NGA SHEFQET DOBRA : SI MË FUTI BABA NË BURG

Mazllëm Kaso dhe Gëzim Aliçkolli jetonin në qytetin e Lushnjës. Punonin në ndërtim, ishin mjeshtra nga më të mirët dhe shumë të kërkuar nga brigadierët dhe teknikët e ndërmarrjes. Të tillë ishin edhe Sefer Torelli, një nga agranomët më të mirë dhe një tjetër me mbiemrin Çeliku, nga Grabiani.

Në 1987, këta njerëz, një dite e panë veten me pranga në duar, për të cilët thanë se do helmonin ujin e qytetit të Lushnjës, një veprim kriminal ky, që edhe me kokën e tyre nuk shlyhej. Të gjithë flisnin për këtë krim që do bënin, të gjithë i shanin dhe e meritonin. Si ua mbante zemra këtyre njerëzve të helmonin banorët e një qyteti?! Pse do ta bënin këtë krim?

Edhe ne të përndjekurit, sidoemos ne që sapo ishim liruar nga burgu, i mallkonim më shumë, sepse ky ishte shkak për fushatë arrestimesh dhe, ne, të sapodalë nga burgu, ishim të parët që do e pësonim. Ata hetoheshin, ne të pafajshmit dridheshim. Gjyqi i tyre qe me dyer të mbyllura, u dënuan me nga 25 vjet burg. Njëri mori dënimin maksimal,- me pushkatim- krimi, nëse do kishin mundur ta bënin, ai krim nuk shlyhej me jetët e tyre. Përgjithësisht, njerëzit ndjenin kënaqësi, madje disa thoshin: “Të gjithë këta duheshin pushkatuar!” Pasi morën dënimin e merituar, ikën nga birucat në kaush në Tiranë, prej ku do shpërndaheshin nëpër burgjet e tjerë. Po, a do kishin qetësi zemrat e këtyre njerëzve, për atë çka kishin menduar të bënin? Po, kriminelët nuk kanë zemër që të pendohen për çka bëjnë.

Një ditë, kur dolën për ajrosje, aty kishin dalë edhe ordinerët, Mazllëmi njihet me një nga Kolonja dhe si e kanë zakon Korçarët dhe kolonjarët, që i lavdërohen njëri-tjetrit, se kush nga këto dy vende fqinjë, qëndron më lartë, korçarët thoshin: “Po të shkatërrohet Kolonja, Korça e ndërton Kolonjën, kurse po të shkatërrohet Korça, Kolonja nuk mund ta ndërtojë Korçën.”.

Një ditë Mazllëmi e pyeti Resmiun:

• Me që je nga Kolonja, e njeh një me emrin xxxxx ?
• E njoh, si nuk e njoh – iu përgjigj Resmiu.
• Ku e njeh ti atë?
• Ka qenë një burrë shumë i poshtër – i tha Mazllëmi.
• Pse, ç’të ka bërë?
• Kur isha djalë i ri më ka futur në burg për agjitacion, kot fare.
• Ou! Po tani për ça je dënuar? – e pyeti
• Tani,- tha Mazllëmi, – na akuzuan për agjenturë me grekun.
• Ti bëre njëherë burg, ç’t’u desh agjentura ty?
• Po, jo ore jo, ne nuk e dimë gjë fare, në hetuesi morëm vesh se ne takonim me një grek në

një kasolle në Grabian, me atë bënim plane për të rrëzuar pushtetin popullor.

• Si nuk dinit gjë fare? Nuk po të kuptoj, u dënove dhe nuk di gjë?
• Sepse ne nuk dimë të kemi takuar ndonjë grek. Po të ishte e vërtetë do na kishin zënë

bashkë me grekun. Por, po ke qenë një herë në burg, e ke derën hupur, të akuzojnë për çfarë të duanë. Na mblodhe ne: dy nga ndërtimi, tjetri agronom në frutikultur, një punëtorë 20, km larg nesh, punëtor në Grabian, atë e dënuan me pushkatim, ne na dhanë nga njëzet e pesë vjet. Pra, sebepliu është ai që më burgosi herën e parë.

• Të besoj, të besoj! Burgun e parë, të dy e paskemi prej të njëjtit njeri! – tha Resmiu.

Edhe ty, ai ta paska kurdisur? Sa të ligj janë këto operativët.

• Shumë të ligj janë, megjithëse ky është im atë.
• ..? Më falni! – i tha Mazllëmi.
• Nuk ka gjë, mos u mërzit.
• Nuk ka mundësi! Do ketë pas arsye të forta.
• Aq sa kanë pas për ty
• Nëse është e vërtetë si ma the – aq e vërtetë është edhe për mua.
• Qenka interesante!
• Po pse…?
• Ideali, besimi i verbër, nuk njeh mik, shok, deri dhe…

Im at punonte me sigurimin dhe desh të më çonte edhe mua në shkollë që të bëhesha si ai. Unë nuk desha, por më dërguan. Kur mbarova shkollën, babi u gëzua shumë dhe më tha: “Të punosh mirë, të zbatosh deri më një detyrat që të ngarkojnë!” Dhe unë, me ndërgjegje i premtova se do jem i përkushtuar dhe i drejtë. Në fillim më çuan të bëja praktikë pas një operativi që kishte mbushur moshën për pension. Për tre muaj vajtëm fshat më fshat dhe  për çdo fshat më jepte të dhënat. Kur u ndamë  më tha:

• Mbaj mend porositë që të dhashë! Për këtë tre mujor nuk ke shumë për të arrestuar.
• Si, nuk kam shumë për…
• Do të mësojë vetë puna; unë isha pa shkollë dhe e kreva me nder këtë detyrë të shenjtë, ti

je me shkollë…. Të mëson vetë puna, të uroj sukses në detyrë.

Çdo ditë u bija fshatrave kryq e tërthor dhe  isha i kënaqur, madje edhe me ata për të cilët më kishte porositur kolegu: të gjithë punonin, silleshin mirë, nuk vërejta ndonjë gjë për të dyshuar. Një ditë më thirri shefi:

• Nuk po punon, je përgjumur, ki kujdes, aktivizohu, të kanë besuar një detyrë të

rëndësishme, e kupton a jo? Baba yt ka qenë i nderuar, mos e turpëro!

• Për ideal, nuk po kursehem, jam shumë i preokupuar dhe i kujdesshëm por nuk kam

konstatuar gjë që…

Por, shefi filloi të bëhet i mërzitshëm, filloi të më bënte vërejtje edhe kur na bënte mbledhje, më kritikonte për neglizhencë. Pashë që nuk isha për këtë lloj pune, kërkova të largohem nga ajo punë, nuk më hiqnin. Një ditë e ftova shefin të hamë drekë në një fshat, gjatë ngrënies mendova t’i përzjemë pijet, merrnim herë raki, herë verë, bëra sikur u deha.  Mendova se po ta qëlloja shefin do më largonin nga ajo punë. Sapo ia futa me grusht, nuk vonoi policia të vinte aty. Më arrestuan. U dënova pesë vjet, amnistia që u bë në 82-shin më fali pjesën tjetër.

Fillova jetën e lirë sërish. Gruaja ime punonte shitëse. Çdo mbrëmje shkonte dsikush që merrte lekët e xhiros ditore. Një mbrëmje i kishin thanë gruas që t’i merrte lekët me vete se person nuk do shkonte atë mbrëmje. Ime shoqe i bëri gati, i fut në çantë dhe niset për në shtëpi, kishte vite që e bënte atë rrugë, por, pikërisht atë natë, në një kthesë ku ishte errësirë, dikush i hedh diçka në sy, e qëllon me grushte me shqelma, i merr çantën dhe e la aty në rrugë të shtrirë.

Nga zhurma dalin disa, e njohin dhe lajmërojnë ambulancën. Unë isha me shokët duke pirë kafe. Më lajmëruan. Shkuam në spital dhe ç’të shikoja? Ajo ishte e gjakosur. Sapo u përmirësua ime shoqe, një ditë vijnë e me arrestojnë. Më akuzuan se unë ia kisha rrëmbyer lekët sime shoqeje, më dënuan përsëri, pesë vjet.

• Domethënë – tha Mazllëmi – si kundër nesh, edhe ndërmjet jush, nuk është vërtetë ajo si

thonë që jeni grusht e të pa ndarë.

• Po!
• Dikur e besoja edhe unë – tha Resmiu. Megjithëse ti je dënuar shumë, unë të kam zili, ty!
• Pse?
• Se unë jam dënuar për vjedhje, edhe se nuk vodha, kur të lirohem do më thonë ordiner.

Emri më i urryer për një njeri të ndershëm. Do më pëlqente të dënohesha për axhitacion apo agjenturë si ty, vetëm ordiner mos më thoshin. Ka ofezë më të rëndë, që pasi të lirohem nga burgu të dëgjoj kur të thonë: “Hë se ordiner burrë është! Për vjedhje shkoi në burg”. Kush beson se unë nuk kam vjedhur. Si duket, padrejtësia që im at të beri ty, iu shpërblye me padrejtësinë kundër meje. Mua gjithë jetën kjo e pa drejtë do më vrasë në shpirt. “E ka vërtetuar drejtësia, do të thonë, – ajo drejtësi që si për ju edhe për mua ka qenë e padrejtë. Gjithë kjo ndodhi, vetëm se unë, nuk bëra padrejtësi, ashtu si bënte im at.

• Mirë more djalë – i tha Mazllëmi Resmiut – vëntë drejtësi Perëndia meqë nuk ka njerëzia!
• Ç’ punë ka Perëndia me ne more? Ne e kemi mohuar dhe Ajo na ka lënë të bëjmë si të duamë me njëri-tjetrin.
• Kur shkuan në burg, këta morën vesh se ishin akuzuar se gjoja do helmonin ujin e qytetit,

dhe u gjykuan për agjenturë, sepse akuza e parë donte fakte, e dyta ishte si axhitacioni të akuzonin dhe të dënonin.

---

---

---

EDHE PERËNDIA TË DËNON KUR TRADHËTOHET ATDHEU

Brahim AVDYLI:

Kur më rrahnin armiqtë me gjëra të forta mbi trupin, kokën, brinjët, kudo që kapin goditjet e tyre, mua më zë rëndë alivania, të fiktë, apo e humbi terësisht vetëdijen. Atëherë nuk i dëgjoj aspak të mallkuarit nëse më godasin prap apo kanë pushuar. Me humor të zi, kur nuk mund të qeshja, e quaja “gjumë”. Pra, “flija” tërësisht dhe gjumë po e quaj. Ashtu dhe asisojit: gjumë të thellë, sepse gjumi i vërtetë është një gjumë i ëmbël, të cilin e ëndërrojmë.

Nuk kemi shtrojë e mbulojë të butë apo të nxehtë që ta shtrojmë, por vetëm në ëndërra. Madje, ta shtronim në pupla, sado që trupi i ynë shkallmohej e dridhej nëpër ndonjë pikë balte, psh. guri të madh e të thepisur të kthinave të dënimit, ku na shtoheshin edhe më shumë dhembjet. Me iluzione e benim pak gjumë, nëse mund të quhej gjumë. Ëndërrat asnjëherë nuk mund të na i ndalnin. Me ëndërra bëheshim se i mbërrinim ato të cilat gjithmonë na mungonin. Me ëndërra “nxeheshim” nëpër cegma të ftofta, duke paramenduar vatrën tonë, me zjarrin bubullak të druve.

Edhe gjumi im i kësaj nate nuk ishte gjumë i vërtetë, po një vdekje “klinike” apo artificiale, nëpër të cilin do të flija gjithmonë. Po, po, nuk do të zgjohesha më. Isha lodhur së duruari goditjet e pa fund. Po e quaja kështu me humorin e zi, si të zitë e kësaj jete. Nga të idhtit e kësaj jete qe zhdukur nga fjalori im fjala “qeshje”. Nejse! Tani për tani, po e lëmë këtë punë. Ka kohë kur do ti “lexoni” apo do t`i provoni këto dhembje, një nga një. Për dhembjet e mia nuk do të flas tjetër. I kuptoni këto gjëra apo nuk i kuptoni, nuk më luan rol aq me rëndësi.

Po u tregoj kur filloi të më ringjallet vetëdija më së pari në mendjen time. Ajo që të bën të ndjehesh gjallë dhe të zgjon prap në jetë, është mendja. Të thërret nga ndërdija “zgjohu, sepse ti mund të ngritesh prapë”. Sikur e thërret vetëdijen që të zgjohet. E pashë në mendjen time, po e shpjegoj, se në mes të errësirës së madhe, zi si korbi, terrinë e plotë, një pikë të vogël, e cila në kulmin e errësirës ishte si e bardhë e filloi të bëhëj nga errësira pak nga pak dritë. Erdhi duke u rritur në atë errësirë dhe u bë shkreptimë e madhe drite. Një zë ndëgjohej me të madhe nga prapavija: “Bir, zgjohu! Mos flej”. Por nuk e dalloja nëse ishte ai zë që kumbonte si zëri i babait tim apo zëri i Atit të Madh.

Duke u afruar apo duke e zënë hapësirën e mendjes një burrë i ulur këmbë- kryq, i cili e zinte mesin e dritës së bardhë e ishte mjaft serioz, por me dhembje të thellë, fillova të ndieja pak nga pak veten të gjallë, sa të lëvizë së pari gjishtat e mi, në përpjekje të vazhduashme për të lëvizur nga vendi e për ta pritur si duhej atë burrë të burrave prej qiellit, që ishte një rastësi.

“Më vjen keq, biri im!”– më tha. “Ti nuk e di ndoshta se jam krijuesi i madh i botës suaj, me të gjitha gjërat e mira, që i mbanë i tërë rruzulli tokësor. Dita dhe nata ndahen nga njëra-tjetra, pra drita dhe errësira, jeta e vdekja, e mira dhe e keqja, etj. Kundërshtar i imi është Kryedjali, demoni i madh, ndërsa unë jam Kryezoti i kësaj bote. Ai është i dënuar në mes të tokës dhe përpiqet ti mbledhë të vdekurit, kurse jam mbi tokë, ME DRITË JETE, i mbledhi ata që nuk e duan djallin, por mësimet e mia e më identifikojnë me DIELLIN.

Jeta e juaj është jetë e përkohshme, ndërsa kur i jepni të gjitha detyrat tuaja, u marrin engjujt e mi, në jetën e përjetshme. Prandaj po të them se duhet të vuash edhe pak në jetën e përkohshme, aq sa të nevojitet ty, sepse je i ditur dhe mund tu tregojsh ate që kanë nevojë të tjerët. Të mundojnë e të mundojnë, aq sa nuk mund të mendohet, me trika të shumta të jetës së përkohshme, me dhumë të paparë, sepse janë të gatuar prej djallit, jo prej meje… Më vjen keq, më vjen keq për ty!…”

“Më kanë marrë në duart e veta me inat, larg qofshin prej të gjithë njerëzve që janë në vijen e mësimeve tuaja dhe prej meje, mallkuar qofshim, e nuk do të më lëshojnë deri sa të vdes, me emrin tuaj nëpër gojë, të qofshim falë!…”– mezi iu shpreha me këtë alivani të vdekjes, të vdekje-lindjes apo rilindjes.

“E di, e di biri im! Por, ata të mundojnë e të mundojnë deri sa u duron, sepse me durim afrohesh prej meje… Ti e kupton këtë lojë të turpshme të kësaj që i thonë jetë e përkohshme, në të cilën provohesh me çdo gjë. Është si purgatori. Në këtë botë, që ju e quani “jetë”, të dytë i kemi influencat tona, Unë e Kryedemoni, por, të mallkuarin e kam lënë të lidhur në zingjirë, në mes të tokës. Përpiqet që të influencojë, edhe me rrahje, madje me të gjitha mënyrat e liga.

Nga të gjitha këto, dua të shpjegoj se ti dëshiron vetëm me dorën që të dridhet dhe me gjakun tënd prej damareve të shkruash të vërtetën dhe vetëm të vërtetën, për hirë timin, dhe të bëhesh kurban për të gjithë të mirët! Paramendo: kjo është shumë e madhe, është një dhunti e veçantë, është miradi! Me këtë sakrificë tuajën do ta mbrojsh të drejtën time të përgjithshme, por edhe të drejtën individuale.

Dëshiron t`ua lësh brezave përvojën tënde të dhimbshme, që edhe ata të kuptojnë me kohë dhe të mos bien nëpër kësi vuajtjesh. Me vjen keq që po vuan, por trupin tënd prej dheut e ke bërë sakrificë për të gjithë të tjerët. Kjo është më e arritura prej teje, më e madhja sakrificë e jotja! Më dhimbsesh për trupin tënd, sepse unë ta kam dhënë për të jetuar, e duhet ta vlerësoj pa tjetër edhe vdekjen tuaj”…

Zoti i Madh u ndal dhe po më shikonte me dhembje të pakrahasueshme. U mendova ashtu i shtrirë siç isha nëpër rrepticat e kësaj përplasje, nën e mbi normalen e jetës, dhe arrita të flas para të Madhit Zot:

“Faleminderit shumë, o Zot i Madh, i Gjithfuqishën, ty të qofshim falë! Forcoma me hirin tuaj, o Krijuesi im, nëpër të gjitha këto vuajtje të miat derisa të plotësoj detyrën time; jepëm mundësi që të shkruaj kështu si e qartësuat JU, dhe siç do të jetë më së miri për të gjithë të tjerët! Më jep mundësi me dashurinë e me dhembjen tuaj të madhe, që këto shënime të shkruara me gjakun e damarëve të mi ti gjëjë vetëm një burrë i dheut, si trupi im, që do ti shpëtojë këto të dhëna e do t`ua japë njerëzve të tjerë. Atëherë, nuk po më dhimset aspak jeta e përkohshme nëpër këto vuajtje dhe erdha pastaj në jetën e përjetshme, me engjujt tuaj”.

Drita e tij e madhe shkëlqeu tri herë radhazi dhe u rrit edhe më tutje. Ai bëri sikur buzëqeshi, por e ndali pak pranë vetes shkëlqimin e tij dhe e zgjati dorën  e djathtë përtej vetes:

“Biri im! U plotësuan këto dëshira tuajat, ndonëse më dhemb shpirti për ty. Sakrificat tua vetëm për njerëzit e paditur për drejtësi, janë një pjesë e të vërtetës që të dhemb. Dhembja, edhe e gjakosur, krijon përvojën e vuajtur, përvojën më të madhe. TI, ME TË VËRTETËN E MBRONË TË DREJTËN. AI QË E THOTË SE ËSHTË I GATSHËM PËR KËTO, E GËZON MIRADINË DHE DASHURINË TIME TË PAVDEKSHME. Zgjohu biri im, e shikoji nën dorën time njerëzit tuaj se çka bëjnë, kur ti jap dritë për ta parë! Ashtu do ta kesh pamjen e gjallë.”

“Po, po, o i lumi Zot i Madh e Krijuesi i Gjithfuqishëm, i Gjithëdijshëm, i Gjithë-mëshirshëm! Me gjithë dhembjen time, unë po zgjohem përsëri!“ -iu përgjegja me fuqinë që po më ngjallej. “Por të lutem, të lutem, mi zvogëlo ndenjat e mia, sepse më godasin kudo, edhe nëse nuk do të shoh mirë! Mi kanë lënduar sytë…”

“E di, e di këtë çështje. Tani, e kam pak më lehtë!”– më tha Zoti i Madh duke buzëqeshur. “Ti, kur të duash, më ke në zemër! Zemrën e ke shumë të fortë e të pastërt. Po të ndihmoj që ta mbashë frymën edhe me pak mushkëri”.

Drita, në qendër të trurit, u transformua. Sikur e pushtoi tërë mendjen dhe ndërroi formë sa qel e mbyll sytë. Zoti i Madh u zhduk prapa dritës së tij. Kisha kaluar mbi realen. U ngrita dhe me mundime po i hapja sytë. E fshiva gjakun mbi sytë e mi, me shpinë të dorës, ngadalë e pa i shtypur fort.

Ktheva sytë të shoh botën poshtë meje në një fluskë të madhe shiqimi dhe pashë se si njerëzt e mi ishin ulur së bashku me armiqtë tanë më të mëdhenj, të cilët flisnin edhe gjuhët e tyre dhe buzëqeshnin, pinin pije të ndryshme me alkoohol dhe lëkundeshin të përqafuar me ata që deri dje kanë qenë dhunuesit më të mëdhenj të lirisë e të moralit tonë; që patën dhunuar gratë tona, motrat tona, e mbytur fëmijët tanë, me gjithë të tjerët, pasi i kishin fshirë “kokrrat” e tyre. I kishin joshur edhe më tutje me pak të holla budallenjtë e mallkuar prej nesh, armiqtë më të mëdhenj të Zotit e njerëzimit. Ata i “ndjellën” për të qenë aty në mes të asaj ordie djajsh; ata që mija lojëra dinin që t`i organizonin dhe përpiqen edhe sot që të mos i lëshojnë prej dore.

KUSH HYNË NË LOJË ME DJALLIN, E NGRITË KËMBËN SI DO VALLJA. Ndër të tjera, pazarllëqet më të turpshme e më të dhimbshme me pjesët e tokës sonë i kanë bërë, gjoja për të “hyrë në Evropë”, sikur ne nuk paskemi “dyer të hapura”, ndonëse e ndërtojmë me djersën e me gjakun tonë më të mirë këtë kontinent, nëpër të gjitha qendrat më të mëdha.

A ka kuptim “liria” e jonë me këta të cilët quheshin “njerëz të Evropës” e janë “zotër” të rrejshëm të saj, të kyqur në qendër të Evropës, së bashku me ne e të tjerët?! A ka kuptim “liria” me këta “armiq të djeshëm”, e të cilët sot i kryesojnë të gjitha firmat e mëdha të Evropës, e neve na “shesin mend”?! A është “liri” kjo liri e tyre e madhe, sepse qenka bërë me të gjitha “qeveritë” e jo të popujve, më së pari të armiqve tanë më të mëdhenj Bashkimi i Europian?! A keni ju sy të kthjellët që të shihni kush është “bashkuar” me Evropën përpara nesh?!…

Kuptimi i lirisë na delka tjetër për lirinë dhe e harron “lirinë kombëtare”. Liria më shumë i ngjanë lirisë më të madhe për të vepruar lirshëm çkado të duash e kur të duash e si të jetë më e logjikshme për ty, pa e rrokur klasën e madhe në pikëpyetje?! Ne u dashka pikërisht “të duam” ata të cilët kanë qenë dje sistem i tmershëm edhe kundër “lirisë” tënde të vogël e qënkan shndërruar papriturazi në pjesë “të tërësisë”, të cilët “me paqe”paskan të drejtë të marrin nga një copë tjetër toke, e cila na është lënë amanet nga stërgjyshët tanë, duke harruar me qëllim Dardaninë, që ka qenë një Mbretëri, dhe një mbretëri iliro-shqiptare, kur nuk kishte askund këndejpari “serbë”, “bullgarë”, “grekë”, “malazezë”, “sllavo-makedon”, “rusë”, “turk”, etj., të cilëve u thonë sot me pietet “popuj të Europës” apo “Europianë”, sepse “popujt” janë një konglomerat nga baza e tyre fetare, e jo “popull i vendit”, të cilët nuk i cakton feja, por etnia.

Kjo “Evropë” a mos e ka mundësinë globale të na zhvesh krejtësisht nga të drejtat kombëtare, që ne të mos shihemi as në një fluskë shamponi?!…

E kujtoj një thënie antitezë të patriotit prijetar Naum Veqilharxhi, i cili ka jetuar herët: “Nuk ka këshillë më të keqe nga ajo që e shtynë njeriun të mohojë kombin e tij!” Këta, janë njerëzit tanë, nuk do mend se flasin shqip!…

Ne, Shqipërinë, Kosovën, Maqedoninë, Çamërinë, tokën shqiptaro-ilire kudo që ishte ajo, e kishim si idol gjatë tërë jetës. Këto toka i lavdëronim atje ku nuk e meritonin dhe qenë përplot shqiptarë, por u zhgënjyem në shumë drejtime; që luftuam për to; për vegjëlinë tonë; për komb apo etni; për njerëzit tanë, që ishin të shtypur me gjak, të ç`njerëzuar, të robëruar, të privuar nga çdo e drejtë e jetës së mbushur plot e përplot me padrejtësi; të shtyrë me dhunë të degdisej sa më largë që të ishte e mundur, vetëm për të siguruar një kafshore buke; të prekur kudo në moral, te gratë e lëna vetëm, motrat e vajzat, etj…

E sot?! Në Kosovë u kthye klasa e jonë e prijetarëve në klasë të korruptuarve prej luftës së fundit, madje në një klasë e të korruptuarve të pasurisë tokësore, bankare, sigurimeve, të investimeve nga të tjerët, konkurset e privatizimit të pasurisë e pronës së shoqërisë në një pronë private dhe e ndërtimit të firmave private me pasuri të fshehur, të dhënë nga armiqët tanë, të cilët, dje kanë vrarë e prerë kudo, ndërsa sot po “investojnë” si “dashamirë të zhvillimit”; etj.

Më e keqja është se në tërë Kosovën shkoi puna keq dhe në vend se të bëhej Dardania, na etiketuan “kosovar”, që nuk është e drejtë, sepse nuk ka “komb kosovar”, por komb shqiptar, i cili flet shqip, madje 80% e popullatës është e kësaj etnie. Këta “luftëtarë” të djeshëm, që u kthyen në “prijetarë të sotëm” me votën tonë e na e vjedhin mbështetjen tonë, që të kënë “ligjshmëri” të prijnë përpara, sa të shesin tokën tonë, tokën e të parëve tanë, dhe të legjitimojnë këtë tradhëti, pa arritur asnjë copë tjetër të tokës sonë, e cila ka mbetuar vite me radhë në duar të armiqve, me Nishin, pra Shqipëria Verilindore; Sanxhaku, toka e jonë e Malit të Zi; Çameria; Maqedonia jonë në Greqi e toka shqipfolëse e Maqedonisë, deri në malet e larta të Kumanovës; e më tutje. A bëhet që klasa e jonë “prijetare”, d.m.th. klasa politike, të jetë e para në shpërfilljen e madhe kombëtare dhe shtetërore?! A bëhet kështu, a bëhet?!…

Kjo është marrëzi e paparë! Lokja e jonë e madhe, nëna e jonë, mëma e jonë, ti, At i shenjtë, që na i le këto troje brez pas brezi, si trashëgim, që qindra herë i lamë me gjak, edhe me fëmijët e shumtë e të shëndosh nën sopatat e pushkët e këtyre armiqve të mëdhenj, të kryearmiqve, tani të harrojmë atdheun tonë apo siç i thonë vëllezërit tanë, në të njëjtën vatër “mëmëdhe”, e të vihemi nën lakun e tyre me sopata në dorë; të hymë nën flamujt e tyre me gjashtë yje, të cilët asnjëherë nuk i kemi parë në qiellin tonë; të bëhemi “multinacional”; pra 80% të bëhen baraz me të tjerët; e cila është pjesa me e shenjë, më vuajtura pjesë e ATDHEUT, një copë toke e të quajtur kështu nga armiqtë tanë “Kosovë”, e të cilën e dëshironim e përpiqeshim shekuj me radhë që të ishte toke e lirë e të bashkohej me shtetin amë- Shqipërinë, pa e ditur se edhe ajo vetë mund të shitej te Greku, Sllavi, “Makedoni”, Rusi, Italiani, Serbi, Turki, e dreçi dhe i biri, e kudo tjetër, por që të mos jetë “e denjë” për atë luftë që e bëmë?!…

Ne, a po ua lëmë djemëve tanë tokën pa fjalë apo me fjalë?! Botën e mirrnim si“shembull”, e bota na logaritë më shumë si “islam”, se sa në fetë e tjera, në vend se të na shohë të gjithëve si “shqiptarë”, të caktuar me etni, si komb!…

Më kujtohet një fjalë e Hoxhë Mulla Idriz Gjilanit: “Kemi tri fe, kemi vetëm një Atdhe të përbashkët, një gjak vëllazëror e një gjuhë, një diell e një Zot. Detyrë mbi detyra kemi bashkimin dhe mbrojtjen e atdheut”.

Pra, a e kemi bashkimin dhe mbrojtjen e atdheut ku do të futet ai, si detyrë mbi detyrat, edhe në qoftë se na rrahim për vdekje, siç më rrahim mua?! A nuk është ky ideal i lartë i njeriut, në çdo pozitë politike e prijetare që të rastisë?!…

Unë po ua lë këtë vërejtje të madhe:

“EDHE PERËNDIA TË DËNON, KUR TRADHËTOHET ATDHEU!!”…

Lumi Danube, një emërtim i lashtë; iliro -shqiptar

 

 

Danubi është lumi më i gjatë, 2850 km, që përshkon Europën nga perëndimi në lindje. Ai buron në Pyllin e Zi, në Gjermaninë jugore dhe derdhet në Detin e Zi .

“Danubi”, lumi më i madh i Gjermanisë, ngrihet në Martins kapelle në një zonë të egër dhe të vetmuar të Pyllit të Zi, i quajtur “Brege” në origjinën e saj dhe formon lumin e Danubit në Donaueschingen  aty ku bashkohet me degëzimin tjetër  “Brigach ”

 

Etimologji e emrit: “Danub”

 

Danubi (/dænjuːb / dan-EWB, i njohur me emra të ndryshëm në gjuhë të tjera) është lumi i dytë më i gjatë i Evropës, pas lumit Vollga

Emri Latin Danuvius është një nga një numër i emrave të vjetër të lumenjve të Europës që rrjedhin nga një *DanuProto-Indo-Europiane.

 

Emra të tjerë të këtij lumi nga e njëjta rrënjë përfshijnë Dunajec, Dzvina / Daugava, Don, Donets, Dnieper, Dniestr dhe Dysna.

Në Rigvedic sanskritisht, “Danu” do të thotë “fluide, rënie“, në Avestan, e njëjta fjalë do të thotë “lumë”.

Ky lumë ndërkohë i njohur për grekët si ISTROS (Ἴστρος) një huamarrje nga një emër Daco-trak që do të thotë “i fortë, i shpejtë!”

Po në gjuhën nga më të vjetrat indoeuropiane, pra në gjuhën shqipe, çkuptim ka fjala: “Danup”?

Fillimisht nga letrat shkencore mësojmë se emri i lumit “Danub” shqiptohet

dænjuːb; dênjuub; në shqip përshtatur; Dënj-ub, gjithashtu theksohet se kjo fjalë rrjedh prej  një rrënje PIE. “Danu”e cila në gjuhën e vjetër sanskritishte do të thotë:

Danu = fluide, rënie. (i flladshëm)

 

Pikërisht këtu ndalemi, duke ju rreferuar rrënjësProto-Indo-Europiane, dhe asaj  së vjetrës Sanskritishte,  ku “Danu = Rënie” (fluid, fluide), kjo fjalë e cila në gjuhën shqipe gjendet e plotfuqishme bindëse, kokforte duke ju rreferuar edhe të dhënave të këtij lumi gjigand me gjatësi 2857km, i cili përshkon plot 10 vende nga europa perëndimore deri në juglindje me grykderdhjen e tij në Detin e Zi, me një qetësi të plotë gati  të ‹‹frikshme›› e duket sikur ky ujë gjatë gjithë kohës  brenda në shtratin e tij tështruar dhe të ulët “fle” ri i pa lëvizur, i lodhur, i denjur, i ndênjur “dænju”vazhdimisht në rrugën e tij të gjatë me ujra gjithashtu plot i dendur.

 

Ky është: Danubi–fluid, Danubi-lumë – i ulët krejt i gjithi në ultësirë i qetë, i ndenjur (gjol) – (i)tani/’:ub, h’umb, gjatë gjithë gjatësisë, shtrirjes së tij, ai është veçse i qetë i ëmbël valvitës, fl-uit, si ujrat e saj magjepse si shtojzovallet e qeta në vals e sipër, por herë here edhe të furishme.

Në gjuhën shqipe fjala “lumë” ka kuptimin njëkohësisht “i ulët”-  m’ul, më ulët, d’në të,  poshtë, nga poshtë nga nën’të.

 

Ky lumë me burimin e tij kryesor në majat e malit, “brigjet” e Pyllit të Zi, buron aty në ato maja quajtur me të njëjtin emër si në gjuhën shqipe: “Brige = brigje” dhe hyn në Brigach pasi rrjedh 90 metra “nën tokë”bashkohet pas 1.5 km. në Brigach dhe  pas kësaj ky lumë aty emërtohet:Dænjuːb; Danupe.

Burimi është një nga 22 burimet në zonën e kryqëzimit të Brigach dhe Breg. Të gjitha këto burime janë të ushqyera nga të dy prrenjtë e ujit që rrjedhin nga larg mbi ta grumbulluar reshjet në një shtrirje pllaje të një peizazhi të quajtur Baar. (livadhe, lëndina, kullota). 

Fiks aty në këtë pellg, terren i ulët malor ndodhet qyteti gjerman, Donaueschingen pranë bashkimit të dy burimeve të lumit Danub (në gjermanisht: Donau; [2] Emri i qytetit është një eponym).

Pra ky qytet mban emrin e lumit “Danub” eponym me kuptimin e “ujit Dë në të” po edhe i qetë; “i denjëtë”, “i ndenjur” (i daltë, nga/dal-të) aty historikisht konsideruar, Burimin e Danubit, Burimi i Donaubach në Donaueschingen. 

Mundemi të themi se kjo është edhe vija që ndan (Dan/ub), dy vendet me të hershme hitorikisht midis të bardhës, “Borei – Europës” së akullt dhe gadishullit Ilrik.

Në fjalorin e gjuhës shqipe kemi:

UBËL f. Gropë e madhe, që e hapin në vendet malore ku s’ka kroje për të mbledhur ujin e shiut zakonisht, për bagëtinë. Ubël e thellë (e cekët). Ujë uble. Pinë në ubël.

Pra kjo fjalë e shqipes përforcon edhe njëherë idenë se luimi dan+ub, ka kuptimin e një lumi  të ‘humbur’ poshtë nivelit të brigjeve të tij, i qetë, humbaraq, i fundosur, etj sinonime të fjalës *ub’ pra lumi Danupit në gjuhën shqipe jep të njëjtin kuptim; Dænju; Dënju = “i ndënjur, i qetë – fluid, i rënë- i ulët, lumë” njëjtë si në gjuhën e lashtë, sanskritishte, ku: “Danu = fluide, i ulët, i rënë”, i shtruar, jo i rrëmbyer.

 

 

Mili Butka @ Gjuha Shqipe

*Aleksandër Hasanas*

Pse Eliktriçisti dhe sigurimci shqiptar Bajram Doka sulmon akademikët shqiptar

REAGIM PUBLIKË I AKADEMISË SË SHKENCAVE DHE

ARTEVE SHQIPTARO-AMERIKANE ,NEW YORK,TIRANË,

PRISHTINË DHE SHKUP

Bajram Doka 

PËRÇARËSI DHE SHPIFËSI BAJRAM DOKA KUNDËR AKADEMISË NË NJU JORK DHE DREJTUESVE TË SAJ AKADEMIK PROF.DR.SKENDËR KODRA.

Shpifësit, përçarësit, njerëzit e paaftë, misionarët e agjentuarave të huaja (serbe dhe ruse), të infiltruar edhe në Akademinë Shqiptare Amerikane të Shkencave dhe Arteve në Nju Jork, tani e dinë ku e kanë vendin, të kota i kanë përpjekjet për të shpifur kundër drejtuesve të kësaj Akedemie dhe kryetarit të saj, Prof. dr. Skender Kodra,PH.D.


Çështja shqiptare, punët e diasporës, të lëvizjes politike dhe kulturore jashtë Atdheut, as punët e Akademisë në Nju Jork, nuk zgjidhen nëpër rrjetet sociale, përmes shpifjeve dhe ofendieve publike ndaj personaliteteve më të devotshëm e të merituar, por në forume dhe kuvende burrash të përkushtuar për çështjen kombëtare, me vepra e jo me fjalë.

Departamenti për mardhënie më publikun i ASHASHA , e përcjellim veprimtarinë e njëfarë përçarësi, shpifësi dhe karrieristi të çartur, që është i përjashtuar në shkurt të këtij viti , me emrin Bajram Doka, që gjatë kohës së monizmit në Tiranë ka punuar si elektriçist në Sigurimin shqiptar dhe për të cilin kemi njohuri të mjaftueshme se kush është dhe cili është misioni i tij në SHBA, cilat janë shërbimet që e paguajnë dhe çka duan të arrijnë përmes tij.

Akademia, si çdo institucion tjetër me përgjegësi të lartë, i ka organet e veta ku trajtohen politikat e saj zhvillimore, puna dhe aktivitetet, në SHBA, Evropë ,Shqipëri,Kosovë,Maqedoni,Kosovë Lindote, Malin e Zi dhe Çamêri!

Po kush është Akademik Prof.Dr.Skendër Kodra ?

Prof. Dr. Skënder Kodra u lind më 13.05.1946 në Istog të Kosovës, ku kreu shkollën fillore. Shkollën e mesme e vazhdoi në Gjakovë dhe Pejë. Autoritetet qeveritare serbe e burgosen për motive patriotike. Në shumë raste kaloi nëpër burgjet e Prishtinës, Gjakovës, Ferizajt, Suharekës në Ce Zene e Beogradit dhe veçanërisht në burgun e Pejës.

Më 1969 emigroi në Itali e pas një viti në SHBA, ku edhe mori statusin e refugjatit politik. Në SHBA më 1980 mbaron shkollën e mesme.

Më 1986 përfundon shkëlqyeshëm studimet e larta në Universitetin “Mercy College”, në degën e psikologjisë dhe pas një viti kreu studimet pasuniversitare në “Long Island University” dhe laureohet me titullin Master degry.

Në vitin 1991 mbron doktoraturën me temën “Shkaqet që çojnë në skizofreni” dhe merr titullin më të lartë shkencor në SHBA PH.D. Më tej u specializua në një profil më të ngushtë në fushën e Psikologjisë Klinike.

Veprimtaria e tij është e larmishme si profesor, psikolog e shkencëtar.

Ligjëron në tri universitete me studentë nga e gjithë bota. Ai ka një veprimtari të begatë veçanërisht në Psikologjinë klinike, të cilën e ka pasuruar dhe me përvojën e madhe në spitalet ushtarake të psikiatrisë në New York, ku punoi për dhjetë vjet me pacientë të Luftës së Dytë Botërore dhe të Luftës së Vietnamit.

Diturinë dhe përvojën e tij si psikolog dhe shkencëtar, Prof. Dr. Skënder Kodra e ka përcjellë në tetë libra si: Evoluimi i Trurit Dje, Sot dhe Nesër Library of Congress (June 11. 2001) Definition of personality. Tiranë (Library of Congress (2003) Drugs and its Impact. Tirane Library of Congress (June, 11.2004) Road Map Opportunities in Cilinical Psychology, Tiranë Library of Congress (June 12.2006) Library of Congress 101 Independence Ave, S.E. Uashington D.C. 20559-6000.

I brumosur me ndjenja të larta atdhedashurie dhe si intelektual i përgatitur në SHBA, Skënder Kodra ka dhënë një kontribut të çmuar dhe për popullin shqiptar.

Në vitin 1995 ai themeloi Akademinë Shqiptaro-Amerikane të Shkencave dhe Arteve me qendër në New York dhe vazhdon të jetë aktiv si kryetar i kësaj Akademie.

Me ndryshimet demokratike në Shqipëri, Prof. Dr. Skënder Kodra vazhdoi të kontribuoj edhe në dheun amë. Ai punoi dy vjet në Tiranë si klinicist pranë Klinikës psikiatrike të Fakultetit të Mjekësisë në Universitetin e Tiranës, ku përgatiti dhe ligjëroi leksione të ndryshme.

Me kënaqësi ai i dhuroi kësaj klinike një bibliotekë të pasur me literaturë masive të psikiatrisë klinike amerikane. Gjatë kësaj kohe në Radio Tirana ai mbajti një rubrikë të përjavshme me temë nga psikiatria.

Në këtë periudhë Prof. Dr. Skënder Kodra viziton sërish vendlindjen e tij Kosovën, ku zhvillon një veprimtari të dendur shkencore dhe patriotike, aq sa siç thoshin dhe vendasit, klinika e tij u kthye në një istikam lufte.

Pushtuesit serb ia bastisën klinikën dhe e arrestuan për ta detyruar të pajisej me dokumente serbe. Zoti Skënder Kodra nuk pranon dhe largohet i detyruar nga atdheu i tij.

Në verën e vitit të Luftës në Kosovë, Prof. Dr. Skënder Kodra shkoi në ndihmë të të dëbuarve kosovarë, në kampet e shumta në Shqipëri, si dhe në spitalin Ushtarak në Tiranë.

Djali i tij Isai ushtarak dhe i lindur në SHBA, u radhit në radhët e UÇK-së në Kosovë, ashtu si dhe shumë të tjerë nga të afërmit e familjes Kodra.

Personaliteti i Prof. Dr. Skënder Kodra është i njohur në SHBA, në vende të ndryshme të Evropës dhe në të gjitha trojet shqiptare.

Ai ka qenë këshilltar pranë Ministrisë së Shëndetësisë në Shtetin e New Yorkut, është anëtar i Shoqatës së Doktorëve në Shtetin e New Yorkut, Anëtar i Shoqatës të sëmundjeve psikike “Sigmund Frojd” të Austrisë, nënkryetar i Akademisë së Intelektualëve Shqiptarë të Shkencës dhe Artit në Kosovë, anëtar i Shoqatës së Psikiatërve në Shqipëri, etj.

Prof. Dr. Skënder Kodra vazhdon të jetë aktiv si mjek, si pedagog, si shkencëtar.

Ai vazhdon të publikojë libra dhe studime shkencore në revistën “Dituria”, organ i Akademisë Shqiptaro_Amerikane me qendër në New York, Akadmi të cilën e drejton me pasion dhe profesionalizëm, si dhe në shumë revista e gazeta prestigjioze në SHBA dhe Shqipëri.

Figura poliedrike e Prof. Dr. Skënder Kodra, është kthyer në një simbol për komunitetin shqiptar në SHBA, Kosovë dhe Shqipëri, si një njeri me energji të pashtershme humane e patriotike

Drejtori i Departamenti për mardhënie më publikun

Akademik Prof.Dr.Flori Bruqi,Ph.D

Nju Jork,Tiranë,Prishtinë,Shkup, 21 prill 2018



****

Bajram Doko, mos u tallni me historianët dhe shkencëtarët shqiptarë.

‎Ilmi Veliu‎ për Bajram Doka

Nëntor 29 në 7:29.PD · 

https://www.etimologji.com/2017/12/06/bajram-doko-mos-u-tallni-me-historianet-dhe-shkencetaret-shqiptare/

….. I nderuari Bajram Doko me shokë … .mos u tallni me historianët dhe shkencëtarët shqiptarë. Ata janë shumë të varfër dhe nuk kan para për të mbuluar asi harxhimesh. Asnjë parti politike dhe asnjë qeveri, ne te gjitha trojet shqiptare, nuk ju intereson për shkencë e Histori, por vetëm për para dhe biznese të flliqura.

Me hargjimet e mia, vite me rradhë kam hulumtuar dhe zbuluar dokumente te reja dhe shumë me rëndësi për Kastriotin në arshivat e Stambollit, me te cilat dokumente ua kam mbyllur gojën shkive që thonin se ai ka qenë maqedonas, grek e serb.

I kam mbështetur për muri dhe i kam detyruar publikisht të pranojnë se Skënderbeu ishte shqiptar, bir shqiptari, dhe se nëna e tij ishte shqiptare nga Pollogu i Tetovës.

E kam pasur tezë doktorature prejardhjen dhe rrënjët familiare të Skënderbeut dhe e kam mbrojtur me sukses para shkive. Tezat e mia i ka pranuar edhe Akademia e Tiranës po edhe e Prishtinës, bashkë me Kristo Frashëri e Oliver Schmmit. Unë me vite kam marrë pjesë nëpër simpoziume, dhe kjo është hera e parë që një akademi organizon simpozium, i fton historianët, por ata të ngratit do te duhet ta marrin bukë e krypë nga shtëpia, sepse shqiptarët e Amerikës janë asimiluar dhe e kan harruar traditën shqiptare që thotë se:  

,,Bukë e krypë e zemër të mirë,,.

Historiani më i madh shqiptarë nga Manastiri i Alfabetit, Reshat Nexhipi, e ka pensionin vetëm 300 dollarë, që nuk i dalin për bukën e gojës dhe jo të paguaj hargjimet deri në Amerikë. Ajo që thuani ju, se historianët të vinë dhe të qëndrojnë me hargjimet e veta eshtë traditë e shkavit, që ti dhe shokët e tu e kini harruar.

Serbi i parë, i dyti, po edhe ne kohën e Titos, shkavi me dhunë i ka thirrur argat gjyshërrit tanë, duke u thënë që bukën ta merrnin me vehte, ose do te vdisnin nga uria. Kosovarët e ngratë, që i ka thirrur argat bugari i parë, 1917, që të ndertonin hekurudhën Gostivar-Kërçovë, kan vdekur nga uria, sepse nuk kan pasur nga të merrnin buk, dhe kafshata e bukës që u eshte dhënë ka qenë shumë e vogël.

Nëse unë e Reshat Nexhipi vendosim të vimë, me ata para që kemi, dhe mbetemi atje pa ngrënë e pa pirë, do të vdesim atje, dhe juve do tu koshtoi shumë më shumë sjellja e kufomave tona në vendëlindje se sa simpoziumi juaj.

E nëse ju e organizoni atë takim për politikanët milionerë dhe biznismenët hajdutë, atëherë ajo eshtë tjetër punë, por duhet tu skjaroni historianëve të ngratë e të varfër që mos të nisen në atë rrugë pa këthim.

Brënda javës që shkoi morëm pjesë ne disa simpoziume për ditën e Alfabetit dhe na u paguan të gjitha harxhimet  ………

Ti thua se do te kemi musafirë nga të gjitha trojet shqiptare dhe nga musafirët kërkoni të paguajnë harxhimet ........ qesharake ......