1
Një video satirike që tallet me veprimin e Kryeministrit të Serbisë, Aleksandar Vuciç i cili kishte shpëtuar një fëmijë nga stuhia e borës, është larguar në mënyrë misterioze nga YouTube.
Ndërsa, firma austriake KVZ Music pretendon se ajo është larguar, serbët kundërshtojnë se nuk ka pasur censurë.
Kjo video është ndërtuar duke vënë poshtë titra satirike në pamjet origjinale të xhiruara të shtunën nga Televizioni Nacional i Serbisë (RTS), ku shihet –Aleksandar Vuciç duke e shpëtuar një djalosh në stuhinë e borës në qytetin verior Feketic.
Këto titra tregojnë se e gjithë video është xhiruar për t’i siguruar pikë Aleksandar Vuciçit në zgjedhjet e tashme.
“Nuk dua të shkoj askund! Unë isha duke shikuar filma vizatimorë kur ata (ushtarët) më rrëmbyen”, shkruan në titra, duke pretenduar se ka thënë ky djalosh, ndërsa Aleksandar Vuciç i përgjigjet “mos u tall djalosh, kjo është për shkak të zgjedhjeve”.
Të shtunën Vucic kishte vizituar automjetet e bllokuara nga stuhia e borës në rrugën Novi Sad-Suboticë.
Ndërkohë, pas zhdukjes së videos satirike të publikuar në YouTube, shumë serbë kishin postuar në Facebook duke pohuar këtë veprim.
Rrjeti social Facebook ishte përfshirë nga një numër i madh i fotografive-montazh, ku paraqitej Aleksandar Vuciç i veshur si Superman, Pamela Anderson, Jezu Krishti dhe Hulk.
Gjithashtu edhe shumë portale informative në Serbi kanë shkruar artikuj lidhur me këtë çështje.
Ueb-faqja satirike – Njuz.net, ka publikuar një artikull me anë të cilit e kanë shpallur 1 shkurtin si ditë zyrtare të talljes në Serbi.
Tabloidi Kurir i cili njihet si medium i afërt me Qeverinë, ka publikuar një artikull ku thuhet se “është e lehtë të kritikosh nga një dhomë e ngrohtë”.
2
Radikalët serbë “zbulojnë” sekretin e “tradhëtisë”: Babai i Vuçiçit është shqiptari Fahri Musliu
Një portal kroat citon autorët që thonë se familja Vuçiç ka qenë me ustashë dhe katolike gjatë Luftës së Dytë Botërore
Duke cituar një libër për Hagën nga radikali serb Ljubisa Petkovic, portal kroat www.dnevno.hr shkruan se asnjë prej familjes Vucic nuk është vrarë në Jasenovac.
“Kam një document të datës 19 shtator, 1941, i cili tregon se ata identifikoheshin si familje katolike. Familjet Lukic, Praljak dhe Vucic u kthyen nga ortodoksë në katolikë Roman Catholicism në 1941. Kreu i fisit ishte ishte Andjelko Vucic, gjyshi i kryeministrit të sotëm serb Aleksandar Vucic”.
Ai pastaj tregon për lidhjet sipas tij të familjes Vuçiç me ustashët kroatë gjë që u siguroi që të mos kishin problem gjatë Luftës.
Sipas tij, xhaxhai i Vuçiçit Branko u martua me vajzën e një familjeje të famshme ustashe, Tomas.
Këto sipas autorit bien në kundërshtim me deklaratat e Vuçiçit se 20 anëtarë të familjes së tij janë vrarë nga ustashët në Jasenovac.
Shkrimi thotë se gjyshi i Vuçiçit u vra në Banja Luka se po merrej me kontrabandë dhe se ishte gjithnjë në borxhe dhe jo për arsye politike e etnike.
Një pjesë e radikalëve sigurisht nuk ia fal Vuçiçit ndryshimin në vijën e tij politike. Mirëpo këto ndryshime e kanë bërë që sot të jetë kryeministër dhe jo në Hagë.
Në Serbi, radikalë që nuk arrijnë ta besojnë që ish-njeriu i Sheshejlit pranoi marrëveshjen me Kosovën, kanë ngritur teorinë se Vuçiç është homseksual dhe se në Bruksel i kanë bërë shantazh duke i treguar videot që kanë në dorë, në situata komprometuese mes tij dhe nënkryetarit të Partisë Demokratike të Serbisë, Miodrag Rakic.
Këto janë shkruar në Beograd nga gazetari Milovan Bërkic dhe ndërsa nuk dihet nëse Vuçiç është vërtet nën shtantazh, ajo që nuk diskutohet është se vetë Bërkiç është një idiot i klasit të parë.
“Pas lajmeve se xhaxhai i tij ishte ustash, në mediat serbe u tha po ashtu se babai i tij është shqiptari Fahri Musliu, i cili ka punuar në RTS me nënën e Vucicit. Madje, raportohet se shërbimet sekrete kanë dëshmi se Vucici, babait të tij Fahriut, ia dha besën se Kosovën do ta ndajë nga Serbia dhe se Kosova do të jetë e pavarur.
P
ër këtë është deklaruar edhe Vucici më parë, kur ka thënë se po detyrohet të detyrojë gjithçka, “se babai im është Fahri Musliu ose Fadil Muriqi, apo nuk e di se si quhet”, shkruhet nga portal kroat.
Sipas këtyre burime të Beogradit janë të regjistruara nga shërbimet sekrete perëndimore të dhënat se Aleksander Vuçiç i ka dhënë fjalën ‘babait’ të tij Fahri Musliut se si lider ai do të sigurojë që Kosova të ndahet nga Serbia dhe që Serbia të pozicionohet në favor të pavarësisë së Kosovës.
3
Gazetari i përfolur Musliu:
E vërteta për atësinë e Vuçiçit
Takim në vjeshtën e 1994-s
Një paradite të ngrohtë vjeshte tiranase njëzet vjet më parë, bashkë me Fahri Musliun pija kafe në një nga kafenetë më luksoze të asaj kohe në Tiranë, pikërisht në zonën e Bllokut të famshëm, pranë vilës së Enver Hoxhës. Me Fahriun takohesha për herë të parë, por njihesha përpara e kishim biseduar shumë herë në telefon me të.
Të dy punonim për Zërin e Amerikës, ai transmetonte nga Beogradi, ndërsa unë nga Tirana. Ai kishte ardhur në Tiranë dhe ndonëse takoheshim për herë të parë, biseda ishte tejet e përzemërt, sikur të ishim takuar mijëra herë së toku. Më ka ngelur në mendje ai takim pasi edhe u ‘grindëm’ me njëri-tjetrin.
Fahriu ishte një gazetar me shumë përvojë dhe unë e admiroja për guximin që tregonte duke transmetuar nga Beogradi, pra nga aty ku buronte gjithë ajo urrejtje antishqiptare. Mirëpo ndërkaq, ai në atë takim me mua ishte tejet kritik edhe me shumë zhvillime të Tiranës. Ishte koha kur president i vendit ishte Sali Berisha dhe ai, pra Fahriu, nuk ishte aspak dakord me ato që ndodhnin në Tiranë, me një dhunë de fakto mbi mediat, ndaj ish-të përndjekurve politikë dhe ish-pronarëve, me qëndrimin jo luajal ndaj opozitës etj.
Unë përpiqesha të argumentoja ato që ndodhnin me faktin se sapo kishim dalë nga diktatura, mund të kishte të meta, por këto ishin kalimtare, nuk kishim përvojë etj., etj. Jo, jo, më ndërpriste Fahriu, nuk është kështu. Demokracia ose është, ose nuk është… Ai e donte demokracinë, e njihte atë më mirë se unë, por mbi të gjitha donte kombin e tij shqiptar dhe dëshironte me gjithë zemër prosperitetin e këtij kombi. Po prosperiteti nuk vjen me dhunë, me barbari, me shkelje të të drejtave të njeriut. Boll kena vuejtur!, thoshte Fahriu dhe ngrinte zërin instinktivisht. Ndonjë që mund të na ketë dëgjuar duke biseduar në atë kafene gjatë asaj kohe, ndoshta ka pandehur se ne po grindeshim.
Dhe kështu u ndamë atë ditë, por fjalët e këtij kolegu më kanë jehuar në vesh për shumë e shumë vite. Dhe gjithnjë i kam dhënë të drejtë Fahriut për ato mendime që më shfaqi atëherë. Më pas erdhi masakra e zgjedhjeve të përgjithshme të vitit 1996, erdhi viti i zi ’97… Fahriu kishte pasur të drejtë! Po ku ta gjeja sërish Fahriun për të diskutuar? Ai në Beograd dhe unë në Tiranë vijuam punën, por nuk jemi takuar më pas sërish për të vazhduar bisedën mbi atë temë…
Vazhdim virtual i një bisede pas 20 vjetësh
Rasti e solli të takohem virtualisht me Fahri Musliun ditët e fundit.
Ndodhi ajo që ndodhi në Beograd më 14 tetor gjatë një ndeshjeje futbolli midis Serbisë dhe Shqipërisë dhe që tashmë e njeh gjithë bota. Një dhunë mesjetare në atë stadium ishte e paimagjinueshme për Europën e shekullit të 21-të. Ishte shpërthimi i një urrejtjeje kundër shqiptarëve, një urrejtje e akumuluar për shumë e shumë vite dhe që duket se nuk fashitet kurrë në shpirtin e serbëve. Ka më shumë se një javë që jo vetëm në Shqipëri e Serbi, kjo ngjarje është kryetemë që dominon edhe politikën, por edhe në shkallë evropiane, pasi ato pamje të tmerrshme në stadiumin ‘Partizani’ të Beogradit kanë bërë xhiron e botës.
Dhe pikërisht këtu fillon çudia! Serbët që nga njeriu më i thjeshtë e deri te presidenti i vendit po përpiqen me të gjitha mënyrat të fajësojnë shqiptarët. Për dronin që u shfaq mbi stadium me simbolet tona kombëtare, për dhunën në fushën e blertë, madje dhe për thirrjet ‘Vritini shqiptarët’ që ata thonë se nuk i kanë dëgjuar! Gjithë qëllimi duket se është të bëhen bashkëfajtorë xhelati dhe viktima…
Dhe kështu u sajua historia e Aleksandër Vuçiçit. Një portal kroat shkruajti se “Kryeministri i Serbisë Aleksandar Vuçiç, ka prejardhje shqiptare nga babai. Kështu shkruan një portal kroat, i cili thekson se babai biologjik i shefit të qeverisë serbe, është gazetari shqiptar Fahri Musliu”.
Këtë lajm e transmetuan mediat shqiptare, në Shqipëri e Kosovë, natyrisht dhe mediat serbe. Ishte një lajm që ra si rrufe dhe trazoi edhe më keq situatën ballkanike që edhe pa kësi lloj haberesh nuk është kurrë e qetë. Kjo ndodhi pak ditë para një vizite të paralajmëruar të kryeministrit shqiptar Edi Rama në Serbi.
I shkrova pardje Fahriut dhe bëmë një bisedë të gjatë për këtë temë. I kërkova madje dhe një intervistë kolegut tim të vjetër, por ai pa më refuzuar, me elegancë më la të nënkuptoja se gazetarët nuk ka pse të intervistojnë gazetarët dhe se nuk duhet kurrsesi të bien në kurthin e mashtrimeve dhe shpifjeve keqdashëse.
Fahri Musliu
Fahri Musliu akuzon dhe padit
Ja si m’u përgjigj Fahri Musliu:
“Faleminderit Xhevdet dhe e kam vështirë të të refuzoj ty, ama kam vendosur të mos prononcohem sepse me këto shkrime shpifëse, të pabaza, denigruese e linçuese do të merren organet e hetuesisë e gjyqësisë. Sepse portalet kosovare, me kërkesë të pjesëtarëve të SHIK-ut famëkeq të Kosovës e botojnë pa distancim tekstin e një portali të diskutueshëm tepër ekstremist të Zagrebit, që ka pas për qëllim ta njollosë Vuçiçin.
Sepse tani gazetarët nuk merren me të vërteta, por me thashetheme dhe pa e verifikuar burimin e pa hulumtuar si duhet. Vuçiç është i lindur në mars të vitit 1970, kurse unë në studime në Beograd kam shkuar në tetor të vitit 1972 dhe për këto gjëra ekzistojnë faktet.
A thua mos ka ëndërruar mua nëna e Vuçiçit, që ka qenë një gazetare dhe kolege imja e shkëlqyeshme që nga viti 1985 kur edhe e kemi përcjellë bashkë punimet e Kuvendit të Jugosllavisë e Serbisë me qindra gazetarë të tjerë nga e mbarë Jugosllavia? Ajo si korrespondente e Tv të Novi Sadit të Vojvodinës, e unë si korrespondent i Rilindjes. Dhe vetëm kjo është e vërteta në pika të shkurtra”.
Në vijim të bisedës me Fahriun, ai shtoi se:
“Pra me atë (nënën e Vuçiçit) njihem si kolegë, me respekt reciprok si me shumë kolege e kolegë të tjerë dhe asgjë tjetër. Madje që nga mesi i viteve të 90-ta kur ekzistonte Jugosllavia e cunguar, kam pushuar së shkuari shpesh në Kuvend dhe kur shkoja, atë rrallë e kam parë, kurse që nga viti 1997 s’e kam takuar fare”.
Po unë pikërisht këtë doja të konfirmoja nga Fahriu dhe ai ma shprehu këtë. Dje foli vajza e Fahriut, Valbona Musliu, e cila punon si gazetare prej 15 vitesh dhe i hodhi poshtë të gjitha shpifjet kundër babait të saj, duke mos munguar të kritikojë edhe cilësinë e dobët të gazetarisë së sotme.
Por unë doja të shtoja këtu dhe reagimin që ka bërë edhe e bija e Ukshin Hotit të famshëm, politologut dhe atdhetarit të madh që e syrgjynosën dhe e zhdukën serbët para më shumë se 15 vjetësh. Erleta Ukshin Hoti, shkruante pikërisht kështu:
“Kur vjen puna tek portalet, mbase mundohem t’i kuptoj se shkruajnë për të përfituar. Po, kur RTK si Medium Publik ofron fakte se Vuçiçi na qenka djali i Fahri Musliut, duke marrë si burim zyrtar të informacionit Wikipedia-n, kjo është e patolerueshme.
Ore injorantë, a e dini se nuk jeni PORTAL, por jeni INSTITUCION PUBLIK? A jeni të vetëdijshëm që në Wikipedia çdo njeri mund t’i ndërrojë informatat? A do të mbushet mend ndonjëherë pushteti dhe populli t’i tregojë këtij Menaxhmenti të degjeneruar përmes jo profesionistëve që i ka punësuar, se nuk e kanë vendin në Institucione Publike, por… mbase në Wikipedia, në mënyrë që të tallemi me ta!”
Pse gjithë kjo zhurmë?
Më shkruan përsëri Fahri Musliu:
“Xhevdet, për këto shkrime nuk fajësoj portalin kroat që e ka botuar tekstin ku përmendem unë, por jam i zemëruar dhe indinjuar me faktin se përse ky tekst pjesërisht u publikua pas gati një muaji në portalin Gazeta Express e pastaj edhe gati në të gjithë portalet e tjera përfshirë edhe RTK për të cilin kam punuar tetë vjet rresht, pa bërë asnjë verifikim apo pa mbledhur fakte të nevojshme siç e kërkon profesioni.
Shtrohet pyetja: Kush ishte iniciuesi, apo porositësi i publikimit të këtij teksti dhe për çfarë qëllimesh bëhet një linçim i orkestruar disaditor, denigrim dhe njollosje e fyerje ndaj personalitetit tim njerëzor e profesional dhe ndaj familjes time? Tek e fundit, unë nuk jam politikan i kalibrit të lartë e as që jam politikan, por një person publik e tash gazetar i paangazhuar në pension.
Më mbetet të ju “falënderohem” kolegëve nga këto mediume në Kosovë e Shqipëri për angazhimin aq të madh që sa më shumë të më poshtërojnë. Por po ju them atyre dhe tjerëve, se unë do të vazhdoj të jetojë me shkëlqimin e njeriut, i cili gjatë gjithë jetës ka punuar me përkushtim e dinjitet të madh dhe me kode të rrepta njerëzore e profesionale, për çka gjithë këtë e kam arritur falë ndihmës dhe mirëkuptimit të madh të familjes time, në radhë të parë katër gocave: Linditës, Valbonës, Albërijes dhe Artës”.
OPINION I KËSHILLIT TË MEDIAVE TË SHKRUARA TË KOSOVËS NDAJ ANKESËS SË Z. FAHRI MUSLIU, GAZETAR NË PENSION, KUNDËR MEDIAVE SI NË VIJIM: GAZETAEXPRESS, SI DHE PORTALEVE TË TRIBUNA, BOTA SOT, GAZETA BLIC
8 dhjetor 2014
Këshilli i Mediave të Shkruara të Kosovës, në mbledhjen e tij të mbajtur më 12 nëntor 2014, shqyrtoi ankesën e z.Fahri Musliu, gazetar në pension, kundër mediave si në vijim: gazetaexpress, si dhe portaleve të Tribuna, Bota Sot, gazeta blic.com, telegrafi.com dhe indeksonline, të cilat ripublikuan pjesë të një shkrimi nga portali kroat “Dnevno.hr” me titull “A është Aleksander Vuçiç djali i Fahri Musliut” dhe nxori këtë
O P I N I O N
KMShK, në mbledhjen e tij të mbajtur me 12 nëntor 2014, shqyrtoi ankesën e Fahri Musliut kundër mediave si në vijim: gazetaexpress, si dhe portaleve të Tribuna, Bota Sot, gazeta blic.com, telegrafi.com dhe indeksonline
të cilat gjithashtu, pastaj ripublikuan pjesë të një shkrimi nga portali kroat “Dnevno.hr”.
të cilat gjithashtu, pastaj ripublikuan pjesë të një shkrimi nga portali kroat “Dnevno.hr”.
Ankesa mbështetet mbi faktin se më 18 tetor 2014, gazeta Express si dhe portalet të tjera duke transmetuar pjesë të një artikulli të publikuar në portalin kroat “Dnevno.hr” me titull “Babai i Vuçiçit është shqiptar, ndërsa daja – ustash” ripublikoi pjesë nga ai artikull, me titull me pikëpytje ku përmendej emri i Fahri Musliut “A është Aleksander Vuçiç djali i Fahri Musliut?”
Meqë KMShK merret vetëm me mediat e shkruara dhe portalet në territorin e Kosovës, ai në këtë rast u kufizua vetëm në këto.
Ankuesi mendon se publikimi i këtyre shkrimeve që ka burmimin në portalin e përmendur kroat është me shpifje, trillime e spekulime dhe pa bërë verifikimin e informatës burimore, ndonëse nuk mohon burimin e shkrimit nga media kroate, dnevno.hr.
KMShK, në mbledhjen e bordit të tij vlerësoi se mediat kanë të drejtë të përcjellin pjesë nga mediat tjera duke e cituar burimin, siç ka ngjarë edhe në rastin konkret, mirëpo duhet edhe vetë të gjurmojnë në mënyrë që të verifikohet informata dhe të arrihet deri te e vërteta sipas mundësive të gazetarisë së mirë.
Për më tepër, Gazeta Express ka publikuar disa prononcime të z. Fahri Musliut dhënë mediave të ndryshme për rastin konkret, kryesisht nga jashtë Kosovës, ku ankuesi mohon të jetë babai i Vuçiçit, si dhe në disa gazeta dhe portale tjera janë botuar reagimet e familjarëve dhe miqëve të tij, të cilët mohojnë ndonjë lidhje gjaku midis Fahri Musliut dhe Aleksandër Vuçiçit.
KMShK i jep vërejtje mediave të përmendura se edhe pse shkrimet kanë mbështetje në një burim të identifikueshëm, këto portale duke vendosur që të ripublikojnë shkrimin për këtë çështje, është dashur të sigurojnë më shumë respekt për të vërtetën faktike dhe për të drejtën që publiku të dijë të vërtetën, si dhe duke marrë parasysh dinjitetin e njeriut dhe të familjes.
Gazeta Start - Kush është Aleksandar Vuçiç
http://www.gazetastart.com/kush-eshte-aleksandar-vucic_21041.htmlПрави биолошки отац Александра Вучића је шиптарски новинар Фахри Муслиу
http://www.vaseljenska.com/vesti/pravi-bioloski-otac-aleksandra-vucica-je-siptarski-novinar-fahri-musliu/
VUČIĆI – PORODIČNA SAGA S PEVANJEM I PUCANJEM
Sve srećne porodice liče jedna na drugu, svaka poremećena liči na Vučićevu.
Danas, kad su na vrhu, sve im izgleda idilično. Familija Vučić ima apsolutnu vlast, neograničenu moć i isti takav apetit. Otac i dva sina upravljaju sudbinom svih građana, po svojoj volji raspolažu državnim budžetom, kontrolišu medije, zloupotrebljavaju policiju i pravosuđe za progon političkih protivnika i zaštitu svojih sponzora, strahom i nasiljem celu Srbiju drže u vanrednom stanju. Sve je njihovo, sve im se može.
Za uspon „klana Vučić“ najzaslužniji je, naravno, porodični alfa-mužjak Aleksandar. Sve što sada poseduju, stvoreno je njegovim lažima i prevarama. Kvadratura njihovih stanova i kuća tek je malo manja od kvadrature grobova dece ubijene NATO bombama, koje je Alek don Vučić prizivao, braneći sveto srpsko Kosovo. Svaki put kad sednu u neku limuzinu, svoju ili državnu, pod rotacionim svetlima priviđaju im se senke izbeglica koje na traktorima beže sa svojih vekovnih ognjišta. Tajkune, kojima prete hapšenjem ako ne budu kooperativni, postrojavaju kao nekada četničke odrede koje je mladi radikalski jurišnik upućivao na zapadnu granicu od Karlobaga do Virovitice. Svaki njihov bankovni račun podvučen je krvavim tragom Alekovih ratnih avantura, kojima je unesrećio sve narode bivše Jugoslavije, Srbe najviše i najteže.
Kroz sve to vreme, uništavajući tuđe porodice, Alek je svoju uzdizao u nebesa. Svakoga ko bi kritikovao bilo koji njegov politički potez optuživao je da mu napada porodicu, vređa roditelje, brata, a posebno ženu i decu. Bez ikakvih moralnih dilema satanizovao je porodice svih političkih protivnika, od Ćuruvije do Šešelja, a istovremeno se, lažima i najprimitivnijom patetikom, skrivao iza Danila i Milice. U „Vučićevom rečniku“, mojoj prvoj knjizi o njemu, napisao sam da, pored Šešelja, mrzi još sam dve osobe: suprugu Kseniju i mene. Gostujući na B92 Vučić je sat i po kukao kako sam mu time „žestoko izvređao porodicu“. Tekst o Vučićevim mladim stranačkim saradnicima i njihovim pikantnim sklonostima, koji je ilustrovan, između ostalog, fotografijama iz njegovog kabineta na kojima je bio i prestolonaslednik Danilo, diktator je patološki predstavio kao tvrdnju da ima „homoseksualni incestuidni odnos sa sinom“. Konzilijum psihologa ne bi uspeo da utvrdi kako je došao do tog zaključka, ali nema veze, njemu se, iz nekog bolesnog razloga, svidelo da tako kleveće medije koje nema pod kontrolom.
Najprljavijim lažima branio je porodičnu čast i ugled. A, ima i šta da brani. Iza propagandnih oblandi kojima dve decenije puni medije krije se odličan sinopsis španske serije. Kao da je Kasandrina bliznakinja, kod Aleka ima svega: iznuđenih brakova, vanbračne dece, tajnih razvoda i venčanja, švalerskih avantura, porodičnih konflikata, pa čak i iskrenih, toplih emocija.
Danas, kad su na vrhu, sve im izgleda idilično. Familija Vučić ima apsolutnu vlast, neograničenu moć i isti takav apetit. Otac i dva sina upravljaju sudbinom svih građana, po svojoj volji raspolažu državnim budžetom, kontrolišu medije, zloupotrebljavaju policiju i pravosuđe za progon političkih protivnika i zaštitu svojih sponzora, strahom i nasiljem celu Srbiju drže u vanrednom stanju. Sve je njihovo, sve im se može.
Za uspon „klana Vučić“ najzaslužniji je, naravno, porodični alfa-mužjak Aleksandar. Sve što sada poseduju, stvoreno je njegovim lažima i prevarama. Kvadratura njihovih stanova i kuća tek je malo manja od kvadrature grobova dece ubijene NATO bombama, koje je Alek don Vučić prizivao, braneći sveto srpsko Kosovo. Svaki put kad sednu u neku limuzinu, svoju ili državnu, pod rotacionim svetlima priviđaju im se senke izbeglica koje na traktorima beže sa svojih vekovnih ognjišta. Tajkune, kojima prete hapšenjem ako ne budu kooperativni, postrojavaju kao nekada četničke odrede koje je mladi radikalski jurišnik upućivao na zapadnu granicu od Karlobaga do Virovitice. Svaki njihov bankovni račun podvučen je krvavim tragom Alekovih ratnih avantura, kojima je unesrećio sve narode bivše Jugoslavije, Srbe najviše i najteže.
Kroz sve to vreme, uništavajući tuđe porodice, Alek je svoju uzdizao u nebesa. Svakoga ko bi kritikovao bilo koji njegov politički potez optuživao je da mu napada porodicu, vređa roditelje, brata, a posebno ženu i decu. Bez ikakvih moralnih dilema satanizovao je porodice svih političkih protivnika, od Ćuruvije do Šešelja, a istovremeno se, lažima i najprimitivnijom patetikom, skrivao iza Danila i Milice. U „Vučićevom rečniku“, mojoj prvoj knjizi o njemu, napisao sam da, pored Šešelja, mrzi još sam dve osobe: suprugu Kseniju i mene. Gostujući na B92 Vučić je sat i po kukao kako sam mu time „žestoko izvređao porodicu“. Tekst o Vučićevim mladim stranačkim saradnicima i njihovim pikantnim sklonostima, koji je ilustrovan, između ostalog, fotografijama iz njegovog kabineta na kojima je bio i prestolonaslednik Danilo, diktator je patološki predstavio kao tvrdnju da ima „homoseksualni incestuidni odnos sa sinom“. Konzilijum psihologa ne bi uspeo da utvrdi kako je došao do tog zaključka, ali nema veze, njemu se, iz nekog bolesnog razloga, svidelo da tako kleveće medije koje nema pod kontrolom.
Najprljavijim lažima branio je porodičnu čast i ugled. A, ima i šta da brani. Iza propagandnih oblandi kojima dve decenije puni medije krije se odličan sinopsis španske serije. Kao da je Kasandrina bliznakinja, kod Aleka ima svega: iznuđenih brakova, vanbračne dece, tajnih razvoda i venčanja, švalerskih avantura, porodičnih konflikata, pa čak i iskrenih, toplih emocija.
Sumnjivo poreklo
Saga o Vučićima počinje u Čipuljiću, selu pored Bugojna. Tokom Drugog svetskog rata ustaše su izvršile pokolj nad Vučićima, više od 20 članova familije ubijeno je u Jasenovcu. Krajem 2008, u svojoj prvoj poseti Hrvatskoj otkako je postao naprednjak, Vučić se pred kamerama HTV-a čudio što na spisku stradalih u Jasenovcu nema nijednog imena njegovih rođaka. Pogrom je preživela samo njegova baka, koja je, trudna, pobegla u Srbiju, gde je rodila Anđelka. Tu tragičnu priču Alek ponavlja dve decenije, samo s malim varijacijama. Ponekad pomene kako mu je otac rođen u Beogradu, nekad u Vojvodini, a najčešće u vagonu.
Možda u njegovim rečima ima i istine, iako je Ljubiša Petković, bivši potpredsednik Srpske radikalne stranke i dugogodišnji poslanik, u knjizi „Haške muke“ objavio bitno drugačije činjenice o sudbini porodice Vučić.
– Niko iz porodice Vučić nije stradao u Jasenovcu. Posedujem dokument od 19. rujna (septembar) 1941. iz koga se vidi da su se Vučići izjašnjavali kao rimokatolička obitelj (porodica). Porodice Kadijević, Lukić, Praljak i Vučić prešle su iz pravoslavne u rimokatoličku veru septembra 1941. Glava porodice je bio Anđelko Vučić, Aleksandrov deda. O Anđelkovoj supruzi nemam mnogo podataka, budući da je u relativno kratkom roku nakon pristupanja rimokatoličkoj veri, napustila Bugojno i preselila se u Vojvodinu, u Kikindu, gde se i rodio otac Aleksandra Vučića, Anđelko Vučić. Anđelko stariji imao je četvoro dece. Najstariji sin Antonije imao je nadimak Braco, drugi po starosti bio je Kojo, a najmlađi Anđelko. Uz tri sina imao je i ćerku čije ime nisam uspeo da saznam. Stari Anđelko je bio jedina žrtva Vučića u Drugom svetskom ratu, ali ni on nije stradao od ustaša. Naime, deda Aleksandra Vučića preminuo je od zadobijenih povreda posle jedne kafanske tuče u Banja Luci. On se bavio trgovinom, odnosno švercom. Pošto je bio u stalnim dugovima, osnovano se sumnja da je u pitanju osveta za nenaplaćena potraživanja. Po njemu je dato ime njegovom najmlađem sinu, odnosno ocu Aleksandra Vučića. Antonije-Braco Vučić umro je u Beogradu 1991. godine od posledica čira. Drugi Aleksandrov stric, Kojo, umro je u Bugojnu od posledica alkoholizma. Aleksandrova tetka je takođe preminula krajem osamdesetih godina prirodnom smrću. Zato na spomen-ploči u Jasenovcu nema nijednog Vučića. Naravno da ih nema kada se dobro zna da je porodica Vučić promenila veru za večeru i da su svi preživeli Drugi svetski rat. A kako i ne bi kada je porodica Vučić bila tesno povezana sa ustaškom organizacijom. Aleksandrov stric Braco bio je oženjen ćerkom iz poznate ustaške porodice Tomas. Ljubo Tomas je jedan od najozloglašenijih ustaša, isticao se nezapamćenim zverstvima nad srpskim narodom. Braco ima dvoje dece, ćerku i sina Sinišu, koji je po struci stomatolog, ali i vlasnik jednog kafića. I drugi stric Aleksandra Vučića ima dvoje dece, sina Rajka i ćerku Dobrinku – naveo je Petković, koji je u svojoj knjizi objavio i faksimil s potpisom fratra Mije Filipovića, koji je izjavio da su Vučići 1941. prihvatili rimokatoličku veru.
Lično, baš me briga za verska, seksualna, ideološka i druga uverenja Aleksandra Vučića, to je njegova privatna stvar. Ipak, priznajem da me ne bi iznenadilo kad bi Petkovićeva priča bila istinita. Uostalom, Vučić je na najkonkretniji način, transformacijom iz veslikosrpskog radikalskog viteza u evro-atlantskog fanatika, dokazao sklonost ka izdaji.
– Niko iz porodice Vučić nije stradao u Jasenovcu. Posedujem dokument od 19. rujna (septembar) 1941. iz koga se vidi da su se Vučići izjašnjavali kao rimokatolička obitelj (porodica). Porodice Kadijević, Lukić, Praljak i Vučić prešle su iz pravoslavne u rimokatoličku veru septembra 1941. Glava porodice je bio Anđelko Vučić, Aleksandrov deda. O Anđelkovoj supruzi nemam mnogo podataka, budući da je u relativno kratkom roku nakon pristupanja rimokatoličkoj veri, napustila Bugojno i preselila se u Vojvodinu, u Kikindu, gde se i rodio otac Aleksandra Vučića, Anđelko Vučić. Anđelko stariji imao je četvoro dece. Najstariji sin Antonije imao je nadimak Braco, drugi po starosti bio je Kojo, a najmlađi Anđelko. Uz tri sina imao je i ćerku čije ime nisam uspeo da saznam. Stari Anđelko je bio jedina žrtva Vučića u Drugom svetskom ratu, ali ni on nije stradao od ustaša. Naime, deda Aleksandra Vučića preminuo je od zadobijenih povreda posle jedne kafanske tuče u Banja Luci. On se bavio trgovinom, odnosno švercom. Pošto je bio u stalnim dugovima, osnovano se sumnja da je u pitanju osveta za nenaplaćena potraživanja. Po njemu je dato ime njegovom najmlađem sinu, odnosno ocu Aleksandra Vučića. Antonije-Braco Vučić umro je u Beogradu 1991. godine od posledica čira. Drugi Aleksandrov stric, Kojo, umro je u Bugojnu od posledica alkoholizma. Aleksandrova tetka je takođe preminula krajem osamdesetih godina prirodnom smrću. Zato na spomen-ploči u Jasenovcu nema nijednog Vučića. Naravno da ih nema kada se dobro zna da je porodica Vučić promenila veru za večeru i da su svi preživeli Drugi svetski rat. A kako i ne bi kada je porodica Vučić bila tesno povezana sa ustaškom organizacijom. Aleksandrov stric Braco bio je oženjen ćerkom iz poznate ustaške porodice Tomas. Ljubo Tomas je jedan od najozloglašenijih ustaša, isticao se nezapamćenim zverstvima nad srpskim narodom. Braco ima dvoje dece, ćerku i sina Sinišu, koji je po struci stomatolog, ali i vlasnik jednog kafića. I drugi stric Aleksandra Vučića ima dvoje dece, sina Rajka i ćerku Dobrinku – naveo je Petković, koji je u svojoj knjizi objavio i faksimil s potpisom fratra Mije Filipovića, koji je izjavio da su Vučići 1941. prihvatili rimokatoličku veru.
Lično, baš me briga za verska, seksualna, ideološka i druga uverenja Aleksandra Vučića, to je njegova privatna stvar. Ipak, priznajem da me ne bi iznenadilo kad bi Petkovićeva priča bila istinita. Uostalom, Vučić je na najkonkretniji način, transformacijom iz veslikosrpskog radikalskog viteza u evro-atlantskog fanatika, dokazao sklonost ka izdaji.
Tata, mama i Fahrija
Anđelko i Angelina Vučić, Alekovi roditelji, verujem, nisu krivi što je on ovakav. Radikali, ovo malo njih što je ostalo verno Šešelju, danas o Anđelku, zvanom Bata, iznose mnogo tračeva. Kažu da je uvek bio alav, da je na sitno ali često koristio prednosti sinovljeve pozicije. Ne verujem. U nekoliko naših susreta, Bata je ostavio vrlo pozitivan utisak. Tih i nenametljiv, ali vrlo oprezan i ozbiljan. Nikada se nije suprotstavljao Alekovim agresivnim postupcima i stavovima, ali nije ih ni doživljavao kao aksiome. Jednom prilikom, pred desetak saradnika, Aleksandar mi je detaljno opisivao kako je Darko Lilić, sin bivšeg predsednika Jugoslavije, pucao u nekog dečaka samo zato što je nosio Zvezdin dres. Dok je Alek gromoglasno vapio za osvetom, makar medijskom, Bata je ćutao. Javio mi se čim sam napustio sastanak. Pozvao me i rekao da se ne zalećem s pisanjem teksta, nije sve baš tako kako je Alek tvrdio. Tim gestom uverio me da je korektan čovek i, još važnije, da zna ko je i kakav mu je sin.
S Angelinom, izuzev pozdrava, nikada ni reč nisam razmenio. Uvek je bila odmerena, otmena i, sa svojih skoro dva metra, potpuno nevidljiva. Naravno, i nju je Vučić zloupotrebljavao u propagandne svrhe. U vreme bombardovanja, kad je u zgradi RTS-a ubijeno 16 radnika, kao tadašnji ministar protiv informisanja, Vučić je NATO zlikovce optužio da su hteli da mu ubiju mamu. U jednoj od njegovih verzija tog događaja, Angelina je, kao iskusni skupštinski izveštač državne televizije, te noći bila dežurna. Imala je sreće, zgradu u Aberdarevoj napustila je pola sata pre udara rakete. Kao novinar RTS-a, u to vreme Angelina nije dobila vizu za odlazak u Nemačku, pa je njen sin i to srpskoj javnosti prikazivao kao napad na porodicu Vučić, na Zapadu ozloglašenu zbog beskompromisne odbrane kosovske kolevke srpstva.
Vučići nisu odbranili Kosovo, ali uspeli su da oslobode nekoliko stotina dobro parketiranog stambenog prostora u Beogradu. Aleksandar je od vlade, neposredno pred bombardovanje, dobio stan u Ju biznis centru, a tata i mama su nekom čudnom transakcijom uspeli da prodaju stančić u bloku 45 i, za iste pare, kupe nekoliko puta skuplju stančugu na Vračaru. Rat se, očigledno, herojskom klanu Vučić mnogo više isplatio nego nesrećnicima koji su pobijeni, obogaljeni ili rasterani s Kosova.
Vučići, posebno Angelina, imaju još jednu vezu s Kosovom. Odnosno, s Fahrijom Muslijuom, njenim bivšim kolegom s Televizije Beograd. O toj temi čitaoci Tabloida znaju više od mene, ja sam video samo njegove fotografije i, moram priznati, zaista liči na Aleka.
S Angelinom, izuzev pozdrava, nikada ni reč nisam razmenio. Uvek je bila odmerena, otmena i, sa svojih skoro dva metra, potpuno nevidljiva. Naravno, i nju je Vučić zloupotrebljavao u propagandne svrhe. U vreme bombardovanja, kad je u zgradi RTS-a ubijeno 16 radnika, kao tadašnji ministar protiv informisanja, Vučić je NATO zlikovce optužio da su hteli da mu ubiju mamu. U jednoj od njegovih verzija tog događaja, Angelina je, kao iskusni skupštinski izveštač državne televizije, te noći bila dežurna. Imala je sreće, zgradu u Aberdarevoj napustila je pola sata pre udara rakete. Kao novinar RTS-a, u to vreme Angelina nije dobila vizu za odlazak u Nemačku, pa je njen sin i to srpskoj javnosti prikazivao kao napad na porodicu Vučić, na Zapadu ozloglašenu zbog beskompromisne odbrane kosovske kolevke srpstva.
Vučići nisu odbranili Kosovo, ali uspeli su da oslobode nekoliko stotina dobro parketiranog stambenog prostora u Beogradu. Aleksandar je od vlade, neposredno pred bombardovanje, dobio stan u Ju biznis centru, a tata i mama su nekom čudnom transakcijom uspeli da prodaju stančić u bloku 45 i, za iste pare, kupe nekoliko puta skuplju stančugu na Vračaru. Rat se, očigledno, herojskom klanu Vučić mnogo više isplatio nego nesrećnicima koji su pobijeni, obogaljeni ili rasterani s Kosova.
Vučići, posebno Angelina, imaju još jednu vezu s Kosovom. Odnosno, s Fahrijom Muslijuom, njenim bivšim kolegom s Televizije Beograd. O toj temi čitaoci Tabloida znaju više od mene, ja sam video samo njegove fotografije i, moram priznati, zaista liči na Aleka.
Doduše, kako čujem, i Bata sve više liči na svog sina. Iz senke, daleko od medija, utiče na sve političke odluke, izbor i smenu ministara, direktora i Alekovih saradnika. Zli jezici tvrde da Anđelko kadrira u državnim institucijama, često i bez znanja svog sina. Navodno, na mesto predsednika nadzornog odbora u jednoj moćnoj banci, na tatin zahtev, postavljen je Zlatan Peručić. Njihovo prijateljstvo – Batino i Zlatanovo – nastalo je još u vreme crno-crvene koalicije. Prema nekim informacijama, Bata i Angelina su se uselili u Peručićev stan na Vračaru. Još tada beogradskom čaršijom su krenule glasine da su Vučići stan kupili po izuzetno povoljnoj ceni, ali i da im je slobista, tadašnji gospodar Beobanke, dao kredit pod uslovima koje nisu mogli da odbiju. Kako god bilo, alfa-Vučić Alek nije oduševljen ovim potezom tate Bate, ali ćuti zarad mira u kući.
Da Bata nije dobroćudan i naivan kao što ja verujem tvrdio mi je i Momir Maks Malović, zet prepoštenih Vučića. Posle nekoliko godina sudskih i fizičkih sukoba s bivšim košarkašem Željkom Rebračom oko stana u Somboru, Malović je zatražio pomoć Aleksandra Vučića. Nadao se, ne iz političkih nego iz familijarnih razloga, pošto je Momirova supruga Nataša Aleksandrova sestra od tetke. Naravno, Vučić je obećavao i strpljivo čekao da se problem reši sam od sebe. Na kraju, kad je policija intervenisala kako bi izbacila Maloviće iz stana, Nataša se polila benzinom i pretila samospaljivanjem.
„Pravda“ je detaljno pratila ta dešavanja. Dok je drama trajala, pitao sam Vučića zašto ništa nije uradio kako bi se izbegla tragedija, dobio sam odlučan odgovor:
– Ko jebe Natašu, zašto se udala za kriminalca!
Ni Malović nije bio iznenađen Vučićevim lažima. Ispričao mi je kako je Natašina majka, koja je živela u Čipuljiću, ostala bez ogreva, pa je pitala brata Batu da li može da poseče dva-tri stabla iz njegove šume, samo da se ne smrzne. Bata, već smrznutog srca, nije dozvolio sestri da takne nijednu njegovu bukvu.
Ne znam da li u toj priči ima istine, ali tvrdim da su Vučići galantni isključivo s tuđom imovinom.
Braća po materi
Ne sumnjam da su Bata i Angelina imali dobre namere, kojima su popločili Alekov put do moći i para. Nije im bilo lako. Aleksandra su dobili 1970, a tri godine kasnije i Andreja. Bata je radio u Narodnoj banci Jugoslavije, Angelina na TVB. Sa solidnim primanjima mogli su da sinovima omoguće bezbrižno detinjstvo. Odrastanje u surovim novobeogradskim blokovima ulepšavali su letnjim posetama zavičaju u Bosni.
Aleksandar je bio energično dete, ali stalno su ga sputavale razne bolesti. Iskompleksiran time što je morao da nosi medicinske naočari, s jednim staklom prekrivenim gazom, nikada se nije rešio potrebe da se predstavlja jačim i čvršćim nego što jeste. Detinjstvo i momačke dane ulepšavao je mačo-pričama o teškim fizičkim izazovima. Na novobeogradskom asfaltu Alek je glumio mangupa, nasrtao na jače i starije, nekoliko puta i na svoje sadašnje mafijaško-tajkunske drugare Keku i Peconija. U Čipuljiću je kosio, mešao malter, zidao, čak je radio i kao drvoseča. Nedostajalo je samo da pojede kuvanu svinjsku glavu, pa da bude isti Tito.
Umesto svinjske, često je pričao legende o svojoj glavi.
– Dok me je majka Angelina dojila iskliznuo sam joj iz naručja i slepoočnicom udario u špic fotelje. Kažu da sam bio krvav do kolena! Sve je uhvatila panika, jer su pomislili da je sa mnom gotovo! Kao što vidite sve se završilo na najbolji način – govorio je Alek, uveren da pad na glavu nije ostavio posledice.
Problem s glavom imao je i Andrej. Prošle godine, kao potpredsednik i vatreni navijač Crvene zvezde, proslavljajući jedan koš, skočio je iz stolice i glavom udario u betonski stub. U nesvesnom stanju odneli su ga u bolnicu, lakari su ga pregledali i zaključili da je sve u redu. Za sve Vučiće, Zvezdu i vaskoliko srpstvo ispalo je dobro što je Andrej zveknuo glavu, mogao je da povredi neki vitalni organ.
Aleksandar i Andrej su vrlo emotivno upućeni jedan na drugog. Jednom vrlo dirljivom prilikom, u sitne sate, Andrej me pozvao i pitao da li sam se te večeri čuo s Alekom.
– Ne. Šta se dešava?
– Ne znam. Gostovao je na Pinku, emisija se završila pre dva sata, a on još nije uključio mobilni. To mu se nikada ne dešava – rekao je Andrej.
– Ne brini. Kakav je, nema šanse da mu se desi nešto loše…
– Pusti to… Baš sam se zabrinuo…
Naravno, bio sam u pravu, nije bilo razloga za brigu.
Alek je i Andreja upotrebljavao u svojim intrigama. U vreme puča u SRS, dok je tihovanjem ucenjivao Tomislava Nikolića da mu da više para za transfer, Alek je plasirao priču kako ga je brat odgovorio od bavljenja politikom. Šta će vrednim i čestitim Vučićima to valjanje u političkoj kaljuzi, oni mogu da se izuzetno uspešno bave bilo kojim poslom, mogu da budu marketinški stručnjaci, prevodioci, pekari, lekari, gutači vatre, sve što požele.
Aleksandar je bio energično dete, ali stalno su ga sputavale razne bolesti. Iskompleksiran time što je morao da nosi medicinske naočari, s jednim staklom prekrivenim gazom, nikada se nije rešio potrebe da se predstavlja jačim i čvršćim nego što jeste. Detinjstvo i momačke dane ulepšavao je mačo-pričama o teškim fizičkim izazovima. Na novobeogradskom asfaltu Alek je glumio mangupa, nasrtao na jače i starije, nekoliko puta i na svoje sadašnje mafijaško-tajkunske drugare Keku i Peconija. U Čipuljiću je kosio, mešao malter, zidao, čak je radio i kao drvoseča. Nedostajalo je samo da pojede kuvanu svinjsku glavu, pa da bude isti Tito.
Umesto svinjske, često je pričao legende o svojoj glavi.
– Dok me je majka Angelina dojila iskliznuo sam joj iz naručja i slepoočnicom udario u špic fotelje. Kažu da sam bio krvav do kolena! Sve je uhvatila panika, jer su pomislili da je sa mnom gotovo! Kao što vidite sve se završilo na najbolji način – govorio je Alek, uveren da pad na glavu nije ostavio posledice.
Problem s glavom imao je i Andrej. Prošle godine, kao potpredsednik i vatreni navijač Crvene zvezde, proslavljajući jedan koš, skočio je iz stolice i glavom udario u betonski stub. U nesvesnom stanju odneli su ga u bolnicu, lakari su ga pregledali i zaključili da je sve u redu. Za sve Vučiće, Zvezdu i vaskoliko srpstvo ispalo je dobro što je Andrej zveknuo glavu, mogao je da povredi neki vitalni organ.
Aleksandar i Andrej su vrlo emotivno upućeni jedan na drugog. Jednom vrlo dirljivom prilikom, u sitne sate, Andrej me pozvao i pitao da li sam se te večeri čuo s Alekom.
– Ne. Šta se dešava?
– Ne znam. Gostovao je na Pinku, emisija se završila pre dva sata, a on još nije uključio mobilni. To mu se nikada ne dešava – rekao je Andrej.
– Ne brini. Kakav je, nema šanse da mu se desi nešto loše…
– Pusti to… Baš sam se zabrinuo…
Naravno, bio sam u pravu, nije bilo razloga za brigu.
Alek je i Andreja upotrebljavao u svojim intrigama. U vreme puča u SRS, dok je tihovanjem ucenjivao Tomislava Nikolića da mu da više para za transfer, Alek je plasirao priču kako ga je brat odgovorio od bavljenja politikom. Šta će vrednim i čestitim Vučićima to valjanje u političkoj kaljuzi, oni mogu da se izuzetno uspešno bave bilo kojim poslom, mogu da budu marketinški stručnjaci, prevodioci, pekari, lekari, gutači vatre, sve što požele.
Istog karaktera i morala, Alek i Andrej razlikuju se samo po temperamentu. Dok stariji samo glumi spremnost na fizičku konfrontaciju, mlađi Vučić u takvim situacijama uživa. O čemu postoje policijski i medijski izveštaji. Navodno, Andrej je nekoliko puta učestvovao u uličnim tučama, najčešće s političkim protivnicima.
– Demokratska stranka je saopštila da je Andrej izašao iz džipa i pretukao nekoliko njihovih aktivista koji su lepili plakate. Jel’ vidiš kako lažu? Ja im smetam, zato mi napadaju porodicu – pomamio se Alek jedno veče, dok je još bio radikal.
Pola sata mi je objašnjavao kako je njegov brat divan, pitom i tolerantan, nikada ne bi nasrnuo na nekoga, da bi mi onda, uz glasan smeh, opisao scenu iz „Sport kafea“, gde je Andrej maltretirao Srđu Popovića. Mladi demokrata je sedeo za stolom s nekim svojim društvom. Andrej nije bio lenj. Izašao je, na kiosku kupio „Milku“, vratio se za svoj sto, izlomio čokoladu i kockicama počeo da gađa Srđu.
– Nije nasilje ako nekoga gađaš slatkišima – smejao se Alek.
Koliko je pažljiv prema bratu, dokazao je na mom primeru. Andrej se oženio u leto 2009. Pošto sam odbio da idem na svadbu – ne trpim Cakanu i slične narodnjake – Andrej je potpuno prekinuo komunikaciju sa mnom, a Alek me nekoliko meseci, za kaznu, nije pozvao na sastanak, sve dogovore oko „Pravde“ obavljali smo telefonom.
Braća funkcionišu kao odlično uigran tandem, Alek je dobar, Andrej loš pandur. Prvi sve svakome obećava, drugi izigrava strogoću. Kopirajući Skorcezeov „Kum“, za koji tvrdi da mu je omiljeni film, Aleksandar se uživeo u ulogu Majkla, a Andreju je zapao lik Sonija Korleonea. U tom rotoru svojevremeno se našao i Brana Crnčević. Ljut što mu je otkazana saradnja u „Pravdi“, od Aleka je tražio ogromnu otpremninu. Dobio je Alekovo obećanje. I Andrejevo odbijanje.
– Kakvi su to igrači! – šokirao se Crnčević. – Znam im roditelje, fini ljudi. A njih dvojica… Oni su dokaz da i priroda nekad uzme generaciju-dve da se odmori…
Od udara „klana Vučić“ danas nemaju vremena da se odmore mnogi građani Srbiji, pogotovo bogatiji.
– Demokratska stranka je saopštila da je Andrej izašao iz džipa i pretukao nekoliko njihovih aktivista koji su lepili plakate. Jel’ vidiš kako lažu? Ja im smetam, zato mi napadaju porodicu – pomamio se Alek jedno veče, dok je još bio radikal.
Pola sata mi je objašnjavao kako je njegov brat divan, pitom i tolerantan, nikada ne bi nasrnuo na nekoga, da bi mi onda, uz glasan smeh, opisao scenu iz „Sport kafea“, gde je Andrej maltretirao Srđu Popovića. Mladi demokrata je sedeo za stolom s nekim svojim društvom. Andrej nije bio lenj. Izašao je, na kiosku kupio „Milku“, vratio se za svoj sto, izlomio čokoladu i kockicama počeo da gađa Srđu.
– Nije nasilje ako nekoga gađaš slatkišima – smejao se Alek.
Koliko je pažljiv prema bratu, dokazao je na mom primeru. Andrej se oženio u leto 2009. Pošto sam odbio da idem na svadbu – ne trpim Cakanu i slične narodnjake – Andrej je potpuno prekinuo komunikaciju sa mnom, a Alek me nekoliko meseci, za kaznu, nije pozvao na sastanak, sve dogovore oko „Pravde“ obavljali smo telefonom.
Braća funkcionišu kao odlično uigran tandem, Alek je dobar, Andrej loš pandur. Prvi sve svakome obećava, drugi izigrava strogoću. Kopirajući Skorcezeov „Kum“, za koji tvrdi da mu je omiljeni film, Aleksandar se uživeo u ulogu Majkla, a Andreju je zapao lik Sonija Korleonea. U tom rotoru svojevremeno se našao i Brana Crnčević. Ljut što mu je otkazana saradnja u „Pravdi“, od Aleka je tražio ogromnu otpremninu. Dobio je Alekovo obećanje. I Andrejevo odbijanje.
– Kakvi su to igrači! – šokirao se Crnčević. – Znam im roditelje, fini ljudi. A njih dvojica… Oni su dokaz da i priroda nekad uzme generaciju-dve da se odmori…
Od udara „klana Vučić“ danas nemaju vremena da se odmore mnogi građani Srbiji, pogotovo bogatiji.
Tajne ženidbe i razvodi
Aleksandar Vučić se prvi put oženio 1997. godine. Nije hteo, ali morao je. Kao pravi radikal nije koristio zapadnjačke antisrpske izume poput „Dureksa“, pa je Ksenija Janković, jedna od novinarki oko kojih je obletao, ostala u drugom stanju.
– Ako hoćeš da se ozbiljno baviš politikom, ne smeš da imaš vanbračnu decu. Oženi se, izdrži u braku koliko možeš, a onda, ako ne ide, razvedi se – poučio ga je Vojislav Šešelj.
Ksenijinu prosudbu bi Alek lako odbio, ali kako Šešelju da kaže – ne!?
Svadba je, daleko od medija, održana u Novom Sadu. Mlada sa stomakom, a mladoženja s mučninom u stomaku. Ne samo zbog venčanja, nego i zbog kajgane. Sa specifičnim hercegovačkim smislom za humor, Šešelj je Vučića naterao da pojede kajganu od 30 jaja, kao što je običaj na četničkim svadbama. Vučić je izdržao do 16. Kad mu se smučilo, pojurio je u toalet, ali jaja su bila brža, eto ih preko ruzmarina i tri broja prevelikog sakoa.
Nekoliko meseci kasnije Vučići su dobili prestolonaslednika Danila. Sreća se osmehnula Aleku. Posle sina, dobio je ministarski mandat i ono njemu najlepše i najprofitabilnije – rat. Dok su drugi ginuli, on se preseljavao iz podstanarske garsonjere u novi, luksuzni stan.
Posle bombardovanja, narod je revolucijom zbacio s vlasti crno-crvenu koaliciju, ali Vučić je zadržao poslanički imunitet i „ognjište“. U njemu je 2002. godine organizovao proslavu rođenja princeze Milice.
U to vreme uređivao sam dnevni list „Nacional“ u kome sam objavljivao i Vučićevu kolumnu. Jedne večeri on me pozvao da hitno dođem u „Crvenkapu“, stiže i Šešelj, koji hoće nešto da sa mnom razgovara. Kad sam tamo stigao, zaista sam zatekao Šešelja. I gomilu drugih radikala. Neki su imali harmonike i gusle, a Petar Jojić pištolj iz koga je, kroz prozor, ali otvoren, ispalio par metaka, neka komšije znaju da se slavi u kući časnih Vučića. Šešelj je, za neverovati, odlično otpevao dve-tri četničke pesme, a srećni tata je, da bi dokazao velikosrpsku doslednost i prkos okupatoru, s ponosom objavio da je ćerki dao ime Milica, u spomen na Milicu Rakić, trogodišnju žrtvu NATO zlikovaca.
Vremenom, Danilo i Milica postali su značajni faktori u Vučićevim izbornim kampanjama. Nezainteresovan za zakon o sprečavanju zloupotrebe dece u političke svrhe, Vučić je sina i ćerku maksimalno eksploatisao u medijima, pokušavajući da se predstavi kao uzoran otac, pa i muž.
– Još se sećam kada sam svoje dete držao prvi put. On majušan, a ja ogroman. I znate da nema nazad, da ste sada odgovorni za jedan mali život. Milica se rodila 2002. i ona je tatina princeza, šefica. Njoj je sve dozvoljeno. Danilovo rođenje je promenilo moj život, ali je Mica unela nešto posebno. Ne daj bože da se neko loše izražava o nekoj ženi u mom društvu, odmah skočim i pitam ga, imaš li ti majku, sestru, ćerku… – tvrdio je Vučić u intervjuima.
I, zaista, u njegovom društvu samo on se loše izražavao o ženama. Najčešće o svojoj. Nekoliko puta sam bio svedok njegovih agresivnih ispada prema Kseniji.
– Vučiću, nemoj tako da se ponašaš. Nemoj makar preda mnom. Ako ona hoće da to trpi, neka trpi, ja neću – jednom sam prekinuo takvu scenu i krenuo iz njihovog stana.
– Brate, ne znaš ti šta mi je ona napravila – rekao mi je, prateći me kroz hodnik.
Znam, čuo sam. Jadranka Joksimović i Ljiljana Đurđevac vrlo detaljno, ne propuštajući nijednu pikanteriju, ispričale su mi sve o Ksenijim tinejdžerskim nestašlucima. Prema njihovim tvrdnjama, Ksenija je iz ljubavne veze sa sinom jedne tada poznate beogradske novinarke dobila dete. Svesna svih problema koji mogu da je snađu u malograđanskom okruženju, ćerku Nevenu je čak i Aleku predstavila kao mlađu sestru. Kad je saznao da mu je svastika zapravo pastorka, bilo mu je kasno.
Ksenijina spletka jeste strašna, ali ne i neoprostiva, kao što se Aleku činilo. Bez volje i snage da pređe preko toga, opušteno je godinama zlostavljao suprugu.
Milomiru Mariću nije za verovati, ali on je vrlo uverljivo tvrdio da je Vučić u leto 2009. nasmrt pretukao ženu. U njegovoj verziji, Kseniji je tom prilikom pukla srčana aorta, pa je odneta u Pariz, da tamo umre. U perverznom nadahnuću, Marić je intervju koji je tada pravio s Vučićem ulepšao starim snimkom na kome on sto puta ponavlja: „Ko je ubio ženu?“ Ipak, Ksenija je uspešno operisana, oporavila se i vratila mužu.
Iako Kseniju smatram jedinom podlijom i pokvarenijom osobom od Aleksandra, nisam se obazirao na te tračeve. Njihov život – njihova stvar. Ipak, zbog prirode posla, bio sam prinuđen da posredno učestvujem u tom haosu.
– Na proslavu godišnjice „Pravde“ doći ću sa Ksenijom, reci fotoreporterima da i nju snimaju, ali nemoj da u novinama objaviš njene slike – rekao bi i natovario mi na leđa svoj privatni teret.
Kad je magazin „Svet“ objavio vest o Vučićevoj romansi s jednom televizijskom voditeljkom, on je, u prisustvu Ksenije, održao bučan monolog:
– Eto na šta je spreman Tadić. Kako ga nije sramota? On da pušta priče o tuđim švalerkama, on koji ima i vanbračnu decu… Meni ne može da nađe ništa drugo, ništa nisam ukrao, ništa oteo… Zato sad plasira priču da se švalerišem s tom devojkom. Da, pa šta? Da, volim je i kakve to veze ima!?
Ksenija je to mirno saslušala, a sutradan je dala intervju „Presu“ s naslovom: „Neće me Boris Tadić razvoditi od Aleksandra“.
Bila je u pravu. Nije Tadić, razvela ju je Tamara Đukanović. Možda ni ona to ne bi htela ili ne bi mogla da uradi, da nije ostala trudna. Iz istog razloga, Vučić je opet primoran na ženidbu. S neograničenom moći, organizovao je ekspresni razvod i novu tajnu svadbu.
– Ako hoćeš da se ozbiljno baviš politikom, ne smeš da imaš vanbračnu decu. Oženi se, izdrži u braku koliko možeš, a onda, ako ne ide, razvedi se – poučio ga je Vojislav Šešelj.
Ksenijinu prosudbu bi Alek lako odbio, ali kako Šešelju da kaže – ne!?
Svadba je, daleko od medija, održana u Novom Sadu. Mlada sa stomakom, a mladoženja s mučninom u stomaku. Ne samo zbog venčanja, nego i zbog kajgane. Sa specifičnim hercegovačkim smislom za humor, Šešelj je Vučića naterao da pojede kajganu od 30 jaja, kao što je običaj na četničkim svadbama. Vučić je izdržao do 16. Kad mu se smučilo, pojurio je u toalet, ali jaja su bila brža, eto ih preko ruzmarina i tri broja prevelikog sakoa.
Nekoliko meseci kasnije Vučići su dobili prestolonaslednika Danila. Sreća se osmehnula Aleku. Posle sina, dobio je ministarski mandat i ono njemu najlepše i najprofitabilnije – rat. Dok su drugi ginuli, on se preseljavao iz podstanarske garsonjere u novi, luksuzni stan.
Posle bombardovanja, narod je revolucijom zbacio s vlasti crno-crvenu koaliciju, ali Vučić je zadržao poslanički imunitet i „ognjište“. U njemu je 2002. godine organizovao proslavu rođenja princeze Milice.
U to vreme uređivao sam dnevni list „Nacional“ u kome sam objavljivao i Vučićevu kolumnu. Jedne večeri on me pozvao da hitno dođem u „Crvenkapu“, stiže i Šešelj, koji hoće nešto da sa mnom razgovara. Kad sam tamo stigao, zaista sam zatekao Šešelja. I gomilu drugih radikala. Neki su imali harmonike i gusle, a Petar Jojić pištolj iz koga je, kroz prozor, ali otvoren, ispalio par metaka, neka komšije znaju da se slavi u kući časnih Vučića. Šešelj je, za neverovati, odlično otpevao dve-tri četničke pesme, a srećni tata je, da bi dokazao velikosrpsku doslednost i prkos okupatoru, s ponosom objavio da je ćerki dao ime Milica, u spomen na Milicu Rakić, trogodišnju žrtvu NATO zlikovaca.
Vremenom, Danilo i Milica postali su značajni faktori u Vučićevim izbornim kampanjama. Nezainteresovan za zakon o sprečavanju zloupotrebe dece u političke svrhe, Vučić je sina i ćerku maksimalno eksploatisao u medijima, pokušavajući da se predstavi kao uzoran otac, pa i muž.
– Još se sećam kada sam svoje dete držao prvi put. On majušan, a ja ogroman. I znate da nema nazad, da ste sada odgovorni za jedan mali život. Milica se rodila 2002. i ona je tatina princeza, šefica. Njoj je sve dozvoljeno. Danilovo rođenje je promenilo moj život, ali je Mica unela nešto posebno. Ne daj bože da se neko loše izražava o nekoj ženi u mom društvu, odmah skočim i pitam ga, imaš li ti majku, sestru, ćerku… – tvrdio je Vučić u intervjuima.
I, zaista, u njegovom društvu samo on se loše izražavao o ženama. Najčešće o svojoj. Nekoliko puta sam bio svedok njegovih agresivnih ispada prema Kseniji.
– Vučiću, nemoj tako da se ponašaš. Nemoj makar preda mnom. Ako ona hoće da to trpi, neka trpi, ja neću – jednom sam prekinuo takvu scenu i krenuo iz njihovog stana.
– Brate, ne znaš ti šta mi je ona napravila – rekao mi je, prateći me kroz hodnik.
Znam, čuo sam. Jadranka Joksimović i Ljiljana Đurđevac vrlo detaljno, ne propuštajući nijednu pikanteriju, ispričale su mi sve o Ksenijim tinejdžerskim nestašlucima. Prema njihovim tvrdnjama, Ksenija je iz ljubavne veze sa sinom jedne tada poznate beogradske novinarke dobila dete. Svesna svih problema koji mogu da je snađu u malograđanskom okruženju, ćerku Nevenu je čak i Aleku predstavila kao mlađu sestru. Kad je saznao da mu je svastika zapravo pastorka, bilo mu je kasno.
Ksenijina spletka jeste strašna, ali ne i neoprostiva, kao što se Aleku činilo. Bez volje i snage da pređe preko toga, opušteno je godinama zlostavljao suprugu.
Milomiru Mariću nije za verovati, ali on je vrlo uverljivo tvrdio da je Vučić u leto 2009. nasmrt pretukao ženu. U njegovoj verziji, Kseniji je tom prilikom pukla srčana aorta, pa je odneta u Pariz, da tamo umre. U perverznom nadahnuću, Marić je intervju koji je tada pravio s Vučićem ulepšao starim snimkom na kome on sto puta ponavlja: „Ko je ubio ženu?“ Ipak, Ksenija je uspešno operisana, oporavila se i vratila mužu.
Iako Kseniju smatram jedinom podlijom i pokvarenijom osobom od Aleksandra, nisam se obazirao na te tračeve. Njihov život – njihova stvar. Ipak, zbog prirode posla, bio sam prinuđen da posredno učestvujem u tom haosu.
– Na proslavu godišnjice „Pravde“ doći ću sa Ksenijom, reci fotoreporterima da i nju snimaju, ali nemoj da u novinama objaviš njene slike – rekao bi i natovario mi na leđa svoj privatni teret.
Kad je magazin „Svet“ objavio vest o Vučićevoj romansi s jednom televizijskom voditeljkom, on je, u prisustvu Ksenije, održao bučan monolog:
– Eto na šta je spreman Tadić. Kako ga nije sramota? On da pušta priče o tuđim švalerkama, on koji ima i vanbračnu decu… Meni ne može da nađe ništa drugo, ništa nisam ukrao, ništa oteo… Zato sad plasira priču da se švalerišem s tom devojkom. Da, pa šta? Da, volim je i kakve to veze ima!?
Ksenija je to mirno saslušala, a sutradan je dala intervju „Presu“ s naslovom: „Neće me Boris Tadić razvoditi od Aleksandra“.
Bila je u pravu. Nije Tadić, razvela ju je Tamara Đukanović. Možda ni ona to ne bi htela ili ne bi mogla da uradi, da nije ostala trudna. Iz istog razloga, Vučić je opet primoran na ženidbu. S neograničenom moći, organizovao je ekspresni razvod i novu tajnu svadbu.
Šta o tome misli, Ksenija je objavila na tviteru. U medijima nije ni mogla, svi su poštovali patološki zahtev mračnog mladoženje da sve ostane u domenu misterije. Tek nekoliko meseci kasnije, preko svog biltena „Informer“, obavestio je javnost da se oženio i pokazao kako izgleda nova privremena gazdarica Srbije. Preko internet portala „Blica“ i „Kurira“ plasirao je informaciju da mu je tri dana pre rođenja umrla ćerka Neva.
Na društvenim mrežama mnogi su izražavali saučešće porodici Vučić. Politički nekorektan, ja sam izrazio saučešće porodicama svih bivših i budućih žrtava Vučićevih političkih avantura. S Vučićima na vlasti, građani Srbije ionako imaju samo jednu jedinu mogućnost – da budu taoci njihove pohlepe, laži i prevara.
Na društvenim mrežama mnogi su izražavali saučešće porodici Vučić. Politički nekorektan, ja sam izrazio saučešće porodicama svih bivših i budućih žrtava Vučićevih političkih avantura. S Vučićima na vlasti, građani Srbije ionako imaju samo jednu jedinu mogućnost – da budu taoci njihove pohlepe, laži i prevara.
KNJIGU PREDRAGA POPOVIĆA „ISTINA O VUČIĆU“ NARUČITE NA TELEFON 063/123-2702
