Atdhe me Ty dua të bisedoj...

NGA  TEUTA SADIKU

E hëna

ditë pune e zakonshme, e gjitha materie.

Ngjeshur sa më shumë të jetë e mundur pas lekut

trup, këmbë, kokë, mendje,sy

ka dhe shpatulla të rëna nga lodhja,

kofshë të nxirra,të përplasura diku

kurthe gojësh,vështrime vëngër

leje të skaduara, dokumente pa vulë,

mendje të çoroditura,të mbledhura lëmsh

që sja gjen dot fillin askush.

Unë emigrantja vrapoj mes tyre se më presin

orendi të vjetra të plasura nga inati diku

karrige këmbështrëmra nga fjalët e rënda

pasqyra të ciflosura nga egërsia e fytyrave pa shpirt

avulli I frymës sime kurrë nuk I pastron mirë.

divanë me thërime fjalësh të shkërmoqura,

të pa përtypura mirë

tavolina gjithë njolla mërie ,plasje buze

çarçafë memecë, të penduar netëve pa gjumë

orë muri të rënda të çkurdisura nga durimi i pritjes

numërojnë dhe sekondat e punës së pasiguruar mirë

orë të vogla që punojnë si tik –taket e zemrës së gruas

televizorë me gojë të mëdhaja si kuçedra kollofitin mendje e tru

rroba gjithë djersë e erë thartirë nga poshtërsitë e fshehura mirë,

presin të hapet dera e ballkonit e përjashta të varin vetëveten

piktura të vjetra mbuluar nga pluhuri I kohës qysh kurrë

presin rradhën për diskutime shoqërore dhe historike

banja alla turke që ulesh më gjunjë e pikohesh gjithë shurrë

banja alla frënge ku politikanëve su vjen të ngrihen kurrë

të gjitha presin një moment magjik

ti prekë dora e pafajsisë,

të së Hënës.

 E marta

Portreti i së Martes nga e Hëna, nuk dryshon dhe aq,
me bisht të syrit shoh që e Hëna kokën mënjanë ma mban.

Mëri përse të më mbajë? Për cfarë ?
Mëri pse të Hënës jam <vorioepirote> I thashë?
apo për fustanin borxh që emrit tim i dhashë .

Apo më mban mëri,
pse zonjës i shërbej kurse nënët time e lashë në shtrat.
në vesh më pëshperiti e Hëna që aq e lodhur iku zvarrë:
< -kokën mbaje ulur ,
vetëm tek puna sytë I mbaj
që të të marr në punë e Marta vër më mirë një maskë>

E Marta gjithë ditën më mbajti mëri ,
smë foli asnjë fjalë
ashtu kot ,çëshje marrëzie , tha
pse fillova të shkruaj e të lexoj pak gjuhën e saj.
mbi kurrizin e dalë të së Hënës nga lodhja.

Ia shpjegova arsyen,
për të mos parë mizerien time në sytë përballë.
që ëndrrat mi jep të bluara në pëllembë të dorës.
Sytë e së martës mezi ecin nga këmbët
janë të lodhura e djegin nga klori,
ndaj nuk ja vure re fjalët e thëna që moti.

Do vijë patjetër e nesërmja të më marrë prej dore.

 E mërkura

E mërkura ime, zë fill atje
kur të martën nuk fola me time Mëmë
dhe u mërzita 
deri në atë pikën ku smban më
gjuha ime të zihet ngushtë
nga provokimi i qerpikëve
kur mbyllin njërin sy e ia shkelin tjetrës
buzët përshpërisin ironikisht
< është ajo, e huaja,>

Besomëni,
nuk ka më keq të shohësh
mjerimin tënd në të xhamtin sy
tek tjetri
e kupton nga mënyra se si i përvesh mëngët 
buza. ashtu pa teklif.
Po ja vjen momenti tjetër
- e huaja -shndrohet në gjithshka
kur e Mërkura lëshohet e gjitha 
ashtu siç e ka bërë nëna 
në të emigrantes duar...

Me që ra fjala, 
nuk është vetem çështje gjuhe
apo historike,
po dhe ajo tjetra
mënyra se si e Mërkura
bën mësheftas prapaskena 
paraditen e së Djelës në parakalim
të nxjerrë vrer nga gjuha e saj
mbi truallin e zemrës sime,
kur sheh se Odisetë e mi
janë të zotë të ngrenë flamure.

Pas kësaj e di 
E mërkura do jetë pa shpirt
pa pika ndalimi për të marrë pak frymë
pa presje,
për të mbajtur drejt mesin e këputur
këmbët dridhen ,
ngatërrohen në rrugë
humbasin për pak busullën 
< ej, ti alvane hape rrugën.>

E shoh të mërkurën çdo ditë në sy
duart, mendja, shpirti i janë tharë 
barku shterpë, 
pa fëmijë.
sa krim ,fëmijët meteorë
nesër do të jenë <askushi> dhe ata?!

Nuk i futi e nuk i futi në gji 
edhe pse para syve të saj lindin çdo ditë.

Të mërkurës ju betova 
do i ngrihem që pa gdhirë 
ta laj,ta pastroj, ta ndroj,ta ushqej 
si fëmijë
për mos ta kuptuar 
gjumi këtu e vite më del deficit
që e Mërkura të ngrihet në PIEDESTALlN e duhur!

 E enjtja

At~dhe me Ty dua të bisedoj

shtruar gju më gju At dhe Bijë

Kam nevojë shumë për dorën,

fjalën e ngrohtë të mamasë

.në këtë kohë të vështirë.

Kuptomë,

kam nevojë për dikë

të mendojë, të ketë merak për mua

ku jam ,a jam mirë, pse u vonova.

Ty të dua akoma më shumë

Po në një mënyrë krejt tjetër .

At~dhe për këtë do të flasim

një here tjetër.po tani

dëgjomë me vëmendje:

Mësova se mamaja ka TENSION të lartë.

U shqetësova ndaj

në çantën që po u dërgoj me vetminë

poshtë ilaçeve për  mamanë

Jo pa qëllim, po ju vë një fotografi të lashtë.

At~dhe thoji mamasë mos ta futë rrëzave

ta vari në portën para shtëpisë.

jo nga brenda

nga jashtë, ta shohi gjithë bota.

Poshtë fotografisë kam vënë një palë ndresa,

 të dyta

Mbase ndron lëkurën koha, e ndryshojnë gjërat

e bëhemi  të gjithë bashkë

  një trup si dikur.

At~dhe unë e di ,

 ja sikur të jem aty

ty lotët nuk të duken por Ti qan  në heshtje me ngashërim ,

Mos u mërzit ,

nuk është e largët dita e BASHKIMIT

P.S .

At~ dhe një porosi të fundit kam

të lutem rriji pranë mamasë,

 qetësoje

kujdesu për të ,

unë nuk vi dot akoma

se jam pa Kartë.

E premte

 Java është e gjatë si radha e emigrantëve
ka dhe lartësinë e vet
se nga cili kat bie lodhja 
nuk ra rëndësi.
ngjitja e shkallëve nuk më rëndet,
po zbritja në skutat e erta të shpirtrave
të dërmoka, përfundimisht.

kova pasi më pi mirë me leckë
më shtrydh fort
e pastaj më derdh
nga goja, në grykën e ujrave të zeza.

si për inat rrezja e dritës
nga pas më ndjek
nuk ia mbush synë për punë xhamit të syzeve të saj
këtu ka pluhur ,nuk e fshive me  të pafajshmin moral tëndin ?!
gishti më drejtohet
duke shtyrë orën e punës  pak më tutje.

Inat më vjen me edukatën time të durueshme 
në majë të hundës ma sjell shpeshherë
kur ora e punës zgjat këmbët pa shpërblim
hajde akoma ske mbaruar, u err
vaditi dhe lulet që janë vyshkur 
ringjalli me forcën e mendjes si dje.

Më pas vjen llogarija
kjo është vdekja e tretë

Pastaj vjen vdekja e katërt , e pestë  e….
nuk e dija që isha mace me shtatë shpirtra.

 E shtuna

E shtunë, dita që kam kohë të pastroj shtëpinë

nga pisllëku - i kujtimeve të javës që shkoi,

të zgjedh një dëshirë për ta çngurtesuar në vaktet e fundjavës

mos harroj të blej më të domosdoshmet në markatë.

Një shishe ujë çmallengjimi me aromë loti nga firma  Trebeshina

një krem per djegie nga dashuria në kete vape torture

kam frikë se do më duhet të marr ilaç rezerve

për transfusion shprese ,

se ajo që kisha smë bëri punë .

A , pa tjetër duhet të marr

një ilaç me pika ëndrrambytese për dëshirrat e parealizuara

një kuti me kokrra qetësuese për ndjenjat e trazuara, se diku pashë

listën e emigrantëve të kapur pa dokumenta.

Prapë dola nga llogarie ime

dhe këtë periudhë tëkeqe që ka pllakosur vendin

jam fare e shkundur, pa kokërr leku.

Shpenzoj shumë, të gjithë më thonë,sa debile je

kur ske pse jep?

tani më duhet të tjerat ti marr verese

paketa me ide si dhe garza sterile për heshtjet e mia gjithë plagë

Aman, kur do të vijë e Hëna?

          E Djela

E djela ime, përxhëritur raskapitur

me këmbët e enjtura , plot variçe,fryrë

u zhyte në dete , more dhe ngjyrë

po lodhjen e javës se hoqe dot kurrë.

  

E stinës

E ithtë kafja që pi mëngjesave këtë Tetor

shoqëri me shiun e imtë që herë herë i bie xhamit me gisht

gjethet fluturimthi më shikojnë

 shtegtojnë dhe ato.

Kthej faqen e gazetës

Perëndi e madhe

vështroj duart,

karboni i gazetës më ngelet në dorë

prek gërmat,

hiri i trupave në foto është ende i ngrohtë

një atmosferë shurdhmemece mbretëron

në botë.

 E pabesueshme

Nënë ,

ke dalë mes katër  rrugëve dhe shet trupin tënd?

Po pse smë tregoje të vërtetën ,

Atë natë kur u mblodhëm të tërë

mua birit tënd më mban këto të  fshehta ?!

Nuk mund ta imagjinoj dot

 as nuk e di kë ke shitur të parin

 gjinjte e bukur ,

ishullin e Sazanit?!

trupin e bukur,

kurorat e maleve mbi kokë

apo  barkun pjellor ,

Mos vallë sytë e kaltra të ujshme

që i ka zili një botë e tërë ?

Nënë ,Jo,  një gjë të tillë

nuk mund ta besoj.

 Emigranteske 

Na thanë :Ju ikët

si gjethet e pemëve andej nga fryjti era

Po,e vërtetë

morrëm arratinë

kur pamë si i prisnin Lisat e pyllit

për një copë letër.

U vendosëm në Shpellën  Para Erës.

U hapën qiejt.

Pluhur u bë Guri nga rrebeshet e kohës .

Po tani?!

Tani çpojmë qiejt në tjetër Planete.

  Palcë dimri bota

 Kaloj damarrëve të fryrë të këtij viti

Vështroj vitrinat bosh veshur me letra

diku më kapi syri: Pranvera Arabe, filloi

në një nga gazetat e nderura vyshkur në diell

kapur me ngjitëse ,në dy cepa,

të tjerat varreshin si kryqe të thyera

të plakushes Europa që I therrin nga dhimbjet .

 lexova më poshtë,

 Pranvera Arabe, lulëzon

U rrënqetha kur pashë fotot në gazetë.

Me qindra shpirtra pa jetë përtokë ,

 lumë gjaku i ngrirë rrugëve të Egjyptit.

Zot ,mirë njerëzit që sdinë se çbëjnë,

po dhe ti ke ngatërruar stinët ?!

U afrova , mora gazetën në dorë

Poshtë fotos që vinte  era gjak lexova:

Pranvera shpërthen me forcë nga palca e dimrit .

Emigrantët

Na thanë :Ju ikët

si gjethet e pemëve andej nga fryjti era

Po,e vërtetë

morrëm arratinë

kur pamë si i prisnin Lisat e pyllit

për një copë letër.

U vendosëm në Shpellën  Para Erës

U hapën qiejt.

Pluhur u bë Guri nga rrebeshet .

Po tani?!

Tani çpojmë qiejt në tjetër Planete.