Vargje poetike të shkëputura nga libri “Shkodra në 12 Yje” i autores Farida Zmijani Ramadani.

Farida Ramadani (Zmijani) ka lindur dhe banon në Shkodër. Është diplomuar për mësuesi në degën Gjuhë-Letërsi në Universitetin “Luigj Gurakuqi” Shkodër. Po ashtu është diplomuar edhe si “Ndërmjetëse dhe Parandaluese e Problemeve Sociale” nga Regione Emilia Romania.

 Ka punuar pranë Gjykatës së rrethit Shkodër, si ekspertë- psikologe për fëmijë ku ka marrë pjese në mbi 150 gjyqe.

Në moshe te re prej disa vitesh ka qenë basketbolliste ne ekipin e parë të Vllaznisë së Shkodrës.

 Ka shkruar një seri artikujsh me tematika të ndryshme në gazeta e revista lokale dhe ndërkombetare. Eshtë vleresuar me çmime të ndryshme për krijimtari në Shqipëri dhe jashtë vendit. Shkrimet e saja kanë qenë pjesë përbërëse në botimet e disa autorëve të tjerë jo vetëm në Shqipëri por dhe në diasporë. Ka marrë titullin “Ambasadore e Paqes”

Është anëtare e LNPSHA “PEGASI” ALBANIA dhe e Shoqates së Shkrimtarëve Shkodër
Jeton në Shkodër.


Botimet:

“Shumë mirënjohje, faleminderit Itali”- shqip & italisht
“Dhimbje nga prindërit e mi”
“Pikturoj në qiell”- me 100 poezi shqip & anglisht
"Shkodra në 12 Yje"

Etj.

Guidë me 5000 vargje. Shkodra ku bukuria dhe vlerat bëhen NJË me relaksin.
F Kraja- Stefan Zweig-u, në librin e tij kushtuar shkrimtarit të madh francez Honoré de Balzac thotë :-Ai që nuk ka qenë asnjëherë në Paris, mjafton të lexojë veprat e Balzakut dhe do ta shëtisë Parisin, duke e njohur atë në të gjitha skutat e tij.

Farida Zmijani Ramadani i këndon qytetit dhe djepit të saj Shkodrës:

I

Kalaja Rozafa

Bukuroshja e pafjetur shekullore,

Me Liqenin, Bunën e Drinin përdore

Harmonizim i shkëlqyer i natyrës,

Parajsën mjedisore e ke pranë fytyrës,

Krijimtaria e fantazisë magjiplote,

Pushtim i një legjende që në themele,

Konstruksioni:3 oborre, Muzeumi- me plot njëqind mijë artefakte,

Legjenda

Shkodranëve duket i ke bërë magji,

Me fije lavdie në zemër i ke hyrë,

Si logo përfaqësuese kudo me ty,

Lart si shqiponjë gjithmonë ato sy.

Aktivitetet- nuset, femijet, shkrimtare ,piktore, artist

Zotat Kalasë Rozafa i kanë falur përjetësi,

Gjejnë vend pushimi në çdo stinë,

Bukuroshja jonë e shekujve të folura,

E njohur, e vlerësuar tashmë nga gjithë bota.

II

Liqeni i Shkodrës eleganca arkitektonike,

Pamje e magjishme e natyrës fantastike,

Më i madhi në Gadishullin Ballkanik,

Tërheq syrin e çdo njeriu nostalgjik.

Liqeni, kënga që përshkon preludin e dashurisë,

Fjalëpak, ku malet kërcejnë Valsin e Lumturisë,

Fsheh ëndrra të bukura ndër tallazet e lehta,

Ku sa herë afrohesh ndjen se fort rreh zemra.

Si një tapet shtrihet Pedonalja e madhe,

Vizitorë shkodranë në verë disa çaste,

Infrastrukturë mjaft e arrirë e mjaf e pasur,

Njësi tregtimi të Bexhistenit gjigand fare afër.

Baret dhe restorantet përgjatë rrugës ofrojnë gjithçka,

Vizitorëve të zonës të mos i mungojë asgjë,

Ura antike vështron të renë me xhelozi,

Prej 120 vitesh pranë Liqenit ishte shtrirë,

Mbi 45 lloje peshqish, qefulli, levreku e trofta,

Krapi, karasi, blini, shojza e plot skorta,

Gjeni 250 lloje shpendësh ku gjysma janë migrues,

Pjesa tjetër si zogj autoktonë foleformues,

Pelikani kaçurrel (nesiti, gemi) zë vendin e parë,

Listuar Liqenin në nivel Ndërkombëtar.

Latosi(kasarani) bimë frutore e rrallë me një veçanti,

Rrënjët i ka në ujë por nuk bën frut kur s’bie shi.

Legjenda e Liqenit flet për një vashë bukuroshe,

Që harroi të mbyllte grykën e kroit në qoshe,

Shiroka ka një breg shumë të larmishëm,

Dikton peisazhe shpirtërore të lakmueshëm,

Shirokasit njerëz që dalloheshin për mikpritje,

Me qilimat e bukura thurur nga gratë e Zogajve,

Aktivitetet 20 qershori dita e Liqenit, Fshati i Paqes

Liqeni i Shkodrës me vlera të pavdekshme,

Me pasuri shëndetësore e mjaft zbavitëse,

Mjedis didaktik për studime shkencore,

Liqeni dhe Shkodra si dy miq të vjetër përdore.

III

Teatri Migjeni

36 këngëtarë, aktorë, humoristë

Në qendër të qytetit ngrihet madhështorë,

“Tempulli i Kulturës” me të drejtë i thonë,

Mbi 65 vite dhuroi artistë profesionistë,

Këngëtarë, muzikantë, aktorë e humoristë.

Në qendër të qytetit ngrihet madhështorë,

“Tempulli i Kulturës” me të drejtë i thonë,

Mbi 65 vite dhuroi artistë profesionistë,

Këngëtarë, muzikantë, aktorë e humoristë.

Teatri me yje të panumërta që e mbajnë gjallë,

Si xixëllonja në qiellin e Shkodrës ngjajnë,

Ndriçojnë kurdoherë e asnjëherë nuk do të shuhen,

Në parajsën e kulturës shkodrane do të ruhen.

Teatri thirrja shpirtërore e njerëzimit që dikton,

Dashuri të mbjellë ndër breza që në embrion,

Veterani i kënaqësisë, mesazhi i lumturisë,

Duartrokitje pafund për tempullin e fisnikërisë .

IV

Stadiumi Loro Boriçi

arena e futbollit, 45 futbolliste e personazhe të futbollit

Ku fjala “GOL” zgjeron kupën e qiellit,

Befasohet nga oshëtimën e brohoritjes që dëgjoi.

Shkodranëve njëherësh dalë nga kraharori.

Vendi ku ngrihet në ajër i gjithë trupi,

Ku mijëra zemra me ndjenja mbushi,

Ku adrenalina instiktivisht çon duart nga qielli,

Ku drithërima e shpirtit bashkohet me diellin.

Të parët në botë për futboll ishin anglezët,

Të parët në Shqipëri padyshim shkodranët,

Momenti i filluar i futbollit në vitin 1908-të,

Dhuruar nga At Gut Ruter topi i rrumbullakët.

Për Muhamet Dibrën

Nuk mund të ketë Kombëtare pa Dibrën.

Shprehet trajneri Boris Apuhtin që ia dinte vlerën,

Presidenti i Buduçnostit me një surprizë si kujtim,

Hedh nga aeroplani një top Dibrës në këmbët e tij.

Si humbi si fitoi Vllaznia mbetet shpirti jonë,

Nuk plaket në mote, kuq e blu gjithmonë,

Zërat e brohoritjet e tifozëve zhdukin retë,

Shkodra njëherash shpërthyen “Ole…-të”.

Kenget e Bujar Qamilit dhe Frederik Ndoci

Galeria e futbollistëve për Shkodrën rrahje zemre,

Duartrokitje, emocione adrenalinë tifozash në deje,

Stadiumi si një gjigand ndjenjash zhurmëmadh,

Kujtime të bukura, përulje për shumë veteranë.

Stadiumi Loro Boriçi gjithmonë do ushtojë,

Brohoritje përherë për suksesin e skuadrës sonë,

Emocioni kufinjtë e gëzimit do kalojë,

E pavdekshme Vllaznia për Shkodrën do qëndrojë.

V

Kompleksi Zmijani

Një kompleks sportiv i duhej Shkodrës,

Sportin ka në gen “Djepi i Kulturës”

Hysen Zmijani qytetit ia bëri dhuratë,

Frekuentimi të transmetohet ndër breza gjatë.

Kompleksi vezullon si një qytet i vogël sportiv,

Për gjenerata të reja që kanë një motiv,

T’i shërbejnë me kënaqësi vetes dhe shoqërisë,

Shëndeti i banorëve guri themelor i lumturisë.

Larg streseve të përditeshme,

Nga jeta e problemet e mërziteshme,

Që mbarë shoqërinë kanë pushtuar,

Kompleksi Sportiv Zmijani vendi i preferuar.

VI

Pedonalja Kolë Idromeno ku puthen mijëra vetë

Është bërë e hijshme e këndshme me të vërtetë,

Gurë të skalitur e të gdhendur rrugë e trotuare,

I kanë dhënë qytetit sy e emër për të hedhur valle.

1 Qershori Festa Ndërkombëtare e Fëmijëve,

Si mike e përhershme me vezullimin e yjeve,

Magjia e ndërrimit të viteve në Pedonale,

Shënohet padyshim si dita e vitit më e gjallë,

Fishekzjarret pushtojnë me orë të tëra qytetin,

Kokën lart të gjithë në një vezullim shikojnë qiellin.

Lëre, lëre kur fillojnë kampionatet e futbollit,

Pedonalja rëndohet nga fansa të të gjithëfar’llojit,

Preferenca personale tifozë me skuadrat e zemrës,

Pedonalen përfshijnë pa frena ethet e festës.

Pedonalja me artet figurative si laitmotiv i bukur,

Zgjon ndjenjën e kreativitetit pamor të strukur,

Arenë si një mikrokozmos aktivitetesh,

Fototeka Marubi tërheqja e kujtimeve prej vitesh,

Stili vencian i Festës së Karnavaleve i jep gjallëri,

Masivisht aktivizim i shkollave nxënës dhe fëmijë,

Në Shkodër përherë banorët i këndojnë luleve,

Mbushur Pedonalja me freski si pranë bahçeve,

150 këngët si identitet melodinë shkodrane përcjellin,

Parfumin aromatik të kulturës mbjellin.

Pedonalja fshin nga jeta gjithë streset që keni,

E frekuentueshme, e dashur, shyqyr që e kemi,

Vend takimi, aktivitetesh,veprimtarish pafund,

Çdo shqiptar dhe i huaj këtu relaksohet shumë.

VII

Identiteti i Shkodrës Muzeu Oso Kuka,

Materiale pafund në të ndryshmet epoka,

Institucioni publik, kulturor e plot histori,

Traditë, trashëgimi, thënije, dokumente a veçori.

Rreth 12 mijë vizitorë në vit pushtojnë Muzeumin,

Sipas mundësive të tij ofron maksimumin,

Gjeografi e gjerë e vizitorëve vendas e të huaj,

Nga trevat shqipfolëse mbi tetë mijë të regjistruar,

Sektori i Arkeologjisë i vendosur në katin përdhes

Me gjurmët e para të epokës së Paleolitit të Mesëm,

Sektori i Etnografisë me objekte të shek XVIII-XX-të,

Konservimi kulturor mbi tetëdhjetë zeje trashëgimia vetë,

Oda e Pritjes me oxhakun monumental prej allçie,

Tavani në qendër me rozetën e gdhendur i ka hije,

Sektori i Historisë ëmbëlsisht thur kohën,

Me 455 objekte ngacmon tinëzisht memorien,

Biblioteka e Muzeut shërbyesja e studimeve,

Mbulon fushën e albanologjisë e të kulturave,

Portat kurdoherë Muzeu mban të hapura,

Njerëz të thjeshtë, historian, studiues apo artistë,

Këtu mendja sjell kohën pranë jush përsërit,

Kujtesa juaj historinë e një populli skalit.

VIII

I madhi Grand Hotel Europa prej vitesh,

Me qiellin çdo ditë duket sikur puthet,

Madhështor në zemër të Shkodrës ngrihet,

Ndërtuar për ta frekuentuar të thjeshtit dhe yjet.

Shumë vlerësime ky hotel ka marrë,

Nga operatorë të huaj dhe shqiptarë,

Për cilësi të lartë në Edicionin e 4-ët Botëror,

Mori në Madrid “Kupën e Artë” në dorë.

Grand Hotel Europa një emër i madh,

Qytetit të Shkodrës kokën ia lartëson,

Simbol që shpreh për të shumë krenari,

Në qendër të Shkodrës si një Mbretëri.

IX

Hotel Colosseo ngrihet madhështor,

Prezantuar mjaft modern e bashkëkohor,

Simboli i përjetësisë së Romës,

Tashmë në qëndër të qytetit të Shkodrës.

Mrekullia e arkitekturës antike,

Gërshetuar me pamje simpatike,

Paraqitje vlerash të shprehura vërtet,

Me shkodranë e të huaj ai çdo ditë flet.

E kështu Colosseo në Shkodrën tonë,

Çdo gjë të bukur e të këndshme të ofron,

Adrenalinën periodikisht ta ngacmon,

E ti përsëri vjen se tepër e preferon.

X

Shqiponja emër i madh që prek lartësitë,

Shoqërim i krenarisë që në embrion të Shqipërisë,

Drithërimë, emocion i përcjell çdo shqiptari,

Vendas apo në diasporë që shumë i merr malli.

Në hyrje të Shkodrës emri i kuq të tërheq,

Shkruar “Shqiponja” në kodër nga larg të thërret,

Sa kalon Urën e Bahçallëkut në krahun e majtë,

Emër që në këtë tokë do qëndrojë shumë gjatë.

Shqiponja në memorie shkruan “Relaks”

Ëndërrime si në një vallëzim “Vals”,

Galeria e fotove të realizuara nxit rikujtesën,

Frekuentimi sërish i Shqiponjës ia bëri vetes.

XI

Resorti ndriçues i Ilirisë,

Me madhështinë e një gjigandi,

Si medaljon i lashtësisë,

Hap krahët në shpat mali.

Mbartur me vlera e plot lavdi,

Si kurorë për gjithë epokën,

Përdore Kalatë Rozafa dhe Iliria,

Simbole për Shkodër Locen.

Dhe nuk mjafton me kaq, kënaqësia vazhdon,

Për një kohë të gjatë në kujtesë qëndron,

Preferenca e Ilirisë me vite do pasojë,

Mbi gjithë restorantet do të mbretërojë.

XII

Dubai një emër që të çon larg,

Por që s’ke nevojë të udhëtosh,

Shkodra ta sjell në pëdhëmbë të dorës,

Ta shijosh e ta frekuentosh.

Kush ka frekuentuar Dubain tonë,

Në çdo kohë herët apo vonë,

Orkestrimi i lumturive nuk harron,

Miqve mbresat e këndshme ia transmeton.

Bashkëpunim me firma prestigjioze,

Pamje shërbim e mjedise mbretërore,

Kompleksi Dubai gjithnjë ju fton,

Lumturinë tuaj përherë dëshiron.

_____________________________

Agjencioni Floripress 

CIKË L POETIK NGA POETJA SHKODRANE FARIDA RAMADANI

 

EMRI YT

Sa herë dëshiroj të shkruaj një emër,

Shkronja yte vjen e para,

Dua ta largoj, por nuk di se si…?!

Sepse çdo fjalë fillon nga Ti.

Mundohem e mundohem...

Ndiej sytë, më tërbohen,

Sapo filloj sërish të shkruaj,

Shkronjat me emrin tënd luajnë.

Largoj fletën, marr një tjetër,

Përsëri ngjason e njëjta letër…

Kaq fort emri yt qenka ngulitur,

S’largohet prej letrës, dhe duke i bërtitur!

E detyruar fort i thërras,

Si e llastuar shprehet në gaz,

Nga e zhubrosur, letra drejtohet,

Të njëjtat shkronja, papritur, sistemohen!

Buzëgaz unë i mbledh,

Emrin tënd përsëri përcjell.

Hyj në kuptim, kërkojnë me zemër:

Këmbëngulës sytë të njëjtin emër!

SHKRUAJME ME NDJENJA

Sa më shumë të lexosh,

aq më shumë do të ndjesh.

Impulsi i ngrohtë,

prej thellësisë çel.

Por librin,

s’do të lë ta mbarosh,

se do të “mbërthej keqas”,

këtë vetë do e kuptosh.

Eh, të lexuar me ndjenja!

Librin me këtë stil

e çojmë në fund,

ashtu të dy në tundim,

prologojmë te bukurën lojë,

tërë gazmim...

PËRSËRI KTHEHEM

Përse, kur më prek,

zemra “thumbon” fort?

Ashtu rënë në naivitet,

s’normalizohet dot ?

Lëshuar, si një vegim,

në robim për një çast,

Ndjek emocionin tim,

në të gjithë trupin “plas”.

Si një ndjenjë e ngrirë,

si një lojë e vështirë,

Asqë e përfill ndryshimin,

refuzon kalkulimin...

Merre shpirtin tim,

vishe...

E ndiej thellë në deje...

Por, e di, s’të bën dot...

Do të hidhet në sulm

zhgënjimi,

S’qenka numri yt!...

Lodhesh në kotësi...

Ah, sa keq ndihet,

kjo fjalëzë “Lumturi”,

Përmblidhet në pak fjalë

dhe kur s’ndihet mirë,

Për pak, fare pak rri...

MË KE LAKMI

Kur flas,

Ti je aty.

Kur lexoj,

përbri të kam.

Kur nis këngën ,

këndojmë të dy.

Kur bëlbëzoj,

duke bëlbëzuar

dhe Ti “rri”...

Po kur bërtas,

përse bërtet dhe Ti?!

E kuptoj,

më ke lakmi.

Të padit,

ndriçimi në sy.

ZËRI YT

Si nga një orkestër fantastike,

tingujt tuaj vijnë,

shtyjnë njëri – tjetrin...

arrijnë shpejtësinë ...,

Vërshojnë me ton të lartë

tek unë, në çdo qelizë,

sa maja e maleve të shpirtit,

ngelen në çudirë...

Herë i ndjej lehtë,

nën lëkurë më prekin totalisht.

Tashmë e mësuar

në këtë rrekëtim ...

Eh, kështu më ke formuar!

Simfoni plot melankoli...

Ndjenjë e dashuruar....

Spirancë e ankoruar

në shpirtin tim.

Vargje melodish derdhur...

Lloj, lloj ndjenjash përdredhur,

Vallëzojnë me violinë,

ashtu të freskëta rrinë ....

LEGJENDA E REVE

Vështrova qiellin,

veçova retë,

Si ngjasonin:

ngjeshur fletë – fletë...

Përqëndrova sytë

atje lart, lart,

Aty ku ndjenjëhapur

më latë...

Shikoja Universin

e pafund,

sy mekur...,

sikundër në “gjumë”.

Eh, reja më dukej

aq origjinale,

Panoramë e “trishtë”

në detaje!...

Vështroj,

një karrocë me dre.

Një vashë,

po e nget nxitimas.

Asqë mendon

t’i vëjë fre.

Figuracioni i reve

prin buçimas...

Mendja e saj

vazhdoi të soditë,

por asgjë,

s’po kishte kuptim,

s´donte ,

aspak të priste:

Përqafimin

me lumturinë!

S’e ndieu

Dëshpërimin.

Papritur,

karrocën ndali,

zbriti, si shtojzovalle,

zbriti,

me tonin e zbritjes:

hopa, hopa...

Rimblodhi retë

ngadalë, e lehtë - lehtë...

Magjepsur

prej bukurisë,

retë u aktivizuan

vezulluese,

nisën të gjitha

menjëherë,

në rol të damës,

në pistën vallëzuese ...

Ashtu të lehta

çliruar nga emocioni

s’lanë asnjë re,

jashtë pistës,

Shoqëruan

vashën e bukur

të pikëtakonte,

djalin e dritës ...

Duartrokitën retë,

tërë dashuri.

Me kënaqësi

shijuan skenën.

Para syve,

u shfaq një çudi .

Për një moment

heshtën....

në bëlbëzim ...

Ylberët lëshuan

tërësisht ngjyrat,

t’ju ndriçonin

“princeshave”

gjithë fytyrat ,

U shndërruan

në të bukura...

Rifilluan

me figura të reja...

Thurja e tyre

më me ëndërr,

më me finesë,

Dashuria

shpaloste sekuencat ,

si legjendë,

mbetur,

si një film i pambaruar

në të shfaqur,

plot fantazi në qiell...

ME QIELLIN KATËR

Nga larg

dëgjova zërin tënd,

kur një pupël

po vështroja ...

Fillova të fryj,

për ta mbajtur lart.

Sa më shikove,

erdhe me vrap...

Frymëruam së bashku të dy,

buzëqeshëm,

deri në marrëzi.

Ajo valëvitej,

lodronte me ne...

Përcillnim frymën, pa fre,

Kështu u bëmë tre!...

Qielli u mahnit,

me marrëzinë tonë,

Të katërt në melankoli,

qëndruam deri vonë.

KTHEJ MOMENTIN E HUMBUR

Buzët e lodhura lëndojnë,

Duan të fshijnë me gomë,

në gjumë dhe në meditim,

fjalën: “Shpirti im”...

Ndjenjat e bukura,

me të shëmtuarat,

përsëri rrinë bashkë,

herë futen brenda,

herë rrinë jashtë...

Ashtu..., e shpirti të fal.

A thua s´kupton?

Siç duket ke diçka,

që te ti ”rrezaton”.

Shijon buzëqeshjen,

Ëndrrat mbetën “pa u lyer”,

Të pashkruara në qiell,

si një tekst i pakryer.

Retë s’zunë vend,

me ritëm shkriftohen,

grinden,

përsëri ribashkohen...

Tashmë me gjithë mend,

të më lësh përsëri,

mua fare pa mend...

Nxitimthi marr guxim,

të jem përsëri e lumtur,

Ta kthej në magjik,

momentin e humbur.

TË KËRKOJ

Nuk dua lumturia,

të jetë ai çast,

i zgjatur aq pak...

Kërkoj, edhe nëse humbas,

në frymën tënde të trokas,

të më shohësh drejt sytë,

të më thuash i çlirët:

“Jam miku yt!”

Nga Flori Bruqi :Cikël poetik nga Federico del Sagrado Corazón de Jesús García Lorca(1898-1936)

Federico del Sagrado Corazón de Jesús García Lorca (sq: Fredriko Garsia Lorka) u lind më 5 qershor 1898 në Fuente Vaqueros një Fshat në Granda një qytet në Spanjë dhe vdiq në 19 Gusht 1936 në Granda. Ai ishte poet, shkrimtar, dramaturg, drejtor teatri. Fredriko Garsia Lorka është i njohur ndërkombëtarisht për pjesëmarrjen e tij në luftën civile spanjolle ku udhëhoqi forcat anti-fashiste për të penguar forcat fashiste të udhëhequra nga Gjenerali Francisco Franco. Mendohet se Grasia Lorka është vrarë nga forcat ushtarke anti-komuniste në fshatin Alfacar në Granada, edhe sot e kësaj dite shumë gjëra janë të paqarta mbi vdekjen e Grasia Lorkë-s. Frederico Garcia Lorca u lind më 5 qershor 1898 në fshatin Fuente Vaqueros të provicës së Granadas babai i tij ishte Federico García Rodríguez ishte pronar toke dhe fermer. Garsia Lorka mësimet e para i mori tek nëna e tij e cila ishte mësuese dhe pianiste e talentuar. Në vitin 1909 kur Garsia Lorka ishte 11 vjeç familja e tij u zhvendos në qytetin Granada në jug-perëndim të Spanjës pastaj Garsia Lorka ndoqi dhe u diplmua në shkollën e mesme dhe ndoqi studimet në Universitetin Sacred Heart ku studioi artin dhe letërsinë ku dhe nxorri veprat e para potike.

Peisazh

Nata duke gabuar

u vesh me ftohtë.

Prapa xhamave të veshur

të gjithë fëmijët

panë të kthehet në zogj

një plep i verdhë.

Mbrëmje është shtrirë

gjatë lumit.

Një skuqje molle

dridhet mbi çati.

KËNGË E KOTË

Trëndafil i ardhshëm dhe venë të përfshira,

ametistë të djeshëm dhe puhi e së tanishmes,

Dua t’i harroj!

Njeri dhe peshk në ato mbretërira, nën gjërat mbi ujë

duke pritur në alga ose të ulur natën,

Dua t’i harroj!

Unë.

Vetëm unë!

Duke kalitur tabakanë

ku s’do të përfundojë kokëa ime.

Vetëm unë!

GJUETARI

Pishnajë e lartë!

Katër pëllumba në ajër.

Katër pëllumba

fluturojnë dhe kthehen

sjellin plagë

katër hijet e tyre.

Pishnajë e ulët!

Katër pëllumba mbi tokë rrinë

Fillon vajtimi i kitarës

Fillon vajtimi

i kitarës

Thyhen gotat

E mëngjesit

Fillon vajtimi

i kitarës

E kotë

Ta qetësosh.

Qan e lodhur

siç qan uji

siç qan era

mbi dëborë.

Është e pamundur

ta qetësosh

Qan

për gjëra të largëta

për rërën e jugut përvëlues

që kërkon gamilje të bardha.

Qan shigjetën pa nishan

mbrëmjen pa të nesërme

dhe zogun e parë të ngordhur

mbi degë

O kitarë!

zemërçpuar

Nga pesë shpata.

GUSHT

Kundërdritë në një perëndim

Peshku e sheqeri

Dhe dielli përbrenda mbrëmjes,

si bërthama në një frut.

Kalliri i misrit mban të paprekur

Kokrrën e tij të verdhë e të fortë.

Gusht.

Fëmijët hanë

bukë të zezë dhe hënë të shijsme.

KËNGA E KALORËSIT

Kordovë.

E lehtë dhe vetëm.

Mëze e zezë, hënë e madhe,

e ullinj në trastën time.

Edhe pse unë i njoh rrugët

s’do të arrij kurrë në Kordovë.

Nëpër fusha, nëpër erë,

mëze e zezë, hënë e kqe.

Vdekja më ngul syrin

Na kullat e Kordovës.

Ah, sa i gjatë është udhëtimi!

Ah, mëzja ime e zonja!

Ah, se vdekja më pret

para se të mbrrij në Kordovë.

Kordovë.

Larg e vetëm.

RRAFSHALTA DIMËRORE

Qielli është gri.

Pemët janë të bardha

... e janë karbon i zi

Kallamishtet e djegura

Ka gjak të tharë

Plaga e Oqeanit,

e letra pa ngjyrë

e malit është zhubravitur.

Pluhuri i drrugës

fshihet në gremina

janë të turbullt burimet

dhe të kulluar pellgjet.

Këmbora e grigjës,

kumbon në një gri të kuqërremtë

e qerthulli i nënës

përfundoi boshtin e saj.

Qielli është gri.

Pemët janë të bardha.

SHIU

Shiu ka një sekret tërheqës butësie

Një kotullim largues e të ëmbël,

një muzikë përvujtëse zgjohet me të

dhe vibron shpirtin e përgjumur tëpeizazhit...

O shi i qetë, pa stuhi, pa erë,

shi i heshtur i butë fushash dhe me dritë të ëmbël,

shi i mirë e paqësor, shi i vërtetë,

sa i përmallshëm e i trishtë bie mbi sendet!

O shi françeskan që ngërthen në çdo pikë

Shpirtra me burim të pastër e gurrash të përulur!

Kur bie mbi fusha ngadalë

Trëndafilat e gjoksit tim hap me tingujt e tu...

PLEPI

Plep i dashur

Plep i dashur

U bëre

Flori.

Dje ishe i blertë,

Një blerim i ngarkuar

Me zogj.

MËNGJES VJESHTE

Ç’ëmbëlsi fëmijërore

në mëngjesin e qetë!

Mes gjethesh të blerta është dielli

dhe merimangat shtrijnë mes degëve

rrugët e tyre të mëndafshta.

Përkujtim: Lidhur me veprën "16 shekuj" të prof.Ramadan Sokolit

 


Ramadan Sokoli lindi në qytetin e Shkodrës më 14 qershor të vitit 1920 në familjen patriotike dhe atdhetare të Sokolave. Arsimin fillor dhe të mesëm i kryen në qytetin e Shkodrës.

Në vitet 1940-1944 kryen studimet e larta muzikore në Firence, Itali. Pas çlirimit të vendit kryen detyrën e pedagogut të Folklorit Muzikor Shqiptar në Liceun Artistik dhe Institutin e Lartë të Arteve, degë të cilën e krijoi ai vetë.

Ai është një ndër figurat e shquara të kulturës kombëtare shqiptare, ai ka një fushë të gjërë veprimtarie, e cila përfshin atë pedagogjike, krijimtarinë muzikore dhe në fushën e etnomuzikologjisë, që merret me studimin e traditave tona etnokulturore".

Në krijimtarinë muzikore, Ramadan Sokoli ka shkruar këngë për fëmijë, të rritur, si dhe pjesë instrumentale.

Ai ka lënë këngë të bukura që, ndonëse kanë kaluar 6 dekada, ato këndohen edhe sot. Si "Lulja me erë", e cila në periudhën e luftës në Kosovë i është ndërruar teksi në patriotik,
"Zanusha", "Turtullesha", ka shkruar shumë romanca dhe vepra pa fund instrumentale. Presidenti shqiptar Alfred Moisiu e ka nderuar me titullin e lartė "Mjeshtėr i Madh i Punės".

Flori Bruqi

----------------------------

Lidhur me veprën "16 shekuj" të Ramadan Sokolit. 

Botim i Shtëpisë Botuese "EURORILINDJA", Tiranë, 1994.

Ilir SECI

Me emrin e Ramadan Sokolit është e lidhur historia e muzikologjisë shqiptare,vepra e tij shënon fillimin e kësaj disipline shkencore në Shqipëri nga ky studiues kemi studimet e para që shtruan linjat nga nisi pastaj puna për studimet shqiptare.

Profesor Ramadan Sokoli vjen prej njërës nga nga familjet me të njohura të tradites dhe qytetarisë shkodrane e shqiptare,ate te Sokolëve që gëzon një ëmër të shquar në historinë tonë kombëtare kujtojmë figurën e Hodo Pashë Sokolit mbrojtësit legjendar të Hotit e Grudës,trojeve shqiptare në Mal të Zi.

Ramadani u lind në Shkodër me 1920,pas shkollimit në vendlindje vazhdon studimet e larta në Padova Itali, Universitetin e famshëm ku studion për muzikë,moment me rëndësi pse profilizohet e ardhmja e tij. Por rrjedhat e fatit i sjellin ndryshime të mëdha në rrugën e tij si studiues. Lufta e Dytë Botërore nuk kish si të linte jashtë familjen e Sokolëve. Dy vëllezërit e tij ishin pjesmarrës aktivë në rradhët e forcave nacionaliste, Ibrahim Sokoli dhe Hodo Sokoli, njihen si legalistë e nacionalistë,që i vunë pushkën pushtuesve italianë e gjermanë. Me vendosjen e regjimit komunist të tre vëllezërit, Ibrahimi, Hodoja, Ramadani, arrestohen dhe dënohen me burgim të gjatë duke njohur tortura e vuajtje të rënda.Ramadani arrestohet dhe dënohet pa asnjë akuzë vetëm si vëllai i Ibrahimit e Hodos!?

Miku i ngushtë i Ramadanit, poeti dhe studiuesi të ardhme të shkëlqyer, Qemal Draçini, vdes në rrethana të dyshimta në burg,versioni zyrtar ishte "vetëvrasje me helmim!". Pothuajse të gjithë miqtë e tij janë burgosur kësokohe dhe do të ishte miku i tij i vjetër Llazar Siliqi që pas dhjetë vjetësh do e nxirrte nga gulagët e Hoxhës duke shfrytëzuar nevojën e regjimit për njerëz të kualifikuar në fushwn e studimeve muzikore.

Por edhe kështu zinxhiri i vuajtjeve të Ramadan Sokolit nuk mbaronte, do të studionte, me kushte, do shkruante me kushte, do krijonte por pa emër,si anonim pasi "Partia e dinte kush ishte!"... Falë punës së tij Ramadan Sokoli bëhet themeluesi i muzikologjisë shqiptare nëpërmjet veprave "Folklori muzikor shqiptar (Morfologjia)","Veglat muzikore të popullit shqiptar","Vallet dhe muzika e të parëve tanë","Figura te ndritura","Gjurmime folklorike","Këngët patriotike",etj.

Përveç këtyre vëllimeve ka botuar një numër të madh artikujsh studimorë rreth degëve të ndrvshme etnokulturore, gjithashtu ka mbajtur shumë ligjërata radiofonike krahas dokumentarëve televizivë. Ka drejtuar ekspeditat e para etnomuzikologjike në Shqipëri. Ndihmesë të vyer ka dhënë edhe si studiues folklorit letrar. sidomos rreth ninullave, këngëve të shpotisë, këngëve popullore per dashurisë, vajtimeve, gjëmave dhe elegjive mortore, rreth dramaturgjisë popullore. Lëmia më e rëndësishme e veprimtarisë së Ramadan Sokolit mbetet ajo e etnokulturës shqiptare që nga lashtësia ilire e te ajo arbërore deri në kohët më të afërme.

Prof. Sokoli ka bërë një punë të vyer në këtë lëmi duke shkundur pluhurin e harresës nga epoka të tëra,studime si: "Figura e Skënderbeut në muzikë "janë të rralla po ashtu ky studiues ka zhuluar më shume se 40 personalitete shqiptare nga fushat e dijes e artit duke argumentuar shqiptaresinë e tyre. Hulumtimet e Ramadan Sokolit janë shtigje te çelura për së pari dhe shquhen për thellësinë dhe gjerësimë e njohurive si dhe seriozitetin e gjykimit shkencor. Për shumë kohë ka punuar.si arsimtar duke hartuar programe e tekste mësimore si dhe duke kompozuar repertor të pasur për edukimin e gjeneratës së re të muziktarëve .

Theksojmë me këtë rast se brezi i parë i flautistëve shqiptarë janë nxënes të Ramadan Sokolit.Ne fushën e krijimtarsisë shquhet si kompozitor është autor i shumë veprave vokale e instrumentale, muzikës së dhomës, këngëve,etj. SHQIPERIMI I SHEKUJVE. "Dy fjalë: "Njih vetveten!" Vetëm këto dy fjalë kuptimplota i kish gdhendur dikush në ballin e hyrjes së një tempulli famëmadh të lashtësisë.Njih vetveten!Kjo porosi e mençur mbetet me vlera të përhershme jo vetëm për njerëzit në veçanti, por edhe për popujt ne përgjithësi, sepse, siç thoshte poeti rilindas, Naim Frashëri, "Ç'vleftë t'i verë vehtes një komb, atë i venë dhe të huajtë!". - Këto janë fjalët me të cilat e fillon këtë vepër Profesor Ramadan Sokoli duke na sjellë një studim të rrallë ne fushën e kulturës sonë kombëtare.

Vepra e Profesor Sokolit përfshin një diapazon te gjerë në një periudhë kohe 16 shekujsh pikërisht atë periudhë më të ërrët të historisë sonë kombëtare kohën nga rënia e Perandorisë Romake deri në kohën e pas Pavarësisë,periudhë kur kombi ynë kalon nëpër pushtime e shkatërrime duke plotesuar një boshëllëk në kushtet e mungesës së shkrimit e dokumentimit historik.

Puna e rilindasve përgjithësisht është e evidentuar por ishin plot figura, "Shqipe larg folesë!",që kërkonin të njiheshin më mirë, të përfshiheshin në kulturën shqiptare për t'u bërë pjesë e saj si trashëgimi. Me zbulimin e shumë vlerave të së kaluarës vepra e Ramadan Sokolit plotëson në mënyrë të ndjeshme njohuritë mbi qytetërimin e lashtë të kombit tonë.Profesori me zellin e arkeologut shpluhuros historinë,nxjerr copat nga terri i bashkon e ndërton kapitujt e historisë sonë kombëtare pikërisht në kohën kur mungon më tepër,shekujt e errët që tërë bota i quan "Dark Age".

Gati tetë shekuj e ndajnë Niketë Dardanin,e kreut të parë të librit nga Jan Kukuzeli i kreut të dytë. Në këtë hark të madh kohor, këta dy muziktarë të hershëm ngrihen si kreshtat e maleve, që lartësohen të vetmuara drejt qiellit duke mbushur hapesiren e kultures shqiptare. Niketë Dardani,(340-414),njihet si autori i "Te Deum" hymnit bazë dhe simbol të krishtërimit, ky artist nga Dardania është një nga emrat e parë të historisë kulturore të krishtërimit dhe një nga themeluesit e kësaj kulture. Prof. Ramadan Sokoli, në librin e tij argumenton kontributin e kesaj figure të shquar shqiptare të artit kishtar mesjetar. Niketë Dardani, i njohur ndryshe si Niketa i Ramesianës, lindur rreth vitit 340 në Ramesianë të Dardanisë. Personalitet poliedrik, teolog, vjershëtor, muzikant, mik i afërt i Aurel Ambrason, N. Dardani emërohet në moshën 26 vjecare Ipeshkëv i Ramesianës.

Vepra e tij më e njohur është himni "Te Deum Laudamos", i përhapur në Europë më 525, dhe mbi të cilin kanë shkruar muzikë kompozitorë të tillë si G.B.Lulu, G.F.Haendel, J.S.Bach, W.A.Mozart, F.Schubert, G.Verdi, G.Mahler, etj. Koha që e ndan këtë artist nga pasuesit e tij është një hendek shekullor qethellohet në terrin e "Dark Age" ku nga trashgimia jonë humbën shumë vlera të ndërtuara në mijëvjeçarë. Kuptohet se humbjet janë katastrofike,përmendore artistike e kulturore u zhdukën në zjarrin e atyre dyndjeve.sa dëshmi shkrimore i përpiu flaka e barbarisë, kur dihet që vendi ynë u bë shesh luftërash.Niveli i artistëve shqiptarë,klasi i tyre në krijimtari edhe pas tetë shekujsh dëshmon se kjo zeje kulturore gjalloi edhe në ato kushte dhe nuk reshti edhe pse për fat të keq ne nuk kemi dëshmi të shkruara.Megjithatë genet shqiptare të krijimtarisë nuk shterruan,ato u fashitën për një kohë nga flaka e dyndjeve por pa reshtur nxorën vazhdimisht filiza të rinj.

Mjafton të përmenden ketu himnografët e atij harku kohor, krijimet poetike-muzikore të Justinianit, (527-565), ligjvënësit më të madh të Perandorisë Bizantine që ishte me prejardhje dardane, i cili kompozoi himnin famwmadh "0 Movoyvns Vois Kai Tojos Toi Oeov". Jan Kukuzeli i shekujve XI-XII shkëlqen në këtë kohë me krijimtarinë e tij dhe është autor i një vepre kolosale në lëminë e krijimtarisë kishtare,vepra e tij është madhështore dhe Profesor Sokoli argumenton me shembuj nga muzika sa e përkorë ishte kjo krijimtari. Muzikanti Jan Kukuzeli, i lindur në qytetin bregdetar të Durrësit rreth viteve 1078-1088, njihet si një ndër figurat më të mëdha të kishës bizantine Arsimohet dhe afirmohet në Kostandinopojë, për t’u vendosur më pas në kishën Laura e madhe në malin Athos, ku harton edhe veprën madhore të jetës së tij, shkrimin neo-biznatin.

Disa nga krijimet e tij kryesore janë Himnet Aniksandri, Kënga e Kerubinëve, Psalmi 107, Polilei 117, të pasqyruara pothuajse në të gjitha antologjitë e muzikës bizantine. Vendi ynë do nxjerrë edhe muziktarë e artistë të tjerë, e sidomos aty nga muzgu i mesjetës, kur po zhvillohej më tej prodhimi i mallrave si rrjedhojë e rritjes së fuqive prodhuese të vendit, çlirimin nga sundimi shekullor të Bizantit dhe me formimin e shtetit të parë të Arbërit. Këtë e provon krijimtaria e sa e sa muziktarëve e artistëve arbër nëpër Dalmaci, në kapitullin "Edhe disa muziktarë arbër", ku përmenden këta krijues, Dragan Prizreni, Kolë Durrsaku, Filip Pjetër Drishti, Vlash Filip Drishti, Helias Filip Drishti, Progron Burizani, Xanet Agustini, Kristofor Ulqini, Aleksandër Tivarasi, Martin Balistari, Stojan Shkodrani,provë se një krijimtari e tillë nuk ishte pa pararendës e pa traditë.

Përplasja njëqindvjeçare (1385-1474) ndërmjet shqiptarëve dhe hordhive osmane,që u derdhën dallgë pas dallge, duke sjellë zi e mjerim, katandisën ne gërmadha shumë qendra të lulëzuara ashtu siç ka theksuar Dr. K. Jireçeku, " as midis Galipolit dhe Adrianopolit nuk qenë prishur aq qytete mesjetare sa vetëm në rrethin e Durrësit e të Shkodrës ".Pamjet e atyre qyteteve ose kështjellave para se të rroposeshin është e vështire të merren mend por ashtu si e thotë me të drejtë Marin Barleti, " vetë gërmadhat rrëfejnë se ç'ishte e sa ishte ".Rrjedhimisht nga kjo kohë mezi gjenden gjurmë shkrimore rreth veprimtarisë së ndonjë artististi, p.sh., Progon Burizani, i cili më 1295 përmendet si arkitekt i kishës së Shën-Klementit dhe i asaj të Shën-Mërisë ne Ohër.

Në kapitullin "Skulptorë dhe arkitektë arbër në Dalmaci", R.Sokoli përfshin emra si Radovani, Miho Tivarasi, Andrea Aleksi,mjeshtra të ndërtimtarisë,arkitektë që lanë pas një sërë kishash në viset dalmate.Në lidhje me interpretimin e legjendës së Rozafatit, Prof. Sokoli na flet për mjeshtër Donatin i cili mund te jetë arkitekti i vërtete i kalasë së Shkodrës dhe në këtë pikë bën një zbërthim historik duke e përfillur edhe legjendën e famshme. Kapitull me rëndësi është "Piktorë, skulptorë e dijetarë shqiptarë nëpër Italinë Veriore" ku Profesor Sokoli sjell të dhëna mbi jetën dhe veprën e mjeshtrave si Leonik Tomeu, Marin Beçikemi, Maksim Artioti, Mikel Maruli, Albanezët e Vicencës, Francesk Albanezi, Gjon Albanezi, Jeronimi, Françesk Albanezi, Zef (Giuseppe Albani, Mark Bazaiti, Viktor Karpaçi.

Këta mjeshtra janë të njohur për veprën e tyre që përfshin fushat e dijes,pikturën murale të kishave,arkitekturën sidomos në ndertime kishash që sot janë krenari e trashgimisë italiane e botërore.Artistët shqiptarë në Itali jetuan e krijuan në një kohë e në nje ritëm me Rilindjen Evropiane duke u bërë pjesa shqiptare e kësaj trashgimie botërore. Pas rënies së trojeve të Arbërit nën sundimin osman me kalimin e shekujve genet shqiptare edhe nën këtë pushtim do nxirrnin krye duke iu treguar pjesës tjetër të botës trashgiminë dhe kulturën e lashtë shqiptare.

Një pjesë e shqiptarëve krijuan në Perëndim siç qenë mjeshtrat në Itali por duke qënë se atdheu mbeti në Lindje, Perandori Osmane,atëherë tjerë bij të shqipes do shkëlqenin në këtë pjesë të botës.Në kapitullin,"Arkitektë shqiptarë në Turqi e tutje" Profesori na sjell të dhëna mbi figura të ndritura si Sinan Atiq Aga, Mehmet Sadefqari, Arkitekt Kasemi, Usta Mehmet Isaja,të cilët njihen për ndërtimet e xhamive e objekteve të tjera të Perandorise Osmane të cilat njihen sot si kryevepra te arkitektures botërore.

Përmendet këtu xhamia Sulejmania e arkitekt Sinanit apo e njohura, Xhamia e Taxh Mahallit ne Indi të cilën e ndërtoi shqiptari Mehmet Isaja! Kjo xhami është konsideruar një mrekulli e ndërtimtarisë botërore dhe me të drejtë përfshihet si një ndër shtatë mrekullitë e botës moderne. Me interes në këtë vepër janë faktet e sjella mbi jetën dhe veprën e një pinjolli të Kastriotëve për të cilin flitet në kapitullin.:"Vladimir Gjergj Kastrioti-Skënderbeu",ky shqiptar me krijimtarinë e tij në nje tjeter hapesire, Rusi, ploteson hapesirën e dominuar nga krijuesit shqiptarë në botë,në Perëndim, Lindje dhe Rusi, thuajse në mbarë botën...

Në fund të veprës Profesor R.Sokoli në kapitullin,:"Edhe disa shqiponja larg folesë" sjell të dhëna duke ndriçuar figura si , Joan Çetiri, Karl Gega, Harallamb Kristo Koçi, Ismail Efendi Dedei, Luigj Karl Albanesi, Dhimiter Mihal Toskani, Gjergj Danga, Thoma G. Nashi, Krist Maloku, Murat Shehu, Alcksandër Moisiu, Fan.S. Noli. Shumë nga këta emra janë të njohur e janë trajtuar në vepra të tëra por këtu në këtë libër flitet për krijimtarinë e tyre si muziktarë,një aspekt i cili ishte fare i panjohur.

Me faktet e sjella nga studiuesi Ramadan Sokoli plotësohen njohuritë mbi këto figura, cilido që kërkon të njohë më tej mbi rrënjët tona,trashgiminë kombëtare e gjurmët tona në kohë e hapësirë,padyshim se në këtë libër gjen pergjigjet që pret...

DY FJALE PER FUND...

Ramadan Sokoli, si muzikolog, është personalitet i njohur edhe jashtë vendit ku vepra e tij studimore gjeti vlerësimin e merituar,vite të tëra pune që në Shqipëri kurrë nuk u shpërblyen e gjetën jehonën jashtë atdheut,njëfarë mënyre pati fatin e atyre që studoi,njëjtë si ata u vleresua më shumë jashtë!

Duheshin pritur vitet '90 që Ramadan Sokoli t'iu përgjigjej ftesave të shumta për të marrë pjesë si lektor në Universitetet e ndryshme të Europës apo në konferencat e simpoziumet ndërkombëtare ku ai pritej me respektin që i takonte.Prof.Sokoli ka prezantuar punime e leksione në Gjermani, Zvicër, Itali, Greqi Turqi, Sllovaki, etj. Vetëm pas '90 studentët e shkollave të muzikës e të Institutit të Arteve mundën të mësojne se autori i disa prej pjesëve instrumentale, këngëve popullore, valleve nuk ishte një anonim, por ishte kompozitori Ramadan Sokoli.

Në vitin 1995 Akademia e Shkencave të Shqipërise i dha zyrtarisht titullin "Profesor" duke e zgjedhur anëtar të kësaj Akademie. Por ky "rehabilitim" fatkeqësisht nuk zgjati shumë,në vitin 1999,rikthehet në krye të Akademisë së Shkencave brezi i vjetër dhe Akademia në zgjedhjet e fundit nuk e rizgjedh anëtar te saj!? Në vitin 2002 Presidenti i ri shqiptar Alfred Moisiu e nderon me titullin e lartë "Mjeshtër i Madh i Punës" duke nderuar në radhë të parë shoqërinë shqiptare e cila duhet të ndjehet krenare me bij si Ramadan Sokoli. Emri dhe vepra e Prof. Ramadan Sokolit është përfshirë në disa enciklopedi të huaja edhe në Enciklopedinë e Personaliteteve të Shquara të Shekullit të XX, përgatitur nga Qendra Ndërkombëtare e Jetëshkrimeve në Cambridge, Angli.

Cikël poetik nga Fatmir Tërziu

Dr.sc.Fatmir Terziu lindi në vitin 1964 në Elbasan. Pas mbarimit të shkollës së mesme të përgjithshme "Dhaskal Todhri", studioi për gjuhë dhe letërsi shqipe.

Ka punuar mësues dhe më vonë drejtor shkolle në disa shkolla të Shqipërisë. Ka publikuar shkrime në gjithë shtypin shqiptar dhe ka qenë gazetar i gazetës "RD", kryeredaktor i gazetës së pavarur "Fjala e Lirë" dhe Drejtor i Televizionit "Dardan".

Në vazhdim të edukimit të tij të mëtejshëm ka studiuar në High Melton College, (South Thames College) për gjuhën angleze dhe për HNC, Certificatë e Lartë Nacionale në Britaninë e Madhe për Media Production (media prodhimtari). Ka marrë nivelin e lartë (Gradën-nivel A) për Communication Media (media komunikim) pranë Universitetit London South Bank University (2004). Më tej kreu studimet në London South Bank University, pranë Faculty of Arts and Human Sciences për Digital Film dhe Video Production (2004-2007). Autori ka fituar gradën e Masterit për Media, Kulturë dhe Politikë pranë Roehampton University në Britaninë e Madhe dhe Phd-së për Media, Kulturë, Politikë.

Veprat e autorit janë publikuar në UK nga BBC, ku autori ka fituar dhe një kompeticion me tregimin “Hija Diamant” (Ghost Diamond).

Prej disa kohësh ai ka shkruar në Blogun e tij “Media Information Production" dhe boton online revistën kulturore-informative “Fjala e Lirë" me liçencën e rregullt të njohur në fushën letrare në Angli dhe Wells.

Shumica e filmave dhe pjesë nga veprat e autorit mund të shikohen në internet në faqen e BBC-së dhe në faqen e tij: www.fjalaelire.com.

Veprat e autorit janë publikuar në UK nga BBC, ku autori ka fituar dhe një kompeticion me tregimin “Hija Diamant” (Ghost Diamond).

Pa ndërprerje ka shkruar dhe shkruan në revista e gazeta perëndimore dhe në gjuhën shqipe, në web-faqen agimi.com, shtypin shqiptar dhe të huaj në Mbretërinë e Bashkuar etj.

Prej disa kohësh ai ka shkruar në Blogun e tij “Media Information Production"dhe boton online revistën kulturore-informative “Fjala e Lirë" me liçencën e rregullt të njohur në fushën letrare në Angli dhe Wells.

“Mos hesht” 2000, Sejko

“Djalli i Argadasit”, 2003, Silver

“The Devil of Argadas”, 2004, Lulu

“Ecje në qelq” 2005, Silver

“Krokamat” 2006, “Lulu”

“Integrimi” 2007, “Lulu”

“Misteriozja” 2008, “Globus R”

“Kohëbota” 2010 “Emal”

“Eagles Voices” 2010 “Emal”

“Lumenjtë e ëndërrave” 2011 “Lulu”

“Lotët e Virgjër” 2011 “Lulu”

“Rrëfenjat e Xha Avramit” 2012 “Filara”

“Grykës” 2012 “Lulu”

“Bunari” 2012 “Lulu”

“Kojrillat” 2013 “Lulu”.

“Borxh ajrit” 2013 “Lulu”

Libra studimorë:

“Parametric Narration në filmat e Norman Wisdom” (2007) “Lulu&LSBU”

“Kritika Ndryshe: Një vëzhgim në brendësi të prozës dhe poezisë shqiptare; Pjesa e parë” (2009) “Arbëria”

Media Technology and Everyday Life

“Kritika Ndryshe: Një vëzhgim në brendësi të prozës dhe poezisë shqiptare; Pjesa e dytë” (2011) “Globus R”

“Një sy pas në Letërsinë për Fëmijë” “Lulu”

“Poezia haraçi për kohërat”, “Lulu”

“Joni Poetik” “Lulu”

Esse dhe studime:

Freud and Spellbound

Ballkan Chiaroscuro

Shifting Boundaries in Documentary Film

Blogjet, nje shperthim i vrullshem krijues (shqip)

Kadare dhe disidenca e tij

Postmodernizmi i vonuar shqiptar

Stuart Mann dhe letërsia shqiptare në syrin britanik.

Bukuria Mashkullore dhe tregimi i Kadaresë

Ferexheja si nocion kulturor në tregimin e Kadaresë

Konferenca dhe simpoziume:

‘Reality TV and the therapy playroom’, Reality TV day event, Roehampton, University of Surrey, 2007.

Reality TV: Contexts, Debates, Futures, 2008, Symposium, Roehampton.

Media War: Covering conflicts after Iraq, November 2008.

Transnationalisation and cultural effect LSBU 2010 dhe 2011.

Summer PhD Conference LSBU 2011 dhe 2012.

Konferenca akademike e gjinisë dhe kulturës, LSBU.

Dokumentarë

"Clouds of Smoke" (Retë e Tymit) eshte perzgjedhur nga Festivali i Filmit të Pavarur në New York 2007

“Trokamat në jetën e një Pene” 2003

"Footsteps in the life of a writer" 2006 (shqip-anglisht)

“Në Kosovë Andej nga Kulla e Jasharajve” (2004-shqip)

“Rivermusic”(2003-anglisht)

“Capoeira” (2005-anglisht)

Gjatë punës në TV Dardan ka realizuar disa dokumentarë ku spikat ai për Universitetin e Tetovës, Diktaturën, Azem Hajdarin etj.

Filma me metrazh të shkurtër:

Windy Corner (Rruga e Erërave)

Think Again!

Sentimental Journey

Pencil and Computer (në dy versione me çmim përkatës dhe vlerësime nga BBC)

One Egg

Referate dhe kapituj në libra dhe revista akademike:

Global Art Cinema: New Theories and Histories (2010 Oxford University Press)

Something beautiful for God: Mother Teresa of Calcutta

Academic Research International Vol. 1, No. 3. November 2011

International Journal of Academic Research Vol. 3, No. 5, September 2011.

Vlerësime dhe çmime:

Gazetari më i mirë i vitit 1996, (Gazeta: “Rilindja Demokratike”)

Çmimi i Parë për tregimin “Ghost Diamond” 2004 (BBC Britani e Madhe)

Çmimi “Kadmus” Greqi 2006.

Çmimi “Agim Ramadani” 2007.

Çmimi “Njeriu i Vitit” FloartPress 2008 dhe 2009.

Çmimi “Best Mention” për filmin Windy Corner” 2007

Çmimi “Filmi më i realizuar” (Clouds of Smoke) Festivali ndërkombëtar i filmit Indi 2011.

Çmimi i 100 Vjetorit nga nga “Albanian Life Quality Union” 2012.

Mirrënjohjen nga “Ardhmëria” 2013.

Dhe disa vlerësime e çmime të tjera nga grupe, shoqata, kolegë dhe shkrimtarë e studiues.

Filmografia

Windy Corner

Clouds of Smoke

Tokë e përgjakur (1999-2003)

Trokamat në Jetën e një Pene (2003-2006)

Rivermusic (2003)

Think Again (2004)

Capoeira (2005)

Windy Corner (2006)

Clouds of Smoke (2007)

One Egg (2006)

Pencil and Computer (2006)

Forgotten Fear (2006)

Dokumentarë

Universiteti i Tetovës (1997)

Në Kosovë andej nga Kulla e Jasharajve (2004).

(A)ferra

Gjithmonë kam gjetur fruta të egra në botë,

aq të ëmbla,

sa nuk i beson vetë bota e egër,

të ëmblat fruta,

sa vështirë që nuk besohet e vërteta,

qoftë ajo me frutat e egra,

që nga koha kur u zbutën,

e shprishën fatet e tyre të qeta.

Se kam dashur të lë pas një ditë timen

të humbur pa fruta të tilla,

fruta të egra,

të rritura e të përkëdhelura vetëm nga natyra,

nëpër ferra.

Unë kam dashur shijimet e gjalla

të përballen në rrugëtime,

e largët është koha kur fliste vetëm shpella,

gërvishtja intime në gurrë monolite,

mendime të ëmbla e të thella,

ndodh që sot janë edhe ato të egra,

ndodh që prodhohen nga (a)ferra.

Duke udhëtuar në vitet e tjera,

njeriu i harroi frutat e egra,

të egrat fruta mes fjalëve u tretën,

që fjalët të ndryshonin mish-udhën,

por mjaft fjalë të egra mbetën që mbetën,

drita e ndriçimit i la vetëm,

ja tek i shoh përditë para syve,

edhe pse unë duhet ende të mbaj sekretin e tyre.

Le të më hyj në punë jo vetëm për vete,

deri në një livadh të pjerrët ku bari rritet i trashë

unë do të pëshpërisë mes luleve këtë çështje,

ka disa lloje të gjërave që e bëjnë njeriun më të sëmurë,

kur ngatërron me ose padashje

frutin e nënës natyrë.

90 Gradë

Është dita e dytë e Shkurtit. Londër me diell.

Retë janë në letargji.

Jeshilojnë vetëm dy pishëzat në kopshtin pas shtëpisë sime,

që ndajnë dy gardhet përmbri dhe matanë.

Ime shoqe shpejton të shqepë çarçafet,

nget duart me kujdes dhe vë në garë gjithë makinerinë,

që ysht nën peshën e saj 90 gradë.

Krevatët janë hallakatur si pas një beteje,

syri ngadalë zbret në barikadë,

vetëm një ditë me diell në Londër lëviz çdo deje,

se retë ditës tjetër i sheh të bëjnë rokadë.

Është Dimër dhe kjo gjë është normale,

Janari ishte dush i gjallë,

por Shkurti për çudi edhe këtyre anëve,

na ndjen njësoj si andej matanë,

herë ngryset e herë çelet mes nesh,

mbetur nga mitet ‘nëntë mendsh’.

Telat në kopësht mbushen e varen nga pesha,

syri i komshijes shkitazi numëron teshat,

nga çdo kënd që atë ta vëresh,

ka një ndasi të madhe mes nesh,

pastaj dhe ajo turret të bëj kopjativin,

nder disa rroba në një telnajë,

që flashtet e flashtet si orakull,

mbi rrobat tona të varura borë akull.

Dhe shpejt ajo ndez cigaren

që tymin e bën palë me rrobat e saj,

me vete zë e nis fjalën,

ndoshta është e lodhur, s’ka faj.

Shëtis sytë në kopshtin e ngarkuar,

me hapat e gruas që lënë shenja pas,

një mijë ëndërra enkas kam shkarkuar,

memorjen viteve të tjera e ngas.

Kujtoj edhe unë vitet e fëmijërisë,

kur nëna na lante të dielave me radhë,

dhe rrobat na i terrte pas shtëpisë,

që komshinjtë mos na shanin si ‘varfanjakë’.

E lexoja atëherë keqardhjen e fqinjve,

dhe ende e mbaj si një gungë mbi shpatull,

që fryhet e bëhet gangrenë

në cilëndo arsye që e vëren.

Jemi në Londër, dhe është syri i sotëm i komshinjve,

një memorje e re e pavdekur,

që del e shfaqet para syve,

për ato vite, ato kohëra të tretur,

si akulloret në ëndërrat e fëmijëve.

S’është koha e sapunit pesëmbëdhjetë lekësh,

as e milvës me racion,

por e di është vërtetë kohë tjetër,

që na mbush me tjetër emocion,

s’e nga larg e ndjejmë më shumë e më mirë,

atë kohë që ende na gjurmon,

si hija e tjetrit në pasqyrë.

Dhe e ndjej vërtet fare qartë,

si shenjat e munguara konvencionale në hartë,

e shkuara qoftë edhe një ditë,

për mua është një kapitull më vete i mbirë,

një kapitull që më kujton fëmijërinë,

që mes kapakëve ka ngrirë.

Absurdin S’e Lan Asnjë Det

Pak farë nga ajo e hithrës na u ngjiz me vete

mendja e pranon vetminë si një format

s’ka misterie, ka truke, pavetëdije, indiferencë. Valë

që mbjellin pak det të rallë,

me shenja të altruizmit

trupi bindet për shkak e ngadalë,

me lirinë e absurdit.

Dielli është i zi mbrapa maskës lëbyrëse të hithrës

një shenjë, një lëngatë që i lë vend shtrëngatës

që mbrapa kurrizit të vet të zezë sterrë,

mbjell valën e fjalës

kur vetë dallga e lodhur e detit është shkumë e bardhë,

çfarë është fytyra ime e qeshur,

po çfarë është fytyra jote e vrarë vallë?

Farën e hithrës e kuptoj kur lexoj Andersenin

është truku kur liroi vëllezërit mjellma e tij e egër

dhimbja që mbiu nga tretja në poezinë e Azem Shkrelit

mbi gjethe të shkelura hithrash patjetër

është çlirimi i vetëm nga djegja e hithrës

duke e sakrifikuar veten në pavetëdijen e vjetër

krijohet një pëlhurë e lehtë për tu çliruar tinës

për ti (ri)kthyer ato në skutat e perëndive

si princesha e Andersenit kur u dha fund kotësive.

Duke iu shkepur farës së çastit ose domosdosë

e mbjellim padashje një qoshe hithre mes nesh

pastaj prapë kthehemi në gjurmët e ujqërve të vjetër,

kërkojmë dritë dielli mes resh,

të qenit është riciklim i të qenit,

me një dallgë tjetër kujtojmë dallgët e mëparshme

duke iu hakërruar fatit, farës së vet

në rrethin e mbyllur nga kjo farë hithre,

absurdin s’e lanë asnjë det.

1- Hans Christian Anderson krijoi një princeshë në historinë e tij, e quajti Mjellma e Egër. Ajo endi mantelet e saj me hithra për të liruar vëllezërit, që ishin kthyer në mjellma. Ajo mblodhi hithra dhe përdori këmbët e saj të zhveshur për të shkelë mbi ta duke i kthyer ato pastaj në rroba.

2- Azem Shkreli e trajtoi farën e hithrës tek “Nata e Papagajve’

Ajo ndërmarje

Kjo ndërmarrje ishte edhe atëhere. Vegla

të ngritura majëza të ngrira,

lëngje që vinin nga padija,

ishte ndërmarje edhe atëhere,

thirreshin bojaxhinjtë nën shpoti,

por s’lyheshin shtëpi,

të tjerë flisnin si në rastin e Gjinos për fiq,

e ndërmarja bëhej gati për miq.

Një blu e çuditshme u ngrit. Vetëm

të brendëshmet ndërrohen përditë

e një sërë lule të grumbulluara,

sillen maramendësh nga e hutuara,

ishte kjo ndërmarje një faj (?!)

disa prej tyre e kishin nga miqtë e saj,

zambakë të turpshëm,

zambakët e bukur të bardhë,

dhe marigoldet e guximshme,

silleshin vërdallë.

Në këtë vend të hirshëm

ndërmarja ishte kopësht mëkatar,

si në kohë të Evës dhe Adamit,

udhëtari veçohej jashtë prej saj,

në pikë të hallit,

bëhej me faj.

Vështrimi i tij peshoi admirimin mbi të,

kur ai kaloi padashje në atë vend,

ajo ishte që e kërkoi ...,

por morali e dënoi,

nuk ishte e keqja me të,

por grenza që e pickoi.

Dhe dita ditës udhëtari erdhi përreth,

duke folur përmes gardhit me zë të ulët në tingujt e ëmbël

që hynin në rrugën e saj nga era,

derisa një ditë asaj iu mbyll dera.

Grenza këmbëngulëse,

nën maskën e një blete punëtore,

u përpoq aq shumë për atë lule poshtë. . .

derisa papritur, u shthurr ajo ndërmarje,

dhe jeta u varr në një bosht

që i këputi asaj,

rininë e ngrohtë.

Por ai nuk e braktisi kurë atë ndërmarje,

edhe kur atje flitej me sharje,

qëndroi durimtar e u bë djalë i urtë,

të dua moj lule, të dua për fare,

këto fjalë pëshpëriti ai me një zë të butë

por nga lart në dritare,

oshëtiu, do t’i hedh trutë!

Dhe uji i shpirtit të saj

(në qoftë se një trëndafil ka një shpirt,

u mbyt në vaj),

kur aty tek ajo dritare,

pushoi përgjithnjë ajo ndërmarje.

AKULLORE 1

Këtë herë edhe Dielli lexohet ndryshe,

dhe gishtat që zgjaten si stalagmite,

dhe goja që ngarend marrëzisht si lajmëtare e shkrirjes,

dhe muskujt skaj fundit të errësirës,

në butësinë e latuar ngado,

me maja të rrahur kremi,

i lëpijnë buzët në prag të kësaj stine.

Ti e dashur pranë meje krejt e hutuar

kam përshtypjen se hyn në botën tjetër

m’i vjell me sy poezitë,

më vjedh me sy edhe mua

e unë në këtë stinë nga lëpirja i përhumbur

e unë në këtë kohë kur e marr veten me të mirë

mundohem të të them: “Sa të dua!”

Ama meqë jam një qirasës i përsosur

i sigurt se nuk më shkon për dore

dal nga vargjet e poezisë i trullosur

i shkrirë dhe i lëpirë si akullore.

AKULLORE 2

Lëngu është jashtë trupit,

mendja rrjedh në ikjen e purpurt të vizionit,

por trupi lëngon,

rrëshqet kah ikjes nga barra e realitetit

trupi lëngon. Ikja bëhet e shijshme

lëshoje atë ikje të lehtë,

atë ikje,

që e bën diellin të lëngojë

dhe ndihjen të malluar,

të pajtuar në ty

që më lexon në sy.

Shpirti është jashtë trupit

mendja është strukur në tretjen e ikur të vizionit

por trupi pret e përcjell lëngun e realitetit.

Anarki

Grimcat e ajrit shtyjnë njëra-tjetrën,

dekolte të tejdukshme në mish,

pështillen në shpirt të erës,

mbi kurrizin e kithët të lumit Tamiz.

Mijëra hije poshtë rjedhës i struken poterës,

arnojnë rrezet e konsumuara të vjeshtës,

tek-tuk një i vonuar zë e cicërron,

më shumë për inat të mjelmës,

që turret mbi një peshk që më s’noton.

Nga këndi ku tik-taku i Big Benit varret mbi urë,

një grup turistësh mbjedhin grimcat e ajrit,

horizonti pështjell me pelerinë gri, blunë,

Londër, është e shtunë,

tret si shkumë stacion i mallit,

poshtë hapave, më bëhet këngë,

projekton grima refrenesh në lumë.

Larg mallit rrëshket pa u ndjerë,

astari i lotit si një rrjetë,

arnon asimetrinë e bregut ndarës,

sedefi i fjalës bëhet fletë,

nën qyrkun vremçë të natës,

vetëm vargu merr jetë.

E di ti lëviz mes grimcave të ajrit,

shëtis buzët dhe të ndjej të metaltë,

një puthje e dënuar pos fatit,

qenka si goditja e këpucës në asfalt.

Arti i kafesë

Mëngjeseve ku gdhënjkat e kafesë bëhen hartë

ku shfaqen plasat në filxhan

mbin i bardhë një varg. Po e marr

nga ti këtë varg

të ndezur për t’ua dhënë ditëve të mia të ftohta

një e nga një

mëngjeseve londineze, të shpejta, përgjatë

brendisë së përfjetur.

Ashtu si rrufeja,

plasa,

e zezë, fikse,

shenjë e një shtrëngate mbi Tamiz

që vazhdon të gjurmojë këngët,

në kalkun zanor

prej smalti të lëngët,

e hap një shteg ku shfaqesh ti. Dhe lëngu

që godet pa valë

pushon për një moment,

pushon dhe ribëhet vetvetiu zjarr,

kur ty të sjell nëpër mend,

kur ty të kam pranë.

Po e marr bashkë me ty këtë filxhan,

për të dubluar puthjet e mëngjeseve,

e sa herë që buzët do të bëhen valë,

do t’i gudulis ngadalë deri lart,

derisa plasa të mbarojë

veprën e saj të re të mozaikut art.

Bazilika e Elbasanit

Gurgullon

në kristale uji të shenjtë,

mozaikun paleokristian

Rrapi i Bezistanit gudulis

bulbëzat e shpirtrave të tretur.

Nime engjëjt

rruzare të pasthirmave

shkulin gonxhet

mbi fllade puthjesh.

Kapronj të etur, zogj të gëzuar,

nën kupën e Ujit të Bekuar

strukur shekuj në zemër të rrënjës

ku gurgullon dihama e qashtër,

pikturat murale

hedhin vallen e pastër.

E ti shtojzovalle

shëtit syrin ulli nga Ulliri i Qejfit,

mbushur me flladin e mallit të Krastës

me këna romako-bizantine.

Refrenit të largët

flatrat shpupurisin stinët

mbi gurë të blatuar nga kohërat

deri në Kullën e Sahatit

çelin legjendat, mitet, baladat

në qëndismat e arta nga vashat,

këndojnë kumuriat.

Tetëmbedhjetë ngjyra

deri poshtë në shpirt të dheut,

ngjyer në mushtin që vetë natyra

derdh lëngun rrush i mjaltuar

me gurë qelqi t’u gdhend fytyra

Elbasan qytet i praruar.

Dashuri

U përhumba këtë mëngjes fund maji,

të përkëdhel balmin e fundit të fjalës,

ëndrrave të mia të mbarsura,

me fjalor rrugësh. Me syrin tim ta shpleks

flokun e heshtur të saj

të mbirë në kopshtin ku bëjnë garë mëllenjat,

t’ia lëmoj trupin e saj të çuditshëm,

ballin, vetullën, fytyrën,

t’ia përshkoj me vezullimë gjirin e ngritur,

fjala vetë kishte zbritur,

në buzët e mia pa trokitur.

Me buzët e mia i fryja zjarrit,

e fjala mbytej në zagushi,

me dashuri.

De(R)t

Në “The Dorchester” dy arushë të mermertë

bëjnë gjumin e tyre të qetë.

Nga rruga që përthyen rrezen e largët

duket sikur ata i kanë sytë katër...

Shiu me lejen e zakonshme

Shiu ka marë lejen e zakonshme në Londër,

të paktën përkohësisht,

bulëzat e njoma të vesës së mëngjesit

do të strukin sytë

si gropëza të pangopura do të zhyten,

në astarin e lodhur të gjethes,

që numëron si ushtare ditëikjet e Gushtit

duke ia shkurtuar vetes ditët e jetës.

Poshtë tutje mbi Tamiz

hija e vjeshtës mbështjell me kujdes

retë që bëjnë pakt me dremitjen

mbi lotë të mbledhura në një thes

që presin të derdhen në detet e mia

ku jeta nis plazheve që në mëngjes.

E ku qëndron fati i bulëzave të vesës,

lotët ua vrasin larinë,

shiu rikthehet me oreksin e tij të vjetër

i paftuar të bëj rimë

mbi çatinë e një shtëpie të vjetër

njësoj prej shekujsh edhe në këtë stinë.

Ti fle e qetë e dashur

në sytë e tu shpërthejnë dy dete të largëta

prej shiut që ciflohet shpejtë

stërkalat të kërkojnë të falur

që ta prishën gjumin e lehtë.

Sytë e tu edhe në këtë stinë të lagur

mbetën vetëm një de(r)t.

Durimi

Kërkova një puthje nga brumi i puthjeve,

këtë mëngjes mbeta peng i buzëve,

një grimë energjie shendi,

pjesa ovale u tkurr,

vajti e u ngujua në kokë shpendi.

Nga turfullimi u zgjua i përfjeturi korb,

i miri,

iu ngulën thonjtë në mish të fortë,

pendëçartur,

dhe buzët ia nisën këngën e heshtjes,

puthje të moçme të bukura.

Himeni i mendimit përtac,

tentoi të ndizte flakë,

durimin tonë.

Labirinth

Është merimanga e rikthyer nga pushimi i drekës

që nxiton grepin të thurrë rrjetën e fundit

për të kapur insektin e lodhur.

Ai fluturon me krahë të palitura pa forcë

duke lënë pas ofshe të pakuptimta

mbi një karnavaz të grisur

nga rrobat e vjetra.

Ndihet krrokama e shtendosur në labirinthin e rrjetës

një grashinë e shkulur nga mbyllja e rrugës, një kapje

që i jep buzëmbrëmjes dhe vetë merimangës

një darkë ku vetëm ajri ndjehet i djersitur.

Xhelozi

Pëllëmba e ajrit lexon fatet

një hartë në kantierin e mishtë,

me rrjeta të memorjes

hedh shekujt pellgjeve të ndotura,

që urat e zjarrta ngritën mes nesh

në orët lakuriqe

për t’u falur jetë tempujve.

Thurr litarë ajri me gishta. Dora

imitim i fateve,

vetëtimthi

zbraz ura ajri

që kanë zili shpirtrat,

ku vetëlexohen nxitimthi

ikje të përhumbura në retinë.

Krejt një projekt i grisur

nga mbartjet e krisura mbi shpinë.

Shkumbini

Të pashë në ëndërr nga Londra

duke bërë flirt me grykën e Krastës,

si një dashnor i fortë. Këndoje. Jehonë njeriu.

Të ndjeva teksa ia lagje këmbët Myzyrit,

me gotën e rakisë në buzë e me duart violinës

ia pikturoje gjinjtë Fitit.

Nuk vinin tek ti të dehur, por deheshin kur shihnin vajzat.

Kapur dorë për dore djemtë, vetë majat,

hidhnin vallen e Ditës së Verës,

hija e tyre pushtonte ograjat,

kujtime të fëmijërisë që shterrën.

Ti ishe termometri ynë.

Me ty masnin temperaturat, shirrat, stuhinë,

me ty u bënim gargara bahçeve,

me ty bëheshim si një stinë.

Tek ty ne lanim ëndërrat,

seç na dukej se i bëje karshillëk planetit tjetër,

kur tek ti kriheshin femrat,

djemve ua gazëlloje jetën.

Perënditë të kanë gjetur në një lotë nimfe,

tutje freskisë në malin Valamarë,

arterien ta kthyen e ta drejtuan mes lutjesh,

të vije i paqtë në Elbasan.

Ka mbetur në ëndrën time të freskët,

trupi yt i mbytur në lotë,

por jo si ai lot nimfe i hershëm,

na mundon tjetër lot të dyve sot.

Vetëm për mua

Në fëmijëri kam kujtuar se gjërat ishin aq të thjeshta

kur isha nxënës librat i ndjeja duke i ledhatuar,

lexoja mes tyre gjëra të fshehta. Sytë më picëlloheshin

nën jorgan drithma kapërcehej gjatore,

mendja hapej e mbyllej si një fletore,

me zërat e ulëta të prindërve në dhomën e tyre,

pëshpëritej aritmetika e tyre për fasulen e dimrit,

zairenë e stinës së ftohtë,

refren ishte jeta jonë,

kacarumave të boshatisura të misrit...

Shtëpia jonë ishte e ngrirë:

tjegullat ishin shenjat e dallëndysheve

të ardhjeve dhe ikjeve. Unë nuk i harrova ato,

as rrasat e rrudhura si balli i njeriut të asaj stine,

me thesin e halleve pas shpine.

Vetëm për mua për ti lexuar në heshtje

e jo para sallave me panaire librash

si të listës me ushqime të papaguara,

koha vërtet i kapërcen dimrat e rrahur me dengje akulli,

vetëm për mua s’është e kaluara,

akull në çdo pore që ka lëkura,

vetëm për Mua...

Përgatiti:Flori Bruqi