Kameleonët abstraksionist

Me bindje të plotë i pranoj thëniet dhe faktet e të moçmëve tanë të nderuar që: “Natyra njerëzore njihet nga veprimet që bëjnë dhe jo nga fjalët, pasi fjalët shkojnë dhe i merr era.” Unë, nëse duhet të krijoj, shpesh ndaloj mes ankthesh dhe mendimesh që më lodhin, e bëj këtë me një analizë kronologjike, dhe më befason më shumë fakti se si i kam lënë tërë këto vite të shkojnë në rrjedhën e kësaj monotonie absurde. Konkretisht dua të sjell disa fakte shqetësuese, se çfarë po bëjnë për artin njerëzit e pushtetit drejtues në vendin tim… Arti ka marrë një formë aisbergu që të sjell drithmën me rënkimet të shkuarës dhe pasthirmat e të nesërmes pa rrugë dalje… Artistët të hallakakatur, të pa vlerësuar dhe pa përkrahje nga institucionet përkatëse shteterore janë përballë një pasqyre gjigande që aktron vetveten, dhe ku roli pret venitjen me moshat tona që zënë ulërijnë me komedinë që nuk mund qeshë kurrë… Aktorët humbën skenat që gjëmonin nga duartrokitjet artdashëse. Sot, këta aktorë edhe pse janë pensionistë, rolet e pafund nuk mund t’ia kompesojnë këtë shpërblim qesharak mediokër dhe poshtërues pushtetar. Një artist në opera, koncertist, apo instrumentist që akoma deputon dhe shpalos talentin me dinjitet, sot kanë një vlerësim qesharak në vlerë materiale monetare, pasi talentet vihen në raport me vlerësimin minimal jetësor të mbarë vendit… Por ulkonjat numërojnë paratë në natën pa hënë si në përrallat me Ali babanë me 40 hajdutë… Krim, krim që as Homeri vetë nuk mund t’ia lejojë vetes ta verë në skenë këtë akt poshtërues… Këta pushtetarë, ne vetë i kemi zgjedhur edhe votuar, ky si një gabim fatal nga pabesia dhe mos njohja e ngjyrave të vërteta që ata fshehin nën lëkurë… Por përsëri dua të kthehem tek senset e mia, dhe pyes; “A ka ndonjë sekret, apo truk jo të dukshëm në këto kolltukë ku ulen këta pushtetarë, dhe që na shndërohen në përbindsha dhe në kllounë modernë të pallateve mbretërore…?! Kollarexhinjtë, që sot po bëjnë politikën e vendit manifestojnë, trumpetojnë dhe premtojnë një ton, por shpërblimi që japin është një notë të vetme muzikore të pa jetë, ku vetëm klithmat dhe qeshjet e tyre histerike bëjnë një koncert abstraksionist të tërë premtimesh… Oh çmenduri… dhe ju me këto bla… bla… blatë e kohëve destruktive… !!!! Pra, vetëm fjalë, premtime boshe, artikuj gazetash që publikojnë genjeshtra magjepse të cilat marrin jehonë në mediat televizive apo edicionet speciale, ku rolet “aktoreske” luhen nga politikanët tanë “të supër talentuar”. Këta, të vetëquajtur “aktorë”, krekosen duke zaptuar shpesh e më shpesh ekranet televizive përmes çarmeve të lukut pompoz, të pantallonave të kuqe, këmishës së verdhë, dhe çorapeve të bardha si një dominim të një kameleoni abstraksionist, por le ta quajmë “modern”… Rëndësia e sfidës së problemit real kohor, është futur shpesh si butafori me një valixhe parash apo dokumentash “të rëndësishme” për jetën dhe fatin e kombit tonë, dhe ky politikan “aktor” i ruante dhe i mbante me fanatizëm pranë vetes gjatë pjesëmarrjes në këto edicione televizive. Por, mua si Dianë më lindëte pyetja përsëri: “Çfarë të ketë brenda në këtë valixhe ky bisnesmen politikan, me siguri mban hipokrizinë stoike të mos sinqeritetit, apo … kush e di çfarë ?!” Me xhestikulacionet e duareve të ndotura nga krimet politike, këta individë duan të na e bëjnë personalitetin e tyre më tërhëqës në medjat… ndoshta jo pa qëllim dua ti quaj truke televizive dhe si një pasqyrë e dukshme e bllofeve, e injorancës të vetëquajturit “aktor” politikan, por ata kurrë nuk mund të përfaqësojë kulturën e një kombi. Pushtetarët japin imazhin e hidhur të shtetit tonë, nëpërmjet servilosjes ndaj të shteteve të huaja matanë oqeanit, duke kërkuar ndihma apo “ projekte” për të “mirën” e kombit… Ky nuk është shtet që ecën me këmbët e veta, por një shtet çalaman që ecën me paterica, dhe korrupsioni zvarritet të kapë majat e Himalajës… Mendoj që askush nuk e ndërton shtëpinë pa qenë vetë i zoti i shtëpisë, sepse siç thotë populli: “Ne vetë e dimë ku na pikon çatia e shtëpisë…” Ne si komb duhet t’i dalim për zot vendit tonë, dhe çdo gjë duhet ta ndërtojmë vetë, pasi nuk mbahet shtëpia me miell hua gjithë kohën. Sigurisht që politikat e huaja si dhe ambasadat diplomatike kanë rëndësinë e tyre të pa diskutueshme në mbarëvajtjen politike të vendit. Shpesh herë nuk më zë gjumi duke menduar se si tërë këto politikanë, sharlatanë parlamentarë, dhe një pjesë e tyre që janë komplet injorantë, e jetojnë jetën e tyre pas tërë këtyre “lodhjeve të mëdha” duke “punuar” vazhdimisht për kombin…?! A mos vallë një pjesë simfonike muzikore, apo një nga këngët e kompozuar nga unë dhe që kurrë nuk është shpërblyer apo e vlerësuar materialisht, ju çlodh dhe relakson në kohën e lirë…?! Në ditët e sotme, vlerësimet e artistëve me tituj të ndryshëm janë korruptuar dhe manipuluar sipas çmimeve të mundshme individuale materiale, dhe kjo për të siguruar një pension të posaçëm të pa merituar. Krijimi është jeta ime e vërtetë në kompozicion, ai është një bashkëbisedues i pazëvendësueshëm, dhe do të mbetet shprehja më e sinqertë rrëfyese e vetvetes. Unë marr shkas nga krijuesi dhe kompozitori i mirënjohur Miron Kotani, ku me shumë kujdes nëpërmjet mediave vlerëson dhe nuk harron të na sjellë në kujtesë të paharruarit dhe gjigandët muzikës shqiptare si të nderuarit Fehim Ibrahimi, Çesk Zadeja, Tonin Harrapi, por pa harruar dhe shumë e shumë artistë të tjerë që nuk i kam përmendur këtu, por që kanë skalitur gjurmë të thella në krijimtarinë tonë artistike. Unë, si e vetmja kompozitore shqiptare që nuk pushoj së konkuruari, dhe të marr pjesë në çdo pistë artistike të Festivaleve kombëtare për vite me rradhë, por që sot po personalizohen, tjetërsohen, dhunohen nga shoqja Vera Grabocka qëllimisht. Pjekuria dhe maturia ime nuk ma shuan aftësinë time krijuese në fushën e kompozicionit, edhe kur këto regjisorë apo regjizore vetëvendosin në përzgjedhjet e “duhura” për të lenë gjurmë të shëmtuara. Por, pikërisht në këto konfrontime të padrejta muzika ime merr përmasa galopante në mbarë mediat lokale dhe ato ndërkombëtare. Lumturia ime kap majat e lumturisë vetëm kur dëgjuesit dhe populli im më vlerëson dhe kritikon me sinqeritetin e pafiltruar. Thjeshtësia ime është virtyt i modestisë personale, dhe kjo më bën të mos ndalem kurrë në krijimtarinë time. Unë gjithmonë mbetem me shpresë që një ditë këto vepra muzikore të skaliten në kulturën artistike, dhe të bëhen pjesë e kulturës së popullit tim. Sot ndihem më shumë krenare pasi krijimtaria, aftësia dhe talenti im është trashëguar në brezat që kam edukuar për vite me rradhë në Liceun Artistik, por edhe tek fëmijët e mi të talentuar që për edukatë kanë punën dhe dashurinë për artin. Shija e hidhur që ne të gjithë mbartim me vete është emigrimin i kësaj plejade talentesh në mbarë botën. Dua t’ua bëj të ditur, dhe jam e sigurt që jehona e duartrokitjeve tona të sinqerta është pjesëmarrëse në çdo sukses që ata ndërtojnë në vite. Gjithashtu vlerësimi material i aftësive të këtyre talenteve është në vlerat minimale, qesharake nga institucionet kulturore të atdheut që i solli në jetë. I vetmi refren që mësojmë përmendësh ne artistët është: “S’kemi para… S’kemi fonde…” . Shpesh herë kam dashur të ndërtoj një projekt dhe duke ngjitur shkallët e Ministrisë së Kulturës jam përballur vazhdimisht me shprehjen: “ Ministrija nuk është këtu, është jashtë vendit…” . Pra, sipas kësaj fraze ndërtova frazën time: “ Ministrja e Kulturës punët e vendit i bën jashtë vendit…” . Pra, gjithmonë jemi përcjellë me një lugë bosh pa më të voglin ndryshim si dje, por edhe sot… Gjithmonë mendoj, çfarë duhet të bëjmë?…, dhe se si mund të lëvizë arti nga ky ngërç i shëmtuar… Dhe cilat janë mundësitë për gjetjen e formave të reja për zhvillimin në art, për këtë krizë të përgjithshme të fushave të artit. Unë nuk mund ta konceptoj një komb pa art, kjo do të ishte një jetë pa frymëmarrje… Me respekt D. Ziu 13/06/2020… Burimi/Facebook – Diana Ziu