2014-01-18

CIKËL POETIK NGA EDONA HALITI




Shkrimtarja Edona Haliti ,lindi në Viti të Kosovës më 08 gusht 1992.Shkolen fillore e kreu në vendlindje ndërsa Gjimnazin : ‘’ Kuvendi I Lezhes’’ e kreu në Viti(2008-2011).

Aktualisht është studente në ‘’Universiteti per Biznes dhe Teknkologji’’ , Departamenti: Menaxhement, Biznes dhe Ekonomi, Prishtinë.


Ishte Kryetare e trajinimit për të drejtat e fëmijeve(2008);ndërsa në vitin 2009,zuri vendin e parë në Gjimnazin ’ Kuvendi I Lezhes’’ për garat ne Gjuhë Shqipe dhe Letërsi.

Ka të kryer kurse të gjuhes Angleze(2008-2011) si dhe Kursin e Gjuhës Gjermane(2011) si dhe ndjek kursin TOEFL. (2013/2014)

1. LIBRA TE BOTUAR:

‘’ Buzëqeshi Dritës’’ ( Prishtinë,2014)


http://floripress.blogspot.com/2014/01/ty-kosove-te-puth-djepet-qe-ti.html


Foto: Doli ne qarkullim libri me i ri i Edona Haliti. I urojme suksese autores!


Nënës

E dashur nënë, 

Pse ta lakmojmë diellin, detin e hënën?!
e dimë se ata ngrohin vetëm gjërat në siperfaqe
vetëm ti mundësh që të ngrohesh zemren!
E vetëm ti mund t”ia japësh burasht sa esa fllalde.

Dhe sot në kuvlinë e jetës, oh paskam frikë.
rreshtat më mbesin zbrazur si vetrinat pa shitore,
se për njerëz të shenjtë fjalë të shenjta s'paska kuptim,
Prandaj i shpikën monumentet madhështore!

Ti i solle botës dritën, fjalën, ëmëblsinë dashurinë
E mësove shpirtin si të dashurojë shpirtin binjak
Mësove zemrën si të falë zemrën një ditë, një agim,
Edhe buëqeshjen e parë vetëm ti e dhuron në çdo çast


Hëna të ka lakmi, për sytë e tu rreze diellore
Qielli të ka zili për dritë ylberesh në urimin që jep
Gurrat të kanë zili për fjalët e tua kristalore
E bjeshkët të kanë zili për fjalët bga brezi në brez

Se ti nënë, lind njeriun, gazmon pragun e jetën
Se tek gjunjët e tu përulet e gjithë botya njëherësh

E dashura nënë!!!!!!


Foto: Satisfaction is not always the fulfillment of what you want, it is the realization of how blessed you are for what you have! :)
BABAIT

I dashur baba, kur qielli u zemërua e dukej i kuqërremtë,
Kur dita m’u vrenjt dhe dielli m’u hidhërua ,
Kur hëna strukej qosheve vetull-mrrolur dhe e rreptë,
ti më shtrëngoje duart e më thoshe: “Më ke mua!”

I dashur baba, jeta më luhati në tatpjeta të mbushura me ferra,
Mes ëndrrash s’e lejova frikën në zemër të më mbijë.
Kur erdhën netë të ftohta të mbushura me blerime të zbehta,
Ti më thoshe: ”E besoj se do të fitosh përherë, moj bijë!”

Kur brenda meje lejove hapësirë të formohej Antarktida.
Dëshirat ishin ngrirë, rrugët ishin baltosur cep më cep.
Fjalët paketuan valixhet si pasagjerë që i priste drita
Po unë s’e harroj zërin tënd që ishte semafor dritë, JETË.
Të ndjej hapat e tua kur bredhëron në Kosovë
E sytë e tu më ëmbëltorë janë për mua det malli
Aty jam dhe unë, me urimin e thurur si kurorë
Që dhjetë jetë të kem nuk ma shuajnë në zemër zjarrin
Me ty bëhem arkitekte që projektoj të tjerë agime
E gjithë shitoret e botës s’i ndërroj me duart e tua
Kur udha të më drizohet në të tjera shtigje
Ti je rrëfimtari më i saktë e më i pagabuar.
Të dua baba!!



Një homazh për gjyshen!


Atë shtator, vendose të luash me mua kukafshehtas 
Si engjëllore ke shkuar në qiell, pas reve, larg, atje 
Besomë, e urrej këtë lojë ashtu si fëmijët fjalë vjershash 
E thërrras me sa zë që kam të vish të rijetosh me ne
Kthehu nga mjegullnajat yjore, moj thjinjëbardhë 
Ma jep atë dorë të qëndisur saktësisht me rrudha
Ma jep sërish atë ngrohtësi përqafimi që nga larg 
Thuajma urimin që më e bukur të më bëhet rruga

Zëri si ankth mesnate vjen me tingull që vjen nga funddeti. 
Të kërkoj në mesin e tulipanëve, në gazin që gëlon pa skaj!!! 
Kur jam pa ty, bëj përpjekje për kujtesën që kurrë s’të treti
Ku t’i gjej tash baluket me fjongo që m’i vendosje si varg? 
Me gjilpërën tënde të vjetër nis me durim të thur pak shpresë 
Pastaj heshtas rri e mendoj, si zanë Kosove shkel nëpër gurë e kroje
Pa ty agimi nuk ështe kontrast me errësirën e zbehtë 
E ka mbetur e heshtur shamia me bedena që aq bukur e shtrëngoje

Fytyra dhe fjala jote dritë , rreze, ngjyra dhe aromë
Atje, në qiellin e kaltër ti me engjëjt bën përjetësisht miqësi
Hë, pra, zemërbardhë si më le me kujtimet që prushojnë?
Si më le syzbrazur, zemërtrishtë në udhë, në odë e në.. përjetësi….




Mikes


Ne nuk folëm me ditë të tëra pa ndonjë justifikim 
Lulet e tulipanëve që i mbollëm mbinë pa ngjyrë, pa aromë 
edhe hëna vetullmrrolur nuk na hidhte, oh, asnjë shikim 
Një tren mesnate humbte binaret e vërshohej në kallinj të njomë.

Unë të kujtoj si melodi violine kur e luanim gjer në agim 
e pastaj luhatnim ëndërra në djepin që kishte gozhdë të shtrembëruara. 
më dhemb melodia e zërit tënd, brenda vetes gjer në ulurimë 
Për të kam grisur ëndrrat te mia në ato letra të papërfunduara!


E dashur mike, më kujto si një fragment të Himnit të Flamurit 
që ia dimë refrenin dhe në gjumin e shqetësuar
Dikur e këndonim sa bënim rrugë mes baltës dhe tymit.
Sot e përjetoj si herën e parë mes yjeve të panumëruar

A s’ është mëkat të ikësh kur mua më duhesh pa fund!
Hë pra, të lutem !! 



Në rritje është dhuna e të miturve në rrjetet sociale

Kërko brenda në imazh                                      Nga Flori Bruqi Tik Tok është një aplikacion në pronësi të kompanisë kineze, Byte...