Xhudistët me nam botëror , Majlinda Kelmendi e Nora Gjakova rikthyen Kosovën në majat e sportit evropian

Presidenti i Kosovës, Hashim Thaçi uron  Majlinda Kelmendin, e haroon dhe  nuk e cekë suksesin e  Nora Gjakovës

Presidenti i Kosovës, Hashim Thaçi, ka uruar xhudisten Majlinda Kelmendin për triumfin në Kampionatin Evropian të xhudos.

Xhudistja Majlinda Kelmendi sot fitoi medaljen e artë në kategorinë deri në 52 kilogramë për të fituar për herë të tretë Kampionatin Evropian. Sukses të madh tregoi edhe xhudistja tjetër Nora Gjakova që mori të bronztën në kategorinë deri 57 kilogramë, por kjo siç duket nuk mjaftoi që të përmendet nga Thaçi.

“Majlinda Kelmendi dhe xhudistet tona po vazhdojnë t'i sjellin Kosovës lajme të mira, gëzime të mëdha dhe momente krenarie. Me medaljen e sotme të artë, ajo shënoi hat-trick në Kampionatin Evropian të Xhudos”, ka shkruar ai në Facebook.

Mjeshtri i xhudos Driton Kuka nga Peja  i lumtur për medaljet, uron për lirimin e  Ramush Haradinajt

Driton Kuka përmes një postimi në Facebook ka shprehur gëzimin e tij për suksesin e sotëm të xhudisteve të tij në Evropian, ndërsa ka uruar që të lirohet edhe Ramush Haradinaj.

Majlinda Kelmendi sot u kurorëzua me medalje të artë në Evropianin që po mbahet në Poloni, kurse Nora Gjakova rrëmbeu medaljen e bronztë, transmeton Koha.net.

“Majlinda e Nora përsëri me medalje nga Kampionati Evropian. Distria e pafat ishte sot, por megjithatë, një e artë një e bronztë dhe një vend i 7 i Distrias. Nesër Akili e Loriana. Për momentin qet foto. Do Zoti i madh që sot një javë të jetë ditë e gëzueshme si sot e të na kthehet Heroi ynë në Kosovë”, është shprehur Toni Kuka.

Xhudistja më e mira  në Botë dhe Evropë : Majlinda Kelmendi 

Xhudistja pejane Majlinda Kelmendi   sot  në Poloni fitoi medalien e artë, kurse  Nora Gjakova rrëmbeu  medalien e bronzt në Evropianin e xhudos që po mbahet në Poloni.

Mbretëresha e xhudos, Majlinda Kelmendi dhe Nora Gjakova i sollën vendit edhe dy trofe. Medalja e Artë e Majlindës dhe Medalja e Bronztë e fituar nga Nora në Kampionatin Evropian në Poloni e rikthyen Kosovën në majat e sportit evropian.

 Nora Gjakova rrëmbeu  medalien e bronzt në Evropianin e xhudos që po mbahet në Poloni.

Kryeministri i Kosovës Akademik Isa Mustafa ka shtuar : “Qeveria e Kosovës tashmë i ka siguruar buxhetin dhe projektin për ndërtimin e Palestrës Nacionale të Xhudos në Pejë, e cila do të fillojë të ndërtohet gjatë këtij viti, ku do të stërviten kampionet tona aktuale si dhe brezat e rinj të xhudistëve të Kosovës. Ju lumtë Majlindë, Norë, trajnerë dhe i gjithë ekipi ynë në Poloni!”.

Kryetari i Kuvendit, Kadri Veseli uron xhudistet kosovare

Kryetari i Kuvendit, Kadri Veseli, ka uruar xhudistet Majlinda Kelmendi dhe Nora Gjakova për suksesin e treguar në Poloni.

Kelmendi fitoi të artën në Kampionatin Evropian në kategorinë deri 52 kilogramë, ndërsa Gjakova të bronztën në kategorinë deri 57 kilogramë. Veseli ka uruar edhe Distria Krasniqin.

“Xhudistet tona po shkëlqejnë edhe në Poloni! Urime të përzemërta Majlindës për medaljen e artë, Norës për të bronztën, por edhe Distrias për paraqitjen. Suksese Lorianës dhe Akilit në përballjet e nesërme”, ka shkruar ai në Facebook.






Për këtë sukses ka uruar edhe sekretari i Nismës, Bilall Sherifi, i cili në Facebook ka postuar dy foto, ndërsa ka shtuar se, “Kur veprat e jashtëzakonshme bëhen të zakonshme! Urime!”.

Letër publike zyrtarēve të qeverisë

LETËR PUBLIKE MINISTRIT TË POLICISË ZT.SKENDER HYSENI DHE DREJTORIT TË POLICISË ZT.SHPEND MAXHUNI
Kohë mº pare shkrova artikullin : MBAJË DINJITETIN TËND!

"Nëse një qen të kafshon, mos kafsho ti qenin"

http://floripress.blogspot.com/…/mbaje-dinjitetin-tend-nese…
Ndërsa sot poe shkruaj këtë letër publike:
Padrejtësitë më të mëdha në kohë të fundit janë duke u bërë në Policinë e Republikës së Kosovës.
Shkaktarët për këto padrejtësi janë nga Menagjmenti i pa aftë në Drejtorinë e Policisë së Kosovës gjegjsisht në Shtabin Qendror të Politikave kadrovike të këtij institucioni të lartë shtetërorë.
Shumë kuadro të mirëfillta në disa dikastere të Policisë së Kosovës janë duke e hjektë të zijtë e ullirit nga disa individë pa kurrizorë që vrojnë e kthjellin në këtë institucion.
Fjala vije këto ditë pësuan në këtë institucion(Dretorinë e Menagjimit të Objektevo Policore) edhe dy menaxherë me të vyer të Policisë së Kosovës!
Hë për hë një grua dhe një burrë inzhinier i diplomuari ndërtimtarisë(Rabije Meleqi) dhe inzhinier i elektroteknikës
(Agim Binaku) ju ndrrua vendi i punës nga menaxhmenti i DMO-së në Radiokomunikues në Alfa kontrollë të Regjionit t Prishtinës ,pa kurrfarë baze.
Lidhur më rastin janë njoftuar të gjitha strukturat Politike të Presidencës,Premierit,Ministrisë së Punëve të Brendshme ,Inspektoatit Policor të Kosovës etj.
Çka është me keq menagjerët në fjalë nuk kanë të drejtë më një vendim antiligjor që është i lëshuar kohë më pare nga Struktuart e Resurseve Humane në Policinë e Kosovës.
Në Policinë e Kosovës ka kuadro të vyera,që jua kanë lakmi Policitë e rajonit,por ka edhe disa funksionarë në këto struktura që nuk e dijnë të menagjojnë familjen e vet e lë më Policinë e Kosovës.
Do të ishte e udhës që sa më pare që këto dy kuadro profesionale(Rabije Meleqi dhe Agim Binaku) të këthehë në vendin e tyre të punës .
Dhashtë zoti që çeshtjët e tilla të mos përseritën në Policinë e Kosovës!!!
INSPEKTORATI POLICOR REKOMANDON SUSPENDIMIN E 24 ZYRTARËVE POLICORË
Në vitin 2016 IPK ka pranuar dhe ka menaxhuar me 1362 ankesa dhe informata.
Nga 671 raste që ka trajtuar IPK-ja, 165 prej tyre janë cilësuar si raste me elemente të veprës penale dhe në total 241 punonjës të PK-së kanë qenë subjekt i hetimit nga IPK-ja(ose vetëm 2.7 % e punonjësve të PK-së), e jo 671 zyrtarë policorë siç është publikuar në disa portale.
Nga 165 raste me elemente të veprës penale, 111 janë dërguar me kallëzim penal nga Departamentet e Hetimeve në prokuroritë kompetente, ndërkaq me raport të veçantë janë dërguar 37 raste. Në total ishin 241 punonjës të PK-së si subjekt i hetimit nga IPK-ja.
Gjatë vitit 2016, IPK-ja ka ndërmarrë këto masa dhe rekomandime:
– 69 arrestime,
– 99 rekomandime për suspendime dhe
– 6 rekomandime për transfere.
Këtë vit IPK-ja ka hetuar 55 raste të veprave penale me elemente të korrupsionit dhe veprave tjera kundër detyrës zyrtare
Një ndër funksionet bazë të Inspektoratit Policor të Kosovës është edhe zhvillimi i inspektimeve ndaj Policisë së Kosovës. Këto inspektime realizohen në mënyrë që përmes tyre të bëhet identifikimi dhe parandalimi i çfarëdo devijimi nga aktet ligjore dhe procedurat me të cilat funksionon Policia e Kosovës.
IPK ka realizuar gjithsej nëntë projekte inspektimi; pesë inspektime të rregullta dhe katër të jashtëzakonshme.
Pas autorizimit nga Prokurorët, hetuesit e IPK-së kanë zhvilluar hetime duke zbatuar masa të fshehta teknike të hetimit dhe vëzhgimit. Nga zbatimi i këtyre masave ka rezultuar me grumbullimin e provave materiale (audio dhe video incizime) të cilat vërtetojnë dyshimin e bazuar, se një numër i madh i zyrtarëve policor nga këto njësi janë të involvuar në veprime kriminale, që ndërlidhen me veprat penale Keqpërdorim i Pozitës Zyrtare apo autoritetit zyrtar dhe Marrje e ryshfetit.
Në përmbyllje të këtij hetimi, sot nga Inspektorati Policor i Kosovës është zhvilluar një operacion i gjerë ku janë intervistuar në cilësinë e të dyshuarit 59 zyrtar policor të cilët pas intervistave me vendim të Prokurorisë u është caktuar masa e ndalimit për 48 orë dhe janë dërguar në qendrat e ndalimit. Njëkohësisht për këta zyrtarë policorë është kërkuar suspendimi nga detyra.
Gjithsej zyrtarë policorë të ndaluar janë 59, prej tyre:
20 zyrtar policor janë të Njësitit për Kontroll të Autostradave
20 zyrtar policor nga Njësiti Rajonal i Trafikut të Mitrovicës së Veriut
15 zyrtar policor nga Njësiti Rajonal i Trafikut të Mitrovicës së Jugut
4 zyrtar policor nga Njësiti Rajonal i Trafikut të Prizrenit
Nacionaliteti
35 zyrtar policor të ndaluar janë shqiptar
23 zyrtar policor të ndaluar janë serb dhe
1 zyrtar policor i nacionaliteti boshnjak.
Inspektorati Policor i Kosovës do të paraqes në Prokuroritë kompetente kallëzime penale ndaj 59 zyrtarëve policorë për veprën penale Keqpërdorim i pozitës zyrtare apo autoritetit zyrtar nga neni 422 Kodit Penale të Republikës së Kosovës dhe Marrje e ryshfetit nga neni 428 si dhe Dhënia e ndihmës kryesve pas kryerjes së veprave penale nga neni 388.
Gjithashtu IPK do të paraqet kallëzim penal ndaj 30 qytetarëve për veprën penale Dhënie e ryshfetit nga neni 429 i Kodit Penal.
Që nga fillimi i këtij viti një numër i zyrtarëve policorë kanë qenë nën llupën e hetuesisë së Inspektoratit Policor. Vetëm gjatë gjashtëmujorit të parë 109 pjesëtarë të Policisë së Kosovës, apo 1,2 për qind e policisë janë hetuar për kryerjen e veprave penale.
Inspektorati Policor rekomandon suspendimin e 24 zyrtarëve policorë
Nga ky numër i të hetuarve si rezultat i gjetjeve nga ana e hetuesve të Inspektoratit Policor, ky institucion ka rekomanduar suspendimin e 24 prej tyre.
Gjatë kësaj periudhe kohore IPK-ja ka pranuar plot 628 ankesa, ku në 390 ka pasur mungesë të elementeve të veprave penale dhe ato janë dërguar në Drejtorinë e Standardeve Profesionale të Policisë si shkelje disiplinore.
Sipas zëdhënësit të Inspektoratit Policor të Kosovës, Arbër Beka, gjatë gjashtë muajve të fundit Inspektorati Policor si rezultat i ankesave ka hetuar 88 raste me elemente të veprës penale.
“…Si subjekt i hetimeve kanë qenë 109 punonjës të Policisë së Kosovës ose kthyer në përqindje 1,2% të punonjësve të Policisë së Kosovës. Si pjesë e procedurave administrative, për shkak të mospengimit të procedurës hetimore, në gjashtëmujorin e parë të vitit 2016, IPK-ja ka rekomanduar suspendimin për 24 punonjës të Policisë së Kosovës”, ka thënë Beka.
Janë edhe disa zyrtar policor nga Drejtoria e Prokurimit dhe Drejtoria e DMO-së që kanë qenë të hetuar nga IPK dhe se lëndet e tyre janë në hetuesi të Gjykatës Speciale.
Megjithatë në bazë të raportit vjetor të Inspektoratit Policor të Kosovës shihet se gjatë vitit 2013 janë evidentuar 8458 punonjës të PK-së. Në total 328 punonjës kanë qenë subjekt i hetimit të inspektoratit. Te paraqitur në formë përqindjeje kjo i bie që 4 për qind i tërë punonjësve të PK-së ishin nën hetim...
Disa policë të inkriminuar në krim
Deri më tani janë gjetur fajtorë disa policë të njësisë speciale që kanë marrë pjesë në atë që ishte quajtur “Rasti Sekiraqa” ku nga shpërthimi i një eksplozivi kanë humbur jetën dy qytetarë dhe disa të tjerë janë plagosur.
Lidhur me shpërthimin në fjalë, Besnik Hasani, pjesëtar i Njësisë Speciale të Kosovës dhe Shpend Qerimi, pjesëtar i Njësisë Antidrogë, janë shpallur fajtorë dhe janë dënuar me nga 25 vjet burgim për vepra penale, vrasje e rëndë, lëndim i rëndë trupor dhe shkaktim i rrezikut të përgjithshëm.
Eksplozivi kishte shpërthyer më 27 shtator 2007 në lokalin “Sekiraqa”, që ndodhet në lagjen “Dardania” në Prishtinë, nga i cili ishin plagosur edhe njëmbëdhjetë vetë, si Xhelal Sinani, Vigan Zeneli, Liridon Nishevci, Gëzim Syla, Esat Nishevci, Naim Hyseni, Fadil Berisha, Luan Kadriu, Shkëlqim Syla, Milot Kadriu dhe Teuta Kadriu.
Rasti ishte konsideruar si hakmarrje e zyrtarëve policorë për kolegun e tyre, Triumf Riza, që besohet që është vrarë nga njerëz të Enver Sekiraqës.
Mirëpo, gjashtë vjet pas shpërthimit të eksplozivit, Prokuroria Speciale e Kosovës ka deponuar aktakuzën e dytë që i akuzon tetë veta për vrasjen e dy personave dhe plagosjen e njëmbëdhjetë të tjerëve.
Dyshimet për kryerjen e veprave të njëjta penale rëndojnë edhe mbi policët Bejtullah Mehmeti (1979), Luan Qerkini (1977), Bekim Suma (1970), Fadil Sadiku (1979), ish policët Arbresh Dalipi (1981) e Mehmet Mehmeti (1975). Të gjithë këta pjesëtarë të ish njësive speciale.
Shtetasit amerikanë, Jonay dhe Olga Jonay kanë menduar se kanë rënë pre e dy kriminelëve të armatosur.
Por, njerëzit që po u drejtonin armët ishin pjesëtarë të njësisë së mbrojtjes së afërt, të Policisë së Kosovës.
Ramadan Krasniqi dhe Bajram Gashi aso kohe kishin nën mbrojtje kryetarin e Aleancës për Ardhmërinë e Kosovës, Ramush Haradinajn.
Kjo ngjarje që duket si në filma aksion është e incizuar me celular. Ka ndodhur një vit e gjysmë më parë në hyrje të Fushë-Kosovës. Shkas ishte bërë drejtimi i revoles nga polici, Bajram Gashi, veturës civile në të cilën ndodheshin pos amerikanëve, edhe Blerim Ramosaj dhe Besnik Tahirukaj.
Insajderi ka një kopje të incizimit.
Në hyrje të autostradës në Gjurgjicë, civilët po udhëtonin në shiritin e shpejtë. Prapa tyre vjen me shpejtësi të madhe vetura civile Toyota. Prej xhamit të saj, polici Bajram Gashi nxjerr revolen dhe ia drejton veturës duke paralajmëruar shoferin që ta lirojë shiritin e shpejtë.
Kur udhëtarët shohin se dikush po u drejton revolen, thërrasin Policinë dhe i vihen pas veturës civile me të cilën udhëtonin dy policët.
Nisin të xhirojnë ngjarjen dhe komunikimin me stacionin policor në Fushë-Kosovë.
Mirëpo, në hyrje të Fushë-Kosovës në kryqëzimin e autostradës që çon për në Shkup, policët u bllokojnë rrugën udhëtarëve. Të dy të veshur me rroba civile, nxjerrin armët duke kërkuar nga ta të dalin nga vetura.
Hasin në rezistencë. Atyre nuk u hapet dera e as dritarja derisa të vije patrulla e uniformuar policore nga Stacioni policor i Fushë-Kosovës.
Katër udhëtarët përfshirë shtetasit amerikanë shoqërohen në Stacionin policor në Qendër si të dyshuar. Prokurori kujdestar i Prokurorisë Themelore të Prishtinës, Basri Morina kishte dashur që t’u caktonte ndalim policor prej 48 orësh.
Pasi ishte njoftuar Ambasada Amerikane për incidentin, në stacion të Policisë kishte shkuar kryeprokurori, Imer Beka.
“Lirojini njerëzit se nuk ka vepër penale këtu”, kishte thënë ai pasi kishte shqyrtuar rastin.
Në rast ishte implikuar Inspektorati Policor i Kosovës për të kryer hetime penale kundër policëve. IPK kishte mbyllur rastin “në mungesë të veprës penale nga ana e policëve”.
Pasi ishte vendosur që të “dyshuarit të liroheshin”, Policia kishte kërkuar të fshihej incizimi. Ishte bërë presion mbi ta për ta fshirë atë. Personi që kishte incizuar kishte gënjyer se e ka fshirë incizimin. Pas kësaj ishin lënë të lirë.
Në Inspektoratin Policor kanë thënë se hetime nuk janë kryer për shkak se nuk ka pasur elemente të veprës penale. Kanë thënë se me këtë çështje është marrë Standardet Profesionale në Polici.
Por, Policia për më shumë se një javë nuk ka kthyer përgjigje nëse ka kryer hetime disiplinore apo jo ndaj policëve.
Për këtë incident nuk është përgjigjur as Ambasada Amerikane në Kosovë.
https://www.youtube.com/watch?v=wdoX8WEE-oY

Këngë për Nermin Vlora Falaschin, humanisten dritërore, shkrimtaren fisnike (18. 04. 1921 -28. 11. 2004), emrin e së cilës mban Biblioteka Qendrore e Universitetit “Ismail Qemali”, Vlorë

I BUKUR SI SY NERMINI

Nga ALBERT HABAZAJ


Sonte do të flas me hënën,
Të kujtoj babën e nënën.

Këtu në Vlorën e këngës,
Këtu në ëndrrën e zëmrës…

Mbushur perla Labërie,
Ngrohur me zjarr Shqipërie,

Ku për paqe lind ulliri,
I bukur si sy Nermini.

Nermin Vlora në Kaninë -
Sorkadhe mbi trëndelinë...

Mëngjesbukurin mban vesa,
Kujtimin fisnik në shpresa...

Mbushur aromë Shqipërie,
Nermin Vlora drit’ lirie!

14. 04. 2017

THANI NAQO : TË SHPËRFYTYRUARIT

U darkuan me peshk, sallatë e djathë kaçkavall. Me shpresë se alkoli do përndizte kujtimet rinore, Gjergj Kodra piu nxitimthi një dopio raki, po aq dhe Eliza. Ndërsa tymosnin cigare, heshtja e psherëtimat lanë përshtypjen se nata e parë do ish përshpirtje për të vdekurit e jo shmallje me dashurinë. Mirëpo, Eliza, sa piu gotën e dytë me raki, u dha befas flokëve mbrapa, me të dyja pëllëmbët, sikur donte të shkundëte dëborën e njëzet e pesë dimrave. Gjergj Kodra u hutua kur ajo përveshi fustanin dhe iu shalua mbi gjunjë. Ajo ia mbërrtheu kokën me të dyja pëllëmbët dhe i ngjiti aq rrëmbimthi buzët e saj me të tijat, sa atij i lëvizën protezat dhe iu lënduan mishrat e dhëmbëve. Eliza i llokovitet mbi gjunjë syperënduar, Gjergj Kodra u bind se mallimi dhe epshi e mbajnë gjallë dashurinë femërore. Përfytyron Elizën e dikurshme, gjimnazisten, dhe instinktivisht i mbyll sytë që të mos shikojë gryerjet e shpëlarjet që shkakton koha e largësia. Përhumbi në retrospektivën e largët, çerek shekulli u tret si firomë e kur hapi sytë e u kthye në realitet. Aroma e athët e pudrës, në gropëzën e fishkur e të rrudhur midis gjinjëve, i ndërmendi resat e shelgjeve lotues të Parkut Rinia. Të dyve u pëlqente të thurrnin kurora me resat dhe t’ia varnin njëri-tjetrit në qafë.
Ledhaton me dhimbje e mall kofshët e pulpat e Elizës; mollëzat e gishtave iu shpuan nga majat e qimeve të rrojtura një a dy ditë më parë e atëherë Gjergj Kodra u kujtua se atij nuk i vinte mirë që moshatarët e fusnin Elizën në listën e gjimnazisteve leshatore. Porse, edhe në vitet e liberalizmit 1) vajzat nuk e bënë modë të shkulnin e rruanin qimet e këmbëve e as të pastronin pushin e fytyrës që mbinte kur ftohej moti; pushi dilte zakonisht pas brymës së parë.
Eliza vazhdon llokovitjen, ende symbyllur. Buzët e saj të holla e me cipëza nga plasaritjet, që pak më parë ishin të thata e të vyshkura, si oshafe kumbulle gjatore, befas u lëngëzuan. Gjergj Kodrës iu fanit koreania Cheng.
“Buzët, janë si lulet, - thoshte Cheng. - Puthjet i shpëtojnë nga tharja e vyshkja.”
Pas dhjetë viteve ndarje, Chengin e kishte takuar rastësisht në Molin 2) e San Françiskos, ku ai kishte shkur të blinte dhurata për Elizën dhe rroba për vete.
“Kjo është Çhengi,” - kishte thënë me vete e ishte tronditur kur e njohu prej së largu nga kurrora e flokëve e stili i shpejtë e hapshkurtër. Shumica e koeraneve ngjisnin si binjake, kishin edhe shije të njëjtë për veshjen; ndryshe nga kinezet, ato pëlqenin fustanet me lule, ose bluza e minifunde me kombinime shumëngjyrëshe. Ai e kishte ndjekur nga pas, i bindur se, silueta që ecte para tij ishte e Chengit, gropëzat e pasme të gjunjëve ishin më magjiket në kurmin e saj.
“Ti e unë jemi dy plagë që mëkojnë njëra-tjetrën.”
Këtë shprehje ajo ia rikujtoi edhe ditën kur ai prenotoi biletën ajrore Çikago-Frankfurt-Tiranë. Pas çerek shekull heshtje, përhumbje, e dyzimi, kishte telefonuar dhe centralistja shqiptare e qytetit të tij të lindjes, tha:
“Elizën e njoh. Do t’i jap lajmin se Gjergj Kodra është gjallë.”
Pas dy orësh ai kishte telefonuar sërish e ajo ish përgjigjur me zë tej ngazëllyes e të kthjellët:
“Eliza qau nga gëzimi, hoqi fustanin e zi dhe veshi një me lule."
Paralelizmi i dashurive të braktisura Gjergj Kodrën e kishte terrorizuar tërë jetën në mërgim e qe ndjerë vërtet fajtor kur Chengi e ftoi të bashkëjetonte sërish me të.
“Që kur ti u arratise prej meje, - i tha Chengi, - nuk jam përlyer me mashkull tjetër,” - por ai besoi edhe Elizën kur ajo pohoi të njëjtën shprehje, sa u takuan në aeroportin e Tiranës.
Kujton këto dhe i vjen t’ia shkrepë të qarit, por s’ka se si; Eliza ndërpreu llokovitjen mbi gjunjët e tij, i hapi sytë, ia mbërrtheu tavanit e pëshpëriti sikur qe kthyer nga një udhëtim i largët, mistik:
-Më duket sikur jam në ëndërr, Gjergj.
“Më duket sikur jam në ëndërr, Xhorxh,” - kishte thënë edhe koreania Cheng pas dhjetë viteve.
-Ikja, përmes plumbave, është herroizëm, - tha Eliza dhe e pa drejt në sy.
“Arratisja është heroizëm,- kishte thënë edhe Çheng për veten e saj.
-Ti erdhe në një kohë që lufta civile mund të fillojë nga çasti në çast, - tha Eliza.
“Lajmet thonë se në vendin tënd do shpërrthejë lufta civile, - i kishte thënë Cheng. - Po qe se ti do mungosh për së dyti, unë do bëj harikiri.”
-Jam nga ata që nuk më ze plumbi, - u përgjigj Gjergj Kodra dhe Eliza qeshi.
E qeshura ia tezari asaj lëkurën e fytyrës dhe rrudhat përqark syve iu zhdukën.
Të njëjtën përgjigje i kishte dhënë një javë më parë edhe koreanes Cheng, por Chengu, ndryshe nga Eliza, nuk qeshi. Pasi kishin bërë seks, ai kishte këqyrur me mall fytyrën simpatike, pa rrudha. Ndërkohë që pati menduar se koreanet dhe tailandezet janë nga soji i atyre që nuk plaken, Chengu befas ishte kthyer përmbys në shtrat dhe u ngashërye duke rënkuar sikur po jepte shpirt.
Atij i qe dashur ta ngushëllonte se edhe ai, njëlloj si ajo, ishte viktimë e egoizmit rinor, egoizëm që në diktaturat komuniste shkakton viktima në të afërmit. Pastaj, për ta qetuar, e sqaroi Chengun se ai do shkonte përkohësisht në atdheun e tij për t’u ndezur nga një qiri prindërve e motrës, por nuk i tregoi për kompesimet financiare të internimit të tyre e as se do shiste shtëpinë e disa prona.
“Do kthehem shpejt, - i tha Chengut. - Vitet që na kanë mbetur, - i premtoi ai, - do t’i kalojmë së bashku.”
Mirëpo, përveshja e buzëve, kur Eliza qeshi, ia zbuloi krejt sistemin dhëmbor dhe atëherë Gjergj Kodra dalloi se goja e saj ishte më e madhe se e Chengut, por që të dyjave, në anën e djathtë, u mungonin dy dhëmballa.
-Jam i lodhur nga rruga e më vjen për gjumë, - tha ai dhe bëri përpjetë shkallëve duke mbajtur ekuilibrin pas parmakëve. Njëherë ktheu kokën e pa Elizën që shtrinte fustanin, me të dyja pëllëmbët, për të mbuluar vithet e kofshët. U ndje sërish fajtor për fatin e saj të zi, por ndjeu keqardhje edhe për trupin e saj të shpërfytyruar nga punët e rënda në kampin e internimit. I buzëqeshi e dëshiroi t’i thoshte me humor se bryma e njëzet e pesë vjeshtave në mërgim, e kishte përzhitur edhe atë. Zverku i kishte marë formën e kanistrës dhe këmbët e krahët i qenë holluar, si të rakitikëve, por edhe këtë nuk pati guxim t’ia thoshte.
“Akulli i dashurisë më mirë të shkrijë pak e nga pak, se sa që natën e parë,” - i kishte thënë koreanes Cheng.
Këtë shprehje dëshiroi t’ia thoshte edhe Elizës, porse nuk guxoi; e dinte se Eliza, ndryshe nga Chengu, ishte e ashpër e tejshpotitëse, njëlloj si i ati. Edhe pas njëzet e pesë viteve, ajo me siguri do përgjigjej:
“Je i turpshëm e qullash.”
Edhe se kishte ende në mendje Chengun, përgjoi lëvizjet e Elizës, por edhe zhurmat e zërat e pasmesnatës që vinin nga sheshi i qytetit. Përfytyroi Elizën duke mbledhur pjatat e gotat, edhe kur hyri në banjë e pastaj, trokitjen e sapllakes që u përplas pas kovës prej llamarine, ku mbahej uji rezervë. E përfytyroi Elizën duke larë pubisin, fytyrën e llërët. Dëgjoi kërcitjen e shulit të derës së tremës dhe numëroi dymbëdhjetë hapa; aq ishin shkallinat që të çonin në katin sipër.
Buzëqeshja e pafajme e Elizës iu fiksua në çastin kur ajo fiku llambën e dhomës, mirëpo, drita e kaltëryer e neonit të shtyllës së rrugës thërmohej në rrjetat e kortinave dhe larushiti siluetën e saj. Penisi iu gjallërua kur Eliza hoqi nxitimthi fustanin, sytjenat e mbathjet. Në çast u pendua që nuk bleu viagra, edhe se e dinte që epshi i tij natyral nuk mbante më shumë se dhjetë minuta. Edhe ai nxitoi të hiqte mbathjet, mirëpo, kur llastika i preku gjunjët, befas, penisi iu tkurr; i qe fanitur e motra, kthyer përmbys, e mavijosur dhe e buhavitur, duke pluskuar në ujin e turbullt të një kanali.
-Të lutem, jo sonte, - tha ai me zë të tjetërsuar.
-E mjera unë, - ofshau Eliza.
E pa kur ajo u përkul e mblodhi shuk fustanin, mbathjet e sytjenat. I ngjeshi nën sqetull dhe, ashtu, lakuriq, ende e pikëluar nga mijëra dritëza të kaltëryera, doli nga dhoma e gjumit duke përplasur derën fort.
-Ti e unë jemi të vdekur të pa mbuluar, - gjëmoi klithma e saj egërshane.
Ajo klithmë u pasua nga kërcitjet e shkallinave të drunjta e me të shkrehurat e largëta të armëve.

Prill, 2017

Një mjek që "shëron" dhe me penë

Libri me tregime"Të vërtetat e ëndrrës" të MYZAFER BERBERIT

(ese)

Nga Përparim Hysi

Nuk është herë e parë që shkruaj për Myzafer Berberin. Dhe, nëse përsëri qëndroj tek shkrimet e tij (këtë radhë për librin me tregime), kjo ndodh se autori flet për ca"ëndrra" që janë zhgjëndrra dhe, tek i sjell para lexuesit, i jep lexuessit jo vetëm kënaqësi, por dhe, veç kënaqësisë, edhe formim. Formim intelektual dhe moral. Mjafton ta lexosh dhe tregim pas tregimi, zë e relaksohesh dhe të vjen mirë që has në personazhe që ti gati i ke njohur apo i ke patur karshi dhe nuk i paske parë se si janë në të vërtetë.
Myzafer Berberi,me profesion është mjek radiollog,dhe jo vetëm kaq: por me gradë shkencore në fushën e radiomikrobiologjisë,por as që bie në sy; as kapërdiset, por frymon aty me ty si një i barabartë midis të barabartëve dhe kurrë nuk të imponohet me dijet e tij. Është i ditur në shumë se sa duhet dhe, kur e fton për ndonjë takim (si jashtëradhe), ta vë kufirin tek thana:- Jam i zënë me punë! Dhe, "kjo zënie me punë e tij",nuk është aspak punë shtetërore apo private, por mbyllet si ai Demosteni në " vozën mitike" dhe zhytet në studime. Është Frojdist i thekur dhe të skuq kur u futet diksutimeve në këtë fushë. Mua më "hanë brirët për luftë" dhe, për t'i thënë se ,gjasme,edhe unë e njoh atë"babanë e analizës" ku merr ai "avdes", i them:- Por mjaft, or mik, se dhe ai "mitiku"yt (e kam fjalën për SIGMUND FREUD), ka dalë me "ftomë" në biografi.
-Po ç'ne?- gati të më hidhet në kokë.
-Ore,- i them më gjen të vogël mua dhe po më"kërcënon". Nuk kam faj unë, por e kanë ato fletoret e regjistrimit në një hotel të Zvicrrës, ku ai"babloku"yt ka fjetur me motrën e gruas!!!
Shpotitës siç është nga natyra, ma pret:- Ama për këtë më hap luftë! Do kohë që të shpalos,qoftë dhe përciptas,se ku fillon dhe ku mbaron "mëkati" dhe, kur është ai i falshëm.
Natyrisht, në këtë "betejë kaq miqësore", ne nuk e prishim dasmën për një qepë, por , në e solla këtë pasazh nga një mori bisedash tona, dua që t' i them lexuesit,se MYZAFER BERBERI është nga ata lloj shkrimtarësh që matet shtatë herë dhe pret njëherë. Pse është i një "mizure" të tillë, ndaj kam thënë: që "shëron" dhe me penë. Pra, nuk është një. penë që shkruan revan.
* * *
Sa për të patur një ide për autorin si shkrimtar, po "vjedh" një informacion që ka dhënë shkrimtarja dhe përkthyesja,MERI LALAJ,për të: 4 romane; dy vëllime me tregime; rreth njëzet studime monografike; mbi tetëdhjetë artikuj kritikë për artin e kulturën; mbi njëqind e tridhjetë tregime e novela që janë botuar në organe të ndryshme të shtypit shqiptar. Dhe me të drejtë, MERI LALAJ, vë në dukje një fakt shumë domethënës:" Dijet e Dr,MYZAFER BERBERIT janë aq skrupuloze, sa ai njeh mirë kulturën e përbotshme dhe, kjo njohje, vjen e bëhet aq e prekshme në krijimtarin e tij, sa lexuesi befasohet". Demisionet e kësaj njohjeje janë të një shkalle të epërme që nuk e gjen tek asnjë autor tjeter: personazhe në tregimet e tij,"lëvizin"nga Evropa, në Azi,Amerikë, Kanada dhe deri në Afrikë. Dhe, tek i lexon tregimet e tij, të duket se është gjallur"Felias Fogu" i Zhyl Vernit që po i bie përqark botës për 80-ditë! Autori, sado që nuk ka shkelur aty ku zhvillohen ngjarjet (pra "ëndrrat" të kthyer në zgjëndërra), prapë se prapë, bëhet i besueshëm. Se, mirëfilli, ai është i ndërgjegjshëm se letërsia, në fund të fundit, është një trillim apo sajim në kokën e autorit.
Dostojevski e ka përcaktuar edhe më mirë rolin e letërsisë, kur thotë:" Letërsia është një gënjeshtër që flet të vërtetën, më shumë se e vërteta".
Për të qenë edhe më i përafërt, tek flas për tregimet që janë përfshirë tek vëllimi" Të vërtetat e ëndrrës", nuk kam se si mos i referohem një MENDJEJE nga më të Ndriturat të ditëve tona, të Madhit, MOIKOM ZEQO, që thotë: "Krijimi është një sinergji apo veprimtari mendore që nuk ndodhet në natyrë, por në mendjen e krijuesit."
Dhe po nga MOIKOM ZEQO po sjell dhe një thënie që ia vlen: " Shkrimtari që nuk njeh pikturën, muzikën dhe filozofinë, është i mangët".
Duke i marrë, en bloc, këto thënie të të mënçmit,MOIKOM ZEQO, them sikur i ka thënë dhe për MYZAFERIN. Ndaj,- them unë,- miku im m'i është përveshur foilozofisë dhe është në gjendje të të mbajë me orë të tëra leksione.Veç janë leksione me bukë.

* * *
Në tregimet e Myzafer Berberit gjen aktualitetin e ditëve tona; gjen edhe pasazhe nga e kaluara në regjimin që u përmbys; gjen pasazhe të një altruizmi të vërtetë; gjen edhe intringën apo zili ndaj kolegut; gjen përversitete dhe"proçka" të njerëzve të sigurimit; gjen... jetën tonë,ashtu lara-lara, me zigazket e saj dhe autori nuk bën asgjë tjetër, por herë e "zhvesh vesin lakuriq"; herë shpotit deri në apogje tentativat për të gjetur"armiq"; gjen naracione alla-Dekameron dhe, pa tjetër, edhe tregime me karakter filozofik apo psikologjik. Sonda e tij vëzhguese, sikur futet në lëkurën e personazheve dhe ai, autori, nuk vëzhgon vetëm, por na sjell modele të tillë personazhesh që duhen "klonuar". Në vizionin tim, për t'u "klonuar" dhe për t'u propanganduar nga kritika jonë , sado e vdekur, është tregimi"Eilethia". Ky tregim që flet për një mjeke altruiste, është leksioni që duhet mbajtur para studentëve të mjekësisë dhe, sa për mua, është më antologjiku!
Tek tregimet "Grumka"," Gomari i Pilos","Shenja" vihen në lojë njerëzit e sigurimit që shpiknin lloj-lloj proçkash se, gjasme, rrezikoheshim nga armiq hipotetikë/.
Tek tregimi "Të vërtetat e ëndrrës" ( autori e quan më përfaqësuesin, duke e përdorur dhe si titull të ilbrit), ka tri personazhe të moshës së tretë që, tek ligërojnë në intimitete të tyre, futen në një "zonë paksa delikate", sipas meje, natyrisht, dhe, siç ndodh me"Dekameronin" e Bokaçios, zënë e tregojnë "intimitete" dhe, veç tyre, zënë e filozofojnë për gratë apo për"mëkate". Këtu dora e autorit është pak dominuese: tek e ndjek në rrëfimin e tij, ai mezi ka pritur të logorisë për dijet e tij. E fillon nga lashtësia duke cituar autorë,aktorë, mëkatarë e puritanë dhe, siç vë re (unë them që kam të drejtë), ai mend i "vret" personazhet e tij. Mundohet që t'u injektojë dijet e tij. Për mendimi tim, kështu personazhet (sidomos këta "veqot" e moshës sime), humbasin në sytë e lexuesit dhe bëhen të pakapshëm. I "vret" ai me dorën e tij.
Meqë jemi në tregimet made in Dekameron, të tillë do quaja dhe tregimin "Gjaku". Është sinjifikativ dhe ka një naracion që të kënaqë. Një temë pak"delikate", por ky njohës i geneve njerëzore, nuk mund të rrijë pa ekspozuar pak si me të qeshur e me të ngjeshur se ç'është trashgimia e gjakut. Ata "borokoçët bythëzinj",sado që ta çojnë buzën vesh më vesh, flasin për një adutler apo "mëkat". Tek e lexon, përfton atë ndjesinë e një "mëkati" të bukur që kaloka si një"stafetë" nga njëri brez tek tjetri.
Shpotitës dhe pak hiporbilizues është tregimi "Femrat e arkës xy". Tek ky tregim, autori sikur ka gjetur atë fushën e tij: ka rënë në"kthetrat e NIÇES, mikut të "nunit" të autorit,Frojdit dhe "harron" apo bën sikur "harron" realitetin. Atij sikur i ka ardhur" gjahu" tek dera dhe, në vend që ta vras, zë e noton në"detin e tij të dijeve". Mjafton të ndalesh në sentencën e Niçes " E vërteta është një antetat që bëhet kundër turpit të grave" dhe poshtëshënimin që vë autori për"Sadomasochizëm", kupton se kemi të bëjmë me një"diadok"(pasues) të këtyre filozofëve.
Edhe "DANAIDA", për mua, është sinjifikativ. Në dinamikën e saj, pak nga pak, sa zë e rritet si personazh,aq dhe humbet. Autori i jep Danaidës ca tipare që zor t'i arrijë. Natyrisht, qejfet dhe ndërrimi i partnerëve, janë brenda caqeve, por deri në vrasje të qëllimshme, janë pak si shumë për një personazh që vjen nga hiçi. Kur pyes veten si lexues, pse ka ndodhur kështu me Danaidën, vihen pak në vështirësi dhe, tak tek lexoj atë shënimin nga ky autor erudit, bindem se autori ka arritur atje ku do ai. Danaida e sotme është vazhduesja hipotetike e atyre të lashtësisë greke: 50-vajzat e mbretit Danailis i vranë burrat e tyre, më përjashtim të njërës.
* * *
Por, në fund të fundit, kur flas për këtë vëllim me tregime të MYZAFER BERBERIT, më kujtohet një thënie e të Madhit JOHANN WOLFNGANG GOETHE që thotë:" Karakter, në gjëra të mëdha apo të vogla, do të thotë ato gjëra që ndjehesh i Zoti që t'i bësh". Dhe MYZAFER BEBERI ia ka dalë që t'i bëjë. Ndaj kam thënë që të"shëron" dhe me penë se si mjek as që diskutohet.

Tiranë, 18 prill 2017

AUTOPSIA E ENVERIT NGA “DOKTOR” DERRI I KOLKOZEVE

Nga Fritz RADOVANI: Pjesa e XIII.

JA SI PUTHEN “BURRAT” E SHTETIT

10 MAJI 1959: ORA 5.00 PUSHKATOHET BRIJ LIQENIT DON DEDË MALAJ

Shqipnia pergatitet me pritë në Tiranë Nikita S. Hrushovin. Të gjitha parashikimet e Don Dedë MALAJ në gjyqin e zhvilluem në kinema “Republika” dolën të sakta.

25 MAJI 1959: UDHËHEQËSI I BASHKIMIT SOVJETIK ARRIJTI NË TIRANË

■Porsa vuni kamben në Aeroportin e Rinasit tha: “Nuk po e hjeku kapelen, se ju jeni një popull musliman dhe mund të flas me kapelë në kokë..!” Plasi e qeshuna...

Në një darkë në Kremlin, kur po kërcenin shumë vite perpara Stalini i tha Hrushovit: “Heee, a po kërcen edhe ti ‘derri i kolkozeve t’Ukrahinës?!” Edhe atje plasi e qeshuna...

Hrushovi vizitoi shumë qytete e zona të Shqipnisë tue fillue nga Tirana, Shkodra e deri poshtë në Butrintin e bukur, e edhe atje kur foli per grekët... Edhe atje plasi e qeshuna.

■Kur ishte në Shkoder, Enveri e pyeti per portretin e tij të vendosun perballë tribunës ku po zhvillohej mitingu i madh, dhe ai u pergjegjë: “Nuk më kishte shkue kurrë mendja se do ta shoh veten të varun në një minare xhamije!..” Edhe aty plasi e qeshuna...

1961: U zhvillue në Moskë mbledhja e 81 Partive Komuniste e Puntore të Botës, ku foli edhe Enver Hoxha. Ishte mbledhja e shkunorzimit me sovjetikët. Asnjëherë nuk kemi pasë rasen me e lexue të saktë dhe të plotë atë fjalim, as në vepren e tij të 19, dhe as nga shkrimtarët që e kanë botue me lejen e tij. Dihet i saktë vetem komenti i bamë aty nga tribuna e asaj konference nga Dolores Ibaruri: “Si asht e mundun? Diskutimi i Hoxhës, ngjanë me qenin, të cilit i japin bukë, kurse ai kafshon doren e atij që e ushqen!..”

Ata që ishin aty kanë tregue se: Edhe aty plasi e qeshuna...

■Kujtimet e Nikita S. Hrushovit në Shqipni kanë ardhë vonë ashtusi të gjitha tjerat...

Aty flet per Titon, Enverin dhe vazhdon me shpjegimet e ngjarjeve të kohës, ku shpjegon me detaje qellimet e tyne në lidhje me idenë e Stalinit per Federaten Ballkanike, dhe se “tek ajo Federatë, ku Shqipëria perfshihej nga përberja e Jugosllavisë, nuk binte në kundershtim me idenë e Stalinit... Kur u prishën mardhenjet idea u varros. Enver Hoxha nevrikosej... kur flet per gjera që s’i pelqejnë i lëvizë terë fëtyra dhe i kercasin dhëmbët... ■Tito më ka thenë se në Jugosllavi ka Shqiptarë më shumë se në vetë Shqipërinë. Ishte formuar NATO, kurse Shqipëria kishte një pozitë të mirë strategjike në Detin Mesdhe dhe ne e shikonim si bazë të vendeve socialiste në atë detë. Ne derguam tanke, artileri e armë të tjera moderne. Nuk flas per ushqime e veshmbathje. Derguam 12 nendetëse.

Unë vizitova Shqipërinë. Gjatë vizitës nuk u atakua Jugosllavia. Ne nuk kishim ndonjë pretendim konkret. Shqipëria ishte shumë e varfër dhe s’ kishte asgjë që mund të na interesonte si resurs. Mardhenjet ekonomike ishin ndertuar në interesin e Shqipërisë.

■I dhame traktorë. Donim të ngrinim ekonominë shqiptare në nivelet bashkëkohore, t’a benim Shqipërinë një perlë, e cila do të terhiqte drejtë komunizmit vendet muslimane, sidomos ato të Lindjes së Afert e të Afrikës, këto ishin synimet tona politike...

Shqipëria është një vend i vogel, por populli jeton në një pozitë të tillë gjeografike ku nderthuren kundershtitë e Europës dhe armiqtë i ka të shumtë. Kufiri nuk ishte ai që donin. Shumë, shumë të varfer dukeshin fshatarët. Varfëria e primitivizmi mbretronin atje kudo. Enver Hoxha, Mehmet Shehu, Beqir Balluku e quanin veten me një autoritet të palëkundur. Unë them se janë njerëz jo largpamës e të kufizuar. Ngatrruan politiken me aritmetiken. Ata menduan se Kina është qender e Botës. Në Kongresin e XX të PK të BRSS, aty ata e kuptuan se çdo të thonte gjykim i kultit të individit, gjykim i pushtetit personal, gjykim i normave antidemokratike të jetës së partisë dhe të popullit.

Kjo i kishte friksuar lidert shqiptarë sëpse binte në kundershtim me aktivitetin praktik të tyre. Thonë që Shehu ka vrarë Koçi Xoxen. Kjo ngjante me sistemin që përdorte Stalini. Kështu vepronte me anën e Berias e të tjerëve. Enver Hoxha shau më shumë se kinezët.

■Lidert shqiptarë me metodat e tyre të vrasjeve të fshehta e të hapura formuan një parti e cila mbahet grusht rreth tyre vetëm nga frika. Populli është i detyruar t’i durojë.

■S’ ke ç’ bënë, pikërisht kështu ka qenë tek ne në kohën e Stalinit. Ai zhdukte të gjithë kuadrot e hershme e populli thërriste: “Rroftë Stalini, Stalini është miku dhe babai i Popullit..!!” Lidert e këtyre vendeve nisën nga idea se Populli është turmë...

Ai duhet mbajtë në frikë, duke e nënshtruar me kercënime...

■Kështu vepron edhe Mao Ce Duni...”

***

Dhe, me të vertetë një grup terroristësh që nuk lëshojnë kolltukët i gjetne në Pekin...

■E vagabondët vrapuen tek Kina tek Mao Ce Duni e Lin Biao... kur po laheshin në lum!

Tibeti e Mongolia ishin mbasderet. Modelet e kthimit qyteteve në fshatra ishin kudo! Kishte nga ata koka që Himalaja i dukej si Dajti... Enver Hoxha kur fliste per Murin e Kinës shpesh ngatrrohej me Murin e Berlinit... “Mur hesapi”... thonte me humor!! Por, në fakt as nuk e dinte ku bjen njeni as tjetri, veç bante me dorë nga Hotel Dajti...

Jo, të nderuem lexues, “këtu nuk plasi e qeshuna!..”

■Këtu, asht pikrisht vendi ku duhet të plasin vaji.., ishim mbushë me hetuesi, tortura, burgje, kampe shfarosje, gropa sekrete ekzekutimesh e Kisha të rrenueme...

Frika, mashtrimi dhe “Rilindja”, vazhdojnë edhe sot me idenë se “Populli asht turmë”!..

Po, deri kur kështu, vrapo në Turqi, në Jugosllavi, në Greqi, Itali..?! Per shka?!

■E, tue u puthë e, tue mendue: Si me ia hjekë kaptinen njenitjetrit.., me mbushë xhepat.

As nuk e kanë idenë e Fjalëve: Besë, Atdhe, Flamur dhe Popull i Lirë apo mirqenje!

            Pjesa e XIV.

            Melbourne, Prill 2017...

Sikur serbët dhe Vuk Drashkoviqi të kishin qenë si Tucoviqi dhe Willy Brandt-i!

Barometri diplomatik
Prof.Dr.Mehdi HYSENI


***

Pa dyshim se shqiptarët dhe serbët do të kishin qenë të pajtuar qe më se një shekull (1912-2017); do të kishin qenë miq dhe aleatë të mirë sikurse gjermanët me francezët pas LDB-së (1945-2017), sikur Serbia dhe serbët të kishin ndjekur shembullin pozitiv të Dimitrije Tucoviqit dhe të ish-kancelarit gjerman Willy Brandt.

***

Mirëfilli, Serbia nuk do t’i kishte bërë tri gjenocide kundër Kroacisë, Bosnjës dhe Kosov֝ës (1990-1999).

Metamorfoza politike?

-Vërtet, do t’i kisha besuar metamorfozës politike të pasluftës (1999-2017) së Vuk Drashkoviqit, por, ai, në vend se ta përmendë Dimitrije Tucoviqin dhe Willy Brandt-in gjerman si paradigmë pozitive për t’i pajtuar serbët dhe shqiptarët, ka përmendur kryetradhtarin Esat P. Toptanin, se gjoja vetëm përmes “shembujve të tillë të ndritshëm”, do të mund të arrihej pajtimi mes serbëve dhe shqiptarëve në Ballkan. Përkundrazi, ky nuk është kurrfarë “shembulli i ndritshëm” për shqiptarët, por një tradhti dhe një turp i madh, që ka helmuar marrëdhëniet serbo-shqiptare, jo më pak se një shekull.

Pikërisht, marrja si “yrrnek” e Esat P.Toptanit e demanton simulimin demokratik dhe akrobatik politik të Vuk Drashkoviqit, pavarësisht se, ai, pasluftës është penduar për krimet e gjenocidit, që i ka kryer Serbia e Slobodan Milosheviqit (1990-1999).


Mirëpo, pozitive është që Drashkoviqi ka ndërruar mendjen e dikurshme të politikës së forces së Milosheviqit dhe të Sheshelit, dhe se tani dëshiron, që populli dhe shteti i tij serb t’i pranojnë krimet e tyre, në mënyrë që të arrihet pajtimi me shqiptarët, me kroatët dhe me myslimanët boshnjakë, por, për krijimin e një klime të tillë politike realiste nevojiten forca të reja politike progressive me prirje dhe me orientim evro-perëndimor demorkatik dhe paqësor.

Kjo do të mund të bëhej vetëm nëse do vinin në shprehje njerëzit me kredibilitet dhe të dëshmuar, gjatë 30-vjetshit të kaluar (1990-2017), të cilat e kanë kundërshtuar regjimin represiv fashist dhe gjenocidal të Slobodan Milosheviqit: Natasha Kandiq, Sonja Biserko, Bogdan Bogdanoviq, Dubravka Stojanoviq, Çedomir Jovanoviq, Nenad Çanak dhe shumë bashkëmendimtarë dhe mbështetës të tyre, që ishn kundër opsionit luftarak të Serbisë së regjimit fashist, policor dhe militar të Slobodan Milosheviqit (1989-1999). Vetëm forcat e këtilla demokratike evropiane properëndimore, do të duhej të mbështeteshin me çdo kusht nga BE-ja, në mënyrë që Evropa Perëndimore, të triumfonte mbi hegjemonizmin, nacionalshovinizmin, racizmin dhe kolonializmin serbomadh në Ballkan.

Ndryshe, me forcat retrograde radikale politike të Slobodan Milosheviqit, të Sheshelit, të Tomislav Nikoliqit, të Aleksandar Vuçiqit të Ivica Daçiqit dhe të Vojislav Koshtunicës…etj., pajtimi i popullit serb me popujt e viktimizuar (kroat, mysliman boshnjak dhe shqiptar) nuk ka asnjë gjasë reale, që të arrihet në praktikë, pavarësisht simulimit të tyre politik, gjoja se duan BE-në dhe Amerikën, por nën “umbrellën” e Rusisë së Putinit.


Në këtë kontekst ia vlen ta rikujtojmë BE-në, që të mos investojë kot në forcat radikale politike dhe në pushtetin politik të Serbisë së Aleksandar Vuçiqit, të Ivica Daçiqit, të Tomislav Nikoliqit …etj., sepse, deri më sot, asnjë regjim radikal në Serbi nuk është transfomruar në regjim demokratik dhe paqësor në Ballkan (1878-2017).

Drashkoviqi, të hulumtojë për ndonjë Willy Brandt në Serbi, jo për ndonjë Esat P.Toptan në Shqipëri!

-Sepse me Esat P. Toptanë tradhtarë kuislingë shqipfolës, si dhe me fashistë e racistë si: Slobodan Milosheviqi, Aleksandar Vuçiqi, Tomislav Nikoliqi, Ivica Daçiqi, Vojislav Shesheli dhe Vojislav Koshtunica kurrë nuk do bëhet pajtimi dhe paqja mes serbëve dhe shqiptarëve në Ballkan.

Fundja, këtë e ka vërtetuar edhe vetë Vuk Drashkoviq vitin e kaluar(2016), si dhe në një mori intervistash, komentesh dhe analizash të kohës së pasluftës (1999-2017) përmes një komenti të tij të pubikuar në gazetën “Danas” të Beogradit, se “serbët nuk janë si gjermanët për t’i pranuar krimet e tyre dhe për t’u kërkuar falje viktimave të hollokaustit të Hitlerit”.

Kjo është më se e vërtetë, sepse deri më sot, asnjë qeveri dhe, asnjë kuvend i Serbisë nuk ka pranuar e as nuk ka kërkuar falje për kryerjen e tre gjenocideve të saj kundër Kroacisë, Bosnjës dhe Kosovës( 1990-1999).

Derisa Vuçiq nuk e njeh Republikën e Kosovës, do të thotë se ai është kundër BE-së dhe kundër Amerikës, që e kanë njohur Republikën e Kosovës (17 shkurt 2008)


-Atëherë, shtrohet pyetja, si qenka “demokrat” dhe pacifist “evroperëndimor” Aleksandar Vuçiq (aktualsht president i sapozgjedhur i Serbisë, i kontestuar nga opozita dhe nga protestat studentore dhe popullore), kur ai me dhjetra herë verbalisht dhe me shembuj konkret (siç ishte “treni rus” me ikonografi mitologjike mesjetare, i cili më 14 janar 2017, deshi të hynte në Kosovë) ka deklaruar se Serbia kurrë nuk do ta njohë Republikën e pavarur të Kosovës.

-Vuçiqi mund të jetë edhe “president i përjetshëm” i Serbisë (ashtu sikurse komunisti Tito i Jugoslavisë, të cilën Vuçiqi e ka në zemër, sepse ajo ishte Serbia e Madhe), por demokrat evroperëndimor kurrën e kurrës derisa të mos e njohë Kosovëne pavarur dhe sovrane (17 shkurt 2008), si dhe derisa në emër të shtetit dhe të popullit të Serbisë, të mos u kërkojë falje publike kroatëve, myslimanëve boshnjakë dhe shqiptarëve për tri gjenocidet e kryera të Serbisë (1990-1999).

Presidenti aktual serb Aleksandar Vuçiq, tanimë si “demokrat i dëshmuar”, i cilësuar nga BE-ja, do të mund ta merrte Çmimin Nobel Paqësor, vetëm nëse do ta njihte Republikën e pavarur të Kosovës. Ndryshe, nuk ka asnjë gjasë, që të jetë as “Tito” i Serbisë e as “guardian” i pajtimit dhe i paqes në Ballkan.

Hëpërhë Serbisë i mungon një Willy Brandt!

Ngase serbët nuk janë popull paqedashës ngase krimet e veta ua mveshin viktimave të tyre. Ndërkaq, gjermanët, pas Luftë së Dytë Botërore i denoncuan krimet e hollokaustit të Hitlerit, si dhe u kërkuan falje kolektive (edhe si popull, edhe si shtet) të të gjitha viktimave. Në këtë mënyrë u arrit pajtimi dhe paqja me të gjithë popujt e Evropës (1945-2017).

Me gjithë pendimin evolutiv politik të Vuk Drashkoviqit, pas përfundimit të tragjedisë së popujve të SFRJ-së, për shkak të tri luftërave gjenocidale, se Serbia e Slobodan Milosheviqit ishte përgjegjëse dhe fajtore për krimet e gjenocidit të saj ndaj kroatëve, myslimanëve boshnjakë dhe shqiptarëve (1990-1999), derisa ai të shembllehet me Esat P.Toptanin, mikun dhe besënikun më të madh të Serbisë së ish-kryeministrit Nikola Pashiq, nuk mund të jetë mik i shqiptarëve, pavarësisht se çfarë “bluan”ai në “mullinin politik” të tij, si opozitar partiak në Serbi.

“Lajm taze”, por pa kurrfarë peshe historike dhe politike për interesin nacional shqiptar


-Për “Dojçe Wellen” gjermane në një Intervistë të gjatë me Bahri Canin, të bërë në gjuhën serbe, më 15.11.2014, të cilën lajmpress i Shkupit e ka publikuar në gjuhën shqipe më 15 prill 2017, Vuk Drashkoviqi ka pohuar : “Kurdo që shkoj në varrezat serbe në Paris, unë i marr me vete dy buqeta lulesh: një për ushtarët serbë që kanë rënë atje dhe tjetrën për Esad Pashën, i cili ka vdekur në spitalin ushtarak në Paris dhe me dëshirën e tij është varrosur në mesin e ushtarëve serbë”( http://lajmpress.com/drashkovic-sa-here-udhetoj-ne-paris-vendos-lule-tek-varri-i-esat-pashe-toptanit-2/ )

Derisa Vuk Drashkoviq të konsideroj se “Esat Pashë Toptani “është një shembull i ndritshëm për normalizimin e marrëdhënieve ndërmjte serbëve dhe shqiptarëve”, mbetet për të dyshuar se ai, tanimë, është reformuar si mik i shqiptarëve. -Duke ditur se Esat Pashë Toptani ishte një tradhtar dhe armik i popullit të vet shqiptar, i cili atë e pagoi edhe me kokë, më 13 qershor 1920, kur u ekzekutua nga dora e popullit shqiptar-Avni Rrustemi.

Pse Vuk Drashkoviq asnjëherë nuk vuri kurorë lulesh mbi shtatoren e Dimitrije Tucoviqit para hotelit “Slavija”, që nodhet pothajse në qendër të Beogradit, por, sa herë që po shkuaka në Paris të Francës po e vizituaka dhe nderuaka me buçetë lulesh varrin e kryetradhtarit shqiptar Esat Pashë Toptanit, i cili, sipas amanetit të tij prehet në varrezat e ushtarëve serbë në Paris.


Drashkoviqi, të hedhë tufë lulesh mbi përmendoren e Tucoiviqit në Beograd, jo mbi varrin e Esat P. Toptanit në Paris!


-Sepse pajtimi i serbëve dhe i shqiptarëve në Ballkan nuk bëhet me “shembujt e ndritshëm” të esat pashë toptanëve shqipfolës të Vuk Drashkoviqit, të Vuçiqit, të Nikoliqit dhe të serbomëdhnjve të tjerë, por me shembujt pozitivë ballkanikë dhe evropianë, siç ishin Socialdemokrati serb Dimitrije Tucoviq, cili, qysh para 100 vitesh (1912), ua ka tërhequr vërjtjen serioze serbomëdhenjve dhe qeverisë çetnike radikale të kryeministrit Nikola Pashiq, “se me shqiptarët do të kemi marrëdhënie të mira fqinjësore, vetëm, atëherë, kur serbët ta kuptojnë se ndodhen në truallin e huaj”.


-Ky amanet historik dhe njerëzor i kryeliderit politik të Partisë Socialdemokrate dhe dëshmitar i drejtpërdrejtë i krimeve të gjenocidit të soldateskës së Serbisë pushtuese të Nikola Pashiqit(1912-1914), më solli ndërmend edhe këtë pyetje për “reformistin” e “Srpski Pokret Obnove”, Vuk Drashkoviq, i cili në një takim me shkrimtarët dhe intelektualët akademikë të Kosovës, bërë në “Dom omladine” në Beograd, më 1987, në fjalën e tij të rastit pati deklaruar, se “me shqiptarët e Kosovës, as në varr së bashku”(!)

MIrëpo, tani, pas pavarësimit të Kosovës dhe pas kapitullimit të Serbisë gjenocidale të Slobodan Milosheviqit, kryelideri i SPO-s, Vuka Drashkoviq ka ndryshuar mendimin për shqiptarët dhe për Kosovën në kërkim të arritjes së paqesë me shqiptarët, duke e njohur Republikën e pavarur të Kosovës. Ky diskurs politk i Drashkoviqit është në interesin edhe të Serbisë, edhe të Kosovës, sepse pa e njohur shtetin e ri të pavarur të Kosovës, serbët dhe Serbia nuk do të kenë kurrfarë perspective as në Ballkan e as në Evropë.


Drashkoviqi po lobon për krijimin e një Serbie të re demokratike dhe paqësore, që do ta njihte realitetin e ri të Kosovës!

Nëse Drashkoviq vie në krye të Serbisë, dhe e njeh Kosovën e pavarur, do të ishte lauret i Çmimit Nobel Paqësor. Për më tepër, cilido lider shtetëror serb, që do ta njihte Republikën e Kosovës, do të ishte kandidat për Çmimin Nobel Paqësor, sepse një njohje e tillë, do të kishte rëndësi dhe karakter të gjerë në dimensione të marrëdhënieve politike ndërkombëtare mbase veç arritjes së pajtimit mes Beogradit dhe Prishtinës, hap ky , që do të ishte faktori kryesor i sigurisë dhe i paqes në Ballkan, do të ndikonte pozitivisht dhe në mënyrë thelbësore në pajtimin e Evropës Perëndimore dhe Lindore, përkatësisht në afrimin dhe në avancimin e marrëdhënive të Rusisë dhe të Amerikës.

Një normalizim i tillë politik realist, do të kishte efekt pozitiv në pezullimin e Rezolutës 1244 të Këshillit të Sigurimit të OKB-së, që do t’i hapëte rrugë hartimit të një Rezolute të Re për njohjen e pavarësisë së Republikës së Kosovës (17 shkurt 2008), të cilën deri tani e kanë njohur 114 shtete të bashkësisë ndërkombëtare.

Edhe pse Drashkoviqi e ka të vështirë t’ia arrijë në objektiv të tillë për detyrimin e Serbisë dhe të serbëve, që ta njihnin Republikën e Kosovës (17 shkurt 2008), sepse siç ka konstatuar me të drejtë “serbët nuk janë si gjermanët” e ish-kancelairt Willi Brandt(1969-1974), cili ia arriti ta pajtonte Evropën Lindore dhe atë Perëndimore, duke denoncuar hollokaustin nazifashist të Hitlerit, me ç’rast, kështu pajtoi popullin gjerman me popujt e tjerë të Evropës. Për këtë kontribut të vlefshëm dhe meritë të madhe, Brandt u shpërblye me Çmimin Nobel të Paqes në vitin 1971.

Pikërisht, këtë rrugë të ndritshme dhe politikë të paqes së ish-kancelarit socialdemokrat gjerman, Willy Brandt, duhet ta ndjekin me fanatizëm dhe me kombëngulësi, edhe kryelideri i SPO-së, Vuk Drashkoviq së bashku me forcat e tjera reformiste politike serbe, që duan dhe çmojnë vlerat dhe të arrirat civilizuese të Evropës demokratike, integruese dhe paqësore perëdimore. Kjo rrugë raacionale evroperëndimore, Drashkoviqit dhe bashkëmendimtarëve dhe bashkëveprusve të tij serbë, do t’u ndihmone gjetjen e një Willy Brandty serb, që të krijojnë një faqe të re të historisë së Serbisë së re, tërësisht demokratike dhe paqësore, ashtu sikurse Gjermania e sotme e Konrad Adenauerit, e Willy Brandit, e Helmut Kohlit dhe e Angela Merkelit.

-Një reformim i tillë politik i Serbisë dhe i serbëve, do të ishte garancia racionale e vetme për arritjen e pajtimit dhe të normalizimit të marrëdhënieve të brishta historiko-politike të shqiptarëve dhe të serbëve në Ballkan.

Mirëpo, kësaj ideje për arritjen e pajtimit dhe të paqes së Serbisë me fqinjtë e saj, Vuk Drashkoviqi i penduar, me të drejtë i është përgjigjur në një shkrim autorial të tij, të pubikuar në gazetën “Danas” të Beogradit (2016): “Srbi nisu Nijemci, pa da se stide zla počinjenog i drugima i sebi” (Serbët nuk janë gjermanë, që të turpëroheshin për krimet e bëra ndaj të tjerëve dhe ndaj vetëvetes).

Pavarësisht nga konstatimi i Drashkoviqit se “serbët nuk janë si gjermanë…”, me gjithë atë forcat progresive politike në Serbi, duhet të gjejnë, që të krijojnë një “Serbi të Re” si Gjermaninë e Willy Brandit.

Ndryshe, jo me këtë “Srbi të vjetër” të presidentit Aleksandar Vuçiq (që po shtiret si “mike” e Edi Ramës, e BE-së dhe e Amerikës, me qëllim që Serbia të mos e njohë Kosovën e pavarur (17 shurt 2008), që në kohë të ndryshme historike ka shpërnguluar dhe vrarë me miliona shqiptarë në saje të terrorit dhe të gjenocideve, me qëllim të grabitjes së territoreve të tyre indigjene për të krijuar dhe zgjeruar Serbinë e Madhe (1844-2017).

-Drashkoviqi, duhet të shkëputet nga ideologjia famëkeqe fashiste retrograde e Drazha Mihailoviqit!

Ndryshe, as shqiptarët, as kroatët, as myslimanët boshnjakë, as Ballkani, as Evropa Perëndimore e as Amerika, nuk do t’i besojnë “metamorfozës” së tij reformiste politike.

Pra, Drashkoviqi, të zotohet dhe të veprojë për një “Serbi të Re”, të gatshme për të braktisur politikën e saj të deritashme të kolonialzimit ekspansionist ndaj territoreve të vendeve fqinje, në veçnati ndaj Kosovës, Preshevës, Bujanocit dhe Medvegjës të Shqipërisë Etnike(1878-2017).S’ka dyshim se, me një “Serbi të Re” tucoviqiane me vlera demokratike everopiane perëndimore, do të mund të “ndizte’, që shqiptarët dhe fqinjtë e tjerë, t’ia shtrinin dorën e pajtimit Serbisë, pas kryerjes së tri (3) gjenocideve në Ballkan (1990-1999).

Pra, nëse Drashkoviqi do seriozisht, që serbët të pajtohen me shqiptarët, duhet të përqafojë jo vetëm idenë e kahmotshme 100-vjeçare të Dimitrije Tucoviqit, por, patjetër, duhet të ndjekë edhe shmebullin e ish-kacelarit Villy Brandt (1969-1974), cili me politikën e tij të sinqertë paqësore dhe demokratike pajtoi Evropën Lindore dhe atë Perëndimore, sepse botërisht kërkoi falje për krimet e hollakoustit të Gjermanisë nazifashiste të Hitlerit për viktimat e shkaktuara në Evropë. Për këtë vepër grandioze të pajtimit të popullit gjerman me popujt e tjerë të Evropës, ish-kancelari Willy Brandt me meritë u laurua me Çmimin Nobel për Paqe në vitin 1971.

Ky është çelësi për revizionimin e marrëdhënieve të këqia mes shqiptarëve dhe serbëve në Ballkan. Po ashtu, Drashkoviqi, duhet ta sensibilizojë opinionin gjithserb, se është në interesin naconal dhe shtetëror të Serbisë, që sa më parë të jetë e mundur, ta njohë Republikën e Kosovës, pavarësisht nga sentimenti i serbocentrizmit negativ mitologjik për Kosovën, e cila historikisht u përket shqiptarëve dhe Shqipërisë.

Gjithashtu, Drashkoviqi, duhet ta bindë lidershipin dhe popullin e Serbisë, që botërisht t’u kërkojnë falje shqiptarëve të Kosovës për kryerjen e krimeve të gjenocidit nga Serbia e Slobodan Milosheviqit (1989-1999). Për këtë, parapëlqehet, që si Drashkoviqi, ashtu edhe të gjithë serbët, të shembëllehen me paradigmën e ish-kancelarit gjerman, Willy Brandt, i cili me politikën e tij demokratike dhe paqësore ka shpëtuar Gjermaninë e Re të pasluftës nga hipoteka e përjetshme e krimeve të hollokaustit hitlerian.

Pra, nëse Drashkoviqi do t’i pajtojë serbët me shqiptarët, patjetër, si mostër, do të duhej t’i merrte shembujt pozitivë nga historia e derisotme mes serbëve dhe shqiptarëve, jo shembuj negativë siç ishte Esat Pashë Toptani për shqiptarët dhe për Shqipërinë.

Si Drashkoqiviqi, ashtu edhe çdo lider tjetër politik serb, duhet ta dijë se me “një Serbi e vjetër” fashiste armike e kombit shqiptar, e Ballkanit dhe e Evropës me antivlerat e saj raciste, fashiste, antihumane, antidemokratike dhe antishqiptare: Vladan Gjorgjeviq Nikola Pashiq, Vasa Qubriloviq, Ivo Andriq, Dobrica Qosiq, Drazha Mihajoviq, Aleksandar Rankoviq, Slobodan Milosheviq, Vojislav Sheshel, Tomislav Nikoliq, Aleksandar Vuçiq, Ivica Daçiq… etjë, të cilët në kohë dhe në rrethana të ndryshme historike dhe politike të shekullit XX dhe XXI)me elaboratet, me politikën, me diplomacinë, me propagandën, me akademinë e shkencave, me kishën ortodokse, me policitë, me ushtritë, me paramilitarët, me luftra, me agresione dhe me gjenocide, si dhe me ndihmën e aletaëve të tyre të fuqive të mëdha evropiane, në veçanti të Rusisë, kurrë nuk do të arrihet pajtimi i serbëve dhe I shqiptarëve në Ballkan, sepse idetë, programet dhe luftërat e tyre ishin, dhe e dhe sot janë fatkeqësia dhe tragjedia e shqiptarëve dhe e Shqipërisë ngase me forcë dhe me shfarosjen e shqiptarëve copëtuan dhe kolonizuan territoret e Shqipërisë Etnike në Ballkan (1878-2017).

Sa më sipër, në Ballkan nuk mund të mbretërojë paqe dhe stabilitet i qëndrueshëm afatgjatë pa njohjen e Republikës së Kosovës nga ana e Serbisë!