Nënave shqiptare që kanë humbur djemtë dhe vajzat në luftë.

Prof.Dr.Resmi Osmani 

 Esse

Atje, në Klladushën e Jutbinës së largët, dimërkeqe, me akull e borë, me diell që ndrin e pak nxeh,rrëzë bjeshkëve, me pyje bredhi dhe ahu, me livadhe alpine e kullota, me burime akull të ftohta e të kristalta, ku mrizojnë kopetë dhe hedhin valle shtojzavallet,në bashkësinë arbërore jetonte Ajkuna. 

Ky emër legjendë, që na përcillet nga mitet dhe na vjen nga shekujt e largët, në vargjet e këngëve të kreshnikëve, që këndohen nga lahutarët edhe sot e kësaj dite në odat e burrave.

 Ajkuna zonjë kulle, grua e kreshnikut Gjeto Basho Mujit lavdimadh.E bukur? S’e dimë, rapsodët nuk na e thonë, por me siguri e tillë ishte, se një të tillë do të mirrte për grua një kreshnik, i pëlqyer i Zanav. 

Sa për bukuri shpirti, ajo është e pashoqe. I dhuroi dhe i rriti kreshnikut shtatë djem, shtatë Omerë, të shtatë kreshnikë.Të shtatë ranë në luftërat me shkjetë dhe u varrosën larg, atje në bjeshkë, rrëzë bredhave dhe aheve madhështorë. Shtatë varre, shtatë plagë në zemrën e nënës, shtatë dhimbje shpirti të pafashitura, shtatë drita të shuara nga furtunat mizore të luftrave. 

Megjithatë, në shpirtin dhe zemrën e saj, regëtin një dritë shprese mëmësore,është Omeri i Ri, ngushëllim dhe gëzimi i jetës së nënës, drita e syve, lulja që zbukuron kullën, zëri itij,si cicërimë zogu, kumbon si melodi e gazmon ditët.Ai është nën pekulet dhe dashurinë e nënës, kanakari i saj, që u rrit dhe u burrërua, tashmë trembëdhjetë vjeç, kreshnik e bir kreshniku, ngjeshi armët, i shaloi gjogut dhe ju bashkua çetës së kreshnikëve të prirë nga i ati.

 Ky ishte fati I burrave të asaj dere dhe atij fisi. Ajo se ndalte dot. Sa herë ai dilte me çetën, Ajkuna kishte një parandjenjë që e ligështonte, i ngjallte ankth dhe padurimin deri sa ai të kthehej. Ajo lutej e lutej: ”Zot ruajma djalin e vetëm, të mos e godisë ushta dhe shigjeta, të mos e dërrmojë topuzi, të mos e presë shpata.

 Forcoja krahun, ndizja flakë zemrën, shtoja guximin e trimërinë, kallu frikë armiqve dhe jepi fitoren tim biri” Lutej me shpirt, me gjithë qënien e saj, për dashuri e mëshirë, atij Zoti, që “Na s’jem kanë e Zoti na ka dhanë”” dhe sytë i mbeteshin nga rruga e madhe në pritje të kthimit.Kthimi ishte ngazëllim e çlirim.

Por një ditë, ah ajo ditë kobzezë, Muji dhe Halili u kthyen pa Omerin.

Studjuesit ,janë ndalur më së shumti te vaji i Ajkunës”Ajkuna kjan Omerin”, që është një elegji brilante ,për të mos thënë e pashoqe në folklorin tonë, por në këngët, me një shqyrtim të kujdesshëm ,në zhvillimet heroike, tragjedia epike, paraqitet me tri akte që ngërthejnë dhimbje, dhimbje shpirti dhe pikëllim e dashuri prindërore. 

Amanetin e Omerit,dertin e Mujit dhe vajin e Ajkunës.
Akti i parë. Omeri. i rrethuar nga shkjetë e krajlit, në oborrin e një kishe, lufton heroikisht, por merr plagë të shumta. Mbrrin Muji, e nxjerr gjall të birin, por me nëndë plagë të rënda në shtat dhe niset me gjithë shpejtësinë e gjogëve për në bjeshkë, me shpresë për të mjekuar dhe shpëtuar të birin. 

Omeri e ndjen që jeta po i fiket dhe ai I lutet të atit”Pash i zot Mujo ,qi t’ka dhanë, vend me xanë e ktu mu ndalë, se kah shpirti don me dalë”. Në çastet e fundit të jetës,në krahët e të atit dhe kujdesit të Halilit, nuk mendon për veten që po ikën nga jeta,se trimat edhe vdesin në luftë, se kjo vdekje u ka hije dhe jo ajo nga pleqëria në shtratin e shtëpisë. 

Mendja e tij në regëtimat e fundit të shpirtit, shkon te e ëma, te Ajkuna. Është keqardhja, dhimbja dhe dashuria e birit për nënën, ai në çastin kur jep shpirt, e di e ndjen dhe parafytyron, se si do ta djegë rrufeja e vdekjes së tij zemrën e nënës .

 Ndaj ai i lutet të atit dhe i lë një amanet:

Nji fjal nanës me m’ia thanë

Nji fjal nanës me m’ia çue,

Thueji Omerin te daja e kam çue,

Se jam dekë mos me i diftue

I thotë se ajo e ka dashur fort, dhe ai nuk do që ajo të hidhërohet për të, ta vajtojë dhe mjerohet e të niset me vaj e kuje si qyqe për t’i kërkuar varrin. Është dashuria fisnike e birit për nënën edhe në çastet e shpirtdhënies. Thotë amanetin dhe jeta e tij shuhet, atje në bjeshkën e lartë,në udhëtimin sublim.

Akti i dytë. Ati për birin. Jeta e Omerit, atje në bjeshkë, u shua në krahët e të atit,Mujit. Muji, bashkë më Halilin, gërmojnë varrin posht kurorës së një ahu madhështor. Nuk janë vetëm, edhe zanat lotojnë dhe mirë bilbilat djalin po e vajtojnë. 

Kreshniku, luftëtari, mundësi i bajlozëve dhe krajle-kapidanëve, krenar në dukje, zemërhekur, që ka duruar humbjen e jetës së shokëve dhe shtatë Omerëve, e le mënjanë krenarinë kreshnike, zemra e babait ligshtohet, hidhërimi i humbjes së birit ja helmon jetën, ja çart mendjen dhe gjykimin , bën që nga shpirti t’i shpërthejnë ndjenja të trazuara, një gjëmë e atit për birin, ati fiton mbi kreshnikun. 

Ai udrejtohet bjeshkëve: “Hej medet mori bjeshkë, se tetë Omerë të mirë se i paçë, të tetë ndër ju të dekun i laçë”, pastaj vjen nëma që dushk dhe bar kurrë në to të mos dalë, as ujë në to kurrë mos daltë dhe atyre u thënçin bjeshkët e thata.

Pas kësaj gjëme dhe nëmës,hap varrin dhe e varros djalin.Kreshniku duket se e përcjell të birin në një tjetër jetë nga ajo tokësore në qiellore dhe do që në atë jetën tjetër, djali të mos trazohet, as nga dukuri natyrore as njerëzore.Të prehet në paqe.

 U lutet majave që të mos rrokullisin pranë varrit ortekë bore, sepse Omeri i ri, merohet; u le amanet zogjve që rrotull këngë mos këndojnë,se Omeri i Ri merohet, që barinjtë mos e afrojnë grigjën e mos tu bien fyejve se Omeri i ri ndjen tingëllimën e këmborëve dhe meloditë e fyejve, se Omeri është i ri e përmallohet,turmave aty të mos kalojnë, as të gazmohen as me dajre e tupana të lodrojnë, se aty pushon Omeri djal I ri, përmallohet dhe malli e merr për shtëpi. Ati shfren dhimbjen,zbraz hidhërimin për humbjen e birit, por si burrë e kreshnik ai e ka bindje: ”Se dekë ma e ambël, s’asht se n’luftë mu pre, n’luftë m’u pre, pa i lanë marre vedit!” e që më vonë e gjejmë në shprehjen heroike dhe vetmohuese për atdheun, nderin dhe lirinë “Me dhan jetën si me le ” Ati e mbledh veten, e ndrydh hidhërimin vendin e tij e zë kreshniku i pathyeshëm, që bëhet gati për luftra të tjera, por plaga e shpirtit për bijtë e vdekur në luftë mbetet e hapur.Ngushëllimi i vetëm është hakmarrja ndaj armikut. Gjak për gjak, jetë për jetë.

Por çfarë do t’i thotë e si do t’ia thotë lajmin e kobshëm Ajkunës?
Akti i tretë. Ajkuna. Ah ajo ditë! 

Drita ka rënë, e dritë s’po bën, dielli ka dalë e nuk po nxeh.Ditë që s’paralajmëron asgjë të mirë. Ajkuna, kur sheh që Muji dhe halili vijnë pa Omerin parandjen mynxyrën. E llahtarisur ajo pyet: Mujo djalin ç’ma ka gjet?

Muji e sjell kumtin rrotull, i thotë se e ka lënë të dajat, por pasi Ajkuna e ve në be me Zotin, i thotë të vërtetën: që djalin shkjetë ja kanë vrarë dhe ai e ka varrosur në bjeshkë. Është nga ato kumte që çan gurin dhe than drurin, përvëlon zëmrën e nënës, helm që mpin mendjen, çart gjykimin dhe vetëdijen, që mohon qënien gjer në vetmohim. Shpërthen dhimbja e nënës me një britmë tmerruese: “Qyqja nana e pa djalë!”Janë pak fjalë,por ngërthejnë gjithë mjerimin mëmësor, tronditja është e thellë. 

Ajo nëna- qyqe, duke vajtuar me ligje, merr rrugën e vetme, si e marrë, për te varri i djalit. Dhimbja e shpirtit të nënës për vdekjen e djalit,përveçse thellësisht njerëzore dhe tokësore, shndrrohet në qiellore, merr përmasa kozmike e sureale.Në të marrin pjesë toka, drurët, zogjtë, hëna, yjet, dielli dhe Orwt e malit. 

Ajo mallkon hënën:”Tu shkimtë drita ty o mori hanë/ që s’më çove at natë nji fjalë…./bashk me hi në nji vorr me djalë”.Se do të gjendej aq vend, bri varrit të djalit, të hapej një varr i ri, aty të ishin nën dhe të dy. Mallkimi bie sërish mbi hënën:”Mallkue kjosh o mori hanë/Qysh me e lanë nanën t’pa djalë!” Në hapsirën e qetë të bjeshkës, jehon vetëm vaji i nënës. Zogjtë e malit, kur dëgjojnë vajin, kanë pushuar këngën. Ajkuna,as egjallë as e vdekur, e gjen varrin e djalit, poshtë kurorës së ahut madhështor. Ajo mbështetet mbi një degë të tij,që shtrihet mbi varr dhe loton e loton dhe çurgu i lotëve pikon mbi varr të djalit.

 Nëna, si zakon që e kanë shqiptaret, qan me ligje dhe i drejtohet djalit, ajo se pranon vdekjen, e do atë të gjallë, ashtu të dashur e të mirë se, për të nuk ka vdekje:”Po a s’e din se kush ka ardhë/Qi nuk çohesh për m’u falë/ More i miri i nanëso-ooo!” 

I lutet që djali të dalë nga ai burg-varr i errët, mos e lerë të presë, të flasij me nënën që e ka lindur, e ka rritur, që e ka ushqyer me gjirin dhe dashurinë e saj. Ajo, beson se fjalët e nanës, dashuria, lutjet dhe lotët që lagin varrin, kanë fuqinë që ta ringjallin djalin. Ajo i premton se do t’ia sjellë gjogun, të dalij nga një herë për të lodruar, të freskohet ndër gurra, të shkojë ndër majat bashkë me zana, se varrin ja ruan nana! 

Por, me det, varri është i thellë, mbuluar me dheun e zi, në të drita e yjeve dhe e diellit nuk hyn, vaji i nënës atje nuk ndihet, por veç “ lodja e nanës o veç me mri”. Mbi varrin e djalit, Ajkuna fuqiprerë, mendje trandur, është si një e vdekur e pa kallur. Vaji i saj është dëgjuar dhe ka tronditur edhe orët e bjëshkës, që mbrrijnë, por është von, zemra e nanës nuk e ka duruar dot vdekjen e Omerit dhe është ndalur. Orët, fytyrën lotësh po ia fshijnë, vet e bajnë e e çojnë në Jutbinë.

Ajkunë, o nënë, Niobë e arbërisë! Ti nuk ke vdekur, se ti je pavdekësia. Vaji, gjëma dhe kuja jote, që vjen nga kohërat, sido të largëta, është klithma për jetën, se nëna dhuron jetë, dhe jeta është më e fortë se vdekja, jehona e saj i kaloi qiellit, hënës,yjeve dhe diellit. 

Në gjëmimet e largëta në pranverë, janë edhe jehonat e rënkimeve të tua, e rënkimeve të gjithë nënave, se Ti je në shpirtin e çdo nëne dhe ati, për djemtë e rënë në çdo kohë, në luftë me armiqtë, bajlozët dhe shjketë e djeshëm dhe ata të sotëm, për atdheun, për nderin dhe lirinë. Në atë shiun e shtruar e të qetë pranveror që na dërgon qielli, janë edhe lotët e tua, lotët e nënave të gjithë trevave të Shqipërisë, Kosovës dhe Çamërisë.

 Nga ata lot që lagin tokën, kaptinëzat e lulkuqeve dhe bozhureve, që zgjohen dhe dalin nga nëndheu, janë edhe shpirtrat dhe gjaku i të rënëve,heronjve dhe heroinave, dëshmorëve dhe dëshmoreve të Atdheut. I të masakruarve të katër shkurtit, të Borovës, Paramithisë dhe Filatit , të Tivarit,Prekazit, Drenicës e Reçakut. 

Nuk janë pak, bëhen mijëra. Për ‘ta nuk duhet të kujtohemi e t’u shpiem lule, vetëm në pesë maj, por ti nderojmë çdo ditë e vit të jetës sonë, si një borxh i pashlyer, borxh jete dhe gjaku.Na kanë lënë amanet atdheun.

Në atë puhizën ëmbëlcake të lehtë e të ngrohtë, që fryn e sjell pranverën, është edhe dihatja e frymës sate,për të përtharë lotët që rigojnë faqeve nga sytë e nënave, etërve, nuseve dhe motrave, se ti je edhe e mëshirshme, e dashur dhe keqardhur, për tu lehtësuar brengën dhe jetën. 

Që nuset e reja tw lindin Omerë të Rinj, ti rrisin në paqe,t’u bëjnë dasma, të gëzohen duke mbajtur në pëqi nipër e mbesa, që janë e do të jenë kreshnikë e zana, lulet e trojeve arbërore.

Ajkunë, o motër! Dhimbja jote për tetë Omerët, është edhe në zemrën e motrave arbërore për vëllezërit, qyqe motrat e veshur me të zeza, në lotët e tyre të derdhur në detin e hidhërimit, në buzëqeshjen e munguar, në ditët e tyre të zisë, në ofshamat dhe rënkimet zëmërplasura. 

Është te nuset e reja që u rrëmbeu nga gjiri bashkëshortët e dashur dhe mizorisht u vrau lumturinë në lule të jetës,u hapi plagë që s’u mbyllen kurrë. 

Pikëllimi yt është edhe në sytë e fëmijëve jetimë, që janë vetë pafajësia dhe rriten me halle, shpirtplagosur, pa kujdesin dhe dashurinë e etërve të tyre.

Ajkunë, nënë arbërore, vajtimtare e përjetshme e dhimbjes që s’harrohet kurrë.

Maj- qershor 2019

****



Resmi Osmani u lind në Mazrek të Çamërisë më 5 maj 1940.

 Kreu studimet e larta për Agronomi në Institutin e Lartë Bujqësor në Tiranë, studime të cilat i përfundoi në vitin 1963.

 Ka kryer detyra të rëndësishme drejtuese në prodhimin bujqësor dhe administratën e lartë shtetërore.

Krahas detyrave të tjera ka qenë i angazhuar në veprimtari dhe kërkime shkencore. 

Ai ka botuar 19 tituj librash të profilit tekniko – shkencor, ka shkruar dhe botuar në revista tekniko – shkencore dhe shtypin periodik, brenda e jashtë vendit, mbi 150 tituj artikujsh që përfshijnë mbi tre mijë faqe. 

Për kontributin dhe kualifikimin shkencor mban gradën "Doktor i Shkencave" dhe titullin "Profesor".

Në gjysmën e dytë të viteve 2000,i është perkushtuar letërsise,kritikës së artit dhe publicistikës.

Fryt i kesa pune janë një sërë botimesh si: biografitë e letrarizuara "Jeta e Bedri Lumanit", "Lule në gur" kushtuar jetes së specialistit të shquar të vreshtarisë Todo Gjermani.

 Ka levruar kryesisht temat historike në romanet"Mbretërimi i Pirros së Eoirit", "Mbretëresh Olimpia", Esseja historike "Aleksandri i Madh i Maqedonisë-Miti dhe njeriu". Essene studimore "Bilal Xhaferri Poet i Zemrave Njerëzore" Essenë "Endrrat e ngrira të Enver Kushit, vellimin me tregime "Edhe yjet vdesin" etj. ne publicistikën e vet ka trajtuar probleme të çeshtjes çame, të zhvillimit të letërsisë dhe problemet aktuale. 

Në shtypin e shkruar dhe atë elektronik ka publikuar mbi tridhjetë tregime dhe novela. Krijimtaria e tij eshte pritur mirë nga lexuesit dhe kritika letrare në Agjencionin "  Floripress" etj. 

***



I nderuar zt.Flori Bruqi, pershendetje dhe mbaresi ne misionin tuaj fisnik.

E shoh si detyrim dhe gjej rastin t'ju falnderoj per publikimin ne portalin tuaj dinjitoz te punimeve te mija modeste.

 Ne punimin e Illo Fotos(qe une kam rezervat e mia per vleresimet e tepruara), ju kishit bere nje pune te shkelqter duke e ilustruar me ballinat e disa nga librave te mija.

E postova kete formatim ne fb. dhe u prit me vleresime nga shoket, miqte dhe te njohurit.

E ndjek perdite portalin tuaj kompjuterik, dhe gjej ne te shkrime mjaft interesante.

Keto dit perfundova nje ese, me subjekt ciklin e kreshnikeve( Qe per mua ka po aq madheshti dhe bukuri sa Iliada), bazuar ne elegjine "Ajkuna Kjan Omerin".

 Po e postoj, po e gjetet te mundur, lutem publikojeni ne portalin tuaj.

Me konsideraten me te larte,

Resmi Osmani

Tirane, me 03.06.2019.

MAJI 1950: FOTO E GJIMNAZIT “29 NENTORI” SHKODËR

 Nga Fritz RADOVANI

Një foto shumë e zbehtë e atij Gjimnazi, ashtu si sot jeta dhe Vepra e Herojve të Tij…

Ngjyrat e bukra dhe të gjalla të një brezi studentash të pakrahasueshem në të gjithë Ate Shqipni t’ uritun e të gjakosun, do të mbesin perjetsisht të gjalla e të freskëta si Rozafa! Jam tue folë per Ju vajza e djelmë t’ Asaj Shkodres Martire, ku siluetat tua shndrisin bash si rrezet e atij dielli që Shkodres dhe Zallit të Kirit i dhane shkelqim e lavdi t’ perjetshme!

Jam tue shkrue per Ju Vllazen e Motra, që vetem koha provoi mosnjohjen e fanatizmit…

E këte Permendore të Shenjtë të Gjimnazit t’ Shkodres e ngritën të parët nen shelqet e bregut Bunës, në Samrish të vjeter, Djelmët e Shtrenjtë Bardhosh Dani me Mark Cacaj e Brahim Dergutin, t’ Organizatës “Perpjekja Shqiptare”, e Shkodra u mblue në zi…

Pak muej ma vonë, nga fundi i 1948 aktiviteti i kësaj organizatë do të rifillohet me disa mbledhje që bahën në shtëpi të Alfons Radovanit dhe Viktor Lukës. Asht ajo kohë kur arratiset Lec Vasia, Fetah Myrtja, Zef Shllaku dhe Donat Rexha, të gjithë antarë grupi.

Ishin 26 hetuesi e burgje në Shkodren e lashtë që mbusheshin me Rininë Heroike të Saj.

E këtyne skutave të Gjenocidit do ti sherbente kryetari i deges së mbrendshme Hilmi Seiti, drejtori i Gjimnazit, ish hetuesi i sigurimit Korçës, Skender Villa e antarët e njohun të dy komiteteve të BRPSh, atij të Gjimnazit e shkollës Pedagogjike, të rinjë të zgjedhun konviktor të sjellun nga Jugu, me kerkesë që Hilmia i drejtoi Ministrisë së Mbrendshme:

“Në Gjimnazin e Shkodrës vlon propaganda antikomuniste, na dërgoni sa më parë 100 (njëqint) konviktorë nga Jugu”. (Arkivi M.M.Tiranë, 1998). Edhe gjakbasit erdhën…

Me datën 10 maji 1950 arrëstohen studentët maturantë: Alfons Radovani, Viktor Luka, Et-hem Bakalli, Njazi Uruçi, Mërgim Dani, Nexhip Osmani, Ferit Myftia, Pjerin Vata dhe Gjon Mark Ndoji. Me datën 11 maji përjashtohen nga shkolla (mbas arrëstimit) në një mbledhje të të gjithë studënteve në palestrën e Gjimnazit. Me datën 12 maji vazhdon lista e përjashtimëve me 78 studentë të tjerë të klasave të ndryshme të Gjimnazit, me motivacionin: “Nxënësi… me nr. Amëze… Është përjashtuar përgjithmonë nga të gjitha shkollat e Shqipërisë, se nuk pajtohet me frymën revolucionare të shkollës sonë të re…” Drejtori: (Skënder Villa) d.v… Me këte grup studentash perjashtohet edhe vllau tjeter Tonin Radovani, ndonse ishte nxanës i shkelqyeshem i klasës së dytë Pedagogjike. E po mos t’ ishte dashamirsia e argjentarve Gjon Koja dhe Nush Radovani, as nuk mund të merrej me mend fundi i dy vllazenve të mij nen shpaten e “luftës së kllasave”… Vetem kujtimet e shkrueme nga shkrimtaria zj. Fatbardha Mulleti, ndoshta, na bajnë sot me kalue nder mend vitet e mnershme të Nanës sime nder dyert e kampeve shfarosëse të Asaj Shqipnije që s’po i ndahen asnjëherë vuejtjet e mjerimi i “rilindjes” komuniste. Bani me lotët e Nanave tona një shatrivan në oborrin e Atij Gjimnazi. Ato vazhdojnë me lotue!

Melbourne, Qershor 2019.

“Bondsteel më 7 mijë persona dhe me burg të CIA’s brenda”

Shtetet e Bashkuara të Amerikës e kanë theksuar gjithmonë prezencën e tyre pëmes kampit ushtarak “Bondsteel” i cili gjendet në qytetin e Ferizajt.



Mediumi bullgar, “Novini” i ka kushtuar një artikull këtij kampi ushtarak, i cili cilësohet si baza e dytë ushtarake më e madhe në Evropë.

“Bondsteel” shtrihet në një perimetër prej 405 hektarësh. Kampi është përshtatur për personel prej 7 mijë personash teksa brenda tij është edhe një burg i CIA-s.

Për shkak të pozitës së tij gjeografike, kampi është një bazë shumë e volitshme për aktivitete spiunazhi për Mediteranin Lindor si dhe arenën e Detit të Zi. Po ashtu, nga aty monitorohen edhe rrugët e gazit dhe naftës për në Lindjën e Mesme, Azinë dhe Rusinë lindore dhe BE-në, shkruan kjo gazetë.

Sipas këtij medium, nga kjo bazë amerikanë e kanë rritur influencën e tyre në Ballkan.

Aty Kosova cilësohet si shumë e rëndësishme për SHBA-të, duke qenë se ‘Bondsteel’ është baza e dytë më e madhe amerikane në Evropë.


Mediumi në fund përmend edhe faktin që Kosova aspiron që në të ardhmen të anëtarësohen në BE dhe organizata tjera ndërkombëtare.



Madje pjesa e fundit është më e çuditshmja, ku medium thekson se Kosova si vend i vogël dhe i pavarur është më lehtë e manipulueshme nga SHBA-të

Presidenti Hashim Thaçi në një intervistë për të përjavshmen franceze “L’Express” ka folur për 20 vjetorin e çlirimit të Kosovës, pritjet për samitin e Parisit, dialogun ndërmjet Kosovës dhe Serbisë

Presidenti i Kosovës zt.Hashim Thaçi në një intervistë për të përjavshmen franceze “L’Express” ka folur për 20 vjetorin e çlirimit të Kosovës, pritjet për samitin e Parisit, dialogun ndërmjet Kosovës dhe Serbisë, për perspektivën evropiane dhe liberalizimin e vizave. Kur është pyetur për mundësinë që ai të ftohet nga Tribunali Special, Hashim Thaçi ka thënë se mund të shkojë atje, por si dëshmitar.

Kjo është intervista e plotë e presidentit Thaçi në të përjavshmen prestigjioze franceze L’Express:

L’Express: “Këtë javë ju do ta festoni 20 vjetorin të përfundimit të luftës me Serbinë. Sa ka përparuar Kosova që nga ajo kohë?

Thaçi:Na kanë njohur mbi gjysma e shteteve anëtare të OKB-së, jemi pjesë e më shumë se 200 organizatave ndërkombëtare. Që nga pavarësia jonë në vitin 2008, ne kemi ruajtur një normë vjetore rritjeje prej 4%. Mbesin ende shumë sfida: ne duhet të sigurojmë vende pune dhe prosperitet. Në shkallë ndërkombëtare, marrëdhëniet tona me Serbinë, por edhe me Bashkimin Evropian, janë çështjet tona kryesore.

L’Express: Më 1 korrik ju do të takoheni me homologun tuaj serb Aleksander Vuçiq, në Paris, nën patronazhin e Angela Merkel dhe Emmanuel Macron. Çfarë prisni nga ky takim?

Thaçi: Shpresoj që takimi do të hapë rrugën për një marrëveshje me Serbinë. Nëse nuk mund të krijojmë marrëdhënie të mira me Beogradin, atëherë ne kurrë nuk do të bëhemi anëtarë të Bashkimit Evropian e as të NATO-s. Kjo është një mundësi e artë. Nëse e lëshojmë këtë mundësi, atëherë fëmijët tanë do të jenë ata që do të paguajnë për këtë humbje. Do të gjendeshim në një fazë të “konfliktit të ngrirë”, një situatë që do të kërcënonte të eskalonte në çdo moment. Kam besim në pragmatizmin dhe vizionin e Emmanuel Macron-it. Ai është i vetëdijshëm për çështjen dhe e di që është e rëndësishme për Evropën.

L’Express: Çfarë kompromisesh jeni i gatshëm të bëni?

Thaçi: Qëllimi im është të arrij një marrëveshje të favorshme reciproke. Por është e vështirë. Unë duhet t’i bind qytetarët e vendit tim që të normalizojnë marrëdhëniet me një shtet që vetëm njëzet vjet më parë po na vriste: 800 mijë njerëz u zhvendosën, 400 masakra, 20 mijë u përdhunuan, 1300 fëmijë u vranë … Pse ishin ata viktima të këtij gjenocidi? Vetëm sepse ishin kosovarë.

L’Express: A është shkëmbimi i territoreve me Serbinë ende temë e diskutimit?

Thaçi:Nuk është folur asnjëherë për shkëmbim territoresh, por kur bëhet fjalë për një marrëveshje gjithëpërfshirëse, të gjithë e dinë se një nga temat kryesore për diskutim do të jetë demarkacioni i kufirit midis Kosovës dhe Serbisë. Nuk do të jetë çështje e lehtë për t’u zgjidhur, pasi është një çështje shumë e ndjeshme në Ballkan. Unë nuk kam qëllim që të ndryshoj kufij, por më tepër t’i hap ato, si kudo tjetër në Evropë.

Nuk është folur asnjëherë për shkëmbim territoresh, por kur bëhet fjalë për një marrëveshje gjithëpërfshirëse, të gjithë e dinë se një nga temat kryesore për diskutim do të jetë demarkacioni i kufirit midis Kosovës dhe Serbisë. Nuk do të jetë çështje e lehtë për t’u zgjidhur, pasi është një çështje shumë e ndjeshme në Ballkan. Unë nuk kam qëllim që të ndryshoj kufij, por më tepër t’i hap ato, si kudo tjetër në Evropë.

L’Express: Kohëve të fundit ju keni deklaruar se evropianët janë tepër të ndarë për të arritur një marrëveshje paqeje mes Serbisë dhe Kosovës dhe se një ndërhyrje amerikane do të ishte e nevojshme. A mendoni ende kështu?

Thaçi: Askush nuk mund ta zëvendësojë Evropën në këtë proces paqeje; megjithatë, marrëdhënia mes Kosovës dhe Serbisë është aq e brishtë sa që nuk mund të ketë një marrëveshje nëse nuk kemi mbështetje të fortë nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Samiti i Ballkanit, i cili u mbajt në Berlin në fund të prillit, nuk solli asgjë konkrete. Ende nuk ishte bërë asnjë koordinim me Amerikën. Shpresoj që në samitin në Paris, në fillim të korrikut, gjërat do të jenë të ndryshme dhe se do të ketë koordinim të plotë midis Parisit dhe Uashingtonit.

L’Express: A mendoni se do të mund të hiqni regjimin e vizave?

Thaçi: Kosova ka përmbushur të gjitha kushtet. Kemi përmbushur 95 kritere. Parlamenti Evropian dhe Komisioni Evropian na kanë dhënë miratimin e tyre. Vendimi tani qëndron në duart e Shteteve Anëtare. Kosova është vendi më i izoluar në Evropë. Vetë kosovarët mendojnë se janë duke u trajtuar si qytetarë të klasit të dytë. Ne duhet të kemi durim. Ne nuk kemi ndonjë alternativë për BE-në. Por nëse nuk mund të arrijmë në një marrëveshje për vizat, atëherë ekziston një rrezik real për të pare ngritjen e nacionalizmit, popullizmit dhe ekstremizmit në Kosovë.

L’Express: Ka një nivel të lartë të korrupsionit në vend. A mendoni që kjo pengon liberalizimin e vizave?


Thaçi:Luftimi i krimit të organizuar është një nga kushtet e kërkuara nga Bashkimi Evropian për të hequr regjimin e vizave. Disa vite më parë, ne zëvendësuam një të tretën e prokurorëve të Kosovës, me ndihmën e Brukselit. Sigurisht, mund të bëjmë më shumë. Por mos të harrojmë se, sa i përket sundimit të ligjit, ne kemi qenë nën mbikëqyrjen e OKB-së dhe atë të BE-së për 20 vjet. Ne jemi duke ushtruar një shtet ligjor që nga viti i kaluar. Si mund të kishim qenë në gjendje që për një kohë kaq të shkurtër të arrinim atë që organizata të mëdha ndërkombëtare nuk ishin në gjendje të arrinin në dy dekada?

L’Express: A jeni i brengosur që mund të akuzoheni nga Institucioni i Specializuar Gjyqësor i Kosovës i vendosur në Hagë, një gjykatë e krijuar për të trajtuar krimet e kryera gjatë konfliktit?

Thaçi: Jam shumë krenar që kam qenë udhëheqësi politik i Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës (UÇK). Unë isha një nga themeluesit. Marrja e armëve në dorë për të luftuar regjimin e Millosheviqit ishte mënyra e vetme për të mbijetuar dhe mbrojtur popullin tim. Kosovarët janë të tronditur që nuk është arrestuar asnjë serb për gjenocidin që ndodhi në Kosovë. As unë, as shokët e mi të UÇK-së nuk kemi shkelur asnjë ligj të vetëm ndërkombëtar. Disa individë bënë gabime, megjithatë ato nuk janë ekuivalente me gjenocidin. Nëse gjykata e specializuar kërkon që unë të jap një deklaratë dëshmitari në Hagë, atëherë unë do të përgjigjem pozitivisht. Unë mund të ndihmoj drejtësinë dhe të vërtetën.

Kosova vazhdon të jetë e bekuar me shumë bukuri të fshehta e pasuri nëntokësore.: Në Deçan, banorët u habitën çfarë panë brenda saj

Një shpellë është zbuluar së fundi në Belle të komunës së Deçanit, e që habit me bukurinë që ka përbrenda.

Banorët kanë thënë se në këtë shpellë të sapozbuluar madje shihen edhe gjurmë të njerëzimit, që kanë qenë aty brenda.

Sipas tyre, nën shpellë mund të ketë edhe liqene dhe minerale të shumta, që janë pasuri për vendin.

Ata kanë bërë thirrje nga institucionet që të nisin hulumtimet dhe të zbulojnë brendësinë e kësaj shpelle marramendëse.

Për më shumë, ata kanë dërguar pamje të shpellës nga brenda