja amerikane kur fiset Sunni u armatosën për të luftuar Al Kaidën gjatë një kryngritje të mëhershme të Sunnive, në vitin 2006-2007.

Megjithatë, pas largimit të amerikanëve, qeveria e Malikut ka ndëprerë fondet për këtë ‘rizgjim’ të Sunnive, një lëvizje tjetër kjo që këta të fundit e shohin si përpjekje për t’iu marrë fuqi. Ndalimi i fondeve gjithashtu ka rezultuar në humbje të rrogave për mijëra të rinj, duke i zemëruar ata dhe duke e shtuar kështu edhe një ankesë në listën e gjatë të ankesave që janë dëgjuar gjatë lëvizjes së protestës në vitin 2013.

Tani, pjesëtarë të lëvizjes së ‘rizgjimit’, të njohur edhe me emrin “The Sahëa”, apo Bijtë e Irakut, duhet të masin armiqësinë me xhihadistët kundrejt zemërimit të tyre me Malikun.

Shenja e parë që disa grupe të ‘rizgjimit’ do ta përkrahin Bagdadin, udhëheqsi i Këshillit të Rizgjimit në krahinën e Anbarit, Abu Risha, më 14 qershor ka thënë se pjesëtarët e grupit të tij “e kanë luftuar Al Kaidën në Anbar gjatë gjashtë muajve të fundit dhe se ne jemi të gatshëm që ta luftojmë edhe për gjashtë muaj të tjerë, por na duhet përkrahja amerikane”.

Mbetët të shihet se sa grupe të tjera të “Rizgjimit” ndjehën njëlloj.

Milicët e Shiias

Shumë pjesëtarë të komunitetit të Sunnive e kanë edhe një zemërim tjetër me Malikun, atë që e quajnë rolin e tij në inkurajimin apo së paku pranimin në heshtje të pjesëtarëve të milicëve të Shiiave në disa operacione shtetërore të sigurisë.

Një nga shembujt më të kqinj ishte ai i muajit mars, kur forcat e sigurisë dhe pjesëtarë të milicëve të Asaib Ahl Haq, një degë e grupit radikal të klerikut Shiia, Moqtada al Sadr, u futën në qytezën e Bohruzit dhe vranë së paku 23 persona pas marrjes së kontrollit mbi këtë qytezë nga militantët Sunni.

Urrejtja e Sunnive për milicët Shiia është rritur gjatë dhunës sektariane të vitit 2006 dhe 2007, që e dërgoj vendin deri para një lufte civile duke u shtyrë me sulme me bomba nga grupet ekstremiste të të dyja palëve. Dhuna ndër-komunitare është qetësuar, por ajo asnjëherë nuk është zhdukur komplet, për tu rikthyer sërish gjatë muajve të fundit në nivele që nuk janë parë prej vitit 2008.

Në këtë pikë, vlerësimi i Kirk Sowellit, një analist politik me bazë në Jordani është ky: “Një prej arsyeve që e ka nxitur kryengritjen e komunitetit Sunni janë milicët e Shiiave dhe vrasjet e kryera. Ka shumë viktima Sunni, pra megjithëse kjo ofenzivë është nisur nga kryengritja e Sunnive, në muajin prill është kryer një masakër e madhe në Bohruz, nga milicët Shiia. Pra, e kemi aktivitetin e milicëve Shiia, vrasjet e Sunnive që i kanë bërë ata, që daton para kohës së kryenritjes së Sunnive”, thotë Soëell.

Lavdia e Dikurshme

Në fund, shumë pjesëtarë të komunitetit Sunni janë tejët të paknaqur me humbjen e statusit pas rënies së pushtetit të Saddam Hyseinit. Gjatë regjimit të këtij të fundit, minoriteti Sunni dominonte në pozitat udhëheqëse, ndërsa tani, në Irak pushtetin e udhëheqin shumica Shiite.

Nostalgjia ishte e dukshme gjatë kampeve të protestave në vitin 2013, kur dominonin flamujt e Irakut nga koha e Saddamit. Kjo gjithashtu i ka ndihmuar edhe Partisë Baath që të rigrupohet në formën e një grupi ‘neo-Baathist’, më i njohuri prej të cilëve është Jaych Rijal al Tariqa al Naqshbandia. Ky grup udhëhiqet nga Ibrahim al Duri, i cili ishte zëvendësi i Saddam Hysenit.

“Këtë grup ju mund ta quani neoBaathistë apo thjeshtë Baathistët sepse ata udhëhiqen nga Izzar Ibrahim al Duri, i cili ka qenë zëvendës i Saddam Hysenit. Pra, ky është pasardhësi direkt i Partisë Baath të Irakut që e ka udhëhequr shtetin deri më 2003”, vlerëson, Kirk Sowell.

Tash për tash, neo-Baathistët kanë krijuar aleancë në betejë me “Shtetin Islamik të Irakut dhe Levantit” dhe grupe të tjera të armatosura islamike me qëllim që të sjellin komunitetin Sunni në pozitë mbizotruese sërish.

Për Baathistët, megjithatë qëllimi është krijimi i një Iraku të dominuar nga Sunnitë, por në një shtet sekular, derisa për grupit militant Sunnit, qëllimi është krijimi i Kalifatit Islamik në Irak duke u mbështetur në interpretimin e tyre ekstrem të ligjit fetar mysliman, Sharia.

Qaseem Suleimani: Njeriu që tremb Lindjen e Mesme

The Guardian

Komandanti i forcave speciale iraniane është një prej njerëzve që ia kanë më shumë frikën në Lindje të Mesme. Ka ndihmuar Assadin për të kthyer rrjedhën e luftës në Siri. Tani do të ndihmojë Irakun të zmbrapsë terroristët

Qassem Suleimani, komandant i forcave speciale Quds (Jeruzalem në arabisht), një njësi e Gardianëve të Revolucionit Islamik në Irak, është lloji i njeriut që është i dobishëm për t’u pasur në krah gjatë një krize. Kryeministri Nuri al Maliki duket se ka nxjerrë një ofshamë çliruese kur Suleimani është ofruar për të organizuar një kundërsulm ndaj xhihadistëve sunitë të Shtetit Islamik të Irakut dhe të Levantit, që kanë marrë kontrollin e pjesës më të madhe të veriperëndimit të vendit dhe janë të gatshëm të marshojnë drejt Bagdadit. Suleimani është një frekuentues i zjarrtë (dhe shpesh i papritur) i kryeqytetit iraken, ku kishte një rol të dorës së parë qysh përpara pushtimit amerikan të vitit 2003 dhe të rënies së Saddam Husseinit. Duke i organizuar rezistencën, duke i mobilizuar milicitë dhe duke i korruptuar njerëzit e duhur, komandanti ka fituar reputacionin e njeriut ndër më të fuqishmit dhe më misteriozët e Lindjes së Mesme.

Vizita e fundit e tij në Bagdad është provë e gjendjes së rëndë të krizës në Irak, aleati i Teheranit sot i zënë me kërcënimin e xhihadizmit sunit. “Gardianët e Revolucionit e konsiderojnë Irakun një front tjetër, njëlloj si atë të Sirisë”, shpjegon Ali Ansari, ekspert i historisë iraniane në Universiteti St. Andrews në Mbretërinë e Bashkuar. “Po e marrin situatën shumë seriozisht”. Gjatë tri viteve të fundit, Suleimani është përqëndruar mbi Damaskun, ku ka qenë njeriu kryesor i misionit iranian, në mbështetje të Bashar al Assadit dhe i hizballahëve libanezë.

Shtetet e Bashkuara kanë vendosur sanksione mbi të për rolin e tij në Siri, kështu që është e vështirë të mund të takohen funksionarë amerikanë, edhe nëse Washingtoni dhe Teherani do të binin dakord do të binin dakord mbi një bashkëpunim ushtarak afatshkurtër në Afganistan. George W. Bush nuk e kishte përfshirë akoma Teheranin në “Boshtin e së Keqes” të tij.

Sot strategjia iraniane është e qartë. “Siria është fushëbeteja kryesore”, ka shpjeguar Suleimani në shkurt në një prej deklaratave të rralla të tij. “Nga njëra anë është e gjithë bota dhe nga ana tjetër është Irani. Disa po kërkojnë largimin e al Assadit, por nuk po e kuptojnë sesi janë realisht gjërat”. Pastaj i ka lëshuar akuza të ashpra Arabisë Saudite, rivali kryesor i Iranit në rajon dhe mbështetëse e disa prej militantëve që luftojnë kundër al Assadit.

Besnik ndaj Ajatollahut Ali Khamenei, Guida Supreme iraniane, në atdhe Suleimani mban një profil të ulët. Fytyra e tij e zbehtë, pothuajse spektrale, me sytë e përgjumur dhe flokët e thinjur, shfaqet në publik vetëm rastësisht në funeralet e Gardianëve të Revolucionit të vrarë në Siri. Khamenei e ka quajtur një “martir të gjallë” (një kompliment i madh). Në maj, në Facebook, është shfaqur një fotografi që e paraqet teksa i ofron ngushëllimet e tij familjes së Hilal al Assadit, kushëri i Presidentit sirian, i vrarë në luftime në afërsi me kufirin turk.

Suleimani është 57 vjeç dhe kishte pak më shumë se 20 kur është rekrutuar në ushtrinë iraniane, për të marrë pjesë në luftën e shpërthyer kundër vendit të tij, në vitin 1980, nga Saddam Husseini. I konsideruar si konflikti i armatosur konvencional më i gjatë i shekullit të kaluar, lufta është zgjatur për 8 vjet dhe ka lënë në terren më shumë se 1 milion të vdekur. Më pas Suleimani është dërguar në kufirin lindor për të luftuar narkotrafikantët afganas dhe në vitin 1998 është emëruar komandant i forcave Quds. Organizata, që sipas disa vlerësimeve duhet të përbëhet nga mijëra njerëz, zhvillon aktivitete veçanërisht delikate: spiunazh, operacione speciale, kontrabandë armësh dhe aktivitete politike të ndryshme, gjithçka që duhet për të mbrojtur revolucionin iranian, apo për të sulmuar armiqtë e tij, duke filluar nga Izraeli. “Forcat Quds përmbledhin funksionet e shërbimeve sekrete, të forcave speciale dhe të agjencive për ndihmën e vendeve të varfëra”, shpjegon një funksionar britanik. “Janë krahu i Iranit në të gjithë botën”. Vitin e kaluar Suleimani është fotografuar sëbashku me të birin e Imad Mughniyehut, komandantit ushtarak të Hizballahut të vrarë në Damask në 2008, ka shumë mundësi nga agjentët e Mossad izraelian.

Sipas ekspertëve, Suleimani do të ketë një rol të dorës së parë në Irak. “Në momentet e krizës, Suleimani është buratini suprem”, shpjegon Profesor Toby Dodge i London School of Economics. “Është një lloj qelize primare. Gjendet në çdo vend dhe askund dhe mund të konsiderohet përgjegjësi i gjithçkaje. Në Bagdad po bën atë që bënte në Damask: po këshillon dhe ndihmon një aleat në vështirësi, në këtë rast Kryeministrin al Maliki”.

Padron dhe shërbëtor

Në të kaluarën qëndrimi agresiv i Suleimani ka ngjallur disa dyzime, për shembull kur në vitin 2008 ka takuar Presidentin iraken Jalal Talabani. “Dukej sikur asistohej në një dialog midis një padroni dhe një shërbëtori”, ka rrëfyer një burim i besueshëm. Një vit më parë, gjatë një serie përplasjesh midis milicive shiite dhe ushtrisë irakene të mbështetur nga ushtarët amerikanë, Suleimani i kishte dërguar një SMS komandantit të forcave amerikane, David Petraeus: “Gjenerali Petraeus, duhet ta dini se unë, Qaseem Suleimani, jam përgjegjës i politikës iraniane në Irak, në Liban, në Gaza e në Afganistan. Ambasadori në Bagdad është njeri i forcave Quds. Kush do ta zëvendësojë është pjesë e forcave Quds”.

Sipas Dodge, një prej instrumentave më efikasë të Suleimani në Irak është Asaib ahl Haq (Lidhja e të Drejtëve), një milici shiite e themeluar nga iranianët për të kundërshtuar lëvizjen e drejtuar nga Moqtada al Sadr, nacionalisti sunit që është afirmuar si lider i rezistencës ndaj pushtimit amerikan. Qais al Khazali, kreu i milicisë shiite, është një prej personave që Suleimani duhet ta ketë takuar në Bagdad gjatë vizitës së fundit të tij. “Si struktura të tjera të krijuara nga iranianët, Lidhja e të Drejtëve është një organizatë thellësisht fetare dhe e ideologjizuar që vepron paralelisht me shtetin, duke e sabotuar apo duke e ndihmuar sipas nevojave”, shpjegon Dodge. Grupi ka kryer disa sulme spektakolare kundër trupave amerikane përpara se të tërhiqeshin në vitin 2011. Një organizatë tjetër irakene e mbështetur nga Irani, Brigada Badr, është rishfaqur në publik kohët e fundit pavarësisht se konsiderohej tashmë e shkrirë”.

Nga deklaratat publike të Suleimani nënkuptohet një impenjim strategjik i madh për kontrollin e Irakut dhe për mbrojtjen e influencës iraniane dhe shiite. “Dikur Iraku ishte një bastion i fuqishëm i opozitës kundër Iranit”, ka thënë ai. “Është për këtë arsye që Perëndimi e ka financuar kaq gjatë Saddamin, edhe përpara krijimit të republikës islamike”.