Istref Begolli(1933-2003)

Istref Begolli , lindi më 7 maj të vitit 1933 në Pejë dhe vdiq më 31 janar të vitit 2003 në Krapinske Toplice në Kroaci. 

Rrjedh nga një familje artistësh kosovarë të mirënjohur, së cilës i takon edhe aktori dhe profesori i aktrimit Faruk Begolli.


Istref Begolli, një nga aktorët më të spikatur shqiptarëtë të gjitha kohërave, një figurë me plot prezencë dhe karizmë në çdo hapësirë ku depërtonte dhe realizonte role, lindi më 7 maj 1933 në Pejë.

 Shumë i ri, ai do të largohej nga Peja si 15 vjeçar për ta marrë rrugën drejt themelimit të Teatrit Krahinor në Prishtinë  ku edhe do të lulëzonte karriera e tij si aktor i dërrasave të teatrit dhe roleve tragjike, aktor i cili shkriu e stërshkriu role të mëdha edhe në skenat e teatrove prestigjioze të ish-Jugosllavisë.

Fillimisht, Istrefi kur e niste me mësimin e tekstit për ta përgatitur   rolin ai mbante një fletore ku e shkruante tekstin që e përpunonte vet si dhe fjalinë e fundit të partnerit në rol. Ky “partner” ishte vajza  e tij  Alba  . Kësisoj ai  e mësonte ma lehtë tekstin, duke ushtruar babë e bijë  së bashku me orë të tëra si dhe në magnetofonin e tij personal. Mund të themi që prej të gjithë aktorëve shqiptarë të asaj kohe ai veçohej për diksionin e tij të shquar...




***
“Prej viteve 90-ta Istref Begolli  nuk ka qenë i angazhuar në Teatrin Krahinor (aso kohe),ngase  pushtuesit serb i morën të gjitha institucionet e morën edhe Teatrin... 

Istrefi në ndërkohë i ka realizuar disa drama televizive, natyrisht në rrethana të vështira. Nuk e lëshojë  banesën gjatë luftës sepse ai vendosi ashtu. Atëkohë  ai ishte vital, edhe meqe , po hynte në moshën e tretë të pjekurisë. Pas luftës, në pjesën e dytë të vitit 1999 dhe në fillim të vitit 2000 ka dhënë rolin e Atit në filmin “Vjeshta e Trëndafilave” shkruar nga V. Karahoda-në regji të Agim  Sopit, e që ishte roli i tij i fundit.

*

Istref Begolli e vazhdon jetën e tij të mbushur me role kolosale në teatro dhe filma për 50 vite të plota karriere...

Ai ka qenë dhe vazhdon të jetë tragjedianti më i madh i Teatrit Shqiptar. Mbi të gjitha njihej edhe për tremën e tij famoze para secilës premierë që kishte. Ka qenë perfeksionist i madh në punë dhe në jetë, në përgjithësi.

Rolet e tij, si: “Makbethi”, Jagua tek “Othello” të Sheksipirit, Prifti në “Gjeneralin e Ushtrisë së Vdekur” të Ismail  Kadaresë, në “Bregun e Pikëllimit” të Teki   Dervishit, në “Dervishi dhe Vdekja” të Mesha  Selimoviçit, të Atit në “Vjeshtën e Trëndafilave”, në “Përroin Vërshues”, film në regji të Besim  Sahatçiut, pastaj në dramat televizive: “Oda e Junikut” në regji të Adem  Mikullovcit; “Kulla” e Anton  Pashkut, “ Vallja e Çmendur” e Rexhep  Qosjes, etj. i kanë dhënë Istref Begollit vendin e tij të merituar në hartën dhe pasaportën e kulturës të artit Shqiptar si dhe një vulë emblematike.

Në librin e lëndës të ‘Historisë’ në shkollat fillore, në një pjesë ku mësohet për artin dhe kulturën është përfshirë vepra e aktorit të madh Istref Begolli. Teatri Profesionist i qytetit të tij të lindjes në Pejë mban emrin “Istref Begolli”.


Ai vdiç në mënyrën më banale që është e mundur, prej alergjisë në penicilin. Kjo ishte arsyeja që truri i tij mbeti pa oksigjen përreth 25 minuta, në një ditë vere korriku në vitin 2002.

... Si pasojë e këtij gabimi fatal të institucioneve tona shëndetësore ai ka qenë 7-8 muaj në komë vigjile, dhe në acarin e 1 shkurtit të vitit 2003 ndërroi jetë në Kroaci. Asnjëherë, askush nuk e ka marrë përgjegjësinë për humbjen tragjike të tij, Ministria e Shëndetësisë e ka neglizhuar  dhe heshtë që nga ajo kohë...


Filmografia

Migjeni - (1990) (TV)
Opasni trag - (1984)
Përroi vërshues - (1981)
E tërë jeta për një ditë - (1980) (TV)
Kur pranvera vonohet - (1980) (mini) TV Seri
Era e Lisi - (1979) (mini) TV Seri
Epoka para gjyqit - (1978) (TV)
Pasqyra - (1977) (TV)
Crveni udar - (1974)
Bombasi - (1973)
Hleb - (1973) (TV)
Si të vdiset - (1972)
Të ngujuarit - (1971) (TV)
Lelejska gora - (1968)
Brat doktora Homera - (1968)
Do pobede i dalje - (1966)
Nevesinjska puska - (1963)
Solunski atentatori - (1961)
Kapetan Lesi - (1960)

Ahmet Kelmendi

I lindur në Pejë, profesor Mr.sc.Ahmet Kelmendi në vitet e ’40-ta të shekullit të kaluar një kohë punoi mësues në Drenicë, ndërkohë kreu studimet në Fakultetin e Filologjisë – degën e albanologjisë, në Universitetin e Beogradit dhe pastaj punoi profesor në Gjimnazin e Pejës.


Një kohë ishte korrespondent nga Peja i gazetës “Rilindja” e më vonë disa vite punoi në redaksinë e kësaj gazete. Pas mbarimit të studimeve pasuniversitare nga fusha e gjuhësisë në Universitetin e Zagrebit, u zgjodh profesor në Shkollën e Lartë Pedagogjike të Prishtinës, ku punoi deri sa u pensionua.



Prof. Ahmet Kelmendi ishte dhe mbeti njëri nga gjuhëtarët që iu përkushtua lëvrimit të gjuhës shqipe, për pesëdhjetë vjet me radhë. Bashkë me Prof. Idriz Ajetin, Prof. Besim Bokshin, Isa Bajcincën etj.,

Ahmet Kelmendi ishte pjesëmarrës i Kongresit të Drejtshkrimit të Gjuhës Shqipe, i mbajtur në Tiranë më 20-25 nëntor 1972. Para se të fillonte fushata zgjedhore për Prishtinën 2017, në një takim me

Ahmet Kelmendi,  më 6 janar 1963, kishte nxjerrë nga sirtarët e një zyreje, artikullin programatik, por të anatemuar deri atë ditë, “Gjuha shqipe ka një trung një ortografi”, të shkruar nga Hazir Shala. Atëbotë botimi i artikullit po i çonte peshë qarqet kundër përparimit të shqiptarëve.

Ishte një atdhetar, veprimtar shumëvjeçar i arsimit, shkencës e kulturës, studiues e botues, mbi të gjitha një fanatik i standardit të shqipes letrare.

***

Pas vdekjes së shokëve, miqve: Abdullah Konushevci, Qerim Ujkani, mbeta edhe pa mikun tim të ngushtë, Prof. Mr. Ahmet Kelmendin gjuhëtarin dhe atdhetarin tonë.

Profesor Mehmet Gjevori, gjuhëtari ynë i shquar në veprën e tij: "Prof Mr. Ahmet Kelmendi (Prishtinë 2005)" e nis në këtë mënyrë: "Në mbarimit të kursit pedagogjik, në Prizren në vitin 1946 Ahmet Kelmendi kërkoi vullnetarisht të emërohet mësues në Drenicë"


Kjo kërkesë e një djaloshi 16-17 vjeçar sipas profesor Mehemet Gjevorit ishte shumë e veçantë, sepse Drenica ende "digjej flakë"..."rrjedhte gjak" nga Lufta Çlirimtare e Drenicës në krye me Shaban Polluzhën dhe Mehmet Gradicën kundër forcave agresive jugosllave.

Si i tillë Ahmet Kalmendi me ndjenjën e zjarrtë rinore të misionarit të arsimit shqip, doli para fëmijve të Drenicës, para prindërve të tyre afër 100% analfabet, të prapambetur, të varfër nga pushteti diskriminues jugosllav. Nxënësit, prindërit e pritën mësuesin e ri pejan me ngazëllim të madh. Në fillim të detyrës, në fshatin Klinë e Epërme, më tregonte prof Ahmeti, me ndihmën e fshtatarëve adaptuan si mësojtore, si shkollë një ndërtesë të vjetër, e cila nuk kishte as derë.


Këtij djaloshi me dashuri të flakët kombëtare herë-herë në mënyrë të ndërdijshme, i kujtohej shkolla e mëparshme në gjuhën serbishte e regjimit pushtues sllav. I kujtohej po ashtu një ngjarje tronditëse që kishte përjetuar në shkollë që në klasën e parë në gjuhën serbishte: Nikolla Haxhiq, një mësues kriminel e kishte torturuar fizikisht në mënyrë barbare kur e ka parë duke e lexuar revistën e ilustruar për fëmijë (serbisht), "Robin Hud", i cili ka qenë një trim luftëtar kryengritës anglosakson. Duke e parë Ahmet Kelmendin që lexonte këtë revistë, mësuesi barbar serb e ka përfyturuar si luftëtar i ardhshëm kundër regjimit pushtues ku ai ishte mësues.

Në Klinën e Epërme zhvilloi krijimtarinë në dy fusha të arsimit: mësim me nxënësit e klasës së parë dhe të dytë, duke i përfshirë të gjithë fëmijët e pesë fshatrave. Aktiviteti i tij i dytë vetmohues u shfaq nëpërmjet kurseve kundër analfabetizmit duke mbajtur mësim në këto fshatra.

Në këtë fshat në detyrën e tij ka përjetuar presion shpirtëror të jashtëzakonshëm, po ashtu edhe tortura mizore fizike me mjete dhe mënyra të ndryshme çnjerëzore. Ka qenë i kërcënuar se do të vritet, se do të jetë i ndjekur gjatë gjithë jetës. Ky presion dhe kjo torturë barbare është bërë nga UDB-a (sigurimi shtetëror) me qëllim që Ahmeti të organizonte vrasjen e Halit Sinanit, i cili ka qenë njëri nga bashkëpunëtorët më të ngushtë dhe më të dalluar të Shaban Polluzhës dhe Mehmet Gradicës. Përkundër këtyre presioneve dhe torturave mizore, Ahmet Kelmendi i qëndroi besnik luftës së Drenicës.

Në vendshërbimin e dytë, në fshatin Turiçevc, pas rindërtimit dhe meremetimin të shkollës të shkatërruar nga Lufta e Drenicës, filloi veprimtarinë e palodhshme, qw përfshiu të gjithë fëmijët e moshës shkollore. Si në Klinën e Epërme, po ashtu edhe në Turiçevc, luftoi me vendosmëri kundër padijes, kundër prapambeturisë që e lanë trashëgim pushtuesit e trevave tona. Me kurset kundër analfabetizmit u dallua jo vetëm në Drenicë, por edhe më gjerë. Si misionar i arsimit shqip, i diturisë dhe kulturës kombëtare, me dëshirë dhe vullnet të madh në Turiçevc ka hapur kursin e Kulturës së përgjithshme duke përfshirë të rinjtë me shkollë fillore dhe ata me dy - tri klasë të mbaruara. Në një kurs të tillë i vetmi në gjithë Kosovën, ka ligjeruar të gjitha lëndët.

Në bazë të kësaj veprimtarie që Ahmet Kelmendi e konsideronte të shenjtë, organet kompetente e shpërblyen si mësuesin më të mirë të Kosovës.


Sipas studimeve te Fazli Kajtazit dhe Dr.Mehmet Rukiqit për përhapjen e arsimit dhe diturisë në Drenicë, prej pesë mësuesve të shpallur doajenë, Ahmet Kelmendi ka qenë i pari.

Pas veprimtarisë së suksesshme në Drenicë i kërcënuar dhe i ndjekur, ai duke pritur disa muaj pa punë, i diplomuar në Katedrën e Albanologjisë në Beograd, pranohet në Gjimnazin e Pejës. Edhe ne këtë institucion të vendlindjes (1954 - 1959) vazhdoi veprimtarinë me përkushtim të jashtëzakonshëm, si misionar i arsimit dhe i edukimit të brezit të ri në frymën e kulturës kombëtare shqiptare. Kjo veprmitari e këtij arsimdashësit dhe aktivitetet me Grupin Letrar "Çajupi" të cilin e formoi, e kanë shqetësuar drejtorin e Gjimnazit, Firga Jovoviq, cili në zyrën e tij e ka urdhëruar profesorin Ahmet Kelmendi të mos i pranojë në provimin pranues në klasën e parë fëmijët: Enver dhe Mediha Hadri, Skënder Ukella dhe Ahmet Geca, prindërit e të cilëve janë vrarë në Burgun e Pejës më 1949, si armiq të përbetuar të Jugosllavisë Socialiste.

Përkundër urdhërit të drejtorit shovinist Jovoviq, Ahmet Kelmendi fëmijët e përmendur i pranoi si nxënës të rregulltë. I gëzuar dhe krenar për qëndrimin e guximshëm të Ahmet Kelmendit, Mehmet Gjevori shkruan:" Ja ky është rezultat i mosdëgjimit dhe i moszbatimit të urdhërit të UBD-së. Ky është ai fryt, si në shumë raste tw tjera, i protogonistit tim të veçantë Ahmet Kelmendit, he i lumtë!."

Profesor Ahmet Gashi, themelues i Shkencës së Gjeografisë Shqiptare në Shqipëri, i ikur që moti në Shqipëri nga Kosova, nxënësve të Ahmet Kelmendit, po ashtu të larguar nga Kosova në Shqipëri, u ka thënë: "Po ai Ahmet Kelmendi me punën e tij prej pedagogu e paska bërë Gjimnazin e Pejës Normale të Elbasanit"


I guximshëm dhe ithtar i flakët në mbrojtje të origjinës tonë ilire dhe të gjuhës së njësuar

Para nxënësve, studentëve, intelektualëvë të profileve të ndryshme, qytetarëve si dhe në tubime shkencore - në trojet tona dhe jashtë tyre - Ahmet Kelmendi e ka theksuar dhe e ka mbrojtur me argumente shkencore origjinën tonë nga ilirët dhe gjuhën shqipe nga ilirishtja. Të përmendim në këtë rast, ai ka qenë delegat në Kongresin e Drejtshkrimit të gjuhës shqipe në Tiranë në vitin 1972.

Me hapjen e Shtëpisë së Kulturës në Pejë më 1952, i angazhuar nga njerëzit kompetentë të qytetit, Ahmet Kelmendi paraqitet me kumtesën: "Prejardhja e Gjuhës Shqipe dhe e popullit shqiptar nga Ilirët dhe Ilirishtja". Në këtë solemnitet ka marrë pjesë edhe Dushan Mugosha, funksionar i lartw jugosllav, i cili bashkë me funksionarë të tjerë, ka qenë kundër pikëpamjeve të kësaj kumtese.


Pas dy mbledhjeve të mbajtura (1952 - 1957) me gjuhëtarët e dëgjueshëm, u vendos që gjuha letrare shqipe të jetë kosovarishtja. Siç me tregonte i shqetësuar profesori Ahmet, në planin diskriminues të Jugosllavisë ishtë paraparë që të formohen dy gjuhë: a) šiptarski za šiptare u Jugoslaviji (gjuha shqipe për shqiptarët në Jugosllavi), dhe b) albanski za albance u Albaniji (gjuha shqipe për shqiptarët në Shqipëri).


Si pasojë e kësaj politike ka qenë në plan të Jugosllav të formohen dy popuj dhe dy kombe: šiptari dhe albanci.

Në një plan të tillë shfaqet ndjenja shqiptarofobe, frika nga bashkimi kombëtar i shqiptarëve në viset e tyre, synimi reaksionar për të kthyer të kaluarën e errët. Edhe sot e kësaj dite, pas Pavarësisë së Kosovës me të drejtë të Gjyqit Ndërkomëtar, Serbia nuk heq dorë nga Kosova duke e konsideruar krahinë të Sërbisë. Përkundër qëndrimeve reaksionare, në Kosovë, më 1968, u pranua njëzëri Projekti i "Rregullave të drejtshkrimit të shqipes", botuar në Tiranë më 1967, ku Ahmeti ka qenë pjesëmarrës më aktiv me shkrime.

Origjinën e kombit tonë nga ilirët dhe gjuhën shqipe nga ilirishtja vazhdoi ta mbronte edhe atëherë kur u punësua në Redaksinë e Gazetës Rilindja (1960 - 1964), pas presioneve dhe para përjashtimit në Pejë si nacionalist. Në këtë gazetë filloi të shkruante kundër kosovarishtes, gjuhës të vendosur në dy mbledhjet e përmendura të dirigjuara me dhunë të regjimit jugosllav, në krye me Dushan Mugoshën.

Në "Rilindje" së pari si lektor, gazetar dhe redaktor, ka luajtur një rol të rëndësishëm. Në këtë shtëpi botuese ka pasur përkrahje nga drejtori i saj Ymer Pula, i cili e ka njohur veprimtarinë atdhetare të Ahmet Kelmendit në Drenicë.

Gjuhën standarde shqipe e kultivoi edhe në TMK ku themeloi Qendrën e Kulturës së Gjuhës Ushtarake Shqipe. Në Universitetin Ushtarak të TMK-së, ky pedagod i palodhshëm, ligjwroi lëndën: "Kulturë e Gjuhës Ushtarake Shqipe", me gradën ushtarake major, që nga fillimi i vitit 2004.

Pas veprimtarisë së suksesshme në arsimin fillor dhe të mesëm, misioni i profesor Ahmetit vazhdoi me përkushtim të madh edhe në Universitetin e Prishtinës: Në Shkollën e Lartw Pedagogjike, në Fakultetin e Arteve, Fakultetin e Edukimit. Duhet përmendur angazhimin e madh të këtij arsimdashësi për hapjen e Degës së Gjuhës dhe Letërsisë Shqipe më parë në Gjilan, në vitet 1967 - 1970, dhe më vonë edhe në Shkollën e Lartë Pedagogjike në Prishtinë. Me përvojën e tij të madhe e të gjatë, prej arsimit fillor deri në atë universitar, në ligjeratat dhe konsultat me studentët, rëndësi të posaçme i kushtonte gjithmonë gjuhës standarde shqipe, si në të shkruar ashtu edhe në të folur si dhe potenconte vazhdimisht leximin sa më shumë të librave. Para nxënësve dhe studentëve ishte edhe edukator. Atyre u fliste se pa arsim, edukatë kulturë, nuk mund të përparoj një popull. I lexonte para studentëve vargjet e poetit të madh botëror, poetit indian, nobelistit, Rabindranat Tagora, i cili në poezinë e tij e madhëron arsimin, shkollën:



"O Arsim, o Hyjneshë e Njerëzimit

O Shkollë o Faltore e Njerëzimit!"



Siç thotë Profesor Mehmet Gjevori " në tërë jetën dhe veprën e tij kemi një zbatim më të plotë e më rigoroz të Porosisë të Shenjtorëve të Rilindjes sonë Kombëtare...të etnoshqiptarizmës, gjithnjë me një moto e me një program: TË BASHKIMIT GJITHËKOMBËTAR.

Nëntë ish nxënësit e tij të Gjimnazit të Pejës, në veprën e përmendur të Mehmet Gjevorit shprehin respekt të thellë ndaj profesorit të tyre Ahmet Kelmendi, të cilët ndër të tjera theksojnë: " Me përkushtim më të madh na mësonte për rilindwsit shqiptarë. Duke shprehur konsideratë të thellë për dijen dhe njohuritw që kanw marrw në bankat e shkollës, ata e konsiderojnë profesor Ahmetin, mbi të gjitha, si udhërrëfyes për zhvillimin intelektual e sidomos kombëtar. Me ndjenjë krenarie thonë se e tërë gjenerata e tyre vazhdoi studimet e gati dhjetë nga ata u bënw profesor Universiteti.

Edhe ish nxënësit, ish studentët e gjeneratave tjera nuk e harrojnë profesorin e tyre. Ekrem Kryeziu, profesor i Fakultetit të Arteve, regjisor, dramaturg, i falemnderohet në këtë mënyrë: " Profesor Ahmet Kelmendi ishte sa hijerëndë, aq edhe i dashur; sa qortues, aq edhe nxitës i energjive tona krijuese.

Përveç veprimtarisë që përmendëm Ahmet Kelmendi është edhe autor i teksteve Shkollore nga Gjuhësia. Ai, ndër të tjera, me kolegët e tij prof. dr. Latif Mulaku dhe prof. Mazllum Hasimja ka publikuar katër gramatika të gjuhës shqipe, dy për shkolla fillore dhe dy për shkolla tw mesme.

Profesor dr. Eqrem Çabej ia ka pas besuar profesorit Ahmet Kelmendi të bëj përgaditjen për botimin e kompletit të veprave të tij. Kësaj pune ai iu përvesh me ndjenjën e admirimit dhe dashurisë ndaj shkencëtarit tonë. Gjashtë vëllimet e para të kompletit janë përgaditur me përkushtim të madh dhe i ka redaktuar me gjuhëtarët tanë të njohur: Sylejman Drini dhe Mehmet Gjevori. Mirëpo punën më të madhe, siç shkruan profesori Gjevori, e ka bërë Ahmet Kelmendi. Sipas porosive të profesor Çabejt u angazhua të bëj edhe një punë tejet të mundimshme: përgaditjen për botim të vëllimit të shtatë të kompletit që ishte cikli i ligjëratave të profesorit Çabej të mbajtura në Kursin për studentët të Shkallës sw Tretë të Fakultetit Filologjik në Prishtinë 1972 -1973. Dispensën të këtyre ligjeratave, botuar nga ky fakultet, profesori Ahmet e ngriti në vëllim shkencor me burimet e nevojshme të veprave dhe studimeve që i mblodhi nëpër bibloteka dhe institucione tona dhe në ato ndërkombëtare, që albanologu ynë i madh vetëm i kishte përmendur.

Prof.Dr.Hysni Hoxha : "Profesor Ahmeti mblodhi dhe botoi një vepër tejet të rëndësishme për kulturën tonë kombëtare: "Histori e Gramatologjisë Shqiptare I" (1635 - 1944) të profesor Jup Kastratit (1980). Në këtë vepër janë përmbledhur 99 gramatika të autorëve shqiptarë dhe të huaj. Profesori i Zagrebit, akademik Radoslav Katiçiq ka thënë se popujt të tjerë, edhe më të zhvilluar, nuk kanë një vepër të këtillë të historisë së gramatologjisë", shkruan prof.Hoxha..

Pas një veprimtarie ta gjatë gati shtatëdhjetëvjeçare profesori Ahmet Kelmendi si misionar i arsimit shqip dhe i gjuhës sonë standarde, mbetet një ndër personalitetet më të shquara të kombit tonë.

Flori Bruqi .

Nazmi Rrahmani(1941-)

Nazmi Rrahmani, lindi në Ballofc të Besjanës më  1941. 

U shkollua në Podujev dhe Prishtine. Studimet për gjuhë dhe letërsi shqipe i kreu në Prishtinë. 

Pas studimeve punoi si gazetar në Radio Prishtina e më pas te gazeta "Rilindja", për të vazhduar në redaksinë "Jeta e Re" , në redaksinë e botimeve "Rilindja" si dhe tash në SH.B "Faik Konica" Prishtinë.

Është shkrimtari që ka pasur dhe vazhdon të ketë një numër të madh lexuesish, sidomos në Kosove. Tek shkollarët e mesme është pa dyshim më i njohur, por është i lexueshëm për të gjitha shtresat shoqërore dhe për të gjitha moshat. 

Rrahmani është ndër autorët e paktë të letërsisë së sotme shqiptare, që shkruan vetëm llojin e prozës së gjatë, romanin. Për nga formacioni stilistik është i shkollës realiste klasike, por i një realizmi të përafërt me atë të narracionit dokumentar.


 Aktualisht jeton në Prishtinë.

Veprat letrare : 

1.Malësorja, 1965,

2.Pas vdekjes (Kthimi i njeriut të vdekur), 1975,

3.Tymi i votrës së fikur, 1969,

4.Toka e përgjakur, I, II, 1973,

5.Rruga e shtëpisë sime, 1978.

***

Malesorja eshte roman i shkruar nga Nazmi Rrahmani (1965) dhe qe trajton fatin e nje malesoreje.


Në një fshat të Gollakut (mes Prishtinës dhe Podujevës), para Luftës së Dytë Botërore rritet duke u zbukuruar baresha Hajrije, bijë e Hasanit dhe e Salës. Kur mbush të gjashtëmbëdhjetat përjeton një tentim përdhunimi nga dy të rinj, ngjarje që përcakton fatin e saj të hidhur. I jati vdes nga dëshpërimi dhe i ungji e marton me një të gjymtë, me të cilin bën një djalë. Më pas i vdes dhe burri. I ungji e kthen në gjini dhe e marton me një pasanik në moshë, si grua të tretë, për të siguruar trashëgimtarin që nuk e kishte me gratë e para; dhe me të ajo lind edhe një djalë. Vëllai i burrit të parë të Hajrijes meqë ka dashur të mbajë të venë e vëllait për një nip, tani hyn në hasmëri me burrin e dytë të Hajrijes, dhe e vret. Mbetet kështu të marrin gjak mes njëri-tjetrit të dy djemtë e rritur të Hajrijes, pra vëllezërit nga nëna... Hajrija që ka duruar dhe heshtur gjatë tërë jetës e që shpreh pozitën e gruas në atë mjedis, kur ballafaqohet me këtë realitet tragjik, ndërhyn, e ngre zërin dhe arrin ta bindë djalin e dytë që të heqë dorë nga vendimi për vrasjen e vëllait, që është në fund të fundit triumfi moral i Hajrijes. Romani "Malësorja" është rrëfim i degëzuar mbi jetën e personazhit kryesor, Hairijes, por dhe rrëfim mbi një numër bartësish të tjerë të ngjarjeve që së bashku sajojnë tablonë reale dhe realiste të një mjedisi kosovar mes dy luftërave botërore. Kryepersonazhi, Hajrija, në këtë vepër nuk është i tipit të formuar, të gatshëm, por formohet gjatë rrëfimit, i cili rrjedh sipas teknikës kronologjike, të ndërprerë dhe të ndërpleksur herë-herë.

Formimi i Hajrijes ndiqet sipas linjës së brendshme të shpalimit, nga motivet, pretendimet, vizioni i saj i brendshëm, kryesisht i ndrydhur, i heshtur, dhe jo nga veprimet e saj. Nga përjetimi i një drame tek tjetra, ajo gradualisht vetëdijësohet për pozitën e vet të nënshtruar, për mundësitë e veta të kufizuara, por tërë atë ngarkesë e bart në heshtje dhe dhimbje të plotë. Autori nganjëherë e bën të zëshëm vajin e saj të brendshëm vetëm përmes monologieve të saj, dhe më rrallë përmes ndonjë dialogu, ndërhyrjeje apo sqarimi të çastit. Pikërisht përmes kësaj pjese të tekstit narrativ, autori arrin ta shpalosë botën e brendshme të Hajrijes nëpërmjet rrëfimit psikologjik. Ngjarja në këtë roman rrëfehet në vetën e tretë dhe nga pozicioni i narratorit të gjithëditur, që nënkupton distancën e autorit, përkatësisht mundësinë e pozicionimit objektiv rrëfyes. Tërë bota e rrëfyer shikohet me sytë e Hajrijes: nga ky kënd sajohen mekanizmat Anësimi në favor të kryepersonazhit, bëhet i dukshëm sidomos në momente kur narratori nuk përmbahet dot nga ndërhyriet e motive të llojit: "e mjera (Hajrija), e ngrata, ..." etj. Vizionin e vet për vlerat jetësore, Hajrija arrin ta shpalosë botërisht pothuajse në mbyllje të rrugës së vet jetësore. Kur e ndien se fundi i saj do të jetë shumëfish më tragjik nga ç'ka qenë Golgota e përjetuar, ajo vendos të veprojë dhe të ketë rezultat.Triumfi i saj moral, në të njëjtën kohë është dhe paralajmërim për një cilësi të re jete, sidomos në rrafsh të pozitës së gruas, por dhe një trajtim i gjakmarrjes kanunore. Këmbëngulja e saj vjen dhe si një sprovë, si një sfidë që i bëhet qëndrueshmërisë së kësaj plage. Dhe vetëm pas disa dekadave nga data e botimit të romanit (1965), në fillim të viteve nëntëdhjetë, në mbarë Kosovën do të shtrihet dora e pajtimit. Vetëdija se gjakmarrja mes shqiptarëve është pasojë e jetës në robëri, u formua pikërisht në valën e terrorit sllav mbi shqiptarët e Kosovës. Mund të thuhet se romani mbi fatin e Hajrijes, degëzohet në një mori rrjedhash jetësore që derdhen të gjitha drejt rritjes së personalitetit të saj dhe drejt sfidës ndaj konvencioneve tradicionale me pasoja tragjike.

Zejnullah (Sadri) Rrahmani (1952-)

Zejnullah (Sadri) Rrahmani është i lindur më 1952 në Ballofc të Podujevës, Kosovë. Shkollën fillo­re dhe gjimnazin i kreu në Podu­jevë. Ka studiuar dhe është diplo­muar në Fakultetin Filozofik të Prishtinës, në Degën e Gjuhës dhe Letërsisë Shqipe.

Studimet pasuniversitare dhe magjistraturën i kreu në Degën e Letërsisë Shqipe, 1984. Më 1985 doktoroi në shkencat filologjike në Prishtinë.

Ka punuar në revistën “Fjala” katër vjet si gazetar dhe redaktor. Në Fakultetin Filozofik (tash Fakulteti i Filologjisë) punon prej vitit 1977, ku është profesor për lëndën Teori e letërsisë. Lëndën Teoritë letrare e ligjëron për studentët e studimeve master dhe në studimet e doktoratës.

Ka qenë kryetar i Studimeve pasuniversitare të Degës së Letër­sisë, i ka reformuar e udhëhequr ato nga viti 1992–1998. Nga viti 1992 deri më 1996 ka qenë dekan i Fakultetit të Filologjisë. Anë­tar i Kolegjiumit të dekanëve të Universitetit të Prishtinës ishte në periuhën 1992-1996. Më 1995 e ka ringjallur, pasi që ishte ndërprerë dhunshëm dhe nuk ishte mbajtur disa vite, Seminarin Ndërkombëtar për Gjuhën, Letërsinë dhe Kulturën Shqiptare dhe të njëjtin vit, si bashkëdrejtor me Akademik Bahri Becin, e ka organizuar në Tiranë për dy vite me radhë.

Ka themeluar revistën shkencore “Filologjia” të Fakultetit të Fi­lo­logjisë dhe ka qenë kryeredaktor i tre numrave të parë të saj. Nga viti 1970 është anëtar i Shoqatës së Shkrimtarëve të Kosovës. Në fu­shën e krijimtarisë letrare shkruan zhanret e prozës (roman, novelë, tre­gim).

Nga viti 1992 ka qenë anëtar i Këshillit Nacional për programet e letërsisë si dhe anëtar i Këshillit për unifikim të teksteve e të pro­grameve nacionale të Kosovës e të Shqipërisë 1992-1998. Nga viti 1996-1999 në cilësinë e Këshilltarit për arsim i Dr. Ibrahim Rugovës, Kryetar i Kosovës, e ka udhëhequr arsimin shqip (paralel) të Kosovës.

Në periudhën 2007-2009 ka qenë anëtar i Këshillit Nacional të Shkencës të Kosovës.

Aktualisht është kryetar i Këshillit të Doktoratës të Fakultetit të Filologjisë. Nga viti 1999 ka qëndruar disa herë në Kanada. Jeton në Prishtinë: Bregu i diellit, perëndim, L/6 Nr. 3.

Anëtar korrespondent i ASHAK-ut u zgjodh më 2012.





Veprat

I. Tekste mësimore

Njohuri nga teoria e letërsisë, Tiranë, Libri shkollor, 1996, 1997, 1998, 2000...
Teoria e letërsisë për shkollat e mesme, Prishtinë, 1997, 1999...
Teoria e letërsisë, Fakulteti Filologjik, Prishtinë 1996
Si të shkruhet disertacioni, Prishtinë, 2001
Arti i poezisë, Prishtinë, 2001
Shkrimi dhe leximi, Prishtinë, 2003

II. Vepra letrare

Zanoret e humbura, roman, 1974, 1979
Udhëtimi i një pikë uji, novelë, 1976
Sheshi i unazës, roman, Prishtinë, 1978, Tiranë 1982, Prishtinë 1985
E bukura e dheut, roman, 1987
Udhëtimi arbdhetar, roman, 1992
Mjeshtri i vetmisë, tregime, 1995
Jusufi, roman, 1999
Romani për Kosovën, roman, 1999
99 Rruzaret prej smaragdi, roman 2006

III. Vepra - studime

Romani ‘Lumi i vdekur’ i Jakov Xoxës, punim i magjistraturës, 1984,
Nga teoria e letërsisë shqipe, Prishtinë, 1986.
Teoritë letrare klasike, Prishtinë, 2001.
Malësorja e Nazmi Rrahmanit ose Arti i interpretimit, Prishtinë, 2001.
Arti i poezisë, Prishtinë, 2001.
Letërsia e Mesjetës, Prishtinë, 2002.
Ligjërata mbi artin e Renesansës, Prishtinë. 2004
Teoritë letrare moderne, Prishtinë, 2005
Letërsia e Lindjes, Prishtinë,2005
Gnosis, Prishtinë, 2005
10 kryevepra poezie, 2007

IV. Përkthime

Teoria e letërsisë , R. Welek - O. Woren, 1982
Historia e letërsisë botërore 4, 1986

Skënder Buçpapaj (1953-)

Skënder Buçpapaj është lindur më 25 maj 1953 në fshatin Tplâ të Tropojës. 

Arsimin tetëvjeçar e ka kryer në fshatin e lindjes, arsimin e mesëm në qytetin Bajram Curri, ndërsa studimet e larta për gjuhë e letërsi në Universitetin e Tiranës. 

Ka kryer studimet mastër po në Universitetin e Tiranës në fushën e kritikës letrare. 

Krijimtarinë e ka filluar që në shkollën tetëvjeçare, kur ka botuar edhe krjimet e para në shtypin për fëmijë. 

Nga viti 1970 në pothuajse të gjitha të përditshmet dhe periodikët shqiptarë ka botuar poezi, përkthime nga poezia botërore prej italishtes, anglishtes dhe gjermanishtes, shënime për librat, kritika, studime monografike etj. 

Nga viti 1976 është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve të Shqipërisë. Nga viti 1986 deri në vitin 1991 ka qenë redaktor në gazetën e Lidhjes së Shkrimtarëve të Artistëve të Shqipërisë, ku ka mbuluar kryesisht sektorin e kritikës. 

Në fillim të vitit 1991 ka qenë inciator dhe bashkëthemelues i Lidhjes së Pavarur të Gazetarëve të Shqipërisë, më vonë Lidhja e Gazetarëve, i zgjedhur dy herë në kryesinë e kësaj organizate. 

Në vitin 1991, për pak kohë, ka qenë kryeredaktor i gazetës "Kosova". Po në vitin 1991, në dhjetor, është emëruar zëvendësdrejtor i përgjithshëm i Radiotelevizionit Shqiptar; ndërsa më 1992 është drejtor i përgjithshëm i RTSH, detyrë që e kreu deri në gusht të vitit 1995.

 Prej atëherë ka kaluar në diplomaci, në Ministrinë e Jashtme e pastaj në ambasadën e Republikës së Shqipërisë në Bernë, Zvicër, ku ka mbuluar sektorë të ndryshëm dhe ka qenë edhe i ngarkuar me punë (chargé d'affaires) pranë kësaj ambasade. 

Nga viti 1998 filloi në gazetën e përditshme "Bota sot", kryeredaktor i së cilës ishte për dhjetë vjet rresht. Në atë kohë, kjo gazetë, me redaksinë qëndrore në Zyrih të Zvicrës dhe me redaksi të tjera në Prishtinë, Tiranë, Shkup, Frankfurt e Nju Jork arriti në 200 mijë kopje, tirazh i paparë ndonjëherë në gazetarinë shqiptare. Nga viti 1991 është anëtar i Federatës Ndërkombëtare të Gazetarëve me qendër në Bruksel, Belgjikë. 

Është po ashtu anëtar i Shoqatës së Gazetarëve APES, me qendër në Gjenevë, i Sindikatës së Gazetarisë Krijuese, me qendër në Zyrih. 

Është anëtar i kryesisë së Shoqatës së Krijuesve Shqiptarë të Zvicrës. Ka lëvruar pothuaj të gjitha zhanret e shkrimeve publicistike dhe letrare, që nga informacioni, kronika, repotazhi, përshkrimi, udhëpërshkrimit, analiza, komenti, fejtoni, replika, vëzhgimi, polemika, biseda, intervista etj, si dhe ka realizuar shumë dokumentarë televizivë. 

Ka fituar çmime të ndryshme kombëtare në poezi, kritikë, publicistikë, studime dhe skenarë dokumentarësh. 

Është përfshirë në antologji të ndryshme të poezisë shqipe. 

Ka tërhequr vëmendjen e kritikës dhe historiografisë letare në Shqipëri dhe jashtë vendit që me ciklin e parë poetik të botuar në revistën "Nëntori" në janar të vitit 1973.

Skënder Buçpapaj është autor i librave me poezi, studime, eseistikë, tekste shkollore kryesisht të botuara nga shtëpitë botuese dhe mediat në Shqipëri, Kosovë e tjerë:

Vëllime poetike:

1."Zogu i bjeshkës" (1973)
2. "Epikë" (bashkautor, 1979)
3. "Poezi" (1986)
4. "Frika nga Atdheu" (2009)
Studime:
1. "Përmbajtja filozofike dhe morale e poezisë së Fatos Arapit" (1979)
2. "Poetika e simbolikës" (poezia shqipe e Kosovës) (1986)
3. "Zana e Fishtës dhe trillet e saj" (1991)
Eseistikë
1. "Në vetë të parë Hasan Prishtina, një patraes patriae" (1995)
2. "Këndo, hyjneshë, mëninë e Faik Konicës" (2001)
Tekste shkollore (bashkautor)

1. "Historia e letërsisë shqipe", tekst për shkollat e mesme të Republikës së Shqipërisë (1993)
2. "Antologjia e letërsisë shqipe", tekst për shkollat e mesme të Republikës së Shqipërisë (1993)

Etj.

Kozeta Zavalani(1958-)

Kozeta Zavalani, lindi në qytetin e Korçës në 8 mars 1958. 

U diplomua në Fakultetin Ekonomik në Universitetin e Tiranës me 1982 dhe në vitin 1985 është specializuar për gazetari.

 Qysh nga viti 1992 puna e saj është përqendruar në gazetari. Është e martuar me mjekun Gjergj Zavalani dhe kanë dy fëmijë, Mend Zavalani dhe Mikel Zavalani.

 Kozeta punoi në Televizionin Shqiptar dhe botoi revistën “Stina për ndryshim”, ndërkohë që ka punuar intensivisht me organizatat ndërkombëtare të grave duke bërë të njohur shoqërinë femërore shqiptare edhe në vende të zhvilluara. 

Ajo ka marrë pjesë në aktivitete të rëndësishme ndërkombëtare, kushtuar gruas në vende të tilla si në Holandë, Itali, Amerikë, Poloni, Marok, Norvegji, etj. 

Ka kryer një sërë kualifikimesh pasuniversitare dhe ka kontribuar si lektore në konferencat : “Mbi menaxhimin e kohës” nga Vrije University, në Amsterdam të Holandës, “Burimet njerëzore dhe lidershipi” nga Instituti ISIDA në Palermo të Italisë, ku është laureuar me titullin: “Doktor”. 

Tani është kryeredaktore e revistës “Stina për ndryshim” organ i “Familja dhe Media – Fuqia për Ndryshim” një shoqatë që ka themeluar për të ndikuar në forcimin e familjes, nën parullën “Një familje e shëndetshme për një shoqëri të shëndetshme”.

 Si anëtare e Shoqatës së Gazetarëve Ndërkombëtarë Profesionistë dhe Rrjetit Botëror të Grave, bashkëpunon me shoqatën “FIDAPA” në Itali, “Women and Peace”, UNESCO në Greqi, “Dirigenteas” në Paris, WIN - Zvicër, “Women Abroad” Angli, GlobeWomen, CIPE, TIAW dhe BRAZZERS në Uashington D.C. etj. 

Nga Konferencat Ndërkombëtare ka marrë frymëzim për librat “Gra që më kanë frymëzuar” dhe “Gjysmëbota”, intervista me gra të suksesshme nga vendi dhe bota, realizuar në harkun kohor 2000-2007.

Ajo bëri debutimin e pare në letërsi në moshën 10-vjeçare, kur poema e saj fitoi çmimin e parë dhe u botua në revistën kombëtare të fëmijëve "Pioneri".

 Në vitin 1976 ajo ishte bashkautore në librim me tregime epike "Heronj të heshtur" dhe në vitin 1978 në librin "Yje të pashuar". Libri i saj i parë i poezive "Këngët e para" nuk u botua në vitin 1979, sepse konsiderohej "tepër lirik" dhe nuk "ndiqte parimet e ideologjisë komuniste".

 Përfundimisht, i njëjti titull u përdor për një antologji poetike të pesë autorëve, ku Kozeta dhe disa prej poezive të saj qenë në mesin e tyre.

Ndërmjet viteve 1975-1976, ndërsa ishte akoma në shkollë të mesme, Kozeta ka punuar në "Radio Korçë" si spikere me kohë të pjesshme. 

Më pas ajo punoi si moderatore televizive për programin e fëmijëve në të vetmin Transmetues Kombëtar, Radiotelevizionin Shqiptar (1977-1981). 

Pas diplomimit, në vitin 1982 u emërua Përgjegjëse e Departamentit të Tregtisë në Maliq, Korçë, ku punoi deri në vitin 1992.

 Në të njëjtën kohë ajo punonte si gazetare e lajmeve për Radio Korçën, prej nga u pezullua për arsye politike në vitin 1986, pasi u martua me Gjergj Zavalanin, që konsiderohej me "biografi të papastër familjare". 

Pas ndryshimeve të sistemit politik në Shqipëri, Kozeta dhe familja e saj u zhvendosën në kryeqytet, Tiranë dhe më 1993 ajo filloi të punonte si gazetare e spikere e lajmeve për Radio Televizionin Shqiptar (1994-2001).

Ndërmjet viteve 1997-2002, ajo botoi gazetën periodike 'The Manager', të Shoqatës së Grave Profesioniste Afariste në Tiranë, Shqipëri. 

Në vitin 1999 mbrojti masterin për temën “Resurse humane e lidership” në Instituti ISIDA, Palermo, Itali dhe Vrije University në Amsterdam, Holandë. 

Në dhjetor 2002, ajo themeloi shoqatën "Familja dhe Media - Fuqia për Ndryshim" dhe që atëherë, ajo vazhdon të publikojë dhe të punojë si kryeredaktore e revistës së saj social-kulturore "Stina për Ndryshim".

Në vitin 2006 ajo u nderua me titullin "Ambasador për Paqe" nga Federata për Familje e Paqen Botërore. 

Ajo u zgjodh si president e degës së Federatës për Tiranën, Shqipëri në 2011 dhe u rizgjodh për një mandat të dytë në vitin 2013 – 2015.

Në vitin 2007 ajo u zgjodh si një nga "Gratë e Shquara të Botës" nga "ConnectUs Communications" në Kanada, me titullin "Redaktor dhe nënë, model për gratë".

Në vitin 2009 ajo u nderua me çmimin e dytë në Takimin e Poeteshave Shqiptarë në Vushtrri, Kosovë dhe fituese i Çmimit të Parë në Poezi nga revista "Nositi" në Tiranë.

Fitues i "Çmimit Special" në kategorinë e Poezisë Ballkanike në "Netët e Poezisë së Korçës" më 2 korrik 2010. 

Në qershor 2011, në Kongresin Botëror të 22-të të Poetëve në Larisa të Greqisë, Kozeta Zavalani iu dha çmimi Olympus Poetry "Demeter". 

Gjatë Festivalit të 1 Mesdhetar të Poezisë të mbajtur në Larisa, në vitin 2011 ajo u nderua me Certifikatën e Nderit.

Kozeta mori pjesë në mbrëmjet e 50-ta të poezisë ndërkombëtare të Strugës, në Republikën e Maqedonisë. 

Poezitë e saj janë botuar në librat e antologjisë së Poezisë Botërore nga Pesë Kontinentet (Strugë), Poezisë Botërore 2011 (Larisa) dhe edicionit të Festivalit të 2 Ndërkombëtar të Letërsisë në Ordu të Turqisë, 2011 dhe të 7-të në Akyaka-Mugla-Turkey, 2013.

Librat nga Kozeta Zavalani:

1.Gra që më kanë frymëzuar, vëllimi 1, "Gra që më kanë frymëzuar" - intervista - shtëpia botuese - Dita, Tiranë, viti 2000

2.Gra që më kanë frymëzuar, vëllimi 2, "Gra që më kanë frymëzuar" - intervista - shtëpia botuese - Dita, Tiranë, viti 2001

3.“Women who have inspared me”, përshtypje dhe intervista në anglisht - Shtëpia botuese Afërdita, Tiranë, viti 2001

4.“Halfworld”, biografi, përshtypje dhe intervista në gjuhën angleze - shtëpia botuese Logoreci, Tiranë, viti 2005

5.“Gjysmëbota” - biografi, përshtypje dhe intervista në shqip - Shtëpia botuese Medaur, Tiranë, Viti 2007

6.“Porta e Shpirtit” - libër poetik në shqip dhe anglisht, Shtëpia Botuese Vllamasi, Tiranë, Shqipëri, viti 2012

7.“Migratory” - "Shtegtare" - libër poetik në në 8 gjuhë të ndryshme, Shtëpia botuese Ada, Tiranë, Shqipëri, viti 2010

8.“Women” (libri i poezisë në anglisht), Platforma e pavarur e botimit, Bolonja, Italia, 2014

9.“Frymëmarrje femërore” - ese në shqip - Shtëpia botuese Vllamasi, Tiranë, viti 2014

10.“Ankthi” - roman në shqip - Shtëpia botuese Toena, Tiranë, viti 2014

11.“Rizgjimi”, - libër poetik në shqip, Platforma e pavarur e botimit, Bologna, Itali, 2015

12.“90+” roman – Shtëpia Botuese GLA, Tiranë, mars 2018.

Flori Bruqi

SHEFIK SHKODRA(1948-)

Shefik Shkodra,lindi më 1948 në Desivojcë të Kamenicës, ku kreu shkollën fillore, të mesmen në Gjilan, ndërsa studimet në Fakultetin Filozofik (filologjik) në Prishtinë, Dega Gjuhë dhe Letërsi Frënge, gjenerata e parë (1970 – 1974).


Pas përfundimit të vitit të dytë të studimeve, lidhi kontratë pune - mësimdhënës i gjuhës frënge.


Punën e filloi në Gjimnazin e Vitisë, ndërsa pas tre muajve lidhi kontratë të re me Shkollën e Mesme Teknike në Gjilan, ku punoi deri në gusht të vitit 1982, kur iu ndërpre puna për çështje “ideo-politike”.


Nga viti 1983, pas largimit nga arsimi, me urdhër partiak, iu lejua puna në EK, inkasant dhe në punë të tjera, ku punoi deri në tetor të vitit 1990, kur me vendim të Qeverisë së Serbisë, definitivisht u dëbua nga puna, si shumë të tjerë!


Në vitin 1993 sërish u kthye në shkollën teknike, por jo më nën sistemin arsimor të Sebisë.


Më 1994 u punësua në Shkollën e Mesme të Mjekësisë, ku ligjëroi frëngjisht dhe latinisht, deri më 2010. Prej këtu kaloi në Drejtorinë Komunale për Arsim. Më 2013 u pensionua. Gjatë vitit shkollor 1999/2000 ishte drejtor i Shkollës së Mesme të Mjekësisë.


Aktivitetet tjera


Në maj të vitit 1990 u mbaj Kuvendi i Parë për themelimin e SH.H. “Nëna Terezë”, ku fillimisht ishte anëtar i Kryesisë, pastaj Kryetar i Komisionit për çështje sociale, i Komisionit për informim dhe kulturë. Nga komisioni i fundit është themeluar një Këshill Botues dhe redaksia për botimin e librit, “Bamirësia”.


Pas një viti u butua libri tjetër, “Flakërimë”. Në të dy këto libra, dedikuar veprimtarisë së SHHB “Nëna Terezë” – Dega në Gjilan, Shefik Shkodra ishte kryeredaktor, në të cilat, përveç tjerash, u nxorën të dhënat e donacioneve nga diaspora, nga individë, familjarë vendorë si dhe nga vise të ndryshme.


Pjesa më e madhe e aktivitetit të Shoqatës është shënuar në këto dy libra. Po në këto libra është botuar edhe një pjesë e kulturës dhe pak letërsi nga anëtarët e Shoqatës dhe të tjerëve.


Mbledhjet ishin javore, por në raste të veçanta mbaheshin edhe më shpesh.


Kishte të deleguar edhe nga vende tjera. Ndue Gjergji dhe Mehmet Kurteshi ishin anëtarë nderi të Kryesisë së Degës në Gjilan.


Delegacione të ndryshme herë pas here kishte edhe nga LDK. Bashkëpunimi gjithmonë ishte në frymën njerëzore, sidomos me popullatën në terren.


Veprimtaria letrare:


1. “Agurrona”(grup autorësh),Klubi letrar "Rexhep Elmazi", Gjilan,
1993.

2. Studimin monografik Albania e Konicës - Pergamenë shqiptare, Rilindja, Prishtinë, 1995

3.Vëllimin letrar (grup autorësh): "'Agurrona", Gjilan, dhe redaktoi revistën "SogjitimeNr. I,II, III,1995-98

4. Libri dokumentar "Kohëngjeshje bamirësie", grup autorësh, SHBHK "Nëna Terezë", Gjilan, 2000


5.Rrëfejza satirike Demoniane, Gjilan, 2001

6.“Shtjella”, Sh.B. “Era”, Prishtinë, 2006,

7."Erëverë ", poezi, botoi “Era” Prishtinë

8.“Zjarri poetik”, Sh.B. “Sogjetime”,

9.“Qëndresa në mbrojtjen e Shqipërisë Verilindore dhe Lam Hasan Shahiqi”, 2014.

11.“Ëndrra shekullore dhe fantazmat”, 2016.

12.“Aureolë e përhitur”, 2919.

Etj.

Shkroi e botoi edhe një varg esesh, kritika e vlerësime letrare.

Jeton dhe vepron në Gjilan.