Nga Dilaver Goxhaj : Këmbët e gjarprit të Veton Surroit

Nga Dilaver Goxhaj

Rreth librit të fundit i Veton Surroit, “Këmbët e gjarprit”, i botuar në pragun e zgjedhjeve të 8 Qershorit 2014, në Kosovë, ka tërhequr së shumti vëmendjen e mediave kosovare, si dhe ka pas reagime nga më të ndryshmet, deri edhe një ceremoni televizive të djegies së disa kopjeve të atij libri, duke i krijuar mundësinë autorit të thoshte se këta njerëz nesër me siguri do të veshin këmishat e zeza. Të gjitha këto ngjarje, por edhe shkrimet kundër librit, i kanë bërë librit një publicitet shumë të madh, duke tërhequr vëmendjen e gjithë opinionit publik, ndaj dhe ka patur një seri botimesh brenda një muaji. Kështu ndodhi edhe me mua, prandaj iu luta një mikut tim në Prishtinë të mund të ma siguronte një kopje të tij.



Qysh sa libri të bie në dorë, të tërheq vëmendjen nëntitulli që autori i ka vënë librit: “Shënime heretike”! Dhe, kur vetëm pasi ke përfunduar pjesën e IV të tij, e kupton se pse autori i ka vendosur këtë nëntitull librit, i cili mund të quhet një roman politik dokumentar. Them dokumentar, pasi personazhet e tij janë realë si dhe mbështetet në ngjarje reale, sikundër është Konferenca e Rambujesë, ku edhe autori ka qenë pjesë e atij samiti. Autori e quan vepër heretike, për faktin se është i bindur, ose ka dëshirë të thirret i tillë prej lexuesit, ngaqë me vetëdije del në kundërshtim me historinë e vërtetë e të trajtuar për UÇK-në deri sot, veçanërisht kundër disa drejtuesve të saj. Si i tillë, autori i shkel, si pikëpamjet gojore, (që ai i quan folklorike) dhe ato çfarë janë shkruar deri tash për UÇK-në, por duke dalë në kundërshtim edhe me normat panegjerike të vendosura deri tani mbi historinë e UÇK-së, e cila është një çështje mjaft e ndjeshme për shumicën absolute të opinionit popullor shqiptar brenda e jashtë Kosove. Si i tillë, Veton Surroi del jashtë kësaj praktike për këtë histori të deritashme, të cilën e quan një dogmë. Për këtë qëllim ai e vetëquan veprën e tij herezi, ngaqë është pozicionuar me vetëdije kundër kësaj historie të njohur e të saktë për UÇK-në.

Por, e meta kryesore e autorit në këtë libër heretik historik dokumentar dhe politik qëndron në faktin se ai edhe pse mundohet të bëjë histori, në fakt bën politikë dhe jo histori, duke shfrytëzuar me mjeshtëri artistike shumë fakte që i ka përjetuar vetë ose ka qenë protagonist i tyre; dhe, së dyti, ai i përzien qëllimisht dy periudhat historike, krejt të ndryshme me njëra-tjetrën: Periudhën e Luftës Çlirimtare në Kosovë, (që shumë autorë kosovarë kanë dëshirë ta quajnë “Lufta e UÇK-së” dhe jo Lufta Çlirimtare e Popullit Shqiptar në Kosovë), duke e mpleksur atë edhe me periudhën e pasluftës, për të cilën mendoj se bën një analizë politiko-ekonomike të përafërt me realitetin, prandaj dhe në këtë të dytën dakordohet edhe Albin Kurti. Vetoni, qëllimisht e bën këtë mpleksie periudhash, me qëllim që të sfumojë sa të jetë e mundur periudhën e asaj lufte çlirimtare.

Unë nuk kam ndërmend të merrem me të dy periudhat që mpleks autori në këtë libër, as me protagonistët realë historikë që ai i vë në spikamë dhe që jetojnë ende dhe që janë tepër aktivë në politikë, pasi ajo është e drejtë e vetë atyre si dhe e biografëve dhe e kalemxhinjve të tyre të mirëpaguar; por do të merrem me atë pjesë, në të cilën Veton Surroi trajton UÇK-në, ku edhe unë kam qenë për një periudhë goxha të mirë pjesëtar i formacioneve të saj në terrenin e Kosovës. Si i tillë e kam të drejtë dhe detyrë të replikoj, pasi kam qenë edhe kuadër i lartë ushtarak i asaj Ushtrie Çlirimtare.

Qysh në fillim dua të them se autori ka gjetur një stil dhe gjuhë të tillë në trajtimin e librit, që është për ta patur lakmi. Kjo është edhe një nga arsyet kryesore pse libri “Këmbët e gjarprit” ka pasur disa botime. Dhe ai nuk e ka zgjedhur rastësisht këtë lloj trajtese artistike, me qëllimin e vetëm që të bëhet i besueshëm për gjithçka ai shkruan dhe të mbahet mend gjatë në kujtesën e lexuesve dhe, pa dyshim, për të nxjerrë sa më shumë përfitim material dhe moral për veten e vet. Dhe këtyre qëllimeve mendoj se ia ka arritur jo pak.

Përsa i përket UÇK-së ai mundohet ta eliminojë krejtësisht ekzistencën e saj, jo vetëm si emër, por ta bëjë mundësisht të urrejtshme për brezat e lindur pas asaj lufte, si dhe ta shumëzojë me zero gjithë aktivitetin luftarak të saj, duke mos shprehur as edhe një fjalë të vetme për mijëra dëshmorë të saj, që dhanë jetën për lirinë e popullit ku vetë autori është pjesë e tij. Dhe këtë e ka bërë në mënyrë graduale e mjeshtërore. Kija inatin, por jepi hakun. Mirëpo, me këtë mohim të kontributit madhor të UÇK-së, Surroi e vendos veten përkrah Rugovës, edhe pse gjatë gjithë kohës së tij si publicist ai e ka anatemuar Rugovën. Por, mesa duket, duke shkruar me urrejtje patologjike për Hashim Thaçin dhe vëllezërit siamezë të tij, ndërgjegja e Vetonit është bërë gjithnjë e më shumë negativiste dhe, për inerci, UÇK-në e personalizon tek Hashim Thaçi, Jakup Krasniqi e Azem Syla. Si rrjedhojë, urrejtja ndaj këtyre personave e bën të pakujdesshëm dhe negativist, duke e çuar në mohimin total ekzistencën dhe kontributin madhor të UÇK-së.

Shtrohet pyetja: Për herë të parë del Veton Surroi me këtë tezë të mohimit të UÇK-së, ndaj dhe pati aq reagime të ashpra nga intelelektualë dhe disa ish luftëtarë të UÇK-së? Faktet tregojnë se jo. Veton Surroi këto mohime të vlerave të UÇK-së i ka bërë publike edhe në letrën e hapur dërguar simbolit të rezistencës, Adem Demaçit, në fillim të vjeshtës së parë të vitit 2002, botuar në gazetën e tij “Koha ditore”. Por çuditërisht, përveç drejtuesit të Radio Kosova e Lirë, të gjithë të tjerët në Kosovë heshtën atëherë, duke u justifikuar si puna e priftit: larg b….. sime. Unë ndoshta nuk do të them më shumë se sa ka trajtuar për luftën e popullit shqiptar në Kosovë dhe për UÇK-në baca Adem, në përgjigjen që i dha atëherë Veton Surroit, por është rasti ta citoj bacën, kur i thotë: “Një ego e tillë si ti ka kapacitet të mjaftueshëm që të bëjë njëqind maskarallëqe, që t’i bëjë njëqind sherre Kosovës, vetëm e vetëm që të nxjerrë fitime për veten e vet dhe, i cili, me çdo kusht po mundohet të zbukurojë imazhin e vet të rremë para qytetarëve të Kosovës dhe të botës”. Dhe, çuditërisht, me librin “Këmbët e gjarprit” u vërtetua përcaktimi i zotit Demaçi!

Duke qenë se Vetoni ka shkruar për UÇK-në qysh në vitin 2002, nuk ka të drejtë që të kritikojë në këtë libër Jakup Krasniqin e t’i thotë se ngutet të shkruajë pas shtatë vjetësh për historinë, (f.23), ngaqë botoi “Kthesa e madhe” në vitin 2006, duke e këshilluar që të priste të paktën 20 vjet. Kjo jo vetëm që tregon një lajthitje të tij, por bie në grackën e asaj që ai akuzon Hashim Thaçin: “Do të thotë, do ta posedojë historinë. Do të thotë, do ta konsiderojë historinë pronë,” (f.25). Me këtë, Vetoni kërkon të na thotë se, vetëm Vetoni ka të drejtë të shkruajë historinë e periudhës së asaj lufte, ngaqë ka qenë i përkëdhelur nga diplomatët perëndimorë si dhe firmëtari i parë entuziast në Rambuje për eliminimin e UÇK-së, për të cilën edhe mburret në letrën dërguar Adem Demaçit. Prandaj dhe na thotë: “Ai që shkruan më shpejt, e posaçërisht ai që shkruan nga pozitat e së vërtetës zyrtare, do që ta ketë historinë për vete. Do të thotë, do që të posedojë historinë. Do të thotë, ta konsiderojë historinë pronë.” (f.25)

Por, të befason fakti se si nuk pati në vjeshtën e vitit 2002 dhe as sot asnjë lloj reagimi nga protagonistët e UÇK-së, që Vetoni i ka vënë në piskamë! Këtu qëndron edhe enigma e “suksesit” të Vetonit, tek ai mosreagim, të cilët e lanë Demaçin të vetëm në përballjen me Surroin, pavarësisht se Demaçi në replika të tilla është sa për njëqind sosh. Vetoni, duke marrë zemër nga ai mosreagimi i atëherë i ish drejtuesve të lartë politikë e ushtarakë të UÇK-së, e thellon urrejtjen kundër Adem Demaçit, duke e barazuar me veten e tij: “Demaçi nuk ishte UÇK-ja; ishte si gjithë ne të tjerët”, f.47), si dhe na hedh tullumbacen tjetër, duke e krahasuar UÇK-në me katalizatorin në reaksionet kimike: “UÇK-ja ka qenë ajo përbërje “substancash” që ka ndryshuar shpejtësinë e reaksionit kimik, pra ka ndikuar në shpejtësinë e çlirimit, ndonëse nuk ka sjellë ndonjë energji a marrë pjesë në të”, f. 89). Ne, dëshmitarët okularë, midis tyre dhe unë, si një prej drejtuesve dhe luftëtarëve aktivë në terren, në luftë me ushtrinë dhe policinë serbe, si oficeri kryesor në mbajtjen e bashkëveprimit midis UÇK-së dhe aviacionit të NATO-s, e hedh poshtë me fakte këtë minimizim të kontributit të UÇK-së për çlirimin e Kosovës.

Së pari dua t’i them Veton Surroit se është vetë presidenti i SHBA-aq, Bill Klinton, i cili më 23 Maj 1999 i tha kombit amerikan: “Ushtria Çlirimtare e Kosovës po shtohet dita ditës, ajo ka filluar të ndërmarrë ofensiva kundër forcave serbe..”, ndërsa Komandanti i NATO-s, Uesli Klark pohon, duke thënë: “UÇK-ja, shpesh i detyronte forcat serbe të dilnin në terren të hapur, ku kishim mundësi t’i sulmonim ato”( “Të bësh luftë moderne”, Prishtinë, 2003, f. 372). Ndërsa Ministri i Mbrojtjes së SHBA, z. Cohen, po në 16 Prill 1999 thoshte: “Millosheviçi mund të mendojë se e ka eleminuar UÇK-në, por gabon”, (Eilen Yan: “High Risk of Casualties”, Newsday, 16 Prill 1999). Po të mos qe UÇK-ja me luftën e saj “NATO-ja, sipas të gjitha gjasave, nuk do të kishte mundur të mbijetonte në formën ekzistuese”, shton po në atë vazhdim Uesli Klark, (po aty, f.18). Vetëm këto citime besoj se e rrëzojnë konstatimin e shtrembër qëllimor të Vetonit për UÇK-në, duke e krahasuar me katalizatorin që ndihmon, por që nuk merr pjesë në reaksion. Dhe, shpërblimi i pasluftës për UÇK-në është kjo që gëzohesh ty, zoti Veton, dhe ata që e tradhëtuan atë pas lufte: Në arrest!

Por që ta bëni edhe më të bindshëm etiketimin tuaj për UÇK-në si katalizator për çlirimin e Kosovës më pas shpreheni: “Çlirimin e Kosovës e kanë bërë forcat e NATO-s. Ushtria serbe është tërhequr nga Kosova në sajë të bombardimit të NATO-s dhe hyrjes së këmbsorisë së KFOR-it, e jo për shkak të veprimeve të UÇK-së”, (f.79). Më çudit fakti se në këtë pikë puqeni me Kadarenë, i cili, në kohën që Rugova i dha titullin “Honoris cauzus” në Prishtinë, e drodhi, shprehu të njëjtin mendim si dhe ju tashti: “Kosovën nuk e çliroi UÇK-ja, por Evropa Perëndimore”.

Që ta kuptosh edhe më mirë që jini gabuar rëndë në këtë konstatim, zoti Veton, po të jap një pjesë të përgjigjes që i kam dhënë atëherë Kadaresë, për këtë lloj deklarate të ngjashme me tuajën, në librin tim “UÇK-ja dhe Kadare-ja”, pasi jam i bindur se nuk e ke lexuar, ngaqë ju lexoni vetëm Vetonin dhe asnjë autor tjetër: “Zoti Kadare, të thuash: Kosovën e çliroi Europa Perëndimore dhe askush tjetër, është ekstremizëm i mbështetur në parimet e servilizmit pacifist. Të thuash: Kosovën e çliroi UÇK – ja dhe askush tjetër, është ekstremizëm i mbështetur në mosmirënjohjen njerëzore dhe kapadaillëk. Çdo ekstrem, është i papranueshëm dhe i dëmshëm. Prandaj, le të kemi kurajon e të themi të vërtetën: Kosovën e çliroi bashkëveprimi luftarak midis UÇK-së dhe NATO-s, të paraprirë nga SHBA-të.

Ju, zoti Kadare, e dini më së miri se NATO-ja veproi vetëm përmes ajrit, me aviacionin e saj luftarak. Mirëpo nuk besoj ta dini se aviacioni luftarak i frontit, (ai që godet forcat dhe mjetet luftarake të kundërshtarit në fushën e luftimit, betejës), nuk mund të realizojë në kohë asnjë lloj goditje të saktë kundër objektivave tokësorë taktikë të armikut, pa iu dhënë shenjë tregimi nga toka ose nga aviacioni – helikopter i tij, që qëndron në afërsi të vijës së frontit, por që rrezikon të asgjësohet nga momenti në moment. “Zotërimi i ajrit është i parëndësishëm, në rast se forcat ajrore nuk kanë një shenjëtregim të saktë”, thuhet pothuajse në të gjitha doktrinat ushtarake të sotme. Dhe ky është një parim ushtarak, zoti Kadare,cqë juve iu falet të mos e dini. Këtu, mendoj unë, është një nga burimet e pozicionimit tuaj mohues ndaj UÇK-së, duke i hequr asaj të drejtën e të qenit çlirimtare.

Detyrën e shenjëtregimit për aviacionin e NATO-s, e kryenim ne, UÇK-ja, zoti Kadare, duke iu dhënë atyre koordinatat për objektivat ushtarakë tokësorë serbë të lëvizshëm e të palëvizshëm, me saktësi të lartë dhe, madje, jo një herë, por disa herë gjatë gjithë ditës e gjithë natës, pa pushim, në çdo dy-tre orë, falë ndërlidhjes moderne me të cilën na kish pajisur Gjermania. Për këtë veprimtari të dendur, kemi edhe dokumente, pavarësisht se ato, Shtabi i Përgjithshëm i TMK-së nuk i ka dorëzuar në asnjë arkivë të Kosovës apo të Shqipërisë dhe, në kundërshtim me rregullat e ruajtjes së dokumenteve luftarake, janë marrë disa herë nga ushtarët e KFOR-it, gjoja për verifikim, sa që tani, vetëm një zot e di se ç’është bërë e ç’po bëhet me to. Do të ishte mirë për historinë e popullit tonë, që ato dokumente të shumëfishoheshin duke i botuar, për qëllime të tilla përdorimi, ndërsa origjinalet të dorëzoheshin në Arkivin e Kosovës qysh në korrik të vitit 1999, porsa mbërritëm në Prishtinë dhe të mos mbaheshin dosido nëpër sirtarë, aq sa sot janë dhënë edhe shenja se po vihet dorë në to…

Ndoshta u zgjata pak, zoti Kadare, por ua përmenda këto mori faktesh dhe argumente për t’u treguar juve dhe gjithë atyre që nuk e njohin UÇK-në dhe luftën e saj, jo vetëm se çfarë lufte të suksesshme bëri UÇK-ja, por edhe për t’u thënë se ajo gjysma e popullit shqiptar të Kosovës, gati një milionë që nuk e la Kosovën nga që pati besim te UÇK–ja dhe e ndau fatin me të, nuk u zhgënjye nga ushtria e vet, pasi ajo e mbrojti popullin e saj denjësisht dhe e justifikoi besimin dhe ndihmën e popullit edhe pse ishte shumë herë më inferiore në numër dhe armatim ndaj kundërshtarit me të cilin luftoi. Gjithashtu po u dëshmoj për të bindur juve dhe të tjerët se UÇK–ja ishte njëri prej faktorëve kryesorë që ia bëri Serbisë të pamundur qëndrimin në Kosovë.

Por, shumë më mirë e më saktë se unë, vetë ju, zoti Kadare, i nxirrni në pah vlerat e UÇK-së, sidomos tek libri “Shqiptarët në kërkim të një fati të ri”, f. 32: “Ishte UÇK-ja ajo që i ra kambanës së alarmit për të zgjuar gjithë planetin. Ishte ajo që u vra e u copëtua për t’i bërë të qartë botës se ç’po ndodhte në Kosovë. Ishte ajo që duke shërbyer si pararojë e NATO-s, arriti të tërhiqte makinën e rëndë ushtarake të saj në vendin e harruar që quhej Kosovë…”. “Për çlirimin e Kosovës, vazhdoni në f. 54, midis popullit shqiptar dhe Aleancës Atlantike u sajua ai bashkim i çuditshëm, ku shpenzimin më të vjetër të luftës, gjakun, e vuri populli i paktë shqiptar, kurse armët, NATO-ja e fuqishme.”,(shih “UÇK dhe Kadare”, Prishtinë, 2004, f.144-145). Mirëpo, të befason fakti që këtij mohimi të kontributit të UÇK-së në çlirimin e Kosovës, që po e thekson Veton Surroi tash në librin e tij “Këmbët e gjarprit”, i ka paraprirë me kohë zoti Xhavit Haliti, duke e përsëritur tre herë rresht, brenda 14 vjetëve: fillimisht në Korrikun e viti 1998, kur është takuar në Tiranë me Vetonin dhe Blerim Shalën; për herë të dytë në Tetorin e vitit 1999, kur dha intervistën e parë tek “Zëri” i Blerim Shalës si dhe në Korrikun e vitit 2013, duke thënë: “Ne nuk mund ta fitojmë luftën. Orientimi ynë është që përmes rezistencës të krijojmë rrethana që pakti i NATO-s të vijë në Kosovë…”. Prandaj, edhe unë, si kushdo që i ka ndjekur këto zhvillime, i bëj pyetje vetes: pse nuk pati reagime si në rastin kundër Surroit, kur Xhavit Haliti e ka thënë këtë mohim të UÇK-së tre herë rresht e me zë edhe më të lartë se Veton Surroi? Prandaj, ata ish luftëtarë të UÇK-së, që u indinjuan nga libri i Vetonit dhe dogjën demonstrativisht disa kopje të tij, nuk duhet të kenë dy lloj kandarësh (peshoresh) për të njëjtën dukuri (fenomen). Po ashtu, pse nuk reaguan as këta të indinjuarit e fundit as edhe ata që mundohet t’i fyej Veton Surroi, kur Jakup Krasniqi, në vitin 2006 shkruajti në librin “Kthesa e madhe”: “Lufta Guerile e tipit “sulm e tërheqje nga vendi i ngjarjes”, u tregua e dëmshme, sepse armiku po hakmerrej mbi popullsinë civile… Veprimi kësisoj ishte i detyrueshëm sepse Ushtria Çlirimtare e Kosovës do të përballej tash e tutje jo vetëm me luftën, por edhe me ruajtjen dhe evakuimin e UÇK-së.” Si do të çlirohej Kosova, duke u mbrojtur për vete apo duke e sulmuar ushtrinë serbe?

Që Veton Surroi fillimisht ka pas besim tek UÇK-ja, këtë e thekson disa herë në libër, por, mesa duket, me t’u takuar në Tiranë me Xhavit Halitin, në Korrikun e vitit 1998, i iku ai besim, prandaj dhe nuk ka pranuar që të bashkohej me Demaçin, edhe pse ky e ftoi tërë sinqeritet kur pranoi detyrën e Përfaqësuesit Politik të UÇK-së një muaj më pas. Por ajo çka është fare e papranueshme, çka thotë Vetoni, është ajo kur thotë: UÇK-ja nuk ishte as ushtri, as çlirimtare, as tërësishtë kosovare, por thjeshtë një instrument për të marrë pushtetin e Rugovës, (f.84). Gjithë ky farë intelektuali që ka në dispozicion jo vetëm gazeta, shtypshkronjë por edhe stacione televizivë, thua të mos e dijë që pushteti merret: ose me votë, ose me puç ushtarak, ose me luftë, sikundër është lufta çlirimtare! Duke qenë vetëm instrument, as ushtri, as e gjitha prej kosovarësh, si mundej ta merrte pushtetin? Apo druan të thotë se UÇK-ja na paska qenë një turmë banditësh, edhe pse e pranon që është libër heretik?!

Këtë etiketim Vetoni nuk guxon ta thotë troç, por e lë të kuptohet, duke u shprehur: “Por ja që jam i gatshëm të marr përsipër edhe konseguencat e herezisë dhe të them se nuk ka ekzistuar ndonjëherë Ushtria Çlirimtare e Kosovës”, (f.76). Nëse do të ishte kështu, si mund të shpjegohet, zoti Veton, që në Kosovë Serbia pati sjellë 95.000 forca ushtarako-policore, baraz me sasinë e forcave që sollën si Italia fashiste ashtu edhe Gjermania naziste në Shqipëri gjatë Luftës së Dytë Botërore, ndërkohë që sipërfaqja e Kosovës është 2,33 herë më e vogël se ajo e Shqipërisë dhe terreni i Kosovës është gati i rrafshtë në raport me terrenin malor e tepër malor të Shqipërisë? Përse i solli Serbia gati 100 mijë ushtarë, zoti Veton, për paradë ushtarake apo për të luftuar kundër UÇK-së? Dhe mos harro që këto forca i pat sjellë shumë më herët se të flitej për Konferencën e Rambujesë. Nëse në Kosovë nuk do të kish Ushtri Çlirimtare, pse atëherë u ftua kjo UÇK-ja mosekzistuese nga ndërkombëtarët në Rambuje? Nëse nuk do të ekzistonte UÇK-ja, si u ndodhi që kryetari i delegacionit në Rambuje u zgjodh drejtori politik i asaj ushtrie mosekzistuese? Nëse nuk do të ekzistonte UÇK-ja, pse zonja Ollbrajt propozoi që mandatori i Qeverisë së Përkohëshme e Kosovës të delte nga kjo ushtria mosekzistuese? Nëse nuk do të kish UÇK, pse Rugova pranoi që Qeverinë e Përkoheshme ta udhëhiqte kryeministri i dalë nga ushtria mosekzistuese? A e kupton zoti Veton se ke vrarë veten me këto shprehje të bukura por gjithë helm e nonsens?

Dhe kjo pyetje e ka përgjigjen: Vetoni ka gjasa të ketë mbritur në këtë përfundim qysh në Korrikun e vitit 1998, sepse është një djalë i rritur me pekule, nëpër kryeqytetet e Evropës, ku e dërgonte babanë e tij Titua si ambasador të Jugosllavisë, gjë që njeh vetëm frikën. Duke qenë i rritur me pekule, Vetoni nuk e njeh as vuajtjen dhe as urinë dhe, duke mos njohur vuajtjet e sacrificat, Vetoni nuk di se vuajtjet dhe uria shkaktojnë urrejtje, ecila, sikundër thotë Balzaku: “Urrejtja është ilaç për fuqi, të bën të rrosh, të ngjall ndjenjën e hakmarrjes”.

E veçanta qëndron se, Veton Surroi është një ndër titistët më të thekur, ndaj dhe e heq veten qytetar të botës (kozmopolit), ndaj e kritikon mënyrën e fitores së lirisë nëpërmjet luftës guerile, ngaqë lufta e armatosur i duket jashtë mode. Dhe për këtë unë i jap të drejtë Vetonit dhe e kuptoj pse i bën sulm të pakuptimtë LPK-së ilegale. Kjo, për të vetmen arsye se Vetoni ka mendësi krejt të ndryshme për lëvizjet ilegale në Kosovë, në raport me ne që guxuam e rrëmbyem armët si dhe nga populli që na mbështeti; sepse formimi i Vetonit është bërë jo vetëm në shkollat serbe dhe në mes të serbëve, por edhe në shkolla europiane, i financuar nga shteti serb si biri i një ambasadori të Jugosllavisë. Dhe për këtë nuk ka pse t’i vemë faj. Madje edhe pse ti Veton e mohon kategorikisht kontributin e UÇK-së, duke e ulur në rolin e katalizatorit, përsëri vlen të vlerësohesh si njeri mirënjohës ndaj Serbisë, sepse ai shtet të mësoi e të edukoi me shpenzimet si bir ambasadori; ai shtet të mundësoi të mësoje disa gjuhë të huaja të të gjithë shteteve ku shkonte yt atë si ambasador; ai shtet të formoi me shpezat falas të tij si intelektual; ai shtet të mundësoi të hyje në politikë dhe të pasuroi me shuma përrallore; ai shtet të mundësoi të çelje gazetën e “pavarur” “Koha ditore” si dhe të ngrije shtypshkronjë dhe, mbi të gjitha, duke të krijuar të tilla mundësi, ai shtet të formoi si kozmopolit duke të zhveshur nga ndjenjat kombëtare. Ndaj dhe nuk të akuzoj se pse je kaq mirënjohës ndaj atij shteti, pasi mirënjohja është virtyt, gjë që të stigmatizuarit e tu janë tepër imunë ndaj atij virtyti, ndaj dhe çdo ditë e më shumë ata shpërblehen me indiferentizmin e popullit shqiptar në Kosovë si dhe me urrejtjen e tij, sikundër po shihet në pjesëmarrjen e ulët në votime dhe në ngjarjet e ditëve të fundit. Duke qenë mirënjohës, kjo të vendos ty si një intelektual mbi ata. Diplomatët ndërkombëtarë, duke parë tek ty se, kishin të bënin me një kozmopolit dhe njeri mirënjohës ndaj atyre që i mundësojnë ecjen përpara, të pëlqyen duke të patur krah të djathtë në negociatat për eliminimin e UÇK-së, ndaj edhe të vunë në kryesinë e delegacionit kosovar në Rambuje. Dhe, mirënjohja që tregove ndaj tyre, bëri që ata të të shpërblenin, me mundësinë qe ata kishin, duke të bërë faktor politik menjëherë pas luftës në Kosovë, pasi asgjë nuk realizohet në Kosovë (por edhe në Shqipëri) pa një ndihmë të të huajve, sado i zoti të jesh: “Kandili, qoftë edhe prej floriri, nuk ndriçon po nuk pati vaj”, thotë Mari Kyri.

Të gjitha këto kanë ndikuar që në formimin tuaj si intelektual, zoti Veton, të kini njohuri të cunguara për lëvizjet ilegale dhe luftrat çlirimtare, prandaj e quani LPK-në “organizatë e heshtjes”. Dhe kjo ndodh ngaqë nuk e dini se çdo lëvizje guerile i ka fillesat e saj tek klandestiniteti (konspiracioni) i thellë. Në të kundërt, çdo lëvizje çlirimtare do të eliminohej qysh në embrion. Ngaqë kini këto lloj bindje për lëvizjet ilegale, prandaj dhe e urreni edhe Adem Demaçin; madje tërboheni kur dëgjoni apo lexoni se populli atij i thërret: “simboli i rezistencës”, ndërkohë që ndaj jush, masa e gjerë popullore nuk shprehu ndonjë lloj afeksioni e që u vërtetua në fushatën tuaj elektorale. Kjo u ka bërë e u bën xheloz, e cila është pasion i mendjes së verbuar dhe i shpirtit të vockël, e cila i ngjan një tufani shkatërrues, duke i bërë shërbimet më të forta egërsisë me rezultate negative.

Vetoni dhe soji i tij mendojnë kështu, pasi i ka trembur jo vetëm politika pacifiste absolute, por dhe i ka mashtruar teknologjia moderne ushtarake, e cila sot është shumë e përparuar. Mirëpo, po të kemi parasysh terrenin, që ishte i yni, llojin e luftës që bënim ne, si dhe gatishmërinë tonë për të pranuar edhe koston më të lartë të humbjeve, vetëflijimin tonë, nuk do të mjaftonte teknika dhe armatimi i Serbisë për ta mposhtur luftën tonë. Vetoni nuk e di se faktori kryesor në luftrat çlirimtare është njeriu, është morali tij dhe jo arma. Jo më kot Napoleon Bonaparti pat thënë: “Në luftë, gjendja morale përbën tre të katërtat e betejës. Pjesa që mbetet varet nga fuqitë fizike”.

Mendoj se hë për hë nuk është e nevojshme të zgjatem më tej në këtë drejtim, pasi edhe këto çka thashë nuk kanë për ta detyruar Veton Surroin të ndryshoi mendim, pasi i tillë është brumosur. Ndaj dhe jo më kot Adem Demaçi i tha para 12 vjetësh: “Ti, duke u nisur nga egoja yt, nuk je i gatshëm të paguash kurrfarë çmimi për lirinë e popullit tënd. Ti nuk je në gjendje të japësh as gishtin për lirinë e popullit tënd”.

Nëna e katër jetimëve të mitur: “Askush s’po më ndihmon”

Institucionet e kujdesit social kanë lënë në mëshirë të fatit Elvira Ggën dhe katër fëmijët e saj të mitur, të cilët duhet të rriten pa babanë dhe pa ndihmën e Shërbimit Social Shtetëror. Historia e dhimbshme e familjes Gega në Sarandë pas humbjes së kryefamiljarit nga një aksident në punë dhe kalvari i vuajtjeve në dyertë e institucioneve për të përfituar ndihëm ekonomike që i takon.  

Nga Telnis Skuqi

Sarandë – Elvira Gega, nëna e katër fëmijëve të mitur, përkatësisht 6, 8, 10 e 16 vjeç, nuk e kishte menduar kurrë që prej disa vitesh do të përjetonte dopjo tragjedi familjare. Drama e parë u shfaq pesë vite më të shkuara, kur ajo humbi bashkëshortin në mënyrë tragjike. “Im shoq u aksidentua në punë teksa punonte si muratorë. Ai përfundoj i vdekur në trotuar nga skela e objektit në ndërtim”, tregon Elvira me pak fjalë historinë.

Elvira thotë se gjendja e saj ekonomike ishte e mirë përpara se të ndodhte aksidenti tragjik, ndërsa sot me vështirë rrit dhe arsimon fëmijët e saj. “Jetoj si mos më keq dhe këtë “peshqesh” e kam nga ish punëdhënësi i bashkëshortit, i cili nuk ka derdhur asnjë qindarkë për sigurimin e jetës, pavarësisht se në librezë rezulton e kundërta”, shprehet Elvira. Sipas saj, pas aksidentit tragjik, administratori i firmës ka deklaruar në prokurori e Sarandës se babai fatkeq i katër fëmijëve ishte i siguruar.

Elvira Gega, nëna e katër femijëve të mitur

“Mendova gjysma e së keqes, por ku shkova tek sigurimet për të lidhur një pension për fëmijët e mi, punonjësa më tha se kontributet e tij janë zero”, tregon Elvira. Aktualisht, Elvira i ushqen fëmijët me 8 mijë lekë që përfiton nga asistenca sociale. “Prej vitesh jam e papunë, ndërsa fëmijët jetojnë me vështirësi”, thotë Elvira, ndërsa shton se prej një viti Shërbimi Social Shtetëror i ka përplasur dy herë portën në shurrat. “Kam kërkuar ndihmën e Shërbimit Social Shtetëror, por nuk kam marrë asnjë përgjigje pozitive, vetëm premtime bosh”, thotë Elvira.

Më tej, Elvira thotë se ndihet e pafuqishme përpara dyerve të shtetit. “Jam përpjekur disa herë të kërkoj të drejtën time edhe në gjykatë, por ndihem e pafuqishme të gjej drejtësi, pasi nuk kam asnjë qindarkë për avokatët”, nënvizon Elvira. “As lekë për të hapur gjyq nuk kam”, shton ajo. Elvira i ka humbur të gjitha shpresat, si nga shteti ashtu edhe nga firma e ndërtimit. “Prej pesë vitesh jetoj e vetme me katër fëmijët e mi në një shtëpi me qira. Pavarësisht vështirësive unë kurrë nuk do t’i braktisë këta ëngjëll, pasi janë gjaku im”, përfundon rrëfimin e saj, Elvira Gega.

Drejtoria Rajonale e Shërbimit Social në Vlorë, e vlerëson shqetësuese problemin e familjes Gega nga Saranda, ndërsa thotë se në Shqipëri mungon një ligj i veçantë për të trajtuar këtë kategori në nevojë. “Në qarkun e Vlorës ekzistojnë shumë fëmijë me një prindër, por rasti i Elvirës është shumë specifike, pasi kemi të bëjmë me një nënë të re që jeton me katër fëmijë të mitur”, shprehet burime zyrtare nga Drejtoria Rajonale e Shërbimit Sociale në Vlorë (DRSHS).

Për të përfituar ndihmë ekonomike sipas ligjit nr. 9355, “Për ndihmën dhe shërbimet shoqërore”, vijon komunikata e DRSHS, duhet të plotësohet disa kritere. “Kryetaria e familjes që kërkon ndihmë eknomike, duhet të paraqes pranë administratorit ku ka vendbanimin nga data 1-15 të çdo muaji, deklaratën për gjendjen social-ekonomike të familjes, çertifikatën e gjendjes familjare, çertifikatën e pronësisë, si dhe vërtetimin si punëkërkuese e papunë”, shpjegon DRSHS në Vlorë.

DRSHS-ja thekson se për familjen Gega i është ofruar si emergjencë ndihma ekonomike, por institucionet shtetërore funksion me letra. Lidhur me mosmarrjen e sigurimit të jetës nga kompanitë e sigurimit të bashkëshortit të ndjerë, DRSHS-ja thotë se kjo nuk është një çështje që i takon kësaj drejtorie, por një problem ligjor. “Elvira është e lirë t’i drejtohet gjykatës dhe të kërkoj dëmshpërblim ekonomik nga firma e ndërtimit që i shkaktoj vdekjen bashkëshortit të saj, pavarësisht se i ndjeri është i siguruar apo jo”, përfundon komunikata e DRSHS-ës.

Gruaja e skandalit të Sarandës: Kam frikë, shoh persona që nuk i njoh pranë banesës sime.Prokuroria ngre akuzën për Agron Canen

Edi Rama e përjashton Agron Canen nga PS


Kryeministri i Shqipërisë dhe lideri i Partisë Socialiste, Edi Rama, reagoi sot për herë të parë për skandalin e ish-oficerit të Ushtrisë Agron Cane, i akuzuar për ngacmime seksuale ndaj një 14-vjeçareje, duke e përjashtuar atë nga Partia Socialiste.


Në një njoftim në rrjetin e tij social Twitter, kreu i qeverisë u shpreh i vendosur për masat e menjëhershme që u ndërmorën ndaj Canes.

Rama deklaroi se arrestimi, distancimi i zyrës së deputetit Koço Kokëdhima dhe përjashtimi nga Partia Socialiste e Agron Canes, janë masat e duhura për të treguar se e keqja e cila nuk njeh parti, s’ka vend mes socialistëve.

“Policia e arreston. Zyra e deputetit distancohet preraz. PS e përjashton. E gjitha brenda ditës! Për ne e keqja s’ka parti dhe s’ka vend mes nesh”, u shpreh Rama, transmeton shekulli.

Zyra e deputetit socialist Koço Kokëdhima reagoi dje pas skandalit të ngacmimit seksual, duke sqaruar se Cane nuk ka qenë asnjëherë sekretar për punësimet dhe as mëkëmbës i deputetit në Sarandë.

Komunikata informoi se Agron Cane, si një nga aktivistët pranë Zyrës, kishte për detyrë të sqaronte ankesat dhe kërkesat e qytetarëve dhe nuk kishte asnjë kompetencë punësimi. Ai ka dhënë dorëheqjen në 15 korrik të këtij viti për arsye personale

http://www.gazetastart.com/nena-tregon-takimin-e-fundit-me-agron-canen_28796.html

http://www.gazetastart.com/skandal-sekretari-i-kokedhimes-kerkon-seks-me-14-vjecaren-per-nje-vend-pune-video_28757.htm

Elvira Gega, gruaja që denoncoi Agron Canen, përfaqësues i deputetit të PS-së Koço Kokëdhima në Sarandë, ndihet e frikesuar. Ajo kërkon siguri për vete dhe fëmijët pasi ka dyshime se persona që nuk i njeh janë duke u përpjekur t’i afrohen banesës së saj. E gjithë familja sipas saj menjëherë pas denoncimit gjendet nën tension psikologjik dhe ka nevojë për ndihmë – thotë kanali televiziv TCH.

“Ai ecte me dëshirën që unë t’i çoja vajzën, gjënë më të shtrenjtë, me duart e mia. Ai ishte i përgatitur për të bërë aktin seksual me vajzën time dhe me mua bashkë. Shikoja shumë nëna, shikoja të njëjtat fytyra përditë, që i mashtronte besoj. Nuk e di sa e vërtetë është. Duke ikur rrugës mendova, ky siç më poshtëron mua, ky poshtëron shumë nëna, shumë femra, shumë vajza. Atje shkonin vajza të reja me diploma që kërkonin punë. Ky kur m’u shpreh mua kështu, çfarë mund të ketë bërë me shumë nëna të tjera?!”, – thotë Elvira Gega për TCH.

Nëna e katër fëmijëve pas humbjes së bashkëshortit ka vetëm një ndihmë prej 3 mijë lekësh në muaj, ndërsa tre nga fëmijët i strehoi përkohësisht në jetimore, sepse nuk ju siguronte dot ushqim.

Të hënën pritet masa e arrestit për Agron Canen, arrestuar nga policia dy ditë më parë.


http://www.gazetastart.com/skandali-reagimi-i-ministrise-se-brendshme_28780.html

MAQEDONIA E ILIRISË MADHËSHTORE

PROF.DR.RASIM BEBO


Në gazetën “ILLYRIA” të datës 25-31 korrik 2014, në faqet 16, 17, 30 deri 31, fillova të lexoj artikullin e z. Spiro Butka. Gjatë leximit, mendova i habitur, se mos kam në dorë gazetën “Borba” të Beogradit. Në të gjitha evenimentet historike që përshkruante, ky autor, mohonte qenien e Maqedonisë. Sllavёt dhe grekët u bien të njëjtës violinë.

 Z. Spiro nuk është as sllav as grek, por është i sinkronizuar me avazin e qeverive shqiptare të Tiranës , Prishtinës dhe Shkupit, që ndjekin boshtin serb-rus-grek. Historianët grek duke shpifur dhe intriguar, se çamët janë kolonë turq, dhe pasi nuk patën rezistencë nga atdheu nënë, e zyrtarizuan se “Çamëria nuk ekziston”.

Tani “oficeri madhor shqiptar” i Enver Hoxhës, i dërguar në krye të UÇK-së, ish Zv/Komandant i operacionit “Shigjeta” në luftën e Kosovës, aktualisht Kryetar i SHVL, të UÇK-së në Tiranë, bën propagandë antishqiptare dhe gazeta “Illyria” e boton pa u menduar thellë.

Këtë shkrim unë e botoj për diskutim në mbarë vendin, për të vënë pikën mbi “i” .

Shqipëria e filloi demokracinë në vitin 1990, vetëm me lejimin e përkthimeve dhe botimeve të librave historike të disa autorëve të dëgjuar të brendshëm e të jashtëm, të cilat në kohën e “Hoxhës” ishin të ndaluara: si Historiani Amerikan Prof. Dr. Edwin Jacques, Prof. Dr. Robert Anxheli, Prof. Dr. Mathieu Aref, Prof. Dr. Dhimitër Pilika, prof. Dr. Karl Rainholdi, Fishta, Tajar Zavalani, Aristidh Kola, Konica, Noli, Mit’hat Frasheri etj.

Ju, zoti Spiro Butka, në artikullin “Shqiptarët e Shqipërisë Lindore mes vërtetësisë historike dhe aktit final të Hesinkit”, në vend që të shkruanit “Shqiptarët e Maqedonisë, keni shkruat sipas serbëve , “Shqipërisë Lindore”. Serbët nuk duan ta dëgjojnë e ta shkruajnë emrin MAQEDONI, përballë shqiptarëve autoktonë, që përbëjnë afërsisht gjysmën e popullatës maqedone. Ju z. Spiro, për artikullin që shkruat, nuk preferuat asnjë referencë nga autorët e mësipërm, por u përqendruat te historianët sllavo-serbë.

Studiuesi serb, M. I. Andronoviqi, te libri i tij “Sllavët e Maqedonisë janë serbë, se as në kohën e Nemanjiqëve, nuk përmendet kurrë – fare Maqedonie”. Duke shkuar më tej në shkrimet e veta, ai thekson se “Me një fjalë, Maqedonia nuk ekziston, as popull Maqedon, as shteti Maqedon”. Autori tjetër serb I. Ivaniq, duke mbështetur Andronoviqin, shprehet: “Jam i bindur, se nuk ekziston ndonjë popull Maqedon i gjakut sllav dhe as ka ekzistuar ndonjëherë ai”.

Prof. Dr. Edwin Jacques thotë; “Hulumtimi i qytetërimit të hershëm shqiptar na çon te pararendësit Pellazgë. Dorëshkrimet më të hershme tregojnë se pellazgët ishin zotër të gadishullit Ballkanit me qendra të fuqishme në Mikenë, Spartë, Argos dhe Athinë...

Popullsia që u vendos më vonë në Maqedoni Epir dhe Iliri ishte pikërisht nga kjo kryeqendër pellazge…”. Për shkallën e qytetërimit pellazgë shënojmë: “Tuqididi na siguron se akropoli më i njohur i botës, ai i Athinës fqinje, nuk u ndërtua nga grekët por nga këta pellazgë. 107 Banorët e parë u vendosën aty para vitit 2000 p.e.s.”. (“Shqiptaret”, f. 66).

Z.Spiro shkruan: “…zhvillimi gadishullor hap pas hapi mori statukuonë e vet, duke u quajtur Iliri. U mbizotërua nga fise Ilire. Që shtriheshin në trojet pellazgjike, … u pasua me dyndje të ndryshme refugjatësh … Muhaxhirë të ardhur nga anë të ndryshme të horizontit, duke spekulluar në mikpritjen e vendorëve…”.

 A Mundet të jenë këta pushtues të pa mëshirshëm sllavë “refugjate” dhe “Muhaxhire?

Ju nuk zutë në gojë popullin Maqedon dhe Epirot, që kanë ardhur në një kohë me popullin Ilir të shpërngulur nga epiqendra pellazge e Argosit në vitin 815 p.k. Dhe vazhdon ecuria historike. Z. Spiro, ju citoni: “… u dyndën për herë të parë sllavët me synimet e tyre pushtuese, për të sllavizuar gadishullin e zjarrtë, …

 Ëndrra e tyre u ndërpre në mes nga ndërhyrja e përgjakshme të Perandorisë turke, Osmanët nisen të turqizojnë gadishullin … Ilirët e asaj kohe, në vazhdimësi të ruajtjes të identitetit autokton dhe gjuhësor”. Z. Butka, shqiptaret nuk u turqizuan por u myslimanizuan dhe jo vetëm Ilirët, por edhe Maqedonët dhe Epirotët. Sot janë ata Maqedonë shqiptare mysliman me identitetin shqiptar që mbrojnë trojet e tyre në Maqedoni.

Prof. Dr. Uran Asllani pyet: “Ku janë shqiptarët ortodoksë të Maqedonisë? A janë sllavizuar nga sërbet e greket?...

Prof. Georg Shtad Myller thotë: “Shkaqet e përhapjes së shpejtë të islamit në Siujdhesën Ballkanike – para së gjithash në Shqipëri – nuk ishin religjozë por të llojit juridik dhe ekonomik”.

Z. Butka vazhdon: “Ballkani Ilirik nisi të bëhet arena e përleshjeve, midis shqiptarëve autokton, muhaxhirëve Sllav e grek, të ardhur nga Uralet e brigjet e Nilit…”. Z. Spiro, Ju pushtuesin e quani “muhaxhirë”, sllavët nuk kanë qenë të parët pushtues, këta (sllave) kanë ardhur 1000 vjet pas grekëve.

 Z. Spiro ju shkruani: “Maqedonia e sotme nuk ka të bëjë me atë antike. Shkrirja gjeografike e sotme me atë antike, nuk i përkasin më njëra-tjetrës… periudhë kjo që në historinë e vet nuk njeh asnjë lloj Maqedonie… ” Sa keq shkruan si shqiptar, z. Spiro!

 Qyteti Edesa (Vodena) e djeshme si kryqytet Maqedon dhe Shkupi i sotëm si kryeqytet, i përkasin të njëjtit popull Maqedon, që jeton në tokën e vet, bashkë me popujt vëllezër Ilirë dhe Epirot të ardhur nga epiqendra pellazgo – shqiptare e Argosit në shek. IX p.e.s. Prej kësaj kohe Maqedonia ekziston si popull shqiptar, vend, flamur, histori, ashtu si Iliria dhe Epiri.

Z. Spiro, ju shkruani shprehjen e Bismarkut që ka thënë se gjoja “nuk ekziston komb shqiptar”. Nga historiani Marash Mali, citojmë: “U bënë më shumë se 125 vjet që spekullohet me thënien e kancelarit gjerman (Oto Von) Bismark. Kjo gënjeshtër e trilluar nga prof. Vlladan Gjeorgjeviç, vazhdon të përsëritet edhe sot e kësaj dite në shtypin shovinist serb. Në mbledhjen e 7 dhe 13, Bismarku nënvizon: Shqipëria, popull etnik evropian që ka hapësirën e vet, hapësirë që duhet të rruhet e paprekur në kuadër të Perandorisë Osmane” (Në këtë kuadër futet hapësira: Prevezë – Preshevë – Nish – Tivar - Durrës - Shkup).

(“Demaskimi i një gënjeshtre”. Gazeta “Illyria”, 12-12-2005). Z. Spiro, Ju flisni me një urrejtje të madhe kundër Maqedonisë, si historianët grek që flisnin kundër Çamërisë, derisa arritën të deklarojnë se “Çamëria nuk ekziston”.

Kur flasim për Shqipërinë, flasim për gjithë truallin Shqiptar, ju këtë nuk doni ta kuptoni por vazhdoni: “… tri ngjarje të mëdha, që shoqërohen me vendime të ndryshme, pa përmendur gjëkundi ekzistencën e Maqedonisë, si popull, si vend, e aq me tepër si shtet”.

 (Z. Spiro ju prapë shkruani: “Në atë Konferencë Londineze, nuk u fol dhe nuk u përmend asgjëkundi emërtimi Maqedoni, …”. Ismail Qemali nga Kuvendi i Vlorës shpalli: “Kongresistët me një za vendosën që Shqipëria të bëhet më vete, e lirë dhe e mosvarme”.

 Në kuvendin e Vlorës morën pjesë 8 delegate nga viset shqiptare të Maqedonisë: Shkupi, Dibra, Tetova, Gostivari, Struga dhe Ohri (Myfti Vehbi Agolli, Sherif Langu, Mehmet pashë Dërralla, Hamdi Ohri, Dr. Myrteza, Nuri Sojli dhe Mustafa Baruti). Nga këta u zgjodh me vota unanime Kryetar i Këshillit Kombëtar (Parlamentit) Myfti Vehbi Agolli, kurse Mehmet Pashë Dërralla u zgjodh ministër i Mbrojtjes Kombëtare.

Mehmet Pashë Dërralla

Kur flitet për trevat shqiptare, flitet edhe për Maqedoninë, si për gjithë “Shqipërinë Natyrale”. Ju jeni në rolin e një historiani serb në këtë rast dhe kjo është fatkeqësia e kombit tone. Z. Spiro, ju vazhdoni të thoni: “Tarktati i Versajës edhe pse zgjati në vijimësi, si akt politik vendimtar e përcaktues, nuk përmendi asgjëkundi ndonjë shtet apo popull Maqedon, por “Shqipëria Lindore”,

 (Emri “Lindore” është pjellë e serbëve, për të mohuar emrin Maqedoni, shën. im), vazhdon të përjetojë kolonizimin serb, duke i ndërruar emrin nga Maqedoni në “Banovina të Vardarit”, pa njohur asnjë lloj Maqedonie. “Në ato tavolina politike, nuk mori pjesë asnjë vend i quajtur Maqedoni”.

Z. Spiro, ju vazhdoni mohimin e Maqedonisë. “Pyetja duhet shtruar, se nga lind kjo Maqedoni e pa qenë, me toka shqiptare, në mes të shqiptareve”? Herodoti (485-425), thotë: “…Ilirët janë pasardhësit e pellazgëve në gadishullin tonë. Si lashtësi e si qytetërim vetëm tre popuj numërojnë mijëvjeçarë të thellë: Ilirët, Maqedonët dhe Epirotët. Herodoti quajti themeluesin e Maqedonisë Perdikën. E. J. “Shqiptaret”, f. 97).

 Prof. Oto Myleri, thotë: “Mbretëritë e këtyre tre provincave: Epir Maqedoni dhe Iliri, vishnin një lloj rrobash, kishin të njëjta zakone, dhe ishin lidhur me krushqi e me gjini kurdoherë midis tyre. Kësisoj Nunela e Aleksandrit të Madh ishte Iliriane dhe e ëma, Olimpia, prej Epirit, nga dera e Pirros. (“Maqedonia shqiptare”, bot.2009, f. 323). “…

Për herë të parë në histori të tri mbretëritë pellazge: Maqedoni, Epir dhe Iliri, dmth shqiptarët e hershëm, u vunë nën një prijës, nën mbretin Filipi II”. (f. 102) “Edhe në rastet ekstreme, shtetet shqiptare nuk i kërkuan ndihmë Greqisë fqinje, as vetë kjo e fundit nuk ua afroj atë. Maqedonia, Epiri dhe Iliria, ndonëse të mbërthyer me grindjet e tyre, prapë gjenin gjuhë të përbashkët midis tyre si farefis që ishin: (f. 142).

Vdekja e Aleksandrit të madh, shënoi fundin e bashkimit të shkurtër të tri mbretërive shqiptare: Maqedonisë, Epirit dhe Ilirisë … nga mungesa e një trashëgimtari për fronin. Gjatë atyre viteve të trazuara, në Maqedoni sunduan mbretër Maqedonas: Kasandri (317-298 p.e.s.), Antigon II Gonata 279-243 p.e.s.), Demetri II (243-225 p.e.s.), Antigon Dosoni (225-220 p.e.s.), Filipi V (220-179 p.e.s.), Perseu 179-168 p.e.s.). Plutarku jep hollësi mbi betejën e Pidnës. Emil Pauli, brenda një ore luftimi të ashpër romakët e mundën Perseun …” (f. 134).

Fan Noli shkruan: “… kur shkatërroheshin qytetet e Ilyrisë, Maqedonisë dhe Epirit, atëherë fillonin lulëzimin e tyre qytetet e Europës. Luftërat Iliro-romake vazhduan nga viti 231-168 p.e.s. Nga Iliria dolën 12 perandorë të Romës. (Maqedonia shqiptare f.185).

Maqedonia ka qënë e ngjeshur me banorë maqedonë, me një popullsi shumë dinamike, nga gjiri i saj dolën gjatë shek. të VI, tre perandorë të Bizantit nga kjo trevë. Ata qenë i pari Justini (518-527) nga Bederiana afër Shkupit, i dyti, Justiniani (527-565), i mbiquajtur “I Madh”, nipi i Justinit, nga një fshat afër Bederianës, i treti, Justini II (565-578). Është fakt se Justiniani ndërtoi në Dardani në mes te shek. VI më shumë se 158 kala. (në Epirin e Ri 58 kala; ne Epirin e vjetër 36 kala; në provincën e Maqedonisë 46 kala. (Maqedonia shqiptare f,35 ). Historiani Çek Prof. Dvornik thotë: “Sllavët nuk kanë asnjë legjendë heroike që të kujtojnë vendosjen e tyre në Gadishullin e Ballkanit. (T. Zavalani, bot. 1998, f. 71).

Robert d’Angeli shkruan: “Nëse serbët gjithmonë janë përpjekur të përvetësojnë gjithçka që u përket shqiptarëve: gjuhën ilire, doket zakonet, traditat e kostumet stërgjyshore, përkundrazi shqiptarët gjithmonë e sistematikisht kanë refuzuar çfarëdo kontakti, sidomos me martesa, me pushtuesin e tyre. (“Enigma”, bot. 1998, f. 282-283). Mania sllave. Sllavo-bullgarët kishin marrë zgjerim nën carin Semion. Flitej se: “Nga muret e Korinthit drejt në muret e Stambollit shkon fjala e Semionit.” Falmerayer citon: “Ambicia e Semionit ishte, të kurorëzohej Perandor në Katedralen e “Shën Sofisë”. Një luftë e pareshtur vazhdoi në mes të Bizantit dhe mbretërisë bullgare. Mbas vdekjes së Semionit vjen në fuqi Samueli, i cili në mbarim të shek. X-të pushton Durrësin. Ndërkaq Perandori Bizantit Vasili i II u drejtua me ushtrinë e tij kundër mbretërisë së Samuelit. Një luftë për vdekje vazhdoi për 4 vjet. Beteja e fundit u zhvillua në lumin Strumë, në vitin 1014. (është 1000 vjetori i kësaj kasaphane 1014-2014 a duhet kujtuar?) 15.000 bullgaro-sllavë u zunë rob dhe perandori urdhëroi që të verboheshin të gjithë, me përjashtim të një njeriu në çdo grup prej 100 vetësh. Ata që shihnin, tërhoqën me vete të verbrit dhe u kthyen te car Samueli. Kur pa këtë procesion të llahtarshëm, ai vdes nga një goditje në zëmër. (T. Z. f., 76).

Prof. Kristo Polljanski flet paturpësisht për Maqedoninë, thotë: “… nga popullsitë e lashta të kësaj treve (Maqedoni) , kishin shpëtuar pa u zhdukur disa “ashkla.” Ky historian ne dhe maqedonët na quan ardhacakë dhe radhën e fundit të ardhjes së shqiptarëve e vendos pas vitit 1944. Ju Z. Butka jeni në garë me Polljanskin për mohimin e emrit MAQEDON?

Doktor M. Aref shkruan: “Malësitë e pa mposhtura dhe relievi tepër i thyer i Shqipërisë, … viset rreth saj Kosovë, Maqedoni,Mal i Zi dhe Epir i kanë bërë të mundur këtyre popullsive t’i quajnë të paprekura, kulturën, gjuhën, zakonet, doket dhe kostumet e lashta të tyre. Këto male kanë qenë një mbrojtje e vërtetë e gjuhës dhe kulturës pellazge. (f.67) …

Sipas Lavirei dhe Flëri, Pellazgët përbëjnë popullin të njohur si më i lashti i Maqedonisë, Greqisë dhe Italisë. (f74).

Nga epoka klasike deri në fund të epokës helene, përfshihen në thelb katër degë: Ilirët, thrakët, epirotët dhe maqedonët”. (“Shqipëria”, bot. 2007, f. 66).

Njihet në histori, më 21 korrik 1843, udhëheqësi i kryengritjes së madhe të Shkupit kundër masave tanzimatiste, ishte Dërvish Cara. Kjo kryengritje u përhap në vise të tjera të Maqedonisë në Tetove, Kaçanik, Kumanovë, Gostivar etj. Vazhduan kryengritjet deri në vitin 1875. Vatra kryesore të lidhjes së Prizrenit me drejtues: Iljas Pashe Qokun, Sheh Mustafa Tetova, Jashar Bej Shkupi. Bajo Topulli organizoi çetën e parë patriotike “Ja vdekje ja liri”. Më 1908 u mblodh Kongresi i Alfabetit Shqip në Manastir. Krahina e Maqedonisë u shqua edhe në kryengritjen e madhe çlirimtare antiosmane të Shkupit, që u çlirua më 11-8- 1912.

Studiuesi francez L. Jaray shkruan: “Shkupi më 1913, kishte 45.000 banore (55%), 25.000 shqiptare myslimane, kurse bullgare 10.000-15.000, serbë 3.000, 2.000 izraelite. (G. L. Jaray, L/Albanie income, Paris 1913, f.40). ..

JOSIF BAGËRI

Josif Bagëri (1870 – 1930), dëshmitar i përjetshëm i shqiptarëve ortodoks të Rekës: “...asimilimi u përballua gjatë 540 viteve të sundimit osman, ndodhi vetëm në vitin 1913 e këtej, kur e pushtoi serbia dhe vazhdoi gjatë sundimit komunist.”

Aristidh Kola thotë: “Kush na ka faj, se vetë i kemi verbuar sytë tanë, me duartë tona!” Volteri qysh në vitin 1756 i kushtonte dy faqe Skënderbeut, midis të tjerave thekson: “Ç’farë grekë e bizantë, shqiptarët janë ata, që nxorën Skënderbeun dhe këta dinë të bëjnë histori”. (“Maqedonia shqiptare”, bot. 2009, f. 192),
Pra, Z. Spiro Butka, kur flasim për Shqipërinë dhe Skënderbeun, këtu flitet edhe për Maqedoninë. Nga Viktor Hygo: “Madhështia e një populli, nuk varet nga numuri i banorëve, ashtu si madhështia e një njeriu nuk varet nga gjatësia e trupit”. Kjo është Maqedonia e Ilirisë madhështore.

Rasim Bebo, Addison, Çikago, gusht 2014

(Prof.Dr.sc.Rasim Bebo ka lindur më 14 prill të vitit 1926 në Shalës, të Çamërisë, në territorin shqiptar. Ai ka përfunduar studimet në Fakultetin e Historisë dhe Filologjisë dhe ka qenë viktimë e luftës së klasave gjatë regjimit komunist. Prej vitesh ai vijon aktivitetin e tij si studiues në mërgim në Çikago të Shteteve të Bashkuara të Amerikës.Ka botuar mija studime  në shtypin e kohës si dhe dhjeta libra historik).

Lexoni artikullin në gazetën  http://illyriapress.com/

Shqiptarët e Shqipërisë Lindore mes vërtetësisë historike dhe Aktit Final të Helsinkit

Spiro Butka

Ballkani në të gjitha kohërat, është etiketuar më tepër si gadishulli i zjartë, sepse shtrirja e tij pozicionale gjeopolitike midis dy kontinenteve dhe zotërimi i pasurive të shumta natyrore, e kanë bërë të lakmuar nga pushtues të ndryshëm të lindjes e perëndimit. Prej kohës kur lindi shoqëria njerzore, e deri kur Turqit Osman, u dyndën në thellësi të tij, quhej e njihej botërisht si gadishulli Pellazgjik e Ilirik, për vetë faktin historik të ekzistencës të popullit me të njëjtin emër, i cili përfshinte teritoret midis Detit të Zi, Detit Egje, Detit Jon, atij Adriatik dhe në veri shtrirja shkonte deri në vijën e lumit Danub. Lashtësia historike nëpërmjet rrjedhave të sajë, duke rreshtuar fakte e argument bindës, tregon se ndërgjegja njerzore e kohrave të shkuara e rradhitur në të tashmen, ka njohur dhe njeh për fillesë të njerzimit gadishullor, Pellazgët si banorët e parë të këtij gadishulli. Koha me të shkuarën e sajë, evoloi më tej në brëndësinë e vet dhe zhvillimi gadishullor hap pas hapi mori statukuonë e vet, duke u quajtur Iliri. U mbizotrua nga fise Ilire që shtriheshin në trojet pellazgjike, brënda gjeografisë gadishullore. Lashtësia rreshton krah njëri tjetrit Dardanët, Japodët, Liburnët, Dalmatët, Disidiadët, Ardianët, Lubriatët, Dorsejt, Pleriatët, Labeatët, Paionët,Taulantët, Albanët, Penestët, Enelëtt, Desartët, Kaonët, Mollosët, Thesprotët, Arbërit, Mesopët, Maqedonët, Thrakasit, Epirotët dhe në jug pothuajse në ishut e Mesdheut, jetonin Helenët e ardhur si muhaxhirë nga brigjet Egjyptiane. Gjuha e të gjithëve ishte ajo pellazge, e cila sipas Herodotit, babait të historisë së lashtë, njihet si e folura barbare.
Vazhdimësia kohore, eci drejt rrjedhave të së ardhmes dhe gjëndja në gadishullin Ilirik, u pasua me dyndje të ndryshme rrefugjatësh nga veriu, jugu, lindja e perëndimi, me kahje të ndërsjellta, duke u përzjerë me raste të rralla midis njëri tjetrit. Muhaxhirët e ardhur nga anë të ndryshme të horizontit, duke spekulluar në mikpritjen e vendorve Ilirian, bënë të pamundurën, për të arritur synimet e qëllimta, për uzurpimin në mënyrë graduale të tokave pjellore ku vendoseshin. Trazirat brënda gadishullit, u shumuan së tepërmi dhe përleshjet midis autoktonve e të ardhurve, përkeqësuan më tej gjëndjen e nderë gadishullore. Të gjitha këto, përshkruhen më së miri, në poemat e famëshme të Homerit, ku në mënyrën më kuptim plotë, vërtetohet se Pellazgët pasohen nga Ilirët dhe se gjuha që flisnin këta të fundit, tregon me vërtetësi, prejardhjen e origjinës së tyre nga Pellazgët. Krijimi letrar i Homerit, lidhet ngushtazi me vërtetësinë historike të Herodotit, ku si njëri ashtu dhe tjetri, pranojnë me ndërgjegjësi individuale, se e folura e këtij gadishulli është ajo barbare e Pellazgëve pararendës dhe e Ilirëve pasues autokton. Shoqëria njerzore, evoloi më tej si gjithmonë dhe brënda sajë, populli i gadishullit Ilirik vazhdoi ecurinë e vet, krahas popujve të tjerë të kontinentit dhe të mbarë botës. Shekujt përcollën njëri tjetrin dhe numërimi i viteve nga zero, si për të gjithë rruzullin tokësor, trokiti dhe për gadishullin e zjarrtë. Nisi një epokë e re, pjesë e së cilës jemi dhe ne që jetojmë në këto kohëra moderne.
Kalimi nga një epokë në tjetrën, perifrazoi ecurinë njerzore në sitemin e ri shoqëror, të mbizotëruar nga rryma të ndryshme fetare. Zhvillimit i parapriu ambicja ekonomike, për tu pasuruar nëpërmjet pushtimit të vendeve me tokave pjellore. Këto ndryshime, u mbarsën me konflikte e përballje të shumta luftarake, ku si rezultat i përfitimit të pasurive, lindën perandori të fuqishme me shtrirje të mëdha në gjerësi e gjatësi gjeografike. Ndarja e Krishtërimit në dy pjesë, me përkatësi Romën dhe Bizantin, thelloi më shumë etjen lakmimtare për pushtime të mëtejshme. Lufta si pjellë e vet njerzimit, ishte dhe mbeti pjesë e pandarë e ecurisë historike. Brënda këtyre trazirave luftarake, që vinin sa nga lindja e perëndimi aq dhe nga veriu e jugu, u përfshi dhe gadishulli Ilirik, si një epiqëndër e rëndësishme ekonomike dhe nyje strategjike lidhëse midis dy kontinenteve. Vitet ecën njëri pas tjetrit, duke u renditur në shekuj dhe në mileniumin e gjashtë në gadishullin Ilirik, u dyndën për herë të parë Sllavët me synimet e tyre pushtuese, për të Sllavëzuar gadishullin e zjarrtë, deri në bregun lindor të Adriatikut. Ëndra e tyre u ndërpre ne mes nga një perandori tjetër, ajo Turke, e cila me ndërhyrje të përgjakëshme, arriti të pushtojë gadishullin. Si më parë Sllavët, Osmanët nisën të turqizojnë gadishullin. Nisur nga malet e thepisura të gjëndura në brëndësi të kësaj ujdhese, gadishullin e pagëzuan në gjuhën e tyre me emrin Ballkan. Ilirët e asaj kohe, në vazhdimësi të ruajtjes të identitetit autokton dhe gjuhësor, e identifikuan veten për më tej si Shqiptar. Pushtimet e njëpasnjëshme, ndërgjegjësuan njerëzimin dhe lufta për liri e pavarësi mori zhvillime të reja, në realizim të aspiratave popullore. Ballkani Ilirik nisi të bëhët arena e përleshjeve të njëpasnjëshme, midis Shqiptarve autokton, muhaxhirve Sllav e Grek, të ardhur nga Uralet e brigjet e Nilit dhe Turqëve pushtues të Kostandinopojës. Sllavët identifikoheshin në vazhdimesi të Perandorisë Ruse, ndërsa helenët Grek ëndërronin për një megalidhe Bizantine. Gjakderdhjet përcuallën njëra tjetrën, me sulme e ndërhyrje nga shumë drejtime. Lufta simbolizoi veteveten, si i vetmi mjet shpëtimi nga zgjedhat e ndryshme pushtuese. Shqiptarët e gjëndur midis synimeve grabitqare të Sllavëve e Grekëve, pranuan në heshtje dogmën fetare të Perandorisë Turke, për të mos u asimiluar nga Sllavët e Grekët. Nisur nga kjo zgjedhje Shqiptare, Sllavët e identifikuar tashmë si Serb, duke manovruar brënda teorisë Sllave, të dirigjuar nga Carët e Kremlinit Rus, nisën bashkëpunimin me të gjithë popujt e Ballkanit Ilirik, për të luftuar kundër Perandorisë Turke, fenomen ky që u konkretizua me betejën e Fushë Kosovës. Edhe pse kualicioni dështoi, lufta si vetmi mjet shpëtimi, u bë domosdoshmëri jetike për Shqiptarët. Kryengritjet e njëpasnjëshme, rrodhën deri në mesin e shekullit e 15-të, kohë kjo që identifikonë riorganizimin e shtetit Shqiptar, me në krye Gjergj Kastriot Skëndërbeun. Nën udhëhëqjen Prijsit të Kastriotve, Shqiptarët e bashkuar 25 vjet rresht, jo vetëm që i rezistuan pushtimit Osman, por me përpjekjet e tyre luftarake, e mbajtën këtë perandori larg dyndjes për në Europë.
Emërtimi Maqedoni përflitet se rrjedh nga Greqishtja e vjetër, por e vërteta e historisë gjuhësore, pohon të kundërtën e këtij pretendimi absurd të Helenve Grek, të njohur tashmë si fallcifikator të historisë dhe të Cirilistëve Bullgarofolës Sllav, të sajuar si të tillë brënda historisë të kësaj kohe. Në realitet vizioni i këtij termi vendor në gjeografinë e lashtë, personifikohet së tepërmi, gjatë zbërthimit të togfjalëshit Pellazgo-Ilir të lashtësisë Shqipe magje-doni, që do të thotë dëshëroni magje, pra mjetin për gatimin e bukës. Ky argumentim gjuhësor, vërtetohet më tej dhe me faktin konkret, të pozicionimit gjeografik të këtij vendi, në epiqëndër të Ilirisë së lashtë, të cilën historia e njeh me kufij verior deri në brigjet jugore të rrjedhjes të Danubit dhe në lindje me ujrat e Detit të Zi dhe atë Egje. Nuk flitej bullgarosllavishtja e vet quajtur maqedonishte, sepse në atë kohë të lashtë historike, nuk egzistonte asnjë shtet Sllav në atë tokë te rrethuar nga disa detra. I gjithë gadishulli Ilirik, fliste gjuhën Pellazgjishte, Shqipen e vjetër, të quajtur e të etiketuar si barbare, nga historianët e lashtësisë Herodoti e Tuqiditi. Madhështinë e kësaj vërtetësie historike të tyre, e saktëson akoma më shumë, Homeri, krijuesi i poezisë së lashtë, me vargjet e sinkronizuara me tingujt e kësaj gjuhe, në poemat e famëshme Iliada dhe Odisea.
Egzistenca e Maqedonisë, është një realitet i pamohushëm brënda tërësisë historike të shoqërisë njerzore, por jo ashtu si e dëshërojnë, Sllavët Cirilikë dhe Helenët Grek. Ajo është pjesë përbërse e Ilirisë Shqiptare dhe nuk mund të kundërshtohet nga asnjë argument historik. Vetë lashtësia e asaj kohe, në rrjedhat e veta gradualisht pohon, se Maqedonia njihet në antikitet, nga vetë historia e lashtë, në vitet e themelimit të sajë nga mbreti Amintas III-të, afërsisht në vitet 393-370 p.e.s. Antikiteti i mëtejshëm, rreshton brënda historisë mbretin Filip në vitet 359-336 p.e.s. dhe më pas Aleksandri i Math në periudhën 356-323 p.e.s. Kufizohej në veri me Dardaninë, në lindje me Thrakën, në Jugë me Epirin dhe Thesalinë, ndërsa në perëndim me Penestët, Enkelët, Kaonët e Molosët. Homeri në poemat e famëshme të tij Iliada dhe Odisea, nuk i zë fare me gojë Maqedonët, por përmënd Ilirët, Thrakasit, Edonët, Pajonët, Dardanët e Frygët, që sipas tij ata janë vetëm Ilir. Kufijt e Maqedonisë Ilire ndryshuan, si rezultat i pushtimeve të shumta, gjatë mbretërimit të Aleksandrit të Math Shqiptar, i cili kur fliste para ushtrisë së tij, shprehej në gjuhën Ilirishte, pra Shqipen e vjetër. Këtë e vërtetojnë historianët e lashtë Herodoti e Tuqiditi dhe poeti i lashtë Homeri. Straboni, përmend emrin Maqedoni, por ai thekson se më parë ajo është quajtur Emathius. Grekët e njohin Maqedoninë por sipas ineresave politike, që ata kanë e synojnë për pushtime të tjera për llogari të Megalidhesë. Harta më e vjetër e këtij gadishulli, ajo rreth viteve 582-612 p.e.s. tregon shtrirjen e Ilirisë në anën e djathtë të rrjedhës të Danubit. Vazhdimi më tej i sajë, tregon se lagej me Detin e Zi dhe Egje, ndërsa në jug përfshinte komplet teritoret e Greqisë së sotme deri ne Kretë, nga ku sot shkrimet e vjetra të gjetura nga arkeologët e huaj, zbërthehen vetëm nëpërmjet gjuhës Shqipe, të shkruar me alfabetin e vjetër Grek, gjë që të çon drejt arsyetimit, se ai mund të jetë i Pellazgëve dhe është përvetësuar më pas nga Grekët hileqar e dinak. Sllavët mohojnë rrjedhën Ilire të Maqedonisë, por historia e tyre verteton të kundërtën. Ata kanë ardhur në gadishullin Ilirik në shekullin e VI- të, pra disa shekuj pas pagëzimit të epokës të Krishtërimit. Shumë dijetar si Vasmeri, Ribezzo, Tagliavini e sidomos Norbert Jokli konkludojnë, se ”gjuha Shqipe është shumë e afërtë me Ilirishten dhe Thrakishten”. Këtë e vërteton më tepër historiani Gjerman J.Thunman i cili thekson se, ”Ilirët dhe Thrakasit flasin një gjuhë, janë të një gjaku, e nuk kanë ndasi midis tyre”. Thunman i quan ”Shqiptarët pasardhës tradicional të Ilirve dhe Thrakasve”. Vetë studiusit Sllav e pohojnë, me gojën e tyre, qënjen Ilirike të Maqedonisë. H.Bariq në veprën e tij ”Ilirskje jeziçne studie”, pohon se ”Toka përreth lumit Cërna (Erigon) në lumin Vardar (Aksas), është quajtur Maqetia, ndërsa toka në jug të sajë, është quajtur Emathia. Të dyja janë pjesë perëndimore të Edonisë Ilire”.
Maqedonia e sotme nuk ka të bëjë me atë antike. Shtrirja gjegrafike e sotme me atë antike, nuk përkasin me njëra tjetrën. Shkupi si kryeqytet i Maqedonisë së sotme, historikisht njihet si kryeqëndra e Dardanisë Ilire dhe jo i Maqedonisë Antike. Edhe gjatë pushtimit Turk, Shkupi ka qënë kryeqëndra e Vilajetit të Kosovës, periudhë kjo që në historinë e vet nuk njeh asnjë lloj Maqedonie. Studiusi M.J.Andronoviqi, te libri i tij ”Sllavët e Maqedonisë janë Serbë”, shkruan se ”as në kohën e Nemanjiqëve, nuk përmëndet kurrfarë Maqedonie”. Duke shkuar me tej në shkrimet e veta, ai thekson se ”Me një fjalë, Maqedonia nuk ekziston, as populli Maqedon, as shteti Maqedon.” Autori tjetër Serb I.Ivaniq, duke mbështetur Andronoviqin, shprehet se”Jam i bindur, se nuk ekziston ndonjë popull Maqedon i gjakut Sllav dhe as ka ekzistuar ndonjëherë ai.” Pretendimi i sotëm për Maqedoninë e sotme është një vazhdimësi e politikës koloniale Serbe e Bullgare, të cilat të dyja së bashku, dirigjohen nga Moska. Monarkia Jugosllave, për ta qeverisur plotësisht mbretërinë e vet, e pat ndarë atë në 7 Banovina administrative dhe Maqedonia e sotme, u quajt prej tyre Banovina e Vardarit. Nisur nga këto fakte e argumente, historija vërteton, se me dyndjen e Sllavëve në Ballkan në shekullin e VI-të, nisi tjetërsimi i Shqiptarve, ku prej asaj kohe, u programua gradualisht shprehja gjegrafike Maqedoni, pa popull maqedon. D.Tashkovski në librin e tij ”Radjanje makedonaiskenacie” shkruan se ”Tradita te të gjithë popujt, luan rrolin vendimtar në përcaktimin e kombësisë, por për Sllavët e Maqedonisë, ajo ka munguar dhe nuk ekziston. Më tej ai thekson, ”Me dalldisjet romantike, se na qënkan trashëgimtar direkt të Maqedonsve antik, lidhet jo vetëm vetëdija nacionale e Sllavëve të Maqedonisë, e shprehur dhe zbukuruar me fantazi, por dhe bindja se vërtet janë si të lashtët.”
Lufta dhe paqja në gadishullin Ilirik, eci hap pas hapi krah njëra tjetrës dhe pështjellimi midis tyre, asnjëherë nuk përfundoi rezultativ, veçse duke shkaktuar tragjedira tronditëse, nga ku gjithmonë fushat e betejave, u mbushën plot me kufoma të njezëve të pafajshëm. Perandoritë nuk kishin të ngopur me pushtimet e tyre koloniale. Koha brënda historisë të kësaj shoqërie njerzore, përcolli dy epoka njëra pas tjetrës, me qindra dekada e shekuj dhe mijra vite, por lakmia ekonomike e shoqëruar nga politika e diplomacia, nuk hoqën dorë nga synimet, për zgjerimet e mëtejshme të kufijve perandorakë. Shoqëria njezore kontinentale dhe ajo e gadishullit Ilirik, përzjenë njëra tjetrën nëpërmjet dyndjeve të njëpasnjëshme me kahje e drejtime nga më të ndryshme. Sllavët u muduan të shtriheshin në të katër pikat e horizontit, por më tepër patën sukses në drejtimet e kundërta, Lindje dhe Perëndim. Në lindje kapërcyen dhe Beringun, ndërsa në Perëndim, nuk shkuan më tej se atje ku kishin arritur. Dy perandori të tjera, Austro-Hungaria e Hamburgërve në qëndër të Europës dhe ajo Osmane e Sulltanëve, u shtrinë në hapësira dominuese të dy kontinenteve dhe ndalën në heshtje revanin Sllav drejt Gadishullit Ilirik, të pagëzuar tashmë Ballkan, pas pushtimit të tij nga Turqit Osmallinj. Rusia Cariste u shqetësua së tepërmi, nga ecuria e politikës osmane, gjatë zgjerimit të kufijve dhe zaptimit të plotë të gadishullit Ballkanik nga Sulltanati Turk. Pushtimi tërësisht i gadishullit Ballkanik nga Perandoria Osmane dhe synimi i metejshëm i sajë drejt Europës Qëndrore , iritoi sa perëndimin aq dhe lindjen Europiane, sidomos dy perandoritë atë Sllave të Carit Rus dhe Austro-Hungarinë e Hamburgërve. Lufta Ruso-Turke, megjithse ende e pashpallur, pothuajse u bë e njohur, me lëvizjet e parakohëshme diplomatike, të dërguarve të Carit e atyre Vjenez.
Shpalljes të asaj lufte, i parapriu Marrëveshja e Budapestit, bisedimet e së cilës, u bënë me interesa të ndërsjellta nga ana e Rusisë, për lëshime ndaj rivales Austro-Hungarisë, në mënyrë që kjo e fundit të qëndronte asnjëanjëse, gjatë zhvillimit e në përfundim të asaj lufte. Hamburgërt e Vjenës, u zotuan për asnjëanësi dhe si shpërblim në pas luftë, u sigurohej pushtimi i Bosnje-Hercegovinës. Rusët krahas afirmimit të shtetit Bullgar, për herë të parë hodhën në tregun politik të asaj kohe, krijimin e Rumelisë, për ti paraprirë asaj të Maqedonisë të sotme. Austro-Hungarezët, në kundërpeshë të politikës Sllave për pranimin e këtyre pretendimeve, ideuan krijimin mëtejshëm të shtetit Shqiptar. Megjithse ajo marrëveshje, u konsiderua si hapi i parë diplomatik ndërkombëtar, për njohjen e Shtetit të Shqiptarve, krahina të tëra Shqiptare mbetën jashtë kufijve të atij shteti. Kështu Epiri(Çamëria), ju premtua Greqisë, Kosova Serbisë dhe Malit Zi viset veriore të Shqipërisë. Trevat lindore Shqiptare, u përfshinë brenda shtetit fantazëm Sllav të emërtuar rishtas Rumeli. Fill pas këtyre makinacioneve politike, më 24 Prill1877, Rusia i shpalli luftë Turqisë. Lufta Ruso-Turke, nuk ishte vetëm e atyre dy palëve ndërluftuese, por e gjithë kontinentit dhe më tej, sepse zhvillimet e shoqërisë njerëzore, kishin arritur stade të rinj dhe për pasojë, politika duhet te ecte përpara, për ti siguruar tregje fitimprurës ekonomisë në veprim, duke shkelur në shumicën e rasteve dhe rregullat e caktuara diplomatike të konjukturave kohore.
Pas disfatës të Turqisë në këtë luftë,Rusët, aleatë dhe mbështetësit e tyre, u lëshuan si të uritur, për të realizuar synimet e ngushta ekonomike, brënda gjeoplitikës së re, të krijuar në pasluftë. Për të sanksionuar përfitimet e arritura nga kjo përpjekje vrastare, me inisiativën e fituesve, më 3 Mars 1878 u mbajt Traktati i Shën Stefanit, i cili i shkëputi Perandorisë Osmane rreth 80% të zotërimeve në gadishullin Ballkanik. Rusia i mori Besarabinë dhe disa krahina të Kaukazit. Ish principata Sllave e Bullgarisë, tashmë u afirmua si shtet Bullgar, me kufij marramëndës në lindje Detin e Zi, në Jug atë Egje, në veri lumin Danub dhe në perëndim deri malet e Voskopojës, ku u përfshin Bilishti, Korça, Pogradeci, Struga, Dibra, Kërçova, Gostivari, Tetova, Shkupi, Kaçaniku e treva të tjera Shqiptare. Serbisë ju aneksuan viset veriore e veri-lindore të Kosovës deri në afërsi të Mitrovicës. Mali i Zi mori Ulqinin, Kranjen, Anamalin, Hotin, Grudën, Tuzin, Kelmendin, Plavën dhe Guxinë, duke e rritur sipërfaqen tre herë më shumë. Pjesa tjetër e Shqipërisë i mbeti Turqisë, por synimi i Rusisë Cariste, mori kahje drejt një hegjemonizmi në Europën Jug-Lindore dhe në Ballkan. Terrori i pas luftës mori përmasa dramatike dhe Serbët e Malazesët, shkuan më tej se ato që përfituan. Kjo situatë e tensionuar, u ndoq nga perëndimi Europian, në veçanti nga konsulli Angles Blunt, i stacionuar në viset e Manastirit, i cili pa nga afër shpërnguljet masive të Shqiptarve nga trojet etnike. Në këtë trazirë politike, të krijuar pas traktatit të Shën Stefanit, Shqiptarët u ngritën në revolta për të drejtat e tyre, duke krijuar në Stamboll Komitetin Kombëtar të Stambollit. Europa u trazua së tepërmi pas kësaj ndarje të re politike dhe për pasojë vendimet e ShënStefanit, u kundërshtuan në veçanërisht nga Anglia, Austro-Hungaria e të tjerë, që u shqetësuan nga rritja e ndikimit Rus në Ballkan.
Për të rishikuar padrejtësitë e Shën Stefanit, më 13 qershor 1878, u mblodh Kongresi i Berlinit me pjesmarrjen e Fuqive të Mëdha, Anglisë, Gjermanisë, Francës, Rusisë, Austro-Hungaria dhe Italisë. Serbia, Greqia, Bullgaria, Rumania e Mali i Zi, dërguan delegacionet e tyre, për të mbrojtur teritoret e okupuara. Shqiptarët dhe pse ishin afirmuar si Shtet i pavarur në Lidhjen e Prizrenit, nuk u pranuan për të diskutuar, për kufijtë e Shtetit të tyre autokton. Abdyl Frashëri, kryetar i delegacionit Shqiptar në takimin e shkurtër me Bismarkun, i shtroi këtij të fundit kërkesat e Shqiptarve, por Otto Bismark megallomani politik i kohës, u shpreh se ”nuk ekziston komb Shqiptar”. Kongresi i Berlinit nuk favorizoi popujt për çlirimin nga vargojt kolonial, por mori vendime, për të sistemuar synimet ekspasioniste në gjeopolitikën e re Botërore të atyre viteve. Punimet e Kongresit të Berlinit zgjatën një muaj, duke përfunduar kështu më 13 Korrik 1878. Rusisë ju kufizua oreksi i projektuar në Shën Stefan, duke ja zvogëluar tri herë më pak, pretendimet për pushtime në Ballkan e në Azi. Principata Bullgare kaloi në kufijt, midis lumit Danub dhe maleve Ballkan. Me viset në jug të maleve Ballkan, u krijua provinca autonome e Rumelisë Lindore. I gjithë teritori Shqiptar i ngelur, mbeti nën sundimin e Turqisë. Kongresi i Berlinit njohu pavarësinë e Rumanisë, Serbisë, Malit të Zi, duke ua shkurtuar teritoret e sajuara nga Shën Stefani. Greqia u zmadhua, por jo me Epirin.Më tepër përfitime patën Fuqitë e Mëdha, Anglia e Austro-Hungaria, të cilat përkatësisht e para mori Qipron dhe dyta Bosnje-Hercegovinën. Historia në kohën e vet rreshtoi këto tri ngjarje të mëdha, që shoqërohen me vendime të ndryshme, pa përmëndur asgjëkundi ekzistencën e Maqedonisë, si popull , si vend, e aq më tepër si shtet.
Megjithse Berlini mori vendime, në interes të ndasive të reja e të vjetra politike, ai nuk mbylli plagët e krijuara, por hapi të tjera, akoma më të mëdha, nga ku bota e tronditur së tepërmi, nisi lëvizjet diplomatike, për të mos lënë zgjerimin e mëteshëm të tyre, që në fillimet e shekullit të sapo hyrë. E sotmja historike, dekonspiron Berlinin e asaj kohe, për ato vendime politike të pa drejta që mori, jo vetëm për Shqiptarët, por dhe ndaj popujve e shteteve të tjerë Europian. Shqiptarët e lënë në harresë të qëllimëshme në Berlinin e Bismarkut muhues të realitetit historik, vunë në zbatim mënçurinë e tyre dhe ashtu gjakftohtë, në 28 Nëntor 1912 shpallën Shtetin e tyre tërësisht Shqiptar, duke lehtësuar jo vetëm veten e tyre, por dhe miqt e dashamirësit në frymarjen mbështetëse politike. Pushtuesit Serbo-Sllav dhe ata Helen Grek, të ardhur në gadishullin Ilirik si muhaxhir varfanjak, pas uzurpimit me dhunë gradualisht të territoreve Shqiptare, me ngritjen e Flamurit në Vlorë nga patriotët Shqiptarë me në krye Ismail Qemalin, u hodhën në veprime të përbashkëta, për të mbytur që në djep, rilindjen e Shtetit të Shqiptarve autoktonë Ilirik. Nisur nga këto ecuri primitive e politikave pushtuese, gjatë zaptimit e kolonizimit padrejtësisht të teritoreve të popujve autokton, Europa lëvizi nga vëndi, për të zbutur sado pak fajet e rënda politike, që ajo vetë i kish mbështetur, me vendimet që kish marrë në kongreset, konferencat e traktatet e mëparshëm.
Ndërsa Budapesti i hapi rrugë Shën Stefanit, për interesa të njëanëshme të dy perandorive, Berlini shpejtoi proçedurat e mëtejshme, për sistemimin e lakmive të fuqive të mëdha. Kryeqëndra Gjermane manovroi brënda kongresit një mujor, jo vetëm të plotësojë dëshirat e egoizmit politik të fuqive madhore, por ti sanksionojë paksa ato, për të zbutur në një farë mënyre konfliktet pasardhëse. Koha historike eci në rrjedhën e vetë, por pasojat Berlineze nisën ndikimin e tyre, me acarimin e mëtejsmëm të klimës politike në Europë e Botë. Budapesti, Shën Stefani dhe Berlini, me vendimet e një anëshme, që morën njëri pas tjetrit, kujtuan se gjetën zgjidhjet e duhura, por në të vërtetë koklavitjet e tyre, e detyruan politikën Europiane të mbledh në Londër Konferencën e Ambasadorve, për të gjetur zgjidhjet e arsyeshme të vazhdimësisë, brënda sanksionimeve politike, të lindura gjatë përplasjeve të palëve, për pushtime koloniale. I etiketuari Traktati i Fshehtë i Londres, u mblodh në 29 Korrik 1913, por vendosmëria e tij zgjati pothuajse deri në vitin 1915. Fuqitë e Mëdha, të lidhura me krushqi politike midis njëra tjetrës, ruajtën deri diku statukuotë përkatëse, për të dominuar mbi të tjerët, në të gjitha sferat e jetës, të kësaj shoqërie njerzore. Shqipëria u bë objekt diskutimesh të zgjatura, për projektet që u paraqitën, për coptimin e sajë. Ambasadori Rus, propozoi projektin e Shqipërisë midis lumejve Mat e Vjosë, për ti siguruar Serbisë vrastare, dalje në detin Adriatik në portin e Shëngjinit. Thellësia e zotërimeve Serbe, sipas planit Rus përfshinte gjithë Shqipërinë Lindore, së bashku me Pogradecin. Ky projekt zgjeronte së tepërmi Malin e Zi, duke i bashkëngjitur Shkodrën me rrethinat e sajë, ndërsa Greqia do të merte Korçën, Gjirokastrën dhe Delvinën. Projekti Austro-Hungarez, linte jashtë Shqipërisë tokat që i dha Malit Zi Kongresi i Berlinit, por kufijtë e shtetit Shqiptar ruanin mbi 2/3 e Kosovës, Shkupin, Ohrin, Manastirin, Janinën, Çamërinë deri në Prevezë. Ky projekt, u mbështet nga Gjermania e Italia. Greqia paraqiti pretendimet e veta për të zotëruar Thesalinë, Korçën, Follorinën, Janinën, Çamërinë, Gjirokastrën dhe Himarën
Projekti i paraqitur nga delegacioni Shqiptar, i përbërë nga Ismail Qemali, Luigj Gurakuqi, Isë Boletini me përfaqësues ambasadorin Faik Konica, propozonte që ndarja e kufijve, të bëhej mbi baza të identitetit kombëtar. Londra politike e njohu Shtetin Shqiptar, por me kufij të cunguar, duke lënë jashtë trungut Amë mbi 2/3 e trojeve etnike. Drejtësia kontinentale në Londër, arsyetoi shtetësinë e Shqipërisë, por popullin e saj e ndëshkoi rëndë politikisht, duke ndarë në disa shtete e popuj. Ishin të drejta apo antligjore ato vendime të Londrës, kjo qartësohet nga mendimi filozofik i përfaqësuesit Britanik Lordit Eduard Grei, i cili në pastrim të shpirtit të vet sqaron se,”Duhet të mos harrohet, se gjatë përpjekjeve për të gjetur një zgjidhje, synimi kryesor ka qënë, që të ruhet marrëveshja midis fuqive të mëdha”. E thënë ndryshe, të mos prekej interesi i perandorisë Sllave. Duke shkuar më tej, në rrëfimet e tij, ky Lord pohon me plot gojën se,”Unë e di fare mirë, se kur kjo ndarje e Shqipërisë, të bëhet e njohur, zgjidhja në shumë pika, do të jetë shkak për shumë kundërshtime, nga kushdo që e njeh vendin dhe historinë e atij populli”. Në atë Konferencë Londineze, nuk u fol dhe nuk u përmënd asgjëkundi emërtimi Maqedoni, ndërsa Monarkia Serbo-Kroate, i përfshiu territoret e uzurpuara Shqipëtare në Banovinën e Vardarit. Më 15 Janar 1915, Lordi Eduard Grei, i gjëndur midis shumë dilemave, u dha fund diskutimeve, duke sanksionuar krimin politik, ndaj një populli e kombi të tërë, më i lashti se gjithë të tjerët në kontinent.
Përplasjet luftarake gadishullore ballkanike, me pushtime të qëllimëshme Serbe, Sllave dhe Helene, në zgjerim të kufijve të tyre për Serbi e Greqi të madhe, e futën kontinentin në rrugë pa krye. Beogradi i tërbuar nacionalist, i yshtur qëllimisht nga Rusia Cariste, provokoi dhe hapi Luftën e Parë Botërore, kasaphanën vrastare që mori miliona jetë njerzish të pafajshëm. Hapi i parë i saj u hodh, me vrasjen e trashëgimtarit të fronit të Perandorisë Austo-Hungareze, Princit Franc Ferdinant, nga Serbo-Boshnjaku Gavril Princip, më 28 Qershor 19114. Lufta Nisi më 28 Korrik 1914 dhe përfundoi më 11 Nëntor 1918, me fitoren e Aleancës Tripalëshe të Anglisë Francës dhe Rusisë, përballë perandorive Gjermanike të Prusisë dhe Austro-hungarisë. Vrasja e Princit si trashëgimtar froni ishte dhe mbeti shkaku i trukuar i asaj lufte, sepse në të vërtet ajo luftë pati motivet e veta politike, ku ndër të tjera mund të radhiten, rivaliteti për hegjemoni, politika agresive ndaj njeri tjetrit e konfliktet midis shteteve për pabarazi ekonomike, humbja e parësisë ekonomike nga Anglia e Franca dhe dalja në skenë e fuqive të reja si SHBA, Japonia e Gjermania. Pasojat e kësaj lufte ishin katastrofike, sepse në periudhën prej 4 vite e disa muaj, humbën jetën disa miliona njerës, ku më të përmndurat janë masakrat që kreu Gjermania në Belgjikë në tri qytete Andenne, Taninë e Lenven, me vrasjen 804 njerzëve.
Lufta e Parë Boterore, shpërbëri katër perandori, Austro-Hungarinë, Prusinë,Turqinë, Rusinë dhe krijoi shtete të rinj si Çekosllovakia, Finlanda, Estonia, Letonia, Polonia e Mbretëria Srbo-Kroate, të cilat fituan pavarësinë. Serbët, Sllavët dhe Grekët të mbështetur nga filiolët e tyre, u hodhën në veprim, për të realizuar ato synime, që Konferenca e Ambasadorve në Londër, nuk u a kish miratuar. Lufta e Parë Botërore e uli siparin e vet, por përpjekjet luftarake të Serbo-Sllavëve dhe Helenëve Grek, për pushtimin e tokave të tjera Shqipëtare, vazhduan më tej, derisa politika Europiane u rimblodh në Versaje të Parisit dhe mori vendime të prera. Traktati i paqes u nënshkrua me njëanshmëri në 28 qershor 1919, nga Britania e Madhe, Franca dhe Belgjika nga njëra anë dhe nga Gjermania nga ana tjetër. SH.B.A-ës nuk i miratuan ato vendime. Gjermania u ndëshkua rëndë në fushën politike, ekonomike dhe ushtarake. Austro – Hungaria u nda në dy shtete në Austri dhe Hungari. Balkani mori pamje tjetër pothuajse Sllave dhe Helene, duke paraparë një mini Shqipëri. Në 18 janar 1919 Traktati i Versajes i gjendur përballë ngërçit politike, vendosi që punimet e tij të vazhdojnë më tej. Presidenti i SHBA-ës Uillson, paraqiti para drejtësisë ndërkombëtare 14 pikat orjentuese, për menazhimin e traktatit të paqes, lundrimin e lirë në dete, barazinë e tregëtisë ndërkombëtare, vendosjen e barazisë midis fuive të mëdha, kufizimi i armatimeve, rregullimin e çështjeve koloniale, zbrazja e territoreve të pushtuara nga Rusia, vetvendosja e kombeve, vendosja e kufijve mbi baza etnie. Austrisë dhe Hungarisë ju dha mundësia për zhvillime autonome. Rumania, Serbia, Greqia dhe Mali i Zi lanë teritoret e pushtuara, Polonia fitoi pavarësinë, ndërsa Francës ju dorëzuan teritoret e Alsans-Lorenës. SHBA i kërkoi Versajes, krijimin e një organizate ndërkombëtare, për të gjetur gradualisht hapësira të reja, në zgjidhjen e konflikteve brënda një tavaolinë të përbashkët botërore. Presidentiti Uillson, dërgoi në Shqipëri, konsullin e SHBA-ës në Torino Jozef Haven, i cili vizitoi Vlorën, Tepelenën, Gjirokastrën, Përmetin, Leskovikun, Delvinën, Durrsin, Tiranën, Krujën e Shkodrën dhe pas kësaj SHBA-ës deklaruan, se Kufijtë e Shqipërisë janë të paprekshëm. Traktati i Versajes dhe pse zgjati në vijimësi, si akt politik vendimtar e përcaktues, nuk përmëndi asgjëkundi ndonjë shtet apo popull Maqedon. Shqipëria lindore, vazhdoi të përjetojë kolonizimin Serb, brënda Banovinës të Vardarit, pa njohur asnjë lloj Maqedonie.
Paqja e arritur kërkoi qetësinë duhur, por kjo e fundit nuk u arrit, sepse Gjermanët e pakënaqur nga vendimet e Traktatatit të Versajës, ashtu si dinë vetë Gjermanët, përgatitën Luftën e Dytë Botërore, duke ja besuar organizimin, drejtimin dhe zhvillimin e sajë, kreut të Nazizmit Gjerman Adolf Hitlerit, i cili e futi Botën e tërë, në një kasaphanë akoma më vrastare se ajo e para. Shkaqet e kësaj lufte kanë të bëjnë me rritjen e nacionalizmit e militarizmit, vendosjen e saktë të kufijve, lindjen e nazizmit në Gjermani e fashizmit në Itali dhe pakënaqësia e Gjermanisë nga vendimet e Versajës. Në lindjen e largët, Japonia militariste e drejtuar nga ushtarakët e sajë, kërkonte hegjemoni botërore, duke ju kundërvënë politikës të SHBA-ës dhe Anglisë në Paqësor. Konflikti i lindur përcaktoi palët, pothuajse që në fillimin e tij, duke i ndarë pjesmarrsit në Pro dhe dhe Kundër nazist. Origjina e luftës u kuptua që në fillimet e sajë, e cila tregoi shkakun e pasojave të Gjermanisë pas Luftës së Parë Botërore. Më 1 Shtator 1939, gjermania pushtoi Poloninë e pas asaj më 1940 Francën. Më vonë pushtoi me rradhë, shtetet e Europës Qëndrore e ato të Gadishullit Ballkanik. Britania e Madhe ngeli e vetme pa aleatë, me sytë e drejtuar nga SHBA-ës, sepse Bashkimi Sovjetik i atëhershëm, kishte lidhur marrëveshje me Gjermanët. Në 21Qeshor 1941, Gjermania shkeli traktatatin e lidhur me Kremlinin dhe sulmoi Rusinë Sovjetike. Japonia e Largët pasi pushtoi Kinën në Korrik 1937, hodhi hapa të mëtejshëm, duke sulmuar SHBA-ës në ishujt e Paqësorit dhe Britaninë e Madhe në Oqeaninë e largët. Treshja naziste- fashiste- militariste, në vitin 1942, mori të çarën e parë, nga ku Italia, pranoi kapitullimin e vet pa kushte. Zbarkimi në Normandi i forcave Aleate, deklaroi hapjen e frontit të dytë kundër Gjermanisë naziste dhe Japonisë militariste. Lufta midis SHBA-ës, Britanisë Madhe e Bashkimit Sovjetik nga njëra anë dhe Gjermanisë e Japonisë nga ana tjetër, mori fund më 9 Maj 1945, me kapitullimin pa kushte të Gjermanisë Hitleriane, por fundi i sajë u sanksionua, në 6 dhe 9 Gusht të po atij viti, kur Japonia militariste, si rezultat i përdorimit të dy bombave atomike nga SHBA-ës në Hiroshima e Nakasaki, pranoi kapitullimin përfundimtar.
Bota i mblodhi politikanët e vet, sërish në Paris më 29 Korrik 1946, për të shqyrtuar shkaqet dhe pasojat asaj lufte vrastare. Gjermania si shkaktare, mori dënimin kapital, duke u ndarë si fillim në 4 pjesë dhe politikisht në dy shtete, në atë lindore e perëndimore. Reparacionet e luftës ngarkuan jo vetëm Gjermaninë naziste, Italinë fashiste e Japoninë militariste, por dhe shtete si Finlanda, Rumania, Bullgaria e të tjerë vende, që u bënë bashkëpuntor të tyre. Në atë Konferencë Paqeje, Greqia u hodh në sulm kundër Shqipërisë, duke e akuzuar si bahkëpuntore me Italinë, në një kohë kur ka fakte e argumente bindës, për bashkëpunimin e sajë me Gjermanët, për masakrimin e popullit të Çamërisë Shqiptare. Lufta mbaroi duke arritur një paqe, që u shoqërua me luftën e ftohtë. Në Parisin e vitit 1946, ashtu si dhe në Versaje, nuk doli në skenë ndonjë popull apo shtet maqedon, veçse ashtu heshtazi Kroati me dhëmbë floriri Josif Broz Tito, si një hienë e njohur politike, bashkë me Cernekovskët e kësaj VMRO vrasëse të sotëshme, vunë në zbatim veton politike Ruse dhe nxorën në skenë një republik fantazëm, të ndërtuar articialisht me toka Shqiptare, duke e emërtuar Maqedoni, me një emër të qënë e të njohur nga historianët e rinj e të lashtë, vetëm 2500 vit të shkuara, kohë kjo që tregon se ata Maqedon nuk ishin Sllav, por Ilir dhe vetëm Ilir, si këta të sotshmit që janë Shqiptar dhe vetëm Shqiptar. Çudia marramëndëse Serbo-Sllave vazhdoi në vite, krahas me intrigimin mashtrues të tyre, ku si rezultat i të dyjave së bashku, përsëri ashtu si pa u ndjerë, ecën pa u lagur nga luftrat në Slloveni, Kroaci, Bosnje-Hercegovinë, u shkëputën nga Beogradi me mirëkuptim të ideuar nga Kremlini, duke i paraprirë konfirmimit të një shteti fantazëm, të emërtuar dhe sot e kësaj dite, si Ish Republika e Maqedonisë. Për këtë paturpësi politike, vazhdojnë të prrallisin disa pseudodemokrat Europianë në lindje e perëndim, të cilët të lidhur ngushtë me afera të fshehta korruptive ekonomiko-financiarë, me bullgarofolsit e vetquajtur maqedon, u rekomandojnë Shqiptarve bashkëjetesë me popujt e tjerë, brënda Europës së bashkuar, në një kohë kur ata vetë, i hapin e mbyllin kufijtë e vet, pa i marë leje e pa njoftuar fare organet kukull të Bashkimit Europian.
Në fundin e shekullit të kaluar dhe fillimet e mileniumit të ri, Serbo-Sllavët hapën tri luftra njëra pas tjetrës kundër Shqiptarve të Kosovës, Kosovës Lindore dhe atyre të Shqipërisë Lindore, duke synuar sanksionimin e pushtimit përfundimtar të tyre. Kosova me UÇK-ës e saj të lavdishme, luftoi rreptësisht kundër Forcave Ushtarake Federative Jugosllave, për të fituar pavarësinë dhe e përjetësoi atë me gjakun e mijëra dëshmorve, invalidve dhe viktimave. Ajo luftë u pasua me dy të tjera, lufta e UÇPMB-cit në Preshevë dhe ajo e UÇK-re në trojet etnike të Shqipërisë Lindore. Lufta në Luginën Strategjike, aq shumë e dëshëruar nga Beogradi, u tradhëtua nga marrëveshja e Konçulit, por tradhëtia e sajë u vazhdua dhe më tej, në atë Ohrit, duke u snksionuar sundimi i Bullgarofolsëve, në ato treva etnike Shqipëtare. Marrëveshjet u quajtën midis Shqiptarvë e Serbo-Sllavëve, por në realitet ato ishin e mbetën, midis ndërkombëtarve e Serbo-Sllavëve, sepse, ashtu ishin planifikuar në Londër më 1913, për të mos u prekur ineresat e fuqive të mëdha. Megjithse Ohri mbolli tradhëtinë, ato treva enike nuk mund të tjetërsohen, duke i fantazuar si Sllave, sepse historia e tyre ka folur dhe flet vetëm Shqip. Nuk mund të ndërtohet një shtet fantazëm, kur nga veriu në jug e lindja në perëndim, qëndrat më të mëdha administrative, Kumanova, Shkupi, Tetova, Gostivari, Kërçova, Krusheva, Dibra, Ohri, Struga, Manastiri, Priljepi e Veleshje, shtrihen në gjerësi e gjatësi gjegrafike Shqipëtare dhe nuk kanë asnjë lidhje historike me Sllavët e vetquajtur Maqedon. Brënda zhvllimeve të kësaj shoqërie njerzore, Bullgarofolsit kanë rendur gjatë rrjedhave të historisë, me prapashtesa të ndryshme mbiemri, herë me ”evski, në shumicën jetës me ”viç” dhe në këtë shtet fantazëm më tepër me ” ovski”, gjë që tregon se ecuria e tyre pa etni përkatëse, është afirmuar nga ka fryrë era e politikës mbështetëse, ku janë simbolizuar konkretisht si Serb, të inkuadruar brënda Serbisë ose si Bullgar të rreshtuar në kuadër të Bullgarisë.
Në fillimet e vitit 2001, në trevat etnike të Shqipërisë Lindore, Shqipëtarët Ilirikë, u përleshën për jetë e vdekje, me të vetëquajturit Maqedon. Lufta mori rrugën e nisur dhe fitorja po u buzëqeshte Shqiptarve. Pseudodemokratët Europian, të pangopur historikisht me gjak Shqiptari, manovruan me tradhëtarët e brëndshëm të politikës Shqiptare dhe ndërhynë menjëherë, duke i paraprirë, zgjatjes të mëtejshme të jetës të këtij shteti e populli fantazëm. Historia në ecurinë e vet, e ka njohur opinionin publik me dëbimet, torturimet, përdhunimet dhe vrasjet masive të organizuara e drejtuara, në mënyrë të qëllimëshme nga Bullgaro-folësit e vetquajtur Maqedon, por më konkretisht, Bota dhe Europianët, u njohën në këto kohëra të afërta demokratike të fillimit të këtij mileniumi, me krimet monstruoze të Sllavëve me prapashtesa ”evski” dhe ”Ovski”, të instaluar si pushtues në tokat etnike Shqipëtare, të uzurpuara me urdhër të Kremlinit dhe të bekuara nga autorët këtij akti kriminal politik Europian, të gjëndur brënda këtij kontinenti, tashmë të mbuluar me një vello fallco demokratike. Gadishulli ka historinë e vetë, e cila njihet nga i madh e i vogël në Botë e Kontinent, si ka ecur dhe është zhvilluar në rrjedhojat e zhvillimit të shoqërisë njerzore. Ajo është e tejë mbushur me masakra masive e krime barbare, të kryera kundër Shqiptarve nga pushtuesit Sllav e Grek, me qëllimin e vetëm, zhdukjen e Shqiptarve, për të krijuar Serbinë e Madhe dhe Megalidhenë Greke. Lufta e kungulleshkave midis Fantazmës Maqedone dhe Helenëve me origjinë të largët Egjyptiane, është pjesë e farsës politike aktuale të përbashkët Sllavo-Greko-Europiane, për të mbajtur gjallë fantazmat e ëndrrave perandorake Sllave e Bizantine. Habia edhe çudia e popujve, të dyja së bashku në qetësi e sipër, po presin që drejtësia ndërkombëtare, të thotë fjalën e sajë, ashtu si e tha për Kosovën, duke i treguar Beogradit, se kufijt këtej e tutje nuk janë ata që lindin nga kolonizimet, por ata që njehë e vërteton vetë historia e popujve.
Shqiptarët, kremtuan jubileun e njëqint të krijimit të shtetit dhe pritja e këtij përvjetori, kërkoi drejtësinë e vonuar të vitit 1913, ku kufijtë e një kombi ndër më të vjetrit në Europë, u masakruan nëpërmjet krimit politik, të afirmuar në Londrën Europiane. Eduard Grei dhe pse firmosi atë akt kriminal, la të hapur rrugën, për të ndrequr padrejtësitë e së kaluarës. Vetë fakti, që Bota nëpërmjet NATO-s, ndërhyri në Kosovë në mbështetje të UÇK-ës, për çlirimin e asaj treve atnike Shqipëtare, tregon se ndërgjegjësimi politik i hapi rrugë, zgjidhjes graduale të problemit Shqiptar, por këta të fundit kurrsesi, nuk duhet të ngrejnë duart lart nga qielli, e ti drejtohen zotit si Gandisti Rrugova ”Faleminderit Zot që na solle NATO-n e na çliroi”. Politika e përbashkët, e paqes dhe e mjeteve realizuse, duhet të ulen, për ti dhënë fund njëherë e përgjithmonë, zgjidhjes përfundimtare të kufijve mbi baza etnike, të propozuara nga SHBA-ës vite të shkuara, e jo mbi ato oreksiale politike të mbështetura nga perandoritë e vdekura. Gjaku i derdhur nga Shqiptarët, gjatë shekullit të kaluar, i hapi mileniumit të ri, dritën jeshile, por jo për ti nxjerë gështënjat nga zjarri, me duart e të tjerëve, por duke u hedhur në zjarr vetë të parët, për ti treguar mbarë botës, se jemi të vendosur përfundimisht, për të zgjidhur çështjen tonë kombëtare. Politika dhe politikanët e kudo ndodhur, të mos ngrohin karriket e ftohin kokat, por të ulen e të bisedojnë, për të gjetur zgjidhjen e duhur. Traktati i Londrës në vitin 2013 mbushi 100 vite dhe për pasojë, ai ose duhet shpërbëhet si i pafuqishëm, ose duhet ratifikuar me roferendume popullore. Londra mund të ulet përsëri në atë tavolinë, për të korigjuar veten, sepse në atë konferencë si dhe në takimet e mëparshme e të mëvonëshme, në ato tavolina politike, nuk mori pjesë asnjë vënd i quajtur Maqedoni. Pyetja duhet shtruar, se nga lindi kjo Maqedoni e paqënë me toka Shqiptare, në mes të Shqiptarve? Mënçuria Europiane edhe pse është vonuar, është në kohën e duhur, kohë të cilën po e kërkon historia për të reaguar me drejtësi. Rrugët janë shumta për të gjetur zgjidhjen e duhur, por mungon dëshira e mirë nga politika dhe autorët e sajë. Lirinë nuk ta fal askush, ajo fitohet duke luftuar, në rrugë e forma të ndryshme. Goja dhe pena janë mjetet e nevojshme brënda politikës e diplomacisë, që punojnë vazhdimisht për të plotësuar kërkesat e idealeve të shënjta kombëtare, por kur nuk arrihet realizimi i tyre, rruga e vetme për zgjidhjen përfundimtare, duhet të plotësojë amanetin e të rënëve. Ajo nuk i lypet e kërkohet as mikut, e aq më tepër armikut. Atë e zgjedh secili popull, ashtu si kanë vepruar dhe të tjerë para nesh. Koha që kemi përpara, është flori, por nëse ajo nuk kushtëzohet, nga vetë ata që u nevojitet kjo liri, ajo humbet vlerat e sajë.
SPIRO BUTKA
Ish Zv/Komandant i operacionit ”Shigjeta” në luftën e Kosovës
Aktualisht Kryetar i SHVL të UÇK-ës Tiranë

http://illyriapress.com/shqiptaret-e-shqiperise-lindore-mes-vertetesise-historike-dhe-aktit-final-te-helsinkit/

Poashtu lexoni shkrimet për "patriotin" me bateria të Cervena Zastavës së Kragujevcit ,Spiro Butka

Shoku"komandant"Spiro Butka,turp te kesh.kur shane nenat dhe motrat tona! 

"KOMANDANTI''BUTKA SPIRO- SHANE ME NOFKA

http://floripress.blogspot.com/2012/09/shokukomandanspiro-butkaturp-te-keshkur.html

AGJENTURAT GREKO-SEBRE SULMOJNE GAZETARET ME NE ZE TE SHQIPERISE 

http://floripress.blogspot.com/2012/09/agjenturat-greko-sebre-sulmojne.html

MERCENARI RUMUN SPIRO BUTKA ,ME NOFKA NË EMËR TË UÇK-SË SHANË NËNAT ,MOTRAT TONA SHQIPTARE!!!! 

http://floripress.blogspot.com/2013/03/mercenari-rumun-spiro-butka-me-nofka-ne.html

Deri kur Agjenti vllaho - sllav Spiro Butka lejohet te shane ushtarert e UCK-se me nofka dhe ne emer teSHVL UÇK TIRANË 

NUK KA FIS PA NJË PIS

GJENARAL “Vigan Gradica”, Apo MERCENARI Kolonel SPIRO BUTKA (Buçka)

http://floripress.blogspot.com/2013/03/deri-kur-agjenti-vllaho-sllav-spiro.html

Ja edhe shpifjet e Spiro Buçkës :

Spiro BUTKA : Gjeneral Çeku është agjent i huaj !

http://floripress.blogspot.com/2012/09/spiro-butka-gjeneral-ceku-eshte-agjent.html