Largë prej "bashkimit" me armiqtë kombëtar! "Bashkimi Ballkanikoperëndimor" është bashkim me Serbinë.

Mr.sci.Brahim AVDYLI


Sado që jemi lodhur me analizat e herëpasheshme politike nuk po përtojmë të sjellim të njëjten çështje para opinionit publik shqiptar, që po mbahet këto ditë në New-York: Bashkimit Ballkanikoperëndimorë.
As gjysmën e shkrimeve që i kemi bërë deri më sot, nuk ka nevojë të sjellim ndërmend. Kur kemi shkruar për këto ngjarje dhe analizat e thukta që i kemi berë, armiqtë tanë presin deri sa "të harrohen", sado që atyre përpiqen t`ua zënë udhën për të mos dalë aspak në opinionin publik. Kur nuk e pret e "shplojnë" kokën e tyre për të njëjtën "pikëpamje" të ligë, të ruajtur fshehtë përherë: krijimin e "jugosllavisë së re". Si me magji vinë këto "shpallje" në shprehje, aq më pak kur kemi vuajtur gjatë nën gjenocidin serbo-sllavë dhe këto gjenocide i kemi të freskëta me plagë të pashëruara dhe të mëdha, por sikur nuk i dimë.
Serbët i shfrytëzojnë si "taban" të përkryer djemtë e ish-UDB-ashëve, që kanë bërë një "vistër" të "përpjekjeve" të vona, gjoja "për çlirimin e Kosovës" dhe sot "mburren" me gjëra të "luftës çlirimtare", ani pse e kanë lënë përgjysmë çlirimin e Kosovës së ngushtë. Mitrovica dhe Kosova veriore lënguan deri më sot, sepse aty qenë minierat e Trepçës, pasuria më e madhe e Kosovës. Sot kanë "rënë" përfundimisht në duar të serbëve, të Veselinoviçit dhe të tjerëve nacionalitë serbë, së bashku me të gjitha territoret e ashtuquajtuara "të manastireve serbe", që nuk janë "serbe", por monumente ortodokse shqiptare.
Ne nuk e shohim lidhjen e këtyre djemve të Kosovës me Serbinë. Tashmë janë bërë një pjesë e "analistëve", si psh. Azem Vlasi, Shkelzem Maliqi, apo të rinjë, si psh. Veton Surroi e të tjerë. Të tillët, na zënë rrugën me "teori" perfekte, si "taktikë" e "politikë ndërkombëtare", të "eliminimit të korrupsionit", të ecjes përpara të "elitës" kosovare, deri te "Bashkimi Ballkanikoperëndimor".
Së fundi, nuk mund ta fshehin jugonostallgjikët në këtë vijë "neojugosllavizmin" e dukshëm, që vetëm në flamurin e propozuar për "Bashkimin Ballanoperëndimor" del i njëjti flamur për Jugosllavinë, ndonëse ylli i tij është bërë me yjet e Evropës.
Në gazetën malazeze "Dan" vjen në shprehje krijimi i këtij "bashkimi", Unionit Ballkanikaperëndimor. Në radhë të parë, të themi në origjinal, ky gadishull i popujve që e jetojnë aty, nuk quhet "Ballkan" sipas turqishtes, por Gadishulli Ilirik. Osmanët dhe në perëndim Anglia, pjesërisht Fuqitë e Mëdha, janë bërë vëllezërit e Bullgarëve; Serbëve, Malazezëve dhe Sllavo-maqedonëve, duke e përfshirë me pahir Bosnjen e Herzegovinën. Në lidhje direkte bashkohen me Greqinë, por që e ka religjionin ortodoks. Athua, a kanë pak shkollë ngat vetes të kuptojnë se pëshpërisin me dy sytë në gjumë pikërisht ate që e servojnë serbët, grekët dhe turqit? Osmanët, gjatë shtrimit nën vete, të larë me gjak, pjesën më të madhe të këtyre kombeve, e pranuan ta thërisnin "Ballkan", sikurse ky emër ishte "i gjallë" në Turkmekistan, edhe pse si i tillë dukej për shqiptarët (pra, pellazgo-ilirët), sepse osmanët bënin përpjekje që ta zhduknin, që ta zhbijnë si farën e ligë dhe ta shpopullojnë deri në skaj të botës kombin dhe populllin shqiptar (pellazgo-ilir).
Bota perëndimore që ka mijëra fakultete të saj, e quan kështu, pa u lodhur të vrasë kokën për këtë gjë. Ne jemi ende të rrethuar me armiqtë e përbetuar: turqit, bullgarët, serbët, malazeztë, sllavo-maqedonët dhe grekët. Nuk e kemi krijuar ende linjën e bashkimit gjithëkombëtar dhe u dashka të lëshohemi në një "bashkim" forcash të armiqve tanë të mëdhenj, atyre që nuk u pushojnë dhe nuk i ndalin kurrë përpjekjet për të na shkatërruar e për të na shpopulluar! A e shohim ende qartë ku jemi nisur pa vetëdije të shkojmë dhe a jemi të vetëdishem ku duan të na ngulitin? A e kemi "themeluar" shtetin e dytë, Kosovën, që nuk quhet "kombëtar" por "multinacional", sipas romakocentralizmit dhe Biblës, dhe 80% të populllsisë vendore është shqiptare. Në të vërtetë, nuk mund të quhet shtet multinacional, sepse ia hap udhën mijëra serbëve që të vinë edhe njëherë me reformat e reja agrare. Kosova është një shtet i brishtë, i vogël dhe pa të ardhme të sigurtë.
Sipas planit "West Ballkan Six-G6" i shteteve që e krijonjë këtë godinë, nga Kosova, Shqipëria, Bosnja e Herzegovina, Mali i zi, Serbia dhe Madeqonia, është për qëllim të arrihet një asamble parlamentare të përbashkët, me pjesëmarrjen e 10 anëtarëve të çdo shteti që e krijon, dhe krijimin e një policie të përbashkët. Nisma konturon një federate jugosllave, nga përvoja e së cilës vijnë pesë shtete të gjashtës, ku flitet kryesisht serbishtja. Më tutje, provon të konstituojë një treg të përbashët ekonomik, ku të gjitha të hollat shkojnë atje ku prinë Serbia; një sistem i edukimit dhe arsimit, duke përfshirë disa fusha të tjera, por edhe luftën kundër korrupsionit dhe krimin e organizuar, gjatë fundit të shtatorit 2013, në New-York. Nën platformën e "Bashkimit Ballanikoperëndimor", apo "Unioni Ballkanikoperëndimor" qëndron me të vërtetë Serbia, si shtet i vetëm që shihet në "inserbia.info", e cila është sëmumdje e vjetër tipike komuniste, duke i përfshirë idetë e saj të vjetra nga "Ballkanika" e deri te kjo e fundit, që synon krijimin e federatës ballkanike, si mjet të hegjemonisë serbe në Ballkan.
Nëse shtetet e Ballkanit Perëndimor janë me të vërtetë të interesuar të bëjnë një bashkëpunim konkret dhe dobiprurës, le ta bëjnë këtë bashkëpunim me projekte të përbashëta ekonomike dhe infrastrukturore, me gazsjellës dhe naftësjellës të përbashët, me autostrada dhe rrjete të hekurudhës, me interkonjeksion të përbashët dhe prodhim të përbashkët të energjisë. Ne qoftë se donë "bashkime të reja" shtetet e Ballkanit, atëherë mbetet e padiskutueshme bashkimi institucional dhe organizativ i BE-së, sepse është krijuar BE për tërë kontinentin.
Procesi i integrimit të shteteve ballkanike është në fazën superiore dhe më të lartë. Nuk ka nevojë të krijohen "unione", "bashkime" ballkanike, apo edhe grupime të reja me shtetet që kanë mbetur ende jashtë. Kroacia ka hyrë në BE, së bashku me katër shtete, ndër të cilat vie Shqipëria. "Unioni Ballkanoperëndimor" shfaqet si reminishencë e ideve jugonostallgjike. Shqipëria dhe Kosova nuk mund të kenë asnjë interes diplomatik, politik, strategjik e kombëtar të futet nën obrellën e një "Jugosllavie të re", aq më pak kur flitet gjuha e shovinizmit dhe nacionalizmit serb. Këto iniciativa do të duhej më parë të rraheshin në diskutime të Parlametit të Kosovës. Qeveria jonë e ka mbajtur të fshehur këtë çështje. Asambleja parlamentare e përbashkët nuk është funksionale, sepse aspirata e Kosovës është integrimi në BE, e jo në ish-Jugosllavi, me armikun tonë të dëshmuar shekullor, ani pse iniciativa e theksuar nacionaliste dhe shoviniste serbe është mbeshtetur nga komisionari për zgjerim, Stefan Fule dhe Goran Svilanoviç, sekretar gjeneral i Këshillit për Bashkëpunim Rajonal.
Marrë në përgjithësi, një "plan" i tillë është absurditet i kohës, sepse e kemi parasysh eksperiencën jugosllave në formimin e shtetit të përbashkët, ku shqiptarët, pa vullnetin e tyre politik, u detyruan ti bashkoheshin Jugosllavisë dhe Serbisë. Me grupe ilegale dhe organizime ilegale e mbajti gjallë shpirtin dhe vullnetin politik e kombëtar. Në fund, me luftën çlirimtare, arritëm që të bënim shpërbërjen e Jugosllavisë, të ngulitur me dhunë e gjenocid të pandërprerë. Ky gjenocid, sidomos gjatë luftës, gati i morri përmasat ballkanike, ndaj boshnjakëve edhe ndaj shqiptarëve.
Në qoftë se vie deri të "bashkimi" me Serbinë, në një "union" ballkanik, pa e ditur kombi shqiptar dhe Parlamenti i Kosovës, kjo gjë është kryeput tradhëti e qëllimtë kombëtare. Një gjë e tillë nuk mund të durohet.
Por, ti kthehemi njëherë analizave tona të dikurshme. Sikur i kemi "harruar" një pjesë të veçantë të analizave të përditshme dhe themi se "serbët janë më të mirë" se shqiptarët, duke mos e ditur se kjo gjë ka të bëjë me plangprishjen tonë, për idetë e armiqve kombëtar. Vinë në shprehje disa forma. Si nëpër njëfarë magjie kolektive na lëshohen formula të ngjashme. Ato janë magji të përsosura ortodokse! Pjesa më e madhe e kombit shqiptar në tokat e veta, e ka të vështirë të kuptojnë se çka thua me gjuhën shqipe, sepse të nënvlerësojnë dhe i hapin tërësisht veshtë se çfarë do të thotë në radhë të parë Serbia, atëherë edhe të tjerët nga familja "jugo-sllave": Serbia, Mali i Zi dhe Sllavo-makedonët. Nuk mendojmë se Serbia, si komb, është themeluar në gjysmën e shekullit të 19-të, pasi e kanë përvetësuar më parë fenë ortodokse prej duarve të iliro-shqiptarëve. Greqia atëherë ia hodhi në duar, sepse nuk guxonte ta merrte për vete, edhe pse ishte përbrenda fesë ortodokse dhe kishte bërë çmos për të dominuar. Ajo ka marrë me dhunë tokat shqiptare të Çamërisë, më parë Epirin jugor, ku ka bërë krime të njëpasnjëshme dhe të papara dhe pretendon të marrë "Epirin verior" nga Shqipëria, në vend së të japë decidivisht të drejtat e Çamërisë, inkluziv të drejtes së shkëputjes dhe të bashkimit të Shqipërisë. Kur nuk mundet të "realizojë" politikën dhe planin diskriminues të çamëve, i jep të "drejtë" Serbisë të përdorë fenë kundër shqiptarëve, e ndihmuar në planin ndërkombëtar prej Anglisë, Francës, Spanjës, e duke e patur "kokë më vete" Rusinë, pjesërisht të Irlandës dhe SHBA-ve, të cilët e udhëheqnin. Magjia kolektive serbe është magjia kolektive ortodokse greke dhe të gjitha shteteve të Ballkanit perëndimor dhe të Rusisë.
Mijëra herë na "flet" përmes gojës së të tjerëve, përmes shqipfolësve dhe përmes "emrave" të "mëdhenj" ndër ne, si psh, Agim Çekut, i cili pat dhënë një intervistë në gazetën serbe të Beogradit "Nedelnjik", me 18.04.2013, se "ishte për idenë e neo-jugosllavisë". Ne e kemi hedhur poshtë mijëra herë pa kursim, përmes analizave tona apo të tjerëve. Neojugosllavizmi ka të bëjë kryesisht me hipozën e panderprerë të Serbisë, hipnozën e thuktë publike, që është një magji e mirëfillltë dhe ka si pretendim të hipnotizimit të popullatës së ultë shqiptare, që të vie kokulur aty ku dëshiron Serbia dhe ta zgjate kokën nën sopatën e prehtë serbe. Mua më janë të njohura këto gjëra. Nuk duhet shpjegim tjetër, sepse kur ti flasish për magji popullit të pashkolluar, të thotë se nuk ka magji, ndonëse në katër anët e grumbullojnë fetë me magji; se kjo ështe një përrallë e rrenë klluqe, etj. dhe nuk e merr parasysh se hipnoza është një veprim magjik në konturat publike. Ajo ende veprohet ndër shqiptarë. Duhet ta mësojë këtë çështje shumë delikate dhe të fshehtë e të dijë t`ia kthej praptë atyre që po e zhvillojnë me shqiptarët dhe të tjerët, pra serbëve, sepse këto metoda i kanë përvetësuar nga perandoria bizantine dhe kisha ortodokse shqiptare, të cilat, tashmë i kemi harruar ose nuk na bien ndermend. Ai nuk e di se hipnoza është një formë masive e magjisë.
Një gjë porse është e vërtetë: kombi shqiptar ka mbetur i nëpërkëmbur tani sa e sa shekuj, nën ata që kanë "kompetencë" të "zgjidhin" çështjet e popujve, pra forcave të mëdha botërore dhe nuk ka pse të zgjasë kokën në sopatën e mprehtë serbe, sepse e ka larë me gjak të pafajshëm miliona herë! Ai nuk mund të "bashkohet" kësisoji, kur nuk i ka bashkuar pjesët e tij, të lënë me pahir nën pesë shtete të huaja! Populli dhe kombi shqiptar do ti ruhet aleacave ballkanike me armiqtë e tij kombëtar, gjë që është e njohur dhe e larë me gjak të pafajshëm gjatë mijëra viteve në vazhdimësi. Ai nuk ka si të "bashkohet" pa e zgjidhur çështjen e tij kombëtare.
Ndër shumë të këqija duhet të zgjedhim më të voglën: bashkimin e Malit të Zi, Kosovës, Maqedonisë, Shqipërisë, dhe të mos harrojmë Çamërinë. Ky bashkim do të quhej p.sh. "Shtetet e Bashkuara Shqiptare", ku si gjuhë zyrtare do të ishte shqipja, por do të flitej edhe dialekti serbian i Malit të Zi dhe sllavo-maqedonishtja.
Kjo është e tëra. Bashkimi Ballkanoperëndimor është bashkim i dhunshën nën Serbinë. Bashkimi me dhunë nuk është "bashkim". Nuk na mbetet asgjë më shumë se lufta. Mbushuni mend o shqiptarë, që u kemi vënë në ballë!...

Autobiografi

I takoj plejadës së krijuesve të fundviteve shatëdhjetë dhe fillimviteve tetëdhjetë të shekullit të kaluar (XX).

Jam i lindur me 05 shtator të vitit 1960 dhe i rritur në Morinë të Malësisë së Gjakovës, në një vend me tradita kulturore dhe kombëtare. Që në vitet e hershme të rinisë jam dhënë pas dy prirjeve të veçanta: pas artit të fjalës dhe pas lëvizjes konspirative për lirinë dhe bashkimin e popullit shqiptar.

Ndër të parët jam vënë në krah të luftës çlirimtare të popullit shqiptar të Kosovës dhe të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës (UÇK).

Në mes viteve 1990-1995 kam botuar revistën periodike gjithëshqiptare në Zvicër „Qëndresa“ dhe kam qenë Kryeredaktor i saj.

Shkollën fillore „Ganimete Terbeshi“ e kam kryer në Morinë dhe në Ponoshec, sikurse gjimnazin „Hajdar Dushi“ në Ponoshec dhe në Gjakovë me rezultat të shkëlqyeshëm. Fakultetin Filologjik e kam kryer në Universitetin e Prishtinës në Prishtinë, Drejtimi i Letërsisë dhe i Gjuhës Shqipe dhe jam Profesor i Letërsisë.

Pas Universitetit kam kryer kursin pasuniversitar në Akademinë Diplomatike Shqiptare për Maradhëniet Ndërkombëtare dhe Diplomacinë dhe kam filluar studimet pasuniversitare në Universitetin e Strugës, Fakultetin e Shkencave Politike, Drejtimi i Maradhënieve Ndërkombëtare dhe Diplomacisë, me ç`rast i kam përfunduar dhe kam mbrojtur temën e magjistraturës në lëminë e mërgatës shqiptare të Zvicrës.

Në veçanti, për shkollat e profesionet e tjera nuk kam shkruar...

KAM BOTUAR KËTO LIBRA:

-“Në hijen e Alpeve”, Poezi, Rilindja, Prishtinë, 1983;

-“Buka e kuqe”, Poemë, Atdheu, Cyrih, 1990;

-“Kur zgjohet Dodona”, Poezi, Rilindja, Prishtinë, 1992;

-“Pasqyrë e përgjakur”, Poezi, Marin Barleti, Tiranë, 1994;

-“Klithje nga fundi i ferrit”, Poezi, Onufri, Tiranë, 1997;

-“Gjuha e dheut tim”, Poezi, Albin, Tiranë, 1999;

-“Klithje nga fundi i ferrit”, b.i dytë, Jeta e Re, Prishtinë, 2000;

-“Baraspesha e humbur”, Poezi, Qëndresa, Gjakovë, 2003;

-“Vragat e një kohe”, Prozë, Faik Konica, Prishtinë, 2005;

-“Lëvozhga e vdekjes”, Prozë, Faik Konica, Prishtinë, 2007;

-"Stelele Veşniciei /Yjet e Përjetësisë", Poezie albaneză, din Kosova,

BKSH të Rumanisë, Bukuresht, 2008;

-“Zogu i këngës”, p. të zgjedhura, “Pjetër Bogdani” Has, 2009;

-„Mërgata shqiptare e Zvicrësdhe roli i saj“, v.politike, „Brezi `81“,

Prishtinë, 2011;

-"Qielli i paprekur", Poezi, "Brezi `81", Prishtinë 2012...

JAM I PREZENTUAR EDHE NË KËTO LIBRA:

-„Rrjedhë e lë gjurmë“, Poezi e studentëve të Kosovës, Bota e Re, Prishtinë, 1983;

-Nebil Duraku:„Shkrimtarët e Kosovës,1945-1985“, Rilindja, Prishtinë 1985;

-„Poezia dal Kossovo“, Antologji e poezisë kosovare, Besa Editrice, Nardò (Lecce), Itali, 1999;

-Hasan Hasani: „Leksikoni i shkrimtarëve shqiptar, 1501- 2001“,

Faik Konica, Prishtinë 2003;

- Vulcanul răbdării/Vulkani i durimit, Poeme traduse în limba română de Baki Ymeri, Editura Do-Minor, Bukureşti (Bukuresht), 2008,

- Agim Vinca: "Muza e Mëmëdheut/Njëqind poetë për Atdheun", Antologji, Shtëpia Botuese "Eugen" Tiranë dhe "Botomet Artini" Prishtinë, 2012, etj.

VEPRA IME E PARË, E PABOTUAR:

Vepra ime e parë e pabotuar që e kam shkruar tërësisht ka qenë një dramë, duke i përgjuar prindërit e mi. Me drama kam vijuar më vonë.

Nga vendstrehimi im nëntokësor, në shtëpinë time, në vendlidje, është marrë apo është djegur drama ime veçantë, nën titullin “Gremina”, e cila e ka pasur si temë fundosjen e ish-Jugosllavisë.

Bashkë me te janë marrë apo djegur 1500 faqe A4 prozë origjinale...

DISA SHPËRBLIME TË MARRURA NË PËRËNDIM:

-Kam marrë vendin e dytë për poezinë më të mirë të botuar në konkursin letrar me rastin e 28 Nëntorit 1997, „Zëri i Kosovës“, LPK.

-Kam marrë vendin e parë „Pena e Artë“, në takimet pranverore të krijuesve shqiptarë të Diasporës, më 2001.

-Kam marrë shpërblimin e parë “Agim Ramadani” në Konkursin pranë Qendrës Kulturore Shqiptare për poezi në Cyrih të Zvicrës, me 25 prill 2009.

-Kam marrë shpërblimin e dytë për poezinë më të mirë në Konkursin Letrar, me 01.5.2010, në Orën Tradicionale Letrare të LSHAKSH-së, në Koblenc të Gjermanisë për Pavarësinë e Kosovës, shpërblimin e parë për poezinë më të mirë të lexuar në Konkursin Letrar, me 25.4.2011, në Orën Tradicionale Letrare.

-Nga LSHAKSH në Gjermani, në Konkursin Letrar të Manifestimit Poetik Tradicional të Mërgatës Shqiptare, krahas pjesëmarrësve të Kosovës dhe Austrisë, mora shpërblimin e parë poashtu me 23.3.2013, për poezinë me të mirë të lexuar në Koblenc të Gjermanisë...

EDHE NJË SHPËRBLIM I MARRUR:

-Në konkursin letrar të LSHAKSH "AZEM SHKRELI", për shpërblimin tradicional që e ndanë LSHAKSH-ja e Gjermanisë për tërë mërgatën shqiptare, për veprën më të mirë, libri im poetik "Qielli i paprekur" u nderua me Vendin e tretë, në Ennepetal të Gjermanisë, me 01.06.2013.

NJË SHPËRBLIM I PAMARRUR:

Libri im i parë poetik „Në hijen e Alpeve“, ka hyrë në zgjedhje të ngushtë për shpërblimin „Hivzi Sylejmani“, që filloi të jepej në vitin 1983 për librin më të mirë të autorëve të rinj.

Në zgjedhje përfundimtare kemi qenë tre poetë: Milazim Krasniqi, Basri Çapriqi dhe unë.

Mua, nuk mu dha ky shpërblim. Këtë shpërblim e mori Basri Çapriqi...

ANËTARËSIA IME:

Jam njëkohësisht anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës, anëtar i Autorëve të Zvicrës (AdS), anëtar i Shoqatës së Krijuesve Shqiptarë të Zvicrës dhe i disa organizatave të tjera.

ZGJIMI I DAMARIT TË FSHEHTË

Vullnet Mato

Tregim

Në atë kohë nuk kisha bastun në dorë, por një automatik fringo te ri me shtatëdhjetë e dy fishekë në gojë. Nuk kisha syze hipermetropi numër pesë, por një dylbi me të cilën hidhja vështrimin pesëdhjetë kilometra larg, në brendësi të kufirit fqinj. Atëherë isha tridhjetë vjeç dhe kisha marrë gradën e kapitenit të postës kufitare në juglindje të vendit. Kurse ushtarët e togës që komandoja, ishin të gjithë rreth moshës njëzetvjeçare. Të njëzetekatër djemtë ishin me uniforma të rregullta, me togëzat metalike të rripave, që u shkëlqenin deri larg dhe me yllin e kuq, si një copë thëngjill xixëllues te balli i kapelës.
Ndërsa pesëqind metra tej kufirit, në një kodër mbi anën tjetër të lumit, në postën fqinje përballë, nuk ishim ushtarë në kuptimin e vërtetë të fjalës. Por disa bashibozukë të çrregullt, që qëndronin gjithë ditën pa rripa e pa kapele dhe silleshin vërdallë, duke mbllaçitur me gavetat në dorë. Duke qenë të sigurt, se asnjë rrezik nuk u vinte nga posta jonë paqësore. Ata për të joshur e tërbuar djemtë tanë, piqnin mishra me hellin para postës, apo zhveshnin ndonjë kurvë lakuriq dhe e lëpinin nga gjoksi duke bërë me dorë: “Hajdeni!” Pastaj, kur shihnin indiferencën tonë përbuzëse, fillonin na shanin nga nënat, me fjalët më të pista që u vinin në gojë, duke përdorur epitete të ulëta për shqiptarët dhe udhëheqësit tanë. Por provokimet e tyre të zakonshme, nuk mund të merrnin asnjë përgjigje nga memecëria e rreptë e rregullores sonë.
Ishte një ditë e nxehtë korriku, kur ushtari ynë, Zefi, që ndodhej me pushim atë pasdite, mori teshat e tij dhe zbriti në anën tonë të lumit, për t’i larë mbi një pllakë guri. Ushtarët e huaj filluan të qeshnin me gërgama e të talleshin me të, duke e sharë me gjysma fjalësh shqipe të ndyra, duke i bërë shenja të turpshme me duar. Por Zefi ynë ushtar shembullor i dëgjonte dhe vazhdonte larjen pa u kthyer asnjë përgjigje lehjeve të tyre. Atëherë, njëri nga ushtarët e postës fqinje e mori në shenjë me pushkë Zefin, dhe e qëlloi në gjoks, duke e lenë të vdekur në vend, me një plumb të vetëm...
Pas këtij akti gjakatar, disa nga ushtarët bashibozukë të ndezur nga urrejtja, filluan të qeshnin e kërcenin përpjetë nga kënaqësia e palosjes përtokë të ushtarit tonë. Njësoj sikur të ishin ca kalamaj që kishin vënë një nishan për ta kapur me gjuajtje guri dhe kur njëri prej tyre e kishte rrëzuar, brohorisnin gjithë gaz.
Unë dëgjova krismën e armës së tyre dhe në çast i thirra Zefit nga larg disa herë. Pasi nuk mora asnjë përgjigje, nxora dylbinë dhe vrojtova me kujdes, se mos ai bënte ndonjë lëvizje prej të plagosuri, apo trupi i tij luhatej sadopak nga frymëmarrja e mundimshme që ndodh në raste të tilla. Pra, u binda se ushtari ynë kishte vdekur. Befas i gjithë efektivi i postës ngriu në ven nga kjo e papritur e llahtarshme. Atëherë me lot në sy, urdhërova ushtarët:
- Dëgjoni këtu djema!... Në mënyrë që të ruhet gjakftohtësia e të mos ndizen krisma të tjera nga të dy anët e kufirit, urdhëroj që asnjeri nga ne të mos i afrohet ushtar Zefit!...
Ushtarët e bindur deri në ngurtësim, mërmëritën me dhimbje, pa zbrazur asnjë fjalë nga goja. Por e kuptova se nga secili prej tyre, ishte gati të shpërthente drejt vrasësve përballë, një zemërim më i fuqishëm se njëmijë krisma plumbash të zjarrtë.
-Shoku komandant, - dëgjova atë çast njërin nga rreshterët e ndërlidhjes, - A mund të lajmërojmë me telefon komandën e kufirit, për vrasjen e ushtar Zefit?...
- Në asnjë mënyrë dhe me asnjë lloj mjeti! – u përgjigja. – Prisni!... Do t’u them unë kur do të bëhet njoftimi!... Kemi punë tjetër më të rëndësishme për të bërë...
Pritëm me padurim të tmerrshëm derisa perëndoi dielli dhe filloi të errej plotësisht. Kur errësira u trash dhe ne nuk mund të dalloheshim nga vrasësit matanë kufirit, zbritëm në heshtje te zall i lumit. Pamë me kujdes plagën e plumbit që i kishte përshkuar gjoksin tejpërtej, të shtrenjtit tonë, Zefit si dhe pellgun e gjakut që kishte rrjedhur, derisa kishte skuqur këmishët e lara të tij. Me drithërima shpirti e duke fshirë lotët me duar, e puthëm në ballë e në faqe të gjithë me radhë. Fytyra e tij fare pa ngjyrë në atë errësirë, dukej sikur na thoshte: “Më vranë fare kot, maskarenjtë e pabesë, po mos ma lini hakun e gjakut pa marrë, or vëllezërit e mi!”
Nuk kishim ndjerë vajtim më të dhimbshëm në jetë, se sa ai, kur secili prej nesh, donte të klithte me ofshama nga dhimbja dhe urrejtja për vrasësit. Por ato çaste nuk mund të lëshonim asnjë zë nga buzët e kyçura aq keq.
E rregulluam trupin e Zefit, në një pozicion me të përshtatshëm, duke i ngritur kryet mbi teshat e tij të palosura dhe tërë njolla gjaku. Pastaj lashë aty dy ushtarë të armatosur ta ruanin. U ngjitëm te posta dhe në orën një të mesnatës, unë mora mitralozin gjerman D.T. me shiritin e gjatë të fishekëve. Pajisa të dy rreshterët me thika, automatikë e nga dy bomba secili dhe bëra gati gjithashtu pesë ushtarë të armatosur me kujdes.
Për fat, atë natë qielli nuk kishte Hënë në asnjërin nga cepat e tij. Zbritëm ngadalë përgjatë një shtegu që na nxori në anë të lumit. Aty u hymë valëve të shkumëzuara mes për mes, duke u lagur deri te kofshët.
Ecëm me zvarritje gati barkazi dhe sapo u afruam te posta e tyre, dy rreshterët, së pari asgjësuan me thika dy rojet e nemitur nga nata, teksa ushtarët me automatikë, kishin rrethuar në përgjim ndërtesën e postës. Unë me mitralozin në dorë u futa te dhoma e bashibozukëve, ku binte era alkol dhe gërhitjet aty i ngjanin një stalle derrash. Mora frymë thellë dhe klitha fort, me sa fuqi kisha:
-Çohuni, vrasës të pabesë! – dhe sa hap e mbyll sytë shkrepa breshërinë e mitralozit, duke e shëtitur tytën në të katër anët e dhomës së gjumit.
Kur nga flakët e tytës vetëtiu gjithë fjetorja dhe vura re se nuk mbeti asnjë i gjallë, dola përjashta. Shkatërrova me plumba të gjithë kazanët dhe tenxheret e tyre. Në fund mblodha shokët dhe të gjithë bashkë, duke fluturuar me krahët që na kishin mbirë befas nga hakmarrja e Zefit, shkuam morëm ushtarin tonë martir dhe e çuam te posta jonë kufitare. E vumë mbi dy tavolina në mes të dhomës së veprimtarive kulturore dhe e qamë burrërisht, me zemra të plagosura si asnjëherë.
Rreth orës tetë të mëngjesit, para godinës së postës fqinje vumë re të grumbulloheshin shumë vetura me ushtarakë dhe civilë, që brumbullonin, duke shikuar në drejtim të godinës së postës shqiptare, e cila tashmë paraqitej krejt e qetë.
Atëherë, me një marramendje të çuditshme nga tronditja e madhe, pasi kishin kaluar pesëmbëdhjetë orë, dhashë urdhër, të lajmërohej komanda eprore për ngjarjen e kobshme.
E vumë ushtar Zefin e vrarë para postës sonë, në një mënyrë të atillë, që kufoma e tij, të shihej nga grupi i ushtarakëve të huaj, të grumbulluar para postës së tyre.
Nuk vonoi shumë dhe te posta jonë brofën të gjithë kuadrot e zonës së kufirit.
Unë i raportova hollësisht komandantit të zonës për provokacionin e pabesë nga ana e postës fqinje dhe për urdhrin e sulmit që kisha dhënë në atë gjaknxehtësi të tmerrshme. I tregova, gjithashtu, se ne, i gjithë efektivi i postës, , u betuam me lot në sy, se pa marrë hakun e ushtar Zefit nuk do të shërbenim dot më tej në këtë postë kufiri. Boll i kishim duruar, sharjet, talljet, kërcënimet e tyre dhe më në fund na kishin përdorur si tabelë qitjeje, duke na vrarë ushtarin më të mirë. Pastaj e mbylla me vendosmërinë time të palëkundur: “Për këtë veprim të kryer prej meje, komanda le të më dënojë rreptësisht. Unë e pres me kryelartësi çdo lloj dënimi që të më jepet. Por duhet të dini, shoku komandant, se nuk ka shqiptar që të mos e ketë të fshehur në trupin e tij, atë damarin e papërmbajtshëm të hakmarrjes, kur gjaku i njeriut të shtrenjtë merret nga të tjerët pa asnjë faj...”
Komandanti i zonës më kritikoi ashpër për vonesën e njoftimit dhe për urdhrin e veprimit të kryer ndaj postës fqinje. Qysh atë ditë, u dënova me burg disiplinor, në burgun e garnizonit të Tiranës. Pastaj më nxorën në lirim, si oficer rezervë me motivacion: “Gjaknxehtë dhe i papërmbajtur.”
Unë i tillë do të vdes. Por të gjallët përtej kufijve tanë, duhet të dinë, për atë damarin e fshehtë që trashëgon secili nga ne, shqiptarët, që të mos na e trazojnë pa kujdes e padrejtësisht, sepse ndodh të na zgjohet krejt papritmas...

Vullnet Mato (lindur më 1937 në Sarand), mësues, poet, prozator, shqiptar nga Shqipëria.
Vullneti, i biri i Remzi Matos mësues, mësimet e para i mori në qytetin e lindjes. Për shkak se i burgosën babanë për agjitacion dhe propagandë u la disa vite pa punë. U detyrua të largohet nga vendlindja në moshë të re dhe shkoi për të punuar kinomekanik në kinematë e sharrave "Hotolisht" e Stravaj dhe më pas në qytetin e Librazhdit. Aty mbaroi me korrespondencë "Liceun Artistik" të Tiranës për pikturë dhe studimet e larta në Fakultetit Filologjik të Universitetit të Tiranës në degën Gjuhë letërsi shqipe. Punoi drejtor në shtëpinë e kulturës dhe në muzeun e këtij qyteti. Në vitin 1970 u pranua anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve të Shqipërisë. Botoi publicistikë dhe letërsi artistike në disa organe të shtypit të kohës. Bëri disa skenarë filmash dokumentarë dhe kronika të TVSH. Mori pjesë në festivalet kombëtare të Radiotelvizoonit shqiptar ku fitoi çmime për tekstet. Dy tregime të tij u përkthyen dhe u botuan në shtypin e huaj. Disa cikle me poezi të tij u inskenuan të recituara nga aktorë të Tetarit Popullor. Pasi u bë i njohur me krijimet e tij u tërhoq nga redaksia e Revistës "YLLI" ku u emërua redaktor. Por një vit më pas u vërtetua mungesa e garancive të nevojshme politike dhe me urdhër nga lart e kthyen sërish në Librazhd, ku u dërgua disenjator në repartin e pikturës. Më tej, punoi mësues në gjimnazin e qytetit. Dhe në vazhdën e keqtrajtimit të herëpashershëm klasor u dërgua mësues në shkollën e mesme të fshatit Qukës. Me ndërrimin e sistemit u emërua shef në drejtorinë arsimore të këtij rrethi dhe u zgjodh kryetar i degës së Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve të Librazhdit.
Vitet e fundit jeton e punon në Tiranë, është redaktor i shtëpisë botuese "Milosao". Romani i tij "Lakmia" u nderua me çmim në konkursin e ndërmarrjes botuese "Gjon Buzuku" të Kosovës.

Tituj të veprave

"Tinguj malesh", 1969, V. poetikë.
"Krahët e erës", 1972, V. poetikë.
"Ujësinor", 1976, roman.
"Ninullat e Hekurit", 1984, V. poetikë.
"Era e kësaj kohe", 1984, roman.
"Dritaret e prillit", 1994, V. poetikë.
"Katër plagë të Shqipërisë", 1999, V. me poemë.
"E fshehta tronditëse", 1999, V. me tregime.
"Lakmia", 2000, roman.
"Maturantët", 2002, roman.
"Damkosja e engjëjve", 2004, roman.
"Klithma e mishit të bardhë", 2006, V. me tregime.
"Grerëzat e kuqe", 2007, roman.

FLORIPRESS

Një "terzi" që pret ndryshe

Akademikut- Dr. Fatmir Terziut

"Terzi, o terzi!
Prima rrobën me porosi ..."Popullore

( poezi)




Nga Përparim Hysi


Një "terzi" që pret ndryshe
Një poet që "pret" libra
Dhe pa si? Edhe pa qyshe?
Sjell behar e përzë dimra.


Përzë dimra, sjell behar
Made in Fatmir Terziu
Duket pak si "magjistar?!"
Gati bën dhe "synjeriu!!!".


Shkruan prozë e poezi
Kineast e gazetar
Dhe përkthyes është ai
Si kritik, është "dorë e parë".

"Dorë e parë" si kritik
(Çmim merr si kineast)
Tash është dhe Akademik
( Gjeni njërin që t'i ngjasë?!!!)


Ky "terzi" nuk pret rroba
( Kush e njeh, ndjen veten mirë)
Unë s'kam mbaruar akoma:
Hyni ju tek "Fjala e lirë".


Është një "sofër" që rri shtruar
( Kush aty nuk u ul shesh?!)
Dhe e gjen Terzinë zgjuar
Krahëhapur... buza qesh.


Nuk lodhet. As mërzitet
Veç punon si një makinë
Poezia ime "mbyllet"
E uroj Fatmir Terzinë!


Lart! Më lart, o mik i mirë!
Që je vlerë e Shqipërisë
Ti që me "Fjala e lirë"
Je tribun i krijimtarisë.


Tiranë, 29 shtator 2013

Fatmir Terziu lindi në vitin 1964 në Elbasan[, është një shkrimtar shqiptar.Pas mbarimit të shkollës së mesme të përgjithshme "Dhaskal Todhri" , studioi për gjuhë dhe letërsi shqipe.
Ka punuar mësues dhe më vonë drejtor shkolle në disa shkolla të Shqipërisë. Ka publikuar shkrime në gjithë shtypin shqiptar dhe ka qenë gazetar i gazetës "RD", kryeredaktor i gazetës së pavarur "Fjala e Lirë" dhe Drejtor i Televizionit "Dardan".

Në vazhdim të edukimit të tij të mëtejshëm ka studiuar në High Melton College, [South Thames College] për gjuhën angleze dhe për HNC, Certificatë e Lartë Nacionale në Britaninë e Madhe për Media Production (media prodhimtari). Ka marrë nivelin e lartë (Gradën-nivel A) për Communication Media (media komunikim) pranë Universitetit London South Bank University (2004). Më tej kreu studimet në London South Bank University, pranë Faculty of Arts and Human Sciences për Digital Film dhe Video Production (2004-2007).

Autori ka fituar gradën e Masterit për Media, Kulturë dhe Politikë pranë Roehampton University në Britaninë e Madhe dhe është në ndjekje të studimeve të Phd-së për Media, Kulturë, Politikë.

Publikimet


Shumica e filmave dhe pjesë nga veprat e autorit mund të shikohen në internet në faqen e BBC-së[5] dhe në faqen e tij: www.fjalaelire.com.

Faqja www.seguraweb.nl ka përzgjedhur disa vepra të autorit.
Veprat e autorit janë publikuar në UK nga BBC, ku autori ka fituar dhe një kompeticion me tregimin “Hija Diamant” (Ghost Diamond), i cili mund të lexohet në faqet e BBC-së dhe nga mjaft organe të shtypit dhe medias.

Pa ndërprerje ka shkruar dhe shkruan në revista e gazeta perëndimore dhe në gjuhën shqipe, në web-faqen agimi.com, shtypin shqiptar dhe të huaj në Mbretërinë e Bashkuar etj.
Prej disa kohësh ai ka shkruar në Blogun e tij “Media Information Production" dhe boton online revistën kulturore-informative “Fjala e Lirë"me liçencën e rregullt të njohur në fushën letrare në Angli dhe Wells.

Libra

Mos Hesht
Ecje ne Qelq
Djalli i Argadasit
Misteriozja
Integrimi
Rrëfenjat e xha Avramit
Grykes
Kritika Ndryshe : Një vëzhgim ne prozën dhe poezinë shqiptare (Pjesa e pare).
Media Technologji
Kritika Ndryshe : Një vëzhgim ne prozën dhe poezinë shqiptare (Pjesa e dyte).
Kohebota
The script, the simple and complicated
Eagles Voices
Një sy pas në letërsinë për fëmije
Poezia haraçi tjetër për kohërat
Kadare dhe kultura e kujtesës
Tearing up the past
The Argadas Devil


Filmografia


Filma

Windy Corner

Clouds of Smoke

Tokë e përgjakur (1999-2003)

Trokamat në Jetën e një Pene (2003-2006)

Rivermusic (2003)

Think Again (2004)

Capoeira (2005)

Windy Corner (2006)

Clouds of Smoke (2007)

One Egg (2006)

Pencil and Computer (2006)

Forgotten Fear (2006)

Dokumentarë

Universiteti i Tetovës (1997)

Në Kosovë andej nga Kulla e Jasharajve (2004).


 Dy filmat e Fatmir Terziut Windy Corner dhe Clouds of Smoke janë përzgjedhur nga British Council Arts dhe janë ekspozuar online në mesin e filmave Britanikë të këtij vendi. Dy filmat e mësipërm janë ndër të parët shkruar nga një shqiptar me banim në Mbretërinë e Bashkuar, që gëzojnë të drejtën e përfshirjes në amëzën zyrtare të filmave vendas.

FLORIPRESS

Dëshmitari i vrasjes së Dajanës ka ikur në Tajlandë

Një snajperi i cili pohon se forcat britanike SAS ishin të përfshira në një komplot për vrasjen e princeshës Dajana, thuhet se, për shkak të frikës për jetën e vet, ka ikur në Tajlandë. Ai insiston se policët ia kishin qitur shoferit të Dajanës dritën laserike në sy, për çka ai nuk kishte parë dhe kishte shkaktuar fatkeqësinë. Snajperisti, i njohur edhe me emrin Ushtari N, me pohimet që i ka bërë në polici, ka ndikuar që të rihapen hetimet në lidhje me vdekjen e princeshës britanike Dajana. Por, ai u largua nga Britania para se “Scotland Yard” të mundte të analizonte si duhej dëshmitë, të cilat i kishte dorëzuar Policia ushtarake mbretërore. Disa njoftime të mëparshme thoshin se Ushtari N gjendej në Dubai, por një burim anonim ushtarak bëri me dije se, një ambient i tillë, do të ishte armiqësor dhe tepër i shtrenjtë për të. Thuhet se Tailanda është destinacion i preferuar për ata që ikin, për shkak të sistemit “shpirtbutë” policor dhe për shkak të kostos së ulët të jetesës. Meqë Ushtari N ka të kaluar kriminale për përdorimin e armëve të zjarrit, atij nuk do t’i lejohej që të hynte në shumë vende.


Me entuziazmin e saj dhe buzëqeshjen gjithmonë në buzë, e dashura e princit Çarls ishte lloji i femrës e cila do ia dilte të depërtonte në familjen mbretërore. Ishte ky viti 1980. Dhe nuk kishte kurrfarë dyshimi se Lejdi Dajana Spencer tashmë ka kaluar këtë test për të depërtuar tutje.

“Shpesh na vinte nxehtë, lodheshim” përkujton me nostalgji shoku i ngushtë i princit Çarls, Peti Palmer-Tomkinson. ‘Ajo njëherë ishte zhytur në baltë, por e buzëqeshur e mbante kokën lartë. Ishte një studente e shkëlqyeshme angleze’. E gjithë familja po adhuronte Dajanën 19 vjeçe. Eduardi dhe Endruja garonin mes vete se kush do të ulej pranë saj gjatë piknikut të organizuar gjatë orëve të mbrëmjes, përderisa princi Filip çmonte dhe respektonte dukjen e saj të bukur. Për mendimin e së ëmës, djali i saj më i vjetër më në fund ka zgjedhur të duhurën dhe ishte fitues. E kush do ta mund ta fajësonte atë për një bukuri të rrallë që posedonte? Ajo që është harruar në jetën e shkurtër të Lejdi Dajanës është përkrahja e mbretëreshës, përkrahje që për asnjë moment të vetëm nuk i mungonte. Vite të tëra, Çarls po kalonte gjithnjë kohë më shumë me Kamilan, gruan e një oficeri roje me emrin Ejdrju Parker Bouls, dhe kjo aferë madje tashmë kishte mbërritur edhe në veshtë e mbretëreshës.

Aferë e fshehtë dashurie

“Nënë” një burim i besueshëm më tha, “se Princi i Uellsit ka një aferë të fshehtë dashurie me gruan e dikujt tjetër dhe regjimentit kjo nuk po i pëlqen”. Në muajin prill të vitit 1980, Princi Çarls kishte marrë me vete Kamilan në Zimbabve, ku ai do duhej ta përfaqësonte të ëmën e tij në ceremoninë e pavarësisë. Por në darkën formale në Harare, çifti po flirtonte derisa burri i saj po qëndronte stoik dhe po shikonte gjithçka nga ana tjetër. Incidenti ishte aq flagrant sa që raportet kishin arritur deri në veshtë e mbretëreshës.

“Kishte kohë”, thotë ky oborrtar, “kur Mbretëresha dhe Princi Filip po habiteshin me sjelljet e djalit të tyre më të vjetër”. Ishte paksa e çuditshme se si prindërit e Çarlsit me kaq lehtësi kishin mirëpritur Dajanën në radhët e tyre.

“Ajo kujdesej për Dajanën dhe me të vërtetë kishte ndjenja për të”, tha një nga shokët e mbretëreshës. Atë nëntor, derisa Dajana po vizitonte Sandringemin, hordhi të shumta me reporterë dhe fotografë të shumtë kishin rrethuar shtëpinë. Ishte karakteristike se si mbretëresha nuk i tha gjë Çarlsit në mënyrë të drejtpërdrejtë, por kishte folur me Filipin, i cili i kishte shkruar një letër. Presioni i medieve po krijonte një situatë e cila nuk po tolerohej, që do të thoshte se Çarlsi duhet marrë një vendim të shpejtë. Ose duhet t’ia ofrojë dorën Dajanës, ose duhet ta ndërpresë lidhjen për ta shmangur komprometimin e reputacionit të saj. Pas presionit nga prindërit, ata ishin martuar dhe, mbretëresha kishte mirëpritur Çarlsin dhe Dajanën që ishin kthyer nga muaji i tyre i mjaltit. Lejdi Dajana ishte një inspirim jo vetëm për popujt jashta oborrit mbretëror, por edhe për ata brenda. Por, Dajana e kishte kuptuar se burri i saj ishte më i përkushtuar ndaj një gruaje tjetër se sa ndaj saj. “Çfarëdo që do të ndodh, unë gjithmonë do të dashuroj ty”, ishte dëgjuar princi tek po i thoshte Kamilës në telefon derisa po bënte një banjë. Atë vjeshtë në Skoci, Dajana për një moment po buzëqeshte për t’ju kthyer lotët, dhe vjehrra e saj po tentonte ta qetësonte dhe t’i qëndronte pranë. Në muajin shtator të vitit 1981, Dajana po fluturonte për në Londër për ta vizituar një psikiatër.

“Ajo nuk është sikur ne”, shpjegon mbretëresha.

“Ajo është shumë e re”.

Lajmi për vdekjen e Dajanës

Në vitin 1987, tanimë që të dy kishin afera dashurie. Çarls i ishte kthyer Kamilës, përderisa Dajana u ishte kthyer një seri dashnorëve, duke filluar nga detektivi Beri Manaki e deri tek majori Xhejms Hjuit, si dhe shitësi i veturave Xhejms Gilbi. Në muajin dhjetor të vitit 1992, atëherë kryeministri Xhon Mejxhër ka deklaruar se Princi dhe Princesha e Uellsit kanë vendosur të ndahen. Mbretëresha po shpresonte se pas ndarjes legale çifti do të ndalonte me rivalitetin tyre, por, ndodhi e kundërta. Një vit e tre ditë më pas, ambasadori britanik në Paris, rreth orës 1 pas menate kishte pranuar raportin nga policia se në një aksident me makinë kishte qenë e përfshirë edhe Princesha e Uellsit.

“Duhet të largojmë radiot nga dhoma e fëmijëve”, i kishte thënë Çarlsit, Mbretëresha. Nëna dhe i biri po diskutonin si t’i zgjojnë Uilliamin dhe Herin. Tashmë ishte edhe zyrtare, Princesha Dajana kishte humbur jetën në një aksident komunikacioni, por aty nuk kishte qenë e vetme, kishte qenë e shoqëruara nga dikush tjetër.

Vrastaret naziste, brutale sa edhe vetë burrat

Hitleri në librin e tij Lufta ime shënon se Raca gjermane është racë e pasardhëse e racës ariane (popull që ka jetuar shumë vitë më parë-qytetërim i zhdukur tanimë) dhe racë e pastër, dhe si e tillë duhet ta sundojë botën... disa popuj duhet të zhduken nga faqja e dheut, hebrenjtë, romët dhe sllavët.

Hitleri gjatë Luftës së Dytë Botërore kishte krijuar shumë burgje dhe kampe përqendrimi. Kampet kishin kishin filluar të hapen që nga viti 1940. Ndër kampet më të njohura ishin ; Kampi i Aushvicit, i Dahaut, i Mat'hauzenit, i Belsenit, i Firensburgut. Në këto vende ishin vendosur njerëz nga të gjitha vendet e pushtuara nga blloku nazi-fashist.

Në këto kampe, u mbytën, u torturuan, dhe u bënë eksperimente të gjalla në fushën medicinale. Shumë njerëz për të mos parë skenat e tilla dhe për të mos përjetuar torturat e tilla bënë vetëvrasje.

Në Belsen, nga Holanda, ishte depërtuar edhe 15 vjeçarja (hebrenje) me familjen e saj 4 anëtarshe. Ajo kishte mbajtur ditar gjatë kohës që ishte e izoluar në bodrumin e një firme në Belsen. Ajo gjithashtu tregon torturat që ushtronin nazistët, dhe rrethanat e kohës. Është i njohur Ditari i Ana Frankut.

Nazistët kishin tubuar shumë njerëz në kampet e tyre. Vrasjet me bomba, armë zjarri, pushkatimet, mbytjet me tortura... ishin bërë të zakonshme.

Tani terrori ndaj njerëzve në kampet e përqendrimit kishte ndërruar formën. Nazistët donin t'i mbysnin njerëzit pa lënë gjurmë. Prandaj, filluan asgjësimin e tyre nëpërmjet helmimit masiv në dhomat me gaz në shumicën e kampeve të përqendrimit.
Mbytja me gaz brenda një dite arrinte deri në 20.000 njerëz. Trupat e pajetë të njerëzve hidheshin në furra me temperatura të larta, për të zhdukur çdo gjurmë. Shumica e këtyre njerëzve ishin hebrenj.

Në kampin e Aushvicit u vranë mbi 2.000.000 hebrenj. Përveç hebrenjve, në kampet e përqendrimit u vranë dhe u zhdukën edhe pjesëtarë të popujve të tjerë. Këtu numërohen rreth 2.600.000 polakë, 750.000 rusë, 750.000 rumunë, 402.000 hungarezë, 180.000 çekë dhe sllovakë, 108.000 holandezë, 104.000 lituanezë. Nga këto shënime del se hebrenjtë kishin pësuar më së shumti.

Në disa vende të Evropës, popullsia vendase vetë i dorëzonte hebrenjtë në duar të nazistëve. Por pati popuj të atillë që i fshihnin dhe strehonin dhe i mbronin hebrenjtë. Shembulli më i njohur janë shqiptarët. Hebrebjtë në Shqipëri kaluan mirë dhe nuk përjetuan fatin tragjik të bashkëkombësve të tyre. Shqipëtarët i mbrojtën aq shumë hebrenjtë sa që i mbajtën edhe në familjet e tyre. Kjo ndodhi në shumë qytete të Shqipërisë si në Tiranë, Shkodër, Durrës, Vlorë, Krujë, Shkup, Prishtinë, etj.

Jane evidentuar 110 shqiptarë ndër të cilët dy klerikë qe kane humbur jeten ne kete kamp.

Inspection by the Nazi party and Himmlerat Dachau on 8 May 1936.

Roll-call of prisoners (wearingStar of David badges), 20 July 1938

Organizimin e saj themelore, layout kamp si dhe planin për ndërtesa janë zhvilluar nga Kommandant Theodor Eicke dhe ishin aplikuar në të gjitha kampet e më vonë. Ai kishte një kamp të veçanta të sigurta pranë qendrës komanduese, i cili përbëhej nga lagjet e jetesës, administratën, dhe ushtria kampe. Eicke vetë u bë kryeinspektori për të gjithë kampet e përqëndrimit, përgjegjës për formim të tjerët sipas modelit të tij.[4]

Polish prisoners in Dachau toast their liberation from the camp. Poles constituted the largest ethnic group in the camp during the war, followed by Russians, French, Yugoslavs, Jews, and Czech.

Në total, mbi 200.000 të burgosur nga më shumë se 30 vendet ishin të vendosur në Dachau nga të cilët dy të tretat janë burgosurit politikë dhe pothuajse një e treta kanë qenë jehudi.[5] 25.613 të burgosurve besohet të kenë vdekur në kamp dhe pothuajse 10.000 tjetër në subcamps tij,[6] kryesisht nga sëmundje, kequshqyerja dhe vetëvrasje. Në fillim të 1945, atje ishte një epidemi tifo në kampin e ndjekur nga një evakuimit, në të cilën një numër të madh të dobët burgosurve vdiq. Së bashku me shumë më i madh Aushvicit, Dachau ka ardhur të simbolizoj kampet naziste të përqendrimit shumë njerëz. Konzentrationslager (KZ) Dachau mban një vend të rëndësishëm në kujtesën publike sepse ishte kampi i dytë të çliruar nga forcat britanike apo amerikane. Prandaj, ishte një nga vendet e para ku bota perëndimore u ekspozuar ndaj realitetit të brutalitetit nazist përmes

llogaritë direkt gazetar dhe përmes newsreels

Kampet e përqëndrimit për civilët (as concentration shkurtuar camp or KL) kanë qenë në Time of National Socialism 1933-1945 në Perandoria gjermanisht dhe organizatat naziste në territoret e pushtuara të nazist ndërtuar. Ka qenë përfundimisht disa mijëra e kampet e përqëndrimit dhe të shtatë, dhe kamp shfarosje. Ata shërbeu vrasjen e miliona njerëzve, shtypje të kundërshtarëve politikë, shfrytëzim nga punës, eksperimente mjekësore mbi qeniet njerëzore dhe internment e luftë. Sistemi kamp ishte një element kryesor i dominimit nazist shtëpi të gabuar.

Kampi i përqendrimit Buchenwald (gjermanisht : Konzentrationslager or 'KZ' Buchenwald) ka qene Nazi concentration camp i ndërtuar në Ettersberg (Etter Mountain) afër Weimar, në Gjermani, në korrik 1937, një nga kampert e para dhe më të mëdha të përqendrimit në Gjermani.

Kampi u hap në Gjermani, e vendosur mbi baza të një braktisur fabrikë municioni afër qytetit mesjetar të Dachau, rreth 16 km në veriperëndim të Munihut në shtetit të Bavarisë që ndodhet në Gjermani jugore. Hap mars 1933,[1] ajo ishte parë të rregullt kampin e përqendrimit të vendosura nga koalicioni Qeveria e Kombëtare e Partisë Socialiste (Partia naziste) dhe Partia Popullore gjerman Nacionaliste (të shpërndahet më 6 Korrik 1933).


Dachau shërbeu si një model për prototip dhe nazist të tjera kampet e përqendrimit që pasoi. Pothuajse çdo komunitet në Gjermani kishte anëtarë hiqet në këto kampe, dhe si fillim si 1935 ka qenë jingles paralajmërim : "I dashur Zot, të mua memec, që unë nuk mund të vijnë Dachau"

Nga gruaja e cila mbyste fëmijët çifutë pa i bërë syri vër, e deri te infermieret, të cilat jepnin injeksione vdekjeprurëse


Amvisja bionde gjermane, Erna Petri, ishte duke u kthyer në shtëpi pas një udhëtimi të shopingut, kur i ra diçka në sy: gjashtë djem të vegjël, thuajse të zhveshur, dridheshin nga tmerri përskaj një rruge të fshatit. E martuar me një oficer të lartë SS, 23 vjeçja e diti menjëherë për kë bëhej fjalë. Ata duhej të ishin çifutët për të cilët kishte dëgjuar të flitej, ata që kishin ikur nga një tren, i cili ishte duke i çuar në një kamp të shfarosjes. Edhe vet Erna ishte nënë, i kishte dy fëmijë. Për këtë shkak i mori djemtë, i çoi ata në shtëpi, i qetësoi dhe ju dha për të ngrënë. Më pas, ajo mori gjatë djemtë, ku më i vogli kishte 6 dhe më i madhi 12 vjet, i çoi në mal, i renditi buzë një gremine dhe i vrau një nga një, duke i goditur me revole në pjesën e pasme të qafës. Ky kombinim skizofrenik i dhembshurisë amësore, në fillim dhe i vrasëses gjakftohtë, më pas, paraqet një enigmë, e cila, sikur që tregon tani një libër i ri, nuk ishte e rrallë gjatë Rajhut të Tretë.

Në oborrin e krematoriumit, qytetarët e Weimar u përballën me ushtarët e ShBA me kufomat e gjetura në kampin e përqëndrimit Buchenwald. Ishte fotografia e parë e kampit Buchenwald e publikuar, dhe e shfaqur në Londërmë 18 prill 1945.

Inspektimi nga ana e partisë naziste dheHimleri në kampin e Dachaut më 8 maj 1936

Veprimet me urdhra të Hitlerit

Në një libër të cilin ajo e quan “Të tërbuarat e Hitlerit”, historiania e Holokaustit, profesoresha Uendi Louer, ka vënë në pah kompleksitetin e dhjetëra mijëra femrave gjermane, të angazhuara në aktivitete vrastare, për të cilat do të mendonim se nuk mund të ishin të afta pjesëtaret e gjinisë më të butë. Marrë në përgjithësi, Holokausti është parë si krim i bërë nga meshkujt. Pjesa më e madhe e atyre të akuzuar në Nyrnberg, si dhe më vonë, për krime të luftës, ishin meshkuj. Ndër femrat e pakta që ishin marrë në përgjegjësi, sikur psh Irma Grese dhe Ilse Koh, ishin aq shpirtkëqija, sa që nuk mund të quheshin aspak femra, por bisha, apo përbindësha. Pjesa më e madhe e grave, sipas urdhrave të Hitlerit, aktivitetet e tyre i kishin kufizuar te “Kinder, Küche, Kirche” - fëmijët, kuzhina dhe kisha. Për këtë shkak, kur erdhi puna te kërkimi i përgjegjësisë për Holokaustin dhe të ligat e tjera të Rajhut të Tretë, femrat nuk u prekën. Por, Louer thotë se ky ishte një veprim i marrë. Edhe femrat, sikur meshkujt, kishin rënë në nivelet më të ulëta të mungesës së mëshirës, prandaj duhej të konsideroheshin po aq fajtore sa edhe meshkujt.



Kampi i Dachaut u krijua për të mbajtur kundërshtarët politikë. Në kohën e Krishtlindjeve 1933 rreth 600 të burgosur u liruan si pjesë e një veprimi falës. Tabloja e mësipërme përshkruan një fjalim nga komandanti i kampit Theodor Eicke drejtuar të burgosurve që po liroheshin.



“Spitali’ për eutanazi

Për ironi, ishin femrat profesioniste ato që të parat ranë në këtë rrjet të së keqes. Që nga momenti kur nazistët morën pushtetin, kur imponuan politikat e pastërtisë racore ariane, një numër tepër i madh i infermiereve mbushën shiringat e tyre me morfinë, duke mbytur në mënyrë rutine të paaftit fizikë dhe mendorë. Paulina Kneisler punonte në Kështjellën “Grafeneck”, një “spital” të eutanazisë në Gjermaninë jugore dhe bënte turne nëpër institutet e shëndetit mendor, duke zgjedhur nga 70 “pacientë” në ditë. Në kështjellë ata mbyteshin me gaz, gjë që, sipas saj, nuk ishte edhe aq keq, meqë “vdekja nga gazi nuk dhemb”. Një numër i madh i sekretareve shtypnin urdhrat për vrasje, duke i mbushur ata me detaje të masakrave. Por, kishte edhe të tilla, që ishin edhe më shumë të kyçura në krim, sikur që ishin administratoret, e ndër to dallohej për të keq Liselote Mejer, e cila vriste çifutët thjesht sa për t’u argëtuar.