Raimonda Moisiu (SADE) ( lindur më 20 shkurt 1957, Korçë) shkrimtare, shqiptare nga Shqipëria.
Lindur e rritur në Korçë në një familje edukatorësh. Pas përfundimit të mësimeve të mesme merr një të drejtë në gjuhët e huaja, dega anglisht. Pas mbarimit të studimeve, punon mësuese e gjuhës angleze, në qytetin e Korçës dhe rrethinat e saj. Më 1999 humb bashkëshortin e saj në një aksident automobilistik, dhe po këtë vit emigron në SHBA, si fituese e llotarisë amerikane. Sot ajo jeton në Hartford, shtetin e Connecticut, USA, së bashku me fëmijët e saj.
E apasionuar me publicistikën, përkthimet dhe shënimet e udhëtimit, ajo vijon me këmbëngulje për të kërkuar në histori dhe në zhvillimet aktuale, duke evidentuar vlerat më të mira të vendlindjes e të njeriut. Me kalimin e kohës, ngjarjet e jetuara, proza letrare, përkthimet dhe poezia shëndrrohen në pasion të pandashme të saj.
Këtë pasion të saj, Raimonda përpiqet që ta shprehë e të artikullojë edhe në shoqërinë në të cilën jeton. Për kontributin e saj të çmuar në komunitet e shoqëris në ShBA, u nderua me Official Citation, me motivacionin si "Gruaja e vitit në komunitet", nga Bashkia e kryeqytetit të Connecticut, Hartford.
Aktiviteti i saj është gjithëpërfshirës dhe vije në shprehje nëpërmjet pjesëmarrjes në shumë lista të bashkësive të shoqërisë, amza interneti dhe forume bashkëatdhetarësh në internet. Aty, ajo nëpërmjet shkrimeve publicistike, prozë letrare, poezi, ngjarje të jetuara, dhe opinione të ndryshme për zhvillimin e proceseve shoqërore në Shqipëri dhe në Diasporën shqiptare, përpiqet të tërheq vëmendjen për dukuri të brishta me të cilat duhet të përballohet shoqëria shqiptare.
Raimonda është bashkëpunëtore me statusin e gazetares në disa gazeta të pavarura në shtypin shqiptar, Shqipëri, si: "Tirana Observer", "Ndryshe", "Panorama", dhe me statusin e korrespodentës në "Albanian Mail"-Londër, "Fjala e Lirë" - Londër, dhe "Illyria" - SHBA. etj.
Veprimtaria e Raimondës në opinionin e gjërë është kryesisht e njohur në lëmin e letërsisë e cila shprehet nëpërmjet disa titujve dhe pjesëmarrjes së saj apo të shkrimeve të saja në takime të ndryshme letrare.
Tituj të veprave
"Jeta mes dy dashurive", - një libër me prozë, ngjarje të jetuara dhe publicistikë.
"Dashuria nuk ka emër", - vëllimi i parë me poezi, kryesisht lirika dashurie.
"Sikur s'me ke puthur kurrë", - vëllimi i dytë me poezi, kryesisht lirika dashurie.
"Duke kërkuar Ardianen...", - përmbledhje me proza (kryesisht bazuar ne ngjarje të jetuara) dhe ese.
"Gërhitja e gjeneralëve", - përmbledhje publicistike.
"Pafajsia e Evës", - roman.
"Tempulli i fjales", - bashkëautore në këtë antollogji në gjuhën rumune.
"Itaka e Fjalës", - bashkëautore në këtë antollogji të botuar nga "Fotjonart".
"Zemra Prindërore", - bashkëautore në këtë antollogji në forumin virtual "Mëmëdheu".
"Nëna",- bashkëautore në këtë antollogji me prozë, në forumin "Pan Albanian women network".
"Tregime", - përmbledhje publikuar nga Shtëpia Botuese "ADA", Tiranë.
Mirënjohje
"Fotjonart" - e vlersoi me çmimin e parë punën e saj për rubriken "Reportazhe".
"Forumi Shqiptar" - e vlersoi me çmimin e dytë punën e saj në hapsiren "Tregime".
"Kadmus" - e vlersoi me çmimin e tretë punën e saj në rubrikën "Intervista".
"Netët Korçare" - e vlersoi me çmimin e parë ballkanik për poezinë e saj.
"Netët Poetike të Strugës 2009" - i vlersuan lartë pesë poezit lirike të saj, nëpërmjet të cilave hyri në antologjinë botërore: Who's Who, me titull :"Poetry from five continents".
"Takimi i Poeteshave në Vushtrri" - përzgjedhë rregullisht poezit e saj.
"Takimi At'Gjeçovi 2009" - kësaj radhe poezin e Raimondes, "Nuk munden me.." e vlersoi si më të mirën e takimit.
1.
Mbushma natën me ëndrra!
Në përhumbjen e qiellit të trishtë,
Në cudinë e fajshme të së pafajshmes,
gishtat e dy pëllëmbëve të tua,
lënë gjurmët e përdala ledhatonjëse,
duke harruar mëkatin e parë,
të dytë,
të tretë…,
në murin e mermertë të dy shegëve që kuqëlojnë.
Në parvazin e shtratit të argjëndë,
fillojmë të numërojmë ëndrrat;
si shtegëtarët e natës në kafazet e kumrijeve,
nisim të ringjallim filizat me vesë dhe
në mëngjeset e përflakura,
shtrati ynë është përplot me ëndrra
si shporta me trëndafila në belin e drenovares.
I dashuri im,
ndër pëshpërimat e përgjumura,
mbushma natën me ëndrra
dhe nën vezullimin e vështrimit të dritës,
në verbërinë e trokitjeve të zemrës,
me orgjinë e luleve të egra,
nën ritmin e tingujve të ofshamave,
eja të shëtisim në kopështin e molepsur nga mëkatet!
Eja, pra, ende pret?
Mbushma këtë natë me ëndrra,
Ëndrrat-si yjet përmbi shtrat,
si dy zogj do lodrojnë zemrat,
Eja pra, mos ngurro,
sillmë ëndrrat si dhuratë!
Këtu,
janë ligjet e endjes dhe përendjes
Eja t’u nënshtrohemi,
Të shkëmbejmë bashkë ëndrrat.
Këtu,
në kulmet e përhimta të etheve përcëlluese,
të shtratit
hapma gjoksin më shih zemrën,
mbushur me të kaltërat ëndrra.
Eja,
të grishim zërin e mëkatit të parë, të dytë, të tretë…
Pafundësisht….
Mbushma natën me ëndrra,
Vec kujdes i dashuri im:
-Ruaju nga flaka!
2-Sekretet e mija
Si një robinë e pasqyrës,shoh
veten cdo mëngjes në të,
dhe pikas nga një shënjë të vecantë,
që askush nuk e vëren,përvec
syve të mij të zhytur në kujtime,
Janë shënja të vogla, të zbeta,
të mezidukshme,që m’i dërgon,
mëngjes për mëngjes,
një qënie që qëndron mbi një majë
si një përmendore dhe
quhet pleqëri.
Këto shënja ma dinë emrin,
më njohin mirë, e më thërrasin,
nga larg,
si mikroinfarkte të vegjël!
Është një sulm i përditshëm,që
e pikas vetëm unë,por që
e shfaros,
një kamp tjetër, i tërë ,e shfarosës,
sic shfaros mikroinfarktet e vockla:
Një e qeshur në mëngjes me shpirt!
Një kamp magjepsës, pafundësisht
i bukur,
AI!
I sekreteve të mrekullueshme të dashurisë!
Ja, ku hesht shtrati…
Atje flenë kujtime të rrënqethura.
Atje unë, e vetëm unë,
vë veshin dhe ndjej,
rënkime të ëmbla,
pëshpërima e psherëtima,
buzë që lodrojnë mbi mishin tim…..
si një diell i vogël, i nxehtë
i erdhur nga parajsa,
vetëm për mua,
duke mërmëritur emrin tim!
Sekretet e mia…, ato….,
I di vetëm një qënje e kësaj bote,
Unë…,
që si një robinë,
vështroj veten përditë, në
pasqyrën e mëngjesit.
Sekretet e mija,
pengjet e mija,
futur në një shportë të artë,
të mbledhura nga kopështi i memorjes,
nëpër gurgullimat e lumit,
në oshëtimën e një zëri,
që më thoshte:
Të dua!
Dhoma ime e madhe,
Lagja e gjith’qyteti,
kontinenti i tërë,
nuk i nxë dot, sekretet e mija!
Ato…..
grumbullohen, si zogj
të uritur, të vegjël, cicëritës,
të brishtë e të bukur,
në të majtë të gjoksit tim.
O zemra ime!C’i ke këto pëllumba,
strukur aq bukur në blerimin
e kopështit të vetmisë sime?!
Plot stërkala të kristalta,
ujra burimi,
magji hyjnore,
me aureolën e përqafimeve dhe
melodi fyejsh….!.
2
-Tonight only kisses I want!
All over my skin I felt,
the sweet caress of your lips,
under the turbulent moonlight,
falling deep into darkness.
Felt the botness of your chest,
in the fragile loneliness of darkness.
Felt the exciting tremors,
of your hugging.
Felt the flaming passion sparkling,
in your light blue eyes,
felt your lips cloven,
to my thirsty lips,
for a sin,
for a kiss,
for a constriction,
for a want,
for a mind-blowing,
for a touch,
for a caress.
Felt your arms around,
all over my chest.
From whisperings,
through darkness,
felt the words:I love you!
Felt the freedom.
The freedom,
from burning fire,
covering our being,
our hands poking,
to build a bridge,
with the fragrance,
through the light,
the hotness of love.
Darkness trembles by our kisses.
Tonight only kisses I want!
Kisses!
Beyond this darkness,
stop there, there, where
something unknown,
for us is waiting.
Kisses, only kisses tonight!
I rest my lips on yours,
like a cherished flame,
remaining ablaze.
My beloved lips
being caressed by yours.
The warmth of eternity
takes them away to the
empire of kisses.
Tonight only kisses I want!
Want air...flower scents I want.
And kisses,
Many kisses,
Endles kisses,
Tonight only kisses I want!
-.-
2-I can't anymore..
-.-
Every day I see women violated, raped,
abandoned
like cadavers floating on the waters
off sinking boat,
thrown away from the bed of flash greed,
passion, bloody drops.
My feeling the same,as if swiming to death,
As if going through Scribes and Caribes,
To meet the duels with the sea beasts.
I feel the cracks and bites in my body,
all painful!
Wondering:bringing me to the eternal silence,
To burial place!
Feeling every day losing my energy,
Like quivering candle to survive its light,
in the face of the wind and darkness of violence.
Oh Lord!I only wish I had power !
I can't anymore...
endure the deceiving words,
sweeping away my body's desires,
and the depth of my secrets....
How shocking is this fear,
rocking my eyes!
I can'y anymore ..
enjoy the birds tweet,
the children sing across streets.
Want to breathe, to feel wind's breeze,
coming from the deep breathings,
of the spreading scent of sweet basils.
I feel everything burning deep in my heart,
around my name.
Want to get rid of deception of
the dark oasis of love's betrayers,
of streams of promises,
that beautify the bed of deception.
I can't anymore!
-.-
3-At the years'turning night
-.-
At candlestick's dazzling light,
Eyes crossing their sight,
Hand being fastened tight,
Breathing..deeply...day and night....
Sweat drops running fast,
Wine glasses –drops of blood,
Sounding the clock's tick-tacks,
The two faces shining bright,
Smoking cigarettes at night,
At the year's last midnight...
-.-
At candlestick's dazzling light,
Virgin's secret of this night,
Hugs me with brittle frankness,
Like a merry serenade
In the passion of our love.
The virgin's secret of this night,
Under waves of night's breeze,
eagerly waiting to rock at ease,
on smoothness of silver bed,
to listen, enjoy the symphony,
of the water at river's bank.
Gurgling under my window-pane,
So eagerly waiting...!
My love...!
Let's not fear the dazzling light,
While whispering the tale of love,
Let the lips butterflies,
Tumbling into sweetness of kiss,
Bringing light to the eye's light.
My love..!
Under cover of twilight,
At the turn of the years,
The very second of midnight,
At the beauty of loneliness,
Under the lovely noise of life.
Let's dance to the flowers'breeze,
Let us feel the beating pulse,
Of anxious love in our hearts,
Smell the scent of passion's breathe,
And turn two bodies in one.
While the deer chases the doe,
At the year's last night,
Let us pray to the altar,
The true altar of our love!
-.-
4-..and love each other....
-.-
With the first crying,
came the great spirit of the beginning,
and I felt in the trap of ignorance,
at the life's window appeared
our happy and
bright shining friendship,
through winds and clouds,
between me and the bird ,
amongst the children's voices,
searching for the mother's breast milk,
and whispering the word:
Water !
Ah!This is childhood age!
We started to pronoun:
Mother! Father!
Whispered the letters of the
A,B,C...
And then ..theeeeennnnn,
we saw ourselves running
to play "Hide and seek.."
When it came....it.....
the age of adolescence,
hand-in-hand together ,
we started running, feeling
the fragrance of silk tree,
touching the blooming of
the white plum flowers,
like the bride's dress.
The poor silk trees....now
were left hidden!
Silently waiting for the dreams,
born from the delicacy of
desires and feminity.
Tremblings of the flowery twigs
with their soft breeze
were combing our hair.
Within the world of the feelings,
under the heart beating rhythm,
from the swollen, ancovered breast,
uncovered, endlessly uncovered,
in the silence of love's language,
laying on the rug of violets,
in the orchard under the window,
we started to whisper
the words of hope,
under the serenade sounds ..
With the sweet saliva of kisses,
we discovered that :
something we could do,
something special that,
would magic all those,
who had done it..
And,
that was totally as different from
all of them
as are faces of people.
We discovered how
you may become a prince or
princess by having
instead of the Persian rugs,
a bed of violets.
We learned that we
could love
and
beloved crazily..!
3.
“…dicka ndryshe….”-proze poetike
….Qetësia mbretëronte atë mbrëmje në park. Një fllad i lehtë përshkoi lulishten, dhe Ai hodhi krahun rrotull shpatullave të mija. Herë-herë atë qetësi e prishnin tingujt e puthjeve. E të një serenate. Dëgjoheshin pëshpërima bisedash të shkëputura në largësi. Cifte të përqafuar shëtisnin në park. Ecnim. Ndalonim. Përqafoheshim. Putheshim. Isha ngjitur me të. Tek e vështroja brenda meje fliste pasioni, si refreni i një kënge ritmike; sa më shumë rrija me të aq më shumë e doja botën që më rrethonte, aq më shumë dashuroja në këtë botë;ATË!
Teksa më vështroi, – kuptova se lexoi ndjenjën time. Më buzëqeshi. Më tërhoqi më shumë pas vetes.
Cdo gjë ndjeheshe e re për mua. Dicka që unë gjithmonë e pata dëshiruar.
Dicka ndryshe!
Flladi u bë pak më i cmëndur. Dritat e lulishtes përkundeshin si flaka e qiririt.
Mora frymë thellë.
-A je mirë??- pyeti Ai.
Tunda kokën në shënjë pohimi.
-Unë i dua pemët, lulet, barin….. ! Janë të bukura!
I buzëqesha
Ngula vështrimin në sytë e tij. Ata ishin të kaltër si thellësia e detit. Floku i tij ishte pak i gjatë , kacurrelat i binin paksa në ballë. Ishin akoma ngjyrë kafe, po aty-këtu i dalloheshin thinjat.
- U gëzova që erdhe.
-Edhe unë!
-Shumë e bukur lulishtja!
Në vënd që të më përgjigjej, nguli sytë në fytyrën time, në sytë e mij, flokët m’i lëmonte me njërën dorë, me tjetrën më shtrëngonte duart.
Vështronte ato. Buzët e tij prekën ato. Dëshiroja atë cast të bëja edhe unë të njëjtën gjë. U prapsa.
-Po –tha ai- sepse TI je këtu!
-Kam ndryshuar shumë!-mërmërita
Ndjeva emocione të ma përshkonin trupin teksa sytë e tij ishin ngulur te unë. Gjoksi më gufonte.
Po – tha ai me zërin e vakët. Ti je e bukur!
Vazhdonte të mbante duart e mija të lidhura me të tijat. U trondita. Cfarë po ndodhte në zemrën time???!
Zemra!
Të jep shumë liri të bësh atë c’ka dëshiron dhe kur dëshiron.
Zemra!
Është si kompozitorët e muzikës! Që zgjedhin fjalët –“dashuri, i dashuruar” në këngët e tyre.
Dashuri!
Të dashuruar!
Këto fjalë më shkaktonin emocion. Më lumturonin. Ëndërroja. Ishte ëndërr e vërtetë. E bukur.
U ulëm. U shtriva mbi barin e njomë. Vështroja degët e larta që dukej sikur preknin qiellin. AI mbështetur mbi njërin bryl, më ledhatonte fytyrën me degën e mbushur me gjethe e frute bliri. Përmes gjetheve vështroja yjet në thellësinë e blusë së errët të qiellit. Kisha etje.
-Kam etje!-thashë
-Etje?? – pyeti ai. Frytet e blirit mbuluan buzët time. Më pas buzët e tij. Të dy thithnim nektarin. Shuanim etjen. Lëviza disi.
-Shshsh-bëlbëzoi ai-Do të tregoj dicka të bukur.
Ndjeva gjakun të vërshonte ndër damarët e mij. Unë isha…..prekja e tij….. e lehtë.
Puthja e tij….e nxehtë.
Buzët e tij zjarr!
Krahët e tij me mbanin fort. Thellë në qënjen e tij strukej pasioni.
-Të kam ëndërruar –I thashë. Gjithmonë ëndërroja për ty. Zëri im doli si një kuakje. Ndjeva gishtat e tij, të më krihnin flokët. U ktheva me fytyrë nga ai. Pastroi gjethet dhe frytet e blirit të ngjitura në faqet e mija. Më puthi. Buzët tona u ngjitën. Ai ishte aty! Ia rrëmbeva duart nga kycet, prekja krahët e tij. Merrja frymë shpejt. Ai nuk fliste. Vështronim njëri tjetrin. Në kërkim. Të zbulonim sekretin, – të vërtetën; c’po ndodhte. Më puthi ballin. Vetullat. Qerpikët.
U ndjeva mirë!
-Ti e di, apo jo? Nuk mund ta besoj që të kam pranë-pëshpëriti Ai. Ato fjalë nënkuptonin shumë për mua. Trupi më dridhej. Në cast mendime të ndryshme më silleshin në tru.
-Nuk kemi më sekrete – I thashë
-Jeta, dashuria është plot me sekrete!-tha Ai duke përsëritur disa herë emrin tim.
-Të dua!- tha Ai. Më tërhoqi fort pas vetes. Më puthte…puthte…puthte..
Papushim. U shkriva në krahët e tij. Kishte shpatulla të forta. Frymë nuk arrija të merrja.
-Edhe unë të dua! Mos u largo!-iu luta.
Dhe Ai më puthi përsëri…fort…fort…një puthje e zgjatur …më e gjata, më e ëmbla, më e nxehta në këtë apo në tjetër botë…Zogjtë e natës cicërinin muzikën e tyre në pemë.
-Jeta ka plot sekrete!-mendova
Përpiqesha të lidhja fjalët, ndjenjat, emocionet që më kapën. Asgjë më shumë në jetën time nuk më pati bërë të ndjehesha më shumë se kurrë e dashuruar – faktin e një ndryshimi te unë.
Fjalët!
I doja! T’i hidhja ashtu si i ndjeja në një serenatë, e për më tepër dëshiroja ta bëja atë cast, tani që isha e shtrirë pranë tij. T’I tregoja të gjitha sekretet, dëshirat, pasionet. Mbi të gjitha – shpërthimin e ndjenjave të mija. Atë c’ka edhe unë ndjeja për TË!
-Edhe unë të dua!-I pëshpërita.
Të dy treguam sekretet, vëndet ku ishim, njerëzit që njihnim, gjërat që ëndërronim t’I realizonim një ditë. Mësuam se fjalët;
Dashuri, Të dua, i Dashuruar ishin lidhja jonë. Pëshpërimat, guitjet, ofshamat tona ishin muzikë.
Atë cast vetëm dëshiroja ATË! Ndjenjat kishin triumfuar me shumë se cdo gjë e fuqishme. Ato po më sfidonin.
Të dy….. Humbëm në barin e njomë, poshtë strehës së degëve të blirit, e serenatës që këndonte bilbili…
Jeta ka sekrete!
Dashuria është sekreti i saj……
“Mirëupafshim”- është rruga drejt një fillim të ri—është sekreti i ndryshimit!
Përgatiti :F.Bruqi
