Poetët e Malësisë së Gjakovës

Kryetarja e Gjakovës, znj. Mimoza Kusari Lila, duke përcjellë me kujdes çdo fjalë të krijuesve përkitazi me planet dhe problemet krijuese(Në foto: znj. Mimoza Kusari Lila, Lulzim Logu, Sejdi Berisha, Tahir Bezhani dhe në anën tjetër, Muharrem Kurti)

Në vend të reportazhit

Sejdi BERISHA:

Nga vizita  e sajuesve të Antologjisë “Poetët e Malësisë së Gjakovës” në vizitë te kryetarja e Komunës së Gjakovës, znj. Mimoza Kusari Lila

Në kuadër të intensifikimit të zhvillimit të vlerave shpirtërore dhe kulturore në Malësinë e Gjakovës por edhe në vetë Tropojë dhe në Gjakovë, e më qëllim të afirmimit të letërsisë dhe jo vetëm të letërsisë, autorët e Antologjisë “Poetët e Malësisë së Gjakovës”, Lulzim Logu, i cili është edhe kryetar i Klubit të Shkrimtarëve dhe Artistëve Tropojë dhe Muharrem Kursti, që është edhe Kryetar i Klubit Letrar “Gjon N. Kazazi”  në Gjakovë, së bashku me shkrimtarin dhe publicistin, Sejdi Berisha nga Peja dhe krijuesin, Tahir Bezhani nga Gjakova, vizituan kryetaren e kësaj komune, znj. Mimoza Kusari Lila.

Ata, në një bisedë të përzemërt dhe shumë konstruktive, këmbyen mendime përkitazi me synimet dhe me programet e mëtejme për thellimin e bashkëpunimit e të bashkimit krijues në Malësinë e Gjakovës, por edhe përkitazi me shkrirjen gjeografike të vlerave kulturore dhe letrare, në ç’drejtim, me botimin e antologjisë së poetëve të kësaj ane, është vënë themel i shëndosh dhe shumë serioz krijues, i cili edhe më shumë të ndikojë në rrugëtimin e suksesshëm kulturor pa kufij gjeografik, dhe se kjo natyrshëm është duke ndodhur.

________________

Poetët e mbëltojnë fjalën poetike si fidanët në pyje e fusha

Në kuadër të kësaj vizite, Lulzim Logu, udhëheqës i krijuesve tropojanë, e njoftoi kryetaren e Gjakovës, znj. Kusari Lila, përkitazi me angazhimin dhe rezultatet e tanishme, të cilat kanë marrë formën e cilësisë dhe të tradicionales para gjashtë vitësh me Mitingun tradicional të Poezisë në Gjakovë dhe të shtrirjes së tij edhe në Tropopjë, respektivisht në Bajram Curri, me organizimin e Orës letrare në kuadër të mitingut, e cila tani ka themeluar formën zyrtare dhe tradicionale.

Ai vuri në dukje, se krijuesit letrarë nga Tropoja dhe ata nga Gjakova por edhe pothuaj nga të gjitha trojet shqiptare, po e mbëltojnë fjalën poetike si fidanët që gjelbërojnë gjithandej malet dhe fushat. Në këtë aspekt, shumë kontribuuan edhe organizimet e ndryshme të orëve letrare edhe në qytete të tjera dhe organizimi i promovimeve të veprave letrare.

Logu, e njoftoi qytetaren e parë të Gjakovës edhe për shumë nisjativa krijuese, siç është e mundësia e botimit të një reviste profesionale letrare, gjë kjo e cila do të ndodhte me bashkëpunimin e ndërsjellë të letrarëve nga Bajram Curri e Gjakova, por edhe nga qytete të tjera të Kosovës dhe Shqipërisë dhe më gjerë.

Kjo mund të realizohet me shumë sukses, sepse Malësia e Gjakovës ka dhënë shumë krijues letrarë, historianë, artistë por edhe figura të shquara nga fusha të tjera, ka theksuar, Lulzim Logu.

http://fjalaelire.co.uk/wp-content/uploads/2013/09/72f16199675a34ea5803445d3617347f.pdf

NJË ËNDËRR SHQIPE - SHQIPONJASH PËR 4 VILAJETET TONA ( 1. VILAJETI I SHKODRËS;2. VILAJETI I KOSOVES. 3. VILAJETI I MANASTIRIT. 4. VILAJETI I JANINËS)

AUTORE: KOZETA NUSHI - ALIKAJ



Kujtoj se kam kaluar dy vjet larg vendit tim dhe malli përvëlues më ka ndihmuar të mendoj për shumë gjëra që s’mund t’i çoja në mendje më parë. Kam provuar të ndërroj profesionin e punës, ritmin e jetës, ndryshimin e e mënyrës së ngrënies. Nisa të flas gjuhën italiane si një fëmijë dy vjeç, derisa arrita ta perfeksionoj, duke e folur bukur dhe rrjedhshëm. Arrita të krijoj miqësi me njerëzit që më rrethojnë, pa u ndjerë inferiore për shkak të fesë pasi Zotin e kam në zemër. Dhe nëse dikush do ta dijë se si ndjehem para Tij, me dinjitet e them se ndjehem si një fshesë në dorën e Tij, si një fshesë që vihet në punë sa herë që do Ai. Tashmë jam mësuar të rri e qetë, me ndërgjegje të pastër,në qoshe të portës, e gatshme te vihem në punë, sa herë që i Lartmadhërishmi Zoti im më thërret.

Unë i përkas atij vendi të bukur ku këndojnë shqiponjat mbretërore dhe që quhet Shqipëri. Dhe Shqipëria, nëna jonë e madhe, s’ka kërkuar gjë tjetër veçse të jetë Komb i Zotit me liri dhe të drejta.
Gjatë gjithë kohës, duke pasur rezultate të larta në mësime, jam ndjerë shumë mirë me veten time. Kujtoja s’e dija shumë gjëra. Mirëpo, nga një dialog i thjeshtë i Prof. Dr. Eshref Ymerit, me babain e tij, të bërë në vitin 1959, kur Nikita Hrushovi vajti në Tiranë, mësova me keqardhje, se nga shkolla kisha dalë me një tru pjesërisht të mpirë.

Nikita Hrushovi vajti në Tiranë në 26 maj dhe u largua në 3 Qershor. Në atë kohë Prof.Dr. Eshref Ymeri ishte në maturë, në gjimnazin Ali Demi në Vlorë. Ishte koha kur mbaroi provimet e maturës dhe plot nur e dritë për rezultatet e tij të shkëlqyera në mësime, shkon në Mesaplik, pranë familjes, për pushime. Tani është një djalosh i ri plot me ëndrra të bukura. Nuk është më ai djali i vogël 7 – vjeçar, që ulet në bankat e shkollës në Ramicë, e vetmja shkollë 7 – vjeçare për katër fshatrat e Smokthinës.

I ulur për të ngrënë bukë, nën hijen e ftonjve, në oborrin e mrekullueshëm të shtëpisë së tij, një vend ku ndjehet në kontakt të drejtpërdrejt me Zotin, kujtesa, për llogari të vet, i sjell parasysh lumin e Smokthinës, i cili në dimër ishte aq i ftohtë, saqë kur dilte matanë, i plasariteshin qafat e këmbëve, sikur t’ia kishte shpuar dikush me majë thike. Kur binin shira të rrëmbyeshëm, lumi vërshonte tej për tej, sepse kishte një shtrat mjaft të gjerë dhe të kallte frikën me uturimën e tij të lemerishme, që ngjante me uturimën e një bishe të stërmadhe dhe njëkohësisht të padukshme. Atëherë e merrte në krahë vëllai i tij i madh,( që tani është 87 vjeç dhe jeton në Borsh, në vendin më të bukur të imagjinatës sime, të cilin e kam njohur nëpërmjet teksteve shkollore të gjuhës ruse. ) dhe e hidhte matanë.

I zhytur në nostalgjinë e këtyre kujtimeve, përzier me gëzimin e drejtë, të pamohueshëm, për të ndjekur më tej studimet, në Peter Burg, të cilat për fat të keq i la përgjysmë, nga prishja e marëdhënieve të Shqipërisë me Bashkimin Sovjetik, shkundet nga një pyetje plot me mend që i bën babai i tij. Është fakt i njohur se fëmijët, nga ato që mësojnë në shkollë, për momentin kujtojnë se dinë diçka më shumë nga prindërit e tyre dhe vetëm atëherë kur i thërrasin mirë mendjes, kuptojnë se sa shumë gjëra që kanë për të mësuar nga përvoja jetësore e prindërve, një përvojë që e gjen vetëm brenda familjes tënde dhe s’mund ta mësosh as në Universitetet më të shquara të botës.

I ati, me atë të folurin e tij karakteristik, e pyet : - “ Aq i madh qenkësh ky Hrushovi, që e presin si mbret, me salltanete shumë të mëdha?

- I biri, si çdo i ri i asaj moshe, krenar, për brumosjen e tij me ideologjinë e Partisë, vë në përdorim gjithë bagazhin e tij duke i shpjeguar se Hrushovi është mik i madh i popullit shqiptar; se shoku Enver ka thënë se Bashkimi Sovjetik është si ajri, si uji dhe si dielli për vendin tonë.

- “Po mirë more bir, meqë Ky Hrushovi, qenka mik e shkuar mikut, pse s’i thotë Titos, që atë Kosovën ta kthej këtej nga ne? Se atë e kemi tokën tonë. Edhe ajo e bekuara lumëmadhe Kosovë, Shqipëri është.”
E ç’t’i thoshte i shkreti djalë? Ishte shumë i papërgatitur për një pyetje të tillë. Megjithatë, me aq sa mundet, pa e fyer, pa e kundërshtuar, pa i dhënë shumë të drejtë, i shpjegon me pak mëdyshje në mendjen e vet, se atë punë nuk e ka në dorë as Titua, as Hrushovi.

I ati e dëgjon sa e dëgjon duke e konsideruar si një mik dhe si një djalë të pjekur, sepse për moshën që kishte ishte mrekullia vetë, dhe vazhdon t’i thotë të birit me një dashuri të thellë atërore, duke hequr në zemër: - “Dëgjo këtu more bir! Po nuk u bashkuan të katër vilajetet që kemi pasur, Shqipëria kurrë s’ka për të bërë prokopi. Pa Kosovën, Shqipërisë, bota s’do t’ia vërë veshin kurrë. Shqipëria pa Kosovën është si një fëmijë i plevitosur, që kurrë s’ka për të bërë përpjetë.

Është pikërisht fundi i këtij dialogu që më sjell në kujtesë fjalët e Abraham Lincoln – president amerikan
(1809 – 1865):”NJERIU S’LARTËSOHET KURRË AQ SHUMË SESA KUR PËRPIQET TË NDIHMOJË NJË FËMIJË” . Dhe lotë të kripur më pikojnë në zemër për Shqipërinë, duke ndjerë dhembje dhe mëshirë për politikën tonë të brishtë, që e fshikulluar nga njëra anë nga politika serbe dhe nga ana tjetër nga politika greke, e ka zhytur vendin tonë akoma më shumë në errësirë.

Mirëpo papritur vazhdimi i Hymnit tonë të vërtet kombëtar, i panjohur në regjimin e egër komunist:

“- ...SE ZOTI VET E THA ME GOJË
SE KOMBET SHUHEN PËRMBI DHE
PO SHQIPËRIA DO TË RROJË
PËR TË, PËR TË MENDOJMË NE.”

-më ripërtërin forcat dhe më bën të mendoj se shpirti i Shote Galicës, i Luigj Gurakuqit, i Isa Boletinit, I të madhit Skënder Be, shpirti i Ismail Bej Vlorë Qemalit , shpirti i Ibrahim Rugovës është ringjallur dhe ka ardhur koha që të gjith atyre grekërve dhe serbëve që kanë bërë krime kundër njerëzimit duke masakruar, plaçkitur, shpronësuar, popullin trim, të ndershëm, popullin fisnik shqiptar, t’ju dridhen leqet e këmbëve, se do të marrin nga Bota atë ç’ka me të vërtetë meritojnë.

Nuk harrohet kollaj gjaku i të rënëve për të mirën e kombit.

Dhe Shqipëria nuk ka vetëm 3000.000. banorë, si jemi mësuar ta mësojmë në shkollë. Janë më shumë se 30.ooo.ooo shqiptarë në gjithë botën mbarë.

Shqipëria ime, shumë shpejt e bashkuar, në sajë të ndihmës së bijve të saj të vërtet, si zoti Flori Bruqi, Prof. Rasim Bebo, Zoti Ajet Nuri, Zoti Robert Goro, Prof.Dr.Eshref Ymeri, zoti Fatmir Terziu e shumë nacionalist të tjerë që banojnë në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, në Angli, Greqi, Itali, Kosovë, Kanada, me dinjitet dhe si një zonjë e madhe, pasi të gjithë ata që e kanë coptuar, përbuzur dhe poshtëruar, do t’i kërkojnë botërisht falje, do të marrë pjesë në BASHKIMIN EUROPIAN.

MJAFT ME URREJTJE. KA ARDHUR KOHA PËR TË KËRKUAR FALJE PËR ÇDO PADREJTËSI.
ZOTI VONON PO NUK HARRON.

KATËR VILAT E JETËS SHQIPTARE

AUTORE: KOZETA NUSHI - ALIKAJ

VLORA IME, DIBRA IME, KOSOVA IME, ÇAMËRIA IME, SHQIPËRIA IME E BASHKUAR. TË GJITHË JU SHQIPE SHQIPONJASH, QË ËNDËRRONI BRENDA VITIT 2014 BASHKIMIN E 4 VILAJETEVE TONA.(1. VILAJETI I SHKODRËS... DHE SUXHUKËT E TIJ; 2.VILAJETI I MANASTIRIT DHE SUXHUKËT E TIJ, 3. VILAJETI I KOSOVËS DHE SUXHUKËT E TIJ; 4. VILAJETI I JANINËS DHE SUXHUKËT E TIJ), TË GJITHË JU TË DASHURIT DHE TË SHTRENJTIT BASHKATDHETARËT E MI, QË ME VENDIMIN TUAJ TË LIRË DEMOKRATIK KENI ZGJEDHUR SI USHQIM TUAJ SHPIRTËROR SHUMË FE TË NDRYSHME, SI FENË MYSLIMANE, KRISHTERE, KATOLIKE APO BEKTASHIANE, DUKE DËSHMUAR SE JENI POPULL I ZGJEDHUR I ZOTIT, DHE SHEMBULL I DEMOKRCISË SË VËRTET NË MBARË BOTËN, PA DITUR SE Ç’MUND TË ISHTE NË NJË TË ARDHME MODERNE, PLURALIZMI I PARTIVE POLITIKE, PO JU THEM SE: -

Fjala vilajet është një emër i shprehur në formën më të bukur që mund të ekzistojë në botë, në shqipen tonë të fisme antike. Vilajete do të thotë vila të jetës.

E pra në këto katër vila të jetës, po ju them se shqiptarët ishin shumica absolute e popullsisë.
Dhe ishte Kongresi i Berlinit që në COPËTIMIN E PARË,

Vvendosi të shpërblente Malin e Zi me Plavën dhe Gucinë.

Dhe ishin serbët, ata që përfituan nga përzënia me dhunë e popullsisë shqiptare, për realizimin e një spastrimi etnik.

Kongresi i Berlinit i dha Malit të Zi dhe qytetin Tivarit dhe të Podgoricës. Ndërsa serbët padrejtësisht përvetësuan zonat e Toplicës, Prokuples, Kurshumlisë, Nishit, Vranjës, dhe Leskovacit.
Ishte Lidhja e Prizrenit që kundërshtoi me armë aneksimin e trojeve shqiptare.

Dhe forcat malazeze, duke mos mundur të marrin Plavën dhe Gucinë, kërkojnë nga Kongresi i Berlinit një zonë tjetër.

Dhe ky i cakton Hotin dhe Grudën, ku sërish në sajë të luftimeve të përgjakura, të të gjithë shqiptarëve me gjak shqiptari, malazezët mbeten duarbosh.

Atëherë Kongresi i Berlinit i jep Malit të Zi Ulqinin.

Ishte Konferenca e ambasadorëve në Londër : COPËTIMI I DYTË.

Në 28 Nëntor 1912 në Vlorë shpallet Pavarësia e Shqipërisë.

Në këtë kohë Serbia, Mali i Zi dhe Greqia vazhduan t’i mbanin trupat e tyre në territoret shqiptare, duke kryer masakra të tmerrshme. Rreth 25000 shqiptarë u vranë vetëm në Kosovë në vitet 1912 – 1913.
Më 17 Dhjetor 1912, edhe pse në Londër u mblodhën fuqitë e mëdha për të diskutuar për fatin e Shqipërisë, u bë një gabim shumë i madh dhe i pafalshëm: - duke lënë KOSOVËN DHE ÇAMËRINË, jashtë kufijve të Shqipërisë.

Në këtë kohë në të gjitha trojet shqiptare u kryen masakra të mëdha në popullsinë civile për eleminimin dhe spastrimin e popullsisë.

Kjo gjuhë shqipe e bukur, e ëmbël, e dlirë, kjo gjuha jonë e pazëvendësueshme, kjo gjuhë hyjnore, u ndalua rreptësisht. Dhe më shumë se 150000 shqiptar u detyruan të lënë Kosovën në vitet 1912 – 1920.
Edhe popullsia çame u spastrua në përmasa të mëdha.

Pasojat e këtij coptimi ende ndjehen në kombin shqiptar, ku shembujt më të freskët janë Lufta e Kosovës në 1998 – 1999, dhe rebelimi i armatosur në Maqedoni në 2001.

E pra ajo që më trondit, është fati i mjerë i shqiptarëve dhe i Shqipërisë. Por tronditja ime mijëfishohet nga mendja e ngushtë e shumë intelektualëve dhe politikanëve shqiptar, që mendojnë se nuk ka ardhur koha për bashkimin e Shqipërisë.

Si mund të flenë të qetë trimat e nënës Shqipëri, në një kohë që Shqipëria siç ju ishte premtuar, nuk u bë kurrë kopsht i lulëzuar?!

AUTRICE – TRADUTRICE: KOZETA NUSHI – ALIKAJ :

I NDERUARI Z. FLORI.

SECILI NGA NE KA NJE DESHIRE DHE NJE MISION. DESHIRA IME E MADHE ESHTE TE PUBLIKOJ EDHE NE GJUHEN ITALIANE. NUK E DI NESE JU MUND TA PUBLIKONI NE GJUHEN ITALIANE KETE TREGIM QE ESHTE TREGIMI ME I DASHUR PER MUA. ESHTE PLOTESIM I TREGIMIT: NJE EMER I SHKRUAR ME SHKRONJA TE ARTA NE PORTEN E KUJTESES SIME, ME NJE TJETER EMER TE ARTE, EMRIN E REDAKTORIT TIM NE GJUHEN ITALIANE. SE SHPEJTI DO TE DAL NE GJUHEN ITALIANE I SHOQERUAR ME NJE INTERVISTE TIMEN. PO MUA ME PELQEN TA PUBLIKOJ EDHE NE CORRIERE DELLA SERA. JU KENI PUBLIKUAR ATJE.MUND TE ME NDIHMONI DUKE ME DHENE E MAIL- IN?

NE KRYE TE MUAJIT DO TA PERKTHEJ NE GJUHEN RUSE. NJE MIKJA IME, GAZETARE FRANCEZE, MUND TE MA PERKTHEJ NE FRENGJISHT, PO PER MOMENTIN ESHTE TEPER E ZENE, SE ESHTE EDHE NJE MAMA ME NJE FEMIJ TE VOGEL. E KAM TE VESHTIR TE KOMUNIKOJ NE DISTANCE, PA E PARE NGA AFER NJERIUN ME TE CILIN KOMUNIKOJ, PO DUHET TA DINI SE RESPEKTIN PER JU E KAM NGA VEPRAT TUAJA DHE NGA RESPEKTI QE TREGONI JU NDAJ MIKUT TIM ME TE MIRE PROF.DR.ESHREF YMERIT. PO JUA NIS TREGIMIN ME E MAIL. RESPEKT NGA KOZETA.(JENI I VETMI SHQIPTAR QE E MERRNI VESH I PARI. NUK IA KAM NISUR ASKUJT TJETER.AS PROFESOR ESHREFI NUK E DI QE E KAM PERKTHYER NE GJUHEN ITALIANE)

kozeta.nus​hi@libero.i​t



AUTRICE – TRADUTRICE: KOZETA NUSHI – ALIKAJ


DUE NOMI D’ORO NELLA MIA MENTE


Quando sei giovane e non sei sposata, sei senza bambini, vedi tutta la vita che hai fatto e la vita che stai facendo come in un film, sul palmo della tua mano. Dopo però, quando hai i figli e non sei più una giovane, ma una madre responsabile, la memoria a poco a poco, con il passare del tempo inizia a nascondere tanti nomi, tanti ricordi che hanno a che fare con il passato. Ma c’è qualche nome che, anche se vorresti dimenticare non riesci a farlo nemmeno per un secondo della tua vita.
Tale è anche il nome del Prof. Dr. Eshref Ymeri, che oggi 25 dicembre 2013 ha compiuto 75 anni, vive in Santa Barbara, California, insieme con sua moglie Hava di origine albanese.
Lei è buona, tranquilla, mite, semplice e modesta nella vita familiare. Conosce molto bene la lingua russa e la lingua inglese. Nella sua vita di insegnante ha avuto più generazioni di allievi di elevato talento che la ricordano con gratitudine avendo anche ricevuto da lei preziosi consigli come indirizzo di vita.
In famiglia hanno una buona educazione e un legame molto forte. L’unica cosa che auguro ai loro figli Plarent e Kesiana è di riuscire a raggiungere gli obiettivi della loro vita solo con le proprie forze.
Quelle poche volte che ho fatto una visita nella loro casa, sono rimasta impressionata dalla semplicità della loro casa. Sopra alla tavola della sala troneggiava una grande macchina da scrivere nera.
È un privilegio e un onore far visita a casa di un ex professore come il Dr. Eshref Ymeri, che con la luce della sua mente illumina la terra, anche quando in cielo mancano la luna e le stelle. È molto impressionante il fatto che loro riescono a rispettare le più belle tradizioni albanesi e sanno valutare e apprezzare un buon amico.
Il fallimento e il successo di un genitore, secondo me, si vede nel futuro dei propri figli. E lui come genitore ha avuto un bel successo, perché ha potuto dare un esempio di come dedicarsi con passione al proprio lavoro. La stessa cosa ha fatto con tutti i suoi studenti e per questo ne va molto fiero.
Sono tanti quelli che hanno scritto e continuano a scrivere per lui, questo figlio d’oro della patria, questo fedele erede di Fan S. Noli, Faik Konica, che da solo e con dignità si è dedicato con tutto il suo cuore alla sua patria.
Fin da giovane ha avuto le idee chiare sulla vita e adesso che ha 75 anni è più forte e più attivo che mai.
Io vi dico la verità che solo adesso alla fine dell’anno 2013 e all’inizio del 2014, ho avuto la fortuna di conoscere il contributo che il Prof. Dr. Eshref Ymeri ha dato per la nostra patria. E con tutto il cuore dico che la gente di quello spessore culturale non appartiene solo ad una piccola nazione come l’Albania, ma appartiene al mondo intero e mi sento felice per questo. Però la mia felicità è ancora più grande sapendo che lui, grazie al figlio Plarent, sposato con Anita, una cittadina americana, ha due meravigliosi nipotini e una meravigliosa nipotina, Drini che ha 9 anni, Durimi che ne ha 2 ed Eniana che ha solo 4 mesi e tutti e tre riempiono la casa di luce e di gioia.
Se io dovessi iniziare a scrivere raccontando tutta la carriera del Prof. Dr. Eshref Ymeri sicuramente mi occorrerebbero 2 anni di lavoro; e se dovessi cercare di raggiungere tutti quei successi che è riuscito a collezionare il Prof. Dr. Eshref Ymeri mi servirebbero almeno altri 2000 anni di vita.
Quanto mi sento piccola davanti a questo colosso, questo figlio fedele della patria.
Vi dico la verità. Mi sento molto imbarazzata nell’esprimere la mia opinione, pensando che tanti personaggi con un nome grande nella storia dell’Albania, come Prof. Kadri Mani, hanno scritto tanti articoli per il Prof. Dr. Eshref Ymeri. Però, pensando che è stato proprio lui che mi ha dato la forza per continuare la strada come scrittrice e traduttrice, prendo il coraggio di scrivere queste poche parole: “Carissimo Prof. Dr. Eshref Ymeri. Mi sono sentita fiera di te in ogni secondo della mia vita, dal momento in cui ti ho conosciuto, per la tua dignità, per il tuo ottimismo sulla visione della vita, per la tua personalità indiscutibile. Recentemente ho avuto occasione e possibilità di leggere diversi tuoi articoli dove traspare il coraggio nel raccontare la verità. Il popolo albanese lo merita e deve essere unito in una Albania unita. È la cosa migliore se il Kossovo si unisce di nuovo con la sua vera madre, l’Albania. Verranno ancora i gior-ni belli dove tutti gli intellettuali albanesi lavoreranno per la patria così come stai lavorando tu. Spero che l’Italia che appartiene a me quanto mi appartiene anche l’Albania, essendo io cittadina con doppia nazionalità una italiana e l’altra albanese, aiuti questa mia terra ad entrare presto nell’Unione Europea, perché il nostro popolo ha sofferto già tanto, e non merita di soffrire ancora per colpa dei tanti politici irresponsabili.
Buon compleanno!
Oggi hai compiuto 75 anni ed è lo stesso giorno in cui è nato Gesù Cristo. Non sono solo io che ti ricordo in questo giorno speciale perché anche tutti i tuoi ex studenti ti ricordano con tanto rispetto perché non tutti possono fare quello che sei riuscito a fare tu in modo onesto e con un grande cuore.
Con molto rispetto tua ex studentessa
Kozeta Nushi

Però nello stesso tempo non posso fare a meno di menzionare anche un altro nome, quello di Carlo Salvadori, che merita di essere scritto con lettere d’oro sulla porta della mia memoria. Lui sembra davvero essere la copia del Prof. Dr. Eshref Ymeri. Hanno tante cose in comune. Carlo Salvadori è il redattore e correttore del mio primo libro in italiano che presto vedrà la luce del sole; apprezzo molto il suo operato e tutti i valori umani che vivono in lui. È un vero signore, non parla molto ma è un esempio da imitare anche perché mi incita ad andare avanti con i miei progetti di scrittrice cercando di mettere in luce tutto ciò che è bello dentro di me. Mi sento fortunata e interiormente più ricca grazie alla sua collaborazione.
Tutti quelli che lo conoscono sono stupiti della sua personalità. È molto riservato ma disponibile con tutti quelli che gli stanno vicino. È più semplice della semplicità, più tranquillo della tranquillità, ma anche lui come prof. Dr. Eshref Ymeri quando ha ragione è più forte di un uragano.
Io vorrei far conoscere a tutti voi: “FRAMMENTI DI VITA”, un racconto scritto per lui e per sua moglie Marina che è davvero un tesoro che mi spinge a continuare a scrivere, sia in lingua albanese che in quella italiana, pensando di avere davvero molte idee da sviluppare. È poco ringraziare. Mi sento in debito con loro, che mi aiutano senza pretendere niente da me.

Ecco per voi:
FRAMMENTI DI VITA

Vedo sempre due persone, una più simpatica dell’altra: tranquilli, buoni, dignitosi e rispettosi. È uno spettacolo che si ripete. Siamo messi in scena in questo bellissimo palcoscenico che non è nient’altro che un negozio di frutta e verdura a Brescia, dove io servo al banco e mi aiuta a crescere e ad avere orizzonti più aperti, grazie a tutti quelli che entrano nel mio negozio e mi onorano della loro presenza essendo sempre i benvenuti.
L’accoglienza non manca e il dialogo è sempre pronto. Io sono sempre un po’ timida, ma forse non si vede. E sono molto timida anche davanti a queste due persone, che dopo con il tempo diventeranno i miei amici migliori, ma per il momento mi spingono a pensare e mettere in movimento la mia immaginazione.
Vedo la signora che è bella, simpatica e buona.
Anche il signore che l’accompagna sembra così.
All’inizio penso che questo signore è proprio fortunato perché ha una splendida moglie, e conoscendola meglio penso come mai questa donna appare così fresca, affascinante e grande nella sua semplicità?
Inizio a pensare che sia proprio brava gente!
Gli anni passano. Carlo e Marina sono sempre uguali. Però mi stanno anche più vicino aiutandomi a realizzare il sogno più grande della mia vita, senza pretendere niente da me.
Carlo, molto preparato, un vero esperto, vede tutto quello che io scrivo; legge anche i miei pensieri nascosti e mette a posto proprio quelle parole che io desidero davvero che siano cambiate, dando più luce e significato al mio lavoro. Per parlare parliamo pochissimo perché per le chiacchiere non c’e tempo. Sono contenta che un esperto come lui, mi aiuti in questo lavoro che secondo me è molto delicato, essendo or-mai per me una missione e una grande responsabilità davanti ai lettori.
Che strano questo mio carissimo amico, scrivo una volta nel mio diario. Puoi stare tanti anni con lui e non riesci a scoprire niente del suo passato brillante e del suo presente meraviglioso.
L’unica cosa che sapevo era che a lui piaceva tanto lo sport.
Da mio marito, Besnik, scopro altre cose più affascinanti. Mi meraviglio.
Ma io voglio con tutto il mio cuore interagire anche con la moglie che mi lascia pensare tante cose belle su di lei. È una simpatia che si sente nell’aria in modo reciproco. Il suo essere accanto a me mi regala tanta gioia e la sua presenza esprime tanta bontà. Vedendo lei, mi sembra di vedere da vicino una santa e penso meravigliata che Dio esiste! I buoni ci sono! E spero che il mondo abbia sempre e di più gente come lei.
Strano! A volte però mi sembra un fiore che hai paura di toccare, altrimenti lo sciupi. Ma parlando una volta con lei, fuori del mio negozio, ho intuito che è una donna forte, con una potenzialità di pensiero e vede mille luci lontano. E in verità mi piacerebbe condividere con lei le mie idee, i miei pensieri, però ho timore perché quando sono davanti alle persone che mi capiscono, non riesco poi a smettere di parlare.
I giorni passano e io scopro che abbiamo anche tanti amici in comune e penso che sia sempre un piacere trovare persone giuste, in questo tempo dove quasi tutti corrono per arrivare poi, non so dove. Una delle nostre amiche in comune è Patrizia una delle decoratrici più brave in Brescia. Tante sono le emozioni che mi uniscono a lei. La verità è che lei mi capisce prima che io finisca di parlare. E un giorno, dopo le vacanze di Agosto, è venuta a trovarmi, portandomi un suo scritto, che ha a che fare con Carlo Salvadori e sua moglie Marina, la coppia di cui parlo. Prima però mi chiede a che punto sono con il mio libro.
– E ciao! – rispondo. – Adesso sono un po’ ferma perché mi sento un tantino stanca e ho bisogno di una breve pausa per iniziare più fresca di idee e con tanta energia.
– Ti capisco. Anch’io tante volte, dopo aver finito le mie creazioni, ho bisogno di un bel periodo di riposo – dice lei, portando una vera pace, dentro mio animo, che è quasi sempre in stato di guerra con me.
Dopo qualche giorno di rilassamento leggo tranquilla il suo scritto, ricordando quanto era emozionata quel giorno che me lo ha portato, invitandomi poi a casa sua per passare un pomeriggio insieme.


I RICORDI: PICCOLI FIOCCHI DI NEVE CHE MULINANO NELLA MENTE

I ricordi: piccoli fiocchi di neve che mulinano nella mente. Poi poco per volta si moltiplicano, prendendo corpo e ricoprono il presente di un candido manto, fresco e pulito.
Così quando mi ha chiesto un pensiero dei giorni trascorsi insieme agli amici, lentamente prima, poi come istantanee hanno preso forma. La prima cosa sono le voci dei nostri figli “Stefano”, che volevano sempre stare insieme. Così alle loro voci si sommano i profumi della cucina con le cotolette di nonna Silvana, le pizzette del pomeriggio fatte in casa con pane e pomodoro, le spremute d’arancia, o il latte e cacao con i biscotti. Poi le risate e gli innumerevoli giochi con cui trascorrevano i pomeriggi.
E noi genitori? Le chiacchiere sulla scuola, i timori per il futuro e tutte le problematiche che accomunano le famiglie, come ad esempio la salute e il lavoro; ed in tutto questo è nata un’amicizia fondata sul rispetto e sulla condivisione. Noi donne sempre ansiose e i nostri mariti sempre ottimisti e nonna Silvana, sempre pratica e attiva.
27 anni ci legano, anche se la frequenza si è ridotta per vari motivi, ma quando ci si rivede, il piacere è sempre quello.
Ora parliamo dei loro nipotini. Insomma, che dire? Viviamo nel nostro mondo frenetico, dove la normalità a volte stupisce. Grazie ai nostri “Stefano”, grazie a loro abbiamo legato e costruito insieme un piccolo pezzo di vita.
E adesso, pian piano, dopo questi dolci ricordi ricomincio a scrivere in attesa che il mio libro prenda la forma finale. Ma con questo racconto penso di concludere questo primo libro in italiano per dare a me stessa la speranza e il tempo di realizzarne un altro in lingua italiana, che come il primo verrà senz’altro pubblicato anche nella mia lingua madre, la lingua albanese.
Grazie a tutti! Grazie a Prof. Dr. Eshref Ymeri! Grazie a Carlo Salvadori! Grazie alla mia famiglia e a tutti i miei amici che conosco da vicino! Grazie ai miei nuovi amici che conosco tramite internet che colorano il mio mondo con i colori dell’arcobaleno.

KOZETA NUSHI - BRESCIA - ITALY
8 FEBBRAIO 2014

Cikël poetik nga Lindita Xhexhi

*Epike pa pike pa presje*


Thone o njerez per nje Zane
ulun shkrepit mbulue me akull.
Nalt kish qiellin tu e flladite,,
perposht brinjeve te gjithe orokun .
Thone s'kish lind nana si ajo
perle e gjalle ne gjerdan gushue
Ndalte Dri e ndalte Zalle.
nalte diellin n'te perendue.
Keshtu thane ,keshtu po them
varg e me varg due me diftue.
Se njate zane qe hanen ndal .
kam ba mend per me kerkue.
Kam ba mend me rrethue bjeshken
bash me zemer e shpirte te bardhe ,
Kam ba mend me e zhduk eshken
me rrethue mallin me zjarre ...
Per njat mot qe me dha 'shumten
per mbi heshtjen du me shkel. .
Veç nje ylle ma shndriti udhen .
ma i madhi emnueshem diell.
Eh cfare than per zanat malit
shume , shume i kan munshtue.
Paj dhe kur mbeten ne piket hallit
prap nder zana jane ngushllue .
Prap kan than me i shitue zana
por dhe zanat ju dhanshin force.
Prap jan ul ku mrizon hana .
njat ma t'lumen te amblen toke .
Vargun mend kam me qendis .
bahke me lulen ne mes te kallkanit..
Nis per Zanat e malsise
per sojniket e ketij Vatanit..



...Qefaprishje !

E ka than bre oroskopi
pa dashni nuk kalon moti ..
T'ri e te reja ne internet
fjalet majlt e rrasat ne xhept .

Po kadal mos bani usht
sikur dheplna kur s'har rrusht .
Besa zotit mire spo e dime
e ka shit i vjetri t'rine .

Per pes lek dy pare mend
hap adresa ne interrent .
Krapatohet si azgani
amel'njomezave tju shkoje zani ..

Per dashni si ka than zoti
jam arshiku se lun topi .
Zogez moj ku t'lam takim
hajt nje kafe si po e pime ..

A.e din moj lule vere
e kam shpijen me penxhere.
Kam oxhakun tu ra mrena
kam aifon si te lun menja .

Kam makinen me timon
kur nuk nez nje shtyme don.
E kam xhepin plot me pare
me shkon pencioni vec cingare ..

Jam i pashem dy boje burri
i kam dhamt bardh si pelhuri . .
Jam i nxehte si me dru te njoma
t'tana i kemi oh si po dojnaaaaaaaaa ..

E ka than pra oroskopi
per dashni po dridhet trolli ..
S'ka ma shkues as percjellsa
ejinterrneti oh asht vete jetaaaaaaaaa
o hej

ahahah......



Do te te flak Psheretime !

Eh psheretime e ndalur mbi puthjen
kerkueshem veshtrimesh numeron Eh-et..
Aq fuqishem shpertheve sa lajthite endjet
dynde kupeqiellit re'vrantat nga etjet ..

Ritmika tende e kam pushtuar me ndjenje
ate me te bukuren fllad'emblen dashuri ..
Ti shterngo dhembet thyej si ç'ke me te
une te mbys Eh-et per ty s'dua t'ja di ..

Do te te flak llave'vullkanit vorbull gjere
do shkrihesh si mjerane pa lene asnje gjurme .
Do bashkoj enderren realisht te qene
do jeme shpirt'bekuara shtojzovallja ,
pra do jeme Une ..


Pa titull poezia per sonte !

Grumubulluar fjalegdhendjet mbi ere nen gure
mbarsur ketij mandati te paparcaktuar jete.
Ecen mendje pesha mes lutjeve pa pelhure
ecen e vrazhde ,si lashta mbi flete ..

Pabesia zbukurohet per dite e me shume
bojatisur kembe e krye ngjyreshplara prej diellit.
Zbukurohet aq sa prej lutjeve u tut
nga hierarkia e mbytur si urithi prej zehrit ..

Eh fjalegdhendjet mbeshteten krah'murrajve
Matane u degjua kishin bere konak.
Pabesia e humbi toruan e lajkave
sepse fjalet u shkruan mbi ta s'mori dot hak !

Cikël poetik nga Pranvera Drita Gjoni

Pranvera ka lindur në Tropojë, ishte shkolluar për 8 vjet në Shkodër e tani jeton në Belgjikë, E veçantë në këtë rast ishte se ajo kishte një zë poetikisht të bukur në frymën e sonetave lakonike dhe se kishte mësuar, me sa dukej, tre sekrete të domosdoshme në lidhje me poezinë.
Se ajo dinte kur ta niste një poezi, dinte sa ta mbante në dorë dhe së fundi dinte se kur mbaron poezia. Pastaj thirra në ndihmë imazhin e një zogu që cicërin e na e bën jetën të bukur. Një zog bjeshke sigurisht.
Një krijues- thashë në fjalën time - , në momente frymëzimi gjëndet si në një dhomë me dy dritare të hapura nga të cilat në një krah hyjnë zogjtë e në krahun tjetër dalin. Krijuesi i mirë duhet ta kap atë zog në fluturin, duhet ta mbaj në dorë por aq kohë sa ky zog të mos i vdesë në dorë, por ta lërë të fluturojë e të dalë në dritaren tjetër.(Kolë Shkodrani)

Dhe Agjencioni Floripress nga Prishtina e uron këtë malësore të Alpeve Shqiptare , të zërë sa më shumë zogj e cicërimat e tyre të na i deshifrone në librat e saj të ardhëm ,siç thotë Pranvera Drita Gjoni:

... e kam nis fluturimin
mos më pengo, hapëm rrugë.
T’i shkrij ngricat e dëborën
të çelin sythet, të shuaj brymën.
...Dallëndyshet i lëshova qiellit
t’ dërgojnë, lajmin e pranverës.

SONATA E HËNËS

Tinguj të shtrydhur yjesh,
pentagramit,
violinat luajnë,
në kuartet,
e melodin e shpirtit, vuajnë,
skalitur notash rrënqethëse,
në çelsin e solit,
hënë ...
Më mbështjellin muzën.
*
Përthyhen drithërima,
afshit të dallgëve,
të etura,
të dëshiruara,
nën dritën e hënës ...
Shuhen mbi buzët,
shkrumbuara të valëve,
puthja e shkumës,
nën melodinë e natës.
*
Parajsë qiellore,
shkrirë syve të mi...
Në orbitën e përbotshme,
dirigjon,
vetëm ti...!

METEOROLOGËT

Meteorologët,
parashikojn mot të egër!
Shira,
ngrica deri në paralizë.
Ndoshta...
*
Sot bën ngrohtë!
Dielli më nxeh nga të gjitha anët!
*
Po vrapoj!
Përse të mendoj dimër?
*
Meteorologët nuk jane zotër!
... edhe gabojnë.


NDJESË JETË!

...

Nuk e dija që dashuria,
të bën piktor...!

Penelata të panumërta ngjyrash,
hidhen telajeve marramendëse,
të papërceptueshme,
nga sytë ordiner,
të kalimtarëve të çastit.
*
Nuk e dija që dashuria,
të jep statusin e skulptorit ...!

Heq tepricat e mendimeve,
që komandojnë shabllonin,
e njeriut të hekurt,
të patundur,
nga paralelet e gozhduara,
tokës të palëvizshme,
që nuk njeh rrëshqitjet.
*
Nuk e dija që dashuria,
me halusinacionet e saj,
të kthen në poltronin, folozof...!

Fantazi e shthurur,
spontane,
që hynë labirintheve,
të prekshme,
sensuale,
zjarrndjellëse,
vullkanike...
*
Nuk e dija që dashuria,
të përhumb galaktikave,
të jep fronin e poetit...!

Lirizmi josh deri në rrënqethje,
horizontin e pa eksploruar,
trishtimit të ngrirë,
diagonaleve dimërore,
që kuadratizojnë,
ftohtësinë,
dhe "lule mos më prek",
përthyhen në rreze,
patrullojn gjithësinë...
*
Nuk e dija që dashuria,
dashuron dashurinë,
në përmasa të pallogaritshme...!

Vargje të kompozuara,
shkronjave të thella,
nën trajektoren e sizmikës shpirtit,
valëviten si valëza ere,
mbi magnetizmin,
e poleve të kundërta,
me forcë të njëjtë tërheqëse,
harkut, horizontit tim.
*
Ah! Kohë e humbur!

INTERFERENCË

Po shurdhohem zhurmash!
Kampet antagoniste paradoksale,
kanë hedhur heshtat e mprehta,
udhëve të mesdheut...
*
Vlera varrosohet,
në asfiksin e anestezis së moshës,
nën tingujt e trompetave të stonuara,
të syresheve,
që nuk njohin lavdinë e përbotshme,
të smeraldeve,
që ndërtuan kartagjenat e artit.
*
Homazhet e kortezive,
të megafoneve antivlerë,
qëndisur lajkash,
pështirosin,
"post - mortal",
me tinguj të shformuar.
*
Ndjehem mirë...
Tani nuk dëgjoj më!



KOHA NUK NDALI

Ma varrosen dritën sot,
në pamëshirën e egërsirës,
errësirë...
Me kurora lulesh,
fjalë të rralla,
të pa - artikuluara ndonjëherë.
*
Shiriti i dasmës, mortore,
hapi perden,
mes veshjes së zezë,
kostumeve,
këpucave me taka,
shamive të mëndafshta,
që fshihnin sytë e tharë...
*
Mbi mua ra një lot margaritar,
përpëlitej,
të më njomte,
me afshin e shpirtit të pendesës,
me aritmin' e çmendur të zemrës.
*
Por..., më kot,
koha nuk u ndal...
U rrokullis si e marrë,
drejt universit të virgjër!


JAM EGOISTE

Shportën time shtrëngoj fort,
mes falangeve të rrezeve,
mbështetur karhërororit të qiellit...
Ta ruaj nga tërmetet,
erërat kinse...
*
Fanatike arkaike!
Dëgjoj ehon,
të shpërndahet valë -valë,
horizontit të largët...
Pragu i dëgjimit,
rëndohet cicërimave, çakorduara.
Melodi e trishtë,
e mendjeve,
të rritura në morsë.
*
Më gjykoni,
paragjykoni,
aludoni ... si te doni!
Thuamëni: - Hitler,
ajzberg,
diell që djeg,
a dreq me huqe...
*
Në shportën time jam unë,
ndaj ... jam egoiste!


NËSE LULJA IME...

Nëse lulja ime, lëshon hije,
alegrinë prish të kopshtit tënd,
më thuaj, më thuaj, pa hile,
mes shënjtorësh, iki, n'timin vënd.

Nëse lulja ime, të burgos,
e ti nuk ndjehesh lulishtarë,
më thuaj, mos më brengos,
i vyshk petalet, me lot të tharë.

Nëse lulja ime është magjike,
nektari i saj i dehë dhe mitet,
përkëdhelja shtatin të harliset,
të vesojnë buzët, orbitës t'diellit.


NDJEHEM KONFUZ

Jam goditur rëndë,
nga voltazhi marramends,
në qëndrën e analizës...
Mbetjet kërkojnë pse - të,
e shformimit të drejtëzave,
natyrshmes,
biologjikes...
*
Zigzage...kurba...mefshtësi,
urrejtje...xhelozi...padrejtësi,
lypsa,
ku poshtë petkave të arnuara,
të fëlliqura,
djallëzia brohoret,
me suprioritetin e shkëlqimit,
me të zgërdhirën mediokre,
si një palaço cirku...
Rrjeta e etshme,
pret, euforinë e ëndërrës.
*
Paradoks!
Po po paradoks i shekullit të ri,
monstra njeri është veshur me liri,
kërkon revanshin,
brënda intervalit tokë - qiell...
*
Ndjehem e gufosur,
e mbytur,
këtyre kënetave...
Këmbana e malaries,
ka zënë veshët...nuk bie!


FORCA E EROZIONIT

Gjethet e thara kanë pushtuar,
udhën time.
Në sytë e mjegulluar,
nga ngjyra e përhime,
nga mbledhja krruspull e tyre,
rrëshqasin ujëvarat e nxehta,
me shpresën e ripërtëritjes.
*
Gjymtyrët paralizohen,
ajërit të ballsamosur,
nga psherëtimat ulkonjare,
zërash të transformuar,
në jeho shpirtërash,
që kërkojnë ndihmë,
kufirit jetë - vdekje...
*
Më ngjan sot rruga ime,
si një varrezë,
varresh pa varr...
Që për kortezi,
duhet andej të kaloj,
ani pse kundër dëshirës.
*
Erozioni,
fuqi e mbinatyrshme!
Gjithëçka mund',
... edhe njeriun.


FOTO - CAST!

Imazhi yt i thyer,
goditi,
si çekanë të ashpër,
minutat e pambarim,
të dëshpërimit tim.
*
Qeskat e fryra të trishtimit,
përrreth syve të përhumbur,
përkthyen dhimbjen,
në fjalët e pathëna.
*
U ndjeva e humbur!
Nuk të ndihmova dot,
të largoja peshën e rëndë,
që të kishte zënë frymën,
që të mbyti në lotë...
*
E fshehur në qoshen time,
vuaja dhimbjen tënde,
heshturazi,
nën fjollat e tymit,
që dilnin oxhakut,
të mendimeve...
*
Një foto - çast,
grumbull,
siluetash të grihta,
më paralizuan buzëqeshjen.


MORTJA E THASHETHEMEVE

Mjegulla hije rëndë,
pushtoj hapësirën...
Vetëtimat si maje thike,
u ngulën në zemër,
në trupin krenarë të ditës.
Plagët rënkojnë,
orëve të çakërdisura,
nga amullia periodike.
*
Thash - e - më - thetë,
ziejnë mbi temperaturat e vëlimit,
nga parazitët ordiner,
me gjak sanguin,
dhe ... dheee,
surretërit pa fytyrë,
që ngulmojnë me heshta,
të marrin maxhorancën.
*
Plënc - shfryrët,
ushqehen me mbeturinat e kohës,
duke përgaditur komplote pas krahësh,
për të lidhur dritën nyje,
që rezonon mirësi,
horizontit ylberian.
*
Mjegulla më ka zënë sytë sot!
Trishtim deri në dhimbje,
nga llafazanomania - kërma,
krijuar nga mortja e çernobilit,
për të infektuar ajërin...


MË "DETYROVE" TË TË DUA

Ma shëmbe makiazhin,
e ndërtuar,
si një gladiatore,
fushave të betejës,
... pa mburojë.
*
Me fëshfërimat tua,
solle shiun,
zhveshe të bukurën maskë,
preke lakuriqsinë,
me tingujt,
e partiturës së ndjenjës.
*
Ti ... di të më duash!
Ti ... di të gjurmosh,
burimin e lumenjëve të rrëmbyeshëm,
pa cënuar rrjedhën.
*
Thellësive të brishta,
derdhe afshin e purpurt,
si frymë e Zotit,
për shpirtin që kërkon mëkim.
*
Me thjeshtësinë e magjishme,
hape dyert e dyllosura,
të hermetizmit të dashurisë,
mbyllur,
dimrit të ashpër të profecive.

METAMORFOZA E KORNIZAVE

U shkruan me ngjyrë plumbi,
ligje,
nene dhe nën - nene...
Në presionin,
e arkitekturës së dëshirës,
ndoshta,
dhe të urdhërores.
*
Traumat shtoheshin,
si rrathët e ferrit,
në karikaturën e fshehtë,
dhe rrahja e çekiçit,
si aprovim final,
i shkresës,
nën petkun e zi,
ku bloza si vetë - frymëmarrja,
që dilte fytit të oxhakut,
mbyllte seancën,
pa drejtë apeli.
*
Korniza të blinduara,
anarshisë mentalitetit,
gjymtojnë pa mëshirë,
kalimtarët e udhës,
që nuk praktikojnë zikzaket,
që nuk bëhen robër të sëmundjeve infektive,
që kërkojnë shpagimin,
në emër të jetës...
*
Korniza të sajuara,
të arnuara ndër shekuj,
me diplomacinë,
e jetës së vdekur,
brënda intervalit ... lindje - perëndim!

TË TRAZOSH!

Ti di vetëm të trazosh,
akrepat e orës,
që minutat numërojnë,
ritmin e përcaktuar,
të mjeshtërve të kohës...
*
Metronomi standart,
rreh, një - dy, një - dy,
larg amullive,
krisjeve,
thyerjeve,
llustrave,
pasioneve të ndezura,
dashurive të vdekura...
*
Heej!
Hidhe hapin në ritmin klasik,
ku ditës i thërrasin ditë,
e miku, njihet për mik!


LOTI NË MUZEUM

Në muzeumin e dashurisë,
gjendet loti,
më i rëndë,
më i madhi,
më i bukuri,
më i vërteti i kohërave.
*
Binomi, Romeo dhe Xhuljet,
janë epilogu i teorisë,
fantazisë së poetit.
*
Sot,
loti i dhimbjes së dashuruarve,
historikisht të rrallë,
të dashurisë vërtetë njerëzore,
shëmbi cdo kreature,
fantazie...
Duke u kthyer,
në heroglif brezash.
*
Në muzeum,
përjetova ngjarjen,
e pajetuar,
kurrë më parë...
Cicëroni - loti,
deshifroi madhështinë e saj!


OKTAPODI

Më ngjan si një herë dhe një kohë,
kur e drejta pushkatohej,
fjala burgosej,
bukuria përçudnohej,
modernja internohej,
e keqja servile,
mjaftohej me një fletë - rrufe.
*
Një dhe vetëm një, rreh' gjoksin,
të individualizmit të qorruar,
dhe si një oktapod,
me gjymtyrët plot jargë,
kurvëron,
paranë,
prestigjin,
femrën,
edhe mashkullin,
nën emrin e katedrës,
të marrë me dhunë.
*
Dhe në botën e çudirave,
çmimin e vlerës,
e merr antivlera,
me levdata lumë...
Meritave u mbyllet goja,
në vakumin e këmbëve të stërzgjatura,
të oktapodit pushtues...
*
Mjerim!
Mjeeerim deri në kupë të qiellit!
Koha e pllaq - plluqeve,
e syve të përdalë,
është ulur në fron,
ku mbretëron,
me elitat e të shtypurve.


HITHËRAT

Gjethe të bukura,
rrëzë rrugës,
të veshura me pelerinën e jeshilt',
tërheqin mëndjezbathurit.
Pushtueset pamore,
të kontaktit sipërfaqsor,
mbështetur bindshëm,
tek rrënjët,
tërheqin në mëkat,
të vobektit,
poltronit rrëzëllitës.
*
Trungu misterioz,
rrethuar me gjëmba,
vrojton heshturazi,
lakmitarët,
që lotojnë,
botës tyre të vogël,
të të pasurit qoftë dhe për pak,
alegrinë,
e së bukurës,
nën qepallat e tyre.
*
Casti fluroid,
shëmbet para këmbëve të tyre,
me vallen e djegies se hithërave!

VALC ME LOTIN

E ftova sonte në vallëzim,
lotin e fshehur,
thellësive të errëta,
të babilonisë ndërtuar,
mes shkreptimash,
flakërima rrufesh.
E kisha strukur mirë,
që askush mos ta njihte,
as mos ta shihte...
*
Forca e dhimbjes,
e kishte shtrydhur,
shtypur,
dukej i vogël
i brishtë...
Por,
digjte o zot,
sa shumë digjte...
si shiu dhe rëra në tropik'.
*
Vallëzuam gjithë natën,
nën dritën e qirinjëve,
me verë të kuqe,
nëpër sallon...
Në tingujt e pianos së dikurshme,
derdhëm unë dhe loti, lotë.
*
Vallëzuam valcin tonë,
kompozuar,
shtrëngatave të stuhishme,
fshim lotët njëri -tjetrit,
u pamë sy me sy,
dhe ramë të flinim...

PËRHERË MË MUNGON

Ti përherë, më thua erdha,
Humbet gjurmët, diku...larg.
C'farë t'mendoj ,unë e "zeza",
Kur çdo minutë, zgjatet pa cak.

Ti përherë, më thua "je t'aime",
Me kaq ikën dhe më s'vjen.
A quhet kjo dashuri "grande"?
Asnjë përgjigje, dot s'gjej.

Ti përherë thua, je ylli im!
Mbyll bisedën edhe shkon.
Je gjithmonë, me nxitim,
Vetëm për mua, s'ka kohë.

Së paku, ti mos premto!
Dhe unë orët, nuk numëroj.
Përhumb kohën,me lule dele,
Heq petale, më do...s 'më do .

Ti përherë, m'mungon, dije!
Kurrë si i dashur, apo muzë.
Por si shpirt, rreh brënda meje,
Siç pulson gjaku, ç'do minutë.



SHAMËNI MUA ,POR...

Derdhni mbi mua helmin tuaj !
Mos ngurroni ,gjarpërinj ,
Shamëni...në emërin tim ,
Jetën time ,vitet e mija !

Supet e mija ,edhe i mbajnë ,
Kanë pranverën .I ripërtërinë .

Ndezni flakën mbi trupin tim !
Rrufet tuaja ,të zhuritin ,kockën ,
Në emër të nënës ,do ti pres...
Por ,fëmijët e mi ,në liri të rriten .

Jam nënë ,lindur për t'u flijuar .
Hekur bluaj ,për të ardhmen...

Litarin ,lageni ,lidhëmani fytit ,gufosur ,
Mos të kem shpëtim ,ajërit të ndotur ,
Por ,kombin tim ,mos gaboni ,ta fyeni !
Nuk ia fali ,ju ,perëndive ,as Zotit .

Kam lindur dejeve të të parëve ,
Femër jam !Por ,gjak ,u marr në vetull !


BATICË - ZBATICË

Batica rrëshqet vrullshëm si zëri i erës .
Mbështetë buzët ,bregut që digjet ...
Shkrihen ,njëri - tjetrit ,si e fundit herë .
Lotë-puthjet avullojnë ,shkumës së kripës .
*
Endërra zgjat ,sa sekondi .Trokthi rrehë .
Zbatica hedh rrjetin ,si gjarpër tërhiqet .
Rrëmben piratërisht ,"sonnets d'amour " .
Ngrenë velat ,ikë ,pa thënë lamtumirë .
*
Baticë e ëmbël ,valë të marra ,joshëse .
Zbaticë tradhëtare ,erëmin i pabesë ,deti .
Luani me bregun ,si loja ,"mos u nxehë ".
Baticë ,puthje-buze ,zbaticë ,buzë-plasur.



TRIUMF I SË MIRËS

Ulu djall ,të shitoftë zana !
Shpërfytyrim...dhijé ,
Dhëmbë peshkaqen ,pret të grijshë ,
Të shuashë urinë me gjak hyjnorë .
Kërkon të marrësh revanshin ...
Me gjahun e radhës .
*
Struku aty , malukat !
Hesht ,heeesht ...Mos hapë gojë !
*
Katërdhjet e një pashë të kam burgosur ,
Mbuluar me altarin e ëngjëllit .
Flaka jote e shantazhit ,zien ferrit ,
Pret inkuzicionin e humanes ,
Kristalet e dritës ,t'i përçudnosh !

Oh ! Jo...zjarri yt ,nuk më frikëson !
Kam triumfuar sa herë ndaj teje ,
Edhe atëherë kur doje të vidhje shpresën ,
A të kujtohet si te hoqa shkallën ?
U rrëzove ...Theve shpatullën...

Paske harruar !...apo ...?!
Tani do t'i nxjerr sytë ,nga orbita !
Të shkel me rruspullin e ndërgjegjes .
Të të thej ,kokë e brinjë me dritën time...
*
Të kalamendesh si zvarranik...
Shkretëtirash të përzhitura ,sfiduar !
*
Të dogja ... të damkosa botërisht ,
U ringjalle ,prej ushqimit të pafeut .
Tani !...fundi i përket krematoriumit .
Hirin ,kataklizmës detit ,t'ua falë...



PASTRIM HORIZONTI

I bashkova më në fund ,retë ,shkreptimat ,
I mbylla në arkën e salduar ,prej hekuri ,
Detit ja dhashë të firmosur ,testamentin tim .
*
Të groposen thellë ,natyrëprishësit zuzarë !
Pa guaska dëshmitarë ,pa peshq vrojtues .
Dhe ,pa fjalim lamtumire të syleshëve valë .
*
Natës errët ,pa hënë ,pa yjë ,vetëm me qiri .
Kur gjithçka të gërrhasë , në gjumin e rëndë .
Hidheni !Mos ngurroni !Një -dy -tre ,hopaaa .
*
Detyra e kryer ,merr shpërblimin e parajsës .
Gradohet ,nga perandori Poseidoni ,fuqiplotë .
Deti ,hero i hapjes së horizontit ,"Dritë e Re" .

GJYQI I VETES ME VETVETEN

Të arratisem dua nga xhungla .
Të gjej diku kepin e shpresës .
Mos të ketë papagai !
Vrojtues ,
Erëra ,
Lojra fati .
As shikim filxhani .

Unit të ja bëj gjyqin .
Nën betim .
Pa hatër .
Dua të kaloj kufirin e vetes ,
Të gjej vetveten ,
Përgjat ,kepit të pabanuar .

Shurdhëria !
Bashkëshorti im ,besnik .
Heshtjes i veshi mantelin e gjykatësit .
Pres verdiktin ,
Sipas kodit ligjor moral ,
Pa nene ,nën-nene ,të kodit civil .
Të ngrihet çekiçi i drejtësis ,
T'i bien me forcë ,kokës time .

Me vendimin :
Ndërgjegjeve të lënduara ,
Të varura degëve të pemëve ,
Fshehura nën pëshpëritjet ,
E gjetheve te kalbura...
I jepet falja !

Atëherë ,kepit t'i pritet shiriti .
Nga eproveta ,të dalin fjalë -lastarë .
Binjakzim ,vetes me vetveten .
Gdhendur ,kohës së pa kohë .



..PËR PAK EMËR !!

Qielli ka kryqëzuar duart në kokë ,
Me shamizën ,lidhur nyje nën mjekër ,
Vajton ! Po po , ka vënë kujën .
Shikon sesi jargaviten qëniet njerëzore ,
Për një emër të rremë , ndriçues fasadash .
Kapitull ,i shkruar me shkronja kapitale ,
Dashurojmë karbonin e artë ,deri në flijim !

Unë jam fenomeni i këtij shekulli !
Përuluni para hirësis time !
Me gishtin tregues ,si para një qeni ,
Që është gati të kafshoj në çdo çast ,
Ulërinë i egërsuar ,si ujqërit e uritur .
Preja e tyre ,zgurdulluar sysh ,hesht !

Me një lëvizje elegante, si prej mjelme ,
Kërkon të shuajnë etjen e ethshme ,për pak lavdi ,
Panairi ,shit - blerje shpirti !
Këmbimin e shpirtit ,në kursin e emrit !
Mënxyrë tragji -komike, shekullit njëzet e një !
Fama blihet me çdo çmim ,në tregun e zi !


C ' VLERË ?!

C ' vlerë kanë këngët e shkruara ?
Kur ato nuk u kënduan kurrë !
Këputur notash ,treten pa lënë gjurmë .

C ' vlerë kanë fjalët e hyjnizuara ?
Kur ato nuk u mbajtën kurrë !
Bronzit te kuq ,flori derdhur në trup .

C ' vlerë kanë dashuritë e përflakura ?
Kur ndjenjat presohen ,kapilarëve t'gjakut !
Mbyllur në kafazin hermetik , pëlcasin .

C ' vlerë ka jeta ,qëndisur ëndërrash ?
Kur rrezet e shpresës ,përthyhen gri !
Pështyn blozë me përçmim ,ç'do agim !

C ' vlerë ? Vlera zëmbytur ,memece !
Valvitet e droguar , smogut të ironisë .
Zhytur oqeanit të boshllëkut ,jep shpirt .

TË KËRKOVA...

Humbe kthinave këtë t ' martë ,
Nuk të pashë ,sytë m'i thave .
U trete në hapësirën e largët ,
Si nëndetse ,ujërave t ' akullta .

Të kërkova lëndinave të blerta ,
Të të gjeja mbi një lule ,fije bari .
Ato rrudhën shpatullat ,fytyrskuqur,
Nuk ka ardhur me erën , pjalmi !

Të kërkova detit ,cep më cep ,
T'gjeja një gjurmë ,mes dallgësh.
Valët përplaseshin ,egër në gjoks ,
Sytë nuk e dallonin ,dritën e farit !

Të kërkova qiellit ,mes kaltërsish ,
Me shpirtin që digjej ,si vetë prushi,
Një meteor shpupurishi flokët e artë ,
Kishe humbur ,në rrugën e qumshtit !


Përgatiti:Flori Bruqi