Nga: Esat Loshaj, redaktor
E nise këtë vështrim timin me një thënie të GETES ….Ju na fusni në jetë, ju lejoni fatkeqin të behet fajtor….. E nderuara audiencë, miq të artit letrar, duke e vlerësuar drejtë këtë libër poetik, sikur më lindi një ide, se poeti Adem Zaplluzha, është i lidhur ngushte me dashurinë ndaj atdheut, gjeografisë së tij, historisë, dhe artit deri në klithmë dhimbjeje. Unë dua sot në këtë takim promovues, të kujtoj e të vlerësoj, dhe me respekt te jap konsideratën time dhe falënderimin tim, që përpara nesh kemi sot një libër me vlera të qëndrueshme ideo-artistike dhe përmbajtësore, një libër sa të veçantë për nga struktura poetike, me një leksik të pasur, me qëndisma fjalësh poetike, ku shprehet gjithë dashuria për një angazhim fund e maje poetik. Adem Zaplluzha, ky emër i njohur në letrat shqipe, na vjen sot përpara nesh me një libër poetik , që vërtetë na zgjon mall për poezinë e angazhuar, që me aq mjeshtri dhe përkushtim, na sjell një botë të re në letërsinë shqipe.
Adem Zaplluzha
*….Fjala në përgjithësi i takon njeriut, ndërsa shkrimi i takon pikërisht njeriut të kulturës. Shkrimi është simbol i madh i largësisë, jo vetëm asaj hapësinore, por para së gjithash , largësisë kohore. Të folurit dhe të dëgjuarit është një akt që ndodh në afërsi dhe në kohën e sotme, ndërsa përmes shkrimit u flasim njerëzve të të cilët asnjëherë nuk i kemi parë ose te cilët ende nuk kanë lindur. Përmes shkrimit, zëri i njeriut dëgjohet shekuj me radhë edhe pas vdekjes se tij….* ( Osvald Spengler). Kjo përmbledhje me poezi është një lirikë e bukur, një lirikë e drejtpërdrejtë , është një këngë e kënduar me shumë dashuri. Adem Zaplluzha , e mbarsë me një leksik shumë të begatshëm fjalësh që vërtetë rrallë i ndeshim në librat e krijuesve letrar. Lidhja kësaj radhe është Prishtinë Sarandë, ku kryefjale është pema e fisnikëruar, ulliri, kjo pemë që flet shumë , që ka vlerë shumë dimensionale , por pa i anashkaluar figurat metaforike si, lulet, detin, zogjtë, shiun, gurët, anijet….po thahen edhe gurët, luftërat e zeza, ullinjtë e atdheut tim, lehin edhe shirat etj. Në këtë libër, larmia e temave që trajton poeti Zaplluzha, që rrokë syri i mprehte i poetit, është e pafund, veç të duket se përpos temës së bukurisë dhe dashurisë, qe shkurt shpjeguam me larte , poeti merret detyrimisht edhe me temën e atdheut.
Te ullishtat e vjetra
Këtu shpreh kujdesin më të madh , sikur kërkon të thotë atë që të tjerët s’kanë arritur ta thonë. Zaplluzha, ka preformuar t’i kushtohet i tëri këtij atdheu, dhe nuk ndjen vetëm detyrimin qytetar por diçka më shumë , detyrim poetik. Në këtë moment , kur edhe një ulli merr të tillë vlerë , nuk ka se si të mbesin jashtë vëmendjes , impresione të shkëputura , që së bashku përbejnë të tërën. Adem Zaplluzha, sikur me këtë libër , sjell porosinë me shumë se kushdo intelektuali, më shumë se çdo intelektual, artisti, e me shumë se çdo artist, ndoshta poeti, është ai qe e do deri në fund deri në skutat më të imta lirinë.
Dhe, për fund : është e çuditshme , poetet mund të jenë nga çdo pikëpamje , shumë larg njëri tjetrit, dhe përsëri , në çdo gjë që thonë kanë nj lloj të drejtë. Unë u kënaqa me një libër kaq të mirë, besoj që edhe lexuesit do ta kenë këtë kënaqësi! Urime autorit, shëndet dhe suksese në librat e radhës…..
