XHELADIN MJEKU
Takimetvëllazërore mbanin erë dashurie
Mallipër tokën dhe dashurinë njerëzore
Nukmbaronin për një shekull pafajësie
Asnjëherë nuk flisnim përkurthe
Se kurthet na ishin vënëkëtej vijës së kobit
Gjithçka paska qenë ndrysheme jetën
E vërteta paska qaluar mbipaterica
Tepër djallëzisht
Kujtimi nuk matet me vitete ikura
Matet me dhimbjet qëshpërthejnë qiellin
Me kulmin e tmerrit qëkatandis gjaksorin
Deri në kupën e helmit
Jehu i dhimbjes së pafundvret shekullin e ikur
- A vritet poeti, ashuhet drita e syve të tij!
Kaq tmerrësisht
2.
Kush thotë ka ikur Havziu
Fryma dhe fjala e tij i vunëthemelet e jetës
Ngado frymon liria eshpirtit
Pa vaje, pa dhembje, paceremoni
Këtu zë fill fjala e guritqë shemb edhe shkëmbin
Trand themelet e tmerritdhe nis rrugëtimin tëhu
Sa i madh qenka poeti
Tek kur e shpalos dhimbjen e tij
Kur ndez flakën e shpresavetë pambarim
Nis një këngë malësorçe
Deri në majën e Pikëllimës
Ku piqen perënditë e lirisë
Ku shemben idhujt endjellakobit
Deri në pafytyrësi
3.
I vënë pengun fjalës
E mbajtën mbyllur në qeli
Po a mbahet peng poeti
Dhe ëndrra e tij për liri
Tmerrësisht i bën edhe kryqine vdekjes
Deshën ta shuajnë frymën etij
Frymoj përjetësisht fjalëbesae dhënë
Drejt rrugës së ardhmërisë
Nuk matet kujtimi
Me vitet e ikura në amshim
Matet me dhembjen që nukvdes
Me frymën që sjell çlirim
