Një çast me nënën
Flegra gëlqerore janë mushkëritë. Stridhja
e ngrirë e ujit të acartë që sjell koha,
në këtë mjedis që qëndron furrë,
copëzimeve të mëngjesit në mendjet tona,
e butë është ndjesia dhe unë jam gjuha e saj,
në bukën e zhguftë të sapopjekur,
shoh gishtat e tua,
kurrizin e saj e kanë thekur.
Unë eci duke thithur ajër me kontratë,
pas çdo thithjeje e pushtoj meditimin,
nga brenda më yshtet një shamatë,
si parodi e nakatosur me trishtimin,
dhe jam ku nuk isha më,
ku më parë shfryja me mall,
dergjem si i dehur në gjumë,
a je zgjuar nënëza ime e radhë?
Një grahmë më bën hije,
imitim i lepurit që ia mbath largët,
dritarja më sjell lëvozhga drite,
në dhomën e vogël të vakët,
kalimthi ikën ditë pas dite,
samari i ngarkuar i kafshës,
që transporton vargje dhimbjesh,
të përvijuar me të kaltër,
nga loti yt i zjarrtë e shtrenjta ime.
E përkëdhelje fytyrën time,
ishe aq afër, sa larg isha dhe unë,
të ndjeja tiparet, shenjat, pikëlthat në faqe,
shatërvani i zërit luante vallen,
ama piklat e ujit përherë e më të mëdha,
më mbytnin frymëmarrjen,
të njëjtën gjë bënin dy zogj nën strehë,
që gëzonin ardhjen,
për një çast Ti ishe mes nesh…
Profili i dhimbjes
(Vëllait tim Bashkim Terziu, që u operua për të katërtën herë në Prato të Italisë, pak ditë më parë. )
me Bashkimin ne Oher
Familja ime:(Nga e majta ne te djathte, Andi, Luci, vellai im Bashkimi, Babai im Daili, Une dhe Evi i ulur… Evisa na fotografon…)
Kam nderë sixhadenë e mendimit,
profili i dhimbjes ngarend nëpër heshtjen e gjymtyrëve,
në shtrat të trazuar kujtimet latohen. Bisturia
që copëzon mish nga gjaku yt, i imi vëlla,
nuk durohet, e ndjej Praton që përlotet,
kjo është dhimbë, dhe s’ka asnjë çmim,
nën çadrën gri që na mban hijen e frymës,
një damar që kalon i pavërejtur në trup
si një rrjet tramvaji i stinës,
gjithshka më ikën tej, fluturon dhe humb.
Por një dromcë e brendshme duhet të shkulet,
një lloj zhgarravine si në varg,
mes jetës dhe arsyes ka lidhje që s’shuhet,
janë rrënjët prej mishi që i lag një gjak,
sall koka del sipri,
siç djeg dhë përvëlon shpirti,
Prato – Pronto Moda, apo Moda e Shpejtë,
e ndjeu dihmën tënde të lehtë,
gazetarja Silvia Perrachi e shpjegon qetë,
‘rioperohet përsëri shqiptari dhe qesh’,
Kryetari i bashkisë së Pratos Roberto Cenni përshëndet,
vëlla i shtrenjtë ti mbete në jetë!
Së pari vijnë mesazhet, sapo ka nisur të agojë,
shiu pushoi, por disa pika ende janë në xham,
e fati me tharm dhimbjeje të bind,
se asgjë nuk përvëlon më shumë në shpirt,
në ekranin e largësisë që shkruhet përditë,
me jetën e njeriut, vëllait të mirë,
lutemi dhe lutemi të gjithë me radhë,
që bisturia mos bëhet kurrë në këtë botë,
lastari metalik që prodhon lotë.
Miriapodë
Miriapodë e tistë mbush dritaret,
mjegulla miskojë mbi fletët e manjolës,
po sall thinjat shumëzohen,
vallëzoj çmendurisht mes Londrës,
e gjej veten të nderë si një plaçkë të hequr,
asnjë molekulë, asnjë venë nuk pipëtin,
kështu çlirohem duke u tretur,
të kap ditët që ikën pa kuptim.
E pranoj kotësinë e tretur nudo,
mistrosur përditë në trurin tim,
duke rendur pandalur ngado,
e kuptoj se pas shpine ka mashtrim,
pa mashtrimin vetë bota do të ishte lakuriqe,
siç do të ishte edhe kopshti im,
vetëm me mjegullën e stisur si postiqe.
E shoh se mjegulla zbret si entitet,
i një bote të ftohtë, të mardhur,
mes saj mbulojnë mashtrimin retë,
si arma e tyre në kohën e duhur,
unë, njeriu hutohem ecejakeve në qytet,
pse syri i rrjetosur s’sheh më pluhur.
Kuptoj se mashtrimi është sot esencë e qashtër,
misemadh me një pafundësi mjegullash,
me të zgjohen zyrtarët, bëhen të pastër,
njeriu është njerëzimi si i tillë, gulash,
përzierje e mishtë në çdo vatër,
s’ka më punë burrash, aspak punë grash,
hapi sa të duash sytë, bëji katër,
mashtrimi na ka hyrë dhjetë pashë!
Miti sizif
Më ndjek skutave hekuri i skuqur i vetmisë,
nocioni bosh i përvuajtjes estetike. Kollarja
një lavjerës bërnjak,
tejshkund të gjitha fytyrat që s’i kam,
kafsha mitike ngre samarë,
përditë e më shumë në mendjen thatime,
si Sizifi i dënuar që rrokullisi shkëmbin në kodër,
vetëm për të parë atë të rrokulliset përsëri poshtë,
dhe për të përsëritur këtë veprim përgjithmonë.
Gjithçka kumton mbi çmimin rutinë,
mjerisht edhe kur e stisim si lodër,
vetminë nuk e shëron asnjë ilaç,
as Sizifi i ri i mitit Londër,
nuk ndreq asgjë; mendoj shumëçka,
as kafsha mitike në mendjen kodër,
po kush e vret vetminë, botën ka,
nënë e babë, vëlla e motër.
Kush mund ta kuptojë se të frikëson vetmia,
përveç atij që është një mish i ftohtë,
Sizifi mit, mbret nga Efira,
ngadalë bën vend në këtë botë,
na shkep e qep njëqind fytyra,
ajo që është e juaja është e kotë,
brenda saj tashmë mungon yndyra,
i bukur, i mençur e madje i fortë,
është sot ai që gryen orët tek pasqyra.
Sizifi
Sizifi duke shtyrë shkëmbin e tij në Varrezat Highgate të Londrës
Shënim: Në mitologjinë greke Sizifit (sɪsɪfəs / /; [1] grek: Σίσυφος, Sísyphos) ishte një mbret i Ephyra (tani e njohur si Korint). U dënua për mashtrime kronike, duke e detyruar të rrokulliste një shkëmb të madh deri në një kodër, vetëm për të parë atë se si rrokulliset përsëri poshtë, dhe për ta përsëritur këtë veprim përgjithmonë.
