ALBULENA NUREDINI*:Pararojë e muzikës bashkëkohore shqiptare

Profesor Akil Koci

Akil Koci jo vetëm nis rrugën e muzikës së re, por edhe rendit kompozicionin shqiptar në nivel të lartë artistik botëror
 

Imagjinata poetike dhe strukturat metapsikologjike në poezi

Lutfi Alia

Duke lexuar dhe studiuar poezinë e poetit Alia

Fatmir Terziu

Një tufë poezish tërheqëse të dërguara para disa ditësh nga poeti shqiptar Lutfi Alia, më bën të shkoj më tej leximit. Më bëri kjo për vetë faktin se ky poet gati i ‘braktisur’ nga kritika shqiptare dhe po aq edhe nga mediat e kolegët, në një kohë që nga viti 2005 - 2010 ka marrë 21 çmime në konkurse ndërkombëtare dhe nacionale të poezisë, çmime për poezi dhe për vëllime me poezi. Ai është botuar në gjuhën italiane me disa vëllime të tilla si:

1.       “Luna senese”, Poesie - Nicola CALABRIA Edizioni. 2007 –  Patti - Palermo

2.       “Notturno senese”, Raccolta di poesie - BETTI Edizioni – 2006 Siena

3.       “Tutto…in una notte senese”, Poesie - VITALE – Edizioni, Sanremo 2005.

4.       “Il vento d’amore senese” – Poesie, VITALE _Edizione. Sanremo 2008

5.       “Le categorie etico-morali del Codice Consuetudinario albanese. Kanun di Lek Dukagini

         (Saggistica) Edizione Albalibri - Milano 2009

Në fakt jashtë këtyre sukseseve dhe botimeve, më bën poezi të tilla si “Dritë spirale”, “Ti je Sheherazadia ime”, “Po të pres”, “Flokët e tua”, etj., të hyj në imagjinatën poetike, teorinë e ndërlikuar të Zigmund Frojdit dhe Martin Heidegerit. Dhe teksa lexoja me vëmendje këto poezi arsyeja dhe logjika më shpinte të shihja punën krijuese të Aliajt, në një temë, një ide: imagjinatën poetike. Kështu analiza e ndërmarë më diktoi të diskutojë marrëdhëniet në dialektikën mes krijimtarisë dhe realitetit, dy fenomene të para nën dritën e teorive të lartcituara. Ajo fillon me strukturat metapsikologjike të teorisë së Zigmund Frojdit rreth arsyes së shpjeguar në mënyrë teorike studimore rreth mendjes njerëzore. Këto koncepte janë të para më pastaj, ngushtë me vargun e perceptimin e poetit, në dialog me këndvështrimin e Martin Heideger-it. Ky diskutim i lidhur me këto teori, me thelb aspektin e imagjinatës poetike natyrshëm përfshin në kërkim elementin poetik, në jo vetëm ndikimin që kjo teori e bën nëpërmjet veprës së artit, por edhe mes strukturave metapsikologjike të poetit si artist. Në poezi të tilla si “Unë, Ti dhe Hëna”, struktura metapsikologjike e poetit si artist është një formë semantike e vetës së parë: “A e kujton atë natë/kur flladi i puthjeve/i ngrohu shpirtat tonë /e nga lart hëna e fildishtë/hyri nga dritarja me dritën e zbehtë,/na njohu menjëherë/u befasua nga zjarri i dashurisë sonë/e turpëruar/iku të fshihej prapa reve.”

Duke u kthyer së pari përmes teorisë të Frojdit, tek poezia tjetër “Sirena”, ne gjejmë se imagjinata poetike dhe kreativiteti janë paraqitur në mënyrë tipike në aspektin e fantazisë, ëndërrat me sy hapur dhe nata e ëndërruar. Këto fenomene janë të lidhura me parimin kënaqësi. Frojdi thotë se imagjinata poetike është një formë e zëvendësimit dhe mund të shihet si në një lojë të fëmijërisë. Fantazia është lojëplotësi. Fantazia është potenciali i një të rrituri për të luajtur. Ajo përfshin një fluturim nga realiteti. Poezia “Një natë në Piza” paraqet këtë fantazi sërish në një anatemë ku protagonist është autori dhe na shfaq një kontekst të ndryshëm motivues: “Mbuluar me dritë të butë/shkrihet Piza në rrugica vetmitare,/e shpërfillur/mbledh jehonën e hapave tona,/që të çakorduara shkelin mbi gurët e ftohtë. /Eshte një natë pa emer,/një natë e bukur,/e ne të dy/shetisim/në rrugicat e zbrazëta,/lidhur në intimitetin tonë të zakonshëm,/dora ime mbi supet tua/delikate/hëna mbi mal,/qielli i yllëzuar mbi krye/e me mendime që na nxisin të imitojmë,/ritualin e takimeve tona klandestine./Më vështron butësisht /kokën e mbështet mbi/gjoksin tim /ku zemra rreh me rrëmbim/puthja ime u ndal lehtë mbi gojën tënde, /piva dashuri nga buzët e tua/deri sa shuajta etjen për ty.” Mes konceptit të Frojdit, këtu amorfia ‘fëminore’ e lojës si kopje është një vegim që secilit i vjen nga një kontekst i vendosur mes dëshirës. Nga ana tjetër, tashmë i rrituri i kësaj poezie, e di se çfarë pritet nga konteksti “të rriturit” dhe është i detyruar për këtë arsye nga parimi realitet të intrigojë me fantazinë dhe imagjinatën. “Të rriturit” si nocion i kësaj poezie në gjuhën e stilin e poetit ndërlikon më tej teksa ‘duhet të mbajë disa dëshira sekret. Frojdi thotë se këto dëshira të fshehta rrjedhin nga kënaqësia dhe shpesh ndodhin mes strukjes, që në këtë rast mes vargjeve “kokën e mbështet mbi/gjoksin tim /ku zemra rreh me rrëmbim/puthja ime u ndal lehtë mbi gojën tënde, /piva dashuri nga buzët e tua/deri sa shuajta etjen për ty”, dalin tej lojës së imagjinatës poetike.

Vetë Frojdi përdor veprat poetike për të ilustruar këtë proces. Ai mbështetet mbi shpalosjen e njohurisë së poetit në drejtim të komplekseve psikologjike për të plotësuar lidhjet kryesore të poetit me punën e artit dhe lexuesit. Frojdi përdor një metodë të dyfishtë, duke përshkruar një metodë emocionale identifikimi. Ai sheh pikërisht këtë aspekt të ‘vetëndërgjegjshëm’, që ndodh me poetët dhe mesazhin e përvojën ndaj lexuesit të krijimtarisë së tij poetike. Këto, janë edhe komplekse që shpallen me artin e fjalës poetike.

Shprehja e këtyre komplekseve me përvojë universale psikologjike është ajo që të shpie tek pena e imagjinatës poetike. Kjo është sikur një e prekur thelbësore, ku luhet ndjenja dhe fshihet imagjinata për të gatuar mes vargut dëshirën e tjetrit. Poeti me poezitë e lartcituara, tregon në vetën e parë për të tjerët dhe përcjell konfigurimin e dëshirat e thella, mes një imazhi të errët e të fshehtë në art.

Brenda këtij koncepti dhe nën ndikimin e teorisë së Martin Heidegerit poezi të tilla mes imagjinatës funksionojnë si perceptime logjike dhe kryejnë në fshehtësi “lirimin e tensioneve në mendjet tona”.

MUSTAFA FERIZI : ARTI NË FUNKSION TË MEDIUMIT INFORMATIVO- MEDIAL

Foto nga ekspozita

ANALIZË

Në galerinë “EXPOART 40”, në Prishtinë, u çel ekspozita tashmë tradicionale me karakter ndërkombëtar, e titulluar “Teknologjia sociale Media art – Art media = pushtet social” e përgatitur nga Majlinda Kelmendi dhe Fitore Isufi-Koja, dhe e konceptuar nga Zeni Ballazhi.

 

Mustafa Ferizi

Mënyra e mendimit, krijimit dhe mesazhit artistik sot,  më së miri dëshmon se arti nuk është  gjendje por proces që vazhdimisht evoluon  dhe zhvillohet, me zhvillimin e vetëdijes së njeriut, përkatësisht me zhvillimin e teknikës, teknologjisë dhe të informacionit.

Jemi artistë madje të  mirëfilltë dhe të kohës,  për aq sa mundemi të komunikojmë me vërtetën, me jetën,  me sfidat dhe  kundërthëniet e saj (politike, sociale, ekomomike, etj)  e jo se dimë ta përjetojmë dhe ta shprehim të bukurën. Si duket e bukura po u  hy në punë vetëm njerëzve dhe artistëve pa imagjinatë e me intelekt të ultë, që gjykojnë nëpërmjet të shqisave. Kurse kjo kohë kërkon artistë të cilët  dinë të mendojnë dhe në procesin e krijimit shërbehen me mekanizmin njohës inteligjibil, krijues  që dinë se, siç tha esteti gjerman Shelingu, se edhe idetë filozofike  mund të objektivizohen vetëm përmes artit.

Kjo nuk do të thotë se nëse artisti e ka margjinalizua, bukurinë, joshjen, ngazëllimin, dhe solemnitet shpirtërore ka dalë dhe është tjetërsua nga qenia e vet ontologjike. Përkundrazi do të thotë se ai më në fund ka kuptuar atë sentencën racionale kantiane,  sipas të cilës nuk njihet as nuk gjykohet sipas ndjenjave dhe emocioneve, por sipas mendjes së kulluar apo praktike.

Pra procesi krijues sot varet nga intelekti dhe gnoseologjia intelektuale, nga aspekti informativ  që krijuesi ka për identitetin e vet psikologjik, antropologjik e politiko-sociologjike, për shoqërinë në të cilën jeton dhe vepron, për jetën e përditshme, të vrazhdë e madje edhe të shëmtuar. Dhe pikërisht këto çështje i trajton ekspozitaNdërkombëtare e Artit Bashkëkohor “NET/RRJET”,e hapur në Galerinë “Expoart.40”, në PrishtinëKy është edicioni i dytë i kësaj ekspozite që për koncept ka temën “Teknologjia sociale”Media art – Art media = pushtet social”.që është koncept global medialo-artistik, ku prezantohen video-projeksionet, fotografitë, instilacionet dhe disiplinat tjera konceptuale.

Pa dyshim se në këtë koncept  gjenden dy nënshtresa konceptuale që në shikim të parë nuk korrespondojnë me njëra -  tjetrën, sepse është fjala për teknologji (sociale, nëse ekziston si e tillë) dhe për artin medial që barazohet me pushtetin social. Mirëpo, nëse dimë se edhe arti medial ose media-arti është produkt, apo më mirë të thermi rezultat i ekspansionit të madh tekniko-teknologjik, atëherë behet e qartë se koncepti i ekspozitës në fjalë synon të praqes edhe ekspansionin medial që sot është bërë po thuaj modus vivendi i çdo fenomeni politik, ekonomik, sociologjik, pra edhe social. që do të thotë se ka depërtuar në çdo pore të shoqërisë e madje edhe në psiken dhe psikologjinë e njeriut,   Kjo ekspozitë  pra ka për qellim të provojë se mekanizmi informativ përkatësisht  mediumi i mediave është përsosur, është fuqizuar aq shumë sa është shndërrua në  energji, që drejtpërdrejt atakon qenien njerëzore, që madje  mund të përmbysë edhe qeveritë, qeveritarët. Prandaj Norber Wienger, i quajtur baba i kibernetikës, sot  me siguri nuk do të thoshte me aq komoditet e siguri se informata nuk është materie e as energji. Dhe pikërisht se informata mediale është energji e materializuar, Millosheviqi  e aplikoi në politikën e tij gjenocidiale kundër shqiptarëve, duke e narkotizuara dhe  rrënuar në tërësi sistemin e gjykimit logjik dhe të arsyeshëm të popullit të vet, ndaj Kosovës.

Pra njeriu si qenie sociale është viktima e parë e këtij mediumi medial e mediatik të artizuar përkatësisht të unifikuar me artin. Pikërisht këtë medium e trajton  artistja Maljlinda Kelmendi

përmes instilacionit të saj, nga brendia e të cilit, si llavë vullkani,  shpërthen vrushkulli i dritës, Kjo dritë është energji apo informatë që futet në trurin e njeriut,  kurse kujtesa, apo memoria e tij,  pranon vetëm një pjesë të  informatës, ndërsa pjesën tjetër e hedh apo nuk e regjistron fare. Sipas asaj, “të gjitha qelizat funksionojnë në bazë të informacionit , si një projektim inteligjent i ADN-ës”.

Fitore Isufi-Koja, sakaq, sjell mekanizëm teknologjik që ruan, pra nuk që  e flakë informatën.  Me video- instalacionin e saj, të titulluar “Relikte bashkëkohore”, projektohen një mori modelesh të USB-ive përkatësisht  të “chip”-ave, me të cilët ruhen dhe konservohen idetë konceptet, pra edhe informacionet  për tu shfaqur dhe rikujtuar sipas nevojës dhe rastit. Tashmë ato nuk janë vetëm produkte teknologjike, por njëmend shndërrohen në relikte të kohës dhe të njeriut të kompjuterizuar.

Lidhur me kujtesën mediale, apo me riaktivizimin e saj, bën fjalë edhe  projekti fotografik “Mungesa”, autor i të cilit është Fahredin Spahija. Ai sikur rënkon për  kohën e moshës se re, që nuk ishte i pranishëm  midis fytyrave të adhuruara, për ti portretuar. Dhe tani shfrytëzon çdo medium të reproduktimit (filmin, TV, kompjuterin, etj)  për të zënë dhe për ti ripotretuar me aparatin e tij fotografik.

Përndryshe në këtë ngjarje të rëndësishme artistike, pos autorëve të cekur, morën pjesë  edhe Laiureta Ismailaj me projeksionin “Bukuroshja e akullte”, Gjokë Gojani, me videon “Autopotreti”, Dushan ZIdar me audio përformansën “Ndikimi i Rrethrrotullave”, si dhe Kristina Bozhurska me projektin “Tregimi i shkurtër për hedhurinat”  

REQUIEM PËR MIQTË QË NUK VDESIN DY HERË, HERËN E DYTË KUR HARROHEN

 

  Lublin Dilja

Me një karrierë tejet të spikatur në arsimim, njeri me cilësi të rralla qytetare dhe profesionale, i qetë, i matur, tolerant e i kulturuar, me aftësitë e një qytetari me formim të plotë akademik dhe intelektual, ishte nga pedagogët e parë që do të përfshihej në lëvizjen demokratike për ndryshimin epokal të shekullit shqiptar, shndërrimin e Shqipërisë socialiste në një Shqipëri demokratike, dhe njëkohësisht të bëjë të njohur botërisht çështjen e lirisë e të pavarësisë së Kosovës.

 

Nga Mëhill VELAJ

            Për ndokënd kur humb njerëzit e dashur ose miqtë, fillon sfida e trishtë mes ritmit të jetës e vdekjes. Sikush mundohet të gjejë fjalët për të lehtësuar dhimbjen e pikëllimin, por është tejet e vështirë. Gjithsesi miqtë e mirë dhimbjet e hallet i ndajnë me njëri-tjetrin, me njerëzit që i rrethojnë, sepse sfidat e jetës nuk janë për të ulur ritmin e saj, por janë për të na ndihmuar të njohim vetveten, miqtë dhe njerëzit e dashur që nuk vdesin dy herë, herën e dytë kur harrohen.                Kur humba mikun tim, njeriun që rrezatonte mirësi e fisnikëri, bujari e urtësi, inteligjencë e maturi, optimistin dhe humanistin, njeriun e dijes e të kulturës, të arsyeshmin e njerëzorin, diplomatin Lublin Dilja, ndjeva se krahët e shqipes kishin harruar të fluturonin për një çast.                                                                                                                               Megjithëse ka kaluar për më shumë se një vit që ai nuk ndodhet më midis nesh, ne kemi kontributin e tij, veprën e tij që merr vlerësim dhe rivlerësim. Lublin Dilja për mua do të mbetet etaloni i atdhetarisë, qytetarisë, patriotit që për çështjen kombëtare shqiptare e të Kosovës tonë kurrë nuk u lodh, nuk u dorëzua edhe pse sëmundja e rëndë kishtë shtrirë kthetrat në trupin e tij të imët. Me një karrierë tejet të spikatur në arsimim, njeri me cilësi të rralla qytetare dhe profesionale, i qetë, i matur, tolerant e i kulturuar, me aftësitë e një qytetari me formim të plotë akademik dhe intelektual, ishte nga pedagogët e parë që do të përfshihej në lëvizjen demokratike për ndryshimin epokal të shekullit shqiptar, shndërrimin e Shqipërisë socialiste në një Shqipëri demokratike. Është për t’u vlerësuar kontributi i tij në postin më të rëndësishëm të përfaqësimit të Shqipërisë, si një nga diplomatët e parë në SHBA-s, pas hapjes me botën demokratike. Duke iu përkushtuar kësaj detyre të rëndësishme me ndershmëri e maturi, ai arriti të forconte jo vetëm miqësinë mes popullit amerikan, por edhe bashkëpunimin e frytshëm në shumë aspekte të jetës e të shoqërisë shqiptare, me informimin dhe përpjekjet e tij, duke ftuar opinion zyrtar amerikan, duke ngritur zërin dhe duke kërkuar mbështetjen e padiskutueshme amerikane për të ndihmuar në zhvillimin e proceseve të brishta demokratike në Shqipërinë postkomuniste, pas rivendosjes së marrëdhënieve diplomatike, si një pasardhës i diplomatit Faik Konica e Nolit të madh.                                    Diplomati Lublin Dilja, me përvojën e tij jetësore, i veshur me virtytet e atdhedashurisë, patriotizmit e të përkushtimit të tij ndaj kombit, dashurinë për tokën martire të Kosovës, do të ishte ndër ata diplomatë që do të ngrehte zërin e tij në favor të çështjes  së lirisë e të pavarësisë së Kosovës, deri në Departamentin e shtetit amerikan, kur komuniteti botëror e konsideronte Kosovën si pjesë të ish-Jugosllavisë dhe shumë pak e dinin historinë e Shqipërisë. Ai ia bëri me dije se Kosova e Shqipëria ishin Iliria, duke sjellë një natyrë të re në marrëdhëniet diplomatike. Bëri që gjendjes tejet të vështirë për kombin e trojet shqiptare t’i japë kahje pozitive. Edhe kur sëmundja po e afronte më afër vdekjes, Lublini merrte hapa të guximshëm, jo vetëm për ta përballuar sëmundjen, por edhe për të qenë i pranishëm dhe për të çuar përpara proceset pozitive të çështjes së identitetit shqiptar. Pjesëmarja e tij në një numër takimesh kombëtare e ndërkombëtare forcoi dhe rigjeneroi besimin e diplomacisë botërore për zgjidhjen sa më parë të cështjes së Kosovës dhe pavarësinë e saj.                                                                  Unë kam pasur mundësinë, si edhe shumë bashkëkombas të tjerë, të jem disa herë pjesë e këtyre takimeve, të cilat përbënin potencialin e besimit ndaj përkushtimit dhe kontributit të tij, qasje të kujdesshme në çështjen kombëtare në rrugë diplomatike, e njohur tashmë si një çështje e kompleksitetit të madh e dramatik, që duhej trajtuar me përgatije profesionale dhe kujdes të veçantë, për shkak të precedentëve historikë.                                                                                                                       Kur u zgjova atë mëngjes shkurti, nuk u besova veshëve për lajmin e hidhur që dëgjova, vdekjen parakohe të mikut tim Lublin Dilja, të njeriut të mirë e të urtë, të diturisë e diplomacisë, intelektuali i paepur për të mirën, të drejtën morale e njerëzore. Edhe pse për gati një dekadë bashkëjetoi me sëmundjen e rëndë, në fytyrën e tij të zbehtë kurrë nuk u shfaqën shënja dobësie e lodhjeje të karakterit e personalitetit të tij. Gjente forca morale e fizike për t’i përballuar. Nuk u dorëzua, por e sfidoi atë, duke vazhduar rrugën që të punojë për Shqipërinë e shqiptarët, për çështjen kombëtare. Ishte aty përherë si një përfaqësues i interesave të shtetit shqiptar, të diasporës dhe komunitetit shqiptaro-amerikan.                                            Lublin Dilja është shembulli i një politikani dhe diplomati shembullor që kurrë nuk u korit. Madhështia qytetare, njerëzore, intelektuale rrezatonte afër e larg, respekt e dinjitet, sinqeritet e dashuri, patriot e atdhetar, që rrallë ia gjeje shokun.                                                                                                                                                                         Teksa shkruaj këto rradhë, këtë requiem për njeriun e mirë e të mrekullueshëm, Lublin Dilja, sjell ndërmend historinë e lavdishme të popullit, përpjekjet, sakrificat dhe kalvarin e dhimbjeve e të fitoreve të popullit tonë, të cilin diplomatë, si Lublin Dilja, e sollën në vëmendje të kancelarive të botës, duke e vendosur çështjen shqiptare në bazën e të barabartëve të botës së qytetëruar e demokratike.       Humba mikun tim të shtrenjtë, të të gjithë shqiptarëve brenda e jashtë trojeve të Dardanisë. Sa herë e takoja, më bënte të ndjehesha krenar për mençurinë dhe urtësinë e tij, për forcën e inteligjencës dhe dashurisë njerëzore që transmetonte me fjalën e tij. Mungesën e tij e ndjeva edhe më shumë Ditën e Shpalljes së Pavarësisë së Kosovës, për atë pavarësi që Lublini kontribuoi dhe nuk mundi ta shijonte se vdekja e pashmangshme e mori ndër kthetrat e saj dy javë para atij realiteti dhe ideali historik, të cilit diplomati i dha vitet e tij dhe vetë iku në amshim.                                                                                                                                                                      Jeta dhe vepra të diplomatit që vinte nga kërthiza e Shqipërisë, Elbasani, do të forcojnë akoma më shumë themelet e altarit të trojeve etnike.                                                  

Bacë, u kry! Ëndrra jote për pavarësi u bë realitet.                                         

   I përjetshëm qoftë kujtimi për ty, bir!                                                                                           

 Pusho në paqe, miku im!                                                                                                                             

 Amen!

Stamford, CT USA

Tetor, 2010

Kryeministri shqiptar duke firmosur ne kujtim te Diljes

NË JUNIK, ATY KU QENDROI RIÇARD HOLLBRUKU

RIÇARD HOLLBRUKU

(Nga blloku i shënimeve)

 

Nga: Prof.as.Dr.Murat Gecaj

         publicist e studiues-Tiranë

              

 Sapo hapa komjuterin tim, sot në mengjes, aty gjeta një njoftim të dhimbshëm e drithëruas. Atë ma dërgonte miku im, publicisti Alban Dega, nga Nju Jorku. Ndër të tjerat, ai shkruante dhe këto radhë:

            “Dje mbasdite u nda nga jeta një mik i madh e i sprovuar i shqiptarëve, në kohët më të vështira të historisë se tyre, Z. Riçard Hollbruk. Ai ndërroi jetë sot, në spitalin e Universitetit “Xhorxh Uashington” te kryeqytetit amerikan, në moshën 69-vjeçare…Vdekja e Riçard Hollbrukut është një humbje e rëndë edhe për popullin shqiptar dhe për shqiptarët, kudo në botë. Ishte i pari personalitet i Administrates së Presidentit Bill Klinton,  që kontaktoi me luftëtarët e lirisë, në radhët e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës. Ai luajti një rol të madh në të gjithë procesin  e lirisë dhe pavarësisë së saj, prej një prej rregjimeve më barbare, që ka njohur njerëzimi,  siç ishte rregjimi kolonailist e terrorist i Millosheviçit...Emri dhe vepra e Riçard Hollbrukut  do të mbeten përherë të gjalla në zemrat e shqiptarëve, kudo në Botë”.

            Duke shfletuar bllokun e shënimeve, mbajtur gjatë vizitës sime në Junik të Kosovës në korrik 2000, gjeta dhe dëshminë e mëposhtme, për të cilën shprehet dhe kolegu im. Pra, ja cila është ajo.

           

                                        X    x   x                               

            Tashmë, emri i njërit ndër diplomatët më të shquar amerikanë, Riçard Hollbruku  është bërë i njohur  dhe i afërt për popullin kosovar dhe për të gjithë shqiptarët. Gjatë periudhës së luftës çnjerëzore të agresorëve serbë në Kosovë, ai bëri përpjekje të parreshtura dhe mjaft të frytshme, në të mirë të zgjidhjes paqësore ose me sa më pak dëme, të konfliktit me Serbinë. Jo më kot, media të ndryshme të pavarura dhe që mbronin çështjen e drejtë të shqiptarëve, atë e quajtën "buldozeri i diplomacisë ndërkombëtare". Siç dihet, një ndër arritjet në politikën e ndërmjetësimit të Hollbrukut, ishte nënshkrimi në Beograd i Marrëveshjes për hyrjen në Kosovë të 2.000 verifikuesve të OSBE-së. Ata do të vëzhgonin gjendjen reale në terren dhe do ta informonin saktë faktorin ndërkombëtar, se kush ishte shkaktari i gjendjes tejet të tensionuar në Kosovë, gjë që rrezikonte paqen e stabilitetin në Rajonin e Ballkanit dhe më gjerë.

            Kështu, verifikuesit në fjalë erdhën dhe nisën të hetojnë shkaktarin e vërtetë të gjendjes shumë të vështirë në Kosovë, e cila ishte në prag të shpërthimit të papërmbajtur. Në vjeshtën e vitit 1998, u zhvilluan luftime tragjike: Malisheva, Rahoveci, Krusha e tërë brezi kufitar me Shqipërinë u bënë arena të përgjakshme. Po kështu, në rrugën Pejë-Gjakovë dhe sidomos në ato: Deçan-Hereç, Prishtinë-Prizren etj. Sipas vëzhguesve të OSBE-së, po dëshmohej me fakte se pjesëtarët e UÇK-së, e cila tashmë po dilte në skenë hapur, nuk ishin "terroristë", por luftëtarë të lirisë. Dimri po afronte dhe nëpër malet e Kosovës ishin shpërngulur nga vendbanimet e tyre, si rrjedhojë e  tensioneve dhe pasigurisë së krijuar, me qindra e mijëra fëmijë, gra e pleq të pambrojtur. Siç merret me mend, jetonin atje nën qiellin e hapur, me tenda  dushku ose plastmasi. Me një fjalë, gjendja ishte alarmante.

            Në këto situata, diplomacia Perëndimore dhe sidomos ajo amerikane, ishin në lëvizje të madhe dhe përpiqej të gjente rrugëzgjidhjen. Një rol parësor për këtë gjë do të luante kështu vetë Riçard Hollbruku, i dërguar i posaçëm i Presidentit të SHBA-ve dhe mik i shquar i shqiptarëve, Bill Klinton. Ai hyri në zonën e Junikut dhe u takua personalisht me përfaqësues të shqiptarëve dhe të UÇK-së.

            Dhe ja, pas  kaq kohësh, kur Kosova është çliruar një vit më parë, unë  udhëtoj në "gjurmët" e Hollbrukut. Mundohem ta përfytyroj sa më mirë situatën, sigurisht me ndihmën e dëshmitarëve okularë dhe të banorëve vendës. Kështu, po shpreh sadopak nderimin, që ka çdo shqiptar, për atë takim historik të paharruar dhe organizatorin e tij, diplomatin e mirë amerikan.

            Nga Deçani, kalojmë nëpër fshatrat Rostovicë, Lagja e Re dhe arrijmë në lagjen e njohur Shalaj. Ndalojmë para hyrjes në kompleksin e banesave. Këtu takojmë një ndër kryefamiljarët, bacën Avdyl Shala. Përshëndetemi me të dhe i tregojmë qëllimin e ardhjes. Buzagaz e pa përtesë, ai na prin nëpër një derë të vogël anësore, në krah të derës së madhe dykapakëshe. "Këtej ka kaluar Hollbruku, me shoqëruesit e tij"-flet ai dhe bën me dorë përpara. Sipër lartësohet kulla karakteristike e kësaj familjeje të madhe. Një i moshuar tregon me gisht se aty, ende, ruhen gjurmët e gjyles së topit, me të cilën qëlluan pushtuesit osmanë, më 1912, nga Suka e Hereçit. Atëherë, kulla u dogj krejtësisht.

            Ndërkaq, na sjellin në oborr bacën Met Shala, 71 vjeç. Megjithëse i sëmurë rëndë, ai shprehu dëshirën të takoheshim bashkë. Pimë  kafe nën hijën e një peme dhe, pothuajse, gjithë biseda sillet rreth vizitës së Hollbrukut në familjen Shala, si dhe për dëmtimet e mëdha gjatë luftës me "shkiet". Në bisedë e sipër, dëgjojmë që thonë: "Ja, erdhi Rushiti!" Ngrihemi e përshëndetemi me të sapoardhurin. Shoqërtuesi im, Qerim Pepshi i njeh mirë bashkëbiseduesit tanë. Më tërheq vëmendjen shkathtësia, me të cilën tregon baca Rushit Nur Shala, një burrë rreth 55 vjeç, të cilin e hijeshojnë mustaqet e zeza e të gjata. Ai ka qenë dëshmitar i çdo lëvizjeje të mysafirëve dhe i bisedës së zhvilluar në shtëpinë e tij. Ja, çfarë na tregon, me mjaft siguri Rushiti, si për situatën dhe takimin e Hollbrukut:

            "Këtu ishte vija e parë e frontit kundër serbëve, të cilët ato ditë ndodheshin nëpër pozicione  te Lagja e Re, në vijë ajrore jo më shumë se 400-500 metra. Dita e parë, që na sulmuan, ishte data 28 maj 1988, ora 8.00 e mëngjesit. Ushtarët serbë tentuan të kalonin nga lagja Gogjen, për në lagjen Pepshi. Në gjysmën e rrugës u stacionuan, deri në orën 4.00 pasdreke. Por këmbësoria nuk përparoi dot. Forcat e bashkuara të UÇK-së (pa uniforma) dhe populli i armatosur, i zbrapsi ata. Megjithëse ishin të shoqëruar me  autoblinda, raketa etj. Ndërsa ne kishim vetëm mitraloza 12.7 m/m dhe armë të tjera të lehta. U bë shkëmbim zjarri. Ditën e dytë, në popullatën tonë  patëm disa humbje, të vrarë e të plagosur. Ndër ta u plagos Shkëlzen Mehmet Krasniqi dhe Hate Shalaj, 75-vjeçare, e cila vdiq mbas pesë orësh.  Gjendja u rëndua. Lidhjet Rostoviq-Junik u ndërprenë, kështu dhe hyrjet e daljet.

            Pas dy ditëve, serbët hipën në Kodrën e Rokopeqit. Prej andej, gjuanin pa pushim drejt nesh. Në këto rrethana, popullata e pambrojtur e 3-4 lagjeve: fëmijë, gra e pleq morën udhën për në male. Disa qendruan aty, në qiell të hapur dhe shumë prej tyre u nisën për në Shqipëri. Në fshat qendruan djemtë dhe burrat e aftë për luftë. Vatani kërkonte që t'i dilnin zot.

            ...Kaluan kështu dy javë. Në këtë kohë, të parët që erdhën ndërmjet nesh, ishin: i ndjeri  Fehmi Agani dhe  Blerim Shala. Qendruan në afërsi të shtëpive tona. Folën për nevojën e qendresës së palëkundur nga të gjithë ne, kundër pushtuesve serbë. Ata u takuan dhe me komandantin e UÇK-së, Gani Shehun. Duke parë gjendjen e keqe të popullatës, Kryqi i Kuq solli ndihma, sidomos për të shpërngulurit nëpër pyje, si: batanije, miell e ushqime etj. Sa herë na kanë ardhur vëzgues ose vizitorë të ndryshëm, deri në ora 15.00 gjendja ishte e qetë, serbët nuk vepronin. Ndërsa më pas, nisin sulmet e pamëshirshme të tyre".

            Pastaj baca  Rushit e vazhdon tregimin e tij për ardhjen e Riçard Hollbrukut, gjë që e vlerëson si një ngjarje me rëndësi, jo vetëm për zonën e Junikut e të Rrafshit të Dukagjiniut, por për tërë Kosovën. Ndër të tjera, ai thotë:

            "Fillë pas ndihmave të Kryqit të Kuq, erdhi këtu ambasadori amerikan në Shkup, Kristofer Hill. Siç duket, ai përgatiti ose "e shtroi rrugën" për mbërritjen së shpejti të Hollbrukut. Ky erdhi në fillim te fabrika e tekstilit, në Lagjen e Re. Aty e ndaluan ushtarët serbë dhe nuk e lejuan të kalonte. Dërgoi fjalë se mund të vinte i shoqëruar prej serbëve. Por nuk u pëlqye ky mendim, nga pala shqiptare. Më në fund, ai mundi ta kalojë pengesën e serbëve dhe arriti këtu, i shoqëruar me grupin e tij, me gazetarë etj. Nga shqiptarët, ishin: Fehmi Agani, Veton Surroi, Blerim Shala e të tjerë. U ndalën te postblloku dhe pastaj hynë nëpër një derë të vogël, të shtëpisë së Nuh Shalës. Kaluan nëpër oborrin që shikoni ju, hipën nëpër ato shkallë dhe hynë në dhomën e shtëpisë së Met Shalës, të cilën e shikoni se tani ndodhet në rindërtim. Me grupin e Riçard Hollbrukut u takuan komandantët e lartë të UÇK-së: Gani Shehu, Lum Haxhiu e të tjerë.

            Biseduan rreth një orë me njëri-tjetrin. Unë pata fatin të isha në dhomën, ku u zhvillua kuvendi. Mbaj mend se Hollbruku e pyeti Ganiun për rrugën e jetës së tij, deri atë ditë. Po kështu edhe Lum Haxhiun. Këta iu përgjigjën me dëshirë e i dhanë informacionin e duhur për çdo gjë, që kërkoi diplomati i njohur amerikan. Sipas traditës së shqiptarëve, mysafirëve të nderuar u nxorëm kafe, lëngje etj. Z. Hollbruk piu vetëm ujë, duke na falënderuar për mikpritjen tonë".

            Dëshmitari ynë nuk na jep dot  hollësi të tjera nga kjo bisedë e ngrohtë, pasi aty edhe u fol  në gjuhën angleze. Megjithatë, më poshtë bacë Rushiti tregon:

            "Kur mbaroi kuvendimi, ata u ngritën dhe zbritën ngadalë shkallëve. Këtu poshtë, e prisnin gazetarë të shumtë. Hollbruku nisi të flasë për qëllimin e ardhjes në Junik. Sipas tij, donte të dëshmonte nëse këtu vepronte një ushtri e armatosur e shqiptarëve apo populli bënte vetmbrojtje të organizuar, kundër agresionit serb. U shpreh hapur se populli kosovar ka plotësisht të drejtë ta mbrojë vetëveten dhe se nuk është "terrorist", siç e akuzonin serbët. E përshëndetëm dhe e falënderuam për fjalët e mira, që tha për popullin tonë dhe i shprehëm besim të madh në mbështetjen e Amerikës dhe të Bashkësisë Ndërkombëtare".

            Më pas, Riçard Hollbruku me grupin që e shoqëronte, morën rrugën e kthimit, nga kishin ardhur. Kudo, panë shtëpi të shkatërruara e të rrënuara, dëgjuan për të plagosur e të vrarë, në mesin e popullsisë së pafajshme, vepra të agresorëve serbë. Këto skena të tmerrshme u transmetuan nga rrjetet radio-televizive ose u pasqyruan nëpër gazetat e botës, sepse tashmë iu lejua hyrja gazetarëve në këtë zonë.

            I pyetur  në se Hollbruku ishte i interesuar të vizitonte, në atë kohë edhe Gllogjanin dhe a ishin të përgatitur për këtë gjë, komandanti i Zonës së 3-të Operative, Ramush Hajradinaj është përgjigjur: "Të them konkretisht se nuk kemi qenë të përgatitur në këtë shkallë, nuk kemi qenë as të informuar, as mirë të organizuar. Ne nuk kemi mundur të prezantohemi si ushtri, por si popull i armatosur... Unë kam qenë i intersuar për ta takuar që atëherë Hollbrukun dhe gjithmonë i gatshëm për ta afirmuar luftën tonë, por nuk kam qenë i aftë, i përgatitur për një takim të tillë".( Bardh Hamzaj,"Rrëfimi për luftën dhe lirinë", Prishtinë, 1999, faqe 72).

            Si dëshmitar i gjallë i ngjarjeve të zhvilluara, baca Rusht Shalaj e vijon më tej tregimin e tij kështu:

            "Mbaj mend se, më 28 korrik 1998, ushtria e policia serbe tentuan të hynin me tanke: nga fshati Botushë dhe deri në mesin e fushës së Kallavajit. Por aty hasën në qendresën burrërore të kosovarëve. Me atë rast, me sa di unë, aty u plagosën ushtarakët e lartë të UÇK-së: Gani Shehu, Niman Tafa dhe Naim Maloku. Të nesërmen, pushtuesit serbë mundën të depërtonin deri te Lagja e Re, pra në afërsi të shtëpive tona. Nuk qarkullonte dot asnjë njeri. Ishte i hapur vetëm një korridor, në drejtim të maleve, për në Malësinë e Gjakovës (Tropojë).  Të detyruar nga situata e krijuar, më 11 gusht u mblodhën: fëmijë, gra, pleq e të plagosur dhe morën rrugën e shpëtimit. Sa gjë e dhimbshme ishte kjo për të gjithë! Por, ashtu siç dëshmojnë dhe këngët popullore për të kaluarën, e dinim se te vëllezërit tanë të një gjaku do të gjenim "bukë e kripë e zemër". Kështu, pas dy ditëve, në orën 5.00 të mëngjesit, ky "karvan i vuajtjes", me afër 700 veta, hyri në tokën e Shqipërisë e iu drejtuan Malësisë së Gjakovës (Tropojë). Juniku pothuajse u zbraz dhe serbët arritën që, pas katër ditëve, të hynin lirisht këtu. Ata që i gjetën nëpër shtëpija: gra, pleq e fëmijë i morën dhe i dërguan në Deçan. I vendosën në një ndërtesë, duke thënë se ata janë "të sëmurë". Pastaj, secili burrë u kujdes që t'i tërhiqte njerëzit e vet nga ai "spital"".

            Do të pyesë ndokush: Po më tej, vallë, çfarë bënë serbët në Junik? Ata nuk e harronin faktin se aty ishte mikpritur Riçard Hollbruku, se ajo zonë i kishte bërë një qendresë heroike agresionit serb. Prandaj, më 16 gusht 1998, me "duar të lira", ata hynë në fshat dhe ndërmorën një vandalizëm të vërtetë. Dëshmitarët, me të cilët bisedojmë sot, tregojnë ndërtesat e djegura dhe të bëra shkrumb e hi. Është një dëm i pallogaritshëm ekonomik, që iu shkaktua nga armiqtë këtyre fshatarëve kosovarë. Por ata edhe "zgjidhnin" për të djegur ose për të shkatërruar. Vihet re se, më së forti, kanë patur si objektiv të këtyre vandalizmave shtëpitë e bukura, karakteristike, që dëshmojnë për lashtësinë e shqiptarëve në këto troje. Baca Rushit flet me dhimbje: "Ja edhe kësaj kullës time ia futën zjarrin, po për fat u ndal në mes, pra shpëtoi diçka...". Pati edhe të vrarë e të plagosur. Megjithatë edhe pushtuesit serbë e paguan shtrenjtë, atë që bënë. Siç dëshmojnë vendësit tani, vetëm për një ditë, u  vranë 17 prej tyre.

            Pas kësaj bisede të çiltër, plot dhembje e shpresa për të djeshmen, të sotmen dhe të nesërmen, shëtisim nëpr oborret e këtyre kullave-kështjella. Ato u qendruan stuhive të sulmeve serbe dhe tani i shohim në rindërtim. Aty, pranë njërës prej tyre, ndalet baca Rushit e vazhdon të tregojë:

            "Shtëpitë tona ishin vend-pritje dhe vand-kalime për luftëtarët e lirisë. Një ditë, ata më propozuan: -A ta bëjmë një bunker këtu, në oborr? Unë iu përgjigja me gjithë zemër:- Po, gati jam edhe ta kallim gjithë shtëpinë e pasurinë, për lirinë e Kosovës, po qe nevoja!"

            Sot qendrojmë në heshtje pranë këtij "bunkeri" dhe unë shkrepi aparatin fotografik. Edhe në Shqipëri ishin ndërtuar me mijëra të tillë. Por ata shërbenin vetëm për një "armik imagjinar". Ndërsa këtu, në Kosovë, armiku serb ishte përballë. Ai qëllonte për t'i vrarë shqiptarët, me të gjitha llojet e armëve. Prandaj, kërkohej mbrojtje me çdo mënyrë e çmim.  Ndërkaq, mendoj: "Sa shumë flet e dëshmon edhe ky monument i heshtur i luftës, për qendresën heroike të familjes Shalaj, të luftëtarëve të UÇK-së dhe të mbarë popullit të Junikut, në luftën e tij të drejtë për liri të vërtetë e pavarësi të plotë!"

KEZE KOZETA ZYLO : Shenjëzimi me magjinë e fjalës

Kostaq Duka: "Hoteli i fantazmave”

Kur mora vesh se shkrimtari Kostaq Duka do të promovonte librin me tregime “Hoteli i fantazmave”, më lindi më shumë kërshëria për të lexuar librin, të cilin edhe pse nuk e kishja në biblioteken time, e lexova me ëndje në Internet hedhur nga autori.  Jo se nuk i  kishja lexuar më parë tregimet e autorit, apo poezitë e tij, të cilat më kishin bërë një mike pakuptuar, por gjithmonë një libër i ri ndodh që ta shtrojë dhe më bukur odën për miqtë dhe vizitorët e tij.

Autori Duka shenjëzon bukur me magjinë e fjalës atë çka duhet të sjellë pena e një shkrimtari serioz, i cili nëpërmjet një pasurie shumështresore, e bën dhe më të dukshme dhe më tërheqëse veprën për një lexuese.

Temat janë marrë nga jeta e përditshme, ose të jetuara prej vetë autorit, çka i japin edhe një perceptim më të arsyeshëm lexuesit dhe e bëjnë atë të ndjehet i lirshëm në interpretimin e fakteve.

Autori ka ditur të përdorë mjetet e shumta stilistikore nëpërmjet sinonimisë, krahinorizmave, metaforave të bukura, krahasimeve pafund, të cilat japin një mozaik të bukur gjuhësor dhe letrar.

Pena e Dukës operon bukur në kohë dhe në vendet ku ai ka jetuar, studjuar, punuar apo emigruar. 

Ai vëzhgon ngjarjet jo thjesht në mënyrë narrative, por punon me to dhe artistikisht çka e rrit dhe më tepër si shkrimtar, ndryshe si lexuese do të mbytesha nga shtrëngesat formale dhe do të ngeleshin të paperceptueshme.

Janë shumë tregime që më kanë mbetur në mendje, por si grua dhe njeri gjeta mesazhe të ngrohta dashurie, për të cilat kemi shumë nevojë në këto kohera paksa të marrëzishme. 

Kështu çdo ditë e më shumë kuptojmë se si ana fizike, pra shëndeti po dëmtohet se tepërmi nga qëndrimi i gjatë në kompjuter, në face book, cka përbën dhe një shqetësim ndërkombëtar për mjekësine…

Mirpo duke lexuar tregimin “Ecje sportive”, në librin “Hoteli i fantazmave”, ku Viktoria e bukur 95 vjeçare lufton që të mbajë format e trupit dhe të bëjë ushtrime fizike, nuk ke se si të mos frymëzohesh, dhe aty kuptova se pena e Dukës ka bërë efektin e vet në lexuesit e tij, qoftë dhe për shëndetin, që eshtë çelësi i suksesit të një shoqërie.

Rrëfimet dhe skicat duken si një pemë e bukur me degëza plot sythe, që autori zgjedh kohën e caktuar për të vjelë frutat e pjekura.

Shpesh disa tema në këtë libër më janë dukur krejt të virgjëra, pasi për vetë kushtet e ndryshme që u krijuan veçanërisht pas viteve 90, jo çdo shkrimtar mund të ketë jetuar në këto mjedise, apo të ketë parë dhe perceptuar njëlloj si shkrimtari Duka.

Duke përfunduar them se proza e tij jep kumte fisnike që ushqen së brendshmi botën shpirtërore për të cilën ne lexuesit kemi shumë nevojë.

Akuzat e Dick Mart-it, vijim i sulmeve të koordinuara, ndaj shqiptarëve

Nga Gani Qarri Cyrih

 Akuzat e furishme të Dick Mart-it, të para  disa ditëve, u paraqitën befas dhe në mënyrë sensacionale,ato u shfaqën shpejt dhe gati në formë të papritur të cilat edhe pse u lajmëruan në mënyrë gjysmë të fshehtë dhe gati klandestine, para parlamentarëve evropian,kundër Kryeministrit Hashim Thaçit,UÇK-s dhe gjithë kombit shqiptar, çuditërisht u pranuan gati pa kundërshtime nga shumica e parlamentarëve evropian, nga të cilët Dick Marti kërkon përkrahje, për ngritjen atyre akuzave të këtij raporti të dyshimtë nga projektrezolutë,  në një rezolutë të parlamentit evropian.

Qëndrimet akuzuese të Dick Mart-it ,kundër UÇK-s dhe historisë më të re  të kombit shqiptar, nuk janë as të reja e as të pa njohura,po ato janë  vazhdimësi e koordinuar e sulmeve të kamotshme ndaj shqiptarëve dhe kombit si tërësi, përfshi edhe diasporën tonë.

Edhe pse sulme të ngjashme apo edhe të tilla mund të ketë pasur edhe më përpara, vlen të theksohet se hovi i tyre arriti kulmin në vitin 1998 në ditët më të vështira për popullin shqiptar të Kosovës, kur atje luftohej për jetë a vdekje,dhe e gjithë bota demokratike nga e gjithë bashkësia ndërkombëtare ishte sensibilizuar dhe ngritur kundër krimit serb që ushtrohej mbi shqiptarët,duke bërë përpjekje për ta ndihmuar popullin dhe vendin tonë që atë kohë ishte ende nën pushtimin sllav,në Cyrih të Zvicrës e shfaq papritmas një fushat antishqiptare, e prirë nga SVP apo partia popullore zvicerane e cila përveç aksioneve të herpasëhershëme edhe tani me rastin e paraqitjes së raportit në fjalë,kjo parti doli hapur me kërkesën absurde të radhës për tërheqjen e njohjes së pavarësisë së vendit tonë.

Tani në aksion është hedhur Dick Marty-it, i cili në mënyrë që ta realizoi atë aksion dhe përmbushur detyrën me qëllime të dyshimta që ai ka marr mbi vete, është nisur në kërkim të mbështetjes së hapur dhe në mënyrë  “konfidenciale” në një fushat anti shqiptare,në emër të “mbrojtjes” së të drejtës së viktimave fiktive të shitjes së organeve njerëzore,siç pretendon ai.

Ndaj paraqitja e këtij raporti në këto momente nuk ishte rastësi, sepse ai nuk kishte për qëllim  anketimin e përcaktimit të parlamentarëve evropian karshi Kosovës në këto ditë të vështira për vendin tonë, përcjellur me hallakam zgjedhjesh dhe mungesë të institucioneve me mbështetjen e votës së lirë të popullit, por ai mu nga ky shkak,dëshiroi të përfitoi në mënyrë që, sa më i pa penguar nga ana institucionale e shtetit të Kosovës,të përfitoi  aq sa të jetë e mundur në mbështetjen  parlamentarëve evropian me qëllim që në përkrahje të përfshihen sa më shumë parlamentar,për kthimin e Raportit në Rezolutë megjithëse shqiptarët ishin ata ndaj të cilve u ushtrua gjenocid e dhunë, që u shtypën e masakruan,u përndjekën në mënyrë sistematike dhe shpërngulën masovikisht me forcën e armës dhe qizmes ushtarake,kur së fundi po kërcënoheshin drejtpërsëdrejti edhe me shfarosje të përgjithshme si pjesë e pushtuar e kombit shqiptar nga krimineli Milosheviq i cili mjerisht vdiq i pa dënuar mu në prag të gjykimit të tij final para se të merrte dënimin e merituar nga drejtësia ndërkombëtare derisa po gjykohej në gjykatën e  Hagës për krimet e luftës të kryera në Kosovë,por që Dick Marti,për të gjitha këto dëshiron ti shpallë shqiptarët fajtor.

Edhe Dick-u e di mirë se në këtë gjendje ishte mëse normale që shqiptarët e rrezikuar me shfarosje masive të përkraheshin,por ja që atëbotë një parti siç ishte SVP-ja, ashtu siç vepron sot edhe Dick Marti,i cili në vend të solidaritetit ndaj të vuajturve dhe përndjekurve shqiptar nga hordhitë kriminale serbe, të cilët popullit tonë i shkaktuan aq shumë tragjedi njerëzore e familjare nga të cilat shqiptarët edhe sot lëngojnë,edhe ky njëjtë si SVP, në kohë nga më të vështirat,doli hapur në krah të agresorit Millosheviq, duke ju shpallë luftë të hapur viktimave shqiptare.

Atëherë kur fati i mjegulluar i Kosovës dhe shqiptarëve po përgatitej të rishkruhej në një dritë që sa po dukej në fund të tunelit të gjatë të vuajtjeve tona qindra vjeçare,kur e tërë bashkësia ndërkombëtare doli në anën tonë si viktima të pa fajshme të terrorit millosheviqian që ishim,partia SVP, njëjtë si Dick Marty sot,pati iniciuar fushatë anti shqiptare në Zvicër , me parulla,me një përmbajtje fyese deri në denigrim ndaj shqiptarëve,nën sloganin; Familien integration Ja! Kosovo Albaner-Nein! që në gjuhën shqipe donë të thotë; Integrim të familjeve Po! Shqiptarët e Kosovës Jo!  Të cilat atëbotë ishin vendosur në gjithë hapsirën e Qytetit të Cyrih-ut

Aksionin e SVP-s kundër shqiptarëve sikur i vazhdonte Karla del Ponte në vitin 2007 e cila edhe pse ishte e thirrur për zbulimin profesional dhe për hetim të paanshëm të krimeve serbe të luftës në ish jugosllavi,ajo fshehu për aq sa mundi,krimet e kryera në Bosnje,Kroaci dhe Kosovë nga serbia duke keqpërdorur kështu edhe funksionin e prokurores ndërkombëtare që iu pat besuar ng gjykata ndërkombëtare e drejtësis në Hagë ku ajo ishte ftuar si prokurore për zbardhjen e fakteve mbi krimet kundër njerëzimit dhe jo fshehjen e tyre,për tua lehtësuar kriminelëve dënimet,dhe për tua nxijë jetën viktimave të gjenocidit serb në Kroaci e Bosnje,dhe veçantë në Kosovë, duke mos harruar ti akuzoi shqiptarët për tregti me organe njerëzore edhe pse ne ishim viktima të gjenocidit serb,gjatë gjithë jetës.

Aksioni kundër shqiptarëve nuk kishte të ndalur as në vitin 2008 kur Oliver Jeans Shmidi-it përmes një libri me emër tjetër nga ai i Karla del Pontes, por me qëllim të ngjashëm për denigrimin e shqiptarëve, vazhdonte tanimë me hetime të zgjeruara prokuroriale më në brendësi të terrenit dhe etnisë sonë kombëtare i cili “depërtoi” deri në thellësitë e shekullit XV për të shpallur edhe Heroin ton kombëtar, Gjergj Kastrioti-Skënderbeun, si gjakmarrës,hajdut e çfarë jo tjetër, duke bër përpjekje për tia ndrruar edhe kombësin dhe shpallur atë edhe si jo-shqiptar! Thuajse kishte pritur Skënderbeu që të lindëte një “CARROK” (lexo-fëmijë) si Oliver Shmidt që pas 500 vitesh,ai tia zbulonte përkatësinë kombëtare të Skënderbeut, Hero-it tonë kombëtar ndër të rrallët në rajon i cili nuk ishte vetëm Hero i ynë kombëtar por ai  ishte  Hero i përmasave evropiane për kohën.

Hitet e kronologjisë së ngjarjeve antishqiptare nga sponzorues të vetmuar zviceran vazhdojnë edhe në këtë fund viti të 2010-tës me një akt  të ri anti shqiptar i destinuar hapur kundër interesave tona njerëzore e kombëtare i cili si i tillë sikur bën thirrje rishtas për lufta dhe turbullira të reja në Ballkan,sepse këta njerëz në  bashkëpunim me fqinjët tanë grabitqar dhe pushtues tradicional të Kombit shqiptar,sikur nuk u ngopën me mizoritë e ushtrive sllave në Kosovë e gjetiu mbi shqiptarët e pambrojtur,ata edhe sot vazhdojnë me sulmet e tyre kundër shqiptarëve me një luftë tanimë perfide dhe të kamufluar  diplomatike përmes shpifjesh të paargumentuara për denigrimin e shqiptarëve, me qëllim krijimin e kushteve dhe atmosferës së tillë ndërkombëtare,për të grabitur pjesë tjera të tokave tona,siq pretendohet për momentin në veriun e Kosovës.

Përndryshe lind pyetja,në emër të cilave fakte,dhe në bazë të çfarë provash fyhen, kërcënohen dhe shantazhohen edhe sot në mënyrën kaq të paskrupull shqiptarët,duke na mveshë neve viktimave të luftës gjenocidiale serbe, edhe fajësi kriminale  deri te tregtia me organe njerëzore siç veprohet tash e sa kohë kundër nesh,kur në ne dhe trupat e shqiptarve të vrarë e të zhdukur është eksperimentuar gjithçka,përderisa edhe sot e kësaj dite numërojmë edhe rreth 1800 të shqiptar të zhdukur nga shteti kriminal serb.Ky  nuk është asgjë tjetër përveçse një sulm i përgjithshëm i hapur dhe ofensivë  kundër gjithë shqiptarëve si komb në tërësi!

Shqiptarët në këto momente,janë zënë ngushtë edhe me zgjedhjet e papërfunduara, qeverinë dhe parlamentin e pa formuar,problemin e Veriut të vendit dhe presionet për bisedime të ngutshme me Serbinë.Të gjitha këto probleme kërkojnë zgjidhje mundësisht të shpejt,për ç`shkak shqiptarët duhet lënë anash të gjitha mosmarrëveshjet të çfarëdo natyre qofshin ato dhe fati i veriut të vendit si problem me vete që është,ai duhet t’i bashkojë urgjentisht tërë faktorin politik,sidomos tani në prag të bisedimeve me qeverinë zullumqare serbe cila përpos shumë te këqijave që i solli Popullit shqiptar, pretendon edhe copëtimin e vendit tonë përmes strukturave paralele terroriste serbe me qëllim final, grabitjen e kësaj pjese të Kosovës me dhunë.

Gjendja e padurueshme nën pushtim i shtyri shqiptarët atdhetarë,që në vitet më të rëndësishme të historisë sonë kombëtare,të hidhen në luftë me armë në dorë,për të ndryshuar gjendjen e tyre nën robëri, ngase vetë Jeta e rënd nën okupim, i detyroi ata ti përveshën organizimit të kryengritjes dhe luftës së armatosur për çlirimin e vendit nga robëria me Flamurin e kryengritjes Kombëtare për çlirimin e vendit,ku familje të tëra kanë derdhur gjak dhe kanë dhënë jetën për lirinë e Kosovës së pavarur,e cila fal kësaj lufte heroike, ëndrra jonë e kamotshme më në fund u bë realitet, ndaj si mund të pajtohemi ne me ofendime të tilla shpifjesh e raportesh të pa argumentuara dhe të falim edhe tokat tona ne sot?!

Shqiptarët janë vrarë e pushkatuar,zhdukur e kidnapuar në fshatra e qytete gjithë andej Kosovës dhe trojeve tona,nga pushtuesit serbë.

Trupat e tyre janë tërhequr zvarrë  rrugëve të Kosovës,sigurisht edhe atyre të Serbisë, varrosur e zhvarrosur nga disa herë dhe në disa vende,bartur me kamion e frigorifer, hedhur nëpër lumenj e prroje,futur nëpër  liqene e varreza masive ,djegur dhe zhdukur  nga Serbia për të humbur gjurmët e krimit, nga të cilët siç thash edhe më lart na mungojnë edhe rreth 1800 shqiptar të kidnapuar, e të pagjetur deri më sot,për të cilët edhe sot nënat shqiptare ,vazhdojnë vajin e tyre të pa përfunduar, përgjatë gjithë  kësaj periudhe afro 12 vjeçare.dhe ndaj Serbisë nuk udhëhiqen kurrfar hetimesh e as kërkon kush përgjegjësi nga ajo, për gjenocidin e ushtruar ndaj shqiptarve të pafajshëm.

Shpresojmë dhe jemi të bindur se sikur se të tjerët deri më tani edhe Dick Marty me bashkëpunëtorët e tij do të dalin të gabuar edhe pse ky raport është përgatitur dhe përhapur në atë formë dhe përmbajtje që imazhi i Kosovës dhe Shqipërisë të dëmtohet e njolloset në ato përmasa që do kërkoj shumë kohë, punë dhe kundërargumente që të shkëlqej përsëri,por e gjithë bota e di dhe e ka parë me syt e sajë se si Serbia ka,vrarë edhe civilë jashtë moshës për luftë ka vrarë gra e fëmijë,dhe gjurmët dhe mënyra e vrasjes së tyre nuk është hetuar asnjë herë.

Ne e mbështesim Kosovën e Shqipërinë, udhëheqësit e popullit tonë dhe gjithë kombin shqiptar, si çdo herë në situata të tilla,ashtu edhe në këto momente nëpër të cilat po kalon kombi,me tërë qenien tonë.

Por shqiptarët kanë kaq shumë fakte dhe nuk mund të heshtin më e as të presin me iluzione se të tjerët do të punojnë për ne,i gjithë populli duhet të mobilizohet, për të kryer detyrën e nevojshme kombëtare duke iu kundërvënë  me guxim çfarëdo sulmi qëllim keq që tenton të na njollosë dhe kriminalizojë si komb, duke u bërë shembull edhe për të ardhmen në mbrojtjen e interesave të shtetit dhe të drejtës sonë kombëtare,ashtu siç u bën shembull luftëtarët për lirinë e vendit,që drita e rrezeve të asaj lirie edhe në të ardhmen të ndriçojë e pastër,mbi Kosovë.