Pranvera ka lindur në Tropojë, ishte shkolluar për 8 vjet në Shkodër e tani jeton në Belgjikë, E veçantë në këtë rast ishte se ajo kishte një zë poetikisht të bukur në frymën e sonetave lakonike dhe se kishte mësuar, me sa dukej, tre sekrete të domosdoshme në lidhje me poezinë.
Se ajo dinte kur ta niste një poezi, dinte sa ta mbante në dorë dhe së fundi dinte se kur mbaron poezia. Pastaj thirra në ndihmë imazhin e një zogu që cicërin e na e bën jetën të bukur. Një zog bjeshke sigurisht.
Një krijues- thashë në fjalën time - , në momente frymëzimi gjëndet si në një dhomë me dy dritare të hapura nga të cilat në një krah hyjnë zogjtë e në krahun tjetër dalin. Krijuesi i mirë duhet ta kap atë zog në fluturin, duhet ta mbaj në dorë por aq kohë sa ky zog të mos i vdesë në dorë, por ta lërë të fluturojë e të dalë në dritaren tjetër.(Kolë Shkodrani)
Dhe Agjencioni Floripress nga Prishtina e uron këtë malësore të Alpeve Shqiptare , të zërë sa më shumë zogj e cicërimat e tyre të na i deshifrone në librat e saj të ardhëm ,siç thotë Pranvera Drita Gjoni:
... e kam nis fluturimin
mos më pengo, hapëm rrugë.
T’i shkrij ngricat e dëborën
të çelin sythet, të shuaj brymën.
...Dallëndyshet i lëshova qiellit
t’ dërgojnë, lajmin e pranverës.
SONATA E HËNËS
Tinguj të shtrydhur yjesh,
pentagramit,
violinat luajnë,
në kuartet,
e melodin e shpirtit, vuajnë,
skalitur notash rrënqethëse,
në çelsin e solit,
hënë ...
Më mbështjellin muzën.
*
Përthyhen drithërima,
afshit të dallgëve,
të etura,
të dëshiruara,
nën dritën e hënës ...
Shuhen mbi buzët,
shkrumbuara të valëve,
puthja e shkumës,
nën melodinë e natës.
*
Parajsë qiellore,
shkrirë syve të mi...
Në orbitën e përbotshme,
dirigjon,
vetëm ti...!
METEOROLOGËT
Meteorologët,
parashikojn mot të egër!
Shira,
ngrica deri në paralizë.
Ndoshta...
*
Sot bën ngrohtë!
Dielli më nxeh nga të gjitha anët!
*
Po vrapoj!
Përse të mendoj dimër?
*
Meteorologët nuk jane zotër!
... edhe gabojnë.
NDJESË JETË!
...
Nuk e dija që dashuria,
të bën piktor...!
Penelata të panumërta ngjyrash,
hidhen telajeve marramendëse,
të papërceptueshme,
nga sytë ordiner,
të kalimtarëve të çastit.
*
Nuk e dija që dashuria,
të jep statusin e skulptorit ...!
Heq tepricat e mendimeve,
që komandojnë shabllonin,
e njeriut të hekurt,
të patundur,
nga paralelet e gozhduara,
tokës të palëvizshme,
që nuk njeh rrëshqitjet.
*
Nuk e dija që dashuria,
me halusinacionet e saj,
të kthen në poltronin, folozof...!
Fantazi e shthurur,
spontane,
që hynë labirintheve,
të prekshme,
sensuale,
zjarrndjellëse,
vullkanike...
*
Nuk e dija që dashuria,
të përhumb galaktikave,
të jep fronin e poetit...!
Lirizmi josh deri në rrënqethje,
horizontin e pa eksploruar,
trishtimit të ngrirë,
diagonaleve dimërore,
që kuadratizojnë,
ftohtësinë,
dhe "lule mos më prek",
përthyhen në rreze,
patrullojn gjithësinë...
*
Nuk e dija që dashuria,
dashuron dashurinë,
në përmasa të pallogaritshme...!
Vargje të kompozuara,
shkronjave të thella,
nën trajektoren e sizmikës shpirtit,
valëviten si valëza ere,
mbi magnetizmin,
e poleve të kundërta,
me forcë të njëjtë tërheqëse,
harkut, horizontit tim.
*
Ah! Kohë e humbur!
INTERFERENCË
Po shurdhohem zhurmash!
Kampet antagoniste paradoksale,
kanë hedhur heshtat e mprehta,
udhëve të mesdheut...
*
Vlera varrosohet,
në asfiksin e anestezis së moshës,
nën tingujt e trompetave të stonuara,
të syresheve,
që nuk njohin lavdinë e përbotshme,
të smeraldeve,
që ndërtuan kartagjenat e artit.
*
Homazhet e kortezive,
të megafoneve antivlerë,
qëndisur lajkash,
pështirosin,
"post - mortal",
me tinguj të shformuar.
*
Ndjehem mirë...
Tani nuk dëgjoj më!
KOHA NUK NDALI
Ma varrosen dritën sot,
në pamëshirën e egërsirës,
errësirë...
Me kurora lulesh,
fjalë të rralla,
të pa - artikuluara ndonjëherë.
*
Shiriti i dasmës, mortore,
hapi perden,
mes veshjes së zezë,
kostumeve,
këpucave me taka,
shamive të mëndafshta,
që fshihnin sytë e tharë...
*
Mbi mua ra një lot margaritar,
përpëlitej,
të më njomte,
me afshin e shpirtit të pendesës,
me aritmin' e çmendur të zemrës.
*
Por..., më kot,
koha nuk u ndal...
U rrokullis si e marrë,
drejt universit të virgjër!
JAM EGOISTE
Shportën time shtrëngoj fort,
mes falangeve të rrezeve,
mbështetur karhërororit të qiellit...
Ta ruaj nga tërmetet,
erërat kinse...
*
Fanatike arkaike!
Dëgjoj ehon,
të shpërndahet valë -valë,
horizontit të largët...
Pragu i dëgjimit,
rëndohet cicërimave, çakorduara.
Melodi e trishtë,
e mendjeve,
të rritura në morsë.
*
Më gjykoni,
paragjykoni,
aludoni ... si te doni!
Thuamëni: - Hitler,
ajzberg,
diell që djeg,
a dreq me huqe...
*
Në shportën time jam unë,
ndaj ... jam egoiste!
NËSE LULJA IME...
Nëse lulja ime, lëshon hije,
alegrinë prish të kopshtit tënd,
më thuaj, më thuaj, pa hile,
mes shënjtorësh, iki, n'timin vënd.
Nëse lulja ime, të burgos,
e ti nuk ndjehesh lulishtarë,
më thuaj, mos më brengos,
i vyshk petalet, me lot të tharë.
Nëse lulja ime është magjike,
nektari i saj i dehë dhe mitet,
përkëdhelja shtatin të harliset,
të vesojnë buzët, orbitës t'diellit.
NDJEHEM KONFUZ
Jam goditur rëndë,
nga voltazhi marramends,
në qëndrën e analizës...
Mbetjet kërkojnë pse - të,
e shformimit të drejtëzave,
natyrshmes,
biologjikes...
*
Zigzage...kurba...mefshtësi,
urrejtje...xhelozi...padrejtësi,
lypsa,
ku poshtë petkave të arnuara,
të fëlliqura,
djallëzia brohoret,
me suprioritetin e shkëlqimit,
me të zgërdhirën mediokre,
si një palaço cirku...
Rrjeta e etshme,
pret, euforinë e ëndërrës.
*
Paradoks!
Po po paradoks i shekullit të ri,
monstra njeri është veshur me liri,
kërkon revanshin,
brënda intervalit tokë - qiell...
*
Ndjehem e gufosur,
e mbytur,
këtyre kënetave...
Këmbana e malaries,
ka zënë veshët...nuk bie!
FORCA E EROZIONIT
Gjethet e thara kanë pushtuar,
udhën time.
Në sytë e mjegulluar,
nga ngjyra e përhime,
nga mbledhja krruspull e tyre,
rrëshqasin ujëvarat e nxehta,
me shpresën e ripërtëritjes.
*
Gjymtyrët paralizohen,
ajërit të ballsamosur,
nga psherëtimat ulkonjare,
zërash të transformuar,
në jeho shpirtërash,
që kërkojnë ndihmë,
kufirit jetë - vdekje...
*
Më ngjan sot rruga ime,
si një varrezë,
varresh pa varr...
Që për kortezi,
duhet andej të kaloj,
ani pse kundër dëshirës.
*
Erozioni,
fuqi e mbinatyrshme!
Gjithëçka mund',
... edhe njeriun.
FOTO - CAST!
Imazhi yt i thyer,
goditi,
si çekanë të ashpër,
minutat e pambarim,
të dëshpërimit tim.
*
Qeskat e fryra të trishtimit,
përrreth syve të përhumbur,
përkthyen dhimbjen,
në fjalët e pathëna.
*
U ndjeva e humbur!
Nuk të ndihmova dot,
të largoja peshën e rëndë,
që të kishte zënë frymën,
që të mbyti në lotë...
*
E fshehur në qoshen time,
vuaja dhimbjen tënde,
heshturazi,
nën fjollat e tymit,
që dilnin oxhakut,
të mendimeve...
*
Një foto - çast,
grumbull,
siluetash të grihta,
më paralizuan buzëqeshjen.
MORTJA E THASHETHEMEVE
Mjegulla hije rëndë,
pushtoj hapësirën...
Vetëtimat si maje thike,
u ngulën në zemër,
në trupin krenarë të ditës.
Plagët rënkojnë,
orëve të çakërdisura,
nga amullia periodike.
*
Thash - e - më - thetë,
ziejnë mbi temperaturat e vëlimit,
nga parazitët ordiner,
me gjak sanguin,
dhe ... dheee,
surretërit pa fytyrë,
që ngulmojnë me heshta,
të marrin maxhorancën.
*
Plënc - shfryrët,
ushqehen me mbeturinat e kohës,
duke përgaditur komplote pas krahësh,
për të lidhur dritën nyje,
që rezonon mirësi,
horizontit ylberian.
*
Mjegulla më ka zënë sytë sot!
Trishtim deri në dhimbje,
nga llafazanomania - kërma,
krijuar nga mortja e çernobilit,
për të infektuar ajërin...
MË "DETYROVE" TË TË DUA
Ma shëmbe makiazhin,
e ndërtuar,
si një gladiatore,
fushave të betejës,
... pa mburojë.
*
Me fëshfërimat tua,
solle shiun,
zhveshe të bukurën maskë,
preke lakuriqsinë,
me tingujt,
e partiturës së ndjenjës.
*
Ti ... di të më duash!
Ti ... di të gjurmosh,
burimin e lumenjëve të rrëmbyeshëm,
pa cënuar rrjedhën.
*
Thellësive të brishta,
derdhe afshin e purpurt,
si frymë e Zotit,
për shpirtin që kërkon mëkim.
*
Me thjeshtësinë e magjishme,
hape dyert e dyllosura,
të hermetizmit të dashurisë,
mbyllur,
dimrit të ashpër të profecive.
METAMORFOZA E KORNIZAVE
U shkruan me ngjyrë plumbi,
ligje,
nene dhe nën - nene...
Në presionin,
e arkitekturës së dëshirës,
ndoshta,
dhe të urdhërores.
*
Traumat shtoheshin,
si rrathët e ferrit,
në karikaturën e fshehtë,
dhe rrahja e çekiçit,
si aprovim final,
i shkresës,
nën petkun e zi,
ku bloza si vetë - frymëmarrja,
që dilte fytit të oxhakut,
mbyllte seancën,
pa drejtë apeli.
*
Korniza të blinduara,
anarshisë mentalitetit,
gjymtojnë pa mëshirë,
kalimtarët e udhës,
që nuk praktikojnë zikzaket,
që nuk bëhen robër të sëmundjeve infektive,
që kërkojnë shpagimin,
në emër të jetës...
*
Korniza të sajuara,
të arnuara ndër shekuj,
me diplomacinë,
e jetës së vdekur,
brënda intervalit ... lindje - perëndim!
TË TRAZOSH!
Ti di vetëm të trazosh,
akrepat e orës,
që minutat numërojnë,
ritmin e përcaktuar,
të mjeshtërve të kohës...
*
Metronomi standart,
rreh, një - dy, një - dy,
larg amullive,
krisjeve,
thyerjeve,
llustrave,
pasioneve të ndezura,
dashurive të vdekura...
*
Heej!
Hidhe hapin në ritmin klasik,
ku ditës i thërrasin ditë,
e miku, njihet për mik!
LOTI NË MUZEUM
Në muzeumin e dashurisë,
gjendet loti,
më i rëndë,
më i madhi,
më i bukuri,
më i vërteti i kohërave.
*
Binomi, Romeo dhe Xhuljet,
janë epilogu i teorisë,
fantazisë së poetit.
*
Sot,
loti i dhimbjes së dashuruarve,
historikisht të rrallë,
të dashurisë vërtetë njerëzore,
shëmbi cdo kreature,
fantazie...
Duke u kthyer,
në heroglif brezash.
*
Në muzeum,
përjetova ngjarjen,
e pajetuar,
kurrë më parë...
Cicëroni - loti,
deshifroi madhështinë e saj!
OKTAPODI
Më ngjan si një herë dhe një kohë,
kur e drejta pushkatohej,
fjala burgosej,
bukuria përçudnohej,
modernja internohej,
e keqja servile,
mjaftohej me një fletë - rrufe.
*
Një dhe vetëm një, rreh' gjoksin,
të individualizmit të qorruar,
dhe si një oktapod,
me gjymtyrët plot jargë,
kurvëron,
paranë,
prestigjin,
femrën,
edhe mashkullin,
nën emrin e katedrës,
të marrë me dhunë.
*
Dhe në botën e çudirave,
çmimin e vlerës,
e merr antivlera,
me levdata lumë...
Meritave u mbyllet goja,
në vakumin e këmbëve të stërzgjatura,
të oktapodit pushtues...
*
Mjerim!
Mjeeerim deri në kupë të qiellit!
Koha e pllaq - plluqeve,
e syve të përdalë,
është ulur në fron,
ku mbretëron,
me elitat e të shtypurve.
HITHËRAT
Gjethe të bukura,
rrëzë rrugës,
të veshura me pelerinën e jeshilt',
tërheqin mëndjezbathurit.
Pushtueset pamore,
të kontaktit sipërfaqsor,
mbështetur bindshëm,
tek rrënjët,
tërheqin në mëkat,
të vobektit,
poltronit rrëzëllitës.
*
Trungu misterioz,
rrethuar me gjëmba,
vrojton heshturazi,
lakmitarët,
që lotojnë,
botës tyre të vogël,
të të pasurit qoftë dhe për pak,
alegrinë,
e së bukurës,
nën qepallat e tyre.
*
Casti fluroid,
shëmbet para këmbëve të tyre,
me vallen e djegies se hithërave!
VALC ME LOTIN
E ftova sonte në vallëzim,
lotin e fshehur,
thellësive të errëta,
të babilonisë ndërtuar,
mes shkreptimash,
flakërima rrufesh.
E kisha strukur mirë,
që askush mos ta njihte,
as mos ta shihte...
*
Forca e dhimbjes,
e kishte shtrydhur,
shtypur,
dukej i vogël
i brishtë...
Por,
digjte o zot,
sa shumë digjte...
si shiu dhe rëra në tropik'.
*
Vallëzuam gjithë natën,
nën dritën e qirinjëve,
me verë të kuqe,
nëpër sallon...
Në tingujt e pianos së dikurshme,
derdhëm unë dhe loti, lotë.
*
Vallëzuam valcin tonë,
kompozuar,
shtrëngatave të stuhishme,
fshim lotët njëri -tjetrit,
u pamë sy me sy,
dhe ramë të flinim...
PËRHERË MË MUNGONSe ajo dinte kur ta niste një poezi, dinte sa ta mbante në dorë dhe së fundi dinte se kur mbaron poezia. Pastaj thirra në ndihmë imazhin e një zogu që cicërin e na e bën jetën të bukur. Një zog bjeshke sigurisht.
Një krijues- thashë në fjalën time - , në momente frymëzimi gjëndet si në një dhomë me dy dritare të hapura nga të cilat në një krah hyjnë zogjtë e në krahun tjetër dalin. Krijuesi i mirë duhet ta kap atë zog në fluturin, duhet ta mbaj në dorë por aq kohë sa ky zog të mos i vdesë në dorë, por ta lërë të fluturojë e të dalë në dritaren tjetër.(Kolë Shkodrani)
Dhe Agjencioni Floripress nga Prishtina e uron këtë malësore të Alpeve Shqiptare , të zërë sa më shumë zogj e cicërimat e tyre të na i deshifrone në librat e saj të ardhëm ,siç thotë Pranvera Drita Gjoni:
... e kam nis fluturimin
mos më pengo, hapëm rrugë.
T’i shkrij ngricat e dëborën
të çelin sythet, të shuaj brymën.
...Dallëndyshet i lëshova qiellit
t’ dërgojnë, lajmin e pranverës.
SONATA E HËNËS
Tinguj të shtrydhur yjesh,
pentagramit,
violinat luajnë,
në kuartet,
e melodin e shpirtit, vuajnë,
skalitur notash rrënqethëse,
në çelsin e solit,
hënë ...
Më mbështjellin muzën.
*
Përthyhen drithërima,
afshit të dallgëve,
të etura,
të dëshiruara,
nën dritën e hënës ...
Shuhen mbi buzët,
shkrumbuara të valëve,
puthja e shkumës,
nën melodinë e natës.
*
Parajsë qiellore,
shkrirë syve të mi...
Në orbitën e përbotshme,
dirigjon,
vetëm ti...!
METEOROLOGËT
Meteorologët,
parashikojn mot të egër!
Shira,
ngrica deri në paralizë.
Ndoshta...
*
Sot bën ngrohtë!
Dielli më nxeh nga të gjitha anët!
*
Po vrapoj!
Përse të mendoj dimër?
*
Meteorologët nuk jane zotër!
... edhe gabojnë.
NDJESË JETË!
...
Nuk e dija që dashuria,
të bën piktor...!
Penelata të panumërta ngjyrash,
hidhen telajeve marramendëse,
të papërceptueshme,
nga sytë ordiner,
të kalimtarëve të çastit.
*
Nuk e dija që dashuria,
të jep statusin e skulptorit ...!
Heq tepricat e mendimeve,
që komandojnë shabllonin,
e njeriut të hekurt,
të patundur,
nga paralelet e gozhduara,
tokës të palëvizshme,
që nuk njeh rrëshqitjet.
*
Nuk e dija që dashuria,
me halusinacionet e saj,
të kthen në poltronin, folozof...!
Fantazi e shthurur,
spontane,
që hynë labirintheve,
të prekshme,
sensuale,
zjarrndjellëse,
vullkanike...
*
Nuk e dija që dashuria,
të përhumb galaktikave,
të jep fronin e poetit...!
Lirizmi josh deri në rrënqethje,
horizontin e pa eksploruar,
trishtimit të ngrirë,
diagonaleve dimërore,
që kuadratizojnë,
ftohtësinë,
dhe "lule mos më prek",
përthyhen në rreze,
patrullojn gjithësinë...
*
Nuk e dija që dashuria,
dashuron dashurinë,
në përmasa të pallogaritshme...!
Vargje të kompozuara,
shkronjave të thella,
nën trajektoren e sizmikës shpirtit,
valëviten si valëza ere,
mbi magnetizmin,
e poleve të kundërta,
me forcë të njëjtë tërheqëse,
harkut, horizontit tim.
*
Ah! Kohë e humbur!
INTERFERENCË
Po shurdhohem zhurmash!
Kampet antagoniste paradoksale,
kanë hedhur heshtat e mprehta,
udhëve të mesdheut...
*
Vlera varrosohet,
në asfiksin e anestezis së moshës,
nën tingujt e trompetave të stonuara,
të syresheve,
që nuk njohin lavdinë e përbotshme,
të smeraldeve,
që ndërtuan kartagjenat e artit.
*
Homazhet e kortezive,
të megafoneve antivlerë,
qëndisur lajkash,
pështirosin,
"post - mortal",
me tinguj të shformuar.
*
Ndjehem mirë...
Tani nuk dëgjoj më!
KOHA NUK NDALI
Ma varrosen dritën sot,
në pamëshirën e egërsirës,
errësirë...
Me kurora lulesh,
fjalë të rralla,
të pa - artikuluara ndonjëherë.
*
Shiriti i dasmës, mortore,
hapi perden,
mes veshjes së zezë,
kostumeve,
këpucave me taka,
shamive të mëndafshta,
që fshihnin sytë e tharë...
*
Mbi mua ra një lot margaritar,
përpëlitej,
të më njomte,
me afshin e shpirtit të pendesës,
me aritmin' e çmendur të zemrës.
*
Por..., më kot,
koha nuk u ndal...
U rrokullis si e marrë,
drejt universit të virgjër!
JAM EGOISTE
Shportën time shtrëngoj fort,
mes falangeve të rrezeve,
mbështetur karhërororit të qiellit...
Ta ruaj nga tërmetet,
erërat kinse...
*
Fanatike arkaike!
Dëgjoj ehon,
të shpërndahet valë -valë,
horizontit të largët...
Pragu i dëgjimit,
rëndohet cicërimave, çakorduara.
Melodi e trishtë,
e mendjeve,
të rritura në morsë.
*
Më gjykoni,
paragjykoni,
aludoni ... si te doni!
Thuamëni: - Hitler,
ajzberg,
diell që djeg,
a dreq me huqe...
*
Në shportën time jam unë,
ndaj ... jam egoiste!
NËSE LULJA IME...
Nëse lulja ime, lëshon hije,
alegrinë prish të kopshtit tënd,
më thuaj, më thuaj, pa hile,
mes shënjtorësh, iki, n'timin vënd.
Nëse lulja ime, të burgos,
e ti nuk ndjehesh lulishtarë,
më thuaj, mos më brengos,
i vyshk petalet, me lot të tharë.
Nëse lulja ime është magjike,
nektari i saj i dehë dhe mitet,
përkëdhelja shtatin të harliset,
të vesojnë buzët, orbitës t'diellit.
NDJEHEM KONFUZ
Jam goditur rëndë,
nga voltazhi marramends,
në qëndrën e analizës...
Mbetjet kërkojnë pse - të,
e shformimit të drejtëzave,
natyrshmes,
biologjikes...
*
Zigzage...kurba...mefshtësi,
urrejtje...xhelozi...padrejtësi,
lypsa,
ku poshtë petkave të arnuara,
të fëlliqura,
djallëzia brohoret,
me suprioritetin e shkëlqimit,
me të zgërdhirën mediokre,
si një palaço cirku...
Rrjeta e etshme,
pret, euforinë e ëndërrës.
*
Paradoks!
Po po paradoks i shekullit të ri,
monstra njeri është veshur me liri,
kërkon revanshin,
brënda intervalit tokë - qiell...
*
Ndjehem e gufosur,
e mbytur,
këtyre kënetave...
Këmbana e malaries,
ka zënë veshët...nuk bie!
FORCA E EROZIONIT
Gjethet e thara kanë pushtuar,
udhën time.
Në sytë e mjegulluar,
nga ngjyra e përhime,
nga mbledhja krruspull e tyre,
rrëshqasin ujëvarat e nxehta,
me shpresën e ripërtëritjes.
*
Gjymtyrët paralizohen,
ajërit të ballsamosur,
nga psherëtimat ulkonjare,
zërash të transformuar,
në jeho shpirtërash,
që kërkojnë ndihmë,
kufirit jetë - vdekje...
*
Më ngjan sot rruga ime,
si një varrezë,
varresh pa varr...
Që për kortezi,
duhet andej të kaloj,
ani pse kundër dëshirës.
*
Erozioni,
fuqi e mbinatyrshme!
Gjithëçka mund',
... edhe njeriun.
FOTO - CAST!
Imazhi yt i thyer,
goditi,
si çekanë të ashpër,
minutat e pambarim,
të dëshpërimit tim.
*
Qeskat e fryra të trishtimit,
përrreth syve të përhumbur,
përkthyen dhimbjen,
në fjalët e pathëna.
*
U ndjeva e humbur!
Nuk të ndihmova dot,
të largoja peshën e rëndë,
që të kishte zënë frymën,
që të mbyti në lotë...
*
E fshehur në qoshen time,
vuaja dhimbjen tënde,
heshturazi,
nën fjollat e tymit,
që dilnin oxhakut,
të mendimeve...
*
Një foto - çast,
grumbull,
siluetash të grihta,
më paralizuan buzëqeshjen.
MORTJA E THASHETHEMEVE
Mjegulla hije rëndë,
pushtoj hapësirën...
Vetëtimat si maje thike,
u ngulën në zemër,
në trupin krenarë të ditës.
Plagët rënkojnë,
orëve të çakërdisura,
nga amullia periodike.
*
Thash - e - më - thetë,
ziejnë mbi temperaturat e vëlimit,
nga parazitët ordiner,
me gjak sanguin,
dhe ... dheee,
surretërit pa fytyrë,
që ngulmojnë me heshta,
të marrin maxhorancën.
*
Plënc - shfryrët,
ushqehen me mbeturinat e kohës,
duke përgaditur komplote pas krahësh,
për të lidhur dritën nyje,
që rezonon mirësi,
horizontit ylberian.
*
Mjegulla më ka zënë sytë sot!
Trishtim deri në dhimbje,
nga llafazanomania - kërma,
krijuar nga mortja e çernobilit,
për të infektuar ajërin...
MË "DETYROVE" TË TË DUA
Ma shëmbe makiazhin,
e ndërtuar,
si një gladiatore,
fushave të betejës,
... pa mburojë.
*
Me fëshfërimat tua,
solle shiun,
zhveshe të bukurën maskë,
preke lakuriqsinë,
me tingujt,
e partiturës së ndjenjës.
*
Ti ... di të më duash!
Ti ... di të gjurmosh,
burimin e lumenjëve të rrëmbyeshëm,
pa cënuar rrjedhën.
*
Thellësive të brishta,
derdhe afshin e purpurt,
si frymë e Zotit,
për shpirtin që kërkon mëkim.
*
Me thjeshtësinë e magjishme,
hape dyert e dyllosura,
të hermetizmit të dashurisë,
mbyllur,
dimrit të ashpër të profecive.
METAMORFOZA E KORNIZAVE
U shkruan me ngjyrë plumbi,
ligje,
nene dhe nën - nene...
Në presionin,
e arkitekturës së dëshirës,
ndoshta,
dhe të urdhërores.
*
Traumat shtoheshin,
si rrathët e ferrit,
në karikaturën e fshehtë,
dhe rrahja e çekiçit,
si aprovim final,
i shkresës,
nën petkun e zi,
ku bloza si vetë - frymëmarrja,
që dilte fytit të oxhakut,
mbyllte seancën,
pa drejtë apeli.
*
Korniza të blinduara,
anarshisë mentalitetit,
gjymtojnë pa mëshirë,
kalimtarët e udhës,
që nuk praktikojnë zikzaket,
që nuk bëhen robër të sëmundjeve infektive,
që kërkojnë shpagimin,
në emër të jetës...
*
Korniza të sajuara,
të arnuara ndër shekuj,
me diplomacinë,
e jetës së vdekur,
brënda intervalit ... lindje - perëndim!
TË TRAZOSH!
Ti di vetëm të trazosh,
akrepat e orës,
që minutat numërojnë,
ritmin e përcaktuar,
të mjeshtërve të kohës...
*
Metronomi standart,
rreh, një - dy, një - dy,
larg amullive,
krisjeve,
thyerjeve,
llustrave,
pasioneve të ndezura,
dashurive të vdekura...
*
Heej!
Hidhe hapin në ritmin klasik,
ku ditës i thërrasin ditë,
e miku, njihet për mik!
LOTI NË MUZEUM
Në muzeumin e dashurisë,
gjendet loti,
më i rëndë,
më i madhi,
më i bukuri,
më i vërteti i kohërave.
*
Binomi, Romeo dhe Xhuljet,
janë epilogu i teorisë,
fantazisë së poetit.
*
Sot,
loti i dhimbjes së dashuruarve,
historikisht të rrallë,
të dashurisë vërtetë njerëzore,
shëmbi cdo kreature,
fantazie...
Duke u kthyer,
në heroglif brezash.
*
Në muzeum,
përjetova ngjarjen,
e pajetuar,
kurrë më parë...
Cicëroni - loti,
deshifroi madhështinë e saj!
OKTAPODI
Më ngjan si një herë dhe një kohë,
kur e drejta pushkatohej,
fjala burgosej,
bukuria përçudnohej,
modernja internohej,
e keqja servile,
mjaftohej me një fletë - rrufe.
*
Një dhe vetëm një, rreh' gjoksin,
të individualizmit të qorruar,
dhe si një oktapod,
me gjymtyrët plot jargë,
kurvëron,
paranë,
prestigjin,
femrën,
edhe mashkullin,
nën emrin e katedrës,
të marrë me dhunë.
*
Dhe në botën e çudirave,
çmimin e vlerës,
e merr antivlera,
me levdata lumë...
Meritave u mbyllet goja,
në vakumin e këmbëve të stërzgjatura,
të oktapodit pushtues...
*
Mjerim!
Mjeeerim deri në kupë të qiellit!
Koha e pllaq - plluqeve,
e syve të përdalë,
është ulur në fron,
ku mbretëron,
me elitat e të shtypurve.
HITHËRAT
Gjethe të bukura,
rrëzë rrugës,
të veshura me pelerinën e jeshilt',
tërheqin mëndjezbathurit.
Pushtueset pamore,
të kontaktit sipërfaqsor,
mbështetur bindshëm,
tek rrënjët,
tërheqin në mëkat,
të vobektit,
poltronit rrëzëllitës.
*
Trungu misterioz,
rrethuar me gjëmba,
vrojton heshturazi,
lakmitarët,
që lotojnë,
botës tyre të vogël,
të të pasurit qoftë dhe për pak,
alegrinë,
e së bukurës,
nën qepallat e tyre.
*
Casti fluroid,
shëmbet para këmbëve të tyre,
me vallen e djegies se hithërave!
VALC ME LOTIN
E ftova sonte në vallëzim,
lotin e fshehur,
thellësive të errëta,
të babilonisë ndërtuar,
mes shkreptimash,
flakërima rrufesh.
E kisha strukur mirë,
që askush mos ta njihte,
as mos ta shihte...
*
Forca e dhimbjes,
e kishte shtrydhur,
shtypur,
dukej i vogël
i brishtë...
Por,
digjte o zot,
sa shumë digjte...
si shiu dhe rëra në tropik'.
*
Vallëzuam gjithë natën,
nën dritën e qirinjëve,
me verë të kuqe,
nëpër sallon...
Në tingujt e pianos së dikurshme,
derdhëm unë dhe loti, lotë.
*
Vallëzuam valcin tonë,
kompozuar,
shtrëngatave të stuhishme,
fshim lotët njëri -tjetrit,
u pamë sy me sy,
dhe ramë të flinim...
Ti përherë, më thua erdha,
Humbet gjurmët, diku...larg.
C'farë t'mendoj ,unë e "zeza",
Kur çdo minutë, zgjatet pa cak.
Ti përherë, më thua "je t'aime",
Me kaq ikën dhe më s'vjen.
A quhet kjo dashuri "grande"?
Asnjë përgjigje, dot s'gjej.
Ti përherë thua, je ylli im!
Mbyll bisedën edhe shkon.
Je gjithmonë, me nxitim,
Vetëm për mua, s'ka kohë.
Së paku, ti mos premto!
Dhe unë orët, nuk numëroj.
Përhumb kohën,me lule dele,
Heq petale, më do...s 'më do .
Ti përherë, m'mungon, dije!
Kurrë si i dashur, apo muzë.
Por si shpirt, rreh brënda meje,
Siç pulson gjaku, ç'do minutë.
SHAMËNI MUA ,POR...
Derdhni mbi mua helmin tuaj !
Mos ngurroni ,gjarpërinj ,
Shamëni...në emërin tim ,
Jetën time ,vitet e mija !
Supet e mija ,edhe i mbajnë ,
Kanë pranverën .I ripërtërinë .
Ndezni flakën mbi trupin tim !
Rrufet tuaja ,të zhuritin ,kockën ,
Në emër të nënës ,do ti pres...
Por ,fëmijët e mi ,në liri të rriten .
Jam nënë ,lindur për t'u flijuar .
Hekur bluaj ,për të ardhmen...
Litarin ,lageni ,lidhëmani fytit ,gufosur ,
Mos të kem shpëtim ,ajërit të ndotur ,
Por ,kombin tim ,mos gaboni ,ta fyeni !
Nuk ia fali ,ju ,perëndive ,as Zotit .
Kam lindur dejeve të të parëve ,
Femër jam !Por ,gjak ,u marr në vetull !
BATICË - ZBATICË
Batica rrëshqet vrullshëm si zëri i erës .
Mbështetë buzët ,bregut që digjet ...
Shkrihen ,njëri - tjetrit ,si e fundit herë .
Lotë-puthjet avullojnë ,shkumës së kripës .
*
Endërra zgjat ,sa sekondi .Trokthi rrehë .
Zbatica hedh rrjetin ,si gjarpër tërhiqet .
Rrëmben piratërisht ,"sonnets d'amour " .
Ngrenë velat ,ikë ,pa thënë lamtumirë .
*
Baticë e ëmbël ,valë të marra ,joshëse .
Zbaticë tradhëtare ,erëmin i pabesë ,deti .
Luani me bregun ,si loja ,"mos u nxehë ".
Baticë ,puthje-buze ,zbaticë ,buzë-plasur.
TRIUMF I SË MIRËS
Ulu djall ,të shitoftë zana !
Shpërfytyrim...dhijé ,
Dhëmbë peshkaqen ,pret të grijshë ,
Të shuashë urinë me gjak hyjnorë .
Kërkon të marrësh revanshin ...
Me gjahun e radhës .
*
Struku aty , malukat !
Hesht ,heeesht ...Mos hapë gojë !
*
Katërdhjet e një pashë të kam burgosur ,
Mbuluar me altarin e ëngjëllit .
Flaka jote e shantazhit ,zien ferrit ,
Pret inkuzicionin e humanes ,
Kristalet e dritës ,t'i përçudnosh !
Oh ! Jo...zjarri yt ,nuk më frikëson !
Kam triumfuar sa herë ndaj teje ,
Edhe atëherë kur doje të vidhje shpresën ,
A të kujtohet si te hoqa shkallën ?
U rrëzove ...Theve shpatullën...
Paske harruar !...apo ...?!
Tani do t'i nxjerr sytë ,nga orbita !
Të shkel me rruspullin e ndërgjegjes .
Të të thej ,kokë e brinjë me dritën time...
*
Të kalamendesh si zvarranik...
Shkretëtirash të përzhitura ,sfiduar !
*
Të dogja ... të damkosa botërisht ,
U ringjalle ,prej ushqimit të pafeut .
Tani !...fundi i përket krematoriumit .
Hirin ,kataklizmës detit ,t'ua falë...
PASTRIM HORIZONTI
I bashkova më në fund ,retë ,shkreptimat ,
I mbylla në arkën e salduar ,prej hekuri ,
Detit ja dhashë të firmosur ,testamentin tim .
*
Të groposen thellë ,natyrëprishësit zuzarë !
Pa guaska dëshmitarë ,pa peshq vrojtues .
Dhe ,pa fjalim lamtumire të syleshëve valë .
*
Natës errët ,pa hënë ,pa yjë ,vetëm me qiri .
Kur gjithçka të gërrhasë , në gjumin e rëndë .
Hidheni !Mos ngurroni !Një -dy -tre ,hopaaa .
*
Detyra e kryer ,merr shpërblimin e parajsës .
Gradohet ,nga perandori Poseidoni ,fuqiplotë .
Deti ,hero i hapjes së horizontit ,"Dritë e Re" .
GJYQI I VETES ME VETVETEN
Të arratisem dua nga xhungla .
Të gjej diku kepin e shpresës .
Mos të ketë papagai !
Vrojtues ,
Erëra ,
Lojra fati .
As shikim filxhani .
Unit të ja bëj gjyqin .
Nën betim .
Pa hatër .
Dua të kaloj kufirin e vetes ,
Të gjej vetveten ,
Përgjat ,kepit të pabanuar .
Shurdhëria !
Bashkëshorti im ,besnik .
Heshtjes i veshi mantelin e gjykatësit .
Pres verdiktin ,
Sipas kodit ligjor moral ,
Pa nene ,nën-nene ,të kodit civil .
Të ngrihet çekiçi i drejtësis ,
T'i bien me forcë ,kokës time .
Me vendimin :
Ndërgjegjeve të lënduara ,
Të varura degëve të pemëve ,
Fshehura nën pëshpëritjet ,
E gjetheve te kalbura...
I jepet falja !
Atëherë ,kepit t'i pritet shiriti .
Nga eproveta ,të dalin fjalë -lastarë .
Binjakzim ,vetes me vetveten .
Gdhendur ,kohës së pa kohë .
..PËR PAK EMËR !!
Qielli ka kryqëzuar duart në kokë ,
Me shamizën ,lidhur nyje nën mjekër ,
Vajton ! Po po , ka vënë kujën .
Shikon sesi jargaviten qëniet njerëzore ,
Për një emër të rremë , ndriçues fasadash .
Kapitull ,i shkruar me shkronja kapitale ,
Dashurojmë karbonin e artë ,deri në flijim !
Unë jam fenomeni i këtij shekulli !
Përuluni para hirësis time !
Me gishtin tregues ,si para një qeni ,
Që është gati të kafshoj në çdo çast ,
Ulërinë i egërsuar ,si ujqërit e uritur .
Preja e tyre ,zgurdulluar sysh ,hesht !
Me një lëvizje elegante, si prej mjelme ,
Kërkon të shuajnë etjen e ethshme ,për pak lavdi ,
Panairi ,shit - blerje shpirti !
Këmbimin e shpirtit ,në kursin e emrit !
Mënxyrë tragji -komike, shekullit njëzet e një !
Fama blihet me çdo çmim ,në tregun e zi !
C ' VLERË ?!
C ' vlerë kanë këngët e shkruara ?
Kur ato nuk u kënduan kurrë !
Këputur notash ,treten pa lënë gjurmë .
C ' vlerë kanë fjalët e hyjnizuara ?
Kur ato nuk u mbajtën kurrë !
Bronzit te kuq ,flori derdhur në trup .
C ' vlerë kanë dashuritë e përflakura ?
Kur ndjenjat presohen ,kapilarëve t'gjakut !
Mbyllur në kafazin hermetik , pëlcasin .
C ' vlerë ka jeta ,qëndisur ëndërrash ?
Kur rrezet e shpresës ,përthyhen gri !
Pështyn blozë me përçmim ,ç'do agim !
C ' vlerë ? Vlera zëmbytur ,memece !
Valvitet e droguar , smogut të ironisë .
Zhytur oqeanit të boshllëkut ,jep shpirt .
TË KËRKOVA...
Humbe kthinave këtë t ' martë ,
Nuk të pashë ,sytë m'i thave .
U trete në hapësirën e largët ,
Si nëndetse ,ujërave t ' akullta .
Të kërkova lëndinave të blerta ,
Të të gjeja mbi një lule ,fije bari .
Ato rrudhën shpatullat ,fytyrskuqur,
Nuk ka ardhur me erën , pjalmi !
Të kërkova detit ,cep më cep ,
T'gjeja një gjurmë ,mes dallgësh.
Valët përplaseshin ,egër në gjoks ,
Sytë nuk e dallonin ,dritën e farit !
Të kërkova qiellit ,mes kaltërsish ,
Me shpirtin që digjej ,si vetë prushi,
Një meteor shpupurishi flokët e artë ,
Kishe humbur ,në rrugën e qumshtit !
Përgatiti:Flori Bruqi
