Thirrja për vetëpërmbajtje autoriteteve të Kosovës

Nga Agjencia Ruse  e lajmeve

http://albanian.ruvr.ru/2011/07/28/53861887.html

Forcat e Sigurimit të Kosovës. Foto: EPA

Prishtina provokon 

                           Serbinë,sipas  Agjencisë Ruse


Tentativa e autoriteteve të Republikës së vetëshpallur të Kosovës për të marrë nën kontrollin e vet kufijtë administrativë me Serbinë çoi në shpërthimin e valës së dhunës në këto rajone të populluara me banorë serbë. Një nga pikat kufitare të lejim-kalimit (postblloku) Jarinjë u dogj mbrëmë nga persona të paidentifikuar me maska. Serbia i dënoi tashmë përpjekjet për shkallëzimin e konfliktit dhe bëri thirrje për organizimin e mbledhjes së jashtëzakonshme të Këshillit të Sigurimit të OKB-së. Me sa duket nga të gjitha Kryeministri i Kosovës Hashim Thaçi vendosi, në një kohë kur vemendja e mediave botërore ishte fokusuar në ngjarjet tragjike në Norvegji, të zgjidhte shpejt e shpejt dhe pa rënë në sy problemin e “brendshëm”. Ai dërgoi forcat e repartit special të MPB në territoret veriore, të cilat ndodhen nën kontrollin e KFOR, duke dashur të demonstrojë me këtë se kush është i zoti i shtëpisë në vend. Ai nuk vuri në dijeni për këtë bile as tutorët, përkrahësit e vet nga SHBA dhe Bashkimi Evropian, gjë me të cilën ngjalli zemërimin e tyre. Situata e krijuar aktualisht në kufirin administrativ me Serbinë, natyrisht, e irriton pa masë Prishtinën. Serbët që jetojnë atje mbajnë lidhje të aktive me Beogradin. Faktikisht ata kontrollonin edhe doganën lokale dhe pushteti shqiptar ishte mjaft formal atje. Ky status quo ka ekzistuar atje deri më 20 korrik. Atëhere Thaçi vendosi ndalimin mbi tregtinë me Beogradin. Duke e motivuar këtë masë me, gjoja, fluksin e madh të kontrabandës, edhe pse është i njohur mbarëbotërisht roli i Kosovës si pikë kryesore tranziti në Evropë për kontrabandistët e të gjitha kallëpeve. Në fakt, bile dhe në Bruksel e qortuan Thaçin për shkeljen e rregullave të pacënueshme të tregtisë së lirë. Por kjo nuk e ndali Kryeministrin kosovar. Për arritjen e qëllimit u vunë në veprim forcat e repartit special kosovar. Rezultati është i trishtueshëm - ka të dëmtuar nga të dyja palët. Presidenti i Serbisë Boris Tadiç i bëri thirrje palëve konfliktuese për të hequr dorë nga përdorimi i dhunës. Ai iu drejtua serbëve, të cilët jetojnë në veri të Kosovës, me lutjen për të respektuar “vetëpërmbajtjen, arsyen e shëndoshë, urtësinë dhe paqen”. Megjithatë reagimi i Beogradit ndaj veprimeve të policëve kosovarë ishte mjaft i rreptë. Pas negociatave të vështira kontrolli në kufi iu rikthye sërisht Forcave Ndërkombëtare. Sipas deklaratës së Përfaqësuesit të qeverisë serbe Borisllav Stefanoviç, pavarësisht nga fakti se ekstremistët i vunë të gjithë në pozitë të vështirë, ruhet shpresa se provokime të mëtejshme nuk do të ketë më. Rusia ka paralajmëruar se veprimet e autoriteteve shqiptare kosovare destabilizojnë edhe kështu situatën fort të brishtë në Kosovë, duke çuar në rritjen e tensionit dhe minimin e procesit të negociatave mes Beogradit dhe Prishtinës. Në Këshillin e Sigurimit të OKB-së tani filluan konsultimet me dyer të mbyllura në lidhje me këtë çështje. Sipas rezultateve të tyre do të merret vendimi mbi thirrjen e mbledhjes së jashtëzakonshme të Këshillit të Sigurimit.

Rusia i bën thirrje OKB-së, NATO-s dhe BE për parandalimin e përpjekjeve të Prishtinës për ti nënshtruar vetes me përdorimin e forcës rajonet serbe të Kosovës. Për këtë deklaroi të martën Zëdhënësi i MPJ të Rusisë Aleksandër Llukasheviç. “Ne nuk mund të injorojmë shqetësimet e shprehura nga popullsia e komunave veriore të Kosovës, e cila, për forcë të ekzistencës së përvojës së vet të hidhur, nuk ka besim në premtimet e autoriteteve shqiptare të Kosovës. Për fat të keq, është shumë i madh propabiliteti i asaj, që pavarësisht nga obligimi i fiksuar në marrëveshjen e 5 gushtit për tu përmbajtur në të ardhmen nga veprimet ushtarake, Prishtina nuk do ti rezistojë dot tundimit për ti nënshtruar vetes me forcë rajonet serbe të Kosovës”, - deklaroi Aleksandër Llukasheviç.

http://albanian.ruvr.ru/2011/08/09/54426606.html

Evropianët perëndimorë - pasardhësit e Tutankhamun-it

Rreth gjysma e meshkujve evropiano-perëndimorë kanë ADN të përbashkët me faraonin e Egjiptit të lashtë Tutankhamun dhe i bie që të jenë të afërmit e largët të tij. Në një konkluzion të tillë arritën shkencëtarët zviceranë. Ekspertët e Qendrës së studimeve gjenealogjike në Cyrih krahasuan mostrën e ADN-së të eshtrave të mumifikuara të faraonit, i cili pat drejtuar në shumë se 3.000 vjet më parë, me materialin gjenetik të evropianëve bashkëkohorë. Sipas konkluzioneve të studimeve të tyre rezultoi se të një grupi gjenetik me Tutankhamun janë rreth 70% e spanjollëve dhe 60% e francezëve. Gjaku i faraonit rrjedh edhe në dejet e gjysmës së popullsisë së Zvicrës. Por gjatë kësaj, sipas të dhënave të Qendrës, konstatohet se midis egjiptianëve bashkëkohorë kontingjenti i përfaqësuesve të këtij grupi nuk e tejkalon 1% të popullsisë.

Sport:Mini-fundet të dobishme për imazhin

Federata Ndërkombëtare e Badmintonit aplikoi një rregull të ri për sportistet - fundet e shkurtra si formë të detyrueshme veshjeje. Kjo masë, sipas mendimit të zyrtarëve të Federatës, do të përmirësojë imazhin e vetë sportit dhe do t’ia shtojë në mënyrë të ndjeshme popullaritetin atij. Ky nuk është aspak rekomandim, por rregull për zbatim: pa fund nuk lejohet hyrja në kort. Sigurisht, rregulli në fjalë nuk përhapet mbi sportistet nga vendet myslimane - ato luajnë me veshje që u mbulon atyre plotësisht këmbët, duart dhe kokën. Badmintonistet e tjera tani luajnë me pantallona të shkurtra me gjatësi deri mbi gju, disa bile me të shkurtra fare, por më shpesh veshja e tyre është e formës fund-pantallon. Kundërshtarët e kësaj risie thonë se mund të gjenden metoda të tjera më efikase për tërheqjen e vemendjes ndaj këtij lloj sporti. Federata daneze e Badmintonit premtoi bile të bëjë gjithçka të mundur me qëllim që ky projekt të mos aprovohet. Dhe e gjithë kjo pavarësisht nga fakti se shumica e badmintonisteve daneze tashmë që prej kohësh dalin në kort me funde. Por një gjë është dëshira, dhe krejtësisht gjë tjetër ultimatumi. Debatet në lidhje me gjatësinë e fundit sportiv po zhvillohen që prej më tepër se 100 vjetësh dhe për këtë kohë ai u shkurtua deri në 1 metër. Në fillim të viteve 20 të shekullit XX damat që merreshin me ecje sportive dhe tenis duhej të mbanin funde të gjata deri tek nyja e këmbës. Në vitin 1919 tenistja franceze Suzanne Lenglen shokoi me të vërtetë publikun në Turneun e Wimbledon-it me fustanin e vet të shkurtër të bardhë e me mëngë të shkurtra - më parë damat luanin të mbërthyera me korse dhe fustane deri në fund të këmbëve. Stili i modës së re u përqafua shumë shpejt nga lojtaret e tenisit në mbarë botën. Por nuk duhet lënë kurrsesi në harresë ai fakt, se sporti është bërë që prej kohësh jo, thjesht, rivalitet mbi bazë të devizës “më shpejt, më lart, më fort”, por edhe botë e parave të mëdha që fitohen nga reklamat. Ndërsa për ata që merren me promovimin e reklamave veshja e bardhë, e ngjitur pas trupit dhe maksimalisht e hapur përbën 3 komponentët e suksesit. Le të kujtojmë në këtë rast sloganin e reklamës së famshme me tenisten e njohur ruse Anna Kurnikova: “Në kort duhet të kërcejnë vetëm topat” (“Only the ball should bounce”).

Biblioteka unikale e Lev Tolstoit

Biblioteka personale e Lev Tolstoit është objekt me të vërtetë unikal. Ajo është një nga bibliotekat më të madhe të shkrimtarëve në mbarë botën: numëron rreth 22.000 vëllime në 33 gjuhë të ndryshme. Ruhet e gjithë kjo pasuri e paçmuar në Muzeun-çiflig të Tostoit “Jasnaja Poliana”. Po në se konsiston vlera e kësaj biblioteke? Para së gjithash në vetë faktin se ajo përmban një sërë botimesh, në të cilat janë ruajtur gjurmët e leximit të Tolstoit, shënimet e tij në to. Përveç kësaj, shumë botime janë sjellë nga bashkëkohësit e famshëm të Lev Tolstoit. Ka midis tyre dhe libra me autografët e pothuajse gjithë bashkëkohësve të tij rusë dhe shumë shkrimtarëve të huaj të tillë si John Galsworthy, Romain Rolland, Berbard Shaw, Upton Sinclair etj. Mund të shohësh në këtë thesar të Tolstoit edhe botime të cilat nuk i gjen dot as në Bibliotekën e Kongresit të SHBA, as në Bibliotekën Britanike, as në Bibliotekën Shtetërore Ruse në Moskë. Librat ruajnë bile dhe gjurmët e punës së Tolstoit-përkthyes. Këto janë, për shembull, përkthimet e klasikëve kinezë nga anglishtja. Librin e Laozi “The light of China” (“Drita e Kinës”) Tolstoi e ka përkthyer direkt në anë të faqeve të tij. Ka përkthyer ai gjithashtu edhe filozofin-mistik gjerman Johannes Scheffler, i njohur me emrin Angelus Silesius. Në këtë bibliotekë mund të gjesh pothuajse të gjitha librat dhe botimet periodike që ka përdorur Lev Tolstoi gjatë jetës së vet, duke përfshirë edhe 3 dekadat e fundit, kur atij iu bë zakon të lexonte me laps në dorë. Biblioteka e Lev Tolstoit ka një jetë jashtëzakonisht të gjatë. Ajo filloi të mblidhet që nga paraardhësit e shkrimtarit dhe i kaloi atij në përbërjen e 600 librave si trashëgimi së bashku me çifligun “Jasnaja Poliana”. Libri më i vjetër i bibliotekës është ai i vitit 1613, ndërsa i fundit u ble nga shkrimtari në vitin 1910, kur Lev Tolstoi ndërroi jetë.

Manhattan Antarktik

Tërmeti dhe cunami që tronditën Japoninë në mars të 2O11 ushtruan ndikim të ndjeshëm edhe në Antarktidë. Kjo u bë e qartë pas marrjes nga Agjencia Hapësinore Amerikane NASA të fotografive të bëra nga sateliti i saj. Në to vërehet se si dallgët, duke u përplasur me furi pas shelfit akullnajor, kanë shkëputur prej tij ajsbergë shumë të mëdhenj. Siç supozojnë specialistët dallgët, që përshkuan më tepër se 13.000 kilometra rrugë, duhej të ishin me lartësi jo më të madhe se 30 centimetra. Kjo megjithatë doli e mjaftueshme për shkëputjen e copave të akullta gjigante nga shelfi. Më e madhja prej tyre mund të krahasohet për nga sipërfaqja e vet me rajonin Manhattan të Nju Jorkut.

Kniaz Grigori Potiomkin: “Stomaku i tij mund të krahasohet me Rusinë”

Kniaz (princ) Grigori Potiomkin - veprimtar i madh shtetëror rus i shekullit XVIII-, gjeneral-feldmareshal, favorit i Perandoreshës Ekaterina II. Potiomkin ishte një figurë mjaft kontradiktore që kombinonte në natyrën e vet gjithçka më të lartë e më të ulët. Ai mund të ishte bujar dhe dorështrënguar njëkohësisht, preferonte si jetën modeste, ashtu dhe luksin e madh. Por, duhet thënë megjithatë, se ai ishte njeri që prishte para pa hesap (i bënte paratë rrush e kumbulla), ndërsa fodullëku i tij nuk njihte kufij. Gostitë që organizonte favoriti i Perandoreshës ngjasonin me skenarët e përrallave “Njëmijë e një net”. Kjo kishte të bënte edhe me preferencat gastronomike të tij. Hante Kniazi i madh si i babëzitur. Njëri nga bashkëkohësit e tij kujtonte, se bile dhe në kohën kur ishte i sëmurë për vdekje, Potiomkin duke u drithur si purtekë nga ethet, hëngri mu në sytë e tij gjatë drekës një copë të madhe proshutë, një patok të tërë të pjekur, disa zogj pule dhe piu një masë të paimagjinueshme kvasi (pije ruse e ngjashme me bozën), mjaltë dhe verë. Pas kësaj mbetet vetëm të imagjinohet se sa hante Potimkin në kohërat kur gëzonte shëndet të plotë! Kniazi rus Sherbatov në librin e vet me titull “Mbi prishjen e traditave në Rusi” («О повреждении нравов в России»), duke folur për Potiomkin-in ka përmendur në veçanti faktin, se në një kohë kur shumë rusë nuk i kishin provuar ananaset, ndërsa për ekzistencën e bananeve as që kishin dëgjuar ndonjëherë, Grigori Potiomkin i kishte me bollëk të madh këto fruta në tryezën e vet dhe ishte ndër të parët në Rusi që filloi ti rriste ananaset në një serrë të madhe të posaçme. Duke folur mbi pasionet gastronomike të Potiomkinit duhet theksuar, se ai i jepte preferencë kuzhinës ruse. Korrierët nga skaje të ndryshme të Rusisë i sillnin atij produkte të shumëllojshme. Për shembull, kastraveca të shijshëm nga Nizhni Novgorodi, të cilët bëheshin turshi në një mënyrë të veçantë - në kunguj të mëdhenj të gërryer nga brenda, havjari vinte për të nga Urali, peshku nga Astrahani, nga Kalluga - brumi kallugian. “Brumi kallugian”, receta e përgatitjes të së cilit është harruar krejtësisht në Rusi tani, nuk mund të quhet tamam brumë. Kjo ishte një lloj ëmbëlsire e veçantë që bëhej me miell thekre dhe malt (rusisht - солод). Thonë se Kniaz Potiomkin mund të zemërohej fort në qoftë se atij për drekë nuk i servirnin në tavolinë “brumin kallugian”. Ai i dërgonte korrierët e vet në vendet më të largëta bile dhe për pijen e quajtur “shi të tharta” (rusisht - kислые ши) dhe për boronicë të vogël (rusisht - клюква). Mbi të ashtuquajturat “shi të tharta” ia vlen të tregohet në mënyrë të veçantë. Kjo është një lloj pije ruse e gazuar që bëhet me mjaltë dhe malt dhe për Kniaz Potiomkinin atë e përgatisnin jashtëzakonisht të trashë. Siç dëshmojnë bashkëkohësit, kjo i shërbente atij edhe si pije, edhe si ushqim dhe pinte ai në ditë deri në 15 shishe “shi të tharta”. Potiomkin ishte mëse i bindur se kjo pije kishte veti kuruese dhe prandaj, jo më kot, ai e përfshiu atë në racionin e ushtarit.

Konti Aleksei Ignatiev: oficer, diplomat, kuzhinier

Konti (rus. graf) Aleksei Ignatiev njihet në Rusi, para së gjithash, si autor i kujtimeve të famshme me titull “Pesëdhjetë vjet në shërbim”. Në këtë libër Ignatiev kujton periudhën e veprimtarisë së vet si ushtarak, oficer i Shtabit të Përgjithshëm të Perandorisë Ruse, më pas atë të diplomatit - fillimisht në Danimarkë, Suedi dhe Norvegji, kurse në vitet 1912-1917 - në Francë. Mbas Revolucionit të Tetorit të vitit 1917 konti Ignatiev morri anën e Pushtetit Sovjetik dhe ndihmoi që të ruhen për Bashkimin e Republikave Socialiste Sovjetike (BRSS) mjetet financiare që i përkisnin Rusisë cariste, të cilat ishin depozituar në emër të tij në bankat franceze (225 milionë rubla në ekuivalent floriri). Ka punuar në Përfaqësinë Tregtare në Paris. Duhet thënë se Aleksei Ignatievin e interesonin jo vetëm veprimtaria ushtarake dhe diplomacia. Pasion i vërtetë i tij ishte kuzhina. Siç tregonte ai vetë, mjeshtërinë e artit të të gatuarit Ignatiev e përvetësoi që në fëmijëri, kur bëhej kurioz për të parë se çfarë gatuante kuzhinieri i familjes së tij Aleksandër Koçallov, nxënësi i kuzhinierit të famshëm kinez në kohën e vet në Shën Petersburg. Zotërimi i artit të të gatuarit i hyri në punë oficerit të ri gjatë periudhës së fushatave ushtarake - në kohën e luftës ruso-japoneze të viteve 1904-1905. Që rrugës për në front, në trenin ushtarak, ku nuk kishte kurrfarë vagoni-restorant, ndërsa bar-bufetë pranë stacioneve të trenave ishin pothuajse bosh, dhe filloi Ignatiev, si i thonë fjalës, “karrierën e vet në lëmin e kuzhinës”, duke pjekur me alkool të thatë bukën e zezë me proshutë. Në Mançuri, ku ishin përqendruar trupat ruse, punët me ushqimin jo vetëm të ushtarëve, por dhe oficerëve ishin fare keq. Dhe atëhere konti Aleksei Ignatiev vendosi ta marrë këtë punë në duart e veta. Ai se ku gjeti një sobë të vjetër prej gize të hedhur, e pastroi mirë e mirë dhe pasi mbaronte shërbimin ushtarak ia hynte vetë gatimit të drekës. Suksesi i kësaj mense të improvizuar i joshi të gjithë oficerët e Shtabit të Përgjithshëm. “Dhoma e ngrënies filloi të zhvillohej, të lulëzonte”, - kujtonte më vonë Aleksei Ignatiev. Pasi u bë diplomat, konti Ignatiev merrte pjesë si mysafir në gosti, darka e dreka të shumta. Kur shërbente si diplomat në Suedi, koloneli i Shtabit të Përgjithshëm suedez konti Roose e ftoi Ignativin së bashku me të shoqen për një darkë me mysafirë të ftuar. Pasi vuri re se si pjesëmarrësit e drekës ngrinin gotat duke iu drejtuar njëri-tjetrit me fjalët “Për shëndetin tuaj!”, diplomati rus piu për shëndetin e Zonjës së shtëpisë dhe ngriti dolli për vetë të Zotin e shtëpisë. Por në atë moment të gjithë të pranishmit në tavolinë ia plasën gazit dhe filluan të thërrasin me të madhe: “Dhjetë gota! Dhjetë gota!”. Doli se kjo ishte “gjoba” për kontin rus që shkeli padashur me gjestin e vet rregullin e vendosur në darkat e drekat me miq të ftuar: askush nuk ka të drejtë të pijë për shëndetin e të zotit të shtëpisë, dhe vetëm pas servirjes së ëmbëlsirës mysafiri i nderuar duhet të ngrihet në këmbë dhe në emër të të gjithë të ftuarve të tjerë të falenderojë të zotët e shtëpisë për pritjen dhe të ngrejë dolli për shëndetin e tyre. Në përfundim nuk na mbetet gjë tjetër veçse ti shtojmë asaj që thamë më sipër, se pakkush është në dijeni të faktit se Aleksei Ignatiev është jo vetëm autor i kujtimeve të famshme, por dhe i librit të artit të kuzhinës “Bisedat e kuzhinierit me ndihmësin” («Беседы повара с приспешником»).