Etja e pashuar

Nga Dukagjin Berisha


IKJA

Imazhi i yt brenda kujtesës
I kapërcen
Të gjitha kufijtë e së mundurës
Në pamundësinë e frymëmarrjes
Gjete heshtjen e fshehur
Ti ece nëpër kujtesën
E pikave të shiut
Deri te ngjyrat e ylberit
Kur të mundoi etja
Zbrite në brendinë e ujit
Nëpër udhët e metaforave
I kërkove kashelashat
Dhe në lashtësinë e fjalëve
E gjete dashurinë e baladave
Kurse dhembjet
Përherë janë të tepërta
Në qytetin skamnorëve
Sonte u shtrenjtua buka
Kur të thirra
Të fundosemi së bashku
Në të kaluarën tonë
Ti i ngrite krifat si kali i egër
Dhe hingëllove tok me natën e tërbuar
Pastaj tentove të ikësh
Edhe prej vetvetes
As vetë nuk kuptove
Se kah duhet të shkoje atë çast
Por u zhduke
Si të gjithë ikanakët

Drejtë të panjohurës

ETJA IME E PASHUAR

Mbrëmë rrugët ishin të mbushura
Vetëm me përhitje
Hapeshin
Dhe rihapeshin dritaret
Në vetmin tonë
I prekëm të gjitha kangjellat
Që e kishin shijen e pjeshkës
Lëkura e jote ishte aq e njomë
Sa që rritej një lloj bari
Në aromën e pranverës
Të kërkuam kudo
Edhe në zërin e pluhurit
Por askund nuk të gjetëm
Etja e ime e pa shaluar
Më premtuan se do të të gjejnë
Në pikat e imta të vesës
Por ti u fshehe
Mes vetëtimave
Dhe ende po të kërkojnë miqtë e mi
Kthehu
Mos e lërë të shpërbëhet
Asgjësimi i fundit të frymëmarrjes
Netët janë të padurueshme
Kur njerëzit presin
Të mbërrin në Itakë