Të Pafajshëm të Akuzuarit për Aferën e Armëve të Policisë

Pesë të akuzuarit për aferën e armëve të Policisë së Kosovës janë lënë të lirë nga akuzat.

Tre zyrtarë të Ministrisë së Punëve të Brendshme dhe dy biznesmenë janë liruar nga akuzat për krim të organizuar, furnizim, transport dhe shitje të pautorizuar të armëve.

KALLXO.com ka siguruar një kopje të vendimit të Gjykatës së Prishtinës me të cilin është hedhur poshtë aktakuza ndaj nënkolonelit të policisë Ragip Bunjaku,ish-shefes së prokurimit të policisë Xhevahire Vatovcit, ish-shefit të Divizionit të Armëve në MPB Kadrush Koliqit dhe biznesmenëve Armend Selimi e Astrit Pira.

Vendimi i cili është nxjerrë më 28 maj thekson se aktakuza është hedhur poshtë për shkak se prokuroria nuk u është përmbajtur afateve ligjore të hetimit.

Në tetor të vitit 2011 Policia e EULEX-it me autorizimin e ish-kryeprokurores Izabela Marnak kishte kryer bastisje në lokalet e Ministrisë së Punëve të Brendshme dhe Policisë së Kosovës me pretendimet se gjatë tenderit për importin e armëve dhe municioneve për Policinë e Kosovës kishte pasur keqpërdorime.

Atëkohë EULEX-i kishte njoftuar se dëmet në buxhetin e Kosovës nga këto keqpërdorime mund të ishin të mëdha.

Rasti atëherë kishte bërë bujë të madhe dhe ishte emëruar si skandali i armëve të Policisë së Kosovës.

Katër vjet pas bastisjeve, në janar të 2015-ës, EULEX-i nëpërmjet një komunikate njoftoi se Prokuroria Speciale ka ngritur aktakuzë ndaj pesë personave duke përfshirë këtu edhe zyrtarët e lartë të policisë dhe MPB-së.

Aktakuza në fjalë ishte dorëzuar në Gjykatën Themelore të Prishtinës dhe e njëjta ishte marrë në shqyrtim nga një trup gjykues i drejtuar nga gjykatësja Mariola Pasnik.

Avokati Sevdali Zejnullahu, mbrojtës i Ragip Bunjakut, ka konfirmuar për KALLXO.com se mbrojtja ka pranuar një vendim të gjykatëses me të cilin aktakuza është hedhur poshtë.

“Ne si mbrojtje kemi kundërshtuar aktakuzën me pretendimet se ajo është hartuar jashtë afateve të cilat i përcakton Kodi Penal I Kosovës, ankesa jonë është miratuar nga gjykata e cila ka konsideruar se aktakuza është ngritur jashtë afateve të cilat I ka paraparë kodi penal,” tha Zejnullahu.

Sipas tij prokuroria ka të drejtë ankese ndaj vendimit të gjykatës.

“Edhe nëse prokuroria parashtron ankesë, ne presim që Gjykata e Apelit të marrë një vendim të njëjtë me gjykatën themelore,” shpjegoi Zejnullahu.

Avokati i eprorit të policisë ka paralajmëruar se së bashku me klientin e tij janë duke menduar që të nisin procedura ligjore me të cilat do kërkojnë llogari për dëmtimin e imazhit...

********



Inspektorati Policor i Kosovës(IPK) kohë më parë këtheu në punë ish U.D Drejtorin e DMO-së
në Policinë e Kosovës  ,z.Blerim Mustafaj, i cili  për 6 (gjashtë) muaj ishte  i suspenduar nga puna dhe ndaj tij  tash janë duke u  zhvilluar  hetimet  prej  Prokurorisë së Shtetit , për keqmenagjim dhe shpërdorim të detyrës zyrtare.

Poashtu  drejtori i DSHM në Policinë e Kosovës ,kolonel Fahredin Vërbovcit, u shkarkua nga ky pozicion i lartë  policor dhe në vend të tij, Drejtori i përgjithshëm i Policisë së Kosovës,zoti Shpend Maxhuni,emroi i Shefin e kabinetit të tij z.Granit Fetahu.

*****

Gjatë vitit të kaluar Inspektorati Policor i Kosovës ka trajtuar 1.304 ankesa të ndryshme nga qytetarët dhe institucionet e ndryshme, prej të cilave 233 kanë qenë raste me elemente të veprës penale që janë hetuar nga Departamenti i hetimeve, ndërsa 305 ishin punonjës të Policisë së Kosovës që ishin subjekt i hetimit nga ky inspektorat.

Ky konstatim del nga raporti vjetor i punës së Inspektoratit Policor të Kosovës, i cili u prezantua të martën në një konferencë për media.

Sipas këtij raporti, del se vetëm 3.4% e punonjësve të Policisë së Kosovës ishin nën hetim, apo 0.6% më pak se vitin e kaluar.

Nga raporti del se nga rastet me të cilat u mor ky inspektorat në prokurori janë përcjellë 132 kallëzime penale, 86 raste janë dërguar me raport të veçantë, kurse 15 raste janë në proces në IPK.

Po ashtu, thuhet se 957 raste që janë klasifikuar si shkelje disiplinore e profilit të ultë janë përcjellë për t’u trajtuar në Drejtorinë e Standardeve Profesionale në Policinë e Kosovës.

Masat dhe rekomandimet e dhëna nga IPK-ja gjatë vitit 2014 të cilat kanë ardhur si kërkesa dhe nevoja gjatë zhvillimit të hetimeve janë:20 arrestime nga ana e IPK-së, 64 rekomandime për suspendime dhe 13 rekomandime për transfer.

“Gjatë viti 2014 IPK-ja ka hetuar 83 vepra penale me elemente të korrupsionit dhe veprave tjera kundër detyrës zyrtare ndër të cilat më të shpeshtat kanë qenë: 48 vepra të keqpërdorim i pozitës apo autoritetit zyrtar, 12 vepra falsifikim i dokumentit zyrtar, 10 vepra të marrjes së ryshfetit, 4 vepra të ushtrimit të ndikimit, 4 vepra zbulim i fshehtësisë zyrtare, 2 vepra të dhënies së ryshfetit, 1 vepër të përvetësimit në detyrë, 1 vepër të mashtrimit dhe 1 vepër të konfliktit të interesit. Një ndër funksionet bazë të Inspektoratit Policor të Kosovës është edhe zhvillimi i inspektimeve ndaj Policisë së Kosovës. Këto inspektime realizohen në mënyrë që përmes tyre të bëhet identifikimi dhe parandalimi i çfarëdo devijimi nga aktet ligjore dhe procedurat me të cilat funksionon Policia e Kosovës. Për secilin inspektim hartohen raporte në të cilat prezantohen të gjeturat të cilat pasqyrojnë punën dhe efikasitetin e menaxhmentit të Policisë së Kosovës si dhe jipen rekomandimet lidhur me efikasitetin, efektivitetin dhe pajtueshmërinë e punës policore me ligjet në fuqi”, thuhet në raportin IPK-së.

“Gjatë vitit 2014, Inspektorati Policor i Kosovës, sa i përket realizimit të buxhetit për vitin fiskal 2014, ka arritur në kuotën 90.54% duke proceduar gjatë vitit fiskal 2014:134 kërkesa për zotim të mjeteve buxhetore, në vlerë prej 342,874.80€ si dhe 290 ekzekutime të lëndëve financiare në vlerë prej 267,817.85€ (duke mos llogaritur shpenzimet e krijuara nga kategoria ekonomike e pagave dhe mëditjeve, ngase, mënyra e procedimit të tyre dallon nga kategoritë e tjera). IPK vlerëson lart bashkëpunimin me ICITAP-in amerikan, i cili është i rëndësisë së veçantë dhe ka karakter shumëdimensional”, thuhet në raport.

Shqipëria etnike sot?

Revista e njohur në të gjithë botën “The Economist” në një shkrim për Maqedoninë dhe konfliktin e fundit në Kumanovë, ndër të tjera e ka zbuluar hartën etnike të shtrirjes së shqiptarëve në Ballkan.




Shkrimi flet për dhunën e fundjavës së kaluar në Kumanovë dhe për raportet etnike në mes shqiptarëve dhe maqedonaseve atje.

“Disa gjëra janë të qarta. Çfarë ndodhi këtë muaj në Kumanovë të Maqedonisë, ishte dhuna më e keqe në Ballkan që nga viti 2004, dhe në të vërtetë më e keqja në atë vend pasi ka lëkundur marrëdhëniet në buzë të luftës ndëretnik njëjtë si në vitin 2001. Gjatë 9 dhe 10 Majit  2015 policia bëri një sulm ushtarak në shkallë të gjerë mbi atë që ata e quajtën "terroristëve shqiptarë”, transmeton  “The Economist”.



Tutje ky shkrim flet për pretendimet që thuhet se ka pasur grupi i të vrarëve në Kumanovë për “Shqipërinë e Madhe” të përbërë nga Shqipëria, Kosova dhe një pjesë e Maqedonisë.

“ Një e katërta e 2 milionë banorëve të Maqedonisë janë shqiptarë; pasi lufta ishte shmangur 14 vjet më parë, pushteti ka qenë i ndarë nga koalicionet që përfaqëson të dy shumicat etnike, të cilët janë të krishterë ortodoks dhe flasin një gjuhë sllave, dhe shqiptarëve kryesisht myslimanë”, shkruan revista e njohur.

Danger or distraction?

http://www.economist.com/news/europe/21651262-after-long-political-ferment-short-burst-fighting-danger-or-distraction

After a long political ferment, a short burst of fighting
May 16th 2015 |


SOME things are clear. What happened this month in Kumanovo, Macedonia’s second city, was the worst violence in the Balkans since 2004—and indeed the worst in that fissile country since it teetered on the edge of inter-ethnic war in 2001. Over May 9th and 10th, police made a full-scale military assault on what they called “Albanian terrorists”. Eight policemen were killed, as were 14 Albanians. Fear of a new Balkan conflict rippled across the region.

But for anybody trying to work out what it all means, there are more questions than answers. According to the authorities, the alleged terrorists, many of whom came from neighbouring Kosovo, were starting a battle for a “Greater Albania” comprising Albania, Kosovo and parts of Macedonia. A quarter of Macedonia’s 2m people are Albanian; since war was averted 14 years ago, power has been shared uneasily by coalitions representing both the ethnic majority, who are Orthodox Christian and speak a Slavic language, and the mainly Muslim Albanians.


It may be that the gunmen did plan such attacks. But the group is reported to have overlapped with criminal fraternities plying the border between Kosovo, Macedonia and Serbia: gangs which may have had some leeway from Macedonia’s police, thanks to political connections.

So turning on the gunmen seemed like a change of tactics by Macedonia’s government, headed by Nikola Gruevski since 2006. He is hard-pressed on other fronts: since February his Social Democratic opponents have been making hugely embarrassing leaks of information, based on phone taps of up to 20,000 people which were made by the security services and somehow reached the opposition.

Plenty of people have an interest in taking the public’s mind off that mess. The tapes seem to implicate members of the government in judge-fixing and vote-rigging. The next set of revelations could embarrass senior ethnic-Albanian figures. Also expected are fresh insights into the killing of five fishermen in 2012, which the state blames on Islamists. A big anti-government rally is planned for May 17th.

In what seemed like a sop to public anger, the country’s intelligence chief and ministers of transport and the interior resigned on May 12th. This followed stern warnings from Western governments about the need to preserve stability. In this feverish climate, says Veton Latifi, a political scientist, few believe the official claim that the recent burst of killings was just a terrorist plot foiled; most assume that whoever stoked the fires of violence was interested in a distraction.

The public mood was captured in a viral video in which a Kumanovo Albanian tells a news crew that “nobody wants war” and exchanges a hug with a neighbour from the country’s ethnic majority. The Albanian then declares that he and his friend know they are being manipulated.

The violence is a setback for a country which longs for diplomatic respectability. Macedonia has been a candidate for European Union membership since 2005, and every year the European Commission vainly calls for entry talks to start. One obstacle is posed by Greece, which objects to its neighbour’s use of the name Macedonia and has also stopped it joining NATO. In this glum climate, the country has seen a dip in indicators of political health, such as press and judicial freedom. Macedonia is small, and few outsiders follow it. But it plays its part in a wider Balkan pathology of ethnic tension and misrule. “The EU will learn the hard way, there is no such thing as benign neglect,” says one veteran Balkan diplomat.

Përgatiti:Flori Bruqi

Nga prof.dr. Eshref Ymeri : Publicistika nacionaliste e një atdhetari të shquar

Me profesorin e nderuar të historisë, zotërinë Rasim Bebo, jam njohur vite më parë përmes faqeve të internetit. Më pati lënë mbresa të thella formimi i tij, si një intelektual i brumosur nacionalist, i cili, në publicistikën e tij atdhetare, ka folur vetëm me gjuhën e së vërtetës. Kuptohej vetvetiu që ai ishte rritur dhe edukuar në një mjedis familjar që shqiptarinë e ka pasur si një Yll Karvani.

Profesor Rasimi tani është në një moshë mjaft të nderuar. Ai ka lindur në fshatin Shalës të Konispolit. Që në moshë të njomë, ai u mëkua me ndjenjat e atdhedashurisë. Gjyshi i tij, së bashku me nipin dhe me dhëndrin, pati marrë pjesë në Luftën e Janinës. Atje u vra dhëndri i gjyshit, Xhelo Neimi, kurse vetë gjyshi ndërroi jetë pas plagëve të rënda që pati marrë në atë luftë. Babai i Rasimit, që njihej si një pronar i pasur dhe që pasurinë e kishte vënë me djersën e ballit, pati vdekur para kohe, duke e lënë të birin foshnjë, në moshën 4-vjeçare, dhe djalin tjetër 2 vjeç.

 Djemtë i rriti dhe i edukoi nëna e tyre e dashur. Në vitin 1938, ai përfundoi shkollën fillore me pesë klasë në fshatin e tij të lindjes.

Kur filloi lufta antifashiste, Rasimi ndodhej në moshën e pararinisë (e adoleshencës). Figura të njohura, si Tahir Demi, Sadete Demi, Mufit Sejko, Selim Islami e të tjerë që qenë lidhur me lëvizjen antifashiste, bënë thirrje për t’u ngritur në luftë për çlirimin e atdheut. Kjo thirrje i frymëzoi të rinjtë e fshatit, nga radhët e të cilëve dolën 15 partizanë. Ishte viti 1942, kur Rasimi sapo kishte mbushur 16 vjeç.

Komisari i batalionit, Dilaver Poçi, Rasimit i pati ngarkuar detyrën e korrierit që të lidhte batalionin “Çamëria” me grupin IV në Theollogo dhe me Shtabin e Zonës së Parë Operative Vlorë-Gjirokastër që ndodhej në një fshat të Përmetit. Rasimi ka marrë pjesë në të gjitha aksionet luftarake të batalionit “Çamëria”. Më 20 mars 1944 ai ka luftuar me armë në dorë kundër trupave gjermane në betejën e Konispolit, si edhe në betejën e Delvinës që u zhvillua më 21 korrik 1944. Në atë betejë të rreptë, në krah të djathtë dhe të majtë të Rasimit, ranë dëshmorë respektivisht Jani Çavo nga Lefterhori dhe Nasho Marto nga Smineci dhe u plagos komisari i kompanisë, delvinjoti Kamber Haxhiu. Në atë betejë Rasimi u plagos dhe u shtrua në spitalin partizan që ndodhej në Leshnicë.

Viti 1945 Rasimin e gjeti në Bilisht, në Batalionin III të Brigadës II sulmuese, në detyrën e përgjegjësit të rinisë së batalionit. Asokohe, shefi i sigurimit të divizionit në Korçë, u pati propozuar strukturave përkatëse në Tiranë që Rasimi të dërgohej për studime në shkollën e sigurimit në Bashkimin Sovjetik. Rasimi nuk e pranoi një propozim të tillë.

 Në vitin 1946, në moshën 20-vjeçare, Rasimi mbante detyrën e sekretarit të rinisë në Brigadën II sulmuese në Pogradec. Në tetor të po atij viti, së bashku me 40 ushtarakë, ai u dërgua në Jugosllavi për të vazhduar studimet në shkollën e tankeve të armatës jugosllave. Në prill të vitit 1948, të diplomuar, ata u kthyen në atdhe. Kur u krijua regjimenti i tankeve “Vojo Kushi”, me komandant Myslim Ketën dhe me komisar Rexhep Dodën, Rasimi 22-vjeçar ishte njëri ndër oficerët me diplomë “shkëlqyeshëm” për armën e tankeve.

Me rastin e festimeve të 10-vjetorit dhe të 15-vjetorit të ushtrisë, u shpërndanë dy dekorata për oficerët shembullorë: urdhri “Ylli i Kuq” dhe “Urdhri i Skënderbeut” i klasës II. Rasimin e vlerësuan me të dy këto urdhra. Por në vitin 1956 ngjarjet do të merrnin një tjetër drejtim në jetën e oficer Rasimit. Në maj të atij viti, vëllai i Rasimit, Xhemili, arratiset së bashku me të shoqen dhe përfundon në Shtetet e Bashkuara të Amerikës.

Në qershorin e vitit 1957, Rasimin e larguan nga reparti i tankeve dhe e çuan në repartin e punës. Katër muaj më pas e transferuan në Shkollën e Bashkuar të oficerëve, me detyrë zëvendëskomandant i teknikës. Në nëntor të vitit 1959, kur Rasimi ishte në prag të marrjes së gradës “major”, atë e thirri komandanti i Shkollës së Bashkuar, gjeneral Qazim Kapisyzi, i cili i pati shprehur keqardhjen se e kishin vënë në “rrethin e kuq”, duke e akuzuar si pjesëtar të grupit të Teme Sejkos. Në ato rrethana të rënda për jetën dhe për familjen e tij, Rasimi shkoi e trokiti në zyrën e kolonelit Dilaver Poçi, zëvendësdrejtor i Drejtorisë Politike në Ministrinë e Mbrojtjes, i cili, pa hezituar për asnjë çast, ndërhyri menjëherë për ta nxjerrë nga “rrethi i kuq” i dyshimeve për lidhje me Teme Sejkon. Falë ndërhyrjes së Dilaver Poçit, Rasimin e nxorën në lirim të plotë, si oficerë rezervë në pension, në moshën 33-vjeçare.


Paskëtaj, strukturat e partisë, duke filluar nga Komiteti Qëndror, Komiteti i partisë i Tiranës e më poshtë, vendosën që Rasimi të kryente studimet e larta në degën e historisë të Fakultetit të Historisë dhe të Filologjisë.


Pas përfundimit të studimeve universitare, Rasimi ndoqi kursin 3-vjeçar për gjuhë gjermane në Pallatin e Kulturës “Ali Kelmendi” në Tiranë. Pas kryerjes së këtij kursi, e emëruan mësues në shkollën e sigurimit në Sauk dhe më vonë në disa gjimnaze të Tiranës. Kur nisi fushata e qarkullimit e vitit 1966, Rasimin e qarkulluan në gjimnazin e Delvinës, ku dha mësim deri në maj të vitit 1969, kur u sëmur dhe u shtrua në spitalin e Tiranës. Meqenëse kishte qenë në qarkullim 3 vjet, ai nuk u kthye më në Delvinë. Moskthimin në gjimnazin e Delvinës, autoritetet shtetërore e vlerësuan si “braktisje të detyrës”. Që prej asaj kohe, kundër Rasimit filloi fushata e “gjuetisë së shtrigave”.

Në kryqëzimin e rrugës “Bardhyl”, ku Rasimi kishte shtëpinë, tabelat në këmbësore u mbushën me fletërrufe kundër tij. Mbledhja e frontit të lagjes doli me propozimin për ta internuar familjarisht.

Ky propozim nuk u mor parasysh, por u kalua në një masë ndëshkimi të heshtur, duke e lënë dy vjet pa punë. Atij ia ndaluan botimin e artikujve në shtypin e kohës.

Gjatë asaj kohe ai u mor me përkthime nga gjermanishtja për emisionin e Radio-Tiranës “Vende dhe popuj”, për të kompensuar sadopak mungesën e rrogës mujore.

Më vonë, autoritetet shtetopartiake dhanë porosi që Rasimi të sistemohej në punë si hamall në depon e barërave dhe pas tre muajsh i caktuan detyrën e kontrollorit të ilaçeve sipas fletëshpërndarjeve.

Aty punoi deri në vitin 1981, kur doli në pension të plotë, duke marrë edhe një shtesë prej 1000 lekësh, si veteran i luftës.

Me shpalljen e pluralizmit, Rasimin e zgjodhën kryetar të Partisë Demokratike për lagjen 17. Në këtë detyrë ai mbulonte edhe lagjet 18 dhe 19. Në zgjedhjet e 22 marsit të vitit 1992, në ato tri lagje fitoi Partia Demokratike. Nga Partia Socialiste i erdhën kërcënime me vdekje. Një mbrëmje gushti të vitit 1992, Rasimin e rrahën keqas sambistët e dërguar nga Partia Socialiste.

Djemtë e Rasimit i shkuan natën në shtëpi kryesambistit dhe e rrahën në sytë e prindërve, të cilët ishin mjaft të pakënaqur prej tij. Të nesërmen, sambistët e Partisë Socialiste kapën djalin e dytë të Rasimit dhe e torturuan. Shpëtoi në saje të ndërhyrjes së shokëve të tij që i shkuan menjëherë në ndihmë. Por kërcënimet nga radhët e Partisë Socialiste në adresë të Rasimit dhe të familjes së tij nuk reshtën asnjëherë.

 Në këto kushte, Rasimi, për të mos vënë në rrezik edhe jetën e djemve të martuar dhe me fëmijë, u detyrua të emigronte drejt Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Atje ai punoi 10 vjet, duke kryer punë të rënda. Deri sa fitoi një pension, sipas ligjeve amerikane.

Zoti Rasim ka gëzuar vazhdimisht respektin e veçantë të fshatrave çame të krahinës së Konispolit. Me rastin e 71-vjetorit të batalionit “Çamëria” dhe të 100-vjetorit të pavarësisë, Komuna e Mekatit, me kryetar Ismail Myrtaj, i ka dhënë titullin “Qytetar Nderi”, me këtë motivacion:
“Aktivist me kontribut të shquar patriotik. Nder i krahinës së Çamërisë me shkrimet e tij historike”.
Gjatë viteve që ndodhet në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, Rasimi është marrë me publicistikë. Në faqet e internetit janë botuar me dhjetra e me dhjetra shkrime, analiza dhe refleksione për probleme nga më të ndryshme, në shërbim të Çështjes Kombëtare Shqiptare.

Shkrimet e tij me theks të veçantë analitik janë me të vërtetë tërheqëse. Më ka rënë në sy sidomos faktologjia befasuese që karakterizon analizat e tij shkencore për probleme të rëndësishme kombëtare dhe sidomos për figura të shquara të historisë sonë.

Ai është dëshmitar i mjaft ngjarjeve tronditëse që ka përjetuar mbarë kombi shqiptar, por sidomos popullsia martire e Çamërisë. Kjo është edhe arsyeja që tema e Çamërisë përbën njërin nga boshtet kryesore të publicistikës së tij shkencore. Faktet tronditëse që ai ka sjellë në publicistikën e tij, zbulojnë lakuriq veprën kriminale që shovinizmi grekomadh kreu kundër një popullsie me tradita të kahmotshme fisnikërie. Këto fakte të këtij profesori të nderuar dëshmojnë pa asnjë mëdyshje se shovinizmi grekomadh, në qëndrimin që mbajti ndaj popullsisë çame në vitin 1944, u radhit përkrah barbarisë nazifashiste, për çka ka mbetur ende i pandëshkuar edhe sot e gjithë ditën.

Në publicistikën e tij, Rasimi ka hedhur dritë mbi shumë figura të shquara të kombit tonë që kanë dalë nga treva e Çamërisë

Këtë profesor të nderuar e ka dëshpëruar dhe vazhdon ta dëshpërojë pa masë qëndrimi i heshtur, deri në servilizëm, i shtetit shqiptar ndaj çështjes çame, qoftë gjatë periudhës së sundimit komunist, qoftë gjatë viteve të pluralizmit.

Prandaj edhe ky fakt përbën një tjetër bosht të rëndësishëm të analizave shkencore që ai shpalos herë pas here në faqet e internetit.

Lashtësia e kombit shqiptar dhe argumentimi i saj me fakte shkencore, është një tjetër temë interesante që autori e shtjellon në publicistikën e tij. Fqinjët tanë jugorë dhe veriorë kanë bërë ç’është e mundur për të na falsifikuar historinë, për ta nxirë të kaluarën tonë të lavdishme, e cila ka shërbyer si një truall i fuqishëm për mbijetesë kombëtare, përballë furisë së tërbuar asimiluese të grekosllavizmit.

Grekosllavët janë munduar dhe mundohen vazhdimisht të shpifin kundër kombit shqiptar, të shtrembërojnë të vërtetat historike, të na vjedhin historinë, duke na i shitur si heronj të tyre figurat të shquara që kanë dalë nga radhët e kombit shqiptar.

Për ketë qëllim, ata shfrytëzojnë edhe mercenarë shqiptarë, si pseudoprofesori dhe pseudoakademiku Kapllan Resuli që çirret në të gjitha udhëkryqet e shovinizmit serbokaragjoz se nuk na ekzistuaka komb shqiptar, se Kosova na paska qenë dhe duhet të jetë Serbi dhe se u dashka kthyer, demek, në gjirin e Serbisë! Serbët deklarojnë pa pikë turpi se Konstandini i Madh na qenka serb.

 Por, çuditërisht, korit të korbave serbokaragjozë që krrokasin si të ndërkryer për përkatësinë serbe të Konstandinit të Madh, vjen e i bashkohet edhe presidenti italian Serxho Matarela, i cili, më 25 maj 2015, nga folëtorja e parlamentit serb, deklaroi se, demek, 17 perandorë romakë na paskan qenë me prejardhje serbe, duke dëshmuar kësisoj gjysmakësinë e vet në formimin intelektual. I gjori president italian!

Në qoftë se këtë deklaratë nuk e ka bërë me dashakeqësi në qëndrimin ndaj kombit shqiptar, le të marrë mundimin të bëjë ndonjë kurs kualifikimi për histori, që ta marrë vesh një herë e mirë se ku banonin asokohe serbët kur ata perandorët me prejardhje nga Iliria qeverisnin Perandorinë Romake të Perëndimit.

Ja, kundër shtrembërimeve dhe falsifikimeve të tilla skandaloze të të vërtetave historike, profesori i historisë Rasim Bebo ka ngritur vazhdimisht zërin e tij të fuqishëm.

Në të njëjtën kohë ai ka argumentuar me fakte se është e pamundur të jesh edhe maqedon, edhe sllav. Sepse Maqedonia e ka zanafillën në lashtësi dhe Aleksandri i Maqedonisë s’ka asnjë lidhje absolutisht me sllavët e tanishëm që jetojnë në Maqedoni.

Por duke shkelur mbi të vërtetat historike, klika sunduese e Gruevskit dhe e stanit të tij sllav, duke ngritur një monument madhështor, Aleksandrin e Madh e shesin për hero të sllavëve, të cilët kanë zbritur në gadishullin tonë në shek. VII.

Këtë vijë arsyetimi të profesorit të historisë Rasim Bebo, ndjek edhe profesori Saimir Lolja në një analizë shkencore me titull “Maqedonët janë shqiptarë maqedonë, domethënë shqiptarë vendës”, të botuar në faqen e internetit më 04 qershor 2015. Në analizën e vet, profesor Lolja thekson:
“Historikisht është e pamundur më qenë njëkohësisht edhe maqedon edhe sllav.

Një maqedon, i cili i përket vitit 300 p.e.r., ndahet me 1000 vjet nga një sllav i ardhur në vitin 700 e.r.”.

Njëra nga figurat e shquara të historisë sonë kombëtare është edhe ajo e mbretit Ahmet Zogu. Historiografia komuniste bëri ç’është e mundur për denigrimin e kësaj figure madhore të kombit tonë. Në gjurmët e Enver Hoxhës, në qëndrimin ndaj mbretit Ahmet Zogu, vazhdojnë të ecin edhe sot ca historianë të indoktrinuar që u ka mbetur ora ende në periudhën e sundimit komunist. Profesori Rasim Bebo hedh dritë shkencërisht mbi figurën e Ahmet Zogut dhe nxjerr në spikamë rolin e tij të padiskutueshëm në themelimin e shteti shqiptar të periudhës së mbretërisë.

Një tjetër temë interesante që rrihet në publicistikën e Rasim Bebos e përbëjnë ngjarjet që janë zhvilluar në harkun kohor mbinjëzetvjeçar të periudhës së pluralizmit politik. Vëmendjen e këtij profesori të nderuar e tërheqin ca fakte tronditëse rreth marrdhënieve me shtetin shovinist grek.

Megjithëse Greqia, zyrtarisht, është në gjendje lufte me ne, sepse ajo deri më sot nuk e ka abroguar ende ligjin paradoksal të luftës, të dekretuar që në vitin 1940, shteti shqiptar i periudhës së pluralizmit i ka bërë asaj lëshime pas lëshimesh të paprincipta, të cilat kanë dëmtuar rëndë interesat tona kombëtare.

Fakti që telefonia e lëvizshme, sistemi bankar dhe mjaft sektorë të tjerë jetikë janë në duart e shovinizmit grekokaragjoz, përbëjnë një shqetësim të përhershëm të profesorit Rasim Bebo.
Në publicistikën e vet nacionaliste, Rasimi ka reaguar me forcë për sabotimin e ndërtimit të Korridorit 8 nga ana e qeverisë shoviniste greke, në bashkëpunim me qeverinë socialiste të Fatos Nanos.

Ai Korridor, për ndërtimin e të cilit idenë e hodhi i pari Presidenti Bill Klinton, do të kishte pasur një rëndësi jetike për ekonominë e vendit tonë. Siç thekson me shumë të drejtë profesori i nderuar i historisë, për shkak të marrëdhënieve të ngrohta që kishte vendosur me Greqinë, qeveria e Fatos Nanos nuk deshi dhe matje e sabotoi leverdinë që do të kishte pasur vendi ynë nga ndërtimi i atij Korridori, nëpër të cilin do të transportoheshim mallra me një vlerë prej 450 milionë dollarësh, çka do ta bënte Tiranën njëherësh faktor të politikës ballkanike dhe evropiane.

Profesorin e nderuar të historisë Rasim Bebo, vazhdimisht e ka shqetësuar problemi i marrëdhënieve me shovinizmin grekokaragjoz. Në publicistikën e tij bie në sy sidomos “çështja Janullatos”. Kjo çështje, mjaft e mprehtë për çdo shqiptar me vetëdije të lartë kombëtare, në publicistikën e tij trajtohet me objektivitet shkencor.

 Autori e vë theksin te domosdoshmëria e largimit të Janullatosit nga Shqipëria, sepse qëndrimi i tij në Tiranë përbën një fyerje të rëndë kombëtare për traditën e shquar atdhetare të ortodoksisë shqiptare, si pjesë e pandarë e pasurisë shpirtërore të popullit shqiptar. Janullatosin ai e trajton si pasardhës të “Shën” Kozmait, për misionin e të cilit në Shqipëri ai citon historianin Zhan Klod Faveirial:
“Murgu Kozma ka qenë tepër rrënimtar për kombin shqiptar. Është fakt se ai ishte një agjent politik dhe, duke shkuar fshat më fshat, nuk predikonte ungjillin, por kërcënonte me shkishërim nga patrikana greke të gjithë shqiptarët që nuk flisnin vetëm greqisht”.

Është për të theksuar që ky historian i shquar dhe mjaft i përkushtuar, kontributin e vet në shërbim të Çështjes Kombëtare Shqiptare e ka përmbledhur në disa libra, të cilat sot lexuesit i kanë nëpër duar. Janë për t’u përmendur dy librat shkencorë “Dodona, tepmpulli i lashtë i Shqipërisë dhe “Zeusi”. Kurse publicistika e tij nacionaliste është përfshirë në tri libra: “Artikuj dhe ngjarje” (vëllimi i parë dhe vëllimi i dytë) dhe “Shqipëria në gjurmët e kohës (përmbledhje artikujsh historikë)”.

Për qëndrimin e tij të patundur në llogoret e publicistikës nacionaliste dhe për të vërtetat shkencore që ai ka mbrojtur dhe vazhdon t’i mbrojë në fushën e historiografisë shqiptare, profesori i historisë Rasim Bebo është bërë edhe objekt sulmesh dhe shpifjesh të ulëta nga ana e atyre që nuk kanë këllqe të maten me erudicionin e tij të admirueshëm, që është karakteristik për një intelektual me formim akademik.

Megjithatë, intelektuali Rasim Bebo nuk i ka lejuar vetes të zbresë në moçalin ku notojnë mjeshtërit e shpifografisë, duke i lënë ata të bëhen edhe më të shpifur në mjerimin e tyre patologjik. Sepse një fjalë e urtë thotë: nuk ngjit qimja në kadife.

Tiranë, 05 qershor 2015

Pezullim parazgjedhor i lobimit për Rrugën e Arbërit

Dr Gëzim Alpion

Angli, 6 qershor 2015

Siç vepruam një muaj para zgjedhjeve parlamentare para dy vitesh, edhe tani në prag të zgjedhjeve lokale, ne po e pezullojmë fushatën lobuese për Rrugën e Arbërit. Këtë po e bëjmë për t’i qëndruar konsekuent premtimit që bëmë kur filloi peticioni më 18 Mars 2013, se nismën tonë do ta mbajmë larg politikës deri në përfundimin me standarde të rrugës. Pra, edhe tani, si qeveria ashtu edhe opozita, nuk kanë asnjë arsye të na konsiderojnë si “aleatë” apo “kundërshtarë” politikë.

Megjithatë, siç do të përmendim më poshtë, kjo është hera e fundit që pezullojmë fushatën e lobimit para zgjedhjeve pasi ka ardhur koha t’i themi MJAFT maratonës 20 vjeçare të hezitimeve, premtimeve, zvarritjeve, mashtrimeve, abuzimeve dhe sabotimeve në lidhje me Rrugën e Arbërit.

Mesa duket, Rruga e Arbërit do të bëhet. Në mungesë të informacionit zyrtar, tani për tani nuk dihet nëse kjo do të jetë një vepër me standarde ndërkombëtare apo një “rrugë fshati”, që i shkon për shtat zonave të “largëta” të harruara deri në përçmim që nga themelimi i shtetit shqiptar. Po kështu, nuk kemi asnjë garanci nga qeveria se nuk do të ketë abuzime me fondet e kësaj vepre, abuzime të cilat ka kohë që janë shndërruar në një traditë të institucionalizuar neveritëse.

Ne jemi ndryshe nga zyrtarët që ua urojnë (kjo nuk është hera e parë) këtë vepër dibranëve pa u ndërtuar dhe, të cilët me “modesti” karakteristike, mesa duket, presin të falënderohen meqë po bëjnë punën për të cilën paguhen, punë që, deri tani, asnjëherë nuk është shoqëruara me transparencë, siç do të veprohej në një shtet serioz. Po kështu, ndryshe nga politikanët, si ata fjala e të cilëve ka peshë përsa i përket kësaj vepre, ashtu edhe “sejmeneve” provincialë që i rrethojnë, nuk i jemi futur kësaj pune për të marrë lëvdata. Me historinë e “baballarëve” dhe “varrmihësve” të kësaj rruge le te merret kush të ketë ngenë. Ne na intereson thjesht ndërtimi i saj brenda këtij mandati qeveritar dhe me cilësi të pakompromentueshme.

Ne që po lobojmë për këtë vepër si idealistë të pandreqshëm, do t'ia freskojmë vazhdimisht kujtesën Edi Ramës dhe deputetëve të Dibrës që të mos harrojnë premtimin elektoral të 2013-tës, se kjo vepër do të përfundojë brenda qershorit 2017. Po qe se ky premtim nuk mbahet, zgjedhjet e ardhshme parlamentare do të jenë interesante, dhe jo vetëm në Dibër.

Është mirë që Shqipëria tu jap mundësinë vendeve ballkanike që të kenë akses në Adriatik dhe Jon. Por të jesh “internacionalist” (jo nga “vizioni” por nga trysni jashtë kontrollit të politikës shqiptare) kur afër një çerek milionë njerëz vuajnë izolim të përjetshëm në Dibër, Mat dhe Malësinë e Tiranës, sikur nuk shkon. Kjo nuk na bën ne lobuesve "nacionalistë" por, po të huazojmë një shprehje që Kristo Frashëri përdor në librin e tij për Ahmet Zogun (2014), “patriotë të kulturuar”. Në fund të fundit, nga Rruga e Arbërit, përveç zonave të lartpërmendura, do të përfitojnë jo vetëm Shqipëria dhe kombi në tërësi, por edhe disa vende fqinje.

Ne do ta rifillojmë lobimin pas shpalljes se rezultateve të zgjedhjeve lokale.

Edhe një herë, ju falënderojmë për përkrahjen tuaj të vazhdueshme për peticionin për Rrugën e Arbërit.

*****************

Peticioni për Rrugën e Arbërit mund të nënshkruhet në linkun që vijon:

https://www.change.org/p/complete-the-construction-of-the-arb%C3%ABri-road-nd%C3%ABrtoni-sa-m%C3%AB-shpejt-dhe-me-standarde-rrug%C3%ABn-e-arb%C3%ABrit

Lamtumirë Ermal, lamtumirë dhëndër i bukur në Parajsë

  Nga Keze Kozeta Zylo

 

 

Familja e tij po përgatitej për ta bërë dhëndër të bukur, por ai iku dhëndër gjithë nur në parajsë. 

 

     Komuniteti shqiptar këto ditë në Staten Island, New York dhe më gjerë u hidhërua pamasë nga lajmi tronditës i ikjes papritur nga kjo botë të të riut 27 vjeçar

Ermal Agim Zylaj. 

Ermal Zylaj ndërroi jetë befasisht, më 29 Maj, në muajin e trëndafilave, me aromë elbasanase në vendin ku u lind dhe u rrit, duke lënë pas në pikëllim prindërit e tij

Agim dhe Shkëndije Zylaj, vëllain e vetëm Eraldin si dhe të fejuarën e tij Greta Gjecin.

Ëndrrat e tij të bukura, rinore u prenë mjerisht në mes. 

Këto lajme të hidhura shokojnë të madh e të vogël kur e dëgjon, jo më ke kur ke lidhje gjaku dhe papritur përfshihesh si në një skenë drame shekspiriane, duke dëgjuar një lajm tragjik që nuk e rrok qiell e tokë. 

Personalisht më ngarkuan për të mbajtur eulogjinë, ishte një barrë e rëndë, e rëndë sa një mal për të folur në varrim, por krenare që mbaja mbiemrin Zylaj, mbiemrin e gjakut dhe të gjyshit të tij, Elmazit, që e donte aq shumë, dhe u detyrova shpirtërisht ta bëja këtë për ERMALIN, sepse meritonte të shkonte në qiell me nderimet më të larta nga të gjithë ne që e rrethuan, dhe të gjithë ne u bëmë të fortë dhe me kurajo për të përcjellë princin e bukur lart në qiell! 

Të gjithë njerëzit që e dëgjuan gjëmën erdhën si rrufe dhe u dogjën nga dhimbja shkrumbuese e ikjes së Tij papritur.

             Dita e mërkurë, dita e varrimit ishte një ditë zie, një ditë e rëndë nga se gjithë komuniteti të njohur dhe të panjohur kush e dëgjoi këtë gjëmë u hidhëruan pamasë nga lajmi tronditës i ikjes papritur nga kjo botë të të riut 27 vjeçar Ermal Agim Zylaj. 

Ai ndërroi jetë befasisht, më 29 Maj, në muajin më të bukur të vitit, në muajin e trëndafilave me aromë elbasanase, vendin në të cilin u lind dhe u rrit.

            Ermali në çdo shkollë që ka qenë qysh nga fillorja dhe deri në Universitet ka mbaruar shkëlqyeshëm çka të bënte të ndiheshe tejet krenar jo vetem si fis, por dhe si shqiptare.  Ai mbaroi studimet për shkencë, bio-kimi në Long Island University një universitet i mirënjohur dhe është nderuar për rezultatet e shkëlqyera në këtë universitet, ose siç quhet ndryshe këtu në Amerikë, ka qenë në "Honor program". 

            Mbas studimeve Ai punoi si mësues bio-kimie në një shkollë amerikane për pak vjet në qytentin historik te Lezhës. Atje u fejua me nje vajzë të bukur shqiptare, Gretën që tashmë është midis nesh, e cila erdhi ditën e dielë nga Shqipëria për t'i dhënë lamtumirën bashkëshortit të saj të shtrenjtë Ermalit.  Ermali kishte përvojë pune gjithashtu në farmaci si dhe vullnetar në spital duke ndihmuar të sëmurët dhe njerëzit në nevojë. 

Ai punoi për EMT, si teknik mjekësor i emergjencës ku jepte ndihmën e shpejtë për të sëmurët.  Kohët e fundit po punonte si menaxher në Metro PCS store në Brooklyn dhe po kërkonte të vazhdonte karierën e tij për të punuar në laborator kimik, farmaceutik për të cilën kishte mbaruar universitetin dhe donte ta ushtronte profesionin e tij. 

Ermali njihte dhe fliste rrjedhshëm disa gjuhë si: shqipen, anglishten dhe spanjishten.  Në këto rrethana të vështira dhe traumatike për familjen dhe fisin dhimbja për ikjen e tij shumëfishohet, veçanërisht ajo bëhet me përmasa më tragjike kur ndodh larg Atdheut, larg njerëzve të afërm të shpirtit dhe të zemrës. 

Duke u ndodhur përballë këtyre situatave njerëzit në këto vështirësi afrohen dhe më shumë dhe ju ndodhen pranë familjes ku ka ndodhur gjëma. 

            Ishte tejet tronditëse kur shikoje lotët e nënës së Ermalit, Shkëndijes, që rridhnin si llavë e nxehtë nga shpitri i saj i përvëluar.  Familja e tij po përgatitej për ta bërë dhëndër të bukur, por ai iku dhëndër gjithë nur në parajsë.  Nusja e tij shqiptare Greta erdhi nga Shqipëria e shoqëruar nga halla e Ermalit, Shpresa, e cila ishte ngarkuar me një peshë të rëndë dhimbjeje sa mali, peshën e dhimbjes për nipin, dhe peshën e dhimbjes për nusen për ta sjellë pranë të dashurit të zemrës, por Shpresa, një mësuese veterane diti ta përballojë si një grua kurajoze dhe i jepte vehtes dhe asaj forcë për këtë gjëmë që i pushtoi. 

            Ardhja e nuses ishte kujë, ishte lot i papushuar ishte si natyra që ka kaq ditë që derdh pikëllimin e saj, e cila duket sikur po merr pjesë në këtë hidhërim të madh. 

Ermali ishte nje djalë i shoqërueshëm, inteligjent, i edukuar, i dashur.

Ai ishte një djalë shumë simpatik, i bukur si drita, Zoti kishte derdhur pakursim bukurinë për Të.  Ermali kishte plot ëndrra të bukura për Gretën, familjen dhe të ardhmen.  Nusja e Ermalit pritej të vinte në këtë muaj, në datën 5 qershor me bashkim familjar, por fatkeqësisht ajo erdhi pak ditë para kohe për t'i dhënë lamtumirën në vend të kurorës...

            Njerëzit erdhën grupe-grupe për të ngushëlluar dhe për të qenë sa më afër familjes që u ndodhën aty, hallave të shtrenjta Dritës dhe Shpresës, dy prindërve intelektualë, ish mësuesëve të nderuar elbasanas, Agimit dhe Shkendijes si dhe vëllait të tij të shtrenjtë Dr.farmacist Erald Zylaj, të cilët humbën djalin dhe vëllain e tyre të vogël, djalin dhe vëllain që e donin aq shumë.

            Shërbimet u kryen në "A.Azzara" Funeral Home dhe prej andej trupi i tij u përcoll me dhimbje të madhe e lot në sy për në varrezat "Oceanview Cemetery", Staten Island, New York, atje ku prehen dhe shumë bashkatdhetarë të tjerë. 

 

Lamtumirë Ermal

 

Ti ike pranë yjeve,

Lart në qiell si princ,

Ndërsa poshtë oqeani çmendet dhe fryhet,

Nga lotët e dhimbjes për Ty duke ngritur dallgë mali…

Dora e nuses si dorëzonjë të parfumosi lulen e bardhë në kostum,

Atë kostum që ta veshën prindërit e pikëlluar,

Dhe me krehër të argjendtë të krehën flokët,

Si aureolë degëz yjesh,

Duke të dërguar dhëndër gjithë nur në Parajsë.

Loti i borëbardhës që ra nga syri i saj si tingull funebre,

U bë unazë martese në gisht,

Si unazë kujtimi përjetësisht.

Porta e Parajsës të priti krah hapur,

Mundet t’i jesh dashur për t’i sjellë dashuri rinore,

Dashuri të pastër me sy ëngjëjsh qiellor, si ty i bukuri Ermal.

Fli Ermal, fli i qetë, fli me yjet lart në qiell,

Që kanë vetëm ndriçim,

Dhe prej andej derdh dashurinë tënde si lule zjarri,

Merr kitarën qiellore dhe me rrezet e yjeve si pentagram,

Ndriço dhe shëro nënën dhe babain tënd që të deshën aq shumë!

 

T’U PREHTË SHPIRTI NË PAQE!  LAMTUMIRË ERMAL!

LAMTUMIRË DHËNDËR I BUKUR NË PARAJSË!

 

3 qershor, 2015

Staten Island, New York

Cubat, Lahuta e Malcis

Lahuta e Malcis, Cubat

Ty, o Zot, të kjoshim falë,

Se shum nana met pa djalë,

Se shum gjaku vojt rrkajë,

Shum u bâ gjama edhè va'i

N'at Maltzi - e në Shqypnië,

Kuer qaj Knjazi i Malitzi

Pat dyndë top, pat dyndë ushtrië,

Per me dalë n'Plavë e Gusië,

Per me shkelë Lekë e Malcië,

Edhè Shkodren m'e pushtue,

Keqas dhèn aj kshtû tue lndue,

Se shqyptarët s'po ishin kênë msue

Rob me ndéjë nen themer t'huej,

Pagë e t'dheta me i laë kujë!

Jo, po, rob sbâhet Shqyptari,

Pse atij fjalë i lanka i Pari,

Fjalë i lanka - fjalë t'vertetë,

Do e sido m'e shkue ket jetë.

Dikû mathë, po dikû zbathë,

Dikû ngranë, dikû pa ngranë,

Veç se lirë m'e shkue aj motin,

Mbi vedi tue njoftë por Zotin,

E kurrkujë n'kto troje t'veta,

Mos me i bâ kurr "tungjatjeta".

Prandej, kuer na doli zani,

Se ushtrien Knjazi gati e bani,

Per me msŷe ktej kahë Malcija,

Kahë kjo Plava e kahë Gusija,

Trup në kamë kà bâ Shqypnija;

Mirë kà lidhë nji besë të Zotit,

Kà rrokë armët ajo si motit,

E gjatë Cemit, m'atà curra,

Tue luftue burrat me burra,

- Po kisht' burra edhè n' Maltzi -

Të tanë botës kà bâ dishmië,

Se ajo gjallë s'i shtrohej kujë,

Se rob s'rrite nen kamë t'hujë.

E kje at herë qi pika e djalit

- Ku kjenë zgjedhë sokola malit

Nder Shqyptarë edhe nder Shkjè -

Sharruen mrendë e men'mbi dhè

Mish per shpêz e kaçabeta,

Pa kjà m'ta as nanat e veta.

Por, Zot pse qaj Knjaz Nikolla,

Tue kênë m'kamë Mbreti e Stambolla,

Asht lshue gaperr m'vende t'ona,

Kû si heret si n'e vona

Kà rritë nana - djelm si Zana? -

Pse Nikolla i Malitzi

Asht lshue gaperr mbi Shqypnië

Nuk âsht, besa, asnji habië;

Pse n'ket jetë, mâ t'shumen nieri

M'gjâ t'huej lshon hiri e pa hiri

Kuer mos t'kèt dangall e mgoje,

M'cak lakmiën qi t'ja pengoje.

Veç ti pvet, ka' i erdh kjo zêmer

Knjaz Nokollës, qi sod nên thêmer

Rob Shqyptarët po do me i shtrue,

Edhe'at tokë aj me pushtue,

Per të cillen vetoj motit

Shpata-rrfè Gjergj Kastriotit?

Zêmra i ardhka prej Moskovit!

N'Petrograd Cari i Moskovit

Nji bè t'madhe po kisht' bâ,

Me e ndië plak kalamâ:

Se aj natë t'madhe s'do t'kremtote,

Se aj kumarë as krushk s'do t'shkote,

Gostë as darsëm nuk do t'ngrifte,

S'do t'u late as do tu krifte,

As do t'dilte n'log t'kuvendit,

Per pa i hîë Stambollës permrendit,

Per pa i kcye mbî post të Mbretit,

Me u bâ zot i tokës e i detit

Edhè Europës tregun m'ja prè,

Mos m'e lânë me shitë, me blè,

Mos m'e lânë me çilë kund punë,

Por me bâ qi ajo perdhunë,

Per me çue 'i grimë bukë të shpija,

Rob të ngelte n'kthetra t'tija:

N'ato kthetra me gjak zhye,

Msue gjithmonë n'gjâ t'huej me rmye.

Por, pse ishte' i skile e vjeter,

Si per fjalë ashtû per leter,

Mos m'ju gjetë kund nji shoq tjeter,

Aj po e dite mirë e hollë,

Se isht' do punë me hîe n'Stamollë,

Se edhè Turku, mendje, s'thehej

Ashtû letë, si ati' i pelqehej,

Prandej zên aj me trillue,

M'shpinë Shkjeniën Turkut m'ja lshue

M'ja lshue m'shpinë Shkjèt e Ballkanit,

Qi me i qitë kta punë Sulltanit,

Me i qitë punë kta i herë mâ para

Me trazime e punë t'pamara

E mandej vetë prej Rusijet,

- Si harusha prej pusijet -

Me i rà Turkut fulikare,

M'e zhbîë m'vend, me qitun fare,

Per pa bâ me mend pleqnië,

Se me at pune botën unjië

Mujte, ndoshta, m'e pshtjellë n'zi ...

Kuer ket punë e kà pleqnue,

Kà marrë trimi e n'odë kà shkue,

Kà ndêjë m'tryezë e âsht vûe me shkrue,

Me u shkrue miqve kahë Serbija,

Kahë Zagrebi e kahë Sofija,

Me lidhë besen shkaf âsht Shkjà

Mbi Baltik m'Çanak - Kalà;

Edhè, tok kta ndermjet vetit,

Mos m'ja dà të keqen Mbretit;

Por m'e nzitë - por m'e merzitë,

M'ju vardisë si 'i ditë per ditë,

Herë per shtek, herë per kufî,

Tash me peng, tash me pleqnie,

Por gjithmonë, po, pa kanû,

Veç si t'mujnë n'teposhtë m'e vû.

Masandej, ky zogu i Shkinës,

Merr e i shkruen Knjazit t'Cetinës,

Merr e 'i leter ja angllatisë,

Me dredhië tue ja qendisë:

- Ti, qi jè qaj Knjaz Nikolla,

Falmeshndet Cari i Rusiës.

Se un zâ t'madh per ty kam ndië,

Qi jè trim e gerzhelië,

Qi jè burrë e kuvendtàr,

Me t'a drashtë hijen anmiku.

Por, me gjasë, kjo fjalët s'isht' gjâ;

Pse, qe, ti m'at gúr Cetine

Më kè ndêjë me 'i gjymsë opange,

E jè bâ, po, gazi i dheut,

Tue merzitë miq e kumarë,

Veç e per bukë thatë në gojë.

Mje sa Turku, per brîë tejet,

Dredhun çallimen m'vetull sŷnit,

Derdhë shallvarët aj pola-pola,

Rrin e bân kokrren e pallës,

E as m'e pà ti smund t'a shofish

Per mbas kodërs së pilafit ...

Po a, thue, t'la ty kama e dora,

A se njitë jè, ndoshta, n'rrogë,

Jo se hîë ke búlk n'e huejen,

Qi s'po ndihesh kund per s'gjalli?

Mo', bre burrë, se nuk ka hije,

Urtë me ndêjë cubi i Cetinës,

Edhè n'shpië me shkue aj motin,

Tuj u ndeshë nper furka t'gravet! ...

Po a s't'a mushë sŷnin Shqypnija

Me ato male të madhnueshme,

Me ato fusha të blerueshme,

Qi kurrkund s'jè ka orvate,

Me ja shkye 'i skundil per vedi? ...

M'tê, krahthatë, e mos rri fjetun!

Pse, pa lujtë ti kamë e dorë

S't'nihmon Zot as i Shen Nkollë:

Por, ti luej - nafaka luej,

Kà pasë thânë aj burri i huej.

Sà per bukë e per fyshek,

Piqu m'mue, se t'i qes vetë:

Edhè vêne ksulen m'sŷ,

Se të nget Mbreti i Stambollës,

Pse s'e lâ me t'prekë me pupel. -

Letren kshtû Cari e kà shkrue,

Edhe mirë e kà palue;

E kà mbyllë me dyll të zi;

Ja kà dhânë kasnecit t'ri,

Me ja çue Knjazit t'Malitzi.

Letren n'gji kà qitë kasneci:

Kà thekë kamët aj sa mund heci:

Kà lânë mbrapa fushë e zalle,

Kapercye kà bjeshkë e male,

Edhè dalë ka lum e shè:

Ka shtegtue per ujë e dhè,

Dèr qi 'i ditë, tue marrun dielli,

Në Cetinë kà behë aj filli,

- Shtjerrë opangat, grisun setren -

Knjazit n'dorë kû kà dhanë letren,

Me dyll Carit si e kisht' mshilë.

Kà marrë Knjazi edh' e kà çilë,

E kà çilë edh' e ka kndue,

Trië herë rresht aj e kà kndue,

Trië dit rresht edh' asht mendue,

Masandej aj fjalë kà çue

Njatij Vulo Radoviqit,

Qi me dalë me rà n'Cetinë,

Pa kqyrë shtek, pa kqyrun stinë -

Me flutrue si gjeraçinë,

Per me u pjekë të "Gospodari".

Njiky Vuloja serdari

Kishte kênë nji trim i çartun,

M'e pasë randë toka m'e bartun.

Pa tê prè kund s'ishte marrë,

Pa fjalè t'tij ngarkue s'isht barrè,

Pague s'ishte varrë as gjak,

S'kishte vûe nuse n'duvak,

As isht' dà gjŷgj a pleqnië,

Pse edhè turku i Malitzi

Po e kisht' pasû shqype mbi krye,

Mos me e lânë me e pà me sye:

- Se edhè 'i pûnâ ky zogu i Shkinës

Po e kisht' bâ m'at udhë t'Cetinës.

Paska marrë e shî në rrugë

Per terthuer vûeka nji strugë,

Edhè i çueka fjalë terthores,

Qi shka âsht turk i Cernogores,

Mos me mujtë me shkapercye,

Per pa là 'i dukat per krye -

Bre kisht' kênë edhe 'i farë burri,

Larg e larg me i dajtun turri.

Ftyra e tij, porsi duhija;

Sŷni i tij, tanë zjarm e shkndija;

Vetlla, trashë, ngerthye kulàr,

Porsi lesh derrit bugàr;

Vesh e m'vesh dega e mustakut,

Si dy korba lidhë per lakut;

Edhè i mrrîjte kryet më trà:

Burrë i atilkë me sŷ me u pà.

Veshë e mathë e m'armë shterngue,

Kishe thânë se asht lè drague.

Kë ê Knjazi fort e dote,

Fort e dote - edhè e ndigjote;

Pse edhè i urtë aj kishte ndollë.

Me ja prè mendja kaq hollë.

Prandej Knjazi i çueka fjalë

Në Cetinë per ngut me dalë.

Edhè Vulja bjen m'Cetinë,

Pa kqyrë shtek, pa kqyrun stinë -

Tue fluturue si gjeraçinë.

N'at Cetinë kuer Vulja zbriti,

Atê Knjazi mirë e priti,

Mirë e priti - e n'odë e qiti,

I qiti duhan e kafe,

Edhè nisi kshtû t'bajë llafe:

- Kû jè, Vulë, eh kopilane!

Se ti ujk, po, nè na u bane,

Ke s'po duke kahe Cetina,

Ku kè miq e pobratina,

Qi s'të ndrrojnë me sŷ të ballit? ...

Po a kè mujtë? ... a kè far hallit? ...

Si po t'shkon n'Vasoviq moti? -

- Per jetë t'ande! ... si do Zoti,

Zên e i thotë Vulo serdari:

Pse sivjet, lum "Gospodari",

Nuk kà pasë toka valigë,

E ka ardhë nji kohë e ligë,

Sa nuk dië si ka m'ju bâ,

Per me pshtue do rob e gjâ,

Pse edhè buka âsht tuj na lâne. -

- Hajt, eh qê! Knjazi i kà thânë ...

Se s'po gjênë cubi me ngranë ...

Se s'po gjênë skyferi mish ...

Se ti e xjerrë koren dyfish ...

Mjaft t'i bishë ndoj vendit prè,

Se po e bân me lopë e qè,

Sa me majtë njerzt e kujriës,

Jo se mâ gjinden e shpiës ...

Ndiej shka t'thotë ty "Gospodari":

Pshtiëlli bashkë njadisa cuba,

T'idhtë si gjarpni nder kaçuba,

T'letë e t'shpejtë si gjeraçina,

Edhè lshoj ti kahë Vranina,

Per me vrà e per me prè,

Per me djegun gúr e dhè,

Mrende tue vjedhë e tue plaçkitë,

Tue grabitë - e tue robitë,

N'daç me natë e n'daç me dritë,

Se un prandej të kam çue fjalë,

Dèr n'Cetinë nji herë me dalë;

Pse dishka mue tash m'ka kcye,

Prap me Turk me u kaperthye,

Prap me Turk, po, na me u vrà:

Pse edhe as hije, tham, nuk kà,

Urtë me ndejun Turk e Shkjà. -

E kështû tue ligjirue,

Krye më krye tue bisedue,

Hollë e gjatë e kà qortue,

Si me u sjellë e si me e prûe,

Per m'e là Vraninen n'gjak.

E si vesht jânë marrë me fjalë,

Knjazi m'bukë até e kà ndalë,

Edhè falë i kà do pare

E i kà falë nji "xheverdare",

Krej n'argjan kandakut ngrië,

Mos m'ju gjetë shoqja n'Maltizi:

M'e drashtë vjerrun në sergjië,

Jo mâ m'krah të nji luftarit,

Jo mâ m'krah t'Vulo Serdarit,

Qi isht' me brè hekur me dhamë.

At herë Vulja âsht çue në kamë;

Kà bâ Knjazit "tungjatjeta",

Edh' âsht nis malit perpjeta,

Udhës me mend aj tuj perblue,

Si Vraninen me shkretnue,

He! atà Zoti i pasët marrue!