KËNGË E HARE PËR STINËN E RE

Xheladin Mjeku (1961) shkruan dhe boton prej dekadash poezi dhe prozë për të rritur dhe fëmijë. Merret edhe me kritikë letrare dhe publicistikë. Shkrimet e tij janë publikuar në gjithë hapsirën shqiptare dhe më gjerë. Është bashkautor në disa libra me poezi dhe kritikë letrare, ndër të cilat:“Prelud poetik”(1997), “Zhbërja e ikjes”(2006), “Hijet e thyera“(2008), “Aromë gruaje”(2010) “Bedri Dedja në kujtesën tonë”(2010),  “…me Dritëronë”(2011), etj.
Është fitues i disa çmimeve letrare në prozë dhe poezi, kurse në vitin 2010 fitoi çmimin e parë për librin poetik“Mëkatet e Orfeut”, nga Klubi i Shkrimtarëve Shqiptarë në botë “Drita” dhe Instituti i Librit dhe Promocionit  “Toena” -Tiranë.
Është anëtar i Klubit të Shkrimtarëve Shqiptarë në botë “Drita”.
Jeton dhe vepron në Prishtinë.

 

Poezi nga Xheladin Mjeku

 

KËNGË E HARE PËR STINËN E RE

Shëndrit dielli maja e shkrepa

Me blerim mvishet gjithë jeta.

Lojë e gëzim nëpër ograja

Çel pranvera në fusha e  në maja.

Çel burbuqja, trëndafili,

Në kupë të qiellit ia thotë bilbili.

Dallëndyshe mirë se vjen!

Folen tënde këtu e gjen.

Dora –dorës me këngë e hare

Po fillon edhe një stinë e re.

T’ia themi këngës  përnjëherë:

-Mirë se erdhe moj pranverë!

 

 

ATYRE QË E DUAN LIRINË

Atyre që e duan lirinë

Nuk ka pse t’u shkruhen vargje,

Ata vetë i stolisin epopetë

Me tytën e pushkës.

Ata janë të parët

Që i dalin hakut atdheut,

Derisa të tjerët meditojnë për agun,

Me kohën maten veç burrat e dheut.

Ata që e duan lirinë

Luleve ua falin nga një petale të kuqe,

Gjaku t’i ngop damarët e tokës

-Ky është shpirti i lirisë.

Me ata që e duan lirinë

Gjithmonë ecim ballëlartë

Dhe rrezet e diellit ua lakmojnë plagët

Që ia shëndrisin rrugët lirisë.

Atyre që e duan lirinë

Nuk ka pse t’u thuren epope e lavde,

Ata vetë e shkruajnë historinë

Me tytën e pushkës.

 

AROMË NËNE

Si buqetë lulesh plot margaritarë
Vjen aromë nëne – dashuri e parë.

Për të gjithë ne është një mrekulli
Fjalë e saj e ëmbël sjell veç dashuri.

Sikur ta them atë që ndryej në zemër,
Më shtohet kurajo kur thërras këtë emër.
...
Emri i saj gjason në tufë yjesh në qiell
Që shëndrisin në jetën time plot diell!

 

 

IA HEDH UJKUT NË ÇYQAVICË

Kur diçka ndodh në Drenicë,

Ia hedh ujkut në Çyqavicë.

Kur e keqja  zbret nga mali,

Pa u hamendur vrapin ia ndali.

Ndodh të bëhet ndonjë rrëmujë,

Shpejt e gjej dhe e hedh në ujë.

Kjo që them duket si  përrallë,

Vërtetë të ligut  i dal përballë.

Ia presë shpejt rrugën e krimit

Me gjoksshkëmbin e kushtrimit.

Çdo e keqe që ndodh në Drenicë,

Ia hedh ujkut në Çyqavicë.