Një market në Prishtinë: Mos paguani bukën, nëse s’keni mundësi

Në njërin prej marketëve në Prishtinë, po bëhet një gjest human. Në këtë market, buka nuk shitet për ata që nuk kanë mundësi ta blejnë atë.
Kjo tregohet edhe në një letër të vendosurt ku thuhet se “vëllezër dhe motra, nëse nuk keni mundësi ta paguani bukën, ju lutemi merreni falas, zoti ju dhashtë të mirat.

Tmerrohen qytetarët, gjarpri ngjitet në kabllon e rrjetit telefonik

Një gjarpër i madh u pa duke u zvarritur përgjatë një kablloje telefonike të lartë 20 metra, përderisa banorët e shqetësuar e shikuan atë nga poshtë.
Gjarpri i llojit të veçantë boa – një gjarpër i madh dhe jo-helmues – u pa duke u zvarritur në kabllon telefonike në një lagje të qetë.
Policia thotë se gjarpri u arratis nga vendi ku po mbahej dhe arriti të ngjitet në kabllon telefonike duke dalë nga dritarja e një banese në Anglesey, Uellsin Verior, transmeton Lajmi.net.
Gjarpri u fotografua nga Sergeant Rob Taylor, një hetues lokal i policisë, i cili tha se boa arriti të kapej në gjysmën e saj të rrugës.

Pas 19 vjet të martuar zbulon se gruaja ishte një…

Një 64-vjeçar nga Belgjika ka zbuluar se gruaja e tij është një mashkull. Belgu me emrin Jan u martua në vitin 1993 me Monikën, një tajlandeze atëherë 31 vjeçe.

Në momentin e martesës, zyra e emigracionit nuk qe e bindur për rregullsinë e dokumenteve të gruas, por në fund ajo u pranua të qëndrojë në Belgjikë, shkruan gazeta “Het Nieuwsblad”.

Por Monika ia kishte fshehur të shoqit me kujdes ndryshimin e seksit: përveçse e mbështeste që të mos bënte fëmijë “sepse ai kishte dy nga martesa e parë”, “ajo” shtirej se kishte menstruacione, duke u sjellë si një femër e zakonshme.

Jeta martesore dukej si ajo e një çifti normal, derisa Monika la punën dhe filloi të shoqërohej me persona të rinj, kryesisht femra.

Nga ky fakt dhe nga disa zëra që qarkullonin gjithandej, Jan zbuloi të vërtetën për gruan e tij: ajo kishte ndryshuar seks pak vjet përpara se të martoheshin.

Nuk do të besoni në pullën postare të cilit shtet është Naim Frashëri

Poeti ynë kombëtar Naim Frashëri, përveç se ka shkruar në gjuhën turke dhe greke, ka shkruar edhe në atë persiane.

Kjo është dëshmuar nga vepra e tij poetike “Tehajjulat” dhe gramatika e gjuhës persiane, shkruan Sot.

Për këtë arsye, poeti ynë kujtohet e nderohet edhe në ditët e sotme në Iran për kontributin e tij në këtë gjuhë, i cili e konsideroi një gjuhë të ëmbël në hyrje të gramatikës përkatëse.

Ndërkohë, në librin e tij vihet re një persishte mjaft e mirë dhe e bukur në përdorim dhe nuk dallon aspak nga persishtja e iranianëve.

Në shenjë nderimi, shteti i Iranit ka vendosur portreti e tij në një nga pullat postare ku lexohet “Na’im Frashëri Albanian Muslim. Persian Speaking Poet”

Mjerimi i mësuesit nga Podujeva: S’kam bukë me hangër!

 

Ilmi Tahiri, arsimtar në Shkollën Fillore “Sami Frashëri” në Podujevë, jeton me familjen pesë antarëshe në strehimoren kolektive në Podujevë.
Ai tha se për të shkuar e ardhur në shkollë, i bën 45 kilometra rrugë, shpesh në këmbë.
Sipas tij, Drejtoria e Arsimit në Podujevë ka bërë padrejtësi ndaj bashkëshortes së tij, gjithashtu mësuese e madje me doktoratë, e cila që 10 vite është pa punë.
“Nuk kemi as bukë me hangër”, thotë Tahiri.

Për më shumë, shikojeni videon:

Raportet sekrete të CIA-s: Ja kush ishin dashnoret e Enver Hoxhës

Deklasifikimi i një numri dokumentesh sekrete të CIA-s kohët e fundit, sjell në përmasa më reale figurën e Enver Hoxhës. Sipas dokumenteve të CIA-s kur Hoxha ishte profesor në Liceun e Korçës kishte të dashur një nga vajzat më të bukura të asaj kohe të quajtur Tanca Mishu. Po kështu në dokument shkruhet se Hoxha nuk u është ndarë fustaneve të femrave edhe gjatë Luftës.
Të dhënat e para janë marrë nga CIA në Greqi, prej një shqiptari të arratisur, Aleko Bimli, një qytetar nga Korça, ish-nxënës në kohën kur Hoxha jepte mësim në Liceun e Korçës. Ai me cilësinë e atasheut të shtypit pranë Legatës Shqiptare në Beograd, e kishte shoqëruar Hoxhën gjatë vizitës së vitit 1996 në Jugosllavi. Nuk dihet se në çfarë rrethanash Aleko është arratisur.
Informacioni më i hershëm i CIA-s për jetën seksuale të Hoxhës mban datën 21 maj 1951. Ai është pjesë e një kartele me 24 faqe. Të dhënat më të hershme janë të vitit 1943, ndërsa më të vjetrat të vitit 1957. Në këtë kartelë Hoxha identifikohet me cilësimin “SUBJEKTI”. Në faqen 12 të tij shkruhet tekstualisht se “Liri Kondi dhe Milka Frashëri janë të dashurat me influencë të Subjektit”.
Aleko i përshkruan kështu Enver Hoxhën dhe Mehmet Shehun: “Tek-tuk në shtypin e lirë figuron gjykimi se Enveri nuk është njeri me puls, se ka një karakter tepër të butë e që pëson ndikimin e ndonjë tjetri. Nuk pajtohem me këtë opinion. Edhe puls ka, edhe karakter ka. Pa asnjë dyshim, Mehmeti është më i egër, temperamenti i tij, më i spikatur. Merita këto të domosdoshme për një udhëheqës në një regjim totalitar. Mirëpo, këtu nuk duhet harruar fakti se krahas këtyre meritave, Mehmeti ka edhe të meta të mëdha; është kapriçoz, i rrëmbyer dhe ka nevojë kurdoherë për ndokënd që ta përmbajë. Aq më tepër sepse dëshirat e tij i merr për realitete, sepse udhëhiqet nga pasionet personale, sepse rrëmbehet nga sukseset e çastit. Ndryshe nga Mehmeti, Enveri është më politik, më tepër diplomat, më realist”, shkruan ai.
Ai shkruan më tej se pavarësisht këtyre kur është fjala për vendime, masa dhe orientime antipopullore të hapta, atëherë di të vihet në plan të dytë’ ngarkon për shpalljen dhe zbatimin e tyre ndonjë tjetër, p.sh., Mehmetin. Duke e konsideruar si një njeri që nuk kishte asgjë të veçantë gjatë kohës kur ishte mësues, tashmë. “Ai ka personalitet. Ai e ka vendosur veten mbi masat, ai është një demagog i lindur. Ai është një orator i mirë. Ai di më mirë se çdokush tjetër si ta frymëzojë anëtarin e thjeshtë të partisë”, citon gazeta “Panorama” dokumentet e CIA-s.
Bimli shprehet se në Greqi ka dëgjuar se Hoxha është edhe pederast, por vetë qëndron asnjanës ndaj këtyre fjalëve.
“Këtu në Greqi kam dëgjuar se është edhe pederast. Sa kohë isha në Shqipëri nuk më kishte zënë veshi një gjë të tillë. Përcaktojnë madje se H. Samarxhiu, një tregtar lëkurësh i emigruar që nga 1943 në Greqi, në gjendje të mirë ekonomike tani në Selanik,-e ka pasur dylber të tij. Natyrisht, personalisht, as mund ta përgënjeshtroj, as mund ta vërtetoj këtë akuzë”, shkruan ai.

Turqit ndërprenë asimilimin e shqiptarëve

Ka njëzet vite që në historiografinë e Shqipërisë zyrtarisht është imponuar një qëndrim negativ karshi Perandorisë Osmane, invazionit të turqve në Ballkan, kulturës lindore, madje kundër çdo prurjeje që ka të bëjë me Lindjen.

Me një fjalë, kundër çdo fenomeni dhe ndodhie që ka ardhur nga pushtimi osman i Ballkanit, shkruan Koha Ditore, në serinë e artikujve nga Hasan Kaleshi, si pjesë të kumtesës që kishte lexuar në Kongresin I Ndërkombëtar të Turkologjisë në Stamboll, në vitin 1973.

Në shumë vende të librit “Historia e popullit shqiptar” (“Historia e popullit shqiptar I”, botim i dytë, Prishtinë, 1969, në disa vende), i cili dhe reflekton qëndrimin zyrtar të historiografisë shqiptare, hasim shprehje të panjohura për terminologjinë shkencore, si për shembull “turqit e tërbuar”, “hordhitë turke”, “aziatikët turq”, “barbarët”, etj..

Për të parë se deri në çfarë niveli ka arritur ky romantizëm kombëtar, kjo ndjenjë nënvlerësuese, kjo shpirtngushtësi shkencore, kjo shkëputje nga rrjedhat historike dhe kjo mospërfillje e të vërtetave shkencore, duhet t’u hedhim një sy kumtesave të Konferencës së dytë albanologjike të organizuar në Tiranë me rastin e përvjetorit të vdekjes së Skënderbeut më datë 12-18. I. 1968, (Konferenca e dytë e studimeve albanologjike I, Tiranë, 1969 – P.sh.

Aleks Buda nuk i kupton pushtimet turke, qëllimet dhe motivet e tyre, por ato i ndërlidh me dëshirat e sulltanëve për tokat dhe pasuritë e të tjerëve dhe për robër), si dhe kumtesave të lexuara në simpoziumin e Prishtinës, më datë 9-12. V. 1968 (Konferenca për Skënderbeun, Prishtinë, 1969. Këtu në shumë vende hasim shprehje si “hordhitë turke”, “bishat aziatike”, etj..)

Administrata e osmanëve në Ballkan, shpërbërja e Perandorisë Osmane dhe padrejtësitë që me të vërtetë iu bënë popullit shqiptar shihen nga prizmi i shekullit XIX. Gjykohen ndikimet shumë të mëdha të orientit në secilin dimension material e shpirtëror të popullit shqiptar. (P.sh. në të gjitha shkrimet rreth folklorit shqiptar nuk thuhet asnjë fjalë për ndikimin e kulturës orientale, megjithëse ky ndikim është tepër i madh. Për këtë shih shkrimin tonë: “Orientalische Einflüesse in den Albanischen Volkserzahlungen Südost – Forschungen”, Band XXXI, München 1972, 267 – 301). Ngrihen në qiell shkrimtarët me prejardhje shqiptare që shkruan në latinisht dhe italisht, kurse hidhet poshtë tërë letërsia e atyre shqiptarëve që shkruan në gjuhët orientale. Shumica e këtyre shkrimtarëve jo që jetuan nëpër vende të huaja, por jetuan e krijuan në atdheun dhe në mesin e popullit të tyre. Në njërën anë promovohen veprat “atdhetare” të disa aktivistëve të dyshimtë të periudhës së Rilindjes Kombëtare, e në anën tjetër lihen në harresë personalitete të dobishme të kombit shqiptar. (Në librin “Historia e letërsisë shqipe I-II” të botuar nga Instituti Shtetëror i Tiranës, një kapitull iu është kushtuar humanistëve shqiptarë që shkruan në gjuhën latine dhe italiane, por nuk thuhet madje një fjalë e vetme për Koçi Beun, Lytfi Pashën, Jahja Bej Dukagjinin, Mesihin nga Prishtina, Shemsedin Sami Frashërin, Mehmet Akif Ersojin, e shumë të tjerë që lanë gjurmë në letërsinë dhe shkencën turke. Nga letërsia janë tërhequr edhe ata emra të poetëve shqiptarë që krijuan shqip me alfabet arab).

Pa dyshim se pushtimi i Ballkanit nga turqit rezultoi me dëme të rënda për serbët, grekët, bullgarët dhe disa popuj të tjerë të Ballkanit, të cilët kishin shtet, organizim të kishës, kulturë, letërsi dhe shkrim të vetin. Pushtimi turk i dha fund procesit zhvillues të këtyre popujve, si dhe ngadalësoi zgjimin e tyre kombëtar dhe kulturor, organizimin si kombe unike dhe pjesëmarrjen në lëvizjet kulturore dhe qytetëruese të Evropës. Por, nuk mund të flitet njëjtë edhe për popullin shqiptar, ngase ai nuk kishte asnjërën prej këtyre që përmendëm. Deri në periudhën kur erdhën turqit, shqiptarët ishin nën sundimin e të huajve dhe nën influencën e kulturës së tyre, dhe pandërprerë asimiloheshin etnikisht dhe kulturalisht. Në kohën që po finalizohej pushtimi turk i Ballkanit, populli shqiptar ndodhej para sprovës më të rëndë historike, pra rrezikonte të asimilohej i tëri.