TRABOINI VJEN ME DY LIBRA POETIKE

TRABOINI VJEN ME DY LIBRA POETIKE

“Lule pellazgjike” dhe “U dashka të dal natën vonë” si dy degë lumi që rrjedhin e bashkohen në të njëjtin shtrat. E gjithnjë e më shumë bindemi se Traboini është një lumë poetik që nuk shter as në sasi e as në ndjesinë e thellë poetike.
Dy vëllimet me poezi të Kolec Traboinit që kanë dalë nga shtypi në nëntor u promovuan në Panairin e 15-të të Librit “Tirana 2012”. "Lule pellazgjike" dhe "U dashka të dal natën vonë" - janë vazhdim e thellim i frymës lirike të vëllimit "Itaka grua", libër i suksesshëm që autori e ka botuar në vitin 2008.
Në promovimin në sallën e Pallatit të Kongreseve diskutuan autorë të ndryshëm, të cilët vunë në dukje tiparet kryesore të poezisë së Traboinit, ecurisë së saj, ndikimit të poezisë së tij prej autorëve amerikanë sepse është terreni ku ka krijuar pjesën më të madhe të krijimtarisë së tij poetike si emigrant, si dhe vendi që zë krijimtaria e tij në poezinë bashkkohore shqiptare.
U theksua se libri “Lule pellazgjike” mbizotërohet nga një lirizëm i thellë dhe emocional në të cilin poezia erotike fryn që përtej oqeanit drejt brigjeve të Adriatikut ku janë rrënjët e lulet që përbëjnë themelin e lirikave të tij.
Përndryshe vëllimi “U dashka të dal natën vonë” dominohet nga lirika qytetare, shqetësimet e tundimet e poetit si qytetar i këtij vendi ku nuk mund të rrijë indiferent për çka konstaton në jetën shoqërore. Edhe kur ndodhej larg ai kurrë nuk e ndau veten prej asaj çfarë ndodhte në mënyrë të përditshme në atdhe, e këtë e shpreh jo vetëm poezia, por edhe librat e tij me esé që trajtojnë problematikat e kohës.
Një prej kapitujve të vëllimit “U dashka të dal natën vonë”, me titull “Ode për Shkodrën” poezitë i kushtohen qytetit të lindjes, ato bulëzojnë në vargjet emocionuese të fëmijërisë së nxehtë përvëluese e në poezitë e mallit shkruar përtej oqeanit në mërgim.
Librat shoqërohen me esé meditative “Pellazg i mbetur pa Atdhe” dhe “Poetika e femijërisë në rrugën Badra” shkruar nga vetë autori mbi jetën si një rrugëtim i gjatë i përhershëm, i pandalshëm e herë-herë i stërmundimshëm, si dhe rrethanat në të cilat lind arti poetik.


Nga vëllimi: “Lule pellazgjike”


TASHME KISHTE ARDHUR

Nuk ka më asnjë kuptim pritja
as vështrimi i hedhur në fundin e rrugës
as heshtja jonë nuk kish më asnjë kuptim.

Në këtë ardhje ne diç kishim folur
tek pinim ujin e një shisheje
ndërsa gjerbnim kafenë në heshtje.

Kafeja ish e zezë, mendimet po ashtu
mbrëmë kryeqyteti mbytej në savana me shi
ndërsa sot mrekullisht dielli buzëqeshte.

Vështroja siluetën e saj
sytë që kërkonin zogj vjeshte
pa kahje, në nxitim e në ikje...

O zot, sa e frikshme është ikja.
Por unë nuk mendoja se e kisha humbur njeriun
...sepse tashmë ajo kishte ardhur.

Vjeshtë 2011


LASGUSHIANE

Kur shpallet një shi i pjerrët, i trishtë, i butë
në qiellin lirik të Poradecit
e shtergët kanë heshtur e më s’këndojnë
ndodh ajo që ndodh në shirat biblikë.

Mbi liqenin e trazuar derdhet një pikë lot
prej syve melankolikë të mjelmave njerëzore
që nga e para Evë tek më e fundit e Botës.


KISHA DASHT ME DEK PER S’DYTI

...Edhe për së treti kisha dasht me dek
se dora jota ma solli dekën e bardhë
por edhe në vdeksha njëmijë herë
qoftë e njëmijta si vdekja e parë
- kush dreqin po pyet!

Vdekja në dorën tande ish aromë prilli
tan lulet ma sollën polenin te kryet
isha vet që të thashë: tash ma xen frymën
isha vet që të thashë më puth e më mbyt
- kush dreqin po pyet!

Tash, që u tejkrye pjalmimi i jetës
jam krejt i dekun derisa t’ringjallem
për t’ma marr shpirtin, për dek të dytë
i gatshëm jam për rimishërimin
- kush dreqin po pyet!

9 qershor 2012


MUGETIRAT E MBREMJES

Si më harrove kështu në ndajnatë
po dal udhëve të Tiranës
të shkoj nga sytë këmbët
se ndoshta diku-diku shoh
imazhin tënd e rrekem pas tij
si fëmijët pas balonave të ëndrrës
feksur si zemra në qiell....

Po tani është natë, natë që nxin
e unë hapësirave shoh
vetëm mugëtirat e mbrëmjes
e aty-këtu ndonjë yll
që më bëhet shok vetmitar
vegimesh sylagështa
në angushtinë e dhembjes.

Sa kohë që veten time e kam humbur,
nuk e di nëse ty do të gjej ndonjëherë.


OH Ç’ME GJETI MUA
ME VJESHTEN TENDE

Oh, ç’më gjeti mua me vjeshtën tënde
si fustan prej gjethesh më mbuloi
farfuritës flladi gjoksin trandi
zogu i këngës qiellit fluturoi.

Zot, o Zot, ç’më solli vjeshta jote
ëndrrën si një nimfë ta përqafoj
ika, mora pyjet si i marrosur
gjiri i zjarrtë i Diellit më përvëloi...


DO TE ZHVESH

Do të zhvesh, zemra ime, do të zhvesh
tërë rrobat e trupit do t`i heq
si një Evë dalë prej bible do të jesh.

Dhe pastaj, zemra ime, dhe pastaj
si një engjëll lakuriq në krahë do të mbaj
do të ikim në ca qiej ku s’na arrijnë
tërë akujt e dy poleve do t`i shkrijmë.

Kam një afsh që më përvëlon në dhè të huaj
kur të vij, buzët m`i zgjat, zjarrin ma shuaj
Do të zhvesh zemra ime, do të zhvesh
tërë rrobat e trupit do t`i heq.

E pastaj, zemra ime, dhe pastaj
qiejve do t`i biem skaj më skaj.


VAJZE NGA FISI I SHQIPONJAVE

Ti je vajzë nga fisi i shqiponjave
më ngre lart në qiell
e më tregon hapësirat.
E pafundme mrekullia e dritës.
Në qiell të bukura janë dhe ëndrrat
atje njeriu ndjehet i madhërishëm, si Zot.

Por trillet e tua janë të pafund...
Pas kësaj, atje lart nisin stuhitë kozmike
pa mëshirë më kthen në pluhur
e më përplas për tokë.

Të paktën më bëj
pluhur drite...


LIQENI NUK B’ZANTE

Liqeni i Ohrit nuk b’zante
qe tulatur liqeni për ty
dhe priste si të ishe një mjelmë
të t`përkëdhelte në faqe
të t`puthte në sy.
Liqeni nuk b’zante
heshtte e mendonte për ty!


Nga vëllimi “U dashka të dal natën vonë”:

SHQIPERIA

Jo miqtë e mi, ikja nuk është tragjedia
e hedhjes së trastës në kurriz pesë shekuj
me një shkop për të zbuar qentë, kurrsesi.
Tragjedi është mosdija e ikjes
moskuptimi e harrimi i piknisjes
miklimi që jeta na afron nëpër troje
të largëta e me bukuri të mahnitshme.

Jo miqtë e mi, joshja s’është e fajshme
kemi të drejtë ta jetojmë epshin tonë
për gra e vajza aziatike, për qejfe e pasuri
por lëshimi i vetvetes në pasione të liga
duke harruar vendin tim e vendin tënd
duke harruar se e bukura magjike
është edhe tek lulja mbi shkëmb.

Jo miqtë e mi, fajin nuk e ka Amerika
anipse më farfuritës Las Vegasi është
Bostoni, Detroiti, New Yorku,
San Françisko a Florida
se sa fshati yt a fshati im në Jug a Veri
sepse edhe këtu gjithçka është ngjizur
me mundime, me lotë, me dashuri.

Fajin kurrsesi nuk ta ka ikja
trokitja nëpër dyert e botës
ku mësove shijen e bukës me djersë
por vetmashtrimi, harrimi se
Shqipëria e varfër nuk mundi të jepte
më shumë se qumështin e gjirit e dhimbjen
më shumë a më tepër se në sepete kish.

Prandaj ti u bëre më i pasur e më i ditur
shumë më shumë se ata që s’dinin të iknin
- siç mençurisht ta thotë dhe Kavafis-
pikërisht se të mungonte Shqipëria
dhe dëshira për ta bërë të pasur atë,
pikërisht.

I humbur do të jesh vetëm atëherë
kur të ikësh - e më të kthehesh prapë,
s’do të dish.


NE RRUGEN E KALASE...

Idromeno

Me bastun, borsalino e pallton e gjatë
nëpër errsinën që përpinte qytetin
dëgjoheshin veç bulkthet e natës
e valët bregut të liqenit.
Në rrugë ndonjë qen i braktisun
turfullima e ndonjë kali në grazhd
errësinës klithma e ndonjë shpendi
e yjet që shuheshin diku larg.
Nata e lodhte për vdekje piktorin
prej Diellit merrte frymë e ringjallej
ndaj gjumi s’e zinte deri vonë
nga ankthi i dritës në ardhje!
Sapo vinte agimi e bota zgjohej
ai flinte me rrezet e Diellit në Maranaj.
Kol Idromeno, daja i Dadës sime Katrinë
siç më thoshte në kujtimet e saj...

Shkodër 2012


SHIRA LIRIKE

Ju mbase nuk i ndjeni
ato përditë bien në shpirtin tim
e kur bien, në qiellin tim kuturisen zogj
që çukisin lëvozhgat e reve e u thërrasin
të gjithë atyre që janë në udhë të pambaruar:
- Ikni! Shirat po vijnë!

I vetmi që nuk ikën jam unë - sepse ato shira
bien më shumë brenda se jashtë meje
më sjellin fëmijërinë, ma zhveshin lakuriq
e unë endem liqenit si një ëndërr e zgaqun
në djepin tim prej uji.

Një ninullë zbret nga malet me lumin Kir
- lum me emër të lashtë sa bota:
Nuk ka perandori më të madhe ujnash, se Shkodra!


MORA VETEN ME VETE

Mora veten me vete e shkova në Shkodër
retë e marsit rëndonin mbi çati
qielli i zymtë e zbraste pikëllimin në shi.

Kisha ardh për një mort
për një përcjellje-pjekje
t’u thosha njerëzve “Kryeshnosh!”
Jeta me jetë e vdekja me vdekje!

Si e mbuluam Ramiz Hekurin në dheun e zi
përtej Stom Golemit, në Shtoj të vjetër
u ktheva tek Nana në shtëpi.
Shtëpi o shtëpi, o dashuri e vjetër!

Nëntëdhjetat i ka mbushur Nana
rri në shtrat e nuk b’zan.
Isha i murrëtyer, i lodhur, krejt i ngrirë
-Gëzuar 8 Marsin!- i thashë me zë të mekur.
- Kukeja unë!- tha Nana. - Ky 8 mars
më gjeti edhe pa një njeri.
Pse po jetoj kaq gjatë veç për të përcjellun?
-Po jo moj Nanë, ka dhe gëzime për njerinë...

Po Nana si nana, nuk dëgjon. Veç flet
herë me të gjallë e herë me të vdekur...

Mora veten me vete e u ktheva në Tiranë
më vunë në mendime fjalët e Nanës.
Mos vallë i ngjas dhe unë asaj
me dënimin të vuaj pikëllimin e përcjelljes?!

Shkodër, Mars 2012


KARVANAJ

Karvan me drita- karvan me yje
atje në rrugën Karvanaj
jetonte dikur si nimfë në pyje.

Kujtim i mbushun lotë e vaj
ani pse fshehun në shkurre vitesh
me magji ujnash në sytë e saj.

Flladi i liqenit- Bregu i Ranës
hije të randë lëshon Mali i Hotit
përskaj dy shtetesh, diku anës.


KUJTESA E BRIGJEVE TE DETIT

Më parë bregdeti kishte pak shtëpi
e një lokal të vogël “Breshka”.
Fare pranë detit, brigjeve të qeta
një rrugë të gjatë me plepa.

Ato janë shumë larg në kohë
veç valëzat ndër kujtime m`i sjellin
Pallatet me ballkone ajrore
nuk është e mundur të smbrapsen
tashmë...

Gjithçka që më fanitet si koha ime e blertë
është nostalgjia e brigjeve të detit.

2012

http://traboinipoezi.blogspot.com/2012/12/traboini-vjen-me-dy-libra-poetike_5.html

Kolec Traboini është kineast, gazetar dhe autor shqiptar i 14 librave me poezi, prozë dhe esè si dhe bashkautor i një përmbledhje më poezi për dashurinë nga autorë shqiptar dhe të huaj.


Kolec Traboini u lind në Shkodër. Eshtë i biri i patriotit Palok Traboini[1], mësues, publiçist dhe sekretar i Ded Gjo Lulit, Flamurtar i Deçiqit 6 prill 1911 . Traboini i mbetur jetim në moshë të vogël, jetoi për disa vite në Shtëpinë e Fëmijës në Shkodër.


Traboini ka ndjekur për dy vjet shkollën Pedagogjike "Ndrec Ndue Gjoka" në Tiranë. Pas kryerjes së shërbimit ushtarak në Tropojë, ka punuar rreth 4 vjet në Kombinatin e Drurit në Shkodër. Më pas ka vazhduar studimet në Universitetin e Tiranës, dega Gazetari. Gjatë kohës që ishte student botoi librin me tregime "Petalet e bajames së hidhur" 1973, që u vlerësua me çmim inkurajues në konkursin Kombëtar të Letërsisë dhe Arteve. Pas mbarimit të studimeve është emëruar redaktor-skenarist në Kinostudio, Tiranë, ku punoi 16 vjet ndërsa për një dekadë drejtoi redaksinë e filmit dokumentar. Është fitues i kupave për filmat dokumentarë në dy festivale kombëtare të filmit shqiptar: "Asdreni" 1976, "Kështjella e këngëve" 1990. Filmi "Dëshmi nga Barleti" me skenar e regji të K. Traboinit u vlerësua si filmi më i mirë i Kinostudios për 1990. Eshtë autor i mjaft filmave të vlerësuar si "Kol Idromeno", "Hasan Prishtina", etj. K.T. është skenarist edhe i disa filmave vizatimorë ndër të cilët "Portreti".


Situaten e krijuar në 1990 e priti me entuziazëm dhe mori pjesë gjallërisht në veprimtarinë demokratike. Në 16 janar 1991 boton në Gazetën "RD" shkrimin "Vlera e simboleve kombëtare", ku kërkonte hapur heqjen e yllit komunist nga flamuri kombëtar, po në këtë kohë nis dhe organizon tubimin e krijuesve dhe intelektualëve të Tiranës në përkrahje të zhvillimeve demokratike që u kthye në një demostratë të fuqishme antikomuniste.



Traboini u largua nga Shqipëria në shkurt të vitit 1991 dhe u vendos si emigrant jo legal në Athinë. Kjo gjendje pasigurie nuk e pengoi atë që me 10 Prill 1993, të krijonte e të shpërndante ndër emigrantë, të parën gazetë në gjuhën shqipe në Greqi “Egnatia“ Në Greqi bashkëpunoi me presidentin e arvanitasve të Greqisë, studiuesin e publiçistin Aristidh Kola(1944-2000). Në gusht 1995,Kolec Traboini . me status legal emigroi në SHBA dhe u vendos në qytetin e Bostonit. Gjatë viteve të jetës si emigrant në Athinë botoi tre libra: “Balada e largësive“,“Rapsodi ushtore“, “Gjurmë në histori“. Ndërsa kur ishte në Amerikë shkroi e botoi “Katërkëndëshi i mundimeve“ (prozë 2000), “Mos vdis dashuri“(poezi, Tiranë 2002), “Nokturn“(lirika 2004), “E vërteta përvëluese e Aristidh Kolias“(esè 2005), “ Requiem për një gjethe“(poezi 2005), “Lufta e Maleve-Palok Traboini“(esè historike 2006), "Trinia ime“(lirika 2006), “Bukuri shkodrane“(esè 2007)[5], “Koha e prostitutave“(lirika&etyde 2007) si dhe "Itaka grua"(lirika 2008). Për veprimtarinë poetike dhe esèistike është vlerësuar me çmimin e përvitshëm letrar “Pena e Artë-Kadmus 2008”[6] nga Klubi i Shkrimtarëve “Drita“ Athinë. Në vitin 1994 Kolec Traboini është pranuar anëtar i Federatës Ndërkombëtare të Gazetarëve, me qendër në Bruksel, ndërsa në nëntor 2001 nga Kongresi i Lidhjes Shqiptare në Botë mbajtur në Prizren, është zgjedhur anëtar i këshillit drejtues të LSHB.

Tituj të veprave



“Lule pellazgjike” 2012
“U dashka të dal natën vonë”2012
Zhgënjimi i Ambasadorit Amerikan - esè 2012
100 poete për dashurinë -Album poetik me bashkautor 2012.
Kujto Poetin - Album poetik me bashkautor, 2011
Itaka grua -lirika, 2008
Bukuri Shkodrane- ese 2007
Koha e prostitutave lirika & etyde 2007
Trinia ime - poezi 2006
Lufta e Maleve - Palok Traboini, 1911 ese 2006
E vërteta përvëluese e Aristidh Kolias ese 2005
Requiem për një gjethe poezi 2005
Nokturn poezi 2004
Mos vdis dashuri poezi 2002
Katërkëndëshi i mundimeve prozë 2000
Rapsodi ushtore ironi 1995
Gjurmë në histori prozë 1995
Balada e largësive prozë 1995
Petalet e bajames së hidhur tregime 1973

‘100 VJET VATËR’

Naum Prifti

-Vështrim i shkurtër historik-

Federata Panshqiptare Vatra mbush 100 vjet këtë vit, çka na bën të ndihemi krenarë jo vetëm për jetëgjatësinë e saj, por sidomos për veprimtarinë patriotike në shërbim të Atdheut, ndaj përulemi me nderim përpara krijuesve të saj dhe gjithë veprimtarëve dhe aktivistëve njëherësh ju shprehim mirënjohje gjithë Vatranëve të sotëm që vazhdojnë t’ia kushtojnë energjitë e tyre kësaj embleme të çmuar të mëmëdheut tonë.

Ne kete moshe te respektuar VATRA gëzon respektin dhe dashurinë e shqiptarëve në të dyja anët e Atlantikut dhe në mbarë botën ku ka shqiptarë, për shërbimet e mëdha ndaj kombit në çastet më kritike. Dy ishin faktorët kryesorë për ngjizjen e saj, atdhedashuria e shqiptarëve dhe ndikimi i demokracisë Amerikane. 

Paraqitja ime sjell shkurtimisht historine e trupëzimit te kesaj ideje duke e ilustruar me kujtimet e patriotit Kristo Floqit, një nga personazhet kryesorë të themelimit të saj dhe i vetmi që ka shkruar kujtimet e tij rreth këtij evenimenti. Kujtimet e tij u botuan më 1937 në revistën LEKA me rastin e 25 vjetorit të pavarësisë.

Sipas tij, shoqëria BESA-BESË e Bostonit pas mosmarrëveshjeve që pati me Faik Konicën, redaktorin e gazetës së tyre DIELLI, vendosi t’ia besonin drejtimin e saj Avokatit Kristo Floqit. Ai e nisi punën duke mbajtur një sërë takimesh me kolonitë shqiptare, ku nisi të propagandonte  bashkimin e shoqërive me një program patriotik. Delegatët e shoqërive u mblodhën në Boston më 11 dhjetor 1911. 

Midis tyre ishte edhe Fan Noli, i cili sapo kishte ardhur, kurse Faik Konica nuk pranoi të vinte, por u mjaftua t’i dërgonte nismëtarit një letër, ku i shkruante “se nuk kishte dijeni për mbledhjen dhe asaj së djele qe i oukupuar me një punë tjetër.

” Dhe letra vazhdonte: “Ato që thoni për bashkimin janë të pëlqyera dhe pa dyshim duhet të bëhet në gjetshim një formullë të drejtë që ta mbarojmë pa prishur punët që kemi trajtuar deri tani me shumë mundime. 

Kemi komitetin tonë këtu (Flamurin e Krujës) dhe nuk shohim ndonjë arsye që ta prishim. Është e udhës të prishen punëra pa rregull e pa program, por jo punëra të ndërtuara me kujdes. Besoj këto t’i peshoni dhe të më jepni të drejtë. Mbetem juaji me besë, Faik Komitza d.v.” Autori i kujtimeve shpreh qëndrimin e vet kritik ndaj Faik Konicës.

Nga mbledhja doli propozimi të ngrihej një komision i përbërë nga Faik Konitza, Kristo Floqi, At Fan Noli dhe Paskal Aleksi. Komisioni nismëtar u dërgoi letra të gjitha shoqatave duke i pyetur si e dëshirojnë bashkimin, në formë të centralizuar apo si Federatë. 

Propozimi për Federatë ishte shpëtimtar mbasi shoqatat shqiptare pa përjashtim donin të ruanin pavarësinë e tyre dhe kryetarët përkatës parësinë e tyre, ndaj dhe u miratua prej të gjithëve. Në mbledhjen e radhës komisioni mori vendim të hartohej kanunorja dhe të gjendej një emër për federatën. 

 Dikush propozoi emërtimin PLUGU, dikush KASTRIOTI, PËRLINDJA, PARMENDA, dhe së fundi Fan Noli shqiptoi VATRA, që u prit me rrudhje buzësh nga të pranishmit. Vetëm pasi Noli shpjegoi kuptimin metaforik të saj, propozimi i tij u miratua. Ishte data 28 Prill i vitit 1912, dita historike e krijimit të Vatrës. [1]

Veprimtaria e Vatrës shkëlqeu gjatë dhjetë viteve të parë të krijimit të saj. Pas dorëheqjes së detyruar të Ismail Qemalit nga posti i kryeministrit më 1913, atdheu mbeti pa qeveri. Një vit më vonë shpërtheu Lufta e Parë Botërore dhe vendi u pushtua nga forcat ndërluftuese. Funksionet e një qeverie shqiptare në mërgim i mori Vatra. 

Ajo kreu aktivitet diplomatik me përfaqësues të shteteve të Europës dhe në Amerikë, ku veçojmë takimin me Presidentin e ShBA Wilson dhe deklaratën e tij se do ta mbronte shtetin e ri shqiptar me votën e tij. Dhe e mbajti fjalën. 

Wilsoni e shpëtoi Shqipërinë nga copëtimi, ndërsa komunistët shqiptarë ia vishnin meritat Leninit, një profesori liceu që në atë kohë ishte emigrant në Zvicër të cilin nuk e njihte askush.

 Vatra nisi delegacione pas delegacionesh në Shqipëri, luftëtarë për çlirimin e Vlorës më 1920 dhe më pas një kontigjent mësuesish për shkollat shqipe. Mbresa të forta la banda muzikore e Vatrës, e drejtuar nga Thoma Nashi, e cila në çdo qytet që shkeli, ngjalli shpirtin e krenarisë kombëtare me marshet patriotike.

Pas kryengritjes së Qershorit 1924, kryeministër u zgjodh Fan Noli, një nga krerët e Vatrës. Në sferën diplomatike fitorja më e madhe e qeverisë së Nolit ishte hyrja e Shqipërisë në Lidhjen e Kombeve në Gjenevë. Kjo është e vetmja meritë që Fan Noli ia njeh vetes si kryeministër. 

Noli idealist donte një shtet demokratik sipas modelit amerikan në një vend të prapambetur gjysmëfeudal, ndaj dhe nuk pati sukses. Gjithsesi Shqipëria ishte i pari shtet i sistemit republikan midis monarkive të Ballkanit.  

Pas qeverise jeteshkurter te Nolit, fitorja e Zogut me ndihmën e bandave të huajtura nga kryeministri serb Pashiç, solli tronditje të thella te Federatën Vatra. Fan Noli dhe Faik Konica u ndanë në dy kampe kundërshtare.

 Dashuria për atdheun i bashkoi, politika i ndau. Fan Noli u shfronëzua nga Zogu, ndërsa Konica u emërua prej Zogut ambasador në Amerikë. Polemika midis tyre shpesh ka tone të ashpra, po ndërkohë ata vazhdonin ta ruanin respektin reciprok.

 Kur Noli u sëmur në mesin e viteve ’30 dhe mbeti ngushtë ekonomikisht, iu drejtua Konicës ta ndihmonte nëpërmjet qeverisë shqiptare.  Zogu i dërgoi menjëherë 3000 franga ar, me të cilat ai pagoi mjekun dhe ilaçet. 

Pranimin e të hollave nga Zogu komunistët e cilësuan mëkat të pafalshëm, kapitullim, tradhëti, por Noli mbrohet duke pohuar me sinqeritet: “Po të kisha marrë ndihmë nga ndonjë i huaj, fjala vjen nga Petrua i Sërbisë ose Jorgua i Greqisë, kishit të drejtë të më thoshit që ’na tradhëtove’ – po unë mora ndihmë nga Zogu i Shqipërisë, ay dhe unë të dy shqiptarë, mbase sot politikisht nuk jemi të bashkuar, por të dy mendojmë dhe punojmë për Shqipërinë.” (Dielli, 28/2/1974).

Në testamentin e Konicës, ai shkruan: “I nderuari zoti Noli, (po) ndërroj jetë me mejtimin se ti je njeriu që më ke kuptuar më qartë në këtë dhé. Nuk do të më tretë dheu nëse ti dhe gjithë ata që e quajnë veten shqiptarë nuk do ta çojnë kufomën time të tretet në tokën mëmë.

 Kam lënë mënjanë dhe harxhet e rrugës për trupin tim pa jetë dhe shumën për 2 metra vend në Shqipëri. Mbyll sytë se ju i nderuari Noli dhe të nderuar shqiptarë, do të kryeni këtë amanet.” Konica vdiq më 1942 në spitalin e Bostonit dhe trupi i tij u mbajt në morg për katër vjet. 

U varros më 1946, pas dy letrave që Noli i shkroi Enver Hoxhës ku e vinte në dijeni për amanetin e Faikut. 

Kur erdhi përgjigja nga zoti Hoxha, se në Shqipëri nuk ka as dy metra vend për Faik Konicën, Noli do të  deklaronte : “ka qenë përgjigja që më ka djegur dorën tërë jetën, një përgjigje që i mbylli dyert tërë diasporës dhe na ndau nga dheu mëmë.

 Është përgjigja që më bëri të heq dorë nga një vendim që kisha marrë dhe për veten time, që kur të vdisja, 2 metra vend t’i kisha në Shqipëri.

” Ja pse eshtrat e Nolit nuk kanë shkuar në atdhe.   Përçarja e madhe e Vatrës ndodhi në vitet 1930, ku ndikoi edhe periudha e depresionit në Amerikë. Dolën në sipërfaqe mosmarrëveshjet e vjetra. Vatra bie ngushtë nga ana financiare. “Dielli” del mesatarisht 2-3 herë në muaj. 

Mbyllet zyra e Vatrës, mbyllet shtypshkronja dhe konfiskohet arkivi i saj, se nuk u pagua morgiçi. Acarohen marrëdhëniet midis pronarit, konsullit shqiptar George Prifti dhe Refat Gurazezit, redaktorit të Diellit. 

George kërkon paratë që i ka huajtur Vatrës. Në këtë atmosferë thirret Kuvendi XXI i Vatrës. Shumica e delegatëve vijnë nga Middle West dhe kërkojnë transferimin e Vatrës në Detroit. Ata të Bostonit e kundërshtojnë me arsyetimin se atje mungojnë intelektualët. 

Pasi një vatran ortodoks e fyejti Gurazezin në sedrën fetare, Fazlli Panariti largohet nga Kuvendi me shumicën e delegatëve. Kuvendi u prish. Pak më vonë, më 13 tetor 1936 del numri i parë i gazetës “Dielli” në Detroit nën drejtimin e Refat Gurazezit. Tashmë ndarja u bë fakt. 

Dy gazeta, të dyja me emrin “Dielli”, një në Boston, një në Detroit vazhdojnë polemikat për disa vite me radhë. Tirana e shqetësuar dërgon më 1938 një delegacion për t’i pajtuar dy Vatrat, por bashkimi i dëshiruar nuk u arrit. 

Debatet vazhdojnë deri në prillin e vitit 1939, kur erdhi lajmi i pushtimit të Shqipërisë nga Italia. Në këto rrethana, lufta brenda gjirit të Vatrës ishte e pakuptimtë prandaj  delegatët e të dy palëvet u mblodhën më 8 maj 1939 në Detroit dhe hartuan deklaratën për bashkimin e tyre.

Ndërkohë vihet re ftohja midis qeverrisë së Tiranës dhe Konicës.

 Flitej se Zogu do ta transferonte në Londër, por kjo ide nuk i pëlqen aspak Konicës. Do të ishte gabim të mendohej se Konica ishte shërbëtor besnik i Zogut. E vërteta është se ai donte më shumë pavarësinë e mendimeve të tij sesa mbretin August. Ja disa konsiderata të shfaqura në letrën dërguar Abdurrahman Matit më 14 korrik 1938. 

 “Mbreti ka shumë zotësira të larta, por si çdo njeri ka dhe disa mungesa. Një nga mungesat e tij është se ato që thotë sot, i harron nesër.” [2] 

Ja dhe pasazhi i vitit 1939, ku ai portretizon Zogun: “E përbuz mbretin për këto arsye, e kam parë qëkur ishte 18 vjeç, por që nga ajo kohë nuk e kam dëgjuar asnjëherë të thotë të vërtetën. Nuk e ka mbajtur fjalën e dhënë. Nuk ka kurrfarë ndjenje përgjegjësie. Është i pangopur, egoist, zemërgur i pandershëm. Ai urren të gjithë ata që kanë diçka-qoftë kulturore, origjinë familjare, pasuri, ndonjë aftësi në çfarëdo fushe ose vetëm pse janë patriotë e të ndershëm.”[3] 

Vjen pyetja, po atëherë si është e mundur që Zogu e dërgoi Faik Konicën ambasador? Për të njëjtat arsye që emëroi edhe Vrionin ambasador në Francë, për t’i hequr qafe dhe për të mos i patur nëpër këmbë.

Periudhën më kritike të jetës së saj Vatra e pati menjëherë pas Luftës së Dytë Botërore, kur qeveria komuniste e ndërpreu në mënyrë kategorike emigrimin e shqiptarëve. Kësisoj osmoza jetike e diasporës shqiptare me atdheun u ndërpre. Shqiptaro-amerikanët që ktheheshin pranë familjeve të tyre në Shqipëri u konfiskohej pasaporta amerikane dhe ishin  detyruar t’i ngrysnin ditët atje. Kjo ndërprerje solli dëmtime të dyanshme. 

Diaspora u rrëgjua, nga mungesa e gjakut të ri. Ndërkohë një faktor tjetër doli në skenë. Në Amerikë filluan të vinin shumë nga të arratisurit politikë që ndodheshin kryesisht në Itali, si dhe ata që me rrezik jete kalonin kufirin grek ose jugosllav. 

Këta e përtërinë mërgatën e paraluftës në Amerikë. Faktori tjetër po aq vendimtar ishte fluksi i emigrantëve nga trojet etnike: Kosovë, Mali i Zi, Maqedoni. Shqiptarët ishin të detyruar t’i përvidheshin repsresionit serbo-sllav, të evitonin arrestimet, burgjet dhe internimet. 

Në fillim Vatra u tregua shumë e rezervuar t’i pranonte në gjirin e saj të mërguarit politikë të etiketuar “bashkëpunëtorë të fashizmit dhe nazizmit”. Paradoksi  ishte se shumë prej emigrantëve besonin se pengesa vinte  mga Qerim Panariti, editor i Diellit, i akuzuar pa të drejtë si komunist. Kjo gjendje vazhdoi pothuaj deri në fund të viteve ’50. 

Së fundi Fan Noli e gjeti të arsyeshme t’i pranonte të arratisurit politikë në gjirin e Vatrës, duke pohuar se edhe ata ishin shqiptarë, ndaj nuk mund t’u mohohej kjo e drejtë. Radhët e rralluara të Vatrës u mbushën dhe ajo u forcua nga përbërja numerike dhe intelektuale. Ia vlen të shënojmë se emigrantët që vinin nga Jugosllavia nuk kishin njohuri për Vatrën dhe iu desh kohë të njiheshin me aktivitetin e saj dhe të anëtarësoheshin në të.

Në fillim të viteve ’90 selia e Vatrës u shpërngul nga Bostoni në Nju Jork. Thashethemet se kjo u bë qëllim që t’i zihej vendi kryetarit të saj legjitim janë pavend. Praktikisht dega e Bostonit nuk funksiononte, për shkak se kryetari ishte i ngathët dhe inaktiv. Kështu ajo shteroi si një përrua kur i mehet ujët.

  Ndërkohë Nju Jorku ishte qyteti ku kishte më shumë shqiptarë ndaj dhe transferimi ishte me vend. Ia vlen të vërejmë se nuk pati kurrfarë reagimi nga ish kryetari i saj dhe nga vatranët e paktë të Bostonit. Në Nju Jork Vatra ishte pa shtëpi, pa zyrë, dhe në fillim e pati vështirë. Për shumë vite me radhë Vatra përdorte për adresë postare godinën e anëtarit të kryesisë së saj, Marjan Cubit, në Manhattan ku ai shërbente si superindendent.

Më 1993, me përkujdesjen e Zydi Karagjozit u ble Shtëpia e Vatrës në Bronx, aty ku ndodhet sot. Më 1995 Vatra mori në dorëzim edhe arkivin që deri atë kohë ruhej në papafingon e biznesmenit të mirënjohur Anthony Athanas, të cilin e përkujtojmë me nderim të thellë për ndihmën e pakursyer që i dha Vatrës gjatë shumë e shumë viteve. 

Me ndihmën e tij u krijua dhe u ruajt fondi i paprekshëm prej 100.000 dollarësh për blerjen e shtëpisë së Vatrës dhe po ashtu fondi për bursat e studentëve po me këtë shumë, nga e cila mund të përdoren vetëm interesat vjetore për të ndihmuar shkollimin e 6-8 studentëve shqiptarë. Kryetari i Vatrës, zoti Agim Karagjozi iu përkushtua drejtimit të Vatrës, me punë të vyer dhe mirëdashje pergjatë dy dhjetëvjecarëve.   

Nuk do flas ketu per historine e dhjetëvjeçarëve te fundit të Vatrës sepse njihen nga komuniteti shqiptar. Tipari dallues i kesaj periudhe ështe rigjallërimi i Vatrës me ngritjen e degëve në Uashington D.C., në Detroit, në Florida dhe në upstate Nju Jork, me ndihmat materiale dërguar në Kosovë dhe në Shqipëri, me botimin e rregullt te gazetes Dielli dhe aktivitetin patriotik e kulturor në shërbim të komunitetit shqiptar në Amerikë.

Ne te vertete, tipari qenesor i historise se Vatres eshte se aty reflektohet dhe perjetohet historia e atdheut gjate njeqind vjeteve te fundit.

-Nju Jork, Nëntor 2012 –

Referati u mbajt në Simpoziumin e 100 Vjetorit te Pavarësise në Detroit, MI.

---

[1] Të dhënat janë vjelë nga artikulli “Kujtime Historike – Formimi i Federatës Panshqiptare “Vatra” prej Dr. Kristo Floqit. Revista LEKA, viti 1937. 

[2] Janë vjelë të dhëna nga kumtesa e z. Idriz Lamaj mbajtur në Fordham University. në 90 vjetorin e Vatrës, 12 tetor, 2002.

[3] Kristo Frashëri, -Nëntori Nr. 1, 1991.

Nga Redaksia Floripress-Prishtinë

Naum Prifti 

Është i lindur në Rehovë, Kolonjë, më 7 mars 1932, ku ka kryer shkollën fillore. Më pas, në Ersekë, atë 8-të vjeçare. Në 1953, mbaron Politeknikumin Mjeksor në Tiranë. Punon një vit si ndihmës mjek në Sanatoriumin e Korçës. I apasionuar pas letërsisë, vazhdon studimet për Gjuhë e Letërsi Shqipe në Universitetin Shtetëror të Tiranës. Gjatë viteve 1954-1960 ka shërbyer si redaktor në revistën Hosteni. Ndërsa nga 1960-67 si redaktor në revistën “Ylli”. Më pas ka punuar si arsimtar nga 1967-70 në Divjakë të Lushnjes.

Në 1970-72 ka patur përgjegjësinë si redaktor përgjegjës për buletinin “Skena e fëmijëve”, pranë Shtëpisë Qendrore të Krijimtarisë Popullore, Tiranë dhe si insepktor teatri në Ministrinë e Arsimit dhe të Kulturës gjatë 1974-76. Në këto vite ka shërbyer edhe si petagog i jashtëm për Letërsinë Shqipe në Universitetin e Tiranës. Në vitin 1991, emigron në Amerikë (New York), ku vazhdon të japë ndihmesën e tij për komunitetin shqiptar këtu dhe për Letërsinë Shqipe. Në vitin 1995, zgjidhet sekretar i Federatës Panshqiptare Vatra, detyrë që e ka edhe sot. Me krijimin e Shoqatës së Shkrimtarëve Shqiptaro-Amerikanë e zgjedhin kryetar të saj. Ka fituar shumë çmime për veprat letrare si vëllime me tregime, novela, letërsi për fëmijë, humor dhe skenarë filmash.

Në vitin 2001 nderohet nga Ministria e Kulturës dhe Lidhja e Shkrimtarëve me çmimin: “Penda e Argjendë”, për vëllimin me legjenda “Nëna e Diellit”. Çmimin “Penda e Artë” për vëllimin me tregime dhe skica humoristike “As Miço, As Muço” nga Shoqata e Shkrimtarëve Shqiptare-Amerikane, New York, 2003. Për punën e tij të gjatë, të vazhdueshme letrare dhe me nivel artistik, është Dekoruar nga Kuvendi Popullor me Medaljen e Punës dhe “Urdhërin “Naim Frashëri” klasi ll-të.

Krijimtaria e tij letrare është e larmishme dhe shtrihet në disa gjini: tregime, drama, komedi, novela, skenarë filmash, pjesë për teatrin e kukullave, skenarë për filma vizatimorë, biografi, artikuj kritikë, publicistikë, etj. Janë thuajse 100 vepra letrare, më shumë se vite jete dhe dyfishi i një gjysmëshekulli krijimtarie. Mijëjra e mijra faqe të shkruara me dorë , të shtypura me makinë të thjeshtë shkrimi, dhe të hedhura në kopjuterin e ditëve tona , qindra e qindra analiza, diskutime, letërkëmbime, biseda, që mund t’i quash pa frikë-publicistikë, për nga idea dhe mesazhi që mbartin dhe përcjellin.

Tregimi: “Dimri i Urisë” ka fituar çmim Nderi (Honour Prize), në Konkursin Letrar Ndërkombëtar të Maison Naaman pour la Culture, 2004-2005. Autori pranohet antar Nderi i Shoqatës Kulturore Naji Naaman.

Përgatiti Zef Pergega dhe Flori Bruqi

Jean François Fitou : EULEX-i përgjoi sipas ligjit, Haradinaj në rol të ri

Ambasadori francez në Kosovë, Jean François Fitou, ka thënë se përgjimi i kryeministrit dhe zyrtarëve të tjerë të PDK-së ka qenë ligjor, dhe se çështja e aferës “Pronto” duhet të trajtohet në bazë të ligjeve në fuqi.Një javë pas publikimit në media dhe rrjete sociale, ambasadori francez bëhet diplomati më i lartë në Kosovë që komenton mbi aferën ku kryeministri Hashim Thaçi së bashku me shefin e Grupit parlamentar të PDK-së, Adem Grabovci, e kryetarin e Skënderajt, Sami Lushtaku, dëgjohen duke sharë, duke përzgjedhur anëtarët e Komisionit të Pavarur të Mediave, duke e bërë punësimin e disa të afërmve të Grabovcit, dhe duke e ofenduar rëndë kryetarin e Parlamentit, Jakup Krasniqi.

Në një prononcim për media, ambasadori francez nuk ka dashur që të flasë për përmbajtjen e bisedave të përgjuara, por ka komentuar mbi ligjshmërinë e tyre.

“Është e rëndësishme që Qeveria, qytetarët, mediet të kuptojnë nëse EULEX-i ka vepruar sipas ligjit. EULEX-i po thotë se ka vepruar sipas ligjit dhe kjo është ajo që e dimë”, ka thënë Fitou.

Ambasadori francez ka thënë se janë normale edhe përpjekjet për ndryshim të ligjit, nëse ai bëhet më i mirë.

“Unë e kuptoj se kjo mund të ketë interferim në lirinë e individëve. Në çdo vend kemi një balancë delikate mes përgjimit dhe privatësisë. Nuk më takon mua ta komentoj ligjin që ka Kosova, por nëse ligji duhet të ndryshohet për t`u bërë më i mirë për mbrojtjen e individëve, atëherë le të bëhet”, ka thënë Fitou.

Sipas tij, nëse dikush është përgjegjës për publikimin e përgjimeve, duhet të japë përgjegjësi.

“Nëse dikush është përgjegjës për rrjedhjen e këtyre informacioneve, atëherë natyrisht se ai duhet të sillet para drejtësisë dhe të jap sqarime për këtë”, ka thënë Fitou.

Kryediplomati francez në Kosovë ka komentuar edhe për lirimin e kreut të AAK-së, Ramush Haradinaj, dhe për kthimin e tij eventual në qeverisje.

“Haradinaj është pjesë e rëndësishme e politikës në Kosovë qe shumë vjet. Atij iu kërkua që të shkojë në Hagë, ndërsa tani ai është kthyer në Kosovë 100 % dhe unë e kuptoj se ai është i përgatitur për të luajtur rol, por nuk më takon mua që të formoj koalicion apo të shpërndaj postet e ministrave, por natyrisht Haradinaj është aset për Kosovën dhe ai do të luajë rolin e vet në politikën kosovare”, ka thënë ambasadori francez.

“Koha Ditore” ka raportuar muaj më parë se partia më e madhe e pushtetit, PDK-ja, po mendon që ta marrë në koalicion qeverisës edhe AAK-në me qëllim të përforcimit të koalicionit në kohën e dialogut me Serbinë.

Disa skenarë janë përmendur për krijimin e koalicionit të ri. Sipas burimeve të gazetës, krerët e të dyja partive tashmë e kanë përfunduar një plan që do të mundësojë koalicioni


n, që nga diplomatët ndërkombëtarë përshkruhet si koalicion i “të fortëve”.

Ambasadori francez në Kosovë, Jean Francois Fitou e ka realizuar edhe një ‘show’ të ri medial.

Ai pasi ka prezantuar një vëllim shkencor në Bibliotekën kombëtare të Kosovës, ka folur para gazetarëve edhe për çështje politike aktuale.

Deri ka folur në frëngjishten e tij të ‘ëmbël’ Fitou ka pasur ankesa në përkthim. Nja dy-tri herë ka ndërhyrë me nervozë ndaj përkthyesit, i cili nuk i pelqente se si përkthente dhe përfundimisht ta kap ‘për krahu’ dhe ta largojë para krejt mediave.

Në vend të tij ka afruar një përkthyese ‘rezervë’.

Shikojeni sjelljen arrogante të ambasadorit të shtetit lider të demokracisë në Evropës dhe ofendimin që i bënë përkthyesit shqiptar!

nga Hyqmet Hasko :Afresku poetik i feminilitetit

Nga Hyqmet Hasko

Rreth dy përmbledhjeve poetike “Protobernzat e shpirtit” dhe “Dashuri engjëllore” të poetes Deshira Haxhi
Afresku poetik i feminilitetit







Deshira Haxhi, autore e dy përmbledhjeve me poezi, “Protobernzat e shpirtit” dhe “Dashuri engjëllore” të mirëpritura nga lexesi dhe kritika, është një zë poetik i veçantë, me një tematikë të përveçme, ku spikat një lirizëm spontan dhe figuracion i pasur, me një teknikë të zhdërvjellët të përcjelljes së imazhit dhe të mesazheve të saj estetike.Ajo e përvijon individualitetin e saj poetik në vijim të traditës më të mirë të asaj lirike, të ëmbël e të ngrohtë, fine e të magjishme, që vjen që nga Lasgushi ynë i madh, mbreti pa krorë i lirikës shqipe, e vijon deri në kohën tonë, në të gjitha hapësirat mbarëshqiptare të shkrimit poetik. Në vëllimin poetik “Protobernzat e shpirtit” ka një dehje të poetes me fjalën e ëmbël dhe kumbuese poezi, një raport midis reales dhe transhendentes, midis unit dhe jashtësisë, midis të ndodhurave të autores dhe përditshmërisë sonë, të ngarkuar me mall, trishtim, idil, vetmi dhe kërkime të pareshtura në shpirtin e së bukurës. Këto vizatime pasurohen në spektrin e ngjyrave dhe linjave, toneve dhe imazheve në librin e dytë të poetes “Dashuri engjëllore”, ku ka një prirje të autores drejt filozofimit dhe abstragimit poetik. Afresku i gjendjeve, imazheve, mbresave, përjetimeve, kujtesave të ridimensionuara në artin e shkrimit poetik, ideve dhe mesazheve, që na sjell kjo poete, përfshin prirjet dhe tendencat më serioze të poetikës bashkëkohore mbarëshqiptare, sharmin dhe elegancën e vargut, freskinë dhe modernitetin e figurës, spontanitetin dhe natyrshmërinë e gjetjeve. Poetja “luan” me gjërat, në dukje, të imëta e të vogla, por që në fakt, përbëjnë përditshmërinë dhe raportet e saj me veteveten, me unin dhe jashtëunin, me ata që e rrethojnë, duke na sjellë kështu hapësira të ndjesive dhe përjetimeve, ku ajo gjen trajtat dhe modelet e procedimit modern të aktit të shkrimit të poezisë. Fryma e poezisë së Haxhit është një frymë fenminile, një natyrë e pastër, kurajoze për t’i vështruar gjërat në sy dhe në thelbin e tyre filozofik, plot lëng dhe ngjyra të gjalla jete, ku përvijohet përvoja më e mirë e traditës poetike shqiptare, por dhe thyerjet e saj, moderniteti si një cilësi në rritje, sidomos në kohën tonë, kur nuk ka më pengesa jashtëletrare për shkrimin e poezisë së vërtetë. Haxhi shpalos në aktin e saj poetik një jetë në kërkim të vlerave dhe dimensioneve më të pastëra e më të qashtëra të qenies njerëzore, duke krijuar rrathë koncentrikë që priten në një pikë, në dashurinë e saj për të bukurën, për shpirtin e lirë dhe të dashuruar me dimesionet e gjithçkaje për të cilën ia vlen të jetohet e të sakrifikohet. Autorja shkruan një poezi ku gërshetohet tradicionalizmi poetik me risitë e modernitetit, përdor vargun me rimë, asonanca dhe ritme të matura, por herë herë dhe të lirë, (të lirë në kuptimin më tekonologjik të kësaj fjale, por jo të çliruar nga përkujdesja ritmike dhe prozodike, siç ndodh me një duzinë të vetëshpallurish poetë, që çdo renditje fjalësh, në cfarëdolloj forme e strukture, e quajnë me gojën plot poezi, kur në fakt nuk janë as thjeshtë vargëzime të rëndomta). Deshira Haxhi, siç dhe thamë diku shkarazi, ka në themel të aktit të saj poetik unin si protagoniste lirike, marrëdhëniet e këtij uni me botën e jashtme që e rrethon, me kohën dhe bashkëkohësin, me problematikat sociale, etike dhe ekzistenciale, me të cilat ballafaqohet në rrugëtimin e saj poetiko-filozofiko-metafizik. Ajo lot si me tekstin e drejtëprëdrejtë, si komunikim direkt, ashtu dhe me fjalët dhe stilemat simbolike e parabolike, që përdor për të hyrë në raporte “të fshehta” me lexuesin, duke shprehur në mënyrë nëntekstuaale, pra me anë të të nënkuptuarës kodet e shpirtit të lirë. Poezia e Haxhit është një poezi mozaik, ku enumeracioni, zhvendosjet e gjendjeve në kohë dhe hapësirë, kërkimet spontane e të vetvetishme në dukuritë që ajo i njeh mjaft mirë, janë pjesë e kameras së saj vëzhguese e interpretative poetike. Ndoshta e veçanta e artit poetik të Haxhit ka të bëjë me përjetimin e thellë që ajo i bën gjendjes poetike, me llavën që i zien nga brenda dhe nuk mund ta lerë pa e nxjerrë jashtë, në sipërfaqe, në strofa dhe vargje të ndjerë, që bëhen mesazhierë të kredos së saj. Në këtë shtrirje zë vend sa, bie fjala, Gjirokstra, vendlindja e trazimeve të saj, aq miti i Doruntinës, malli dhe idili i kohëve të ikura, që tani e ia trazojnë shpirtin si kujtesë, himni i heshturi dëshirës, bota e fjetur dhe përndjeksja dhe vrasësja e stuhive, etj. Jetojmë në pritje!Dritën kërkojmë hijeshsi të ish' jeta një drejtëz,pa ditur ku do arrijmë...Poetja e shkrin në një ndjeshmërinë e saj feminile, me ngjyrat dhe dehjet e natyrës, me gjendjet dhe peizazhet lëvizëse, gëzimin fërfëllitës të barit në pranverë dhe dhjetëra gjëra të vogla, që e rrethojnë, duke ia bërë jetën më të bukur dhe më të plotë. Dëshira Haxhi nuk i njeh pozat dhe shtirjet, por thjeshtë e me një ndjeshmëri spontane, me shqetësimin e natyrshëm, që ia mban ndezur llambushkat e shpirtit, na shetit nëpër një gjeografi të thyer stinësh dhe kohësh, gjendjesh emocionale dhe përjetimesh, kujtesash dhe historishë. Ajo të befason me çdo varg e strofë, të mrekullon me çdo poezi, me fuqinë dhe magjinë e figurës, me lirshmërinë e paraqitjes së situatave poetike, me saktësinë dhe origjinalitetin e gjetjeve, me rrezonancën e fortë që përçojnë mesazhet dhe filozofia e artit të saj poetik. Leximi i poezisë femërore, kur ka brenda sharmin dhe feminileitin, siç ndodh me peoznë e Deshira Haxhit, të zgjon kënaqësinë e një zbulimi të bukur, ku parakalojnë ndjesitë dhe përjetimet më fine, të përcjella me një sharm të veçantë estetik. Poezia e Haxhit bën pjesë në poezinë e re shqipe që shkruhet nga femrat më të talentuara të brezit të saj, një brez vërtet i veçantë, që shkruan jo me me fjalë, vargje e strofa, por me pejëza shpirti, duke pasur si kryefjalë të aktit poetik dashurinë, dashurinë me shkronja të mëdha, në kuptimin më të gjërë të kësaj fjale, që nga gjërat e imëta e të vogëla që na falin dhe iu falim përkujdesje e dashuri çdo ditë, gjer tek më të mëdhatë e më sublimet, që fisnikërojnë e shenjtërojnë jetën e secilit prej nesh.

Përohet në Tiranë me 12.12.2012 libri kronologjik "Prekazi brezni trimash" i autorit Dibran Fylli

Në përurimin e librit do të flasin-ligjërojnë: Prof.Dr. Zymer Neziri, Prof. Bedri Tahiri, Prof. Kole Krasniqi, kurse libri është i përkthyer në gjuhet: anglisht, Gjermanisht, frengjisht, italisht, turqisht dhe serbokroatisht

REPUBLIKA E KOSOVËS                                                                                 


INSTITUTI ALBANOLOGJIK I PRISHTINËS


Prof. Dr. Zymer Ujkan Neziri, Instituti Albanologjik i Prishtinës(Këshilltar shkencor dhe prof. universitar)



RECENSION  PREKAZI BREZNI TRIMASH

(Kronologji)

     Dibran FYLLI

Prekazi, brezni trimash (kronologji), përgatitur për botim nga Dibran Fylli, me redaktor Prof. Avdullah Hoxhën, në vend të hyrjes ka shkrimin me interes për lexuesit, ‘’Drenica flamurtare e lirisë,’’ që fillon me Lidhjen Shqiptare të Prizrenit dhe me krye¬ngritjet shqiptare në Drenicë, Llap, Gallap, Gjilan, Gjakovë, Prizren e në shu¬më krahina të tjera të vendit. (PS. mungon Peja e Rugova? Besoj pa qëllim dhe mirë është të përmenden). Në vijim pasojnë të dhëna për vitin 1912 dhe për fundin e Perandorisë Osmane, për takimet e Hasan Prishtinës me krerët e Drenicës, në ku¬llën e Ahmet Delisë në Prekaz, për mbajtjen e Kuvendit  të Junikut, për shpalljen e pavarësisë në Vlorë dhe për copëtimin e Shqipërisë nga Fuqitë e Mëdha, më 1913.

Tërheqin vëmendjen të dhënat për kullat e njohura: Kulla e Tahir Mehës, Kulla e Ahmet Delisë, Kulla e Shaban Jasharit, Kulla e Emin Latit, si dhe qëndresa heroike në këto kulla, në dy shekujt e fundit.
Zgjon interesim edhe gjenealogjia e familjes Jashari, të dhënat për kohën para rreth treqind vjetëve, se nga tre vëllezër: Ja¬sh¬ari, Meha dhe Kadria, do të krijohen tri lagje në Prekaz të Drenicës, i cili cilësohet me shumë të drejtë si fshati më në zë në historinë e re ko¬¬mb¬ëtare. (PS. 300 vjet janë pak për 6 breza, thonë etnologët. Fjala 300 bën të zëvendësohet me fjalët gjashtë breza dhe del më mirë, mendoj). Trungu i familjes Jashari, nga i pari i Jasharëve, Jashari, është po ashtu me shumë interes, se djemtë e Shaban Jasharit janë gjenerata e pestë, kurse djemtë e Rifatit, të Hamzës e të Ademit janë gjenerata e gjashtë. (PS. I pari, JASHARI, ishte nga fisi Kuç i Malësisë së Madhe, bën të shtohet, nëse pajtoheni, ndonëse i ati i Jasharit duhet të ishte i besimit katolik kur u vendos në Prekaz).

Portreti i Shaban Jasharit (1924-1998), Plaku i Shqipërisë, është shkruar me përkushtim, sidomos janë pasqyruar bindshëm datat 5, 6 e 7 mars 1998, kur bëhet sulmi mbi Jasharët rreth orës gja¬shtë të mëngjesit. Pason qëndresa heroike dhe rënia heroike e 20 anëtarëve, 10 prej të cilëve fëmijë, kurse pla¬ku Shaban Jashari, në këtë betejë të lavdisë, vërtetoi epitetin e kahmotshëm “Mësuesi çlirimtar i lirisë së Kosovës”, thotë përgatitësi Dibran Fylli.

Në vijim, kemi portretin e Osman Gecit (1943-1998), i biri i Shaban Gecit dhe daja i Komandantit  Legjendar Adem Jashari, që më 5 mars 1998, së bashku me nipin e tij Ademin, u nisën në Kullën e Qëndresës në Prekaz dhe aty së bashku me dhëndrin e tij, Shabanin, me nipat Hamëz e Adem Jashari dhe anëtarët e tjerë të familjes Jashari, për tri ditë rresht luftuan kundër forcave policore e ushtarake serbe dhe ranë heroikisht.

Pason edhe portreti i Hamëz Jasharit, (1950-1998), djali i dytë i Shaban Jasharit, të dhënat për jetën e tij në vitin 1981, që Hamzën e gjet të gatshëm për t’u sakrifikuar për atdheun. Ba¬sh¬kë me të vëllanë, Rifatin, sollën nga Turqia në Kosovë pamfletet “Kosova Republikë’’ Ka edhe të dhëna për sulmin e parë të forcave serbe dhe jugosllave mbi familjen e tij, në vitin 1991, prandaj më 30 janar 1991 doli haptazi në mbrojtje të vendit të të parëve, duke iu bashkëngjitur të vëllait, Ademit. Më 5, 6 dhe 7 mars 1998, pushka dhe kënga e Ha¬mzë Jasharit nuk u ndalen për tri ditë rresht, thotë përgatitësi.

Prekazi, brezni trimash (kronologji), përgatitur për botim nga Dibran Fylli, sjell para lexuesit Adem Jasharin (1955-1998) me tërë madhështinë e tij, që u lind në ditën e fitoreve më të lavdishme të popullit shqiptar, në Ditën e 28 Nëntorit, thotë përgatitësi.


 Me interes janë të dhënat për edukimin e tij, që rritej së bashku me vëllezërit e tij, Rifatin dhe Hamzën, dhe shfaqte interesim për armët, për bëmat e trimave gjatë historisë, e sidomos i interesonte akti burrëror i Ahmet Delisë.

Pasojnë angazhimi i tij në veprimtarinë atdhetare ilegale, pjesëmarrja në demonstratat e pranverës së vitit 1981 dhe rezistenca e Tahir e Nebih Mehës kundër forcave ushtarake policore jugosllave. Shaban, Adem dhe Hamëz Jashari, në ceremoninë e va¬rri¬mit të këtyre dëshmorëve, u betuan para trupit të Tahir Mehës: “Luftën që nise ti, do ta vazhdojmë ne, deri në pikën e fundit të gjakut!”

 Lexuesi bëhet me dije se demonstratat e vitit 1981 ndikuan në brezin e Ademit, që formoi, organizoi dhe udhëhoqi politikisht dhe ushtarakisht Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës. Adem Jashari dhe çeta e tij ka qenë dhe ka mbetur bërthama  themeltare e UÇK-së, thotë përgatitësi. Në vijim ka të dhëna për datën 3 nën¬tor 1991, kur Adem Jashari me grupin e tij shkoi në Shqipëri për t’i kryer ushtrimet ushtarake dhe për t’u stërvitur për luftën e armatosur.

Përgatitësi e plotëson portretin e Ademit, se pas përfundimit të stërvitjes, ky grup kthehet në Drenicë më 7 dhjetor 1991, i pajisur me armatim, dhe kishte dhënë detyrë vetes që t’i zgjerojë radhët në formacione të armatosura. Ademi do t'u thotë shokëve: "Armët nuk i kemi marrë që t'ia dorëzojmë armikut, por që ta luftojmë deri në fishekun e fundit." Më 30 dhjetor 1991 armiku kishte rrethuar Jasharët. Pas kësaj përleshjeje me forcat e policisë serbe, tërë grupi i Adem Jasharit kalon në ilegalitet.

Prekazi, brezni trimash (kronologji), sjell për lexuesit të dhëna mbresëlënëse se Ademi po bëhej legjendë, se ai ishte kudo ku sulmohej armiku, se ishte në çdo cep të Kosovës.

 Adem Jashari sulmonte patrullat e policisë serbe dhe stacionet policore, si në Skenderaj, në Mitrovicë, tek Ura e Gjakut, në Shipol, në Runik, në Drenas e vende të tjera, kurse me urdhrin e tij janë bërë aksione të armatosura në Shtime, në Prizren, në Klinë etj., në Rrafshin e Dukagjinit.

Më 5 prill 1993, në kullën e Jasharëve, u krijua Ushtria Çlirimtare e Kosovës dhe Adem Jashari u emërua komandant i Ushtrisë së Kosovës. Serbia e kishte dënuar atë tri herë me nga 2O vjet burg në mu¬n¬ge¬së: në vitin l99l, pastaj l996, dhe së fundi në vitin l997.

Përgatitësi Dibran Fylli paraqet të dhëna me peshë se me sulmin e shtatorit 1997 në 12 stacionet e policisë serbe, formacionet e UÇK-së të kalojnë në një fazë tjetër të veprimit, të ndeshjes së drejtpërdrejtë me forcat serbe, pra në beteja frontale. Beteja e 5, 6 dhe 7 marsit 1998.

Në natën ndërmjet 4 e 5 marsit 1998, Prekazi dhe familja  e Komandantit Legjendar Adem Jashari, rrethohen nga forca të mëdha ushtarake e po¬licore serbe. Adem Jashari dhe familja e tij, su¬lmit armik iu përgjigjen me sulm.

 Pas një rezistence të gjatë dhe heroike, tri ditë e tri net, armiku arriti të djegë e shkatërrojë Lagjen e Jasharëve. Adem Jashari deri në rënie s’e ndali pushkën për liri dhe këngën për Shqipëri. Ushtria Çlirimtare e e Kosovës humbi prijatarin e saj. Kosova fitoi komandantin legjendar. Me aktin e rënies se Jasharëve, Kosova mundi frikën  dhe për lirinë e saj u hapen shtigje të reja, thotë përgatitësi Dibran Fylli, veprimtar i njohur i çështjes kombëtare dhe luftëtar i devotshëm Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës.

Prishtinë, më 2 korrik 2012

Lexoni:


http://gazeta-nacional.com/?p=1204

http://www.docstoc.com/docs/108589642/Dibran-Fylli



Eksperimentet e  Unmikstanit -Retrospektivë për shkrimtarin -regjisorin Dibran Fylli....

Më 4 maj 2009 lirohet nga burgu famëkeq dhe i politizuar i Dubravës Dibran Fylli, ideatori, skenaristi, regjisori e organizatori i Festivalit Folklorik “I këndojmë lirisë”, Manifestimit Përkujtimor 5, 6 e 7 marsit “Ditët e Përndritjës” tani “Epopeja e UÇK-së“, qindra manifestimeve tjera përkujtimore për dëshmorët e UÇK-së, autori i shumë filmave dokumentar, themeluesi e shefi i parë i Trupës Artistike Ushtarake “Hamëz Jashari“ të UÇK-së, luftetar i lirisë…

“Drejtësia unmikiane”, para disa viteve bëri eksperimente të pa kuptimta duke e dënuar atë me urdhër të SUP-it serb, me prova të fabrikuara nga kancelarit e Bulatoviçit e të Musiç Hamdis, për çudinë e asaj kohe, këtë e bëri prokurori ndërkombëtar, gjermani Rajmund Sauter dhe kryesuesja e panelit gjyqësor amerikania K.Merelin me ndihmën e gjykatësit vendor zot. S.Mekaj, të gjithë të orientuar dhe të ndihmuar nga prokurori F.Kelmendi… Dibrani që arrestuar më 4 gusht 2002 në mënyrë arrogante nga policia e UNMIK-ut dhe SHPK-së. Ai u mbajt në paraburgim deri në fillimin e seancave në fillim të vitit 2003 që zgjaten deri në qershorin e po këtij viti. Krejtësisht janë mbajtur 17 seanca ku janë marr në pyetje afro 27 dëshmitar të prokurorisë së Qarkut të Pejës, nën udhëheqjen e prokurorit ndërkombëtar gjermanit Rajmund Sauter dhe asnjëri nga dëshmitarët e shumtë së patën akuzuar atë për asnjërën pikë të aktakuzës së ngritur nga prokurori, ky i fundit që shprehur në seancën kryesore: ”Kërkoj dënim deri në 40 vite edhe pse shumica e dëshmitarëve nuk deshën ta thonë të vërteten, një pjesë e tyre e gënjyen gjykatën, kurse pjesa tjetër kanë qenë të kërcënuar nga vet Fylli…supozoi së është fajtor”, dhe në fund gjyqtarja ndërkombëtare, amerikania K.Merelin duke u bazuar në saje të një raporti të SUP-it serb të Pejës, të artikuluar e të nënshkruar nga kriminelët Bulatoviç e Musiç Hamdia, më datë 21.02 .1998, ja pat shqiptuar dënimin me 7 vite heqje lirie… Pas shqyrtimit të ankesës, Gjykata Supreme e Kosovës, i hedh poshtë të gjitha pikat e akuzës, të bëra nga gjermani R.Sauter, duke e liruar atë nga akuzat e pakuptimta për vrasje, bashkëpunim në vrasje, burgosje e mbajtje të pa ligjshme dhe keqtrajtime gjatë kohës së luftës, prapë një gjyqtare ndërkombëtare, plakushja Anjezka K.Milart sa për ta arsyetuar dështimin e gjermanit e gjen një nen të Serbisë, e ndryshon tërësisht kuptimin e akuzës dhe i “shqipton dënimin “- vërteton 4 vite heqje lirie për kinse “rrëmbim të personave të pa dëshirueshëm për UÇK-në …” dhe që atëherë, Dibrani vuan dënimin në burgun famëkeq të Dubravës për veprat e pa bëra. Gjatë gjithë kohës sa u mbajt peng i lirisë, ai dhe shumë luftëtar tjerë të lirisë, Dibrani e ka pasuruar bagazhin e krijimtarisë së vet duke i punuar 5 skenar filmi me ide të shkëlqyera, një skenar për seria, romanin “Edhe kjo është pjesë e jetës“, librin me kujtime “Rrugët e mija“, shumë shkrime tjera dhe gjithsesi ditarin e tij shumë të pasur, që siç me ka shkruar: ”...një ditë do t’ia bashkangjes ditarit të luftës për t’i botuar as pa më të voglën ndërhyrje …” Një ditë, jo moti kur isha në vizitë, me pat thënë:



”Më 4 maj 2006 , rrugëtimi im nisë nga Prekazi legjendar, drejtë shtigjeve të jetës sime krijuese për artin e mirëfilltë, për kulturën ton të begatë dhe së bashku me TAU-në “H.Jashari“, (të pa përmendur për 4 vite), do t’i dhuroj publikut Programin Artistik “Ai është i gjallë III” …,pastaj, ai si gjithmonë, vazhdonte i qetë bisedën; “Edhe pse ma refuzuan lirimin me kusht, së pata dert, asgjë më mirë nuk prisja nga udbashët shqipfolës, tani së shpejti do të dal që të mos kthehem më në këtë birucë ferri, po dal më të vetmen dëshirë që së shpejti edhe shokët e mijë të luftës, që e patën fatin tim të lirohen sa më parë, sepse liria pa ata që e sollën, si thonë liri…”

Rrugët e jetës së tij krijuese në të kaluarën, ishte i plagosur më 9 maj 1998 në vijën e parë të frontit në Llapushnik, invalid i luftës pa shkallë të invaliditetit, pjesëmarrës në të gjitha betejat në Drenicën Qendrore.

Trupën Artistike Ushtarake “Hamëz Jashari“ e themeloi nëpër flaken e luftës çlirimtare më 7 shkurt 1999 në kuadër të SH.P. të UÇK-së . Më 6 mars 1999, organizoj Manifestimin Përkujtimor me rastin e një vjetorit të rënies heroike të komandantit Legjendar A.Jashari, ky manifestim u mbajt në rrethana lufte i cili program edhe sot mbahet në kujtesë të të gjithë neve, aty për herë të par vuri në skenë Pjesën Artistike “Ai është i gjallë” Më 5, 6 e 7 mars 2000, më TAU-në “H.Jashari”, organizoj Manifestimin e madh Përkujtimor, atë kohë të titulluar “Ditët e Përndritjes“, duke ndarë në tre nëntituj:

1. Më 5 mars – Manifestim Qendror, me parakalimin e Njësiteve të TMK-së dhe programin Artistik “Ai është i gjallë“.

2. Më 6 mars Akademi Përkujtimore “Ai ra për të mos vdekur kurrë”, kushtuar jetës dhe veprës së Komandantit Legjendar Adem Jashari.

3. Me 7 mars, Program të madh artistik që zgjati deri në orët e para të mëngjesit duke e quajtur si “Nata e zjarreve”. Kurse në vitin 2001 me pëlqimin e SH.P të TMK-së ky Manifestim do të titullohej “Epopeja e UÇK-së“. Që nga atëherë e gjer me sot ky Manifestim po udhëton me të njëjtin skenar gjithherë e njëjta mënyrë sipas të njëjtës metodë organizative, por, pse s’ka ndryshime dhe për së nuk përmendet emri i ideatorit, organizatorit e skenaristit D.Fylli?. Kjo le të mbetet pyetje për ndërgjegjen e zotërinjve kompetent!. Edhe pse Dibranin e ka pranguar për 4 vite politika unmikiane, kjo s’do të thotë t’ia humbasim vlerën e krijimeve artistike të tij, tek e fundit kësaj i thonë hajni!?. Gjithë ashtu në vitin 2001 themeloj dhe e organizoj Festivalin Folklorik “I këndojmë lirisë“ në Klinë i cili mbahet në shenjë respekti e përkujtimi pikërisht në ditëlindjen e Komandant Mujë Krasniqit – Kapuçit i cili festival mori karakter Mbarëkombëtar. Në ditët e para te lirisë, me TAU-në organizoj Programin Artistik “Ai është i gjallë I dhe II”, duke u paraqitur me mjaft sukses para publikut Kosovar, ishte skenarist e regjisor i disa filmave dokumentar për dëshmorët e UÇK-së, botoi librin me të njëjtin titull, “Ai është i gjallë“, luajti role në filmat “Vdekja në sy të motrës “ të Halil Budakovës dhe “Kur shpirti ndërron jetë“ të Ismajl Ymerit e shumë krijime tjera artistike.

Shkruan: Dibran Fylli


Sharkia e Drenicës


Vetem me këngë ruhet sharkia

*Bjen sharkia e Drenicës
Bashkë me krismat e martinës
Kamba e shkjaut n’troje t’Galicës
Kurrë për t’gjallë t’trimav t’Drenicës…

*Ti Drenicë trualli shqiptarit
Nder t’jep Hamëza e Adem Jashari…

*Me kufi na ndau Evropa
Pa na pyt pa na lyp vota
Në Berlin e prunë vendimin
Qysh ban njerka për jetimin

*Prej Jezerci deri n’Dri
Janë mush malet plot ushtri
Mos t’ish pushka çlirimtare
S’kish rrezu dielli n’këto male

(Më 14.9.2003, Dubravë, qelia nr. 3)


Kanga e parë

Lyp Evropa fazë kalimtare
N’Drenicë nis lufta çlirimtare
Porosi Skënderbegiane
Bashkë me lidhë besën shqiptare.
Për bashkim të shqiptarisë
Na mësoi pushka e Ahmet Delisë
T’ flasim shqip qysh foli i pari
Na mësoi pushka e Adem Jashari.
Thërret nji za nga Qyqavica
Krejt nji ven mblidhet Drenica
Drenicakë të gjithë me plisa
Kush me armë kush me sakica.
Kërset pushka te Qyqavica
Thonë u ngjall Azem Galica
N’ Prekaz kërset alltia
Thonë po vjen Ahmet Delia.
N’kulla t’vjetra me bedena
Trimat rrit veç për beteja
Nji jehonë lshon Drenica
Thonë po vjen Mehmet Gradica.
Ka ushtrinë të gjithë me plisa
Pushkë e kangë jau mësoi Drenica
Luftë në male luftë në fusha
Thonë u ngjall Shaban Palluzha
Kur merr hov ushtria e krajlit
N’pritë i gjen trimat e malit
Nga Drenica te Janina
Prej Junikut te Sllatina.
Kur kris pushka në Drenicë
Zani i nihet n’Amerikë
Asht ky popull s’don robni
S’pranon sunin nën Serbi
Lufta s’nalet n’Arbëni
Dojna gjuhën si n’Shqipni
Krejt Kosova skënderbega
S’njohin krajla s’njohin mreta
Kush s’e din çka asht Drenica
Prej Prekazit te Belica
Nga Zveqani te Cerrnica
Nam të madh ban Nak Berisha
Me kufi na ndau Evropa
Pa na pyt pa na lyp vota
Në Berlin e prunë vendimin
Si ban njerka për jetimin
Plane t’nyta t’serbijanit
Gjithë menojnë mei ra Prekazit
Tahir Meha p’e fshinë pushkën
Hyqymeti ja rrethojnë kullën
Kur kris pushka n’dytin kat
Tollovi shkon n’Skënderaj
Tahir Meha po lufton
Beligradi p’e sulmon
Thërret Tahiri babën e vet
Unë s’dorzohna kurrë për jetë
Nebih plaku n’derë të kullës
Hyqymetit ja nal turrin
N’Prishtinë mbahen demostrata
Tahir Mehën e gjujnë me granata
Luftë po ban s’din çka asht tuta
N’kullë t’barutit si Oso Kuka
Nuk jam shkja nga Topçiderri
S’ta du gjuhën s’ta du asqerin
Unë s’jam le në Shumadi
Me na sha e me na fy
Gjithmonë këtu ka pas kaçak
N’bjeshkë t’Rugovës dej n’Karadak
Gjithë luftun me nji qëllim
Tokat tona t’kanë bashkim
Azem Bejta kështu pat thanë
N’Drenicë shkjaut ven mos m’i lanë
Jem shqiptarë e s’jem të huj
Nuk durojmë t’na shkel askush
N’Junik Shota kish pas thanë
Për Drenicë u nis me ardhë
Nëse mrri unë shnosh n’Galicë
E merr vesh krajli Serbisë
N’Shkodër t’Madhe anej huduti
Flet Azemi e Bajram Curri
Luftës kurrë mos me ju da
Kurr Kosovën s’e lamë nën shkja...


Kanga e trembëdhjetë
(Për Daut Sylejmanin Ish- ushtar i UÇPMB-së)

*Thërret Presheva oj Drenicë
Unë luftën due me nis
Ty Prekaz t’thërret Dobrosini
Sot me luftë bëhet bashkimi.
*I tubojmë armët për liri
Se ky vend quhet Shqipëri
Prej Drenicës dej n’Pashtrik
Prej Presheve n’Kaçanik
Nga Medvegja në Tetovë
N’Bujanoc deri n’Kërçovë
Nga Çamëria n’Dukagjin
Lufta bëhet për Bashkim.
*Thërret Prekazi i lavdisë
Je Peshevë djepi i lirisë
Priti trimat e Adem Jasharit
E bëjnë luftën n’lug t’mejdanit.
*Larg Luginës ju ni zani
Po lufton Daut Sylejmani
Për t’i mbrojtë tokat shqiptare
N’luftë Ushtria Çlirimtare.
*Të betuar rreth flamurit
Me besë t’fortë si shkëmbi gurit
Për bashkim t’trojev shqiptare
Prin Dauti me Njësi Speciale.
*S’ta lëshoj vendin pa ta ba namin
Komandant e kam Shkorpionin
Flet Dauti me grykë t’martinës
U lyp mejdanin shkive t’shkinës.
Unë jam rrit në Dobrosin
Më barot ta djeg Serbinë.
*Një ditë marsi 2001
Ra Dauti për liri
Për Atdhe e ka kry hakun
Për Kosovë e fali gjakun
E bani luftën për liri
*T’jetojnë t’lirë shqiptarët n’ Shqipëri.

31.03.2005 - Dubravë


Pak këngë me politikë

Me do rreshta dua me fëlliqë
Kanë kuptimin n’politikë
Politikë se jo mahi
Krejt arusha në të janë hy...!?
Moj e mira rrethit të gardhit
Pavarësinë kurrkush s’ta fali
Me ta falë nuk të vyen kurrgjë
Nga masë saj e në mujshi me nxë
Në dorë e pate po nuk e dite
Me dorë tënde në balt e mbyte
Tash vrapon e mbushesh frymë
Kur ta gjesh e gjënë me brymë
Shumë po flisni o jarana
Fjalë ma pak se u thonë qurana
Goxha ngatë ti e avite
Po u habite tujë hëngër pite
Pitja të doli si hethenik
Me gjithkënd je hisenik
N’daç me i than veti kryetar
Ik prej tyre hyn në hambar
N’gjeh sa kokrra i ka preseku
Fol me shok se s’bjen kiameti
Nëse puna bën vaki
Shokët e luftës janë me ty
Mos harroni o jarana
S’është Kosova për qurana
Kur t’plasë zemra kërcet pushka
Tani dilni mblidhni paquaka...
Fryni era na u qel taraba
Qou Gjarpnush o Gjarpnush aga
Qou Gjarpnush o gjumi i rënd
Shokët e luftës ku na i ke lënë
Ku ike shokët ku na i ke lan
N’luftë pas teje t’gjithë janë kanë
Tash votimet donë me ardh
Se kanë mëndën me ti dhanë
Në Prishtinë na u bë kiameti
Na u kanë qartë shokët ndërmjet veti
Fatmir aga e Nexhat kapreci
Këta pe ruajnë shkamin për veti
Në Prizren po bien sharkia
Në këmbë na u qu Eqrem daija
Ai Prishtinës ja ka sy
Flet me gojë e s’sheh me sy
Me Orë t’madhe s’është mahi
Po prin Toni n’diplomaci
Bien vendime veç për veti
Me te janë minoriteti
Parlamenti bash si në mulli
Asnjë i bëmi nuk sheh me sy
Këta nuk flasin ndërmjet veti
Tan pe ruajnë shkamin për veti
Amanet o pushtetar
Ju hajgarët fill mej lan
Leni fjalët e rroke punën
Boll me gishta e kruat hundën...
Me Aleancë nuk ish mahi
Koalicionit ja ka sy
Këta nuk shohin e s’ndien me vesh
Fundi fundit janë n’pushtet
Këta Evropës ia mbajnë deregjen
Ata tash ia luajtën mexhën
S’don me ndi kush është partia
Pritni pak vjen pavarësia
Në këmbë na u qu Eqrem daija
Ai Prishtinës ja ka sy
Flet me gojë e s’sheh me sy
Me Orë t’madhe s’është mahi
Po prin Toni n’diplomaci
Bien vendime veç për veti
Me te janë minoriteti
Parlamenti bash si në mulli
Asnjë i bëmi nuk sheh me sy
Këta nuk flasin ndërmjet veti
Tan pe ruajnë shkamin për veti
Amanet o pushtetar
Ju hajgarët fill mej lan
Leni fjalët e rroke punën
Boll me gishta e kruat hundën...
Me Aleancë nuk ish mahi
Koalicionit ja ka sy
Këta nuk shohin e s’ndien me vesh
Fundi fundit janë n’pushtet
Këta Evropës ia mbajnë deregjen
Ata tash ia luajtën mexhën
S’don me ndi kush është partia
Pritni pak vjen pavarësia
Në këmbë na u qu Eqrem daija
Ai Prishtinës ja ka sy
Flet me gojë e s’sheh me sy
Me Orë t’madhe s’është mahi
Po prin Toni n’diplomaci
Bien vendime veç për veti
Me te janë minoriteti
Parlamenti bash si në mulli
Asnjë i bëmi nuk sheh me sy
Këta nuk flasin ndërmjet veti
Tan pe ruajnë shkamin për veti
Amanet o pushtetar
Ju hajgarët fill mej lan
Leni fjalët e rroke punën
Boll me gishta e kruat hundën...
Me Aleancë nuk ish mahi
Koalicionit ja ka sy
Këta nuk shohin e s’ndien me vesh
Fundi fundit janë n’pushtet
Këta Evropës ia mbajnë deregjen
Ata tash ia luajtën mexhën
S’don me ndi kush është partia
Pritni pak vjen pavarësia
Zefi i vogël me mustaqe
Pak po flet shumë banë hesape
Për Gjakovën po banë be
E ka bë partin e re.
Me një emër dy parti
Askund n’botë nuk sheh me sy
Marka Musa Marka Llaku
S’po i punojka hiq dajaku.
Emrush begu po kundërshton
Fjala e tij hiq punë s’po i ban
Me flamur thotë mos me lu
Por Kosovën shtet e du.
Oj ushtri pa krahë të shqipes
Mos shih ëndërr në kokërr ditës
Ruaje kombin ruaje nderin
Largou leje krejt tenderin.
Oj Kosovë lumtë na për ty
Vend i vogël për kaq hajni
Njerëzit tu krejt donë me të mbyt
N’ korrupsion janë rras dej n’ fyt... !!!...???

FALEMINDERIT SHUMË

Joe DioGuardi 

From: <jjd@aacl.com>
Date: 2012/12/4
Subject: Domosdoshmëria historike e ribashkimit kombëtar

Dear Professor Ymeri

Thank you very much--FALEMINDERIT SHUME--for your excellent and insightful analysis of the currently weak Albanian political Parties and political leaders in all of the Albanian lands and political jurisdictions in south-east Europe, especially when it comes to standing up for the rights of the Albanian people and the Albanian nation of 7,000,000+ Albanians in the Balkans. After reading your wonderful article, I feel rejuvenated in my lobbying efforts in Washington DC for ALL Albanians, as a founder and President of the Albanian American Civic League. 

ALL THE BEST, Joe

Domosdoshmëria historike e ribashkimit kombëtar

http://floripress.blogspot.com/2012/12/domosdoshmeria-historike-e-ribashkimit.html

Prof.Dr.sci.Eshref Ymeri


“Kushdo mund ta fitojë lirinë, në qoftë se ai është i aftë të gjejë vetveten”-Gëte

“Shqiptarët janë mendjelehtë”-Admirali Gregori Xhonson, Ish-Sekretari i Përgjithshëm i NATO-s 


Kaloi edhe festa e 100-vjetorit të pavarësisë. Ishte me të vërtetë një festë me rëndësi të jashtëzakonshme për mbarë kombin shqiptar. Kjo për faktin se pavarësia u shpall për mbarë trojet tona etnike, të përbëra prej katër vilajetesh në kuadrin e Perandorisë Otomane. Por, fatkeqësisht, për mungesën e vetorganizmit të kombit shqiptar për mbrojtjen e territoreve të veta dhe për shkak të urrejtjes tradicionale të faktorit grekosllav, në gadishullin tonë shpërthyen luftërat ballkanike, të cilat nuk kishin si qëllim kryesor dëbimin e perandorisë në fjalë nga ky gadishull, meqenëse kjo perandori kishte kohë që kishte filluar të merrte tatëpjetën dhe në qarqet e politikës evropiane i ishte vënë nofka “i sëmuri i Bosforit”.

Qëllimi kryesor ishte vetëm copëtimi i trojeve etnike shqiptare dhe fshirja e Shqipërisë nga harta e Evropës. Vendimin për copëtimin e trojeve tona e mori Evropa, nën diktatin e shovinizmit rusomadh, kurse zbatimi i këtij vendimi iu la përsipër faktorit grekosllav, përmes luftërave ballkanike. 

Dhe Evropa asnjëherë nuk u bë pishman për krimin e rëndë që kreu kundër kombit shqiptar. Me këtë copëtim ajo i mohoi lirinë kombit shqiptar, i mohoi të drejtën për të jetuar i bashkuar në trojet e veta stërgjyshore. 

Dhe sot, në mbarë kontinentin evropian, për çudi, vetëm kombi shqiptar vazhdon të mos jetë i lirë në krejt trojet e veta etnike. Ky fakt përbën një fatkeqësi shumë të rëndë kombëtare për të gjithë ne shqiptarët. 

Evropa kurrë nuk e ka dashur, madje ajo e ka urryer, kombin shqiptar, prandaj edhe kreu kundër tij një krim shumë të rëndë, pa iu dridhur qërpiku.

Këtë urrejtje e argumenton edhe historiani i nderuar gjerman Aleksandër Lambert në një intervistë të ribotuar më 30 prill 2012, në gazetën “Tribuna Shqiptare”. Në atë intervistë ai deklaron: 

“Evropa sabotoi historinë tuaj në shek. XIX kur Ilirinë e quajti Ballkan”.

Gjatë këtyre viteve të pluralizmit, përfaqësuesit e klasës politike që kanë hipur dhe zbritur nga pushteti në trekëndëshin Tiranë-Prishtinë-Shkup, nuk e kanë prekur as edhe një herë të vetme çështjen e ribashkimit kombëtar.

Heshtja e tyre për këtë çështje kaq madhore, dëshmon fare qartë se kjo klasë politike vazhdon të ecë në hullinë e Enver Hoxhës dhe të Partisë Komuniste të Shqipërisë në qëndrimin ndaj çështjes kombëtare. Kohët e fundit kanë dalë në skenë dy formacione të reja politike, në Prishtinë pak më herët dhe në Tiranë gjatë vitit në vazhdim: është fjala për Vetëvendosjen dhe për Aleancën Kuq e Zi, të cilat e kanë shtruar haptas çështjen e ribashkimit kombëtar.

Në kushtet e krijuara pas shembjes së komunizmit në Evropën Lindore dhe ndryshimit të kufijve për krijimin e shteteve të reja, çështja e ribashkimit tonë kombëtar duhej të qe vendosur në rendin e ditës në trekëndëshin Tiranë-Prishtinë-Shkup. Por, për fat të keq, një gjë e tillë nuk ndodhi.

Festimi i 100-vjetorit të pavarësisë, ishte rasti më ideal që klasa politike mbarëshqiptare, në opozitë dhe në pushtet, të dilte e bashkuar para kombit shqiptar dhe të parashtronte botërisht platformën e ribashkimit të afërt të trojeve tona etnike në një shtet të vetëm kombëtar, duke denoncuar si akt armiqësor Traktatin famëkeq të Londrës të vitit 1913. 

Sepse ribashkimi i trojeve tona etnike është vetëm në duart e shqiptarëve. Por kjo klasë politike, frikacake dhe servile para faktorit grekosllav dhe para Evropës, nuk e bëri një gjë të tillë, prandaj edhe do të mbajë në ballë vulën e turpit në sytë e mbarë kombit shqiptar.

Përgjegjësinë kryesore për mosparashtrimin e një platforme të tillë, e mban, para së gjithash, Shqipëria, si shteti amë për mbarë trojet tona etnike. 

Por, siç thotë Profesori i Universitetit të Oksfordit Xhejms Petifer, “Shqipëria ka qënë e paaftë të ribashkojë pjesët e copëtuara të territorit të saj” (Gazeta “Telegraf”. 08 maj 2012).

Dhe paaftësia e Shqipërisë, e konkretizuar me doza të theksuara burracakërie dhe servilizmi, u manifestua fare qartë në përgjigjet që Tirana zyrtare i dha ministrit shovinist grek Avramopulos, i cili, me përçmimin karakteristik grek ndaj kombit shqiptar, na rekomandon që të shikojmë 100 vjet përpara, duke kërkuar që trojet tona etnike deri në Prevezë dhe krimet e kryera ndaj popullsisë çame, ne t’i hedhim pas krahëve.

Tiranës zyrtare s’i mjaftoi burrëria për t’ia përplasur në fytyrë Avramopulosit shovinist se kufijtë tanë deri në Prevezë janë jo vetëm në kontektin historik, por edhe në kontekstin e ditëve tona. Në frëngjishte ka një shprehje: il grêl sur le persil (ai me të dobëtit është trim me fletë). 

Pra, Avramopulosi bëhet trim me fletë me politikanët burracakë dhe servilë të Tiranës. Por sikur Tirana zyrtare të kishte të tillë politikanë, që t’i jepnin një përgjigje burrërore, Avramopulosit do t’i shkonin tetë në qase. Se mbarë kombi shqiptar e di mirë se sa “trima” janë grekët. “Trimëria” e tyre është vetëm pabesia.

Në situatën e tanishme, copëzimi i faktorit shqiptar nëpër disa shtete, i diktuar me dhunë prej shovinizmit evropian në vitin 1913, të kujton principatat ilire që nuk u bashkuan kurrë me njëra-tjetrën për të përballuar fillimisht dyndjet e romakëve nga perëndimi dhe më pas të sllavëve nga veriu. 

Në këto kushte, faktori shqiptar në Evropën Juglindore, brenda vetes, ka rënë pre e provincializmit dhe e bajraktarizmit politik. 

Prandaj është e pamundur që një hallakatje e tillë e trojeve tona etnike nëpër disa shtete, të krijojë kushte të përshtatshme për krijimin e një shteti ligjor dhe të një klase politike me vetëdije të lartë kombëtare. Sepse shqiptarët e copëzuar dhe të përçarë do të vazhdojnë të mbeten peng i mendësive provincialiste dhe bajraktariste të deritanishme. 

Një komb shqiptar i përçarë, si deri tani, do të vazhdojë të fyhet, të poshtërohet, të shkelet me këmbë prej grekosllavizmit, siç ka ndodhur faktikisht që prej vitit 1913 e deri më sot.

Përçarja, nëse do të vazhdojë gjatë, do të ketë pasoja të rënda për mbijetesën tonë si komb. Prandaj ribashkimi i trojeve tona etnike është një domosdoshmëri historike. 

Gjatë vizitës së tij në Prishtinë më 25 tetor, Sekretari i Jashtëm anglez deklaroi se kufijtë në Evropën Juglindore janë të përfunduar. Kjo deklaratë të kujton një kryeartikull të revistës sovjetike “Novoje vremja” (Koha e Re), të botuar në maj të vitit 1985, me rastin e 40-vjetorit të fitores mbi nazifashizmin, dhe që titullohej: “Jalta nuk mund të rishikohet”. Por u desh që të kalonin vetëm gjashtë vjet që vendimet e Jaltës të përfundonin në rojtinat e historisë. Prandaj kufijtë në Evropën Juglindore nuk mund të vlerësohen të përfunduar, përderisa nuk janë ribashkuar trojet etnike shqiptare.

Shqiptarët, këta “nxënës të mbetur në klasë”në lëndën “Çështja e pazgjidhur kombëtare” 

Derisa ne shqiptarët nuk qemë të zotë të bashkoheshim për mbrojtjen e trojeve tona etnike, ne nuk e kemi dhënë “provimin” e lëndës më kryesore të shekullit që lamë pas. 

Prandaj ne jemi “mbetës në klasë”. Kjo për faktin se ne, siç thotë Gëte, nuk kemi mundur të gjejmë dot vetveten për të siguruar lirinë për çdo bashkatdhetar në krejt këto troje. Dhe kuptohet vetvetiu, për “mbetësin në klasë” nuk kanë fare respekt ata që ai ka rreth e rrotull.

Prandaj kjo mungesë respekti ndaj kombit tonë është manifestuar me tërë egërsinë e vet jo vetëm mes fqinjve tanë, por edhe në mbarë Evropën Perëndimore. 

Pikërisht për shkak të asaj “mbetjes në klasë”, Evropa Perëndimore na quan “shqiptarë mendjelehtë”. Për ta argumentuar këtë që po them, po sjell një fakt konkret.

Drejtori i Radios "Kosova e Lirë", zoti Ahmet Qeriqi, shkruan lidhur me të ashtuquajturën “Marrëveshje e Ohrit”:
"Luftëtarët e lirisë nuk e mirëpritën marrëveshjen, meqë ishin qind për qind të bindur se autoritetet sllavomaqedonase njohin vetëm një gjuhë, atë të forcës, e cila i detyroi ta nënshkruajnë armëpushimin, në të cilin kreu i Ushtrisë Çlirimtare Kombëtare nuk diktoi kushte, edhe pse kishte forcë të diktonte dhe të mos i lëshonte armët nga dora, për shkak se në mënyrë direkte nuk ishte palë në bisedime… 

Dihet, po ashtu se asokohe, në Shkup, kishte shkuar Sekretari i Përgjithshëm i NATO-s, admirali Gregori Xhonson dhe i kishte bindur autoritetet e Qeverisë së Shkupit se nuk mund ta fitonin luftën kundër shqiptarëve, por mund ta ruanin shtetin e tyre, nëse do të nënshkruanin një marrëveshje, e cila do t’ i joshte shqiptarët mendjelehtë dhe do të ruhej status quoja edhe për një kohë të gjatë në këtë shtet të krijuar si Republikë Jugosllave në vitin 1945” (Citohet sipas faqes së internetit: “I robëruari s’ka ç’humb në luftë, përveç këmishës së zezë të robërisë”. 16 dhjetor 2009). 

Pra, admirali Xhonson, si Sekretar i Përgjithshëm i NATO-s, kishte shkuar në Shkup për të përcjellë mendimin e kristalizuar të Evropës se politikanët shqiptarët janë mendjelehtë dhe ata mund t'i joshësh fare kollaj me çdolloj marrëveshjesh në dëm të interesave të kombit shqiptar. 

Dhe, domosdo, për njerëzit mendjelehtë nuk ka kush respekt. Madje ata bëhen objekt talljesh dhe poshtërimi prej kujtdo. Prandaj edhe fqinjët tanë grekosllavë vazhdimisht janë tallur me ne. Shikoni tani se ç’qëndrim mban Serbia ndaj Kosovës. 

Serbia, si një shtet fashist, kreu masakra të përbindshme në Kosovë, vrau dhe shpërguli qindar mijëra njerëz, grabiti dhe shkatërroi pasurinë e Kosovës dhe dogji rreth 200 mijë shtëpi, minoritetin serb në Kosovë e shndërroi në një bazë dhe mbështetje të fuqishme të bandave fashiste të Millosheviçit dhe të Arkanit, duke armatosur me kallashnikovë edhe fëmijët e shkollave serbe të moshës 14-vjeçare (siç pati rrëfyer zoti Kadri Canaj, zëvendëskryeplaku i fshatit Grejkoc të komunës së Prizrenit në nëntor të vitit 1999, kur u ndodha atje si përkthyes i një grupi gazetarësh rusë).

Tani, kjo Serbia pasmillosheviçiane, në vend që të reflektojë për ato krime të rënda që kreu, ajo ka vite që po mban ndaj Kosovës një qëndrim hakërrues, deri në shpërfillje, në tallje, në poshtërim, duke e ngulur fort “gozhdën e Nastradinit” në Mitrovicën e Veriut. 

Ky qëndrin arrogant i Serbisë e ka burimin në vendimin e padrejtë që u mor në Marrëveshjen e Kumanovës. Kjo për faktin se Marrëveshja e Kumanovës ishte në favor të Serbisë dhe jo të Kosovës. 

Gjithmonë për shkak të shpërfilljes së politikanëve shqiptarë mendjelehtë, të cilët para politikanëve të huaj kanë aftësinë të gjunjëzohen vetëm me art. Sepse në Kumanovë duhej të ishte marrë një vendim i prerë për ndëshkimin e rëndë të Serbisë, si një shtet fashist dhe agresor, pikërisht si ai që u mor pas përfundimit të Luftës II Botërore kundër Gjermanisë naziste, e cila u nda në katër zona pushtimi. Kjo nuk u bë, sepse Evropa Perëndimore që asokohe e kishte parashikuar se pas përfundimit të luftës, ajo, me ndonjë përjashtim të rrallë, do të merrte tërësisht anën e Serbisë, siç edhe ndodhi në të vërtetë.

Tani, faktikisht, minoriteti serb Mitrovicën e Veriut e konsideron si pjesë të Serbisë. Dhe klasa politike që është në pushtet në Prishtinë, vazhdon të bëjë sehir.

Po bëhen 22 vjet që shteti grek vazhdon të tallet me “ngastrën londineze” që quhet Shqipëri. Athina, me ndihmën e tradhtarëve të brendshëm, hodhi në dorë drejtimin e kishës ortodokse ish-shqiptare, sot filial i kishës shoviniste ortodokse greke, dhe solli në krye të saj Anastas Janullatosin, armikun e betuar të kombit shqiptar. Në dhjetor të vitit 1990 ajo i shqeu kat e kat kufijtë me Shqipërinë për dyndjen në masë të emigrantëve shqiptarë drejt Greqisë. Dhe ka 22 vjet rresht që këta emigrantë i ka parë me syrin e agait dhe vazhdon t’i mbajë peng për realizimin e qëllimit kryesor të saj - aneksimin e Epirit të Veriut. Dhe klasa politike e Tiranës, gjatë gjithë këtyre viteve, ka vazhduar të zvarritet barkas para Athinës zyrtare, duke i bërë asaj lëshime pas lëshimesh që nuk mund të vlerësohen ndryshe, veçse si tradhti kombëtare.

Në disa analiza të mëparshme në internet, e kam theksuar disa herë se prapa varrezave të ushtarëve agresorë grekë, manastireve dhe memorialeve të ngritura pranë tyre, fshihen pelegrinët grekë që do të fillojnë të vijnë karvanë-karvanë gjoja për të nderuar ushtarët e tyre fashistë që lanë kockat gërxheve shqiptare në përleshje me trupat italiane. Dhe s’dola i gabuar.

Më 28 tetor, karvani i pelegrinëve grekë zbriti në Këlcyrë, me pretekstin se do të përkujtonte, demek, festën kombëtare të Greqisë, 28 tetorin. Pra, pelegrinët dhe mjetet e informimit masiv në Greqi, i dhanë të kuptonte opinionit publik grek se ata po e përkujtojnë festën kombëtare të fitores mbi fashizmin Italian, në Këlcyrë, që është pjesë e territorit të Vorio-Epirit, pra e territorit grek.

Po ku ishte populli i Përmetit? Pse nuk u ngrit më këmbë dhe t’u vinte drunë pelegrinëve shovinistë grekë që kishin ardhur për të na poshtëruar ditën për drekë? Bëri shumë mirë Aleanca Kuq e Zi dhe Vetëvendosja që protestoi në Këlcyrë, por do të kishte qenë më mirë që të ishte pajisur edhe me vare për copëtimin e varrezës greke në Këlcyrë dhe kryqet janullatiste t’i flakte në lumin e Vjosës.

Lëshimet që klasa politike e Tiranës i ka bërë shtetit grek për kishën ortokse ish-fanoliane, për Himarën, për Korçën, për varrezat, memorialet dhe manastiret e ngritura për ushtarët fashistë grekë, për shkollat greke ku nuk ka minoritarë, për kufirin detar etj., pa llogaritur këtu pozitat kyçe që i ka lënë në dorë atij shteti në sferën e ekonomisë, janë me të vërtetë skandaloze.

Klasa politike shqiptare e trekëndëshit Tiranë-Prishtinë-Shkup i ka bërë lëshime të pafalshme shtetit maqedonas në qëndrimin ndaj popullit shqiptar të Maqedonisë. 

Atje Marrëveshja e Ohrit nuk u zbatua, shqiptarët keqtrajtohen, kërcënohen, burgosen, masakrohen, vriten nga autoritetet e shovininizmit maqedonas, kurse klasa politike e trekëndshëshit në fjalë vazhdimisht ka heshtur.

Duke ndjekur skenat e keqtrajtimit të popullit shqiptar të Maqedonisë nga ana e qeverisë së Grujevskit, Kryeministri i Republikës së Turqisë, zoti Erdogan, u detyrua të deklaronte:

“…trupat kombëtare turke janë në gatishmëri dhe do ndihmojnë shqiptarët për çlirimin e trojeve shqiptare” (Citohet sipas faqes së internetit: “Kryeministri turk Erdogan: Kërcënon me shpërbërje të Maqedonisë dhe Ballkanit nëse te drejtat e shqiptarëve nuk merren parasysh”. 18 maj 2012).

Kjo deklaratë e Kryeministrit Erdogan është një dackë e fortë për tradhtinë e klasës politike mbarëshqiptare.
Siç shihet nga sa u parashtrua më sipër, shqiptarët, të vetmit në Evropë, në mbarë trojet e tyre etnike, për shkak të tradhtisë së klasës së tyre politike, vazhdojnë të mos jenë të lirë.

Filozofi dhe sociologu britanik Spenser (Herbert Spencer - 1820-1903) thotë:

“Askush nuk mund të jetë krejtësisht i lirë, derisa liria nuk është arriur për të gjithë”. 

Ura e Ibrit vazhdon të mbetet e bllokuar dhe banorët shqiptarë të jugut të Mitrovicës nuk lejohen të kalojnë drejt veriut. Pra, atyre u mohohet liria e lëvizjes. Pra, liria e tyre, liria e shumicës absolute, vazhdon të mbetet e cënuar për qejfin e pakicës serbe në veriun e Mitrovicës, një pakicë kriminale kjo, që bashkëpunoi ngushtë me trupat fashiste serbe që masakruan popullin shqiptar të Kosovës në fundin e viteve ’90 të shekullit të kaluar. 

Populli shqiptar i Maqedonisë e ka të cënuar lirinë në kushtet e bashkëjetesës së detyruar me shovinizmin maqedonas. Faktet e muajve të fundit janë dëshmia më e qartë e shtypjes së lirisë së tij. 

Popullsisë shqiptare të Preshevës dhe të Malit të Zi i mohohet e drejta për mbajtjen e simboleve kombëtare, studentëve të tyre nuk u njihen diplomat që kanë marrë në universitetet e Shqipërisë Londineze.

Popullsisë çame nuk i lejohet të shkojë dhe të vizitojë vatrat stërgjyshore në Çamëri, nuk i lejohet të ngushëllojë shpirtrat e lënduar pranë varreve të të parëve të vet, të kujtojë në trojet amtare viktimat e fashizmit grek të qershorit të vitit 1944. Pasaportat e çamëve policia kufitare greke i gris si pa gjë të keqe dhe Tirana zyrtare luan rolin e shurdhmemecit para një skandali të tillë.

Ndërkohë, autoritetet e Shqipërisë Londineze e lejuan shovinizmin grekomadh të ngrejë varreza, memoriale dhe manastire për ushtarët fashistë grekë, të cilët, në vitin 1940, fill pas hyrjes në territorin shqiptar, kryen masakra dhe na shkatërruan dhjetra objekte kulti. 

Deputetë dhe politikanë grekë hyjnë e dalin në Shqipëri kur u do qejfi, duke u sjellë sikur janë në shtëpinë e vet. Dhe kjo ndodh se klasa politike e Tiranës, në raport me Greqinë, e ka kthyer Shqipërinë në një “shtëpi publike” që s’ka as portë e as derë. Deputeti neonazist grek vjen serbes-serbes në Bularat si në çifligun e vet dhe lëshon thirrje shoviniste, kurse shqiptarët s’ndihen, rrinë urtë si delet e Krishtit. Ja si e poshtërojnë grekët popullin shqiptar, për shkak të burracakërisë dhe të servilizmit të klasës politike shqiptare.


Ky poshtërim që na bëjnë serbët dhe grekët është pasojë e “mbetjes sonë në klasë”, është pasojë e mendjelehtësisë së klasës politike mbarëshqiptare, e cila gëzon përkrahjen dhe simpatinë e Evropës. 

Sepse me këtë klasë politike Evropa e ka fare të lehtë ta mbajë më këmbë veprën kriminale që kreu kundër kombit tonë në vitin 1913. Se dashuria e saj ka qenë dhe vazhdon të jetë përvëluese për të krishterët sllavogrekë të Evropës Juglindore, të cilët i majmi mirë me trojet tona etnike.

Prandaj ka një marrëveshje të heshtur mes Evropës dhe përfaqësuesve kryesorë të klasës politike mbarëshqiptare: mos e hapni gojën për Shqipërinë etnike dhe do të keni përkrahjen time për të qëndruar në pushtet.

Presidenti i gjashtëmbëdhjetë i SHBA, Abraham Linkoln (1809-1865), thotë:

“Delja dhe ujku e kuptojnë në mënyra të ndryshme fjalën “liri”, pikërisht këtu qëndron thelbi i mosmarrëveshjeve që mbizotërojnë në shoqërinë njerëzore”. 

Prandaj klasa politike mbarëshqiptare e percepton lirinë e kombit shqiptar me instinktin e deles, kurse sllavogrekët arrogantë lirinë e tij e perceptojnë me instinktin e ujkut. Kjo është edhe arsyeja që klasa politike mbarëshqiptare parapëlqen të luajë rolin e deles, vetëm e vetën që të qëndrojë sa më gjatë në pushtet.

Në gjendjen ku klasa politike mbarëshqiptare e ka katandisur nderin dhe dinjitetin e kombit shqiptar, të nëpërkëmbur prej Evropës dhe prej faktorit agresiv sllavogrek, ribashkimi i trojeve tona etnike është e vetmja zgjidhje për të dalë nga bataku i shpërfilljes dhe i përbuzjes ku kemi përfunduar.

Vetëm ribashkimi i trojeve etnike shqiptare do të bëjë të mundur daljen në skenë të një tjetër klase politike me nder dhe me dinjitet kombëtar. Ai do të krijojë kushte të përshtatshme për emancipimin e mbarë kombit shqiptar, për zbulimin e vlerave të fisnikërisë së tij shekullore, do të zgjojë energji krijuese të jashtëzakonshme, do të vërë në vend dinjitetin e individit dhe do të bëhet mburojë e fuqishme për mbrojtjen e lirisë së tij. Vetëm ribashkimi kombëtar do ta çlirojë individin nga mendësitë provincialiste patriarkale, nga skllavëria e shpirtit, nga pesha e servilizmit para bajraktarizmit partiak. 

Filozofi dhe poeti i lashtësisë romake, Seneka (4 p.e.r - 65 e.r.), thotë:

“Nuk ka skllavëri më të turpshme sesa skllavëria e shpirtit”.

Prandaj vetëm ribashkimi i krejt trojeve tona etnike do të krijojë kushte për çprangosjen e shqiptarit nga skllavëria e shpirtit para bajraktarit partiak dhe për ngritjen e dinjtetit të tij në lartësitë e një qytetari me vetëdije të përkryer kombëtare. 

Ky ribashkim do të krijojë kushte shumë të përshtatshme për shmangien përfundimtare të përçarjes katastrofike që mbizotron mes shqiptarëve për shkak të morisë së partive të panumërta që janë krijuar, të cilat në programet e tyre, me përjashtim të Aleancës Kuq e Zi, as që e përmendin fare zgjidhjen e çështjes kombëtare shqiptare. 

Ribashkimi i trojeve tona etnike do të vendosë në panteonin e kombit shqiptar të gjitha figurat e shquara që sakrifikuan gjithçka për mbijetesën e tij në shekuj. Vlerësimi i këtyre figurave do të bëhet me objektivitet shkencor dhe jo sipas shijeve partiake, siç u vu re edhe me rastin e 100-vjetorit të pavarësisë.

Ribashkimi i trojeve tona etnike do të krijojë kushte të shkëlqyera që klasa politike mbarëshqiptare, në pushtet apo në opozitë, të jetë e çliruar përfundimisht nga kompleksi i inferioritetit para të huajve, i cili klasën e tanishme politike e ka karfosur keq në çdo pore të saj.

Ky kompleks i mallkuar inferioriteti, është burim i mosrespektimit të theksuar që sllavogrekët vazhdojnë të ushqejnë ndaj nesh. Prandaj edhe në gjirin e tyre ata kanë vazhduar të mbajnë më këmbë struktura fashiste për qëllime diversioni kundër etnisë shqiptare në gadishullin tonë. 

Në Greqi vazhdon të funksionojë organizata fashiste terroriste “Mavi”, e cila, me përkrahjen e fuqishme të kishës shoviniste greke dhe të shtetit grek, ka ushtruar një aktivitet të dendur brenda Greqisë kundër Shqipërisë së Jugut, të shoqëruar edhe me akte terroriste, siç ishte inkursioni fashist i saj në Peshkëpi të Gjirokastrës në vitin 1994.

Nuk është rastësi që pikërisht në Greqi u krijua një parti fashiste me emrin “Agimi i Artë” dhe deputetët e saj fashistë kanë 21 vende në parlamentin grek. Kjo parti është trashëgimtare e organizatës fashiste “17 nëntori”, e cila ka funksionuar gjatë shumë dhjetëvjeçarëve pikërisht me bekimin e shtetit shovinist grek, prandaj edhe asnjëherë nuk u bë objekt hetimi nga ana e organeve të drejtësisë.

Një fakt i tillë dëshmon fare shkoqur se prirjet fashiste gjejnë një terren ushques në radhët e popullit grek. Dhe Evropa hesht për këto struktura fashiste që krijohen në Greqi.

Dyshoj se Evropa, falë dashurisë përvëluese që ushqen për Greqinë, mund t’i falë asaj edhe borxhet shumëmiliardëshe, që ajo ta marrë veten para frymës nacionaliste në rritje që po vihet re në radhët e kombit shqiptar pas festimit të 100-vjetorit të pavarësisë.

Ndërkohë, Serbia, brenda shtetit, kishte të organizuara dhe të mirëtrajtuara bandat e Arkanit që kishin si qëllim kryerjen e masakrave në Kosovë dhe mbajtjen e popullit shqiptar të Kosovës nën psikologjinë e terrorit.
Në kushtet e një shteti të bashkuar kombëtar, sllavogrekët nuk do të kenë më mundësi të tallen me etninë shqiptare siç vazhdojnë të tallen deri tani. Madje ata do t’i bëjnë hesapet mirë se si duhen ndërtuar marrëdhëniet me një shtet të bashkuar shqiptar me 10 milionë banorë.

Misionin e shenjtëruar për ribashkimin e trojeve tona etnike mundet dhe duhet ta marrë përsipër vetëm rinia shqiptare, që është “shpuza” e kombit shqiptar, dhe ato parti politike, të cilat, në programet e tyre, kanë si objektiv kryesor pikërisht krijimin e një shteti të bashkuar mbarëkombëtar. 

Prandaj duhet përkrahur fuqimisht nisma e Aleancës Kuq e Zi dhe e Frontit për Bashkim Kombëtar që u ndërmor në Morinë më 28 nëntor për mbledhjen e firmave në të dyja Shqipëritë për zhvillimin e referendumit për shkrirjen e tyre në një shtet të vetëm. 

Për arritjen e këtij objektivi një rol të pazëvendësueshëm do të luajë Fronti për Bashkimin Kombëtar. Mbështetje e fuqishme e tyre duhet të bëhen intelektualët me vetëdije të lartë kombëtare. Midis intelektualëve shqiptarë, për fat të keq, ka edhe një dorë syresh frikacakë, disfatistë apo edhe argatë të grekosllavizmit, të cilët nuk e duan bashkimin e trojeve tona etnike. Madje ka edhe nga ata që duan ta përçajnë kombin shqiptar, duke shpikur brenda tij “kombin” kosovar. 

Prandaj ka shumë të drejtë zoti Ajet Nuro, i cili, në një artikull të paradokohshëm, të botuar në “Tribunën Shqiptare”, kushtuar 100-vjetorit të pavarësisë, thotë se këta tipa janë edhe më të rrezikshëm sesa politika serbe e përçarjes së kombit shqiptar. Kurse disa pseudointelektualë të tjerë deklarojnë se na qenka absurde të flitet tani për ribashkimin e trojeve tona etnike. 

Qytetarët e Gjermanisë Lindore nuk pritën sa të “piqeshin” kushtet për ribashkimin me Gjermaninë Perëndimore apo derisa t’i mbushej mendja Moskës për tërheqjen e armatës pushtuese prej 370 mijë trupash që mbante atje. Përkundrazi, ata rrëmbyen qysqitë dhe varetë dhe iu turrën murit të Berlinit për ta hedhur në tokë, duke e bërë fakt të kryer ribashkimin e dy Gjermanive.

Gazetari grek Panajoti Savidi, në numrin e gazetës “Proto Thema” të datës 4 nëntor 2012, pati botuar një artikull me titull “Ekstremisti i djathtë shqiptar që trondit Athinën”, duke sulmuar ashpër kreun e Aleancës Kuq e Zi, zotin Kreshnik Spahiu, i cili ka deklaruar se kufijtë tanë shkojnë deri në Kostur dhe në Prevezë.

Grekët, bashkë me Athinën, nuk kanë pse tronditen se zoti Spahiu nuk ka shprehur pretendime shoviniste ndaj ndonjë territori autokton grek. Ai ka thënë një të vërtetë që dihet botërisht. 

Poeti mitik i këngës labe, zoti Lefter Çipa, në një poezi atdhedashurie thotë se shqiptarët nuk kërkojnë më shumë “sesa ka krahët shqiponja, katër vilajetet tona”. Prandaj grekët dhe larot e tyre kudo që janë, le ta marrin vesh mirë se Arta, Preveza, Kosturi, Janina, Filati, Konica etj., për ne janë simbole kombëtare, ashtu siç janë simbole edhe qytete të tjera shqiptare që vazhdojnë me Manastirin, Shkupin, Preshevën e deri në Mitrovicë, Tivar dhe Ulqin.

Presidenti i Serbisë Nikoliç u ngrit e shkoi në Athinë, ku u takua me homologun e tij grek Papulias. Në atë takim të datës 9 nëntor 2012, ata i premtuan njëri-tjetrit se nuk do ta njohin pavarësinë e Kosovës. 

Ky fakt dëshmon se kombi shqiptar në veri dhe në jug ka dy shtete armiq. Kjo armiqësi, e egër në realitet, por e maskuar me gjethen e fikut të fqinjësisë “së mirë”, zë fill që prej vitit 1844, me dekretimin e platformave të “Naçertanies” dhe të “Megaliidesë”, që kishin si qëllim zhvatjen e territoreve shqiptare. Ky unitet armiqësor grekosllav kërkon të ruajë me ço kusht territoret shqiptare që na u rrëmbyen me bekimin e Evropës që në vitin 1913. 

Mirë do të ishte që klasa politike mbarëshqiptare të hiqte dorë nga politika e servilizmit ndaj Evropës. Kjo për faktin se servilizmi është i pështirë për këdo. Servilizmi i kësaj klase politike na ka ulur autoritetin në sytë e Evropës, e cila shqiptarët i quan mendjelehtë. Mendjelehtë, në të vërtetë, nuk është populli shqiptar, i cili dallohet për krenari, atdhetarizëm dhe zgjuarsi të admirueshme. Mendjelehtësia është tipar karakteristik i klasës së tij politike që manifestohet në mënyrën më të shëmtuar në marrdhëniet me Evropën. Servilizmin e klasës politike shqiptare Evropa e përcjell me një buzëqeshje të shtirur, prapa së cilës fshihet shpërfillja dhe përbuzja.

Evropa do të na respektojë vetëm atëherë kur ne të gjejmë vetveten, të ribashkojmë trojet tona etnike dhe të krijojmë një shtet të konsiliduar mbarëshqiptar.

Pa arritjen e këtij objektivi, nuk ka dhe nuk do të ketë qetësi në gadishullin tonë. Këtë e pranon madje edhe një ushtarak i një supershteti, siç është Federata Ruse, trashëgimtarja e politikës cariste ndaj kombit shqiptar, armike e betuar e kombit shqiptar, siç del fare qartë në një libër me titull “Antologjia e kryqëzimit. Rusia dhe çështja shqiptare. 1878-2012”, të përgatitur prej dr. Islam Lauka, ambasador i Republikës së Shqipërisë në Kosovë, dhe prej meje dhe të botuar në Prishtinë në kuadrin e 100-vjetorit të pavarësisë.

Një një intervistë që i ka dhënë para do kohësh Raditelevizionit të Serbisë, gjenerali rus Leonid Ivashov ka deklaruar:

“Tash për tash nuk shoh perspektivë stabiliteti në rajon dhe kjo vlen edhe për Serbinë. Ndonëse në disa analiza të mia, kur mendoj edhe problemin e Kosovës, shpesh si garant stabiliteti dhe ardhmërie shoh projektet shtetërore të Serbisë së Madhe, Shqipërisë së Madhe dhe të Kroacisë së Madhe. Kjo do të ishte bazë e stabilitetit dhe të paqes në Ballkan” (Citohet sipas faqes së internetit të zotit Paul Tedeskini me titull: “Gjenerali rus Ivashov: "Serbia e Madhe, Shqipëria e Madhe dhe Kroacia e Madhe, garanci stabiliteti në Ballkan”. 09 nëntor 2012).

Së fundi, ribashkimi i trojeve tona etnike dhe krijimi i shtetit të konsoliduar shqiptar, do të krijojë kushte të padiskutueshme për vënien para përgjegjësisë juridike të dy shteteve fashiste që kanë kryer gjenocid dhe shkatërrime të pallogaritshme në dëm të kombit shqiptar. 

Së pari, do të kërkohet ndëshkimi i Greqisë, e cila në qëndrimin ndaj popullsisë shqiptare të Çamërisë u rreshtua përkrah nazifashizmit, duke ushtruar ndaj saj një gjenocid të pashembullt në historinë e njerëzimit. 

Shtetit shovinist grek do t’i kërkohet kompensim për gjenocidin e ushtruar dhe për shkatërrimin e pronës së popullsisë në fjalë. Veç kësaj, varrezat, manastiret dhe memorialet që shteti shovinist grek, me pararojën e vet Janullatos, ngriti në nderim të ushtarëve agresorë grekë, do të zhduken nga territori i Shqipërisë së Jugut.

Së dyti, do të kërkohet ndëshkimi juridik i Serbisë për gjenocidin e ushtruar në Kosovë dhe kompensimi i të gjitha shkatërrimeve që kreu atje në fundin e viteve ’90 të shekullit të kaluar. Në historinë e së drejtës ndërkombëtare, krimet kundër njerëzimit nuk parashkruhen.

Santa Barbara, Kaliforni
03 dhjetor 2012.

Posted  3 minutes ago by AGJENCIONI FLORIPRESS