Jo, ore popull i mirë, jo...
BAJAME
HOXHA – ÇELIKU
KAMPET
E PËRQËNDRIMIT DHE DEMOKRACIA
Mjerë kush
vuajti nën thundrën e komunizmit, dhe lum ai që mundi të mbijetojë me faqe të
bardhë, pa u epur përballë përbindëshave të uritur për gjak njeriu. Është e
lehtë të gjykosh e ta dënosh një popull vetëm se ai kërkon lirinë, dhe pse
mendon më mirë e ndryshe nga ti. Tjetra: ai sistem shfrytëzues e vrastar kishte
nevojë për krahun e punës falas. Prandaj, fatkeqësisht, këtë goditje e torturë,
e hoqën djem, vajza, nëna shqiptare që patën forcën e shkëmbit për t’i
përballuar, që më vonë mbyllën sytë në ofshama e dhimbje të mëdha torturash.
Ah, sa më dhimbsen, edhe sot më pikon loti për ato nëna të mjera, që në njërën
anë qanin djemtë burgjeve dhe pushkatimeve, në anën tjetër, qanin burrat e tyre
kohë më parë të arrestuar e pushkatuar! Pale ne të tjerët, s’jemi fare në
defter, që për 45 vjet me radhë, u tërhoqëm zvarrë internimeve nga injoranca
dhe krimi. Zot, më vjen edhe më keq për popullin, që një pjesë e tyre, madje
intelektualë nuk e kuptojnë gjenocidin që është ushtruar në Shqipëri. Janë
shkelur ligjet, cilat ligje? Me çfarë e me cilët, përveçse të arrestuarve, do
ta nxirrte kromin, me kë do të thante kënetat, me kë do të bënte fabrika e
uzina e bujqësi për të cilat sot thonë: "I bëri Enveri ato mrekulli dhe i
prishi demokracia".
Jo, ore popull i mirë, jo, asgjë të mbarë nuk bëri Enveri!
Enveri vetëm vrau e preu sa mundi popullin e vet. Ai i kishte mashat dhe nuk i digjte duart. Të gjitha ato, që ju i quani “mrekullitë e Diktatorit”, i ngriti i burgosuri, o popull! Ai bir nëne, që hante vetëm një pjatë supë me krimba në ditë, dhe që ishte i rrethuar nga policë kriminelë, të cilët, shpesh e flaknin nga muret e larta, ku binte i vdekur. Kur erdhi demokracia e rreme, të gjitha këto gërdalla po jepnin shpirt, ndodheshin në grahmat e fundit nga mungesa e lëndës së parë, nga ndryshku, e çdo gjë ishte e skaduar dhe e prishur.
Se gati të konsumuara i sillte Kina,
hekurishtet e veta, vetëm të lustruara në dukje, e nuk i rezistonin më kohës.
Po e zëmë se nuk do të qenë prishur fabrikat, uzinat, kombinate etj., kush do
të ishte ai budalla, që do vazhdonte të punonte pas demokracisë së rreme, për 5
euro në muaj? Apo e shtyjmë, hajde, 50 euro në muaj? Kështu ishin të destinuara
të gjitha të vdisnin. Kur dallimi vetëm me Greqinë, pale shtetet e tjera, qe aq
mahnitës! Pra, ishim mbrapa botës, fundi dhe mbeturina e botës, leckamanët e
botës, Rroba arnuarit e botës, këmbëzbathurit e botës, Ishim turpi pafund i
botës. Për fat të keq, ky popull, e piu gjithë kupën e mjerimit!
Që kur vajtën shqiptarët e parë në Francë, të mjerët u vërsulën dyqaneve ushqimore e magazinave të rrobave, si të babëzitur, ashtu si ishin dhe merrnin ashiqare. Dhe kur u sinjalizua drejtori i përgjithshëm, pyeti:
- Kush janë
këta kusarë të mëdhenj?
- Janë
shqiptarët e ardhur me ambasadën!
E dini si
ishte përgjigjja e tij?
- Lërini të marrin sa të duan, të hanë
sa të duan, gjersa ta shuajnë urinë 45-vjeçare!
