NDERIMI I LAMTUMIRËS SË FUNDIT, PRANË MIKUT TIM TË MADH, HISTORIANIT TË SHQUAR, RASIM BEBO, SI REDAKTOR VELLAZEROR I LIBRAVE TE TIJ.
KUR NDAHET NGA JETA MIKU I SHTRENJTË
(Kushtuar mikut tim Rasim Bebo)
Thuhet zakonisht të kesh një mik
është më i mirë se të kesh një çiflik,
po kur e humb këtë mik përgjithmon,
humbja shpirtin thellësisht ta helmon.
Madje ky rast është akoma më keq,
ngjan me thyerjen që ndodh në qelq,
kur fasada e xhamit bëhet thërrime,
dhe zemra pa mikun, të mbetet jetime.
Më ndodhi humbja këto ditët e shiut,
me përmbytje lotësh, Jugut e Veriut,
qielli i kaltër u bë papritur sterrë i zi,
nxiu gjithë fytyrat, në pleq dhe të ri.
Miku im, ishte një mendje e ndritur,
që la krejt pa mend, fëmijë e të rritur.
Vdekja s’më mori një nga miqtë radhë,
por kryemikun që kisha si vëlla të madh.
S’kisha qarë pothuajse prej disa vitesh,
se u mësova me këto ngushëllime ikjesh,
kësaj here më panë, të më kullonin sytë,
për mikun më të mirë, që s’kishte të dytë.
Vdekjen kemi të sigurt, pas jetëgjatësisë,
por është helmi, pas mjaltit të miqësisë.
Nuk di pse e ndjeva kësaj here kaq shumë,
këtë vdekje, që për disa troje, thau një lumë.
