“Thimi Mitko” po rrezikohet nga morri!

Vepror Hasani

Fondi i bibliotekës, ku ruhen vlera të rralla, po rrezikohet nga morri; kjo pasuri vendoset në duar të pasigurta për t’u kujdesur profesionalisht, si të mbahen e shërbehen librat dhe gjithçka tjetër e strehuar aty me vite. Askush nuk jep përgjigje për gjendjen e për më tepër për mungesën e aftësisë së punonjësve për të mirëmbajtur bibliotekën



Nëse ju ndodh që të shkoni në bibliotekën “Thimi Mitko” të Korçës dhe nëse keni vendosur që të eksploroni fondin e saj, atë pjesë ku ruhen vlerat e rralla historike dhe kulturore apo botime të tilla si gazeta “Korça” e Sami Pojanit, e cila është gazeta e parë që u botua në Shqipëri, si dhe mjaft materiale të tjera po me kaq vlerë, atëherë juve ju duhet të bëni kujdes, pasi keni hyrë në një zonë të rrezikshme. Me të hapur fletën e parë të materialit që keni përzgjedhur, do të ndieni një aromë të pakëndshme, të rëndë, të pështirë e të shpifur që ngjason me përzierjen mes kalbësirës dhe kutërbimit që lëshojnë sendet të cilat janë duke vdekur. Dhe e gjitha kjo nuk përfundon këtu, sepse herë pas here do të shihni që mes faqeve të gazetave do të dalin krijesa të çuditshme, që lëvizin me shpejtësi, duke u përpjekur të gjejnë një vend më të sigurt, pasi këto qenie ndiejnë se dikush po u prish strofullën e tyre të përjetshme dhe në këtë përpjekje të tyre për jetë a vdekje, këto gjallesa do t’i shohësh të të lëvizin nëpër duar, të të ngjiten deri te jaka e këmishës e më pas mund të ndiesh se të kanë mbërritur deri te flokët. Dhe këto insekte nuk janë gjë tjetër veçse morra, që brejnë çdo ditë letrën e librave. Kjo është situata në fondin e bibliotekës “Thimi Mitko” në Korçë. Cilat janë arsyet që ndodh kështu, po i shpjegojmë më poshtë.



Arsyet pse kështu

Jemi munduar gjithë këto ditë të kontaktojmë me një nga punonjëset e bibliotekës, Jorida Tollkuçi, por edhe pse ka një muaj e punësuar, nuk e kemi gjetur në vendin e punës. Së paku në tri raste ne kemi vënë në dijeni drejtorin e bibliotekës për mungesën e saj dhe ai, në të tria rastet, nuk ka mundur të na japë dot asnjë përgjigje pse punonjësja e bibliotekës nuk është paraqitur në punë. E pyetur nga ana jonë, rast pas rasti, punonjësja në fjalë na ka dhënë këto përgjigje: “Ashtu më doli një punë” ose “Po iki nga biblioteka dhe do të vij shpejt”, dhe më pas harron të kthehet. Ndërsa kur e kemi pyetur a ka qenë në dijeni drejtori për mungesat e saj në punë, Tollkuçi na ka dhënë këtë përgjigje: “Kam marrë leje diku tjetër”!!!

E lënë në mëshirë të fatit, biblioteka vazhdon të qëndrojë në një situatë të rëndë. Nga ana tjetër, mungesa e profesionalizmit të punonjëses së bibliotekës na shtyn të pyesim më tej se në çfarë kriteresh është emëruar punonjësja e re aty.

Për të hedhur dritë mbi këtë emërim ne kontaktuam me Benila Terovën, përgjegjësen e Marrëdhënieve me Publikun në Bashkinë Korçë, nga e cila deshëm të mësonim se cilat kishin qenë kriteret për këtë vend punë dhe nëse i përmbushte ose jo zonja Tollkuçi, por Terova nuk mund të na sqaronte mbi këtë çështje, pasi një përgjigje të tillë mund të na i jepte vetëm zyra e burimeve njerëzore. Për këtë arsye ne kontaktuam edhe me përgjegjësin e kësaj zyre, Hekuran Pupe, ku edhe ky i fundit nuk ishte në dijeni të kritereve dhe nëse i përmbushte ose jo punonjësja e përmendur më sipër, por sipas Pupes, ne duhet t’i drejtoheshim drejtorit të bibliotekës, pasi vetëm nga ky i fundit mund të merrnim një përgjigje të saktë. Për këtë arsye nga u desh që të kontaktonim edhe me drejtorin e bibliotekës, por për shkak të impenjimeve që ai kishte, mbeti të na sqaronte në ditët në vijim. Gjithsesi, e vërteta është se për këtë vend pune nuk pati asnjë njoftim nga ana e bashkisë dhe as ndonjë konkurrim. Jorida u vendos në punë si të gjitha punonjëset e tjera, sipas disa rregullave të pashkruara që zbatohen nga Bashkia e Korçës. Cilat janë ato?



Biblioteka, institucion fetar apo institucion shtetëror?

Rregullat e pashkruara të Bashkisë Korçë tashmë u bënë 20 vjet që dihen cilat janë: Nëse je ortodoks, mund të gjesh një vend pune në bashki ose në institucionet e tjera që varen prej saj, dhe nëse je mysliman, je i dënuar të mbetesh i papunë, sepse nuk je i preferuari i drejtuesve të saj. Dikush mund të thotë: “Si ka mundësi të ndodhë kështu, sepse kjo gjë do të ishte një skandal i vërtetë”, por ja që e vërteta është kjo që po shkruajmë. Madje, vini re çfarë ndodh: Në bibliotekën “Thimi Mitko” të Korçës punojnë 11 punonjëse, 10 prej tyre janë bibliotekare, sepse i përkasin besimit ortodoks, ndërsa fshesaxhija është myslimankë, sepse nuk mund të ndodhë ndryshe. Shpjegimi më i qartë s’ka si bëhet; e njëjta gjë ndodh edhe në Bashkinë e Korçës, gjë që e kemi denoncuar kohë më parë, rasti e solli që kësaj radhe të zbulojmë se edhe biblioteka e Korçës vështrohet nga bashkia si një institucion fetar dhe jo si një institucion shtetëror. Gjithsesi, dikush mund të pyesë sërish: “Po morrat ku janë, se e nise me këto insekte dhe i harrove?” Pyetja është e drejtë, ndërsa përgjigjja është vetëm kjo: Atje ku abuzohet me vendet e punës, morrat zaptojnë çdo kënd të institucioneve, ejani dhe shihni fondin e bibliotekës së Korçës se si po vdes çdo ditë një nga pasuritë e rralla të saj dhe kjo për shkak të morrave.

Reportazh Qyteti Studenti, aty ku dy vajza flenë në një krevat

Driçim Çaka

Çfarë do të thotë të jetosh në Qytetin Studenti, flasin të rinjtë. Jeta ndryshe me lokalet, qendrat e internetit dhe “Play Station”-at.


Një rrugë me gropa dhe një tabelë e vjetër me mbishkrimin “Mirë se vini në Qytetin Studenti”, nuk do të thotë asgjë përballë fytyrave të qeshura të mijëra të rinjve që hyjnë dhe dalin nga vendi ku lindi demokracia në Shqipëri. Është Qyteti Studenti, një qytet brenda kryeqytetit! Vendi ku kanë studiuar breza të tërë shqiptarësh. Sapo futesh, dallohet një zonë mbushur me të rinj dhe të reja. Dikush nxiton të arrijë orën e parë të mësimit, të tjerë vijnë rreth e rrotull për t’u njohur me zonën dhe dallohen qartë që janë studentët e rinj që sapo kanë mbërritur. Duke hyrë, dallojmë godinat njëra pas tjetrës që duket sikur kanë vetëm një synim: Të strehojnë sa më shumë studentë! Dhe ja ku dalim përballë sheshit “Demokracia”! Në momentin që e shikon, të vijnë ndërmend pamjet nga protestat e studentëve të vitit 1990. Pemët dhe gjelbërimi i japin më shumë kuptim një ndër vendeve që është simboli i rënies së diktaturës. Vazhdojmë rrugën për në qendrën e Qytetit Studenti. Dy policë në hyrje nuk na lejojnë të futemi me makinë dhe rrugën duhet ta vazhdojmë në këmbë. Diçka ka ndryshuar nga herët e tjera! Ka më shumë hapësira, rrugët janë zgjeruar dhe menjëherë na vjen ndërmend aksioni i policisë pak ditë më parë për të çliruar hapësirat publike. Nuk ka më lokale, me tenda të cilat arrinin deri në rrugë dhe nuk ka më kioska përballë godinave.

Studentët

Studentët mbushin çdo ditë rrugët e Qytetit Studenti, pavarësisht se në ndonjë cep qëndrojnë të moshuar që luajnë domino, por para tyre kalojnë dhjetëra të rinj dhe të reja. U drejtohemi godinave të strehimit. Menjëherë roja na del përpara, duke na u drejtuar me zë të lartë: “Nuk lejohet hyrja”. Do të duhet ndërhyrja e kujdestarit që rojës t’i ulen “nervat” dhe të kemi mundësinë që të komunikojmë me ndonjë student. Nga ana e kujdestarit na bëhet e qartë se mund të presim në korridor ose jashtë, se në dhoma ndalohet kategorikisht hyrja. Pas shumë minutash pritjeje, gjejmë një student të sapoardhur. Gentian Hodo, nga qyteti i Skraparit, është një student i ri. Ka 20 ditë që banon në godinën 23 dhe nuk është mësuar ende me mënyrën se si jetohet larg familjes. “Normal, e kam pak të vështirë, shkollën e mesme e kam kryer në Skrapar dhe kam jetuar gjithmonë me familjen dhe kjo më bën të shkoj çdo fundjavë në shtëpi”, – shprehet Gentiani. Lidhur me kushtet se si jetohet në konvikt, Genti (ashtu siç e thërrasin shokët), stonon pak dhe menjëherë shpreh rezervat e tij. Genti na tregon se “dhomat duken mirë, por s’ka shumë hapësirë”. “Jemi tre çuna dhe duhet të përshtatemi në një dhomë të vogël dhe vetëm me dy dollapë të ngushtë, s’kemi ç’të bëjmë”, – shprehet ai për gazetën. Lidhur me kushtet e tjera ai përmend se nuk ka ndonjë ankesë dhe se pastrueset e bëjnë punën tyre. Duke i uruar suksese në degën që ai ka fituar (Histori), i premtojmë se shqetësimin e tij do ta bëjmë publik edhe për Drejtorinë e Qytetit Studenti. Vazhdojmë duke kërkuar një godinë që strehon vajza dhe ja ku jemi te bujtina 24-25. Hyjnë dhe dalin aq shumë, vajza se e kemi të vështirë t’i drejtohemi ndonjërës për t’i marrë një prononcim. Dhe siç duket, Enkeleda është një studente e vjetër dhe nuk ka “turp” që të flasë për mediat. Ajo vazhdon studimet master për Gjuhë-Letërsi dhe është viti i katërt që jeton në godinën 24. Kushtet në konvikt, sipas saj, nuk kanë pësuar ndonjë ndryshim, përveç ngjyrave. “Të njëjtat kushte, vetëm ngjyra e konviktit ose e ambienteve brenda ndryshon. Tarifa ka dy vjet që rritet, por kushtet mbeten të njëjta”, – thotë Enkeleda për gazetën. Enkeleda vë theksin te një ndryshim rrënjësor në konvikte, pasi në një dhomë rrinë aq shumë studentë, sa është e vështirë të jetohet. “Ne jemi katër goca në një dhomë dhe kemi shumë problem për hapësirë. Dhomën e përdorim vetëm për të fjetur ose për të qëndruar në krevat dhe për të lexuar shkojmë në sallën e studimit”, – përmend ajo. Duke vazhduar ankesat e saj, Enkeleda, si pa dashje, na thotë që “me hapësirën që na është lënë, vitin tjetër ndoshta do flemë si te dhoma …, ku 2 goca flenë në një krevat”. Pa dashur të na tregojë më shumë për këtë dukuri, që duket se lidhet me shkaqet ekonomike, Enkeleda si shumë të rinj të tjerë kërkon ndryshime dhe rindarjen e studentëve nëpër dhoma.



Krizë, por lokalet… të tejmbushura

Duke lënë godinat e strehimit, drejtohemi në atë që studentët e quajnë “qendra e Qytetit Studenti”. Menjëherë bien në sy lokalet ngjitur me njëri-tjetrin, që duket sikur rivalizojnë se kush do t’i tërheqë më shumë studentët. Dhe, siç duket, të gjithë ia kanë arritur qëllimit. Pavarësisht se është ora 10 e paradites, lokalet janë të tejmbushura. Kudo shikon të rinj që shijojnë kafen e mëngjesit. Pas lokaleve bien në sy qindrat e internetit dhe “Play Station”-at. Janë disa dhe kanë zënë ato pak hapësira që kanë mundur. Pronari i një “Play Station”-i na tregon se puna ecën mirë dhe shumë djem pas mesditës qëndrojnë për disa orë duke luajtur futboll dhe gara me makina. Edhe qindrat e internetit duke se janë një mënyrë për të shtyrë kohën, pasi që në orët e para të mëngjesit ka me dhjetëra studentë që hyjnë e dalin. Dikush për të bërë ndonjë printim apo fotokopje, ndërsa të tjerët për të kontrolluar faqen më të klikuar, “Facebook”. Godinat janë të rrethuara me gjelbërim dhe e bëjnë më të lehtë shëtitjen e studentëve, sidomos në këto ditë me diell. Në dalje të Qytetit Studenti qëndron një gazetashitës. “Eee, ku duan t’ia dinë për gazeta studentë, – na drejtohet ai, – ndonjë rast të rrallë, kur ka lajme të forta për arsimin, gazetat më shumë i blejnë të moshuarit dhe moshat e mesme”, – thekson gazetashitësi. Kur largohesh, ky qytet të lë një mbresë të rrallë. Janë të shumtë ata njerëz që kanë jetuar aty dhe do të donin të riktheheshin edhe një herë, të përjetonin edhe një herë të qenët “studentë në Qytetin Studenti”.

Islanda po përjeton një bum librash. Shteti ishullor i 300 000 banorëve ka më shumë shkrimtarë, libra të botuar dhe të lexuar për frymë, se çdo vend tjetër i botës

Është e vështirë t’i shmangësh shkrimtarët në Reikjavik. Ekziston një shprehje në Islandë ad ganga med bok I maganum, pra çdo njeri lind një libër. Me kuptimin e plotë të fjalës çdo vendas ka një libër në stomak. Një në dhjetë islandezë publikon një libër.

A është situata konkurruese? Një novelist i ri përgjigjet pozitivisht duke shtuar se situata bëhet akoma më konkurruese, kur jeton me nënën dhe partneren që janë gjithashtu shkrimtare me kohë të plotë.

Çdo objekt tërheqës i qytetit ka nga një sagë që daton që prej shekullit të 13. Çdo njeri, që nga udhëheqësit e guidave deri te shoferët e taksive ka nga një poezi apo biografi të vetën.

Shkrimtarët e Reikjavikut trajtohen shumë mirë nga të gjithë, ata madje rrinë krah për krah me shkrimtarë të mëdhenj, që kanë fituar çmime ndërkombëtare. Disa prej tyre shkruajnë për këngëtarë kombëtarë dhe ka nga ata që marrin edhe një rrogë mujore për të shkruarit e tyre.

Qendra e letërsisë islandeze ofron gjithashtu mbështetje dhe përkthim për shkrimtarët. Zhanret janë nga të më ndryshmit që nga sagat moderne, te poezia, librat e fëmijëve, erotikat, por edhe zhanri i lulëzuar i krimit.

Kjo nuk është surprizuese për këtë shtet nordik. Por shifrat e shitjeve të novelave mbi krimin dhe detektivët janë dy herë më të larta se në çdo shtet fqinj.

Pra, çfarë ka çuar në këtë lulëzim fenomenal të librave? Shpjegimi mund të jetë kultura e shkrimtarëve të mirë, që tregojnë histori magjepsëse me ekonomi elegante dhe personazhe të mrekullueshme.

Të shkruara fillimisht në shekullin e 13, sagat përmbajnë disa nga llojet e të shkruarit më të pasur dhe më të jashtëzakonshëm të Mesjetës.

Të mbushura me heronj, feudalë dhe të jashtëligjshëm, me një hije fantazmash dhe historish qesharake, sagat kanë frymëzuar shkrimtarët bashkëkohorë vendas më në zë.

Llava e zezë në shtretërit e lumenjve, vullkanet e tmerrshme dhe përrenjtë përrallorë e bëjnë këtë ishull vendin ideal të tregimit të historive mahnitshme vendase.

Poeti islandez, Seamus Hinej, është mahnitur prej vendlindjes së tij, ndërsa UNESCO e ka quajtur Reikjavikun qytet të letërsisë. Solvi Bjorn Sigurdson, një novelist islandez thotë se shkrimtarët i detyrohen shumë të shkuarës së vendit.

“Ne jemi një komb rrëfimtarësh. Kur ishte errësirë dhe ftohtë, nuk kishim asgjë për të bërë. Falë odave poetike dhe sagave mesjetare, ne kemi qenë gjithnjë të rrethuar nga historitë. Pas pavarësisë prej Danimarkës në vitin 1944, letërsia na ndihmoi të përcaktonim identitetin tonë”, tregon ai.

Novelisti Sigurdson i bën homazh laureatit të çmimit Nobel në letërsi, islandezit Halldor Laksnes, librat e të cilit shiten në stacione karburantesh dhe në qendra turistike kudo nëpër vend. Vendasit i emërtojnë macet e tyre sipas këtij novelisti dhe bëjnë pelegrinazhe të rregullta në shtëpinë e tij.

Kur Laksnes fitoi Nobelin në vitin 1955, ai e vuri letërsinë islandeze në hartën e botës. Ai u dha islandezëve kurajën të shkruanin.

Kriza financiare e vitit 2008 dhe më pas ajo e krijuar nga aktiviteti i vullkaneve në 2010-n, i solli islandezët me këmbë në tokë.

Vendasit i tremben një krize të tillë në letërsi. Shkrimtarët e shumtë ushtrojnë shumë presion te botuesit e librave. Vjeshta dhe Krishtlindjet janë koha kur libraritë e Islandës mbushen plot me prurje të reja.

Edhe Prishtina ishte përgjuar nga SHBA

Një hartë e publikuar nga revista gjermane ‘Der Spiegel’ tregon përmasat që kishte marrë përgjimi i personaliteteve më të fuqishme të botës nga ana e organeve amerikane të inteligjencës.Kjo hartë, pas publikimit, u zëvendësua më pas nga një hartë tjetër, e censuruar, por ‘Spiegel’ arriti të pasqyrojë edhe ndryshimin mes tyre.

Në hartë pasqyrohet një rrjet i gjerë prej 80 selish të agjencisë amerikane ‘Special Collection Service’ (SCS), aktiviteti i së cilës ishte shumë i fshehtë. Ajo ishte krijuar nga CIA dhe Agjencia e Sigurisë Kombëtare e SHBA për të siguruar përgjime me anë të teknologjisë më moderne në të katër anët e botës.

Deri para se ta zbulonte ish-kontraktori i arratisur i CIA-s Edward Snowden, aktiviteti i saj gati nuk njihej, pasi agjencia në fjalë përdor metoda krejtësisht ilegale për të siguruar materialin e kërkuar. Bujë veçanërisht bëri fakti që nën përgjim ishin deri celulari i kancelaresd gjermane Angela Merkel, ndonëse Uashingtoni zyrtar refuzon ta pranojë një gjë të tillë.

Në gjirin e agjencisë super-sekrete janë ekspertë të dekodimit të transmetimeve elektronike, sidomos atyre që janë të mbrojtura nga ndërhyrjet e jashtme.

Në hartën e ‘Spiegel’-it përfshihen një numër vendesh, ku spikat Beogradi, si një nga pikat më të nxehta të botës, që pasohet nga Prishtina, si vend ku ekziston një staf i agjencisë në terren dhe shumë qendra të tjera botërore.

Tirana konsiderohej si një qendër ‘në ngrirje’, pra në pritje të aktivitetit.

Pas zbulimit të aktivitetit në fjalë dhe pas reagimeve individuale të autoriteteve të shteteve europiane të përgjuar nga SCS, nuk vonoi reagimi i Bashkimit Europian.

Situata e sigurisë në Kosovë është thellësisht e qetë

Suksesi i zgjedhjeve paraprake, sidomos në veri të Kosovës, do të ketë domethënie për konsolidimin e ardhshëm të paqes e të stabiliteti, ka vlerësuar Sekretari i Përgjithshëm i OKB –së Ban Ki-Moon.

Situata e sigurisë në Kosovë është thellësisht e qetë, me incidente të kohëpaskohshme etnike dhe të dy palët po dëshmojnë përkushtim të përforcuar për pengim të tensioneve në terren që të mundësojnë që dialogu i Prishtinës dhe i Beogradit për implementimin e asaj që është arritur të shkojë më tej, thuhet ë raportin tremujor të cilin e transmetojnë medie serbe.

Moon thekson se po vazhdon implementimi i Marrëveshjes së Brukselit por ka tërhequr vëmendjen se edhe pse udhëheqja e Serbisë është për zgjedhjet dhe po i shtyn serbët të marrin pjesë në to, në veri ende ka fushatë të fuqishme kundër daljes në zgjedhje.

Ban ka falënderuar Prishtinën e Beogradin për përpjekjen e vazhdueshme për dialog.

"Përparimi në terren drejt paqes e stabilitetit do të jetë me rëndësi vendimtare për synimet e Serbisë e të Kosovës drejt integrimeve evropiane. Të dy palët kanë ndërmarrë hapa impresivë për t’i afruar këtij qëllimi dhe përparimi i mëtejmë në normalizimin marrëdhënieve sipas kritereve të BE, do të jetë me rëndësi të veçantë", ka thënë Moon. Raporti i Sekretarit të Përgjithshëm të KB-së që pritet të lexohet në gjysmën dytë në nëntorit, flet edhe për vrasjen e pjesëtarit të EULEX-it më 19 shtator.

Në pjesën që ka të bëjë me çështje policie e të jurisprudencës theksohet se edhe përkundër problemeve, më 25 korrik pesë serbë dhe një shqiptar janë vendosur në Komandën rajonale për veriun Kosovës.

"Transferi i personelit të jurisprudencës dhe struktura gjyqësore ende është në bisedime dhe ai po zhvillohet ngadalë por Ministria serbe e Drejtësisë më 1 shtator ka zgjatur vendimin e mëhershëm për të suspenduar aktivitetet e veta në veri duke pritur përgjigjet për çështjet e pazgjidhura”, thuhet ndër të tjera në raport.

GOLGOTA SHQIPTARE NDER SHEKUJ

Nga Agim Gashi

Kur në vitin 1990 pas daljes nga burgu, vazhduan represaljet e policisë serbe mbi mua dhe familjen time, u detyrova ta lë Kosovën time. Pas qëndrimit disa mujor në Slloveni, kalova në Kroaci për ta vazhduar aktivitetin tim politik dhe muzikor. Kontaktet me njeriun shqiptar që ishte i bollshëm sidomos në Zagreb, dhe duke iu falenderuar çunave nga të cilët çdo ditë më dhuronin rrespekt dhe dashuri shqiptare, rashë në kontakt me një ish oficier rus që jetonte në Zagreb. Atë ditë më erdhën dy të rinjë në banesën time në fashatin Botinec e që ishte periferi e Zagrebit. Më treguan se e njofin një njeri që kishte fotografi të vjetra të masakrave të ushtrisë serbe bërë në Kosovë gjat luftrave ballkanike. Poashtu kisha fatin që të banoja sebashku me prof. Dr. Shaban Hashanin i cili ishte historian me përvojë të madhe. Biseduam dhe u dakorduam që sëbashku me çunat të lajmërojmë edhe prof. Dr. Zekiria Canen i cili ato ditë qëndronte në Zagreb, e që të gjithë sëbashku të shkojmë tek ish oficieri rus në një lagje të Zagrebit. U ngjitëm me ashensor në një nga katet e asaj ndërtese të lartë dhe kur u afruam tek apartmani i tij, para na doli një plak i kërrusur që na priti me një dashamirësi të jashtëzakonshme. Duke pirë kafet që na i solli nusja e djalit të tij ai e filloi bisedën: “Quhem Nikolla Kizem, na tha, dhe dikur moti isha këshilltar i ushtrisë dhe gjandarmërisë serbe për teritorin e Kosovës. Me vete mbaja një fotoaparat me detyrë që të bëja foto dhe ta lajmëroj Qeverinë ruse të asaj kohe për ngjarjet në Ballkan. Bëra shumë foto të ndryshme nga të cilat një pjesë i ruajta në albumin tim”. Pas një pauze të shkurtër, u ngrit dhe nga vitrina e tij nxori një album me shumë foto të vjetra. Ai ishte album që tregonte se sa gjaku i shqiptarit u derdh gjatë asaj kohe dhe në ato masakra serbe. E pagëzuam “Albumi i gjakut shqiptar”!
Derisa shiqonim albumin e rusit Kizem, rrënqethjet na e përshkonin trupin. Asnjëri nuk bënim vërr me gojë. Atmosferë e zymtë mbretëronte në banesën e rusit. Edhe më të zymtë u bëmë atëherë kur ai na e tregoi çmimin për çdo foto. Me ato para që kisha unë, mund ti blenim vetëm katër foto. Çmimi ishte shumë i lart, por fotot kishin një vlerë për ne sa smundeshim ta paramendonim. Zgjodhëm katër foto, i pagova dhe dolëm me shpresë se do të gjenim para që të marrim akoma foto që dëshmojnë kjartë gjenocidin serb ndaj popullit shqiptar. Asnjëherë më, për mungesë parash, nuk munda ta vizitoj pronarin e „Albumit të gjakut“! Tani ndoshta edhe ka vdekur!

Menjëherë shkova tek një fotograf dhe bëra nga dyqind kopje për çdo foto. Ia vura detyrë vedit që këto foto tua dërgoj të gjithë kryetarëve të shteteve të botës në mënyrë që ta ken të kjartë se çka hoqëm nën robërinë serbe. Letrat e parë me ato foto ua dërgova Dr. Franjo Tuxhmanit dhe Alia Izetbegoviqit, për arsyenat se atëherë veproja në Slloveni, Kroaci dhe B. e H. Pastaj nga Gjermania u shkruajta të tjerëve lider evropian, si dhe Presidentit të SHBA-s z. Bill Clinton.

Vlenë të theksohet se këto foto ia dhashë edhe gazetës “Dielli” që dilte aso kohe në Zagreb. Për çudi askund nuk figuronte emri im. Që të ishte çudia edhe më e madhe, aty shkruante se këto fotografi i paska zbuluar “Dielli”! Më vonë kishte raste kur disa persona të pa ndërgjegjëshëm jo që i publikonin këto fotografi, por i ngritnin “nam” vedit duke u krekosur se këto fotografi i “kanë blerë tek Nikolla Kizemi në Zagreb”, duke e marrë historiatin ashtu siç ua kisha treguar. Në anën tjetër kishte edhe aso njerz që posa i shiqonin këto foto më akuzonin se gjoja i kam marrë nga UDB-ja për të provokuar. Nga sulmet që më bëhen nga disa marksist-leninist për shkak të bindjeve politike shkojnë aq larg sa mendja e njeriut është vështirë që ti përthekoj, duke mu kërcnuar edhe me likuidim. Këto akuza vinë mu nga ata njerz që dikur ishin në sherbime direkte apo edhe indirekte me strukturat e sistemit të atëhershëm por edhe UDB-në. Njerzit e tillë akoma janë aktiv dhe shiten akoma patriot duke zënë vende kyçe në qeverinë e sotme.
Pas ardhjes sime në Gjermani, këto foto ua kam dërguar edhe shumë udhëheqësve shtetrorë të Evropës, si dhe Presidentit të Amerikës z. Bill Clinton. Bashkë me fotot shfrytzoja rastin që në ato aftësitë e mia tua shkruaj edhe nga një letër duke ua treguar të vërtetën mbi gjenocidin që kryente Serbia ndaj këtij populli liridashës. Letrën e Presidentit Clinton do tua paraqes ashtu siq e kam shkruar atëherë.
Origjinalet e këtyre fotografive i ruaj me një gjelozi të madhe. Kam menduar që një ditë do i dhuroj në Institutin e Historisë në Prishtinë.



Banda e Miliq Kërstes me shqiptarë të zënë rob, të vrarë e të plagosur. Pas fotografimit të gjithë likuidohen


Një artikull edhe në Gjermanisht:
DAS ALBANISCHE GOLGOTHA WÄHREND DER GESCHICHTE

Autor: Agim Gashi

Während das albanische Volk in Kosova wedwr die Möglichkeit hat,die Opfer des serbischen Massakers beizusetzen oder sie zu beweinen, schauen sich fast alle mit Gleichgültigk3eit den albanischen Holocaust an. Diese Beweise benötigen keinen Kommentar.
Kosova verblutet dem Jahre 1878. Die Metzger Serbienes wählten nie Mittel um das albanische Wesen zu vernichten. Mit den blutsaugendsten Methoden wie in der mittelalterlichen Inquisition, dauert noch heutzutage die slawische Barbarei an. Dieses Volk und dieser Boden ist von den serbischen Stiefeln ermüdet.
Die Garasaninus, Cubrilovics, Milics und Pecanacs sind durch die Milosevics, die Sesels,Arkans und Draskovics ersetzt wordwn. Die Schlange, die auf lateinisch serpe bedeutet, wechselt nur die Haut, aber nicht ihr Handwerk. Die Wetlt schaut dasjenige vom Jahre 1878, 1912, 1920, 1945, 1990, 1992,1997.
Der Blutsauger von Balkan, Milosevic, sendet Europa jeden Tag die entsetzlichsten Szenen, während das älteste Volk Europas,keine Möglichkeit hat ihre Opfer beizusetzennoch sie zu beweinen.Wie soll das Volk sie beweinen können, da um den Hals herum die serbische Schlange schlängelt.
Alle bleiben tatenlos und schaunen sich den albanischen Holokaust an.
Hunderte, Tausende von Kindern, Frauen und ältere Menschen in den Bergen, viele hunderte zerstörte Dörfer, Hunderte und Tausender Tote und Verwundete. Wiviel sollten noch getötet werden, um uns zu einigen?
In der Fortsetzung veröffentlichen wir einige Photos vergangener Massaker, welche von einem russischen Offizier, namens Nikolla Kizem mit Aufenthalt in Zagreb, der als Berater in der Gendarmerie und dem Militär des Königreichs Jugoslawiens gedient hat, gekauft sin. Die Originalpfotos befinden sich beim Autor dieses Schreibens.

Artikulli i botuar në „Rilindja“ më 25.08.1998 që ishte i përkthyer nga Donika Gërvalla



Hazir Kuka i prerë në fyt. Gjëra të tilla serbët bënë edhe gjatë luftës së fundit në Kosovë



Letra dërguar Presidentit Të SHBA-ve:
LETER E HAPUR ZOTIT PRESIDENTIT TE SHB-ve BILL CLINTONIT


SHUME I NDERUAR ZOTI PRESIDENT!


Jam një rapsod popullor shqiptar, dhe sipas traditës sonë, nuk është vonë për urime, andaj më lejoni që me gjithë zemër t´ua uroj fitorën e Juaj për President të SHBA-ve.
U urojmë edhe hapjen e muzeut të Hollakastës në vendin Tuaj të madh, liridashës dhe demokratik. Ndaj, si shqiptar në fillim të kësaj letre po e marr një thënje të Mary Edith Durhanit, ku si antropologe, piktore e historiane, qëndroi me vite të tëra në Ballkan, e ku para 70 vitesh tha: “Për popullin shqiptar fundi ende nuk ka ardhur”. Dhe ne mbijetuam edhe ato 70 vite të tmerrshme të robrimit, përjetuam Golgotën e parë botrore, Holokaustën gjithashtu të pare, për të mbetur nën thundrrën slave atëherë dhe sot.
Po mos të Ju nderonim shumë, nuk do të shkruanim, por, me anë të kësaj letre nuk do të mundemi t´ua shkruajmë të gjitha ato tmerre që përjetoi populli ynë shqiptar: nënshtrime, tradhëti, mizori…që me gjakëftohtësi dhe me brutalitetin e pa pare njerzor ushtroi serboslllavia për ta futë nën thundrrën e saj këtë skaj të Ballkanit, i cili edhe në kohët më të herëshme, por edhe sot është një vatër lufte dhe vend i pa shpresë e I mjerimit. Po të vinit ke ne, do ta gjeni një popull të mjerë që lufton për vatrën e tij, por, që ka shpresë se një ditë nën mbikqyrjen e Juasj do ti gëzoj të drejtat e tija legjitime, sepse këto tmerre, gënjeshtra e intriga që u gatuan dhe gatuhen me shekuj ndaj popullit shqiptar u bënë monotone dhe janë të thjeshta e vetëm slave.



Ushtria franceze bën varrimin e viktimave të gjenocidit më 1917. Katolik e mysliman varrosen sëbashku sepse para se të ishin fetar, ata ishin shqiptarë.

Shumicës I është e njohur se populli shqiptar është populli më I madh I Ballkanit, por që vdekshmëria e foshnjeve tek shqiptarët e Kosovës dhe viseve tjera etnike është më e madhja në Evropë. Shkenctari françez Ami Boue vërtetoi se më 1838 numri i popullsisë serbe në Ballkan ishte 900.000 (nëntëqind mijë), ndërsa numri I populates shqiptare 1.600.000 (një milion e gjashtëqind mijë). Pra popullata shqiptare atëherë ishte më e madhe se e grekëve, por dy herë më e madhe se e serbëve.. Këto të dhëna tregojnë fare kjartë se sa I tmerrshëm ishte gjenocidi ndaj shqiptarëve që u zhvilluan me metoda më barbare e që shekulli XX dhe XXI nuk duhet dhe nuk është dashtë ti lejoj. Edhe e sotmja, si e kaluarja, është kaq e mjeruar sa që nuk mund të përshkruhet me fjalë. Dhe ne shqiptarët u Urojmë nga zemra që mu në shtetin e Juaj demokratik u hap një nuze I Holokaustës çnjerzore që u zhvillua ndaj popullit izraelit. Një frigë të madhe për një muze të tillë e pati edhe humanisti dhe publicisti izraelit Leo Freundlich kur para se të filloj Lufta e pare Botrore, në të Hënen e Kërshëndellave të vitit 1913 në Vien ua dha mediumeve botrore librin dokumentar, “Akti i gjykuar”, dokumentin për “Golgotën shqiptare”, i cili bën fjalë për holokastin I cili ndodhi para 80 vitesh. Kjo hollokaustë për fat të keq ndodhë edhe sot ndaj popullit shqiptar të Kosovës, si dhe ndaj muslimanëve të Bosnës, ku aktori është po ai I para 80 viteve. Andaj holokaustën e pare te Evropës e filluan dhe e planifikuan serbët më 1912-13, dhe ku Leo Freundlich shkruan: „Për më pak se gjysmë viti ushtria serbe dhe bandat serbo-çetnike u egërsuan dhe kjo soldateskë çnjerzore bëri krime të pa para. Disa dhjetra mijëra njerz të pambrojtur u vranë, grate u dhunuan, pleqët e fëmijët u masakruan ndërsa mijëra fshatra me zjarrë u bënë rrafsh me tokë- e Evropa s´bëzan”.
Këto ishin zhdukje kolektive Zoti President, por që fatkeqësisht janë edhe sot; gjërsa aktori I hollokaustës izraelite bnuk egziston më, ai I hollokaustës shqiptare vepron edhe sot, dhe para gjithë botës së shekullit XXI I kërcnohet edhe shtetit të Juaj demokratik e liridashës. Deri kur do ta lejon bota këtë tmerr?
Kur më 22 qershor të vitit 1912, ushtria serbe hyri në Prishtinë ajo më nuk u tërhoq kurrë, dhe, filloi pastrimin etnik të këtyre trojeve, gjë që ne jemi të bindur se poulli amerikan nuk e dashti kurre një robrim të popullit shqiptar. Nuk e don populli I Juaj as sot kur Ju po e udhëheqni, dhe një pastrim i sotëm etnik, nuk është asgjë tjetër pos realizim i Elaboratit të shovenistit të përbetuar serb Vaso Çubrilloviqit dhe I “nobelistit” Ivo Andriqit, që synonin pastrimin etnik të tërë Ballkanit dhe formimit të një shteti të madh serb. Serbia të drejtën për vetëvendosje nuk ia pranoi asnjë populli të Ballkanit e sidomos shqiptarëve, ku me hyrjen e ushtrisë së saj më 1912-13 në trojet shqiptare, e deri sot, zhduki nga faqja e dheut mbi 2 milion shqiptarë, duke vazhduar të zhdukë dhe shpërngulë nëpër fushat e Anadollit edhe 5 milion të tjerë, siq po synon të zhduki edhe 6 milion shqiptarë të sotëm..A nuk është kjo një hollokaustë e re? Dhe, përse sot bota hesht? Përse bota I ka armët e saja? Për ti përdorë vetëm kundër Irakut, apo vetëm për Somalinë?!!!! Pse nuk u shkrep ende asnjë plumb I botës paqëdashëse edhe në Ballkan? Mos vallë po pritni që të zhduket nga faqja e dheut popullata e Ballkanit dhe pastaj bota ta bën tërë Ballkanin Muze të Hollokaustit të shek. XXI?
Vallë, pse Ballkani e ka tretmanin si të ishte pjesë e teritorit të Hënës apo të ndonjë planeti tjetër? Ne shqiptarët dhe popujt tjerë të vegjël të Ballkanit mendojmë se edhe Ballkani është pjesë e Evropës dhe e Botës, ku në këtë teritor pos Ilirëve dhe Grekëve nuk jetonin popuj të tjerë. Atëherë kishim teritorin tonë, por ja që erdhën sllavët për të na vrarë, plaqkitë, dhe për të na e marrë plang e votër. E këta sllavë nuk ndryshuan kurrë në sjelljet e tyre barbare, dhe sot e gjithë ditën po këta sllavë merren me gënjeshtra, komlote e tradhëtira. Na e vodhën me dhunë çdo të drejtë kombëtare, lirinë, shtypin, radion e TV-në, na përzunë nga puna duke na vrarë e burgosin sot e gjithë ditën.

Sot, qindra e mijëra shqiptarë lëshuan trojet e tyre etnike për tu strehuara në Evropë, sepse janë të vetëdijshëm se janë para një hollokauste të re. Këtu dua të shprehem me një fjalë të vjetër shqiptare që kur malsoret e maleve shqiptare bisedonin me të huajin për rrethanat e Ballkanit, gjithëherë gjithëherë thonin: „Leri sllavët të lirë e do të shohësh a do të ketë vend për njeri tjetër. Këtë mbajeni mend mirë“!-shpreheshin ata. Andaj Zoti President, a e dini se sa afër sot në Ballkan rrinë shkëndija me barotin, sepse shqiptarët dhe serbët nuk kanë qenë e as nuk do të jenë kurrë vllëzër. Dhe kjo për Ballkanin është një tragjedi sepse shqiptarët kurrë nuk do të pajtohen me një robërim të tillë. Ne ishim të robëruar që nga vdekja e Skënderbeut, por të nënshtruar kurrë!
E ndoshta një ditë nga vendet e Evropës dhe të Amerikës do të hudhen miliona shqiptar në tokat e tyre etnike për një të drejtë legjitime. Ne mendojmë se e kemi edhe përkrahjen e Juaj dhe të popullit amerikan, por një gjë të tillë do ta bëjmë vetëm atëherë kur do të jenë shterrë kanalet e rrugëve të diplomacisë demokratike, sepse ne shqiptarët duam të bisedojmë edhe me armikun tonë, por të barabart e tolerancë, sepse jemi një popull që armikut si falim asgjë, por për këtë arsye mikut i falim çdo gjë. Luftën nuk e dëshirojmë sepse jemi të vetëdijshëm se bota e civilizuar din ti zgjedhë qështjet me kulturë njerzore, por çdo të bënit ju me një armik siq është i yni (dhe i gjithë botës). Të luftosh me trimin është trimëri, me barbarin është çmenduri, por barbarin duhet ta luftoj e tërë bota për humanitet. Sot bota demokratike duhet të jetë më energjike në çrrënjosjen e dhunimeve, helmimeve, vrasjeve masive, çnjerzimeve dhe çdo gjëje që është jashtë kulturës njerzore, e që po ndodhin para syve të Juaj dhe të botës.

Neve shqiptarëve na i helmuan edhe fëmijët në shkolla, ku ushtria dhe policia serbosllave hodhi helmin nëpër mësonjëtoret tona, për të mbetur 7000 fëmijë pa familje të reja e trashëgimtar. A mos vallë që fëmijët e Ballkanit janë të gjykuar të jetojnë në këtë gjendje? Këtë barbarizëm të ushtrisë serbosllavo-malazeze, bota dhe Ju zoti President duhet ta ndalni, sepse keni forcën por e keni edhe arsyen. Pa zgjedhjen e drejtë të qështjes shqiptare ne jemi të bindur se nuk do të zgjidhet as kriza ballkanike.

Ju përshëndes Zoti President, duke Ju dëshiruar Juve dhe popullit të Juaj lumturi, prosperitet dhe jetë të gjatë. Ndërsa Muzeu i Hollokaustës le të jetë mësimi i fundit për botën e civilizuar. Kësaj bote i takon edhe populli liridashës shqiptar.


Agim Gashi
28 prill 1993,
Gjermani





Dëshmia e dërgesës për Dr. Franjo Tuxhmanin




Faqja e fundit e letrës dërguar z. Bill Clinton

Kadri Raka me plumb në zemër. Pastaj i lidhur me shokën e tij për një dyrek në qoshin e shtëpisë, ku qëndroi një javë. Gjatë gjithë asaj kohe duhej që familjarët e tij ta shikonin me orë të tëra. Këtë mund ta bën vetë dora sllavo-karpatiane. Ndersa sipas variantit te nje kacanikasi: Ky eshte Shaqir Kuka nga fshati Kukaj afer Kaçanikut. Ishte ushtar ne ushtrine serbe dhe pasi dezerton ai rrinte i fshehur. Ishte njeri i zoti, 2 m i gjate. Nje nate e zane ne shtepine e tij sepse ishte percjellur nga hafijet (spiunet). E qesin para xhamise tek nje shelne dhe te Ura e Konakut dhe ne menyre publike e pushkatojne ne prani te familjes dhe farefisit. Pas ketij akti makaber ata e lidhin me shoken e tij per dyreku tek shtepia e tij dhe ashtu e lene per nje jave te tere.

Artikulli në gjuhën gjermane i botuar në gazetën „Rilindja“ më 25.08.1998

Artikulli në gjuhën gjermane i botuar në gazetën „Rilindja“ më 25.08.1998

Gozhda e Nastradinit grek në trupin e Shqipërisë së Jugut

Prof.Dr.sci.Eshref Ymeri

       Pas vendimit të qeverisë Nano në pranverën e vitit 2005 për lejen që i dha Athinës për ngritjen e varrezave, memorialeve dhe manastireve në nderim të ushtarëve agresorë grekë, gozhda e Nastradinit grek filloi të ngulej ca nga ca në trupin e Shqipërisë Jugut. Dhe tani, pas tetë vjetësh, ajo është ngulur aq thellë, saqë nuk ka darë që ta shkulë nga vendi.

       Pas nguljes mirë të kësaj gozhde të mallkuar në trupin e një pjese të vendit tonë pa zot, pelegrinët grekë, duke filluar që nga 28 tetori i vitit 2012, nisën të hyjnë vardar-vardar në territorin e Shqipërisë së Jugut, për të shënuar nismën e festimeve të përvitshme, në kujtim të sulmit të trupave italiane kundër Greqisë në vitin 1940. Se në cilin vend të botës festohet dita e një sulmi që një shtet agresor ka ndërmarrë kundër tij, këtë mund të na e tregojë vetëm Athina zyrtare!!! Me ritualet që do të pasojnë gjatë viteve në vazhdim për përkujtimin e 28 tetorit, Greqia u lë të nënkuptohet brezave të sotëm dhe breznive greke që do të vijnë, se sulmi që Italia fashiste ndërmori kundër saj, nisi nga një territor grek, siç është Shqipëria e Jugut. Sepse sipas protokollit Titoni-Venizellos të vitit 1914, Shqipëria e Jugut është territor grek. Aq më tepër që aty asokohe, më 17 shkurt 1914, u shpall edhe autonomia e Epirit të Veriut, me kryeministër tradhtarin Jorgo Zografo.

Prandaj çdo vit, më 17 shkurt, organizatat nazifashiste greke, me partinë nazifashiste “Agimi i Artë” tani në krye, mblidhen në Athinë dhe përkujtojnë ditën e shpalljes së autonomisë së Epirit të Veriut, siç u vu re edhe shkurtin që kaloi. Në këtë manifestim të fundit, si 99-vjetori i shpalljes së autonomisë në fjalë, merrte pjesë edhe hedhurina e kombit shqiptar me emrin Pirro Dhima, përfaqësuesi i partisë Demokracia e Re Kristo Janaris dhe përfaqësuesi i qeverisë greke Avram Gunaris.

       Me përkujtimet e 28 tetorit të vitit 2013 në Këlcyrë dhe në Bularat në nderim të ushtarëve agresorë grekë,  Janullatosi me siguri që e ndien veten shumë krenar për realizimin e një pjese të mirë të misionit të tij shovinist në Shqipëri.

       Politikanët shqiptarë kanë rënë në bark para Athinës zyrtare. Për hir të kolltukut personal dhe të një firme të fëlliqur greke për hyrjen e Shqipërisë në Bashkimin Evropian, duke filluar nga marrja e statusit të vendit kandidat, ata, me sa duket, janë gati që jo vetëm Shqipërinë e Jugut ta kthejnë në “Vorio Epir” grek, por edhe veten ta nxjerrin në breg të pazarit grek.

Në këto kushte, shtrohet pyetja:

Vallë a do të jetë në gjendje Shqipëria të nxjerrë në shesh të mejdanit të tillë burra që gozhdën e Nastradinit grek ta shkulin nga trupi i Shqipërisë së Jugut dhe ta flakin në ujërat e Vjosës, apo Shqipëria e Jugut, me kalimin e kohës, do të shndërrohet në arenë të një lufte të frikshme civile mes shqiptarisë dhe tradhtisë?

Santa Barbara, Kaliforni

28 tetor 2012