PUSHTETI, PARAJE DHE FEMRA NË ROMANIN E KLEO LATIT

Nga  Vera Pelaj

Kleo Lati në një intervistë për Radio Kosovën shpalos rrëfimin e tij për romanin e tij të fundit:

Radio Kosova: Cka keni trajtuar në këtë roman?

Kleo Lati: Është roman me temën e ditës, do të thosha me temën ndoshta më të mprehtë të ditës. Romani në qendër ka personazhe që gëlojnë në nivele të larta të shoqërisë së sotme shqiptare, më sakt të Tiranës, të metropolit, por që simobolizon atë që gabimisht quhet ajka e shoqërisë. Duke menduar sepse jetojnë në katet e sipërme të pushtetit, por që në vetvete nuk është aspak ajka sepse është një shtresë shoqërore që është ngjitur sipër jo nga vlerat, por përkundrazi ndoshta nga anti vlerat. Me pak fjalë tregon raportin midis pushtetit, parasë dhe femrës. “Trupi im që më përket mua”, është femra që simbolizon personazhin e virtytshëm, e cila nuk bën karrierë me trupin e saj sikurse ndodh rëndom në këto mjediset e larta të shoqërisë shqiptar. Madje, në një koment që bëntë një gazetare lidhur me romanin, me të drejt e quante: jeta e kurtizanave modern të shoqërisë së sotme shqiptare. Pra, femra e virtytshme thotë trupi im më përket mua kurse femra që bën karrierë me trupin e saj, I thotë bosit, shefit, ministrit, njeriut që ka një post të lartë, I thotë: trupi im të takon ty. Pra shfrytëzoje ti sepse në këmbim të kësaj ajo merr benefitte, merr një postnjë sekretare, një, ajo që quhet dashnoret e luksit.

Kleo Lati

Radio Kosova: Mendoni se në këtë pikë ka ardhur shoqëria sot?

Kleo Lati: Po. Unë guxoj dhe e them këtë hapur sepse letërsia nuk ka pse të ketë frokë nga askush. Nëpër mjedise, nëpër tavolina, biseda… flitet kjo temë. Atëherë, pse most të flitet hapur për një gjë, për të cilën flitet fshehtas?! Për mua, letërsia është në këtë ose atë formë, është një mission qytetar. Përmes temës së pasqyruar në letërsi, do të thotë që ka një efekt reargues. Edhe letërsia ka një efekt reargues ndaj fenomeneve. Në fund të fundit letërsia është afirmim I të bukurës kundër të shëmtuarës. Afirmim I të virtytshmes kundër vesit. Në këtë përleshje të përhershme të vazhdueshme që ndodh në tërë historinë e njerëzimit midis të bukurës dhe të shëmtuarës, midis të mirë dhe së keqes, atëherë përse të mos jemi të guximshëm të denoncojmë të keqen dhe të afirmojmë të mirën positive.

Radio Kosova: Personazhet janë reale apo imagjinare?

Kleo Lati: Është një temë që gjithsesi kur nfodh me temën e ditës ngacmon në këtë pikë edhe të thuhet . Do të përgjigjesha me një thënie, të cilën e kam shumë për zemër të Dostojevskit, I cili thotë që: E ku ka më fantastike se sa realiteti. Shpesh shkrimtarët përpiqen të fantazojnë kurse gjërat më të bukra, më fantastike gjenden tek realiteti. Sigurisht që mjafton të të them dy reagime të dy lexuesëve, të cilët pasi që e kishin lexuar romanin njëra më tha mos e ke fjalën për sekretaren tonë? Punonte në një dikaster në një ministry. Kurse një tjetër më tha: mos e ke fjalën për bosin tonë? Pra, për shefin që është në një nivel të lartë, në një ministry. Kjo do të thotë se më shumë se sa një emër konkret, letërsia tipizon. Natyrisht, duke e njohur mirë realitetin e sotëm të Tiranës, të këtyre raporteve që ndodhin në shoqëri, të këtyre njerëzve që kanë hipur nëpër sfera të larta, që shpesh, shumcia e tyre edhe nga hiçi, ky zë I imi është një zë reagues, një zë që kundërshton edhe këtë mënyrën se si njerëzit promovohen dhe promovojnë anti vlerat dhe duke iu referuar asaj që njerëzit janë ngjitur në sfera të larta të shoqërisë dhe që mendojnë se janë ajka e shoqërisë porn ë vetvete nuk janë ajka. Madje, shpesh, pa droje do të thosha, janë edhe llumi. Gabimisht këta njerëz mendojnë se kanë hyrë në katet e larta të pushtetit dhe përbëjnë vlerat. Duke iu referuar një thënie të një teologu dhe filozofi gjerman, Wittgenstein, I cili thotë se: gabojnë ata që mendojnë se bëhën të krishterë kur hyjnë në kishë. Kështu edhe këta njerëzit e sferave të larta të shoqërisë, gabojnë që mendojnë se janë intelektual dhe që kanë vlera, pra janë ajka e shoqërisë, thjeshtë se ndodhen në katet e sipërme. Por, në vetvete për sa I takon vlera, ose anës etike, ose anës morale, të virytit, këta qëndrojnë shumë poshtë. Madje, unë do të thosha pa droje, se janë në bodrumet e shoqërisë.

Radio Kosova: Mos jenu ju vet njëri nga personazhet e romanit meqë jeni frymëzuar për këtë temë?

Kleo Lati: Jo, unë nuk jam tek një personazh por jam tek të gjithë personazhet. Do të thotë, unë nuk e personifikoj veten me një personazh, por personazhet marrin ngjyrimin e mendimit tim estetik, moral, etik, shoqëror..unë derdh veten nëpër personazhe. Nëqoftëse një personazh negative e përshkruaj me ngjyrime negative, do të thotë që këto shfaqi anën time reaguese. Nëqoftëse një personazh pozitiv, sikurse eshtë p.sh personazhi ryesor Edlira, që jo më kot e ka emrin Edlira, në kuprimin e dlirë, e pastër, pra që është personazh I virtytshëm, ajo që simbolizon dhe titullin e librit “Trupi im më përket mua”, unë derdh mendimin tim, adhurimin, pozitivitetin, afrimimin tim për këtë tip shoqëror, I cili për fat të keq është më I pakët në numër në këtë llum që ka shoqëria sot. Nuk ngurroj ta them që është një lloj llumi që shoqëria shqiptare është edne në një tranzicion. Por, jo thjeshtë në tranzicion në kuptimin që kaluam nga një sistem në sistemin tjetër, porn ë tranzicion mendor dhe të vlerave intelektuale. Ende nuk ndodh shtresëzimi. Pra, njerëzit pa vlera ndodhen në katet e larta, njerëzit më vlera lihen në hije, shpesh edhe përbuzen. Në këtë pikëpamje, them që vlera e romanit qëndron jo thjeshtë në prekjen e temës së ditës por dhe në fuqië reaguese. Mua më pëlqen të jem I drejtpërdrejt, natyrisht me metaforën që ka letërsia.

Radio Kosova: Cka konsideroni gjetje në romanin “Trupi im më përket mua?

Kleo Lati: Mendoj se gjetja kryesore është afirmimi I një realiteti, që për t’I përkufizuar njerëzit e virtytshëm, për ta thuhet se janë specie në zhdukje. Pra, një realitet shumë I zymtë, shumë I trisht, korruptiv, amoral, shumë I pist, madje dhe shumë I pashpresë. Shumë njerëz I dëgjon që thonë ky vend nuk bëhet,për njerëzit e virtytshëm thonë se është një specie në zhdukje…Kurse unë, jo që jam njeri thjeshtë opotimist nga natyra, por unë besoj se e bukura kurrë nuk mund të zhduket edhe pse ajo sulmohet nga e shëmtuara edhe pse ka një det shëmtie që njerëzit ë vurtytshëm janë nganjëhërë sikurse lumenjt e vegjël por nga njëra anë janë si përrenjt e vegjël. Por, unë them që fuqia e positives dhe së bukurës, qëndron tek cilësia. jam nga ata njerëz që e afirmj me një reagim edhe me dhimbje por edhe me këmbëngulje dhe besim se e bukura kurrë nuk mund të shuhet. Shëmtimi nuk mund ta dominojë plotësisht e në mënyrë absolute të bukurën sepse nëse dominon tërësisht, atëherë shoqria nuk ka asnjë shpresë.

Radio Kosova: Deri tani folët për shoqërinë që pothuajse është në krizë, po leximi?

Kleo Lati: Është relative. Nuk do të më pëlqente të bëja kurrë një karakterizim të tillë. Them që lidhet me kujdesin e pakët që ka shoqëria për vlerat. Ndoshta, ajo që unë e evidentoj si një mangësi në letërsinë e sotme, them që bëhët shumë pak në promovimin e letërsisë shqipe. Edhe pse është një panair I librit shqip, në të vërtetë dominon libri I huaj. Më shumë sesa për autorin duhet përcjellë temën. Pra, është një temë e ditës për të cilën shoqria ka nevojë të pastrohet se letërsia nuk është një didaktikë. Dhe, pastrami I shoqërisë për mua ndodh në mënyrë shumë më të fuqishme nga letërsia se sa nga dogmat dhe nga publicistika. Politika e bën shumë pis shoqërinë. Letërsia dhe arti në pëprgjithësi është ajo që që e përcjell të bukurën. Kur them art, e kam fjalën për të gjitha llojet e artit, me filmin, teatrin, operën, koncertet me muzikën e bukur, jo më muzikën e shëmtuar sepse dhe arti I shëmtuar ndikon shumë keq. Mjafton të thuhet se cfarë muzikë dëgjojnë njerëzit sot. Shumica e njerëzve sot dëgjojnë muzikë që nuk është muzikë. Por, është kjo llooj muzike që pastaj kultivon shije të shëmtuara. Unë jam nga ata njerëz që besoj se e bukura do të triumfojë. me këtë rast dua të përmend një thiëne të famshme të një shkrimtari të shquar grek Kazanzakis, I cili thoshte që: “Nëse mund të vij shpëtimi I botës, mund të vij vetëm nga e bukura”. Dashuria për të bukurën është për mua motive që më bën që të shkruaj. Edhe në titujt e librave të romave që kam shkruar, fjala dashuri ose që lidhet me dashurinë është edhe tek titujt. Edhe tek librat që kam përkthyer nga letërsia greke, përsëri dominon tema e dashurisë sepse dashuria për të bukurën është gjëja që njeriun e mban fort edhe në jetë. Në vetvete njeriu sado të vuaj për gjithcka, ai sërish lufton dhe tenton ta afrmojë të bukurën. vetëm tek e bukura njeriu mund ta gjejë kënaqësinë që pasuron shpirtin. Gjithë kënaqësitë e tjera janë deri edhe vulgare. Edhe kenaqësia përshembull e një njeriu, I cili bën për vete trupin e një femre është vulgare nuk është kënaqësi e lidhur me anën shpirtërore, me virtytin, moralin, senualen…nëqoftëse një njeri ka para dhe pushtet, dhe shoqëria sot vuan pikërisht nga raporti I parasë me pushtetin. Tek ne, në Shqipëri, fatkeqësisht paraja prodhon pushtet dhe pushteti prodhon para. Të dyja prodhojnë dhe e mbrojnë njëra tjetrën. Këta njerëz që janë ngjitur nëpër sfera të larta, që ta shijojnë jetën në mënyrë të plotë, sipas tyre, kanë nevojë dhe për femrën. Triniteti pushtet, para, femër, është boshti I këtij romani mbi të cilin pastaj shtjellohen ngjarjet dhe ndodh ky ballafaqim shpeshherë edhe I ashpër e I dhimbshëm midis të bukurës dhe të shëmtuarës.

Radio Kosova: Cilin nga romnaet tuaj e konsideroni më të suksesshmin?

Kleo Lati: Kur kam shkruar romanin e parë “Dhe yjet dridhen nga dashuria”, thashë se nuk do të shkruaj dot roman më të bukur se ky. Më pas shkrova romanin “Mëkati I bukur I tradhëstisë”, që edhe pse fliste për tradhëtinë, në vevtvete përsëri ishte roman që fliste për dashurinë, për të mbrojtur dashurinë.

Radio Kosova: Ka edhe mëkat të bukur?

Kleo Lati: Ka mëkat që ndodh në emer të dashurisë. Ky është mëkati I bukur. Mëkati që ndodh për hir të një shëmtimi moral, mëkat që ndodh për të ushqyer instiktet, mëkat pra, pa dashuri, është ajo thënia që thuhet: ka seks a dashuri, por nuk ka dashuri pa seks. Kurse, vijm tek tema e romanit të fundit “Trupi im më përket mua”, femra shikohet si një vegël erotike, jo si një qenie, jo si një shpirt, jo si një botë.Për mua femra është një mrekulli. Pa femrën bota kurrë nuk do ta krijonte bukurinë e vet. Unë jam adhurues I virytit, I femrës së bukur jo thjeshtë në pamjen fizike porn ë pasurinë shpirtërore. Një femër e bukur në pikëpamje fizike, bukruinë e humb me kalimin e viteve, kurse bukuria shpirtërore, përkundrazi, me kalimin e viteve, pasurohet. Është kjo bukuri që mua më magjeps dhe që unë e afirmoj me tërë fuqinë si shkrimtar dhe në mënyrën se si shkruaj, ndjehet që këtë lloj bukurie unë e adhuroj sepse është një bukuri që duhet mbrojtur sepse siç thashë, jeotn në një realitet që është shumë I ashpër, shumë I zymtë, shumë vrasës dhe sumë goditës ndaj të bukurës. Është shumë sfidues dhe vetëm me cilësinë e vet, e bukura mund ta afirmojë vetvetën.

Radio Kosova: Mesazhi juaj për lexuesit përmes “Trupi im më takon mua”?

Kleo Lati: Në jetë mund të ecin vetëm me dijet, me vlerat dhe me kulturën e tyre dhe jo më atë të cilin, fitimin që marrin me trupin sepse është një fitim I cili përsëri kthehet në humbje. Jep nga vetja atë që tjetri e shfrytëzon në mënyrë të shëmtuar dhe pastaj flaket. Një bukuri e cila jepet është gati një treg I pist është marrëveshje që bëhet ti do më japësh këtë dhe do marrësh shpërblim diçka tjetër, por kjo gjë ndodh më njëfarë lloj kontrate pavarësisht se është e pashkruar por dihet se pati të mbarojë ky raport marrje dhe dhënie, që është më qartë në gjuhën shqipe se san ë të gjitha gjuhët e botës tërë thelbin e gjërave që ndodhin. Marrëdhënie pra, merr dhe jep, por kjo marrë dhënie duhet të ndodhi në bazë të vlerave, jot ë antivlerave. Mesazhi im , sidomos për shoqërinë është: duajeni jetën. Jeta ia vlen të jetohet vetëm me dinjitet.

Radio Kosova: Pavarësisht rrethanave që janë krijuar për njerëzit me dinjitet?

Kleo Lati: Gjërat e fituara në mënyrë jo dinjitoze, kanë jo vetëm jetë të shkurtër. Mjafton të them që në një moment mund të hyj në një ministry, hy në një zyrë ku shoh një sekretare, pas dy muajsh e shoh një sekretare tjetër. Kjo tregon që ajo është flakur sikur një limon I shtrydhur që do të thotë se aty nuk qëndron në bazë të vlerave porn ë bazë të asaj që ka dhënë. Pra, trupi I cili nuk I ka përkitur vetes, por shefit. Atëhërë ajo ka marrë sa ka marrë por jo në mënyrë dinjitoze dhe po në mënyrë jo dinjitoze e lëshon. Faleminderit që më dhatë mundësinë që të shpreh atë që përmban jo thjeshtë tema e romanit tim, port ë realitetit, për fat të keq të zymtë, por që për mua është një realitet I cili bën thirrje për të mbrojtur të bukurën.

SI FUNKSIONON SHOQATA "FENIKS", NË LUGINË?

Nga  Vera Pelaj

Nga Klub Letrar është shndërruar në Shoqatën e Shkrimtarëve “Feniks”, e regjistruar në agjencinë përkatëse në Beograd, kështu na shpjegon krijuesi letrarë Bilall Maliqi, veprimtarinë e "Feniks".

Bilall Maliqi

Radio Kosova: Jeni shumë aktiv me krijimtarinë tuaj letrare e shkencore, gjithashtu edhe kryetar i Shoqatës së Shkrimtarëve “Feniks”, në Luginën e Preshevës. Si funksionon shoqata, të cilën e drejtoni dhe a ballafaqoheni me vështirësi?

Bilall Maliqi: Shoqata e Shkrimtarëve “Feniks”, që nga vitit 2011-të, nga Klub Letrar është shndërruar në Shoqatën e Shkrimtarëve “Feniks”. Është e regjistruar në agjensionin përkatës në Beograd si shoqatë legjitime. Kemi aktet normative xhirollogarinë dhe vulën. Pra jemi shoqatë e kompletuar dhe ka shtrirje në komunat Preshevë, Bujanoc dhe Medvegjë. Nga viti 2011 e këtej po hasim në probleme të panumërta për shkak të mjeteve materiale. Nuk kemi ndihma nga resori për kulturë nga komunat Preshevë dhe Bujanoc, Medvegjën vetëm po e parafrazoj sepse atje jeton një numër shumë i vogël i qytetarëve. Pastaj është problem sepse edhe udhëheqësia e komunës si dhe ajo e resorit për kulturë udhëheqin serbët, kështu që nuk presim përkrahje materiale nga Medvegja, por nga komunat Preshevë dhe Bujanoc, nuk po kemi përkrahje materiale, e në disa raste as morale. Kështu që, ne punojmë në baza vullnetare, aq sa mundemi. Brenda Shoqatës tonë ekziston edhe Karvani i Shkrimtarëve të Luginës me qëllim të avancimit të kulturës dhe letërsisë. Ecim nëpër shkolla ku i vizitojmë shkollat fillore dhe të mesmet Luginës së Preshevës, por edhe më gjerë duke vazhduar edhe nëpër Gjilan, Kumanovë etj. Ku kemi ftesa, ne jemi aty. Orët letrare që i mbajmë nëpër shkolla janë të karakterit edukativ. Fusim mbresa tek lexuesit dhe nxisim nxënësit që të merren me shkrime.



Radio Kosova: Pse nuk keni përkrahje nga komunat ku udhëheqin shqiptarët? A vazhdoni të këmbëngulni për përkrahje materiale?

Bilall Maliqi: Po, kemi kërkuar shumë herë në resorin për kulturë si në komunën e Bujanocit ashtu dhe në atë të Preshevës. Përkrahja mungon sepse me çdo kusht po mundohen ta politizojnë kulturën. Kultura me politikën kanë kahje diametralisht të kundërta dhe si kryetar i Shoqatës, nuk kam lejuar të politizohet. Kultura është kulturë, e ka vendin e merituar në shoqëri dhe shoqëria e kombi përkufizohen me kulturën e vet e jo me politikën. Ne nuk kemi rënë pre e politikës ditore dhe për këtë arsye jemi anashkaluar nga aspekti material. Ne po mundohemi vullnetarisht. Vitin e kaluar e kemi pasur një manifestim të madh kulturor e letrar për Qerim Arifin, poetin e ndjerë nga Presheva, i cili është emblemë e poezisë së Luginës së Preshevës. Bartëse e mjeteve financiare për këtë manifestim ishte Ministria e Kulturës së Republikës së Serbisë. Unë po habitem me faktin që Ministria e Kulturës e Republikës së Serbisë e ndihmon financiarisht për një poet shqiptar, ndërsa Presheva dhe Bujanoci të mos i ndihmojnë Shoqatës. Nuk di se si t’i arsyetoj ata. Të shohim në të ardhmen dhe mbesim me shpresa në ndryshimet politike. Në mars të vitit të ardhshëm janë zgjedhjet dhe nëse kemi ndonjë ndryshim pozitiv edhe pse ka nevojë për ndryshime, shpresojmë që edhe Shoqata e Shkrimtarëve “Feniks” por edhe shoqatat e tjera joqeveritare që veprojnë në Luginë ta kenë përkrahjen e merituar nga kuvendet komunale, përkatësisht nga resori që udhëheq kulturën.

Radio Kosova: Sa shkrimtarë janë anëtarë të shoqatës që ju e drejtoni?

Bilall Maliqi: Shoqata jonë numëron rreth 30 anëtarë, të cilët janë poetë të dëshmuar e që kanë një apo më shumë libra të botuara, por në mesin tonë ka edhe nxënës të shkollave fillore dhe të mesme të cilët kanë botuar libra. Ata janë pionierë dhe ardhmëria e shoqatës tonë. Kemi të moshuar që merren aktivisht me shkrime, por shoqata ka nevojë të freskohet me emra dhe me penda të reja. Dua t’u bëj thirrje atyre që duan të bashkëpunojnë me Shoqatën e Shkrimtarëve “Feniks”, e kam fjalën për Luginën e Preshevës, dyert i kanë të hapura. Ne do t’u ndihmojmë në këshilla, në redakturë dhe në botime. Ta zgjerojmë aktivitetin, ta rrisim numrin e anëtarëve sepse Shoqata “Feniks” që është lidere në rajon, dua të them në Kosovën Lindore, ta rrisim numrin dhe të ketë aktivitete më të mëdha se sa deri tani që kemi pasur.

Radio Kosova: A keni bashkëpunim me shoqatat e shkrimtarëve apo klubet letrare në Kosovë, Shqipëri, Maqedoni dhe Mal të Zi, apo edhe në Diasporë?

Bilall Maliqi: Kemi bashkëpunime të frytshme me Lidhjen e Shkrimtarëve të Kosovës, me zonjën Flora Brovina, me Lidhjen e Shkrimtarëve dhe Artistëve të Shqipërisë, me Lidhjen e Shkrimtarëve Shqiptarë të Maqedonisë, marrëdhënie të shkëlqyera kemi me Klubin Letrar “Jehona e Karadakut” në Kumanovë, me Ars Klubin “Beqir Musliu” në Gjilan dhe me të gjitha asociacionet që merren aktivisht me kulturë, me art dhe me letërsi. Kemi bashkëpunim dhe ftohemi mes vete nëpër aktivitete të ndryshme që bëhen ne nivel republikan në nivel të Kosovës dhe të Shqipërisë.

Radio Kosova: Shkruani poezi për të rritur dhe për fëmijë, prozë dhe kritikë letrare. Ku jeni i fokusuar më shumë?

Bilall Maliqi: Më tepër merrem me poezi për të rritur, por nuk e anashkaloj edhe poezinë për fëmijë sepse iu kemi borxh fëmijëve. Libri im i fundit i botuar është me poezi për fëmijë, redaktor i të cilit është profesor Xhevat Sylën. Kam të botuar libra edhe me prozë, me vështrime kritike por edhe me intervista. Libri i radhës që do ta shoh dritën e botimet vitin që vjen, është gjithashtu me vështrime kritike. Janë katër vëllime me vështrime, ku janë të vështruara 100 libra të autorëve të ndryshme.

Radio Kosova: Kush janë autorët?

Bilall Maliqi: Nuk janë vetëm shqiptarë. Është dhe Alda Merini, poete shumë e mirë italiane, e cila nuk është në mesin tonë. Pastaj, Sabit Rrustemi, Nexhat Rexha, Arsim Halili e shumë të tjerë që më kanë lënë mbresa. Para se të botohen në libër i kam botuar në gazetat ditore në Kosovë. Kam shkuar në parimin që së pari të botohen në gazeta e pastaj t’i botoj në libër. Jam munduar që ta jap maksimumin dhe secili krijues duhet ta pranojë kritikën. Krijimtaria ime është e përkthyer në tri gjuhë, në atë angleze, italiane dhe rumune. Pres që të botohet edhe një vëllim poetik me poezi të përkthyera në gjuhën spanjolle, të cilat po përkthehen nga përkthyesi brilant, Petar Tasse.

Radio Kosova: Si arritët deri te përkthimi i poezive tuaja në këto gjuhë?

Bilall Maliqi: Librin e parë me poezi ma ka përkthyer Engjëll koliti në gjuhën italiane. Duke pasur parasysh dhe rrjetin social facebook, ku i ka lexuar disa poezi të mia, i kanë pëlqyer dhe më ka kërkuar t’i përkthej në gjuhën italiane. Pranova me kënaqësi sepse të përkthehet një libër apo një poezi jashtë gjuhës tënde është kënaqësi dhe tregon vlerën e poezisë. Përkthyesi është vet poet dhe e njeh poezinë. Petar Tasse e ka përkthyer librin tjetër në gjuhën angleze në Nju Jork. Është botuar në Amerikë në një tirazh 200 mijë kopje nga shtëpia botuese luluenterpress. Kam kërkuar që libri të jetë edhe në gjuhën shqipe dhe angleze, për faktin se atje jeton dhe komuniteti shqiptar. Është kënaqësi për ta kur ta lexojnë në gjuhën shqipe. Shtëpia botuese ka pranuar që libri të jetë edhe në gjuhën shqipe. Ndërkaq, librin tjetër në gjuhën rumune, e ka përkthyer Baki Ymeri. Në gjuhën spanjolle tani është në përkthim e sipër nga i njëjti përkthyes Petar Tasse. I falënderoj sepse nuk kanë kërkuar mjete financiare për përkthim dhe kjo më ka ndihmuar shumë.

Radio Kosova: Për krijimtarinë tuaj keni marrë dhe çmime. Jeni shpërblyer herën e fundit në Klinë. Sa ndiheni i vlerësuar për punën që bëni?

Bilall Maliqi: Ishte hera e parë që mora pjesë në Klinë dhe u shpërbleva me vendin e tretë. E respektoj vendimin e jurisë, e cila është kompetente që poezitë e dëgjuara t’i vlerësoj. Unë jam i kënaqur dhe në këtë rast është shpërblyer Lugina e Preshevës, përkatësisht Presheva por dhe unë si autor i asaj poezie. Në shumicën e vendeve kam qenë dhe vet në juri dhe e di si shkon puna e jurisë. Ka në disa raste parregullsi. Është shumë e vështirë në disa raste. Në Gjakovë shembull ndahet vetëm një çmim dhe nga 50 poezi është shumë e vështirë ta nxjerrësh poezinë më të mirë. Mirëpo në fund të fundit duhet të pajtohesh me vendimin e jurisë.

Radio Kosova: Diçka për fund të kësaj bisede?

Bilall Maliqi: Kisha apeluar, sidomos për kolegët poetë, që sa më shumë të mbjellin dashuri për poezinë dhe për letërsinë për brezat e rinj sepse ata do të na zëvendësojnë neve. Apeloj edhe tek kolegët që janë brenda Shoqatës së Shkrimtarëve “Feniks” por edhe atyre që udhëheqin resorët e kulturës nëpër komunat Preshevë e Bujanoc, që mos ta lënë anash kulturën në përgjithësi, dhe t’i harrojnë për pjekjet që janë bërë më parë që ta politizojnë kulturën sepse kultura është shumë e shenjt ndërsa politika është kalimtare. Kultura orienton një komb nga rruga e drejt.

BESNIK CAMAJ : RRUGËS JAM …

RRUGËS JAM … 

Po i mbyll pak dritaret 

nga pluhuri i jetës... 

E di që tash 

vetëm po thur vargje 

por vjen koha që do t’i mpreh mirë 

e t’i stolisë pak 

sa t’i marr për dore sytë kureshtarë 

e të zbresim bashkë 

shkallëve të Shpirtit t’im. 

Rrugës jam 

e do vij një ditë 

të ta pij vetminë 

me një gllënjkë...

Mbase ti nuk do t’jesh më aty 

e sytë do t’më rrëmbushen 

se njëherë nuk të pashë 

si deshti ndjesia ime 

që rënkon 

mbi rruzën tënde të shpinës.

E gishtat do t’më meken 

si rrokjet e ngathëta të një fjale të zbehtë 

(që nuk e gjen dot në fjalorin tim) 

puhinë e ëmbëlzërit tënd mbi lëkurë 

pa ta prekë.

Rrugës jam e po vij ngadalë 

anipse ëndrra jote e madhe 

e përpiu timen të gjallë.

...

Bes Camaj@yahoo. Com

Besnik Camaj (1960)është i lindur afër burimit të Drinit të Bardhë. Është rritur me bukuritë që i ka falur natyra këtij vendi. Fëmijë i një familjeje me traditë arsimdashëse, që në bankat e shkollës fillore ka manifestuar një talent për poezi. Poezitë ia kushton kryesisht lirisë së vendit, dashurisë dhe shpirtit njerëzor.

Ka kryer gjimnazin matematikor dhe Fakultetin e elektroteknikës në Prishtinë, pastaj ka vazhduar studimet pasdiplomike të informatikës në Zagreb, në Stafford dhe në Lozanë ku edhe punon si pedagog i informatikës grafike.

Besnik Camaj i njohur në botën letrare si Bes Camaj, buron nga një familje arsimtarësh.

Ishte nismëtar i Shoqatës së Krijuesve Shqiptarë në Zvicër, ndërkaq para dy vjetësh është krijuar edhe Lidhja e Krijuesve Shqiptarë në Mërgatë (LKSHM), ku janë bashkuar shoqata shqiptare të krijuesve nga vende të ndryshme të botës. Besnik Camaj, në intervistë për Radio Kosovën, thotë: “Me orientim profesional jam shkencëtar. Tek e fundit edhe shkenca është një lloj arti. Megjithatë, për mua shkenca dhe arti janë dy anët e peshores”.

Krijimtaria:

Vargu i Camajt është përplot mesazh për jetën, për të bukurën, për gjërat që njeriut i mungojnë në përditshmëri. Ai mbushë me Diell dashurie çdo kënd. Kur shkruan, Camaj "i ri" flet me shpirt, godet drejt, shkrinë dejtë dhe çliron shpirtin e çdo lexuesi. Publikimet e para i bëri përmes internetit në forumet e ndryshme letrare, nga viti 1995 e deri më 2004. Pastaj përmblodhi 4 vëllime poezish në librin "Diellit tim" që u botua në Tiranë.

Veprat e botuara :

Lirisë,shtypur në "Brocard" Estavayer le-Lac , 1999

Diellit tim, përmbledhje, botuar nga "Konica Color", Tiranë ,2009

Grimca të rinisë.shkruar më 1979, botuar nga "Dukagjini" Pejë  , Pejë 2011

Rrugës jam. Faik Konica, Prishtinë, 2015

Etj.

Flori Bruqi


******

BESNIK CAMAJ: SHKENCA DHE ARTI JANË DY ANËT E PESHORES

Krijuesi Besnik Camaj, po përgatit vëllimin e tretë poetik me titull “Rrugës jam”, i cili pritet së shpejti të jetë më duart e lexuesve. Camaj, krijimtarinë poetike e zhvillon në Zvicër.

Ishte nismëtar i Shoqatës së Krijuesve Shqiptarë në Zvicër, ndërkaq para dy vjetësh është krijuar edhe Lidhja e Krijuesve Shqiptarë në Mërgatë (LKSHM), ku janë bashkuar shoqata shqiptare të krijuesve nga vende të ndryshme të botës. Besnik Camaj, në intervistë për Radio Kosovën, thotë:

“Me orientim profesional jam shkencëtar. Tek e fundit edhe shkenca është një lloj arti. Megjithatë, për mua shkenca dhe arti janë dy anët e peshores”.

Radio Kosova: “Mos harro” është poezia, porosia e shenjtë, siç e keni quajtur ju, kushtuar babait, njëherësh mësuesit të njohur Haxhi Camaj, tashmë të ndjerë. Pse është e shenjtë?

Besnik Camaj: Po sigurisht që një këshillë e tillë, aq më shumë kur jepet nga prindi, është e shenjtë. Të gjithë ne si fëmijë dhe si të rinj, kemi nevojë për këshilla të tilla. Kur këshillat vijnë në çastin e nevojshëm, ato na e ndryshojnë jetën për të mirë. Dhe babai im, si mësues dinjitoz që ka qenë, ka gjetë çastin e duhur të na e përcjell këtë mesazh. Ishte koha kur unë udhëtoja bashkë me vëllain tim për në Prishtinë, në gjimnazin matematikor. Si të rinjë (14-15 vjeçarë) dhe jashtë gjirit familjar, mundësia ishte e madhe për ta devijuar rrugën. Andaj, kur na përcillte për në autobus, e kishte zakon të na përsëriste atë fjali me plot madhështi: “Mos harro për çka po shkon”.

Radio Kosova: Njëra përmbledhje poetike e juaja titullohet “Diellit tim”. Pra, e keni përdorur Diellin, simbolin ilir. Kush është Dielli yt?

Besnik Camaj: Përderisa titulli është në rasën dhanore pra“Diellit tim”, kjo tregon që përkushtimi shkon në diçka që ka shumë rëndësi për jetën. Diçka që njeriu e ka në shpirt përherë, e që është një lloj dielli që e ngroh tërë jetën duke filluar nga origjina, nga rrënjët. Çdo njeri është mirë ta ketë diellin në shpirtin e vet, në personalitetin e vet ashtu që ta ngrohë dhe ta përcjellë tërë jetën. Kur e ke diellin tënd ndihesh mirë edhe kur fryn jashtë ose kur bie breshër, shi, borë apo çfarëdo tjetër,në err apo terr, afër a larg. Është me rëndësi që secili person ta ketë diellin e vet. Në diellin personal (që për mua është një koncept i gjërë), sigurisht më së pari futet familja, pra baza e njeriut, e pastaj vijnë të tjerat. Veç tjerash edhe ndjesia dhe poezia, bëjnë pjesë në diellin tim. Janë gjëra që e ekuilibrojnë dhe e përmbushin njeriun dhe e bëjnë të ecë përpara.

Radio Kosova: Shumë shpejt pritet të dalë përmbledhja poetike e radhës “Rrugës jam”! Nga po shkoni?

Besnik Camaj: Libri i ri, i treti me radhë, me titullin “Rrugës jam”, do të botohet këto ditë. Titulli është i përgjithshëm ngase përkon me shumë çka, pra edhe kur punojmë apo bëjmë diçka tjetër, ne jemi rrugës. Edhe kur jetojmë edhe kur shkruajmëpoezi, ne jemi rrugës. E unë e di ku jam. E di poashtu se ku do të shkoj. Është mirë që njeriu ta dijë përherë se ku është, ku do të shkojë dhe çka do të arrij, pra cili është qëllimi. Kjo përafrohet shumë me porosinë e shenjtë të babait, “mos harro për çka po shkon”. Mund të jetë edhe një përgjigje babait tim.

Radio Kosova: Me profesion jeni inxhinier. Shkenca dhe arti, janë dy gjëra të kundërta. Si e shpjegoni këtë?

Besnik Camaj: Po, me orientim profesional jam shkencëtar. Tek e fundit edhe shkenca është një lloj arti. Megjithatë, për mua shkenca dhe arti janë dy anët e peshores. Kështu që unë ndihem i ekuilibruar. Dhe, kjo më motivon shumë.
Radio Kosova: Për krijimtarinë tuaj poetike më shumë frymëzoheni kur jeni larg apo afër atdheut?

Besnik Camaj: Në largësi malli shtohet, dashuria rritet. Edhe lapsit i shtohet ngjyra.
Radio Kosova: Cilin vëllim tuajin e konsideroni si më të arriturin?

Besnik Camaj: Sigurisht në vëllimin e fundit, autori mundohet të paraqesë gjërat më të fuqishme që rrjedhin nga penda e tij, por fatmirësisht vëllimet e “fundit” vazhdojnë dhe ai shkon gjithnjë në ngritje shkallëve të veta. Ndërsa, unë e gjej veten më shumë tek vëllimi i parë që është “Grimca të rinisë”, sepse kanë qenë vjersha kryesisht të fëmijërisë dhe fillimit të moshës rinore ku kam shpalosë qartë shpirtin tim si poet. Përmbledhjet e mëpastajme, janë kryesisht finesa, për të cilat duhet kohë. Për të spjeguar këtë, po u sjell më poshtë poezinë “Rrugës jam”.


Martin Camaj: E keni një mbiemër të madh! Mbani mbiemrin e përfaqësuesit të shquar të letërsisë shqipe , Martin Camaj. A do të thotë kjo për juve diçka?

Besnik Camaj: Po sigurisht. Mbiemri Camaj (besoj që e dijnë shumica e dëgjuesve) i përket një familje të madhe shqiptare të malësisë mbi Shkodër, në anën shqiptare të Malit të Zi. Kjo familje ka dhënë njerëz me vlera siç është edhe Martin Camaj, që e ka lidhë letërsinë e rilindasve me atë bashkëkohore. Për Martinin dihen shumë gjëra tashmë, por dua të cek ndikimin e filozofisë së të shkruarit të tij, në poezinë time. Andaj, e çmoj shumë si shkrimtar, prej të cilit kam mësuar mjaft. Madje, i kam kushtuar edhe një poezi që titullohet “Takimi i munguar”.

Radio Kosova: A do të thotë që në letrat shqipe ju jeni pasardhësi i Martin Camajt?

Besnik Camaj:Të shpresojmë, por nuk do të thotë. Jam rrugës...

Radio Kosova: Me prozën a merreni?

Besnik Camaj: Aktualisht jo, edhe pse kam filluar diçka para ca vitesh, por kur të kem kohë më shumë, mund t’i përvishem ngadalë edhe prozës.

Radio Kosova: Si funksiononi në aspektin e organizimeve letrare në Zvicër?

Besnik Camaj: Jemi munduar të bëjmë diçka përmes një shoqate që e kemi themeluar para disa vitesh, ku ka një numër të konsiderueshëm të krijuesve tonë që jetojnë në Zvicër. Isha nismëtar i Shoqatës së Krijuesve Shqiptarë në Zvicër, e cila funksionon goxha mirë. Në periudhën 4 vjeçare që e kam udhëheqë ShKShZ-në, kemi pasë një aktivitet të mirë me rreth 40 manifestime letrare, artistike, etj. Kuptohet, që ky aktivitet që i bie rreth një manifestim në muaj, nuk siguron cilësinë e krijimeve, por sidoqoftë është një afrim i krijuesve mes vete, për t’i nxitur në punën e mëtejme. Përveç këtyre aktiviteteve, para dy vitesh ne kemi krijuar edhe Lidhjen e Krijuesve Shqiptarë në Mërgatë (LKSHM), ku janë bashkuar shoqata shqiptare të krijuesve nga vende të ndryshme të botës. Edhe kjo funksionon, bile kemi takimet e rregullta që i organizojmë edhe gjatë verës në Kosovë (kryesisht me 5 dhe 6 gusht dhe ndoj datë tjetër). Këto takime na afrojnë neve si krijues dhe i stimulojnë veçanërisht krijuesit e rinj për vazhdimësi të krijimeve.

Radio Kosova: Si e shihni letërsinë që zhvillohet në Kosovë dhe Shqipëri prej andej?

Besnik Camaj: Letërsia nuk dallon. Në fakt, dallojnë lexuesit (edhe pse të paktë) janë më shumë në Shqipëri se sa në Kosovë. Mbase edhe përkushtimi i shtetit shqiptar ndaj kulturës që nga kohët, ka qenë më i madh.

Radio Kosova: Diçka për fund të kësaj bisede?

Besnik Camaj: Asgjë të veçantë përveç se të rinjëve do tu thosha: Kudo që shkojnë e çka do që bëjnë, mos ta harrojnë qëllimin.

Intervistë e huazuar: http://www.rtklive.com/

Loja skenike e Sylejman Lokajt, zinxhir global i një aktrimi modern ...

Sulejman Lokaj u lind më 28 qershor 1933 në fshatin Lëbushë të komunës së Deçanit. Shkollën fillore progjimnazin e kreu në Strellë të Epërm dhe në Isniq, komuna e Deçanit. Shkollën e mesme të artit figurativ e kreu në Pejë, ndërsa, SH.L.P. “dega e arteve figurative”, në Prishtinë. Në vitet 1955-1964, punoi në arsim, ndërsa prej vitit 1964-1976 punoi si aktor në Teatrin e Kombësive në Shkup. Prej vitit 1976-1992, kur doli në pension, punoi në Teatrin popullor të Gjakovës. Pos ekspozitave individuale, ka amarrë pjesë edhe në shumë ekspozita kolektive. Pos roleve të shumta teatrore, ka luajtur edhe shumë role filmike e televizive...

Aktori dhe piktori në botën shqiptare, Sylejmon Lokaj, i cili në ditët e hershme të rinisë i hapi dyert magjike të aktrimit dhe të pikturimit. Sylejmon Lokaj në Teatrin Profesionale të Shkupit, të Gjakovës e të vendeve të tjera ka venë në skenë njëqind e dy vepra dhe ka luajtur me qindra role teatrore. Sukseset teatrale e filmike janë të lidhura ngushtë me përvojën e fituar nga dyzet regjisorë dhe kritikë të mirënjohur të artit në botën shqiptare. Edhe pas njëzet vjetëve në pension nuk e ka ndërprerë aktivitetin aktiv artistik ...

Shkrimtari i njohur italian Alberto Meravia ka thënë së njeriu ka shumë dyer të fatit dhe të suksesit, por ndodh që gjatë jetës së tij të mos i hapet asnjëra prej tyre. Mirëpo ka shumë të tjerë që këto dyer u hapen përnjëherë. E njeri ndër këta është aktori dhe piktori i mirënjohur në botën shqiptare dhe më larg Sylemon Lokaj, të cilit qysh në ditët e hershme të rinisë i buzëqeshi fati që ia mundësoi hapjen e dyerve magjike të aktorit dhe të piktorit. Lindi në fshatin Lëbushë të komunës së Deçanit. Tashti kremton shtatëdhjetetetëvjetorin e lindjes dhe gjashtëdhjetepesëvjetorin e jetës skenike e figurative.

Aktori dhe piktori Sylejmon Lokaj me veprimtarinë e begatshme skenike dhe artistike para botës paraqitet edhe me imazhe, me motive edhe si aktor, edhe si piktor i cili me kohë e kuptoi dhe shprehi si frymë, si artikulim të thellë shpresën dhe estetikën.



Artisti dhe njeriu i mirënjohur në trojet shqiptare Sylejman Lokaj për afro tetë dekada të punës kreative gjithmonë ka qenë i mishëruar me fatin e popullit të përvuajtur shqiptar. Ky profesor i artit, krijues i teatrit, aktivist i mirënjohur i organizatave politiko-shoqërore, gjatë tërë jetës së vet punoi dhe rezistoi në momentet më të vështira për një liri të njëmendët kombëtare, për çka një periudhë të gjatë ishte në shënjestër të pushtetit dhe të forcave serbo-çetnike jugosllave...

Sylejmon Lokaj që nga klasa e parë e shkollës fillore tregimet dhe përrallat i “dramatizonin” me shokët e fshatit e të shkollës dhe të njëjtat i shfaqnin para nxënësve e fshatarëve. Kështu, të shtunave, ky grup entuziastes shfaqnin programe të pasura dhe të larmishme kulturo-artistike, me recitime, skeçe humorit e tjera. Viti fillestar i krijimtarisë artistike të palodhshmit Sylejmon Lokaj ishte 1948, kur vuri në skenë dramatizimin e këngës folklorike “Halit Gashi”, me të cilën në kuadër të garave komunale, zunë vendin e parë. Për atë kohë kjo ishte dhurata më e madhe...

Pas shkollës fillore Sylejmon Lokaj mësimet i vazhdoi në shkollën e mesme të Artit në Pejë, që për të pati një rëndësi të madhe, sepse aty ekzistonte teatri i qytetit, ku merrte pjesë në shfaqje dhe bënte skenografin e tyre. Pastaj baca Sylë punësohet në fshatin Isniq të Deçanit, ku si arsimtar i artit figurativ e vazhdoi punën artistike. Në këtë lokalitet dhe më larg baca Sylë vuri në skenë “Besën” e Sami Frashrit, me regji të Haxhi Ademit. Në qendrën komunale në Deçan vuri në skenë dramën “Makaronat” të L. Lumezit dhe një komedi të Molierit. Aktivisti i palodhshëm Sylejmon Lokaj ishte edhe themelues i shoqërisë kulturore-artistike “Mustafa Bakija” në Deçan, në kuadër të cilës zhvillonin aktivitetin mbi njëqind e gjashtëdhjetë anëtarë me të gjitha seksionet.

Baca Sylë vazhdoi aktivitetin e vet edhe në komunën e Istogut, ku nga struktura udhëheqëse të komunës iu krijuan kushte të mira për punë - të cilat edhe në këtë mjedis u kurorëzuan me suksese në ringjalljen e jetës kulturore-artistike.




Që nga vitit 1963 e deri me 1976 krijuesi i teatrit dhe punëtori i palodhshëm Sylejmon Lokaj punoi dhe veproi me aktivitetet të llojllojshme kulturore-artistike në Teatrin e Shkupit. Trembëdhjetë e vitet e punës në këtë Teatër ishin vitet më të suksesshme dhe më të begatshme të veprimtarisë së tij skenike, ku realizoi gjashtëdhjetë role, nga ato më kryesore deri të ato episodike.




 Gjatë këtyre viteve i vyeshmi dhe i mirënjohuri nga dashamirët e artit skenik në Maqedoni, Sylejmon Lokaj pati fatin punojë me regjisorë të shkollave dhe “faheve” të ndryshme, që ishte një ndihmesë për plotësimin e zbrazëtive rreth artit teatral. Edhe pse ishte i zënë baca Sylë, ku kishte pesë-gjashtë premiera në vit, vazhdimisht ka punuar në Shoqërinë Kulturo-Artistike “Emin Duraku” të Shkupit, ku ka ndihmuar që të punojnë mirë në skenën teatrale. Pos Shkupit aktori i mirënjohur Sylemon Lokaj e ndihmoi zhvillimin dhe afirmimin e amatorizmit në qytetet Kumanovës dhe Tetovës. Gjatë muajit tetor të vitit 1976 krijuesi i mirënjohur i Teatrit, Sylemon Lokaj e nisi punën në teatrin “Emin Duraku të Gjakovës, kurse me nëntë nëntor të vitit 1977 startoi me sukses me premierën “Kur pranvera vonohet”. Baca Sylë këtu gjeti kohë t’i dramatizojë dymbëdhjetë veprat e autorëve tonë dhe t’i realizoi katërdhjetë e dy role. Ky aktor i vyeshëm në Teatrin e Gjakovës dramatizoi romanin “Malësorja”, “Toka e përgjakur” të shkrimtarit Nazmi Rrahmanit, “Afërditen” e Stero Spases, Poemën e “Skënderbeun” të poetit të mirënjohur Gligor Perliqin, “Kënga e Sprasme” e Balës”, Darës së Ri, e tjera...



Krijuesi i vyeshëm i Teatrit ka qenë mjaftë aktiv edhe me studentet e Universitetit të Prishtinës, Shkollave të Larta Pedagogjike dhe nxënësit e shumë shkollave të mesme. Baca Sylë aftësoi afro tre mijë nxënës dhe student për artin skenik, nga të cilët ka kujtime të mrekullueshme. Pra, i lumi ai popull i cili ka amatorizmin aktiv që është burimi i talenteve- na tha në vazhdim të bisedës një ndër krijuesit e teatrit-Sylejmon Lokaj.



Gjatë karrierës shtatëdhjetë e tetë vjeçare, me sukses baca Sylë ka luajtur edhe disa drama televizive, filma artistik dhe filma në video kasetë. Këto suksese janë ngushtë të lidhura me përvojën e fituar nga dyzet regjisor e kritik të njohur të botës shqiptarë e të tjerë. Më së shumti si na tha Baca Sylë ka mësuar nga regjisori i ndjerë Kujtim Spahivogli, i cili gjatë vitit 1972 në Shkup bëri regjinë e komedisë “ Karnevalet e Korçës” të Spiro Çemorës.

-Teatri i mirë - na tha krijuesi i teatrit, Sylemon Lokaj, quhet ai që secili aktor gjatë karrierës i jep mundësi të luajë role kryesore, atëherë ai teatër do të ketë shumë aktorë të aftë e jo vetëm një. Aktori i aftë në çdo rol shkëlqen, ndërsa aktori i dobët edhe në rolin kryesor del i dobët. Andaj shumë shfaqje të mira kanë rënë për nga cilësia për shkak së roli kryesor ka dështuar. Por, shumë shfaqje të dobëta kanë gjallëruar kur roli kryesor ka shkëlqyer.


Mbi çdo gjë, në teatër duhet të këtë regjisor të aftë. Pra, në Kosovë dhe trojet shqiptare ka ardhur koha që teatri dhe dramaturgjia kombëtare të bëhen hallkë e fortë e artit skenik gjithëkombëtar, në zinxhirin e pasur të artit evropianë e botëror. Aktori i mirënjohur Sylejmon Lokaj në njëzet vjetet e fundit qysh se ka dalë në pension me të madhe e ka ndihmua amatorizmin në komunat e Deçanit, Gjakovës, Prizrenit, Istogut, Klinës, Shkupit, Tetovës, Shqipëri e vende të tjera.



Baca Sylë i ndihmoi njëzet e gjashtë student të Universitetit të Prishtinës që t’i kryejnë me sukses provimet e diplomës në drejtimin e Teatrit skenik. Të gjitha këto aktivitete të pa ndërprera në Teatrin profesional dhe atë të amatorizmit mire tregojnë se ky regjisor, aktor, piktor dhe aktivist i vyeshëm, edhe pse është i moshës shtatëdhjetëtetëvjeçare në asnjë moment nuk u largua dhe nuk do të largohet nga skena teatrore ...

Hasan Hasanramaj & Flori Bruqi

Aktakuzë kundër deputetit të LDK-së z. Naser Osmanit dhe shtatë të tjerëve(N.O., B.SH., Sh.LL., N.A., M.Y., A.K., A.K. dhe A.D.)

Prokuroria Speciale e Republikës së Kosovës e ka ngritur sot aktakuzën ndaj tetë personave të cilët akuzohen për kryerjen e veprës penale të “Keqpërdorim të pozitës apo autoritetit zyrtar”, veprën penale “Legalizimi i përmbajtjes së rreme”, veprën penale “Mashtrimi” dhe veprën penale “Shmangie nga tatimi”.

Përmes një kumtese të lëshuar, prokuroria ka njoftuar se ka ngritur aktakuzë ndaj N.O., B.SH., Sh.LL., N.A., M.Y., A.K., A.K. dhe A.D.

Prokuroria pretendon se më 20 janar të vitit 2012, i pandehuri N.O., në cilësinë e nënkryetarit të Bordit të Drejtorëve të Agjencionit Kosovar të Privatizimit dhe i pandehuri B.SH. në cilësinë e drejtorit të Bordit Drejtues të AKP-së, në bashkëkryerje dhe bashkëpunim me personat e tjerë zyrtarë në cilësinë e anëtarëve ndërkombëtar të BD të AKP-së, nuk i kanë përmbushur detyrat e tyre zyrtare dhe kanë tejkaluar kompetencat e tyre.

Prokuroria pretendon se kjo është bërë me qëllim të përfitimit të kundërligjshëm të dobisë për vete apo personin tjetër, përkatësisht blerësin e Ndërmarrjes së Re "FAN-Podujevë", sh.p.k, në vlerë rreth 5 milionë e 400 mijë eurosh. Me këto veprime, sipas prokurorisë, të pandehurit i kanë shkelur seriozisht të drejtat e punëtorëve të Ndërmarrjes së Re "FAN ", i kanë shkaktuar dëm Ndërmarrjes Shoqërore “FAN” si dhe e kanë dëmtuar buxhetin e shtetit.

Në kundërshtim me rregullat e AKP-së, më 20 janar, sipas prokurorisë, gjatë mbledhjes së Bordit të AKP-së, të pranishmit kanë “vendosur duke votuar “për” që investimet e bëra jashtë hapësirave të ndërmarrjes të pranohen si investime dhe kanë liruar Ndërmarrjen e Re “FAN-Podujevë” nga monitorimi i AKP-së dhe kushtet e Marrëveshjes së Zotimeve”

Sipas aktakuzës, gjatë periudhës kohore nga qershori i vitit 2008 e deri më 20.01.2012,në cilësinë e personave zyrtar,Sh.LL. në cilësinë e drejtorit menaxhues të AKP-së, N.A në cilësinë e zv/drejtorit menaxhues të AKP-së, ndërsa M.Y, A.K dhe A.K, në cilësinë e kryesuesit të Njësisë së Monitorimit në AKP, "nuk i kanë përmbushur detyrat e tyre zyrtare, përkatësisht nuk kanë kontrolluar dhe monitoruar investimet e raportuara nga investitori, nuk kanë verifikuar deklarimet për investime, nuk kanë bërë monitorimin fizik të investimeve kapitale, verifikimin e dokumentacionit financiar të investimeve kapitale dhe zotimeve për punësim, lidhur me obligimet kontraktuale, nuk kanë ndërmarr asnjë masë ligjore parandaluese në lidhje me ruajtjen e pronës së AKP-së, sa i përket çështjes së vendosjes në hipotekë apo kolateral të Ndërmarrjes së Re “FAN-Podujevë” gjatë periudhës së zotimit, etj”.

Gjithnjë sipas aktakuzës, nga marsi i 2006-tes e deri më 20 janar 2012, i pandehuri A.D., si blerës i ndërmarrjes së Re “FAN-Podujevë”, i ka paraqitur në mënyrë të rrejshme investimet në ndërmarrjen e privatizuar.

“Aktakuza është ngritur nga një prokuror vendor i Prokurorisë Speciale të Republikës së Kosovës, i cili i ka propozuar gjykatës që të pandehurit të shpallen fajtorë për veprat e kryera penale dhe të dënohen sipas ligjit”, thuhet në komunikatë.

Kurani më i vjetër në botë, vjen nga Egjipti?

Një prej librave më të vjetër të Kuranit në botë, disa pjesë të të cilit u zbuluan këtë verë në Universitetin e Birminghamit, është mbajtur dikur – sipas ekspertëve – në xhaminë më të hershme të Egjiptit, “Amr ibn al-As”.

Fragmentet e tij, të ruajtura me fanatizëm, janë të paktën 1.370-vjeçare, siç dëshmuan edhe testet me radiokarbon.

Profesori David Thomas tha atëherë se, personi që e ka shkruar mund ta ketë njohur vet Profetin Muhamed, mund ta ketë parë apo dëgjuar në predikim.

Ja ku do lëshonte bombat bërthamore SHBA në rast lufte

Në rast të një lufte bërthamore, SHBA pritej që të bombardonte qendrat më të mëdha urbane të bllokut komunist.

Një listë e vitit 1956, e publikuar tani, tregon se bombat bërthamore do binin si shi mbi Moskë, Leningrad dhe Berlinin Lindor.

Sipas Spiegel, qëllimi ishte që të rrafshoheshin 179 objektiva në Moskë, 145 në Leningrad dhe 91 në Berlinin Lindor.

Këto do ishin ‘ground zeros’.

Në planin e deklasifikuar së fundmi thuhet se do sulmoheshin centrale, hekurudha, fabrika dhe televizione, por ajo që bie në sy ishte përcaktimi: Të bombardohet popullsia.

Në këtë mënyrë do vinte demoralizimi në betejë, thotë historiani William Burr.

“Por kjo është shqetësuese, që qendrat e mëdha të popullsisë shiheshin si shënjestra”.