Poezitë janë përkthyer
nga Anglishtja në Shqip nga Irsa Ruçi:
(Autoren mund të
kontaktoni në Blogun e saj:
https://internationalpoetry16.wordpress.com/
© Christopher Salerno
Komplot
Jeta ime nuk është duke u tkurrur
nëse hëna është ngritur
tej Toyot – ës sime. Një hënë
fantazmë në rritjen e saj
përmbi pellgun e krahinës
parkuar atje ku zhgualli
i një breshke kacafytej
me trotuarin, apo topitej
posi trysnia e lartë e natriumit
tek prozhektonte dritën si dy
televizorë.
I mbërthyer prej telave,
ndërsa gjyshja ime besonte tek unë
Teksa ne ngadalë kapërcyem
anën tjetër të rrugës mbushur me
ushqime-
1 – 2 – 3 prej nga ku jemi
deri aty ku nuk jemi.
Për të përcaktuar mungesën e dikujt
maten hapësirat e pabanuara.
Për të mos parë ata, por
shkakun që vjen prej tyre. Një
luginë e tërë
dukej në stacion prej dritares së
vagonit.
Siç ndodh në çdo komplot: ne lexojmë
përmes lëvizjeve historinë
e kinetikës. Lexojmë mes
hapësirave bosh kapitujt
e pashkruar.
© Christopher Salerno
Laboratorike
Ra më tepër borë nga ç’ish’ në
gjendje
të sprapsej. Ne kthyem
fytyrën drejt reve, pritëm
në sallon për të plotësuar
formularët, prekëm lehtë secilin,
si lëkura e kokës së një fëmije
me flokë jo realë
posi një kukull bërë me dorë
tek qëndron në kuverdën e një
anijeje të bukur.
U ula në dhomën mbushur me
pornografi
ndërsa thirri vetë emrin tim
një prej shenjtorëve, ai i cili
e mori Krishtin foshnjë
mbi lumin e fryrë.
© Luke Hankins
Madje dhe lumi
Në
një shushurimë të vazhdueshme të gjetheve dhe degëve
malet
janë duke folur me mua
sesi
ti i braktise, zogjtë kardinal
duke
shndritur brenda dhe jashtë degëve
sinjalizuar
në të kuqen e semaforit të tyri mjerim
të
largimit tënd. Gjithçka në natyrë
më
adresohet dhe më fajëson mua.
Unë
eci përreth duke zgjatur duart,
Pëllëmbët
drejtuar kah qielli, në një gjest
të
shushatjes dhe dorëzimit,
ofrojnë
pafajësinë time
por
edhe gatishmërinë për të mbajtur
fajin
që nuk gjen tjetër vend për të pushuar.
Unë
dal në mesnatë të ngushëlloj lumin
pranë
shinave ku trenat kalojnë
në
një ngadalësi, tërbim të pamëshirshëm gjithë natën,
shkëndijat
metalike të metaleve
pështjelluar
nëpër terr,
gumëzhijnë
pyetje të panumërta
që
unë nuk e di si t’u përgjigjem.
Madje
dhe lumi i reziston prekjes sime,
si
një fëmijë i vogël i cili vazhdon
të
ndjehet i shpërfillur
pa
marrë parasysh se sa kohë
i
ati i ulet pranë shtratit
duke
i përkëdhelur flokët dhe kënduar.
Të njëjtë dhe të kundërt
Duke
shikuar qiellin, fjala qiell
vjen
në mendje. Fjala ka një referent -
qiellin
vetë, por vetë qielli
nuk
ka referent. Të jetosh në gjuhë
do
të thotë të parashikosh metaforat,
por
në këtë moment unë ndjej boshllëkun
mbi
të cilin, gjithë këto vite, kam ndërtuar
shtëpinë
time të fjalëve.
Vetëm
eja me mua
në
greminën ku unë nxjerr kryet llahtarshëm,
unë
lutem, koprrac në fjalë
që
nuk ofrojnë rezistencë
si
pupla rrëmbyer nga ajri,
si
litarë që nuk lidhin asgjë.
U
krodha nëpër botën
që
nuk ka gjuhë
duke
u lutur (në gjuhën time)
referent
mungues,
forca
të njëjta dhe të kundërta
në
zbrazëti, rrokje që mund
(unë
lutem) të ndalin rënien time
kështu
që unë mund të fiksohem
në
atë se çfarë qielli nënkupton.
© Ananya S Guha
Shenjat e zeza tek pëllumbi
Unë
shkoj duke ecur jashtë kohe
qoshkat dhe
rrugët tingëllojnë
këngët
e pabesisë
përzhitur
natën
veshur
dorezat me lëvore lëkure
vaj
dhe myshk.
Unë
tinëzisht hap dritaret
që
fusin shpërthimin ndotës
me
aromën e së kaluarës,
thithin
këngët e përtypshme
teksa
era fryn përmes kujtimeve
ujëvarat
bien
ndërsa
unë gdhend me pendë në pluhur:
shkrimi
është domosdoshmëri,
si
një vakt
si
bombat e luftës dhe dordolecët,
na
shkund prej lajthitjeve tona.
Perëndi
o bollëk
ti
je atje
për
të zbutur me tëndin melhem,
unë
mund të përmend lëmoshat e lypësve.
Si
shembull i dashurisë së zhytur në errësirë
ashtu
si unë shtoj shenjat e zeza
tek
pëllumbi.
© Ananya S Guha
“Jo, në këtë kohë …”
Jo,
nga kjo mbrëmje
do
të zhduket në pyjet
e
natës, dhe hëna kobshëm
do
ia ngulë sytë
harabelave
mbi
kokën time, dhe era
lyer
me pluhur mbi muret, rrugët.
Përsëri
shirat kërcënojnë të përmbysin
posi
tërheqja e kodrave nga vegimet e natës.
Unë
do të shkruaj edhe një herë kaq shumë sa dje;
shtëpitë
e verës, kaluar dimra në rrezet e shndritshme të diellit,
fusha me bulktha dhe shkolla e
vjetër, e cila kishte aq shumë
për të ofruar. Por unë i hodha të
gjitha në koshin e mbeturinave.
Vjedhje e vogël.
Vetëm salla jehon prej filmave,
koncerteve dhe një kalë i vogël ndjek vajzat
nga shkolla aty pranë.
Turmat kapen diku dhe godasin
nëpër lëkundjet e natës fantazuar
nga labirintet ulëritës
dhe qeni kufirit, i cili thith
gjakun tim
në gojën e tij të jargëzuar.
© Chad Norman
Fotografia e Mapplethorpe në Muzeun AROS
I
Pas
një grindjeje të shkurtër të qëllimshme, endemi
nëpër
pamjet e qendrës së qytetit Aarhus,
humbasim
veç në qoftë se fillojmë të kemi kujdes, endemi
me
një destinacion të kurorëzuar prej një ylberi
në
anë të rrugës, një ylber të gatshëm për të mirëpritur
dikë
që të ecë në 360 gradët e saj,
një
destinacion që ne dimë vetëm se është muze
ku
askush prej nesh nuk e njihte Mapplethorpe
derisa
na u shfaq, duke u kthyer tek ne,
turistët,
Kanadezët, një trio duke parë pamjet,
nuk
i njihnin fotot e tij ndërsa ishin duke pritur
nëpër
kate, duke pritur
me
një paralajmërim në mure nga ato për marrje biletash,
një
paralajmërim i qëllimshëm kryesisht për shkak të djalit tonë
që
ata kishin për ta mbrojtur, djalin tonë që ata
nuk
e dinin se nuk do të hynte në dhomë
ku
sytë, mendja dhe sfida e Robertit
varej
në magjepsjen e plotë bardh e zi.
II
Njeriu
duhet ta dijë çfarë e pret po të hyjë
kur
të tjerët paraqesin një formë të paralajmërimit,
një
detyrë disi e pamundur, njeriu duhet ta dijë
fotot
mund të jenë mësues, mund të jenë bartës të
një
historie krijuar në New York, si mjegull e dendur
në
një distancë prej nga unë mund ta shoh, endemi
ndër
njollat në mure me të cilat ai
zgjodhi
të kapë vëmendjen, varur në një robëri joshëse
si
Andy, Arnold, Lou, Iggy, Lisa, dhe Patti.
© Alan Corkish
Gjëra të rëndësishme
Unë
duhet ta vendos mënjanë kohën
Për gjëra të rëndësishme
si
të vizitoj njëqind miq
dhe
t’u tregoj atyre që unë i
dua ata
si
të kontrolloj shtëpinë e maceve
të
shikoj nëse atyre u
duhet diçka
ose
të nxitoj për tek ty tashmë
dhe
të t’ shtrëngoj në krahët e mi
të
tregoj ty sa shumë je duke më
munguar.
© Alan Corkish
Poezia e Pal
(fjalë
nga një email; 22 May 16)
Unë
do të shkruaj më vonë
kur
të jem plakur
dhe
unë do e di si
mrekullisht
gjithçka
është e kotë...
Unë
nuk jam mjaft e vjetër
bërthama
është
sërish shumë e fuqishme
dhe
akoma
Unë
jam duke u bërë
e
tejdukshme
si
lëkura kur hollohet
dhe
zbutet...
...
dhe rrudhat
...
rrudhat i tregojnë të gjitha.
© Duane Vorhees
Ah netëve
Ah!
Netëve ti ishe një valltare haremi
dhe unë, Beduin i paformuar dhe i etur prej kohësh-
duke ndjekur eunukun e zi nëpër natë, unë do të vidhja në tendën tënde,
i paarmatosur me përjashtim të një shigjete të vetme në brezin tim,
do ngrija velin tënd damaskjan dhe do ngulja shtizën time thellë në qendrën e
Arabeskës tënde –
Ose:
ti ishe mbretëresha e kosheres
dhe unë një zukamë mes mjaltit
duke u dehur dhe duke bërë punën time
zhytur në mesin e tërfilit të mugët
duke u përpjekur të polenizoj qiellin që të lulëzojë në natën me yje –
humbja e thumbit tim të vetëm do të thotë vdekje…
Ose
akoma, ti ishe një Shën Mëri
Në pritjen e një perëndie xheloz, Ngjizësi i Kozmosit,
Rreze Drite e bërë Njeri për të t’ mbajtur
(Ndërsa ti prisje në ngazëllim ardhjen e tëndit Zot,
Unë, një korist i vogël do të vidhja në varrezat e tua pa varrmihës
Për të ndezur një fishekzjarrë të vetme në vrimën e fshehtë të katedrales
me shpresën të shpërthejë gjer në kupolat e katedrales,
në habinë letargjike të etërve beqarë).
© Duane Vorhees
“Si
kërpudhat pas shiut”:
Nëse
ti do të ishe pyll
Unë mund të pretendoja
Këtë qëllim fisnik
Për këto sondazhe
Të shpeshta të përpikta
Që unë kryej
Në lagështinë tënde
Dhe hijet e qelbura.
© Niels Hav
Mentaliteti njerëzor
Mentaliteti i njeriut është një
hotel mistik
me kate të shumta, korridore, salla
mbledhjesh
dhe pajisje konferencash.
Në përcaktimin e rregullave të
padiskutueshme
me mirëkuptim gjatë ditës. Natën çdo
gjë kalon në kujdesin
e njeriut Neandertal.
Të gjitha pikëpamjet e botës janë
përfaqësuar në këtë hotel.
Në disa dhoma janë negociuar
kontrata të rëndësishme,
reforma drastike janë planifikuar.
Akte kriminale
dhe vrasjet janë komplotuar. Nëse
pritësi
troket në këtë derë për të bërë
pyetje personale
ai do të largohet me një ulërimë
tallëse.
Në dhomat e tjera jetojnë filozofët,
zhonglerët e fjalës,
magjistarët dhe besimtarët e
zellshëm. Bodrumi është i zënë
nga i madhi tamburist i asgjësë, që
mban
zvarranikët si kafshë shtëpiake.
Gjithandej ka aktivitete të ethshme.
Në situata të rëndësishme thirren të
gjithë së bashku
për një konferencë, natën ose ditën,
në mënyrë që të konsultojnë
probleme të mëdha ose çikërrima.
Nuk ka agjendë dhe as karrige;
pyetjet ngrihen dhe zhduken në
hapësira të shpejta.
Një argument mbi një tjetër
secili në fushën e vet. Disa
përdorin logjikën
ose mirëkuptimin mes tyre, të tjerët
deklamojnë me zell,
ankesat, këngët, mallkimet, lutjet
dhe britmat e terrorit.
Shpirtrat e lashtë lartësojnë tufën
e fjalëve të pakuptueshme
në gjuhë të vdekur. Rrallë
janë nxjerrë përfundime të
analizuara.
Papritmas të gjithë kthehen në
dhomat e tyre
Secili bie në grackën e konfuzionit
të tij të palëkundur.
Në pritjen e një personi të pastër,
mirë-veshur
Që ecën kuturu. Ai e quan veten e
tij Unë
dhe pohon se ai është menaxheri; ai
thekson
se të gjitha vendimet janë marrë
prej tij; ai pretendon
se hoteli është drejtuar në mënyrë
racionale
në përputhje me parimet bashkëkohore.
E dëgjojnë me pak skepticizëm.
Pjesa tjetër e banorëve të hotelit e
bëjnë për një lek
autoritetin e tij.
© Niels Hav
Memecëri
Kur
ju të shihni një majmun që rreh ujë
në hava, është njëlloj sikur të
shikoni dikë
duke hetuar një problem filozofik.
Askush nuk mund ta përjashtojë që
kafshët janë më të zgjuara
se ne, ato e menaxhojnë jetën pa
fjalë,
ne nuk jemi në gjendje ta bëjmë
këtë. Heshtja
na çon përhumbur në një labirint
psikik,
fjalët depërtojnë në tru si peshku
zhytur thellësive; ato vazhdimisht
ndryshojnë kuptimin.
Secili prej nesh e gjen veten brenda
një trupi;
duke pasur mundësinë e përkujdesjes,
por çdo gjë bëhet gjithnjë e më
tepër abstrakte.
Dhelprat kanë strofkat dhe zogjtë e
qiellit foletë[1];
mendja i mban mend vendbanimet
në gjendjen natyrale. Tani ne
jetojmë me raftet
mbushur me fjalorë, në kështjellat
paemër të ajrit,
në kate të ndara.
Si e quani ju këtë?
© Sunil Sharma
Lodra shitësit
Poshtë
një mbikalimi
Mbledhur dy familje
Pelenat e foshnjave
Mundin drithërimat e Delhi- t.
Shtresa mes
Dy shtyllave të urës
Nxjerr ndotjet.
Lodrat ndërpresin
Shkopinjtë e gjatë të bambujit-
Duke qëndruar si një mur memec.
Familje të rreckosura
Jetojnë jashtë me jorganë të grisur.
Lodra lëvizin nëpër erë
Por, jo për fëmijët e tyre!
© Sunil Sharma
Tërmet ndryshe
Pas
një rrënimi të shpejtë
Nga bashkësitë komunale,
Një çift i vjetër rimarrin pjesë të
ndryshkura të kasolles
Dhe kalojnë natën nën yje
Duke zënë një hapësirë të vogël
Midis rrugicave të shembura dhe
Një peme mbetur aty.
Jeta e tyre shpërngulur/shkatërruar
Pas këtij tërmeti të llojit të ndryshëm!
© Don Beukes
Brezi i dashurisë
Thelbi
ynë njerëzor nuk
qenka
tharë – Është paragjykimi juaj
që
na etiketoni secilin çast
dhe
çdo ditë – Ne nuk zgjedhim
kush
do na dojë apo përkujdeset për ne- Është errësira
e
zemrës suaj për të cilën ne lutemi-
Lejoni
veten të merrni frymë
e
më tej lëreni veten të lirë për të dashuruar…
© Don Beukes
I braktisur
Dhjetëra
fëmijë të uritur në bredhje
heshturazi
ankohen si ne shikojmë në tmerr
prapa sigurisë së ekraneve tona
televizive
britmat e ngopura të neglizhencës që
të mos
harrojmë objektivat bamirëse që nuk
përmbushen –
Besimi ynë i brishtë në njerëzim
është thërrmuar
duke përjetuar pluhurat e pasojave
politike
që mbulojnë fushat trazuar në
konflikte të dhunshme
në makthet e fundit të botës.
tik-tak … tik-tak …
zhytje e kombeve në shpërbërje të
braktisura.
Pushtete të uritur ushqejnë
mekanizmat
duke i dhënë lustrën e tyre të
fundit dizajnuar
duke lënë kërkues të kualifikuar të
kërkojnë diamantet
lotët – ndezin frikën djallëzore të
parathënë
të plaçkitjes ushqyer me fraksionet
e dëshpërimit
duke shkatërruar pallate të
materializuara në utopi
vetëm për të ndaluar rreptësishtë
një ferr fatal politik të turmës së
kërcënuar
me rritjen e tensioneve për të ndarë
shoqërinë
marrësit rropaten – grabiten hije të
falsifikuara
në purot Che Guevara mbushur në
fshehtësi
duke u shërbyer mjaltë mbuluar me
kërpudha helmuese
ajri mbarset me thashetheme të rreme
serenata prej parlamentarëve të
korruptuar
këndonjës – Një botë e trazuar në
trazira përpjekur dëshpërimisht për
të mbajtur kontakte
një ferr i djegies së humanes
në një vend të dënuar për t’ mbetur
i braktisur…
© Dennis Villelmi
Ishim mirë kur
ishim Mite
Ju
e bëtë të sigurt që unë gjithmonë mund të lëshoj stuhi.
Kuti rrufesh plot ushtarë
kallaji ceremoni
pengjesh –
Të thyer, kyçet e mi ende të freskët nga kryqëzimi.
Ku është mitologjia juaj e çmuar tani?
Unë, jo ju, në shëmbëllimin e Akilit;
Në gjurmët e vdekjes, si kurrë më parë, por për shkak se e tija është një
fytyrë e rëndë,
Ne nuk mund të themi nëse ai është i zhgënjyer që ne dështuam të mbanim Trojën.
Në kujtim ne grabitëm kartagjenasit faqekuq pas njëqind vjetësh
Dhe u lamë atyre një buqetë mes Austrisë e Gjeorgjisë.
Ne ishim të mirë atëherë, apo s’ishim ne?
Por tani ne thjesht nuk mund t’i pështyjmë numrat;
Si guxon dikush ta quajë atë terror!
Do mbajnë yjet tanë ndonjëherë një orgji këtu në tokë?
Stuhi, sigurisht, por jo të dhëna.
Patjetër – kush betohet këto ditë për vajzat e vjetra të oqeanit?
Dhe ata të tjerët të cilët do emërohen heronj nuk e kanë nocionin
E vdekjes së pakallur që ata duhet të lartësojnë.
Masakra është shkallë, mandat.
Ishte thjesht jashtë kuriozitetit çfarë unë kapërceva përmes,
Të shihja çfarë ai mendonte për të mirëqenë. Gjithçka mund të shihja ishte si
Lajmet shkatërruan botën.
Pushimi mes konferencave të shtypit mbante këto linja hapur:
Ç’ është kuptimi i shtrëngatës pa ndriçimin vdekjeprurës?
Gjembat sërish kaq të thellë, ne nuk mund t’i marrim të gjitha prej shtratit ku
Parisi është në objektiv si më parë.
Po, stuhia –
© Dennis Villelmi
Nëpër botë, si
i humbur
Merre!
Shpirti yt është programuar.
“Interneti është rivali vetëm i verifikueshëm i Perëndisë.”
Ti e ke dëgjuar atë më parë. Kur unë e dëgjova, jeta ime
Ishte shabllon, dhe unë i lumtur u bashkohesha kafshëve të animuara;
Akoma më i lumtur kur ato ktheheshin në përbindësha me kostum.
Çfarë? – Po, unë dëgjova se qielli u përpoq të kryejë vetëvrasje;
kjo është arsyeja pse shtëpitë tona janë larë në dafina. Tani qytetarët dhe
pastorët e tyre janë
Duke bërë nekrologji dhe yshtje bashkë, duke u përpjekur për të zgjuar një
tjetër bibliotekë globale
Nga gjumi i foshnjërisë. Ndoshta kur Tempulli i tretë ka qenë më së fundmi
Ndërtuar në Izrael.
Unë jam duke mbyllur këtë libër, dhe duke e titulluar rreth strehëve të
alabastra. Plutoni është braktisur
mjaftueshëm gjatë. Dhe një thirrje për luftë civile!
Vajzat e Gjermanisë ende nuk e kanë zgjeruar ftesën e tyre; as për ty, as për
mua.
Bëj ç’të duash, për shkak se unë kam hequr dorë prej kontinenteve. Ishujt
mbeten plotësisht të hapur.
Fakultative –
Është drita e qiriut,
Manifestuar nga pranvera e thatë ku fantazmat e gjuhëtarëve erdhën duke folur
gjuhën e planetëve.
Unë jam viktima e verës, dhe unë vajtoj çdo verë pse stinët nuk janë
fakultative.
Si një orkestër e thyer, unë marshoj në të gjitha drejtimet dhe shpresoj se në
vazhdim
Qyteti gjatë të cilit unë do të mësoj si të lutem përsëri, ashtu si në qytetin
tjetër mbi të cilin unë isha udhëzuar në
Disa romane të mëkatshëm.
Unë jam i vdekur, unë e pranoj, dhe jam duke kërkuar në të tim atë.
Por e kam lënë vdekjen të marrë njoftimet për mua vetëm nga një xham i thyer në
dritare.
Unë kurrë nuk do të përfundoj me këtë. Është krejtësisht e braktisur.
Fakultative –
është mësimi i gjuhëve.
është kapërcimi i rrugës në dhomën veshura me fletët e gazetës.
Ti hyn në atë dhomë përmes derës,
është parajsa; ti shkon përmes dritares,
Asaj me xhama të thyer, është ferri.
Unë qeshë ftuar për të qenë një gur i çmuar pa shndritje; unë kam qenë i ftuar
për të qenë djalli.
Si i tillë, botën unë e largova nga çfarë është bërë tashmë mëngjesi i së
shtunës sime
Karikatura. Animimi është lehtësisht i zotërueshëm. Problemi i vetëm
është përpjekja për të mos dëgjuar të qarën e pagjumë të paraardhësve.
© Cornelia Paun Heinzel
Idealizëm
Ti
gjithmonë më thua: ti je tepër idealiste
kur i do gjithë njerëzit njësoj, pemët dhe lulet, kafshët,
pa i fshehur me petkun e pabarazisë,
kur ti admiron çfarë është e denjë për t’u lëvduar,
pa krimbin e xhelozisë që i ha të tjerë përbrenda,
kur ti nuk dëmton askënd
dhe valët e ligësisë nuk të prekin ty,
kur ti e kupton çdo qenie,
edhe në qoftë se ti, për këtë fakt, je enigmatike,
kur ti ndihmon çdokënd prej mirësisë së zemrës tënde
pa pritur diçka në këmbim,
kur ti i konsideron paratë të pavlera
dhe tufëzat e lakmisë kurrë nuk të trullosin ty,
kur ti fal gjithnjë
pa gurin e hakmarrjes që të shpartallon në copa,
kur ti e prezanton veten tek njerëzit në mënyrën që ti realisht je,
pa performuar në skenën e jetës si një aktore e përsosur,
kur ti vërtet je besnike
pa shigjetat e së keqes, lakmisë dhe mashtrimit depërtues…
© Cornelia Paun Heinzel
Ëndrrat
Kur
qepalla e sipërme e syrit të mbyllet,
Do ngushëllohesh tek tjetra
Dhe gjenet e tua do të ndërthuren
Ti mund të dallosh të ardhmen
Paqartësish si një ëndërr
Dhe do jesh në gjendje të skicosh fatin me duart e tyre,
Ti do i mbështjellësh ëndrrat
Të qëndisura magjishëm në mendimet e tua.
Ëndrrat fluturuese me krahët hapur në pafundësi,
Si dy paralele që asnjëherë nuk puqen.
Mendime të porsalindura
si perëndesha Afërditë, shkumë deti,
Copëza shprese, besimi
Lundrues të palodhur në mosqenie,
Pa u hedhur në humnerë t’ harresës…
Dhe së bashku, kujtimet, dallgët në hijet e rozta,
Ngjyrat që ndikojnë në të
Rrëke lotësh
Shpërthejnë llogoret e së ardhmes kaotike.
Kur imagjinata nuk është duke të ndihmuar,
Hapi sytë dhe shiko
se asgjë nuk është ashtu siç duket,
Dhe pastaj pyet egon tënde
për të ardhmen
Që ne e presim me besim.
