THANI NAQO : TË SHPËRFYTYRUARIT

U darkuan me peshk, sallatë e djathë kaçkavall. Me shpresë se alkoli do përndizte kujtimet rinore, Gjergj Kodra piu nxitimthi një dopio raki, po aq dhe Eliza. Ndërsa tymosnin cigare, heshtja e psherëtimat lanë përshtypjen se nata e parë do ish përshpirtje për të vdekurit e jo shmallje me dashurinë. Mirëpo, Eliza, sa piu gotën e dytë me raki, u dha befas flokëve mbrapa, me të dyja pëllëmbët, sikur donte të shkundëte dëborën e njëzet e pesë dimrave. Gjergj Kodra u hutua kur ajo përveshi fustanin dhe iu shalua mbi gjunjë. Ajo ia mbërrtheu kokën me të dyja pëllëmbët dhe i ngjiti aq rrëmbimthi buzët e saj me të tijat, sa atij i lëvizën protezat dhe iu lënduan mishrat e dhëmbëve. Eliza i llokovitet mbi gjunjë syperënduar, Gjergj Kodra u bind se mallimi dhe epshi e mbajnë gjallë dashurinë femërore. Përfytyron Elizën e dikurshme, gjimnazisten, dhe instinktivisht i mbyll sytë që të mos shikojë gryerjet e shpëlarjet që shkakton koha e largësia. Përhumbi në retrospektivën e largët, çerek shekulli u tret si firomë e kur hapi sytë e u kthye në realitet. Aroma e athët e pudrës, në gropëzën e fishkur e të rrudhur midis gjinjëve, i ndërmendi resat e shelgjeve lotues të Parkut Rinia. Të dyve u pëlqente të thurrnin kurora me resat dhe t’ia varnin njëri-tjetrit në qafë.
Ledhaton me dhimbje e mall kofshët e pulpat e Elizës; mollëzat e gishtave iu shpuan nga majat e qimeve të rrojtura një a dy ditë më parë e atëherë Gjergj Kodra u kujtua se atij nuk i vinte mirë që moshatarët e fusnin Elizën në listën e gjimnazisteve leshatore. Porse, edhe në vitet e liberalizmit 1) vajzat nuk e bënë modë të shkulnin e rruanin qimet e këmbëve e as të pastronin pushin e fytyrës që mbinte kur ftohej moti; pushi dilte zakonisht pas brymës së parë.
Eliza vazhdon llokovitjen, ende symbyllur. Buzët e saj të holla e me cipëza nga plasaritjet, që pak më parë ishin të thata e të vyshkura, si oshafe kumbulle gjatore, befas u lëngëzuan. Gjergj Kodrës iu fanit koreania Cheng.
“Buzët, janë si lulet, - thoshte Cheng. - Puthjet i shpëtojnë nga tharja e vyshkja.”
Pas dhjetë viteve ndarje, Chengin e kishte takuar rastësisht në Molin 2) e San Françiskos, ku ai kishte shkur të blinte dhurata për Elizën dhe rroba për vete.
“Kjo është Çhengi,” - kishte thënë me vete e ishte tronditur kur e njohu prej së largu nga kurrora e flokëve e stili i shpejtë e hapshkurtër. Shumica e koeraneve ngjisnin si binjake, kishin edhe shije të njëjtë për veshjen; ndryshe nga kinezet, ato pëlqenin fustanet me lule, ose bluza e minifunde me kombinime shumëngjyrëshe. Ai e kishte ndjekur nga pas, i bindur se, silueta që ecte para tij ishte e Chengit, gropëzat e pasme të gjunjëve ishin më magjiket në kurmin e saj.
“Ti e unë jemi dy plagë që mëkojnë njëra-tjetrën.”
Këtë shprehje ajo ia rikujtoi edhe ditën kur ai prenotoi biletën ajrore Çikago-Frankfurt-Tiranë. Pas çerek shekull heshtje, përhumbje, e dyzimi, kishte telefonuar dhe centralistja shqiptare e qytetit të tij të lindjes, tha:
“Elizën e njoh. Do t’i jap lajmin se Gjergj Kodra është gjallë.”
Pas dy orësh ai kishte telefonuar sërish e ajo ish përgjigjur me zë tej ngazëllyes e të kthjellët:
“Eliza qau nga gëzimi, hoqi fustanin e zi dhe veshi një me lule."
Paralelizmi i dashurive të braktisura Gjergj Kodrën e kishte terrorizuar tërë jetën në mërgim e qe ndjerë vërtet fajtor kur Chengi e ftoi të bashkëjetonte sërish me të.
“Që kur ti u arratise prej meje, - i tha Chengi, - nuk jam përlyer me mashkull tjetër,” - por ai besoi edhe Elizën kur ajo pohoi të njëjtën shprehje, sa u takuan në aeroportin e Tiranës.
Kujton këto dhe i vjen t’ia shkrepë të qarit, por s’ka se si; Eliza ndërpreu llokovitjen mbi gjunjët e tij, i hapi sytë, ia mbërrtheu tavanit e pëshpëriti sikur qe kthyer nga një udhëtim i largët, mistik:
-Më duket sikur jam në ëndërr, Gjergj.
“Më duket sikur jam në ëndërr, Xhorxh,” - kishte thënë edhe koreania Cheng pas dhjetë viteve.
-Ikja, përmes plumbave, është herroizëm, - tha Eliza dhe e pa drejt në sy.
“Arratisja është heroizëm,- kishte thënë edhe Çheng për veten e saj.
-Ti erdhe në një kohë që lufta civile mund të fillojë nga çasti në çast, - tha Eliza.
“Lajmet thonë se në vendin tënd do shpërrthejë lufta civile, - i kishte thënë Cheng. - Po qe se ti do mungosh për së dyti, unë do bëj harikiri.”
-Jam nga ata që nuk më ze plumbi, - u përgjigj Gjergj Kodra dhe Eliza qeshi.
E qeshura ia tezari asaj lëkurën e fytyrës dhe rrudhat përqark syve iu zhdukën.
Të njëjtën përgjigje i kishte dhënë një javë më parë edhe koreanes Cheng, por Chengu, ndryshe nga Eliza, nuk qeshi. Pasi kishin bërë seks, ai kishte këqyrur me mall fytyrën simpatike, pa rrudha. Ndërkohë që pati menduar se koreanet dhe tailandezet janë nga soji i atyre që nuk plaken, Chengu befas ishte kthyer përmbys në shtrat dhe u ngashërye duke rënkuar sikur po jepte shpirt.
Atij i qe dashur ta ngushëllonte se edhe ai, njëlloj si ajo, ishte viktimë e egoizmit rinor, egoizëm që në diktaturat komuniste shkakton viktima në të afërmit. Pastaj, për ta qetuar, e sqaroi Chengun se ai do shkonte përkohësisht në atdheun e tij për t’u ndezur nga një qiri prindërve e motrës, por nuk i tregoi për kompesimet financiare të internimit të tyre e as se do shiste shtëpinë e disa prona.
“Do kthehem shpejt, - i tha Chengut. - Vitet që na kanë mbetur, - i premtoi ai, - do t’i kalojmë së bashku.”
Mirëpo, përveshja e buzëve, kur Eliza qeshi, ia zbuloi krejt sistemin dhëmbor dhe atëherë Gjergj Kodra dalloi se goja e saj ishte më e madhe se e Chengut, por që të dyjave, në anën e djathtë, u mungonin dy dhëmballa.
-Jam i lodhur nga rruga e më vjen për gjumë, - tha ai dhe bëri përpjetë shkallëve duke mbajtur ekuilibrin pas parmakëve. Njëherë ktheu kokën e pa Elizën që shtrinte fustanin, me të dyja pëllëmbët, për të mbuluar vithet e kofshët. U ndje sërish fajtor për fatin e saj të zi, por ndjeu keqardhje edhe për trupin e saj të shpërfytyruar nga punët e rënda në kampin e internimit. I buzëqeshi e dëshiroi t’i thoshte me humor se bryma e njëzet e pesë vjeshtave në mërgim, e kishte përzhitur edhe atë. Zverku i kishte marë formën e kanistrës dhe këmbët e krahët i qenë holluar, si të rakitikëve, por edhe këtë nuk pati guxim t’ia thoshte.
“Akulli i dashurisë më mirë të shkrijë pak e nga pak, se sa që natën e parë,” - i kishte thënë koreanes Cheng.
Këtë shprehje dëshiroi t’ia thoshte edhe Elizës, porse nuk guxoi; e dinte se Eliza, ndryshe nga Chengu, ishte e ashpër e tejshpotitëse, njëlloj si i ati. Edhe pas njëzet e pesë viteve, ajo me siguri do përgjigjej:
“Je i turpshëm e qullash.”
Edhe se kishte ende në mendje Chengun, përgjoi lëvizjet e Elizës, por edhe zhurmat e zërat e pasmesnatës që vinin nga sheshi i qytetit. Përfytyroi Elizën duke mbledhur pjatat e gotat, edhe kur hyri në banjë e pastaj, trokitjen e sapllakes që u përplas pas kovës prej llamarine, ku mbahej uji rezervë. E përfytyroi Elizën duke larë pubisin, fytyrën e llërët. Dëgjoi kërcitjen e shulit të derës së tremës dhe numëroi dymbëdhjetë hapa; aq ishin shkallinat që të çonin në katin sipër.
Buzëqeshja e pafajme e Elizës iu fiksua në çastin kur ajo fiku llambën e dhomës, mirëpo, drita e kaltëryer e neonit të shtyllës së rrugës thërmohej në rrjetat e kortinave dhe larushiti siluetën e saj. Penisi iu gjallërua kur Eliza hoqi nxitimthi fustanin, sytjenat e mbathjet. Në çast u pendua që nuk bleu viagra, edhe se e dinte që epshi i tij natyral nuk mbante më shumë se dhjetë minuta. Edhe ai nxitoi të hiqte mbathjet, mirëpo, kur llastika i preku gjunjët, befas, penisi iu tkurr; i qe fanitur e motra, kthyer përmbys, e mavijosur dhe e buhavitur, duke pluskuar në ujin e turbullt të një kanali.
-Të lutem, jo sonte, - tha ai me zë të tjetërsuar.
-E mjera unë, - ofshau Eliza.
E pa kur ajo u përkul e mblodhi shuk fustanin, mbathjet e sytjenat. I ngjeshi nën sqetull dhe, ashtu, lakuriq, ende e pikëluar nga mijëra dritëza të kaltëryera, doli nga dhoma e gjumit duke përplasur derën fort.
-Ti e unë jemi të vdekur të pa mbuluar, - gjëmoi klithma e saj egërshane.
Ajo klithmë u pasua nga kërcitjet e shkallinave të drunjta e me të shkrehurat e largëta të armëve.

Prill, 2017