Agjencioni floripress.blogspot.com

2013/09/29

Dëshmitari i vrasjes së Dajanës ka ikur në Tajlandë




Një snajperi i cili pohon se forcat britanike SAS ishin të përfshira në një komplot për vrasjen e princeshës Dajana, thuhet se, për shkak të frikës për jetën e vet, ka ikur në Tajlandë. Ai insiston se policët ia kishin qitur shoferit të Dajanës dritën laserike në sy, për çka ai nuk kishte parë dhe kishte shkaktuar fatkeqësinë. Snajperisti, i njohur edhe me emrin Ushtari N, me pohimet që i ka bërë në polici, ka ndikuar që të rihapen hetimet në lidhje me vdekjen e princeshës britanike Dajana. Por, ai u largua nga Britania para se “Scotland Yard” të mundte të analizonte si duhej dëshmitë, të cilat i kishte dorëzuar Policia ushtarake mbretërore. Disa njoftime të mëparshme thoshin se Ushtari N gjendej në Dubai, por një burim anonim ushtarak bëri me dije se, një ambient i tillë, do të ishte armiqësor dhe tepër i shtrenjtë për të. Thuhet se Tailanda është destinacion i preferuar për ata që ikin, për shkak të sistemit “shpirtbutë” policor dhe për shkak të kostos së ulët të jetesës. Meqë Ushtari N ka të kaluar kriminale për përdorimin e armëve të zjarrit, atij nuk do t’i lejohej që të hynte në shumë vende.


Me entuziazmin e saj dhe buzëqeshjen gjithmonë në buzë, e dashura e princit Çarls ishte lloji i femrës e cila do ia dilte të depërtonte në familjen mbretërore. Ishte ky viti 1980. Dhe nuk kishte kurrfarë dyshimi se Lejdi Dajana Spencer tashmë ka kaluar këtë test për të depërtuar tutje.

“Shpesh na vinte nxehtë, lodheshim” përkujton me nostalgji shoku i ngushtë i princit Çarls, Peti Palmer-Tomkinson. ‘Ajo njëherë ishte zhytur në baltë, por e buzëqeshur e mbante kokën lartë. Ishte një studente e shkëlqyeshme angleze’. E gjithë familja po adhuronte Dajanën 19 vjeçe. Eduardi dhe Endruja garonin mes vete se kush do të ulej pranë saj gjatë piknikut të organizuar gjatë orëve të mbrëmjes, përderisa princi Filip çmonte dhe respektonte dukjen e saj të bukur. Për mendimin e së ëmës, djali i saj më i vjetër më në fund ka zgjedhur të duhurën dhe ishte fitues. E kush do ta mund ta fajësonte atë për një bukuri të rrallë që posedonte? Ajo që është harruar në jetën e shkurtër të Lejdi Dajanës është përkrahja e mbretëreshës, përkrahje që për asnjë moment të vetëm nuk i mungonte. Vite të tëra, Çarls po kalonte gjithnjë kohë më shumë me Kamilan, gruan e një oficeri roje me emrin Ejdrju Parker Bouls, dhe kjo aferë madje tashmë kishte mbërritur edhe në veshtë e mbretëreshës.

Aferë e fshehtë dashurie

“Nënë” një burim i besueshëm më tha, “se Princi i Uellsit ka një aferë të fshehtë dashurie me gruan e dikujt tjetër dhe regjimentit kjo nuk po i pëlqen”. Në muajin prill të vitit 1980, Princi Çarls kishte marrë me vete Kamilan në Zimbabve, ku ai do duhej ta përfaqësonte të ëmën e tij në ceremoninë e pavarësisë. Por në darkën formale në Harare, çifti po flirtonte derisa burri i saj po qëndronte stoik dhe po shikonte gjithçka nga ana tjetër. Incidenti ishte aq flagrant sa që raportet kishin arritur deri në veshtë e mbretëreshës.

“Kishte kohë”, thotë ky oborrtar, “kur Mbretëresha dhe Princi Filip po habiteshin me sjelljet e djalit të tyre më të vjetër”. Ishte paksa e çuditshme se si prindërit e Çarlsit me kaq lehtësi kishin mirëpritur Dajanën në radhët e tyre.

“Ajo kujdesej për Dajanën dhe me të vërtetë kishte ndjenja për të”, tha një nga shokët e mbretëreshës. Atë nëntor, derisa Dajana po vizitonte Sandringemin, hordhi të shumta me reporterë dhe fotografë të shumtë kishin rrethuar shtëpinë. Ishte karakteristike se si mbretëresha nuk i tha gjë Çarlsit në mënyrë të drejtpërdrejtë, por kishte folur me Filipin, i cili i kishte shkruar një letër. Presioni i medieve po krijonte një situatë e cila nuk po tolerohej, që do të thoshte se Çarlsi duhet marrë një vendim të shpejtë. Ose duhet t’ia ofrojë dorën Dajanës, ose duhet ta ndërpresë lidhjen për ta shmangur komprometimin e reputacionit të saj. Pas presionit nga prindërit, ata ishin martuar dhe, mbretëresha kishte mirëpritur Çarlsin dhe Dajanën që ishin kthyer nga muaji i tyre i mjaltit. Lejdi Dajana ishte një inspirim jo vetëm për popujt jashta oborrit mbretëror, por edhe për ata brenda. Por, Dajana e kishte kuptuar se burri i saj ishte më i përkushtuar ndaj një gruaje tjetër se sa ndaj saj. “Çfarëdo që do të ndodh, unë gjithmonë do të dashuroj ty”, ishte dëgjuar princi tek po i thoshte Kamilës në telefon derisa po bënte një banjë. Atë vjeshtë në Skoci, Dajana për një moment po buzëqeshte për t’ju kthyer lotët, dhe vjehrra e saj po tentonte ta qetësonte dhe t’i qëndronte pranë. Në muajin shtator të vitit 1981, Dajana po fluturonte për në Londër për ta vizituar një psikiatër.

“Ajo nuk është sikur ne”, shpjegon mbretëresha.

“Ajo është shumë e re”.

Lajmi për vdekjen e Dajanës

Në vitin 1987, tanimë që të dy kishin afera dashurie. Çarls i ishte kthyer Kamilës, përderisa Dajana u ishte kthyer një seri dashnorëve, duke filluar nga detektivi Beri Manaki e deri tek majori Xhejms Hjuit, si dhe shitësi i veturave Xhejms Gilbi. Në muajin dhjetor të vitit 1992, atëherë kryeministri Xhon Mejxhër ka deklaruar se Princi dhe Princesha e Uellsit kanë vendosur të ndahen. Mbretëresha po shpresonte se pas ndarjes legale çifti do të ndalonte me rivalitetin tyre, por, ndodhi e kundërta. Një vit e tre ditë më pas, ambasadori britanik në Paris, rreth orës 1 pas menate kishte pranuar raportin nga policia se në një aksident me makinë kishte qenë e përfshirë edhe Princesha e Uellsit.

“Duhet të largojmë radiot nga dhoma e fëmijëve”, i kishte thënë Çarlsit, Mbretëresha. Nëna dhe i biri po diskutonin si t’i zgjojnë Uilliamin dhe Herin. Tashmë ishte edhe zyrtare, Princesha Dajana kishte humbur jetën në një aksident komunikacioni, por aty nuk kishte qenë e vetme, kishte qenë e shoqëruara nga dikush tjetër.

Vrastaret naziste, brutale sa edhe vetë burrat

Hitleri në librin e tij Lufta ime shënon se Raca gjermane është racë e pasardhëse e racës ariane (popull që ka jetuar shumë vitë më parë-qytetërim i zhdukur tanimë) dhe racë e pastër, dhe si e tillë duhet ta sundojë botën... disa popuj duhet të zhduken nga faqja e dheut, hebrenjtë, romët dhe sllavët.

Hitleri gjatë Luftës së Dytë Botërore kishte krijuar shumë burgje dhe kampe përqendrimi. Kampet kishin kishin filluar të hapen që nga viti 1940. Ndër kampet më të njohura ishin ; Kampi i Aushvicit, i Dahaut, i Mat'hauzenit, i Belsenit, i Firensburgut. Në këto vende ishin vendosur njerëz nga të gjitha vendet e pushtuara nga blloku nazi-fashist.

Në këto kampe, u mbytën, u torturuan, dhe u bënë eksperimente të gjalla në fushën medicinale. Shumë njerëz për të mos parë skenat e tilla dhe për të mos përjetuar torturat e tilla bënë vetëvrasje.

Në Belsen, nga Holanda, ishte depërtuar edhe 15 vjeçarja (hebrenje) me familjen e saj 4 anëtarshe. Ajo kishte mbajtur ditar gjatë kohës që ishte e izoluar në bodrumin e një firme në Belsen. Ajo gjithashtu tregon torturat që ushtronin nazistët, dhe rrethanat e kohës. Është i njohur Ditari i Ana Frankut.

Nazistët kishin tubuar shumë njerëz në kampet e tyre. Vrasjet me bomba, armë zjarri, pushkatimet, mbytjet me tortura... ishin bërë të zakonshme.

Tani terrori ndaj njerëzve në kampet e përqendrimit kishte ndërruar formën. Nazistët donin t'i mbysnin njerëzit pa lënë gjurmë. Prandaj, filluan asgjësimin e tyre nëpërmjet helmimit masiv në dhomat me gaz në shumicën e kampeve të përqendrimit.
Mbytja me gaz brenda një dite arrinte deri në 20.000 njerëz. Trupat e pajetë të njerëzve hidheshin në furra me temperatura të larta, për të zhdukur çdo gjurmë. Shumica e këtyre njerëzve ishin hebrenj.

Në kampin e Aushvicit u vranë mbi 2.000.000 hebrenj. Përveç hebrenjve, në kampet e përqendrimit u vranë dhe u zhdukën edhe pjesëtarë të popujve të tjerë. Këtu numërohen rreth 2.600.000 polakë, 750.000 rusë, 750.000 rumunë, 402.000 hungarezë, 180.000 çekë dhe sllovakë, 108.000 holandezë, 104.000 lituanezë. Nga këto shënime del se hebrenjtë kishin pësuar më së shumti.

Në disa vende të Evropës, popullsia vendase vetë i dorëzonte hebrenjtë në duar të nazistëve. Por pati popuj të atillë që i fshihnin dhe strehonin dhe i mbronin hebrenjtë. Shembulli më i njohur janë shqiptarët. Hebrebjtë në Shqipëri kaluan mirë dhe nuk përjetuan fatin tragjik të bashkëkombësve të tyre. Shqipëtarët i mbrojtën aq shumë hebrenjtë sa që i mbajtën edhe në familjet e tyre. Kjo ndodhi në shumë qytete të Shqipërisë si në Tiranë, Shkodër, Durrës, Vlorë, Krujë, Shkup, Prishtinë, etj.
Jane evidentuar 110 shqiptarë ndër të cilët dy klerikë qe kane humbur jeten ne kete kamp.
Inspection by the Nazi party and Himmlerat Dachau on 8 May 1936.
Roll-call of prisoners (wearingStar of David badges), 20 July 1938
Organizimin e saj themelore, layout kamp si dhe planin për ndërtesa janë zhvilluar nga Kommandant Theodor Eicke dhe ishin aplikuar në të gjitha kampet e më vonë. Ai kishte një kamp të veçanta të sigurta pranë qendrës komanduese, i cili përbëhej nga lagjet e jetesës, administratën, dhe ushtria kampe. Eicke vetë u bë kryeinspektori për të gjithë kampet e përqëndrimit, përgjegjës për formim të tjerët sipas modelit të tij.[4]
Polish prisoners in Dachau toast their liberation from the camp. Poles constituted the largest ethnic group in the camp during the war, followed by Russians, French, Yugoslavs, Jews, and Czech.
Në total, mbi 200.000 të burgosur nga më shumë se 30 vendet ishin të vendosur në Dachau nga të cilët dy të tretat janë burgosurit politikë dhe pothuajse një e treta kanë qenë jehudi.[5] 25.613 të burgosurve besohet të kenë vdekur në kamp dhe pothuajse 10.000 tjetër në subcamps tij,[6] kryesisht nga sëmundje, kequshqyerja dhe vetëvrasje. Në fillim të 1945, atje ishte një epidemi tifo në kampin e ndjekur nga një evakuimit, në të cilën një numër të madh të dobët burgosurve vdiq. Së bashku me shumë më i madh Aushvicit, Dachau ka ardhur të simbolizoj kampet naziste të përqendrimit shumë njerëz. Konzentrationslager (KZ) Dachau mban një vend të rëndësishëm në kujtesën publike sepse ishte kampi i dytë të çliruar nga forcat britanike apo amerikane. Prandaj, ishte një nga vendet e para ku bota perëndimore u ekspozuar ndaj realitetit të brutalitetit nazist përmes
llogaritë direkt gazetar dhe përmes newsreels

Kampet e përqëndrimit për civilët (as concentration shkurtuar camp or KL) kanë qenë në Time of National Socialism 1933-1945 në Perandoria gjermanisht dhe organizatat naziste në territoret e pushtuara të nazist ndërtuar. Ka qenë përfundimisht disa mijëra e kampet e përqëndrimit dhe të shtatë, dhe kamp shfarosje. Ata shërbeu vrasjen e miliona njerëzve, shtypje të kundërshtarëve politikë, shfrytëzim nga punës, eksperimente mjekësore mbi qeniet njerëzore dhe internment e luftë. Sistemi kamp ishte një element kryesor i dominimit nazist shtëpi të gabuar.

Kampi i përqendrimit Buchenwald (gjermanisht : Konzentrationslager or 'KZ' Buchenwald) ka qene Nazi concentration camp i ndërtuar në Ettersberg (Etter Mountain) afër Weimar, në Gjermani, në korrik 1937, një nga kampert e para dhe më të mëdha të përqendrimit në Gjermani.

Kampi u hap në Gjermani, e vendosur mbi baza të një braktisur fabrikë municioni afër qytetit mesjetar të Dachau, rreth 16 km në veriperëndim të Munihut në shtetit të Bavarisë që ndodhet në Gjermani jugore. Hap mars 1933,[1] ajo ishte parë të rregullt kampin e përqendrimit të vendosura nga koalicioni Qeveria e Kombëtare e Partisë Socialiste (Partia naziste) dhe Partia Popullore gjerman Nacionaliste (të shpërndahet më 6 Korrik 1933).


Dachau shërbeu si një model për prototip dhe nazist të tjera kampet e përqendrimit që pasoi. Pothuajse çdo komunitet në Gjermani kishte anëtarë hiqet në këto kampe, dhe si fillim si 1935 ka qenë jingles paralajmërim : "I dashur Zot, të mua memec, që unë nuk mund të vijnë Dachau"



Nga gruaja e cila mbyste fëmijët çifutë pa i bërë syri vër, e deri te infermieret, të cilat jepnin injeksione vdekjeprurëse

description
Amvisja bionde gjermane, Erna Petri, ishte duke u kthyer në shtëpi pas një udhëtimi të shopingut, kur i ra diçka në sy: gjashtë djem të vegjël, thuajse të zhveshur, dridheshin nga tmerri përskaj një rruge të fshatit. E martuar me një oficer të lartë SS, 23 vjeçja e diti menjëherë për kë bëhej fjalë. Ata duhej të ishin çifutët për të cilët kishte dëgjuar të flitej, ata që kishin ikur nga një tren, i cili ishte duke i çuar në një kamp të shfarosjes. Edhe vet Erna ishte nënë, i kishte dy fëmijë. Për këtë shkak i mori djemtë, i çoi ata në shtëpi, i qetësoi dhe ju dha për të ngrënë. Më pas, ajo mori gjatë djemtë, ku më i vogli kishte 6 dhe më i madhi 12 vjet, i çoi në mal, i renditi buzë një gremine dhe i vrau një nga një, duke i goditur me revole në pjesën e pasme të qafës. Ky kombinim skizofrenik i dhembshurisë amësore, në fillim dhe i vrasëses gjakftohtë, më pas, paraqet një enigmë, e cila, sikur që tregon tani një libër i ri, nuk ishte e rrallë gjatë Rajhut të Tretë.

Në oborrin e krematoriumit, qytetarët e Weimar u përballën me ushtarët e ShBA me kufomat e gjetura në kampin e përqëndrimit Buchenwald. Ishte fotografia e parë e kampit Buchenwald e publikuar, dhe e shfaqur në Londërmë 18 prill 1945.

Inspektimi nga ana e partisë naziste dheHimleri në kampin e Dachaut më 8 maj 1936

Veprimet me urdhra të Hitlerit

Në një libër të cilin ajo e quan “Të tërbuarat e Hitlerit”, historiania e Holokaustit, profesoresha Uendi Louer, ka vënë në pah kompleksitetin e dhjetëra mijëra femrave gjermane, të angazhuara në aktivitete vrastare, për të cilat do të mendonim se nuk mund të ishin të afta pjesëtaret e gjinisë më të butë. Marrë në përgjithësi, Holokausti është parë si krim i bërë nga meshkujt. Pjesa më e madhe e atyre të akuzuar në Nyrnberg, si dhe më vonë, për krime të luftës, ishin meshkuj. Ndër femrat e pakta që ishin marrë në përgjegjësi, sikur psh Irma Grese dhe Ilse Koh, ishin aq shpirtkëqija, sa që nuk mund të quheshin aspak femra, por bisha, apo përbindësha. Pjesa më e madhe e grave, sipas urdhrave të Hitlerit, aktivitetet e tyre i kishin kufizuar te “Kinder, Küche, Kirche” - fëmijët, kuzhina dhe kisha. Për këtë shkak, kur erdhi puna te kërkimi i përgjegjësisë për Holokaustin dhe të ligat e tjera të Rajhut të Tretë, femrat nuk u prekën. Por, Louer thotë se ky ishte një veprim i marrë. Edhe femrat, sikur meshkujt, kishin rënë në nivelet më të ulëta të mungesës së mëshirës, prandaj duhej të konsideroheshin po aq fajtore sa edhe meshkujt.



Kampi i Dachaut u krijua për të mbajtur kundërshtarët politikë. Në kohën e Krishtlindjeve 1933 rreth 600 të burgosur u liruan si pjesë e një veprimi falës. Tabloja e mësipërme përshkruan një fjalim nga komandanti i kampit Theodor Eicke drejtuar të burgosurve që po liroheshin.



“Spitali’ për eutanazi

Për ironi, ishin femrat profesioniste ato që të parat ranë në këtë rrjet të së keqes. Që nga momenti kur nazistët morën pushtetin, kur imponuan politikat e pastërtisë racore ariane, një numër tepër i madh i infermiereve mbushën shiringat e tyre me morfinë, duke mbytur në mënyrë rutine të paaftit fizikë dhe mendorë. Paulina Kneisler punonte në Kështjellën “Grafeneck”, një “spital” të eutanazisë në Gjermaninë jugore dhe bënte turne nëpër institutet e shëndetit mendor, duke zgjedhur nga 70 “pacientë” në ditë. Në kështjellë ata mbyteshin me gaz, gjë që, sipas saj, nuk ishte edhe aq keq, meqë “vdekja nga gazi nuk dhemb”. Një numër i madh i sekretareve shtypnin urdhrat për vrasje, duke i mbushur ata me detaje të masakrave. Por, kishte edhe të tilla, që ishin edhe më shumë të kyçura në krim, sikur që ishin administratoret, e ndër to dallohej për të keq Liselote Mejer, e cila vriste çifutët thjesht sa për t’u argëtuar.

2013/09/28

Nga Fatmir Terziu: Gjithshka më ikën tej, fluturon dhe humb....


Një çast me nënën


hafizja


Flegra gëlqerore janë mushkëritë. Stridhja

e ngrirë e ujit të acartë që sjell koha,

në këtë mjedis që qëndron furrë,

copëzimeve të mëngjesit në mendjet tona,

e butë është ndjesia dhe unë jam gjuha e saj,

në bukën e zhguftë të sapopjekur,

shoh gishtat e tua,

kurrizin e saj e kanë thekur.



Unë eci duke thithur ajër me kontratë,

pas çdo thithjeje e pushtoj meditimin,

nga brenda më yshtet një shamatë,

si parodi e nakatosur me trishtimin,

dhe jam ku nuk isha më,

ku më parë shfryja me mall,

dergjem si i dehur në gjumë,

a je zgjuar nënëza ime e radhë?



Një grahmë më bën hije,

imitim i lepurit që ia mbath largët,

dritarja më sjell lëvozhga drite,

në dhomën e vogël të vakët,

kalimthi ikën ditë pas dite,

samari i ngarkuar i kafshës,

që transporton vargje dhimbjesh,

të përvijuar me të kaltër,

nga loti yt i zjarrtë e shtrenjta ime.



E përkëdhelje fytyrën time,

ishe aq afër, sa larg isha dhe unë,

të ndjeja tiparet, shenjat, pikëlthat në faqe,

shatërvani i zërit luante vallen,

ama piklat e ujit përherë e më të mëdha,

më mbytnin frymëmarrjen,

të njëjtën gjë bënin dy zogj nën strehë,

që gëzonin ardhjen,

për një çast Ti ishe mes nesh…




Profili i dhimbjes

me bashkimin ne oher

(Vëllait tim Bashkim Terziu, që u operua për të katërtën herë në Prato të Italisë, pak ditë më parë. )

me Bashkimin ne Oher

Familja ime:(Nga e majta ne te djathte, Andi, Luci, vellai im Bashkimi, Babai im Daili, Une dhe Evi i ulur… Evisa na fotografon…)





Kam nderë sixhadenë e mendimit,

profili i dhimbjes ngarend nëpër heshtjen e gjymtyrëve,

në shtrat të trazuar kujtimet latohen. Bisturia

që copëzon mish nga gjaku yt, i imi vëlla,

nuk durohet, e ndjej Praton që përlotet,

kjo është dhimbë, dhe s’ka asnjë çmim,

nën çadrën gri që na mban hijen e frymës,

një damar që kalon i pavërejtur në trup

si një rrjet tramvaji i stinës,

gjithshka më ikën tej, fluturon dhe humb.



Por një dromcë e brendshme duhet të shkulet,

një lloj zhgarravine si në varg,

mes jetës dhe arsyes ka lidhje që s’shuhet,

janë rrënjët prej mishi që i lag një gjak,

sall koka del sipri,

siç djeg dhë përvëlon shpirti,

Prato – Pronto Moda, apo Moda e Shpejtë,

e ndjeu dihmën tënde të lehtë,

gazetarja Silvia Perrachi e shpjegon qetë,

‘rioperohet përsëri shqiptari dhe qesh’,

Kryetari i bashkisë së Pratos Roberto Cenni përshëndet,

vëlla i shtrenjtë ti mbete në jetë!



Së pari vijnë mesazhet, sapo ka nisur të agojë,

shiu pushoi, por disa pika ende janë në xham,

e fati me tharm dhimbjeje të bind,

se asgjë nuk përvëlon më shumë në shpirt,

në ekranin e largësisë që shkruhet përditë,

me jetën e njeriut, vëllait të mirë,

lutemi dhe lutemi të gjithë me radhë,

që bisturia mos bëhet kurrë në këtë botë,

lastari metalik që prodhon lotë.


Miriapodë

article-2412099-1BA22C44000005DC-931_964x643

Miriapodë e tistë mbush dritaret,

mjegulla miskojë mbi fletët e manjolës,

po sall thinjat shumëzohen,

vallëzoj çmendurisht mes Londrës,

e gjej veten të nderë si një plaçkë të hequr,

asnjë molekulë, asnjë venë nuk pipëtin,

kështu çlirohem duke u tretur,

të kap ditët që ikën pa kuptim.



E pranoj kotësinë e tretur nudo,

mistrosur përditë në trurin tim,

duke rendur pandalur ngado,

e kuptoj se pas shpine ka mashtrim,

pa mashtrimin vetë bota do të ishte lakuriqe,

siç do të ishte edhe kopshti im,

vetëm me mjegullën e stisur si postiqe.



E shoh se mjegulla zbret si entitet,

i një bote të ftohtë, të mardhur,

mes saj mbulojnë mashtrimin retë,

si arma e tyre në kohën e duhur,

unë, njeriu hutohem ecejakeve në qytet,

pse syri i rrjetosur s’sheh më pluhur.



Kuptoj se mashtrimi është sot esencë e qashtër,

misemadh me një pafundësi mjegullash,

me të zgjohen zyrtarët, bëhen të pastër,

njeriu është njerëzimi si i tillë, gulash,

përzierje e mishtë në çdo vatër,

s’ka më punë burrash, aspak punë grash,

hapi sa të duash sytë, bëji katër,

mashtrimi na ka hyrë dhjetë pashë!



Miti sizif




Më ndjek skutave hekuri i skuqur i vetmisë,

nocioni bosh i përvuajtjes estetike. Kollarja

një lavjerës bërnjak,

tejshkund të gjitha fytyrat që s’i kam,

kafsha mitike ngre samarë,

përditë e më shumë në mendjen thatime,

si Sizifi i dënuar që rrokullisi shkëmbin në kodër,

vetëm për të parë atë të rrokulliset përsëri poshtë,

dhe për të përsëritur këtë veprim përgjithmonë.



Gjithçka kumton mbi çmimin rutinë,

mjerisht edhe kur e stisim si lodër,

vetminë nuk e shëron asnjë ilaç,

as Sizifi i ri i mitit Londër,

nuk ndreq asgjë; mendoj shumëçka,

as kafsha mitike në mendjen kodër,

po kush e vret vetminë, botën ka,

nënë e babë, vëlla e motër.



Kush mund ta kuptojë se të frikëson vetmia,

përveç atij që është një mish i ftohtë,

Sizifi mit, mbret nga Efira,

ngadalë bën vend në këtë botë,

na shkep e qep njëqind fytyra,

ajo që është e juaja është e kotë,

brenda saj tashmë mungon yndyra,

i bukur, i mençur e madje i fortë,

është sot ai që gryen orët tek pasqyra.


sizifi
Sizifi

Sizifi duke shtyrë shkëmbin e tij në Varrezat Highgate të Londrës


Shënim: Në mitologjinë greke Sizifit (sɪsɪfəs / /; [1] grek: Σίσυφος, Sísyphos) ishte një mbret i Ephyra (tani e njohur si Korint). U dënua për mashtrime kronike, duke e detyruar të rrokulliste një shkëmb të madh deri në një kodër, vetëm për të parë atë se si rrokulliset përsëri poshtë, dhe për ta përsëritur këtë veprim përgjithmonë.




Viedoja shokuese që duhet ta shohin gjithë duhanpirësit

Një eksperiment i thjeshtë për të treguar se çfarë efekti bën një paketë cigare në ditë për 20 ditë rresht. Dhe rezultati është aluçinant!
Pasi janë zier vetëm një herë përzierja dhe është avulluar uji, ja se çfarë ka mbetur!


 


Videoja - prodhuar nga japonezi Samimy - ka qarkulluar në sitet e gjysmës së botës dhe është një mënyrë për të treguar çfarë thith një njeri kur pi duhan.
 
Falë një aspiratori të improvizuar pihen 400 cigare dhe onvertohet në sasi të lëngshme sasia e kondensuar e duhanit apo katrami i pranishëm në to. 

GJERGJ KASTRIOTI PRET KRAH HAPUR IBRAHIM RUGOVËN NË KRYEQYTETIN E DARDANISË



Nga Xhevat Rexhaj



              Heroi Kombëtar Gjergj Kastrioti Skënderbeu

Viti 2013, data 27 shtator, vendi Prishtinë, do të shënoi një ngjarje të papërseritshme në ecjen tonë nepër histori, si shqiptarë. Për dikë ndoshta kjo datë, dhe dita e premte thjeshtë do jetë vetëm një datë në kalendar, por besohet se për shumicën shqiptare, dhe për vet rrugëtimin e shqiptarisë nepër furtuna kjo ditë do të mbeteët e shënuar për mos tu shlyer kurrë. Në këtë ditë koha, dhe vet realiteti i krijuar në trojet shqiptare, do të ngjalli dy Burra të mëdhenjë të kombit shqiptarë, do jenë afër njëri tjetrit ata që krijuan historinë, ata që menduan për popullin e tyre, pra do jenë në nji shesh së bashku të bashkuar Gjergj Kastrioti dhe Ibrahim Rugova.


Në shumë shtete të botës ka mra njerëzish të mëdhenj që shoqërohen përgjithmonë me idenë e kombit ose të shtetit të tyre. Nuk mund të mendojmë, për shembull, Anglin pa mbretërit e saj, Francën pa mbretërit e saj, Gjermanin pa Habsburgët, as Romën e vjetër, pa Jul Qesarin, as Shqipërinë tonë, pa Gjergj Kastriotin, dhe në fund as Kosovën pa Ibrahim Rugovën.

Kur flasim për Shqipërinë, dhe që e mendojmë si një njësi të bashkuar, sipas identitetit kombëtare të sotshëm, duhet të pranojmë se që nga Mesjeta , apo qëkur Shqipëria quhet Shqipëri, në asnjë çast tjetër historik nuk ka treguar kombi ynë aq forcë të bashkuar drejt një qëllimi të vetëm e që më pastaj do të hyj si faktor në historinë e përgjithshme të Evropës –se sa në kohën e Gjergj Kastriotit. Lidhur me këtë une do citoi nga nji shkrim i Z. Abas Ermenji këto fjali: “ Për ne Shqiptarët, figura e Skënderbeut zmadhohet ose zvogëlohet sipas vleftës që i japim kombit dhe ndjenjës kombëtare. Ka qënë një kohë – dhe mjaft e gjatë – kur emri i Skënderbeut ishte harruar pothuajse fare në Shqipërinë e aso kohshme. Shkaku ishte se njerëzit u grupuan rreth ndjenjës fetare ose krahinore – e njihnin vehten të Krishterë ose Myslimanë, Gegë ose Toskë, Dukagjinas a Kurveleshas – dhe jo bij të një kombi në kuptimin e sotshëm të fjalës. Gjatë asaj kohe, kujtimi i Skënderbeut jetonte tek Shqiptarët e Italisë, pikërisht sepse ata kishin mbetur me gjuhën, me ritin fetar dhe traditat e tyre si një grup kombëtar më vehte, i veçuar nga popullsia italiane që i rrethonte.

Kur ideja kombëtare rilindi për ne Shqiptarët në shekullin XIX, dolli menjëherë edhe figura e Skënderbeut si ati i kombit, si shprehja m’e lartë e sedrës kombëtare dhe e vleftës sonë trimërore. Të Krishterë e Myslimanë, Gegë e Toskë e njohën si hero kombëtar. Më në fund u shtrënguan t’a njohin edhe komunistët, megjithëse në fillim këta u treguan kundër çdo vlefte kombëtare, me qëllim që t’a gruponin popullin – e sidomos brezin e ri – rreth ndjenjës së proletariatit botëror. “
Përjetësohet babai i Pavarësisë së Kosovës
Presidenti i parë dhe ideatori i Pavarësisë së Kosovës, Dr. Ibrahim Rugova


Pa asnjë pikë apo presje thënje të tilla do mund të i themi edhe sa i përket Presidentit Ibrahim Rugova. Ishin vitet e shekullit të kaluar kur ai si një Hyjnor doli, dhe pranoi përgjegjësin që të jetë prijës i një populli të shtypyr, të gjakosur dhe të getoizuar nga armiku serbo-sllav, doli që të jetë jo vetëm zëri i tyre por edhe i pari i tyre duke rrahur shtigjet në kancelarit e vendosjes ndërkombëtare për të treguar, dhe kërkauar çlirimin e shqiptarëve nga pushtuesi shekullor. Ishin ato vite kur populli ishte vet Rugova, kur populli kishte krijuar vetëdijen e paparë gjerë në ato vite se më në fund fal edhe miqëve tanë Kosova do çlirohej edhe pse me sakrifica, dhe me gjakë. Një kohë pas çlirimit individ, dhe klane të caktuara filluan luftën e tyre që të fshinin nga realitetei rolin historik të Ibrahim Rugovës, por jo as këtë qytetarët e Kosovës nuk e,lejuan, duke zgjedhur me shumicë votash përseri për President Ibrahim Rugovën me vite të tëra duke e shëndrruar prijësin e tyre në Njeri të dy shekujve. Populli edhe sot pas vdekjës për ditë e më shumë e kërkon vizionin, dhe urtësin e Rugovës, ditë për ditë para varrit të tij përkulen edhe ata që e shanë e edhe ata që me fjalë e të bëma u munduan ta njollosin emrin e tij të panjollosur kurrën e kurrës. Sot Ibrahim Rugova jeton në zemrat shqiptare kudo ka shqiptarë, në të gjitha trojet shqiptare flitet, dhe shkruhet më shumë për Ibrahim Rugovën mu si ajo koha e Rilindjes për Gjergj kastriotin, pra dy Burra kombi dita ditës po e ribashkojnë shqiptarin.

Të premtën me 27 shtator do vendoset përball Gjergj Kastriotit, vëllau i tij Ibrahim Rugova, sa madhështi do të mbetet edhe nji segmnet i kësaj krenarie tonë, Busti i Ibrahim Rugovës do të vij të premtën nga Tirana nepër rrugën e kombit të cilën e kërkoi qysh në vitin 1994 ai vet, ndërsa në Prishtinë të Dardanisë, Rugovën e pret Gjergj Kastrioti që u soll me mendjen dhe punën e Ibrahim Rugovës e Mark Krasniqit, po a ka më mrekulli sesa që tani e tutje në Sheshin e kryeqytetit do lidhen së bashku Shqipnija dhe Kosova, përmes Dy Burrave të historisë tonë, Gjergj kastriotit, dhe Ibrahim Rugovës, populli do i ketë në afërsi për mote, gjeneratat e reja do të frymëzohen gjatë ardhmërisë, dhe ne do të themi, ja mendjet e ndritura shqiptare bashkojnë historinë. Gjergji ishte ai që mbrojti shqiptarinë nga hordhite turko-anadollake, Ibrahim Rugova mbetet ai që dridhi Serbin duke e sjellur në pashallëkun e Beogradit. Po si Gjergji ashtu edhe Rugova i treguan Evropës se shqiptarët ishin këtu me shekuj, se shqiptarët ishin vet Evropa, dhe se shqiptarët nuk e deshën as sllavin po as turkun e arabin, shqiptari e deshi, dhe e don trollin e të parëve të vet Arbërin e Dardanin.


Të premten bashkohen Dy Lidhje historike; Lidhja e Lezhës së Gjergj Kastriotit, dhe Lidhja Demokratike e Ibrahim Rugovës, historia e deshi këtë mrekulli vet.

Të premten takohen shekujt, të premten ngjallen shpirtërat e shqiptarëve që luftuan me shekuj për këtë ditë, po pra të premten në Shesh takohen dhe bashkohen sheshet shqiptare.
Lavdi për mote Gjergj Kastriotit e Ibrahim Rugovës, të dy shkuan në amshim në muajin janar, po të dy kthehen përseri së bashku në muajin shtator në Dardanin e tyre.
Lavdi për mote të gjithë shqiptarëve që u flijuan për liri nepër shekuj
O sa mirë që jam shqiptar

How my novel “Kojrillat” (Crane Birds- Gruidae) was inspired



POISONED BEAUTY’S SECRET



Fatmir Terziu


No matter how much you love writing; there will always be days when you need inspiration from one muse or another. In fact, I would argue that inspiration is not just a desirable thing; it’s an integral part of the writing process. Every writer needs to find inspiration in order to produce inspired writing. And sometimes, it can come from the unlikeliest sources. “Kojrillat” is my third novel. The theme of this novel was inspired by the death of a beautiful Albanian woman in London 1932.
The synopsis of this novel reads that 80 years before a drama of International politics and a woman’s Jealousy was known to lie behind the tragic death of the poisoning in London of Madame Zeinep Vlora, the red-haired and beautiful Albanian woman on whom a secret Inquest was held by Dr. Edwin Smith, the Hammersmith (Eng.) coroner of that time.
According to British Newspapers Archives it was disclosed that the inquest was actually held in the Albanian Legation in Pent Street, W. A full inquiry has been conducted by leading detectives from Scotland Yard. Mr Djemil Dino was Minister of Albanian Legation in London. The house occupied by Mr Djemil Dino, the Albanian Minister in London, was formerly occupied by Rafael Sabatini, the novelist. Never in his wildest Imaginings, however, did Sabatini conceive a drama as poignant as that played out within its own walls.
Madame Vlora, at her last gasp for money, and intensely Jealous of a man in London with who she was in love, sought permission to enter the French Army Medical Corps as a nurse.
Her application was refused, but acquaintances in the French Cabinet saw that her application reached the proper quarter. The refusal was thought to be due to the part played In International politics by Madame Vlora.
Her link with them began in 1914, when she was chosen as a reigning beauty in Albania to greet Prince William of Wield, appointed Prince of Albania. She was born on April 27, 1894, and married, in 1907. Her husband was Djemil Vlora; who is one of Albania’s most distinguished sons, and opened his house in Vlora in 28 November 1912 for the raising of the Albanian flag of Independence. A year after her marriage, she became embroiled in the political life of the warring nations, she is said to have been instrumental in giving the Allies valuable information concerning the plans of General Conrad von Hoetzendorff, Chief of the Austro-Hungarian Imperial Staff. During the war her love of her own country inspired her with a bitter dislike of Austria, and she became eager to serve the Allied cause in whatever way she could. It was during her war-time adventures that she met both Madame Lupescu, King Carol’s red-haired friend, and D’Annunrlo, the Italian poet. Her marriage was dissolved and her husband paid her a handsome allowance. She spent money freely wherever she was and dressed expensively. After the war, political developments in Central Europe caused her to turn against her former Italian friends. She was indignant when Ahmed Zogu became King of Albania, for she felt that her country was now under Italian domination.
She left Italy for Paris, saying she was going to look after an aunt. The Paris police failed to trace her relative, however the Italian police were in touch with her daughter, who was a very young and happily married to a wealthy Italian. They lived In Northern Italy. During recent months she was deeply in love with a man in London. She hoped to see him that following Christmas, and it is thought that she came over from Paris for that purpose. Disappointed at being unable to find her man in London, and doubtless weary of her financial troubles, she ended her life.
Madame Zeinep Vlora’s body lay embalmed in the private mortuary of a Fulham Road, W., in an expensive coffin, with gold handles, and was guarded day and night by the undertakers.
Inquiries were held into the circumstances in which the coroner held the inquest in the camera showed that a quest for a private inquest was received by the Foreign Office from the Albanian Minister.
Efforts to get into touch with M. Djemil Dino, the Albanian Minister, were unveiled. He was stated to have left London “for the country.” The doctor who attended Madame Vlora was also out of London at the time.
Sir Harry Eyres, K.C.M.G., the former British Minister in Albania, was however abroad. A postcard sent from his house in Slough and signed P. L. I. Eyres, was one among the dead woman’s possessions in Paris.
The card said: “The train leaves Paddington at 11.20, and we shall wait at the station at Slough at 11.47. (Signed) P. L. I. Eyres”. The date on the card was May 26, and was addressed to Madame Vlora at the Albanian Legation in London.
I have been busy promoting the novel in London, and I am working on my other new book as well as writing some research thesis in English under the theme of Cultural Memory and Identity. These are in a far more light-hearted vein than the novels and my readers have been encouraging me to write more. I will probably start publishing in English language.

Kojrillat nuk gjejnë qetësi



Prof.dr. Eshref Ymeri



Çdo vepër me të vërtetë artistike, pavarësisht se ç’gjinie i përket, është e çmuar për faktin se ajo i përcjell lexuesit energji frymëzuese, ia ndez shpirtin me ide të reja. Dhe lexuesi, pasi është njohur me përmbajtjen e saj, e ndien se diçka ka shpërthyer brenda qenies së tij, se diku, thellë në vetëdijen e tij, është vënë në lëvizje një reaktor i çuditshëm.
Pikërisht ndjesi të tilla përjetova kur mbarova së lexuari romanin “Kojrillat” të shkrimtarit Fatmir Terziu, i cili, në botën shqiptare, tashmë është i mirënjohur si një personalitet i shquar në fushën e letrave dhe të kulturës kombëtare.
Fabula e romanit është me të vërtetë origjinale, çka dëshmon se ajo ka ardhur duke u pjekur gjatë viteve të tëra kërkimesh dhe përsiatjesh të shkrimtarit. Fabula në këtë roman të kujton atë punën e rrufesë: për ditë të tëra vjen e grumbullohet elektricitet mbi sipërfaqen e tokës dhe kur atmosfera është ngopur me të deri atje sa s’mban dot më, atëherë retë e bardha, me dendësi vorbullore, vijnë e shndërrohen në re të zeza dhe elektriciteti i grumbulluar mes tyre, jep shkëndijën e parë, rrufenë, fill pas së cilës shpërthen një rrebesh i vërtetë.
Kjo fabul interesante, ashtu si puna e rrufesë, është selitur me vite të tëra ne vetëdijen e shkrimtarit, të pushtuar nga mendime të thella, nga ndjenja të ngrohëta dhe nga shënime të pasura që janë prehur gjatë në kujtesën e tij.


Romani “Kojrillat” doli në dritë në një periudhë të tillë që lidhet me 100-vjetorin e shpalljes së pavarësisë. Prandaj edhe frymëzimi i autorit për krijimin e tij është me të vërtetë mbresëlënës. Duket qartë që frymëzimi ka hyrë në qenien e tij si një mëngjes pranveror plot shkëlqim që sapo ka flakur tutje mjegullën e natës së qetë, të spërkatur nga vesa. Dhe afshin e këtij frymëzimi lexuesi e ndien në fytyrën e vet kur ai i frymon me freskinë e vetë shërimtare.
Turgenjevi thoshte se frymëzimi është afrim pranë Zotit, është përndritje e njeriut me mendim dhe me ndjenjë. Ai fliste me ankth për një torturë të padëgjuar që përjeton shkrimtari kur ai fillon ta hedhë në letër këtë përndritje me anë të fjalës.


               Prof.dr.Fatmir Terziu

Me frymëzimin e vet, shkrimtari Fatmir Terziu ka pasur si pikësynim të përqendrojë të gjitha fuqitë dhe aftësitë e veta mendore në një pikë: në zbulimin me nëntekst artistik të arsyeve që çuan në vrasjen e heroinës së romanit. Kjo ka kërkuar një punë hulumtuese disavjeçare. Ai nuk ndalet në kurrfarë arsyesh konkrete, por, si mjeshtër i fjalës artistike, ia lë lexuesit të përsiatë dhe të nxjerrë përfundimet e duhura. Kjo mënyrë rrëfimi, thotë poeti dhe dramaturgu austriak Franc Griplarcer (Franz Grillparzer - 1791 - 1872), ka më shumë për qëllim të pasqyrojë një ngjarje të veçantë, që mandej lexuesi të ketë se për çfarë të përsiatë, të nxjerrë përfundime dhe të bëjë përgjithësime.
Fabula e romanit është pasuruar me një sërë nënfabulash befasuese, të cilat i shpalosen lexuesit si në një ekran të gjerë kinemaje, ku operatori, me sqimën e vet karakteristike, shfaq mjeshtërisht para spektatorit pikërisht të tilla copëza jete me përmbajtje fort domethënëse që atij ia ngrenë zemrën peshë. Mjeshtëria e autorit, edhe në lëmin e artit kinematografik, i ka lënë gjurmët e veta edhe në këtë roman.
Regjistri i ngjarjeve që shtjellohen me aq art në roman, ka një shtrirje të gjerë kohore dhe hapësirore, brenda një kontinenti dhe përtejkontinenti. Ndërlidhja e tyre është mahnitëse. Nga kryeqytetet evropiane, ato vijnë e zhvendosen në një qytet apo në një fshat shqiptar, ku autori, herë pas here, si në një mbitrazë heshturake, përshkruan që nga lart mjerimin ekonomik, në të cilin është katandisur njeriu i shkretë atje poshtë, në “odën shkëlqimtare”, nën pushtetin e “hyjnive” komuniste.
Heroinën e romanit, të vrarë me helm, e cila mbante me vete dokumentet e shpalljes së pavarësisë, autori na e ka skalitur me daltën e një skultori tërë merak. Figura e saj del në roman herë e trupëzuar, herë mitike, herë e pranishme, herë ireale. Zhdukja e saj është enigmatike dhe zbulimi i së vërtetës mbetet përtej caqeve të së mundshmes. Kjo heroinë e zhdukur përfaqëson një simbol me një kuptim mjaft të thellë: shqiptarëve duhej t’u zhdukej e vërteta për shpalljen e pavarësisë, se shqiptarët “nuk e meritonin” pavarësinë, se shqiptarët “nuk janë komb”, se shqiptarët “janë ca fise pa histori”, se shqiptarët “nuk kanë pasur” gjuhë, se shqiptarët “nuk janë rrënjës” në Ballkan, se shqiptarët janë popull “pa tradita”, se shqiptarët janë popull “pa kulturë”, se shqiptarët janë popull “barbar”. Pseudoshkenca evropiane, me mbështetjen e fuqishme të politikës, kështu i ka pas trajtuar shqiptarët tradicionalisht. Prandaj figura e heroinës së zhdukur të romanit përbën një përgjithësim mjaft të goditur artistik.
Kërkimin artistik në këtë roman shkrimtari Fatmir Terziu e ka mishëruar në një mënyrë origjinale. Me fantazinë e vet krijuese, ai është endur gjatë nëpër labirintet e së kaluarës së largët, me qëllim që lexuesit t’i dhurojë një vepër artistike me një tingëllim mjaft aktual. Kjo është një gjetje mjaft e qëlluar. Krahas kërkimit të kësaj natyre të formës së mishërimit artistik, ai, tek endet gjatë në të kaluarën e kahershme, për të dalë te realiteti i ditëve tona, bën një ndërkëmbim të ngjarjeve në një mënyrë befasuese. Pikërisht kjo mënyrë rrëfimtarie më sjell në kujtesë poemën e Gëtes (Johann Wolfgang von Goethe - 1749-1832) me titull “Hermann und Dorothea” (Hermani dhe Dorotea). Gëteja, shumë kohë, para se t’i hynte punës për krijimin e poemës në fjalë, qe interesuar për një anekdotë se si qenkej rrëfyer ajo në zanafillë për dëbimin e protestantëve nga Salcburgu (Salzburg). Por kuptimin më të thellë kjo anekdotë e përftoi kur ngjarjet e luftës së koalicionit kundër Napoleonit në vitin 1813, sollën si pasojë situata të ngjashme dhe Gëteja, nën ndikimin e tyre, gojëdhënën e kahershme e solli drejt aktualitetit.
Gjatë përshkrimit të ngjarjeve, autori ka shtegtuar në një mënyrë mjeshtërore në të gjitha regjistrat e gjuhës, nga stili bisedor, thjeshtligjërimor e deri në stilin libror, nga e folmja dialektore e një fshati diku në Shqipërinë e Mesme, në gjuhën profesionale të dr. Smithit të sferës së jurisprudencës, me të cilën shtjellohet rrëfimtaria ose ndërtohet dialogu për zbulimin e krimit kur është fjala për vrasjen me helmim të heroinës së romanit. Se domosdo, çdo vepër artistike që një krijues e thur në fantazinë e vet, ka edhe një formë të caktuar shprehjeje.
Dy forma shprehjeje interesante që përdor autori në këtë roman, janë rrëfimi në vetën e parë dhe dialogu.
Le të kujtojmë për një çast se si e nis rrëfimtarinë në vetën e parë heroi kryesor i romanit, Granit Jetoni. Ai merr përsipër rolin e rrëfimtarit të çdo personazhi me të cilin ka të bëjë. Në këtë lloj rrëfimtarie vihen re pluset e veta. Rrëfimtari Granit Jetoni e ndien veten lirshëm, nuk përjeton kurrfarë druajtjeje, rrëfimi i tij merr notat e stilit epistolar. Veç kësaj, mënyra e të kallëzuarit të tij në vetën e parë vjen e perceptohet si dëshmi e një njeriu që është i pranishëm në zhvillimin e një ngjarjeje të caktuar. Rrëfimi artistik në vetën e parë nuk është i lehtë, por autori ia ka dalë me shumë sukses gjatë përdorimit të tij në roman. Kjo është dëshmi e pjekurisë së tij artistike.
Edhe dialogun autori e përdor me shumë sukses, si mjet stilistikor, me qëllim që rrëfimtarisë t’i japë sa më shumë gjallëri. Në këtë roman, shkrimtari Fatmir Terziu i lë dialogut kryerjen e disa funksioneve:
Së pari, autori i jep larmi ligjërimit, duke e ndërkëmbyer monologun e autorit me dialogun.
Së dyti, ai riprodhon gjuhën e gjallë që është aq karakteristike për të folmen e personazheve. Le të kujtojmë për një çast ngjyrimin karakteristik të kuvendimit të njërit nga heronjtë kryesor të romanit, Lutfi Çelës, në një mjedis fshatarak.
Së treti, ai e shpreh me butësi, me një gjuhë të mëndafshtë mendimin kryesor, “moralin” e rrëfimtarisë, i cili, në parashtrimin e autorit, mund të tingëllonte ca si tepër moralizues.
Duke e pasur si pjesë të pandarë të tablosë së jetës që është pasqyruar në këtë roman, dialogun artistik, si njërën nga format e komunikimit dytësor, autori e përdor si mjet të rëndësishëm të realizimit të funksionit estetik, specifika e të cilit kushtëzohet nga individualiteti i tij, si krijues.
Duhet theksuar domosdoshmërisht se në këtë roman njeriu përbën objektin kryesor të kërkimeve estetike të autorit. Në rrëfimet e tij vjen shpërfaqet larmia e karaktereve të njerëzve në situata nga më të ndryshme të jetës së përditshme. Dialogun në rrëfimtarinë artistike ai e përdor në një mënyrë shteruese dhe e realizon nën prizmin e individualitetit gjuhësor. Personazhi, në romanin “Kojrillat”, si një individualitet gjuhësor, është mbartës i vlerave komunikative, me tipare të theksuara të formimit estetik.
Në mbyllje të këtyre shënimeve, dëshiroj të ndalem edhe në ca heroina të tjera të romanit në fjalë. Këto heroina të heshtura janë kojrillat. Ato pëbëjnë në këtë roman një simbolikë të shkëlqyer. Ato enden nëpër qiejtë e Evropës, sa në njërin shtet në tjetrin dhe seç kanë një brengë që nga brenda i mundon, që shpirtin fort ua trazon, që asgjë nuk i qetëson, që asnjë melhem zemrën nuk ua shëron. Ato e dinë se diku në Evropë është vrarë një zonjë në fshehtësi, se ca dokumente janë fshehur me djallëzi, se ca troje janë copëtuar me paudhësi, se një kombi ia kanë punuar me pabesi, dhe ato nuk gjejnë dot kurrë qetësi, prandaj vazhdojnë e sillen nëpër ajri, në pritje që të rivendoset një drejtësi, që haka të shkojë tek i zoti përsëri, përndryshe ato nuk do të pajtohen kurrsesi.
Kushdo që e lexon këtë roman, me siguri që ndien një forcë tërheqëse, një forcë që, siç thotë Platoni (428-348 p.e.r), të kujton forcën e magnetit që përcillet nga hekuri te hekuri, ashtu si puna e frymëzimit të muzave, i cili, përmes poetit, i përcillet lexuesit dhe dëgjuesit.

Santa Barbara, Kaliforni
27 shtator 2013


Web faqja “Zemra shqiptare.net” është një blog antishqiptar

Web faqja “Zemra shqiptare.net” është një blog antishqiptar që editohet nga njëfarë ekstremisti dhe terroristi antishqiptar nga Shkodra, m...