Azem Shkrelit
“Më mëso të vdes bukur Kosovë!”
Dhe ti ia arrite poet
I re kitarës ma bukur
Dhe shkove në parajsën e përjetshme
Me tinguj kitare
Me këngë universale
Me liri në zemër!
Ah,
Ti poet i poetëve
Sot sa krenar që dukesh!
Ashtu fisnikërisht qëndron dhe tani,
Mes vargut plot jetë
Mes poetëve
Mes lirisë së Kosovës.
Ti e di, gjithmonë je mes nesh
Në çdo takim
Të shohim
Tek shtrëngon duart e shokëve
Si dikur,
Me poezi në duar
Me buzëqeshje në buzë
Me dashuri në zemër
Me Kosovën në shpirt!
Më mëso t’i bie bukur
Ke thanë dikur…
Dhe ti, i re ma bukur, Azem!
Se shpirti yt dinte të këndonte
Bjeshkëve të Sharit
Lëndinave të Kosovës,
Jetës plot larmi.
Dhe tani
Të them unë:
Më mëso vetëm t’i bie kitarës
Më mëso të vdes bukur si ti,
Azem shkreli!
Ah, kudo prush
Nga ai vështrim i prushtë
Shpalosa shpirtin e magjepsur
Në ditët e dashuruara.
Tronditje,
Dashuri,
Pasion,
Foli ndërgjegjja si e kapur në kurth.
E mbytur nga lotët e gëzimit,
Pashë magjinë e adhurimit.
Gjithçka u kthye e prushtë
Mori ngjyrë zjarri.
Dhe deti, rrugët
Dielli dhe yjet.
Të gjitha u ndezën,
U bënë flakë.
Dhe s’gjeja asnjë shteg.
Ah, prush, prush kudo prush!
U ndez koha,
Qielli u përflakë,
Me fuqinë e epërme.
Dhe zbritën
Tek buzët e prushta.
Me ngjyrat e ylberi
Oh, i gjithë universi
U dogj!
Ah,
U dogj…!
Unë me ty
Oh, të desha çdo natë mes ëndrrave të të gjeja,
mes ëndrrave të të gjej, i lutem Zotit edhe tani.
Se, vetëm në ëndërr të puthja, të prekja, ishe i imi.
veç në ëndërr, kam bërë dashuri, unë me ty…
Aty në ëndërr, ëmbëlsisht, unë njoha prekjen e parë,
nëpër ëndërr kam njohur pasionet e forta stuhi.
Ta dish! Në ëndërr kam bërë dashuri si putanë,
në shtrat vërtet, s’kam qenë kurrë, unë, me ty.
Eh sa bukur! Unë vajzë e re vrapoja,
pranvera më lulëzonte shumë ngjyrëshe në sy.
Unë isha një vajzë e mitur akoma,
kur papritur, rrahjet e zemrës, i njoha në gji.
Natën, gjumi më çonte gjithnjë ndër trazira,
dhe zemra më rrihte aq fuqishëm për ty.
Ëndrrat më fusnin nëpër çudira,
nëpër gjumë, e mora dhe puthjen nga ti.
BUZAGAZI YT
Sikur të më errësohej terri natës
E dita të shkëlqente në dritë,
Unë s’do të isha gjë tjetër
Veç buzagazi yt.
E vetëtimtë trandja e papritur,
Që e përjeton veç shpirti poet.
Është ai buzagaz yt i ndritur,
Që me hojëza mjalti më nget.
Të gjitha çastet e mia ndër vite,
Buruar nga valë e syve të tu!
Më dukej e ëmbla burbuqe,
Kish çelur veç në sytë e tu.
Zotit s’do t’i lutesha për gjë tjetër,
Pranverë të kthehesha një ditë!
Unë s’do të isha gjë tjetër
Veç buzagazi yt!
ËNDRRA IME
Kur dashurinë time pas jetës tënde mbështolla,
Në shpirt rrezja e diellit më hyri menjëherë.
Kjo ndjenjë dukej në paqe, në ty kur vërshova,
Furishëm seç më duket si një shpresë e re.
Gjithçka më shndërrohet, në një ëndërr gjëmimesh,
Pyes veten vallë, kjo jetë, ka prapë pika takimesh?
Kam vuajtur gëzimesh, por s’ kam menduar kurrë,
Se do ndahesha prej teje me një zemër gu
