Mediat kineze njoftojnë gjetjen e dy ilaçeve kundër koronavirusit, OBSH: Asgjë konkrete

Një ekip studiuesish kinezë të udhëhequr nga shkencëtari i Universitetit Zhejiang Li Lanjuan ka identifikuar dy ilaçe efektive kundër koronavirusit të ri.

Sipas transmetuesit kinez CGTN, testet paraprake të kryera me qelizat in vitro kanë treguar se medikamentet Abidol dhe Darunavir mund të pengojnë virusin.

Sipas epidemiologut, Kelizhi, ilaçi anti-HIV që përdoret aktualisht kundër koronavirusit, nuk është shumë i efektshëm dhe ka efekte anësore prandaj ai rekomandon që të përfshihen dy ilaçet e reja në programin e Komisionit Kombëtar të Shëndetit për trajtimin e pneumonisë të shkaktuar nga koronavirusi i ri.

Por menjëherë ka reaguar OBSH e cila bëri të ditur se ende nuk ka medikamente për të luftuar virusin e Wuhan dhe se nuk ka ende asgjë konkrete.

Procesi i shkarkimit të presidentit amerikan Donald Trump , i papërmendur por i pranishëm

Presidenti Donald Trump e hapi fjalimin me një mesazh optimist...



Presidenti i Shteteve të Bashkuara, Donald Trump mbajti fjalimin tradicional për gjendjen e vendit në një klimë të tensionuar në Uashington, një ditë para votimit në Senati për sharkimin ose jo të tij. Por Presidenti Trump tha se Shtetet e Bashkuara janë më të fuqishme se kurrë dhe u përqendrua tek sukseset e administratës së tij. Megjithatë për çështjet ku republikanët dhe demokratët janë në skaje të kundërta, qëndrimet e tij nuk ofruan një emërues të përbashkët.

Presidenti Donald Trump e hapi fjalimin me një mesazh optimist:

“Tregu i vendeve të punës është rritur, varfëria po fundoset, krimi po bie, besimi po rikthehet dhe vendi ynë po lulëzon dhe po gëzon respekt të madh përsëri! Armiqtë e Amerikës janë në arrati, mirëqenia e Amerikës është në rritje dhe e ardhmja e Amerikës është e shkëlqyer”, tha ai, para se të deklaronte se gjendja e vendit është “më e fuqishme se kurrë”.

Ndërsa republikanët brohorisnin “katër vjet të tjerë”, një kujtesë se të dyja palët e kanë kthyer vështrimin nga zgjedhjet e nëntorit, Presidenti Trump foli për një papunësi të ulët rekord, veçanërisht mes afrikano-amerikanëve, grave dhe veteranëve.

“Unë i mbaj premtimet. Vetëm në tre vjet, e kemi asgjësuar mentalitetin se Amerika është në rënie dhe e kemi hedhur poshtë tkurrjen e fatit të Amerikës. Po ecim përpara me një ritëm që ishte i paimagjinueshëm vetëm pak kohë më parë dhe nuk do të kthehemi më kurrë mbrapsht”, tha ai.

Por disa nga pretendimet e Presidentit Trump si për shembull se Shtetet e Bashkuara janë bërë prodhuesi më i madh i naftës dhe gazit natyror dhe se sektori i prodhimit është rritur nën administratën e tij, u hodhën poshtë nga kontrolli i fakteve kryer nga agjencia e lajmeve AP.

Dhe përgjigjia e demokratëve u përqendrua pikërisht tek ekonomia.

Guvernatorja e Miçiganit, Gretchen Whitmer që foli në emër të partisë së saj tha se “punëtorët amerikanë po vuajnë”.

"Miliona vetë mezi po ia dalin ose nuk kanë para që të mbarojnë muajin, pasi paguajnë për transportin, borxhet studentore dhe ilaçet. Kështuqë kur presidenti thotë që ekonomia është e fortë, pyetja ime është: e fortë për kë?”, tha ajo.

Zoti Trump foli gjithashtu për politikat e tij tregëtare, të cilat tha ai po e forcojnë Amerikën.

“Para disa ditësh ne nënshkruam një marrëveshje të re të pashembullt me Kinën që do t’i mbrojë punëtorët tanë, pronën tonë intelektuale, do të sjellë miliarda dollarë në thesarin tonë dhe do të hapë tregje të reja për produkte të prodhuara pikërisht në Shtetet e Bashkuara të Amerikës”, tha ai.

Presidenti tha se administrata e tij ka investuar 2.2 trilionë dollarë në ushtri, përfshirë krijimin e degës së re të quajtur Forca Hapësinore, si edhe se aleatët e NATO-s po paguajnë tani pjesën që u takon për mbrojtje.

Politika e jashtme

Një nga momentet kur të dyja palët duartrokitën ishte kur zoti Trump prezantoi udhëheqësin venezualian të opozitës Juan Guaido që ishte në galerinë e të ftuarve, duke e quajtur udhëheqësin legjitim të vendit.

Duke folur për Lindjen e Mesme, zoti Trump tha se 100 për qind kalifatit të Shtetit Islamik është shkatërruar, duke përmendur vrasjen e udhëheqësit të grupit, Abu Bakar al-Baghdadi dhe kryegjeneralit iranuan Qassem Soleimani.

“Mesazhi ynë ndaj terroristëve është i qartë: nuk do t’i shpëtoni kurrë drejtësisë amerikane. Nëse sulmoni qytetarët tanë, e paguani me jetën tuaj”, tha ai.

Por një raport i fundit i zyrtarëve amerikanë të mbrojtjes dhe zbulimit thotë se operacioni që vrau al al-Baghdadin në Siri, tetorin e kaluar, pothuajse nuk e ka frenuar fare grupin.

Agjencia e Zbulimit e Departamentit të Mbrojtjes analizon se struktura e komandës dhe strukturës e organizatës si edhe shumë nga rrjetet e saj klandestine mbeten të paprekura.

Presidenti tha se është në dorën e regjimit iranian që të heqë dorë ose jo nga synimi për të prodhuar armë bërthamore dhe për të ndalur përhapjen e terrorit, duke i ofruar ndihmë për të mëkëmbur ekonominë nëse bashkëpunon.

Procesi i shkarkimit, i papërmendur por i pranishëm

Është e pamundur ta shkëpusësh fjalimin e presidentit Trump nga momenti kur ai u mbajt, një ditë para se të votohet nëse do të shkarkohet ose jo dhe në një vit zgjedhjesh.

Është praktikisht e sigurt që senatorët do ta lirojnë Presidentin nga akuzat e shpërdorimit të pushtetit dhe pengimit të drejtësisë pasi partia e tij republikane ka shumicën në Senat, ndërkohë që për shkarkimin e një presidenti kërkohet një shumicë prej dy të tretat e votave.

Presidenti nuk e përmendi procesin e shkarkimit dhe ndoshta vetëm një fjali, mund të interpretohet sikur i referohej atij.

“Të vetmet fitore që kanë rëndësi në Uashington, janë ato që japin rezultate për popullin amerikan”, tha zoti Trump.

Por tensioni ishte i dukshëm me Kryetaren e Dhomës së Përfaqësuesve, Nancy Pelosi – udhëheqësja më e lartë demokrate që drejtoi procesin e shkarkimit - ulur pas tij.

Të dy kundërshtarët politikë nuk ishin takuar prej muajsh.


Në fillim Presidenti Trump i dha kopjen e fjalimit zonjës Pelosi, por nuk ia dha dorën, ndërsa ajo zgjaste të sajën. Zonja Pelosi vetëm pak sekonda më pas, prezantoi Presidentin pa përdorur shprehjen tradicionale “është një nder dhe kënaqësi e veçantë të prezantoj Presidentin e Shteteve të Bashkuara” dhe në fund të fjalimit, ajo grisi kopjen e saj ndërsa presidenti ishte në podium.

Bill Sweeney, profesor në Universitetin Amerikan tha se ishte fjalimi më partiak që kishte dëgjuar ndonjëherë.

“Veprimet e tij, fakti që nuk i dha dorën zonjës Pelosi. Prezantimi që i bëri kryetarja Pelosi, duke mos thënë disa nga fjalët që janë taditë dhe pastaj kur shihje republikanët brohorisnin në çdo moment dhe demokratët rrinin ulur. Nuk ishte fjalim për gjendjen e vendit. Ishte fjalim për rizgjedhje”, i tha ai Zërit të Amerikës.

Me një sy nga zgjedhjet e nëntorit

Për çështjet ku të dyja palët janë më të polarizuara, qëndrimet e zotit Trump, binin pa mëdyshje në qendër të pozicioneve republikane.

Kështu ishte për shembull çështja e imigracionit.

Presidenti Trump akuzoi "politikanët" radikalë, që u japin strehë të sigurt “të huajve të paligjshëm kriminelë”.

"Nëse hyni ilegalisht, do të dëboheni menjëherë”, tha ai.

Ai tha se duhet të reformohet sistemi i imigracionit, në favor të një sistemi merite.

Ai premtoi gjithashtu se do ta mbrojë gjithmonë Amendamentit e Dytë për të drejtën e armëmbajtjes që ai thotë se është nën sulm.

Dhe në galerinë e të ftuarve ishte personaliteti konservator i medias, Rush Limbaugh, i cili sapo ka njoftuar se është me kancer dhe të cilin zoti Trump e nderoi me medaljen e lirisë. Zoti Limbaugh shihet nga liberalët dhe demokratët si dikush që ngjall gjuhën e urrejtjes.

“Mendoj se mesazhi i tij ishte efektiv për bazën e tij. Por baza nuk është shumica e popullit amerikan”, tha profesor Sweeney.

Sondazhi i fundit i organizatës Gallup tregon se baza republikane është në masë dërrmuese me zotin Trump dhe se madje procesi i shkarkimit mund t’ia ketë forcuar pozitat. Rezultatet që dolën të martën tregojnë se 94 për qind e republikanëve e miratojnë punën e tij, 6 për qind më shumë sesa një muaj më parë. Dhe megjithëse shkalla e miratimit në nivel kombëtar, 49 për qind e bën Presidentin Trump të parin që nuk e ka arritur kurrë 50 për qindshin, kjo shifër është tre për qind më e lartë sesa mbështetja e ish-Presidentit Barack Obama në të njëjtën periudhë të presidencës. Shifra e mëparshme më e lartë për zotin Trump ishte 46 për qind në prill të vitit të kaluar.

16-vjeçarja shqiptare Lorena Beadini mahnitit jurinë “The Voice of Switzerland”, ku të katër shtypën butonin për ta pranuar atë në skuadrën e tyre.

Dhe jo vetëm që u kthyen por ata u ngritën të gjithë në këmbë pasi mbaroi performanca e saj plot energji.

Lorena këndoi “All About That Bas” dhe ia arriti qëllimit që të bënte të gjithë të ktheheshin edhe pse në fund ajo zgjodhi skuadrën e DJ Antoine.

Ajo është lindur në Zvicër, ndërsa prindërit e saj janë nga Maqedonia, i ati nga Tetova, ndërsa nëna nga Shkupi.

 
 

Ajo u bë e famshme 3 vite më parë gjatë konkurrimit në spektaklin muzikor "Zentralschëeiz Talentshoë" ku u radhit si finaliste.

Ajo është shprehur se këndon në shumë gjuhë edhe në atë shqipe, por ëndrra e saj më e madhe është që të këndojë para publikut shqiptar.

Si e lajmëroi Prof. dr. Martin Camaj vdekjen e babait tim Selman Riza

Nuk e di se si, por ashtu vetiu, tani më lindi dëshira të shkruaj dy radhë për tim atë, Selman Rizën.
Më lindi dëshira të përqas dy figura të shquara të kulturës shqiptare: Dhimitër Paskon dhe Selman Rizën, jo vetëm si qëndrestarë burgjeve të pamerituara, por edhe si të paepur e konsekuentë në idetë e pikëpamjet e veta.

Në veprën e vet “Tri monografina albanologjike: Abeceja-Drejtshkrimi-Çështje gjuhësore”, botuar në Tiranë, në vitin 1944, Selman Riza trajton tri figura të shquara. Monografinë e parë ia kushton Ibrahim Fehmiut: “Këtë monografi kushtonj zotni Ibrahim Fehmiut, mësuesit t’im në “Mësonjtoren e Gjakovës më 1917-18, pedagogut të lindun dhe apostullit “mëmëdhetar”, i cili bashkë me abecenë e shqipes më mësoi dhe elementet e shqiptarisë.”

Monografinë e dytë ia kushton Sadi Pejanit: “Këtë monografi kushtonj zotni Sadi Pejanit, prefektit t’im në konviktin “Naim Frashëri” në Tiranë, më 1922-1924, pionierit n’arsimin t’ânë filluer t’idesë pedagogjike moderne me frymëzue vegjëlinë me shijen e jetës në natyrë dhe me dashurinë e punës së krahut.”
Ndërsa monografinë e tretë ia kushton Dhimitër Paskos: “Këtë monografi kushtonj zotni Dhimitër Paskos, alias Izedin Jashar Kutrulisë, vjershëtarit të frymëzuen të “Kosovës shqiptare.”

Kosova shqiptare!
Një jetë të tërë me këtë besim! Amanetin që nuk e tret dheu, po ashtu e la me këtë besim për: Kosovën shqiptare! “Mbetjet e një jete të truar, pa dallim gjithë bashkëkombësve të mi, dëshëronj të më prehen atje ku kam lindur, në Kosovën Shqiptare.” E ky besim për Shqipërinë, për Kosovën shqiptare, ishte i shkrirë njësh me besimin për mbrothësinë e lulëzimin e gjuhës shqipe të krejt botës e jetës shqiptare. Me këtë besim ai nuk u dorëzua dhe ndihmoi pa kursim, me thjeshtësinë e dashamirësinë që e karakterizonte, cilindo që i afrohej për ndihmë, kolegë e miq, mësues e studentë, që të futeshin me guxim në fushën e shkencës, e cila nuk kishte vetëm lule, por edhe gjemba, sepse tek ata shihte gonxhet e shëndetshme të së ardhmes, po, të së ardhmes shqiptare!

Po sjell ndër mend këtu shkrimin e Prof. dr. Martin Camajt “Vdiq gjuhëtari S. Riza“, Dielli, 28.04.1989.

“Selman Riza, karakter njeriu pa zhigla, origjinal në ide e formulim mendimi, pat një kulturë jashtëzakonisht të gjanë: Jam i sigurt se ai në kushte të tjera akademike (humbjen e dhjetë vjetëve i ngujuem në burgim as që e zamë në gojë) do të kishte dhanë vepra edhe ma të mëdha e ma të qëndrueshme kohës. Të nënshkruemit që e njohi mirë dhe bashkëpunoi për një kohë të shkurtër me prof. S.Rizën nuk i shlyhet mendjes e zemrës përkrahja përmes këshillave të pjekuna, por sidomos nxitja t’i meste prore besnik artit e shkencës shqiptare.”

Përse pra më lindi kjo dëshirë për t’i kujtuar pranë e pranë këto dy figura të shquara të kulturës shqiptare, Mitrush Kutelin dhe Selman Rizën? Në testamentin e vet Mitrush Kuteli (Dhimitër Pasko) i porosit fëmijët e vet ta duan vendin dhe gjuhën shqipe gjer në vuajtje. Të mos u shkasë zemra kundër Shqipërisë, as kur do të vuajnë pa faj. Atdheu është atdhe, bile edhe atëherë kur të vret. “Këtu kanë lindur, këtu do të rrojnë, me mish e shpirt, qoftë edhe me dhimbje.” Ja se çfarë u shkruante në një letër të afërmve të vet S. Riza: “Gruas, djalit e vajzës, u kam komunikuar aq thellë në shpirt afshin e ndjenjave të mia për Ju në Kosovë, saqë në shprehjet e qëndrimet e tyre, Ju mund të gjeni përherë me mend edhe zërin e zemrës sime.”

Ndërsa më herët ai ka pohuar “… Kështu unë qysh në bankat e liceut problemin kombëtar e ndërballkanik të Kosovës e bëra preokupimin jo numër një, por të vetëm të krejt jetës sime.”
E më tej:
“As detyrës elementare për të mbrojtur jo pa rrezikim kreditin moral të emrit kosovar mund të pohoj lirisht se kurrë nuk i kam bërë bisht.”
Im atë ishte sa i rreptë me të keqen, me të padrejtën, aq i butë e i ndjeshëm ndaj së mirës e njerëzve që e përqafojnë atë. “Njerëzit e zbutur vlejnë më shumë se të lindurit të butë”, - shkruan ai në librin “Mendime të shkëputur të një vazhde së vetme”.

Nuk ishte poet, por zemra i këndonte për liri e për atdhe:

... Dardani e Vjetër

Kosovë e Re
Ke qenë shqiptare
Shqiptare Je!

Dimër e verë
Sa të jetë jeta
Ke me përshëndet
Me: Tungjatjeta!

“Ke me përshëndet” me urimin e bukur të gjuhës sonë, të gjuhës shqipe.
Më vjen ndër mend tani thënia e tij: “Vërtet Noli – i zoti, por edhe shqipja – e zonja.” E vërtet, përmbi të gjitha gjuhët që zotëronte, ai zonjë pati shqipen e për të punoi deri në fund të jetës së vet.”

Selman Riza, dritë mbi “letërsinë e vjetër” shqipe

Midis letërsisë së hershme shqipe dhe punimeve të thelluara shkencore të prof. Selman Rizës, gjuhëtarit të shquar të shek. XX, që i përket plejadës së ndritur të gjuhëtarëve si Aleksandër Xhuvani, Kostaq Cipo, Kol Ashta, Eqerem Çabej etj, në lëmin e letrave shqipe ka një lidhje organike dhe të dyfishtë, aq sa mund të thuhet pa frikë se letërsia e hershme shqipe njihet në këto nivele, ku edhe është pranuar si faktologji gjuhësore dhe historike, si dhe është bërë pjesë e pandarë e prodhimit letrar të gjuhës shqipe, falë zbulimit dhe ndihmesës shkencore të dhënë pa kursim prej Rizës. Ky fakt lidhet ngushtësisht me tekstet e herëpashershme kushtuar Buzukut, Matrangës, Budit, Bardhit dhe Bogdanit, që në vitin e largët 1964 konceptohet edhe si tekst universitar për degën e gjuhë-letërsisë, që në fakt për nga niveli, përzgjedhja dhe përpunimi i materialit e kapërcen ndjeshëm mëtimin për të shërbyer thjeshtë dhe vetëm si një tekst mësimor, përkundrazi, formatimi tërësor i saj, shënon një punim shkencor të mirëfilltë për atë periudhë dhe tekstet që trashëgohen. Por në vitin 1967, për shkak të deklarimit të prof. Rizës kundër Marksizmit në gjuhësi, ndërpret mësimdhënien në universitet, si dhe punën në Institutin e Gjuhës dhe Letërsisë.

Bashkë me fatin e jetës së Selman Rizës, për shumë vite humbi pa nam dhe nishan edhe punimi përmbi periudhën e parë të letrave shqipe, titulluar “Pesë autorët më të vjetër të letërsisë shqipe”, një libër që u ribotua në vitin 2002. Nga ana tjetër, vetvetishëm, ky gjuhëtar i spikatur, madje nga më të përveçmit në historinë e gjuhës shqipe, nëpërmjet studimit të periudhës së parë të letrave shqipe, teksteve dhe librave të saj, autorëve dhe periudhës, vlerave gjuhësore dhe letrare të tyre, ndërfuti për herë të parë në shqyrtimin dhe interpretimin e shenjave letrare dhe gjuhësore, analizën e tekstit, natyrisht si aspekt dhe formatim gjuhësor, por thellësia e qëmtimit gjuhësor në shqyrtimet tekstologjike bëri që ndonëse pa e shpallur si të këtillë, të përfshihet vetvetiu edhe analiza tekstologjike letrare, madje me një nivel të pambërritshëm edhe sot e gjithë ditën, së paku në shqyrtimin dhe interpretimin e shenjave letrare të teksteve të shekujve të XVI dhe XVII.
Prania e interpretimit tekstologjik, madje njëkohshëm me trajtime të tilla të teksteve letrare në shqyrtimet letrare të përbotshme, perëndimore dhe lindore, e bën të pashmangshme njohjen dhe prekjen e mendimit të Selman Rizës në këtë fushë të shqyrtimit letrar, si analizë teksti e mirëfilltë, gjithnjë në shenjim të stilistikës gjuhësore – letrare. Periudha më e hershme e letrave shqipe, vazhdueshëm ka tërhequr vëmendjen e prof. Rizës, madje qysh në vitet ’40 të shek. të kaluar, ai i ka kushtuar disa tekste të mëvetësishëm, secilit prej autorëve të asaj periudhe. Falë kësaj tërheqjeje ndaj fakteve gjuhësore (por edhe letrare), për të cilat Riza ishte mjeshtër dhe shkencëtar i thekur, për harkun kohor të shekujve XVI – XVII, në shumicën e herëve dhe përgjithësisht ai e ka kundruar dhe trajtuar edhe si një fakt letrar, madje ku edhe hidhen themelet e ligjërimit të letërsisë në gjuhën shqipe.




Puna e tij, kërkimore dhe studimore, në qëmtimin dhe shqyrtimin e vlerave të posaçme të letërsisë së hershme (të vjetër), arrin kulmin me botimin e monografisë për të pesë autorët më të dalluar të etapës së parë të letërsisë shqipe, që e vë gjuhën tonë në komunikim më latinishten, gjuhën e kulturës për kohën.
Pandarazi, me këtë kontribut të vyer në shqyrtimin dhe vlerësimin e periudhës së parë të letrave shqipe, që bart dhe ngërthen një punë të gjatë hulumtuese dhe verifikuese, të jetëshkrimit dhe vlerave gjuhësore dhe letrare, që përçon krijimtaria e autorëve të kohës, shqyrtimi i tij, edhe sot, mbetet i shumëfishtë:
Së pari, trajtimet e gjera dhe të thelluara bëjnë të mundur që të njihet dhe preket ajo epokë, me ulje-ngritjet dhe shenjëzimet e dokumentuara, por pandërmjetshëm shqyrtimet e Rizës janë më të plotat dhe më shkencoret, në shqyrtimin e autorëve të hershëm shqiptarë, qysh me Buzukun, Matrangën, Budin, Bardhin dhe Bogdanin, madje duke funksionuar edhe tani si një burim i çmuar i biografisë jetësore dhe letrare të tyre.
Së dyti, në shqyrtimin e thelluar të shkrimit të periudhës së mugullimave të kohës, por njëherit edhe të rrezatimeve përlindëse të vetëdijes së qenies arbënore, si dhe të jetëshkrimit të secilit prej autorëve të kohës, madje me shpeshti informacioni, të patejkaluar ende, duke qëmtuar dhe shqyrtuar përmasat përfaqësuese të tyre, madje duke qenë, në linjat thelbësore të njohjes dhe interpretimit të tyre, prurja më e plotë dhe më e thelluar e figurave dhe personalitetit të tyre. Në kuptimin historik, faktologjia e kërkuar dhe e shpalosur në librin përmbi pesë autorët me të hershëm të letrave shqipe, përfaqëson edhe një histori të përfunduar, mbase me të gjithë përbërësit dhe hallkat e nevojshme, të etapës së parë të Historisë së Letërsisë Shqipe, madje në të gjitha kuptimet dhe përmasat e veta.
Së treti, në shqyrtimin dhe interpretimin, verifikimin dhe vlerësimin e librave, pa dyshim, e teksteve më kryesorë të kësaj periudhe edhe nga pikëpamja gjuhësore, pra si vlerë e dëshmuar e gjuhës shqipe, por njëherit edhe nga ana letrare, madje këtu edhe duke kërkuar dhe shënuar shenjat më të dukshme të prurjes letrare, të secilit prej autorëve të kësaj periudhe. Tërheq vëmendjen trajtimi pohues dhe polemizues i Rizës, mbi transliterimin e Eqerem Çabejt dhe përfaqësimin e vlerave të Mesharit të Buzukut, duke zbardhur kështu parimësinë shkencore në vlerësimin dhe konsiderimin e monumentit të parë shkrimor të gjuhës shqipe. Në një kuptim edhe më të ngushtë të kësaj fjale, përcaktimet e bëra nga prof. Selman Rizësa për natyrën e poezisë dhe prozës së Budit dhe Bogdanit, pavarësisht thellimit në pikëpamje të hapësirës, si formatim origjinal shkrimor kanë mbetur po aty, te niveli formatues i tipologjisë shkrimore të kësaj etape, themelvënëse dhe letrare, por edhe të shkrimtarëve të saj. Po ashtu, përcaktimet e bëra për tiparet që bart libri i Matrangës, i rëndësisë që ka ai tekst për historinë e shkollimit në gjuhën shqipe, viti i botimit 1592 shënon edhe hapjen e të parës shkollë shqipe të dokumentuar. Gjithashtu, përqendrim dhe analizë të hollësishme i ka përkushtuar edhe librave të Frang Bardhit, përkatësisht Fjalorit Latinisht-shqip, që shënon edhe të parin libër leksikografik, por edhe tekstin e parë përmbledhës të folklorit, të fjalëve të urta, në historinë e kulturës shqiptare, por edhe të Apologjisë së Skënderbeut, shkruar në latinisht si zanafillë e historiografisë sonë, si polemikë me mëtonjësit e tjetërsimit të figurës së Gjergj Kastriotit.
Së katërti, shqyrtimi kritik i periudhës, kohës dhe rrethanave të lulëzimit në letërsisë së hershme shqipe, të autorëve dhe ndihmesës së dhënë prej tyre, të teksteve të librave, si shenja gjuhësore dhe letrare, pra pa i adhuruar dhe mohuar, por vetëmse duke përndritur kahet dhe prurjet, për kohën dhe shtegtimin e letërsisë, ç’ka shënon edhe një metodikë të vlertë sot e gjithë ditën, për të parë dhe interpretuar dukuritë letrare dhe gjuhësore në principin e konsiderimit të prurjes, por edhe të zbardhjes dhe shënjimit të mungimeve dhe dobësive që bartin. Shqyrtimi i thelluar, kritik dhe analitik ka mundësuar që trajtimet dhe përfundimet e hedhura në vitet ’40 dhe që kulmohen në vitet ’60, të shek. të kaluar, të jenë kaq jetëgjata.
Së fundi, vlera të posaçme bart edhe aspekti i Krestomacisë, pra i përzgjedhjes së veprës letrare, gjuhësore dhe shkencore të secilit prej autorëve të periudhës së parë të letrave shqipe, që shpesh emërtohet si letërsi e vjetër, kur në fakt do t’i shkonte përshtat shumë më tepër emërtesa “letërsi e hershme e shekujve të XVI dhe XVII”, mbase edhe letërsi e mesjetës së vonë, që u lëvrua si pasojë e hapësirës që krijoi Kundërreformacioni i Papatit, i cili erdhi si pasojë e Reformacionit Luterian, ç’ka solli mundësinë e lejimit të kryerjes së ceremonive fetare në gjuhët e popujve të ndryshëm, por edhe të shkollimit, madje edhe të shkrimit dhe botimit të librave në ato gjuhë.

Të gjitha këto përfundime përmbi letërsinë e hershme shqipe, për vlerat letrare dhe gjuhësore, si dhe koha dhe vëmendja e kushtuar për shumë mote e radhisin periudhën e parë, pra, shek. XVI dhe XVII si një zgjatim dhe pjesë e Rilindjes Evropiane, madje janë dëshmia e parë dhe krejt e dokumentuar e ekzistencës së arbënorëve dhe të gjuhës së tyre, “të dëshmisë së dashurisë së botës sanë”, siç e ka shqiptuar Buzuku, gjeniu i shkrimit të shqipes.

Behar Gjoka

Vilat e drogaxhinjve që vrasin njëri-tjetrin dhe vilat e politikanëve që kanë vrarë një popull

Kurt Farka

Publiku është bombarduar këto dy-tre ditë me pamje “lufte” që si përherë kanë dicka që nuk bind.

Është mungesa e seriozitetit, ideja e shtetit me fushata, tipike e një qeverisjeje që vepron bazuar te sondazhet e brendshme politike, jo tek nevojat e vërteta të shoqërisë shqiptare, jo tek nevoja ulëritëse për ndryshime thelbësore.

Është ajo e përhershmja e shqetësimit për pushtetin, jo për Shqipërinë.

Është elementi i shou-t, i teatralitetit, i cili edhe kur nuk duket, ndihet.

Sot njoftoheshin sekuestrime shtëpish në veri të vendit, “vila” personash të përzier në trafikun e drogës.

E pamundur që një shqiptari normal nga ajo Shqipëria e madhe e heshtur jomilitante, të mos i shkojë në mendje pyetja: Mirë vilat e disa drogaxhinjve që vrasin njëri-tjetrin, po vilat e politkanëve që kanë vrarë të tashmen dhe të ardhmen e një populli a do sekuestrohen?

A kanë efekte reale afatgjatë këto “operasione” nëse zhvillohen jashtë cdo kuadri ligjor dhe konteksti institucional? Nëse kundërshtojmë idenë që dyert e Europës nuk po na hapen prej krimit ashtu sic thotë ta zemë Holanda, por prej problemeve të brendshme të BE, sic thotë qeveria, atëherë pse vetë kjo e fundit konfirmon Holandën me këto shfaqje që në fund të fundit japin imazhin e një vendi që na qenkësh…. pikërisht sic thotë Holanda? Pse kjo mësymje në një kohë që po investohet me kosto të larta tek Reforma në Drejtësi?

“Ligje nga më të çuditshmet, ligje që nuk kanë as tituj juridikë, siç është rasti i ligjit kundër KÇK-së” – shkruan Moikom Zeqo në një analizë botuar sot në Dita dhe shton:

KÇK, një shprehje që duket si e thënë thjesht në një bisedë, për të krijuar një mundësi të re për të shtuar atributet e drejtorëve të policisë, ndërkohë që legjislacioni shqiptar, i ka të gjitha pikat dhe dispozitat për t’i kryer veprimet kundërshtuese ndaj abuzimeve, sidomos ndaj të korruptuarve.

Jo vetëm atyre që janë jashtë mureve të Kuvendit, por sidomos ndaj atyre që janë kinse ligjvënës brenda mureve të Kuvendit/

Të cilëve, formula e çuditshme KÇK jo vetëm që u përshtatet por i binjakëzon më shumë – shkruan Zeqo.

Ai tërheq vëmendjen tek forcimi i institucioneve dhe ligji si e vetmja garanci për zhvillim të qëndrueshëm..

“Kushtetuta është e vetmja strukturë referenciale e papërsëritshme dhe e patjetërsueshme dot, për tërë politikanët por dhe për gjithë popullin (nuk ka Kushtetutë vetëm për politikanët dhe Kushtetutë tjetër për popullin).

Në bazë të Kushtetutës do të behet edhe qeverisja, dhe opozita, dhe zhvillimi ekonomik dhe ai shoqëror.

Sepse titullarët, Presidenti, Kryetari i Kuvendit, Kryeministri janë thjeshtë mandatorë dhe nuk janë asnjëherë liderë, sepse thelbin e udhëheqjes dhe të liderizmit e koncentron dhe e frymëzon vetëm Kushtetuta.

Teoria se ka liderë pa pasur nevojë për Kushtetutë është teoria e autoritarizmit, e mungesës së demokracisë dhe të lirisë, teoria e provincionalizmit bajraktar, teoria e prapambetjes dhe mungesës së plotë të emancipimit” – shkruan Zeqo.

Akademiku i njohur në shkrimin në DITA përsërit idenë e tij të kahershme për atentatin kushteues të 2008-s që ndalon rinovimin e klasës politike dhe elitave.

“Enigma e enigmave për të ardhmen politike të Shqipërisë është ligji për ndryshimet e kobshme Kushtetuese të vitit 2008 qe konvecionalizohet si “listat e mbyllura”, me të drejtën prej monarkut të kryetarëve të partive.

Shpreh mendimin tim se nëse nuk ndryshon, nuk eliminohet, nuk hiqet, ligji i ndryshimeve të kobshme të vitit 2008, gjë që klasa e establishmentit të vjetër të politikës me sa duket nuk e dëshiron, atëherë do të ketë gjithmonë vonesa, do të pengohen ndryshimet progresive për të patur një politikë për popullin dhe jo një popull të klonuar për politikën”.

Fshatin e Tuizmit Rural po e kercnon kucedra

Zhulatit te Historise, te Papa Zhulit dhe Idris Sulit, te keshtjelles Mesjetare dhe te vendbanimeve dhe pikave arkeologjike te prehistorise e te periudhave te tjera, te pa germuara dhe studiuara, te rrugeve antike qe kane jehone me Jul Qezarin, e ne vazhdimesi, te lidhjes se Bregdetit me zonat e brendshme, fshatin te bukurive natyrore dhe te peisazhit, te blegetoreve dhe te staneve qe vazhdojne te jetojne, do e bllokoje Kucedra.

Ku e gjeten kete bukuri qe edhe ne planin e qeverise eshte nje nga 100 fshatrat turistike te ja falin dreqit (djallit) dhe shkaterrojne me Hecet, qe jane bere gangrene dhe shkaterrim i natyres dhe burimeve jetesore e turistike .

Bashkia Gjirokaster po bashatiset ne menyre te frikshme nga banoret e saje, nje nga fshatrat qe mbahet me blegtori e turizem Zhulati, po i vihet ferra.

A mendohet qe te kete gjallese (jete) ne keto vendbanime apo per hire te Kucedres Hec te boshatiset vendi nga popullsia.

Sot shoqatat dhe institucionet qe kane detyrim te ruajne pasurine dhe jetesen ne kete truall duhet te thone fjalen e tyre.

Kush po na perze nga toka dhe trualli ateror!