Fli, moj zemër, fli, që të rritesh shpejt!

Në një pikë-takim, me mbi 1 mijë metra lartësi në malet e Çyçavices, është bërë ndarja e çmimeve për poetet fituese pjesëmarrëse në festivalin e poezisë shqipe “Takimet e poeteshave shqiptare 2011”, i cili është organizuar për të 29- herë më radhë në qytetin e Vushtrrisë.

Anëtaret e komisionit për vlerësimin e poezive Arsim Rexhepi, Ibrahim Kadriu dhe Xhevahire Izmaku, në përfundim të këtij festivali ndan çmimin e parë për dy poetet, Yllka Filipi, nga Shqipëria me poezinë “Sëpata”, si dhe Puntorie Zibës, nga Maqedonia me poezinë “Një rrugë Kolosit të filmit, Bekim Fehmiut”. Vendi i dytë sipas komisionit vlerësues i takoi gjilanases Lindita Ramushi, me poezinë “Më lerë të psherëtij”, dhe poetes nga Prishtina Aida Rexhepi, me poezinë “Duan të na marrin”.

Ndërkaq dy çmime për vendin e tret shkuan për Shefqete Gosalci, nga Prishtina, me poezinë “Fole mbi dallgë”, si dhe për poeten vushtrriase Sevëme Fetiqi, me poezinë “Macja me virtyte”.

Një çmim si debutuesja më e mirë e këtij festivali mori edhe poetesha Teisa Haxhiu, me poezinë “Jam dhe s’jam”, ndërkaq çmimin që ndau këtë vit Drejtoria e Arsimi e Komunës së Vushtrrisë, ishte për poeten nga Tirana Venka Capa, me poezinë “Jam grua”.

Festivali është themeluar para tri dekadave si manifestim që mblidhte femrat krijuese në Kosovë, ku pas çlirimit të vendit ky manifestim mori karakter gjithëkombëtar duke përfshirë edhe poete nga të gjitha trojet e gjeografisë

shqiptare, ku tani nikoqirët e këtij festivali deklarojnë se e kanë në plan që atë ta bëjnë me karakter ndërkombëtar

Nga gjithsej 83 poete që kishin konkurruar, në konkurrencë për tri çmimet kryesore janë kualifikuar 46 poete.
Edhe sivjet ky manifestimi ka mbledhur në Vushtrri një numër të madh të poeteve nga Kosova, Shqipëria, Maqedonia, por edhe nga vendet e Evropës perëndimore, përderisa organizator i këtij manifestimi ka qenë Komuna e Vushtrrisë në bashkëpunim me Ministrinë e Kulturës, Rinis dhe Sportit ....

Sjellim për lexuesin e Floripresit,disa poezi nga Yllka Filipi.

Yllka FILIPI, diplomuar ne Universitetin e Tiranes,Histori - Filologji, degGjuhe-letersi(1999).Ka perfunduar Studimet e thelluara Pasuniversitare,Master Shkencor(2006-2008),prane ketij Universiteti. Aktualisht po punon per mbrojtjen e disertacionit ne fushen e letersise se krahasuar.Punon si Pedagoge ne lenden e letersise dhe gjuhes shqipe ne Gjimnazin

"Ismail Qemali",Tirane.Ka botuar studimin kritik "Dante-Kadare, struktura e ferrit ne veshtrim krahasues", 2009.Shkruan ne poezi dhe ne proze.Eshte dalluar si nje ze i vecante qe ne krijimet e saj te para.Shume shpejt priten te dalin botime te tjera ne treg nga autorja e mirënjohur shqiptare Yllka Filipi.

KOSOVËS!
Temperaturë…  lëngatë…
e bardhë valëvitesh, mbi ylber të trishtë
nga pik’  loti kthehesh në shtretër  dashurish.
Të zëmbakta duart, përkundin në djep
foshnja ardhmërish.
Vallë, ende mbahesh, pas të tillë lëngate…?
E vogëlza ime, e madhja sharmante,
mbi plagë lind shpresa si lulja mbi shpate.
Jehonë në shtatë qiej,
zëri i trimave nga nëntoka mjaltëzon ninulla lirie
heshtni, për hatër të Zotave!
Shëëëëëëët!
Fli, moj zemër, fli, që të rritesh shpejt!
mbi dafina sfidash kokën lart ta ngresh!
…Përmbi drurë cungje
gjethi yt do jem!
Kosova mitike!
…S’dini se ku gjendet?
Kërkoni në hartë
aty ku ka gjak!
Mbi plagë lind shpresa si lulja mbi shpat’

KATHARSIS

Ritualet pjellin fantazma…
Unë jam një trullosje e vazhdueshme
Në ndërgjegjjen e botës së jeshiltë
Ka thonj përqark, kthetra…
Në karrigen përballë skërmitet hija ime…
Më fton të pjellim prapë dhimbje
Bëhu i vdekshëm
Shumëfishohet imazhi yt
Më të përbindshmet sekonda harrimprurëse
Vargje-vargje niset gjer në Hënë
Derdh hëna lot të valë e të nxehtë
Si zemra jote në shpirtin tim…
Njolla të zbehta sëmurin kraharorin memec
Të përpin shpejt mjegullaÇ’fantazmë e dëshiruar je!
Bëhu njëherë Njeri!- I gjallë…i prekshëm…I vdekshëm!!!Mbi dhe!
Nga hija antike
Fustani i vjetër u gris…
Nga hija antike tek shëmbëlltyra moderne
Ka mbetur vetëm mimika e e majmunit…
Dhe e kuqja e metamorfozuar në gri
Ritmi i zemrës është një orë e kthyer kokëposhtë
Që e komandon fosilja-njeri!
Autofrazë
Jam një frazë e mbetur në trepikësh
Një fletëz e grisur nga ditari i gjinkallës
Konotacion i zymtë i një fjale të vetme
Shkronjë që fshin vetevetn…
Një pikëpyetje e madhe?
Një pikëçuditëse e çuditshme!
Një pëlhurë e zbehtë që e hedhur nëpër natë
Mbytet në liqen si varkë.
Një copëz e pambuktë
Një shall i mëndafshtë i kyçur në dryn
E di që të lë zhveshur?
Po të përvidhem unë ti mbetesh turpëruar?
Unë-sënduku yt i kadifenjtëVlej!
Mëso te më duash!
Përthithmë si palcë në eshtrat e tua
Se nga unë ushqehesh…
Pa mua errësira groteske të përqesh
Shtrat i refuzuar jeta jote…


SËPATA


Një miku im priste zemra me sëpatë…Çak… çak… ç…
Mos! Është çnjerëzore!
Dhemb!Mos! …J
anë të ngrira akull!-më thotë -……
Përmbyti deti i zemrave Botën
Pluskuan vdekëtarët si anijet në port…
U gjend një letër kur e shishes tapë - u hap“
Kujdes nga akujt zemra të ngrata!
Të fala: me mall-Sëpata!”



FLIJIM


Dhëmbët kërcasin gjersa thyhen me zhurmë
Mbledh copëzat e thyera të statujës sime
S’po ja dal dot …
Janë shumë!Brymë pellgjesh përlot qiejt
Tkurren tradhëtitëLamtumirë kalorës!
Muzgu i mëndafshtë mbështjell kujtesën time
Derdhem si një gotë ujë mbi pllaka të rrëshkitshme
Orakujt e paskan thënë…
Mijëvjeçarët presin flijime!


SHPATET E YJEVE


Errësira gjakoset nga shpatet e yjeve fatsjellës
Ke ikur ti- je shndërruar në mall zemërvrasës
Në lot lamtumire ledhatare
Përvëlon ende kurmi i ndjenjës së vdekur…
Ishim dy zogj të mëngjestë në çadrën e urrejtjes
U deshëm aq shumë sa mbollëm lulet e zilisë
Dashuria dha shpirt në të ngrysur
Kafshuar nga gjarpërinjtë e largësisë…


NJEMIJE VDEKJE


Njëmijë vdekje më hynë në zemër me forcë
Njëra ishtë më e egra
Ajo që dontë të fshinte kujtimin tënd…

U mpleksën me damarët e miU lanë në arteriet e ngrohta
Donin të më kthenin në fantazmë…
Luftova sa munda, aq sa kur më takoi vetja? - nuk

më njohu!
Ditë e shënuar largimi i të njëmijtave
S’ja dolën dot…por më tretën…
Në hënë dyditëshe u shndërrovaVeç kujtimin tënd nuk e prekën…

Personazh shumëdimesnional në romanin e Yllka Filipit

Nga Yllka Filipi

Ky libër u shkrua në pranverë-verën e vitit 1998, kur unë isha ende studente e apasionuar e letërsisë. Pasi e mbarova m’u desh ta mbyllja në raftin e gjërave të përfunduara. Çelësat e pamundësive e lanë për shumë vite aty brenda. Kapitujt e fundit u plotësuan në vjeshtë-dimrin e vitit 2009. 

       

Mungesa e një subjekti të mirëfilltë letrar është e qëllimshme. Ashtu siç jeta njerëzore nuk ka një skenar të projektuar saktë, por shpesh është veç një vorbull e ngatërruar, edhe reflektimet mbi të janë pothuajse të tilla. Personazhi është shumëdimesnional në transformimet e tij. Një qënie komplekse e ndryshueshme si një figurë gjeometrike, e cila vërtitet nëpër rrjetat e frikshme të fatit. Format që merr janë njëkohësisht ndjesitë e çuditshme në marrëdhënie me gjithçka që e rrethon. Bota e tij është një simbiozë e përkryer mes Zanafillës dhe kohërave moderne. Është përralla e verbër të cilën njërëzimi kërkon ta besojë e njëkohësisht e vërteta e hidhur që dhemb. Shprehjet në latinisht janë  nostalgjia e kuptimit tonë ekzistencial për gjërat që tashmë i përkasin kujtimeve të vdekura. Trualli shpirtëror është i lëkundshëm. Ngjarjet zhvendosen nga planeti Tokë, në planete të tjerë imagjinarë. Kapërcimet kohore janë një sfidë për të projektuar të ardhmen. Shpesh kalohet në akohorësi. Në vetminë e tij të turbullt personazhi kërkon përjetësisht dashurinë, gjersa në fund e kupton se ekzistenca e përkohshme në këtë botë e dënon me pushtetin e saj absolut. Ky univers le gjurmë të pashlyeshme në qëniet njerëzore, aq sa shpesh, ato nuk dinë se cilat janë, ç’formë kanë, ç’ëndrra thurin, nga vijnë e cilës epoke i përkasin. Persiatjet filozofike të personazhit ndërpriten herë pas here nga të qeshurat sarkastike të fatit.

      Në pamundësi për ta inkuadruar brenda një kuadrati fiks të krijimeve letrare e kam quajtur roman, pavarësisht se e kam thyer pothuajse plotësisht strukturën tradicionale të tij.

      Lexues i dashur! Në segmentin tënd jetësor ka një mister të strukur diku, i cili të flet heshturazi: Të më duash mua, vetëm…!

Dy tregime nga Vullnet Mato

BURRI I PESË GRAVE

Epiteti Don Jovani, që i kam përngjitur emrit të këtij njeriu, përputhet tërësisht, jo vetëm me karakterin e tij tejet feminist, por edhe me tingëllimin fonetik të Don Zhuanit, aq të njohur në veprimtaritë e veta mashtruese me gratë.
Don Jovani ishte një shofer shtatshkurtër nga Palasa e Himarës. Ai nuk kishte as ndonjë pamje tërheqëse për të joshur aq shumë femrat, si Don Zhuani i famshëm. Por kishte një natyrë prej zamke, që u ngjitej atyre me ngulmin e pashkëputur, me gazin e paperënduar në buzët e tij dhe me një zë nanuritës, aq të ëmbël, sa mund të prekte telat e zemrës delikate të disa grave të ndjeshme.
Me Jovanin, tepër larg profesionit dhe pasionit tim letrar, më lidhëm dy fije të padukshme të dobësisë sime të hershme: Himara e bukur pranë vendlindjes dhe gjuha greke, që pata mësuar në Sarandë qysh në vegjëli. Duke vënë re se në parcelën gjuhësore të trurit, po më thaheshin disa fjalë të paprashitura prej kohësh, Jovani ishte një rastësi e mirë ushtrimore, jo vetëm për të stërvitur gjuhën, por edhe për të mësuar disa pasurime të reja në fjalorin bashkëkohor të greqishtes.
Nejse, ajo që dua të tregoj nuk është ky informacion i thjeshtë, por fakti se prototipi i pushtit shqiptar, që më befasoi duke me treguar jetën e tij, kishte pesë gra dhe një tufë fëmijë me secilën prej tyre. Punonte shofer autoambulance në spitalin qendror të Tiranës dhe kjo i jepte mundësi të shkonte në çdo lagje e shtëpi, ku thirrej urgjenca shëndetësore. Ne u takuam rastësisht, teksa e dëgjova të fliste greqisht me një person në afërsi të pallatit tim, ngjitur me spitalin, ku për disa net me radhë parkonte makinën. Jo se spitali nuk kishte parkim për mjetin e tij, por sepse në këtë pallat atij i kishin mbetur sytë edhe te një vajzë katërmbëdhjetëvjeçare, me të cilën ishte njohur gjatë thirrjes së urgjencës për njërin nga prindërit e saj.
Pra, ai kishte lënë gruan e parë të ligjshme me pesë fëmijë, në shtëpinë e vet dykatëshe në Palasë. Tek e cila shkonte rrallë, sa për të mos e lënë djerrë, sikur barku i saj të ishte një parcelë, ku ai mund të mbillte çdo dy vjet nga një kokëlakër të re. Sepse për fëmijët e harruar që linte pas, nuk e merrte malli. Donte vetëm sa ta shihte fshati, se ajo familje kishte burrë dhe gruaja të vazhdonte të mbante lidhur gurët e vjetër të mureve të shtëpisë së tij. Ashtu siç kishte qenë zakoni me gratë e kurbetllinjve të atij bregdeti, që ktheheshin vetëm kur fillonte t’u harrohej emri. Ndërkohë bashkëjetonte me një kuzhiniere të shëndetshme në Tiranë, me të cilën kishte bërë tre fëmijë, pasi ajo e kishte pranuar të banonte në shtëpinë e saj. Kishte dy fëmijë me një infermiere, tek e cila shkonte për të fjetur disa net në javë, me pretekstin se netët e tjera gjendej në gatishmëri urgjence. Kishte shtuar pjellën e tij edhe me dy fëmijë të tjerë te një grua në Sauk. Kishte dy vjet që ishte bërë baba i paligjshëm me një punëtore të kombinatit ushqimor. Dhe tani së fundi te pallati im, bënte dashuri fshehtas me një adoleshente, e cila dilte nga kati i parë, kur prindërit e saj bënin gjumin e mesnatës dhe i shkonte te shtrati portativ që mbante Jovani në autoambulancë.
Dy pyetjeve të mia konfindenciale, në mënyrën habitore, ai u ishte përgjigjur kësisoj:
- More Vani, çfarë i shijon ti asaj fëmije?
- E para, ajo ka qejf vetë, - qeshi ai me kërcëllimë. - Pastaj puna ime kuptohet, maçokut të vjetër i shijojnë më shumë minjtë e njomë!...
U preka shpirtërisht nga këto fjalë mizore, sepse nuk mund te qeshja me poshtërsinë e tij.
-Po kështu si e ke zënë ti, more varvat i himarjot, mund të bëhesh me dyzet gra dhe të formosh një batalion me kopilë të paligjshëm!...
- Kurani mysliman, nuk thotë kot, se burri mund të ketë deri në shtatë gra...
- Por ama Bibla jote nuk ta lejon kurrsesi, - ia ktheva me të njëjtën monedhë.
Ai nuk u mendua fare për të më dhënë përgjigjen që meritoja:
- Unë nuk shkruaj libra, - tha krejt i qetë e buzagaz. - Në këtë botë njeriu ka dy qëllime, o të shpjerë botën përpara me shkencë, o t’i shtojë botës popullsinë. Unë mund të bëj vetëm të dytën, përderisa karburatori ma shpie currilin e naftën të digjet mirë në çdo motor...
Mirëpo adoleshentja pa përvojë femërore i hapi telashe të papritura dhe Jovani, si rrallëherë m’u duk tejet i mërzitur kur ma zunë sytë sërish.
- E mbusha aksidentalisht!- tha kur e pyeta për shkakun atij trishtimi që shprehte fytyra e tij.
- Ti je i çmendur! - i thashë i tronditur me ton të ashpër.
- Jam i mençur dhe i specializuar për këto punë aty ku punoj, - tha ultas. - Lepurin nga barku ia nxjerr asaj edhe sikur të shkojë tre muajshe, por kam problem një shuk me para për maminë, që të pranojë ndërhyrjen e abortit në shtëpinë e saj. Tani pres mos na japin ndonjë shpërblim për Vitin e Ri, se rroga nuk më mjafton...
Atë çast m’u kujtua se për tipa të tillë njerëzish sharlatanë, ka një shprehje që përdorin zakonisht gratë: "Të qafsha me lot e me qurre! "
Tri javë rresht, Jovani ishte tym dhe nuk u duk për të kaluar mesnatën pranë pallatit tim. Javën e katërt, në prag të Vitit të Ri, ai i ra borisë teksa po nxitoja hapat përgjatë rrugës "Bardhyl"
- Jasu, patridha! - lëshoi dy fjalë të vetme, duke nxjerrë kryet nga dritarja e makinës, me atë gazin e tij kërkëllitës, kur ishte me qejf.
- Hë, - i thashë gjithë merak, - ç’bëre për atë hallin e madh!
- To petakse ! (e hodhi!) - tha greqisht.
Mora frymë thellë dhe sikur u lehtësova nga keqardhja që kisha ndjerë kur ma tregoi fillimisht.
- Po më dëgjove mua, mos bëj budallallëqe të tjera me të dhe as me ndonjë tjetër, se do gjesh belanë më keq!- e këshillova për të bërë sadopak detyrën që më takonte.
- Po s’bëra, vdes! - tha duke qeshur dhe i dha gaz makinës drejt spitalit.
Një copë herë me bëri sërish të mendoj thellë ky njeri i çakorduar në ndjenjat e tij noprane.
Por, duke u marrë me telashet e punëve të mia familjare gati e kisha harruar, kur pas ca kohësh më doli parasysh papritmas, si fanti spathi i ngjyrës së zezë. Ai ndali makinën ndanë rruge, me një pamje krejt të zbehtë, të tretur nga vuajtja e thellë shpirtërore.
- Më ka ndodhur hataja e të gjitha hateve! - lëshoi fjalinë e parë duke marrë frymë thellë, sikur i mjaftonte ajri.
- Ç’dreqin ke katranosur përsëri, mor jahu? - i thashë duke mos pasur aspak dëshirë të zgjatem në bisedë me të.
- Unë të dëgjova ty, patridha, dhe kam bërë ca frena kohët e fundit, - tha me zë të mekur. - Po gruaja në fshat, pas kaq kohësh i mori vesh të gjitha qyfyret e mia. Ajo nga inati u bë e marrosur, spërkati shtëpinë me benzinë, i vuri flakën dhe i dogji të tëra me kuç e me maç, pastaj shkoi me gjithë fëmijët te prindërit e saj. Mua më la vetëm një gërmadhën me gurë të zinj, që edhe miliona po të kisha, nuk bëhet më kurrë siç ishte. Tani kam mbetur si ai huri i shkulur në mes të udhës dhe zoti e di se ku do ngulem kur të dal në pension. Se edhe ajo kuzhinierja që më mbante në shtëpinë e saj, i kishte shkuar infermieres, dhe duke bërtitur "kurve!"njëra e "kurvë!"tjetra, i kishin shkulur flokët njëra-tjetrës...
Nuk m’u durua më tej, prisha edhe unë gojën me të:
- Do vijë dita që edhe ti, si kurvar i tyre, të mos kesh më asnjë fije floku. Se do mblidhen të tëra bashkë me gjithë fëmijët dhe do të t’i shkulin qimet e kokës një nga një. Atëherë ç’farë do bësh, more qyqar?!...
- Do ia heq vetes, ose do pi bar miu, se minj të njomë nuk do ha dot më! - tha dhe tërhoqi këmbët zvarrë drejt autoambulancës.
Dukej tamam, sikur ishte nën efektin e barit të miut, ende pa pirë helmin shfarosës.

I SHËMTUARI MISTERIOZ

Në grupin tonë të arsimtarëve që kishim krijuar teatrin amator, bënin pjesë djem e vajza të rinj, me arsim të lartë dhe të gjithë të pashëm. Për të mos thënë se kishte edhe shumë të bukur, si Petriti, e sidomos Shania fantastike, të cilën e quanin çamia bukuroshe e Durrësit.
Por, ishte afruar mes nesh, për inerci e si për të kompensuar tërë hijeshinë e grupit, edhe më i shëmtuari i efektivit të arsimtarëve të rrethit, që kishte vetëm emrin e bukur, Fatmir. Për të cilin edhe ai vetë thoshte shpesh: "Unë duhej të quhesha "Fatkeq" po nuk e kuptoj pse krijuesit e mi prindër më vunë këtë emër, që stonon tmerrësisht me pamjen time."
Na prekte shpirtin me këto fjalë dhe me dëshirën e tij për të marrë në pjesët teatrale vetëm rolet negative, të cilat i qante si askush tjetër. Por ndjeheshim keq, sidomos, kur padashur hidhnim sytë vëmendshëm mbi fytyrën tij. Apo kur unë, që bëja makijazhet e shfaqjes, punoja gjatë për të transformuar në përshtatje me rolin, detajet e gjymtyrëve të tij të llahtarshme. Duke bërë të pranueshëm për spektatorin ballin e zbuluar deri lart në zhogën e kokës, me dy gunga koskore të dala në të dy anët çuditërisht, sikur natyra kishte përgatitur me to bazamentin për t’i nxjerrë brirë kafshe, por më pas ishte penduar dhe e kishte kthyer në njeri. Dy sytë e thelluar në gropat pamore pa qepalla, vetullat e kreshpëruara, bulçitë e rrafshuara nga dobësia, të ngjitura fare pranë dhëmbëve, xigomatikët si dy funde dardhash dhe mjekrën si të cjapit, të zgjatur deri afër fikthit të theksuar mashkullor, që i lëvizte si kokërr arrë poshtë e përpjetë gurmazit, sa herë fliste.
" O zot, - kishte thënë Shania nën zë, - edhe sikur ndonjë piktor të kërkonte tipare të tilla, për të bërë portretin e një xhindi, zor se mund t’i gjente këtu mes nesh!"
Ne shokët e tij, u thoshim vajzave dhe vetë Shanes, të mos e vrisnin shpirtërisht, duke e braktisur në biseda, kur ato qëndronin gjithë kohën vetëm pranë të tjerëve. Madje, për ta bërë të afruar e të domosdoshëm për secilin gjatë provave, Fatmirin e zgjodhëm regjisor të grupit teatral. Ndonëse kishte mësues të tjerë me prirje letrare e me njohuri skenike të mjafta për atë punë. Megjithatë, Fatmiri, që kishte mbaruar për matematikë, e justifikonte më së miri këtë përgjegjësi shoqërore që i kishim caktuar. Sepse ai ishte prej natyre më i zgjuari nga të gjithë ne dhe me shije e durim të pamposhtur për të lexuar pjesë teatrale. Me të cilat pushtuam skenën e shtëpisë së kulturës disa herë dhe bëmë turne në shkollat e mesme të Elbasanit dhe të disa qyteteve të Myzeqesë.
Në marrëdhëniet tona shoqërore, vajzat mësuese, si Shania, Leta, Neja e ndonjë tjetër ishin tejet të lakmuara nga djemtë si Petriti, Kashani, e gjithë beqarët e tjerë. Por sidomos Shanes i vardiseshin jo vetëm amatorët, por edhe djem të qytetit, të cilët i rrëmbente portreti i saj fantastik gjatë shfaqjeve, në disa role vajzash heroina të repertorit skenik. Madje Petriti thoshte me shaka, lum ai pallosh që do t’ia mbushë mendjen, ta ketë gjithë jetën në shtrat këtë perri çame, e cila na ka zbukuruar edhe vetë opinionin për të gjithë çamët e Shqipërisë.
Pra, siç lashë të kuptohet edhe më sipër, djemtë ndjeheshin të gjithë të dashuruar në mënyrë të njëanshme me këtë vajzë të rrallë. Por Fatmiri psherëtinte nga dhimbja kur vështronte Shanen, dhe kjo lëndohej në shpirt kur ai e shigjetonte në sy, njësoj si trëndafili që vyshket, kur gjembi në afërsi i prek petalet. Ndoshta mjerimi shpirtëror që ndjente kohët e fundit Fatmiri nga shëmtimi tij, i shkaktohej kryesisht, sepse ndjente largësinë kilometrike prej saj. Por edhe pamundësinë për të qenë në raport të barabartë pozicional me djemtë e tjerë që e ngacmonin e bënin shaka me këtë vajzë, të cilën fati ia kishte privuar vetëm atij, duke e dënuar të përgjërohej për të. Aq sa kishte arritur të shfrynte te shokët: "Ah, moj nënë, ç’më bëre që s’më mbajte dhe nja dy javë në bark, sa të më rregulloheshin defektet." Dhe këtë duf e nxirrte pikërisht në rastet, kur nuk ia varte Shania. Sepse, edhe kur ai i afrohej për ndonjë shpjegim roli, ajo e dëgjonte pa e vështruar në sy. Megjithatë, kishte edhe raste kur ajo e falënderonte përzemërsisht për mendimet që i jepte, duke ndjerë ngrohtësinë e sinqertë të zërit të tij të butë e të nënshtruar tërësisht para saj. Gjithsesi edhe në këto raste, ajo komunikonte kokëmënjanë e me sytë diku në boshësi, teksa Fatmiri ndjehej mirë, sepse kishte idenë se kur vajza të kthen shpinën duke të qëndruar afër, do të thotë se të bluan në trurin e saj.
Në fund të atij viti mësimor me arritje të mjafta në punë e në lëvizjen amatore të shkollës sonë të mesme, ndodhi e çudia e të gjitha çudirave që e la pa mend grupin tonë të arsimtarëve. Shania me kasafortën e mbyllur rreptësisht e tepër sekrete të mendimeve të saj, u kthye befas për një vizitë në familjen e Fatmirit, te shtëpia e tij dykatëshe me oborrin e madh nën hijen aromatike të portokalleve në Elbasan. Pas këtij pelegrinazhi në Edenin e fshehtë të këtij qyteti të lashtë, ajo bindi prindërit e saj në Durrës për vendimin e rëndësishëm jetësor që kishte marrë papritmas.
Të gjithë ne të tjerët, por sidomos pretendentet për tu fejuar me të, gati sa nuk shkalluam nga trutë, kur morën vesh se Shania bukuroshe ishte fejuar me të shëmtuarin misterioz. Tejet i mahnitur Petriti, tha se Shania duhet ta kishte dredhur patjetër gjatë viteve të universitetit në Tiranë, që pranoi verbërisht të martohej me Fatmirin e përçudnuar fizikisht.
Unë ia ktheva në çast:
- E ka dredhur, apo e ka shpërdredhur, është puna e saj ç’ka bërë. Në fund të fundit, e di vetë e zonja përse e ka zgjedhur...
Nga një bisedë me Letën, mësuam se Shania i kishte thënë asaj: "Mua, moj motër, nuk më duhet bukuria që kam vetë, më duhet burrëria, mençuria dhe besnikëria, në atë masë, që e ka Fatmiri, por sidomos shpirti i tij i bukur e fisnik me të cilin ndjehem fare mirë."
Këto fjalë të qarkulluara me shpejtësi të habitshme, mes të gjithë atyre që i njihnin, bënë të mbylleshin përfundimisht të gjitha gojët. Madje pas kësaj, edhe vete Fatmiri filloi të na dukej disi më i natyrshëm me hijen e re të pamjes së tij prej bashkëshorti. Por nuk na shkulej nga mendja sidomos zhgënjimi që pësuam, kur kuptuam se teksa qahej për fatin e keq të fytyrës së shëmtuar, kishte punuar në mënyrën më misterioze për të shtënë në dorë fytyrën më të bukur që gjendej mes nesh. Por në fund të fundit, jeta është përpjekje e pareshtur e njeriut, për të arritur të pamundurën në të gjitha format dhe trajtat ku shfaqet. Dhe na mbetej vetëm t’i shtrëngonim dorën këtij fitimtari të madh, që i la me gisht në gojë të gjithë pretendentët.

Këngë e ngrohtë që vjen nga Joni

Poezia përfaqësuese për Festivalin Ndëkombëtar të Poezisë “Drini Poetik” organizuar nga LSHK 

në Prizren më 10-11 qershor 2011-06-09
 
Namik Selmani (Berat, Shqipëri)
 
 Këngë e ngrohtë që vjen nga Joni
 
 
1.
Po vjen larg në ditë lirie,  si vëlla në Lumëbardh
Sjell urim Paramithie, frymë nga brigjet dritëlarë.
      Po vjen larg-o nga Filati, nga Preveza sillka plisin
Gjunjëulur rri te varri, qerpikloti ia prek sirin.
Sjell një dritë nga Kalamaja  ku gërmadhat flasin shqip
Borzikolu, manxuraja nuk janë vyshkur asnjë vit.
Det me mall po sjellin odat  në Drenicë e  lart, në Sharr
 Mbi mermer në një varr trimi ngrohet zemra prush i gjallë. 
 
2.
Prek lahuta këngën çame,  pragje kullash po u hapkan
Si të ishte vello dasme  kuqëluar mes bajrakëve.
Vjen një frymë Çamërie  çel lulëkuqet mbi mermer
Fjalë nga gluhë Perëndie  si behar mes dimrit sjell.
Na ndan thela bakllavaje në Prizren  e në Prishtinë
Sjell flamur e abetare, amanetin që s’u thinj.
Sup më sup lisnojnë urime, bash si dora kur prek dorën
Gur i pragut na zgjon dhimbje, mall i gjyshit thinjka botën.
 
 
3.
Jemi bashkë ku flakron Fjala, gju më gju si ulen burrat
Paska ardhur Osman Taka, Bacë Ademi po i hap kullat
Kuqon lulja bjeshkatore tek nis vallen vajza çame
Si të ishte valë nga Joni, sikur shkelte mbi petale.
Pret lahuta këngën çame si të ishte eho bjeshke
Si të ishte fjalë piskame si një det i dalë prej zemre
Çamëria shamiblertë vjen te pragu të puthë  bjeshkën
Ndë qershor  ku gazmon festa, të bekojë vite dhe shekuj.
 
Prizren, më 10 qershor 2011

Nga Flori Bruqi : Brunilda Buçova është Poseidoni i ujrave në poezi.

Brunilda S. BOÇOVA , lindi në qytetin e Fierit më 10 mars 1977 .Ka kryer shkollën 8-vjeçare në shkollën “Mark Dashi” të qytetit . Të mesmen e përfundoi në gjimnazin “Perikli Ikonomi” po në Fier. Studimet e larta i kreu në Fakultetin e Infermierisë në Universitetin “Ismail Qemali” në Vlorë. Aktualisht punon pranë Drejtorisë Rajonale të Shëndtësisë- Qarku—Fier, në Kabinetin e Edukimit Shëndetësor. Ka marrë ÇERTIFIKATË nga Bashkia-Fier,e dalluar si talente e re për vitin 2004 dhe që prej këtij viti është Anëtare e Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve të Shqipërisë .

 

Veprat e autores

 “Si ta shkruaj psherëtimën”, poezi 1998
“Ujëvara e ëndrrës”, poezi e prozë 2003

“Disqet nisin të flasin”, poema 2003

“Fajet e reve”, tercina 2004

“Penët krehin dallgët”poezi,  2005

“Simbioza yjeve”poezi, 2005

“Perëndim i ciflosur”poezi, 2006

“Fjalëz e vesuar,”shprehje e aforizma, 2006

 “Në gjunjë të mallit…,”poezi 2007

 
“Shtatëdhjetë e shtatë tufane marsi”, poezi, 2007

 
“Marsi i zbutur nga vetëtimat”, poezi 2008

 
“Metaforë mbi valë” tercina 2009

 
“Psherëtima të gjunjëzuar”poezi, 2009

 Etj.

  

 

Krijimtaria e poetit, e sanksionuar në librin e botuar, i shton ligjshmërisë natyrore të lindjes së jetës njerëzore, rilindje dhe lindje të tjera shpirtërore, që kanë të datuar vetëm fillesën, kurse fundin nuk mund ta profetizojë askush. Jetëgjatësia e tyre nuk njeh dhe s'ka të bëjë aspak me procesin moshues të plakjes, përkundrazi, ky proces mund ta rinojë e freskojë në paafatshmërinë kohore, në vartësi të vlerave dhe shijeve të lexuesve të ardhshëm.

Poetes Brunilda Boçova, i lexoj biografinë rilindëse dhe lindëse, me fillesën e parë në vitin 1998.

Pse them rilindëse dhe lindëse?

Për mendimin tim, poeti rilind nëpërmjet krijimtarisë dhe njëkohësisht lind vazhdimësinë e shpirtit të tij me krijesat e veta më të veçanta, më të dashura, më të prekshme e të ndjeshme, librat. Ndërsa rilindja ndodh dhe ndjehet brenda vetqenies së poetit në çastet magjike të krijimit, lindja del jashtë vetqenies e materializuar me librin e botuar.

Më lejoni, që pa hyrë në hollësira analizash letrare të krijimtarisë së begatë të Brunildas, të bëj një udhëtim simbolizmash, pikërisht kohës rilindëse dhe lindëse të krijimtarisë së saj.

Lindja e parë është dhe vetë dilema e parë, mendimi, shqetësimi dhe meraku i parë, sikurse gëzimi, emocioni dhe lumturia e parë.

Tek Brunilda, kjo shumësi ndjenjash e mendimesh, koncentrohet në vetë titullin pagëzues, titull që përbën sanksionimin e krijimtarisë në librin e parë të saj.

Fillon kështu udhëtimi i parë lindës i poetes, që na pyet e vetpyetet, e bindur, që më shumë se ne, është vetë ajo çkoduesja e kodit zgjidhës të pyetjes, "Si ta shkruaj psherëtimën".

Brunilda paralajmëron lexuesin për pozicionimin e saj në këndvështrimin e botës, pozicionim i qëndrueshëm, i pandryshueshëm, por i pasuruar nëpërmjet këndvështrimeve të ndryshme e të larmishme.

Mua, ky pozicionim, më ngjan me boshtin, me qendrën valore, që sipas intensitetit goditës shumohet në rrethvalëzimet.

Pasi kërkon e kërkon se si ta shkruajë psherëtimën, poetja kapërcen gjendjen në vitin 1998, duke preferuar tjetër rrugëtim lindës në, "Ujvara e ëndërrës", gjë që e arrin pas pesë vitesh ta prekë e jetësojë(2003).

E plotësuar në prekje realitetesh brenda e përtej reales, poetja shton pretendimet e saj në hapësirën e pakufishme të universit, aq sa po atë vit(2003), edhe "Disqet nisin të flasin" përmes penës kozmike.

Tashmë, rezonanca valore e Brunildas përmasohet sa horizontalisht, aq dhe vertikalisht në udhëtimin lindës kohor një vjeçar, ku veç fajeve tokësore, zbulon dhe "Fajet e reve" (2004). Mos e bën këtë ngjitje lartësish për të parë mbase më qartë dallgët e shpupurisura? Besoj se po, se ja tek zbret pastaj, për të bashkuar penën me "Penët që i krehin dallgët" (2005).

Vënia në zap e tyre, e bën të rikthejë po atë vit sytë drejt qiellit dhe me shpejtësinë e mendjes arrin të realizojë, "Simbiozën e yjeve" (2005).

Kjo është Brunilda, një eksploratore hapësirash të dukshme e të padukshme, duke na bërë dhe ne bashkudhëtarë të varur e relativisht të pavarur prej saj.

Kështu dhe ne, veç perëndimit magjepës që shijojmë pragmuzgjeve, dallojmë, falë këtij bashkëudhëtimi, edhe një "Perëndim të cfilitur", në vitin 2006. Atë, nuk mund ta dallojë kurrë shikimi i lirë njerëzor, as sy meteorologu, apo astronomi. Eshtë jashtë aftësisë e fuqisë shqisore e perceptuese të tyre, por jo të poetes, që po në vitin 2006, duke mos dashur të na lerë vetëm me cfilosjen e perëndimit, na zgjon magjishëm me një "Fjalëz të vesuar".

Cili laborator shkencor, veç atij letrar, mund të arrijë magjinë krijuese e konvertuese të idesë me materien, të frymës me trupin?

E ky laborator letrar, ku eksperimenton e krijon suksesshëm Brunilda Boçova, nuk ndalet vetëm në tjetërsime realitetesh në funksion të mesazheve të forta ndaj shoqërisë, por edhe në depërtime shpirtrash njerëzorë të trazuar.

2007-a e Brunildas na le "Në gjunjë të mallit" e jo vetëm ai vit. Malli kthehet në mundimin e madh e gërryes të shpirtrave njerëzorë, të ndarë e degdisur gjithandej kësaj bote.

Tipik me të këqijat e tij përsëritëse në kohë, marsi nuk i shpëton dhimbjes e revoltës së poetes. Simbioza e tij me 7-tën, sjell "Shtatëdhjet e shtatë tufane marsi".Një kataklizmo e tërë, një apokalips pa fund, edhe pse pas një viti, laboratori letrar i poetes do krijojë një "Mars të zbutur nga vetëtimat".

Brenda fuqishmërisë tërbuese marsiane, një tjetër fuqishmëri kundërvënëse, jo asgjësuese, por zbutëse, gjë që vetëm forca e fjalës, kodi i saj, mund të arrijë ta realizojë.

Pas një marsi të zbutur, s'ka si mos dëshirosh përsëri detin dhe të udhëtosh me anijen "Metaforë mbi valë" në vitin 2009.

Brunilda është Poseidoni i ujrave në poezi.

Pas një udhëtimi gati 12 vjeçar, me koencidencë 12 herë rilindjesh të vetvetes dhe lindjesh librash, Brunilda Boçova duket sikur bën epilogun e brendshëm logjik të tyre me lindjen e re të librit të 13-të në fundvitin 2009.

Po miq!

Po, Brunilda!

Prologu pyetës, "Si ta shkruaj psherëtimën", tashmë ka epilogun e vet zgjidhës. Laboratori tënd letrar, ja arriti vërtet jo vetëm të shkruajë psherëtimat, por t'i kthejë ato magjishëm në "Psherëtima të gjunjëzuara",shkruan studiuesi Edmond Shallvari(Rilindjet dhe lindjet poetike të poetes Brunilda Boçova).

S’ma hidhëron vargun


Ky i ftohtë i hidhët dhjetori, s’ma hidhëron vargun e brishtë,
E mëngjesi pendë-varur nga ngricat e para qesh në sytë e mi.
Mbetet metaforë e trembur dimri, një dritëz e largët malli,
Kafshohet në vështrime poetësh një klithmë që digjet shpirtit !
Ky i ftohtë i hidhët dhjetori, ngatërrohet
si lotët e marsit në lulet e kumbullës,
Merr si i trembur zvarranikë akullnajash që pikë-pikë grryejnë gurit,
Mëritë e ditës këputen në hijet e rrenëta të një dielli dimërak !

Të mbetesh njeri !


Të njohësh, të mos vrasësh, të mbetesh
kuptimi i të qënit Njeri,
Bota dhe njerëzit s’janë të gjithë njësoj,
Moralë dhe immoralë, trazojnë në të njëjtën çorbë !
Bota, kafshuar e nxirë nga mijëra gojë të shqyera,
Njerëzit të etur nëpër llumrat e ditëve,
poshtërojnë deri në nder!!
-Të mbetesh Njeri në këtë Botë

MREKULLIA që nuk sjell lot !

Të vrarë në errësirë yjesh Kemi kohë të duhemi, si dy të vrarë në errësirë yjesh, Kemi kohë të duhemi, e me dashuritë të harrojmë kohën, Nata na shkel hijen përqark hijes së verbër të hënës. Jashtë, nisi të bjerë këmbana e të enjtes…,…, Për pak dashuri, shpirtit, zbres pakuptuar kristale loti, Të vesh e zhvesh grijtësisht meritë e kohërave të vjetra.

Në gurmaz të lotit ! Në gurmaz të lotitmbytej e harruar një britmë, Hidhte shije të përzier në vijë të ujit mendimi i enjtur, Koha tirrej si ziliqare në shtratin e saj të vakët…, Dita mbështillte këmbët e plakura, pa i shtrirë ende në agim, Ora kacafytej me veten e ia nxirrte inatin e ditës akrepave të ndryshkur, Ndalonin të gjitha, për një minutë vonesë shkonte çdo gjë ters, Aty me lotin merrte çdo gjë kuptim të dyfishtë ! …, …, pas krahëve të reve Tretet shiu, metaforë, përqark heshtjes, hije rrudhave, Merr lotin e bën mermer, në duart që dredhin dhembjen, Merr vështrimin, e kthen në pasqyrë të kreh dritën, Merr frymën, të ngroh për çdo hera ditë dashuritë, Një rrëke merr përpara dhe të grijtën e qiellit që përpëlitet pas krahëve të reve.   Grusht u bë ndërgjegjia Jashtë kangjellave të besimit, grusht u bë ndërgjegjia, Lidhur në trup të hekurt shënjë vrazhdësie, Lëngonte kyçi i vështrimit mbi qirinjtë e mirësisë, Digjte dhembjen e syve në kryq të pastër.

Fjalët e një miku


Në hijen e natës e fsheha portretin e heshtur,
Portretin që nuk kishte qenë kaq kohë aty.
Buzëqeshjen e syve e mbolla shpirtit të pastër,
Vështrimit të prerë ia hoqa hijen e rëndë,
Të mbetej kujtim i largët....,
Të largëta fjalët që dikur ishin thënë !

Gjurmët e hijta të trishtimit
Trotuareve trekëndësh hijeje një ndjenjë në zbrazëti,
Trungut vënë radhë, si vija pentagrami në letër,
Fëshfërimat e gjetheve hidhnin melodi të çrregullt,
Diku sythet që shpërthenin çastit mbulonin notat e vjetra.
Trishtimi është rrënjë e ndjesive hyjnore,
Le gurmët e tij në qerpikët që rrëzon loti !

Vjeshta


Ti rrëzove një gjethe mbi token e kaftë,
…, dhe nuk e ndjeve dhembjen e pemës.
Lehtë ranë njëra pas tjetrës gjethe të tjera,
përsëri ti i rrëzove, duke thënë se erdhi vjeshta.
Vjeshta,
përsëri solli me vete erën e shiun…,…,
Vjeshta!
Qetësia fillojë të mbizotërojë dhe shpirtrat
të trazohen pakuptuar,
…,…,pakuptuar, se dikur kanë qenë të dashuruar !

U var mjergulla....,


U var mjergulla mbrëmjes, në fytyrë të qiellit,
Yjet u strukën në furrikun e natës ..., ...,
Endur, si varfanjake, nisi të bridhte mjergulla,
Zbardhi hapësirën, deri në agim ...,
..., ..., u shkri prej rrezeve .

Poezia “mish-këputur” !


E ndjeva poezinë të qante në këmbëz të vargut,
Me gjurmë-gjurmë, lapsi ia maste shtatin,
Numëronte gërmat e diku lidhte bojën,

Niste nga e para dhe e priste gogël fjalën,

Aty pash, poezisë t’i dhembte shpirti !

Rrjedhës së marsit
Ndarë nisi marsi, vetmisë ulur heshtja,
Errur në mjergull, e thyer në kujtesë...,
Ndarë, prehu diellin stina e re në ditë gëzimi,
Djegur eshtrat frika, vatrës së detit në tradhëti fjale,
Mbylli keqkuptimet e pakuptuara,
të kuptonte rrjedhën...,

Krijimet më poshtë janë shkëputur nga libri "Marsi i zbutur nga vetëtimat"


Mes dy shpirtrave


Përtypur në ujëra të mëngjesta…,zgjohem kaltërsive,
…,dhe vesa që më bie qerpikëve, këputet copëzave të lotit,
Prehërit shtrin ijet e ndjen lodhjen e brishtë të mëngjesit.
Ikur në lundrime të klithëta valësh, krruset kristali i fundit,
Mbytet si hënë e vakët mes reve gri syri i tharë i mallit,
E mbetet mes dy shpirtrave të gurtë një kristal që të verbon si dritë qiriri.



Buzëqeshja e thinjur


E ndjeva të më ikte buzëqeshja, si shi i rrëmbyer,
Në pritjen e hidhët u nda mallgrisuri në malle,
Ia ndjeva rrahjen e krahëve prag-degëve të selvisë…,
Gjetheve të saj regjeshin rrezet e një agimi të lodhur.
Iku…,me mëritë e harruara në sundukun e vjetër,
Në pritje, thinja e parë theu heshtjen e lodhur në zarf .



Tik-takeve të një nate


Tani dherazi një pëlhurë e lehtë kafshohet me retë motake,
Duke u nisur për larg, tretet fjala dimërake, si rrezja nën vesë,
Këputet një heshtje e përplaset buzëve që dridhen prej lotëve.
Kam ikur…,jam ndarë…,dhe heshtja hap pas hapi ndjek hapa,
Marroset në vështrimet e qiell-kaltrit, syri që lidh mendime…,
Të lërë nën letrën e bardhë firmë shpirtrash të ndarë, që dikur...,
…,dikur preknin tik-taket e vona të natës, mbuluar nga yjësia.



Rrudhave të poezisë


Marrosur deri në dhembje, shket si lot marsi ora e pritjes,
Rrëzë ftoit dimërak shfletos fletë libri një dorë-thinjur poeti,
Me kohën nis e troket, koha e një tjetër jete, në dritëz-jetën jetë.
Kafshon hijet e mpita, vetmia e shkruar mbi kurriz të viteve,
Dhe rrudhave që koha i ka urtësuar, fle dita e pafundme e poezisë.



Nuk të pashë në ikje


Nuk të pashë në ikje…,ti ike i pari si klithmë dallgësh,
Dhe mbylle fund-harkut të qënit i pasur me gënjeshtër.
Nuk të pashë në ikje…,frika të kishte mbërthyer me kohën,
Fleta e bardhë në dorën tënde, s’kishte më hije-mallesh,
Përtej të qënit veht-vetja, dhe ata që njihje nise ti gënjeje,
Nise të bëje lojën e të kërkuarit…,si atëherë, dikur…,
Nuk të pashë në ikje…,ti ike si gënjeshtra e verbuar nga hijet.



Natë mes gjëmimave


Natën e preka heshtur në pragun e dritares lotmbuluar,
S’kishte yje murrëmësia e qiellit të vonë,
Hëna e mbetur gjysëm zhveshur, meditonte thellë.
Nata dukej se kishte ardhur dehur këtë mbrëmje,
Kafshuar në eshtër…,nxirë prej gjëmimave.
Ja mbulova pa fjalë lotët që i binin me ngashërima !



Diku…,kujtime të harruara


Diku, harruar si udhëtim i largët që kthehet memories,
Diku, pret për vite me radhë një sy i tharë,
Tharë nga loti e mbërthyer prej natës që lidhet pas yjesh,
Tik-taku i lodhur nën qelq, thyen heshtjen e vrarë që vret,
Ndahet në thërrime loti i ngrirë nën strehëz qerpikësh,
Të nis e hedh radhë kujtime që s’do të ishin kthyer kurrë !



S’ma hidhëron vargun


Ky i ftohtë i hidhët dhjetori, s’ma hidhëron vargun e brishtë,
E mëngjesi pendë-varur nga ngricat e para qesh në sytë e mi.
Mbetet metaforë e trembur dimri, një dritëz e largët malli,
Kafshohet në vështrime poetësh një klithmë që digjet shpirtit !
Ky i ftohtë i hidhët dhjetori, ngatërrohet
si lotët e marsit në lulet e kumbullës,
Merr si i trembur zvarranikë akullnajash që pikë-pikë grryejnë gurit,
Mëritë e ditës këputen në hijet e rrenëta të një dielli dimërak !



Kështjellat e rreme të mallit !


Më shtrydhet në qeskë të lotit, ai lot që dhimbet për tek ty,
Këputur fle heshtja që gjumë s’ka vënë, friguar që me kohën.
Ti merr përdore ah-et që shpirtit rrahin si këmbana shekullore,
…,dhe hija e mendimit të shkëputet, si vetëtima që kriset qiellit,
…,çahet në akullnajat e mallit dhembja që si dëgjohet britma.
Aty nisin e përfundojnë të parat e të fundit kështjella të rreme, bregut.
Më shtrydhet e shtrembet ai vështrim, lodhur si rrezja e parë e marsit !



Pritje e vrazhdë

Më le prerë, me atë vrazhdësi që shtroi pritja, tastjerës memece,
Ikja mbërthente zaje të rrudhura në bregun e thellë të memories.
Dita u ngrit me tjetër fytyrë mbi valët që krihnin fjalë-dallgësh,
Trembur si flakë qiriri, që dridhet murit të lashtë pikon brishtësia,
E kapërcen orë që thinjen buzë vatre, ku kreh flokët një fjollë tymi .

Pritje e vrazhdë

Më le prerë, me atë vrazhdësi që shtroi pritja, tastjerës memece,
Ikja mbërthente zaje të rrudhura në bregun e thellë të memories.
Dita u ngrit me tjetër fytyrë mbi valët që krihnin fjalë-dallgësh,
Trembur si flakë qiriri, që dridhet murit të lashtë pikon brishtësia,
E kapërcen orë që thinjen buzë vatre, ku kreh flokët një fjollë tymi .



Çast mbi letër

Gishti i prerë pikonte pikë, mbi letrën e bardhë,
Dhe hijen e një të marre linte pas-ndarjes, ikur…,
Njollë e patretshme në përkulje të viteve,
Digjet, si fletë e tharë nën gurë nga klithmëra resh,
…,pikë-pikë, vazhdonte e s’pushonte
gishti vargje.



Zëra hijenash fund-dhjetori


Nata tretet me yjet në kupolën e grijtë…,dhe një copëz hëne i vezullon brinjëve,
Vrenjëtësinë dita m’a shtroi çarçafit të bardhë, ku mbi të zëra hijenash flenë…,
Mbërthyer fund-dhjetori, si vetë dhjetor-shtrydhuri në drithërima e rrebesh.
Vetëm mbete në kafaz të vetmisë, na le, nuk të lamë,vetëm mbete, përse kaq larg !
Koha do të përtypet për të mijëtat e sekondit në vështrimin tënd,
…,dhe ti përsëri s’do të më njohësh,
s’do të na njohësh të gjithëve .




Ndarja me emër

Më vrave pa folur, si fjala që këputet në shikim-ndarje,
Më vrave si dritëz dielli në pikë-mëngjesin e lodhur.
Hije ikur, u tret një puthje e njomë në sytë e heshtur,
Ti more zvarrë në shpirt, një mal me përqafime,
S’ishin të fundit, por të parat gonxhe malli.
Me lotë i mbulova në të ikurën e dhimbshme,
Ikja e kishte emrin ; 14-Shkurti i një viti plot lot!



Sofra e yjeve

I mbështolla yjet, i ula rreth sofre…,
Sofra për ta u bë si hënë e plotë,
Nga një copëz poezie u shtrova përpara,
Ngrita shikimin në hapësirën blu…,
Në befasi yjet, poezinë m’a ngjitën lart !



Vetmia që thyen gurët hënës


Vetmia ecën fshehtas dhe gurë thyen hënës,
Shtrembëron forca e mallit fjalët e lamtumirës,
…, bien si ortekët e plagosin shpirtra.
Diku, drithërimat e zërit s’i fshehin
orët e ndarjes,
Vetmia ecën e kthehet përgjatë trotuarit të vjetër.



Laga zemrën…,

Laga zemrën, tek përpëlitej jeta brigjesh,
Laga zemrën, tek çahej malli ndarjeve,
Laga zemrën, tek endej kujtimi, si fija tezgjahut,
Laga zemrën…, të ngrihej e qetë
mbi dhembjen njerëzore .




Vetmia kokëshkretë !

Ka kohë që vetmia troket pas porte…,
Prek pa folur e blen heshtjen që fle brenda,
Ngre kryet si kallamat që kërcasin nëpër flakë,
Dalëngadalë, nis t’i nxihen thinjat vetmisë.
Portës rri e s’shkulet…,kalon në trishtim.



J’a ftoha shpatullën malit !


J’a ftoha shpatullën malit…,…,
Me sy ia tremba gurët, nisi të pikonte lartësia,
Me harresë ia shkula shkurret e drizat,
Zbulova mes shkëmbinjëve zemrën e plasaritur,
Balsamosur nga pritjet e një lamtumire.



U var shpirti, në litarë gjethesh


U ça shpirti, fjala e plagosi hekurave,
Griste ditët me forcën e pafajësisë,
Numëronte hapat ku zbriste e përplasej loti gurit,
Zbardhonte sheshi, prej kripësisë…,
Ball-ngjeshur nga rrjedhat e lumit.
Aty u var shpirti, nëpër litarë gjethesh,
Të pinte frymën e fjalëve të murosura.

 POEZI NGA LIBRI "MARSI I ZBUTUR NGA VETETIMAT"

Gardhova ndjenjat Gardhova ndjenjat me tel të sertë…, Fija e rrezes mos t’ia prekte trupin, Gardhova ndjenjat, aty në një “kotec”, As puthja e fundit mos t’u shpëtonte kallamave. Ngrita kurth për dashurinë pa kushte ! Fati im ! Me thonj ia nxora sytë fatit tim, Dhembje, s’ndjeva unë, por ulëriti shpirti. Me thonj ia grisa fytyrën e fajit fatit tim, Vajtoi si fëmija në djep, e ta lëkundja nisa. Me thonj e mbyta shpirtin e fatit tim Kur s’diti të ndalte vajin e pa shkak…, Kafshova freskinë [color="Teal"]Kafshova freskinë që më vinte anës pa folur, Memeces sy gri ia treta natën plot shi. Alfabetit të gjymtuar ,faqe malit ia gdhenda gërmat. Herë me inat forcën tregonte era , Herë e zhgënjyer niste rrugë për fjalët e humbura. Durimi i penës [color="Teal"]Kam ditë frikësuar nga e paqëna, Mureve shkunden krisma heshtjeje, Diku kryqëzon mendja fjalët që të brejnë ndërgjegjes, Shkatërroj me heshtjen, durimin e një pene Tremb rrjetën e lotit, të eci pa vajtime. Frikës t’ia shuaj të dridhërueshmen miqësi . Nata po vjen…, (16-rroksh) Nata po vjen, fjalë-pakët ulet parvazit me lule, Nata po vjen, yje-mangët hapësirës shkon habitur, Nata po vjen, dritë-zbehtë prej hënës qepur nga retë, Nata po vjen, ndjenjë-thyer nga copëra puthjesh të ngrira, Nata po vjen, ditë-shkurtër në fjalëkëmbimet mike, Nata po vjen, shpejt si meteor që bie nga qielli ! U ula me qiellin ! E qetësova qiellin, kur mbrëmja qetësoi vehten Me të u ula në qoshe të tavolinës time, Ngjyra krihej në pasqyrën e syve të mi, Yjet zunë vend nëpër gërmat e harruara, …,diku dhe të fshira nga mos-kujdesja. E qetësova qiellin në shpirtin e një poeti, Unë, më e vuajtura, vuaja me kohë vuajtjen e lindur…, Nisa të qetësoja botë rreth e qark meje, Të merrja frymë prej tyre të shuaja ah-et e mia ! …, …, …, Shumë larg…, larg prej qiellit kërkova copëza shprese, Frymë-pakët u shtri dhembja në sustën e vjetër, Harkonte trupin e syve, e fjalët gjysmonte me qepalla, Largonte lëkundshëm orët mbi veten, Dita-ditës tretej si fitili në vaj ! Kockat e erës Era përcëllonte trupin në rrezet e dimrit, Nga shtrëngatat, shiu i hollonte belin, Maleve prej vetëtimave ndahej copë-copë, Kthehej pas stuhisë në folenë e diellit, Të mblidhte kockat e shpërndara gurëve . Pas xhamit të luleve Ka ditë që rri, heshtur pas xhamit të luleve, Freskia aromatike e tyre më përkundet para syve. Diku vesa…, troket në mendimet e plasaritura, Bën vend, i ushqen, të nxjerr sythe jete aty . …, …, …, Mbi pianon e vjetër tërhoqa gishtat e fjetur, Zgjova kohën e zhgënjyer nga pabesia njeri, Shkunda lotin e djegur nga vitet e brishta. Melodisë ju drodh qerpiku i zemrës, Nisi të harkohej…, t’a ndjente ritmin…, Me rrahjet e saj ngatërrohej melodia ! Palosa vargjet ! Ia palosa vargjet poezisë në sirtarin e vjetër, Trupin ua deformova tek i ngjesha me penë, I mbylla kujtesës me dryn të ndryshkur…, Çelësin e hodha larg…, me të dhe penën, Mbeta e shkretë me frymëzim të vrarë, Fund-shekulli shkoi i ngarkuar me faje…, Largohem me kohën Largohem me kohën si një pulëbardhë e shkretë, Rrah për së fundi herë, krahët mbi kaltërsi, Dallgëve t’ua prish trupin e fildishtë, Largohem me kohën udhëve adresë-humbur të jetës!

..., ..., ..., Harrimi—emër tre rrokësh , HA- një fjalë që shemb rini në shpirt, Grryen si kripësia bregun e gurtë. RRI- lëndon fletën e bardhë egoizmi, Merr drejtim të shtrembër në memorie. MI- bren kujtesën nga pak çdo ditë, deri… Deri aty ku koha starton finish në harrim . Rini e përjetshme-poezia Vargjeve ia plaka dorë-mendjen, fletës, Rrudhave si fytyra e një mali, s’iu tremb poezia, Qerpikut të zgjuar, dridhte pena gërmat, Shpërtheu pafajësia të mbillte rininë . Qëllova mëngjesin…, Qëllova mëngjesin, me penë ia theva dritën, Qerpikun e heshtur se drodhi flladi i fjalëve, U çua në këmbë roja plak…,…, Qëllova mëngjesin…, s’foli më pena, Kokë-ulur mbeti, e kapur nga vesa. Era përtypte cepa yjesh ! Këputa një yll, pikoi galaktika…, Lëshonte rreze mendimi mbi gjethet e sfilitura, Era përtypte me flladet cepat e yjeve, Shtrinte shkëmbinjëve degë të brishta. Rrënjët ua krihte me orët e agimit . E pash qiellin në të gdhirë ! E pashë qiellin të gdhihej, pa yje në agim, As hëna s’dukej, e trembur kish’ikur, s’di ku !? E pashë qiellin të vetmuar këtë mëngjes, Me petk të hollë mjergulle,hedhur mbi supe Mbuluar me të, sikur flinte kaltërsia…, Mbetur jetime nga yjet dhe hëna . E pash qiellin tek çarkonte vesën, e sitte ngadalë mjegullën e dëndur . …, …, …, Këmbeva dhembjen, me një puthje dashurie, Harrova mesoren ndjenjë, që rritej pa folur, Këmbeva fjalën, me një sy të përlotur, Humbi kristali që shkriu heshtjen. Këmbeva shikimin, me një vallëzim loti Humbi dremitjes, gjerdan iu bë kohës . Kafshohej freskia Kafshohej freskia në shtrat të natës, Merrte mesazhe e këpuste gjemba flladesh. Lëkundte gjethen e vetmuar në degë të yjeve, Lulet i ngjiste lart mbi trupat e tyre . Gurëve trokisja, thellësive Brigjeve mbeta jetim, si gjurmët që s’i fshin dallga, Diku, lartësive kryqëzoja rrugët e detit, Humbisja, thellësive…, gurëve trokisja me penë, Bregut dilja e lodhur nga puthjet e valëve . Mall i grisur Kam kohë në pritje e pritja m’u kthye në zall lumi, Kohën ndrys me orët e humbura…, …, Malli shtrin trupin e vrarë nga heshtja, Harrohet në buzëqeshjet e çara të natës, Ecën grisur, nëpër retë e copëtuara të qiellit, Troket në çdo derë bardhësia mall, të matet me yjet .

www.Facebook.com , kërkon falje për sistemin e njohjes së fytyrave

www.Facebook .com ,ka kërkuar falje për mënyrën si nxori një sistem të ri, i cili njeh fytyrat e përdoruesve. Rrjeti social tha se do të kishte bërë më tepër për të njoftuar anëtarët rreth lançimit global. Opsioni Tag Suggestions skanon foto dhe automatikisht përzgjedh miqtë ekzistues. Megjithëse përdoruesve u jepet mundësia për ta çaktivizuar atë, disa janë ankuar se nuk janë pyetur nëse donin ta aktivizonin. Facebook tha se sistemi kishte për qëllim të përshpejtonte procesin e atribuimit të një emri me një foto, njohur si etiketim. Prezantimi i këtij opsioni është bërë në SHBA në dhjetor të 2010, por vetëm tani është lëshuar në vendet e tjera të botës.

POPULLI I KOSOVËS - UÇK-JA & NATO = Liria e Kosovës

NGA FLORI BRUQI


 

Trupat britanike të NATO-s duke hyrë në Kosovë, qershor  1999 .

12 Qershori i vitit 1999, dita kur NATO ka hyrë në Kosovë, paraqet njërën prej datave më të rëndësishme në historinë e shtetit të Kosovës, vlerësojnë qytetarët dhe zyrtarët e Kosovës.

       KRIMINELET SERB ÇDO GJË SHKATRROJNË

Sipas tyre, ndërhyrja e NATO-s paraqet kurorëzimin e aspiratave shekullore të Kosovës për liri dhe pavarësi.

 

 NËNA SHQIPTARE E  PLAGOSUR ËSHTË E STRUKUR

NËN QIELLIN E HAPUR TË NËNËS NATYRË

Ndërhyrja e NATO-s dhe shtrirja e trupave të KFOR-it kanë bërë që Kosova sot të jetë e lirë dhe e pavarur, vlerësojnë udhëheqësit dhe përfaqësuesit politikë në Prishtinë.

        NJË HENDIKEP SHQIPTAR GJATË LUFTËS

Sipas tyre, trupat e NATO-s i duhen Kosovës edhe sot, kur ajo është një shtet i pavarur.
Kjo prani vlerësohet të jetë në funksion të stabilitetit rajonal dhe në harmoni me ambiciet e Kosovës për të qenë pjesë e Aleancës Veri-atlantike.

 FËMIJTË SHQIPTAR GJATË LUFTËS

Lufta e Kosovës filloi me 28 shkurt të vitit 1998, pas sulmit jugosllav në fshatërat Likoshan dhe Qirez në Drenicë të Kosovës.

 SHPËRNGULJA MASIVE E SHQIPTARËVE ME TREN PËR SHKUP

Lufta nga 28 shkurt 1998 e deri më 23 mars 1999 u zhvillua mes Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës dhe forcave jugosllave.

 

AH , SA FTOHTË BËNË  OJ  NËNË !!!!

Ndërsa nga 24 mars 1999 e deri më 10 qershor 1999, Aleanca Veriatlantike NATO me bombardime të përditshme në caqet ushtarake jugosllave, me përkrahjen tokësore të UÇK-së detyroi forcat serbomalazeze dhe Kasapin e Ballkanit Sllobodan Millosheviqin të nënshkruaj kapitullimin në Kumanovë.

 

SHPËRNGULËN SHQIPTARËT ME FORCË NGA TROJET ETNIKE

Në këtë luftë u dëbuan 800,000 mijë shqiptarë, u vrane 15,000 persona, nga të cilët 2,400 luftëtar të UÇK-së e të tjerët civilë.

I VJEN FUNDI  TANKUT TË FORCAVE USHTARAKE SERBOSLLAVE !

Gjatë luftës janë zhdukur rreth 5,000 njerëz, fati i shumicës prej tyre është zbardhur deri në vitin 2007, por i madh ka mbetur numri i rasteve të pasqaruara. Vlerësohet, se gjatë luftës në Kosovë (1998-1999), forcat militare dhe paramilitare serbe kanë vrarë, ekzekutuar apo masakruar në forma më mizore, rreth 15 mijë shqiptarë, ku 90% prej tyre qenë civilë të pa armatosu.. Në këtë periudhë kohore janë përdhunuar afër 20 mijë femra shqiptare. Gjithashtu, mësohet për rrëmbimin e mbi 3 mijë shqiptarëve, ku pas luftës një pjesë e tyre u gjetën nëpër varrezat masive në Serbi, ndërsa akoma nuk dihet për fatin e 2087 të tjerëve.

 

 XHAMIA E SHKATRRUAR NGA FORCAT SERBE(1999)

Sipas një përllogaritje, gjatë periudhës kohore mars 1998 - qershor 1999, njësitë kriminale dhe artileria e rendë serbe kanë shkatërruar dhe djegur pjesërisht ose tërësisht rreth 1.100 vendbanime Shqiptar, kanë plaçkitur, djegur e shkatërruar mbi 200.000 shtëpi, banesa, lokale afariste, punëtori zejtare, fabrika, shkolla, biblioteka, monumente kulturore-historike, objekte kulturore, shkencore, fetare etj.

 

USHTARËT TRIMA TË UÇK-SË

Mes kontributit të përgjithshëm, një ndihmë të çmuar në këtë Luftë dhanë dhe shqiptarët e shtetit amë, Shqipërisë 3 vjet më parë, Kosova u shpall shtet i pavarur.

Që të arrihej deri në këtë ditë të ëndërruar, në vitet 1997-1999 u desh të ndërmerrej një luftë e përgjakshme ndaj regjimit serb të pushtimit.

Në Luftën për Çlirimin e Kosovës dhanë kontributin e tyre shqiptarë nga të gjitha trevat shqipfolëse, apo edhe emigrantë të çdolloj kohe në shtete të ndryshme të Botës.

Mes kontributit të përgjithshëm, një ndihmë shumë të çmuar në këtë Luftë kanë dhënë edhe shqiptarët e shtetit amë, Shqipërisë.

Për konjuktura të detyruara të politikës, historitë e këtyre vullnetarëve nga trojet amë, janë mbajtur të fshehta apo edhe gjysmë të fshehta.

Në specialen që kohë më parë e pamë (e përgatitur nga gazetari i ABC news Ferdinand Dervishi), për herë të parë u zbuluan  historitë personale të disa dëshmorëve, por edhe të disa drejtuesve të kësaj Lufte, që ishin vullnetarë nga shteti amë...
http://www.youtube.com/watch?v=O4nfjf8CbuA&feature=player_embedded

 Disa pamje filmike nga Lufta e Kosovës gjat viteve 1998-1999

(http://mergimtari.npage.de/lufta_e_kosoves_60407827.html)