Mendimi në ecje

ALBIN KURTI





Arbën Xhaferi e kishte për qejf një thënie të Umberto Eco-s për politikën si mendim në ecje. Siç je duke ecur, thoshte Arbëni dhe qeshej, ta vënë mikrofonin përpara dhe duhet të flasësh. Qesheshim të gjithë që ishim me të. Arbëni kishte njëfarë sikleti të brendshëm se çfarë iu desh politika. Kishte një pendim për veten në politikë por edhe një pasion për politikën kombëtare. Ky tension është vetëmohimi. Pa këtë tension nuk do ta njihnim Arbën Xhaferin si politikan. Me këtë tension, Arbën Xhaferi ishte më shumë se politikan. Përmes kësaj distance kritike ndaj politikës ai ishte politikan mbi politikën. Dhe, përmes këtij mohimi të politikës ai ia garantonte substancën asaj.

Arbën Xhaferi ka hyrë me shumë dije në politikë dhe ka prodhuar shumë dije në politikë. Sepse mendimi i tij ka qenë mendim në ecje, mendim që nuk ndalej asnjëherë. Sëmundja që e kaploi njëmend e pasivizoi atë fizikisht, porse mendja e tij u bë më dinamike se kurrë më parë. Ashtu sikurse që në trupin e ngurtë ziejnë pafund atome e grimca tjera me shpejtësi marramendëse, ngjashëm në siluetën e ngadalësuar të Arbën Xhaferit punonte mendja e tij krijuese. Ndonëse i kufizuar dhe i dërrmuar nga Parkinsoni, shkrimet më të mira dhe më të fuqishme të Arbënit ishin pikërisht ato të dekadës së fundit të jetës së tij.

Arbën Xhaferi ka lënë një trashëgimi të pasur dhe ka dhënë një kontribut të paçmuar në politikën kombëtare, mirëpo ai kishte një kapacitet me potencial në rritje që vdekja e tij na e rrëmbeu. Kemi aq shumë tekste e intervista të vlefshme të tij, porse kemi edhe shumë tekste e intervista të tjera të cilat duke mos mundur më t`i bëjë ai, s`i bën dot askush tjetër. Vepra e Arbën Xhaferit është shumë më e madhe sesa jeta e tij. Ama po të rronte edhe ca më gjatë, kjo vepër do të rritej edhe shumë më tepër. Vdekja nuk e mori Arbënin në perëndim të intelektit të tij, por atëherë kur ai po ndriçonte me tërë shkëlqimin e mundshëm. Kjo është arsyeja pse me Arbën Xhaferin fituam aq shumë që e patëm dhe humbëm po ashtu shumë që s`e kemi më.

Të gjithë politikanët kanë mendime. Mendime kanë shumë politikanë. Porse të menduar kanë fare pak politikanë. Arbën Xhaferi të mrekullonte me të menduarit e tij. Vështirë të gjesh ndër shqiptarë politikanë të tjerë, e sigurisht jo vetëm politikanë, që nxjerrin aq shumë margaritarë teksa mendojnë me zë për një çështje a temë të caktuar. Në njërën anë, Arbën Xhaferit nuk ke mundur t`ia ndërrosh mendjen meqë i kishte gjërat të menduara mirë, ndërsa, në anën tjetër, të menduarit e tij të atypëratyshëm ishte brilant si i askujt tjetër. Ecja e mendimit të tij ishte e jashtëzakonshme dhe fascinuese.

Arbën Xhaferi ka qenë më shumë filozofik sesa teorik, më shumë politik sesa ideologjik. Në filozofi, më parë se Platonin e donte Aristotelin, më shumë se Hegelin e donte Nietzschen. Kurse në politikë ishte më pranë Platonit e Hegelit sesa Marksit. Arbën Xhaferi për socialistët ishte tepër liberal, e për liberalët ishte tepër konservator; për konservatorët ishte tepër postmodern, e për postmodernët ishte tepër romantik. Por gjithmonë, dhe gjithnjë e më shumë, ai ishte politikan i fuqishëm i kombit shqiptar që kombin shqiptar e donte të fuqishëm në politikë.

Porosia e Arbën Xhaferit është se Rilindja Kombëtare Shqiptare dhe Lidhja Shqiptare e Prizrenit nuk kanë dhe as që kanë nevojë të kenë alternativë. Bashkimin kombëtar të shqiptarëve ai e shihte si kauzë të drejtë dhe të dobishme si nga këndvështrimi kulturor dhe ekonomik, po ashtu edhe nga ai politik e historik. Arbën Xhaferi thoshte që shqiptarët për ta ndryshuar gjendjen e tyre nuk duhet të ndryshohen ata vetë si shqiptarë që janë. Ndryshimi i situatës së shqiptarëve bëhet duke mos ndryshuar shqiptarët, duke mbetur shqiptarë, duke u bërë e ribërë përherë shqiptarë.

Përgjatë historisë shqiptarëve u janë ofruar solucione nga më të ndryshmet prej të gjitha anëve që ta lënë anash identitetin dhe përkatësinë e tyre, gjuhën e traditën, flamurin e kujtesën kolektive, sepse ashtu përfitojnë paqen dhe mirëqenien. Shqiptarët përgjithësisht nuk ranë asnjëherë në këtë kurth, madje edhe atëherë kur shumica e politikanëve të tyre sharronin thellë. Sot, kur kurthat e tilla vetëm sa ndërrojnë formë për t`u riaktualizuar më kollaj, porosia e Arbën Xhaferit bëhet veçse më e rëndësishme.

Arbën Xhaferi eci dhe mendoi tërë jetën. Tash, gjersa ne ecim, duhet ta kujtojmë me shumë mall njeriun që mendoi aq shumë për të gjithë neve. Ta kujtojmë duke e lexuar dhe duke e mësuar atë. Vepra e Arbën Xhaferit pa dyshim se do të jetë frymëzuese dhe inspiruese për të gjithë neve dhe brezat që do të vijnë pas nesh, për neve si qytetarë e si politikanë, si atdhetarë e si njerëz.

Shteti kunder njeriut

MENSUR ZHABARI

Ngritja e çmimeve të bukës, naftës, energjisë elektrike, furnizimi jo i kënaqshëm me ujë të pijshëm e të pastër, madje numri i madh i të papunëve, janë duke ndikuar negativisht në përsosjen jetësore të shoqërisë sonë moderne. Tash e sa vjet, kosovarët mundohen t’u bëjnë ballë këtyre problemeve, por e kotë. E gjitha është duke ndodhur për shkak politikes së gabuar, ku popullin e vetë është duke e përdor si mjet përfitimesh për nevoja të ndryshme personale, e jo si subjekt për te arritur qëllime. Dhe kjo po na çon drejt një skllavërisë qytetare!

Njeriu si qenie politike është pjesë e qytetarisë aktive të një vendi, ku jeton e vepron aty. Është e nevojshme dhe e domosdoshme të mendojë, të mbajë përgjithësi etike se kë vendosë të përzgjedhë në udhëheqjen e shtetit të tij, në mënyrë që ne si shoqëri politike të kemi një udhëheqësi, e cila do t’i përfaqësojë interesat dhe vullnetin e përgjithshëm të të gjithë qytetarëve, në përgjithësi.

Ne, si një shoqëri demokratike, ku udhëheqësit i zgjedhën vetë për të mirën e përgjithshme të shoqërisë, duket se kjo përzgjedhje nuk ke edhe aq e qëlluar, adekuate, pasi që elita politike po u kushton vërtetë shumë atyre që vet e zgjodhën. Qytetarët paguajnë rrymën. Rrymë s’kanë! Paguajnë ujin. Ujë s’kanë! Eh, çfarë ka i gjori, populli ynë? Këto, dhe probleme të tjera, tregojnë qartë se diçka nuk është ka funksionon ashtu si duhet dhe na bën të mendojmë se për kënd është ngritur shteti e në shërbim të kujt funksionon sot?

Shteti është në shërbim të popullit, dhe si i tillë shërben për nevojat e kërkesat e popullit. Dhe jo populli është në shërbim të një elite të caktuar njerëzish, siç po ndodh tani në Kosovë. Qytetari paguan taksat e të gjitha shërbimet e tjera, ndërsa shteti as që përmbush nevojat elementare të tij. Kjo tregon se qytetari për shtetin, në këtë rast, është skllav. Skllav modern, pavarësisht që punon e paguan taksat e shtetit. Siç vërehet, as këto nevoja elementare, shteti i Kosovës, nuk arrin që t`i përmbushë për qytetarët e vetë. Vërtetë, është për të ardhur keq nga spektri politik i Kosovës, se si vazhdon të manipulojë me paranë e popullit, ku shumica e tyre paguajnë taksat, e mundohen që brenda kushteve ekonomike që kanë t`i përmbushin të gjitha obligimet ndaj shtetit. Kurse, udhëheqja shtetërore, nuk po mund t’i plotësojë as kërkesat e saj minimale.

Atëherë, mua si qytetar më shtyn të mendojë: vallë, pse ne i paguajmë taksat ndaj këtij shteti? Siç dihet, qytetarët tanë taksat i paguajnë që shteti t`i menaxhojë dhe t`i shpenzojë paratë publike për të përmirësuar gjendjen ekonomike e sociale të tyre, t`i ofrojë qytetarit siguri e drejtësi, në funksionimin e gjykatave, si dhe në luftimin e krimeve, në përputhje me rregullat që janë të parapara me ligjet e shtetit, lirinë e lëvizjes. Megjithatë, ky përmirësim i standardit jetësor ende s’po ndodh. Kjo na bën të kuptojmë se paratë e qytetarëve të Kosovës po shfrytëzohen (manipulohen), për përfitime personale të elitave e individëve të caktuar, që u zgjodhën nga vetë populli. Kjo mospërgjegjësi ndaj qytetarëve, dhe manipulimi që shteti ua bën qytetarëve të saj, duke i shfrytëzuar si mjet për përfitim personal.

Ndërsa, lërja anash e pjesës tjetër tregon qartë se Kosova qëndron në një situatë jashtëzakonisht të vështirë, me një udhëheqje e cila qytetarin e trajton si mjet për përfitim, e jo si qëllim për krijimin e kushteve, për një standard më të mirë jetësor.

Pushteti është në shërbim të qytetarëve: "Qeverisja e popullit, nga populli, për popullin", pohonte Abraham Linkoln. Pra, shteti është në shërbim të popullit dhe si i tillë shërben për nevojat e kërkesat e popullit, e jo populli në shërbim të një elite të caktuar njerëzish, ku populli është në shërbim të kësaj elite. Qytetari paguan taksat e të gjitha shërbimet tjera, e shteti nuk përmbush as nevojat elementare të tij.

Në periudhën e feudalizmit bujkrobërit punuan tokat për të siguruar ekzistencën e tyre. Atë prodhim që e kishin arritur detyroheshin që një pjesë të caktuar ta ndanin për feudalin, i cili vazhdonte të shtonte pasurinë e tij dita-ditës, duke marrë nga prodhimet e bujkrobërve. Në këtë mënyrë ndodh edhe tani në periudhën moderne, ku qytetari nga qeveria përdoret si mjet për të paguar taksat dhe pasuria e disa politikanëve dita-ditës shkon duke u rritur. Pasurim në kurriz të qytetarëve të saj!

Kosova pas-Ahtisarit, e pavarur apo federatë ?!

ARDIAN ZEJNAJ



Përfundimi i mbikëqyrjes së pavarësisë së Kosovës nga ana e bashkësisë ndërkombëtare, është tregues se objektivat e Planit të ish-presidentit finlandez, Martih Ahtisari, janë "përmbushur", duke e "dërguar" këtë Plan në arkivat e historisë. Kjo do të thotë se nga 11 shtatori 2012, në Kosovë do të krijohet një gjendje e re politike dhe juridike, ajo post-Ahtisari. Më fillimin e kësaj epoke, nënkuptohet se palët do të kenë edhe obligime të reja të cilat, sado që po mohohet publikisht, privatisht po pranohet nga Qeveria e Kosovës dhe ajo e Serbisë, si kohë për një betejë të re diplomatike, e cila do të vazhdojë nga ku kishte mbetur më 18 shkurt 2008, mbi urën e lumit Ibër.



Serbia do të provojë që status-quon trembëdhjetëvjeçare në veri ta shndërrojnë në një gjendje juridike dhe politike të favorshme për serbët (në një lloj autonomie), siç do të angazhohet edhe Kosova, që këtë status-quon ta "shkrijë" nën autoritetin e Kushtetutës së Republikës së Kosovës. Përtej këtij angazhimi apo synimi, nuk ka asnjë arsye që Qeveria e Kosovës të provojë të manipulojë qytetarët e Kosovës se me organizime të festave në Prishtinë, kemi arritur "pavarësinë e plotë" të vendit tonë. Në vend të kësaj, pas 10 shtatorit 2012, institucionet e Kosovës do të jenë përgjegjëset kryesore për gjithë çfarë do të ndodhë më pastaj në dhe përreth vendit tonë (minus veriu i vendit).

Për të pasur pavarësi të plotë dhe sovranitet mbi tërë vendin, Kosova duhet që ta ndryshojë gjendjen e pas 18 shkurtit 2008 në veri, siç do të duhet të ndryshojë në gjithë Kosovën edhe gjendjen juridike dhe politike të vendosur në vitin 1999, mbi bazën e Rezolutës 1244 të KS të OKB-së. Kjo për faktin se, si Plani i Ahtisarit, ashtu edhe Rezoluta 1244, në Kosovë kanë vendosur apo zgjatur një lloj moratoriumi në raportet mes shumicës shqiptare dhe pakicës serbe, ndërsa që Veriun e kanë shndërruar në një "konflikt të ngrirë", ku serbët dhe shqiptarët kanë vazhduar t`i mbrojnë pozicionet e "fituar" pas 12 qershorit 1999, përkatësisht 18 shkurtit 2008.

Prandaj, edhe insistimi i ri i bashkësisë ndërkombëtare për një proces të ri negociator mes Kosovës dhe Serbisë, vetëm sa konfirmon këtë realitet dhe na dëshmon se as Rezoluta 1244, dhe as Plani i Ahtisarit nuk e kishin zgjidhur statusin përfundimtar të Kosovës! Të dy këto dokumente më shumë kanë shërbyer si korniza juridike dhe politike brenda së cilave, në njërën anë janë ndërtuar dhe kanë funksionuar institucionet e Kosovës dhe në anën tjetër i kanë dhenë hapësirë dhe mundësi Serbisë që në veri të Kosovës të zhvillojë dhe menaxhojë institucione paralele serbe!

Kështu që "njehsimi" i Rezolutës 1244 dhe Planit të Ahtisarit në një "zgjidhje" të vetme dhe gjithëpërfshirëse për Kosovën, nuk do të jetë e lehtë dhe as fitore për Kosovën. Procesi i ri negociator me Serbinë, më shumë sesa pavarësi të plotë për Kosovën, do të mund të sjellë një federalizim të vendit tonë, për shkak se vendi ynë rrezikon të ndahet në dy entitete, pavarësisht sa i madh dhe i fuqishëm do të jetë entiteti serb! Serbët tanimë kanë krijuar një entitetin e tyre kulturor dhe religjioz në Kosovë (me lejen dhe insistimin e Qeverisë së Kosovës), dhe u mungon vetëm edhe ai politik (që pritet të krijohet në Veri), për ta kompletuar federalizimin e Kosovës.

Dhe rrjedhën e lumit tani nuk do të mund ta parandalojnë as klishetë patriotike të partive opozitare në Kosovë, sepse edhe LDK-ja e AAK-ja, ashtu si PDK-ja dhe kryetari i saj Hashim Thaçi, që po kërkojnë më ngulm të përfshijnë sa më shumë aktorë vendorë në këto negociata, kanë qenë në pushtet dhe pjesë e bisedimeve të para katër vjetëve në Vjenë, kur bashkërisht e kanë lenë veriun në duart e Serbisë dhe jashtë Pakos së Ahtisarit dhe Kushtetutës së Republikës së Kosovës! Ndoshta e vetmja parti që ka të drejtë morale të flasë për këtë proces për shkak të kundërshtimit të vazhdueshëm, është Lëvizja Vetëvendosje!, por e cila me gjithë retorikën e fortë kundër një procesi të ri negociator me Serbinë, nuk ka ndonjë ide se si duhet kaluar pushteti i institucioneve të e Kosovës përtej lumit Ibër, përveç kërkesës për përdorim të forcës!

Nëse do të ishte zgjidhja për veriun sot kaq e lehtë, atëherë Hashim Thaçi këtë gjë do ta arrinte më 25 korrik 2011, kur urdhëroi ndërhyrjen e Forcave Speciale të Policisë së Kosovës atje, që dogji këtë mundësi të fundit! Pikërisht se nuk na ka mbetur ndonjë alternativë tjetër për të "shkuar" në veri, po ndodhur procesi i ri negociator, i cili synon t`u japë fund mosmarrëveshjeve politike mes Kosovës dhe Serbisë.

Nëse ka një ide tjetër se si mund të rikthehet veriu nën pushtetin e Prishtinës, le të thuhet sa më parë, por jo duke "shitur" patriotizëm të rremë dhe përsëritur frazat e vjetra, se zgjidhja është brenda Kushtetutës dhe Planit të Ahtisarit, ngase asnjëra nga këto dy dokumente, edhe pas trembëdhjetë vjetëve, nuk i ka dhenë zgjidhje status-quos në veri! Veriu i Kosovës vazhdon t`i bëjë rivalitet Republikës së pavarur të Kosovës!

Zgjedhjet e parakohshme (ndoshta) pastrojnë skenën politike?

       ZEJDUSH   KASTRATI

Kosovës, si asnjëherë më parë, i nevojitet një garniturë dhe klasë, krejt tjetër politike, dhe atë jo vetëm sa i përket ekzekutivit, përkatësisht koalicionit momental qeveritar, por në veçanti Parlamentit, por, patjetër, edhe Presidencës aktuale.

Shkojmë radhazi, dhe nëse bëjmë një analizë më të detajizuar të kësaj qeverie, nuk ka vend për mburrje apo lëvdata, as në sferën e proceseve pozitive zhvillimore, por as në aspektin e rritjes së besimit apo shpresave tek banorët e Kosovës, se e ardhmja e tyre do të jetë më e mirë,apo do të sjellë rezultate, të cilat ka kohë që jemi mësuar vetëm t’i dëgjojmë nëpër prononcime e debate mediale ,dhe atë që nga kryeministri Thaçi, ashtu edhe pothuaj gjithë ministrat e zëvendësministrat e shumtë në numër, të kësaj qeverie,por mos të harrojmë edhe të qeverive të mëhershme .

Kjo qeveri, me Hashim Thaçin në krye, i cili s’ka dilemë për momentin,edhe gjatë këtij mandati të tij të dytë,me lojën që po e zhvillon, ai është i pakontestueshëm dhe pa alternativë, se dikush nga skena aktuale politike kosovare do të mund ta zëvendësojë sa i përket përbërjes së këtij kabineti qeveritar,karakterizohen dhe identifikohen me personalitete e individë, që më tepër janë pjesë të klaneve e grupacioneve të caktuara të interesit,të cilët jo vetëm nga disa media që janë përfolur, si aktorë të aferave të mëdha , në radhë të parë atyre korruptive,falsifikimeve, por edhe sa i përket bagazhit profesional,moral e kombëtar , personaliteti i shumicës së tyre,që nga fillimi, ka qenë mjaft i diskutueshëm dhe kontarverz.

Mbi gjysma e kabinetit nën hetime,me një strukturë minoritare brenda këtij kabineti që nuk reflekton besueshmëri dhe kapacitete progresive,në këto momente, kur Kosova po përgatitet për bisedime politike dhe shumë të rëndësishme me Serbinë, e në veçanti çështja e veriut të Mitrovicës ,kërkohet një seriozitet konsensual,besueshmëri tek liderët, dhe në veçanti, një strukturë e re qeverisëse,më pak e shantazhuar, e cila me një platformë të qartë shkon edhe në këto bisedime, dhe pastaj di çka kërkon,pastaj ka guxim të thotë të vërtetën, edhe para popullit të Kosovës por edhe palës serbe, e faktorit ndërkombëtar.

Krijimi i kooalicioneve të reja qeverisëse,që po përfolet ditëve të fundit, në radhë të parë mes PDK-së e AAK-së, nuk paraqet asgjë të re dhe të mirë për Kosovën në këto momente ,por nëse ndodh atëherë, vetëm se do të arrijë që të instalohen disa figura të reja(nga ata të vjetrit), që botërisht dihet se kush janë edhe nga PDK-ja por edhe AAK-ja, të cilët vetëm se do të plotësonin dëshirat e disa njerëzve të caktuar nga këto dy subjekte politike ,por në veçanti do të plotësonin kërkesat e ndërkombëtarëve dhe palës serbe, të cilëve më së shumti po u ngutet dhe nuk po na kursejnë.

Është vështirë të besohet se kërkesës së Thaçit për një koalicion sa më të gjerë, me pjesëmarrjen edhe të LDK-së,hiq liderit të këtij subjekti më të madh opozitar z. Isa Mustafa, që po e kundërshton fuqishëm për momentin një propozim të tillë, nga ky subjekt politik gjinden me “kallaballëk” edhe ish ministra e politikanë tjerë të LDK-së, që do të përkuleshin e pranonin të jenë ministra në kabinetin e Thaçit,duke u thirrur në radhë te parë në presionin nga ndërkombëtarët, por edhe kinse po e bëjnë këtë në interes të vendit.

Kuptohet,futja në bashkëqeverisje edhe e LDK-së,për Thaçin si kryeministër dhe lider numër një në Kosovë, do të thotë fitore dhe poenë politikë,në radhë të parë tek ndërkombëtarët, dhe në anën tjetër, do të bartte përgjegjësinë, tek të tjerët ,sa i përket vendimeve gjatë bisedimeve politike me Serbinë, dhe do të krijonte hapësirë e mundësi që edhe më tepër të përçante dhe defaktorizonte opozitën, edhe ashtu të përçarë e dërmuar, që nga ardhja e tij në pushtet,e që është shkathtësi e tij e veçantë.

Zgjedhjet e parakohshme,më së shumti hëpërhë i nevojiten Parlamentit,si institucioni më i lartë legjislativ i vendit,por s’ka dilemë se përbërja e kësaj garniture deputetësh është ndër më të dobëtit dhe më të papërgatiturit sa i përket edhe kualitetit dhe debatit profesional kuvendor nga sfera e vendimmarrjes,por gjithashtu, fatkeqësisht, shumica e deputetëve, nga të gjitha subjektet, pjesëmarrëse në Kuvendin e Kosovës, ”aksidentalisht”,janë deputetë falë “vjedhjeve industriale” të zgjedhjeve të fundit,por fatlumnisht pa imunitet.

Ka opinione se faktorit ndërkombëtar, dhe Serbisë, po i ngutet për bisedime me Kosovën, me të vetmin qëllim që sa më parë Serbia të behet pjese e BE-së,por është mirë që ne, si Kosovë, bile një herë të jemi ata që të determinojmë dhe kushtëzojmë edhe bisedimet edhe kalkulimet e të tjerëve ,meqë më me rëndësi është që gjërat të shtyhen për një kohë, por që ato të jenë të përgatitura mirë nga ana jonë, por edhe të përfaqësuara sa më denjësisht.

Mbajtja e zgjedhjeve të parakohshme, për Thaçin nuk paraqesin ndonjë problem të madh,që edhe në këto zgjedhje ai të fitojë dhe të jetë i pari, gjë që edhe nuk ka kush që mund ta rrezikojë atë dhe partinë e tij,pastaj edhe faktori ndërkombëtar ka krijuar raporte të tilla, dhe është bindur se vetëm me Thaçin në krye, proceset që duhet të kryhen mund të bëhen realitet, por “difekti”që Thaçit apo disa “të tjerëve” nuk u konvenon, është se (ndoshta) lista e të zgjedhurve nuk mund të përpilohet nëpër oda dhe të dominohet nga “komandantë lokalë” e njerëz të “nëntokës”,por pozitive më e madhe është se tek popullata krijohet një pasqyrë dhe besim që kurajon dhe jep shpresë, edhe para këtyre proceseve që priten të zhvillohen.

Është shansi i fundit që Hashim Thaçi, si njeriu numër një në Kosovë, përkundër kritikave të mëdha që i kanë drejtuar disa edhe publikisht, dhe po i bëhen edhe në këto momente, jo vetëm nga opozita, por edhe nga disa me të cilët po rrinë e po pinë(por tinëzisht), të pastrojë skenën politike me organizimin e zgjedhjeve të reja,të mbështesë idetë dhe projektet që çojnë proceset përpara, të largojë ata që po pengojnë këto procese, me çka me siguri do të krijonte një klimë të re relaksuese në Kosovë, e cila, vështirësitë dhe të këqijat edhe mund të harrohen,e që është edhe obligim i liderit të mirë të një vendi.

Merre si ta marrësh, PDK-ja e Thaçit ka kohë që është futur në zgjedhje lokale dhe atë fillimisht me Ferizajn, Kaçanikun ku edhe doli fituese, e se shpejti me siguri do vazhdohet edhe me Vitinë, Prizrenin, Lipjanin …andaj edhe zgjedhjet e parakohshme parlamentare do të sjellin vetëm gjëra më të mira dhe do të legjitimonin figura dhe personalitete që mbi të gjitha, në radhë të parë, kanë interesin shtetëror, e pastaj atë personal.

Mos të harrojmë,kaptinë në vete është edhe rasti i presidentes, e që është kryekëput në dorë të Thaçit.

Zhbllokimi i procesit të Ligjit zgjedhor që po kushtëzohet jo vetëm nga LDK-ja por edhe subjekte tjera ,gjithashtu kërkon jo “kokëfortësi”,por në radhë të parë pjekuri,sens e respektim të marrëveshjes e cila është kusht edhe për marrëveshje të ardhshme,por edhe fuqizim apo degradim të personalitetit që ka qenë bartës i kësaj marrëveshjeje.

Kosova ka nevojë për koka të reja në skenën politike, e në veçanti me njerëz që kanë besim e mandat nga populli, i cili fatkeqësisht, deri më tash nuk arriti t’i zgjedhë ata që deshi.

Hashim Thaçi këtë mund ta bëjë…

zkastrati@hotmail.com

"Ne nuk e shesim vendin, nuk e shesim Kosovën se jemi nipat e nipit të hamamit të Hyrës...

MUHARREM    NITAJ

Duhet të jesh shumë i padijshëm, aspak politikan dhe ndoshta pak shqiptar, që sot të mos e kuptosh se bisedimet me Serbinë dhe për veriun nuk mund të jenë zgjedhje e klasës politike të Kosovës. Në këtë pjesë të Kosovës sot dhe tani, "haraju srpske bande" dhe pesë ose gjashtë kryeministrat e deritashëm të Kosovës dhe qeveritë e tyre nuk kanë mundur të bëjnë pothuaj asgjë që Kosova të shtrihet edhe në këtë pjesë. Kanë qenë edhe dhjetëra liderë opozitarë dhe parti, që pos llafeve për atdhe dhe liri, për veriun s`kanë pasur bythë të shkojnë as në veri.

Këtij i thonë patriotizëm me sharki në cicë. "Ne nuk flasim me Serbinë dhe për asnjë gjë". Kësaj i thonë me shitë pallavra e me rrah gjoks në odat e dala mode të katundit. "Ne nuk e shesim vendin, nuk e shesim Kosovën se jemi nipat e nipit të hamamit të Hyrës..."

Nuk besoj që sot ka njeri që ka qejf të flasë e të negociojë me Serbinë për çfarë do qoftë. I kam dëgjuar Hashim Thaçin, Isa Mustafën, Albin Kurtin, Blerim Shalën, Ahmet Isufin, Ismet Beqirin e deri të vogëlushët e politikës, të flasin për Kushtetutën, për Ahtisaarin, për Serbinë, për qeverinë, për Nikoliqin e Daçiqin, për veriun, por jo të thonë se ne duhet t`i përvishemi punës seriozisht dhe dhimbshëm ndoshta. Apo të tjerë të thonë se si Hashimi e Ramushi mund të bëhen bashkë për ta shitur veriun, se si njerëzit e kupolës politike paskan ëndrra të negociojnë me Serbinë e për ta falur veriun në mënyrë që ta fshehin hajninë e tyre, por jo të thonë se ndoshta ata mund ta marrin vetëm të mundshmën.

Çuditërisht në disa ditët e fundit disa njerëz kanë ngritur alarmin për rrezikun e madh nga një proces i ri bisedimesh me Serbinë dhe për veriun. Duhet të jesh shumë i padijshëm, aspak politikan dhe mbi të gjitha pak shqiptar ndoshta, që sot të mos e kuptosh se bisedimet me Serbinë nuk mund të jenë zgjedhje e klasës politike të Kosovës. Duhet të mos duash të shohësh asgjë përtej interesit të votës, nëse beson se kapërcimi i këtyre bisedimeve do ta kthejë veriun e vendit nën sovranitetin e Prishtinës. Në këtë pjesë të Kosovës sot dhe tani, "haraju srpske bande" dhe pesë ose gjashtë kryeministrat e deritashëm të Kosovës dhe qeveritë e tyre, nuk kanë mundur të bëjnë pothuaj asgjë që Kosova të shtrihet edhe në këtë pjesë.

Po kaq asgjë kanë bërë edhe katër ose pesë presidentët e vendit, apo tre ose katër legjislaturat e Kuvendit me qindra deputetët e tyre. Kanë qenë edhe dhjetëra liderë opozitarë dhe parti, që pos llafeve për atdhe dhe liri, për veriun s`kanë pasur bythë të shkojnë as në veri. Edhe Hashim Thaçi edhe Ramush Haradinaj, edhe Isa Mustafa edhe Albin Kurti... e dinë saktë se nuk kanë qare as derma pa u ulur edhe njëherë në bisedime me Serbinë, qofshin ato teknike apo politike. Secili veç e veç dhe të gjithë së bashku e dinë,se veriut të vendit duhet t`i vihet pikë dhe nëse ndonjëri prej këtyre nuk do të jetë pjesë e këtij procesi, në rastin më të mirë të mundshëm ka refuzuar ta marrë përgjegjësinë që i takon.

Nëse sot ka një kornizë të përcaktuar nga Komuniteti Ndërkombëtar se nuk ka ndryshim të kufijve, dhe këtë mesazh tashmë e ka marr edhe lidershipi në Beograd, klasa politike e Prishtinës, më në fund do të duhej që ta pranojë botërisht se ka një problem serioz me një pjesë të vendit të vet dhe ta njoftojë populln se bisedimet janë të pashmangshme. Sa më parë dhe sa më hapur të bëhet kjo, aq më mirë e aq më ndershëm për njerëzit që kanë marr guxim ta drejtojnë politikën e këtij vendi. Ambasadori i vendit, qe pa dyshim ka bërë shumë për Kosovën, pak ditë më parë thoshte se shmangja eventuale e bisedimeve për veriun, do të kishte pasoja të rënda për vendin.

Ambasadori britanik, amerikan ose francez, nuk mund ta drejtojnë vendin, por për ata që marrin vesh sado pak, kanë treguar se ku dhe si mbrohet ai. Deklarimet se nuk ka bisedime për veriun, mund të ishin të kuptueshme mbase, sikur veriu i vendit tashmë të ishte pjesë e tërësisë ose sikur ata që flasin ta kishin fuqinë e guximin për ta zgjidhur problemin. Por refuzimi i bisedimeve në emër të një farë patriotizmi të lodhët të tipit "jo nuk ndahet Mitrovica..." ma kujton politikën e Haxhi Qamilit.

Sfida më e madhe që e ka sot Kosova, është veriu i vendit, i cili duket se duhet të mbrohet në tavolinën e bisedimeve dhe jo në fushën e trimërisë. Ata që sot rrahin gjoks se e duan Kosovën, atë duhet ta mbrojnë në "tryezën e bisedimeve" Kundërshtarët e këtij procesi duhet t`i nxjerrin duart nga xhepat e mbushur plot, dhe të jenë pjesë e frontit politik.

Të jenë aty ku mbrohet kjo pjesë e Kosovës, ose të dalin në mal...ose ta pranojnë botërisht se nuk kanë as dije as kurajë të përballen me një proces kaq të komplikuar dhe të lëshojnë rrugë. Po të ishte për qeveritë në Prishtinë dhe në Beograd, veriu mbase edhe mund të mos diskutohej kurrë dhe të lihej ashtu siç është, ku banditët që flasin gjuhë të ndryshme ( serbisht, shqip e anglisht) do të vazhdonin të jetonin në "parajsën e hajnisë". Por tashmë ka disa procese të tjera në Evropën e Bashkuar që nuk iu lënë shumë zgjidhje.

Lidershipi në Prishtinë, këta që janë pro bisedimeve, por edhe kundërshtarët e tyre, duhet që të paktën një herë të bëhen burra dhe të thonë....bisedimet nuk janë në dorën tonë. Nuk është marre të thuhet se ato ndoshta do të përfundojnë me një "autonomi për veriun".

National Aeronautics and Space Administration -NASA: Ja zjarret në Kosovë

Kosova është përfshirë nga zjarret. Për këtë shqetësim nuk reagojnë vetëm partitë opozitare dhe organizatat vendore. Është edhe National Aeronautics and Space Administration -NASA ajo që jep imazhin e një fatkeqësie që po i ndodhë Kosovës.

Një foto e realizuar nga aparaturat moderne të agjencisë hapësinore National Aeronautics and Space Administration-NASA, është postuar në ueb-faqen e kësaj agjencie, ku Kosova shihet në flakë.

“Disa zjarre kanë shpërthyer në kufirin ndërmjet Kosovës dhe Serbisë e të cilat po paraqesin shumë rrezik”, thuhet në raportin e National Aeronautics and Space Administration- NASA-s. Zjarret në Kosovë janë të përshkruara me të kuqe.

http://www.nasa.gov/

KFOR: Qeveria nuk kërkoi ndihmë

Forca Paqeruajtëse e NATO-s në Kosovë, KFOR, ka hedhur poshtë pohimet e Ministrisë së Brendshme se ka kërkuar ndihmë nga ky mision për të luftuar zjarret që kanë shpërthyer gjithandej vendit.
Zëdhënësi i KFOR-it, Uve Nowitzki, ka konfirmuar se asnjë kërkesë zyrtare nuk ka arritur në KFOR nga ana e Ministrisë së Brendshme. Sidoqoftë, edhe po të bëhej kërkesa, KFOR-i thotë se tashmë nuk i ka helikopterët e nevojshëm për shuarjen e zjarrit, siç i kishte vite më parë.
“Deri në ora 17 [të së martës] asnjë kërkesë zyrtare nuk ka arritur në KFOR nga ana e Ministrisë së Brendshme. Nuk kemi pranuar gjë. Ajo që kemi hasur është kërkesa nga komunat në baza rajonale, kur autoritetet janë takuar me ushtarët tanë,” ka thënë Uve Nowitzki, për GazetaJNK.
Përmes një komunikate dërguar medieve, MPB-ja kosovare ka shkruar se “në mungesë të pajisjeve të mjaftueshme të specializuara për shuarjen e zjarreve, ka kërkuar asistencë nga KFOR-i dhe vendet e rajonit.”

Komunikata ishte dërguar ditën e hënë, si një përgjigje ndaj akuzave të Lidhjes Demokratike të Kosovës, e cila e ka kritikuar qeverinë se është treguar e paaftë për t`u përballuar më gjendjen e rëndë nga zjarret që kanë shkatërruar qindra hektarë pyje në vise të ndryshme të vendit.

Por edhe nëse qeveria do t’i dërgonte një kërkesë formale për ndihmë nga KFOR-i, misioni paqeruajtës ka pak gjasa që t’i dalë në ndihmë, sepse krahas zvogëlimit të numrit të ushtarëve, janë reduktuar edhe kapacitetet e saj në makineri.

“Nga perspektiva jonë, është shumë e rëndësishme që publiku ta dijë se KFOR nuk ka më helikopterët e nevojshëm për shuarjen e zjarrit, siç i kishte [vite] më parë”, ka sqaruar Nowitzki.
Për këtë shqetësim nuk reagojnë vetëm partitë opozitare dhe organizatat vendore. Indeksonline ka raportuar se është edhe NASA ajo që jep imazhin e një fatkeqësie që po i ndodhë Kosovës.
Një foto e realizuar nga aparaturat moderne të agjencisë hapësinore NASA, është postuar në ueb-faqen e kësaj agjencie, ku Kosova shihet në flakë.
“Disa zjarre kanë shpërthyer në kufirin ndërmjet Kosovës dhe Serbisë e të cilat po paraqesin shumë rrezik”, thuhet në raportin e NASA-s.

Kufiri me Serbinë të kthehet siç ishte në vitin 1956

Lutfi Haziri: Kufiri me Serbinë të kthehet siç ishte në vitin 1956

Deputeti i LDK-së në Kuvendin e Kosovës, Lutfi Haziri vlerëson se problemi mes shqiptarëve dhe serbëve mund të zgjidhet në kthimin e kufijve historikë dhe natyralë të Kosovës, që kanë ekzistuar deri në vitin 1956. Asokohe pjesë e Kosovës kanë qenë Presheva, Medvegja dhe Bujanovci, por jo edhe Leposaviqi dhe disa fshatra të Zubin Potokut. Ai tha për KosovaTimes se kjo mund të realizohet përmes një dialogu paqësor.

Atëbotë, “këto vendbanime me popullatë serbe i janë bashkëngjitur Kosovës me qëllim të ndryshimit të strukturës demografike të popullatës”, ka thënë ai.

Haziri, i cili ka qenë pjesë e bisedimeve për statusin e Kosovës dhe anëtarë i dy qeverive të pasluftës, kërkon të mbyllet çështja e kufijve.

“Kufijtë e pasluftës së Dytë Botërore janë kufijtë realë të Kosovës historike”, tha ai, duke shtuar se shkëputja e territoreve që kanë qenë pjesë e Kosovës është bërë në kuadër të reformave agrare dhe përmes një referendumi të manipuluar popullor që është organizuar nëpër fshatra. Paralelisht me këtë, është bërë shpërngulja e shqiptarëve për në Turqi me qëllim të ndryshimit të strukturës demografike në Kosovë.

“Është bërë ndryshimi demografik duke dërguar fshatra dhe vendbanime shqiptare nën administrimin e Vrajës, si qendër administrative dhe, në anën tjetër, duke sjellë serbë nga Kraleva në qendrën administrative të Mitrovicës”, ka thënë Haziri.

Ai konsideron se përmes një dialogu paqësor mes Kosovës dhe Serbisë mund të bëhet ridefinimi i kufijve.

“Një dialog paqësor i definimit të kufijve që kanë qenë deri në vitin 1956 do t’i zgjidhte problemet etnike dhe territoriale mes serbëve dhe shqiptarëve. Raportin mes Kosovës dhe Serbisë, problemet e komuniteteve apo pakicave nacionale dhe problemet territoriale”, ka thënë Haziri.

“Në këtë mënyrë shmanget ndryshimi i kufijve, ndarja e brendshme e Kosovës, si dhe ndarja territoriale e Kosovës”, ka shtuar ai.

Deputeti Haziri mendon se politika e Kosovës duhet guximshëm të dalë me qëndrim politik që kufijtë që kanë qenë deri në vitin 1956 janë të pranueshëm për shqiptarët dhe i zgjidhin problemet në Lindje ose Juglindje të Kosovës dhe i mbyllin problemet në Veri.

“Asnjë instancë ndërkombëtare nuk e ndalon ridefinimin e kufijve me marrëveshje. Kjo nuk paraqet ndryshim të kufijve. Me të rëndësishëm se kufijtë janë njerëzit. Një proces dialogu për kufijtë e atëhershëm nuk i bën keq as Kosovës as Serbisë, por përkundrazi, e mbyll problemin e serbëve në Veri dhe e mbyll problemin e shqiptarëve në Lindje”, ka deklaruar ai.

Në lindje të trevës Shqiptare të Kosovës, nga veriu i Kumanovës e deri në Jug të Nishit, shtrihet Kosova Lindore, ose e quajtur ndryshe dhe si Lugina e Preshevës. Brënda këtij rajoni tepër të rëndësishëm gjeostrategjik, përfshihet Presheva, Medvegja, Bujanovci, Vranja dhe Leskovaci. Këto komuna kanë gjithsej një sipërfaqe prej 1249 kilometra katror. Brënda tyre përfshihen 139 vendbanime, me mbi 250 mijë banorë, ku pothuajse mbizotëron plotësisht popullsia etnike Shqiptare.

Beogradi, si epiqëndra e nacionalizmit të tërbuar Serb, i parapriu ditëve të sotme, për ndarjen e kësaj krahine, duke manovruar dinakërisht, brënda preteksteve të ndarjeve administative. Kjo e thënë më shkoqur, u realizua me bekimin e plotë, të Kroatit Josif Broz Tito, i njohur për manovrat e tij politike, në shuarjen e zjarreve brënda gjinisë Sllave. U pyetën apo jo Shqiptarët, për ndarjen e tyre nga trungu amëtar dhe bashkëngjitjen artificiale me gjininë Serbe, të ardhur nga Uralet e Azisë së largët, këtë më mirë se kur, e tregon referendumi i viteve të shkuara, me zhvillimin e të cilit, popullata autoktone Shqiptare, deklaroi dhe shprehu vullnetin e vet, për ribashkim me Kosovën Shqiptare. Kjo e drejtë është legjitime, e natyrshme dhe e patjetërsueshme. Treva e Luginës së Preshevës, është pjesë e pandarë e territorit integral të Kosovës dhe e kompaktësisë etnike Shqiptare. Burimet historike dëshmojnë se prania e Shqiptarëve në këto komuna, është e njëjtë, si në të gjitha trojet e tjera etnike, ku jetojnë Shqiptarët, pavarësisht nga ndarja dhe krijimi i strukturave të tjera nacionaliste të pushtuesve Serb.

___________________

Në lashtësinë Ilirjane, territori i këtyre komunave bashkë me Kosovën dhe vise të tjera, gjendeshin brenda kufijve të shtetit të Dardanisë, me qendër në Shkup. Perandoria Romake, i pushtoi këto treva Ilire, pa u cënuar kufijt dhe emërtimet e tyre përkatës, për vendodhjen e gjuhësinë. Lufta e pasardhësve të Krishtit, e ndau këtë perandori në dy pjesë, në atë Romake dhe të Bizantit, ku u përfshinë dhe trojet Ilire. Pas pushtimeve Serbo-Sllave, sidomos të Stefan Dushanit, pjesa më e madhe e tokave Shqiptare, u përfshi brënda kufijve të shtetit feudal mesjetar Serb, me kryeqëndër Rashkën. Në fillimet e shekullit të 15-të, Lugina e Preshevës, Kosova dhe i gjithë territori Shqipëtar, u pushtuan nga Perandoria Turke. Në zgjerim e sipër të kufijve të vet, ajo nuk njohu ndarjet manipuluese të pushtuesve Serb. Në planet e reja të kësaj perandorie, komunat e Kosovës Lindore, u njësuan të qënur sipas identitetit etnik, nën administratën e Sanxhakut të Prishtinës, si pjesë përbërse e Vilajetit të Kosovës, me kryeqëndër Shkupin, për gati pesë shekuj. Trazirat luftarake në Ballkan, Europë e Botë, para dhe pas viteve 1900, u përcollën nga Shqiptarët me pasoja tragjike. Shën Stefani kurdisi coptimin e Shqiptarve, në interes të zgjerimit të perandorisë Sllave dhe asaj Helene, duke i hapur rrugë prapaskenave të Berlinit. Ky i fundit, ashtu si pa u ndjerë, punoi për skenarin e Londrës, për të marrë vendime vdekjeprurëse, për Shqiptarët, popullin më të vjetër Europian, si trashëgimtarët e vetëm dhe unikal të popujve të lashtë Pellazgjik.





Traktat pas traktati, Bota u mblodh në Versaje, vendi ku u tentua për inekzistencën Shqiptare, në gjepolitikën Botërore. Falë qëndrimit këmbëngulës e të pa tundur, të Presidentit të SHBA-ës, që Shqiptarët e sotëm, vazhdojnë të jenë, ata që kanë qënë, si pjesë e pa ndarë e kësaj shoqërie njerzore. Preja e Versajes famëkeqe, u bënë mbi dy të tretat e Shqipërisë dhe Shqiptarve. Fqinjët e veriut Serbo-Sllav dhe Helenët Grek në Jugë, me zjarr e terror të paparë, pushtuan tokat Shqiptare, të shitura nga tregtarët politikë reaksionar Europian. Në këtë gjakderdhje, u përfshinë dhe komunat e Kosovës Lindore, të pa ndara nga vetë Kosova, por të bashkëngjitura artificialisht me mbretërinë Serbe, të muhaxhirve Sllav në Ballkan. Si fillim deri në vitin 1929, brënda një mbretërie Serbo-Kroate-Sllovene, e cila më pas deri në vitin 1941, për të afirmuar krimin politik, u vetemërtua si mbretëria e Sllavëve të Jugut. Brënda kësaj hartografie politike Sllave, Kosova dhe Lugina e Preshevës, u administruan si pjesë e Banovinës të Vardarit me qendër në Shkup.

Pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore, Beogradi e ndau Luginën e Preshevës, në mënyrë arbitrare nga trungu Shqiptar i Kosovës dhe ia bashkangjiti Serbisë. Ndarja u bë me qëllime të caktuara e interesa të veçanta për Serbinë. Gjëndja pozicionale gjeostrategjike e Luginës së Preshevës, si një nyje kyçe komunikacioni, në epiqëndër të Gadishullit Ballkanik, ishte dhe mbeti një nevojë e domosdoshme e Beogradit, për tu lidhur me Nishin, Shkupin, Sofjen, Selanikun dhe Stambollin. Rrugët tokësore dhe hekurudhore në këtë luginë, duke u kryqëzuar ngushtazi, janë e vetme lidhje e Serbisë me Maqedoninë, Greqinë, Bullgarinë dhe Turqinë. Diplomacia Serbe, duke menduar se një ditë Beogradi, do të humbte Kosovën, e me atë rast dhe drejtimin rrugor Beograd-Kralevë-Mitrovicë-Fushëkosovë-Ferizaj-Shkup, veçoi Kosovën Lindore, për të siguruar vijën tjetër me leverdi të shumfishtë, që kalon nëpër Luginën e Preshevës.

Para se të ndante Luginën e Preshëvës nga Kosova, ajo mori një seri masash paraprake, për të justifikuar hapat që hodhi, në vendimet që mori më vonë, në vitin 1945. Më 8 -10 korrik të atij viti, nën mbikqyrjen e rreptë të OZNA-s, në Prizren u mbajt Konferenca e Dytë e Këshillit NÇ për Kosovën dhe Dukagjinin. Beogradi hodhi poshtë Rezolutat e mëparshme, duke mos marrë parasysh fare, strukturën etnike të popullatës dërrmuese Shqiptare, e për më tepër, respektimin e vullnetit të popullit të kësaj treve etnike Shqiptare. Aneksimin arbitrar të tokave Shqiptare, Beogradi e sanksionoi më 8 shkurt 1945, duke vendosur regjimin e rreptë ushtarak në Kosovë, nën komandën e gjeneralit Serb Sava Dërleviç.

Pushtimin ushtarak të trojeve etnike Shqiptare, Beogradi e shoqëroi me paragjykime politike, duke korigjuar të kaluarën, për ti paraprirë të ardhmes. Në vazhdimësi të politikës nacionaliste, të „Serbisë së Madhe“, ai zgjodhi Prizrenin historik të Shqiptarve autokton, për të shvlerësuar Kuvendet Shqiptare, të vitit 1878, atë të vitit 1944 dhe Marrëveshjen e Mukjes të marsit 1943. Komunistët e lidhjes specifike Jugosllave, duke teorizuar në pasluftën botërore, dogmat pacifiste të „bashkim vllazërimit“, ngritën akuzën, se reakioni Shqiptar, po kërkon bashkim kombëtar. Dhe për ti dalë të keqes përpara, ndërthurën kurthe të reja, duke imponuar zgjidhjen, brënda diskutimeve komuniste. Konferenca e Bujanit sfidoi Marrëveshjen e Mukjes dhe në të njëjtën kohë mashtroi Shqiptarët, duke servirur para tyre, të drejtën për vetëvendosje në pasluftë. Premtime boshe, të përpunuara qëllimisht në kohën dhe vendin e duhur. I gjëndur përballë kësaj situate politike, Beogradi, doli përpara botës demokratike, me një ndertim të ri shtetëror, si Federatë Socialiste e Jugosllavisë, emërtim ky, sa glorifikues aq dhe butaforik, i Karagjorgjeviçëve pararendës.

Socializmi specifik Jugosllav edhe pse u vetquajt i tillë, në thelbin e vet, nuk ndryshoi aspak qëllimin ogurzi, kundër Shqiptarve të Kosovës e përkatësisht dhe ndaj atyre të Kosovës Lindore. Ngjarjet u pasuan me rrjedhoja të ndjeshme politike. Përndjekja dhe persekutimi i Shqiptarve të këtyre trojeve etnike, u shoqëruan, me arrestime, burgosje dhe vrasje politike. Dëbimet e detyruara nga trualli kombëtar, drejt Turqisë, Australisë, Amerikës dhe Europës Perëndimore, u bënë motua kryesore e Beogradit, për realizimin e qëllimeve të veta kolonialiste në trojet etnike Shqiptare, të pushtuara me dhunë e terror masiv. Bota përparimtare edhe pse heshti, në një farë mënyre, i përcolli këto veprime politike të Serbisë, brënda dhe jashtë kufijve të pashallëkut të Beogradit, si veprime të doktrinës së vjetër Sllave, në zgjerim te kufijve perandorak. Koha pas kohe, Serbet nuk reshtën së vepruari, për realizimin e qëllimeve nacionaliste. Edhe pse dinaku Kroat Josif Broz Tito, herë pas here, mori disa masa strukturore, për ballancimin e rivaliteteve politike brënda kësaj bashkësie, Serbia nuk i galltiti ato, por ashtu si përherë në rrugë e mënyra tinzare, i mbajti nën gjuhën e vet, duke pritur e gjetur rastin e duhur për veprim.

Bota në vazhdimësi të zhvillimit të pandalshëm të shoqërisë njerzore, pas vitit 1990, u përball me ndryshime të reja politike. Dy kampet antagoniste lindje-perëndim, duke sfiduar luftën, u shkrinë në një rend të vetëm, atë kapitalist. Fitoi Aleanca Atlantike, apo humbi Traktati i Varshavës, përcaktimi arsyetohet nëpërmjet arritjes të gjykimit parësor, ku ndryshimi cilësor dhe sasior i kthimit të dy sistemeve në një të vetëm, u realizua në mirkuptim e pa gjakderdhje. Pikërisht këtu nisi, të rinxjerë kthetrat nacionalizmi i vjetër dhe i ri i Beogradit të tërbuar, për „Serbi të Madhe“. Ecuria botërore e tërësisë demokratike, manovroi së tepërmi brënda sistemit të koklavitur Serbo-Sllav të „bashkim vllazërimit“, për tu ndarë nga e kaluara. Hapin e parë e hodhi Sllovenia, pas asaj Kroacia dhe në fund Boshnjakët, që pothuajse u martirizuan, për hir të qënjës si mysliman, në qëndër të Europës.



___________________

Me këto përpjekje luftarake, Europa shkundi botën, pa lëvizur vetë aspak nga vendi. Beogradi i trëmbej Kosovës, por ajo vazhdonte gjumin letargjik të imponuar nga Gandisti, si agjenti i dyfishtë, i UDB dhe sherbimit sekret Frances. Edhe pse buzëqeshja e tij, në takimet me Millosheviçin vrasës, ratifikoi qënjen si sherbëtori më i zellshëm i Beogradit, veprimtaria subersive e tij, në dëm të çështjes kombëtare Shqiptare, u mbars në vitet 90-të, në qëndër të Parisit, në një tavolinë të veçantë, me prezencën e bashkëshortes të presidentit Frances të asaj kohe, ne mesin e një nate të mënxyrtë. Federata Jugosllave e sajuar, me qëllime të caktuara nga Kremlini dhe Eifeli, pas një gjakderdhje masive të Boshnjakëve Mysliman, u shpërbë në kufijtë e mëparshëm, para traktatit famëkeq të Londrës, por me uzurpime të pa drejta pas këtij traktati. Evropa sikur u shtërngua dhe gati sa nuk u përplas brënda vetes, por Dejtoni përtej Atlantikut ndarës në mendim e veprim, mori vendimet përkatëse, në interes të situatave të reja dhe nuk la kohë për zvaritje të mëtejshme.

Kosova e brënda saj dhe ajo Lindore, mbetën të ngjitura me pashallëkun e Beogradit, i cili çuditërisht, nuk ju nënshtrua një „Nurembergu“, të kohrave të reja, për të dhënë llogari deri në një, për viktimat e shkaktuara, që dhe sot e kësaj dite, kërkojnë drejtësi dhe vetëm drejtësi. Përfaqësuesi Amerikan në Dejtonin përcaktues të fateve të popujve, pas atyre gjakderdhjeve brënda bashkësisë Sllave, i pyetur nga gazetarët për Kosovën, u përgjigjë me të drejtë se „Kosova nuk ishte faktor“. Një deklarim i hidhur, por i qënur brënda një realiteti të vërtetë. Nëse Kosova, do të kish nisur luftën në kohën, kur Beogradi përballej me tre fronte, hapja e frontit të katërtë nga Kosova, për Serbinë do të ishte vdekjeprurës. Atë e sabotoi Gandisti, që sot e kësaj dite, dyfytyrësitë e politikës pacifiste, vazhdojnë ti bëjnë nderime tradhëtisë së turpëshme, brënda paradokseve Shqiptare, me njerëz të paturpshëm. Dejtoni u mundua, të mbyllte plagët e hapura nga përplasjet luftarake brënda gjinisë Sllave, por luftrat nuk u ndalen. Ato mbarsën njëra tjetrën. Në fillim Kosova dhe pa u tharë akoma gjaku i 2000 e ca dëshmorve të sajë, krisi pushka në Luginën e Preshevës. Luftrat kur nuk finalizojnë Aktin Final të Helsinkit, mbarsin njëra tjetrën dhe nuk sjellin paqe, por vetëm luftë. Kështu, pas gjakut të derdhur, në Luginën Strategjike, të Preshevës Shqiptare, lufta polli luftën e Shqiptarve të Shqipërisë Lindore,(jo të vetquajturës Maqedoni), të uzurpuar pa drejtësisht nga Sllavët e vetëquajtur Bullgarofolës.

Kosova u mbështet fuqimisht nga bota në luftë, e kryesisht nga SHBA-ës, si lidershipi kryesor i kësaj nisme luftarake, për shpëtimin e jetëve njerzore nga krimet, masakrat dhe genocidi masiv i tërbuar Serb. Luftën e humbi Serbia, por fituesi, nuk u ftua në Kumanovë, për të firmosur traktatin, krahas aleatëve të luftës, që çuditërisht, lanë si në harresë, legjendën e famëshme të Kombit Shqiptar, Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës Shqiptare. Hapi që hodhën ndërkombëtarët në Kumanovë, për të mos njohur UÇK-ës, i sqaroi Shqiptarët për pasojat e mëvonshme. Folën dhe prapë flasin, duke propaganduar, për ndihmën që i është dhënë Kosovës në luftë e pasluftë, por nuk harrojnë të qajnë me lotët si lumë, për vrastarët më kriminelë në botë, nacionalistët e tërbuar hitlerian Serb. Kosova u shpall shtet i pavarur, por Serbia dhe Serbët, sillen si zotër në Kosovë. Jo vetëm në Mitrovicën Veriore, por kudo ku janë ngulur, duke uzurpuar tokat e Shqiptarve, që i kanë syrgjynosur nëpër botë. OKB vazhdon të këmbëngulë, për kthimin e Serbve në Kosovë, por harron, se ata që duhen kthyer pa tjetër në trojet e veta, janë me miliona Shqiptar.

Ushtria dhe policia Serbe, u larguan nga Kosova, por një pjesë e Kosovës dhe kryesisht ajo Lindore, ngeli peng i rregjimit kolonial të Beogradit. I njëjti fenomen ndodhi dhe për trojet e Shqipërisë Lindore, që mbahen të pushtuara nga Sllavët Bullgarofolës. Në Londër, kur u nënshkrua traktati famëkeq, nuk kish Maqedoni dhe për mëtepër, Kosova nuk ishte e ndarë në dy pjesë, pjesën lindore të së cilës e mban padrejtësisht të pushtuar Serbia. A është i drejtë një veprim i tillë? Dhe përse nuk mbahet qëndrimi i duhur? Përse nuk kërkohet ndjesë, për padrejtësitë historike, që u janë bërë e po u bëhen Shqiptarve? Përgjigja duhet dhënë, në përputhje me Aktin Final të Helsinkit, për të drejtat e njeriut dhe Kartën e Kombeve të Bashkuara, për të drejtat e popujve e të Kombeve. Kjo është dhe duhet të jetë drejtësia botërore, e cila më shumë pëflitet e përgojohet, se sa zbatohet në interes të kësaj shoqërie njerzore.

Serbisë, po i hapen gradualisht dyert, për tu futur në Europë, nga Serbofilët e lindjes e perëndimit, të shitur e të blerë në tregun politik Europian dhe atë Botëror. Jo vetëm që nuk i plotëson kërkesat, për tu bërë pjesë e Europës së Bashkuar, por për më tepër, ajo nuk ka bërë asnjë ndryshim nga e kaluara e saj e errët nacionaliste, veçse tani e gjëndur përballë realitetit të krimit të organizuar shtetëror, po mundohet me të gjitha mënyrat dhe mjetet, për ta fshehur e mbuluar atë. Emisarët e sajë për këto punë janë të shumtë, por më të avancuarit, ishin dhe mbetën shërbetorët e saj më të devotshëm, Karla del Ponte dhe Dik Marti, të cilët Beogradi i peshoi me flori, për të vënë shënjën e barazisë midis vrasësit dhe viktimës. Europa si e përgjumur, i dëgjoi akuzat monztruoze të këtyre sharlatanëve të veshur me pushtin e mandatarit, dhe ashtu si në të shkuar, i arshivoi ato, duke u bërë ilustrime e zëvëndësime brënda lojës së rëndomtë, të fjalëve e shprehjeve.

I bëhet jehon ndryshimeve pseudemokratike të Serbisë pas Millosheviçiane, duke filluar që nga Kushtunica i djeshëm, e deri tek Tadiçi i sotëm, të cilët edhe pse paraqiten si moderator, ruajnë akoma me nostalgji, qënjen e tyre si paramilitarët më të besuar të kohës së shkuar kriminale. E vjetra zëvëndësohet nga e reja, por kjo e fundit nuk heq dorë nga e shkuara, e për më tepër, kur kemi të bëjmë, me nacionalizmin Serb të kultivuar në shekuj. Dhe faktet janë kokëforte. Populli i Kosovës Lindore, luftoi për të drejtat e tij legjitime, por marrëveshja e Konçulit, sanksionoi më tej, kolonizimin Serb. Bota dhe Europa brënda sajë, duke luftuar me të gjitha format e mënyrat, bëjnë të pamundurën, për të mbrojtur një pakicë të vogël Serbe në Kosovë, e cila nuk është në tokat e veta, por në ato të Shqiptarve, të syrgjynosur me dhunë në dhe të huaj. Harrojnë apo bëjnë sikur, se në Kosovën Lindore jetojnë Shqiptarë në trojet e veta, gati sa njëqint fishi i Serbve në Kosovë, e ata keqtrajtohen, arrestohen, burgosen, toturohen dhe dënohen në kufijt maksimal, vetëm e vetëm, sepse luftojnë për të drejtat e tyre njerzore, të mbështetura në ligjëshmërinë botërore. Rasti më dukshëm dhe vulgar, që tregon për marrëzitë e drejtësisë Serbe, është vendimi i fundit i marrë nga gjykata speciale Serbe në Beograd, i kryesuar nga Snezhana Garotiq Nikoliq, e cila nisur nga motivet e njohura politike nacionaliste Serbe, dënoi luftëtarët e U.Ç.P.M.B-së, me përmbi një shekull burgim, në kundërshtim të plotë me parimet, kriteret dhe kërkesat e Aktit Final të Helsinkit dhe Kartës së Kombeve të OKB.

Popujt e mbarë Botës, panë dhe shohin për ditë e më tepër krimet, masakrat e genocidin masiv të Serbisë, kundër njerzimit Shqiptar, në luftë e pasluftë. Politika dhe aktorët që e luajnë atë, duke u hequr si parimor, ulërijnë në emër të drejtësisë, por kur vjen puna, për ti treguar vendin krimit të organizuar shtetëror Serb, e anashkalojnë atë dhe për më keq të asaj drejtësie që propagandojnë, akuzojnë Shqiptarët viktimë, duke e barazuar pafajsinë e tyre, me aktet makabre të krimit të organizuar shtetëror të Beogradit të tërbuar nacionalist. Kërkojnë gjëlpërën në kashtë dhe nuk lënë gur pa lëvizur, për të akuzuar e paditur Shqiptarët, në forume e organizma ndërkombëtar, përballë paudhsive dhe akteve mëkatare shekullore e të tashme, të Serbve vrasës e kriminel.

Së afërmi pritet takimi i përfaqësuesve shtetëror të Prishtinës e Beogradit, ku axhenda e deritanishme, parasheh diskutime për ardhmërinë e Kosovës dhe njohjen zyrtare të sajë, nga ana e qeverisë Serbe. Kosova nuk është ajo e kufijve të uzurpuar arbitrarisht nga Serbia, por pjesë e sajë është dhe ajo Lindore, në kufijtë etnikë e real, të pushtuar ushtarakisht me dhunë nga mbretëria Serbe, pas vitit 1913. Përballja në diskutime, paraqet vështirësitë e kohës, por kjo e fundit kërkon zgjidhjen e duhur dhe optimale të çështjes kombëtare Shqipëtare, e cila bazohet në parimin e së drejtës për vetëvendosje, për cilindo popull e komb, antar i OKB e pjestar i Europës së Bashkuar. Shqiptarët e Kosovës Lindore, e kanë thënë fjalën e tyre, në referendumin përkatës popullor, të kryer në Luginën e Preshevës, vite më parë. Zhvillimi i tij, u mbështet në kërkesat e Kartës së Kombeve të OKB, për të drejtat e popujve e Kombeve dhe në Aktin Final të Helsinkit, për të drejtat e njeriut. Nëse Serbia, do që të jetë pjesë e kësaj bote demokratike, le ta bind opinionin publik ndërkombëtar, se ajo në ndërtim të së ardhmes të popullit të vet, jo vetëm që nuk do të jetoj më me të shkuarën, por do ta braktis atë, duke u distancuar nga e kaluara e sajë e errët. Por a egziston një vullnet i tillë? Le të shpresohet dhe njëherë, përherë të fundit nga ajo.