Zef Pergega është lapidar i dritës së syve…

Nga Flori Bruqi

Zef Pergega është një emër i nderuar i dasporës shqiptare i cili me poezitë e shumta na bën përshtypje të jashtëzakonshme .Vargjet e tij realiste shprehin botën e brendshme të një poeti i cila ndien dhembje për Shqipërinë,Kosovën,Kosovën Lindore ,Malësinë e Madhe,Iliridën , lypsarët, gëzim për fatin e mbarë të atdhetarëve të tij të dashur, krenari që është shqiptar, lidhje të ngushtë me vendin e largët tek i cili i shkon mendja vazhdimisht dhe shpresë për kthim sa më të shpejtë atje ku e ka kaluar fëmijërinë e hershme, rininë dhe një pjesë të pjekurisë së tij, deri atëherë kur ka shkuar në vendin e demokracisë/në Amerikën e largët /…
I tillë është në çdo varg, në çdo poezi, në prozë , publicistikë dhe në aktivitete të shumta të cilat ai i bën pa rreshtur dhe pa u lodhur fare duke shkruar për fytyrat më të ndritura të kombit tonë: për Akademik Mark Krasniqin,Ramush Haradinajn,Flori Bruqin etj…

Në këtë kontekst /kur shkruan për Kosovën/na e përkujton edhe Bajronit e madh e cila dikur përpiqej për Shqipërinë dhe çlirimin e saj nga pushtuesi otoman.Çdo veprimtari e tij ka lidhje të ngushtë me fatin e vendit dhe popullit të tij, ndaj është i angazhuar përherë në një drejtim të caktuar nga i cili nuk ka të ndarë.

Populi shqiptar(posaqërisht i Republikës së Kosovës në veçanti) është krenarë që publicisti,shkrimtari ,poeti Zef Pergega i përket një plejade atdhetarësh të vërtetë nga Shqipëria mëmë ,që shkriju gjithçka rreth kauzës së vetme që Kosova të jetë e lirë ,ndaj kemi respekt të pakursyer dhe ushqejmë simpati të pashterrshme për të te ato që i ka bërë dhe është duke i bërë edhe mëtej në dobi të vendit dhe atdheut dhe pjesëve të tij të coptuara në mënyrë të padrejtë.

Edhe titulli i vjershës’’Kozeta dhe lypsari’’, ka lidhje të ngushtë me njërën ndër personazhet homonime të romanit’’Të mjerët’’, i cili gërshetohet si shprehje e fuqishme e një dialogu mes poetetit Pergega dhe njeriut të varfër. Siç shihet nga vargjet e mëtejme, ai ndien dhembje, mëshirë ,por edhe simbolikë të emrit të vetë me mjerimin njerëzor, si në veprën e Migjenit tonë të madh …

Pra emrin Zef Pergeges e njohin të gjithë ata që e kanë lexuar shkrimin antologjik të tij me titull ““Ka vdekur në agim kënga e lirisë!i botuar copë letër të bardhë rrethuar me kordele të zeza është shkruar një lajm kob të autorit francez dhe kanë shikuar versione të ndryshme të filmave me tematikë nga vepra e përmendur… Njerëz kureshtar ndalin hapin, njerëz indiferent e shpejtojnë çapitjet. Lajmet e zeza të ngjallin neveri.

Tek kjo shtyllë pikëpytjet dhe pikëçuditset përplasen në rrugën pa sinjale. Nuk bien sirena, po degjohen hapa të pa kuptueshëm. Qenie të gjalla që shikojnë me sy në asfalt se mos dallojnë pika gjaku nga vrasja e vargjeve të pishtarëve. Në Prekaz martirizimi edhe në dimer çel lule, por nektari i tyre s’ka me rimë të kthehet në vargje lirie.

Ta zëmë, si mund t’i harrojmë shkrimin sentimaental të Zef Pergegs :/ Idhulli im i këngës së patriotizmit dhe lirisë shqiptare Ilir Shaqiri po merret me këngë dashurie. Shkurte Fejza që ka bërë burg për këngën e lirisë po e anash kalon pak bregun e saj. Leonora Jakupi nunesha e këngës së lirisë së Kosovës, nga ato zanat e Fishtës, që kur ka kënduar“mos ma prek shkja Drenicen” serbit nuk ia mbajti, por kur ajo e harroi ta këndonte, serbi i fut tërthorazi me struktura paralele.

“Qielli digjet e toka varrët. Po ku je Adem Jashari” “Mos ma prek ti shkja Drenicen. Se kam gjallë Azem Galicen” “Asht një komb që don liri. Dhe Kosova asht Shqipëri!” “Mos ma prek trollin shqiptar. Mijra vjet jam në Dhe të parë!”

Dhe Shaqirin e dëgjoi çdo natë. Nuk me zë gjumi pa dëgjuar një këngë kosovare të lirisë se saj. “Tokë e mbjellë me plumba. “Dhe i ndezur për shtatë trimeri” “Tokë e mbjellë me bura. “Shekujve të rënë për liri” Zgjohuni o ju dëshmorë…!/, të cilat qëndrojnë në një nivel të lartë artistik dhe shprehin ndjenjat e brendshme të një burri të ndjeshëm i cili nuk mund ta kalojë në heshtje gjendjen e krijuar emocionale.

Në këtë rrafsh ai që ia sëmbon më së tepërmi zemrën etij kur thotë :”Këngëtaret e dikurshem të lirisë po këndojnë edhe në Amerikë. Po thonë se po këndojnë tallava për kantundarët se më shumë se liria e Kosovës tash po na lypen dollarët!

Lepa Brena ka kënduar në Detroit dhe salla është tundur nga shqiptarët. Në të njejtën sallë ka kënduar grupi kombëtar shqiptar i diasporës në Amerikë “Bashkimi Kombëtar” si një ansambel shteti dhe nuk ka patur më shumë se 100 mërgimtarë. Ne i këndojmë këngët greke e serbe, ata na urrejnë kombin, flamurin, shetin dhe shpirtin e këngës tonë, se cilësitë tona i vërbojnë armiqtë tanë shekullor.

Kam ndjekur disa aktivitete me këngëtarë shqiptar në Detroit dhe atje ne e vona kur dukej se avujt e alkolit kanë bërë punën e vet ia ka nisur posdravi… Të gjithë këtë e dijnë edhe pse duke lexuar këto rreshta le t’i kruajnë mjekrrat!

Ua këndojmë këngët grekëve, serbeve dhe ato me rrokjet e refereneve ndezin zjarre mbi kokat tona.

Marrja i mbuloftë vrasësit e këngës së lirisë nga puthabythësit e tallavasë së Prishtinës e Tiranës, që i sillën sheshit “New Born” dhe atij të “Dëshmorëve të Kombit” me shallin helen e tregishtorin. Lirinë nuk e ruan pushka, por kënga… Pse o bace puna e trimave është mishi i krimbave?!

“Po ku je o Adem Jashari
Bir Kosove e dragua mali
Djemt po bëjnë politikë
New Born ku vajti ideali
E ndajnë, si tortë me thikë!
Ç’është ky gjak
Që rrjedh nga trolli
Po vjen mbret
Prej Kremlini Pacolli!
Po ku je o Ramush Haredinaj
Qielli lirisë mbush me korba
More dorë e fortë
Puna e trimave mishi i krimbave?!
Po ku je Isuf Gervalla
Në palcën e Dardanisë
Po luajnë pokër
Me ëndërrën e lirisë!
Po ku je o Albin Kurti
Lakun ne fyt
Na hedhin tradhëtarët
S’a s’kemi vdek
Nxirri në shesh të gjallët!
Brënda ashtit
Dëgjoi një kob
Mbi kulltukun e perandorit
Ul një korb?!
Po na çukit sytë
Zgjohuni!
Ka me na mbytë!
Po ku je Jakup Krasniqi
Naim Maloku e Nexhat Daci
Gjaku i martirëve lëshon piskamë
Zemra e tokës plasi
Leni karriket
Jepni krah zanit amë!”

-me ç’rast krijohet një poezi me përmasa universale kushtuar patriotëve ,njerëzores, e cila hyn në grupin e krijimeve të paharruara me motive sociale.

Krahas këtyre vargjeve kaq drithëruese, poeti evokon edhe kujtimet e veta nje veshtrimn letraro-historik kushtuar arkitektit te prozes moderne shqipe prof Ernest Koliqit dhe akademise se fjales shqipe ne megrim(“Ylberet e Shejzave” ).

Ata ishin lisi I ushqyer me buken shqipe me dy dege disa toske e disa gege…

Ne kete liber te shkruar me ndjenje dhe profesionalizem pasqyrohet nga autori veprimtaria letrare, poetike historike, shklkencore, perkthyese, akademike dhe patriotike e disa figurave me te spikatura te diapores shqiptare ne Amerike e Europe qe nepermjet bashkepunimit me “Shejzat” mbajten gjalle frymen e tradites se genit shqiptar ne boten e lire.

Pergega u ka bere nje analize letrare dhe poetike krijimtarise se Martin Camajt, Arshi Pipes, Gjon Sinishtes, Zef Oroshit, Vehbi Ismailit, Prek Ndrevashes, Baba Rexhepit, Zef Valentinit, Petro Vucanes, Karl Gurakuqit, Antony Athana etj,

Krahas vargjeve të theksuara mahnitëse për atdheun, Zef Pergega me krenari të madhe u këndon edhe pjesëve të okupuara nga armiqtë tanë, siç janë:Kosova, Çamëria dhe viset tjera.

Me përkushtim të madh shkruan edhe për figurat tona komëbëtare dhe kulturore të cilat zënë vend nderi në poezitë e tij të bukura dhe mahnitëse.

Ashtu siç na kujtohet një poezi mallëngjyese e Kadaresë për Shqipërinë, poeti Pegega e ka marrë malli për atdheun të cilin nuk e kishte parë dhe vizituar një kohë të gjatë, kurse në mërgim jeta e tij është në pritje dhe në shpresa të përhershme për të shkuar atje ku gjenden më të afërmit dhe më të dashurit , të cilëve u kushton vargje të shumta, herëherë edhe melankolike.

Përveç tjerash, nuk mund t’i anashkalojmë as shkrimin me titull “Mengjezet e Prishtines me Ramushin”

:/ Aeroplani rreshqiti si nje shpend i bardhe ne aeroportin “Adem Jashari” te Prishtines. Kishte kohe qe aeroporti nuk perjetonte ulje te tilla.

Madje edhe zhurmat ishin pakesuar dhe qielli po merrte dita dites ngjyren e thinjave, ngjyren e plakjes e ndonese sapo kishte lindur. Syte e baces Adem shikojne larg.

Ata ndalen ne piktakimet e shpreses se madhe, ne shporten qiellore te thurur me indet e gjakut te te reneve qe na e mbushin ajrin e frymemarrjes me dhurata te shenjta. Ata shkendia te gomave te aeroplanit i ngjanin xixellonjave te Prishtines te shoqeruara nga kenga e korit te bilbilave… Shkallet e aeroplanit, Ramushi i zbrriti ne token e tij pikerisht ne kete perjetim shpendesh dhe ne kraharorin e tij u duk se shpertheu e lire ne fluturim nje shqiponje, per ti dhene te tjereve lajmin e mire, lajmin e bardhe…

Natyra e pati planifikuar kete mengjez, si te gjitha mengjezet e tjera. Me ngrica, me turfullim reshe dhe deget e pemeve te visheshin me akull. Por perendia qe eshte mbi te gjitha me rrufe qelloi cerdhen e korbave dhe dielli ngrohu Prishtinen. Ishin mesuar te vjetrit ta pinin kafen heret edhe pse me shije farmak.

Po po farmak, se mungonte sheqeri i lirise Ramush Haradinaj. Tani e kemi…Erdhi Ramushi…U gezua populli, familja e gjithe bota shqiptare. Edhe ne ne emigracion qe jemi si shpend te plagosur e pengje te mallit. Hapat e Prishtines u ngjeshen me fort me dheun. Nje veprim burreror i Hashim Thacit.

E priti birin e llogoreve te lirise, Ramush Haradinaj me frymemarrjen e shtetit, se ai eshte jo vetem nje celize e tij, por Ramushi leviz si nje trung ne arteriet e Kosoves.

Kam shkruar muaj me pare se kam nje deshire: “Te trokas ne nje dere ku te jete shkruar: Ramush Haradinaj Kryeministri i Kosoves”…

Viziten e pare te Ramushit e presim ne Amerike, aty ku rritet me mijra krishtlindje pema e lirise e, Kosova mori shume prej llamburitjes se saj!/, të cilat bëjnë pjesë në arsenalin bombastik shprehimor të tij.

Mëtej e shohim dëshirën e madhe që vargjet e Pergegajt depërtojnë thellë tek lexuesit e pasionuar që dëshironë t’i lexojnë poezitë e dhuruara me përkushtim të madh.

Një ndër shkrimet më të bukura të Zef Pegeges është edhe’’ Me Dhjatën në fjalë u ngjite lartë Ndoc i gjallë”… ” /që është marrë nga shkrimi më të njajtin titul /, disa nga rreshtat po i citojmë “Lajmin për kalimin në jetën e amshur të vargjeve të poetit Ndoc Gjetja e përcolli vala e Drinit deri tek fortuna e detit dhe dallga e oqeanit Atlantik e solli këtë brengë të ngrirë në shpirtëra mërgimtarësh.U pikllova thellë edhe për faktin se kam patur njohje të afërt me këtë poet, shejtor i fjalës së lirë dhe apostull i vargut poetik”.

Lexuesin e mahnitë kur thotë:” Kurr në jetën time nuk e kam parë poetin Ndoc Gjetja të qeshë me të madhe. Madje as e kam vënë re ta vërë buzën në gaz. Ai e zbuste shpirtin e tjetrit dhe e mbushte plot gazmende. E kishte zakon të lëmonte mjekrrën e manastirit të vet dhe ashtu krehte edhe vargun e shpirtit të tij poetik.

Atë mbrëmje qëndroi gjatë në këmbë pa folur. Ndoshta shpirti i tij që takuar me shpirtin e detit, për të kuvenduar rreth kësaj bote. Mirë së deti e nxjerr bellokun në breg e ne ia përplasim njëri-tjetrit në fytyrë.

“Kemi lindur prej detit Ndoc dhe në kripën e tij le të tretemi që mishin dhe fjalën të mos na e hanë krimbat…”- thashë aty për aty, për të ngacmuar biseden. Në fakt kisha dëshirë të fliste diçka për thellësinë e mendimit të detit për detin. Deti edhte poet i madh!” …

Shumë poezi të shkruara nga Zef Pergega janë të paharruara që bëjnë fjalë për lotët e brezave që mërguan nga vendi i të parëve të tij dhe shkuan në vende të tjera për të kërkuar jetë më të mirë, duke e ditur se as atje nuk mund të gjenin prehje dhe qetësi.

Poeteti i nderuar bën fjalë për lotin e vashave, të pleqëve, të rinjve dhe të gjithë atyre që e shijuan plagën e moçme të ikjes nga vendlindja dhe atdheu i tyre i shtrenjtë…Lotët e hidhërimit janë të shumtë, në mesin e të cilve bën pjesë edhe letra e Zef Pegeges që shkruan letër Gjykatës Ndërkombëtare të Hagës , “…Ramush Haradinaj nuk mori pushkën të luftonte në Beograd kundra ushtrisë serbe të armatosur rëndë, por mbrojti pragun e shtëpisë të popullit të vet, që një ushtar tjetër shovinist serb, i ngarkuar në mënyrë ekstreme me urrejtje nacionale, të mos i priste më me thikë fëmijët kosovar, lulet e jetës njerëzore, si kafshët.

Këto ngjarje makabre të bëra nga serbet kundra shqiptarëve kanë ndodhur vetëm në prehistori.

Kur Gjykata e Hagës për Krimet e Luftës e kërkoi Haradinajn të paraqitet para drejtësisë, ai e harroi karrikën e kryeministrit të Kosovës dhe me vullnet të lirë e me besim tek trupi gjykues, u paraqit në kohën e duhur.

Nga eksperienca e juaj e gjatë dhe e dritur, a keni parë ndonjë kriminel lufte të shkojë para drejtësisë në mënyrë të vullnetshme, apo ata janë fshehur, si minjë kanalesh e si gjarpërinjë nën gurin e pushtetit të trashëguar edhe sot të Millosheviçit, siç ishin gjeneralet e krimit serb në Ballkan?!

I nderuar gjyqtar!
Tradita e shqiptarit, ajo e përcaktuar në 1223 nenët e kanunit të Lek Dukagjinit, nuk e përmban që i zoti i shtëpisë ta torturojë apo ta vrasë mikun në besë e në bukë të vet.

Nëse dikush vret një pjestar të familjës së shqiptarit dhe vrasësi kërkon e besë, pra mbrojtjën e jetës, i zoti i shtëpisë kujdeset për vrasësin për 24 orë dhe e largon shëndosh e mirë nga fshati pa e prekur njeri.

Historia e vjetër shqiptare është e mbushur me ngjarje të tilla. Serbet dhunuan familje kosovare, përdhunuan vajza e gra dhe i vranë njerëzit duke ngrënë bukë në vatrën e tyre.

Edhe ligji i kulluar i demokracisë amerikane e përmban nenin se, nëse dikush të futet me forcë në familje brenda katër mure të shtëpisë së vet, mund ta ekzekutosh njeriun e paftuar. Prandaj kur të merrni në dorë çeshtjën Haradinaj, ju lutëm ta keni parasysh këtë fakt.

Për ditë e pyes mëngjezin e lirë me diell, që lind në Amerikë, pse po vonohet liria e yllit të mëngjezit kosovar Ramush Haradinaj!” shkruan Pergegaj. Loti i fëmijëve të gjenarlit që rriten në mungesë të babait të tij dhe lotët e tjerë për prindërit e mbuluar me dheun e zi…, në mesin e të cilëve mbetet i paharruar edhe universi largëpamës i Nënëmadhës shqiptare Gonxhe Boajagjiut , e cila nga gjaku I dejeve, të sajë I tha Clintonit: “Ma ndihmo Rugoven se është vellau im!”…

Formën mori shekulli i 20-t në plazmën e gjakut ilirike, në mishërim me qiellin që shqip e dëgjoi punën e pendimit nga goja jote.

Ajo është libri i bardhë i lutjeve në sheshin e Prishtinës, ku e thyen qafën Carët, për të rilindur Kosova me kosovaret! “ shkruan i madhi Zef Pegegaj.i cili shkruan nç Agjencionin”Floripress” (3 mars 2011).

Gazetarët e ndërgjegjshëm nga të gjitha mediat dhe specialitetet përpiqen për t’i shërbyer publikut me ndërgjegje dhe ndershmëri. Integriteti profesional është themeli i besueshmërisë së një gazetari.

Këtë përpiqet ta thotë poeti Zef Përgega, përmes librit “Zëri im Prishtinë ”.

Pergega ka një shqetësim shumëvjeçarë, të aplikimit legjislativ të gjuhës standarde shqipe në të gjitha mediat, qofshin ato të shkruera, audio, apo pamore, që standardet e tashme të gazetarisë janë duke i injoruar….

Ky perkushtim publicistik i Pergeges, qe mbulon gjithë Shqipërinë, që nga Jugu në Veri, qënga Kosova në Çamëri është nje sihariq domëthenës e ne zbulim e sipër i aktivitetit te diasporës për Kosovën para vitit 1990….

Në ketë libër përfshihen në origjinal dokumente e letra, si dhe përgjigjet e tyre, qe nisen e kthehen institucioneve të larta të SHBA-ve dhe Europës.

Është shumë interesante të lexosh poezitë e Pergeges dedikur shpirtit të personit dhe botës kombëtare, çdo zemre e shpirti që dhemb në luftë me të keqën, duke mos lënë pas dore këshillen e urtë të Rilindasve tanë….

Në librin metaforik “Ylberet e shejzave ” shifet qartë profesionalizmi I disa figurave me te spikatura te diapores shqiptare ne Amerike e Europe qe nepermjet bashkepunimit me “Shejzat” mbajten gjalle frymen e tradites se gjenit shqiptar ne boten ilirike.

Shkrimtari i mirënjohur shqiptar Zef Pergega u ka bërë një analizë letrare dhe poetike krijimtarisë se begatë të Martin Camajt, Arshi Pipës, Gjon Sinishtës, Zef Oroshit, Vehbi Ismailit, Prek Ndrevashës, Baba Rexhepit, Zef Valentinit, Petro Vucanes, Karl Gurakuqit, Antony Athanasit etj,

Ata ishin lisi i ushqyer me bukën shqipe me dy degë disa toskë e disa gegë

Pozitivizmi jo në kuptimin e rrymës filozofike letrare por si një premisë e prirje shpirtërore është veçoria karakteristike e poetit më përmasa kombëtare Zef Pergega

Lidhja krijuse, shpirtërore dhe patriotike e personazhëve të këij libri si një këmbanë në katedralën e fjalës në botën e lire, bashkëpunimi me revisten me brilante te diaspores “Shejzat” me shoqaten “Vatra” dhe me institucione akademike përendimore si dhe botimi nga ana e tyre të shtypit te lire shqiptar si “Albanika” ,”Jeta katolike”, “Buletini katolik” ,“Jeta Islame”, ”Dielli” “Zei i Bektazhizmit”
,Agjencioni “Floripress”,forumi”Stërkala”,web faqja prestigjioze shqiptaro-daneze”Shqip DK” etj paraqiten nga autori në mënyren me dimensionale dhe koncize ku shëndrisin ylberët e mesazheve të këtyre korifejeve të letërsisë shqiptare.

Për nga vlerat që mbart krijimtaria e gjithanëshme e këtij autori me thesaret e tij të vyera që na la si një shkollë institucionale në diasporë librat Pergeges janë të mirëpritur në çdo familje shqiptare.

Një vend meritor në krijimtarinë e Pergegajt i përkasin edhe librat” ” Lëreni kohën të flas “ ,” “Zjarri Shqip Regetin” “shkrimi ’’ në të cilat përjetojmë çaste të shumta kënaqësie dhe admirimi se si ka arritur që në mënyrë aq artistike ti realizojë ato.

Se sa e adhuron Kosovën tregon edhe shkrimi “ Kah po na çojnë jaranat Baca Adem “(Agjencioni
” Floripress”,Prishtinë,3 korrik 2011) ku në mes tjerash shkruan:

Heronjtë

Vdesin për Dheun e Atit

Gjaku i pastër për liri

Politkanet

Sakrificat edhe famën

Në kupë u pijne për lavdi!

Çoju bacë nuk është kry!”.

Pergegaj , për çlirimin definitiv të Kosovës të së cilës shpreh gëzim të madh, duke thënë “”Kur u shpall pavarësia e Kosovës, baca Adem, të gjithë brohoritem edhe ne këndej “Çoju baca Adem se u krye!” Dhe ti heshte. Ishe ngritur lart për të parë ç’farë po ndodhte edhe kur midis Prishtinës e ndamë tortën! Ajo bardhësi mbi tokën dardane nuk ishte majsa e tamlit të zanave të Kosovës!

Po krem nga këshilli i Europës!”, për të vazhduar edhe me” Tash baca Adem kamerat e prodhura jashtë nuk japin lajme po batallje. Kjo ndoshta baca Adem se urat që lidhi pushka jote janë dhënë me tendera. S’po duan bre bacë me ngrit një themel, siç e kishin Jasharët , por një pite klline, siç po e ngjeshin dhe po e pjekin serbo-komunitaret!

Tash që po flas me ty nga dritarja e hapur katër kanatash e kalasë së demokracisë Amerikane, po me kujtohet themeli në dritën e flakës së pushkës së ushtarit të lirisë.

“…Unë ushtari i Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës betohem se do të luftoj për çlirimin e tokave shqiptare dhe bashkimin e tyre”….

Shikuar këtë kontekst, Pergega i kushton Kosovës ,ushtarëve trima të UÇK-së me dhjetra poezi dhe krijime të tjera, duke mbetur përherë e lidhur me vendin tonë, të cilin ndofta një ditë do e vizitoi dhe do të përjetojë përshtypje vërtet përrallore nga vizita e tij tek vëllëzërit dhe motrat e tij arbërore ,ne të cilat i shënoi në një shkrim të rastit.

Në dorë kam vëllimin e tij me poezi, i cili mban titullin simbolik, “Lëreni kohën te flasë” libri në fjalë fillon me shënimet vlerësuese për Zefin e krijimet e tij ….

Ky libër me poezi do të le për jetë e mot një gjirmë të madhe në poezinë shqiptare.
Redaktor I librit është Marash Mirashi, Luigj Pepaj,e cila botohët nën përkujdesjen Institutit Shqiptaro –Amerikan.

Në këtë libër të tij , janë përmbledhur një dyzinë me poezi të frymëzuara. Sigurisht, është e pamundur të jepet përmbajtja e tyre dhe as të analizohen ato, në një shkrim të shkurtër. Por dëshiroj të theksoj se tematika e tyre është e larmishme, buron nga ndjenjat e çiltëra të këtij poeti, që jeta e solli tej oqeani…

Natyrshëm, poezitë e tij nuk mund të shpëtonin nga një hijë pesimizmi, si “revoltë” ndaj padrejtësisë së fatit të njerëzve të thjeshtë … Megjithatë, në radhët e poezive të tij gjen forca shpirtërore, që të ngrihet mbi fatkeqësitë dhe jetën ta jetojë, ashtu si i është paraqitur.

Poeti kërkon mbështetje edhe te vargjet, e poezisë së tij :

“Në prehërin e tisit të muzgjeve
Nën jelek të henës
Me kodin e imagjinatës
Terrin e grisa me flakën e qiririt
Në kryeqytetin e kultit
Veten pashë
Shekujt e shalur
Në lekura qengji shkruanin
Netët e pashkundura të mitologjisë

(Poezia “PELLAZG”)

Zefi është e ndjeshem kur thotë:
….Vegimeve ndriste
Bashin e emrit Pellazg
Deteve i kishte rënë…
Me Odisenë lundrave rreth e qark
I ndizte zjarr!

(Poezia “PELLAZG”)

Ai dëshiron që ato të bëjnë strehë në shpirtin e tij:

Atë e gjeta aty
Në Dodonë para grekëve
Thonjtë e baticës s’e tërhoqën zvarrë
Në fron me Zeuzin
Çdo mëngjez genit shqip

(Poezia “Pellazg”)

sikur do të thonë:

Vetëm qesh, përballë stuhisë
E kryet e mban mbi retë
Në Mirditë
Shqipet i ngrehin çerdhet me rrufetë
Tokë e bekuar dimmër-verë
Fara e grurit në korpin e njëbesimit
Pluguar me eshtrat e alfabetit ëngjëllor
Me kryqin e dy Faneve
Hedhur ishullit mirditor.

(Poezia” N Ë MIRDITË”)

Ndërsa në poezinë “BURRAT E KULLES”, ai shkruan:
…
“Burrat e kullës dridhnin mustakun
Regetima e prushit të zjarrit
Pikturonte copa dashurie
Toknin gotat e rakisë me mikun
E ndërronin kutinë e duhanit
A ndjeve, loke?!
Zë u lëshonin grave
Hidhuani një kockë
Atyre zagarëve…!”

Në fillim të këtij shkrimi fola për cilësi e virtyte të mira të poetit Zef Përgega .

Por edhe ai vetë shkruan, me sinqeritetin e njeriut zemërgjerë:

Kulla stërgjyshnore në Bërzanë

“Rrasat e çatisë
Larë me diell e me hanë
Jerevia mbi muskujt e përroit
Dërrasa të lëmuara si gjethe palma
Qiriu i fshehur në shpirtin e nanës
Bekonte afshit e bukës së pjekur
Dhuratë e shenjtorës Barbaba…”

(Poezia “LUTJA E NANËS TIME”)

Nëpër vargjet tij ai gjenë pranë Ilirinë,Fishtën,Ded Gjo’ Lulin,Nolin tonë të madh :

”
….Metafora e vargjeve
Tempujve ilirik
Orkestra e telave të dridhur
Një këmbanë lahute, zë Fishtë
Kur zogu i shqipës
Bëhet një me flamurin
Gjuha i lidh rrokjet
Me Bratilen e Ded Gjo’lulit
Në shtëpinë e zotit
Me e shënjta ikonë
Kryqit të Nolit
Shëndrit një margaritar”

(Poezia “GJUHA SHQIPE”)

dhe më tej:

“….Trokthi i kalit të Heroit
E shkrep agimin
Gjuha ime i ngjesh armët
Më këngën e kushtrimit
Orën e lutjeve
Thotë Nana Terezë
Bota e humanizmit
Qirinj ndezë..”

(Poezia “GJUHA SHQIPE”)

Me shpirt të ndejshëm poeti thellë nga zemra e tij e pastër si loti thotë:

”
….Stërgjyshi i Lisit
Çetën e proftëve të Shejzave
E ngriti në bebe të Koloseut
Me një dranofille shkodrane
Hynte e dilte Ora e Shqipërisë
Krojeve të kulluar të plisit
Njomnin buzët yje me diell
Mbret drejtësie Ernest Koliqi
Kur shkruate
Për të gjithë, lypte qiell!”

( Poezia “STERGJYSHI I LISIT”)

Dhe, si për ta përmbledhur tërë botën e pasur shpirtërore të tij , Zef Përgega shkruan vargjet e bukura e domethënëse:
”
…E preka me dorë se mos takoj
Rininë në anijen e mbytur
Gjurmët e mia të fshira
Batica i kishte mbushur me jod
Nga Gryka e Bunës deri në Rodon
Mora frymë në kodrën e Nuseve
Agimi me rreze shkruante elegjinë
Me tej në Pyllin e Zanave
Me homelinë e malit të Rencit
U rashë fort këmbanave…”

(Poezia” SURPRIZA E BINJAKEVE”)

…Tani, kur po i mbylli këto pak radhë, para më del përsëri pamja e buzëqeshur e këtij poeti për nënë Pashakon:
”
…Nuk ke vdek burrneshë
Lapidar i dritës së syve
Në retinë të birit tënd!
Një tingëllimë teli
Kaltrinë nën det të vajit të delfinëve
Dërgova nga Detroiti
E fryti i duarve të tua me tha:
“Kam një vdekje!”

(Poezia” NANE ZAGORIE”)

. …Zefi ka virtyte të larta njerëzore, një botë të pastër e të pasur shpirtërore, me dashurinë e respektin për cilindo, që njeh e miqësohet me poezinë e tij:
”
…Plisin e bardhë të gjyshit
Nana e ruante në petkat e amshimit
Si kujtim që të mos tretem
Ma mbështolli me shaminë e mërgimit
Dheun tim me tokën e butë
I brujta me lotin e kristalit
Vazo luleje e bëra plisin e gjyshit
Në ballkonin tim të shpirtit
Në Detroit mbolla një filiz shqipe
Pashë qumështin që u ka dhënë nana
Ejani e shikojeni
Sa e bukur është rritur!”

( Poezia “NE PLISIN E GJYSHIT”).

Poezia përkudet në djepin e valës së detit, të gëzimit dhe hidhërimit, ludron me busullën e diellit e velat e nimfave të bregut. Ajo është turbinë brenda lumit të gjakut tim që çdo mëngjez ma shkrep zjarrin e dashurisë për njerinë.

Kur perrënjt e zi, dheun e parë gërryejnë, ajo therret poetët, si kalorës të vargjeve dhe njerëzit që ngrihen në kushtrim, poezinë, si princeshë të lirisë mbajnë për betim. Në qelqin e humanizmit poezia është horizonti i yjeve. Poezia është loti që shpërthen digën e qepallave dhe kryp brazdat e fytyrës, është ari në kupën e kaltërt të fjalës, të cilat mbushin enën e shpirtit.

Ngushullimi shpirtëror i krijuesit s’mund të agojë në glorifikimin e së kaluarës, duke shpikur heronj të rrëmë apo duke u kapur pas degës së thatë herë-herë pa frut të legjëndave e miteve, por duke gërmuar me pishtar në dorë në galeritë e konstatimit, ku struken fenomenet aktuale që këmbët i fshehin si gjarpëri.

Pse të shkoj me larg, poezia në zemrën time, në zemren tënde e në pulmonet e kombit është ritmika e krahërorit tik-tak!…

Gjithashtu përshtypje të jashtëzakonshme na bëjnë edhe vargjet tjera :

“Kur lehjet e forta vinin nga jashtë
Në forxhën e tërbimit
I konin ujë kafshimit
Beslidhjen e granitit
Në dysh ta thyenin

Burrat e kullës dridhnin mustakun
Regetima e prushit të zjarrit
Pikturonte copa dashurie
Toknin gotat e rakisë me mikun
E ndërronin kutinë e duhanit

A ndjeve, loke?!
Zë u lëshonin grave
Hidhuani një kockë
Atyre zagarëve…!”

(Poezia: “Burrat e kullës”.Agjencioni “Floripress”,Prishtinë, 31 korrik 2011).

Apo :

“Supeve të legjëndes
Shuhet
Ylberi i këngës
Kësulën e bardhë e heq mali
T’i përkulet kantautorit Sali Mani

Gurra e folklorit
Humbi shkulmin shpërthyes
E loti ngriu
Dy telave të çiftelisë

Mbi digë të ujvarëve
Sali Mani në kaltrinë të Cemit
Mbeti një ninulle
Kënga e tij
Inde lidhi në flamur

Nuni i zanit me dy tela
Me nuneshën çifteli
Sali Mani
Kroj i këngës Shqipëri!

Porsi flokthi i borës
Në Detroit
Pranvera epizmi
Çeli shpirti yt”

(Poezia: “Sali Mani”,Agjencioni “Floripress”,Prishtinë, 31 korrik 2011).

Mjafton ti përkujtojmë vargjet:

“Vallja e shekujve të palindur
Në mitrën e shtërrur të viteve
E përgjakur lakuriqe…

Në skenën e dhjamit të trashë
Dritës së nxirë të globalizmit
Shaminë e beqarit e djegin
Në skeletin e njeriut…!”

(Poezia: “Vallja e shekujve “,Agjencioni “Floripress”,Prishtinë, 31 korrik 2011).

Apo:

“….Kam me lind bacë
Prej gurrimit
Krojët e lisit
Tu kojnë gji
Bekimit shqip
Me alelunë e të rënëve fli

Kam me lind
Për ty orëmira Kosovë
Me fjalëdritën e qiririt…”

(Poezia: “Kam me lind “,Agjencioni “Floripress”,Prishtinë, 31 korrik 2011).

Që të shkruash recension për librat e shumtë të Zef Pergeges është bukur vështirë …

Sepse :

….“Koha e shkuli rrënjësh kohën
Me epshet e nëndheut që mbijnë
Copa copa si cifla granate
Ndjësia e njeriut për të lindur njerinë

Hallet zgjasin thonjtë
E përfyti na zënë në zyrat e shtetit
Aty kujtohemi së në pasaportë
I paskemi në listë etërit!

***
Kur hedh baltë
Thundra e të gjallit
Eshtë më e rëndë
Se shqelmi i kalit”
****

(Poezia: “Qelizë e ndarë” “,Agjencioni “Floripress”,Prishtinë, 31 korrik 2011).

Tash po mendoja për “shpatën” , si mund ta bëjë atë një skulptor dhe m’u kujtua një thënie e Bethovenit kur shkroi simfoninë e nëntë: “Gëzimi vjen nëpërmjet dhimbjes.Në Globe Institute më bëri përshtypje poeti që në kohën e lirë hapë kompjuterin dhe shkroi poezinë:

“Shpata gjysëm teh doli nga sunduku
Vringëllima e metalit e zhdredhi çallmën
Jo, Jo në Prishtinë katedralen!

Trashëguam një parmendë
Bibla është e imja
Kuranin e don vëllau
Pse po shtyhemi si qetë
Se lumi na përlau!

Ta punjojmë bashkë arën
Ardhmerisë me dy duar
Arbërisht t’ia hedhim farën!”

(Poezia: “ Një parmendë kemi” , “Agjencioni “Floripress”,Prishtinë, 31 korrik 2011).

Pastaj unë lexuesve të “Floripress”-it ,ju përcjellë ashtu thjeshtë, i frymëzuar, përplot emocion,vargjet e tij sublime:

” Atë e gjeta aty
Në Dodonë para grekëve
Thonjtë e baticës s’e tërhoqën zvarrë
Në fron me Zeuzin
Çdo mëngjez genit shqip”

(Poezia: “ ” Poezia “Pellazg”, “Agjencioni “Floripress”,Prishtinë, 31 korrik 2011).

****

Ishin vërtet vargje të ndjerë drithërues, me një dashuri të veçantë prej poeti mërgimtar –atdhetar, të dhembshme…

Një herë tjetër, me një ton disi alarmues, plot ankth dhe revoltë,

Shkroi një poezi :

“Burrat e kullës dridhnin mustakun
Regetima e prushit të zjarrit
Pikturonte copa dashurie
Toknin gotat e rakisë me mikun
E ndërronin kutinë e duhanit
A ndjeve, loke?!
Zë u lëshonin grave
Hidhuani një kockë
Atyre zagarëve…!”

(Poezia: “ Burrat e kullës ”, “Agjencioni “Floripress”,Prishtinë, 31 korrik 2011).

Për Zef Pergegen mund të shkruhet shumë … Le t’i lemë fjalët më të mira për librat e tij të mëvonshëm…

Unë shkruaj si studiues , unë jamë krenar se jamë me ju! Jamë këtu t’i urojmë suksese Zefit tone të madh. Zef Pergega është një inspiracion për mua dhe lexuesit e “Floripress”-it , një inspiracion për burrin dhe fëmijët e tij.

Zefi është një zotni I madh kur ecën, kur flet, kur jep mësim dhe kur shkruan poezitë. Ai të bënë të qëshësh edhe at’herë kur nuk ke ndër mend, të bën me humor edhe kur je i mërzitur. Të bën edhe më afër atdheut edhe kur je kaq larg tij nëpërmjet poezive të tij:

“….Metafora e vargjeve
Tempujve ilirik
Orkestra e telave të dridhur
Një këmbanë lahute, zë Fishtë
Kur zogu i shqipës
Bëhet një me flamurin
Gjuha i lidh rrokjet
Me Bratilen e Ded Gjo’lulit
Në shtëpinë e zotit
Me e shënjta ikonë
Kryqit të Nolit
Shëndrit një margaritar”

(Poezia: ”, “ “Ghuha shqipe “,Agjencioni “Floripress”,Prishtinë, 31 korrik 2011).

Librat e shumtë të Pergeges janë plot dashuri ,errësirë,shpresë! Monumenti i nënës për fëmijët e tij! Monumenti që kemi ne Shqiptarët!. Poeti Zef Pegega me librat e tij nuk na vjen vetëm si poee, por ai vjen edhe si një “skulptor” meditorë. Vjen si piktor sepse, ka “skalitur” nëpërmjet poezisë mallin e” Çetës së proftëve të Shejzave” deri tek dashuria dhe dhimbja në të gjithë Atdheun e tij .
Ai vjen si skulptor i “orëve të lutjeve të Nënmadhës Terezë”.

(Poezia:”Gjuha shqipe”,”Agjencioni”Floripress”,31 korrik 2011) ” si dhe për :

“Krojeve të kulluar të plisit
Njomnin buzët yje me diell
Mbret drejtësie Ernest Koliqi
Kur shkruate
Për të gjithë, lypte qiell!”

(Poezia: “ ” Stërgjyshi i Lisit “,Agjencioni “Floripress”,Prishtinë, 31 korrik 2011).

Poezia “Nanë Zagorie” është monumenti i të gjithë shqiptarëve kurbetqarë:

…”Nuk ke vdek burrneshë
Lapidar i dritës së syve
Në retinë të birit tënd!
Një tingëllimë teli
Kaltrinë nën det të vajit të delfinëve
Dërgova nga Detroiti
E fryti i duarve të tua me tha:
“Kam një vdekje!”

(Poezia: “ Nanë Zagorie“,Agjencioni “Floripress”,Prishtinë, 31 korrik 2011).

… Asnjëher nuk dihet se cili libër do të jetë ai që do të lërë gjurmët, që do të hyjë në tempullin e letërsisë dhe do të hedh hapa të sigurta dhe që do të gjejë jehonë të madhe në zemrën e mendjen e lexuesve të shumtë tç Zef Pergegaj.

Prishtinë,31 dhjetor 2012.

---------------------------------------------

Dua ta uroj Z. Flori Bruqi për këtë shkrim dinjitoz të dhuruar lexuesve në këtë vit të ri e po aq dinjitoz për vetë z. Zef Pergegaj të cilët gjej rastin t’i përshendes të dy në këtë fillim të vitit të ri 2013 duke u uruar suksese në jetën personale, familjare, shoqërore e për më tepër profesionale duke na dhuruar kurdoherë ne lexuesve me shkrimet e tyre kënaqësinë e duhur. Tashmë duke qënë persona të njohur për kontributin e dhënë jo vetëm në letërsinë por edhe në çeshjten kombëtare shqiptare unë kam besim se edhe në të ardhmen të tillë do mbesin e vçse do e shtojnë aktivitetin e tyre patriotik e atdhetar. Edhe njëherë si z. Bruqi e z. Pergegaj i’u Uroj gjitha të mirat. 

Me respekt Sytki Ndrecaj N/Prefekt Malësi e Madhe.

http://www.albdreams.net/zef-pergega-eshte-lapidar-i-drites-se-syve/#comment-12864

NË VEND TË PËRKUJTIMIT PËR MIKUN DHE POETIN E MIRËNJOHUR VALTER LAZERI

Ndjej dhembje në shpirtë për ketë njeri që i dha gjuhës shqipe vargun e tij aq të bukur e kuptimplotë. Ai do na mungojë shumë në këto lista shqiptare.


Ishte themeluesi i Sterkales,por ishte nje njeri teper rigoroz,ne cdo aspekt. Ne listen e tij nuk ka lejuar qe te pranohen shpifje e sharje. Kjo liste eshte e ruajtur e paster fale punes se tij te madhe qe ai bente...

EVJENI

Shumë fjalë të huaja qenë
tonat, ashtu trazuar.
Eh , Evjeni,
… kësaj bote me ty jetuar
.
Në zemër të Europës
dhe më tutje
me ty në dashuri.
Eh, Evjeni!
Me ty
dhe pa ty!
………………….
Shikoj sërisht valët e detit,
Dajtin më të lartin mal
që jam ngjitur.
Dhimbjet shpërthejnë si vullkani.
Si vullkan,
Evjeni!
Në llavën e tij
me ty
e pa ty,
Evjeni!

***

Mban mend si perkedhelnim degët
tek një pemë limoni?
Mban mend si nxirrnim kecat
në kullotë?
Eh , Evjeni,
me ty
dhe pa ty!
Me evjeninë tënde,
Evjeni!

***
Sa herë unë dhe ti
për darkë ftonim Dean.
Ajo kërcente me mua.
Oh!…Evjeni,
ti gjithë xhelozi,
gjithë evjeni!
e ‘lige,e lige”
Gjithe dashuri.!


S’kisha prurë në jetë vargje
kaq të bukura,
të ngrohta,
të sinqerta..
Pas puthjes me ty
…e mban mend?



PA EMER

Oh!…(Pa emer)
mbetem si lulia e thare,
…
ne c`mole
ne c`breg te thepisur,
nje pike uje
te vije te te jap.


Oh!…(Pa emer)!
Sa vite me dogje kaq larg!
S`te vret jo,
as plumbi, as, thika,
te vret dashuria e pare.

Oh!…(pa emer),
qe kurr s`te harrova ne jete
As dielli,
as zjarri s`me dogji,
vec kjo dashuri e vertet!
Ti,(ke emer)!
E mban mend
nje puthje plot zjarr?!
Ste vret,
as plumbi,as thika,
Te vret ngrohja e pare.




Oh!
Ti gjithë xhelozi!
E marrë, e marrë!
Gjithë dashuri. ..
Eh…!
Kaq sa për t`u kujtuar.
Sot kemi vdekur të dy.

Të dy:
ti dhe unë,
Evjeni!




Ku je sonte?


Një ëndërr e prapë më zgjoi.
Shpërthim se nga e ku!…
…

Të gjitha i fshiu,
veç t`bukurën e syve të tu.

Dhe me to
në një imazh
lodhem, tretem
pa kufi.

Pres nga lart,
që të më bjerë,
të më bëjë
shkrumb e hi.

Ku je sonte, që të dua
dhe trazoj një oqean?
Ku je shpirt i patrazuar,
që si rob po më mban?!

Ku je sonte, që të pres,
si shiun toka në thatësirë?
Jam vapori,
që pres baticën,
të dal nga kjo cektësirë.

Ku je sonte,
që zjarri më është shuar.
Në zemër të akullit po digjem,
në thelb të tij
jam duke u përvëluar!




E poshtera jete

Kujtime,
tham ne jete ti ruajm
Dhe ti perciellim ne fund`jete.
Ashtu si endrrat t`na mbajne zgjuar
Zgjuar mengjezeve ,t`i rrefejm.


Me pabesi koha me pruri
Te prek e sho nje puhi.
Te loz e cmendem si di vet
Ne virgjerin dashuri.

Te kem me vete sot si bad`
Te me ruajn se mos vdes.
Te thon me vete ;
ky i marr
Pas dekadash
C`ben e c`pret.?!…


Po ja ,
ska me trotuare
As lule maji nga te parat.
Kan vdekur dhe harabelat
Qe hanin grurin tek arat.

Po ja qe s`ka me stol mbi det
Ku puthjet
jo, s`kishin fund.
Te gjitha bere si ti det
Nga ku era te perkund.
…


Shikoj me endje nje pulebardhe
Ca dallendyshe neper ere.
Dhe nje kufome qe rri perball
E pret nje “plake”
Dallga ta bjere.
…


Nje urugan me merr pa frike
E me perplas qoshe me qoshe.
Me thot si pa meshire
Ik, ik ….

Permendem,
ne gjumit ve kujtimet
Me teper jeten qe me lodh.
Te ikim ,them nga kercenimet
Retrospektiven t`a harrojm
Zoti larte me degjoi
Me sjell pulebardhat si atehere.
Dashurin,kujtimet marrin
I mbisin ne te madhin det.

….
Mbarova, thash dhe koken tunda
Si nje I pir ku s`di ku shkel
Te putha ,
qava,lotet fshive
Te shava,
E poshtera jete

ZBRAZE MBI MUA

Mbush një shami me yje
me baltë,
me det
dhe eja!
eja, mbi djersën time,
mërzinë,
lodhjen.
Zbraze mbi mua dhe ik!
ik
e qofsh mirë!

Yje!

C`presim tjeter te shikojme?!
Syt mberthyer ne qyell,
“ndihmona o zot!”

Ne c`rruge te mbare,
ne c`rruge te nemur?!
Mite “legjende”,

popuj te shembur.
Ne breg permbi det
dallge ngriti Marmaid
e pershendeti te bukuren Dea
(eksodi dhe ate e ka marre)

Aty ne lekures
luten te dyja:
“nxirri matan dhe kete rradhe!”

S`jane vetem djem muskuloze,
te pa lodhur dhe nata.
zvarriten mjerushem plakat e ngrata,
foshnjat me nenat-kangur.

Lote.
c`presim tjeter te shikojme?!
Eksodi si perbindesh ha njerez
dhe loja vazhdon.

Një vështrim mbi krijimtarinë poetike të poetes dhe publicistes së njohur RAIMONDA MOISIU

Raimonda Moisiu (SADE) ( lindur më 20 shkurt 1957, Korçë) shkrimtare, shqiptare nga Shqipëria.
Lindur e rritur në Korçë në një familje edukatorësh. Pas përfundimit të mësimeve të mesme merr një të drejtë  në gjuhët e huaja, dega anglisht. Pas mbarimit të studimeve, punon mësuese e gjuhës angleze, në qytetin e Korçës dhe rrethinat e saj. Më 1999 humb bashkëshortin e saj në një aksident automobilistik, dhe po këtë vit emigron në SHBA, si fituese e llotarisë amerikane. Sot ajo jeton në Hartford, shtetin e Connecticut, USA, së bashku me fëmijët e saj.

E apasionuar me publicistikën, përkthimet dhe shënimet e udhëtimit, ajo vijon me këmbëngulje për të kërkuar në histori dhe në zhvillimet aktuale, duke evidentuar vlerat më të mira të vendlindjes e të njeriut. Me kalimin e kohës, ngjarjet e jetuara, proza letrare, përkthimet dhe poezia shëndrrohen në pasion të pandashme të saj.

Këtë pasion të saj, Raimonda përpiqet që ta shprehë e të artikullojë edhe në shoqërinë në të cilën jeton. Për kontributin e saj të çmuar në komunitet e shoqëris në ShBA, u nderua me Official Citation, me motivacionin si "Gruaja e vitit në komunitet", nga Bashkia e kryeqytetit të Connecticut, Hartford.

 Aktiviteti i saj është gjithëpërfshirës dhe vije në shprehje nëpërmjet pjesëmarrjes në shumë lista të bashkësive të shoqërisë, amza interneti dhe forume bashkëatdhetarësh në internet. Aty, ajo nëpërmjet shkrimeve publicistike, prozë letrare, poezi, ngjarje të jetuara, dhe opinione të ndryshme për zhvillimin e proceseve shoqërore në Shqipëri dhe në Diasporën shqiptare, përpiqet të tërheq vëmendjen për dukuri të brishta me të cilat duhet të përballohet shoqëria shqiptare.

Raimonda është bashkëpunëtore me statusin e gazetares në disa gazeta të pavarura në shtypin shqiptar, Shqipëri, si: "Tirana Observer", "Ndryshe", "Panorama", dhe me statusin e korrespodentës në "Albanian Mail"-Londër, "Fjala e Lirë" - Londër, dhe "Illyria" - SHBA. etj.

Veprimtaria e Raimondës në opinionin e gjërë është kryesisht e njohur në lëmin e letërsisë e cila shprehet nëpërmjet disa titujve dhe pjesëmarrjes së saj apo të shkrimeve të saja në takime të ndryshme letrare.

Tituj të veprave

"Jeta mes dy dashurive", - një libër me prozë, ngjarje të jetuara dhe publicistikë.
"Dashuria nuk ka emër", - vëllimi i parë me poezi, kryesisht lirika dashurie.
"Sikur s'me ke puthur kurrë", - vëllimi i dytë me poezi, kryesisht lirika dashurie.
"Duke kërkuar Ardianen...", - përmbledhje me proza (kryesisht bazuar ne ngjarje të jetuara) dhe ese.
"Gërhitja e gjeneralëve", - përmbledhje publicistike.
"Pafajsia e Evës", - roman.
"Tempulli i fjales", - bashkëautore në këtë antollogji në gjuhën rumune.
"Itaka e Fjalës", - bashkëautore në këtë antollogji të botuar nga "Fotjonart".
"Zemra Prindërore", - bashkëautore në këtë antollogji në forumin virtual "Mëmëdheu".
"Nëna",- bashkëautore në këtë antollogji me prozë, në forumin "Pan Albanian women network".
"Tregime", - përmbledhje publikuar nga Shtëpia Botuese "ADA", Tiranë.

Mirënjohje

"Fotjonart" - e vlersoi me çmimin e parë punën e saj për rubriken "Reportazhe".
"Forumi Shqiptar" - e vlersoi me çmimin e dytë punën e saj në hapsiren "Tregime".
"Kadmus" - e vlersoi me çmimin e tretë punën e saj në rubrikën "Intervista".
"Netët Korçare" - e vlersoi me çmimin e parë ballkanik për poezinë e saj.
"Netët Poetike të Strugës 2009" - i vlersuan lartë pesë poezit lirike të saj, nëpërmjet të cilave hyri në antologjinë botërore: Who's Who, me titull :"Poetry from five continents".
"Takimi i Poeteshave në Vushtrri" - përzgjedhë rregullisht poezit e saj.
"Takimi At'Gjeçovi 2009" - kësaj radhe poezin e Raimondes, "Nuk munden me.." e vlersoi si më të mirën e takimit.

1.


Mbushma natën me ëndrra!

Në përhumbjen e qiellit të trishtë,
Në cudinë e fajshme të së pafajshmes,
gishtat e dy pëllëmbëve të tua,
lënë gjurmët e përdala ledhatonjëse,
duke harruar mëkatin e parë,
të dytë,
të tretë…,
në murin e mermertë të dy shegëve që kuqëlojnë.

Në parvazin e shtratit të argjëndë,
fillojmë të numërojmë ëndrrat;
si shtegëtarët e natës në kafazet e kumrijeve,
nisim të ringjallim filizat me vesë dhe
në mëngjeset e përflakura,
shtrati ynë është përplot me ëndrra
si shporta me trëndafila në belin e drenovares.


I dashuri im,
ndër pëshpërimat e përgjumura,
mbushma natën me ëndrra
dhe nën vezullimin e vështrimit të dritës,
në verbërinë e trokitjeve të zemrës,
me orgjinë e luleve të egra,
nën ritmin e tingujve të ofshamave,
eja të shëtisim në kopështin e molepsur nga mëkatet!


Eja, pra, ende pret?
Mbushma këtë natë me ëndrra,
Ëndrrat-si yjet përmbi shtrat,
si dy zogj do lodrojnë zemrat,
Eja pra, mos ngurro,
sillmë ëndrrat si dhuratë!
Këtu,
janë ligjet e endjes dhe përendjes
Eja t’u nënshtrohemi,
Të shkëmbejmë bashkë ëndrrat.

Këtu,
në kulmet e përhimta të etheve përcëlluese,
të shtratit
hapma gjoksin më shih zemrën,
mbushur me të kaltërat ëndrra.
Eja,
të grishim zërin e mëkatit të parë, të dytë, të tretë…
Pafundësisht….
Mbushma natën me ëndrra,
Vec kujdes i dashuri im:
-Ruaju nga flaka!


2-Sekretet e mija
Si një robinë e pasqyrës,shoh
veten cdo mëngjes në të,
dhe pikas nga një shënjë të vecantë,
që askush nuk e vëren,përvec
syve të mij të zhytur në kujtime,

Janë shënja të vogla, të zbeta,
të mezidukshme,që m’i dërgon,
mëngjes për mëngjes,
një qënie që qëndron mbi një majë
si një përmendore dhe
quhet pleqëri.
Këto shënja ma dinë emrin,
më njohin mirë, e më thërrasin,
nga larg,
si mikroinfarkte të vegjël!


Është një sulm i përditshëm,që
e pikas vetëm unë,por që
e shfaros,
një kamp tjetër, i tërë ,e shfarosës,
sic shfaros mikroinfarktet e vockla:
Një e qeshur në mëngjes me shpirt!


Një kamp magjepsës, pafundësisht
i bukur,
AI!
I sekreteve të mrekullueshme të dashurisë!


Ja, ku hesht shtrati…
Atje flenë kujtime të rrënqethura.
Atje unë, e vetëm unë,
vë veshin dhe ndjej,
rënkime të ëmbla,
pëshpërima e psherëtima,
buzë që lodrojnë mbi mishin tim…..
si një diell i vogël, i nxehtë
i erdhur nga parajsa,
vetëm për mua,
duke mërmëritur emrin tim!


Sekretet e mia…, ato….,
I di vetëm një qënje e kësaj bote,
Unë…,
që si një robinë,
vështroj veten përditë, në
pasqyrën e mëngjesit.


Sekretet e mija,
pengjet e mija,
futur në një shportë të artë,
të mbledhura nga kopështi i memorjes,
nëpër gurgullimat e lumit,
në oshëtimën e një zëri,
që më thoshte:
Të dua!

Dhoma ime e madhe,
Lagja e gjith’qyteti,
kontinenti i tërë,
nuk i nxë dot, sekretet e mija!
Ato…..
grumbullohen, si zogj
të uritur, të vegjël, cicëritës,
të brishtë e të bukur,
në të majtë të gjoksit tim.


O zemra ime!C’i ke këto pëllumba,
strukur aq bukur në blerimin
e kopështit të vetmisë sime?!
Plot stërkala të kristalta,
ujra burimi,
magji hyjnore,
me aureolën e përqafimeve dhe
melodi fyejsh….!.


2


-Tonight only kisses I want!

All over my skin I felt,
the sweet caress of your lips,
under the turbulent moonlight,
falling deep into darkness.
Felt the botness of your chest,
in the fragile loneliness of darkness.
Felt the exciting tremors,
of your hugging.
Felt the flaming passion sparkling,
in your light blue eyes,
felt your lips cloven,
to my thirsty lips,
for a sin,
for a kiss,
for a constriction,
for a want,
for a mind-blowing,
for a touch,
for a caress.
Felt your arms around,
all over my chest.
From whisperings,
through darkness,
felt the words:I love you!
Felt the freedom.
The freedom,
from burning fire,
covering our being,
our hands poking,
to build a bridge,
with the fragrance,
through the light,
the hotness of love.
Darkness trembles by our kisses.
Tonight only kisses I want!
Kisses!
Beyond this darkness,
stop there, there, where
something unknown,
for us is waiting.
Kisses, only kisses tonight!
I rest my lips on yours,
like a cherished flame,
remaining ablaze.
My beloved lips
being caressed by yours.
The warmth of eternity
takes them away to the
empire of kisses.
Tonight only kisses I want!
Want air...flower scents I want.
And kisses,
Many kisses,
Endles kisses,
Tonight only kisses I want!
-.-
2-I can't anymore..
-.-
Every day I see women violated, raped,
abandoned
like cadavers floating on the waters
off sinking boat,
thrown away from the bed of flash greed,
passion, bloody drops.
My feeling the same,as if swiming to death,
As if going through Scribes and Caribes,
To meet the duels with the sea beasts.
I feel the cracks and bites in my body,
all painful!
Wondering:bringing me to the eternal silence,
To burial place!
Feeling every day losing my energy,
Like quivering candle to survive its light,
in the face of the wind and darkness of violence.
Oh Lord!I only wish I had power !
I can't anymore...
endure the deceiving words,
sweeping away my body's desires,
and the depth of my secrets....
How shocking is this fear,
rocking my eyes!
I can'y anymore ..
enjoy the birds tweet,
the children sing across streets.
Want to breathe, to feel wind's breeze,
coming from the deep breathings,
of the spreading scent of sweet basils.
I feel everything burning deep in my heart,
around my name.
Want to get rid of deception of
the dark oasis of love's betrayers,
of streams of promises,
that beautify the bed of deception.
I can't anymore!
-.-
3-At the years'turning night
-.-
At candlestick's dazzling light,
Eyes crossing their sight,
Hand being fastened tight,
Breathing..deeply...day and night....
Sweat drops running fast,
Wine glasses –drops of blood,
Sounding the clock's tick-tacks,
The two faces shining bright,
Smoking cigarettes at night,
At the year's last midnight...
-.-
At candlestick's dazzling light,
Virgin's secret of this night,
Hugs me with brittle frankness,
Like a merry serenade
In the passion of our love.
The virgin's secret of this night,
Under waves of night's breeze,
eagerly waiting to rock at ease,
on smoothness of silver bed,
to listen, enjoy the symphony,
of the water at river's bank.
Gurgling under my window-pane,
So eagerly waiting...!
My love...!
Let's not fear the dazzling light,
While whispering the tale of love,
Let the lips butterflies,
Tumbling into sweetness of kiss,
Bringing light to the eye's light.
My love..!
Under cover of twilight,
At the turn of the years,
The very second of midnight,
At the beauty of loneliness,
Under the lovely noise of life.
Let's dance to the flowers'breeze,
Let us feel the beating pulse,
Of anxious love in our hearts,
Smell the scent of passion's breathe,
And turn two bodies in one.
While the deer chases the doe,
At the year's last night,
Let us pray to the altar,
The true altar of our love!
-.-
4-..and love each other....
-.-
With the first crying,
came the great spirit of the beginning,
and I felt in the trap of ignorance,
at the life's window appeared
our happy and
bright shining friendship,
through winds and clouds,
between me and the bird ,
amongst the children's voices,
searching for the mother's breast milk,
and whispering the word:
Water !
Ah!This is childhood age!
We started to pronoun:
Mother! Father!
Whispered the letters of the
A,B,C...
And then ..theeeeennnnn,
we saw ourselves running
to play "Hide and seek.."
When it came....it.....
the age of adolescence,
hand-in-hand together ,
we started running, feeling
the fragrance of silk tree,
touching the blooming of
the white plum flowers,
like the bride's dress.
The poor silk trees....now
were left hidden!
Silently waiting for the dreams,
born from the delicacy of
desires and feminity.
Tremblings of the flowery twigs
with their soft breeze
were combing our hair.
Within the world of the feelings,
under the heart beating rhythm,
from the swollen, ancovered breast,
uncovered, endlessly uncovered,
in the silence of love's language,
laying on the rug of violets,
in the orchard under the window,
we started to whisper
the words of hope,
under the serenade sounds ..
With the sweet saliva of kisses,
we discovered that :
something we could do,
something special that,
would magic all those,
who had done it..
And,
that was totally as different from
all of them
as are faces of people.
We discovered how
you may become a prince or
princess by having
instead of the Persian rugs,
a bed of violets.
We learned that we
could love
and
beloved crazily..!


3.

“…dicka ndryshe….”-proze poetike

….Qetësia mbretëronte atë mbrëmje në park. Një fllad i lehtë përshkoi lulishten, dhe Ai hodhi krahun rrotull shpatullave të mija. Herë-herë atë qetësi e prishnin tingujt e puthjeve. E të një serenate. Dëgjoheshin pëshpërima bisedash të shkëputura në largësi. Cifte të përqafuar shëtisnin në park. Ecnim. Ndalonim. Përqafoheshim. Putheshim. Isha ngjitur me të. Tek e vështroja brenda meje fliste pasioni, si refreni i një kënge ritmike; sa më shumë rrija me të aq më shumë e doja botën që më rrethonte, aq më shumë dashuroja në këtë botë;ATË!
Teksa më vështroi, – kuptova se lexoi ndjenjën time. Më buzëqeshi. Më tërhoqi më shumë pas vetes.
Cdo gjë ndjeheshe e re për mua. Dicka që unë gjithmonë e pata dëshiruar.
Dicka ndryshe!
Flladi u bë pak më i cmëndur. Dritat e lulishtes përkundeshin si flaka e qiririt.
Mora frymë thellë.
-A je mirë??- pyeti Ai.
Tunda kokën në shënjë pohimi.
-Unë i dua pemët, lulet, barin….. ! Janë të bukura!
I buzëqesha
Ngula vështrimin në sytë e tij. Ata ishin të kaltër si thellësia e detit. Floku i tij ishte pak i gjatë , kacurrelat i binin paksa në ballë. Ishin akoma ngjyrë kafe, po aty-këtu i dalloheshin thinjat.
- U gëzova që erdhe.
-Edhe unë!
-Shumë e bukur lulishtja!
Në vënd që të më përgjigjej, nguli sytë në fytyrën time, në sytë e mij, flokët m’i lëmonte me njërën dorë, me tjetrën më shtrëngonte duart.
Vështronte ato. Buzët e tij prekën ato. Dëshiroja atë cast të bëja edhe unë të njëjtën gjë. U prapsa.
-Po –tha ai- sepse TI je këtu!
-Kam ndryshuar shumë!-mërmërita
Ndjeva emocione të ma përshkonin trupin teksa sytë e tij ishin ngulur te unë. Gjoksi më gufonte.
Po – tha ai me zërin e vakët. Ti je e bukur!
Vazhdonte të mbante duart e mija të lidhura me të tijat. U trondita. Cfarë po ndodhte në zemrën time???!
Zemra!
Të jep shumë liri të bësh atë c’ka dëshiron dhe kur dëshiron.
Zemra!
Është si kompozitorët e muzikës! Që zgjedhin fjalët –“dashuri, i dashuruar” në këngët e tyre.
Dashuri!
Të dashuruar!
Këto fjalë më shkaktonin emocion. Më lumturonin. Ëndërroja. Ishte ëndërr e vërtetë. E bukur.
U ulëm. U shtriva mbi barin e njomë. Vështroja degët e larta që dukej sikur preknin qiellin. AI mbështetur mbi njërin bryl, më ledhatonte fytyrën me degën e mbushur me gjethe e frute bliri. Përmes gjetheve vështroja yjet në thellësinë e blusë së errët të qiellit. Kisha etje.
-Kam etje!-thashë
-Etje?? – pyeti ai. Frytet e blirit mbuluan buzët time. Më pas buzët e tij. Të dy thithnim nektarin. Shuanim etjen. Lëviza disi.
-Shshsh-bëlbëzoi ai-Do të tregoj dicka të bukur.
Ndjeva gjakun të vërshonte ndër damarët e mij. Unë isha…..prekja e tij….. e lehtë.
Puthja e tij….e nxehtë.
Buzët e tij zjarr!
Krahët e tij me mbanin fort. Thellë në qënjen e tij strukej pasioni.
-Të kam ëndërruar –I thashë. Gjithmonë ëndërroja për ty. Zëri im doli si një kuakje. Ndjeva gishtat e tij, të më krihnin flokët. U ktheva me fytyrë nga ai. Pastroi gjethet dhe frytet e blirit të ngjitura në faqet e mija. Më puthi. Buzët tona u ngjitën. Ai ishte aty! Ia rrëmbeva duart nga kycet, prekja krahët e tij. Merrja frymë shpejt. Ai nuk fliste. Vështronim njëri tjetrin. Në kërkim. Të zbulonim sekretin, – të vërtetën; c’po ndodhte. Më puthi ballin. Vetullat. Qerpikët.
U ndjeva mirë!
-Ti e di, apo jo? Nuk mund ta besoj që të kam pranë-pëshpëriti Ai. Ato fjalë nënkuptonin shumë për mua. Trupi më dridhej. Në cast mendime të ndryshme më silleshin në tru.
-Nuk kemi më sekrete – I thashë
-Jeta, dashuria është plot me sekrete!-tha Ai duke përsëritur disa herë emrin tim.
-Të dua!- tha Ai. Më tërhoqi fort pas vetes. Më puthte…puthte…puthte..
Papushim. U shkriva në krahët e tij. Kishte shpatulla të forta. Frymë nuk arrija të merrja.
-Edhe unë të dua! Mos u largo!-iu luta.
Dhe Ai më puthi përsëri…fort…fort…një puthje e zgjatur …më e gjata, më e ëmbla, më e nxehta në këtë apo në tjetër botë…Zogjtë e natës cicërinin muzikën e tyre në pemë.
-Jeta ka plot sekrete!-mendova
Përpiqesha të lidhja fjalët, ndjenjat, emocionet që më kapën. Asgjë më shumë në jetën time nuk më pati bërë të ndjehesha më shumë se kurrë e dashuruar – faktin e një ndryshimi te unë.
Fjalët!
I doja! T’i hidhja ashtu si i ndjeja në një serenatë, e për më tepër dëshiroja ta bëja atë cast, tani që isha e shtrirë pranë tij. T’I tregoja të gjitha sekretet, dëshirat, pasionet. Mbi të gjitha – shpërthimin e ndjenjave të mija. Atë c’ka edhe unë ndjeja për TË!
-Edhe unë të dua!-I pëshpërita.
Të dy treguam sekretet, vëndet ku ishim, njerëzit që njihnim, gjërat që ëndërronim t’I realizonim një ditë. Mësuam se fjalët;
Dashuri, Të dua, i Dashuruar ishin lidhja jonë. Pëshpërimat, guitjet, ofshamat tona ishin muzikë.
Atë cast vetëm dëshiroja ATË! Ndjenjat kishin triumfuar me shumë se cdo gjë e fuqishme. Ato po më sfidonin.
Të dy….. Humbëm në barin e njomë, poshtë strehës së degëve të blirit, e serenatës që këndonte bilbili…
Jeta ka sekrete!
Dashuria është sekreti i saj……
“Mirëupafshim”- është rruga drejt një fillim të ri—është sekreti i ndryshimit!

Përgatiti :F.Bruqi

Deputeti socialist nuk u lejua nga Rama të mbajë fjalim në Konventën Kombëtare të Partisë

Deputeti i PS, Erion Braçe ka pranuar publikisht përçarjen në Partinë Socialiste. Tashmë, kjo parti është kthyer në një bunker dhe këtë fakt e vërtetoi edhe moslejimi i Braçes që të flasë në Konventën Kombëtare. Deputeti Erion Braçe nuk u lejua të mbajë fjalim në Konventën Kombëtare, duke thelluar edhe më shumë përçarjen e PS. I ndodhur në këtë situatë, Braçe kritikat e tij ndaj mënyrës se si po drejtohet PS i ka shprehur në faqen zyrtare në Facebook. Në mënyrë të pangatërrueshme, ai ka deklaruar se, "PS ka probleme parimore, forumet vendimmarrëse janë inekzistente e në formalizëm, dhe se një person i vetëm kontrollon gjithçka".
Ai ka konfirmuar se, paraja po korrupton partinë e Edi Ramës dhe se ai s'e dinte nëse do ishte akoma në listën e kandidatëve për deputetë. "Shqetësimi im dhe problemi që identifikoj ka të bëjë me vakumin institucional, në të cilin ndodhemi prej muajsh, vakum i cili, dukshëm ka zbehur fuqinë organizative e funksionale të partisë, në momentin më të rëndësishëm për ne. Funksionaliteti i çdo strukture partiake të burojë nga qëllimet e përbashkëta të administruara nga rregullat statutore (një organizatë demokratike nuk mund të vihet në lëvizje nga paraja, as nga qëllimet e parashumëve; paraja e korrupton partinë, zhbën demokracinë, çdo normë e rregull, në fund dhe vetë partinë), pra, parimore jo personale", shprehet deputeti i PS, Erion Braçe.
Gjithashtu, ai shprehet se çdo strukturë e Partisë Socialiste është inekzistente. Sipas tij, kryesia, sekretariati, asambleja dhe Grupi parlamentar funksionojnë sipas interesa personale. Deputeti socialist tha se, funksionimi statutor dhe i programuar i partisë po zëvendësohet nga spontaniteti, dhe më keq partia po vihet në lëvizje nga qëllime personale për ta sunduar, jo për ta drejtuar atë.
"Funksionimi statutor dhe i programuar i partisë po zëvendësohet nga spontaniteti, më keq partia po vihet në lëvizje nga qëllime personale për ta sunduar, jo për ta drejtuar atë. Institucionet dhe vendimmarrja; Kryesia e partisë nuk funksionon; për shkak se është bërë e pamundur që Kryesia aktuale të funksionojë larg interesave personale dhe në shërbim të partisë, duke patur qoftë edhe një produkt minimal: të mos i bëjë dëm kauzës së përbashkët për votën e lirë; Sekretariati Ekzekutiv funksionon personalisht apo nuk funksionon në sektorët më kyç, atë politik e të strategjisë, programor, zgjedhor, organizativ, ligjor etj; për shkak se objektivat e disa prej shokëve drejtues janë dukshëm në kundërshti serioze, deri në veprim kundër e kalim përtej hendekut parimor e Kushtetues", shprehet Braçe në fjalën e tij.
Erion Braçe nuk është deputeti i vetëm që akuzon kreun e PS-së se po shkatërron partinë, pasi disa ditë më parë deputeti i Kukësit, Asllan Dogjani e akuzoi atë, se po shkatërron strukturat e PS dhe se, po ndërmerr emërime dhe shkarkime brenda PS, pa u konsultuar me strukturat e partisë. Dogjani ka arritur deri aty sa t'i shprehë në sy të të gjithë deputetëve socialistë se, Rama nuk është i pazëvendësueshëm në postin e kryetarit, madje ai e ka akuzuar atë deri në kërcënime direkte drejtuar socialistëve. Prej disa ditësh, përplasjet midis Kryetarit të PS-së dhe deputetëve të tij ka bërë që situata të dalë jashtë kontrollit.

Zëdhënësja e PD-së reagon pas prezantimit të programit elektoral të PS-së

Partia Demokratike ka reaguar pas prezantimit dyditor të programit në Konventën e Partisë Socialiste. Përmes një deklarate për mediat zëdhënësja e kësaj aprtie Laura Vorpsi është shprehur se në pallatin e kongreseve u legjitimua asgjësimi i plotë i PS dhe u themelua Partia e Re Rama, një amalgamë e pinjollëve të bllokut Hoxhist me 99-shat dhe Rama me mjaftin e tij, i cili për mashtrimet dhe trillimet mund të quhej programi i Nastradinit.
“Prej dy ditësh Partia Socialiste e Shqipërisë kundërshtarja tradicionale 20 vjecare e Partise Demokratike në të gjitha betejat elektorale kaloi në ilegalitet por tashmë jo në male apo budrume, por ajo u ndrydh në botën virtuale apo atë të facebook-ut për të mos dalë dot më prej saj. Personazhet që recitonin programin e partisë Rama i cili për mashtrimet dhe trillimet mund të quhej programi i Nastradinit, drejtoheshin nga nënkryetari Erion Velia njeriu që pasi ndërtoi vila familjare me paratë e Mjaftit, vodhi kompjuterin e financave të kësaj organizate për të fshehur gjurmët e vjedhjes së tij nga Olta Xhacka apo Miss Gjallica e Mjaftit dhe nga Ilir Beqja që me baxhanakun e “shokut Rama” ndanë qindra milionë lek të takspaguesve të Tiranës për cka, dhe me vendim të Gjykatës Kushtetuese ju hoq mandati i deputetit. Partia Demokratike shpreh keqardhje që për herë tv parë pas 20 vjetesh, në betejen elektorale të 23 Qershorit, nuk do të ketë përballë opozitën e vërtetë socialiste”.
Por PD sipas Vorpsit ajo garanton socialistët e thjeshtë Shqiptarë se interesat e tyre qytetare nuk do të mbeten jetime dhe se në zgjedhjet e 23 qershorit së bashku do ti rezevojmë “partisë Rama” apo partisë së Re të një grupi të vogël të pinjollëve të bllokut, 99-shave dhe Mjaftucëve të z.Rama fatin që i rezervuam G99-tës në zgjedhjet e shkuara parlamentare.
“Duke e lënë të majtën shqiptare të merret me vetveten dhe duke mos hyrë në punët e brëndshme të partive të tjera, Partia Demokratike duke uruar z.Rama për Partinë e re shpreh vullnetin e plotë se është e gatshme dhe e hapur të bashkëpunojë me “Partinë e re Rama”, për te krijuar infrastukturën dhe klimën më të mire parazgjedhore në mënyrë që shqiptarët me 23 qershor 2013 të kenë zgjedhjet më të mira në historinë e Shqipërisë”- vijoi ajo.
“Ne jemi të bindur se ky bashkëpunim dhe kjo klimë mirëkuptimi me Partine e re Rama mund të bëhet realitet në të mirë të Shqiptarëve, pasi për hir të së vërtetës, kjo nuk është hera e parë që ne kemi bashkëpunuar me këtë parti. Kujtojmë këtu bashkëpunimin e shkelqyer dhe efikas që PD pati me “Partinë e re Rama”, me Mjaft -in dhe G99-tën ne vitin 2005 për të permbysur qeverinë Nano. Ne ia dolëm atëherë, pse mos ia dalim dhe tani t’u japim Shqiptarëve zgjedhjet më të mira, më të ndershme dhe më të lira në historinë e Shqipërisë”-përfundon deklarat e PD-së.

S'mund të lejohet një gjendje gjysmë lufte në Kosovë

"Nuk mund të lejohet kjo gjendje, praktikisht, gjysmë-lufte në kufirin me Kosovën. Kjo i bën dëm edhe Serbisë dhe Kosovës", thotë Stipe Mesiq, ish president i Kroacisë, në intervistën dhënë Radios Evropa e Lirë. Me zotin Mesiq bisedoi korrespondenti në Zagreb i Shërbimit për Ballkanin, Enis Zebiq.

RADIO EVROPA E LIRË
Ju nuk keni mbajt sekret asnjëherë idenë e Kosovës së pavarur. Cili ishte motivi kryesor i qëndrimit Tuaj?

STIPE MESIQ
Kur Jugosllavia humbi faktorët integral – e ata ishin Tito me karizmën e tij, Lidhja e Komunistëve si organizata e vetme politike dhe Armata Popullore e Jugosllavisë e cila dëgjonte Titon dhe partinë – është dashur që të vije deri te një marrëveshje politike.

E kjo do të thotë që të kërkohet një model i ri: unë kam propozuar një konfederatë për një afat të caktuar, tri deri në pesë vjet, të cilën do ta rishikonim – nëse kjo do të funksiononte atëherë mund të qëndronte konfederata si zgjidhje, kurse nëse nuk funksionon – atëherë secili vazhdonte rrugën vet, dhe pa luftëra.

Në një situatë të tillë edhe Kosova mund të pavarësohej, si të gjitha elementet tjera të ish - Jugosllavisë. Por fatkeqësisht, Millosheviqi nuk pranoi këtë ofertë, sepse dëshironte që të krijojë ‘Serbinë e Madhe’.

Ai nisi luftërat – luftën e shkurtër në Slloveni, luftën në Kroaci, luftën në Bosnje e Hercegovinë, i cili ishte brutal, dhe në fund luftën në Kosovë. Marrë parasysh se Kosova nuk ka pasur të drejtën që të deklarohet, në kohën kur ishte brutalisht e sulmuar nga ushtria, ajo siguroi pavarësinë e saj. Megjithatë, Serbia nuk duhet të njeh Kosovën, si dikur Gjermania Perëndimore që nuk njihte Gjermaninë Lindore, por duhet t’ua lejojë të tjerëve që të bashkëpunojnë me Kosovën.

RADIO EVROPA E LIRË
Pikërisht ju, para disa viteve, keni dalë me propozimin për zgjidhjen e raporteve të Serbisë me Kosovën, sipas modelit të dy Gjermanive, në kohën e Luftës së Ftohtë. Si është e mundur që bashkësia ndërkombëtare, tani së fundi po e sheh këtë propozim tuajin si zgjidhje të qëndrueshme?

STIPE MESIQ
Unë nuk e di se përse është pritur kaq gjatë, kur ishte e qartë se njëlloj bashkësie e re mes Kosovës dhe Serbisë, më nuk është e mundur. Bashkësia ndërkombëtare është dashur që të bëjë gjithçka që Kosova të realizojë sa më shpejt pavarësinë e saj, kurse Serbia nuk do të duhej ta njihte Kosovën, dhe gjërat do të funksiononin.

Por, ne në këtë rajon duhet të bashkëpunojmë, pavarësisht nëse Serbia ka njohur apo jo Kosovën. Ne duhet të bashkëpunojmë, kurse populli i Kosovës duhet të ketë mundësinë e lëvizjes së lirë, të mallit dhe kapitalit. Kosova mund të funksionojë vetëm atëherë kur ka në dispozicion resurset e saj, dhe është e barabartë me vendet e tjera të pavarura. Kosova ka resurse, por nëse ajo mbahet e mbyllur, dhe populli i Kosovës nuk mund të udhëtojë jashtë, atëherë Kosova është e dënuar në dështim!

RADIO EVROPA E LIRË
A keni pritur që qeveria në Beograd, pavarësisht garniturës politike në pushtet – aq gjatë dhe aq intensivisht do të arrinin që të eksploatojnë me sukses temën e Kosovës, për nevojat e tyre të brendshme politike?

STIPE MESIQ
Serbia, një masë të madhe, është peng i vetvetes për shkak të kësaj politike të gabuar, por unë kam menduar që një politikë, e cila fiton në zgjedhje atje, do të ketë fuqinë dhe të shkojë drejt zgjidhjes – jo në kuptimin e njohjes së Kosovës, por në kuptimin e funksionimit të vet Serbisë dhe funksionimit të Kosovës.

Pra, që në një mënyrë të mundësohet zhvillimi i Kosovës, dhe që Serbia të jetë e lirë nga Kosova si nga Shpata e Damoklit, e cila u rri mbi qafë. Serbia nuk mund të zgjidh problemin, duke thënë: ‘Nuk e njohim Kosovën!’ Mirë, nuk e njohin Kosovën, por kjo nuk do të thotë se në Kosovë mund të ekzistojnë strukturat paralele të qeverisë së Serbisë, kjo nuk do të thotë se pjesa veriore e Kosovës mund të jetë nën ingerencat e institucioneve serbe...

Kjo paraqet edhe një rrezik që nesër, edhe në jug të Serbisë, në komunat e Bujanocit, Preshevës dhe Medvegjës, ku shumica e banorëve janë shqiptarë, të vijë deri te kërkesa për bashkim me Kosovën. Nëse në njërën anë po dëshironi që të fitoni Kosovën, atëherë në anën tjetër do të kërkohet edhe ndarja e territorit në jug të Serbisë, dhe kjo nënkupton luftë të re.

Prandaj, është në qeveritarët serbë që ta zgjidhin këtë çështje, por me masa radikale! Nuk mund të lejohet kjo gjendje, praktikisht, gjysmë-lufte në kufirin me Kosovën. Kjo i bën dëm edhe Serbisë dhe Kosovës.

Shqipërisë i mbetet ende shumë për të bërë në drejtim të rehabilitimit moral, shoqëror dhe financiar të ish të burgosurve

Këtë javë, në Shqipëri u përkujtua 22 vjetori i rrëzimit të monumentit të ish diktatorit Enver Hoxha. Ndonëse kanë kanë kaluar 22 vjet, Shqipërisë dhe shoqërisë shqiptare i mbetet ende shumë për të bërë në drejtim të rehabilitimit moral, shoqëror dhe financiar të ish të burgosurve dhe të përndjekurve të regjimit komunist, thotë shkrimtari Visar Zhiti, vetë ish i burgosur politik. Zoti Zhiti ka kryer një dënim me 10 vjet burg, u bashkua me lëvizjen demokratike në fillim të viteve 90-të, punoi për gazetën Rilindja Demokratike, ka shërbyer si diplomat në ambasadën shqiptare në Romë dhe tani i është kthyer përsëri shkrimeve. Kohët e fundit ai ka shkruar dy libra me titull, Rrugët e Ferrit dhe Ferri i Çarë. Këtë javë ai ishte ftuar për një aktivitet të organizatës shqiptaro-amerikane Freedom House për të folur rreth vuajtjeve të tij në një prej regjimeve më të ashpra komuniste.