Violeta Kadriu
Nata nën rrezet e hënës
Pas maleve te larëta të rrethinës
Diell i zjarrtë vetullën fshehu
e pas pikëlave të imëta të dushqeve
shkëlqim i hënës ia behu.
Hijet e drurëve të parkut
ta ka ëndja me dëshirë për t’i parë,
herë zgjaten e herë shkurtohen
sikur ndërvete të ishin ne garë.
Aromën erëkëndëshme të blirëve
me nge e përhapë një puhi
e qytezën e zhurmshme të ditës
e mbështjellë e natës qetësi.
Lumi i kthjellët i Llapit
në këtë natë është përflakur nga hëna,
ngjanë në flokë të krehur mirë të një zane
e nga dorë piktori janë lyer me këna.
Gjeresa nga parku, një gjinkallë
me mallëngjim dëgjohet tek gumëzhinë,
brenda zë i ëmbël i radios
me ëmbëlsi mbushë shtëpinë.
Nata tani gjithkund ka ra
në qiell duket pak yje ka,
hëna nganjëherë fare nuk duket
plepi nga pak nga era lëkundet.
Dritat e neonit skaj rrugëve shëndrijnë
njerëzit nëpër shtëpi trupin shtrijnë,
trupin e lodhur, që të pushojë
që përsëri nesër të punojë, të jetojë.
Pa ninulë, vellezërit dhe motrat
në shtretër, si qengja flenë
e në natyrë rreze e argjendët
vazhdon ta mbushë dhenë!
Puthitë petalet edhe sonte, i qetë ti trëndafil,
mbush me aromë kopshtijet dhe ti or zambak,
se nesër na pret ditë e re, do t’ndriçojë dielli kandil
e do t’lulëzojmë me ju, S’DUAM TË PLAKEMI EDHE PAK!
