Pa Kosovë e Metohi
Po ashtu nuk është e parëndësi të krahasojmë kufijtë e Kroacisë e të Serbisë, në kohën kur realizuan shtetësinë aktuale. Mbretëria e Serbisë është pranuar si shtet pas Kongresit të Berlinit më 1878. Njohja ndërkombëtare u referohej kufijve momentalë të Serbisë që shihen në hartën nga viti 1878.
Siç shihet, në atë hartë nuk është, siç i referohet autori Kosovës, Kosova e Metohia. Po mos të ishte ndërhyrja e Britanisë, Francës e Rusisë më 1913, Kosova do të mbetej me Shqipërinë, në kohën kur ai vend u njoh diplomatikisht. Por, Shqipëria, e cila shpalli pavarësinë e vet nga Turqia osmane më 1912, konsiderohej kliente e Austro-Hungarisë dhe Italisë, ndërsa fuqitë e tjera të mëdha dëshironin që miqtë e rivalëve të tyre të jenë të vegjël. Britania, Franca dhe Rusia për këtë arsye themeluan Konferencën e Ambasadorëve, e cila më 29 korrik të vitit 1913 pranoi Shqipërinë brenda kufijve të rrudhur. Kosova dhe një pjesë e Metohisë (bëhet fjalë për Rrafshin e Dukagjinit – sqarim ynë) përfshirë Prizrenin, pavarësisht se shumica e popullsisë ishin shqiptarë, iu dorëzuan Serbisë, mikut të Francës, Rusisë dhe të Anglisë, ndërsa Mali i Zi (miku tjetër i Rusisë) fitoi Pejën dhe Gjakovën. Kësodore vetoja e fuqive të mëdha për të drejtën e Kosovës për vetëvendosje kombëtare mbolli farën e të gjitha problemeve që u shfaqën ndërkohë.
Mitet serbe
Nuk e di se për çfarë arsyeje të ashtuquajturit atdhetarë druajnë t’i thonë botërisht këto fakte historike. Kosova i takon Serbisë vetëm sipas mitologjisë së tyre (serbe – sqarim ynë). Shikuar historikisht, ajo që njëmend u takon ndodhet brenda kufijve të pranuar ndërkombëtarisht nga viti 1878. Natyrisht, fillimisht Principata e më pastaj Mbretëria e Serbisë kishte nevojë për zgjerim të mëtejshëm prandaj me anë të agresionit, gjenocidit, terrorizmit, por edhe me ndihmën e madhe të fuqive botërore, arriti ekspansion që mund t’i kihet zili.
Kroacia arriti shtetësinë aktuale shumë më vonë, konkretisht më 15 janar të vitit 1992, kur në kufijtë e sotshëm u njoh nga shumica e vendeve të botës. Edhe ne kroatët kemi një histori të gjatë me kufij shumë më të gjerë, por jemi detyruar të pranojmë këto kushte. Në Bosnjë e Hercegovinë i kemi lënë në mëshirë e pamëshirë qindra mijë kroatë, megjithatë askënd nuk e kërcënojmë me armë. Me përulësi dhe pa kundërshtime kemi pranuar njëfarë realiteti të politikës ndërkombëtare.
Iracionale e imagjinare
Në Serbi nuk kanë këso problemesh, meqë ata gjithmonë janë udhëhequr nga prijës iracionalë. Të tillë duket se i pëlqejnë. Imagjinariteti është gjë e mrekullueshme në politikë dhe prandaj Serbia ruan vigjilencën dhe në këtë mënyrë vazhdimisht ëndërron. Por, po të mos ishin kroatët të cilët përgjatë historisë janë drejtuar nga elementë anacionalë, turbullues, tradhtarë dhe budallenj të vërtetë, kjo ëndërr asnjëherë nuk do të realizohej. Politikanët tanë na futën në Mbretërinë Serbisë, Kroacisë e Sllovenisë e cila u shndërruar në Mbretëri të Jugosllavisë, që në fakt ishte Serbia e Madhe. Në atë monarki absolute, në të cilën parlamenti kishte ndikim të parëndësishëm, të gjitha detyrat me çfarëdo rëndësie ishin të rezervuara për serbët. Nga 200 gjeneralët dy ishin kroatë, nga të cilët njëri ndodhej në mision të përhershëm në Shqipëri. Vetëm një diplomat i shquar ka qenë kroat. Në Bosnjë nga 30 gjyqtarët që ishin pensionuar me detyrim, madje 29 ishin kroatë. Mësuesit kroatë me shumicë ishin në Serbinë e Vjetër dhe në Maqedoni, territore të cilat në pikëpamje fetare e kulturore ndryshojnë nga ato kroate.
Ndërsa vogëlushëve kroatë u arrinin mësues serbë. Policia ishte plotësisht serbe dhe e organizuar sipas modelit të policisë cariste ruse. Ajo fuste frikë përmes rrjetit të spiunëve. Mijëra persona ndodheshin në listën e pagave të policisë. Përmes torturimit të të burgosurve, të cilët refuzonin të denonconin miqtë e tyre dhe përmes arbitraritetit dhe vrazhdësisë së sanksioneve administrative, policia mund të gjykonte pa dhënë mundësinë e apelimit në organet gjyqësore.
Për ne kroatët është dëshpëruese fakti se në ato kohë kishte shumë tradhtarë e shërbëtorë të regjimit. Ata njerëz, sikurse edhe sot, shumë të ashtuquajtur majtistë dhe jugonostalgjikë tërhiqeshin me dobi për interes personal, transmeton Koha.net shkrimin e këtij portali.
Po heqim dorë nga historia jonë
Pavarësisht nga e gjitha sa u tha, problem nuk janë serbët, por kroatët të cilët fare lehtë heqin dorë nga historia e vet dhe shteti. Pa këtë pjesë të kombit kroat, imperializmi serb kurrë nuk do të përbënte kërcënim serioz. Kësodore, mbetemi të jetojmë në fqinjësi të përhershme të pasigurisë të drejtuar nga elitat politike të njëjta përherë të pangjyra dhe antipopullore për të cilët Atdheu nuk ka kurrfarë domethënie.
Me këtë vështrim mund t’ua kemi zilinë serbëve meqë ata secilin sundimtar, i cili nuk ushqen mitet mbi Serbinë e Madhe, menjëherë e likuidojnë. Ndër ne situata është krejtësisht ndryshe. Këtu ata që nuk e duan Kroacinë i vrasin ata që për të do të jepnin jetën.
http://www.dnevno.hr/vijesti/komentari/kosovo-nije-srbija-ovo-je-karta-medunarodno-priznate-srbije-iz-1878-1071507/
*****
KOSOVO NIJE SRBIJA: OVO JE KARTA MEĐUNARODNO PRIZNATE SRBIJE IZ 1878!
Autor: Marin Vlahović
Nakon najnovije provokacije srbijanskog ministra obrane Aleksandra Vulina i javne kuknjave Aleksandra Vučića za Kosovom, uistinu je došlo vrijeme da podsjetimo naše susjede na neke povijesne činjenice.
Ako izuzmemo kratku i uspješnu vladavinu Dušana Silnog, koji je tijekom razdoblja građanskog rata u Bizantskom carstvu iskoristio bezvlašće na Balkanu i privremeno proširio granice Srbije, bez da se njegova vojska ikada susrela s drugom vojnom silom na bojnom polju, onda moramo priznati kako je Srbija kroz povijest bila mala i beznačajna državica, bez ikakvog značaja u ovom dijelu Europe.
Bez Kosova i Metohije
Također, nije naodmet da usporedimo granice Hrvatske i Srbije, kada su ostvarile suvremenu državnost. Kraljevina Srbija je priznata kao država nakon Berlinskog kongresa 1878. godine. Međunarodno priznanje odnosilo se na trenutačne granice Srbije koje vidimo na karti iz 1878 godine.
Kao što se vidi, na toj karti nema Kosova i Metohije. Da nije bilo intervencije Britanije, Francuske i Rusije 1913. godine, Kosovo bi bilo dodijeljeno Albaniji, u doba kada je ta zemlja diplomatski priznata. Ali Albanija, koja je proglasila svoju nezavisnost od osmanske Turske tek 1912., bila je smatrana klijentom Austrougarske i Italije, a ostale velike sile željele su da prijatelji njihovih suparnika budu mali. Britanija, Francuska i Rusija su stoga ustanovile Konferenciju ambasadora, koja je 29. srpnja 1913. priznala Albaniju unutar smanjenih granica. Kosovo i dio Metohije (uključujući Prizren), usprkos većinskom albanskom stanovništvu, bili su predani Srbiji, prijatelju Francuske, Rusije i Engleske, dok je Crna Gora (drugi prijatelj Rusije) dobila Peć i Đakovicu. Na taj način je veto velikih sila na pravo Kosova za nacionalno samoodređenje posijao sjeme svih problema koji su se naknadno pojavili.
Srbijanski mitovi
Ne znam zbog čega naši tzv. domoljubi toliko strahuju javno izreći ove notorne povijesne činjenice. Kosovo pripada Srbiji, isključivo po njihovoj mitologiji. Povijesno gledano, ono što im uistinu pripada, nalazi se unutar međunarodno priznatih granica iz 1878. Prirodno, prvotno Kneževina, a onda Kraljevina Srbija imala je potrebu za daljnjim širenjem te je uz pomoć agresije, genocida, terorizma, ali i velike pomoći svjetskih sila, postigla zavidnu ekspanziju.
Hrvatska suvremenu državnost stječe puno kasnije, konkretno, 15. siječnja 1992. kada su je u današnjim granicama priznale većina zemalja svijeta. I mi Hrvati imamo dugu povijest s puno većim granicama, ali morali smo pristati na ovakve uvjete. U Bosni i Hercegovini ostavili smo na milost i nemilost stotine tisuća Hrvata pa nikome ne prijetimo oružjem. Ponizno i bez negodovanja prihvatili smo nekakvu tobožnju realnost međunarodne politike.
Iracionalni i imaginarni
U Srbiji nemaju tih problema, jer ih vazda vode iracionalni ljudi. Takvi im valjda odgovaraju. Imaginacija je prekrasna stvar u politici i zato Srbija održava budnost, tako što vječno sanja. Ali, da nije Hrvata koje kroz povijest vode anacionalni elementi, mutikaše, izdajice i prave budale, taj san nikada se ne bi ostvario. Naši političari uveli su nas u Kraljevinu SHS koja je pretvorena u Kraljevinu Jugoslaviju, a de facto Veliku Srbiju. U toj apsolutnoj monarhiji gdje je parlament imao beznačajan utjecaj, sve dužnosti od ikakve važnosti bile su rezervirane za Srbe. Od 200 generala dvojica su bili Hrvati, od kojih se jedan nalazio na trajnoj misiji u Albaniji. Samo jedan istaknuti diplomat bio je Hrvat. U Bosni od 30 sudaca koji su bili prisilno umirovljeni, čak 29 bili su Hrvati. Hrvatski učitelji u velikom su broju poslani u staru Srbiju i Makedoniju, područja koja su vjerski i kulturno sasvim različita od hrvatskih.
Malim Hrvatima su pak stizali srpski učitelji. Policija je bila u potpunosti srpska i organizirana po uzoru na rusku carističku policiju. Ona je ulijevala strah kroz mrežu doušnika. Tisuće osoba nalazilo se na platnom spisku policije. Kroz mučenje zatvorenika koji su odbijali denuncirati svoje prijatelje te kroz samovolju i strogost administrativnih sankcija, policija je mogla presuđivati bez davanja mogućnosti priziva na sudske organe.
Za nas Hrvate porazno je što se i u tim vremenima našao veliki broj izdajica i sluga režima. Ti ljudi, kao i danas mnogobrojni nazovi ljevičari i jugo-nostalgičari bili su privučeni mamcem osobne koristi.
Neovisno o svemu navedenom, naš problem nisu Srbi nego Hrvati koji se olako odriču hrvatske povijesti i države. Bez tog dijela hrvatske nacije, srpski imperijalizam nikada nam ne bi bio ozbiljna prijetnja. Ovako, ostajemo živjeti u trajno nesigurnom susjedstvu pod vodstvom uvijek istih bljedunjavih i odnarođenih političkih elita kojima Domovina ne znači ništa. Jedino u tom smislu, možemo i zavidjeti Srbima jer oni svakog vladara, koji ne raspiruje mitove o Velikoj Srbiji, odmah ubiju. Kod nas je situacija potpuno obrnuta. Ovdje oni koji ne vole Hrvatsku, ubijaju one koji bi za nju život dali.
