Poezi nga Sonja Haxhia

Dy momentet më të rëndësishme për një njeri janë, ajo që ke lindur dhe ajo që kupton se pse e çfarë gjurmësh do përcjellësh për të nesërmen

Leximi i poezive të autores Sonja Haxhia të shëtit nëpër ato luadhe, ku muza përthyen vizionet dhe produkton vargje të bardhë, diku hijëzuar në një re të përhimtë (si mjegull rrethuese), diku tjetër paskohës rendje e ringritur (rilindjes së një shpirti) e diku si në mistizëm (shenjë gjurmësh mbetur trazim) dhe kështu mes natyralizimit dhe simbolikës fjalë, ndjesive artistike dhe dlirësisë jetë, reflekton ato ngjyrime e imazhe, që prekin me frymë dhe dritëzojnë mendimin bashkëkohor letrar sot.

Është autore e tre vëllimeve poetike “Ujëvarat e shpirtit”, “Gjithandej gri” dhe “Kthim me diellin”, të cilët kanë ngjallur jo pak sensacion dhe jo vetëm që e konsolidojnë si autore, por e perfomojnë dhe e paraqesin para lexuesit shumë më intriguese në lidhje me gjetjet e befta dhe ndjesitë estetike që përcjell.

Sonja Haxhia :Perkedhelin shpojn tejpertej zemrat(Cikël poetik)

http://floripress.blogspot.al/2016/01/sonja-haxhia-perkedhelin-shpojn.html

***

Po marr të parin fluturim

të iki këtej sa më larg,

të largohem nga e përditshmja tokë

nga zhurmat kthyer në kaos

e të qetësohem qiellit më të lartë

pafundësisë

ujëvarave, ku rrjedhin retë.

KALË I BARDHË

Kalë i bardhë,

me thundrra të hekurta

shkel mbi dallgët shkëmbore

e valët ngrejnë stërkala mbi lëkurën e brishtë,

që zbardhëllojnë errësirën,

si nën dritën e yjeve

shkrin zinxhirët e rëndë,

pjellë të skllavërisë,

përdorur në luftra

në emër të kauzave

paqes së shprishur njerëzore,

për jetë a vdekje.

Kalë i bardhë

ti nuk trasporton veç karro dhe ushtarë me parzmore

trasporton dhe Engjëj

veshur me petkun e ngjyrës tënde

hapësirave kozmike

për të çelur të tjera zjarre

e risjellur agun e ditës.

Kalë i bardhë,

jele e mbetur erës së tokës

rendur,

përherë drejt trokthit të dashurive.

(askush nuk mund të prekë parajsat, pa praninë e KUAJVE....)

PËRTEJ SHIKIMEVE

Më çudit përherë me magjinë e tij,

si një mister më rrethon,

por..

unë shkoj gjithmonë e më larg

e zbërthej

i lexoj qelizat një e nga një.

Ai nuk është i ndërvarur nga gjëra materiale,

është një romantik,

po, po,

këtë e kisha kuptuar prej kohësh

dhe gjithë ajo çfarë i pëlqen,

është dëshira për kuvendime të ëmbla,

vështrimit të hedhur

dashurisë së fshehur!

Madje një gotë vere mbi një trung të prerë,

një lexim, në dy përballje sysh të kaltër

ulur të vetmuar pranë zjarrit të heshtur

kaq larg e afër, ekraneve të pashpirta

distancës që ndan kufijtë e njohjes

e ndërsa gjuhët digjen në flakë,

një përvëlim përshkon lëkurën e rrënqethesh…

Asgjë spipëtin,

vesh e sy shpërqëndrohen,

si tradhëtare qeshin.

Drithma zemre përshkojnë trupin

mbytur në pellgun e gjakut dashuri,

mbytur në lumin e lotëve pafajësi

…dhe kur largohet

ndihem si një e vdekur

harruar pasazhit të vjeshtës

diku në një stol të braktisur

nga rënkimi i humbjes së gjetheve.

KRYQËZIM

Mos ec drejt meje,

mund dhe s' të kuptoj,

por mos qëndro as shumë larg

s’ kam këmbë që të ndjek

nëse mundesh

ec krah meje

të ndajmë kufij të dlirë

e zgjojmë tjetër horizont.

...ti më kupton thellë mua

ç'brengë shfleton ky shpiti im,

por...,

ti je Oliver Swit

dhe mund të pyes,

pse sytë e tu, si yjësitë e verës

ndriçojnë shkëlqim kur vështrojnë tek mua

natën e errët në orët e pafundme

të ekziztencës?!

Sa hijshëm shfaqesh

inkuizicionit tim të ndjenjave

e unë...

nëse arrij një ditë

trupin mbi tela gjembash

do të ta gris

nudo

duke shqepur të linjtat

e lexuar tatuazhe misterioze

shenjë gjurmësh mbetur nga persishtja e lashtë

deshifruar lëkurës tënde

e gërmëzuar heshtur në gjak.

Më mungon …!

Më mungon shumë vendi im

dhe pse shkëmbejmë vështrime për çdo ditë

ti aty, terrur grisë së plumbtë

e unë kryqëzuar trupit tënd të shtrirë

trup i rrethuar nga qefini i mbrëmjes

e gjakosur nga lakenj përherë të uritur.

Më mungon shumë vendi im

dhe pse nesër mund të jetë krejt ndryshe

unë ndoshta s’ mund të rend me ty,

por mbetem përherë dhimbja jote e shpirtit

paqes vetmimtare në një kënd të heshtur,

a hedhur kund si relike e vjetër.

***

Po marr të parin fluturim

të iki këtej sa më larg,

të largohem nga e përditshmja tokë

nga zhurmat kthyer në kaos

e të qetësohem qiellit më të lartë

pafundësisë blu

ujëvarave ku rrjedhin retë.

Njeriu

Njeriu është si ditënata në tokë,

ku pasqyrat e shpirtit le gjurmë aty

fletë të pëlqyera mëngjezit të brishtë

ose mbetur enigmave të mbrëmjes së trishtë.

Njeriu është një ngjyrë më tepër,

që shenjat e njohjes vendos mbi fasada

shkëlqime marramendëse verbojnë sytë e tij

e përherë shpirti i mbetur jetim.

Njeriu është si fryma e erës

mbjellur trazimit të fatve të tij,

diku, refleks i paqes së shenjtë

e diku një dallgë thinjur përmbi det.

TI JE NDRYSHE

Ti, që shpirtrat s’i shtrydh dot në centrifugë

Ti, që mbase je e ndryshme në këtë univers

Përqafoje paqe-qetësinë

dhe këndoji veç një refreni:

Indiferentizmit.

Futu thellë atje

dhe bërtiti tolerancës së dhjamosur,

asaj që nuk kuptojmë dhe s’e pranojmë dot.

Duhen duar e flatra engjëjsh të bardhë,

që të largojnë retë e ngrysura,

të copëtojnë akujt

dhe të filtrojnë ndërgjegjet e rrokullisura.

Pluhuri i argjendit të mbulojë plagët e grisura,

me oksigjen të mbushësh mushkrit e sfilitura,

sepse ti je ndryshe….

NDJESI QË MË SHQETËSON

Është një mendim i shpejtë që më udhëheq,

në kohë të kthjellëta e të muzgëta

e më jep në shpirt një ndjesi,

sikur dëgjoj

kumbimet e Këmbanave

aq të ëmbla e të trishtueshme,

ato të Katedrales pranë meje.

Një e krisur në zemër më hapet befas…

Bëj të shoh,

por aty s’ka shenjë qepjeje a çarjeje

dhe habitem me veten time:

Çfare janë këto ndjesi,

ç’ duan të më kujtojnë?

Ndjesi që ajri, si Perandor,

fishkëllen dhe mi afron.

Ashtu thjeshtë, frymëmarrjen më bllokojnë,

dhe shpërndahen në largesi,

aty, ku presim vdekjen

me kumbime Këmbanash.

Befas përmendem,

lavdi, o Zot

qenka thjesht një ëndërr!

Po marr të parin fluturim

të iki këtej sa më larg,

të largohem nga e përditshmja tokë

nga zhurmat kthyer në kaos

e të qetësohem qiellit më të lartë

pafundësisë

ujëvarave, ku rrjedhin retë.

Kohë

Ç’ mund të kërksh më tepër prej meje?

Përsëri zhvendos kufijtve të tu?

Prapë s’ di të ndalesh,

veç ecën e ecën gjurmëvragave pakufij!?

Provova të të marr mendjen

të ngrija hapësirën tënde

diku në meridiane diellore,

por si përherë djallëzore

mjergullave vendin u lëshove,

e kur të shihja nga larg

ajër, dritë, yje

sa çelje mëngjeset

drejt perëndimit vrapoje,

aty ku qiell e tokë bëhen një.

Kohë,

kohë e paskohë

zvarrë të kam tërhequr zinxhirëve të jetës

dhe pse dhimbjen kam lenë shenjë tek ty

parfumin ta kam pirë

ngjyrat po ashtu ti kam rrëmbyer

dashurinë në çaste fluide kam ndjerë

e kurrë s’ të quajta iluzion.

Kohë,

s ‘të mat me masën e galaktikave

shoh çfarë ti transformon,

si tingujt dridhen në ajër,

si blerimi venitet me vjeshtën,

si yjet rrëzohen në qiell

e si ti rend përmes heshtjes.

Përgatiti :Flori Bruqi

Këngë e harruar

DRITA LUSHI

KËNGË E HARRUAR…

Lirika vere

E SHKUAR…

Sa herë thoje se më doje,

unë bëhesha e gjitha një zemër brenda teje,

bëhesha një dashuri e rrjedhshme

nëpër dejet e tua,

dhe ti, zbardhje netet,

vargje beje për mua!

Pastaj më thoje:

“dashuria i bën të gjithë njerzit të shkruajnë poezi”.

por asnje poet në bote, s’dinte të dashuronte si ti;

Ndërsa unë,

të adhuroja në heshtje, pa të thëne kurrë

“Të dua”

Por ti, dije të lexoje ҫdo fije floku tek mua,

Ti më lexoje ҫdo qelizë të epidermës!

dhe ҫdo levizje të buzëve.

Ndersa mua, me mjaftonte veshtrimi…

Sa here shiheshim në sy,

Ata merrnn të njejtën ngjyrë!

PAS NJË ZËNKE

Te henen e humben,

Ndersa te marte,

U preken me veshtrime.

Te merkure takuan duart u puthen.

Te enjte, trupat ndjene njeri-tjetrin, shume.

Te premte, bene dashuri

U bashkuan ne nje;

Te shtune,

Ai ish Ajo,

Ajo, Ai.

Te djele s’paten unaza ne ar’

Thjesht kembyen zemrat ne altar…!

Ç’MËSOVA NGA TI?

Të flas,

Fantazoj,

Te Qesh…

Te luaj dhe te gjej shtigje mes reve

Te kepusja nje cope qiell te kalter

Dhe te vizatoja zogjte e shpreses.

Te degdisem der ne skajshmeri me dashurine

Dhe te mos vdes duke fjetur,kurre .

Çte dhashë…?

Asgje…

Te shkrova ne sy,

Ato qe mora nga ty…

NË PALLATIN E FËMIJËRISË

Pallati ku banon ime më,

gumëzhinte dikur nga fëmijtë

(ne mes tyre dhe unë)

dhe shpesh, dilnin te mirat na qortonin

se bënim shkallët pis, se bënim zhurmë;

Tani më dhëmb kjo qetësi,

nëpër shkallë,

Më vret sytë kjo pastërti për dreq!

Këmbehem në të rrallë me burra e gra

që vijne të shohin në pallat pleq

BIZNES…

Rrugës, per ne punen time

Eshte hapur nje agjensi funeralesh

Ka aty,

numra telefoni,

lule,

kurora.

Ne pritje,

nje vajze dhe nje djale,

qe shohin kalimtaret te qeshur,

sikur tu thone:

“kemi nevoje per kliente…te vdekur”

SHPIRTI…

ҫudi me shpirtin;

nuk sheh,

ështe miop,

s’të pyet,

papritur të thotë :”jo”

degdiset

vrapon,

Te jetojë dhe vdesë

Tek ai që do

SYTË E MIJ

Sytë e mi,

Kanë ngjyrën e zemrës,

Prandaj, Zoti e krijoi atë

e mori në pëllëmbë,

e vuri në kraharor,

në një vend të fshehtë,

Aty, ku asnjeri s’mund ta shohë

Ku, jo ҫdo njeri mund ta ketë.

Por, nëse do të dish ngjyrën e syve të mij,

Dil dhe shih lëndinat, sidomos në prill,

Ose,

Kaltërsine që merr deti,

në thellësi.

Nëse do të dish si ndjehen sytë e mij

Dil të shohësh ҫastin,

kur Dielli prek me gishtërinj,

Supet dhe flokët

e Tokës

KËNGË E HARRUAR

Kënget e tua,

Ishin zgjimi dhe ëndrra

për mua;

Por ti,

i harrove kengët një ditë,

Dhe unë,

S’ pata pentagram,

Ku të shkuaja poezinë…

Ti i harrove këngët,

ndërsa unë dashurinë…!

KUR DASHURON

Çdo i dashuruar,ndihet si fëmijë

në klasë fillore, që i gëzohet ҫdo gjëje;

Mëson gërmat, faqe pas faqeje

ecën nepër shtigje të ҫuditshme zemrash,

dhe me tutje,

mbyll kapitujt me puthje.

Çdo i dashuruar,ështe si fëmijë;

U ngelet hatri

Bëjnë gabime

Përk’dhelen

Qajne për një fjalë

Janë kokëfortë

Kurrë, falje s’kërkojnë.

Çdo i dashuruar, nuk rritet kurrë

Edhe kur ështe grua,

Edhe kur bëhet burrë.

Nga Fritz RADOVANI:

INSTITUTI  PEDAGOGJIK  SHKODER

ME  29 PRILL 1967, ORA 17.00…

AT PJETER MESHKALLA S.J.

                            (Grafikë nga F.RADOVANI)

AI  FITOI !

Ditë e paharrueshme në historinë e qytetit të Rozafës së thinjun.

Ashtu ndodhi, si kishte parashikue At Mëshkalla. Atë ditë u organizue një mbledhje e Frontit të Lagjës “Tre Heronjë”, në Institutin Pedagogjik Shkoder, për “demaskimin” e veprimtarisë fetare të klerikut At Pjetër Mëshkalla. Kishte tri a katër ditë që binte në sy një grup rojesh, që silleshin rreth shtëpisë së Tij. Mbasdite Ai doli nga shtëpia rreth orës 16.45’, me mërrijtë në mbledhje në orën e caktueme qysh në mëngjez. Dy civilë të Sigurimit e pyesin: “Në mbledhje je nisur?” dhe, Ai i përgjegjet –“Po!”-. Bashkë me disa të tjerë Ai hyni në Institut, ku përgjithësisht të gjithë ishin me ftesa. Në sallë nuk hyhej lirisht, aty zakonisht hynin të zgjedhunit dhe të “porositurit” që do të flisnin si dhe duertrokitësit e njohun ndër këto mbledhje të Gjenocidit të vertetë.

Hymja e At Mëshkallës në sallë u kuptue nga heshtja që ra aty, po edhe nga ata që ishin jashtë në rrugë, mbasi në altoparlant u dëgjuen fjalët: “Qetësi, shokë, ...qetësi!”. Foli drejtuesi formal i asaj mbledhje Luigj Shala, sigurisht, i zgjedhun nga Partia, dhe mbas tij vazhduen diskutantët e përzgjedhun në të gjithë Shkodrën, me lexue diskutimet e fyemjet e përgatituna nga mendjet e “ndritura” të pseudointelektualëve, që punonin me ditë të tana për këto mbledhje. Mbledhja drejtohej nga një presidium i përbamë nga Luigji, Vat Deda, Arif Gashi dhe Palok Kraja, që mbajti edhe referatin e hymjes. Filluen mbas tij diskutimet e zjarrta kundër Zotit, Fesë, klerit dhe në veçansi kundër jezuitëve, mbasi atij Urdhni i përkiste edhe At Mëshkalla. Dufin ma të madh kundër jezuitëve e shfreu Jup Kastrati. Ky ishte i porsazgjedhuni “Kryetar i Komisionit të Përzgjedhjes së Leteraturës Fetare (Kishtare)”. Ai foli për rolin reaksionar që kanë luejtë jezuitët në Shqipni tue përfshi këtu krejt klerin katolik, madje edhe ata prej të cilëve kishte vjedhë e përvetësue edhe librat e artikujt që ka kopjue e botue në emnin e vet.

Mbas tij e mori fjalën mjeku Ramiz Hafizi që u mundue me shpjegue disa “pakjartësi” të Biblës, por At Mëshkalla i tha: “Shko e lexoi mirë, se nuk janë të shkrueme kërkund tek Bibla këto që thue ti!..”. Foli edhe “shoqja” Angjelina Uli, së cilës në fund të diskutimit i shtërngoi dorën dhe e përgëzoi Shefik Osmani, për fjalët e “bukra” që shprehi në drejtim të At Mëshkallës. U “duartrokitën” edhe diskutimet e Luçije Gerës, Dedë Kullës, Mandica Jovani  etj. Nga salla u ndigjue zani i Vasil Kafesë dhe Xhemal Dinit, që pyeti At Mëshkallën: “Ti i ke shkrue Kryeministrit për Inkuizicionin, çka ke dashtë me thanë?” - At Mëshkalla, me qetësinë e Tij, iu përgjegj: “Shif fjalorin se ka shumë kuptime, ti merr cilin të duesh!”...

Asht kërkue me folë aty edhe mjeku Kolë Pepa dhe mësuesi Mark Temali, të cilët nuk kanë pranue. Mark Temali, kur asht kërkue me i dorëzue diskutimin Halit Isufi (drejtor i Gjimnazit), ai nuk e ka marrë se: “E kam pasë mësues At Mëshkallën dhe nuk mund të flas kundër Tij, sepse, nuk nderoj figurën e mësuesit me folë në këte moshë kundër mësuesit tem”. Për të dy Xhemal Dini, sekretar i Komitetit të Partisë, ka njoftue Degën e Mbrendshme: “Me pasë në kujdes qendrimin e tyre...”.

Për me formulue akuzën ndër këto mbledhje u jepej fjala edhe klerikëve, që nesër me thanë: “E dëgjuat se çfarë tha kundër Pushtetit? Ne nuk arrëstojmë njeri pa fakte!”, dhe kështu u veprue aty edhe me  At Mëshkallën. Kryetari i dha të drejtën e fjalës.

Ai doli para auditorit dhe porsa iu afrue podit të konferencierit, tha këto fjalë:

●“Ah, sa mirë që po më jepet rasa me folë njëherë para popullit me altoparlanta!

Unë jam Katolik dhe besoj në Zotin! Po më vjen mirë, që po flas prej një vendi ku kam mundësi me iu drejtue popullit tem, që më ka nderue, me ka respektue, me ka ndigjue fjalën teme dhe, më ka pritë e përcjellë në shtëpijat e veta, me dashni të madhe. Qellimi em ka kenë gjithmonë i mirë...me predikue fjalën e Krishtit dhe dashninë ndërmjet të të gjithë njerëzve, të të gjithë njerëzve pa dallim Feje!... Këte kam folë në të gjitha shtëpijat ku kam shkue, ndër Katolikë e Muslimanë, mbasi jemi vëllazën dhe besojmë në një ZOT, jemi të një gjaku sepse, jemi të gjithë Shqiptarë... Ka shumë njerzë që kërkojnë me na shkatrrue, me na përça e nda, me zhdukë traditën, me prishë besimin, me mohue Krijuesin tonë, me rritë një rini servile e hipokrite, që nesër nuk do t’ju durojnë ma as ju, do të ju shporrin qafët, e një ditë ka me ju hangër kryet... Ka këtu në sallë që nuk lanë gja pa shpifë kundër nesh edhe pse me të gjitha forcat kemi punue për Shqipni...

Unë e kuptoj mirë që ata sot ashtu do të flasin, mbasi ba mos me folë ashtu si ua kanë dhanë të shkrueme në letër, nesër pushohen nga puna e në darkë nuk kanë shka me u vu fëmijëve para me hangër, sepse të gjithë njerëzit janë të lidhun për kafshatën e gojës... Kjo asht arësyeja për të cilën i kam shkrue udhëheqësit të shtetit, kjo më ka detyrue, mbasi Populli Shqiptar asht popull besimtar dhe nuk asht vullneti i tij me prishë atë që ka ndërtue ai vetë me ndërgjegjën e tij... Kurrë nuk asht Populli shkatrrues i Kishës e i Xhamisë, kurrë nuk ka nxjerrë jashtë populli priftin e hoxhën nga katundi...

Ju i përgjithësoni veprimet, ju flitni për Inkuizicionin e Shek. XV, por ju harroni se shka jeni tue ba në Shek.XX... Njerëzit i dinë të gjitha, por nuk guxojnë me folë se nuk ka liri fjale e tashti nuk ka as liri Feje e ndërgjegje....Unë po ju them këtu se Populli nuk asht dakord me shka jeni tue ba ju, ai ka besue dhe do të vazhdojë me besue në Zotin edhe pa Kisha e Xhamija... Ky veprim që bani ju sot asht vetëm turp para Zotit e para Popullit, asht turpi juej para gjithë vendeve të Europës, mbasi kjo që bani ju sot  këtu bahet në pragun e 500 vjetorit të vdekjës së Heroit tonë Kombëtar, Gjergj Kastriotit – Skënderbeut, Mbrojtësit të Krishtënimit! Vetëm këte mendoni, shka ka me thanë Europa për ju! Ajo e njeh Popullin Shqiptar dhe e di se ka 2000 vjet që Populli ka ndjekë e do ta ruej në zemër Fenë e Krishtit!” (Teksti asht marrë nga z. Nikolin Muzhani 1991).

U ndigjue një za nga salla, ishte “shoku” Xhemal Dini: “Që sonte populli do të djegin Ungjillin!” – At Mëshkalla Ju përgjegj: “Digjeni edhe ju që sonte, se ka dymijë vjet që thërrasin shokët tuej me djegë Ungjillin e Feja e Krishtit veç sa vjen e forcohet!

Shqiptarët nuk e djegin Ungjillin, këte e them si Shqiptar që jam, mbasi kur kam le kam pasë vetëm një emën, ky ishte emni SHQIPTAR, se linda nga prind Shqiptarë. Mbasi u pagëzova me emnin Pjetër, më quejtën edhe Katolik, pra, ma parë jam kenë Shqiptar, mandej kam marrë Sakramendet tjera dhe u bana Ushtar i Krishtit dhe i Papës, Mëkamësit të Krishtit në tokë. Emni i parë që kam marrë në këte tokë dhe e kam mbajtë me nder, asht kenë emni Shqiptar dhe derisa të vdes do të jem SHQIPTAR!

Unë i përkas  Popullin tem, se ai me njeh mirë dhe e di sa kam ba unë për té, por ai  mos harroni se ju njeh mirë edhe ju!”...

Nga vendët e para u çue në kambë xhelati i njohtun i Sigurimit Xhevdet Miloti (që ishte edhe Shef i Seksionit Katolik në Degën e Punve të Mbrendëshme të Shkodrës), e tue u ngërdheshë i vuni prangat. Parase të hynte At Mëshkalla në gjips të Sigurimit që priste tek dera, Xheudet krimineli e shtyni me shqelm...

Mbas Gjetsemanit përsëri Kalvar,.... Kalvar i pafund ishte për Klerin Katolik Shqiptar rregjimi komunist! Çohej e rrëzohej, gjakosej, dërmishej e pështyhej, rrahej e torturohej, varrosej për sëgjalli, mbytej e pushkatohej, tretej nëpër zallishta e shkurre me coftina. Fluturonin në qiellin e zymtë korba e sorra me copa mishi, zhguni e veladoni në skjep, e askush në Botë nuk mori një “leckë” me Ua fshi fëtyrën e pastër këtyne Martirëve kaq të mëdhaj, të këtij Populli kaq të “vogël”!

Shikonte Europa... e bante sehir! Ndokush... edhe zgërdhihej!..

Pak ditë para se të arrëstohej At Mëshkalla, shkoi në një familje dhe porsa hyni në atë shtëpi, plaka që po mbante një nip të vogël (L.K.L.) në dhomë, i tha: “Qyqja, mor Padër, nuk di si flet kështu kundër këtyne, sa mirë nuk ke frikë... Sa trim je !?...”

– Ai ju përgjegj: “Unë nuk jam trim, po unë po të pyes dishka, ba me ardhë dikush e me të thye shtëpinë dhe me kërkue me të marrë djalin e vogël, shka ban ti?” –“Prite Zot!...”-tha plaka- “as unë nuk e di shka baj për këtë djalë!...”

 –“E pra, kështu asht edhe puna eme, komunistët duen me më marrë Krishtin, që unë e kam në shpirt e në zemër, unë nuk do t’ ua lëshoj për sëgjalli!”.

Kësaj fjalë Ai i qëndroi deri në fund...

***

30 prill 1967, ora 08.00. Oficeri pyetës asht Llambi Jegeni, asistues Skënder Myftafaraj. Në kontrollin që u ba në shtëpinë e tij asistoi oficeri kriminel Dhimitër Shkodrani. Arrestimi dhe kontrolli i shtëpisë u ba me urdhën të prokuror Faik Minarollit.

19 korrik 1967. Ditë e nxehtë si ditët e korrikut në Shkodër, që me gojën e popullit thirrëshin “djegagurë”, pra me plasë edhe guri nga nxehtësia. Hapet gjyqi dhe jepet vendimi me 10 vjet heqje lirije, punë të detyrueshme dhe konfiskim të pasunisë...

At Mëshkalla iu afrue mikrofonit, rregulloi koletin e këmishës dhe tha fjalën e fundit:

“Ju më dënoni sa të doni mbasi mue nuk keni shka më bani. Unë prapseprap do të dal sepse ju, shpejtë keni me mbarue mbasi shoshojnë keni me hanger e aty, asht fundi i juej. Feja e Krishtit nuk mbaron kurr!” (Dosja 4191|1 Arkivi M. M. Tiranë, 1998).

Prof. Arshi Pipa shkruan për At Mëshkallën: “...Por, 25 vjet burg ndër burgjët staliniste, peshojnë ndoshta edhe ma randë në kandarin e martirizimit, se pushkatimi”. 

At Pjeter Mëshkalla ia mbërrijti asaj ditë që pat profetizue ma parë.

Ai  pa me sy shka paralajmëroi. Diktatorët me të vërtetë hangrën kokat e njeni tjetrit dhe Atij nuk patën shka me i ba.

Ai dhe Ideali i Tij FITOI !

            Melbourne, Prill 2018

Nga At Pjeter MËSHKALLA S.J.:

JETË  E  RÉ

Në kthesën e një djali të ri:

“Kaq i vogël fëmi e kaq i madh mëkatar!”

Sh’Augustini

Në zemrën teme lindi jeta,

shpirti asht mbushun me dëshirë,

me ndriti mendjën e vërteta,

vuejtjet më duken gurrë me hirë.

Lindi Krishti në zemrën téme,

më pruni paqë e dashuni,

më rreshi forcë e ngushëllime,

zhduku errësinën e burgut të zi.

Unë dikur me mburrje shkojshe

për pusina, kurtha e léqe;

krime n’têrr unë farkëtojshe:

holla vrapin për rrugë të kéqe...

Epshi e faji janë veriga

që, tue lëmue, të skllavënojnë;

shpirti s’ka qetësi në punë të liga,

që, veç rrathët ma fort shterngojnë.

Mallkue kjoftë për jetë mbrapshtia,

rruga e turpit sot kjoftë pré!

U thyen prangat, ktheu liria,

shtegu u hap për  J E T Ë  TË  R É  !

BB 1954.

Shenim nga Fritz Radovani: At MËSHKALLA  poezinë e ka shkrue në Burgun Burrel, (BB) në 1954. Piksynimi i Autorit nder të gjitha shkrimet e Tij ishte: “Mbajtja naltë e optimizmit tek Rinia Shqiptare, e cila, nder pranga vetëm dëshprohej..!”

Fritz Radovani

   

 Melbourne,05.08.2016

Ishte viti 1965...

Kur me solli me i pa keto poezi At Meshkalla, ishte viti 1965... Une i lexova dhe ma vone mbas 1991, ia kerkova Zef Bukes, te cilit At Meshkalla ia dha para vdekjes... 
Zefit i tregova se do ti botoj, dhe Ju ba qejfi. Ne vitin 
1993 une i kam botue kryesisht ata poezi qe jane vepra te Pavdekshme te At Meshkalles, i cili ishte i sigurt se: "Do te vije dita e Fritz, kujdesu me i botue!" ... 
Amanetin e mban Toka... Pershndetje Mik i nderuem!.

Prof.dr.Salih Krasniqi : “Krimet dhe keqtrajtimet e pacientëve dhe personelit mjekësor në qendrën klinike universitare të Kosovës nga forcat policore dhe ushtarake të Serbisë gjatë luftën në Kosovë 1998-1999”,

Kohë më parë ,në  prani të shumë mysafirëve, në Bibliotekën Kombëtare “Pjetër Bogdani”, në Prishtinë, është promovuar libri “Krimet dhe keqtrajtimet e pacientëve dhe personelit mjekësor në qendrën klinike universitare të Kosovës nga forcat policore dhe ushtarake të Serbisë gjatë luftën në Kosovë 1998-1999”, i profesorit dhe dekanit të Fakultetit të Infermierisë në UBT, dr Salih Krasniqi.

Përmes këtij botimi është pasqyruar historia e trajtimit të 789 pacientëve në QKUK, të cilët ishin të plagosur gjatë luftës në Kosovë.

Recensenti i librit, Ismet Salihu, e vlerësoi lartë kontributin e doktor Salihut në trajtimet dhe intervenimet kirurgjike të qindra pacientëve të cilët ishin të plagosur.

Ai tha se autori Salih Krasniqi, me fakte dhe prova të pakontestueshme dhe si dëshmitar okular në këtë botim, ia prezanton popullit tonë shqiptar dhe atij ndërkombëtar, krimet më mizore të kryera nga forcat policore dhe paramilitare serbe.

Këtë ceremoni e bënte më madhështore prezenca e disa pacientëve të cilët ishin trajtuar në atë kohë nga dora e vyer e kirurgut  Salih Krasniqi .

Madje, disa prej tyre kishin ardhur edhe nga Gjermania, vetëm për të marrë pjesë në promovimin e librit.

Naim Qufa, një ndër protagonistët e librit, ka theksuar se dr. Salih Krasniqi ka paraqitur në origjinalitet gjithë ngjarjen. Ai në emocione të shumta tregon se si ishte plagosur dhe keqtrajtuar nga forcat e serbe.

“Kam qenë ushtar i UÇK-së, kam luftuar për vendin tim dhe për atë më kanë quajtur kriminel. Jam plagosur më 9 shtator 1998 në fshatin Greigoc dhe prej aty më kanë dërguar në spital të Grushevcit. Na kanë keqtrajtuar shumë, ashtu siç e ka cekur doktor Salihu në libër”, rrëfeu Qufaj.

Autori i librit, prof.dr Salih Krasniqi, tregoi se ndër tjerash, këtë libër ia ka kushtuar edhe personelit mjekësor shqiptar, që kanë punuar në spitalet ushtarake të Kosovës në kushte jashtëzakonisht të vështira.

“Është libër faktografik përmes të cilit kam dashur të pasqyroj përmasat e të gjithave formave të dhunës dhe presionit të ushtruar nga pushteti serb mbi pacientet dhe personelit shëndetësor në njërën nga institucionet kryesore të Kosovës gjatë periudhës së luftës në vitet ‘98-99”, tha ai.

Libri posedon referenca dhe burime të rëndësishme, përmes të cilave janë prezantuar në mënyrën më të besueshme të mundshme nivelet e dhunës serbe të ushtruara në QKUK dhe më gjerë.


Fjalë miradije për librin e dr.Salih Krasniqit ,ka edhe Akademiku Prof.Dr.Skendër Kodra, i cili më dt.13.4.2018 në Tiranë  muar rudhatën më të mirë - librin  e dr.Krasniqit  me titull" “Krimet dhe keqtrajtimet e pacientëve dhe personelit mjekësor në qendrën klinike universitare të Kosovës nga forcat policore dhe ushtarake të Serbisë gjatë luftën në Kosovë 1998-1999”,për çka përzemërsisht e falenderon   Prof.Dr.Salih Krasniqin.

Libri është botuar nga Instituti për Hulumtimin e Krimeve të Luftës i Kosovës.

Pastroni menjëherë rrëmujën!

Nga Aurel Dasareti *

Shqipëria është bërë një vend i sëmurë, i sunduar nga krijesat e çmendura! Megjithatë, le ta dinë tradhtarët dhe armiqtë e jashtëm se vdekja e Shqipërisë shtyhet për një periudhë të pacaktuar, pas vdekjes së tyre. Heshtja jonë është forcë. Heshtja jonë është si një shakullinë në oqean. Mos besoni se heshtja jonë është dobësi, sepse nën sipërfaqen e qetë të tokës qëndron vullkani.

***

(Kur them Shqipëri, përherë mendoj për gjithë trojet: Kosovë, FYROM etj.)

Në trojet tona mbretëron rrëmuja e madhe. Vendi i nënshtrohet gjithnjë e më shumë sundimit të huaj, sepse Shqipëria është në mosmarrëveshje me vetveten dhe ka prirje për Vetë-lëndim.

Trazirë, çrregullim i plotë politik dhe ekonomik. Janë qentë e mëdhenj (doja të them peshqit e mëdhenj) që kanë sjellë pështjellime të mëdha ashtu që qytetarëve ua kanë bërë rrëmujë jo vetëm jetën por edhe mendjen. Punët i kemi lëmsh, lesh e li.

Shqiptarët kanë qenë prej kohësh në një rrugë rrëshqitjeje ku kriminelëve u pranohet gjithçka. Prandaj, bota e tyre është bërë një vend kaq i rrezikshëm. I gjithë sistemi shqiptar është padyshim i përshkuar nga paaftësia dhe indiferenca. Shumica e shqiptarëve nuk e di se çfarë po ndodhë dhe nuk e ka idenë me çka do të përballemi.

Shqiptarët kanë zgjedhur të shfuqizojnë dhe eliminojnë veten, atë çka ishin njëherë, dhe në rrugën e tyre pa busulle askush nuk e di se çfarë do të takojnë. Lejojnë që pushtetarët e tyre mafioz të keqpërdorin detyrën dhe të shesin tokat tona të përbashkëta në mënyrën më të pistë, duke mos rrezikuar aspak se do të japin llogari.

Një popull me këto prirje vetë-lëndimi sinjalizon se nuk është lojtar i denjë. Një lojtar duhet të jetë i gatshëm të jetë i ashpër. Nëse nuk guxon të jesh i ashpër ndaj kriminelëve dhe tradhtarëve të tu brenda kufijve të vendit tënd, në sytë e fqinjëve grabitqar je vetëm një pre e lehtë, sepse nuk je askush.

Duhet të zhdukim nga ndërgjegjja mbeturinat, ndikimet dhe ideologjitë e dëmshme të huaja, morale, fetare dhe politike. Të pastrojmë botëkuptimin. Të pastrojmë radhët nga tradhtarët, duke vënë jashtë loje dhe neutralizuar bandat e kriminelëve. Të çlirojmë dhe shpëtojmë Atdheun.

Nuk ndihmon vetëm të flasësh, shkrimet dhe veprimet simbolike, kjo është diçka që ne të gjithë e shohim.

Ne nuk do të jemi në gjendje të ecim përpara nëse ndjekim rregullat e lojës së armikut. “Kam hasur shumë gardhe në rrugët që nuk ishin të miat”, – më thoshte gjyshi im, oficer i larë.

Tani është koha që ne të organizojmë veten dhe t`u tregojmë “politikanëve” antikombëtarë mafioz se janë popullata që vendosin!

Shqiptaria vazhdon të jetë në mes të një beteje për mbijetesë. Qëllimi i armiqve ka qenë dhe është që asnjëri prej tyre të mos mbijetojë. Çfarë po presin shqiptarët? Ajo që shohim është një sëmundje e rrallë, e komplikuar, kërcënuese për jetën, që do të thotë dashuri dhe identifikim me agresorin. E gjitha fillon në krye. Ne tolerojmë.Tolerancë, ndaj kujt? Mediat e shakaxhinjve kanë qenë në ballë të kësaj joshje, dhe sa më gjatë që zgjat, është më e vështirë të shpërbëhet.

Nuk dëshiroj që e ardhmja e Shqipërisë të jetë një jehonë e së kaluarës sonë parahistorike. Ne jetojmë në një kohë kur Shqipëria është në epokën më të mirë dhe njerëzit atje janë në gjendje të hetojnë lindjen e Shqipërisë së re dhe forcave që eventualisht do të shkaktojnë vdekjen e saj.

***

A i shihni qentë?

Nënat e kuislingëve kopilë që shpifin dhe fyejnë Skënderbeun dhe simbolet tjera madhore nuk është dashur t`i lindin ata bastardë, por t`i abortojnë. Ndyrësirat paguhen nga shërbimet e huaja në projektin për shpërbërjen e kombit shqiptar.

Ju bastardë «veteranë» të rrejshëm të UÇK-së, talleni me gjakun e derdhur të luftëtarëve të vërtetë që dhanë jetën për Kosovë. Talleni me familjet e dëshmorëve dhe gjithë shqiptarinë. Do të përballeni me pasojat.

***

Isha në atdheun e gjyshërve të mi. Djali im 7 vjeçar më pyeti: “Babi, pse nuk ka pothuajse asnjë cirk këtu në Shqipëri”?!

“Sepse të gjithë shakaxhinjtë kanë hyrë në politikë”, – i thash.

Këta shakaxhinj besojnë se mullinjtë e erës prodhojnë energji elektrike kur nuk fryn.

***

Sllavo-ortodoksi nuk e dinte se jam me prejardhje shqiptare, më tha:“Shqiptarët janë si derrat në rrugën e tyre për kasap. Ata mendojnë se kjo do të jetë një udhëtim i këndshëm, dhe vullnetarisht hyjnë në portën e therjes”.

Përgjigja ime ishte: “Ndoshta ke të drejtë, por në krahasim me ne, ju jeni vetëm çamçakëz në këpucët tona”.

***

Shqiptari duhet të jetë i paanshëm në gjykimin e një çështjeje ose në vlerësimin e një sendi, por të marrë qëndrim të njëanshëm (të drejtë) pasi të verifikohen saktësitë e rastit.

Dimë të këndojmë (tallava) por jo të punojmë. Kënga (nëse është patriotike) është fuqi, por nata është e errët, ne nuk mund ta bojkotojmë atë më gjatë. Tani të gjithë duhet të qëndrojmë së bashku dhe të harrojmë të gjitha mosmarrëveshjet. Ne duhet t`i luftojmë kriminelët që dëmtojnë vendin, pa marrë parasysh se kush është dhe në cilën anë ai qëndron.

I bëj thirrje popullit tim për të vënë indiferencën, shkapërderdhjen dhe naivitetin e tij të rëndë prapa vetes, dhe më në fund, të marrë guximin dhe të përdorë të gjitha mjetet e nevojshme për të mbrojtur veten dhe vendin. Shqiptari ka ton muskujsh, por ato janë të fshehura nga yndyra.

Nëse e pastrojmë vendin, duhet të rindërtojmë kombin, të rindërtojmë industrinë, ekonominë dhe politikën dhe të krijojmë një Rilindje të vërtetë. Ne mund ta ndryshojmë vendin për të mirë, me duart tona, dhe ne do ta bëjmë atë. Ardhmëria krijohet, ajo nuk miratohet. Vendi i Shqipërisë është në diell. Qëndrimi themelor i yni duhet të jetë si një besëlidhje midis të vdekurve, të gjallëve dhe të pa-lindurve.

***

Nëse anija rrjedh, vrimat duhet të mbyllen. Në vend të kësaj, shqiptarët e pagdhendur zgjedhin të sigurojnë që pompat të funksionojnë.

Çdo orë është një vit, dhe jeta është e përkohshme. Nëse luftoj, do ta lë zemrën aty ku nuk do ta gjej më. Është zemra e luftëtarit, kur mendja është e errësuar.



*Aurel Dasareti është USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike (dasaretiaurel@yahoo.com.au)