Shkruan: Akademik Prof Dr Hakif Bajrami
Shkurtore
Opinioni shqiptar që është i preokupuar me
statusin e Republikës Kosovës (shteti i dytë shqiptar), nuk duhet të brengoset
për faktin sepse 22 shtete të BE-s e kanë pranuar. Ndërsa, 5 shtete të BE-s
provizorisht po deklarohen se nuk e kanë prnuar Koosvën si shetet sovran.
Lidhur me këtë, dy akterët kryesor që e drejtojnë debatin për Kosovën, janë nga
Spanja dhe Sllovakia , të cilat deklarohën se nuk e parnojnë shtetin më të ri
në Evropë (Kosovën). Por, nuk është ironi, por është realitet se
(mos)Marrëveshja e Ohrit e njeh Republikën e Kosovës shtet sovran, të barabartë
me Republikën e Serbisë (lexo tërë kompozicionin e dokuemnetit me aneks). E
vërteta, fare nuk ka rëndësi a na njeh Serbia, prej së cilës në rend të parë
kërkojmë të na tregoi ku janë varret e të pagjeturve. Dhe krejtë në fund, nëse
dëshiron mund ta hap ambasadën në Prishtinë, por së pari duhet t` i paguaj
reparacionet ashtu si i pagoi nazifashizmi gjerman, kudo që rrënoi 1939-1945.
Pra Serbia ka obligime ndaj shqiptarëve, ndërsa ne e kemi për deytërë t` ia
përkujtojmë dhe prezantojmë institucionalisht sasinë e dëmeve për dy shekuj.
Kristofer Hill (ambasador i SHBA në Beograd) në
Krahinën shqiptare në Preshevë foli se si çështja shqiptare në Serbi nuk është
e njejtë me çështjen serbe në Kosovë kur Kosova kërkon RECIPROCITET. Po, më
kujtohet është ky Hilli që vinte nga Shkupi dhe drejtë në Beograd, për t` i
marrë instruksionet nga Milloshi. E dijmë në dubiozë histirinë e tij. Nuk
mundet me dalë nga klishetë kur ishte gazetar. Kaq. Por një fakt bota
Perendimore duhet ta mësoj se çdo investim në Kosovë është i grantuar. Për këtë
granton shteti dhe BESA shqiptare.
Historia e ndarjës
së Kosovës nga Stambolli pati filluar më 1878
Po të lexohet libri: Bahri Cani Cvijetin Milojevic, KOSMET ili
KOSOVA, Beograd 1996, (tirazhi 1200 ekzampalr) hapur shihet se intelektualët shqiptarë nuk
pranojnë më asnjë lloj kolonializmi që është i imponuar nga Beogradi. Së dyti,
më 1995 është botuar libri: Politika e shfarosjës Shqiptarëve dhe kolonizimi
serbian i Kosovës, Prishtinë 1995, “Çendra Informative e Kosovës” e drejtuar
nga Enver Maloku, në 25000 kopje. Me këtë libër, që është përkthyer “tinzisht”
edhe në anglishte, sërbëve u bëhet me die, se nuk do të durojmë më as një lloj
okupimi. Këtu jemi si popull edhe para Krishtit famëlartë, dhe nuk tundemi. A
do të vuajmë dhe a do të paguajmë haraq, për shkak të mosdijës dhe mospunës
sonë, por vjen në shprehje edhe lufta e armatosur!.
Historia e
ndarjës së Kosovës nga Serbia ka filluar më 1912
Prandaj
të huajtë, pra edhe serbianët na “kanë marrë erë në qafë”, se nuk jemi unik,
dhe herë po na qesin në breg, e herë në prrua. Nuk e meritojmë, por veset e
okupatorëve kanë mbetë në trurin tonë të mykur në robëri pas çdo robërie. Po,
ka edhe sot shqiptarë, që folë shqip dhe
thot, madje edhe në TV se: “Turiqa nuk ka qenë okupatore në trojet tona”. Të
njejtin mendim e ke të shprehur edhe më 1989-1999, por edhe më tutje një pjesë
e caktuar shqipfolëse se: “me Serbinë kemi lidhje tradicionale”. Ky lloj
shkrolagjish edhe okupimin serbian dhe jugosllav nuk e quan okupim, por e quan
diçka që ka kullotë familiarisht në to, duke u sherbyer si qeni zotërisë. Të dy
rëbëritë e kanë pra një emrues të përbashkët, e ai do të thot okupim shumë i
egër, sa që e luftuan çdo lëvizje të kombit tonë sidomos për shkollim dhe
emancipim ekonimik.
Po mbushën 45 vjetë kur e pata zbuluar
Testamentin e Arçibad Rajsit në AJ në një zarf të mbylluar hermetikisht
(profesor i kriminalistikës dhe advokat i serbianëve nga viti 1908 e deri më
1928 kur vdiç-hb). Arçibad Rajs ishte me kombësi Zvicran, dhe u kishte qëndruar
serbëve në çdo kohë pranë, si ekspert me këshilla dhe dituri. Madje edhe në
Versaj më 1919 ishte në ekipin e Nikolla Pashiqit si për intriga ashtu edhe për
realitete, sepse ishte profesor i krimianlistikës dhe kishte famë botërore. Nuk
dihet me çka e kanë afruar serbianët Arçibad Rajsin. Me pare jo, sespe e pshtyu
Nikolla Pashiqin, kur iu ofruan paret për sherbimet që ua bënte e për të cilat
do të shkruaj në testament se: “populli serbian jo i tëri, por sidomos
politikanët dhe intelektualët, janë bukëpërmbysës”. Arçibad Rajsin sa herë ta
lexoish (testamentin e tij për serbianët), gjithënjë mëson diçka që është
karaktersitikë e: “intelegjencës dhe dinakërisë politike, që si biberi në
gjellë, çdo veprim e përziejnë me rrenëna si specialitet, që e kanë gati të
lindur, si instikt të ujkut që e kanë, të tarshëguar, gjithnjë në luftë për të
përfituar diçka, që nuk është e tij-konkludon Rajs më 1922. Po, nuk kanë
intelektualët serbian të ndalur, me pati thënë prof Dr Lubica Shtefan, e cila
nuk “deshti” ta vejë emrin në TRI broshuart që i pati përgatitë me titull: “
Srbija i Albanci”- (Serbia dhe Shqiptarët), e që u botuan në Lubljan më 1988.
Atëbotë isha në dieni për autorsinë e saj, në detale. Madje, shumë artikuj të Kosta
Novakoviqit, Dimitrije Tucoviqit, Dushan Popoviqit, Trisha Kacleroviqit, e
shumë të tjerë ia pata dhuruar si kopje, për çka arrijta që në Zagreb ta identifokojë
se ku gjëndet gazta “Hak”, e cila i përshkruante mizoritë serbiane mbi
shqiptarë (1919-1924), sikur të ishin një masë pa emër dhe pa asnjë vlerë
njerëzore, ashtu si na kanë trajtuar okupatorët serbian dhe jugosllavë
(1912-1999). Dhe, kur studiuesi i lexon ato fakte, nga pozita ku jemi sot, disi
të mbushet mendja se gjenrata jonë me burgje, demonstrata dhe luftëra të
DREJTA, e ka siellë Kosovën ku është
sot-shtet solid me 116 shtete që e kanë parnaur. Por, mos të harrojmë pra se A.
Rajs ishte zvicran, por edhe Dik Marti ishte zvicran kur trilloi “transplantim
të organeve njerëzore” në një shtpi që e kishte torishtën e bagëtive shumë afër
(!!!). E vërteta, edhe Arçibadi edhe Diku duhet të paditpën, post factoris, se
janë fabrikues të nivelit të atij që pret koka me shpatë-pra janë xhelatë të
pagur.
Të kuptohemi se historianët shqiptar në Kosovë
nuk kanë heshtë kurrë për asnjë mizori të asnjë etape historike. Por me guxim
kanë bërë lufë frontale me libra me intelegjencinë serbiane nepër simpoziaume
dhe kongrese, për të cilën luftë Porf Dr Arçibad Rajs (Zvicran me origjinë)
shkruan se: “serbët janë njerëz të ditur
në disa raste, por që horizontalisht ditën i bien legenit, ndërsa natën i bien
tupanit, pale mos po ua futë ndokush ndënjë grosh në xhep”, qotë nga Lindja apo
nga Perendimi dhe me që ia kanë mësuar të dy palët, këta, serbianët janë
deformuar në gjenetikë; pra te ta-serbianët vlon kanceri i korrupsionit, do të shkruaj
Miroisllav Kërlezha më 1938. E po këta serbianët, gojën e kanë plot vatan, prap thekson Kerlezha.
Dhe habitët njeriu kur i ndien se sa “partiotë” janë kur është fjala me sajuar
rrena dhe me nxitë luftëra jo të drejta, sepse grabitjën e pronës huaj e kanë
në xhak, e kanë instikt trunor si ukju i uritur i pyllit, sepse AND e tyre
është e ngjizur nepër shpella dhe nuk ndryshon”, përfundon Arçibaad Rajs më 1927 kur tentuan ta vrasin Nazim
Gafurrin.
Në frymën e polemikave se kush ka të drejtë
historike mbi Kosovën, më 1984 në Lublan u botua libri “Themelimi i shtetit
Shqipar”, por që mbante titullin “Shqiptarët”. Aty bota perendimore pati
mundësi për ta mësaur të vërtetën mbi shqiptarët dhe tokat e tyre. Jo vetëm
kaq, Akademia e Shkencave e Tiranës i pati botuar TRI libra për Kosovën dhe ato
u përkthyen edhe në anglishte. U botuan edhe libra të tjerë, për të cilat pati
debatuar edhe Komiteti Qendror i LKJ në Beograd. Dhe, në fillim të vitit 1989,
çështja e Kosovës aq ishte forcuar në qarqet Evropiane si problem, sa që hapur
shkolla e Beogradit, përkudnër shovinizmit të shprehur në Memorandumin e
Akademisë më 1986, rrugën e shqiptarëve për liri e shihte të pandalëshme, e shihet shkëputjën e Kosovës nga vegzat sllave si të
pashmangëshme. Prandaj, për ta shporrë këtë realitet ishin aq të prirur në
krime dhe gjenocid, duke provuar ta kopjojnë historinë e Sanxhakut Nishit nga
viti 1877, kur në 714 katune dhe 6 qytete nuk mbeti shqiptarë i gjallë. (Lexo:
J. H. Vasileviq, Albanska Liga, Beograd 1909).Por, kur nuk mund të bashkjetonin
sllovenët, kroatët, maqedonët, malazezët, boshnjakët me serbianë belaxhi,
atëherë para shqiptarëve lindi ideja (lindi më 1945, u forcua më 1968 dhe hapur
foli me fuqinë e armës më 1981, rilindi
më 1992 dhe e mori emërin UÇK, dhe lufa u bë obligim kombëtar, deri në fund të
shekullit XX-të. I lumi ai që e ka kuptuar në këtë mision, i mjeri ai shqiptar
që e ka sabotuar dhe e ka luftuar këtë
obligim kombëtar shqiptar, për çlirim. Po, edhe sot, ka zëra dhe po zhvillohet
propogandë se: ” Kosova është çliruar me llafe dhe me politikë paqesore. Shumë
konstatim i vërtetë, sikur të ishte ashtu si dëshirojnë të ishte. Nuk e di se si këta llafazana e spejegojnë politikën
serbiane edhe sot, nepër odat dhe kafenetë e tyre, që nuk kanë ndryshuar fare.
Madje, mund të thuhet se çlirimi ka ardhur si ndihmë luftës sonë të UÇK-ës, por
kryekput me tomahokët e NATO-s për 78
ditë pa nderpererë bombardime. Jo, llafet politike këtu kur janë në pyetje
serbët, nuk ngjyhen ma me bojë, por janë një helm që është edhe amdje edhe infektiv.
Çka po flitete dhe çka po zihet për (mos) marrëveshjen e Ohrit 18 mars
2023
E vërteta, A. Vuçiq do të dali më 19 mars 2023
në Beograd dhe do të deklarojë para popullit se “në Ohër nuk kam nënshkruar
asgjë, sepse më ka dhimtë dora”. Në lidhje me këtë, si njohës i historisë
serbiane deri në detale, sidomos pas vitit 1804 e deri më 1999, mund të konkludojë
se: “Republika e Madhe –Serbia e Naçertanisë” dhe Republika e Kosovës, tani janë realitet dhe janë pjesë e Ballkanit.
Lidhur me këtë, të dy republikat dihet se janë pjesë edhe e Evropës. Por në
këtë precizitet nga këndi i Arçibad Rajsit, Serbia kur donë të përfitojë toka
të huaja deklarohet se është me Rusinë. Ndërsa kur donë për të përfituar
investime, deklarohet se është “vend i krishterë dhe është me Perendimin” .
Mjerisht dikush në Evropë këtij pozicio ni serbian tragjikisht po i biseon,
madje më 1878 në Berlin, më 1913 në Londër dhe më 1919 në Paris ia ka mbajur
anën. Po, ia ka mbajyur anën sepse është përseritë historia sikur të ishte koha
e kryqzatave 1094-1227.
Pas luftës së UÇK-ës që e çliroi Kosovën nga
robëria në bashkveprim me NATO-n për 78 ditë, dihet se imperializmi serbian u
detyrua të nënshkruaj KAPITULLIMIN në Kumanovë më 10 qershor 1999. Pas asaj
lufte e deri më 2019 çarqet politike dhe “intelektuale” serbiane nuk kanë lënë
mjet pa përdorë e pa akuzuar se: “NATO gjatë bombardimit ka përdorë bomba me
uranium të varfëruar”. Prandaj nepër Serbi po rritet smundja e kancerit, thonin.
Fare këta papagaj nazifashista nuk llogarisinin se cili është rroli i uraniumit
dhe pse e blemnin mallin e tyre “të kontaminuar” shtetet e BE-s, madje edhe
Rusia dhe shtetet tjera të botës. Madje, e blejnë sepse e dinin se nuk ka pasë
radioaktivitet edhe në ujë, të cilin ende e blejnë, sidomos vendet arabe.
Në lidhje me (mos) marrëveshjen e Ohrit, jam i
deyruar të them se shtetet e BE-s (plus SHBA që “shiqon” nga bregu) kanë debatur
ngjeshur në Këshillin e BE-s në Brukzsel për Kosovën disa herë, sidomos nga
viti 2014 kur Rusia bëri anshlus në Krime, sepse i hetuan dinakëritë e saj.
Debati në Bruksel sidomos, ka qenë në mes 22 shteteve që e njohin Republikën e
Kosovës (se Republika e Kosovës do të jetojë derisa të jetojë Evropa, deshti
Serbia ose jo-thënje e një diskutanti-hb) dhe 5 shtete që nuk e njohin Kosovën
si shtet. Po cili është kompromisi në mes tyre para 18 marsit 2023,shtrohet
pyetja. Është kompromis mjaftë lartë i çmuar si e arritur diplomatike dhe
mjaftë realisht i vlerësuar si e arritur strategjike karshi nxitjës Rusisë për
ta destabilizuar Malin e Zi dhe pastaj Kosovën, për interesa të politikës dhe
intelegjencisë insufunete (zfgjëruese) serbiane dhe smundjes shoviniste ruese
që si duket nuk ka sherim derisa Putini të gjindet prapa grilave, ose para
ndonjë atentati të planifikuar nga vet rusët, si kanë ditur të veprojnë edhe në
të kaluarën, ndaj tiranëve të tillë, sepse lufta në Ukrainë është krim ndaj
njerëzimit, ngjajshëm sikurse ka vepruar Serbia, madje duke bërë edhe gjenicid
konceptual .
Politika serbiane sot është
e xhveshur nga misterioziteti
Politika serbiane e ka parim për të grabitë
diçka ose në tërësi tokën e Kosovës, por pa shqiptarë. Këtë politikë Serbia e
ushtron qe dy shekuj. Madje, i ka sajuar 37 programe për shfarosjën e
shqiptarëve 1836 me programin e V. Karaxhiqit, Srbi svi i svuda dhe ka mbauar
me Planin “Patkoi” më 1999. Dhe, duke e pasë për bazë këtë realitet, Serbia
nazifashiste nuk ka shansë se do të demokratizohet, nuk ka shansë se do të
kthehet kah Prendimi. Po, Serbia kthehet kah Prendimi nëse ia premtojnë
Kosovën, Maqedoninë, Malin e Zi dhe mbi gjysmën e Bosnje Hercegovinën. Ky është
çmimi i A. Vuçiqit që ishte zëdhënës i S. Millosheviqit që u kaulifikua si
“kasap i Ballkanit” pra një Hitler i dytë me synime të njejta por me fuqi
minore. Në pyetje pra është politika e
vjetër serbiane e nxituar nga Rusia për të dalur në Adriatik. Mu për këtë u
shkrua palni i Naçrtanisë. Pra nëse ndodhë ky realitet, Rusia e ka të shkruar
për ta okupuar edhe Serbin. Këtë realitet politikanët tanë, as një deri me sot
nuk ia ka zbërthyer ndënjë institucioni në Perendim. E vërteta, zyrtarët e
Prendimit, po t` i kanë informatat nga një libër i shkruar: nga autori
shqiptar, dhe një libër i shkruar nga autori serbian, pa asnjë mëdyshje iu besojnë
rrenave të serbianit. Këtë fakt e kam vërtetuar në Bruksel, në Nju Jork dhe në
Paris. Madje tërë këtë realitet, A. Vuçiqi profeton se do ta ralizojë pasi që
Vlladimir Putini të hynë në Kievë me tanket :Leopard” prodhim gjerman . Në anën
tjetër, A. Vuçiq planifikon të hyjë në
Prishtinë me tanket ruse, të tipit “arusha e Sibirit pa këmbë”, pikërisht me
ato që patën marshuar në Aeroportin e Prishtinës, ende pa u aporvuar Rrezoluta
1244 e KS OKB-ës, për kapitullimin e Serbisë.
Pra edhe një herë e përforcojmë mendimin
se: (Mos) Marrëveshja në mes Albin
Kurtit dhe A. Vuçiqit në Ohër më 18 mars 2023, nuk është në mes tyre, por është
Marrëveshje në mes 22 shteteve të BE-s që e kanë njohur Kosovën me një anë, dhe
5 shteteve që nuk e kanë njohur Republikën e Kosovës, në anën tjetër. Bisedimet
në “ilagalitet” në mes tyre janë zhvilluar në Këshillin e Evropës. Aty unanimisht
është aporvuar Plani Franko-Gjerman mbi statusin e Kosovës. Lidhur me këtë 5
shtetet që nuk e kanë njohur Kosovën, në heshtje janë pajtuar de fakto se e
njohin Kosovën dhe statusin e saj kushtetues Ahtisarian. Prandaj, me që çështja
është ndërkombëtarizuar deri në atë shkallë, sa opinioni serbian është kah
mendon se “zgjidhja” po niset nga fillimi, dhe kështu politika serbiane po
jeton dhe noton mbi rrenat e veta në stilin ka: “cofur gomari, por mednon se është gjallë”. Ky pohim,
është një konstatim i vetkënaçsisë serbiane, sepse Republika e Kosovës e ka ratifukuar
Marrëveshjen e Brukselit 2013, në Parlament. E kundërta, Republika e Serbisë as
që e ka vënë në rend dite në Parlamentin e saj për ratifikim Marrëveshjen e
Brukselit nga viti 2013, po as atë të vitit 2015. Dhe kjo çështje e brendëshme
në Serbi, po spjegohet nepër koluare politike, se është në dobi të saj, pale
mos po e shkputë Veriun e Kosovës, ose po themelon brenda saj një “zajednicë”
që funksionon me firmë të Beogrdait si fatamorganë, të paktën për fillim. E po
më duhet të them, se përqindja e serbianëve në Kosovë në të dhjetë komunat,
prej tyre shtatë komuna mëhallash nuk arrin në 4% në bivel të tërë Kosovës. Dhe
diplomacia e SHBA është prononcuar hapur se nuk “ka republikë serbiane në Kosovë”,
dhe thellë besoi se nuk do të ketë. Por, duhet vdpruar i zgjuar se mundet të
infilrohet ndonjë solucion “republike”, e cila sa e njoh Albin Krtin, nuk do të
ndodhë kurrë.
Ku janë shkaqet që partitë opozitare të Kosovës sillen armiqsisht ndaj
Qeverisë Kurti
Shakqet për këtë pozicion janë të shumta. Ato
në shiqim të parë duken se janë personale, por e vërteta, kundershtimi zbulohet
si armiqësi banale politikaneske. Ndoshta
këta politikanë të verdhë (LDK+PDK) e
mbështesin pohimin e tyre se Albin Kurti kohë më parë mësonte se në çdo
variantë të Marrëveshjes me Serbinë, çështja e njohjes reciproke është në
qendër. Në këtë nye politik, Plani Franko-Gjerman këtë fakt e garanton në
porces, por në germat e Planit nuk thuhet eskplicite. Madje kur dihet se Franca
dhe Gjermani e kanë njohur Republikën e Kosovës, atëherë shumë lehtë vijmë në
përfundim se çka sankcionojnë këto dy shtete shumë të fuqishme të BE-s, të
cilave ngadal iu bashkangjit edhe Italia. E për këtë realitet Baci Demë
(Demaçi) mësonte: “ Dielli shqiptar lind në Prendim. I mjeri ai që plaket me
një palë mend dhe nuk trasferohet”.
Sot, po të thehet politika e këtyre tri
shteteve (Gjermani, Francë dhe Itali), ashtu si po kritikojnë LDK dhe PDK
qëndrimin e Qeverisë Kurti, pa e peshuar politikisht firmë e kujtë është
Marrëveshja, disi me të ardhur gjynah sa poshtë kanë zbritur “liderët” me
miekrra dhe pa to (tasjan) të partive tona që kur ishin në pushtet e patën bërë
Republikën “rropitoll” me korrupcion dhe nepotizëm të çdo lloji.
Prandaj shkaqet e kritikave ndaj qeverisë Kurti
që vijnë nga partia që nënshkroi dokument më 2013 dhe ajo që nënshkroi
Marrëveshje më 2015, nuk janë asgjë tjetër veçse një ortek i urrejtjës
patologjike shqiptaro-shqiptare,e mbuluar me një batanie të papastër, puro politikaneske.
Së këndejmi nuk është çudi që këto parti kanë
rënë në provimin politik, por është tragjedi për të satën herë që BE ia beson
më tepër Beogradit agresiv se sa Prishtinës që lufton për objektivizimin e
historisë Kosovës dhe tokës saj den baba den shqiptare.
Së
këndejmi, kërkoi publikisht debat publik me shkenctarët serbian lidhur me
historinë e Kosovën. Jam i sigurt, në bazë të dokumenteve që posdohen se Serbia
e ka humbur luftën për Kosovën edhe në fushën e betejës edhe në tavolinat
shkencore, dhe mundet të ëndrrojë vetëm për ndonjë ekspozitë se si ka vafrë dhe
rrënuar në tokat shqiptare për dy shekuj pa ndërprerje, me zjarr, kacatura,
pushkë e topa, po edhe me avion e tanke të çdo lloji.
Sjlrimi i kushtohet: Adem Demaçit, Zahir
Pajazitit, Adem Jasharit dhe Tahir Sinanit, të cilët me luftën e tyre të drejtë
i trreguan botës civilizuar se ku janë trojet shqiptare dhe cila është
Shqipëria Etnike.
Më 27
mars 2023
