Hitleri në librin e tij Lufta ime shënon se Raca gjermane është racë e pasardhëse e racës ariane (popull që ka jetuar shumë vitë më parë-qytetërim i zhdukur tanimë) dhe racë e pastër, dhe si e tillë duhet ta sundojë botën... disa popuj duhet të zhduken nga faqja e dheut, hebrenjtë, romët dhe sllavët.
Hitleri gjatë Luftës së Dytë Botërore kishte krijuar shumë burgje dhe kampe përqendrimi. Kampet kishin kishin filluar të hapen që nga viti 1940. Ndër kampet më të njohura ishin ; Kampi i Aushvicit, i Dahaut, i Mat'hauzenit, i Belsenit, i Firensburgut. Në këto vende ishin vendosur njerëz nga të gjitha vendet e pushtuara nga blloku nazi-fashist.
Në këto kampe, u mbytën, u torturuan, dhe u bënë eksperimente të gjalla në fushën medicinale. Shumë njerëz për të mos parë skenat e tilla dhe për të mos përjetuar torturat e tilla bënë vetëvrasje.
Në Belsen, nga Holanda, ishte depërtuar edhe 15 vjeçarja (hebrenje) me familjen e saj 4 anëtarshe. Ajo kishte mbajtur ditar gjatë kohës që ishte e izoluar në bodrumin e një firme në Belsen. Ajo gjithashtu tregon torturat që ushtronin nazistët, dhe rrethanat e kohës. Është i njohur Ditari i Ana Frankut.
Nazistët kishin tubuar shumë njerëz në kampet e tyre. Vrasjet me bomba, armë zjarri, pushkatimet, mbytjet me tortura... ishin bërë të zakonshme.
Tani terrori ndaj njerëzve në kampet e përqendrimit kishte ndërruar formën. Nazistët donin t'i mbysnin njerëzit pa lënë gjurmë. Prandaj, filluan asgjësimin e tyre nëpërmjet helmimit masiv në dhomat me gaz në shumicën e kampeve të përqendrimit.
Mbytja me gaz brenda një dite arrinte deri në 20.000 njerëz. Trupat e pajetë të njerëzve hidheshin në furra me temperatura të larta, për të zhdukur çdo gjurmë. Shumica e këtyre njerëzve ishin hebrenj.
Në kampin e Aushvicit u vranë mbi 2.000.000 hebrenj. Përveç hebrenjve, në kampet e përqendrimit u vranë dhe u zhdukën edhe pjesëtarë të popujve të tjerë. Këtu numërohen rreth 2.600.000 polakë, 750.000 rusë, 750.000 rumunë, 402.000 hungarezë, 180.000 çekë dhe sllovakë, 108.000 holandezë, 104.000 lituanezë. Nga këto shënime del se hebrenjtë kishin pësuar më së shumti.
Në disa vende të Evropës, popullsia vendase vetë i dorëzonte hebrenjtë në duar të nazistëve. Por pati popuj të atillë që i fshihnin dhe strehonin dhe i mbronin hebrenjtë. Shembulli më i njohur janë shqiptarët. Hebrebjtë në Shqipëri kaluan mirë dhe nuk përjetuan fatin tragjik të bashkëkombësve të tyre. Shqipëtarët i mbrojtën aq shumë hebrenjtë sa që i mbajtën edhe në familjet e tyre. Kjo ndodhi në shumë qytete të Shqipërisë si në Tiranë, Shkodër, Durrës, Vlorë, Krujë, Shkup, Prishtinë, etj.
Kampet e përqëndrimit për civilët (as concentration shkurtuar camp or KL) kanë qenë në Time of National Socialism 1933-1945 në Perandoria gjermanisht dhe organizatat naziste në territoret e pushtuara të nazist ndërtuar. Ka qenë përfundimisht disa mijëra e kampet e përqëndrimit dhe të shtatë, dhe kamp shfarosje. Ata shërbeu vrasjen e miliona njerëzve, shtypje të kundërshtarëve politikë, shfrytëzim nga punës, eksperimente mjekësore mbi qeniet njerëzore dhe internment e luftë. Sistemi kamp ishte një element kryesor i dominimit nazist shtëpi të gabuar.
Kampi i përqendrimit Buchenwald (gjermanisht : Konzentrationslager or 'KZ' Buchenwald) ka qene Nazi concentration camp i ndërtuar në Ettersberg (Etter Mountain) afër Weimar, në Gjermani, në korrik 1937, një nga kampert e para dhe më të mëdha të përqendrimit në Gjermani.
Kampi u hap në Gjermani, e vendosur mbi baza të një braktisur fabrikë municioni afër qytetit mesjetar të Dachau, rreth 16 km në veriperëndim të Munihut në shtetit të Bavarisë që ndodhet në Gjermani jugore. Hap mars 1933,[1] ajo ishte parë të rregullt kampin e përqendrimit të vendosura nga koalicioni Qeveria e Kombëtare e Partisë Socialiste (Partia naziste) dhe Partia Popullore gjerman Nacionaliste (të shpërndahet më 6 Korrik 1933).
Dachau shërbeu si një model për prototip dhe nazist të tjera kampet e përqendrimit që pasoi. Pothuajse çdo komunitet në Gjermani kishte anëtarë hiqet në këto kampe, dhe si fillim si 1935 ka qenë jingles paralajmërim : "I dashur Zot, të mua memec, që unë nuk mund të vijnë Dachau"
Nga gruaja e cila mbyste fëmijët çifutë pa i bërë syri vër, e deri te infermieret, të cilat jepnin injeksione vdekjeprurëse
Amvisja bionde gjermane, Erna Petri, ishte duke u kthyer në shtëpi pas një udhëtimi të shopingut, kur i ra diçka në sy: gjashtë djem të vegjël, thuajse të zhveshur, dridheshin nga tmerri përskaj një rruge të fshatit. E martuar me një oficer të lartë SS, 23 vjeçja e diti menjëherë për kë bëhej fjalë. Ata duhej të ishin çifutët për të cilët kishte dëgjuar të flitej, ata që kishin ikur nga një tren, i cili ishte duke i çuar në një kamp të shfarosjes. Edhe vet Erna ishte nënë, i kishte dy fëmijë. Për këtë shkak i mori djemtë, i çoi ata në shtëpi, i qetësoi dhe ju dha për të ngrënë. Më pas, ajo mori gjatë djemtë, ku më i vogli kishte 6 dhe më i madhi 12 vjet, i çoi në mal, i renditi buzë një gremine dhe i vrau një nga një, duke i goditur me revole në pjesën e pasme të qafës. Ky kombinim skizofrenik i dhembshurisë amësore, në fillim dhe i vrasëses gjakftohtë, më pas, paraqet një enigmë, e cila, sikur që tregon tani një libër i ri, nuk ishte e rrallë gjatë Rajhut të Tretë.
Në oborrin e krematoriumit, qytetarët e Weimar u përballën me ushtarët e ShBA me kufomat e gjetura në kampin e përqëndrimit Buchenwald. Ishte fotografia e parë e kampit Buchenwald e publikuar, dhe e shfaqur në Londërmë 18 prill 1945.
Inspektimi nga ana e partisë naziste dheHimleri në kampin e Dachaut më 8 maj 1936
Veprimet me urdhra të Hitlerit
Në një libër të cilin ajo e quan “Të tërbuarat e Hitlerit”, historiania e Holokaustit, profesoresha Uendi Louer, ka vënë në pah kompleksitetin e dhjetëra mijëra femrave gjermane, të angazhuara në aktivitete vrastare, për të cilat do të mendonim se nuk mund të ishin të afta pjesëtaret e gjinisë më të butë. Marrë në përgjithësi, Holokausti është parë si krim i bërë nga meshkujt. Pjesa më e madhe e atyre të akuzuar në Nyrnberg, si dhe më vonë, për krime të luftës, ishin meshkuj. Ndër femrat e pakta që ishin marrë në përgjegjësi, sikur psh Irma Grese dhe Ilse Koh, ishin aq shpirtkëqija, sa që nuk mund të quheshin aspak femra, por bisha, apo përbindësha. Pjesa më e madhe e grave, sipas urdhrave të Hitlerit, aktivitetet e tyre i kishin kufizuar te “Kinder, Küche, Kirche” - fëmijët, kuzhina dhe kisha. Për këtë shkak, kur erdhi puna te kërkimi i përgjegjësisë për Holokaustin dhe të ligat e tjera të Rajhut të Tretë, femrat nuk u prekën. Por, Louer thotë se ky ishte një veprim i marrë. Edhe femrat, sikur meshkujt, kishin rënë në nivelet më të ulëta të mungesës së mëshirës, prandaj duhej të konsideroheshin po aq fajtore sa edhe meshkujt.
Kampi i Dachaut u krijua për të mbajtur kundërshtarët politikë. Në kohën e Krishtlindjeve 1933 rreth 600 të burgosur u liruan si pjesë e një veprimi falës. Tabloja e mësipërme përshkruan një fjalim nga komandanti i kampit Theodor Eicke drejtuar të burgosurve që po liroheshin.
“Spitali’ për eutanazi
Për ironi, ishin femrat profesioniste ato që të parat ranë në këtë rrjet të së keqes. Që nga momenti kur nazistët morën pushtetin, kur imponuan politikat e pastërtisë racore ariane, një numër tepër i madh i infermiereve mbushën shiringat e tyre me morfinë, duke mbytur në mënyrë rutine të paaftit fizikë dhe mendorë. Paulina Kneisler punonte në Kështjellën “Grafeneck”, një “spital” të eutanazisë në Gjermaninë jugore dhe bënte turne nëpër institutet e shëndetit mendor, duke zgjedhur nga 70 “pacientë” në ditë. Në kështjellë ata mbyteshin me gaz, gjë që, sipas saj, nuk ishte edhe aq keq, meqë “vdekja nga gazi nuk dhemb”. Një numër i madh i sekretareve shtypnin urdhrat për vrasje, duke i mbushur ata me detaje të masakrave. Por, kishte edhe të tilla, që ishin edhe më shumë të kyçura në krim, sikur që ishin administratoret, e ndër to dallohej për të keq Liselote Mejer, e cila vriste çifutët thjesht sa për t’u argëtuar.
Hitleri gjatë Luftës së Dytë Botërore kishte krijuar shumë burgje dhe kampe përqendrimi. Kampet kishin kishin filluar të hapen që nga viti 1940. Ndër kampet më të njohura ishin ; Kampi i Aushvicit, i Dahaut, i Mat'hauzenit, i Belsenit, i Firensburgut. Në këto vende ishin vendosur njerëz nga të gjitha vendet e pushtuara nga blloku nazi-fashist.
Në këto kampe, u mbytën, u torturuan, dhe u bënë eksperimente të gjalla në fushën medicinale. Shumë njerëz për të mos parë skenat e tilla dhe për të mos përjetuar torturat e tilla bënë vetëvrasje.
Në Belsen, nga Holanda, ishte depërtuar edhe 15 vjeçarja (hebrenje) me familjen e saj 4 anëtarshe. Ajo kishte mbajtur ditar gjatë kohës që ishte e izoluar në bodrumin e një firme në Belsen. Ajo gjithashtu tregon torturat që ushtronin nazistët, dhe rrethanat e kohës. Është i njohur Ditari i Ana Frankut.
Nazistët kishin tubuar shumë njerëz në kampet e tyre. Vrasjet me bomba, armë zjarri, pushkatimet, mbytjet me tortura... ishin bërë të zakonshme.
Tani terrori ndaj njerëzve në kampet e përqendrimit kishte ndërruar formën. Nazistët donin t'i mbysnin njerëzit pa lënë gjurmë. Prandaj, filluan asgjësimin e tyre nëpërmjet helmimit masiv në dhomat me gaz në shumicën e kampeve të përqendrimit.
Mbytja me gaz brenda një dite arrinte deri në 20.000 njerëz. Trupat e pajetë të njerëzve hidheshin në furra me temperatura të larta, për të zhdukur çdo gjurmë. Shumica e këtyre njerëzve ishin hebrenj.
Në kampin e Aushvicit u vranë mbi 2.000.000 hebrenj. Përveç hebrenjve, në kampet e përqendrimit u vranë dhe u zhdukën edhe pjesëtarë të popujve të tjerë. Këtu numërohen rreth 2.600.000 polakë, 750.000 rusë, 750.000 rumunë, 402.000 hungarezë, 180.000 çekë dhe sllovakë, 108.000 holandezë, 104.000 lituanezë. Nga këto shënime del se hebrenjtë kishin pësuar më së shumti.
Në disa vende të Evropës, popullsia vendase vetë i dorëzonte hebrenjtë në duar të nazistëve. Por pati popuj të atillë që i fshihnin dhe strehonin dhe i mbronin hebrenjtë. Shembulli më i njohur janë shqiptarët. Hebrebjtë në Shqipëri kaluan mirë dhe nuk përjetuan fatin tragjik të bashkëkombësve të tyre. Shqipëtarët i mbrojtën aq shumë hebrenjtë sa që i mbajtën edhe në familjet e tyre. Kjo ndodhi në shumë qytete të Shqipërisë si në Tiranë, Shkodër, Durrës, Vlorë, Krujë, Shkup, Prishtinë, etj.
Jane evidentuar 110 shqiptarë ndër të cilët dy klerikë qe kane humbur jeten ne kete kamp.
Organizimin e saj themelore, layout kamp si dhe planin për ndërtesa janë zhvilluar nga Kommandant Theodor Eicke dhe ishin aplikuar në të gjitha kampet e më vonë. Ai kishte një kamp të veçanta të sigurta pranë qendrës komanduese, i cili përbëhej nga lagjet e jetesës, administratën, dhe ushtria kampe. Eicke vetë u bë kryeinspektori për të gjithë kampet e përqëndrimit, përgjegjës për formim të tjerët sipas modelit të tij.[4]
Në total, mbi 200.000 të burgosur nga më shumë se 30 vendet ishin të vendosur në Dachau nga të cilët dy të tretat janë burgosurit politikë dhe pothuajse një e treta kanë qenë jehudi.[5] 25.613 të burgosurve besohet të kenë vdekur në kamp dhe pothuajse 10.000 tjetër në subcamps tij,[6] kryesisht nga sëmundje, kequshqyerja dhe vetëvrasje. Në fillim të 1945, atje ishte një epidemi tifo në kampin e ndjekur nga një evakuimit, në të cilën një numër të madh të dobët burgosurve vdiq. Së bashku me shumë më i madh Aushvicit, Dachau ka ardhur të simbolizoj kampet naziste të përqendrimit shumë njerëz. Konzentrationslager (KZ) Dachau mban një vend të rëndësishëm në kujtesën publike sepse ishte kampi i dytë të çliruar nga forcat britanike apo amerikane. Prandaj, ishte një nga vendet e para ku bota perëndimore u ekspozuar ndaj realitetit të brutalitetit nazist përmes
llogaritë direkt gazetar dhe përmes newsreels
Kampet e përqëndrimit për civilët (as concentration shkurtuar camp or KL) kanë qenë në Time of National Socialism 1933-1945 në Perandoria gjermanisht dhe organizatat naziste në territoret e pushtuara të nazist ndërtuar. Ka qenë përfundimisht disa mijëra e kampet e përqëndrimit dhe të shtatë, dhe kamp shfarosje. Ata shërbeu vrasjen e miliona njerëzve, shtypje të kundërshtarëve politikë, shfrytëzim nga punës, eksperimente mjekësore mbi qeniet njerëzore dhe internment e luftë. Sistemi kamp ishte një element kryesor i dominimit nazist shtëpi të gabuar.
Kampi i përqendrimit Buchenwald (gjermanisht : Konzentrationslager or 'KZ' Buchenwald) ka qene Nazi concentration camp i ndërtuar në Ettersberg (Etter Mountain) afër Weimar, në Gjermani, në korrik 1937, një nga kampert e para dhe më të mëdha të përqendrimit në Gjermani.
Kampi u hap në Gjermani, e vendosur mbi baza të një braktisur fabrikë municioni afër qytetit mesjetar të Dachau, rreth 16 km në veriperëndim të Munihut në shtetit të Bavarisë që ndodhet në Gjermani jugore. Hap mars 1933,[1] ajo ishte parë të rregullt kampin e përqendrimit të vendosura nga koalicioni Qeveria e Kombëtare e Partisë Socialiste (Partia naziste) dhe Partia Popullore gjerman Nacionaliste (të shpërndahet më 6 Korrik 1933).
Dachau shërbeu si një model për prototip dhe nazist të tjera kampet e përqendrimit që pasoi. Pothuajse çdo komunitet në Gjermani kishte anëtarë hiqet në këto kampe, dhe si fillim si 1935 ka qenë jingles paralajmërim : "I dashur Zot, të mua memec, që unë nuk mund të vijnë Dachau"
Nga gruaja e cila mbyste fëmijët çifutë pa i bërë syri vër, e deri te infermieret, të cilat jepnin injeksione vdekjeprurëse
Amvisja bionde gjermane, Erna Petri, ishte duke u kthyer në shtëpi pas një udhëtimi të shopingut, kur i ra diçka në sy: gjashtë djem të vegjël, thuajse të zhveshur, dridheshin nga tmerri përskaj një rruge të fshatit. E martuar me një oficer të lartë SS, 23 vjeçja e diti menjëherë për kë bëhej fjalë. Ata duhej të ishin çifutët për të cilët kishte dëgjuar të flitej, ata që kishin ikur nga një tren, i cili ishte duke i çuar në një kamp të shfarosjes. Edhe vet Erna ishte nënë, i kishte dy fëmijë. Për këtë shkak i mori djemtë, i çoi ata në shtëpi, i qetësoi dhe ju dha për të ngrënë. Më pas, ajo mori gjatë djemtë, ku më i vogli kishte 6 dhe më i madhi 12 vjet, i çoi në mal, i renditi buzë një gremine dhe i vrau një nga një, duke i goditur me revole në pjesën e pasme të qafës. Ky kombinim skizofrenik i dhembshurisë amësore, në fillim dhe i vrasëses gjakftohtë, më pas, paraqet një enigmë, e cila, sikur që tregon tani një libër i ri, nuk ishte e rrallë gjatë Rajhut të Tretë.
Inspektimi nga ana e partisë naziste dheHimleri në kampin e Dachaut më 8 maj 1936
Veprimet me urdhra të Hitlerit
Në një libër të cilin ajo e quan “Të tërbuarat e Hitlerit”, historiania e Holokaustit, profesoresha Uendi Louer, ka vënë në pah kompleksitetin e dhjetëra mijëra femrave gjermane, të angazhuara në aktivitete vrastare, për të cilat do të mendonim se nuk mund të ishin të afta pjesëtaret e gjinisë më të butë. Marrë në përgjithësi, Holokausti është parë si krim i bërë nga meshkujt. Pjesa më e madhe e atyre të akuzuar në Nyrnberg, si dhe më vonë, për krime të luftës, ishin meshkuj. Ndër femrat e pakta që ishin marrë në përgjegjësi, sikur psh Irma Grese dhe Ilse Koh, ishin aq shpirtkëqija, sa që nuk mund të quheshin aspak femra, por bisha, apo përbindësha. Pjesa më e madhe e grave, sipas urdhrave të Hitlerit, aktivitetet e tyre i kishin kufizuar te “Kinder, Küche, Kirche” - fëmijët, kuzhina dhe kisha. Për këtë shkak, kur erdhi puna te kërkimi i përgjegjësisë për Holokaustin dhe të ligat e tjera të Rajhut të Tretë, femrat nuk u prekën. Por, Louer thotë se ky ishte një veprim i marrë. Edhe femrat, sikur meshkujt, kishin rënë në nivelet më të ulëta të mungesës së mëshirës, prandaj duhej të konsideroheshin po aq fajtore sa edhe meshkujt.
Kampi i Dachaut u krijua për të mbajtur kundërshtarët politikë. Në kohën e Krishtlindjeve 1933 rreth 600 të burgosur u liruan si pjesë e një veprimi falës. Tabloja e mësipërme përshkruan një fjalim nga komandanti i kampit Theodor Eicke drejtuar të burgosurve që po liroheshin.
“Spitali’ për eutanazi
Për ironi, ishin femrat profesioniste ato që të parat ranë në këtë rrjet të së keqes. Që nga momenti kur nazistët morën pushtetin, kur imponuan politikat e pastërtisë racore ariane, një numër tepër i madh i infermiereve mbushën shiringat e tyre me morfinë, duke mbytur në mënyrë rutine të paaftit fizikë dhe mendorë. Paulina Kneisler punonte në Kështjellën “Grafeneck”, një “spital” të eutanazisë në Gjermaninë jugore dhe bënte turne nëpër institutet e shëndetit mendor, duke zgjedhur nga 70 “pacientë” në ditë. Në kështjellë ata mbyteshin me gaz, gjë që, sipas saj, nuk ishte edhe aq keq, meqë “vdekja nga gazi nuk dhemb”. Një numër i madh i sekretareve shtypnin urdhrat për vrasje, duke i mbushur ata me detaje të masakrave. Por, kishte edhe të tilla, që ishin edhe më shumë të kyçura në krim, sikur që ishin administratoret, e ndër to dallohej për të keq Liselote Mejer, e cila vriste çifutët thjesht sa për t’u argëtuar.
