ULQIN: “TI NUK JE QYTETI I HARRESES…!”

Zef Pergega

U ngjita enkas sokakeve te tua. Trokthe legjendash u zgjuan. 

E njohen se nuk jane tringellima te zakonshme, por te nje nje mergimtari te merguar.

 Qe heret ti kisha pare syte. Kisha hypur mbi kullen e kalase se Gjergj Kastriotit ne Kepin e Rodonit, ne me  Shengjinit dhe Durresit, kur isha i ri.

Kepi i Rodonit 

 Atje ne horizont para diellit pashe se si zgjohet qyteti i munguar, qyteti qe na lag i njejti det por te ndare.

Shëngjini 

 Ylberi i ati mengjezi kishte lidhur dy kalate. 

Nuk eshte trill, por nje e vertete qe e kam pare me sy kur lundrova nga gjiri i Shengjinit per ne Muzhlin e heroit tone kombetar. 

Durrësi 

Pame ato rrenoja, kishen…e di se ishte komunizem, ndaj kaluam perciptas rreth tyre me nje mall te zhuritur me kujdes nga zeri i lig.
Kaluan shume vite dhe kurre nuk e harrova ylberin. 

Ai edhe ne mergim me zgjonte kresherine e kalave. Kisha pare njerin breg dhe jo bregun tjeter.

Ulqini 

 Keshtu i thashe P. Pashkut, pasi per here te pare e pashe Malesine ne gusht te vitit 2013, se du ate vizitoj Ulqinin.

 Keshtu udhetuam bashke me gazetarin e RTV te Podgorices gazetarin dhe shkrimtarin Gjoke Dukaj.

 Nga frengjite e saj pashe detin. Imagjinova se si balozet i kane thyre hundet para madheshtise se mureve te kalase se Ulqinit. Ajo ka bekime hyjnore, te mbajtura gjalle nga kripa e marinareve qe kriposnin bregun dhe sokaket e Ulqinit. 

Ka qene ky, me thone, riti i lashtesise, riti i bardhesise se qytetit. Dhe zemra e nje mergimtari qe don te mos shuhet ylberi i kalave shqiptare, te cilat pershendetnin mbremjet e njera tjtres me nje pishtar te ndezur ne frengjite e saj sa vinte e behej Arberia e gjithe drite zjarri ne kupe te qiellit.

A thua cila zanë e mallkon për një gjumë aq të gjatë në lindjen e tij ?! Se kush e prishi folene e zanave, dhe kush ishte ai kapidan deti qe nuk u doli zot atyre?! 

A thua për kete qytet nuk po don njeri ma me degjue?!

 Ulqini kurre nuk e pati mendjen e madhe, por historine po sa muret e tij!

 A thua njerezit kane frikë nga legjendat dhe lashtësija e themeleve te tij.

Tivari 

Eshte e rralle kalaja e tij qe deti here i qete e here i terbuar, mbi ne gjunje e shuan zemerimin, kur fytyren e gurit e lane si me ar. 

A thua bac, mendon që bukurija tij nuk i bind të tjerët sikurse Budva , Kotorri …?

 A thua ti dashuri yne Ulqin je bukurija që verbon qytetarët e vet, kur heshtja jote eshte pershendetje! Apo ndoshta …. se di as vet, se po flasin e pak po shkruajne e shumica qe jetojne aty jane lodhe, vec duke fole e kerkush mos me i degjue e tash u duket me mire te heshtin. 

Ti je aty krenar dhe njwrezit e ndjejne kete krenari, por dikudh pikerisht ka hyre ne mes si pyka ne trung te lisit. 

Eshte metal i ftohte. Njerezit e tu te duan me shume duke heshtur. Se heshtja e tyre shkon me rrahjet e zemres.

 E di që ti i ruan të gjitha zemrat e ikurve. 

Te merguarit ne velat e anijeveve e shkruan emerin tend. Ata t’a kthyen shpinën e nuk të lanë kurrë! 

Kujtimin tend e moren me vete, por shenjin e dashurise si faculeten e nuses e lane aty mbi gur. 

Natën e mirë o mbret i lashtë, o kryeprin i Arberise, nuk eshte shuar more ende fryma e Shqiperise e gjumin beje të ëmbël dhe mos perto të zgjohesh ! 

I bukur je edhe kur fle. Ti fle sic flene zanat, mbreterit dhe heronjt me nje sy hapur e ndonjehere me te dy! 

Vetem ulqinaket e vjeter e dine kete zakon! Zana e cila t’mallkoi që t’keshë një gjumë të gjatë fatin t’a mori e shpërndau qyteteve tjera por bukurinë tënde ee e mori do ta kthjeje! 

Zana e ka nje palge ne zemer per ty. Ti fli se nje dite zana do te kthehet e do te zgjoje. Kur te zgjoje zerin deri ne Amerike do ta degjojme!

 Deti yt nuk fle, gjurmet tua jane varka shpetimi. Miku im si Lezha si Drini!