Agim Bacelli : Nga puthja jote bëhem më i ri

    
     Nga Agim Bacelli

VËNDI I SHQIPTARËVE

Urithi, krimbi...shtëpinë e kanë në errësirë,
atje janë mbretër dhe nuk duanë dritë!

Zvarranikët, lakuriqtë...janë aq të pështirë
por si më të bukurit i bëjnë dashuritë.

Rëra që ne e shkelim me këmbë, ndihet zot
në të famshmen e vetmuar, shkretëtirë.

Me radhë mund t’i përmend të tërë sot,
të bredhë mëndja pa pengesë e kam lënë të lirë.

Por vendin e shqiptarit askund s’mund ta gjej dot,
t’i jap një përgjigje qenka kaq e vështirë!


PUTHJA

Merre ket' puthje deri në zhgjëndërr… ,
Mos u tremb, puthja është një ëndërr !
Mos harro të ma kthesh përsëri,
Nga puthja jote bëhem më i ri.

Nëse të jap një medalje ari..
Ti duhet të më japësh puthje zjarri.
Se do digjesh, mos ki aspak frikë
Zjarrin e saj unë di ta fikë…!


S'TË KAM FRIKË!

Kuçkë! S'jam Herakliu që gënjetë,
Helmin tuaj e njoh mirë.
Bëj kujdes se, veten se djeg në Etë
Mbështjellë me një gunë të dhirë...

Jam vetë Asklepi, Zeusi s'më vret dot!
Me rrufe, a me këmishën ogurzezë
Omfala e tij me mua mundohet kotë
E Dionis Magjistari s'më bën një grerzë.

E nëse Rea, nëna e Zeusit, në Ferr më hedh
Unë do bëhem Atis Bariu i paepur.
Të betohem, s'dorëzohem e veten s'e tredh
Edhe nëse Nimfën time ma kanë tretur!

Në Olimp jam drejtuar të banoj
Jo me ty, kuçka ime, me një zanë mali,
Do ta dua siç më do e me të do të rroj,
Lyerë me Kitmidë dhe shkumë kali!

KUR MË SULMON PABESIA

Ndihem planet i vetmisë,
Mes shokësh aksidentalisht.
Më keq se kur vdes urisë,
Tradhëtia qënka sigurisht!

Luftoj ta shporr pabesinë,
Por ajo hije më ndjek pas.
Të pastër dua shoqërinë,
Kur ajo seç më bën të plas!

Shoqërisë i them ta dijë,
Un' shpirtin e kam të lirë
Me të keqinj s'pranon të rrijë,
Vetmisë ja këput zinxhirrë!

Princ në ishull të vetmisë,
Shpirti im kurrë nuk e do.
Ja thyej qafën pabesisë,
S'më bën dot Robison Kruzò!

S'DUA TË PLAS !

Ta kem grua mora vajzën e re,
Unë, gjshtëdhjetë vjeç plakush.
Sharjet u ngritën deri lart në re.
Të drejtë s’më dha aspak askush.

Po unë jam si verë e vjetër
Dhe u them ta lënë këtë avas,
Se shpirti im e do një but tjetër
Të derdhem atje se s’dua të plas!

T Ë SHTYPURIT

Të shtypurit janë rrafsh tokës si Anteu,
Të shtypurit marrin frymë nga dheu,
Të shtypurit kanë botën në dorë,
Të shtypurit kanë zemrën borë,
Të shtypurit derdhin dashuri lumë,
Të shtypurit punojnë edhe në gjumë,
Të shtypurit janë bujaria e njeriut,
Të shtypurit janë dhuratë e Hyut,
Të shtypurit janë dritë e bekuar,
Të shtypurit botën kanë ndriçuar,
Të shtypurit dinë kur ulet koka,
Të shtypurit njohin çfarë do bota,
Të shtypurit urrejnë plumbin e thikën,
Të shtypurit nuk e njohin aspak frikën,
Të shtypurit janë vaji lubrifikant i rrotës,
Të shtypurit janë fisnikëria e gjithë botës,
Të shtypurit janë male kryelartë me borë,
Të shtypurit kanë jetën e shtypësve në dorë.

Mikel Gojani : POEZI QË PËRÇON SHTRIRJEN SINTETIZUESE TË IDESË DHE TÊ MESAZHIT POETIK

NË BOTËN E LIBRIT




Angjelina Krasniqi - Bardhaj: Tingujt mallëngjyes, poezi, botoi Shtëpia botuese ADA, Tiranë 2012.



Krijuesja, Angjelina Krasniqi – Bardhaj, e cila jeton dhe vepron në diasporë, përkatësisht në Gjermani, këtyre ditëve lexuesve u ka dhuruar librin e saj të titulluar: “Tingujt mallëngjyes”, ku nëpërmjet këtij vëllimi poetik ka paralajmëruar talentin dhe prirjet që ka për këtë fushë të letërsisë, po ashtu edhe mundësitë krijuese të saj.

Vargu i kësaj krijueseje, në përmbledhjen e poezive “Tingujt mallëngjyes”, është një varg nga aspekti motivor qëndron mjaft i rrahur në letërsinë shqipe, i cili ngërthen një frymëmarrje të gjerë dhe shumë të thellësishme. Shqetësimet dhe emocionet që e përshkojnë gjithë poezinë e saj janë shumë të theksuara dhe dalin në sipërfaqe shumë qartë. Nga ama e frymëzimit të saj buron ai delli i fuqishëm poetik, që trand botën shpirtërore të poetes; shpërthen si një erupsion i vrullshëm mbi atë guall të mbërthyer në aortën e atij zjarri frymëzues. Me fjalë të tjera, Bardhaj, shpalon një notes voluminoz të botës së saj; shpalos një libër të madh të një bote interesante me plot trazime të brendshme; e ndjen dhe e lexon thellë atë duke gërmuar nga shumë kënde të tjera mistike, të cilat qëndrojnë në thellësi të qenies shpirtërore të krijueses.



Krijuesja Krasniqi, vargun e saj e ka begatuar me metafora dhe figura të tjera stilistike që edhe më shumë e begatojnë këtë varg dhe i japin një natyrshmëri të thellë poetike, nëpërmjet të cilave vargut të kësaj krijueseje edhe më shumë i japin shpirt dritësie dhe jetë. Krijuesja Bardhaj, me dashje, gjithsesi, përpiqet të jetë e tillë në varg, në shtjellimin e fenomeneve, si në pikëpamje të ideve dhe të tematikës duke ngritur edhe më lartë vargun e saj në planin e figuracionit, të strukturës dhe të mjeteve të tjera të shprehjes.



Libri i autores Bardhaj, Tingujt mallëngjyes”, është i ndarë në tre cikle, Dardania ime, Tingujt mallëngjyes dhe Këshillat e Nënës, që ngërthejnë një koncept unikat përmbajtjesor.



Në poezitë e këtyre kapitujve të librit “Tingujt mallëngjyes” të autores Bardhaj vërejmë një individualitet poetik mjaft të stabilizuar, konstrukte leksiko-figurative të një natyre poetike mjaft impulsive, karakteristikë në poezi të këtij rrafshi. Në dukje na bën përshtypje që kemi të bëjmë me një poezi të thjeshtë, mirëpo në esencë me një poezi mjaft të bukur, me plot shprehje figurative, ku frymon në mënyrë të veçantë shpirti njerëzor dhe i pavdekshëm i njeriut tonë.



Nëse gjykojmë dhe vlerësojmë sipas titujve, simboleve dhe figurave poetike (që hasim në poezitë e këtij vëllimi poetik), atëherë mund të thuhet se krijuesja Bardhi është shoqëruar njësoj me atdheun e saj, përkatësisht vendlindjen e saj, po ashtu, edhe si me të kaluarën tonë historike, edhe me bashkëkohësinë, me ç’rast e kaluara dhe e tashmja e përbëjnë palcin poetik të saj. Lirisht mund të konstatojmë se kjo krijuese, pothuajse në secilin varg ka dhënë nga një situatë poetike-jetësore-historike. E kjo do të thotë se ajo e ka pasqyruar shumëvlershmërinë e këtij akti jetësor. Prandaj, edhe vetë titujt e cikleve, po ashtu edhe titujt e poezive, me vendosmëri pasqyrojnë konceptin mbi aktualizimin poetik. Kjo poezi, sikur pasqyron dhe vlerëson situatat që ngërthehen brenda aktualizimit poetik.



Kapitulli i parë i këtij vëllimi poetik, Dardania ime, hapet pikërisht me një poezi po me të njëjtin titull, siç e përmban edhe ky kapitull, pra Dardania ime, një poezi që me të gjitha elementet arrin konceptin e ndërtimit të saj, ku krijuesja për Kosovën, ose më mirë Dardaninë Antike, si trualli i bekuar dhe pjesë shpirtërisht e pandarë e Shqipërisë etnike, “kërkon me shekuj një ëndërr të dëlir”.



Dardania ime,

Mendim i këndshëm,

Ngushëllim për jetën dhe për mua...

Lumturia ime, gëzimet be mia!

Por ti ngrihesh përballë botës,

Në furtunat dhe dhimbjes së kohës,

Dhe nga stresi i pazakontë, përgjumësh,

Në një ëndërr tjetër të dhimbshme përkundesh! (Poezia Dardania ime, fq. 9.



Ndërkaq te poezia tjetër që pason pas kësaj e titulluar, “Zgjohu shqiptar”, autorja kërkon një zgjim të brendshëm kombëtar dhe, siç shprehet autorja, citoj:



Të bashkuar dhe unik mynxyrën ta kthejmë në festë,/ të vemi në Krujë Gjergjin ta zgjojmë e madhërojmë/ Fundin e humnerës së vrerosur në tokën e njomë e flakem, pavarësinë sot e festojmë!



Si rëndom gjithë krijuesit tanë të cilët jetojnë dhe veprojnë në diasporë, mallin dhe brengën për vendlindjen e kanë si ndjesinë më të fuqishme që sëmbon shpirtin e tyre dhe shprush reminishencën, duke u bazuar në ndjenjën se gjeografia e vendlindjes ndërton edhe gjeografinë e mendjes dhe të frymëzimit.



Një zë i mekur, i trazuar në mendjen time,

U këndon të bukurave që lashë në vendlindje.

Pas hapave të gjyshit ecja për te i vjetri bli,

Fjalët e urta i merrja me vete si një kuti.

Ktheheshim te kullat, te i gdhenduri oxhak,

Që ngrohte jo vetëm shpirtin, por edhe damarët me gjak.



(Poezia, Malli i vendlindjes, fq. 21.



Aktualiteti i kësaj poezie është mbështetur në angazhimin permanent të krijueses për aktualizimin e figurave të ndritura letrare, kulturore, e kombëtare, si të Fan S. Nolit, Azem Shkrelit etj., që nëpër etapa dhe kohë kanë luajtur rol të rëndësishëm në jetën tonë letrare, por edhe kombëtare. Këto poezi – figura kanë jo vetëm domethënien e vet simbolike, por edhe vlera shumë të rëndësishme estetike, e të tjera.



Edhe poezitë të kapitullit vijues, Tingujt mallëngjyes, janë poezi pothuajse të të njëjtës frymë me një brumosje të thellë në pikëpamje estetike dhe stilistike. Retorika poetike, metaforat dhe figuracionet janë jashtëzakonisht të kapërthyer aty ku edhe e kanë vendin, prandaj edhe poezitë na dalin të një vlere të veçantë. Këtu poezia me titull “Tingujt mallëngjyes”, nga e cila është marrë edhe kapitulli edhe vetë titulli i këtij vëllimi poetik, është një poezi shumë e fuqishme dhe që ngërthen nj filozofi të thellë. Tingujt mallëngjyes që personifikojnë një kapitull të caktuar jetësor, sikur e ngrehin në piedestal amën e frymëzimit dhe mesazhin poetik të vargut, që janë vargje të shkaktuara me nga një brendi shpirtërore të trazuar, të mbërthyer me vuajtje, mallëngjim etj.



Violina notat lart kishte hapur,

Qëndronte vajtueshëm e hapur.

Diçka sikur rrinte dhe priste,

Që këngën me mall të vadiste.

Ajo pritje, ishte si vegim,

Që shkaktonte vuajtje, mallëngjim... (Poezia Tingujt mallëngjyes, fq. 55).



Po me të njëjtën oktavë shprehëse poetike janë edhe poezitë të tjera që pasojnë, si Gërmim në mendje, Nuse në kurbet, Ikja nga vetvetja, Në këtë shekull, Feja nuk ndan, Mos jam unë, Fantazma etj.



Figura e nënës, siç shprehen rilindësit tanë “Perëndeshës së botës”, është një figurë që mjaft dendur gjendet e shprehur edhe në vargun e kësaj krijueseje. Mbi këtë motiv autorja ka ndërtuar disa poezi, si Këshillat e nënës, nga është nxjerrë edhe kapitulli i fundit të këtij vëllimi poetik, pastaj Xeherore ari, Nënë etj. Në kuadër të këtij kapitulli ndeshi edhe poezi që autorja ju kushton fëmijëve të saj, ku edhe me një motiv të tillë, përkatësisht me poezinë “Me thërret aroma e tokës”, që u kushton pikërisht fëmijëve, autorja përmbyll kopertinat e librit:



Sot, o fëmijë, me ju dua të ndërtoj, uluni pranë,

Përveç jush në këtë vend dritë që shndrit nuk kam.

Në prehrin tim si djep u nanurisa, u përmenda,

Mu bëfshi fjalëmbël si të bardhët pëllumba.

Mos lejoni shpirti im të hyjë në botën e zhgënjimit,

Mundësojeni largimin tim të ngjitet drejt hyjnimit.

Atje ku lotin e gjakut kam pirë dhe fshirë me krenari

Atje, o fëmijët e mi!... Atje dua të prehem,

Atje edhe në varr NJERI do të ndjehem!... (Fq. 96).



Në fund lirisht mund të konstatojmë se krijuesja Angjelina Krasniqi – Bardhaj përmes librit poetik, “Tingujt mallëngjyes”, në botën letrare ka sjellë një varg të bukur poetik duke përçuar vlera të mirëfillta ideoartistike dhe mesazhe shumë të qëndrueshme që do t’i qëndrojnë kohërave. Te poezia e Bardhajt hasim një shkrirje shpirtërore dhe idenë e sakrificës sublimuese, një poezi që përçon shtrirjen sintetizuese te idesë dhe të një mesazhi poetik.

Angjelina Krasniqi Bardhaj :Më bëhet se valoj, si Flamuri i Vlorës...

Emri i vertet  eshte Angjelina KRASNIQI Bardhaj...(shkaku pse nuk e perdor emrin  e vertete  eshte sepse Angjelina Krasniqi nese e perdore  e ka vajza e tezes qe eshte  gjenerat me te dhe qe edhe ajo jeton ne Peje...nderkaq Angjelina Bardhaj nuk mund ta perdor sepse e ka motra e bashkeshortit qe edhe ajo jeton ne Peje)keshtu qe ajo  ka zgjedhur  emrin Enxhi Krasniqi Bardhaj ...

Eshte  e  lindur ne Pejen me  1968. Kreu Gjimnazin Bedri Pejani drejtimi matematikor ...ku dy vite eshte shpallurr nxensja me e mire . Fakuletitn Teknik ku pas dy vitesh (per shkak te situates se asaj kohe,per shkak te marteses dhe largimit nga vendelindja )behet nderprerja...Sot jeton dhe punon ne gjermani dhe perpiqet te jete nene dhe bashkeshorte e mire...

BJESHKËT MË ZGJOJNË

Kur zbres në Pejë, jam fjollë e borës
Më bëhet se valoj, si Flamuri i Vlorës.

Më ngjallën Fishta, Migjeni e Naimi
Mbretërisht aty rri ulur Lekë Dukagjini.

Zgjatem dhe shikoj Bjeshkët e Rugovës
Lutem që forcën t’i dhurojë tërë Kosovës.

Nga goja e shkëmbit, pi ujë të bekuar
Me penën time, mallin për të grushtuar.

Liqene më bëhen sytë, dhe ngrihen në qiell
Lahem me borë, ngjyrosem me diell.

Duart prarohen si lira ndriçojnë
Nga gjumi i harresës, bjeshkët më zgjojnë.

Edhe në dimër më behet, se vjen vera
Me diellin e Durrësit e krushqit kah dera.

Nga larg shikoj tymin,qe del oxhaku
E tëra ndizem,në dej shpejtë vlon gjaku.

Me zërin kambanë, thërras me furi
Erdha moj nanë, serish në shtëpi.

Shtrohet me madhëri sofra si dielli
Përplotë begati e mirësi, si qilim prilli.

Më bëhet vetja, fluturoja mbi re.
Me flokët e thinjura, aty, ndjehem e re!...

ATJE ËSHTË DUKAGJINI


Atje ku lindën të mëdhenjtë burra,
Ndrec Luca, Haxhi Zeka,Bajram Curri,
Ndue Përlleshi, e të tjerë të fortë si kulla.
Atje ku LIDHJA SHQIPTARE foli pa pra,
Ku digjet dorështrëmbëra mbi tra.

Atje, atëherë në kohë të kometës,
Kur trimat martoheshin me pushkën,
Malin,fushën patën shtratnuse të vetës.

Atje e atëherë,nga syri i zi për t’u mbrojtur,
Vajzat dërgoheshin si murgesha ,
Rrëkeloti i tyre lau pluhurin e kohës,
Iku dhe ajo,bashkë me trimat në shkrepa.

Atje ku britma edhe qiellin shpoi:
„Mos m’i prekni kulla e oxhake,
Ju vërboj me të Shqiponjës thonjë!"

Atje ku plaku thërret me zë si pushkë:
"Kthehuni - Mirë se vini bijtë e mi,
Dymbëdhjet thuprat e bashkuara bëjnë fuqi!"

Ku Mërturi, Kelmendi, Krasniqi e Mirdita,
Thaçi dhe të tjerët të fortët gurë
Lane gjurmët në histori, për të mos vdekur kurrë.

Atje ku sytë ruanim
Nga pluhuri që hidhej prej korbash,
Atje ku varri i shenjtë
Kërkon prehjen prej kohrash.
Atje, ku gozhduan në kryq dhe femijë,
Atje është e jona mbretëri.

Atje ku dasma nuk ndalej nga lufta,
Ku tupani tingëllonte si pushka.

Atje ku luhet vallja e shpatave me krenari,
Ndera,Besa dhe Bujaria kanë folën aty.

Atje, ku për hise fene e Krishtit kam prej fisi,
Atje, ku Bajraku mbi çati si plumb krisi.
Atje është Dukagjini. Atje kam lisat e mi!...
Atje eshte Aroma e Tokës -Lindjefëmijë!...

MAGJE E KOSOVËS

Kosovë!...
Të ka zënë magjja,
Shumë ngushtë ke rënë.
Mielli dërmohet prapsht,
Mullirit të blojës
Pritën i kanë zënë.

Eh,magje e Kosovës!..
Mafishtë e gufuar shpejt,
Por që në duar të mafijozëve
Dhe të makutërve ke rënë,
Aty, shitet shpirti i njeriut
Dy fjalë pa i thënë!...

Si ta gjejmë magjatoren,
Një magjareshë plot aftësi,
Që pesë fish pa prituar,
Me majin si shqetësim të ethshëm
Bukën e Kosovës të dlirë e gatuan .

Brumë magmë do ngihen,
Do shpërthejnë si një vullkan
Nga thellësia e ftohtë e varreve,
Të ndezin serish
Zjarrin e oxhakut,dritën e qiriut,
Vetëtimen e mendimeve,
Ata, që kurban u bënë
Për Tokën e Perendive.

Gjëmbaçët muerve të magjes,
Me rrënjë të thara,trungje të djegura,
Do ikin të fjetur…
E magjes t’i kthehet sërish mushti ,
I marrë nga mjalti i gështënjave të pjekura!...

KRIJESË HYJNORE

Mos e shtyni në të errtën ultravjollcën zonë,
Freskinë e një metamorfoze në lulëzimpritje.
Ëmbëslsinë e një pafajsije tek të gjithë zgjon,
Tingëllimën e thirrjes së shpresës në rritje.

Këtë buzëqeshje të larë me qumështin e nënës,
Me rrjedhën zëkëngë nga tastjera lumturije,
Mos e çakordoni ritmin që përcjell si thëllëzë,
Mbi të mos hidhni vrundull dhëmbshurije.

Butësinë e tkurrur e të mardhur tretetni tutje
Nga bota e fluturueshme,e butë,e një fëmije,
Shijoni ëmbëlsinë hujnore të krijesës,ju bëjë lutje,
Trishtmin visheni me ngjyra të ngrohta dashurije.

Vlerësojeni si nocion i dritës,i tingullit,i kënaqësisë,
Thesar që zbukuron dhe jep kuptim jetëmrekullisë.


AROMË E MAGJES


Qëndroj
Pran gurit e drurit
Të oxhakut në ballë.
Tani hiri dhe vatra
Pa ty,
Nuk duken të gjallë!...

Qëndroj
Ku ndriste flaka
Konak e fole.
Të mbledhur rreth sofrës,
Ngrohtë e kishim, edhe ulur në DHE!...

Kapaku të hapej që në rrezen e parë,
Me aromën e bukës
Thërrisje, për ditë të mbarë!..

Mielli në magje
Kurrë nuk u fik!...
Rriti trima,
Të përballen me çdo armik!...

Ti sot m’i kujton stërgjyshërit,
M’i kthen të gjallë,
Trojet dhe hiret
Më shfaqen me mall!...

Sot më qëndron e kohës, e dënuar,
Në ndonjë muze, ose shtëpi të harruar.

Unë nga ty u deha
Si nga ngjyra piktori,
Në varg të shoh, si vjershëtori.

Ti, më je një galeri magjike,
Më flet, më thërret me ngjyra,
I tejkalon imazhet mistike,
Dhe radhet dalin nga vet natyra.

E di se strehën ke
Te Bjeshkët Malësore,
Por, në varg të dua
Të mbetësh jetësore.

Së bashku kohën të shalojmë,
Me vargje mallin ta grushtojmë.

MIRËMBRËMA MIQËSIA IME!...

Ja arrita ta rikthej adresen time!...
Më gëzon fakti se gjendem sërish në mesin tuaj…
Të ju lexoj dhe të më lexoni si përherë!...
Me urimin që të keni një mbrëmje të mrekullueshme ju përshendes me një thënje nga CICERONI-
“Duhet të kemi brenda qenies tonë pikësëpari virtytin, që më pas të kemi mundësi të realizojmë miqësinë e vërtetë”!...

MBI MIQËSINË

Miqësia flet mbi të gjitha me veprime miqësore,
me fjalë, me sy miqësorë.
Ajo nuk ka sy të lëngët plot me dëshira trupore.
Nuk ka sy hulumtues, dinakë e të lëvizshëm,
për të zbuluar, hapësira përfitimi tek “miku” i radhës.
Unë them se miqësia
është një virtyt dhe kusht në të njëjtën kohë.
Ajo është kusht, që për ta patur si virtyt,
duhet të përzëmë nga brendia e vetes tonë:
hipokrizinë, zilinë, interesat materiale,
karrierizmin, servilizmin.
Po të zëvendësonim gjithë këto vese të urryera që mbart shpirti
dhe mendja njerëzore me miqësinë,
atëherë do kuptonim lehtësisht atë çka thënë Ciceroni!...
Le të sundojë VIRTYTI mbi sofren tonë të MIQËSISË!....

ZGJIM apo MBARIM

Hyra në veten time, atje ku prekëshin shkaqet,
Filluan të përlaheshin mendimet mes vete,
Vura re se diçka në mua kisha braktisur,
Siç braktis gjarpëri lëkurën e tij të vjetër.

Dëshira për të mesuar
Dhe për të venë veshin mësimeve,
U shfaq serish në udhën time.
Ç’është ajo që desha të mësoj?...
E gjeta!...E gjeta!...
UNI ishte ai!...
Prej të cilit unë desha të largohem
Dhe që desha ta mposhtë.
Por si ta mposhtë unin tim?!..
Të marr arratin prej tij,
Të fshihem e të mbyllem serish në vetveti!?...

Asgjë në botë më shumë
Nuk m’i ka vënë në punë mendimet
Sa ky uni im.
Kjo gjëegjëzë me të cilën unë jetoj,
Dhe çdo hap më detyron shumë here ta shikoj.
Dhe për asgjë tjetër në botë
Nuk di më pak se për vetvetën,
Edhe pse kot vras mendjen e tretem.

Çapita gjatë mendimet,
Një mendim ri tingëllojë:
Shkaku pse unë nuk e njoh vetën
Është vetë një:
Unë i trembësha vetvetës,
Çdo ditë e më shumë arratisësha,
Shëndrohesha në një lëng tretës.

Tani jam gati ta copëtoj unin,
T’ia qëroj të gjitha copat,
Pët të gjetur e gjurmuar
Në më të mbrendëshmen e tij ,
Bërthamën e të gjitha cipave,
Jetën!…Të hyjnishmën !...
Dhe të fundmen mbretëri!...
Në pluhur të kthehem
Të varros unin në timim mermer shtëpi,
Me të vetmin mbishkrim:
SHPIRTI PREHET NË QETËSI!....


FLAS ME SHPIRT

Rrotullohen bardhëmendimet,
Ndahen në dhomëza – dhomëza.
Secila dhomë ka nje princip,
Një moral …një histori, një sakrificë,
Një humanizëm,një ndihmë,një virtyt.

Fije e hollë drite zgjatem,
Shpoj terrin e dinakrisë dhe pabesisë,
Do i thërmizoj,pluhuroj,
Do ti bëj që era kur të fryejë,
Larg nga unë t’i bartë pa frejë!...

Mure të forta gurëzuar kam,
Ngjyrat e ylberit që dalin nga mua
Harmonizueshëm horizonteve të ndritshme,
Përhapen dritësueshëm
Janë mendimet që unë dua.
Unë, jetoj agime të trëndafilta pareshtur,
E lumturi që në mua është fshehur....

Flas dhe këndoj melodinë e pavdekshme!
FLAS ME SHPIRT!...Frymë e pashtershme!...


GAZI MË DJEG

Mos më pyesni!,,,
Pse në krahët e dallëndyshës së syrit
Kokërzë vesa ka zënë streh,
Rëshqet lehtazi mbi fytyrë fletën,
Mugëtirën nga mbrenda nxjerr,
Akullin e shpirtit shkrin,
Lahet trupi me ujin e ndjenjës që rrjedh.

Mos shikoni sytë e mi!...
Janë të çakorduar dhe të lodhur,
Duke kërkuar përgjigjen për ëndrën që thur,
Në jam humbase apo triumfatore,
Thërras ndërgjegjën,
Arsyen ta shkruaj në të zemrës mur.

Mos shikoni shthurjen time!....
Edhe pse e shkujdesur,
Mendjen nuk e mbaj në xhep,
Askush të drejtën mbi mua,
Nuk mund të ma marri
E as të ma jep!...

Shikoni dallgët në mua!...
Për të mbrojtur vetën dhe gazi më djeg
Ashtu në të djegur,kërkoj dritat në shteg.
Gazi dhe jeta sërish në mua troket,
Hareja shpirtin tim thërret!...

NEN JEHONEN E NATYRES

Truphollë, lëkurëzbehtë natyra më jep shëndet
Zgjodha një vend ku magjia vjedh dhe prehjet.

Lëkund barin me gishtërinjët eshtarak të dores
Mendoj se lëkunda burimin e hares mes poresh.

Unë!...Unë nuk mund të kuptoj mendjen time të prapt,
Pse i kendoj marrëzisë së fatit dhe botës së zhugavt?!

Pse i kendoj dhimbjes në gjithë këtë natyrë plot begati
Kur gjurmeve të damareve të mi, rrjedh lumturi.

Aroma e manushaqes dhe jehona e barit me vesë
Më dhanë krah të bardhë, të zhduk lodhjen e pashpresë.

Dridhesha në zgripcin e një gjarpërimi të lehtë,të rrallë
Në një pyll të largët, nën brojtjen e një qielli të bardhë.

Nuk ishte vetem jehonë që adhuroja,që pickon e dhemb,
Përkëdhel të ndërlikuarat e zemres të regjura në thelb.

Drita që mbulon e më ngroh mua,ndriçon kujtimin tim besëplot'
Bashkë me paradhimbjen përvëluese,vizion që sot s'kapej dot.

Përkryerjet mbushin zbrazëtin midis së vogles së dhënë
Dhe të madhes së premtuar që fisnikërisht e kam thënë!...

SHPIRTI I PA FAJË

Lërmëni të ndjek një tren me mendime,
Se po më iku, kot ndjek hekurudhat e tij,
Të hyj në strehen e një çmendine,
Dhe kumbanave tu bie me kohë, me furi.

Lëreni, trenin të tërheqë të vrenjëtat mia,
T’i largojë nga unë, t’i hedhi në terr, në ferr.
Vetullëngrysura dhe zhurma monstruoze
Të përfundojnë në gllënken e një gote verë.

Më lini në vetminë e gdhendur nga unë,
Në kotësinë e diçkaje që duhet thënë vetes,
Të shpëtoj shijen dhe taktin e një vullgareje,
Të mos mbetem bokërrimë e vlerë tretës.

Më lini të bashkoj vallen e thellë të rrokjeve,
Penda ime të vijëzojë dhe bashkojë fjalë,
U qëndroj ballëhapur, stuhisë dhe prekjeve,
Më zvarrisni pa mëshirë, shpirti im është i pa faj.


MËNGJESPRITJET E MIA


Embëlsinë, aromën që sjell mirëjeta,

Të mpleksur në një tufë gëzimesh,

E frymëzuar, ngarend e ngrohtë si vera,

Fushëzemra ngazëllehet mes fluturimesh!



Unë thëllëza - zëshëndoshë e gazmore,

Trupvogël, e llastuar si arabeskë e brishtë,

Ngelur përherë qenie e kulluar tingëllore,

E zhytur ëndrrave të pastërta dlirësisht.



Shtrydhem deri në thelb të thelbit,

Ngadalthi ngjitem ylberit të ngjyrshëm.

Më prek ballukeve e zgjatura fije e grurit,

Kënga e pafundësisë jehon magjishëm .



Në mua vezullojnë fijeartat ndriçime

Si shtojzovalle përzgjatem, prek fletët,

Burimeve kaltroshe rrjedh pa tepërime,

Me shpirt të yllëzuar pres mëngjeset.



E ushqyer me ndjenjën e pastër të njerëzisë,

I lumturohem çdo dite si shpërblim të hyjnisë!...


TELAT E SHPIRTIT


Ndriçohen dritëmendimet

Nën lëkurën e mëndafshët,

Dhe shkëlqejnë burimet

Afër mëngjesit gri plot afsh.


Të lehtat qeshje ngazëllyese,

Inde të ndezura të flakërimës,

Kaplojnë ndjenja mbërthyese,

Zhurma i thërret drithërimës.


Lëvrojnë në mua ëndërrat,

Në arat e shpirtit mbijnë,

Duke shkundur në dej flatrat,

Për të kërcyer mbi largësinë.


Dhe afshin që fryn mbi mua,

Vibrimet që më japin tingujhije,

Pëshpëritjet e buzëve të tua,

Kthehen në koncert dashurije.


Dhe telat e shpirtit, tingëllojnë me shije!...


NGROHTËFLAKA E ÇELSIT


Truplarë me dritë hëne dhe e yllëzuar,

Çelësin e zemrës atë natë kam kërkuar.


Qiejyjet zbritën,si qirinjë plot kureshtje,

Dritëndezur pa fikur, ndriçuan në heshtje.


Kur çelesin e mora valërizonte flaka,

Çiflitjet u shpërblyen me nota të arta.


Fytyrënuri, ngjyrmjaltin e mori vjeshje,

Gojëmëritura u ngarkua me buzëqeshje.

Çelësartë të dhuroj dhe kalanë e mbretërisë,

E pastër të flakërojë ndjenjëmbla e dashurisë.


Ngrohtflaka e saj gjithmonë të përshëndrisë!...


PËRPARA PASQYRËS


Përara pasqyrës qëndroj dhe mahnitem,

Thellë ne sytë e mi shikoj tënden fytyrë,

Del nga syri im dhe i tëri behesh portret,

Rrezaton gjithçka,me fjalet e tua më prek.

Pasqyra shndërrohet në diell të praruar,

Zëbuzëqeshja mbush dhomën me jehonë.

Dora jote qëndron mbi supin tim të zbuluar,

Dhe buzët e zgjatura arome puthje të lëshojnë.


Rrezë - dora më prek, më ledhaton mbi sup,

Pastaj vë dorën përmbi timen buzë.

Nga kënaqesitë kthej kokën të të puth.

Por Ti humbet si fluskë sapuni në ujë.

Kudo kap dhe dëgjoj vetëm zërin tënd,

Veshët shtërngoj,nuk di si t'u besoj

Tek cicërijnë lehtë të ëmblën këngë,

"Reja e bardhë,TY, për mua të nusërojë!"

Ti prap me djeg me tënden buzë mbi ballë,

Duart leviz si vetëtimë të të ndjej dhe prek.

E përhumbur luftoj me ndjenjën që më kall,

Por ti më ikën si shkëndijë, vetëtimë e shpejtë.

Kthehem e trullosur mbi pasqyrën në mur,

Rrezen e ngrohte dua ta shoh, dhe me të të flas.

Janë sytë e mi të vërbër,edhe pse s'ishin kurrë,

Si e çmendur rrah këmbët, duart, dhe bërtas:

"O njeri!...Po ...Po!..Ti që timen zemër e burgose,

dil të të shoh,dil, ndjej të rrahurat e mia në plandosje"!



KËRKIM STRUKJE


O terr i mbrëmjes, pse më prek dhe mbështjell,

Pse tika-takun rreth vdekjes e rreh dhe e sjell?

Ku të struket e fshihet trupi i brishtë dhe i mpirë,

Lotsyrin si ta thaj,si ta kthjelloj shikimin e dlirë.

Vazhgën lumenj vuajtjesh,t'a kujtoj ma ka ënda,

Dhe ti marr të kyçura edhe në arkë mbrënda.

Nese kthehem në këtë stine të vjetër, apo stinë tjetër

Trishtimin mbi mua,do e lexoni mbi timen letër!

Drita e flakëruar më merr drejt qiellit,më mbeshtjell,

Trishtimin me shkëdija parajse,shpirtit tim i mbjellë.

Lojën e Diellit dhe Hënës mundësoje të përshëndrisë,

Pas ikjes sime,askush të mos derdhi lotin e mërzisë.

Për fatin tim u dogja vetë, ndaj dua,JU t'i gëzoheni mrekullisë!...



PËRPLASJE E MANUSHAQTË

Nën vijën e hollë melodike të violinës,

Shfaqet,ngrihet në mua një dëshirë e paepur,

Përplasje e manushaqtë e valëve të shpirtit,

Një mbresë e pakapshme, që më lë të etur.


Valë imagjinare që zbuten, por nuk zhduken,

Nga hijet e drites së hënës rishfaqen,

Si kontur dritëhija jote në mua struket,

Dhe sytë përftyrojnë tingujt që kapen.

Një magji luan,vallzon,puhizon në mua,

Si erërat e trendafilit që përhapen në ajrin e lagësht,

Rreth fytyrës synojnë, dhe përhapin aromën – ftua,

Përvijojnë arabeska,ndjesi ëmbëlsie në timin kopësht.

Notat u tretën para se kjo ndjesi të kristalizohej,

Aq sa të mos zbuten nga notat, që lindin në vazhdim,

Mjegull që të mbështjell me lëngshmërinë e saj,

Nuk kapet dot, por zhytet në të thellin tundim.

Një sprovë, si të ndërtosh themele mes valësh,

Që mbesin si motive fluturake mes rërës dhe dallgës.

ALËT E PAVDEKSHME

Valët e rrëmbyera e të pavdekshme
Shpërndajnë aromë, butësi dhe hijeshi,
Buzëqeshje të dlirë e të parrëfyeshme,
Të magjishme dhe përplot mrekulli.
Zhurmëzemra erdhi aq pranë me furi,
Megjithatë na shpinte në pafundësi.
Mëri t’u mërrte, dhe më i çmuari guri,
Dashurinë e patundur nga thelbshpirti.
Kam frikë nga gervishtjet me thonj,
Nga fjalët e pagdhendura e qortuese,
Mos dëmtojnë lulëzimin e orhidesë sonë,
Lulëmendafshin e ndjenjës mikluese.
Të sterholluar, por me një gjuhë të zjarrtë,
Buqetën që nga ndjenja lindi dhe u rrit,
Qëndisëm në perden e tundosur art,
Një fuqi e pakufishme nga ne u prit.
Të goditur, të sharë, të zverdhur u rrekëm,
Mike, Vjollca, na ndriçoi me fjalën e saj.
Dielli dhe Hëna, takohen dhe prekën,
E pamundura arrihet, ndjehet edhe pa vaj.
Llampat dhe dritëhijet nga vazo biluri
Digjen veç e veç në muzgun e errësuar.
Presin lindjen e diellit, jetëgjatë sa guri,
Hapa të trëndafiltë në jetën e ëndërruar.
Por të lutem, i dashur, të kesh kujdes,
Harmonin e vargut mos e gremis dhe prish.
Shton stepjen në mua, zgjon idenë e enigmes,
Ëndrra ime e përjetëshme çdo herë të rrish.
Ç’të duhet edhe një pjesë tjetër më vonë,
Kur ne kemi muzikë e libër, dashurinë to
në?


KRIJESË HYJNORË

Mos u shtyni në të errtën ultravjollcën zonë,
Freskinë e një metamorfoze në lulëzimpritje.
Ëmbëslsinë e një pafajsije tek të gjithë zgjon,
Tingëllimën e thirrjes së shpresës në rritje.
Këtë buzëqeshje të larë me qumështin e nënës,
Me rrjedhën zëkëngë nga tastjera lumturije,
Mos e çakordoni ritmin që përcjell si thëllëzë,
Mbi të mos hidhni vrundull dhëmbshurije.
Butësinë e tkurrur e të mardhur tretetni tutje
Nga bota e fluturueshme,e butë,e një fëmije,
Shijoni ëmbëlsinë hujnore të krijesës,ju bëjë lutje,
Trishtmin visheni me ngjyra të ngrohta dashurije.
Vlerësojeni si nocion i drites,i tingullit,i kënaqësisë,
Thesar që zbukuron dhe jep kuptim jetëmrekullisë.


PËRLARJE ME PASQYREN

Përpara pasqyrës habitem dhe trullosem
Thellë në sytë e mi dalloj tënden fytyrë,
Nga syri im del,me portretin krekosem,
Rrezaton mbi mua,si më e bukura natyrë.
Pasqyra shndërrohet në diell të praruar,
Zëbuzëqeshja mbush dhomën me jehonë.
Dora jote qëndron mbi supin tim të zbuluar,
Dhe buzët e zgjatura arome puthje lëshojnë.
Rrezë – dora më prek, më ledhaton mbi sup,
Pastaj rreshqet lehtazi përmbi timen buzë,
E rrëmyer nga ndjenja kthej kokën të të puth.
Por Ti,më humbesh si e sapunit buzë – fluskë…
E drojtur degjoj kompozimin e zërin tënd,
Veshët shtërngoj,nuk di çfarë të besoj?
Tek cicërinjë lehtë të ëmblën këngë,
“Reja e bardhë,TY, për mua të nusërojë!”
Ti prap me djeg me tënden buzë mbi ballë,
Duart lëviz si vetëtimë të të ndjej dhe prek.
E përhumbur luftoj me ndjenjën që më kall,
Por ti më ikën si shkëndijë drite e shpejtë.
Kthehem e trullosur mbi pasqyrën në mur,
I arkitektuar bukur me shfaqesh, me ty flas.
Janë sytë e mi të vërbër,edhe pse s’ishin kurrë?
Si e çmendur rrah këmbët, duart, dhe bërtas:
“O njeri!…Po …Po!..Ti!…
Ti që rrapëllimat e zemrës pa pyetur i vodhe,
Me vargputhjet e prushta, që mbi mua hodhe”!


GURGULLIMA IME

Rrjedha e lumit tim është e kthjellët,
Nën rrezet e diellit ndriçon si kristal,
Shkronjë – fjala në trup si gjaku përcjellet
Zhurmëfrymarrja,ngrihet në piedestal.
Kur trishtim dhe frika mbi mua bien,
Si shtërngatë e rrymave të mbrendëshme.
Shurdhshmëria dhe moszhurma thyhen,
Pragun e heshtjes e merr vala e furishme.
Fillon shtërngatë e thellë,nuk i njoh shtigjet
Që çon pezull sipërfaqen e Lumbardhit.
Me vrullshmëri grryej e shkaterroj brigjet,
Përlaj çdo gjë që duket sikur birat e gardhit.
Jam lumi Drin,me valë rrebeshi,por dhe me mrekulli,
Gurgullima ime shpërndan dhe zë, të malit e melodi.


KALLINJËT E ARTË

Si iku koha kur njerëzit,
nga mundi e djersa
kishin kënaqësi,
për bukën e grurit
të mbledhur mbi kallinj.
Kishim sy që përshëndrisnin,
që në rrezen e parë
buzëgazi puthte diellin,
me dëlirësi dhe mirësi
derdhej si ushqim i shpirtit
Mikpritja me bujari.
Sot jemi bërë pikë e pes
ujk për bagëtinë e shëndoshë,
jemi gjarpër helmues
për drithërat në kosh.
A nuk është pasuria e njeriut
shpirti si fijegruri i artë,
që mbron dinjitetin e sejcilit
mbi botën që na bart?!…
Shumë pak të duhet, o njeri,
për të arritur gjer te lumturia!…
Pa buzëqeshje në fytyrë,
nuk vlen, dhe as shijohet pasuria!…


MES GJETHESH LULËZUAR

Unë endem me pafajsinë e fytyrës,
Prushi që kam në gji per ty, më djeg.
Kurmin tim vesh mbretëria e natyrës,
Mes gjetheve që dridhen nëpër degë.
Barishtës shtrihem, më freskon një frymë,
Lule mimozat fijeflokun e artë prekën.
Në sheshpushimin mbi një lëndinë,
Nuk humbas ndjenjat,por e marr vetën.
Kapem pas tingullit të mjegullës së lehtë,
Ëndrrat e ëmbla verbojnë dritën e hënës.
Lulëkurora mbulon kokën,nga ty dorëmbret,
Mua nuri më ndriçon si qumështi i nënës.
Sytë e mi hapen me diellin e gjallëruar,
Drejt dashurisë tënde të pambaruar.


TË LUNDROJMË

Fymës tënde nuk ja vendos pritën,
E lëj tej e tej të më theri, rrëmojë,
Nuk lejoj,rrugët tona të humbin dritën,
Hyjmë në anijen që rreptëvala e shpojë.
I mbaj të hapura të ndjenjës lehtëvela,
Zjarrin e shpirtit mbaj në të miat duar,
Mishëruar një me TY,pres të bëj vepra,
Eja në detin tim, krahror praruar.
Zgjas dorën time mes furlanit e stuhisë,
Të mbështjell me shkëndija e forcëdritë,
Përndezim flakën e ngrohtë të mbretërisë
Me ngjyra të safirta, ngjyrojmë jetë të dytë.
Të tanishmen,të ardhmen ta lartësojmë
Në flakën e festave të arratisemi, të lundrojmë!


GDHENDJA E DORËGJYSHES

Perënditë e kryqëzuara rrugëve ku thahet bari,
Të cunguara marrëzisht nga duart e shkreta,
Braktisur në gurorët e lagur ku shuhet zjarri,
Parashputa bënë lutje, më thoni, ku u treta?
Veprat e mbretërimit të kohës vrasin e flasin,
Dyert e arkës mbetën të mbyllura,u gozhduan,
Kohët e kullave të stërgjyshërve më thërrasin,
Buzëqeshja e veshjes bëhet më e lodhur, harruam?..
Kujtimet e zhveshura i mbulova me rrezeditë,
Figura e zbukuruar e vashave shëmbëllente,
Shpalos kujtimin e përjetshëm mbi breznitë
Tek i gëzohem solemnitetit që mbërthente.
Të gjitha rrezet të shkrira mbi vashat këmbëlehta
Tek vallezonim Dasmen e Madhe Shqiptare,
Aty gdhendet e dorëgjyshes mbi vek vepra,
E praruar për veshjen më të vjeter Kombëtare.
Shpirti i paraprirë të radhiste cdo gjë nën dritë
Krahasonte vallëtaret me të ndritshmet hyjnit.


PËRGATITI PËR FLORIPRESS:FLORI BRUQI

Revista letrare e Lidhjës së Shkrimtarëve të Kosovës "Metafora ",nr.2,Prishtinë,shtator 2012

LSHK KA NË GJIRIN E VET 204 SHKRIMTAR

Heroi i lirisë Komandant Adem Jashari

Në ditën kur linde, më 28 Nëntor 1955, edhe në Prekaz ishte Festë e Flamurit. Dhe ty, babë Shabani të mbulojë me flamurin kuqezi.Ti, atëbotë, nuk e dije se Kosova ishte e pushtuar, por nga dritaret u shkrepën armë në shenjë të ditëlindjes. Adem të pagëzuan.

I pari, Ademi, emër i Shenjtë, lindje e Shenjtë, ditë e Shenjtë. Përherë do të shkojmë përpara me këtë emër, larg, duke bërë gjithçka të mirë për atdheun në këtë botë.

Asaj dite të bekuar familjes Jashari iu shtua dhe ky emër, një emër që më vonë u bë emblemë e UÇK-së, e lirisë.

Pikërisht më 13 maj 1981, kur Prekazi u rrethua për ta zënë Tahir Mehën, ai trim luftoi me babanë Nebihun gjer në rënie. Ti, babai Shabani dhe vëllai Hamza shkuat në varrim dhe mbi varrin e tij u betuat se do të luftonit për çlirimin e vendit.

Por, deri në ditën tënde, ndodhen shumë ngjarje, erdhi ’89-ta, me protesta gjithë popullore. Ti përherë në ballë të tyre.

Më 30 janar 1991 policia soldadeske serbe rrethoi Jasharajt, por ti me të tutë qëndrove dhe i përzure nga trualli yt shekullor. Kush priu në atë rezistencë të paepur? Ti Adem me vëllezërit dhe prindërit e tu, me gjithë familjen.

E gjitha ndodhi për të parë sa i madh është nderi i shqiptarit kur shkelet oborri i shtëpisë.
Panë gjithçka ata që ishin përreth, ishin të gatshëm të hidheshin në zjarr, por ti ju the: ka kohë! Vetëm një fjalë jote, ajo fjalë mitologjike i ndali ata.

Por, më 26 nëntor 1997 me çetën tënde ua zure pritën hordhive barbare, në Rezallë të Re, ndërsa më 28 nëntor 1997, në Llaushë me rastin e varrimit të mësuesit Halit Geci, i vrarë nga forcat serbe, UÇK-ja doli haptas para popullit.

Kush qenë ata trima? Shokët e tu të luftës, po kush tjetër.

Dhe erdhi 22 janari i vitit 1998 kur trojet e tua u rrethuan për së dyti.

Ti me gjithë anëtarët e familjes sulmin ua ktheve me breshëri armësh. Përtej shtëpisë njeriu s’ka ku të shkojë.

Se kush mërmëriti se krisi në Qirez e Likoshan, më 28 shkurt 1998. Ti si Tezeu vrapove i pari me çetën tënde dhe more pjesë në atë betejë.

Dhe sulmi i forcave të mëdha ushtarake e policore serbe prapë deshën të hyjnë në Prekaz. Mund të kenë qenë dhjetë, njëqind, një mijë, por ti iu bëre ballë me familjen tënde, me të afërmit e tu dhe me luftëtarë të lirisë.
Dhe shumë vite mund të harrohen, por lufta në Prekaz, më 5, 6 dhe 7 mars e vitit 1999 është shënuar me germa të arta në historinë më të re të Kosovës.

Mbi 50 anëtarë të familjes tënde ranë në altarin e lirisë. Tani u pa nga e gjithë bota se ti, familja jote, luftëtarët dhe populli me sakrificën që bënë, janë zotërues të denjë të kësaj toke.

Kjo Familje e sakrificës, siç e pat quajtur Bernar Kushner, ish-administrator i Kosovës, ndër të tjera tha: ,, Dhe, sikur të kishte çmim Nobel për liri, atëherë ai, me siguri, do t’i takonte familjes Jashari”.

Por, megjithatë, vetë populli që iu nderon, është çmimi më i lartë që mund t’i jepet ndokujt.

Dhe, ti re për të gjetur Fitoren. Tani gjithçka është përjetësi...

BEDRI ISLAMI :Preludi i lirisë

                 BEDRI ISLAMI





Edmond Hoxhës dhe shokëve të tij


Mbrëmë frynë erërat e Drinit dhe pëshpëritën emërin tënd,

pastaj ra heshtja dhe dëgjoheshin hapat e hënës,

na u duk sikur do të vije në vendlindje,

i hapëm portat dhe e premë zërin e nënës.


Në dritare u ulën brymëzat e para të kristalta

si shpirti yt dhe si e qeshura yte.

Nuk e dinim se çfarë dite ishte:e hëna apo e marta

i vumë emërin tënd dhe na u duk se mbërrite.


Atëherë nënës tënde të mirë i rierdhi fjala

nipërit dhe mbesat u zgjuan nga gjumi i parë.

Gjithshka ishte njerezore dhe e natyrshme

veç malli për zërin tënd na kishte marrë.


x x x


Për ku ishit nisur atë ditë të fundit të janarit

mbështjellë me të fshehtën që morët me vete..

na mbetën në mend çastet e ikjes

dhe dora e ngritur lart si përshendetje.


Rrugëtim i gjatë ky i juaji, i gjatë

të nisur - të pambërritur,

dorën mbi nagant

dhe syrin ku nxin nata

përthyer mbi veten

për të ngritur të tjerët

përgjakshëm përjetshëm

për bardhësinë e Kosovës,

shndërruar në mit

pa e ditur se si ndodhi...



Për ku ishit nisur atë natë -

kishit rrugë të gjatë për të bërë

ajo që ndodhi në buzërruge ishte ndalesa e parë

një çast i shkurtër jete

shndërimi në rrugë lirie

përjetsisht të rrugëtuar

të nisur - të pambërritur.


x x x


Thonë se ndërruan rrugë të gjitha erërat e bjeshkëve

kur ra Zahiri

njera dorë i përfshiu Çiçavicën

dhe tjetra në malet e Sharrit,

gjakun ja lanë ujrat e Drinëve

ia mbështollën dhimbjen të gjitha nënat,

ia fashitën plagët të gjitha motrat

për të ja kthyer sërish Llapit,

ashtu të madh dhe të bukur

me gjoksin e kthyer në bronx.


Dëbora e bardhë i ngriu nëpër flokët e zezë

në fillimin e buzëve ngrinë hejet e buzëqeshjes

diçka i mbeti në cepin e syve - meraku i madh i Kosovës

i u duk se po dëgjonte sërish hapat e nënës

pastaj erën e jashtëzakonshme mëngjezore të tokës

gjithshka tej për tej ishte veshur në argjëndin e hënës

ai po vinte drejt nesh - duke ikur

lulëkuqet kishin zënë vend në gjoksin e tij

ishte ditë e fundit e janarit,

tridhjetëenjë.



x x x


Thonë se ujrat e lumit ngrinë atë fund janari

ndersa mbyllte sytë Hakifi

gjithë jeta e tij kishte qenë e lumëshme..

dhe menduan ujrat

në se do të ngrijmë, nuk do të ketë vdekje

nuk ka se si të ketë

ai futi mes vetes gjithë çfarë kishte mbetur

i mbeti një fjalë e pathënë në fillim të buzëve

në sytë që po mbylleshin zuri vend Kosova,

gjithë bjeshkana u mblodh rreth vetes,

kishte dhimbje apo mall për jetën që po shkiste dhe pavdeksinë që vinte,

ne shtegun e shtëpisë zunë vend zëra fëmijërie,

ai do te rrinte mes ujrave qe shkisnin

si dallgë e bardhë lirie...




x x x


Kur mbylli sytë Edi,

thonë se yjet shpejtuan të futen brenda qepallave të tij,

u dëgjua shushërime e zërit të motrave

flokët i u përshkënditën nga plagët

i ra mbi ballë dushkimi i parë i bjeshkës,

pastaj filloi të pikonte dëbora

u çelën njëherësh të katër horizontet

u shkërmoqën gurët e bardhë

dhe u ndalen motet..


pastaj, në heshtjen e çuditshme të borës që binte

u dëgjua zëri i tij :


" Nënë më prit

do të vij në një mëngjez të tjetërsuar

hapat e mi do ti dëgjosh nënë hënë

më prit pragut e përmalluar

unë do të rikthehem nënë..


atdheu le të më fashojë plagët e gjoksit

kokën do më marrësh në prehrin tënd

më prit nënë deri në agun e mëngjezit

pranë sofrës më prit e më bëj vend


x x x


Ikët të tre

..kur duheshit më shumë se kurrë

mbështetur tek njëri tjetri si në vetvete,

ujrat e Drinit kishin ngrirë tashmë,

njerëzit po çelnin gjoksin për të parë zemrën

në mund ti qëndronte asaj që do të vinte.


Ishte ftohtë.Fund janari.31.

Dheu ishte i ngrohtë.

Zemra ishte e fortë.


x x x


Edi ,

Janë rrëzuar bjeshkët e Junikut përmbi ballin tënd ,

çelur kanë ujvarat në sytë e tu

pafundësisht të pastra si meraku i motrave,

çuditërisht të vrullshme si mbështetja e vllait,

në shtegun e ballit lëviz mendimi

pranvera ende nuk ka ardhur e plotë në jetën tënde,

ende shume vite janë përpara..


Në bjeshkët e Junikut bëre emërin tënd

U bëre bjeshkë lirie dhe ligjërim malli

njerëzit të kërkojnë në çdo vend

në një cep rruge a në një fillim mali...


U mësuam me emërin tënd Edi

si me jetën që do të duhej të vinte

si me dëborën e pushtimit

që do të duhej të shkrinte

si me lirinë që e prisnim :Ku ishte?

u mësuam befasisht me emërin tënd...


Nuk do të donim të mësoheshim aq shpejt,

do të donim të ishe ende, diku, mes nesh,

nje fjalë e thënë lirie mes miqve,

një dorë e zgjatur përtej hekurave ku ndodhet "Davidi"..

një shkreptimë shprese në vetminë e" Remit",

tingëllimë e jetës në ditët e" Çelikut",

vijë e bardhë e përjetshme në rrugëtimin e "Kapuçit",

fjalë malli për bjeshkët e "Kumanovës",

rrugë e panderprerë në shtegtimin e "Mërgimit",

vazhdim i një ëndrre në ditët e Adrianit,

bjeshkim i luleve në muranën e Luanit,

pjesë në zemrën e hapur të Fehmiut dhe të Xhevës...



e në fund të fundit,

me njëzet vitet e tua,

një fjalë e pathënë dashurie në sytë e një vajze...


x x x


Ti nuk mund ta dish Edi,

nuk ta kemi thënë asnjëherë ,

e mbanim në vete si pjesë të jetës....


kur ju ratë

dhe çuditërisht ishit në secilën ditë më afër jetës,

shumë larg

në një vend të huaj, mjegulluar nga gjithshka

një njeri i jashtëzakonshëm,

ndërsa ngrinte gotën e bardhë të ujit

thonte krejt natyrshëm, si një pjesë jete

"Mos e pifshim këtë ujë

në mos i a merrnim hakun Edit

mos i paça këto duar

mos e paça këtë besë

bjeshkët le të turiten mbi mua

terri mi mbuloftë sytë

e kurrë më mos e pafsha Kosovën,

dherat le te nxijnë emrin tim

ujrat le të përmbytin vatrën ku kam lindur

varrit le të më nxjerrin shkinakët,

në mos ja merrsha hakun

emrit mos më thënçin Fehmi Lladrovci"


Ti nuk mund ta dish Edi

Kështu ka ndodhur një ditë fillim shkurti

të vitit nëntëdhjetë e shtatë.

Ti mund të jesh i qetë Edi

Fehmi Lladrovci - fjalën e kishte të paktë

punën e kishte të saktë...


x x x


Kur mbrëmja vjen dhe zbret ngadalë mbi Junik

kur malet përflaken nga dielli që ikën

dhe korijet e bjeshkëve duken sikur flakë kanë marrë,

kur retë janë tejskuqur dhe era tund degët,

kur grurët zë verdhon dhe ndjejmë shijen e bukës,

kur ujrat e bardha rrjedhin drejt vendit të ëndrrës tënde-Shqipërisë,

kur në mbrëmjet e Prishtinës ulet mjegulla e bardhë

si ëndërra juaj për Kosovën,

atëherë ndjejmë hapat e tua që afrohen

tingëllimën e njohur të hapave të tu...


ndjejnë njerëzit se

në erën e papërsëritshme të bukës në magje,

në fjalët e pathëna të nënave për bijtë e tyre,

në merakun e motrave për vllezërit

dhe drithërimin e zemrës,

në shqetësimin e etërve që vetëtin padukshëm në ballin e rrudhur,

është edhe prania yte.


Atëherë u duket njerëzve se bashkë me lisat e bjeshkës

lëviz drejt tyre shtati yt i gjatë,

se bashkë me pëshpëritjen e erërave

vjen edhe zëri yt


nënat ngrihen dhe vënë në tryezë edhe një pjatë më tepër,

motrat e ruajnë copën më të shijshme të bukës për ty,

etërit shohin nga vendi ku duhej të ishe edhe ti

dhe të thonë " Mirë se erdhe"

dhe ndjehet nëpër dhomë buzëqeshja yte,

ashtu si e kishe në atë fund janari,

në tingëllimën e hirtë të Prishtinës së pushtuar,

në rrugëtimën e përjetshme dhe krismën e nagantit

në dëborën që skuqi ...


xxx


Kur ju niseshit drejt vdekjes për të ribërë jetën

erë e janarit fryente dhe në Velani..

rrugët nuk ishin ngrirë

dhe strehëve nuk ishin varur hejet e akullt,

rrugëzat ishin të qeta

si të gjithë gjërat e boshta

diku tej kishte rënë dëbora e rradhës

por asgjë nuk ishte zbardhur...


Njeriu i Vetmuar qëndronte në katin e dytë

mes dhomës ku kishte gjithëfarë gurësh,

e ndjente të ftohtin dhe mbështillej pas shallit

i dëgjonte putrat e erës në dritare

vërshëllimën e lehtë të hapave të ditës

përtej perdeve ishte gjithshka si kishte qenë..


Ishte në pragun e së premtes

duhej të thonte edhe kësaj rradhe një pëshpërimë.

ende nuk i dilej..

dëbora ishte larg dhe rruga ishte e zbrasët,

pemët ishin zhveshur dhe krojet po akulloheshin

dëgjohej zëri i gështenjave të egra në mbrëmje

..pastaj e ndjeu ardhjen e natës,

diçka i u mbyll në shpirti dhe heshti

rruga ishte e zbrastë

erëra nuk fryenin...


Njeriu i Vetmuar mbështillej pas shallit të gjatë...


x x x


Kur ju ratë burrërisht dhe grisët natën

toka ende ishte e përgjakur

lulet në muranë ishin ende të freskta

dhe era e mëngjezit i a hapte petalet si të hapte zemrat

Kur emëri i Zahirit, Hakifit dhe Edmondit po bëhej i përditshëm

Njeriu i Vetmuar

në katin e dytë të dhomës me gjithëfarë gurësh

mërdhitur në trishtimin e paditshëm përse

pikëllohej nga erërat që ende nuk ishin të akullta..


x x x


Kur mbrëmja bie mbi Kosovë

dhe luginat përflaken nga dielli që ikën

erërat marrin me vete të katër horizontet

degët e pishave përkulen me mërmërimë pyjesh

dushkajat diçka flasin me shoshoqen..


atëherë fillojnë e zbrastohen shtigjet dhe hapen kullat

dritat e largëta duken si frengji të jenë

poshtë dritareve ende ndjehet era e luftës

dhe njerëzit hapat e natës i ndjejnë


Nuk janë mbyllur portat e heshtura të kullave

Kurrë mos u Mbyllshin !

përmes tyre, si përmes ciklit të legjendave

Edi,

vjen një burrë

ende i pathinjur

me fillimin e një buzëqeshje të madhe në cepin e syve

me fjalën e butë, flokët hedhur supeve

mjekra e derdhur si valët e Drinëve

drita i rrjedh përmes krahërorit

për tek Ai ishe nisur atë natë fund janari

si drejt një jataku të lirisë

drejt tij ishin nisur të gjithë ata që përbetoheshin për Kosovën

më shumë se për nënën

të gjakuarit e përhershëm , të pathyerit e përjetshëm...


Vjen një burrë përmes portave të kullave

erërat ndalen dhe dëgjohet ecja e lehtë

lisnajat lëvizin sëbashku me të

ai e njeh zërin e pyjeve dhe flladin e malit

njerëzit njohin hapin, zërin, të qeshurën e syve

fjalën e mirë dhe gjurmët e Adem Jasharit..


Nuk ka asgjë të jashtëzakonshme në vete

veç tek sytë mund ti shikosh gjithë trojet e të parëve

mund ti shikosh dallgët e bardha në dete

dhe këngët e herëshme të shqiptarëve...


Ai vinte nga një dhëmbje e thellë

Ku shkonte ? - e dinte me siguri

përtej vitesh fjala e mirë i rrjedh

Nuk luftuam për vete

Bëmë Shqipëri..


Drejt tij ishit nisur

ende të pambërritur

dhe përjetsisht bashkë...



x x x


Çfarë ishte për tu thënë,

u tha

Çfarë ishte për tu bërë

u ba...


Drenica u zgjua me kulmin e shtëpive mbi kokë

me barin e porsaçelur si dorë e pafajshme fëmije

me mjegullën e bardhë të marsit si fill reje mbi tokë

me agun e purpurtë, si fillesë pafajsie.


Në mbrëmjen e tretë nuk do të ishte kështu

kulme nuk do të kishte dhe bari do të ishte i përgjakur

veç themelet do të mbetnin përjetsisht këtu

mitisht të përflakur...


Drejt saj ishit nisur

mitit të shndërruar ne jetë....


Atë ditë të fundit të janarit

kur krojeve vareshin hejet e akullta dhe toka kish ngrirë

ju mbështetët kokën mbi plisat e barit

gjaku që rridhte,

i jepte dheut ngrohtësinë...



x x x


Paj, mos mi përmendni plagët e gjoksit

lerni të rrijnë ata si lulëkuqet e janarit,

me buzët e hapura si fjalë dashurie

gurgullimë e zjarrtë në mesin e acarit


Nuk më dhëmbin plagët, nuk më dhëmbin

as gjaku që më rrodhi nuk më dhëmb aspak

është skuqur dëbora dhe është zbardhur gjoksi

veç shpirtit thellë e kemi një plagë


Paj mos na i përmendi plagët që morëm

e dinim se mund të ndodhte kështu

veç hipokrizinë si vemje të përgjakur

nuk mund ta durojmë këtu


shikoni si përulen djallzisht ata që na shanë

shikoni si i zgjedhin lulet tinzisht ata që na mallkuan

ne goditën pas shpinde, tradhtuan e vranë

përdredhur pas shallit " interpolin" kërkuan.


shikoni si ditën vijnë tek varret tona sylagur

dhe netëve shkruajnë dosjet e rreme të shokve tanë

asgjë nuk ka ndryshuar, aspak nuk janë plakur

pa shpinde përsëri na goditën e na vranë


Paj mos mi përmendi plagët e gjoksit




x x x



Kur terri ikën ngadalë dhe bjeshkët e Junikut përshkënditen

ashtu si balli yt pranveror në një fund janari

kur mjegulla zë e çohet dhe zbulohen fushat

kur gjethi çel dhe dushkaja nis frymon

kur nga toka ngrihet avulli dhe rilind jeta

kur fëmijët hapin sytë dhe brenda tyre kanë diellin

kur bryma e bardhë, si ëndrrat e tua

nis e bëhet një me ajrin

kur qerpiku i motrave hapet dhe shndrit mëngjezi

kur zëri i vllait bëhet një me ditën

atëherë e ndjejnë njerëzit se ti je aty

në fillimin e bjeshkëve dhe rrugëzat e diellta

e ndjejnë në ajrim zërin tënd të njohur

hapat e shokëve të tua i ndjejnë gjithnjë e më shumë

hapa lirie janë

mbështetur pas një emëri - UÇK


x x x


Është e koritur vdekja me ju

përtej vdekjes ende nuk çmalleni me jetën

nisur për diku dhe pa mbërritur kurrë

rrugë e vështirë ajo e lirisë

pritat si sytë e verbër të përgjakjes,

tytat e armëve si tunelet e zezë të vdekjes

emblema të huaja, gjuhë e huaj

këpucë e huaj, vdekje e tjetërsuar...


E rëndë është dhimbja,

gjithë bjeshkët e Kosovës nuk maten me të

i zezoi ditët dhe i shndërroi netët në terr të ankthtë

ciriliqet u sulën mbi gjuhën shqipe,

korbat u dyndën nëpër palët e flamurit

përbuzshëm na e derdhën gjakun

na i shterruan lotët

gjuhë e huaj,këpucë e huaj, vdekje e tjetërsuar...


x x x


Eh Kosovë e mirë, e plakur nga hallet

e përjetshme, e re, nga gjaku që fale

ti vranë bijtë e tu si pëllumbat në male

e prap nuk u ndale..


Kosovë, o ëndërr e bardhë, e përjetshme

gjakuar nga luftrat, nga bijtë e rënë..

të shkoi gjithë jeta në përpjekje

kjo jetë e rëndë..


Kosovë moj hallemadhe si askush,

plot derte, gjak e vaje

ti dogjën vatrat, i kthyen në prush

e prap nuk u ndale..


Ti nisën djemtë e tu burgjeve të errta,

Goli Otok, Staragradishkë a Dubravë

të përgjakën me tytat e hekurta,

por prap nuk të vranë...


U ngrite ti mbi këngë dhe legjenda

mbi mallin e pashuar të tokës

rrjedh mes teje gjaku i të rënëve

rrjedh gjaku i Edmond Hoxhës..


x x x


Mbrëmë fryenë erërat e Drinit dhe thanë emrat e dëshmorëve

pikuan gështenjat dhe u çelën bohçet e pishave

zemrat e nënave rrekëllitën çuditërisht shpejt

sytë e vajzave mbetën në fillimin e shtigjeve

u hapën njëmijëenjë portat e Kosovës

erërat e lirisë kaluan mespërmes Drenicës

mes mijra zërave që ecnin nëpër mal

unë dëgjova zërin e gjeneral Edmond Hoxhës...


http://flori-press.blogspot.com/2005/10/flori-bruqibedri-islamipre_112876031147084699.html

Michael Thurston*: Misteri mbi autorin e filmit që shkaktoi trazira në Libi, Egjipt dhe vende tjera

Misteri dhe konfuzioni mbretëronin dje në mbrëmje mbi identitetin e autorit të filmit që shkaktoi sulme të dhunshme kundër SHBA-së në Egjipt dhe në Libi si dhe vdekjen e një ambasadori amerikan.
Kineasti, i cili cilësohet si amerikano-izraelit dhe quhet Sam Bacile, kishte vendosur të fshihej, sipas një prej bashkëpunëtorëve, duke u trembur për jetën e tij, pas shpërthimit të dhunës së shkaktuar nga filmi me metrazh të shkurtër "Pafajësia e myslimanëve", që fyen profetin Muhamet.
Dje në mbrëmje, një informacion i publikuar nga media amerikane konfirmonte se një person që jetonte në një lagje të Los Anxhelesit, Nakoula Basseley Nakoula, ishte përgjegjës në shoqërinë e prodhimit të filmit dhe i cili kishte qenë në telashe me drejtësinë.
Dokumentet gjyqësore konfirmojnë se Nakoula Basseley Nakoula ishte dënuar me 21 muaj burg në vitin 2010 për mashtrim bankar dhe jetonte në Cerritos, një lagje në jug të Los Anxhelesit.
Steve Klein, një konsulent për filmin, hodhi poshtë përfshirjen e Izraelit në prodhimin e filmit dhe siguroi se Sam Bacile, një pseudonim, ishte tronditur nga vdekja e ambasadorit amerikan në Libi, Chris Stevens, gjatë sulmit në konsullatën në Benghazi, ku mbetën të vrarë tre amerikanë.
"Ai u trondit nga vrasja e ambasadorit'', theksoi Klein duke nënvizuar se kishte folur në telefon me Sam Bacile, por ai kishte mbajtur të fshehur vendin ku ndodhej.
Në një intervistë për të përditshmen amerikane ''Wall Street Journal'', Sam Bacile kishte folur për Islamin duke e cilësuar atë si ''kancer''.
Por, ekipi i filmit shprehu nervozizëm në një komunikatë të publikuar nga ''Los Angeles Times''.
"Të gjithë aktorët dhe i gjithë ekipi janë tronditur dhe kanë pasur idenë se janë shfrytëzuar nga prodhuesi'', shkruajnë ata.
"Ne jemi 100 për qind kundër këtij filmi dhe jemi mashtruar rëndë për qëllimet dhe objektivat. (...) Ne jemi të tronditur nga rishkrimet radikale të skenarit dhe gënjeshtrat e konfirmuara për të gjithë personat e përfshirë'', vijon komunikata.
"Ne jemi thellësisht të tronditur nga tragjeditë e ndodhura në Libi dhe në Egjipt'', sipas komunikatës.
Aktorja, Cindy Lee Garcia, e cila luan rolin e një gruaje, vajza e së cilës është propozuar për martesë nga Muhameti, konfirmoi se mohonte që filmi ishte një propagandë antimyslimane duke shtuar se dialogjet ishin dubluar pas xhirimit.
Klein i trembet faktit se kineasti do të ketë të njëjtin fat si regjisori holandez, Theo Van Gogh, i cili u vra në vitin 2004 pas protestave për një film antimysliman.
''Nëse ai shfaqet në publik, jam i sigurt se do të vritet lehtë'', shtoi ai.

Michael Thurston* (Ph.D. University of Illinois) has taught at Smith since 2000. Currently the director of the American Studies Program, he teaches courses on twentieth-century poetry in English, modernism, American literature, and American Studies. His primary research interest is modern and contemporary poetry, and he is currently at work on two book projects in the field: Reading Postwar British and Irish Poetry (with Nigel Alderman) and a history of poetry in English after modernism. In addition, he is writing a book about Cape Cod, following Henry David Thoreau's path from Eastham to Provincetown. Essays on blindness and emasculation in T.S. Eliot's The Waste Land and on Robert McAlmon's Contact Editions are also under construction. In 2010, he was awarded the Sherrerd Award for Outstanding Teaching at Smith; it is the professional achievement of which he is most proud.

Michael has published numerous essays and reviews and two previous books: Making Something Happen: American Political Poetry between the World Wars (University of North Carolina Press, 2001) and The Underworld in Twentieth-Century Poetry: From Pound and Eliot to Heaney and Walcott (Palgrave Macmillan, 2009). He co-editedModernism, Inc.: Body, Capital, Memory, with Jani Scandura (NYU Press, 2001).

Michael's short fiction has appeared in Confrontation, Cupboard, Fringe, Knock, Quick Fiction, and Southeast Review. With Andrea Stone, he published a poetry chapbook, The Tibetan for Bada Bing (2011). He edits fiction and nonfiction at the Massachusetts Review and writes regularly for the magazine's blog.

He also plays bass and sings with Merchant Bankers, and rarely speaks of himself in the third-person.