I shkruajta zhkarravinat e lutjes

Anila Dahriu ka lindur ne 25. 5. 1970 në qytetin e Vlores. Që nga viti 1997. gjendet ne Itali..13 vjet ka jetuar ne qytetin e Pratos. Tani jeton ne Rossano. Ka botuar  disa libra me poezi ...



Apokalipsi


O Zot,perse ndeshkon njerezimin? Sot,veshtroj regresin tende mbi shtratin e botes. Qytete te gelltitura nga gjuhet e oqeaneve. Sy ciklop,si Posedonet e urretjes kunder fytyrave te femijeve nder krahe nenash te perlotura, Te krusura nga hija e te ardhmes, Ku me copra baltrash eshte thurur e tashmja.
O Zot,nga dallget e tua te fuqishme te zemerimit Edhe eshtrat e te vdekurve u ndrodhen ne shtratin e fundit. Fryma qeniesh te pafajshme ngelen pa pergjigje, Nder sy ka ngrire dimri i heshtur.Zot,fati yne ndeshkus, mollen e helmove me shiringa te padukshme. Birin tende te gjakosur ne kryqin e ndertuar nga njerezimi nuk e harrove. Tani meshira eshte kthyer shfarosje, Kudo te perpelitemi si mekatare te erave Qe po ikin bashke me epoken tone.
Qytete nen ujera, Ne fusha blerimet te vyshkura mes territ notojne. Arka e NOes eshte larg, Syte e pellumbit te gjakosur ne tradheti, Fluturim nuk kane marre. Jane thyer kercellet e ullirit te paqes. Zia,erresira pershkon qiellin e vuajtur nen ethe, Dridhen gjymtuar ..neper kete Apokalips te RI. O zot,krijese e padukshme! Krahet kthen, Oazet shkrumb hijesh perhumben, Dashurite digjen mes flakeve te djallit, Qe ferkon mjekren e gjate neper kryqe mesditesh. Ti jete e thjeshte,fryme e lire kembezbathur dhe e vuajtur Fshihesh pas hapave te muzgjeve Te rregjura mes rreshirash pishash, Mes baltrash ku perpeliten kafsheza te panjohura Te perndjekura nga fati i papritur.
NUk ekziston e nersmja e mendushme E sotmja eshte ndalur Perpara portave te erreta Ku djalli ka zhveshur mantelin dhe kercen hareshem. O ZOT imi,yti,i te gjitheve, KU ndodhet miresia Shtegetimi i shpirtera te vuajtur. Jemi ne keta shpirtera, Permbledhim lotet me grushta. JEtojme e presim pikat e shpreses Te shkruajtura ne zanafillat e perrallave te te pareve, TE mbulojme strehet tona me ngazellime e shkelqime rrezesh, Ti buzeqeshim natyres,si buzeqesh ajo mengjeseve, Dhe kembekryq te hedhim tutje pendimin e mekatit Perkrah me udhezimin,nje lutje si nene TEREZA te themi:

"TE DASHUROJME JETEN DHE FALJEN TENDE"..ZOTI IM


Ishim nje here une dhe ti......

I shkruajta zhkarravinat e lutjes,
Ne te gjtha gjuhet e botes,
Nuk e shuajta kureshtjen e zemres
Per te leshuar yjet e cmendurise time,
Ne syte e tu te mbeshtetur ne pritje,
Jam si shkumes i shkermoqur ne ajrin e tejdukshem te te vertetes,
Doja te beja gjithecka qe ne ishullin tone,

Flaket e dashurise te perpinin,
Qenien mergimtare te fshehur ne briskun holle,
Nder shkembinje te ngrene nga epshet e nates,
Erdhe nje nate papritur ku shtrengatat kishin mberthyer shpirtin tim,

Mes klithje te nje orgazme te pa arritshme,,
Me doje te isha mendja jote,
Ku mes jetes te jepnim nje embrionin
Te linde ne folen e virgjert te dashurise sone..
Ku u shua mes mjegulles qe jep shpirt me te..
Akoma pa klithur sqepin ..
Te lagur ne shtrat shusherimash hijesh...

Raskapitet ,
Neper pasqyra pa kthim te vetvetes.

Prentuam nje cop cokollate nder buzesh te copetonim..
Te ulur rreth oxhakut me zjarrin e drites se veshtrimeve..
TE desha,te dua,
Se me dhe shijen e jetes,
Provova ndergjegjen e piste te fshehur neper catine e moralit fatkeq,
Gjeta nje zemer ku e shtrengoj ne thonjte e shpirtit,

..
Ndjek kembanat e kishes ku permbledh leckat e mekatareve,
Ku shihen vjedhurazi ndermjet tyre,
Felliqin fustanin tim te veshur me yje shumengjyreshe,
Aty eshte shkruajtur emri yt,
Mekati i nje nate te meparshme,
E dergjur neper baltra kenaqesie,
Bota ime u shemb qe kur njoha tenden,
Tani cfare me ka ngelur,
Shija e hidhur e kujtimit ku lendon ulerimen e mengjesit,
Me gervishtjet e gjakut qe rrjedh,
Nga shpirti im Vampir per ndiesine tende.....



DRITHËRIM

Do të pushtoja veç ty kafshitë e jetës sime,
Etja e një shkretëtire të dëbuar në qeli të marrëzisë,
Do të klithja në gijotinën e tmerrit dhe të vdekjes,
Kapërthim yjesh, si një lule veç në lulëzim,
Do të përmbysja Qiej,
Me gjakun e dhimbjes,
Do të gërvishtja në fletën e testamentit,
Një poezi, ku veç shtrëngimin e shpirtit tim do të rrëfej,
Lotët ta thithnin duke i përcjell në lotët e tu,
Me gjakun e dhimbjes, si një ujlkonjë plagosur të rendja
Nëpër pyje, ku drita lë gjurmët e fatit.
Ndër buzët e tua të thara,
Të mbështesja buzët e mia, mall shekullor,
E mes lotëve që rrëshqasin ndër qerpikët e ngrirë,
Të shndërohem në një Zanë,
Ku, fluturimthi të rrëmbej yjet,
Të mbart ndër krahë zjarrrin e tyre,
Dritë shkëlqimi për sytë e tu...
Ku unë të zhytem mes kësaj magjie,
Si një varr i hapur i harrresës,
Gëlltitur mëngjeseve me vesin e trishtuar,
Ku kullon, si një ujëvarë drejt amshimit shtazarak
Të perëndive ku luajnë me drithërimat,
Si kërcenj të thyer, me zemërimin e galaktikës,
Ku ikën e ikën në pafundësin e hiçit,
Duke tërhequr shpirtin tim,
Nga, ku, unë mbështillem me universin vetëm për ty,
Drithërim e shpirtit, ku jetoj kaq gjatë,
Dhe, jeta ime merr formën e një engjëlli
Që po të pret të tretet, me pafajësinë, për ty!...


VDEKJA DHE NIMFA

Trupi lakuriq i shtrirë në arkivolin e bardhë,
Tregon jetën që lind,përmes epshit djallëzor,
dhe,duarve të njollosura me pika gjaku.
Gjinjtë e fryrë akoma të ngrohtë,
Rrjedhin qumështin e seksit të shqyer me dëshirën,
Të joshur me ndjenjën mëkatare.
Zëra grash ushqejnë zilinë,
Burrat të regjur nga një jetë e ngratë,
Përkëdhelin mustaqet e zeza,të rralla.
Askush nuk mund të ngrinte fjalët e erës që po ikte larg,
Drejt një pranvere të çarmatosur,
Nga një agoni e shqyer e tyre.
Seksi,dëshirë
Ulërin hakmarrjen,
Jeta plogështinë ka hedhur krahëve të shekujve.
Në cilin shekull,kjo ëndërr nuk pushton trupat kërthi?
Dhe, me mjaltin e saj bëhet strehë mëkati!
Ajo e shtrirë me vdekjen ëndërron,
Akoma era e këndshme e profumit dehë njerëzit,
Të cilët edhe ku vdekja e ka përpirë,
Me hapat e rëndë,
Vërtiten si çakallët rreth e rrotull kësaj nimfe,
Që edhe në vdekje,
Pëlcet shpirtrat në rënkime...


Teater çmendurie...

Teater cmendurie ku ngre perden e shfaqes se vetvetes,
Ne kete mbremje maji ku shirat gelltisin jeten,
Cudi maji eshte muaji im i preferuar dhe shfaqet i trishte,
Kllapimi i ndienjave ka mberthyer kalimtaret,
Ku shtyjne njeri-tjetrin ne brinjen e mekatit,
Ne boten e endrrave te lagura ne enigme,
Te heshtur germojne shpinat e krrusura,
Puna shtazarake,kurora e dites,
Kusuri i harreses dhe terheqjes se karros femije,
Femra te patrukuara nxitojne te lajne pjatat e djeshme
te darkes se varfer,
Behen ngahere pak prostitute ne shtratin etheshem bashkeshortor,
Ku ata prekin heshtjen te etur ne ngujimin epshor te se pertejmes,
Eshte uri e pashtershme.
Mendja e strukur ne qoshe te dhomes se erret,
Numeron perplasjet e barqeve te rrudhosura,

Nder kofshet te kercyera neper tapet pa ngjyra,

Teater eshte kjo jete,
gelltit rrjedha te ndryshme,
Femrat e patrukuara vriten nder bel,
Puplave kercejne damaret nga lindja e kerthinjeve,
Bashkeshortet tuneleve te pafundeme me valigjet gati per udhetim.
Neveria e "Sartit"nder varg ka mberthyer tryezen e tyre,
Kafka i zgjon per etjen e "KOlonise se ndeshkuar",
Per njeriun e pafat..te perseritet nuk ka me kohe..
Ne nje poligon meshkujt jane bere rrjesht si ushtaret ne pritje,
Gati me tytat e pushkeve neper shalet e hapura te mengjesit
Akoma nates i shtrengojne preherin e virgjerise,
Ku tashme eshte zgjuar nga neveria e Sartit per jeten...
Korteshi i femrave te patrukuara belbetojne biblotekat,
Shfletojne internetin,
Shtrengojne librat gjejne maturine e dashurise qe vonon,
Kortezhi i femrave te pispillosura me emrin maske,

Mes gjinjeve, urinen e bardhe te nje nate coptojne,

Te nersmen mendojne trillimin perpara nje ekrani te ngusht,
Ku leshon magnetizmin e cmendurise te binjakezuar me mashtrimin.
Eh,pra njeri qe ngreh grilen e vetvetes,
Per famen dyzyne njerezish shtrin perdhe,
Varrin e rrumbullaket shtron ne tryezen e sotme te urise.
Dikur ato ne apokalipsin e adoleshences,
Gjimnaziste me kendellimin e mengjesit harkonin jeten,
Spunja te tretshme ne nektarin e dashurise,
Sot po ndalem te veshtroj boten,
Ne rrjeshtat e Oriana Fallacit zerin e vertetesise,
Paulo KOelho,njembedhjet minuta seksi,
Femren moderne c'orienton,
Kilometra larg nesh ,prane me percet qe mbeshtjellin leshrat e turpit,
Nen vete gersheret e hekurt,te ftohte,
Cark i kane vene ndjeshmerise,
Mekat eshte shija e jetes,
Me kuptimin e agjerimit ngrenia e lengjeve te stomakut,
Te uritur ne shtrat ku devet e urta kapercejne shkretetiren e Sahares,
Nder palmash te kuqerremta nga terbimi i diellit...
Xhuzepe ebrejt i hodhi ne lirine e mekateve,
Nga skllaveria e Faraonit te Egjyptiti shpetoi,
Ne pjaten e tyre te lirise,
Shtrydhja e peshtymave grishen prentimin,
Kendon mallkimi kengen e botes se erret,
Ah,ky teater i shekujve kudo ndeshkim,
Shekujt shtrydhin shpirterat ne kerkim,
Te qiellit blu te ikur ne nje perendim te krrusur,
Eshte koha qe nder supe mbart femren e perdale,
Ku mat rruget me deven moderne te shekullit,
Pulebardhat e verteta cukisin percet,
Nje fije degez ulliri te Ishullit te dashurise qe vonon..
Kjo vetetim eshte larg,
Ku vret Sartin" deri ne neveri per te kryer krime,
Kafkes i heq mendjen per shpikje te tjera torturash,
Ndoshta nje tjeter Hero po ngrihet,
Pernjimend te gelltise Boten e femres..
NUk kam faj kur shkruaj kshtu,
Epersia e "Sartit" dhe cmenduria e" Kafkes",
Me con ne ekstazen e rizgjimit te thellesise se kesaj Bote......


Akuze....!!



Ja dhe faqja e botes se sotme...
40 vjet stragje,
Ndalem ne Italine mafioze,
Vendin e endrrave te mia e ardhmja e femijes tim,
Falkone e Borselin heshtin ne varre te pa lulezuar,
Gjykatesit e drejtesise ne fushe perhere te minuar..
Terrorizmi ngrenes kockash te fjetura ,
Mes lakmise te qiellit te harbuar,
Kafkat e vjetera c'rrenjosen neper dhe te ngrire,
Shkulen floket e lene siper tyre te dhimbjes,
Hidhen mes kafkash te reja,Simbolim i Lirise.
Dikur Kremlini rrezoi flamurin e luftes se ftohet ne gjysem shtize..
Zgjoi kampin e Golfit te naftes,fishkellim predhash,
Ne Irak vlon kazani i tragjedive,
Driten e syve te femijeve rrenjet e kancerit e kane perpire.
SErbia nxjerr mllefin e krenarise..!!
Shqipetaret hedhur pertej pa varreve ,pa emer,
Bill Klinton dergon paqen me ngeh,
Poshte tryezes se punes nje femer hargaliset me kohen,
Ne Afganistan ushtaret amerikan
me tytat e paqes abuzojne te drejtat e shkretetires,
Torret e binjakezuara ne flake ulerimash,
Bil laden rrit mjekren e bardhe,
Nder hi pertyp hakemarrjen e Islamit,
Sadam Hyseni ishte mik,
Po shkoj ne gryke te ferrit,
Nder litarin e vdekjes pershendet te kaluaren e kuqe,
Bil Laden me ne fund u zgjua nga te gjallet, ne fund te detit i bem varre,
E bukura Sarkozi bel holle,
Kelyshet e politikes ne miter mban,
Obama burre i madhe,
Nobel i paqes me te kunderten e saj,
Epoke reformash,korrupsionesh,
DEmokracia e Botes,
Ne shtazanin e te vertetes renkon,
Fshehur ne gjinjet e Nenes Terezes,
E zhveshur nga hidherim i kthehet mbrapsht ne varre,
te hapur nga njerezimi.
Apokalipsi dermon Japonin moderne,
Mosperfillse ndaj botes dhe natyres,
Kina lulezon teknologjine,
Katrami shtellungat ne catin e botes,
Oksigjenin e Amazones sfidon,
40 vjet maskra ne vijim,
Lufta e dyte boterore u shkri me ajzberget e derguar,
Ebrejt akoma ne kerkim te tokes se prentuar,,
Ne kete kohe mizerje po ndalem pak,
ne ditet e perditshme hallakate,,
Babai perdhunon vajzen,
Grate jane renduar me hallet nuk shikojne perreth,
Fqinji lakmon vatren tende,
Mbi barin jeshil te shpreses helmin e ligesise mbjell,
Ne prag te lulezimit te hapave,
Mbyt shpresen e Helenes se trojes,
Per dashurine,
Jo i themi smires,luftes,
Eshte injetim i mbijeteses,
Shkaterimi i pjelles sone shtazarake,
Me emri Njeri...
Sot Libia mbushur me gjak lumenjesh,
Anijet e emigrimit krah per krah gelltiten nga plaget e detit te lodhur,
Sot miqte e mi ne vendinn tim eshte dita e votave...
Kush barkemadhe do te gelltit shtratin,
Te shqyer neper dhembet e epshit te tjeterit kundershtar..
KJo eshte Bota e Sotme... pasqyre e 40 vite ne zhgenjim........

Apokalipsi 

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=kiWTPOHBGRg

LERMË TË VIJ ME TY

 Lermë të vij me ty edhe pse je i zemëruar! Dielli po shkëlqen përsëri, Edhe pse ...është fshehur pas reve të murme. Lermë të vij me ty, Atje ku hedh shtat kjo dashuri, edhe pse nuk kupton, Atje gjendem unë si zog i prralluar... Lermë të vij tek ty, Në breg të detit të rendim këmbëzbathur, Valët e mallit të prekim, Të rendim me shpirtin plot nga dashuria, Dhe hëna e rrumbullakët të na dhurojë shërimin.... Lermë të vij tek ty, Atje mes qindra mendimesh, Ku endrrat përpëliten të lënduara. Lermë të vij tek ty, Atje ku ajri të zbraz vetminë, Dhe mbushet me fjolla të bardha puthjesh... Lermë të vij tek ty, Atje ku ti dallon buzëqeshjen time Të prekur nga horizonti. Ne jemi një në këtë zbrazëtirë kotësie, Si dy materie që shtërngojnë Krahët drejt një ekstaze adoleshenti.... Si dy mendje seksi të kunderta Që veten me pikepyetje ngarkojnë. Si dy shpirtra të largët, Që psherëtijnë ulërimën Mes jehonës së lagësht, mëngjes. Lermë të vij tek ty, .

Poezia ime vetem per ty


Po udhëtoj diku, atje ku prehja shpirtit kërkon lotët e tu

të fshehur pas mijëra dyshimeve. Të kam thënë dikur

që rrënjët e shpirtit tim janë lidhur me trungun e ekzistencës

tënde...

Dridhem kur mendoj që kjo jetë, largësia, na shpërvjel kohën që

nuk mund të jemi bashkë...dhe yjësia ndër qiell shndërron shtratin

tonë në thirrje, lutje, rënkime, për ledhatime, duke pëshpëritur

emrin e njëri-tjetrit...

Ti më thua nuk e besoj e dashur...Unë të përgjigjem...Është

e vërtetë, unë digjem në mall për ty, ku shkulmat e shpirtit kërkojnë

vetëm vdekjen kur nuk je...

Nëse ka udhë të vështira që duhet ti ndjekim, jam gati. Aty

në prehrin tënd, ku kërkoj vetëm përkëdheljet dhe gërshetat e saja

ti thurim të dy, padyshim me paqen tonë...Nuk kam dashur asgjë

nga kjo jetë, kam kërkuar dashurinë...ku burimi i mallit tënd të

mbush shtratin tim të vuajtur ndër vite.

“E ardhmja le të ngelet mister, ku të gjejmë gjurmë për të

lëruar fatet tona enigmë!

Dashuria është ndjenja më e marrëzishme, ku gëlltit eshtrat e trupit

në dridhërima, rrënjësisht të ngulura në një shtrat ylberi”.

Drejt të panjohurës..



Limfa e jetës



Sa mund të pres nuk e di...

Di që jeta luan

Pentagramin e shijes së ndaluar...

Një udhëkryq,

Ku sytë tanë lëngëzohen me ekstazën...

Shija e mëkatit është një mollë e ndaluar,

Ku buzët tona

Thithen me ndjesinë e lindur,

A do të pëshpëritin yjet

Netëve fjalët e ëmbla si dikur ?!

Ku pemët mos të fshehin dashurinë?!!

Ku limfa e jetës,

Mes fishkëllimave, të ndalet,

Dhe, mes klithjeve tona

Të lajmërojë universin.

Lindi embrioni i saj,

Ku kafshon Botën.



vellimi poetik"Drijet te panjohures"

Filozofi e burgosur



Kafka i ulur mbi kryet e një shkëmbi të thepisur

shkruan dënimin, e kokave tullace të burgosurëve

Ndër majat e shtizave të gjykimit, e mpreht’ pena.

Hedhur rrjeshtat si zhgaravina të pakuptimta

Ndër sysh grash me rrudha të thella...

Pikaso gdhend trupa të rregjur në humneërë,

E shtrëmbët buzëqeshja e ngrirë në fytyra të kohës.

Janë rrudha të lodhura në mijëra pjesëza,

Tek thithin mendimet kryqe.

Buzëqeshje të pafundme,

gatisin sallatën e ditës me sarkazmën,

E mbështjellë në letrën e mishit të derrit.

Të ndaluar nga thëniet Ibrike

Papastëria dergjet në dritare të pakufizuara,

Rrjedhëse të ujëvarës në shpirt të stërgjyshit Afrikan LEBE

Që guxoi të përfillte fjalën magjike të njerëzimit,

Zoti e ndëshkoi të shndërohej në gjarpër,

Dëshmia e artit dhe ndëshkimi i filozofisë

Metafora ujëvar kish ardhë,

Në lëndinat e paditurisë.

Kafka, heshtëte me kritikat njerëzore,

Zgjoheshin sirenat nga gjumi i thellësise së detit

Pikaso ndër shekuj skalit,

Lëngun e hidhërimit.

Shtatë shqisa ndërthurin rrjetën e merimangës.

Mishi i derrit shkrumb, shkrin betejën e mëkatit.

Eksploratorët u zgjuan,

Hodhën spirancën" në breg të detit

Shpërvollën figurën e femrës,

Dy hapa nga ndëshkimi i të burgosurëve,

ku humbën në një humnerë të gjakosur nga njerëzimi.

Kafka, Pikaso të akuzuarit e shekullit,

Filozofi e shpërvjedhur në hyrjen e oqeanit të burgosjes

Dhe përsëri këtë shekull.....vijim.....



Vellimi poetik"Dridherim Zane"



Edhe pse, ky vit po ikën...



Je e burgosur e vetvetes,

Mbyllur mes katër muresh,

Jashtë ka rënë muzgu,

Dhe, mjaullima macesh dëgjohen në dëshirë,

Përreth shpirtra të derdhura mes zjarresh,

Harkim shigjetash në ikje mes reve gri.

Kudo dëgjohen këngë që përpëliten

Mes marrëzive të padukshme.

Klube përplot, gojë me kupa verash, oshtijnë,

Të dehur pëshpëritin fjalë pa kuptim.

Kërcime spanjolle, kërcëllitje takash në qiell,

Përngjajnë kuajve të harbuar në fluturim.

Kofshë të bardha, zbuluar epshi,

Pas perdeve të holla pa ngurrim.

Skena të plota, fytyra të shqyera,

Nga kërcitja e dhëmbëve,

Dëshira frynë ngërdheshjen,

Pleqtë lëngëzojnë sytë,

Me pamje tronditëse, monedhat derdhen,

Duar që copëtojnë dhimbjen,

Trupa që dridhen nga tmerri.

Tej një rruge të verbët mos shko! Ku!

Më pas shfaqen hijet mishngrënëse,



Përherë trupat të copëtuar

Përpëliten në agun e ditës...

Shkumë birrash,

Copëra qelqi thërrmuar gjenden më tutje.

Ti vështron përsëri rrugën,

Ngreh vështrimin drejt qiellit,

Lulet shfaqen në horizont,

Si copëza yjesh të qëndisur,

Tek derdhin qumësht

Nga gjokset e bukura, kontrast përherë,

De, ti...

Përherë e burgosur e vetvetes,

Drejt një fije floku mbështetesh,

Sipër zjarrit lakmus,

Ku përreth teje bën lak kërcënues.

Dhe, përsëri vazhdon ngujimin lart,

Si Krishti i tradhtuar,

Dëgjon ulërimat e sirenave, mal oazi shpërfillës,

Eja, eja...Ti je shëmbëllim i të panjohurës,

Lakmi i territ dhe i botës,

Gëlltitesh nga oqeane, drejt një ferri të kobshëm,

Klithje dhe lutje nuk dëgjon,

Gjendesh si një embrion,

Akoma në bark të nënës, ku pret lindjen,

Krijon vatrën e ndëshkimit

Edhe pse ky vit po troket…!"



Vellimi poetik"drejt Te panjohures"

Me fal nuk doja te te doja...

Me mungon AI,me mungon AJO,me mungojne TE DY,me mungojn ATA,me mungojne PRINDERIT,me mungon pjesa me e madhe e zemres,me mungon frymemarja me e madhe,me mungon shikimi ne depertim,me mungon degjimi i duhur,me mungon gjithcka, kerkoje dita-dites,theras Babi,Mami,por prinder nuk ka. . . . . . .ju kam ne zemer,me mungoni...

Ti dhe une ... nje fjale qe s'thuhet, nje mendim i larget qe venitet me driten, e jo me te shpreses por te harreses.

Nuk ishte ne planet e mija te dashurohesha, megjithese me ty nuk ndihesha kurre vetem. 
Me ty flisja per gjithcka. Me ty isha gjithmon vetem une dhe vetja ime. 
Ti mundoheshe te me kuptoje, te me inkurajoje, te me beje te qeshja edhe kur isha duke qare.
Tek ty kisha gjithcka megjithese kisha frik se po te dashuroja pa dashur kurre te te doja

Me fal nuk doja te te doja.



ELONA NGA KUÇOVA...

TREGIME NGA ANILA DAHRIU

Fishkellimi i nje nate shterpe.



Nata sapo mbuloi me petkun e zi catite e shtepive ne kete qytetez me drita te pakta. Stina e nxehte e veres shtrengonte pas vetes ankthe te ndrydhura,te perziera me nje pellge ndienjash te zhubrosura ne fund te gjuheve te flakta te saja.Ata ishin shtrire perbri njeri-tjetrit, ku perleshja e hormoneve here ngjiste deshiren dhe kacafytjen e tyre,here here rreshqisnin te zhgenjuer ne marshin e coroditur te peshtjellimit te humbur, ne nje labirint therres dhe te paqarte.

Ajo, mes errresires ndiente vetmi, dhe e gelltiste ate si nje mushk i kalbur dhe njekosishte te mberthyer pas nje shkembi ku tretej avash avash ne nje grope,qe i pergjante nje agonie e pandalshme, dhe, perfundimisht behej pjese e saj.Nuk ngutej te shtrengonte ngurtesine e tij te paket, sepse ,nje lengezim brenda vetes e shkundete nga prania e nje qenie e padukshme qe kishte muaj qe shqyente shqisat e veta tashme te kthyer, ne kthetra, qe gjakosnin muret e shpirtit.

Ai,nuk flinte,e ndiente afer vetes si nje perde te akullte,te larget, dhe, mendja e tij e mberthyer ne nje kurth pyetjesh, kerkonte nje pergjigje mohuse te te kundertes te asaj qe ndiente,e kishte kuptuar muajt e fundit.

Me vone, u degjuan ritmet e zakonshme te mbremjes ,qe klithte te zgjonte ndopak kete monotoni mjerane me pak kercitjesh takash bulevardeve qe rendnin pas hijeve te burrave me hap te rende.Nje kenge napolitane, qe kendohej gati cdo mbremje ne hotelin prane tyre,e trishtuar ,ku shtonte me shume ankthin dhe germimin e gropes se hapur.Nje lehje qeni,i leshuar nga te zotet te kryente nevojat e tij ,dhe te vagabonte tere mbremjen ne kerkim te nje mike bastarde ku te shfrynte epshin e cmendur te tij, si qen.

RRuget te kesaj qyteze ne kete fund vere dukeshin me te pasterta nga heret e tjera,ndoshta ishte nje vegim i mendjes se tij,ku nuk veshtronte asgje,po vetem mbikqyrte nje pjese te percaktuar e te zhveshur nga boshti i jetes,"Gruan e vet".U kthya rishtaz, perseri perball saj.Ajo nuk flinte,mermeriti disa fjale te coptuara si nje ere e shpejte ku mberthente rete duke i degdisur neper qiej te fshehte per te mos zbuluar kurre renien e loteve, si nje bresheri rrebeshi,te nje faji qe ndiente.Ai,nuk guxonte ta prekte..por me vone, nje mjagullim macesh ne kulmin e kenaqsise i zgjoi instiktin kersheror te mashkullit.Buzet e trasha ,ndienin nje terbim, si nje lehje te shkeputur nga kapricua e castit.Ne ballin me pak rrudha, djerset rridhnin curil.Mendonte kete perzierje te pashmangshme,ndoshta e sillte dhe vapa e padurushme,po ndiente qe perleshja ishte e pashmangshme.

Cfare po ndodhte pyeste veten??

Nder krahe kishte vetem nje statuje, qe heshte dhe mbiqyrte veshtrimin e vet ne nje hapesire tjeter.



Nata e kerrusur degdiste akoma mllefin e reve,ndiej shterp.Ngahere luftonte me disa pika te bardhe, qe shfaqeshin aty ketu,dukeshin si xixellonja te vonuara duke thene."Vegimi nuk humbet ngjyren e nje te vertete, eksiston akoma nje kasete ku e kaluara kerkon nje tendosje dhe zhvendosje te prezences ,qe shfaqet papritur ne sendukun e nje endrre"".

Ajo renkoi, nga zhvendosja e duarve te tij rreth kofsheve te mbushura,ishte nje renkim i castit,i verber,si ato orgazma te lehta qe here here vine pa u kuptuar duke lene gjurme te pakta dhe ikin pa asnje shije te prezences.

Ai, ndieu nje ngulc qe i pergjante nje kafshe te plagosur nga nje dore keqdashese qe po i shtrengonte shpirtin pa pushim.Syte u capeliten ne nje rrjete te thellshme,e te dendur merimange,nuk kishte dalje po vetem ngushtim.

U tkurr i teri ne nje guaske, sikur donte te mbrohej nga ky akull i papritur nga kjo dendje myshku qe nuk i pergjigjej rifleseve te tija.U zhyt thelle ne detin e tyre pa kthim ndoshta.....

Ajo u kthye rishtaz,e veshtroi vuajtjen e tij te binjakezuar me deshperimin.Nuk e percmoj.U ngrit,hodhi nje bluz te holle kraheve,keputi veshtrimin ne qoshen e dhomes,ku krijesa e tyre flinte e qete.U afrua prane komodines duke ndezur ambazhurin.Aty gjendej nje shishe me uje qe zakonishte e mbante per te bijen gjate nates kur zgjohej dhe kishte etje.E mbushi goten plot e perplot me uje.Piu nje gllek duke veshtruar perseri te shoqin.Pastaj pauze dhe nxorri keto fjale nga senduku i shpirtit te saj.PO me perpara u ndal, perballe fotos se Anamarise me te birin e gjakosur ne preher.

"Po fluturoj ne nje hapesire,ku krahet nuk ndiejne lodhjen e te kaluares..Ndoshta ne kete fluturim do te bie dhe krahet e mi do te kthehen ne spektera pa shprese,ku do te shuhen ne vijezime te dyanshme te horizonteve,ku sensi i te kuptuarit mbulohet me logjiken estreme te nje realiteti ndoshta mbijetesor ose ,ose......."

Ai perples,i shperqendruar nuk u pergjigje"Fluturimi tashme nuk ndalej,kjo nate i pergjante nje gruaje shterpe,ku llomotiste gjate e shtruar,ku lendonte carcafet qe tashme kishin pamjen e perkryer te paprekshmes.

Vjeshta kishte mberritur,po petku i saj ishte akoma gjysem i blerte.Gjethet dridheshin akoma nen mbikqyrjen e vales se ngrohte te ajrit qe pervidhej si nje kamzhik fishkellues mbi kurmet e tyre te brishta,edhe, pse ato ,e dinin fundin e tyre.Ishin ne pritje te nje agu gertheshem te te papritures.NJe renkim i thellshem cau kraharorin e tij perseri.U kthye permbys, dhe nen vete shtrengoj jastekun e bute,nen belbetitjesh e klithma te mbytyra, qe shkeputeshin si shkulme te bardha dallgesh te forta nga gjiri i nje shkembi ku nuk tregonte me krahet e veta te pritjes....



2.Koha e rënies



Ishte mbremje e kthjellet, muzgu dalngadal po zbriste me qetesine e tij te pazhurshme.Ai veshtronte rrugen e perzhitur nga pellgjet e panumerta te gjera me rrathe te shtrembeta pa kufizime, te formuara nga shiu i djeshem qe kishte rene papushim..Nje ere e lehte trishtimi mbuloj fytyren e vrare ligeshtsi nje arne ekzemi qe nuk gjendej ilac sherimi te mbylleshin keto plage,as me perde te holle mendafshi per te lehtesuar angoshen e ketyre diteve mjerane.
Makinat nuk pertonin te ngrinin ne kupen e qiellit ujerat e mbledhuraku ngahere ndotja ishte e madhe,sa pickitat te qelbura te pervilleshin ne fytyre sa here ato kalonin si lugatet e nates.Here te zbukuruara nga pastertia e castit,here-here shfaqeshin te shqyera te ndukura nga euforia e marrezise,"e embel," shtazarake per te shijuar rebelizmin e kesaj kohe gjysem te ngrene nga sedra e kalbur e tyre,"ndienjes se ploget",te perzier me semundjen e shekullit per te fituar ate qe dikur ishte mohuar nga forca e tiraneve, qe kishin cuar kete bestie te deshirave ne kurthe te erreta dhe shtremberimi te moralit , ezistences per te dalluar kufinjte dhe caqet deri ku ata mund te arrinin me kete rebelizem.Te kuptonin qe kokat e tyre ishin ndoshta me te shtrenjta se hakemarrja per te shijuar kohen e humbur.
Djaloshi mendonte," ishte kjo pikerisht", semundja e ardhur kaq papritur ne cdo porte te ketyre aneve.Ishte e pashmangeshme zgjimi i qelizave te fshehura vite e vite dhe tani kjo liri po gelltitej nga nje sens cmendurie nga te gjithe.Makinat klithnin si te marra, brenda tyre djem me pantallona xhinks deri tek fundi i shpines,ku here here dukeshin dhe te mbathurat shumengjyreshe.Me fytyra horrash , menget e perveshura te kemishave deri tek berrylat, ngisnin keto murtaja te kohes.Ne skutat e erreta mbas xhamave te mbrapme shfaqeshin floket e derdhura te ndonje"Mendje shkurtre",ku kjo deshmi e gjalle do te jepte nje lumturi te genjeshtert vetvetes dhe pastaj shalet e saja te mbuluara me nje minifund te shkurter mund te perfundonte ne nje cep te qyteteve llukzoze te Europes plake.Nuk mund te kuptonte se mbi supet e veta qendronin disa vite te brishta dhe te pafajshme.E rritur ne erresiren e perdes shtazarake dhe fustaneve te gjata,veshtrimit te eger te nje prindi te rrepte,i cili nuk kishte kuptuar kurre ngrohtesine e esistences se saj,qe kerkonte rrezet e dielilt jo ne kete menyre,te zhveshjes se ligesise, dhe te gjithe te mendonin se ishin krijesa qe deshironin jeten,jo renie ne kurthe qe ndoshta koha do ti shpetonte ose trupat e tyre kishin mundesi te gjendeshin ne nje grope aneve te rrugeve,ku me deshiren e lluksit,seksi i tyre mund te perfundonte nje nate tragjike dhe te kobshme,pa indetitet dhe rinjohje.
Me pas muzgu u nxi,filloi nje shi i lehte te mbushte perseri keto gropa te mallkuara.Ndaloi hapat dhe veshtroi kete mbremje te sapo rene ne melankoli mbi koken,trupin e tij te renduar me mendime dhe kerkime.Ishin te dy te egersuar nga kjo renie e papritur dhe e pritur ,qe kishte marre permasa e nje kucedre dhe nuk linte shteg te mendoje."Cfare do te bente ai me jeten e tij"",ne kete udhe te qendisur me gjilpera te shtrembeta dhe kercenuse ku shponin cdo pjese te trupit te tij dhe qytetit te mbuluar nga ankthi i kucedres.
NJerzit ecnin bulevardeve te kujdeshem nga terbimi i makinave qe nga here nuk pertonin te hidhnin vallen e vdekjes siper trupave tyre.
Te ngjeshur pas kapuceve ku mbroheshin nga shiu i imet shtrengonin qeskat e ushqimeve te gjendura diku ne nje qoshe te lagjes dhe nxitonin hapat per te arritur ne strehezat e ftohta e pa drita.
Ku here here,ky shtet i rene pertok leshonte nje fijez drite te mekur,sa as fytyrat e tyre nuk dalloheshin nga zbehja e kufizimit te te qenurit dhe mos te qenurit ne keto shtepira te mbushura plot e perplot me halle.
Qyteti po zhvishej nga petkat e ndergjegjes,si pemet e zhveshura nga vjeshta tinzare dhe e pamershirshme.
Krahet e tij hidheshin aty -ketu pa nje pike mbeshtetje.Asnje ekuiliber te kohes.Perhapeshin ne qiellin e zymte nga koha mjegull,ne llahtarine e bemave shpatethikash,ku derdheshin mbi to si nje shtrengate e lige nga mllefi i urrejtjes,jo te nje prindi te pervuajtur nga hallet dhe ngrysja e diteve prane pragut me veshtrime te thata e te perhimta per te.
KUr kalonte perpara e pashkujdesur per mungesen e hapesires se se largmes dhe te kuptuarit te ezistences se tyre,mes kurtheve,ligeshtive,ftohmes,poshte urave strehez kalimthi.
Trupa te shtrire dhe te mberthyer pas petkave te holla te varferise,ku shtrengonin token per te thithur ngrohtesine,nese ajo do te vendoste ti jepte,o ndoshta e nersmja do ta zgjonte te gjymtuar me nje boshllek ne kraharor si nje gangrene e perhershme dhe do te pyeste veten."Kjo dite a do ishte ndryshe nga te tjerat qe kaluan o ndoshta toka me deshiren e lindjes dhe te vdekjes do ta perpinte te terin ne brendesine e humneres se saj te thellshme dhe te panjohur.Ai te behej hiri i saj i ardhshem??".
Kemi lindur prej saj,nuk degjuam asgje pervec te qarave tona dhe ajo tani ka te drejt te rrembej dhe endrrat mes erresires se lindur nga caqet e kozmosit te gjalle dhe te paprekshem.
Djalioshi duke menduar te gjitha keto ishte kembekryqezuar ne nje shteg,prane kangjellave te veshura me hijen e zise.Ku nenat te kerrusura me lot te thare faqeve te vyshkura permblidhnin nje top te leshte per te arnuar dimrin qe avash avash po trokiste.
Murtaja e mjegulles kishte leshuar vetveten me genjeshtrat e saja qe parakalonin krenare prane kembeve te tyre qe ai dhe ato terhiqnin zvarre per te ndjekur udhen e kujt dhe ku??!!
Te makinave lluksoze,te barkave te peshkimit ku do te nxirrnin shpirtin per te paguar ate qe kerkonin.Udhen e shpreses ne shtigje imagjinare.
Apo trageteve qe ulerinin mbremjeve duke leshuar mllefin me shtellunga te zeza, neper rete e bardha qe kalonin aty rastesisht..
Kujt nje nenpunesi o nenpunese te korreptuar ne kufizimet e te dashurit te jetes te lehte mes kartmonedha fallcosh o shperdredhja e vidhjeve te tij o te saja ne ngushticen e nje rrjedhje te fryteshme.Mjaftonte te beheshin pjese e kesaj mjegulle ku te gjithe rridhnin jarge te bardha per te shijuar pabesine e kohes.
Lluksin qe derdhej si lume i florinjte mbe tavolinat e lokaleve llukzose te ngritura ne kohe rekord.Po te gjitha keto me nje shkembim sepse lakmia kerkonte sakrifica te medhaja.
Kush ishin mendoni ju.Morali i cili zhytej ne nje rruge te erret.
Do te hynte si nje ere e padukshme dhe e pa ndier ne portat e tyre.Ne fjalorin e gjuhes se botes do te fshihej me pluhurin e pendeses nje dite.
KOha shnderonte kedo.Ndoshta edhe palmat qe ishin varur si qyqet e nates dhe kendonin kengen e kurbetit.Vajtimi i tyre degjohej tutje varreve te hapura nga morali i shfarosjes.
Pllakash mermeri te qendisura me fije te arta te lengut te athet te nje baruti vdekjeprures.
Te virgjerise se virgjereshave qe shijuan kolltukun e makinave,rruget llukzoze dhe ngerdheshjen e pleqeve tinzar me duart e gjata dhe te coptuara nga gjaku i tyre.
Ai ecte drejt bregut me kohen qe i shkonte nga mbrapa si nje hiene shtrige qe mallkonte vitet e perjetesise.Qe lutej vdekjes se ngujuar ne shtratin e saj te mekateve.Ato vononin ta merrnin se mallkimi i ketij vendi eshte ngujuar ne shekuj.Sepse besimi eshte heretik dhe i zhveshur nga inoka e kohes.Sepse flaket e ferrit po lepijne rruget, tere qenien e qytetit te mbeshtetur pas shpatullave te genjeshtrave.
Renia,pritet renia,kur,ndoshta do te vi dhe kjo dite.Ai do te shoh strehezen e miligonave qe ndjekin njera -tjetren ne kerkim te ushqimit te jetes.Dhe perpara dimrit te kerrusura,ato do te shplodheshin te kenaqura qe udha e tyre e mundimeve te ishte frytedhenese.
Djaloshi donte te ishte mes tyre,nen driten e jetes qe vazhdonte edhe pse kurthet,hidherimet coptonin petkat e trupit te zhveshur nga mospranimi i tij per mjegullen.
Deti dhe bregu ishin
qetesia e shpirtit te tij.Ecte duke prekur reren e lagur .Ku kjo ndjesi i percillte nje deshire te brendshme,te shnderohej ne nje delfin e te humbiste ne thellesine e tij..Ndoshta atje ne te pertejmen ,ndoshta ku bota ndryshonte.
Me tutje degjoi zhurmat emakinave,nga zbrisnin njerez me valixhe ne duar.Gra me femije te sapolindur dhe ne doren tjeter nje pak me te rritur ku shterngonte nder duar nje loder.Renkime,lutje,frike dhe shprese shihte nder fytyrash te rregjura nga lodhja,kushedi nga c'skaj te vendit kishin mberritur ketu.Me tutje degjoi nje vajtim te sirenave te ngujuara neper shkembinj rocoz ku gervishnin te ardhmen e tyre.
Pjella e mjegulles,e keqja po ngerdheshet veshtron venger me sy te shqyer per gjak te ri, kete mase njerzish te mjere.
Veshtron horizontin gri dhe hedh mbi te fatin e tyre.

....... ..........
Te nersmen djaloshi shkoi per te pire nje kafe ne lokalin afer shtepise j.Degjoi peshperima te mbytyra fjale nen ze te paqarta, u afrua dhe dy burra ne nje tryeze ku pinin kafen dhe rakin e zakonshme te mengjesit po thoshnin pikerisht keto fjale.
-E more vesh Kujtim ajo gomonia qe u nis dje ne mbremje me 100 persona nuk dihet ku ka perfunduar.Asnje lajm nuk dihet po qe andej pertej detit nuk kane shkuar.Kjo eshte e sigurte.
Tjetri shtrengonte cigaren krejt i mpire nder gishtrinje. I tronditur per lajmin e sapo degjuar humbi ne shtjellen e fjolles se tymit qe shkonte larg duke u shuar ne ngjren e hirte te vdekjes.
Djaloshi u drodh i teri.Imagjinonte skenen makabre mes atij deti tallaz e kapricos.Mjegulla nuk dorezohej thithte helmin e vet dhe e shperndante mbi kokat e fatkeqve.
Kaluan dite.Asnje lajm,as nje klithje,lutje ,veshtrime ,pergjerime ne vazhdimesi,,,po asgje nuk vinte pertej humbetires gelltitese.
Ndoshta deti ishte treguar"bujar",i kishte gelltitur ne mbreterine e tij po jo si delfinet po si kufoma,ushqime per banoret e vet.Mbas tre diteve,deti dergoi lajm mbi bregun e shkretuar dhe mbi reren e lagesht gjendeshin copa kepucesh te ngrena nga kripa.Recka te copetuara ku ngjyrat e jetes kishin humbur sensin..me tutje nje kukull plastike e zhveshur,lakuriq dhe me fijeza flokesh ketu ketu.
Mjegulla u gerthesh me fytyren e saj shtazarake perseri dhe iku ne skutat e saja te erreta.Ishte e kenaqur nuk trembej me.Ishte zot ne kete qytet.Djali e mallkonte qe te humbte dimesionet e veta si nje hark qe shtrihej kudo pa meshire.Sa me shume ai uleriste aq me shume ajo merrrte permasa te nje dinozauri.PO ngrinte piramida me reren e lagesht dhe ujin e kripur te detit dhe ne themelet e tyre te vinte eshtrat e fatkeqeve qe do ti nxirrte nga varret edhe nga thellesia e detit qe dhe atje mos te kishin prehje si ndeshkim per qytetin dhe banoret e saj.
"C'njerezore- therriti djali-Dhe kete radhe ja arrite qellimit?!-
"Ajo buzeqeshte ligesht veshtronte ate me mosperfillje.IKte duke mbeshtjelle vetveten ne qoshet e ferrit.
Mund te thoni qe ja arriti qellimit.A mund te ndalej me kaq..??!!

........ ....

Qyteti diten shtrihej i qete ne krahet e saja,here hidhte veshtrimin tek mjegulla e here here tek dielli qe ndiconte mbytshem me rrezet e tij dhe ulte koken perpara tragjedive.
Po banoret cfare benin nderkohe?Ndoshta indiferentizmi kishte hyre ndermjet tyre dhe karshi mjegulles.
Grykesia,kjo cmenduri e lindur nga mosdija dhe joshja e vrerit te lluksit te mbrapshet,degjuan thirrjen e saj te kobshme te veshur me mjaltin e grenzave te ardhura kushedi nga cfare planeti ne ndihme te mjegulles e cila kishte arkitetuar piramiden e vdekjes.
Njerezia jetoj ne paqe dhe begati per pak kohe.Mbidheshin si bletet perpara piramides dhe i faleshin ZOTIT per kete dhurat." Pokujt Zot i faleshin atij te verberise"..Dhe kete here mjegulla u zemerua keq me shperfilljen dhe lutjet e tyre ne nje kend te universit te pa projektuar ndoshta te ardhmen qe po rreshqiste si nje ngjale ne toke te thate.
Ata kerkonin e kerkonin.Nuk shihnin agonin e ngjales te hedhur ne kembet e tyre.Preferonin ti jepnin shtytjen e fundit te agonise se saj therse.
PO, besonin ne nje utopi qe nuk ishte shkruar askund ne ditaret e jetes se kesaj bote ,po ishin shpikur per te shfrytezuar kete grumbull pa tru.
Mjegulla i denoi perseri ne mizerje dhe mes krismash dhe hasmerish nate per nate ngrihej ndeshkimi i tyre kundrejt njeri-tjetrit.
Atehere djaloshi beri pyetjen."Perse kaq trushkulur eshte ky vend qe beson fantazine e nje molle kaq te helmte.Mekati eshte shkruar dhe se e dinte qe ai nuk duhet te lejohet te hyj ne shtepite e tyre.PO Ata nuk degjuan.Nena qe "buzeqeshnin" me bollekun e para ve te qelbura te sjell nga bijte ku me vone sherbyen per ngritje lapidaresh ne kujtim te asaj qe bota nuk mund ta pranonte kurre.
Dikur ishte nje enigm pa kuptimin nga djaloshi ky realitet kryq trondites.Hija e mjegulles pershkonte gjithecka urdheronte, linte kudo vetveten dhe ata me deshiren e fitimit te shkalluar me permasa te pa matura sakrifikonin femijet e tyre ku perfundonin ne elikat e motoskafeve me kokat e prera te perfunduar ne thellesin e detit qe nuk pertonte ti perpinte dhe me trupin e shtrire ne shtratin e kesaj gomone te mallkuar ,ku perpelitej derisa jepte jete...per te paguar cmimin e mekatit.
Dhe sot ku gjenden ata "PRINDER",mes hotelesh llukzose duke pire uiskin dhe thithur nje cigare me hijen e varrit imagjinar ne themelet e zeza te te ardhmes se tyre te ngritur me trupat e femijeve dhe ndihmes se mjegulles.MIzoria dhe keqbersja triunfonte ne pamje t e tyre te zbrazeta dhe te shkuara ne abise te cmendurise se jeta ishte pervjedhur dhe ne shpirti e tyre nuk eksisto asnje molekul oksigjeni ,po jetonin ne tymin e verberise dhe te hakemarrjes se verber per te ngritur varre te reja me mjerimin e vobekte te pushtuar ne kete qytet sepse tashme sensi i gjykimit per te ardhmen e jetes kishte humbur nuancat qe kur femija e tyre ishte bere skeleter i padukshem ne kete hirozonte te pafaLSHME TE JETES.
Ky vend ,kjo mase e squllet njerzizh nuk po kuptonin perberjen fizike dhe kimike te tyre,ku dembelizmi kishte hedhur vallen e vet ne shpatulla te ngjitura me rreshire pishash qe ne te kaluaren e tyre.Ku neuronet nuk zgjoheshin ,po terboheshin pa kuptim.Kuptonin dhe degjonin vetem ate,mjegullen.Ajo joshej dhe nuk dorezohej po i mberthente rreth vetes dhe shfrynte shkaterim mbi ta.
SHiu binte i imet si litar i padukshem i pangjyrshem.ai shihte skena imagjinare ne endrra te frikshme cdo nate.Kur zgjohej pickonte mishin e tij dhe qetesohej duke thene"Jam ne enderr eshte korniza e jetes qe e rrethonte.Tiktaku i saj e cukiste si nje zog i deshperuar dhe i vetmuar nga shkaterimi i foles.Kerkonte te harronte egersine e mjegulles te humbte pak caste ne dicka te ndryshme .Ku frymarrja te merrte nocione te ngjeshura te te kuptuarit te vertet te kesaj jete.E cila ishte mbyllur ne nje kafaz shfaroses me varre te hapura cdo dite dhe mjerimi lengonte ne te gjitha portat e qytetit.
Ishte i lodhur me mendimet e palmave .Me ulerimat e te jemes qe nuk duhej te largohej me tutje se fishekellimat e armeve po fluturonin siper catise.
Ja nje plak e shkrete doli ne dritare dhe nje pallot i shpoi njeren prej vithjeve te trasha.Nuk eshte per te qeshur ajo vithje trashaluqe i shpetoi jeten dhe kjo plake e gjore ishte tezja e tij.
Oh,zot i pafuqishem,deshmtare i lirise sone makabre..nje dite fole dhe the keto fjale!"Ja ku e keni tani lirine,turruni sa me shume te rrembeni motrat ti coni rrugeve te evropes,vrituni me njeri
tjetrin ne hasmeri.Priten kokat dhe hidhen tutje mes plehrave dhe askush mos ti guxoi ti prek se dikush me arme ben rojen e cmendurise se fundit.
Oh,Zot sa shume varre pregatite dhe fushave nuk gjenden me vend..ja korteu si nje gjarper i goditur per vdekje po arrin malin e thate pa uje.Ku nuk mund te perciell as lotet e fundit per banoret e vet,nuk eshte e lejushme duhet flet kalimi nga mjegulla....

........ ....
Ai mengjesve zgjohej i pakenaqur qe nuk gjente asnje shprese per te ndryshuar kete face te zeze te fantazize cmendarake te krijuar mga pak nete te dehurish te qyteti dhe mes tyre banoret vraponin pas rreckave te shqyera te njeri-tjetrit.Ngrinte grushtin dhe qellonte mbas mureve te pafajshem,ku gjaku rridhte drejt tokes se lagur dhe perzihej me shiun e sapo rene.Filloj te uleriste po as qielli nuk degjonte cdo gje perreth ishte e shurdhet.Dhimbja po mbillte rrenjet e vetme..kushedi nje dite do te celej dhe do te pershkruante kete marrezi dhe me petalet e veta do te leshonte eren e miresise.Kushedi ndoshta nje dite.
Kaluan vite.Djaloshi nuk ndoqi mjegullen po fatin e tij.Pritja ishte ilaci i kohes dhe nje dite ai iku diku larg.Nje mbremje kur u kthye perseri atje tek vendi i lindjes,ne breg te detit i peshperiti valeve...
"Une kalova me hapat e mi detin,shkova pertej dhe gjeta....mundimin,vetmin.perbuzjen,meshiren..por edhe punen,shume miq,pasurine,shokun e jetes..po edhe pse gjithe keto..mengjseve zgjohem mes ethesh,i mbuluar mes djerseve qe lagin shtratin tim dhe shtresat te bardha dhe te pastra..kete donim te gjithe,kush hodhi syte pertej detit...UNe ngrihem me nje klithme qe copeton muret,ku tronditem kaq shume dhe copa-copa suvash shkeputen prej tij.CFare po ndodh i them vetvetes??
CFare?Akoma ajo mjegulla me perndjek se une nuk ju binda.Ajo perndjek jeten time,endrrat e mia,atje thelle ne skutat te fshehura ne gjirin tim,qe tashme ishin flijuar dhe nuk doja ti kujtoja me kurre...
Cfare ishte atehere qe une tronditesha neteve,diteve me ndiqte boshlleku i nje kujtimi te larget ku me therriste duke me thene "ti" nuk mund te harrosh.."Ajo me fliste nen ze..degjo.."
"SI mund te harrosh kepucet e shqyera ne breg te detit,lodrat qe treteshin ne toke te thare si nje kujtim mbi varre boshe femijesh.Ulerrimat e tyre ne fund te detit dhe flluskat e fundit te ajrit qe dilnin nga mushkerite tashme te mbushura me ujin e kripur te detit.
Nuk mund te harrosh ate grua shtatezan qe veshtrimin e hidhte drejt muzgut te shpreses me nje buzeqeshje hollake qe tashme nuk eksiston me.Ate nate qe muzgu ishte i erret dhe foshnja ne barkun e saj nuk lindi kur per te shijuar dritat e forta te pertejme te kesaj jete.Doje ta ndimoje ate dhe te tjeret tu thoshje te gjitheve qe mjegulla ishte hakemarrse kete nate.Po armet dhe kapucinjte e zinje te prene rrugen dhe ngriheshin si anakonda pa helm,po qe mbeshtilleshin rreth tyre duke shtrenguar frymen ,erresuar syte dhe drejt nje utopi leshonin trupin qe ato caste ndiente vetem eren e shpreses.
Si mund te jetosh i lire pa e shkruajtur kete histori te gjalle.Ku rruget e ketij shekulli nuk mund dot mjegullen.Ajo perhere fitimtare duke rigjetur helmin dhe ushqen krahet e qyteti perhere.Duke leshuar hijen e varferise duke shnderuarfytyra njerzish ne egersirash urrejtjesh me goje te ligeshta dhe dhembe qe kalbin vetveten.Si mund te harrosh keto monumente te ngritura vorrezave dhe trupi mos te rrenqethet,mornicat tmeri te mendosh kur"AI" atje ne erresiren e ferrit,ketu me nje llambe te ndezur nate e dite si kujtim qe permbysi jete njerzish neper dallget e detit mishngrenes."
Edhe ne i kemi rene ne qafe detit por,per mbijetes.I kemi marre shume ,po ai kete radhe eshte inatci me epsherin e pangopsherine njerezore.
Si mund te harrosh kur kalon perpara vilave dhe hoteleve lluksoze dhe ne themelet e tyre gjenden eshtrat e te pafajshmeve,virgjeria e virgjereshave.
Egersire kjo mjegull qe mbulon perhere qytetin,nuk ndalet,nuk mendon.Dhe une mendonte djali - pyes perse njerzit e mi,perse..????
"I kujt ishte faji,i saj qe nuk iken o i juaji qe e gelltisni ne vatren e mbremjes duke krijuar fole shtrengimi."..Vitet kalojne,ai perhere shkon ne qytetin e tij,tek vatra e lindjes.Veshtron ate te terin nga lartesia e nje kodre.Kishte ndryshuar,shnderuar ne nje kantier ndertimi pa regulla,rruget me te zhurshme me makina te shumellojshme.Njerez me te shkujdesur,minifunde edhe gjate dites me taka te larta qe shembnin tortuaret.Lokalet plot e perplot me njerez.Te moshuar,burra ,gra,student ne mesin e dites.Perpara me nje filxhan kafeje dhe shumica me cigaren qe fergellinte perpara fytyres se bashkebisedusit,me fjollen e bardhe te tymit perpara hijes se trishtuar te te ardhmes.
Zbriti nga kjo piramid reale dhe kembet u drejtuan ne te vetmin vend te deshiruar te tij,detin.
Ai e theriste te shplodhej gjate bregut dhe pse kujtimet ishin te gjalla .EDhe pse mjegulla e ndiqte si nje ulkonje e plagosur"KU vajtonte tek kujtimet e hidhura qe renkonin dhe te tashmen dhe pse ai edhe kete radhe lutej..po hakemarrja ishte larg.
Mjegulla nuk ka renie eshte aty perhere dhe projekton hakemarrjet e dites se sotme dhe ndoshta te nersmes.Ndeshkon e pamershirshme me te tjera krisma dhe jo si dikur ishin te tjeret per te.PO tani kishte dal haptazi duke grindur..une nuk iki ,jam ketu pergjithenje..heshtja dhe terbimi juaj...."




3.Pakoja me gjalp...uria e kobshme...



Qielli ishte ngrysur nga rete e zeza si vetulla te rena nder sysh vuajtjesh.Ata te dy vellezer qendronin te ulur ne pragun e portes te gerryer nga lageshtia dhe e deformuar nga era e kobshme qe keto dite percillte mllefin e vet te hakemarjes.

Refati me i vogli ngriti syte dhe veshtroi ligshem te vellane.Morri nje cigare dhe ja zgjati duke vene nje tjeter mbi vesh dhe pastaj hodhi veshtrimin nga bregu i detit qe ndodhej pak hapa larg tyre.Ishin te dy peshkatare te ndershem dhe neteve me barken e tyre karakterin kerkonin buken e perditshme per te ushqyer vocerraket,qe mengjeseve me klithma te gezuara prisnin fitimtaret qe kishin mposhtur dallget e egra.
Eh,Halim-theu heshtjen Refati te kujtohet si ishim atehere"-heshti per disa caste te vetme.."Nje kile mish,nje pako gjalp..heshtje..perseri..":"Jo ore jo tani jemi mire.."E more vesh..nuk ka gje..sepse dy djemte e mi deti i ka gelltitur ne folen e vet".."Dje me derguan lajm ata te policise kane derguar polombare per ti gjetur.."

Nje lume lotesh pushtoi kraharorin,sharje mallkime e me vone heshtje qe po pllakoste si zija e ketij shekulli qe trokiste ne cdo porte te ketij qyteti.
REfati veshtroi token perdhe, si nje thike e mpreht ndiente qe kraharori i cahej nga dhimbja.Tjetri nenqeshi,ironia e tmerit e kishte perfshir te terin.Me vone te dy u perplasen pas nje hije te padukshme dhimbje dhe lume lotesh ngarkonin rete qe po kalonin te mblidhnin kete vuajtje te kobshme.
"nuk ka gje Halim se ishim te rinje i duheshin detit ca nga keta.Eshte i pangopur ai e njoh mire une ate shtaze""..heshtje dhe perseri heshtje pllakoste vuajtja dhe ngasherimet.Veshtrime te keputura...."perse vetem tokes duhet ti bejme privilegje ne..""""
Ah,deti ia kishte marre jeten,shpresen,gjithcka.....
Burri kishte fytyren te vrare dukej si e arnuar nga dhimbja qe kerkonte te permblidhte ato pjezeza te pa ndricuar nga dita e lodhshme.Kalonin vitet dhe tufanet e jetes perseriteshin dhe gjymtonin cdo shenje te gjalle te tija.Dallget e detit kishin ashpersuar tiparet dikur te bukura dhe ndermjet tyre tashme shiheshin rrudha dhe brenga t e perditshme.
Gjithe jeten ia kishte kushtuar kesaj mase gjigande kishte luftuar me egersine e tij,i cili donte ti thyente kete krenari per ta mposhtur dhe gelltitur brenda vetes.PO nuk kishte mundur edhe pse furia e tij ishte here here e madhe.Dallget ktheheshin ne perbindesha kunder ketij njeriu te fuqishem te cilin darka e priste me nje supe te ngrohte dhe dy sy te trishtuar te perzier me lodhjen nga e shoqja.
E shoqja nuk pertonte te vinte mbi soben me dru darken e te shoqit dhe here here e veshtronte vjedhuzari ate te ardhur nga gjuetia e nates gjysem i vdekur.
Psherehtinte thelle e mendonte"EDhe sot ne shtrat nuk do te kete fuqi te shtrihet dhe jo te kujtohet per mua.Une e shkreta e cila e pres me ankth,psheheretimen ,eren e djerses qe tashme po merrte forma lotesh.".
Hoqi pakez veshtrimin nga i shoqi,trazonte supen dhe veshtronte enet e darkes te cilat prisnin dhe pjaten e fundit per tu lare.Ngrihej me pertes dhe nje ngulsh deshperimi ia zinte fytin dhe nuk linte te nxirrte kete murtaje nga shpirti i bregosur i saj.Nuk tha asnje gjysem fjale shkoi drejt banjes ku ironia e varferise mbeshtillej tek ajo cop mendimin qe fati i tyre ishte shkruar keshtu.Fjalet e teperta i dukeshin sikur do te cenonin te shoqin preferoj te heshte si perhere ankesat duheshin lene mbrapa porte sepse ai kishte nevoje per qetesi.Me vone ai u ngrit nga tryeza dhe shkoi drejt dhomes se gjumit veshtroi te shoqen tek lante enet e darkes dhe mbi tavolin vuri re nje pako me gjalp,racionit i muajt-mendoi..
I hodhi perseri nje sy te shoqes dhe pak caste u fanit deshira per hiret e saja por lodhja e rrembeu me perpara se kjo ndiesi ta pushtonte te terin.E donte te shoqen ne ato momente ta kishte prane dhe te perkedheleshin si aTEHERE NE BREGUn e detit kur ishin te rinje....Tani kjo deshire shkonte drejt nates duke shuar si vet ajo ne pellgje endrrash te ndaluara..Pakoja me gjalp heshte..vocerraket flinin dhe te nersmen festa do te fillonte..
Nga dhoma tjeter u degjuan klithmat e vajzes se vogel.ajo grindej me vetveten..te dy burre e grua u turren drejt dhomes.Ju afruan krevatit i preken krelat e verdha dhe vajza sakaq hapi syte dhe nje rreze lumturie i rreshqiti ne ato faqe te kuqe.Syte ju celen si goxhet e majit ne lulezim.Ungrit dhe ju hodhe ne qafe te jatit...
"Babi,babi ke ardhur mi ka sjelle guackat e bukura qe me prentove.Une dje dola nga bregu me Gjergjin per te veshtruar anijen tende.Thirra shume po ti nuk me degjove.Dhe ta dish qava shume.."
Dockat e vogela perkedhelnin fytyren e te jatit i cili mori nder duar dhe filloi ti puthte forte kishte mall te pafundem per kete krijes te pafajshme qe kishte dite pa e pare.Pastaj i perkedhelte relat e derdhura pas supeve.E terhoqi pas vetes duke e shtrenguar forte dhe filloi ti kendonte nje ninulle te lehte .E puthi perseri vajzen kur gjumi e gelltiti te teren e vendosi ne shtrat lehte per mos ti prishur endrrat e kesaj mbremje dhe kushedi guaskat e harruara prej tij mund ti shfaqeshin ne enderr dhe ajo te luante e gezuar.Here tjeter duhet te kujtohem i perseriti vetes qortushem.U sfrua krevatit te djemve i mbuloi dhe ata pastai shkoi drejt dhomes se gjumit dhe imazhi i pakos se gjalpit i linte nje shije te hidhur.I fliste qarte per nje tek jetike dhe kaprico lluksi.ajo coptohej ne pjezesa per gjithe javen sepse zija e varferise po pllakoste te gjithe.Ishin kohe te veshtira,nje cope buke dhe nje shtrese gjalpi ishte mrekulli keto kohera.S'eshte cudi -mendoi dhe iku drejt dhomes per te c'lodhur kockat e tija te dermuara.Kur u shtrih i teri ndjeu dhimbje te forta ne gjithe trupin,pikerisht keto dite pas atyre shtrengatave te njepasnjeshme falenderonte perendine qe ishte akoma gjalle.Te shoqes nuk i beri ze per sa kishte ndodhur.Boll halle kishte ajo me 4 femije dhe nje shtepi per te mbajtur.Nuk i duheshin dhe rrefimet ketyre neteve te gjakosura te detit.E nersmja troket perseri dhe sajonte kurthe te reja.
Burri veshtronte djemte.Ata ishin dhene pas skafit te ri te sapo ardhur keto dite ng Italia.Vetullat i formonin ate re te zymte,shprehja e fytyres shnderohej ne nje shkendije therrse si nje parandienje qe nuk sillte asgje te mire.Ai gjithe jeten e kishte kaluar me detin dhe kishte marre prej tij cdo gje.Sa here me anijen e tij karakatin ia kishte ndale mbane,ishte mesuar me jeten e detit ia dinte tekat ketij perbindeshi.
Por ajo qe e linte pa fjale ishte e sotmja keta te rinje qe po fluturonin pak si teper,nuk e merrnin shtruar jeten.Ai mendonte te gjitha keto duke u ngrysur perseri si nje nate shterpe.
"_Baba "-i thoshte Genci djali i dyte-ne nuk duam qe femijet tane te presin nje pako me gjalp ne jave-dhe veshtronte skafin,si te ishte vet Zoti i endrrave te tyre.(Feta me gjalp te jete privilegj i familjes,c'neveri).....
Keto fjale i therrnin plakun.Ai ishte rroptuar gjithe jeten dhe kishte bere aq sa mundej per familjen.PO kohet po ndryshonin dhe keta te rinjte e sotem po i kerkonin jetes me shume nga c'duhej.
(Ndoshta nuk ishte e tepert nje jete me e mire se e tija,por e kaluara i kishte gjymtuar me halle te shumta)..tani ata bijte e tij i kishin hedhur syte drejt nje horizonti te rrezikshem ku mendonin se mireqenia dhe liria do te sillte ate qe ai e kishte kerkuar nje jete te tere.
OH,zot ti ke ne dore tende cdo gje-shtroh drite dhe udhe te qete diteve te mia te fundit me shpeto mga ndonje gjeme e madhe tani ne pleqeri.Hidhte syte nga e shoqja e cila dukej me e plakur nga vitet qe rendonin shpatullat e saja te rene e te krrusura nga punet e renda.
Te nersmen vendosi te bente shetitje bregut te detit sikur donte te bisedonte dhe te bente nje pakt,ai dukej i qete ne kete nate pa yje,e pike reje nuk dukej ne hapesiren gjigande te tijen.Djemte kishin pregatitur skafin dhe kjo nate dukej me se e pershtatshme per te ikur drejt asaj lirie te kufizuar tani per tani nga perbindeshi.Shpresoj te jete paqesore me jetet e ketyre te rinjeve-mendoi duke thithur fort cigaren i nervozuar dhe veshtrimin drejt nje horizonti qe po humbte vetveten nga renia e perdes se nates dhe ajo tinzare dhe e kobshme here here.Ai e dinte mire kete."Eh,sheh "
-i thoshte Gjergji i vogli te madhit.-tere gjalleri dhe deshire te bente pjese ne kete mision.
Ato nete ata kishin bere rruge dhe dukeshin te dehur nga deshira e madhe qe po arrinin dicka te deshiruar prej kohesh."Kam qene shance per ju"-"Dhe degjo Genc,nese nuk me merrni me vete dhe sot.Keq e keni punen-Fliste dhe pastronte reren e ngecur ne borduren e skafit."GJergj,mos ngul kembe,ne vendin tende do te marrim nje hallexhi dhe fitojme me shume"::
I jati un afrua i hodhi krahun nder supe te voglit duke i thene.
"Gjergj,Genci ka te drejt ti duhesh te pushosh pak sonte.Shtepia ka plot pune une jam i ikur gjithe kohen..
"JO baba,neqoftese nuk me marrin mua,ta shihni sesa mbare do t'ju veje"-djali i rreshqiti fjalet pa u menduar .Plaku u drodh i teri-mendoi eshte i ri dhe zjarri i aventures e ka gelltitur te terin..
"Qepe ate te shkrete goje"ju hakerruar i vellai gjthe zemerim dhe ju pervesh punes perseri.
I jati e trehoqi te voglin per krahu dhe te dy shkuan drejt shtepise.Gjate tragjitit i tha keto dy fjale."Degjo Gjergj,degjo mua plakun"-asgje nuk humbet,te lutem mos shko mor bir.Te pakten ty te te kursej deti nga ndonje menxyre.."

.....................

Ishte mengjes heret nje e trokitur e forte dhe me pas heshtje..perseri nje bresheri trokitjesh sikur po shembnin porten kryesore te shtepise.
E shoqja u ngrit hodhi nje shalle kraheve dhe nxitoj te hapte deren."Kush do te jete kaq heret pa u gdhire dhe i bie portes si i cmendur?!"
Kur hapi porten perballe vetes qendronte kunati me hijen e vdekjes ne fytyre.QEndronte i mbeshtetur tek kolonat e verandes.
"eh,halim cfare ka ndodhur"-pyeti tere kureshtje pa e pershendetur-Ajo filoi te dridhej kur pa fytyren e tij te nxire nga dhimbja,vershim lotesh e mbeshtolli kunaten rreth kraheve,duke i peshperitur te behej e forte.
"Korba une,djemte"-uleriti gruaja-"cfare ka ndodhur,jane gjalle te pakten
PO kunati heshte dhe veshtroi te vellan qe sapo ishte ngritur nga shtrati dhe ai kishte degjuar gjemen.
"Eja Refat se te duan ata te policise"-dhe e mori perkrahu te vellane qe po i thyeshin kembet nga dhimbja.
"Ah,renkoi e morri haken deti,e dija une i ziu".."por Ata nuk me degjuan mua plakun"...
Te tre i pllakosi heshtja,ishin ulur tek karriket ne degen e policise dhe prisnin ndonje lajme.Askush nuk vinte reh tronditjen e tyre.
Qytet i mallkuar,kenge vaji po thurreshin per te dhe asnjera nuk i pergjante njera-tjetres.
KJo tragjedi kishte te pergjithshmen por sejcila kengen e vet.
Qyteti dhe ditet e tij mbuloheshin me renkimet e nenave te mbeshtiella me vellon e zise.Zemra e plakut dje pikonte vrere per pakon e gjalpit,sot nga legenda e vajit.
PLaku udhetonte me linjen e urbanit per te mberritur ne strehen e tij dhe shpesh veshtronte te vellan me duart e ashpra tek mbulonte fytyren tere vraje.
"Eh,Halim e mori halken deti,kishte hak ky perbindsh edhe ne shume i kemi marre atij.POr joo aq shume(Nje pako me gjalp na lejohej) dhe ishim te kenaqur me skamjen,duke lene bijte te etur per gjithecka.EH,si thua kush e ka fajin per kete menxyre dhe nisi e kendon vajin e kobshem nen ze..(Ai dhe shpirti renkonte)::::!!!"
"DEti i kercenohej plakut
trimi shtynte dallget,gjoksi gufonte
triunfonte,
dallget ne gjunje i faleshin..
Deti kercenonte
nje dite hakun do te marre ne mos sot
vite me pas,varre do ngreh dallget
ty plake i krisur ne kete thellesi do te hedh.....!!!"



4.NJË ZEMËR MOTRE


Ajo po veshtronte fjollen e kuqe te zjarrit,qendronte perballe oxhakut me duart e shtrira pergjate drure te ndezur nga flaket e tij.Ndiente afshin e ngrohet te tyre,ndihej mire dhe pas disa sekondash,vetdija e humbte neper skuta te erreta te nje mendimi te vetem e te plote.

I vellai ishte denuar me vdekje dhe pas kaslacionit nuk mund te pritej nje denim me lehtesus, ndoshta nje jete te ngrysyr neper qelit e nendheshme te minierave,ku punonin te gjithe te denuarit e politikes.

Nga folete e syve te enjtur rreshqisnin vetem lote dhe pshehretima te forta qe dilnin nga thellesia e kraharorit,nuk e ndalnin ritmin e tyre, po groposeshin neper rruget e thellshme te humnerave pa kryqe.

I vinte keq per veten,per njerzit e saj te dashur.I vellai atje diku ne qoshe te nje biruce pa ngrohje, pa drite,ne nje deshperim te plote.

Ajo po ngrohej,shtrihej pergjate vatres per te ndier afshin e ngrohet te saj dhe pse ndiente dhimbjen e plotfuqishme per fatkeqesin qe i kishte rene familjes se saj.

Po i vellai,c'po bente ato momente?Ndoshta ndeshej me veshtrimin e hekurt te portes torturuse dhe breda atyre mureve nuk ndiente asgje te gjalle pervec ftohmes,percmimin dhe perbuzjes qe vet jeta reale i kishte sherbyer" si ne nje pjate e argjendet".Tani ndoshta me thonjte e gjate po shkruante muret e burgut dhe derdhte hapur dhimbjen,poezit qe e kishin trathetuar dhe braktisur ne meshire te fatit.Apo kerkonte te thithte ate pak drite te kalter qe depertonte nga nje dritare e vogel dhe kufizuar dhe e veshur nga hekurat e trasha.Aty i mbyllur dhe i aneksuar nga zhurma e perditshme e kurtheve shtazarake qe me pare i luftonte me shpirtin e tij te vendosur.E tashme ishte kthyer ne nje krijes per te kerkuar meshire,sipas tyre...

Jo,ai brenda vetes kishte forca te pashtershme,ku i ngrinin moralin dhe instikti i mbijeteses e merrte ne krahe madheshtor,se bashku fluturonin drejt nje hapesire te pakufijshme.

I kishte vene gjoksin perball dhe lufte te hapur kujdo qe po i prekte ate deshire te etshme te tijen,lirine per te jetuar jeten.



Ajo u permend nga gjumi,nuk e kishte kuptuar ate drehmitje te lehte,vetem kur e jema e kishte prekur nga supet.Jashte po binte shi,nje shi i cili sa vinte e fryej nga shtrengatat e njepasnjeshme.

Koha prentonte dite plot e perplot me shi.Veshtroj me keqardhje te jemen,e cila ishte ulur ne nje minder afer vatres dhe tirte pak pambuk te bardhe te mbetur nga prodhimet e veres se vjetshme.I shtohej dhimbja ne kraharor sa here e shikonte ate fytyre te pikelluar dhe hollake nga brenga qe e kishte strukur ne nje kend te roptuar nga tragjedia e te vellait.Ditet kalonin dhe ajo po shuhej si nje qiri i mbremjes.

Fytyra e zeshket nga rrezet e diellit,kur shkonin arrave per te punuar dhe e rrudhosur para kohe.Kur kishin arrestuar te vellane gjthe familja ishte degdisur ne nje fshat te humbur te veriut dhe te gjithe punonin ne koperativ,te vetmuar dhe larg syve te botes,dukeshin sikur kishin sjelle murtajen ne ate vend te humbur.Nena e saj ishte mjafte e re ne moshe po keto vitet e fundit i kishin marre freskine dhe deshiren per te jetuar.

Shiu vazhdonte te binte me ankesat e tij te padurushme dhe llavazane,ku prekte cdo gje me lageshtine e tij te zhurshme,dhe ne keto caste sillte kercitje trishtimi dhe nje vetmi mjafte te ndier.

Megjithate ndihej nje lehtesim brenda vetes,i vellai ishte brenda jashte ftohmes dhe shiut.Paksa makabre dhe e hidhur kjo diference.Ai i mbyllur ne kasaforten e vdekjes,ndieu tmer kur mendonte kete.

U ngrit pa thene gjysem fjale mori xhezven dhe ngrohu pak kafen per te jemen.Ishte bere zakon ky rit mund te thoshje ne oret e vona te mbasdites,te pinte me te ,nje filxhan kafeje.

Helmi mbjelle helmin-thote nje fjale e urte popullore.POr ja ne kete rast ky leng i zi sikur hyn brenda shpirtit dhe lehteson venat e tij te padukshme te nxierri ate papasterti te te keqes.Te iknin diku neper ato skuta te fshehta qe kishin ngjyre monokrome dhe te pavleshmes.

U ul prane te jemes duke i vene filxhanin e kafes prane dhe e veshtoi tinez.

Pije nene,pije-i peshperiti dhe i afroj buzet prane filxhanit akoma te nxehte ku dilnin avujt njera pas tjeters.

Ah,klithi shpirti,sa do te deshironte te ishte dhe i vellai dhe te tre te gjendeshin afer flakeve te zjarrit duke biseduar kaq ndieshem per ate cfare enderronin ai dhe ajo per te ardhmen.

E jema ndiente nota lumturie kur shihte bijte e vet,tek cucurisnin si dy zogj te gezuar.

"TI Roza nuk mund ta imagjinosh,se nje dite une mund te behem mjafte i famshem..-i thoshte ai me syte qe i shndrisnin si nje skifter ne fluturim.

Ai shkruante poezi te bukura,vetem qe celsi i tyre duhej te rrinte i fshehur,nga gjurmet qe ndiqnin kete shekull te kuq,me pranga dhe zinxhire.

-Po -i pergjigjej ajo,talenti yt nje dite do te mbreteroj mbi shpatullat e botes se re.Atje ku une dhe ti duam te degjojme ate kenge te lire te shpreses.Dhe e veshtronte me dhimbsuri motre.

Po sot ku ndodhej ne mes te erresires,dikush kish zbuluar kete cels ku ne erresiren e mbledhur si urithet me nje llamb te mekur kishin zbuluar te verteten.Vargjet ku ishte gdhendur fjala e lirise dhe e dashurise.

Dashuria,kjo magji e skalitur me sakrificen e prerjes se kokes se tij ne gijotine.Ku gjaku te rridhte mbi token e thare nga zifti i te keqes,dhe ndoshta do te mbillte lulet e saja te palulezuara dikur,po sot ishte e mundur.Ajo dashuria po priste kryet e te vellait.

Fytyra te gerdheshura mbrapa skenave trilluse,perqeshnin rruget e lyera me gjakun e tij.TE ulur rreth tryezave,kerkonin gjak te ri,si vampiret e nates sepse liria per ta ishte nje fjale heretike dhe veshtrimi apo prekja ne shtrate te ngrohta sillte vdekjen e tyre.Ata nuk mund te jetonin pa erresiren drita shuante cdo shprese per mbijetesen e tyre shtazarake.Kercitje dhembesh neper terr dhe mjagullima lutse si kafshet e plagosura ne agonin e tyre dhe ku presin momentin te te coptojne dhe pse jane gati te hedhur ne ate humnere te kobshme.

Ku, fjalet e hidhura si nje helm gjarperi,pasoheshin neper dhoma te medhaja dhe me plote drite nga uqer qe prisnin kete dite.Dhe nuk flinin te qete pa hakemarrjen sepse shpirti i tyre ishte i semur,nga deliri.Dhe kete radhe flaket e ndeshkimit kishin perpire te vellane,nje djale dy metra i gjate,floke kacurrela dhe me sy te jeshile si thellesia e detit,me veshtrim te larget drejt qiellit si nje skifter qe kishte marre fluturimin neper qiej,mjafte te turbulluar.

Jeta tani per te paraqiste vdekje dhe funeral.Ato te dyja te rrethuar nga grohtesia e oxhakut,luteshin.Kujt??

Zotit,jetes apo trishtimit...

Neper rruget e pluhrosura ndiheshin fjale te peshperitura,kush me keqardhje.E kush me egersine e zilise.Natyra i kishte sajuar njerzit ne brendesine e tyre,qenie qe rridhnin kulmin dhe kuptimin e saj neper prehje ku te conin ne nje det te hapur me mendime te kthjellta o te shqyera nga ligesia e permbrendshme e tyre dhe te kesaj kohe me nje realitet asnjanjes o te pergjithshem.

Sa ironike ?Kujt mund ti besoje,te gjitheve??KUsh ndodhej afer tyre askush,pervec flakeve te zjarrit qe here here zgjateshin gjuhet per te rrembyer shtresen e mendimave.

TE gjithe ishin strukur si iriqi ne gushen e tyre.Ku helmi qe kishte gelltitur vellan e Rozes mos te afrohej neper portat e tyre si mallkimi i Xhuzepes per fatin e Faraonit dhe banoret e Egjitit te lashte.

Ishte me i shtrenjte egoizmi dhe nenkembja tek ata.Kjo fare shkateruese qe mbillej kudo dhe tek foshnjat akoma te pa kopjuara neper shtepite e tyre.

U ngrit,mori nje cigare,nuk kishte pire kurre.PO sot ky helm e qetesonte.E nersmja ishte dite e zeze.Ajo nuk do te shihte me ate engjell qe mbremjeve shkonte prane saj dhe e mbulonte me shtresat e krevatit.Pastaj e puthte ne balle dhe shkonte te flinte tek dhoma tjeter ngjitur tek e saja.I thoshte fjale te ngrohta qe vetem nje vella mund ti thoshte motres.Ajo nuk do te shihte ate shkelqim te syve te thelle jeshile,qe do te perhumbnin ne menxyrat e kesaj jete.Ne nje shpelle ku do te mbyllte portat dhe ajo neteve do te uleriste nga dhimbja.Do te shtrengonte grushtat fort nga hidherimi dhe nuk nuk do te mundte te fshihte lotet e nenes se tyre,sepse vdekja do ta perpinte si nje peme e vyshkur.

Nuk do te pergezonte mengjesin qe lind perhere per te,sepse ishte e pafuqishme.Sepse dhimbja ishte me e forte dhe e gerryente si koha drejt tek kockat ,ku hiri i tyre do te behej shtrate cdo nate.

Po nje dite ajo shpresonte koha do te rezatonte kete perde dhe do te hidhte rreth vetes nje drite te fuqishme ku klithjet e maleve te degjonin ate.Ajo per kete duhet te jetonte,sepse zeri dhe trupi i te vellait te mbijetonte me lirine e vargjeve,te kesaj poezie jete, te pa jetuar.

Nje dite vjeshte te athet,ku gjethet kishin marre ngjyren e plote te vyshkjes, mberin nje xhip per para shtepise se tyre,thuaj shtepi qe nga momenti ne moment, mund te shembej ne toke.Kush mund ta rregullonte ajo apo nena e saj qe po plakej cdo dite me ditet qe iknin.Dy burra te veshur me kostume te zeza, serioz kerkuan ate.Ajo fshihu duar me nje pece te njome dhe u pergjigje me nje ze te holle dhe te ngrire nga habia.Kush valle ishin dhe cfare donin nga ajo.Ata pershendeten gjysem zeri dhe i thane qe ishin te deges se brendeshme te policise.Vajza nuk u ndie aspak e hutuar po morri nje pamje serioze dhe priti.Ata i drejtuan nje zarf te bardhe ku gjendej adresa ku kishin burgosur te vellane kishin muaj pa marre lajme dhe kjo dite o ndoshta do te ishe fat lume o nje dit e zeze.Ata iken duke pershendetur ne heshtje drejt xhiponit qe u nis me te shpejte duke lene nje fjolle pluhur pas tyre.

Ajo hapi zarfin e jema ishte mbeshtetur tek shtylla e shtepise me duart te mberthyera para gjoksit.Ishte e zverdhur e tera dhe kembet kercy nuk i mbanin me trupin e brishte.Roza u mblodhe lemsh per ate qe po lexonte.Menxyre dhe tragjedi.I vellai e lajmeronin qe kishte pesuar nje aksident ne miniere dhe pas nje lengate te gjate ishte shuar atje i vetmuar ne spitalin e burgut.Cfare ti thoshte te jemes qe nuk kishin patur te drejten dhe ta shihnin per here te fundit.E jema sakaq u rrezua perdhe,kishte kuptuar cdo gje.Murtaja kishte lyer fundin e tyre.

Kaluan vitet.Ajo gjendej para oxhakut e vetme me filxhanin e kafes dhe cigaren qe i bente shoqeri.E jema pas disa muajsh kishte ikur bashke me eshtrat e te vellait qe nuk diheshin ku i kishin varrosur.Cdo te diel shkonte ta takonte ne vorreza dhe prane saj, ishte shkruar dhe emri i tij.I uronte paqe nenes se vet dhe uronte qe atje ne mosdijen e te ditures ajo te kish gjetur te vellane me shpirtin e saj te bardhe,me shpirtin e nje neneje te vuajtur qe u perhumb ne dhimbje nga zerat e liga te nates.

Veshtronte horizontin,atje larg dita do te mberrinte dhe vargjet e te vellait do te mbijetonin ne kete hapesire shumekembeshme....

Dita e Kijametit në besimin islam

Autorë: Prof. Ibrahim Abdurrahimi
Boton: Sh.B. El-Kalem – Gostivar
Redaktorë: Qufli Osmani
Radhitja kompjuterike dhe dizajni: Omer Osmani

Besimi në Ditën e Kijametit, si koncepcion thelbësor religjioz, është i pranishëm në të gjitha mësimet religjioze. Kështu edhe në Fenë islame, besimi në Ditën e Gjykimit ka vend qendror, në strukturën e saj religjioze. Krahas besimit në Zot, në burimet kryesore të Islamit, gjithmonë potencohet edhe besimi në Ditën e Kijametit. Këtë më së miri e ilustrojnë ajetet kuranore të shpallura në Mekke, si dhe ajetet e zbritur në fillim të Shpalljes, të cilët gjithnjë i përkujtojnë njerëzit në ajete se çka do të ndodh në Ditën e Gjykimit (Jevmul Kijame), në drejtim të së cilës, sipas mësimeve islame, lëviz kjo botë me gjithçka që posedon. Me këtë Kur'ani, që në fillim, themeloi es'hatologjinë e vet specifike e cila përjetoi elaborimin e vet në komentimet e Pejgamberit.

Duke pasur parasysh faktin se besimi në Ditën e Kjametit bie në "Gajbijjat", gjëra të fshehura, në të cilat nuk mund të arrijë dija pozitive e njeriut. Muslimanët, të dhënat për te, i marrin nga tradita islame, e cila si të tilla ua përcjell nga gjenerata në gjeneratë. Të dhënat mbi Ditën e Gjykimit, megjithatë, nuk janë të paqëllimta. Implikimi i tyre në jetën e muslimanëve në këtë botë është i madh. Ata gjithnjë e përkujtojnë njeriun në kalimin e tij në këtë botë, në varësinë e tij për Zotin dhe vogëlsinë e tij para pranisë së Zotit.

Nga kjo në këtë punim do të përmbahemi në disa kategori, të cilat janë të lidhura me Ditën e Kjametit, siç janë parashenjat e vogla dhe të mëdha, Dexhalli, kthyerja e Isaut a. s., Dabbetul erd, xheneti dhe xhehenemi, të cilat janë kategori thelbësore të es'hatologjisë islame. Në interpretimin e këtyre strukturave religjioze se i mbështetemi në Kuran dhe Hadith dhe ne disa mendime të pranishme ne traditën islame.

Vështrim mbi botimin "Alkooli dhe marihuana-drejt kokainës, heroinës e prostitucionit"

Alkooli dhe marihuana - drejt kokainës, heroinës e prostitucionit
Autori: Dr. Mair A. Iseini
Botues: SH.B. El-Kalem, Gostivar



Libri "Alkooli dhe marihuana - drejt kokainës, heroinës e prostitucionit" më erdhi në duar në një moment shumë delikat: kalova nga posti i profesorit në shkollën e mesme në postin e mjekut në spitalin psikiatrik. Në të dy vendet u ballafaqova me shumicën e problemeve të cilët autori i përshkruan në librin e tij: me narkomaninë, abuzimin e alkoolit dhe të qenieve njerëzore.
Dhe në të gjitha instancat më duket se vërejta një droje që për këtë problem të flitet në mënyrë më të hapur dhe më të afërt për ata të cilët ishin edhe viktima më të rënda të këtyre të këqijave: të rinjtë, familjet e tyre dhe rrethi i tyre më i ngushtë. Prandaj, në shikim të parë më shkaktoi shok (por ta them të drejtën, edhe më tërhiqte) gjuha pak ca e ashpër e këtij libri me fjalë të thukta dhe pa pardon përshkruheshin dukuritë negative, bartësit dhe pasojat nga to. Vallë, a duhet të vërtetën ta zbukurojmë vetëm pse ajo është e shëmtuar?
A duhet t'i emërojmë këto të këqija si "gabime të rinisë", "sëmundje" apo "vese"?
Porosia e këtij libri (e cila më pëlqeu shumë) është se këto, në rend të parë janë MËKAT!
Mëkat ndaj vetvetes, ndaj familjes dhe ndaj Zotit i cili na dha jetën që ta shpenzojmë për të mirë e jo për "vese" të ndryshme.
Qasja interdisciplinare është ana tjetër e forte e këtij libri. Edhe pse në thelb bëhet tjalë për probleme mjekësore (në rend të parë për narkomaninë dhe alkoolizmin) nuk është harruar edhe dimensioni social, psikologjik dhe ai fetar i këtyre problemeve. Ky lloj i qasjes, përfundimisht, është konform metodave moderne shkencore.
Pjesët ndoshta më impresive të këtij libri janë pjesët dokumentare, ku vetë protagonistët e dramës së quajtur "varshmëri" flasin për dhembjet e tyre.
Nuk mundet njeriu të mbetet pa emocione kur lexon për peripecitë e familjes dhe të vetë personave të varur nga droga ose alkooli, të keqtrajtuar tej mase. Dhe me automatizëm më imponohet mendimi:"-
Vallë çfarë do të kisha ndërmarrë unë si prind dhe si mjek?".
Kam droje ta them përgjegjen!
Në fund, dua të theksoj se ky libër plotëson një zbrazësirë të madhe sa i përket kësaj problematike: varshmërisë dhe sjelljes devijuese, jo vetëm në literaturën profesionale por edhe si një shkrim popullarizuar. Dua të besoj se ky libër do ta gjejë rrugën e tij deri tek ata për të cilët është edhe i dedikuar: të rinjtë dhe familjet e tyre.
Konsideroj se ky libër do të bëjë diçka që asnjë libër i këtij lëmi nuk e bëri dot: të inicon një aksion qytetarë për asgjësimin e këtyre të këqijave nga ambienti ynë i përditshëm.
Në emër të të gjitha këtyre që u cekën lartë, i dëshiroj këtij libri "lindje" dhe jetë të mbarë. Dhëntë Zoti që me rezultatet e tij ky libër t'i arsyetojë mundimet e autorit.

Dr. Kadri Haxhihamza

Përmbajtja e Librit:

Alkoholi
Qëndrimi Islam ndaj Alkoholit
Droga
Qëndrimi Islam ndaj Narkotikëve
Prostitucioni
Sida
Pedofilia
Prostitucioni në aspektin Kur’anor
Duhani
Qëndrimi i Islamit ndaj Duhanit

Poezia si akt etik

Prof.Dr. Hysen Matoshi


Janë të shpeshta rastet e shndërrimit të poetëve në skllevër të poezisë. Kështu, poezia atyre ua ka trauar rrugën e jetës, është bërë fanar i tyre. Të këtillët janë dhënë së tepërmi pas përsosmërisë formale të poezisë. Megjithatë, ka pasur edhe autorë të cilët këtë raport e kanë ndërtuar ndryshe. Poezia për ta ka qenë vetëm një formë e shprehjes së botës së tyre emocionale e intelektuale. Poetët e këtillë natyrisht janë përqendruar tek aspektet e domethënies, të idesë themelore që mbart poezia. Autori i disa libra poetikë, Mustafë Krasniqi, i takon grupit të dytë të poetëve. Ai ka vënë në shërbim të idesë kombëtare jo vetëm poezinë, ngase të gjitha kapacitete e tij jetësore janë të orientuara në këtë synim. Vetëdijshëm e angazhon artin e tij, madje edhe duke e zbehur në disa raste të shprehurit e figurshëm dhe duke e kthyer atë në ligjërim deklarativ, ashtu që ideja e tij themelore të përçohet më lehtë te marrësi i saj.

Në librin e tij poetik të radhës, të titulluar Lojë thikash, Mustafë Krasniqi i përjetëson disa nga përjetimet dhe meditimet e tij që, në rend të parë, lidhen me përkushtimin jetësor kombëtar, me aktualitetin e zhvillimeve në Atdhe, por edhe me aspekte që preokupojnë botën e ndjenjave, me temën e pashtershme të dashurisë. Megjithatë, themi se kjo poezi pa Atdheun nuk do të ekzistonte, pa këtë temë të madhe ajo nuk do të ekzistonte si fakt artistik letrar.
Zhgënjimet e shumta që i ka përjetuar brezi i atdhetarëve idealistë, të cilat vërehen gjithandej edhe në vargjet e kësaj përmbledhjeje, nuk janë kthyer në dëshpërim dhe në zbehje të dashurisë e të përkushtimit atdhetar. Përkundrazi, kjo ndjenjë fisnike e birit të mërguar shfaqet edhe më fuqishëm për Loken e mbetur dyerve të botës. Natyrshëm në këto krijime poetike del në pah edhe zëri i protestës për atë që nuk u bë në të mirë të atdheut dhe për atë që u bë në dëm të tij nga “burrat”, ndaj shpirti i paepur i poetit atdhetar gjen ngushëllimin në një adresim dëshmorëve në emrin e të cilëve dikush madje ngjitet edhe në kullën e Ajfelit.
Atdheu pa bashkëkombësit nuk do të kishte asnjë kuptim, ndaj në poezitë e Mustafë Krasniqit gjejmë një galeri të tërë figurash të dëshmorëve, të veprimtarëve të shquar të çështjes kombëtare, të personaliteteve eminente të kulturës shqiptare, por do të gjejmë aty edhe portrete poetike familjarësh. Krahas kësaj poezie, kushtime në këtë përmbledhje gjejmë edhe për ambientin e Atdheut, i cili perceptohet nga vendlindja e deri te përmasat etnike të tij. Ka poezi në të cilat notat e mallit të pashuar për tokën e lindjes e të rritës dalin më të theksuara, ndaj ligjërimi poetik merr një nuancë më të fuqishme të emocionalitetit. Veçmas do ta veçoja në këtë pikëpamje poezinë Të fala, si një përshëndetje nga larg dhe e bërë në një kontekst pamundësie të afrisë fizike, e cila kompensimin e vetëm e gjen te një afri shpirtërore.
Intenca poetike e Mustafë Krasniqit nuk është gjuha figurative, sikundër ngjet me shumicën e krijuesve tanë të sotëm. Duket se ai, madje, synon një komunikim sa më të drejtpërdrejtë, një transmetim të plotë e të sinqertë të tërë asaj bote të pasur intelektuale e emocionale, si pjesë të pandashme të kontekstit artistik dhe të kontekstit jetësor. Ndaj, pa mohuar edhe vlerat e saj artistike, them se ajo, në rend të parë, mund të quhet një akt etik. Mustafë Krasniqi është poet konsekuent në qëndrimin e tij ndaj Atdheut; ai, para se ta modifikojë shprehjen e tij artistike dhe ta transformojë atë, fuqinë e ndryshimit e ka orientuar në kërkimin e vazhdueshëm të fatit më të mirë të etnisë.

Bijë bastardhe e etënve dinakë...

Qeveri e ndreshme, ndihmoj edhe këto shtresa të arrijnë standartet Europiane siq i kane arritur MINISTRAT TONË, deputetet NË PARLAMENT..."PATRIOTËT" me bateria në Parlament...

Poema e Mjerimit

Kafshatë që s'kapërdihet asht, or vlla, mjerimi,
kafshatë që të mbetë në fyt edhe të ze trishtimi
kur shef ftyra të zbeta edhe sy të jeshilta
që të shikojnë si hije dhe shtrijnë duert e mpita
edhe ashtu të shtrime mbrapa teje mbesin
të tanë jetën e vet derisa të vdesin.
E mbi ta n'ajri, si në qesëndi,
therin qiellën kryqat e minaret e ngurta,
profetënt dhe shejtënt në fushqeta të shumngjyrta shkëlqejnë.
E mjerimi mirfilli ndien tradhti.
Mjerimi ka vulën e vet të shëmtueme;
asht e neveritshme, e keqe, e turpshme;
balli që e ka, syt që e shprehin,
buzët që më kot mundohen ta mshefin
janë fëmitë e padijes e flitë e përbuzjes,
të mbetunat e flliqta rreth e përqark tryezës
mbi të cilën hangri darkën një qen e pamshirshëm
me bark shekulluer, gjithmon i pangishëm.
Mjerimi s'ka fat. Por ka vetëm zhele,
zhele fund e majë, flamujt e një shprese
të shkyme dhe të coptuem me të dalun bese.
Mjerimi tërbohet në dashuni epshore.
Nëpër skaje t'errta, bashkë me qej, mij, mica,
mbi pecat e mykta, të qelbta, të ndyta, të lagta
lakuriqen mishnat, si zhangë; të verdhë e pisa;
kapërthehen ndjenjat me fuqi shtazore,
kafshojnë, përpijnë, thithen, puthen buzët e ndragta
edhe shuhet uja, dhe fashitet etja
n'epshin kapërthyes, kur mbytet vetvetja.
Dhe aty zajnë fillin të marrët, shërbtorët dhe lypsat
që nesër do linden me na i mbushë rrugat.
Mjerimi në dritzën e synit te kërthini
dridhet posi flaka e mekun qirini
nën tavan të tymuem dhe plot merimanga,
ku hije njerzish dridhen ndër mure plot danga,
ku foshnja e smueme qan si shpirt' i keq
tu' ndukë gjitë e shterruna të së zezës amë,
e kjo prap shtazanë, mallkon zot e dreq,
mallkon frytn e vet, mallkon barrn e randë.
Foshnj' e saj nuk qesh, por vetëm lëngon,
e ama s'e don, por vetëm mallkon.
Vall sa i trishtueshëm asht djepi i skamit
ku foshnjën përkundin lott edhe të fshamit!
Mjerimi rrit fëmin në hijen e shtëpive
të nalta, ku nuk mrrin zani i lypsis,
ku nuk mund t'u prishet qetsia zotnive
kur bashkë me zoja flejnë në shtretënt e lumnis.

Mjerimi pjek fëmin para se të burrnohet;
don ta msojë t'i iki grushtit q'i kërcnohet,
atij grusht që në gjumë e shtërngon për fytit
kur fillojnë kllapitë e etheve prej unit
dhe fytyrën e fëmis e mblon hij' e vdekjes,
një stoli e kobshme në vend të buzqeshjes.
Një fryt kurse piqet dihet se ku shkon
qashtu edhe fëmia në bark të dheut mbaron.
Mjerimi punon, punon dit e natë
tu' i vlue djersa në gjoks edhe në ballë,
tue u zhigatun deri në gjujë në baltë
e prap zorrët nga uja i bahen palë-palë.
Shpërblim qesharak! Për qindenjë afsh
në ditë vetëm: lekë tre-katër dhe "marsh!".
Mjerimi kaiher' i ka faqet e lustrueme,
buzët e pezmatueme, mollzat e ngjyrueme,
trupin përmendore e një tregtis së ndytë,
që asht i gjikuem të bijë në shtrat të vet i dytë;
dhe për at shërbim ka për të marrë do franga
ndër çarçafë, ndër fëtyra dhe në ndërgjegje danga.
Mjerimi gjithashtu len dhe në trashigim
jo veç nëpër banka dhe në gja të patundshme,
por eshtnat e shtrembta e në gjoks ndoj dhimbë,
mund që të len kujtim ditën e dikurshme
kur pullaz' i shtëpis u shemb edhe ra
nga kalbsin' e kohës, nga pesha e qiellit,
kur mbi gjithçka u ndi një i tmerrshmi za
plot mallkim dhe lutje si nga fund i ferrit,
ish zan' i njeriut që vdiste nën tra.
Kështu nën kambë të randë të zotit t'egërsuem
thotë prifti vdes ai që çon jetë të dhunuem.
Dhe me këto kujtime, ksi lloj fatkeqësinash
mbushet got' e helmit në trashigim brezninash.
Mjerimi ka motër ngushulluese gotën.
Në pijetore të qelbta, pranë tryezës plot zdrale
të neveritshme, shpirti me etje derdh gotën
në fyt për me harrue nandhetenand' halle.




E gota e turbull, gota satanike
tu' e ledhatue e pickon si gjarpni
dhe kur bie njeriu, si gruni nga drapni,
nën tryezë qan-qeshet në formë tragjikomike.
Të gjitha hallet skami në gotë i mbyt
kur njëqind i derdh një nga një në fyt.
Mjerimi ndez dëshirat si hyjet errsina
dhe bajnë tym si hejt q'i ban shkrum shkreptima.
Mjerimi s'ka gëzim, por ka vetëm dhimba,
dhimba paduruese që të bajnë të çmendesh,
që t'apin litarin të shkojsh fill' e të varesh
ose bahe fli e mjerë e paragrafesh.
Mjerimi s'don mshirë. Por don vetëm të drejt!
Mshirë? Bijë bastardhe e etënve dinakë,
të cilt në mnyrë pompoze posi farisejt
i bijnë lodërtinës me ndjejt dhelparak
tu' ia lëshue lypsiti një grosh të holl' në shplakë.
Mjerimi asht një njollë e pashlyeme
në ballë të njerzimit që kalon nëpër shekuj.
Dhe kët njollë kurr nuk asht e mundshme
ta shlyejnë paçavrat që zunë myk ndër tempuj.

Migjeni