Kosova, në kujtimet e brezit tim!

---

 Jeni Myftari - London Academy of Diplomacy

---

 

 

Brezi im, ai para dhe pas meje, kemi dhe njëkohësisht nuk kemi shumë për të treguar për Kosovën dhe trevat tjera shqiptare, jashtë kufijve të Shqipërisë. Megjithatë, unë do të mundohem të tregoj se si janë memorizuar Kosova dhe trevat tjera shqiptare, në ndërgjegjen e shqiptarëve, brenda kufijve të Republikës së Shqipërisë, në periudhën pas Luftës së Dytë Botërore. Kujtimet e mia nuk kanë të bëjnë me politikën që ka ndjekur shteti, por me ndjenjat e bashkëkombësve të mi. Edhe pse kishim mësuar shumë për trimërinë dhe bëmat e shqiptarëve, për Lidhjen e Prizrenit, për Isa Boletinin e Azem Bejtën, shumë pak na ishte thënë për masakrat që serbët dhe malazezët kishin bërë, në vazhdimësi, në këto treva. Këto masakra përmendeshin shumë përciptazi dhe kujtoheshin, vetëm në ndonjë pjesë teatrale që vihej në skenë, kryesisht nga trupat e teatrove të qyteteve të ndryshme.

Për Kosovën e pas Luftës së Dytë Botërore, nuk flitej pothuajse fare. Thjeshtë, dihej se Kosova ishte tokë shqiptare dhe banohej nga shqiptarë, me të cilët kishim një gjak, një gjuhë dhe ishim një komb dhe... kaq. Kultura e shqiptarëve të Kosovës, në Shqipëri pasqyrohej vetëm nga një program javor 30-minutësh, përmes emisionit muzikorë "Këngë Popullore të Kosovës", që transmetohej çdo të shtunë, në TVSH. Këngëtarë si Nexhmie Pagarusha, Luan Hajra, Shpresa Berisha etj, ishin të preferuarit e shumë e shumë teleshikuesve, që e prisnin me ëndje këtë emision.

U desh të vinte viti 1981, me demonstratat e studentëve të Universitetit të Prishtinës, që TVSH-ja të transmetonte, për herë të parë, realitetin e Kosovës dhe, si për ironi, ky realitet merrej nga pamjet që transmetonte RAI 1, apo kanale të tjera televizive italiane.

Tashmë që opinioni botëror po ngrinte zërin për dhunën që po ndodhte në Kosovë, vetëm atëherë shteti shqiptar po kujtohej se paska shqiptarë dhe jashtë kufijve shtetërorë dhe se, duhet të sensibilizohet opinioni i brendshëm, për vëllezërit e tyre, në këto vise.

Banorët e Shqipërisë së atyre viteve, kalonin një gjendje ekonomike tejet të mjerueshme. Edhe pse njerëzit ishin “të lumtur" në shtetin socialist, rradhët e gjata e të pafundme para dyqaneve ushqimore, bulmetit apo bukës, pasqyronin në fytyrë lodhjen dhe dhimbjen e brendshme të këtyre njerëzve “të lumtur". Televizioni ishte ende një mjet luksi në ato vite dhe mungonte në pjesën dërmuese të popullsisë. Në këto kushte, njerëzit grupoheshin në disa shtëpi të lagjes apo fshatit, për të ndjekur bashkërisht emisionet e TVSH-së, kanali i vetëm televiziv në Shqipëri, i cili transmetonte nga ora 18:00 deri në orën 23:00, ndonjëherë deri në 23:30. Nga këto vite më ka mbetur në kujtesë se si shtëpia jonë, e cila kishte një dhomë të vetme, nuk i nxinte të gjithë fqinjët që vinin për të ndjekur ndonjë edicion lajmesh, ndonjë film me Tarzanin apo ndonjë ndeshje futbolli. Në këto kushte, babai e vendoste televizorin në dritaren e dhomës, që shikonte nga oborri i shtëpisë dhe të gjithë uleshin në oborr, në karrigen që e merrte secili me vete. Problemi më i madh ishte në dimër, sepse bënte ftohtë dhe nuk mund të praktikohej ulja në oborr. Atëherë, dhoma jonë e gjumit, mbushej plot me njerëz, të cilët uleshin kudo dhe, ne na duhej të prisnim derisa të mbaronte programi i televizorit, për të ngrënë e për të fjetur.

Në këto kushte ishte Shqipëria, kur për herë të parë u dëgjua zëri i studentëve të Universitetit të Prishtinës dhe greva e minatorëve të Trepçës. Ditët e këtyre ngjarjeve ishin të dhimbshme për të gjithë. Trysnia e fqinjëve, që shikonin lajmet, ishte shumë më e madhe. Kanë mbetur të skalitura në kujtesën time prej fëmije, dhimbja dhe trishtimi që shfaqej në fytyrat e njerëzve. Ishte vërtet e dhimbshme, teksa shikoje se si burrat qëndronin të tendosur, një hije e zezë u kishte rënë në fytyrat e tyre, hidhërimi kishte mbërthyer fytin dhe nuk i linte të flisnin apo komentonin gjatë. Pothuajse të gjithë përsëritnin fjalët "Qeni serb... E shoftë Zoti, e shoftë" dhe dukej se nuk i mbante vendi. Lotët që rridhnin nga sytë e grave dhe të fëmijëve, e rëndonin edhe më shumë momentin. Çdo shkop gome që binte mbi studentët, dukej se godiste ata të cilët qëndronin para ekranit, duke shikuar me dhimbje në shpirt, se si trajtoheshin vëllezërit e tyre në Kosovë. Ata studentë që qëndronin në spital të helmuar, dukej se ishin aty pranë nesh, siç i ndjenim para vetes kufomat e atyre djemve dhe vajzave, që nën dhunën e tankeve serbe, humbën jetën, në lule të rinisë. Nënat qanin me zë, thua se po numëronin ligjet, në një varrim të përbashkët. Zëri i brendshëm i thirrjes së gjakut të njëjtë, ishte më i fuqishëm se sa ndarja që i ishte imponuar shqiptarëve, nëpër vite. Ky zë nuk njihte kufij. Ai ngrihej me aq forcë, sa që kapërcente çdo pengesë dhe vinte e zinte vend aty, në pjesën tjetër të zemrës së shqiptarëve, brenda kufijve të shtetit amë.

Është vërtetë për të qarë e për të qeshur njëkohësisht, kur kujton se si në atë kohë, në programin mësimor të shkollave, në Shqipëri, u shtuan pesë orë mësimi, për tokat shqiptare jashtë kufijve. Këto pesë orë mësimi përfshinin gjeografinë dhe historinë e asaj pjese të shkëputur të trojeve shqiptare. Pesë orë mësimi!? A mjaftojnë pesë orë, për të mësuar historinë dhe gjeografinë e degës së shkëputur nga trungu amë? A mjaftojnë pesë orë, për tu mësuar shqiptarëve, se gjysma e zemrës së tyre që ndodhet jashtë kufijve, ka këtë apo atë histori. A mjaftojnë pesë orë mësimi, për tu mësuar shqiptarëve se gjysma e shqiponjës së flamurit të tyre, jeton në këto apo ato fusha e shkrepa?!

Askush nuk u kujdes të trashëgonte lidhjen e gjakut, të gjuhës dhe dashurinë ndërmjet vëllezërve. Ajo jetoi në zemrën e çdo shqiptari, e trashëguar nga lindja e tyre, si pjesë e qenies dhe jetës së tyre. Edhe pse lidhja ndërmjet shqiptarëve u masakrua në këtë mënyrë, ajo mbijetoi, ashtu si mbijetoi kombi ynë, ndaj çdo dhune e masakre. Edhe pse të huajt na vranë, na prenë e masakruan edhe pse gjaku i bijve më të mirë shqiptarë njomi tokën mëmë, askush dhe asnjëherë nuk mundi ta vrasë kurrë shpirtin e lirisë, dashurisë dhe vëllazërisë së shqiptarëve, për njëri-tjetrin.

Vitet kaluan dhe historia shkroi faqe të shumta për shqiptarët, brenda dhe jashtë kufijve të shtetit shqiptar. Histori të ndryshme në dukje, por të njëjta në thelb. Kështu do të vinte viti 1998 dhe unë do të isha përsëri dëshmitare okulare, e lidhjes së gjakut të kombit tim. Masakrat e reja të serbëve në Kosovë do të më gjenin përsëri në qytetin tim të lindjes, në Tiranë, ku sapo isha kthyer nga studimet. Ngjarjet do të përsëriteshin, me të vetmin ndryshim, se kësaj radhe dhimbjen nuk do ta përjetoja më nëpërmjet ekranit të vogël të televizorit, por do të bëhesha edhe unë pjesë e saj. Karvanët e pafund të shqiptarëve që hynin nga Kosova, ditë e natë, të cilët, të detyruar nga dhuna dhe masakrat e papërshkruara serbe, lanë vatrat e tyre dhe lëvizën, kryesisht drejt tokave të tjera shqiptare, në Shqipëri, Maqedoni e Mal të Zi, ku e gjetën Shqipërinë të papërgatitur për këtë dyndje. Shqipëria, që ende përjetonte krizën e rëndë ekonomike, të shkaktuar nga sistemi financiar piramidal, me vetëvrasjet e shumta apo krizat e rënda psikologjike, të atyre që patën humbur çdo pasuri, nuk ishte në gjendje të siguronte as bukën e përditshme. Familje të shumta binin e ngriheshin të uritura. Të rinjtë, në mënyrat nga më të ndryshmet, u drejtoheshin kufijve, për të siguruar bukën e gojës, jashtë vendit. Nënat shamizeza, ende nuk i kishin fshirë lotët e Marsit të vitit 1997, apo atyre ngjarjeve që shkaktoi kaosi i mëvonshëm. Mungesat e gjata të dritave dhe të ujit, e bënin edhe më të rëndë jetën e përditshme.

Në këto kushte e gjetën shqiptarët e Kosovës, Shqipërinë, vendin aq shumë të ëndërruar prej tyre. Ai imazhi i "popullit të lumtur", që TVSH-ja apo Radio Tirana, kishin propaganduar për vite e vite, u shemb para syve të tyre, ashtu siç shembet shtëpia e ngritur nga puplat, sapo frynë një puhizë e lehtë. Tashmë shqiptarët e Kosovës po shihnin të vërtetën lakuriq, pa ngjyrat e retushit socialist. Me gjithë këto kushte, tejet të vështira, shqiptarët edhe një herë i treguan botës se dashuria për vëllain, edhe pse larg dhe të ndarë, trashëgohet në gjen. Ajo lind, bashkë me njeriun. Edhe nëse nuk ta mëkojnë që në fëmijëri, ajo prapë fle e heshtur brenda teje, për tu zgjuar në një moment të caktuar, atëherë kur plaga që ka zënë cipë, gërvishtet dhe fillon të dhembë.

Nuk ka se si të mos emocionohesh, kur kujton ato mijëra e mijëra familje shqiptare që hapën zemrat dhe dyert e shtëpive për vëllezërit e tyre, të ardhur nga Kosova. Shqiptarët e Shqipërisë, jetonin në kushte shumë të mjerueshme, në një sipërfaqe të pamjaftueshme për vetë familjen e tyre, në një shtëpi të përbëra nga një dhomë e një kuzhinë, e ndonjë që kishte fat, kishte dy dhoma. Edhe pse në ngushticë, këtë sipërfaqe të pakët e ndanë me vëllezërit dhe motrat e tyre të Kosovës. Shqiptarët e këtej kufirit nuk kishin bukë në shtëpi për fëmijët e tyre, por atë kafshatë të vetme që u ndodhej në magje, e ndanë përgjysmë. Njerëzit i shihje të preokupuar, ku secili dëshironte të afronte, qoftë dhe ndonjë ndihmë sado të vogël, për vëllezërit e Kosovës.

Në atë kohë punoja në KMSH, si nënkryetare e Departamentit të Gruas. Grupi ynë ishte ngarkuar të monitoronte gjendjen e të ardhurve që ishin vendosur në pronat vakëf, të komunitetit Mysliman, veçanërisht gjendjen e femrave, të cilat ishin bërë objekt i dhunës dhe përdhunimeve çnjerëzore nga serbët. Medreseja e Tiranës, ku edhe jepja mësim, e kishte humbur nocionin e të qenit shkollë. Ambientet e saj ishin mbushur plot me të ardhur. Orari i punës fillonte në mëngjes herët dhe nuk dihej se kur mbaronte. Mëngjesi na gjente në ambientet ku ishin vendosur të ardhurit, ndërsa mbrëmja në shtëpitë që kishin strehuar familje të shqiptarëve të Kosovës. Angazhimi më i madh ishte në përkujdesjen për gratë dhe fëmijët, për sigurimin e ushqimit dhe të ardhurve për të zotët e shtëpive që strehonin të ardhurit nga Kosova. Dihet mirë se, asnjë familje shqiptare, nuk mund të përballonte jetesën për vete e jo më të siguronte ushqim për ata që kishte strehuar. Lot, dhimbje, përkushtim dhe dashuri përcillte çdo zemër shqiptari. Kështu, krah për krah, të mbështetur tek njëri tjetri, ka mbijetuar shqiptari në shekuj.

Djemtë shqiptarë të këtej kufijve, ashtu si vëllezërit e tyre të Kosovës, një shekull më parë, nuk e kursyen gjakun, por u rreshtuan së bashku, krah përkrah, në mbrojtje të tokës arbërore dhe të nderit të shqiptarit. Gjaku i gjeneralit të tri luftërave, Tahir Sinanit, dhe shokëve të tij, i derdhur në mbrojtje të tokave shqiptare në Kosovë, tregoi edhe njëherë se e vërteta dhe historia janë më kryeneçe se të gjithë ata që kërkojnë ta mohojnë apo zbehin këtë realitet. Edhe një herë shqiptarët habitën botën, me vëllazërimin e tyre. Edhe një herë, gjaku shqiptar, tregoi se çfarëdo që të mundohen të na bëjnë armiqtë e kombit tonë, nuk do të mund ta ndajnë shqiponjën e flamurit. Edhe pse, tani së fundi, e kanë imponuar heqjen e këtij simboli të shqiptarisë nga flamuri i Kosovës, ajo jeton dhe do të jetojë në jetë të jetëve, në zemrën e çdo shqiptari.

Kombi nuk njeh kufij dhe politika. Popullit dhe ndjenjës së tij kombëtare, nuk mund t'i imponohesh. Këtë e tregoi qartë më 17 shkurt të vitit 2008. Mbarë shqiptarët, brenda e jashtë kufijve të Shqipërisë, në mërgim e kudo ku u ndodhën nëpër botë, festuan të gjithë së bashku, si një trup i vetëm, ditën e ëndërruar prej shekujsh, Pavarësinë e Kosovës.

E gjithë Shqipëria u derdh në Tiranë, e cila, ashtu si Prishtina, u skuq nga flamujt kombëtarë dhe u ndriçua nga drita e fishekzjarrëve, në shenjë gëzimi dhe solidariteti. Vlora përjetoi Pavarësinë e saj të Dytë, atë që shqiptarët nuk mundën ta arrinin para një shekulli, më 28 Nëntor 1912. Në rrugën e Kukësit, kurrë më parë nuk kanë kaluar më shumë makina, në një ditë të vetme, si më 17 Shkurt. Kurrë ndonjëherë më parë, shqiptarët e Shqipërisë nuk janë ngjitur maleve drejtë Prishtinës, si në këtë ditë. E gjithë Shqipëria, shqiptarët e Maqedonisë, të Malit të Zi dhe diasporës, me mendje dhe zemër kanë qenë atje, në Kosovë, ku festuan Ditën e Pavarësisë së përbashkët të shqiptarëve.

Edhe pse kemi jetuar të ndarë, kurrë nuk jemi ndier të tillë. E nuk ka se si të mos ndihesh krenar me këtë popull kaq të mrekullueshëm. Kështu, shqiptarët, edhe një herë, u bënë simboli i qëndresës dhe vëllazërisë kombëtare dhe i treguan botës se, lidhja e gjakut, është më e fortë se gjithçka tjetër.

Gjumi i Akademisë! Gjumi i Akademisë!

 

---

Bedri HALIMI - Kryeinspektor në Ministrinë e Mjedisit dhe Planifikimit Hapësinor të Kosovës

---

Menjëherë pas publikimit të intervistës së akademik Rexhep Qosjes, rreth politizimit të ASHAK-ut, ndaj akademikut u lëshuan me sulme, fyerje e mohime, si nga Akademia, ashtu edhe nga ana e LDK-së. Nuk është çështja këtu, se Rexhep Qosja duhet të mbrohet nga dikush, sepse për një gjë të tillë, as nuk ka pasur e as nuk ka nevojë, ngase Rexhep Qosja më veprat e veta, në lëmin e kulturës, artit e shkencës, është institucion në vete. Por, çështja është të disa të thëna të paqëndrueshme e fyese rreth veprimtarisë së akademikut Qosja dhe për tendencën negative për të mos lejuar lëvizjen e gjërave nga vendi.

Themelimi i Akademisë

Akademia e Shkencave dhe e Arteve e Kosovës, është themeluar më 1975. Pra, kjo është bërë përmes Ligjit mbi Themelimin e Akademisë së Shkencave dhe të Arteve të Kosovës, të nxjerrë nga Kuvendi i Kosovës i datës 20 dhjetor 1975. Dhe që nga atëherë, për këtë Akademi vlejnë po ato dokumente. Në linkun e kësaj Akademie, nuk figuron ndonjë dokument i ndryshuar, lidhur me mënyrën e veprimtarisë së saj. ASHAK në atë kohë kishte tri seksione: 1. Seksionin e Shkencave Shoqërore, 2. Seksionin e Shkencave të Natyrës dhe 3. Seksionin e Gjuhësisë, të Letërsisë dhe të Arteve. Më 1985, Kuvendi i ASHAK-ut mori vendim për themelimin e Arkivit të Akademisë e të Institutit të Arkeologjisë dhe të Etnografisë. Instituti i Arkeologjisë dhe i Etnografisë nuk arriti të themelohej kurrë, as sot e kësaj dite. Kurse në linkun e Akademisë, tani figurojnë këto seksione: 1. Seksioni i Gjuhësisë dhe Letërsisë; 2. Seksioni i Shkencave Shoqërore; 3. Seksioni i Shkencave të Natyrës dhe 4. Seksioni i Arteve.

Kush janë Akademikët 
Deri më tani, sipas uebfaqes së ASHAK-ut, kjo Akademi ka 25 akademikë si anëtarë të rregullt (Idriz Ajeti, Ali Aliu, Eqrem Basha, Besim Bokshi, Mehmet Kraja, Pajazit Nushi, Latif Susuri, Nexhat Daci, Rauf Dhomi, Minir Dushi, Rexhep Ferri, Enver Gjergeku, Hivzi Islami, Rexhep Ismajli, Mark Krasniqi, Ekrem Murtezai, Ali Podrimja, Rexhep Qosja, Jashar Rexhepagiq, Esat Stavileci, Engjëll Berisha, Sabri Hamiti dhe Tahir Emra. Si anëtarët korrespodentë janë: Engjell Berisha, Tahir Emra, Sabri Hamiti, Mehmet Kraja, Pajazit Nushi dhe Latif Susuri. Anëtarët e vdekur të kësaj Akademie janë: Ramiz Abdyli, Enver Gjerqeku, Eshref Ademaj, Fehmi Agani, Mihajlo Apostolski, Muharrem Berisha, Agim Çavdërbasha, Tish Daija, Agnja Desnickaja, Vuk Filipoviq, Ali Hadri, Hajredin Hoxha, Osman Imami, Ibrahim Kodra, Esad Mekuli, Janez Milçinski, Muslim Mulliqi, Grga Novak, Anton Pashku, Kolë Popa, Syrja Popovci, Dervish Rozhaja, Pavle Saviq, Vladeta Vukoviq, Çesk Zadeja, Gazmend Zajmi. Anëtarët e jashtëm: Edhem Çamo, Tomë Berisha, Neil S. Cherniack, Shaban Demiraj, Robert Elsie, Wilfried Fiedler, Victor Frideman, Gjelosh Gjokaj, Kristian Gyt, Eric P. Hamp, Dragisha Ivanoviq, Ismail Kadare, Dushan Kanazir, Muhamedin Kullashi, Noel Malcolm, Joseph Milie – Emili, Leonard Newmark, Branko Paviqeviq, Michel Roux, Aleksandër Stipçeviq dhe Gunnar Svane. Anëtarë Nderi: Gonxhe Bojaxhiu, Ferid Murat dhe Josip Broz Tito. Pra, siç po shihet, këtu nuk janë të shënuar të gjithë emrat, si psh. Musa Haxhiu, Isa Mustafa, Sinan Hasani etj., mungojnë. Gjithashtu, emrat e akademikëve të vdekur, përpos që janë vënë në listën e akademikëve “In memoriam”, disa figurojnë edhe në mesin e akademikëve të rregullt (d.m.th të gjallë, si Jashar Rexhepagiq, Enver Gjerqeku), kurse anëtarët me korrespodencë, figurojnë edhe në listën e anëtarëve të rregullt, duke u prezantuar kështu biografitë e tyre nga dy herë, si: Engjëll Berisha, Tahir Emra, Sabri Hamiti, Mehmet Kraja, Latif Susuri dhe Pajazit Nushi. Ndërkohë, që disave nga akademikët që nuk janë gjallë, u mungon biografia, si Ramiz Avdylit, Esheref Ademajt, Fehmi Aganit, Agim Qavderbashës, Tish Daijës, Ali Hadrit, Ibrahim Kodrës, Esad Mekulit, Anton Pashkut, Muslim Mulliqit, Kolë Popës, Syrja Popovcit, Dervish Rozhajës, Gazmend Zajmit, Qesk Zadejës, Mihajlo Apostolskit, Vuk Filipoviqit, Hajredin Hoxhës, Osman Imamit, Grga Novakut, Vladeta Vukoviqit, Pavle Saviqit, Janez Milqinskit, Agnja Desnickajës, si dhe akademikëve të nderit: Gonxhe Bojaxhiut, Ferid Muratit dhe Josip Broz Titos. Disave në biografi u mungon edhe fotografia, si p. sh Rauf Dhomit. Pothuaj në asnjërën nga biografitë e prezantuara, nuk shkruan se cilat janë rezultatet e kërkimeve shkencore, të botimeve, titujt e veprave etj. Këtu bën përjashtim prezantimi i Hivzi Islamit deri në vitin 2003. Por në dokumentet e prezantuara, nuk figuron se cilat kanë qenë dhe cilat janë kriteret e pranimit në Akademi? Kush i ka vendosur ato kritere dhe a kanë ndryshuar? Kush duhet të bëjë ndryshimin e kritereve të pranimit në Akademi? Se sa serioze është kjo çështje, mjafton t’u lexosh biografitë dhe të arriturat e disave prej këtyre akademikëve dhe të bindesh se sa serioz është ky organizëm, i quajtur Akademi. Sa intelektualë shqiptarë kanë të arritura më të mëdha se disa prej këtyre akademikëve dhe nuk janë pranuar në Akademi? Anëtarë akademie në Kosovë është pranuar dikush që ka vetëm shkollën e mesme apo edhe vetëm fakultetin?

Disa nga botimet e Akademisë

Kjo Akademi ka bërë disa libra që kanë vlera, madje edhe komplete veprash, si të akademikëve Idriz Ajetit, Gazment Zjamit, Selman Rizës, pastaj komplete veprash letrare të Enver Gjerqekut etj., por parashtrohet pyetja, sa libra janë botuar dhe me atë punë, a është arsyetuar ekzistimi i këtij organizmi të quajtur Akademi? A arsyetohet ekzistimi i një akademie me ribotimin e veprave letrare apo shkencore? Madje, botimin e veprave të Fehmi Aganit nuk e ka bërë Akademia. Kurse për disa as që ka tentuar të botojë kompletin e tyre, duke u mjaftuar me botimin e vetëm një libri, siç është rasti me Ali Hadrin. Përse nuk janë botuar librat e akademik Ali Hadrit? Është e qartë se po të ishte gjallë Ali Hadri, disa gjera do t’i thoshte më ndryshe, për shkak të mungesës së lirisë së krijimtarisë shkencore nga koha e regjimit të shokut Tito, të cilin kjo akademi e ka dhe vazhdon ta këtë “omiljenik”, prandaj edhe vazhdojnë ta mbajnë anëtar nderi.

Politizimi i Akademisë

Në reagimin e tyre në emër të ASHAK-ut, “e korrigjojnë” Qosjen, duke thënë, se nuk qenkan dy-tre vetë bashkë me Qosjen, që nuk i përkasin LDK-së, por qenkan vetëm dy akademikë, që i përkitkan këtij subjekti politik. Pa dashur të përmendim emra, kjo gjë nuk qëndron, për faktin se nuk është fjala këtu, kush dhe sa janë në poste politike, sepse edhe kjo çështje është e drejtë e secilit, por qoftë në mënyrë të drejtpërdrejtë, qoftë në mënyrë indirekte, rrallë kush nga anëtarët e Akademisë, nuk kanë qenë e nuk janë në LDK. Dhe përsëri këtu, nuk është problemi a janë në LDK apo jo?! Le të jenë siç kanë qenë në LDK, ashtu siç kanë qenë pothuaj të gjithë edhe në LKJ. Por çështja është se sa një Akademi mund të quhet e tillë, përderisa disa nga anëtarët e saj janë të politizuar dhe gjërat i shohin nën prizmin e një ideologjie të caktuar? E vërteta është se Akademia nuk ka qenë as për së afërmi në nivelin e detyrave që i ka nxjerrë koha, si gjatë kohës së okupimit, po ashtu edhe pas çlirimit. Nevojiten fakte për këtë gjë?

Disa nga (mos)veprimet e Akademisë
Shumica e akademikëve serbë, gjatë kohës së Millosheviqit, kanë qenë në SPS, por edhe atëherë, edhe tani, kanë bërë e vazhdojnë të bëjnë platforma e strategji veprimi, simpoziume e tribuna shkencore, libra të tërë për çështjen serbe, për Kosovën, madje edhe për pjesë të veçanta të Kosovës, duke vazhduar t’i trajtojnë si pjesë të pandara të shtetit serb. Sa për ilustrim, këtu po e përmendim vetëm platformën për Kosovën në periudhën e pasluftës, simpoziumin shkencor për trevën e Gorës në prill të vitit 2000, botimin e librave të veçantë për Gorën, Sreckën etj. Dhe qëllimi është i qartë: nuk i ka mbetur as Akademisë serbe, e as shtetit serb te një enklavë gorane, e rrethuar në të katër anët me shqiptarë, nga e cila gjë nuk ka kurrfarë përfitimi ekonomik, por qëllimi është te ruajtja e parullës serbe, e cila me ngulm përmendej në kohën e Millosheviqit “Od Horgosha do Dragasha…”, e përmes saj edhe për mbajtjen gjallë të ëndrrës serbe për rikthimin e Kosovës. Kurse akademikët tanë, ç’kanë bërë në këtë drejtim? Cili prej tyre ka shkruar diçka, për shembull për Gorën? Sa simpoziume shkencore kanë mbajtur për problemet e Kosovës, qoftë në planin historik, etnografik, kulturor, sociologjik, gjeografik etj., dhe cili është fati i atyre punimeve? Më 1994, policia serbe mbylli godinën e ASHAK-ut, përzuri prej andej akademikët dhe e përdori pastaj atë për destinacion tjetër. ASHAK-u u detyrua që veprimtarinë e vet ta zhvillonte në një shtëpi private në Prishtinë. Cila ishte puna e tyre, të paktën për të sensibilizuar botën edhe për veprimin e Serbisë ndaj Akademisë? Serbia, vetëm për vrasjen e 88 fëmijëve serbë, që kanë pësuar nga bombardimet e NATO-s, ka shkruar libër të pajisur me fotografi kolor e me letër cilësore, të cilin e ka përkthyer në të gjitha gjuhët kryesore të botës, për ta alarmuar botën, gjoja për gjenocidin që paska ushtruar bota ndaj popullit dhe shtetit serb. Seksioni i Shkencave Shoqërore të ASHAK-ut, më 1995 botoi veprën kolektive “Gjenocidi dhe aktet gjenocidale të pushtetit serb ndaj shqiptarëve nga Kriza lindore e këndej”, kurse që nga ajo kohë, më nuk janë marrë me këtë temë. Por pa hyrë në cilësinë e librit, që ka gjithsej 291 faqe dhe prezantimin e argumenteve në të, po pyesim se në cilën gjuhë është botuar përveç në shqip? Akademi se jo mahi! Janë individë në kuadër të kësaj akademie, që kanë botuar ndonjë libër në lëmin e demografisë apo psikologjisë. Në linkun e kësaj Akademie, te projektet, nuk figuron asgjë. Sigurisht nuk ka kurrfarëë projektesh, kështu që çdo gjë mbetet në stihinë e secilit akademik, për të botuar, e më së shumti ribotuar librat letrarë a shkencorë të mëparshëm. Heshtjes morbide të Akademisë së Kosovës në fazat më kritike të saj, ndoshta do t’u përgjigjej më së miri Fishta, me vargjet e tij brilante në poezinë “Surgite mortu” (Qohuni të dekun), e që natyrisht, nuk vlejnë vetëm për akademikët tanë: “Shka bajn Shqyptarët?... Han fiq e kastraveca: E pijn mastikë, e qesin petlla n'uej; E ngrehen rrugës e fryhen si gjeldeca; E rrijn tue kqyrun udhës ushtarët e huej Pale a kanë ksulen qyp a se kapelë, A e ka uficiali kalin at a pelë”.

Akademikë në organizmin ku ende janë “akademikë” Tito, Sinan Hasani…
Pse nuk hiqen titujt e dhënë për motive politike? Në këtë pyetje, thonë se nuk paskan kompetenca, sepse rregullat nuk po lejuakan tërheqjen e titullit. Kush ua ka ndaluar të drejtën për ta iniciuar çështjen e heqjes së titullit akademik nderi për Titon e për Sinan Hasanin? Përse këta që po i penguakan deklarimet e Qosjes, nuk i penguaka çështja e Titos e Hasanit? Sigurisht, ngase këta akademikë janë ndarë fizikisht nga Jugosllavia, për shkak se Kosova është ndarë fizikisht nga Serbia, por si duket, disa nuk kanë arritur të ndahen edhe shpirtërisht, prandaj kanë nostalgji për vëllazërim-bashkimin, për “kohët e arta” që i kanë kaluar gjatë asaj kohe dhe që kurrë tymin nuk ua ka prishur askush këtyre akademikëve tanë, pavarësisht në ishin apo jo akademikë atë kohë. E atëherë, si të kërkojmë ne që këta t’ia prishin tymin dikujt, pale pastaj Serbisë, apo Akademisë Serbe të Shkencave dhe Arteve? Kush prej tyre, dhe sa përgjigje u ka dhënë Akademisë serbe, qoftë si individ, apo edhe si organizëm? Këto janë të vërtetat e Akademisë sonë, ky është morali i akademisë sonë dhe i akademikëve tanë; kjo është logjika e Akademisë sonë dhe natyrisht e akademikëve tanë. Të rikujtojmë se kjo Akademi ka botuar edhe librin “Tito për Kosovën, Kosova për Titon”, prandaj edhe nuk mërzitën që të iniciojnë procedura për tërheqjen e titullit akademik nderi për një antishqiptar të dëshmuar. E si mund ta tërheqin këtë titull, kur në fuqi, sipas kësaj Akademie, ende janë ligjet e vitit 1978. Pra, ora e kësaj Akademie për të mos thënë është ndalur, po themi punon me kurdisjen që i është bërë më 1978. Dhe orë të tilla, që punojnë kaq gjatë, nuk e dimë a ka edhe në Zvicër. Është e çuditshme se si me këtë qëndrim pajtohen edhe dy subjekte politike LDK dhe AAK, të cilat kanë lindur pas vitit 1978!?

Bedri Halimi, “Kënga e lumit”

	Shkruan: Bedri HALIMI
	YMER PRIZRENI Ekskluzivisht për www.sa-kra.ch dhe www.syri3.com    Librin me poezi të autorit Bedri Halimi,  “Kënga e lumit”, mund ta shkarkoni falas në sektorin:  „Literaturë“     (E falënderojmë përzemërsisht autorin)
1 Vjeshtë e moçme ishte atëherë Kur u zunë rrugët Fushat filluan të na i errësojnë Me pellgje gjaku E qentë nuhasnin si statuja pa krah Nuk kishin mall për Shqipëri e as për shqiptarë As kujtesa nuk u punonte Në tokë të huaj vdiqën turistë 2 Eh Ymer Prizreni Dirigjent i Orkestrës së Vjetër Pasardhës i rojeve të Kështjellës Ti mendoje për tokën, për detin Që të ketë buzëqeshje njerëzore Nuk mbaje fjalim nga zyrat e fildishta Me Ty larg dëgjohej Kënga e ushtarit të vjetër Dhe luhej për mrekulli vallja shqiptare 3 Ymer Prizren, poemë e pambaruar kurrë Është e dhembshme, shumë e dhembshme Kur ke frikë t’i afrohesh detit E Ti je deti vetë Që me dallgët tua luftoje trishtimin me stuhi Për të ardhur te Ti Ti thua se mund të vijnë Vetëm ata që besojnë se drita nuk vritet S’ia vlen, s’ia vlen jo të nisen tek unë Ata që lirinë e pandehin si një lavire As ata që e kanë humbur udhën në oborr As ata që nuk duan ta shohin diellin Askush shpresën s’ka arritur ta vrasë As Ty o Ymer Prizreni Ti je vetë shpresa që s’vdes kurrë 4 Ku janë Kainët? Ku i kanë shtretërit? As varre s’do të ketë për ta Se varri është në Tokë E Toka është e shenjtë or tungjatjeta Prandaj mos harxhoni kot asnjë grusht dhe Për ata që ecin me arkivol në shpinë 5 Përse mendohesh o Ymer Prizreni Buzëqesh he burrë Se rrufeja çan dhe shkëmbin Por kurrë Kalanë e Vjetër Ti do të vish! Do të vish se s’bën! Po s’erdhe, As zogjtë e detit nuk do të fluturojnë Në hapësirën e kaltër 6 Kam mall për Ty o Ymer Prizreni Si s’të desha pak më shumë Po Ti do të na durosh patjetër mëngjeseve Është dashuria për tokën Që të shtyn ta bësh këtë, Ymer Tingujt e jetës marrin frymë me emrin tënd Vrasësit e ëndrrave të bardha kanë frikë Nga Ti - statujë e lirisë Dhe gatuajnë tragjedi të reja E nganjëherë na kafshojnë Duke dashur të na puthin 7 Ujqërit e vjetër janë të pakapshëm përsëri Rrinë gati me tehun e shpatës në dorë Po ti Ymer, e doje fort Shqipërinë he burrë Por jo pa Kosovën Ti edhe sot troket në zemrën e njerëzve Ti i urren prometejt e rrejshëm Përse Ymer Prizreni jemi atdhe i mërzisë 8 Ku është vatani - jepni çdo gjë për të Atëherë çdo pikëllim do të rëndojë lirë Edhe mbi supet e kohës sime Sot hyjnë e dalin njerëzit në atdheun pa atdhe E nga pak ankohen në Ju Që s’ua sollët parajsën në këtë botë Kanë brengë në shpirt Prandaj presin si qentë e braktisur O Ymer Prizreni 9 Edhe sot në kohë ka lypës kohe Përpjekja për ta është diç e kotë Edhe ndihmës të zotit ka sot Me gur të shenjtë që ligjërojnë si ujku plak Por, celulat lëvizin Pa lëvizje s’do kishte jetë Ani pse lypsarët rebelohen me pagjumësinë Ata duan rosa Për zotin rosa Ama të majme Kufomat kërkojnë botë tjetër Pa plazhe me gjëra të dobishme Të bëjnë shaka me identitetin Për ta zgjatur natën Mbajnë fijen e shkrepëses në dorë As mërziten për vitet e djegura 10 Dhe Pelegrinët presin diçka t’u sjellë fat Nga idhujt e rremë Trishtohen nga hija që i ndjek pas Ymer burri I vetmuari i largët Njeriu e koha nuk do të lënë gërmadhë Shpirti yt do t’ua presë ëndrrat njerëzve pa pendim Malli për Ty nuk është vetëm Dhjetë Qershori Dashuria pas ndarjes harrohet vetëm nga ndjekësit e dashurisë E sofra e historisë i shënon të gjitha o Ymer Atdheu Emri Yt i thur himn flamurit Me një gur e një trung Të mos mërdhihen zogjtë dimrit Emri yt – kujtesë atdheu me plisa të bardhë Emri yt – psalm për tokën në çdo kohë Emri yt – zgjim nga gjumi i fundvjeshtës 11 Do të nisemi udhës sate Me këngën e Lumit në gojë Frymëmarrje të lirë Të kenë edhe rrudhat gjatë dimrit Kemi nostalgji për ty Ymer Që hyre në mbretërinë e amshimit E ne s’harrojmë të të kujtojmë Sidomos para shkreptimës Kur përrenjtë fillojnë të thahen Me emrin tënd në luftë çdo gjë gumëzhin Se në gjumë as të qarat nuk kanë kuptim 12 Kujdes me fjalën e dëshpëruar thua Ti Bukuri e ftohtë pa kallinj është ajo Dijeni se bereqeti i saj është dëshpërimi Mbrëmë dikush tha se të rënët Janë këngët e lirisë Pylli nuk rrallohet po t’i presësh lisin Në luftë trimi tregon trimërinë Pas lufte trimëri tregon vetëm frikacaku Ruhuni nga kundërshtarët e mi Nga tregtarët e flamujve Nga kombëtarët që lindin pas luftës E kur të jeni të mërzitur shumë Mos harroni ndërtojeni Piramidën Do të vij t’u ndihmoj dhe unë             Pjesë nga libri e poezi “Kënga e lumit”

Krimet e shtetit serb në masakrën e Dubravës

Shkruan: Bedri HALIMI

Burgjet e Kosovës vazhdimisht ishin të mbushura me shqiptarë. Me rastin e fillimit të luftës në Kosovë, Serbia gjatë vitit 1998 i largoi shumë të burgosur, për t’i transferuar ata nëpër burgje të Serbisë, me arsyetimin se nuk kishte siguri tashmë në Kosovë për jetën e të burgosurve, kurse në fakt qëllimi ishte që të liroheshin vendet nëpër burgjet e Kosovës, për shkak se Serbia vazhdimisht parashikonte burgosjen e të rinjve shqiptarë në njërën anë dhe, në anën tjetër, njerëzit që ishin larguar nga Kosova në burgjet serbe duhej që të kishin një trajtim më “profesional” sipas përvojës së shtetit serb.

Për trajtimin e tyre që u është bërë nëpër burgjet serbe, mbase dihet dhe nuk ka nevojë të flitet shumë, për arsye se trajtime të tilla shqiptarëve u janë bërë që pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore në të gjitha burgjet ish-jugosllave, si Goli Otoku, Lepogllava, Gospiqi në Kroaci, Burgu i Lubjanës në Slloveni, Burgu i Sarajevës, Foqës, Zenicës në Bosnje e Hercegovinë, Burgu i Idrizovës në Shkup, Burgu i Nikshiqit, Titogradit në Mal të Zi dhe në Serbi burgjet e Nishit, CZ-ja e Beogradit, Pozharevcit, Novi Sadit, Sremska Mitrovicës etj.

Aq më tepër nuk ka nevojë të flitet për trajtimin e shqiptarëve në burgjet serbe në kohën e fillimit të luftës në Kosovë.

Rikthimi dhe trajtimi

Sapo filluan bombardimet e NATO-s ndaj Serbisë dhe pozicioneve serbe, shteti serb ndërmori një akt të çuditshëm, atë të rikthimit të të burgosurve shqiptarë nga burgjet serbe në burgjet e Kosovës. Themi i çuditshëm, jo për shkak të mendësisë serbe, por për shkak të arsyetimit të ndërmarrjes së këtij veprimi të shtetit kriminal serb. Largimi u bë në prag të fillimit të luftës me arsyetimin e mungesës së sigurisë për të burgosurit, kurse tashmë kur lufta kishte filluar, madje edhe nga bashkësia ndërkombëtare ndaj Serbisë, të burgosurit shqiptarë Serbia po i rikthente në mënyrë të organizuar. Kur siguri nuk paskësh pasur për të burgosurit shqiptarë, kur filloi lufta, tashmë kur kjo kishte arritur kulminacionin, lind pyetja se çfarë sigurie tani kishte në Kosovë?

Të gjithë të burgosurit e dinin se hyrja në çdo burg të ri vazhdimisht shoqërohej me “mikpritje” të veçantë, apo speciale, duke i pritur kordoni i policisë e gardianëve, nëpër të cilën duhej të kalonin të burgosurit duke u rrahur.

Edhe pas vendosjes në burg, rrahja për të burgosurit tashmë ishte terapi e përditshme, të cilat shoqëroheshin më provokime të shumta e të ndryshme, varësisht kujt çka i binte ndërmend në momentin e caktuar.

Realizimi i skenarit

Skenari për të cilin i kishin sjellë të burgosurit shqiptarë po realizohej. Pas shumë provokimesh të forcave serbe nga arsenali luftarak që gjendej qëllimisht i strehuar në objektet e burgut të Dubravës, arritën që një ditë forcat e NATO-s t’i detyronin që t’u përgjigjeshin këtyre sulmeve kundërajrore të forcave serbe. NATO-ja në këtë moment nuk e dinte se Serbia aty kishte sjellë të burgosurit shqiptarë, për t’i përdorur ‘mish për top’. Por meqenëse planet serbe me këtë nuk u realizuan, për vrasje në masë të burgosurve shqiptarë nga bombardimet e NATO-s, përkundër faktit se të burgosurit i kishin detyruar të qëndronin në kuzhinë të grumbulluar, forcat serbe tashmë e shihnin momentin e përshtatshëm për ta realizuar skenarin paraprak, për të bërë masakra, në mënyrë që pastaj për të gjitha t’i fajësonin forcat e NATO-s. Për këtë tashmë i kishin bërë edhe xhirimet me kamera nga gazetarët e porositur nga shteti serbë, që t’i përdornin si dëshmi. Pastaj, vazhdoi ekzekutimi i skenarit serb, me pushkatimet e të burgosurve, pas rreshtimit që u kishin bërë me pretekstin se do t’i numëronin dhe do t’i dërgonin në burgun e Nishit, sepse këtu “nuk ka siguri”.

Por, këtu nuk mbaroi e gjithë kjo katrahurë. Tani filluan përndjekjet për likuidimin e çdo njeriu të gjallë kudo që e takonin. Në të katër anët e burgut, jashtë mureve të tij, qëndronin forcat serbe të pozicionuara në istikame. Meqenëse nga bombardimet ishin hapur disa vrima në muret e burgut, sa që mund të kalonte njeriu nëpër to, serbët kishin përgatitur edhe kurthe për t’i joshur të burgosurit që të tentonin të iknin, ku pastaj përjashta do të priteshin me refale.

Mbijetesa dhe të vrarët

Këtu nuk mund të bëhej fjalë për ndonjë rezistencë të burgosurve, por edhe në këto rrethana kur vdekja ishte mbi kokën e secilit, të gjallët, nuk qëndruan duarkryq. Ata u organizuan t’u jepnin ndihmë njeri-tjetrit për ata minuta e atë kohë që mund të kishin mundësi dhe në format që dinin në momentet e tilla.

Përpos ndihmës së dhënë ndaj të plagosurve, të burgosurit e gjallë janë marrë edhe me të vrarët, duke vepruar sipas kushteve dhe mundësive që kishin në këto rrethana të jashtëzakonshme. Numri i tyre saktë nuk dihet nga të gjithë të burgosurit, sepse secili prej tyre numërimin e ka bërë në rrethana të jashtëzakonshme. Secili që ka pasur mundësi dhe e ka njohur dikë e ka kthyer mbarë, e ka mbuluar me diçka dhe i ka vendosur në një letër të shkruar emrin e mbiemrin, të cilën ia kanë vendosur kudo që kanë mundur, në xhep, në gjoks, në dorë, e madje edhe në gojë.

Pas gjithë këtij tmerri, si duket të bindur se kanë vrarë mbi gjysmën e të burgosurve shqiptarë, kriminelët serbë vendosin ta shikojnë bilancin e kësaj masakre, për të parë se deri ku e kanë kryer detyrën e marrë nga instancat me të larta shtetërore përmes zinxhirit komandues.

Përpos fatit të të vrarëve e të mbijetuarve, një episod të vete është fati i shumë të burgosurve shqiptarë të plagosur, të cilët edhe në gjendje të tillë çfarë ishin, u bartën sikur të kishin qenë thasë patatesh, duke i vendosur njëri mbi tjetrin, ku vuajtjet e tyre nuk u ndalen as në burgun e Lipjanit dhe as pastaj në burgjet serbe, ku u transferuan sërish.

Ukshin Hoti

Për personalitetin e Ukshin Hotit është folur e është shkruar në mënyra të ndryshme. E vërteta për fatin e tij duhet të zbardhet patjetër. Përgjegjës për këtë është shteti serb përmes zinxhirit komandues deri te drejtori i burgut e gardiani Brako Komatina. Si u bë që ai të lëshohet ditën e diel, kur një praktikë e tillë nuk ka qenë as në kohën kur nuk ka pasur luftë, që të burgosurit të lirohen të dielave. Për këtë duhet dhënë përgjigje përgjegjësit e burgut. Në këtë rast, pas arrestimit të Sinisha Petriqit gjërat ndoshta do të fillojnë të zbërthehen. Kjo duhet të ndodhë edhe për faktin se Serbia, ndonëse ishte hartuese dhe realizuese e këtij skenari antinjerëzor, ajo do të bëjë përpjekje që ta përmirësojë imazhin e vet para botës, edhe duke i zbuluar disa gjëra, edhe duke i pranuar disa gjëra, por të gjitha këto, duke u munduar t’i ‘arsyetojë’, se ‘përgjegjëse për këto veprime gjenocidale janë individët e caktuar dhe jo shteti serb’.

Kriminelët kanë emra

Pjesëmarrësit në kryerjen e të gjitha këtyre krimeve kanë emër e mbiemër. Disa prej tyre i kanë njohur vetë të burgosurit politikë, e veçmas disa të burgosur ordinerë shqiptarë, të cilët janë trajtuar njëjtë, sikur të burgosurit politikë. Në këtë burg ka pasur zinxhir komandues, kështu që nuk është vështirë për t’i zbuluar të gjithë kriminelët që kanë marrë pjesë në këtë masakër. Por, në këtë rast po i sjellim disa të dhëna nga të burgosurit shqiptarë për emrat e kriminelëve serbë, duke filluar që nga drejtori i burgut e deri te të burgosurit serbë.

Rolin kryesor e ka pasur Aca Rakoqeviqi, i cili ka bërë një mobilizim të shpejtë me të burgosurit serbë që kanë qenë aty, sepse edhe ata kanë marrë pjesë në këtë masakër. Pikërisht ishte Aca Rakoqeviq ndër ata që i kanë thirrur të burgosurit, pas bombardimeve për të dalë në oborrin e burgut, kinse me i transferuar diku tjetër.

Pastaj është një komandat që i kanë thënë Miki, të cilin me këtë emër e kanë njohur të gjithë të burgosurit.

Tjetër gardian që ka marrë pjesë në masakër ka qenë Mitri, nga Baja e Pejës. Ai ka qenë si vullnetar në luftën e Bosnjës, dhe në Dubravë me një gardian tjetër u tregonin kolegëve të tyre për vrasjet që i kishin kryer në Bosnjë. Kanë marrë pjesë në vrasjet dhe torturimin çnjerëzor të shqiptarëve në Dubravë.

Mitri gjatë masakrës ka qenë në karakollë dhe në momentin që të burgosurit i vendosen te muri, pas pushkatimit, nga karakolli gjuante me snajper në ata që i kanë mbijetuar sulmit të parë, duke secilin me radhë nga pozicioni që kishte. Sipas dëshmisë së të mbijetuarve nja 20 herë ka gjuajtur me snajper për të vrarë. Ishte i veshur me rroba të gardianëve dhe pa maskë. Në pavijonin tjetër ishte një tjetër gardian që së bashku me Mitrin i kanë keqtrajtuar shumë të burgosurit.

Ka pasur edhe disa të burgosur serbë, që janë bashkuar me ata, si për shembull njërin që e quanin Miga, i cili ka qenë pjesëmarrës i masakrës dhe ka qenë shumë i tmerrshëm në kryerjen e masakrave.

Pastaj ka qenë Miki Vidiq, komandant i burgut dhe Aleksandër Rakoçeviqit, drejtor i burgut. Ka qenë edhe një Aca tjetër, zëvendës i Miki Vidiqit që ka marrë pjesë në vrasjet ndaj shqiptarëve.

Në vazhdën e vargut të kriminelëve serbë ishte edhe gardiani Moma, i cili pas bombardimeve është shndërruar në kriminel. Ai edhe para bombardimeve kishte ardhur me një gardian tjetër, që i ka rrahur të gjithë të burgosurit shqiptarë që nga dhoma e parë deri në dhomën e fundit.

Në aksionin e hedhjes së bombave nëpër puseta ku ishin të strehuar të burgosurit, kryesisht udhëhiqte drejtori i burgut, sepse në burgun e Pozharevcit kishte ardhur Arkani dhe kërkonte kriminelë që ishin për vrasje. Kërkonte t’i binte në Kosovë vetëm për këtë masakër. Ndër ata që kishte ardhur ishte Sinisha Petriq, i quajtur Zenica, i cili e ka udhëhequr stafin e burgut, po ashtu edhe drejtorin. Çka ka dashur ka bërë deri sa kanë filluar bombardimet. Ishte 30-32 vjeç dhe ishte i dënuar me 20 vjet për vrasje.

Zenica, edhe pse vetë i burgosur, ka qenë i mobilizuar, thuhet madje se ishte graduar në gradën kapiten nga Arkani. Pas bombardimit Sinisha Petriq ka qenë udhëheqësi i krejt vrasjeve.

Një i burgosur tjetër serbë me emrin Vllada ishte një i burgosur në Serbi (është edhe në foto me arme në dorë), që ka bërë masakër të madhe. Edhe nga karakollët është parë duke u shoqëruar me gardianët. Pas pushkatimit kishte të veshura rroba të gardianëve.

Është një rast që një i burgosur serb ka kundërshtuar ta marrë armën. Quhej Zoran dhe ishte në burg, sepse kishte vrarë nënën e tij. Edhe këtë e kanë rrahur shumë, sepse nuk pranonte ta merrte armën. Zorani ishte nga rrethi i Istogut.

Zorani ka deklaruar se “në pyetje ishte me ju pushkatuar të gjithëve” dhe “këtë urdhër e kishte dhënë Sinisha”, sepse Aca Rakoqeviq ka thënë që “mjaft kemi vrarë dhe ky është një urdhër nga ministria”. Madje, Zorani ishte prezent kur ka dashur Sinisha Petriq ta vrasë Aca Rakoqeviqin, sepse ai thoshte mjaft kemi vrarë.

Gardiani Branko ishte ai që e kishte marrë Ukshin Hotin. Pastaj ka qenë gardiani Mance etj.

Emrat e disa nga gardianëve që kanë punuar në burgun e Dubravës janë:

Zhivkoviq Krnina; Tripkoviq Zvonko; Petriq Sasha Aleksander; Stanimir Lushiq; Nebojsha Branko Gjuriq; Goran Slavko Gjuriq; Boshko Slavko Gjuriq; Sinisha Milosav Lushiq; Branko Komatina etj.

Vrasjet “politike”, në duar të EULEX-it dhe të Prokurorisë Speciale

Kanë kaluar 12 vjet kur menjëherë pas përfundimit të luftës në Kosovës filloi eliminimi i shumë personave, shumica e të cilëve zyrtarë të partive politike, vrasje këto të cilat sot e asaj dite kanë ngelur mister për opinionin kosovar. Këto raste, të kualifikuara si vrasje politike, nga duart e Policisë dhe Prokurorisë së UNMIK-ut, pas përfundimit të këtij misioni, kanë kaluar në duar të prokurorëve të misionit të EULEX-it dhe atyre të Prokurorisë Speciale të Kosovës. Zyrtarë të misionit të EULEX-it në Kosovë, duke mos dashur të japin detaje rreth asaj se deri ku kanë arritur hetimet e këtyre vrasjeve, kanë pranuar se prokurorë të EULEX-it janë duke u marrë me këto lëndë. Zëdhënësi i EULEX-it, Blerim Krasniqi, ka pohuar se një numër i vrasjeve të pasluftës në Kosovë janë duke u hetuar nga prokurorët e EULEX-it. “Lëndët nga UNMIK-u janë transferuar te prokurorët e EULEX-it. Një numër i tyre gjendet në Prokurorinë Speciale të Kosovës, dhe prokurorët nga PSRK-ja janë duke hetuar disa raste të vrasjeve të pasluftës”, ka pohuar Krasniqi. Ai nuk ka dhënë ndonjë detaj nëse këta prokurorë janë në përfundim të ndonjërës prej këtyre lëndëve dhe rreth asaj se nëse mund të pritet ndonjë ngritje e aktakuzës nga gjitha këto lëndë të këtyre vrasjeve që i posedojnë prokurorët ndërkombëtarë.

EULEX-i t’i zbardhë rastet

Avokati Tomë Gashi pohon se EULEX-i duhet t’i marrë më seriozisht rastet e vrasjeve të pasluftës dhe të mos arsyetohet vetëm me hetimin e rasteve të krimeve të luftës. “Do të duhej të merreshin seriozisht këto raste, sepse nëse EULEX-i ka ardhur këtu për të ndikuar në sundimin e ligjit dhe të drejtësisë dhe nëse nuk merret me rastet e profilit të lartë, me rastet e quajtura raste të ftohta, të cilat kanë mbetur me decenie pa u zbuluar, atëherë ata nuk po merren me çështje serioze. Nuk është e pamjaftueshme që EULEX-i të përmendet vetëm për raste të krimeve të luftës, por ata do të duhej që të merren seriozisht edhe me krimet ordinere, që janë mjerisht vrasjet”, ka pohuar Gashi. Sipas tij, është e pakuptueshme që lehtësia e të përmendurit të vrasjeve në Kosovë të jetë kaq e lehtë, pasi do të duhej të jetë e trishtuar kur përmenden rastet e dhjetëra të vrarëve, autorët e të cilëve ende nuk dihen. Ai pohon se do të ishte mirë që misioni i EULEX-it të deklarohet se në çfarë faze kanë rritur hetimet për raste të caktuara, apo janë duke u hetuar.“Besoj se nëse ata kanë prova të mjaftueshme nuk kanë kurrfarë arsye që të mos ngrehin akuza të caktuara, mirëpo akuzat do të ishte e nevojshme të ishin të bazuara në ligj dhe në fakte dhe jo në thashetheme”, shprehet avokati Gashi.

Ai ka thënë se rastet e vrasjeve, të cilat kanë ndodhur në kohën menjëherë pas luftës, posaçërisht ato vrasje që janë kualifikuar si vrasje politike, përveç dhimbjeve që u janë shkaktuar familjarëve të viktimave, të cilët dikush i ka vrarë për arsye të cilat nuk dihen, shkaktojnë edhe një turbulencë tepër të madhe tek popullata e Kosovës, sepse së paku një pjesë e mirë e popullatës së Kosovës të gjitha ato vrasje, posaçërisht të zyrtarëve të partive politike, janë konsideruar si vrasje politike.“Mendoj se i gjithë opinioni kosovar është i mendimit që vrasësit duhet sa më shpejt të zbulohen dhe të dalin para gjykatave për t’u gjykuar. Unë vlerësoj se askush i cili pretendon që e do shtetin e Kosovës nuk qëndron prapa teorisë se vrasësit janë persona të cilët nuk mund të zbulohen”, ka thënë avokati Gashi.

Makthet e luftës në Kosovë

28 marsi vazhdon të krijojë shumë makthe dhe të risjellë kujtime të këqija në Podujevë.

Në vitin 1999, një prej masakrave më të mëdha të Luftës së Kosovës ndodhi pikërisht në këtë qytet, kur njësitë e policisë speciale, të quajtur “Skorpionët”, ekzektuan 14 gra dhe fëmijë.

Në një ekspozitë që të kujton ato të famshmet që organizohen për Holokaustin, tre nga pesë të mbijetuarit, Saranda, Jehona dhe Fatosi vendosën të sjellin në vëmendje ngjarjen e kobshme të ilustruar me foto dhe detaje të tjera nga ajo ditë.

Saranda Bogujevci, e cila humbi atë ditë tetë antarë të familjes së saj, ishte e pranishme në studion e “Pasdites”.

“Lufta nuk duhet të harrohet, kjo është shumë e rëndësishme për historinë dhe të ardhmen e Kosovës. Si familje kemi mposhtur dhembjen për ta bërë këtë dhe çështjen tonë e kemi përcjellë edhe në media të huaja”.

Ajo ishte fare e re kur familja dhe të gjithë njerëzit që kishte dashur ndonjëherë u shuan nga plumbat e paraushtarakëve serbë. “Isha 13 vjeçe… Ishte dita e Bajramit kur ndodhi ngjarja. Policia serbe hyri në banesën tonë, na larguan ga shtëpia dhe na çuan tek oborri i një komshie, ku kanë filluar të qëllojnë në drejtimin tonë. Unë jam plafgosur me 16 plumba, Jehona me 11, nërsa Liria mbeti e plagosur në fyt dhe për tetë muaj me radhë hante nëpërmjet një tubi në stomak. Fatosi e Genci, dy të mbijetuarit e tjerë, u plagosën në këmbë”, thotë Saranda, për ditën që ndryshoi përgjithmonë jetën e sa.

“Unë humba tetë antarë të familjes, Nënën me dy vëllezër, xhaxhain, vajzën e tij, gjyshen, hallën dhe nusen e saj. Familja e Enver Duriçit, fqinjëve tanë, u shua komplet. Atij i vranë, prindërit, gruan dhe katër fëmijë, më i vogli dy dhe më i madhi 14 vjeç”.

Ekspozita që tashmë po shfaqet në Tiranë, është shumë e rrallë në llojin e saj. “Fillimisht, ishte galleria kombëtare në prishtinë, ajo që hapi ekspozitën tonë gjatë vitit të shkuar. E pamë të arsyeshme që prezantimi të behej në Kosovë, sepse atje ka ndodhur kjo masakët dhe sepse atje duhet të kujtohet më shumë. Ndonëse historia jonë ka qenë e njohur në Kosovë, ekspozita ka shërbyer për të treguar detaje të shumta që askush nuk i ka ditur”, rrëfen Saranda.

“Emocionalisht… Është shumë e vështirë, por dhomën e kemi lënë ashtu siç ishte në momentin kur ndodhi masakra. Kemi lënë një video, të vetmen që nuk u shkatërrua, që tregon se si festonim të gjithë Vitin e Ri 1990, kur unë isha vetëm pesë vjeç. Kemi orën e motrës që ngeli kur e vranë, bluzën e Gencit me vrimën ku hyri plumbi dhe njollën e gjakut, trungun e familjes dhe fotografitë e asaj që ndodhi”.

Pas Tiranës, hapi i radhës do të jetë dërgimi i ekspozitës në Beograd. “Nisma jonë është pritur shumë mirë, në kuptimin që e kanë përkrahur dhe janë shprehur mirënjohës që e kemi krijuar. Hapi i radhës, do të ekspozohet në Beograd, sepse ata ende nuk e pranojnë që këto gjëra kanë ndodhur me të vërtetë në Kosovë”.

Ngutja e Qeverisë së Kosovës për fusnotë...me 1244 dhe mendimin e GJND-së

Nga Flori Bruqi

Pas pajtimit të Qeverisë që Kosova të përfaqësohet në nismat rajonale me fusnotë, zyrtarë të institucioneve të vendit thonë se Kosova do të marrë “shpërblim” një pako stimuluese nga Bashkimi Evropian (BE), përfshirë liberalizimin e vizave dhe marrëdhëniet tregtare me BE-në.

Shefi i ekzekutivit të Kosovës, Hashim Thaçi në takimin e radhës të Këshillit Ndërministror për Integrimeve Evropiane, deklaroi se brenda një periudhe kohore, Kosova do të marrë udhërrëfyesin nga Bashkimi Evropian (BE).

Thaçi tha po ashtu se integrimi evropian është një përkushtim i të gjitha institucioneve të vendit.

“Qeveria e Republikës së Kosovës mbetet e përkushtuar që të plotësojë të gjitha kushtet e procesit të liberalizimit të vizave në afat rekord, pas pranimit të udhërrëfyesit. Në bashkëpunim me Komisionin Evropian, presim që udhërrëfyesi t’í dorëzohet qeverisë gjatë muajve në vijim. Në bashkëpunim me partnerët tanë ndërkombëtarë, vazhdon koordinimi intensiv lidhur me anëtarësimin e Kosovës në Bankën Evropiane për Rindërtim dhe Zhvillim dhe në Bankë Evropiane për Investim”, deklaroi Thaçi.

Nga ana tjetër, drejtoresha e Fondacionit Kosovar për Shoqëri Civile, Venera Hajrullahu, njohëse e integrimeve evropiane, tha se udhërrëfyesi për liberalizimin e vizave mund të merret brenda një periudhe të shkurtë kohore, gjë që sipas saj, marrja e këtij dokumenti është tejet i vonuar.

“Dhënia e udhërrëfyesit për liberalizimin e vizave është e stër-vonuar. Kjo vonesë është e paarsyeshme dhe ndikon negativisht në dinamikën e dialogut për liberalizim të vizave. Për më tepër, e ekspozon Kosovën në ashpërsimin e kushteve për liberalizim të vizave bazuar në përvojën e vendeve tjera të rajonit, zhvillimet brenda vet BE-së e të tjera. Për më tepër, e vendosë Kosovën para një procesi më të vështirë se vendet tjera të rajonit, në kohën kur ajo gjithsesi ballafaqohet me një proces të integrimit evropian të rënduar nga mosnjohja e 5 vendeve anëtare të BE-së”, u shpreh Hajrullahu.

Që moti zyrtarët qeveritarë, procesin e liberalizimit e kanë ndërlidhur me dialogun Prishtinë - Beograd, duke e cilësuar nisjen e dialogu për viza si shpërblim për rezultatet e treguara në bisedimet më palën serbe.

Venera Hajrullahu tha se kjo ndërlidhje është e pabazë dhe e dëmshme.

“Udhërrëfyesi për liberalizim të vizave në asnjë mënyrë nuk mund të konsiderohet si iniciativë apo shpërblim në kuadër të dialogut Kosovë - Serbi, dhe as si avancim i relacioneve Kosovë - BE, sepse formalisht nuk ndikon aspak në avancimin e marrëdhënieve kontraktuale, si një objektiv strategjik minimal i Kosovës dhe atë në afat të shkurtë”.

“Dialogu për liberalizim të vizave, i bazuar në një udhërrëfyes që i bën transparente edhe kushtet, edhe vlerësimin e progresit të Kosovës në këtë drejtim, ndikojnë pozitivisht në reformat evropiane në vend, por edhe në menaxhimin e pritjeve të qytetarëve në raport me lëvizjen e lirë në kuadër të hapësirës Shengen”, tha Hajrullahu.

Ajo theksoi rëndësinë që pala kosovare, sa më parë ta ketë në duart e veta udhërrëfyesin për liberalizim vizave për të dalë nga, siç tha ajo, izolimi aktual i qytetarëve të Kosovës.
Sido që të jetë, kryeministri Thaçi tha se Kosova ka një qëllim dhe një vizion të vetëm, e ai është anëtarësimi në Bashkimin Evropian (BE).

Ai pohoi se perspektiva evropiane e Kosovës në anëtarësim në Bashkimin Evropian (BE) është konfirmuar në vazhdimësi në të gjitha nivelet.

“Ne jemi të përkushtuar që të punojmë me zotësinë më të madhe, me përkushtimin më të madh, që të arrijmë sa më shpejtë dhe suksesshëm këtë qëllim. Ne kemi perspektivë të sigurt evropiane, sepse jemi duke punuar maksimalisht për implementimin e të gjitha reformave demokratike”, u shpreh Thaçi.

Riatdhesimi, ri-integrimi, menaxhimi i integruar i kufijve, siguria e dokumenteve të udhëtimit, lufta kundër korrupsionit dhe krimit të organizuar, vlerësohet të jenë kushtet kryesore të cilat duhet të përmbushen nga pala kosovare lidhur me liberalizimin e vizave.

Pas paqartësive disa-javore rreth përfaqësimit të Kosovës në forumet dhe nismat rajonale, Prishtina zyrtare është shprehur në mbështetje të një modeli ku do të merrej parasysh edhe rezoluta 1244 e Këshillit të Sigurimit të Kombeve të Bashkuara-siç kishte insistuar Serbia, por edhe Deklarata e shpalljes së pavarësisë së vendit dhe mendimi i Gjykatës Ndërkombëtare të Drejtësisë (GJND) për ligjshmërinë e aktit të shpalljes së pavarësisë.

Për zhbllokimin e ngërçit të deritashëm rreth kësaj çështjeje ka folur edhe kryeministri i Kosovës, Hashim Thaçi. Ai citohet të ketë thënë se modeli aktual për përfaqësimin e Kosovës në forumet rajonale është i balancuar meqë merr parasysh dy realitetet ekzistuese-atë të Kosovës së pavarur dhe atë të Serbisë që nuk e njeh shtetësinë e saj.

“Në bashkëpunimin regjional, në të njëjtën kohë, Kosova do të përfaqësohet me Deklaratën e Pavarësisë, pra do të merret parasysh Deklarata e Pavarësisë së Kosovës e 17 shkurtit 2008, gjithashtu opinioni i Gjykatës Ndërkombëtare të Drejtësisë (GJND) që rikonfirmon edhe ndërkombëtarisht pavarësinë e Kosovës dhe rezoluta 1244 që njeh dhe garanton integritetin territorial të Republikës së Kosovës dhe prezencën e NATO-s në Kosovë”, u shpreh kryeministri Thaçi.

Nga Bashkimi Evropian është sinjalizuar tashmë se raundi i ardhshëm i dialogut Prishtinë-Beograd do të mbahet në javën që vjen me shpresën që, deri atëherë, të gjendet një zgjidhje e pranueshme për të dyja palët rreth bashkëpunimit rajonal.

Deri vonë, në opinionin publik patën qarkulluar ide të ndryshme për mënyrën e përfaqësimit të Kosovës në nismat rajonale. Thuhej se në këto nisma Kosova do të përfaqësohej pa fjalën “Republikë” dhe me një fusnotë që do të përmbante disa sqarime për Kosovën.

I pyetur se a është pajtuar pala kosovare për heqjen e fjalës “Republikë” nga përfaqësimi i vendit në këto organizime, kreu i ekzekutivit të Kosovës u shpreh:

“Për ne nuk kanë qenë me rëndësi formulimet dhe simbolikat. Për ne është me rëndësi agjenda evropiane, përshpejtimi i pakos evropiane për Republikën e Kosovës”.

Përmirësimi i marrëdhënieve me Kosovës i ishte përmendur, në dhjetor të vitit të kaluar, Beogradit si parakusht për marrjen e statusit të vendit kandidat për anëtarësim në Bashkimin Evropian. Vendimi për këtë çështje pritet të merret në fillim të muajit të ardhshëm, por kryeministri Thaçi shfaqi shpresën se pas zhvillimeve diplomatike të së shtunës edhe për Kosovën pritet të ketë përshpejtim të agjendës evropiane.

“Ka nj rritje të vetëdijesimit në domosdoshmërinë e lëvizjes së shpejtë të Kosovës drejt agjendës evropiane. E theksoj se Brukseli, padrejtësisht, ka pasur hezitime në ofertën evropiane për Kosovën. Kosovarët janë evropianët më të rinj; kanë merituar dhe meritojnë lëvizje më të shpejtë sepse kemi implementuar agjendë të rëndësishme evropiane”, theksoi ai.

Megjithëkëtë, nga Serbia nuk ka ende ndonjë sinjal për përqafimin eventual të modelit të përmendur nga kryeministri Thaçi.

Paraqitja e modelit në fjalë erdhi pas presioneve të shumta që Bashkimi Evropian (BE) dhe Uashingtoni zyrtar u bënë palëve të përfshira në dialogun e ndërmjetësuar nga BE-ja.

Kryetari i Kuvendit Jakup Krasniqi e ka quajtur të ngutshëm veprimin e Qeverisë së Kosovës që të pranojë që në fusnotë të përfshihet edhe rezoluta 1244.
Pas mbjedhjes së sotme të Kryesisë së Kuvendit ai tha se Qeveria nuk duhet të ngutet në vendimet që merr, sepse ende nuk dihen prapaskenat e këtyre vendimeve. Seanca e ardhshme e Kuvendit të Kosovës do të mbahet më 1 mars 2012.

Lideri I LDK-së ka reaguar ashpër sot në një Konference për shtyp mbajtur në Prishtinë lidhur me qëndrimin e kryeministrit të Kosovës Hashim Thaçit për përfaqësim rajonal të Kosovës.
Lidhja Demokratike e Kosovës merr me shqetësim lajmin për kompromisin e bërë nga kryeministri Thaçi, që Kosova, në forumet rajonale, mos të përfaqësohet si Republikë, por në vend të kësaj të shtohet një fusnotë, e cila i referohet edhe Rezolutës 1244. LDK-ja beson fuqishëm se një qëndrim i tillë përfundimisht betonon neutralitetin ndaj statusit. Kryeminstri Thaçi mundohet të manipulojë opinionin, duke theksuar se Kosova në të njëjtën kohë do të përfaqësohet me një fusnotë që përveç Rezolutës 1244 i referohet edhe në Mendimit Këshilldhënës të GJND-së dhe Deklaratës së Pavarësisë së Kosovës. LDK-ja konsideron se vetë pranimi që Kosova të paraqitet pa ‘Republikë’ dhe me fusnotë (me çfarëdo përmbajtje qoftë ajo) paraqet denigrim të pozitës kushtetuese të Kosovës si Republikë e pavarur dhe sovrane dhe e barabartë me shtetet e tjera.

LDK-ja beson se heqja dorë nga Republika paraqet heqje dorë nga elemente kushtetuese të shtetësisë dhe ky vendim mund t’i ndihmojë vetëm Serbisë në rrugën e saj drejt statusit të kandidatit për anëtarësim në BE, ndërsa kompromisi, që është në dëm të Kosovës, po bëhet pikërisht për shkak se Serbia nuk pranonte të qëndronte në të njëjtat salla ku merrnin pjesë edhe përfaqësuesit e Kosovës.

Kryeministri Thaci, rreth dy javë më parë, pati thënë se kurrë nuk do të heqë dorë nga përfaqësimi si ‘Republikë’, ndërkaq tani e konsideron përfaqësimin në këtë nivel si një ‘formulë dhe simbolikë të parëndësishme’. LDK-ja ia rikujton z.Thaçi se pikërisht për këtë Republikë, që ai e quan simbolikë të parëndësishme, populli i Kosovës sakrifikoi me shekuj. Prandaj, ne e kundërshtojmë çdo lloj përfaqësimi ndryshe nga ai që është i paraparë në Kushtetutën e vendit.

Ne mendojmë se agjenda evropiane e Kosovës nuk shtyhet përpara duke bërë kompromise në dëm të shtetësisë, por duke plotësuar kushtet e nevojshme për këtë proces, që ndër të tjera përfshin luftimin e krimit të organizuar dhe të korrupsionit.

LDK-ja po ashtu ia kujton Qeverisë Thaçi se gjatë kohës sa politika e jashtme udhëhiqej nga LDK-ja, Kosova ishte e barabartë në forumet rajonale dhe evropiane sipas modelit të quajtur “Gymnich”. Përkundër presioneve të mëdha, LDK-ja asnjëherë nuk ka pranuar që Kosova të paraqitej me fusnotë apo e pabarabartë me pjesëmarrësit e tjerë.

Pjesëmarrja me këtë model krijon precedent të rrezikshëm, meqë kjo mund të rezultojë me përfaqësim të Kosovës me fusnotë edhe në forume të tjera të niveleve më të gjera dhe më të larta. Për më tepër, kjo ka hapur rrugë që Kosova, në çdo anëtarësim në organizata ndërkombëtare në të ardhmen, të jetë e përfaqësuar me fusnotë në vend të emrit të saj kushtetues. Gjithashtu, duke pasur parasysh se pjesa dërrmuese e iniciativave rajonale janë nën obrellën e BE-së, kjo e detyron Kosovën që edhe në raport me BE-në të paraqitet me këtë model. Përfundimisht, kjo do të ketë efekte negative në njohjen e pavarësisë së Kosovës nga shtete të tjera, meqë, me këtë qëndrim, edhe vetë Kosova e pranon se nuk është anëtare e barabartë me shtetet e tjera, thuhet në reagim të kryetarit të LDK-së Isa Mustafa.

Aleanca për Ardhmërinë e Kosovës, thotë se me këtë marrëveshje, Qeveria po heq dorë nga obligimet e saja kushtetuese.

“Ne jemi kundër këtij vendimi, sepse kjo nënkupton heqje dorë nga obligimet kushtetuese që i ka Qeveria e Kosovës. Por, po e themi qartë se sa më shpejtë të largohet kjo Qeveri, aq më shpejtë fillon ndryshimi pozitiv në Kosovë”, thotë Burim Ramadani.

Lëvizja Vetëvendosje, e ka quajtur kompromisin në kundërshtim me Kushtetutën e vendit. Kryetar i Grupit Kuvendar të Vetëvendosjes, Visar Ymeri, tha se heqja e republikës është zhbërje e pavarësisë.

“Në vend që në katër vjetorin e shpalljes së pavarësisë të krenohemi me sovranitetin e arritur, ekonominë e zhvilluar dhe mirëqenien e përmirësuar, kryeministri Thaçi po e shpall heqjen e republikës”, potencoi ndër të tjera Ymeri.

"Ditë më parë, kryeministri i Kosovës tha që nuk do të hiqet fjala Republikë nga emërtimi i shtetit tonë dhe se nuk vijnë në shprehje fusnotat dhe Rezoluta 1244. Dje, ai e deklaroi saktësisht të kundërtën. Qartazi kemi të bëjmë me një kryeministër jo serioz dhe të pasinqertë," thanë më tej përfaqësuesit e Vetëvendosjes.

Ata më tej thanë se kryeministri i Kosovës duhet ta tërheqë këtë deklaratë të tijën. Qeveria e Kosovës nuk duhet ta pranojë këtë qëndrim disfatist të kryeministrit. Ky qëndrim personal i kryeministrit nuk është vendim i qeverisë së Kosovës dhe nuk rrjedh nga ndonjë mbledhje e qeverisë së Kosovës.